ရေမြေ့ရှင်၏နောက်ဆုံးဆန္ဒ အပိုင်း (၂)

ရေမြေ့ရှင်၏နောက်ဆုံးဆန္ဒ အပိုင်း (၂)

ရေးသားသူ - လမင်းကြီး

အင်းစက်၊ ရှေးဟောင်း၊ သဘာဝလွန်၊ လျှို့ဝှက်သည်းဖို၊ မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊

(06)

ရေတံခွန်အောက်မှာ ရပ်နေတဲ့ကောင်းမြသွင်၏ ကိုယ်ခန္ဓာမှာကျစ်လစ်သောကြွက်သားအပြိုင်းပြိုင်းနှင့်ရှိနေ၏။ အထက်ဖက်ရေတံခွန်မှစီးလာနေသောကျရေသည် သူ၏လှပကြံ့ခိုင်အချိုးကျသောကိုယ်လုံးပေါ်မှဖြတ်စီးပြီးရေတံခွန်အိုင်မှတဆင့်၊ မြစ်အကြေဘက်သို့ဆက်လက်စီးဆင်းသွားသည်။ သူ၏ စိုစွတ်နေသောဘောထုပ်ကြီးက သူ့ပေါင်ကြားတွင်ပိရိစွာတွယ်ကပ်နေသော်လည်း၊ အရွယ်အစားကကြီးမားလွန်းရကား၊ ပါးလွှာသောဘေက်ဆာအောက်မှာအမြှောင်းလိုက်ကြီးပေါ်နေလေသည်။ ဘောက်ဆာကလည်း အဖြူပြောင်ဖြစ်နေလေတော့ရှင်းရှင်းထင်းထင်းကြီးပေါ့။

ပြီးတော့အခုနကလေးတင်မှသူအမေ၏အသားကပ်ဘော်ဒီအောက်မှရှိုက်ဖိုကြီးငယ်များ၊ အမို့အဟိုက်များကိုမြင်ခဲ့သဖြင့်အသကုန်ထောင်မတ်နေခဲ့သည်။

ထိုနေရာကြီးမှာပစ်မလွဲသောမြင်ကွင်းချိန်မှတ်ကြီးဖြစ်နေရာမြဝတ်မုံမှာသူမခန္ဓာကိုယ်တွင်းကအခံဓါတ်ဖြစ်သော မတို့၏သွေးကြောင့်ရင်နှလုံးကလှိုက်ခါ လှိုက်ခါ ဖိုတက်လာလေရာ၊ သူမ၏ရွှေရင်အုံကြီးနှင့်သားမြတ်နှစ်လုံးမှာလည်းနိမ့်ချည်မြင့်ချည်နှင့်လှိုင်းထလျက်ရှိသည်။

အမှန်တကယ်လည်းကောင်းမြသွင်မှာမိန်းမများအမြင်တွင်၊ ယောက်ျားပီသလှသောကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်၊ အဆက်အပေါက်နှင့်၊ ကျားကျားလျားလျားရှိသောစံနမူနာပြု  ပုရိသတစ်ယောက်ပုံစံဖြစ်နေသည်။ ဤဆောက်တည်မှုမှာမိန်းမများအဖို့ အားပြင်းသောသံလိုက်လိုဆွဲဆောင်မှုရှိလွန်းရကား၊ အရွယ်ရှိသွေးကောင်းတုန်းဖြစ်သောမြဝတ်မုံမှာလည်း မိန်းမသားတစ်ယောက်ပင်ဖြစ်ရာထိုသံလိုက်ဓါတ်အနီးသို့ချဥ်းကပ်သွားရန်စိတ်ရော၊ အသွေးအသားရောက၊ သူမအား တခဲနက် တွန်းအားပေးလာလေသည်။

ထိုတစ်ချိန်ထဲမှာပင်သူမ၏အတွင်းစိတ်မှအသံက သူမကိုသတိပေးနေသည်။

“ ဟဲ့.! သူကနင့်သားအရင်းနော်၊ ဘုရားရေ..၊ နင်ဘာတွေတွေးပြီးဘာလုပ်မလို့လဲ..”

ဘာပဲပြောနေနေ၊ သူမရှေ့ကမြင်ကွင်းကိုတစ်ချက်ထပ်ပြီးစိုက်ကြည့်လိုက်မိတော့ မြဝတ်မုံ၏စိတ်တွေကအမှောင်ကျသွားသည်။ သူမကအတွင်းစိတ်ကသတိပေးနေသည့်အသံကိုဂရုမစိုက်တော့ပဲ၊  မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ကာ သားထံသို့လျှောက်သွားလိုက်မိလေသည်။ သူမက ကောင်းမြသွင်ရဲ့ကျောပြင်ပေါ်သို့ လက်တစ်ဖက်တင်ကာ အရေပြားကို ညင်သာစွာပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ကောင်းမြသွင်ကသူ့အမေကိုလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

" သားရဲ့ကျောကုန်းကိုမေမေချေးတွန်းပြီးဆေးပေးမယ်နော်..မေ့သားချစ်ကလေး.."

သူက ခေါင်းပြန်ညိတ်ပြလိုက်သည်။ သူမကသားဖြစ်သူ၏ကျောနှင့်ပုခုံးများကိုတိုက်ချွတ်ဆေးကြော၊ ပွတ်သပ်နှိပ်နယ်ပေးနေသည်။ သန်မာသောကြွက်သားအဖုအထစ်များ၏အထိအတွေ့က သူမ၏လက်ချောင်းဖျားလေးများတွင်ခံစားနေရသည်။ သူမနှိပ်နယ်ပေးမှုကြောင့် သားချစ်ကလေးကြွက်သားတွေ ပြေလျော့သွားလိမ့်မည်ဟုသူမယုံကြည်သည်။ သူမ၏စိတ်တွေကနူးညွတ်ပျော့ပျောင်းကာ၊ ကောင်းမြသွင်၏အပေါ်စေတနာတွေအရမ်းပိုနေမိလေ၏။ သူမ၏ ကိုယ်ခန္ဓာထဲတွင်ကာမနှင့်တွဲဖက်သောကိလေသာစိတ်များက တဟုန်ထိုး စူးစူးဝါးဝါးတက်ကြွထွက်ပေါ်လာနေပါလား..။     

သူမကသားဖြစ်သူ၏နောက်ကျောပြင်ကြီးတစ်ခုလုံးပေါ်တွင်အနမ်းဖွဖွလေးများကိုနေရာအနှံ့ ဖြန့်ကျက်၍နမ်းရှုပ်ပေးနေလိုက်သည်။ကောင်းမြသွင်ကအမေဖြစ်သူ၏ ထင်မှတ်မထားသောအထိအတွေ့အပြုအစုများကြောင့်မျက်လုံးကိုမှေးစင်းလိုက်ပြီးသက်ပြင်းတစ်ချက်ကိုချလိုက်မိလေသည်။ မြဝတ်မုံသည်၊ သားဖြစ်သူ၏ရှေ့ဘက်သို့ရွှေ့လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့သူ၏သူ့ရင်ဘတ်နှင့်ရင်အုပ်ကြွက်သားကြီးများ ဘယ်လီဗိုက်သားများကိုလက်တင်ပြီး ဆေးကြောတိုက်ချွတ်ပေးနေပြန်သည်။ တဖန်သား၏ ကိုယ်လုံး၊ လက်မောင်းတွေအပေါ်တွင်၊ ညင်သာသောအနမ်းများအားထပ်ဖြန့်လိုက်ပြန်၏။ သူမ၏စိတ်တွေကကာမဆန္ဒများနှင့်ရောယှက်ပြည့်နှက်လျက်ဝိုးတဝါးဖြစ်နေကာ၊ ဘာတစ်ခုမှပြတ်သားပီပြင်စွာမတွေးခေါ်နိုင်တော့ချေ။ သူမကသားဖြစ်သူ၏အဖြူရောင်ဘောက်ဆာပါးပါးအောက်မှအလွန်ကြီးမားထွားကျိုင်းသောအတွင်းပစ္စည်းကြီးက၊ အပြင်ဘက်သို့အတင်းတိုးတွက်၊ ရုန်းထွက်နေသည်ကို သူမ၏မျက်လုံးအကြည့်တွေကရောက်သွားခဲ့ရသည်။

(ဘုရား..ဘုရား. အဲဒါကြီးက၊ မတရားကြီးမာတောင်နေပါလား! ငါ့နှယ်နော်..)

သူမစိတ်တွင်းက အသံမထွက်အောင်ရေရွတ်နေမိသည်။မြဝတ်မုံသည်သူမ၏လက်ကိုအောက်ဘက်သို့ရွှေ့လာကာ၊ သားဖြစ်သူ၏ မတ်ထောင်နေသောပစ္စည်းကြီးကိုဖုံးအုပ်ထားတဲ့တစ်ခုထဲ သောအကာ အကွယ်ဖြစ်သည့်ဘောက်ဆာဘောင်းဘီ ၏ပိတ်သားပေါ်သို့သူမ၏လက်ကိုညင်သာစွာ တင်လိုက်မိသည်။ ထိုရွေ့လျား၍ ကိုင်တွယ်လိုက်သောသူမ၏စိတ်ဆန္ဒကိုသူမကိုယ်သူမ၊ မတားဆီးလိုက်နိုင်ပါချေ။

နဂိုထဲကမှသူအမေကိုဆက်စီရေစိုအသားကပ်ဝတ်စုံနှင့်မြင်ခဲ့ရခြင်း၊ အမေဖြစ်သူကသူ့တစ်ကိုယ်လုံးကိုပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်နှိပ်ပေးနေပြီးညင်သာစွာနမ်းရှုပ်၍ သူ၏သာယာစိတ်တွေကိုဆွပေးနေခြင်းတို့ကြောင့်၊ ကောင်းမြသွင်မှာစိတ်ထလျက်ရှိပြီး သူ့လီးထဲမှရုန်းကန်ပွင့်ထွက်တော့မည့်အင်အားစုကိုခံစားနေရစဥ်အတွင်းသူ့အမေ၏နူးညံ့သောလက်ကလေးကဘောင်းဘီခွကြားပေါ်အသာတင်၍၊ ဖြည်းဖြည်းလေးပွတ်လိုက်ရုံရှိသေးသည်၊ ကောင်းမြသွင်ကမျက်လုံးများကိုစိစိပိတ်၍၊ ပါးစပ်ကိုဟပြီးမချင့်မရဲညည်းငြူလိုက်မိတော့သည်။

" အားးး..ရှီးး..မေမေ.."

သူမထိမ်းနိုင်တော့။ ဘောင်းဘီအပေါ်မှနူးညံ့သောလက်ကလေးတင်လိုက်ရုံရှိသေးသညိ။ သူ့သုက်ရည်များကဘောင်းဘီထဲမှာပင် ဒလဟောအရှိန်ဖြင့်ဆောင့်ပန်းထွက်လာတော့သည်။ မြဝတ်မုံကလည်း သူ့သား၏ဘောက်ဆာအောက်မှစိမ့်ထွက်လာသောချွဲပျစ်ပျစ်အရည်များ၏နွေးထွေးမှုဖီလင်ကို ခေတ္တခဏခံစားလိုက်ရပြီးနောက်အရှိန်ဖြင့်စီးဆင်းနေသောရေစီးကယင်းသုက်ရည်များကိုဆေးထုတ်သွားလေတော့သည်။

ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ သူမ၏စိတ်တွေကပုံမှန်ခံစားမှုအာရုံများကိုပြန်လည်ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ မြဝတ်မုံမှာ သူမလုပ်ခဲ့မိသောဖြစ်ရပ်ကိုပြန်တွေးပြီးအကြီးအကျယ်ထိတ်လန့်သွားလေသည်။ကောင်းမြသွင်မှာလည်းမိန်းမောနေသလိုအဖြစ်မှသတိပြန်ရလာပြီး သူမကိုတအံ့တဩကြည့်နေလေသည်။ ထိုတခဏအတွင်း၊ သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်မျက်လုံးချင်းစေ့စေ့ဆုံမိကြလေ၏။

သူမက သား၏အကြည့်မျက်လုံးတွေဒဏ်ကိုမခံနိုင်ပဲအလွန်ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် မျက်လွှာချလိုက်မိလေသည်။

" အို..ဘုရား..ဘုရား..ဒါ..ဒါက.."

သူမကအထိတ်တလန့်ရေရွတ်မိရင်း သူ့သားအားချက်ချင်းကျောခိုင်းလိုက်သည်။

" မေမေ..! ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးမေမေရ၊ အဆင်ပြေပါတယ်.. "

သူ့အမေ၏မျက်နှာပေါ်တွင်ဖုံးမရအောင်ပေါ်နေသော အထိတ်တလန့်အမူအရာကိုကြည့်ပြီး ကောင်းမြသွင်ကအားပေးလိုက်သည်။

" မဟုတ်ဘူး... ဘုရား၊ ငါ.. ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ.."

သူမမျက်ရည်တွေကျလာသည်။

ကောင်းမြသွင်ကသူ့မိခင်ကို နှစ်သိမ့်ဖို့ လှုပ်ရှားလိုက်ချိန်မှာတော့ သူမက နောက်ပြန်ဆုတ်ကာ ရေတံခွန်ထဲကနေ တတ်နိုင်သမျှ မြန်မြန်ပြန်လှည့်ထွက်ခဲ့တော့သည်။ သားကသူမအား အော်ခေါ်နေသံကိုကြားနေရသည်။ သူမတွင်ဖြစ်ပေါ်နေသောလိုလားမှုခံစားချက်တွေအပေါ် သူမထပ်မံ၍မယုံစားရဲတော့ပါ။ သူမဒီထက်ပိုမို၍တခုခုဆိုးဆိုးရွားရွားမလုပ်မိခင်သူဆီကခပ်ဝေးဝေးခွာလာတာကောင်းတယ်လို့သူမဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

မြဝတ်မုံသည်သူမ၏အဝတ်အစားများကိုကောက်ယူခဲ့၍ ကောင်းမြသွင်အော်ခေါ်နေတာကိုလျစ်လျူရှုပြီးစခန်းချထားသောနေရာသို့အပြေးပြန်လာခဲ့လေသည်။

``````````````````````````````

သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်ကြားမှာ သိပ်ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ တိတ်ဆိတ်မှုတွေနဲ့ ခရီးဆက်ခဲ့ကြသည်။ ရေတံခွန်မှာဖြစ်ခဲ့တဲ့အဖြစ်အပျက်သည် မြဝတ်မုံ၏ စိတ်တွင် ပြင်းထန်စွာသက်ရောက်ခဲ့ပြီးယင်း၏ဂယက်ရိုက်ခတ်မှုကြောင့် သူမမှာလွန်စွာတုန်လှုပ်ထိတ်လန့်နေခဲ့ရသည်။

သူမ၏မသိစိတ်ကသားဖြစ်သူအပေါ်ကို မထင်မှတ်ပဲ တိမ်းညွတ်ကျဆင်းနေခဲ့ပြီ။ ဒါပေမယ့်ဒါကိုသူမဝန်ခံလိုစိတ်မရှိပါ။ သူမကိုယ်တိုင်ကိုက မိမိ၏ကြီးထွားလာနေသောစိတ်ခံစားချက်ပြောင်းလဲလာမှုများနှင့်အတူ သူမတို့သားအမိ၏အကြားအနာဂတ်ဆက်ဆံရေးကဘယ်လိုပြောင်းလဲသက်ရောက်လာမည်ဆိုသည်ကို သူမမတွေးချင်၊ ရင်မဆိုင်ချင်ပါ..။

အမြဲတမ်းထုံးစံအတိုင်းပါပဲ၊ ကောင်းမြသွင်ကပါးရည်နပ်ရည်အပြည့်၊ နားလည်မှုအပြည့်ရှိသည်။ သူမ၏အရိပ်အကဲကိုကြည့်၍ သူမလိုအပ်နေသော စိတ်ထွက်ပေါက်ကွက်လပ်ကိုလွတ်လပ်စွာရယူနိုင်စေရန် သူမအားလွှတ်ပေးထား၍ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်လေးနေပေးလေသည်။

သူကနည်းနည်းအခြေအနေလေးကောင်းမွန်တိုးတက်ပြီးစိတ်ပြေလျော့သွားစေရန်နှင့်ပုံမှန်အသိစိတ်ဆက်ဆံရေးများပြန်လည်စုစည်းမိနိုင်ဖို့အတွက်တစတစနဲ့စည်းရုံးရင်းစကားပြောဖို့ကြိုးစားကြည့်ခဲ့သေးသည်။ ဒါပေမယ့်သူ့အမေထံမှ မထုံတက်တေးတုံ့ပြန်မှုကိုသာရခဲ့ရာ၊ သူကတိတ်တိတ်ပဲနေပေးလိုက်တော့သည်။

နောက်ဆုံးမှာတော့ သူတို့၏စိတ်ခံစားချက်များကိုပြန်လည်အသက်ဝင်လာစေပြီး တက်ကြွတောက်ပလာစေသည့်အချိန်ရောက်လာသည်။ သူတို့သည်ရှေးခေတ်ဟောင်းရွာပုံသဏ္ဌန်ရှိသော ကျောက်တုံးများနှင့်တည်ဆောက်ထားသည့်၊ အိမ်ဟောင်းအကြွင်းအကျန်များတည်ရှိရာနေရာမြင်ကွင်းကသူတို့ရောက်ရှိလာရာနေရာမှ၊ ရှေ့မလှမ်းမကမ်းတွင် တွေ့မြင်လိုက်ရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဒါသည်တောင်ဇာလီတိုင်းထဲမှကျေးရွာဒေသတစ်ခု၏၊ ရွာပျက်ရွာဟောင်းဖြစ်နိုင်လေသည်။

နောက်ဆုံးတွင်တော့သူတို့သည်တောင်ဇာလီဘုရင့်နိုင်ငံတော်တည်ရှိရာတိုင်း၏တစိတ်တဒေသသို့ချဥ်းနင်းဝင်ရောက်ခဲ့ပြီဆိုတာကတာ့သေချာနေလေပြီ။        

ဤနေရာတွင်မြေပုံထဲတွင်ပြဆိုထားသောလမ်းကြောင်းကဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်းရှေ့သို့ဆက်လက်သွားလျက်ရှိပြီး။ မူလကမြစ်နှင့်အပြိုင်တသမတ်ထဲတည်ရှိခဲ့ရာမှ၊ ယခုတော့မြစ်မှခွာထွက်ခဲ့လေပြီ။ အမှန်တော့လမ်းကအဖြောင့်ကျန်ခဲ့လျက်။ မြစ်ကသာမသိမသာခပ်ပြေပြေဖြင့်လက်ယာဘက်သို့ကွေ့ဝိုက်စီးသွားခြင်းသာဖြစ်သည်။ ကောင်းမြသွင်ကမြေပုံကိုထုတ်၍အသေးစိတ်ထပ်မံထပ်တိုင်းထွာတွက်ချက်ကြည့်ရှုနေပြန်သည်။ ထိုအခါတွင်မှတချိန်လုံးဆိတ်ဆိတ်ငြိမ်ငြိမ်ဖြင့်တုဏှိဘာဝေဖြင့်လိုက်လာသောမြဝတ်မုံမှာ ခုမှတက်တက်ကြွကြွဖြစ်လာကာ၊ သူ့သားနှင့်အတူ မြေပုံကိုစိတ်ဝင်စားစွာဖြင့်ဝင်ကြည့်ပြီးမှတ်ချက်ပေးဖော်ရတော့၏။

မြေပုံကိုသေချာကြည့်ရှုပြီးချိန်တွင်တော့ ယခုရောက်ရှိရာနေရောသည် တောင်ဇာလီနိုင်ငံတော်ဟောင်း၏အဝင်လမ်းကြောင်းအမှန်ဆိုသည်ကိုအတည်ပြုလိုက်နိုင်ခဲ့ပေပြီ။

အချိန်ကညနေလည်းစောင်းလာပြီဖြစ်သဖြင့်ဤစွန်ပစ်ထားသောရွာပျက်တွင်ပင်နောက်တစ်ညအတွက်စခန်းချကြရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြပြန်သည်။ သူတို့သည်လမ်းနှင့်ပေအနည်းငယ်အကွာမှာတဲထိုးလိုက်ကြလေသည်။

````````````````````````````````

မြဝတ်မုံသည်သူမ၏အမြင်ကိုရှင်းရှင်းလင်းလင်းရှိစေရန်အတွက် မျက်တောင်ကိုဆက်တိုက်ခတ်လိုက်သည်။ သူမသည်ကျောက်ချောဖြင့်ခင်းထားသောကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ကျောခင်းလျက်လှဲလျောင်းနေခြင်းဖြစ်ပြီး မြင့်မားသော မျက်နှာကျက်ကိုမော့၍မျှော်ကြည့်မိလျက်သားဖြစ်နေသည်။ ထိုမျှမြင့်မားသောနေရာတွင် အရိပ်များထင်နိုင်စွမ်းမရှိချေ။ ဘေးပတ်လည်ရှိကျောက်နံရံများပေါ်တွင် ဆီမီးခွက်များမီးရှူးတိုင်ပေါင်းများစွာကိုထွန်းညှိထားလေသည်။

သူမ ၏အသိအာရုံတွေကမှုန်ဝါးဝါးဖြစ်နေကာ၊ဘာကိုမျှတိတိကျကျအာရုံစူးစိုက်နိုင်ခြင်းမရှိပေ။

တဖြည်းဖြည်းချင်းပတ်ဝန်းကျင်နှင့် လိုက်လျောညီထွေစွာ အာရုံခံစားမှုမျာကိုထိမ်းညှိလာနိုင်သောအခါ၊ ယခုရောက်နေသောနေရာတွင် သူမတစ်ယောက်တည်းရှိနေခြင်းမဟုတ်ကြောင်းကိုသတိထားမိလာသည်။  သူမ၏ နားထဲတွင်ကြားလာနေရသောအသံများကို ချိန်ဆပြီးမိပြီးသည်နှင့်တဖြည်းဖြည်းနှင့်သောတအာရုံကလည်းပြတ်သားလာသည်။ မကြာမီမှာပင်သူမနားထဲတွင် အာရုံခံစားမှုနှင့်ရောယှက်နေသောညည်းညူသံများကိုကြားလာရလေ၏။

သူမကမျက်လုံးများကို ပွတ်သပ်ရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ထထိုင်လိုက်သည်။

သူမသည် ကျောက်သားများဖြင့်ထုဆစ်တည်ဆောက်ထားသည့်၊ ကြီးမားကျယ်ဝန်းသော ခန်းမဆောင်ကြီးတစ်ခုထဲထွင်ရောက်နေခြင်းပါလား။ သူမ၏ပတ်ပတ်လည်တွင် များစွာသော ယောက်ျားမိန်းမစုံတွဲများသည် အဝတ်မပါကိုယ်ဗလာတို့ အသီးသီးသံဝါသပြုစပ်ယှက်ကာအချစ်ပွဲဆင်နွဲနေကြ (ဝါ) လိုးနေကြလေသည်။

အနည်းဆုံးတော့စုံတွဲပေါင်း၂၀ ထက်မနည်းဤခန်းမကြီးထဲတွင် တပြိုင်ထဲအချစ်ကျုးနေကြလေသည်။ သူတို့သည်ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် အမျိုးမျိုးသော လိင်ဆက်ဆံမှုပုံစံများ၊ အပြုအမူများဖြင့် မိုးမမြင်လေမမြင်ပျော်ပါးမြူးတူးနေကြလေသည်။

သူမ၏ ညာဘက်တွင် မိန်းမပျိုငယ်လေးတစ်ဦးသည်ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက် ပက်လက်လှန်ပေးထားသည့်အပေါ်တွင်အားရပါးရတက်ခွလျက်ကျွဲကျောင်းသူမလေးတစ်ယောက်ကျွဲစီးနေသလိုတက်ခွရင်းလှုပ်ရမ်းနေသည်။

မိန်းခလေးငယ်၏မျက်လုံးများကမှေးစင်းပိတ်ထားသော်လည်းပါးစပ်လေးကကာမရမ္မက်ဆန္ဒအရှိန်ဖြင့်ဟ၍ညည်းညူနေသည်။ သူမ၏ သေးသေးသွယ်သွယ် ခန္ဓာကိုယ်လေးသည် ချွေးများဖြင့် တလက်လက်တောက်ပြောင်နေပြီး ယောက်ျားကြီးကို ပြင်းပြစွာ ချစ်နေချိန်တွင် သူမ၏ ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် တင်းတင်းရင်းရင်းလှပသောရင်သားများကတုန်အိစွာအထက်အောက်ဘေင်ဘင်ခတ်၍ခါရမ်းလျက်ရှိသည်။

မြဝတ်မုံက ဘယ်ဘက်ကိုကြည့်လိုက်သောအခါတွင်လည်း၊ယောက်ျားလူငယ်လေးတစ်ယောက်သည် သူမနှင့်အသက်တန်းတူလောက်ရှိမည််ဟုခန့်မှန်းရသောအမျိုးသမီး၏အပေါ်တွင်မှောက်ရက်တက်ခွ၍ သူ၏ရှည်လျားတောင့်တင်းသော လိင်တံဖြင့်အမျိုးသမီး၏မိန်းမကိုယ်ထဲတွင်အချက်မှန်မှန်ဆောင့်သွင်း၍ ဆက်ဆံပေးလျက်ရှိသည်။

-------------------------------------------------------

(07)

မြဝတ်မုံရောက်ရှိနေသော၊ ခန်းမကြီးတစ်ခုလုံးသည် စိတ်အားထက်သန်စွာညည်းညူနေမှုများ၏ ပဲ့တင်သံများ၊ ကာမစပ်ယှက်မှုပြုနေကြသည့်စုံတွဲအသီးသီး၏ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးမှုမှစိမ့်ထွက်လာသောအော်ဟစ်သံများဖြင့်၊ လှုပ်ရှားသက်ဝင်နေသည်။ သူမသည် ဆီမီးခွက်များ၏တောက်ပနေသော အလင်းရောင်များအောက်တွင် ပျော်ရွှင်ကြည်နူးမှုလိင်ဆန္ဒနွံအိုင်ထဲ၌ စိမ့်ဝင်နစ်မြုပ်မြောပါနေကြသော၊ အဝတ်ဗလာကျားမစုံတွဲများကိုတစ်ချက်ဝေ့ဝိုက်၍ကြည့်လိုက်လေသည်။

မြဝတ်မုံကသူမ၏မူရင်းလှဲလျောင်းနေသောအနေအထားမှမတ်တပ်ထရပ်လိုက်ကာ၊ အဆောက်အဦ၏ထွက်ပေါက်ဟုထင်ရသောဘက်သို့လျှောက်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဤညသည်လပြည့်ညတစ်ညဖြစ်ကြောင်းသူမကသတိပြုမိလိုက်လေသည်။

ခန်းမအထွက်ဝနားအရောက်တွင်တွင် သူမသည်၊ နောက်ထပ်စုံတွဲတစ်တွဲထံသို့မျက်စိရောက်သွားမိလိုက်ရပြန်သည်။ အမျိုးသားဖြစ်သူက သူ၏ကျောဖြင့်အဝင်ဝရှိကျောက်သားတိုင်ကြီးတွင်မှီ၍ထားရင်းရပ်လျက်ရှိသည်။ အမျိုးသမီးကကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ဒူးထောက်လျက်ထိုင်နေပြီး၊ ကျောမှီလျက်မတ်တပ်ရပ်နေသောယောက်ျား၏တောင်မတ်နေသောတန်ဆာကြီးကိုစွဲစုပ်ပြီးစို့လျက်ရှိ၏။

ယောက်ျားဖြစ်သူမှာမခံမရပ်နိုင်လောက်အောင်ကောင်းလှသောခံစားချက်ကြောင့်လားတော့မသိ၊ ကျယ်လောင်စွာညည်းတွားနေသည်။ ပုံစံကနာကျင်မှုကြောင့်ဟုတ်မည်မထင်ပါ။ ကာမအရသာအထွတ်အထိပ်ကိုထိသွားခြင်းပင်ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ တချိန်ထဲမှာပင် မိန်းမဖြစ်သူက ထိုသူ၏တန်ဆာချောင်းကြီးကိုပါးစပ်ဖျားမှပြန်ထွေး၍ ဆွဲထုတ်လိုက်လေသည်။ နီရဲပြောင်တင်း၍အာရည်တွေတဝင်းဝင်းရွှဲပြောင်လျက်ရှိသောယောက်ျားတန်ဆာ လဒစ်ကြီးထိပ်မှ၊ အဖြူနှစ်ရောင်လရည်ဖွေးဖွေးများက ဆောင့်၍ပန်းထွက်လာရာ။ အမျိုးသမီး၏မျက်နှာ၊ လည်ပင်း၊ ရင်အုံနှင့် နို့လုံးကြီးများပေါ်သို့ပရမ်းပတာကျရောက်၍ပေပွကုန်တော့သည်။

ထူးဆန်းသည်မှာမည်သည့်စုံတွဲတစ်တွဲကမှ သူမဤခန်းမကြီးထဲတွင်ရောက်ရှိနေသည်ဆိုတာကိုသိရှိ၊ အသိအမှတ်ပြုပုံမရပါပေ..။

မြဝတ်မုံမှာ ကြောင်တက်တက်ဖြင့် စိတ်နှင့်လူမကပ်ပဲခန်းမအပြင်ဖက်သို့ထ့က်လာခဲ့မိသည်တွင်၊ ယခုတော့ကျယ်ပြောလှသော ကျောက်လှေကားများဖြင့် မြေပြင်ပေါ်သို့ ဆင်းသက်လာသောရှေးဟောင်း အဆောက်အအုံတစ်ခု၏ ပထမထပ်လှေခါးကြမ်းခင်းအဆင့်တွင်လွတ်လပ်စွာရပ်နေခဲ့မိလေပြီ။ အချို့သောအမျိုးသား၊ အမျိုးသမီးစုံတွဲများသည်၊ ထိုလှေကားမကြီး၏ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်နေရာများတွင်လည်း အသီးအသီးနေရာရာယူထားကြသည်ကိုတွေ့ရလေ၏။

သူမက၊ ထိုနေရာမှနေ၍အောက်ဖက်ကို ဆက်မျှော်ပြီး ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြန်တော့၊ လှေကားအောက်ဘက်ရှိ အေးမြစိုစွတ်သော မြက်ခင်းပြင်ကျယ်ကြီးမှာပေါ်တွင်၊ မရေမတွက်နိုင်သည့်ကျားမစုံတွဲများဖြင့်ပြည့်နှက်လျက်ရှိကာ၊ အချင်းချင်းချစ်ချင်းဖွဲ့သီဖလှယ်လျက်ရှိကြလေသည်။၊

ကျယ်ပြန့်ပွင့်လင်းသောကောင်းကင်ပြင်ကြီးအောက်မှာ၊ အရှေ့အရပ်မှလာတဲ့လေပြေညှင်းလေးက၊ တသွင်သွင်တိုက်ခတ်ပေးနေသော်လည်း၊ ချစ်သူစုံတွဲများမှာမူလေပြေ၏အေးမြမှုကိုဂရုမထားမိသလိုပင်၊ ပူလောင်ပြင်းပြသောရမ္မက်ဆန္ဒများဖြင့်လုံးထွေးကာအချစ်ကျူးလျက်ရှိနေကြသည်ကိုသူမကတွေ့မြင်နေရလေသည်။

````````````````````````````````

မြဝတ်မုံကမျက်လုံးကိုပြန်ဖွင့်ပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာထထိုင်လိုက်သည်။ သူမကအခုလေးမှာတင် အလွန်ထူးဆန်းသောအိပ်မက်ကို၊ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်မက်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ အဲဒါကဝိုးတိုးဝါးတားမက်ပြီးပျောက်သွားသောအိပ်မက်မဟုတ်တာကိုတော့ သူမကောင်းကောင်းသတိပြုမိသည်။ ကောင်းမြသွင်ကတော့သူ့အိပ်ရာပေါ်တွင်နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်မောကျနေဆဲဖြစ်၏။ 

မြဝတ်မုံကတစုံတခုကိုသိသိသာသာခံစားနေရ၍  အမှတ်တမဲ့ဖြင့်လက်က သူမ၏ စောက်ဖုတ်ဆီသို့အလိုလိုလှမ်းမိသွားပြီးစမ်းကိုင်မိသည်။ စိုစွတ်သောအထိအတွေ့ကိုသူမခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ၏အိပ်မက်ထဲတွင်ယောက်ျားမိန်းမစုံတွဲများကရမ္မက်ထန်စွာဖြင့် အမျိုးမျိုးအဖုံဖုံလိုးပြနေကြသည်ကိုမြင်ခဲ့ရသဖြင့်၊ သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှအသွေးအသားများကအလိုလိုထကြွလှုံ့ဆော်ပြီး စောက်ရည်များကစိမ့်ထွက်နေရခြင်းဖြစ်သည်။

(ဒါက..လိင်စိတ်ကိုကြွစေတဲ့တခါတလေမှာမက်လေ့ရှိတတ်တဲ့၊ စိတ်ကူးယဉ်စိတ်ကြွအိပ်မက်သက်သက်ပါ၊ တခါတလေမှာမက်တတ်တာပဲလေ။ ငါကလည်းအလုပ်တွေများနေပြီး ဒီစိတ်တွေကသိပ်မရှိလို့အာသာမဖြေတာတောင်ကြာပြီဆိုတော့၊ ခန္ဓာကိုယ်က သူ့ဘာသာတောင့်တပြီး၊ သွေးသားကြွလို့မက်တဲ့အိပ်မက်ပါပဲ။ ငါကလည်းလက်ပူမတိုက်တာတောင်ကြာခဲ့ပြီပဲလေ..)      

သူမကလိင်ကိစ္စနှင့်စပ်လျဥ်းသည့်အတွေးတွေခေါင်းထဲမှာပွားလာမိတော့၊ သူမ၏ယောက်ျားဦးမောင်မောင်သွင်ကိုတောင်၊ တမ်းတမ်းတတသတိရမိနေပြန်သည်။ မြဝတ်မုံကသူမ၏အိပ်ချင်မူးတူးမျက်လုံးတွေကိုကြည်လင်သွားစေရန်ပွတ်ထုတ်ပစ်လိုက်ရင်း၊ လေကောင်းလေသန့်ရရန်အလို့ငှာ တဲအပြင်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။ ညကအလွန်ပူအိုက်လှဆဲဖြစ်သည့်ကဆုန်လပြည့်ညဖြစ်လေသည်။ ပြင်ပရှိလေထုထဲတွင်ထူးဆန်းသော တိုးညှင်းသည့်လေသံလိုလိုအသံများကြောင့်၊ သူမ၏ ခေါင်းမှာမကြည်လင်လှပဲအနည်းငယ်ညီးစီစီဖြစ်နေလေသည်။ သူမ၏အတွေး သို့မဟုတ်ဆင်ခြင်နိုင်စွမ်းက အာရုံစူးစိုက်ရန်ခက်ခဲနေတော့၏။

အနီးနားတွင်ရှိနေသောကျောက်ဆောင်ကုန်းလေးတစ်ခုအပေါ်တွင်သူမကတက်ထိုင်နေခဲ့လိုက်ပြီး လပြည့်ညလရောင်၏ဖြန့်ကျက်မှုကိုခံစားနေစဥ်တွင်၊ သူမ၏စိတ်ထဲမှနေ၍ တစုံတစ်ယောက်ကသူမကိုစောင့်ကြည့်နေသည်ဟုခံစားချက်တစ်ခုဖြစ်လာလေသည်။

သူမကအကြည့်နှင့်၊ အာရုံခံစားမှုများကိုပို၍ကြည်လင်လာစေရန်မျက်လုံးများကိုထပ်မံ၍ပွတ်လိုက်မိပြန်၏။ ပြီးလျှင်ပတ်ဝန်းကျင်သို့နေရာစေ့အောင်လှည့်ပတ်၍ သေချာလိုက်ကြည့်မိရာ..နောက်ဆုံးတွင်သူ့ကိုမြင်လိုက်သည်အထိဖြစ်သည်။ လူတစ်ယောက်သည် သူမနှင့်မနီးအဝေး လရောင်၏အမှောင်တစ်ဝက်၊ အလင်းတစ်ဝက်ကျနေသောနေရတွင်ငြိမ်သက်စွာမတ်တပ်ရပ်နေလေသည်။ သူ..။ ဟုတ်သည်သူမှ သူစစ်စစ်..၊

သူကတော့ သူမ၏ခင်ပွန်းဖြစ်ခဲ့သူ ဦးမောင်မောင်သွင်ဖြစ်လေသည်။

" ဝတ်မုံ.."

သူက ထူးဆန်းပြီးတုန်ခါမှုတွေပြည့်နေသည့် တီးတိုးသံဖြင့်သူမကိုခေါ်လိုက်သည်။ ထူးဆန်းသည်ဆိုသည်မှာ၊ သူကသူမနှင့်ပေအနည်းငယ်လှမ်းနေသေးသော်လည်၊း တီးတိုးလေးသာခေါ်လိုက်သည့်အသံကသူမအကြားအာရုံတွင်ကောင်းမွန်ပြတ်သားစွာကြားနေရသည်။ ပြတ်သားသည်ဆိုသော်လည်း အသံကတုန်ခါမှုတမျိုးသက်ရောက်နေပုံရပြီး သာမန်လူသားတို့ပြောနေကျအသံလှိုင်းတုန်ခါမှုမျိုးနှင့်မတူပေ။

ဦးမောင်မောင်သွင်သူမတို့သားအမိကိုထားခဲ့ပြီးကွယ်လွန်ခဲ့သည်မှာ သုံးနှစ်ပတ်ချာလည်ရှိခဲ့ပြီ။ အခုသူက လူလား၊ ဝိဥာဉ်လေလား။ သူကကွယ်လွန်လေပြီးဖြစ်သည်ဆိုတာကိုမြဝတ်မုံကသိနေသော်လည်း၊ သူမကဒါကိုမေ့နေသလိုဖြစ်နေသည်။ သူမစိတ်ထဲမှာ လူလားတစ္ဆေလားဆိုသည့်မကွဲပြားသည့်အတွေးမျိုး၊ ကြောက်စိတ်မျိုးလုံးဝဖြစ်ပေါ်မလာခဲ့..။ မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်သောသူမ၏ခင်ပွန်း၊ ရုတ်တရက်ပြန်ရောက်လာသည်ဟုသာ ရိုးရိုးလေးခံယူနေမိသည်။

" ကိုမောင်.."

သူမက ပြန်၍ခေါ်လိုက်မိရင်း မြဝတ်မုံမှာသူမမျက်လုံးတွေကိုပင် သူမမယုံချင်ပေ..၊ သူကသေပြီးပြီပဲ။ ဒါပေမယ့်သူ့ကို သူမက၊ အမြဲနေ့တိုင်းတမ်းတနေခဲ့သည်မှာလည်းအမှန်ဖြစ်သည်၊ သေပြီးသူကကိုယ်ထင်ပြသည်ဟူ၍လည်းကြောက်စိတ်ဝင်မလာ။ သူမပုံမှန်စိတ်တွေပျောက်ဆုံးကုန်နေပြီလားတော့မပြောတတ်တော့..။

ဦးမောင်မောင်သွင်ဆီကဘာဆက်ပြောသံကိုမှသူမကြားရပေ။ သူကတဘက်သို့လှည့်ပြီးသူမနှင့်ဝေးရာဆီသို့လျှောက်ထွက်သွားသည်။ သူမကစဥ်းစားမနေတော့ပဲ၊ သူထွက်သွားရာနောက်ကို လိုက်သွားခဲ့လေသည်။  ဦးမောင်မောင်သွင်၏အရိပ်သည်၊ သူမကို တောနက်ပိုင်းထဲသို့ ဦးဆောင်၍ခေါ်ယူခဲ့သည်။ မြဝတ်မုံသည် အချိန်ဘယ်လောက်ကြာပြီနှင့်ဘယ်လောက်ဝေးကွာလာခဲ့ပြီဆိုတာကိုသတိမထားမိ၊ အမှတ်အသားမရှိခဲ့မိပေ။ မမြင်နိုင်သော စွမ်းအားတစ်ခု၏ ဆွဲငင်ညှို့ယူခြင်းခြင်ခံရသကဲ့သို့ သူ့နောက်ကိုသာတစိုက်မတ်မတ်လိုက်သွားမိခဲ့လေသည်။

များမကြာမီသူတို့သည် တောအုပ်၏အဆုံးသို့ရောက်လာကြသည်။ တောအုပ်၏အဆုံးဖြစ်သကဲ့သို့ထိုနေရာတွင်သူတို့လျှောက်ခဲ့သောလမ်းလည်းဆုံးခဲ့ပြီး၊ ချောက်ကမ်းပါးအစွန်းတစ်ခုတွင်ရောက်ရှိနေသည်ကိုလည်းအခုမှသတိထားမိတော့သည်။

ဦးမောင်မောင်သွင်ကသူမဘက်ကိုပြန်လှည့်၍ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့သူက ပြုံးပြီးပြောလေသည်။

" မင်းကိုပြန်တွေ့ရတာအရမ်းကောင်းတာပဲ..ဝတ်မုံ"

" ကိုမောင်... ရှင်.၊ ရှင်..၊ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး..?"

သူမ စကားတွေကရှေ့ဆက်ပြောမထွက်..သူမစိတ်တွေကရှုပ်ထွေးနေသည်။ သေလွန်ပြီးသူကိုတွေ့နေရသည်မဟုတ်လား။ ဒါပေမယ့်ပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေက၊ အိမ်မက်မဟုတ်နိုင်မှန်းသိနေသည်။

" ငါ..မသိဘူး..ဝတ်မုံ၊ ငါက.. တခြားတစ်နေရာမှာနေခဲ့ရတာ။ ပြီးတော့..အခု..ငါ..မင်းရှိဲတဲ့ဒီနေရာကိုဘယ်လိုရောက်လာမှန်းမသိဘူး.."

" မှုံ..မှုံ..ကိုမောင့်ကိုအရမ်းလွမ်းတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၃ နှစ်အတွင်းမှာ၊ ကိုမောင်မပါပဲကျမဘဝကိုဘယ်လိုဖြတ်သန်းခဲ့ရတယ်ဆိုတာ၊ ရှင်တွေးကြည့်နားလည်နိုင်ပါ့မလား.."

သူမ၏ မျက်လုံးများကစိုစွတ်၍ မျက်ရည်များဖြင့်ပြည့်လာလေပြီ..။

" ဘာ...၊ ဒီလောက်တောင်ကြာသွားပြီလား? ငါကဒီလိုမထင်ခဲ့ဘူး။ အချိန်ကာလအပိုင်းအခြားတွေ၊ ကြာတာတွေ၊ မြန်တာတွေက၊ အခုငါနဲ့ဘယ်လိုမှဆက်စပ်ပတ်သက်လို့မရတော့ဘူးထင်တယ်.."

" ရှင်အခု..ဒီကိုဘာဖြစ်လို့ရောက်နေရတာလဲကိုမောင်။ ဆိုလိုတာက အခုဒီအိန္ဒိယက၊ ကောသာလကို.."

" ဒီအတွက်အလွန်ထူးဆန်းရှုပ်ထွေးတဲပဥ္စလက်ဆန်တဲ့အကြောင်းနှစ်ချက်ရှိတယ်ဝတ်မုံ။ မင်းနဲ့လည်းဆိုင်တယ်၊ ငါနဲ့လည်းဆိုင်တယ်။ အိုကွာငါတို့မိသားစုတစ်စုလုံးနဲ့ဆိုင်တယ်.."

" ရှင်ပြောတာကို ကျမလိုက်မမီဘူး.."

" မကြာခင်မင်းသိသွားမှာပါ..။ ပထမ နံပါတ်တစ်အချက်ကိုပြောရရင်တော့၊ မင်းရဲ့ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ တောင့်တမှု၊ မင်းရဲ့..ငါ့ကိုတမ်းတနေမှုတွေဟာ ငါ့ကို မင်းဆီ ဆွဲခေါ်လာခဲ့တယ်။ မင်းငါ့ကို တောင့်တနေတာကိုငါသိတယ်။ ပြီးတော့ မင်းရဲ့ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ ငါရောက်လာတာပဲ.."

" ဘယ်လိုမျိုးလဲ.."

" မင်းနဲ့ငါအတူနေခဲ့ရတုန်ုးက ပျော်ပျော်ပါးပါးတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အပြန်အလှန်ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ကြတဲ့ဆန္ဒတွေလေ။ ဝတ်မုံ..မင်းငါ့ကိုသတိသိပ်ရနေသလို၊ ငါကလည်းမင်းကိုသတိရနေတာပါ။ မင်းငါ့ကိုတောင့်တသလို၊ ငါလည်းမင်းရဲ့နှလုံးသားကိုရော၊ မင်းနဲ့မိုးမမြင်လေမမြင်ချစ်ခဲ့ရတဲ့အချစ်တွေကိုရော။ မင်းရဲ့တပ်မက်စရာကောင်းတဲ့ဟောဒီကခန္ဓာကိုယ်လေးကိုရော၊ ကိုမောင်အရမ်းပြန်လိုချင်မိနေတယ်။ လာကွာ..တို့တတွေရဲ့အရင်ကအတူသွားခဲ့ဖူးတဲ့၊ ပျော်စရာကောင်းတဲ့အတိတ်ကိုအခုပြန်သွားလိုက်ကြရအောင်.."

ဦးမောင်မောင်သွင်ကမြဝတ်မုံအနားချဥ်းကပ်လာခဲ့ကာလက်ကမ်းလျက်၊ ရင်ခွင်ထဲသို့ဆွဲ၍ဖက်ထားလိုက်သည်။

" အို..ကိုမောင်ရယ်၊ မှုံ.. ကိုမောင့်ကိုစောင့်နေခဲ့ရတာကြာလှပြီကော.."

" ကိုမောင်လည်း မှုံ့ကိုချစ်တယ်၊ သတိရနေတာကြာပြီကွာ။ မချစ်ရတာလည်းကြာပြီ.."

" မှုံလည်းအတူတူပါပဲကိုမောင်ရယ်။ ကိုမောင်နဲ့ဝေးကွာနေရနတဲ့ညတွေမှာ.."

" တော်တော့..မှုံ..ဆက်မပြောနဲ့ဦး၊ အချိန်ကအရမ်းအဖိုးတန်တယ်ကွာ။ တို့တတွေ အရင်ချစ်လိုက်ကြရအောင်နော်..။ နောက်တော့မှတဝကြီးပြောကြတာပေါ့.."

 ------------------------------------------------------

(08)

ဦးမောင်မောင်သွင်ကမြဝတ်မုံကိုစကားအပြောမခံတော့ပေ။ သူမ၏ကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်လေးကိုဖက်ထားရာမှပြန်မလွှတ်တော့ပဲတိုးဖက်ထားရင်းကိုယ်ကလေးကိုစွေ့ခနဲသူ၏ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးရှိရာသို့ကပ်ဆွဲပြီး၊ မော့တက်လာသောမျက်နှာလေးမှနှုတ်ခမ်းထူထူလေးကိုကပ်ဖိပြီးနှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ကစ်ဆင်ဆွဲလိုက်သည်။ မြဝတ်မုံမှာပျော့ကျသွားရတော့၏။

သူမသည်သူမယောက်ကျားကွယ်လွန်ပြီဟု အသိအမှတ်ပြုပေးလိုက်ရကထဲက၊ ယောက်ကျားသားဆို၍တစ်ယောက်နှင့်မျှကာမဆက်ဆံခြင်း၊ ထိတွေ့ခြင်းမရှိခဲ့ရသေးပေ။ ယခုဆိုလျှင်သုံးနှစ်ကျော်ခဲ့လေပြီ။ သူမယောက်ျားဆုံးပြီဟု အကြောင်းကြားလာခဲ့သည့်ပါရီမြို့ စာတမ်းဖတ်ပွဲတွင်သူမရှိစဥ်ကထဲကစ၍ ယခုထိဖြစ်လေသည်။ ယခုတော့မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်သော၊ ယောာက်ျားတစ်ယောက်၏အထိအတွေ့နှင့်မိလိုက်သည်နှင့်သူမမှာရှော့ရိုက်ခံရသလိုဖြစ်သွားတော့သည်။

ပြီးတော့ထူးဆန်းသည်မှာ ယခုထိတွေ့လိုက်သည့်ယောက်ျားသည်၊ ကွယ်လွန်သွားပြီဟုသူမသိထား၊ခံယူထားသည့် သူမယောက်ျားပင်ဖြစ်နေပြန်လေသည်။သူမယောက်ျားကသေပြီဟုဆိုခဲ့လျှင်သူမကဘာလို့ထိတွေ့လို့ရနေသနည်း။ သဘာဝလွန်ဖြစ်ရပ်ဆန်းဟုသူမခံယူရမည်လော။ ဦးမောင်မောင်သွင်၏အထိအတွေ့သည်။ သာမန်လူသားတစ်ယောက်၏အထိအတွေ့သာလျှင်ဖြစ်သည်။ လိင်ဆက်ဆံချိန်တွင်ဖြစ်လေ့ရှိသော ။ ခန္ဓာကိုယ်၏နွေးထွေးမှု၊ သွေးတိုးမှုနှင့်မာကျောမှုများကိုသူမအကုန်ခံစားလို့ရနေသည်။ အထိအတွေ့များအားလုံးသည်ယခင်ကသူမယောက်ျားနှင့်အိမ်ထောင် သည်ဘဝအတူအိပ်ခဲ့ကြစဥ်ကအတိုင်းဖြစ်သည်ကိုသူမကောင်းကောင်းကြီးခံစားနေရလေသည်။

ဦးမောင်မောင်သွင်က မိန်းမဖြစ်သူမြဝတ်မုံ၏နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုမက်မက်မောမောဆွဲစုပ်၍တရှိုက်မက်မက်ဖြင့်နမ်းစုပ်နေသည်။ သူ၏လက်တွေကလည်းအငြိမ်မနေ၊ သူမဝတ်ထားသောပန်ဂျားမာ့စ်ခေါ် ညဝတ်စုံအင်္ကျီ၏အပေါ်မှာပင်တရွရွဖြင့်ဟိုဒီပြောင်းရွှေ့လှုပ်ရှားကိုင်တွယ်နေသည်။ 

အထူးသဖြင့်အင်္ကျီအောက်မှအတွင်းခံဘရာစီယာခံဝတ်မထားသောသူမ၏နို့လုံးထွားထွားကြီးများကိုဖိ၍၊ ဖျစ်၍၊ ညှစ်၍၊ ဂမူးရှူးထိုးကိုင်တွယ်ကစားနေလေသည်။ တဆက်ထဲမှာပင်သူ့လက်တွေကတအားသွက်နေပြန်သည်။ မြဝတ်မုံဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးများကိုတထောက်ထောက်နှင့်ဆွဲဖြုတ်လိုက်ပြီးနို့ကြီးတွေကိုအပြုံလိုက်ဆွဲထုတ်လိုက်ကာ၊ နှုတ်ခမ်းမှပါးစပ်ကိုခွာခဲ့ပြီးနို့တွေကိုကုန်းဟပ်စို့လိုက်၏။ သူ့လက်တွေကကာင်းဘီခါးဆီရောက်သွားပြီးရှုံ့ကြိုးကိုလျှော့၍ ဒူးအောက်ပိုင်းအထိအောင်ဆွဲချလိုက်သည်။ အောက်ပိုင်းမှာလည်းပင်တီခံမဝတ်ထား၍မြဝတ်မုံ၏စောက်မွေးအုံမဲမဲကြီးကပေါ်လာတော့သည်။

ထိုအချိန်တွင်ဦးမောင်မောင်သွင်က မိန်းမဖြစ်သူကိုဆတ်ခနဲကောက်ပွေ့ချီလိုက်ကာ ကျောက်ကမ်းပါးထိပ်နားမရောက်မီ ပေအနည်းငယ်အကွာမှာရှိသောသစ်ပင်ကြီးအောက်မှ အတန်ငယ်ပြန့်ပြူးသောကျောက်ကမူပြန့်ဆီသို့လျှောက်သွားကာသူမကိုထိုနေရာ၌ပက်လက်ချထားပေးလိုက်၏။ နေသားတကျ၊ရှိသွားသောအခါမှ သူကနို့ကြီးတွေကိုအငမ်းမရဆက်စီု့နေစဥ်။ လက်တွေကစောက်ခေါင်းနှင့်စောက်စိထဲသို့စိမ်ပြေနပြေ၊ တရစ်ရစ်နှင့်ကလိုင်းတော့သည်။ 

မြဝတ်မုံမှာ လိင်ဆက်ဆံမှုအထိအတွေ့အစစ်ကိုမရခဲ့သည်မှာသုံးနှစ်တင်းတင်းပြည့်ခဲ့ပြီးဖြစ်လို့ယခုကဲ့သို့အထက်ရော အောက်ရော၊ ပြိုင်တူကလိ၍အတိုက်ခိုက်ခံလိုက်ရရာထွန့်ထွန့်လူးကြီးကော့တက်လာရာ၊ သူမအနေဖြင့် ခံဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်နေလေပြီ။ သူမစိတ်ထဲတွင်ငွေအဆင်းရှိသောလရောင်အောက်မှ အေးစက်သောကျောက်ဖျာပေါ်တွင်မဟုတ်တော့ပဲ၊ ရန်ကုန်ရှိအိမ်မှ၊ သူမတို့လင်မယားမင်္ဂလာဦးက၊ အိပ်ခန်းအတွင်းရှိ၊ ဆွီးတီးဟုမ်းကင်းဘက်အိပ်ရာကြီးပေါ်သို့ပြန်ရောက်သွားသည်ဟုထင်ယောင်မှားမိနေလေသည်။         

မကြာခင်မှာပင် စပရိန်အမွ့ယာကြီးပေါ်မှာပဲထင်ထင်၊ ကျောက်ဆောင်ကုတင်ကြီးပေါ်မှာလို့ပဲမှတ်မှတ်၊ ကွဲကွာခဲ့ရတာကြာပြီဖြစ်သော ဥိးမောင်မောင်သွင်နှင့် ဒေါက်တာမြဝတ်ရည်တို့မှာ၊ စိတ်ရောကိုယ်ပါနစ်မြော၍ကောင်းကောင်းလိုးနေကြပေပြီ။ ပျောက်ဆုံးနေသောချစ်သူစုံတွဲလား။ ဒါမှမဟုတ်ကွယ်လွန်သွားပြီးဖြစ်သော ပရလောကသားဖြစ်သည့် ခင်ပွန်းနှင့်၊ သက်ရှိထင်ရှားရှိသေးသော၊ ဇနီးသည်လား၊ သူတို့ကိုယ်သူတို့၊ ဘာမှန်းကိုမသိ၊ ဘယ်လိုမှနားမလည်နိုင်ကြတော့ပါ။ သူတို့သိတာကတော့၊ နှစ်ယောက်သားရမ္မက်ကြီးစွာ၊ စိတ်အားထက်သန်စွာလိုးနေမိကြခြင်းပဲဖြစ်သည်။

ဦးမောင်မောင်သွင်၏ကြီးမားတုတ်ခိုင်သောလီးတံကြီးက၊ ဒေါက်တာမြဝတ်မုံ၏စောက်ပတ်ကြီးထဲတွင်ဒလကြမ်းထိုးခွဲဝင်ရောက်ကာ၊ တဖုတ်ဖုတ်တဖတ်ဖတ်ဖြင့်ဆောင့်ကာ၊ဆောင့်ကာလိုးလျက်ရှိလေသည်။ ခဏကြာတော့ မြဝတ်မုံမှာကျောက်ဂမူအပေါ်တွင်၊ လေးဖက်ထောက်ဖင်ထောင်၍ကုန်ပေးးနေကာ၊ ဥိးမောင်မောင်သွင်ကနောက်မှတက်ခွပြီးဒေါ့ဂီစတိုင်ဖြင့်၊ ခွေးလိုးလိုးနေတော့သည်။

မကြာခင်မှာပင်နှစ်ဦးစလုံးအသံတွေခြစ်ပြီးအော်နေကြလျက်၊ လောကနိဗ္ဗာန်၏ အထွတ်အထိပ်သို့ပြိုင်တူရောက်ရှိသွားကြတော့သည်။ ဦးမောင်မောင်သွင်က ဖင်ကုန်းဆော်နေရာမှအားကနဲအသံရှည်ကြီးနှင့်အော်ပြီး လီးကိုစောက်ဖုတ်ထဲမှအချွတ်တွင်၊ မြဝတ်မုံကကမန်းကတန်းကောက်ထလိုက်ပြီး၊ သူနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင်ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်း၊ မျက်နှာလေးမော့၊ ပါးစပ်လေးဟလို့ခံပေးလိုက်စဥ်တွင်၊ ဦးမောင်မောင်သွင်က မြဝတ်မုံ၏မျက်နှာနှင့်ပါးပြင်ပေါ်တွင်လီးကြီးကိုတဖတ်ဖတ်ရိုက်ပြီး လရည်များကိုညှစ်ပန်းချလိုက်သည်။ သူမကလရည်များကိုမျက်နှာနှင့်ပွတ်၍၎င်း၊ ပါးစပ်ဖြင့်ခံ၍၎င်း၊ သောက်သုံးပြီး၊ သူ့ယောက်ျား၏လီးကြီးကိုပါးစပ်ထဲထည့်၊ ကောက်စုပ်၍ ပြောင်အောင်ယက်ပြီးသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးနေလိုက်သည်။

နှစ်ယောက်သားပြီးသွားကြသောအခါတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်အတန်ကြာအောင်စုပ်နမ်းနေကြပြီးနောက်၊ ကြည်နူးစွာဖြင့်ဖက်ယက်ပွတ်သပ်၍နေကြလေသည်။ အမောအတန်ငယ်ပြေကြသာအခါမှ၊ ဥိးမောင်မောင်သွင်ကထရပ်လိုက််ပြီးအောက်ပါစကားမျးကိုသူမအားပြောနေလေတော့သည်။

" ကဲ..မင်းကငါ့ကို၊ ကာလတာရှည်စွာတောင့်တလာခဲ့ပြီး အမြဲမပြတ်တမ်းတနေခဲ့တဲ့အတွက် အခုဒီနေ့၊ ဒီနေရာကို၊ ငါ့ဝိညာဉ်ကမဖြစ်မနေရောက်လာခဲ့ပေးရတာပဲ။ မင်းတောင့်တနေရတဲ့ငါ့အချစ်တွေရော၊ မင်းအလိုရှိနေတဲ့ကာမဆန္ဒ၊ သုခ၊ လိုအင်တွေရော၊ ငါမင်းကိုပေးလိုက်ပြီ။ အရင် နှစ်ပေါင်း၂၀ကျော်တုန်းကလိုပဲ၊ နူးညံ့တဲ့အချစ်ကိုရော။ ပြင်းပြတဲ့အချစ်ကိုရောမင်းကိုအခုတစ်ခါထပ်ပေးပြီးပြီ..ငါ့မိန်းမ..ဝတ်မုံ.."

" ဒီညငါလာခဲ့တာကအခုလိုမင်းရဲ့လိုအင်ဆန္ဒတွေကို၊ တစ်ကြိမ်ပဲကျေနပ်အောင်ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့လောက်အတွက်လာခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။ မင်းငါနဲ့အမြဲတမ်းအခုလိုပျော်လို့ရမယ့်၊ ထာဝရကမ္ဘာထဲကိုငါကခေါ်သွားတော့မှာ.."

ဦးမောင်မောင်သွင်က ကာမစိတ်ပီတိတွေဖြင့် မိန်းမူးနေဆဲဖြစ်သော မြဝတ်မုံ၏လက်တွေကိုဆွဲထူ၍ထခိုင်းလိုက်သည်။

" ကဲအချစ်ရေ,,၊ တို့သွားမယ့်ကမ္ဘာရဲ့အလှတရားကိုကြည့်ရအောင်ငါ့နောက်လိုက်ခဲ့စမ်းပါဦး"

ဦးမောင်မောင်သွင်ကပြောရင်းနောက်ထပ်ဆယ့်ငါးပေခန့်ကွာဝေးဦးမည့်ချောက်ကမ်းပါးအစပ်နားသို့လျှောက်သွားနေလေသည်။

" အချစ်ရဲ့လာစမ်းပါဦးကွဲ့...ဒီအနားကို.."

ကြားလိုက်ရသောအသံ၏တမျိုးသောထူးဆန်းမှုကြောင့်၊ မြဝတ်မုံမှာရုတ်တရက်ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး အာရုံတစ်မျိုး၏ခေါင်းလောင်းထိုးသတိပေးချက်တစ်ခုကသူမ၏ဦးနှောက်သို့ရိုက်ခတ်လာသည်။ သူမစိတ်ထဲကထင့်ကနဲဖြစ်သွားလေသည်။ အကြောင်းမှာသူမအားလှမ်းပြောလိုက်သည့် ဦးမောင်မောင်သွင်၏အသံမှာ စောစောကချစ်ရည်လူးခဲ့ကြစဥ်က သာယာနာပျော်ဘွယ်ပလီပလာချွဲနွဲ့ပြီးသွေးသားကိုတက်ကြွအောင်နိုးဆော်၍၊ ဆွပေးနေသည့် ချစ်တင်းဖွဲ့သည့် ပတ်ချွဲနပ်ချွဲအသံမျိုးမဟုတ်တော့ပဲ။ အေးစက်ပြီးမာကျောနေလို့ဖြစ်သည်။

သူမ၏နိဗ္ဗာန်ဘုံသို့နှစ်ထပ်ဆင့်တက်၍ တိမ်တိုက်ပေါ်တွင်ကြည်နူးလွင့်မြောနေသောဖီလင်ကရုတ်တရက်လှုပ်နှိုးလိုက်သလိုလန့်နိုးသွားခဲ့သည်။ စောစောကသူမသည် သူမ၏ကွယ်လွန်သူခင်ပွန်းဟောင်းဖြစ်သူဦးမောင်မောင်သွင်နှင့် တကယ်ပင်ကာမစပ်ယှက်ပြီးပျော်ပါးမှုပြုခဲ့မိလေသလား။ သူမဇဝေဇဝါဖြစ်နေခဲ့လေသည်။       

သူမ၏ပီတိအကြောအာရုံများကတလှပ်လှပ်တုန်ယင်အောင် လွင့်မြောလိုက်ပါခံစားနေရဆဲဖြစ်သည်။ သူမ၏ကိုယ်အောက်ပိုင်းမှညဝတ်ဘောင်းဘီသည် ကပိုကရိုနှင့်လျော့လျဲကျွတ်ကျနေသည်မှာပြန်မတင်ရသေးချေ။ သူမကအခုမှသတိရ၍ပြန်ဆွဲတင်ရင်း။ စောက်ရည်တွေစိုရွှဲအိ၍ တတောက်တောက်ကျဆင်းနေသောစောက်ဖုတ်ကိုလက်နှင့်စမ်းမိလေသည်။ စီးကပ်စိုရွှဲသောအထိအတွေ့ကိုရ၏။ သူမအိပ်မက်မက်နေခြင်းမဟုတ်ပါ။ ဒါဟာအမှန်တရားတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ သူမ၏ပါးပြင်နှင့်နှာခေါင်းစပ်တွင်လည်းအလားတူစိုရွှဲရွှဲ၊ ချွဲကျိကျိ အထိအတွေ့ကိုရနေသည့်အပြင်၊ ညှီစို့စို့သုက်ရည်နံ့ကိုပါရနေသည်။

" ဘာဖြစ်လို့လဲကိုမောင်.."

" ဒီလိုလေ..တို့နှစ်ယောက်ထာဝရသွားနေရမယ့်ဘုံဗိမ္မာန်ကမ္ဘာလေးက ဟောဒီနေရာကနေဆင်းသွားရလိမ့်မယ်။ အဲဒါက..အဝေးတစ်နေရာမှာရှိတယ်ထင်ရပေမယ့် တကယ်တော့၊ ကိုယ်နဲ့နီးနီးလေးမှာပဲ..မမြင်ရတဲ့တံခါးတချပ်ကရှိနေတယ်။ အဲဒီတံခါးကိုဖြတ်ကျော်ပြီးရင်အဲဒီကိုရောက်ပြီ။ အဲဒီတံခါးက ပိုက်ဆံတစ်ပြားရဲ့ခေါင်းဘက်နဲ့ပန်းဘက်လိုပဲ။ ရှင်ချင်းတရားနဲ့သေချင်းတရားရဲ့သည်မှာဘက်နဲ့၊ ဟိုမှာဘက်ပဲ။ ဒီမှာလာကြည့်စမ်း၊ ဒီနေရာက ဘယ်လောက်သာယာလှပလည်း၊ အလွန်နက်ရှိုင်းတဲ့လျှိုမြောင်ကြီးတစ်ခုနဲ့တူတယ်။ လျှိုရဲ့အောက်မှာသာယာလှပတဲ့ရေတံခွန်ကြီးတွေအနံ့အရသာနဲ့ပြည့်စုံတဲ့သစ်သီးတွေသီးပွင့်နေတဲ့ဥယျာဥ်ကြီးလဲရှိတယ်။ တို့သွားရမယ့်ဘဝရဲ့၊ အဝင်တံခါးချပ်ကြီးဟာလည်းဒီအောက်တည့်တည့်မှာရှိတယ်။ ကဲ..မင်းအဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလား ဝတ်မုံ..၊ ငါ့မိန်းမ.."

ပြောနေရင်းမှ၊ သူက ချောက်ကမ်းပါးအစွန်းဆီသို့ လက်ဖြင့် ဝှေ့ယမ်း၍ညွှန်ပြလိုက်သည်။

" ငါတို့အတူတူပြန်ပြီးနေနိုင်တော့မယ့်အခွင့်အရေးပဲ..ဝတ်မုံ။ မင်းလုပ်ပေးရမှာက ရှေ့ကိုခုန်ချလိုက်ဖို့ပဲ."

" ရှင်..ရှင်..ဘာကိုပြောနေတာလဲ..ကိုမောင်"

သူမ ကသူ့ကို ထိတ်လန့်စွာစိုက်ကြည့်နေရင်းမေးလိုက်သည်။ သူမကအခုမှတခုခုကိုသဘောပေါက်စပြုလာသည်။ ဦးမောင်မောင်သွင်က ကျေနပ်စွာဖြင့်ပြုံးရင်းပြောသည်။

 " သေခြင်းတရားဆိုတာက အခုမှအစပဲရှိပါသေးတယ်။ ငါ့လက်ကိုသာဆွဲပြီး ခုန်ချလိုက်ပါ။ အဲဒီလိုလုပ်ပြီးရင်ပြီးရင် ငါတို့နှစ်ယောက်၊ ဘဝဆက်တိုင်းမှာ၊ ထာဝရအတူ ပြန်နေနိုင်တော့မှာပါ.."

ဦးမောင်မောင်သွင်ကသူ့လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး လှမ်းကိုင်ဖို့ သူမကိုတိုက်တွန်းလိုက်သည်။

" လာပါ..၊ ငါ့လက်ကို တွဲကိုင်လိုက်ပါ။ မင်းအနေနဲ့ ဒီကမ္ဘာမှာနေဖို့ ဘာမှမရှိဘူး။ မင်း..ငါနဲ့ ထာဝရ အတူနေမသွားချင်ဘူးလား"

ထိုစကားများကြောင့် သူမ၏ မျက်လုံးများတွင် မျက်ရည်များကကြေကွဲစွာစီးကျလာပြီး သူမ၏ရင်ထဲတွင်ဆို့နင့်လာသည်။ ရုတ်ချည်းဆိုသလိုပင်ကာထားသောကန်လန့်ကာကိုဆွဲမလိပ်တင်လိုက်သကဲ့သို့သူမ၏စိတ်တွေကကြည်လင်ပြတ်သားလာသည်။

" ဒီမှာ..ကိုမောင်၊ ကျမရှင်နဲ့အတူဆက်ရှိနေပေးချင်ပေမယ့် အခုလိုဆို မဖြစ်နိုင်တော့ပါဘူး။ ကျမဝမ်းနည်းစွာနဲ့တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျမဘဝမှာ ရှင်က၊ ကျမ ချစ်ခြင်းမေတ္တာပေးပြီးချစ်ရမယ့် တစ်ယောက်ထဲသောသူမဟုတ်တော့ပါဘူး..။ ကျမမှာဝမ်းနဲ့လွယ်ပြီးမွေးထားခဲ့ရတဲ့ကျမရင်သွေး၊ ကျမသားကောင်းမြသွင် တစ်ယောက်လုံး လုံးရှိနေသေးတယ်။ သူ့အနာဂါတ်ကို ကျမကတာဝန်ယူပြီးထိမ်းကျောင်းသွားရမှာဖြစ်သလို၊ သူကလည်းကျမရဲ့အနာဂါတ်ပဲ..။

ကျမသားက ကျမကိုသိပ်ချစ်တယ်။ ကျမကလည်းသူ့ကို သူချစ်တာထက်ပိုချစ်တယ်။ ကျမဘဝရဲ့ကျန်ရှိနေတဲ့အချိန်တွေကိုကောင်းမြသွင်နဲ့ပဲကုန်ဆုံးတော့မယ်လို့အခုဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ.."

ဦးမောင်မောင်သွင်၏မျက်နှာသည်၊ ဒေါသကြောင့် မည်းမှောင်သွားလေသည်။ သူသည် သူမဆီသို့ စူးစူးရဲရဲ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ဒေါသတကြီးဖြင့်၊စကားကိုဆက်၍ဆိုလေတော့သည်။

" အေး..ကောင်းပြီ။ ဒါဆိုရင်မင်းတို့ကငါလက်ကမ်းပေးတဲ့ရွေးချယ်မှု နံပါတ်တစ်ကို ငြင်းပယ်တယ်ပေါ့။ ဒါဆိုနောက်ရွေးရမယ့်ရွေးချယ်မှု နံပါတ်နှစ်ဖြစ်တဲ့ ဒုတိယအချက်ကိုဆက်ပြောပြမယ်။ အဲဒီဒုတိယရွေးချယ်မှုက မင်းတို့ဘဝအနေနဲ့သာယာတယ်။ ပျော်ရွှင်စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်တွေနဲ့ပြည့်နေမယ်လို့၊ အမှတ်မှားကို၊ အမှန်ထင်၊ အကောင်းထင်နေကြလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့်မင်းတို့သာယာမယ်ထင်တဲ့ဘဝဟာ၊ အပြစ်တွေ၊ ဒုစရိုက်တွေ၊ ကျိန်စာတွေ နဲ့ရောပြွန်းနေပြီး၊ အဲဒါတွေကိုကျေလည်အောင်စဥ်ဆက်မပြတ် ဘဝအဆက်ဆက်မှာ ပေးဆပ်နေရဦးမယ်.."    

--------------------------------------------------------

(09)

" ရှင့်ချိန်းခြောက်မှုတွေကများလှပါလား..ကိုမောင်.."

" များတယ်မများဘူးဆိုတာ၊ မင်းနားထောင်ကြည့်ရင်သိလိမ့်မယ်။ အခုငါကိုယ်တိုင်မိသားစုနဲ့ ခွဲရချိန်မတန်ပါပဲနဲ့ခွဲထွက်ပြီး သေဆုံးခဲ့ရတာဟာလည်း၊ ဒီကျိန်စာရဲ့တစိတ်တဒေသကြောင့်ပဲ..။

ငါလည်းဒီပန်ထွာဘုရင်မဆိုတဲ့ကောင်မရဲ့ရန်အငြိုးအတေးကြောင့် သေခဲ့ရသလို မင်းတို့သားအမိအပေါ်မှာလည်း သူ့ကျိန်စာအရိပ်ဆိုးကြီးက တောက်လျှောက်လိုက်နေတယ်။ ဒါကမင်းတို့အဲဒီဘုရင်မရဲ့ကျိန်စာကိုကျေအောင်ပြန်ပေးဆပ်နေရတဲ့ပထမဆုံးဘဝမဟုတ်ဘူး။ အရင်ဘဝတွေကလည်းပေးဆပ်ခဲ့ရသေးတယ်။ တကယ်လို့မင်းက၊ မင်းရဲ့သား ကောင်းမြသွင်ခေါ်ဘဝဟောင်းက ဒွတ္တဘောင်နဲ့ဆက်နွယ်မှုကို ယတိပြတ်ဖြတ်နိုင်ခဲ့ပြီး၊ ဟောဒီကမင်းလင်အစစ်၊ သမ္ဘဝနဲ့ ပြတ်ပြတ်သားသားလိုက်လာနိုင်ခဲ့ရင်။ မင်းရဲ့ကျိန်စာကပြီးဆုံးသွားမှာပဲ။ ဒါကမင်းကိုငါရွေးချယ်ခိုင်းခဲ့တဲ့ ရွေးချယ်မှုနံပါတ်တစ်ပဲ။ ဒါပေမယ့်ငါထင်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ မင်းကအဲဒီလမ်းကိုမရွေးခဲ့ဘူး။ မင်းကအဲဒီထက်ပိုပြီးအဆများစွာရှည်ရှည်လျားလျားပေးဆပ်ရမယ့်လမ်းမျိုးကိုပဲမျက်စိကျပြီးရွေးချယ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီတော့မင်းထိုက်နဲ့မင်းကံပဲလေ.. "

" ရှင်ပြောနေတာတွေကိုကျမဘာတစ်ခုမှနားမလည်ဘူး..."

" ဒီလိုကွ..၊ အမှန်ကတောင်တွင်းကြီးက ဗိဿနိုးမြို့ဟောင်းတူဖော်ရေးဆိုက်မှာ ငါ့ကိုသတ်ခဲ့တာ၊ အဲဒီပန်ထွာဘုရင်မဆိုတဲ့ကောင်မပဲကွ။ သူကငါရယ်၊ မင်းရယ်၊ ကောင်းမြသွင်ဆိုတဲ့ ငါတို့သားရယ်ရဲ့၊ မိသားစုဆက်နွယ်မှုနဲ့ပတ်သက်ပြီး ရန်ငြိုးထားပြီးသတ်တာ။ အမှန်တော့ငါနဲ့တိုက်ရိုက်မပတ်သက်ဘူး။ သူလုပ်ချင်တာက မင်းတို့သားအမိကိုကွ။ ဒါပေမယ့်မင်းတို့သားအမိကကံမြင့်နေတယ်။ သူကြံစည်လို့မရဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာမင်းတို့ကလည်း ပြင်သစ်ပြည်၊ ပါရီဆိုတဲ့အဝေးကိုရောက်နေတာကိုး။ ငါကတော့ကံနိမ့်နေတယ်။ သူ့ရဲ့နန်းတော်ရာအိပ်ဆောင်ဟောင်းမြေတိုက်ထဲဝင်သွားတော့၊ ငါ့ရဲ့ကိုယ်မှာဘာအစောင့်အရှောက်မှမရှိတော့ဘူး။ သူကမင်းတို့ကိုလုပ်မရတော့အငြိုးနဲ့ ငါ့ကို၊ သူ့ရဲ့ကျိန်စာပါတဲ့ ကျောက်စာချပ်နဲ့ဖိသတ်လိုက်တာပဲ.."           

" ကျမနားမလည်သေးဘူး။ ကျမတို့ကိုငြိုးတဲ့အငြိုးကြောင့်ရှင်ကကိုယ်စားဝင်ခံပေးလိုက်ရတယ်ဆိုပါတော့။ ဒါပေမယ့်သူက ဘာဖြစ်လို့ကျမတို့သားအမိကိုငြိုးနေရတာလည်း.."

" မင်းတကယ်ပဲမမှတ်မိဘူးလား။ ထားပါတော့.. ဘဝတွေပြောင်းသွားတော့မမှတ်မိဘူးဆိုတာဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ အခုငါပြောပြမယ်။ ငါကလည်းအခုဝိညာဉ်ဘဝရောက်မှဒါတွေကိုပြန်ပြီးသိလာမြင်လာနိုင်စွမ်းရှိတာပါ။ တကယ်တော့ ကောင်းမြသွင်ဟာ၊ သရေခေတ္တရာကိုထူထောင်ခဲ့တဲ့ ဒွတ္တဘောင်မင်းကြီးပဲ။ သူပြန်ဝင်စားတာပဲ။  သူက ဗိဿနိုးဘုရင်မ ပန်ထွာရဲ့အဓိကငြိုးသူရန်ဘက်ကြီးလေ။ ဒွတ္တဘောင်က သူမရဲ့အေးဆေးစွာနေနေတဲ့ဗိဿနိုးမြို့တော်ကို အကြိမ်ကြိမ်အထပ်ထပ်သိမ်းဖို့ကြိုးစားခဲ့တယ်။ တိုင်းပြည်ကိုစစ်ချီပြီးတိုက်တယ်။ တိုင်းပြည်ကိုသိမ်းရုံတင်မကဘူး လူတိုပါအတင်းအဓမ္မသိမ်းဖို့ကြံတယ်။ ပန်ထွာကလင်မယူကြင်ယာမရှာပဲ ခပ်သန့်သန့်အပျိုကြီးဘုရင်မလုပ်နေတာကို၊ ဒွတ္တဘောင်ရဲ့ အတင်းအကြံခံ၊ အသိမ်းခံလိုက်ရတာပေါ့.. "

" ဒီရာဇဝင်တွေလည်း ကျမအသိသားပဲ.. "

" ဆုံးအောင်နားထောင်ဦးလေကွာ..။ ပန်ထွာမှာက နန်းထိပ်မှာအစောင့်ထားတဲ့စည်တော်ကြီးရှိနေတယ်။ အဲဒီစည်တော်ကြီးကြောင့်ပဲ ဗိဿနိုးကိုအကြိမ်ကြိမ်ကြံပေမယ့်မသိမ်းနိုင်ခဲ့ဘူးလေ။ ရန်သူတွေကမြို့ကိုတိုက်ဖို့လာတာနဲ့ စည်တီးပြီးအချက်ပေးလိုက်ရင်၊ မြို့ကိုပတ်ပြီးဝန်းရံထားတဲ့ ရန်ပယ်ချောင်းကကျုံးစောင့်တွေက ချောင်းကရေတံခါးကိုဖွင့်ချလိုက်တော့၊ ချောင်းရေကြီးပြီးမြို့ကိုဝင်တိုက်လို့မရတော့ဘူး။

ဒွတ္တဘောင်က အကြိမ်ကြိမ်ကြံပေမယ့်မြို့ကိုမသိမ်းနိုင်လို့၊ ရသေ့အတုတစ်ယောက်ကိုတန်ခိုးရှင်ယောင်ဟန်ဆောင်ခိုင်းပြီး ပန်ထွာ့ဆီလွှတ်လိုက်တယ်။ သူ့တပည့်သူလျှိုပေါ့။ ရသေ့ရဟန်းဆိုရင် ကြည်ညိုတတ်တဲ့ ပန်ထွာကလည်းနန်းဦးခေါ်ထားပြီးကိုးကွယ်ထားတော့၊ လစ်တဲ့တစ်နေ့မှာရသေ့အယောင်ဆောင်သူလျှိုကစည်တော်ကြီးကိုဖျက်ဆီးလိုက်တယ်။ ဒွတ္တဘောင်ကလည်းအချိန်ကိုက်စစ်ချီလာတော့ ပန်ထွာကစည်တော်ကြီးသွားတီးတဲ့အချိန်မှာ စည်ကြီးကပေါက်နေပြီ၊ တီးလို့မရတော့ဘူး။ 

ရန်ပယ်ချောင်းရေတံခါးစောင့်တပ်တွေကိုလည်းစည်သံနဲ့အချက်မပေးနိုင်တော့ဘူး။ ဒွတ္တဘောင်တပ်တွေက ချောင်းကိုအလွယ်တကူဖြတ်ပြီးမြို့ကိုသိမ်းလိုက်နိုင်တယ်။ ပန်ထွာမှာလည်းသူ့ရဲ့နန်းဆောင်တော်ထဲမှာပဲ ဒွတ္တဘောင်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲကိုမျက်ရည်လည်ရွဲနဲ့ရောက်ခဲ့ရတယ်။  ပန်ထွာ ကတိုင်းပြည်လည်းဆုံး၊ လူလည်းအသိမ်းခံလိုက်ရတော့ ကမ္ဘာဘယ်ကြေပါ့မလဲ။ ဒွတ္တဘောင်ကိုရန်ငြိုးအကြီးကြီးငြိုးထားခဲ့တယ်.."

ဦးမောင်မောင်သွင်က ပန်ထွာဘုရင်မနှင့် ဒွတ္တဘောင်တို့၏အငြိအစွန်းကို အရှည်ကြီးရှင်းပြပြီးခဏနားလိုက်သည်။ မြဝတ်မုံကပြန်မေးလိုက်သည်။

" အဲဒါဆို ပန်ထွာဘုရင်မက သူ့ဟာသူ ဒွတ္တဘောင်နဲ့ရန်ညှိုးထားတာက၊ ကျမနဲ့မှဘာမှမဆိုင်တာ.."

" ဆိုင်တာပေါ့ကွ..၊ မင်းက ဒွတ္တဘောင်ရဲ့အမေပဲဟာ.."

" ကောင်းမြသွင်ကဒွတ္တဘောင်ဝင်စား၊ တယ်ပဲထားဦး၊ အခုကျမက ဒီဘဝကအမေပဲလေ.."

" ဘဝတွေဆိုတာကြိမ်ကြိမ်အဖန်ဖန်ဝင်စားကြတယ်ဆိုတာမင်းမလေ့လာဖူးဘူးလား၊ နားမလည်ဘူးလားမြဝတ်မုံ။ အထူးသဖြင့်ကျိန်စာသင့်နေရတဲ့ဘဝမျိုးတွေမှာပေါ့..၊ မင်းလည်းသမိုင်းပညာရှင်တစ်ယောက်ပဲဟာ၊ ဒွတ္တဘောင်ရဲ့အမေကဘယ်သူဆိုတာ၊ မင်းမမှတ်မိဘူးလား.."

" အင်းလေကျမကသမိုင်းပါမောက္ခတစ်ယောက်ပဲဟာ။ သူ့ကိုကောင်းကောင်းသိတာပေါ့..။ ဘေဒါရီလေ.."

" ဒါဆိုရင် မင်းကိုယ်မင်း၊ အတိတ် သရေခေတ္တရာခေတ်က ဘေဒါရီဆိုတာကိုနည်းနည်းလေးမှသံသယမဝင်မိဘူးလား.."

" ဘေဒါရီ..! ကျမကလား..??"

" အမှန်ပဲပေါ့..၊ မင်းကဒွတ္တဘောင်ရဲ့အမေ ဘေဒါရီအစစ်ပဲ။  ဒါကြောင့်ဒီဘဝမှာမင်းကကောင်းမြသွင်ရဲ့အမေလာဖြစ်နေတာပေါ့..။ မင်း..ငါဘယ်သူဆိုတာကောမှတ်မိလား.. "

မြဝတ်မုံက အတန်ငယ်စဥ်းစားပြီးနောက်..။

" ရှင်..ရှင့်ကိုယ်ရှင်၊ မဟာသမ္ဘဝလို့တော့မပြောနဲ့နော်.."

" အဟား..ဟားးး..ဟားးး၊ အဲဒါပြောမလို့ကွ၊ မင်းကအထာပေါက်လွယ်သားပဲမြဝတ်မုံ.."

" ရှင်..။ ဒါ...ဒါတွေက၊ ဘာတွေလှည့်ပတ်ဖြစ်နေတာလည်း.."

" ပန်ထွာရဲ့ကြီးမားတဲ့အငြိုးတွေကြောင့်ပေါ့ကွာ..၊ အဲဒါကြောင့်ပန်ထွာကငါ့ကိုပါသတ်ဖို့ကြိုးစားတာပေါ့..။ ငါကလည်းဒွတ္တဘောင်ရဲ့အဖေလေ။ ဒါပေမယ့်ပန်ထွာမသိတာက။  ငါကဒွတ္တဘောင်ရဲ့အဖေဖြစ်သလို၊ သူ့ရဲ့ခမည်းတော်လည်းဖြစ်တယ်ဆိုတာကိုမသိရှာဘူး.."

ဦးမောင်မောင်သွင်ခေါ်မဟာသမ္ဘဝ ဝင်စားသူကြီး၏အသံကဆို့နင့်စွာထွက်လာလေသည်။ မြဝတ်မုံက..၊  

" ဟုတ်တယ်နော်..။ ရာဇဝင်ထဲမှာ တကောင်းက စူဠာသမ္ဘဝ၊ မဟာသမ္ဘဝ၊ မျက်မမြင်ညီနောင်ကို ဧရာဝတီမြစ်ထဲမှာအမျှောခံရတုန်းက၊ ဖောင်ပေါ်မှာ စန္ဒမုခိဘီလူးမကမျက်စိကုပေးနေတုန်း ကိုင်တွယ်မိရာကနေ၊ အထိအတွေ့မှာသာယာမိလိုက်ရုံနဲ့တင်၊ ကိုယ်ဝန်တည်ပြီးတောင်တွင်းရပ်မှာပန်ထွာကိုမွေးခဲ့လို့၊ တောတွင်းကရသေ့ကြီဆီမွေးစားဖို့ပေးခဲရာက နောင်မှာဗိဿနိုးဘုရင်မဖြစ်လာခဲ့တယ်လို့သိထားတယ်။  

တစ်ခါ မဟာသမ္ဘဝတို့ သရေခေတ္တရာ ပြည်ကိုရောက်သွားတော့လည်း၊ ရေဘူးကိုယူချဲ့ပေးရင်း ဘေဒါရီနဲ့ငြိကြတော့၊ ဘရသေ့ကြီး ခေပဒူတက သူ့တူတွေမှန်းသိသွားလို့၊ မဟာသမ္ဘဝနဲ့ဘေဒါရီကိုပေးစားလိုက်ပြီး၊ သရေခေတ္တရာနန်းဆက်ကို ထူထောင်စေတယ်လို့ပါတယ်။ အဲဒီမှာ၊ သားဒွတ္တဘောင်ကိုမွေးခဲ့တယ်။ ဒါဆို ပန်ထွာနဲ့ဒွတ္တဘောင်က မဟာသမ္ဘဝရဲ့ခလေးတွေ၊ မောင်နှမတွေပေါ့.."

" အဲဒါကိုပေါ့ ပန်ထွာမင်းသမီးက၊ နာကျည်းနေတာ၊ မောင်နှမအချင်းချင်းတောင်မညှာတာမငဲ့ကွက်တိုင်းပြည်ကိုသိမ်းတဲ့အပြင်။ လူကိုပါသိမ်းပိုက်မယားအလုပ်ခံရတော့၊ စိတ်ထဲမှာတနုံ့နုံ့နဲမခံမရပ်နိုင်ဖြစ်ပြီး။ နှမကိုတောင်မရှောင်တဲ့ဘုရင်၊ အမေအရင်းနဲ့ပြန်ညားပါစေဆိုပြီး ကျိန်ဆဲပေးစားခဲ့တယ်။ ဘဝဆက်ဆက် သူမ မကျေနပ်မချင်း သားအမိမှန်းသိသိကြီးနဲ့မရှောင်နိုင်ပဲ၊ ပြန်ညားကြပါစေလို့ကျိန်စာတိုက်ပစ်ခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့်မင်းတို့နှစ်ယောက် ဘဝတိုင်းမှာသားအမိအဖြစ်ပြန်ပြန်ဆုံမိနေကြတာပဲ.."

" အို..ဘုရား..ဘုရား. သူဘာလို့သူ့စိတ်ဓါတ်ကအဲဒီလောက်အထိရက်စက်ရတာလဲ.."

" သူကနာကျည်းထားတဲ့လူကိုးကွ..။ ငါ့ကိုကျတော့သတ်ရုံနဲ့ပဲကျေနပ်လို့သတ်ပစ်လိုက်တယ်။ မင်းတို့သားအမိကိုကျတော့။ သတ်တာထက်သူ့စိတ်ထဲမှာအားရကျေနပ်တဲ့အထိ၊ သားအမိခြင်းလိုးကြညားကြတာကို အရသာခံကြည့်ချင်လို့လွှတ်ပေးထားတာကွ။ ဘေဒါရီနဲ့ ဒွတ္တဘောင်တို့ဝင်စားတဲ့နင်တို့နှစ်ယောက်လည်း ဘဝအဆက်ဆက်မှာ၊ သားအမိအနေနဲ့ပြန်ဝင်စားပြီး၊ အချင်းချင်းလင်မယားအဖြစ်ပြန်ညားခဲ့ကြတယ်။ မင်းတို့မသိလို့၊  မမှတ်မိကြလို့သာပဲ။ မင်းတို့တွေတစ်ဘဝညားပြီးတိုင်းမှာ ပန်ထွာရဲ့ကျိန်စာတွေအငြိုးအတေးတွေက၊ တစ်ထစ်လျော့လျော့သွားတယ်။ အခုဘဝမှာလည်း မင်းတို့သားအမိ လင်မယားအဖြစ်ညားပြီးမှ၊ ပန်ထွာစိတ်ချမ်းသာရာရမယ်။ သူကျေနပ်ပြီးသွားရင်ငါ့ကိုလည်းငရဲကလွတ်ပြီးကျွတ်လွတ်အောင်လုပ်ပေးလိမ့်မယ်။ ပန်ထွာရဲ့ကျိန်စာပြေအောင်။ မင်းတို့ နောက်ထပ် ဘဝပေါင်းအတော်များများပေးဆပ်ရဦးမှာပဲ။ ဒါပေမယ့်မင်းတို့ကံကောင်းတာကအခုမင်းတို့ထွက်လာတဲ့ခရီးအောင်မြင်ပြီး၊ တောင်ဇာလီဘုရင်မင်းမြတ်ရဲ့ မသေခင်တောင့်တခဲ့တဲ့ဆန္ဒပြည့်အောင်ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ခဲ့ရင်၊ သူနဲ့သူ့မိဖုရားခေါင်ကြီးတို့ရဲ့မေတ္တာတော်ကြောင့်၊ နင်တို့ဒီဘဝမှာတင် ပန်ထွာ့ကျိန်စာကိုနောက်ဆုံးပေးဆပ်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ အပြီးတိုင်လွတ်မြောက်သွားနိုင်တယ်။ ဒါကလည်းမဖြစ်မချင်းမသေချာသေးပါဘူး.."

" ကဲ..ဒါကမင်းရွေးချယ်လိုက်တဲ့ နံပါတ်နှစ်ရွေးချယ်မှုပဲ၊ မင်းပြန်စဥ်းစားကြည်ဦးလေ။ မင်းတို့သွားရမယ့်ခရီးကအဝေးကြီး။ ဘဝပေါင်းများစွာပေးဆပ်ရဦးမယ်။ လူသားစင်စစ်သားအမိဖြစ်ရဲ့သားနဲ့ ရူးသွပ်နေတဲ့ရှေးခေတ်ဧကရီတစ်ပါးရဲ့ဝိညာဉ်ကျေနပ်ဖို့အတွက်၊ ခွေးတွေလိုသားအမိချင်းမိတ်လိုက်ပြနေမလား၊ ဒါမှမဟုတ် ငါနဲ့အတူရှေ့ကချောက်ထဲခုန်ချပြီး အနီးစပ်ဆုံးဖြတ်လမ်းကနေကျိန်စာတွေနဲ့လွတ်ကင်းတဲ့ဘဝကိုအတူသွားကြမလားရွေးပေတော့.."

မြဝတ်မုံကကြာကြာမစဥ်းစားတော့ပါ။ ယတိပြတ်သောဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုပေးလိုက်ပါ၏။

" ကျမဆုံးဖြတ်ချက်ကမပြောင်းလဲပါဘူး ကိုမောင်..၊ ဘယ်လိုအခြေအနေကြီးပဲဖြစ်လာပါစေ၊ ဘယ်လိုခက်ခဲပင်ပန်းမှု၊ ဂုဏ်သရေညစ်နွမ်းညှိုးနွမ်းမှုတွေရှိလာရ၊ ကြုံလာရပါစေ။ ကျမသားကိုတစ်ယောက်လည်းမထားခဲ့နိုင်ဘူး။ ကျမသားနဲ့လည်းခွဲဖို့စိတ်မကူးဘူး။ ဒါကျမရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ပါပဲ။ နောက်ပြီး အခုကျမတို့သွားနေတဲ့ဥိးတည်ချက်တစ်ခုရှိနေတယ်။ အဲဒါကတော့တောင်ဇာလီဘုရင်မင်းမြတ်ကြီး အဓိယဒေဝ ရဲ့နောက်ဆုံးဆန္ဒကိုသွားပြီးဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ပါ။ ခရီးလမ်းဆုံးရည်ရွယ်ချက်မပြည့်မချင်း တခြားဘယ်လိုဆွဲဆောင်မှုနဲ့နှောက်ယှက်မှုတွေကိုမှအဝင်ခံတော့မှာမဟုတ်ဘူး။ ကဲ..ခွင့်ပြုဦး..ကျမစခန်းကိုပြန်တော့မယ်.."

သူမ၏အဖြေစကားကိုကြားလိုက်ရတော့၊ ဦးမောင်မောင်သွင်၏မျက်နှာသည် ပထမ၌ ဒေါသဖြင့်မည်းမှောင်၍သွား၏။ နောက်တော့အသွေးအရောင်ကဖြူပတ်ဖြူရော်ဖြစ်လာရာမှအစိမ်းဖျော့ဖျော့ရောင်ပြောင်းသွားပြန်သည်။။ ဝိညာဉ်တစ်ကောင်၏ဒေါသထွက်သည့်အမူအရာမျိုးဖြင့်သူကသိသိသာသာကြီးရှေ့သို့တိုး၍လှမ်းလာလေသည်။ ချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားသောသူ၏အမူအရာနှင့်လှုပ်ရှားမှုတို့ကြောင့် မြဝတ်မုံမှာပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားပြီးနောက်ဘက်သို့ဆုတ်လာမိလေသည်။

သူမအကြီးအကျယ်ထိတ်လန့်လာကာ၊ အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ကိုမောဟိုက်စွာရှူလိုက်ပြီးမသင်္ကာလာသဖြင့်ပြူးကျယ်သောမျက်လုံးများဖြင့်၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်မိသည်။ အဲဒီတော့မှသူမ၏ပတ်ချာလည်တောအုပ်ထဲတွင် သူမတို့နှစ်ယောက်ထဲသာရှိတော့သည်မဟုတ်မှန်းကိုသတိပြုလာမိတော့သည်။ တောအုပ်ထဲတွင် ရာနှင့်ချီသောအရိပ်မဲများကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ သူမရုတ်တရက်ကြက်သီးမွေးညင်းများဖြန်းကနဲထသွားသောခံစားချက်ကြောင့်၊ ၎င်းတို့မှာသရဲတစ္ဆေ၊ ပရလောကသားများလားဟုမပြောနိုင်ပေ။

အနီးအနားရှိအတော်အတန်ပြတ်ပြတ်သားသားမြင်ရသောအရိပ်အယောင်တို့မှာ မကောင်းဆိုးဝါးဖုတ်ကောင်လိုလို၊ ဇွမ်ဘီလိုလို၊ ဟုထင်ရပြီး သူတို့၏မျက်နှာမှာလည်း၊ ပြောင်းလဲသွားသောဦးမောင်မောင်သွင်၏မျက်နှာနှင့်ဆင်တူပင်၊ စိမ်းဖန့်ဖန့် ဖြူပတ်ဖြူရော်အသွေးအရောင်များနှင့် ပြူးကြောင်သောမျက်လုံးများရှိလေသည်။ ထိုမကောင်းဆိုးဝါးသဏ္ဍာန်အရာများက ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဝိုင်းရံထားပြီးသူမ၏ပြေးလမ်းကို ဖြတ်ပိတ်ထားလိုက်ကြလေပြီ။

ထိုအချိန်တွင် ဦးမောင်မောင်သွင်မှနေ၍ ပြောင်းလဲသွားသောမကောင်းဆိုးဝါးသဏ္ဍာန်က ဒေါသတကြီးဖြင့် စကားဆိုလာသည်။

" ဒီနေရာက..သေမင်းရဲ့မြို့တော်ပဲ။ အသက်ရှင်တဲ့သူဆိုလို့ဘယ်သူမှဝင်လို့မရဘူး။ အသက်ရှင်တဲ့သူဝင်လာပြီးရင်လဲ ဘယ်တော့မှအရှင်အတိုင်းပြန်ထွက်သွားလို့မရဘူး.."

--------------------------------------------------------

(10)

မကောင်းဆိုးဝါးတဖြစ်လဲဦးမောင်မောင်သွင်၏မျက်လုံးများထဲတွင် ကြောက်မက်ဖွယ်သေမင်း၏အရိပ်၊ အငြိုးဒေါသများ၏အရောင်ဖြင့်တောက်ပြောင်နေလေသည်။ သူသည် သူလိုချင်သောလိုလားချက်ကို မြဝတ်မုံအားဆွဲဆောင်သိမ်းသွင်း၍မရသောအခါ၊ ဇာတိရုပ်ပေါ်လာလေပြီ။ သူကားသေပြီးသော၊ တမလွန်တွင်ပျော်မွေ့နေသည့်၊ မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်မျှသာတည်း။

ဦးမောင်မောင်သွင်၏ပုံရိပ် မကောင်းဆိုးဝါးကပြောပြီးသွားသည်နှင့်၊ အခြားသောဖုတ်ကောင်လိုလိုမကောင်းဆိုးဝါးများက မြဝတ်မုံနှင့်အလွန်နီးကပ်လာလေပြီ။ သူတို့က သူမအား ဝိုင်းကာပိတ်ဆီးထားကြကာ လက်အများအပြားကလှမ်းဆွဲဖို့ကြိုးစားနေကြ၏။ ပြီးတော့ချောက်ကမ်းပါးနားသို့ရောက်သွားစေရန်၊ ဆွဲယူ၊ တွန်းပို့နေကြသည်။သူမက စတင်အော်ဟစ်၍အကူအညီတောင်းခံရန်ကြိုးစားလိုက်သော်လည်းနောက်ကျသွားလေပြီ။ အေးစက် ခြောက် ကပ် သောလက်အချို့ကသူမ၏ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက်ပြီဖြစ်သည်။ သူမသည်ကျယ်လောင်စူးရှစွာအော်ဟစ်မိသော်လည်း အသံကပီသစွာထွက်မလာတော့ပါ။ ဗလုံးဗထွေးအော်သံညည်းသံများအဖြစ်သာ ထွက်လာနိုင်လေသည်။

မြဝတ်မုံသည်သေမင်းတမန်လက်များ၏ ဝိုင်းဝန်းဆုပ်ကိုင်၊ ဆွဲယူ၊ တွန်းထိုးမှုများမှလွတ်ထွက်သွားစေရန်ကြိုးစားရုန်းကန်နေရသည်။ သို့သော်သူမကိုဖိနှိပ်နေသောစွမ်းအားများကကြီးမားလှလေသည်။ သဘာဝမဟုတ်သောစွမ်းအားများက၊ သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်မှအားအင်များနှင့်တိုက်ခိုက်လိုစိတ်များကို ယုတ်လျော့သွားစေရန်ဆွဲစုပ်ယူငင်နေသလိုဖြစ်နေ၏။ သူမသည် မောပန်းနွမ်းနယ်နေပြီး သတိလစ်သွားမတတ်အထိ ဖြစ်လာသည်။ သူမ၏အတွေးတိုင်းတွင်၊ ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်မှုများကပြည့်နှက်နေသည်။ သူမ မကြာခင်သေရတော့မည်ဟုခံစားလာရသည်။

ထိုကဲ့သို့သူမ၏အသက်အတွက် အကျောက်အကန်၊ အသေအလဲ၊ လှုပ်ရှားရုန်းကန်နေရစဉ်အတွင်း ရုတ်တရက်ဆိုသလိုပင် သူမသည်ကျယ်လောင်စွာအော်ဟစ်၍ အားမာန်သွင်းသံတစ်ခုကိုကြားလိုက်ရလေသည်။ မကောင်းဆိုးဝါးများကသူမကိုဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်နေသောအင်အားများကသိသာစွာလျော့ကျသွားပြီး၊ သူမကိုမြေပြင်ပေါ်သို့လွှတ်ချလိုက်ကြသည်။ သူတို့၏အာရုံများကနောက်မှထွက်ပေါ်လာသောနှောက်ယှက်မှုအသံအပေါ်တွင်သက်ဝင်သွားကြလေသည်။

တောအုပ်ထဲမှအသံကုန်မာန်သွင်းအော်ဟစ်၍ပြေးထွက်လာသူကား ကောင်းမြသွင်ဖြစ်လေသည်။ သူ၏လက်ထဲတွင်ကား ဓါးရှည်တစ်ချောင်းကိုကိုင်ဆောင်ထားသည်။ သူသည်ဒေါသတကြီးနှင့်အော်ဟစ်ကာ၊ မကောင်းဆိုးဝါးအုပ်စုအတွင်းသို့ ဒလကြမ်းမန်း ဝင်ရောက်ပြီး၊ လက်ထဲတွင်ကိုင်လာသောဓါးဖြင့် အတင်းထိုးခုတ်၊ ဝင်ရောက်တိုက်ခိုက်တော့သည်။ ဓားနှင့်ထိတွေ့ခြင်းခံလိုက်ရသော မကောင်းဆိုးဝါးများသည် လေထဲတွင်ကြေကွဲ၍ ချက်ချင်းပင် အမှုန်အမွှား၊ မြူမှုန်မည်းများအဖြစ်ပျံ့လွင့်ပြီးပေါက်ကွဲထွက်ကုန်ကြလေသည်။

ကောင်းမြသွင်၏လက်ထဲမှာကိုင်ဆောင်ထားသောဓားကိုမြင်လိုက်ရလျှင်ပင်၊ ဦးမောင်မောင်သွင်အဖြစ်မှပြောင်းလဲနေသောမကောင်းဆိုးဝါးကောင်ထံမှ ညည်းညူသံကြီးသဖွယ် ပြင်းထန်သောသက်ပြင်းချရှိုက်မောသံကြီးထွက်လာကာသူ၏ဝင်းတောက်နေသောမျက်လုံးများကလည်းမယုံကြည်နိုင်သောအံ့အားသင့်မှုအဖြစ်ပြောင်းလဲသွားလေတော့သည်။ သူ၏ချေင်းချောင်းထွက်နေသော အမျက်ဒေါသများကချက်ချင်းပင် ငုပ်လျှိုးသွားလေတော့သည်။ သူကချက်ချင်း ဒူးထောက်ကျသွားသည်၊ သို့မဟုတ် ဒူးထောက်ပြီးအရိုအသေပြုလိုက်တာဖြစ်ပေမည်။

" မဟုတ်ဘူး..၊ မဟုတ်ဘူး..  ၊ မဖြစ်ရဘူး..။ ဒါ..ဒါ..၊ ဘုရင်ရဲ့ဓား။ အဓိယဒေဝ အရှင်မင်းမြတ်ရဲ့ဓါးပဲ.."

ဟုပြောကာ ဒေါသစိတ်တို့ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်၊ ပျောက်လျက်ဒူးထောက်ရင်းမှ ဓားကို ဦးညွှတ်လိုက်သည်။ အခြားသောမကောင်းဆိုးဝါးများကလည်းပြိုင်တူလိုပင် ဒူးထောက်ချလိုက်ကြလျက်၊ အရိုအသေပြုလိုက်ကြသည်။ကောင်းမြသွင်သည် ဓားကိုမလှုပ်ရမ်းတော့ဘဲ ဓားသွားများကို ခပ်ဝေးဝေးတွင်မြှောက်၍ချိန်ထားရင်း ခြိမ်းခြောက်ကြိမ်းမောင်းနေလေသည်။ ကြည့်နေရင်းမှာပင် ငြိမ်သက်စွာ ဒူးတုပ်၍အရိုအသေပေးနေသော ဦးမောင်မောင်သွင်အပါအဝင်မကောင်းဆိုးဝါးအုပ်စုကြီးသည်၊ တဖြည်းဖြည်းမှုန်ဝါးမှေးမှိန်လာကာ စက္ကန့်အနည်းငယ်အတွင်းပျောက်ကွယ်သွားကြလေတော့၏။

ယခုတော့ကြည်လင်သောလရောင်နှင့်အေးမြသောလေညှင်းသာလျှင်ကျန်ခဲ့လေကာ လှပသောသဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ကိုပြန်၍ဖန်တီးပေးနေလေသည်။ စောစောလေးကကြောက်လန့်၊ အသည်းထိတ်၊ တုန်လှုပ်စဖွယ်မြင်ကွင်းများနှင့်၊ အတွေ့အကြုံများကမရှိတော့ပါပေ။ ကောင်းမြသွင်က မအေဖြစ်သူမြဝတ်မုံ ဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်ပြီး၊ သူမ၏လက်ကို လှမ်းဆွဲ၍ထူပေးလိုက်ရင်းက..၊

" မေမေ၊ အဆင်ပြေရဲ့လား.."

သူ၏တစ်ကိုယ်လုံးချွေးစေးများဖြင့်တောက်ပြောင်လျက် မောဟိုက်စွာအသက်ရှူသံတွေကမပျောက်သေးပဲ၊ မိခင်ဖြစ်သူကိုမေးလိုက်သည်။

" မေမေအဆင်ပြေပါတယ်သား၊ မေမေသားကိုအခုပြောစရာတစ်ခုရှိတယ်.."

" နောက်မှပြောလို့မရဘူးလားမေမေ..။ မစောင့်နိုင်ဘူးလား ဒီနေရာကနေ အရင်ဝေးဝေးကို ထွက်ရအောင်လား.."

" မဟုတ်သေးဘူး သား။ ဒါကိုမေမေအရင်ပြောမှဖြစ်မယ်။ မေမေစောစောက သေတော့မလောက်နီးနီးဖြစ်ခဲ့တယ်။ တကယ်လို့များမေမေသေသာသွားရင်သားကိုအခုလိုပြောပြဖို့အွင့်အရေးမရှိပဲထွက်သွားရမှာ။ မေမေပြောပါရစေ.."

မြဝတ်မုံကသားဖြစ်သူအားအနီးသို့လှမ်းဆွဲလိုက်ရင်းသား၏မျက်လုံးထဲသို့ရီဝေစွာစိုက်ကြည့်ရင်းကပြောလိုက်သည်။

" သား..၊ သားကိုမေမေချစ်တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းသားကိုသိစေချင်နေပြီ..သိလား။ သားအမိလိုမဟုတ်တော့ဘူး..။ သားမေမေ့ဆီကမျှော်လင့်တောင့်တနေခဲ့ပြီး၊ မေမေ့ကိုအကြိမ်ကြိမ်အရိပ်အမြွက်ပြောခဲ့ဖူးတဲ့အချစ်မျိုးနဲ့ချစ်လာမိတာ..။မင်းအဖေ 

ကိုမောင်မောင်သွင်ဆုံးသွားပြီးကတည်းက မေမေရှာဖွေခဲ့တဲ့ အချစ်က မေမေ့အနားမှာပဲ အမြဲရှိနေတယ်ဆိုတာ အခုမှ သဘောပေါက်တော့တယ်။ တကယ့်တကယ်အရေးအကြောင်းကျတော့မေမေ့ကိုအနီးကပ်အသက်နဲ့ရင်းပြီးအကာအကွယ်ပေးခဲ့တာကသားတစ်ယောက်ထဲပဲ.."

" အခု..၊ သားကို..မေမေက၊ အအမေတစ်ယောက်အနေနဲ့တင်မကဘဲ ချစ်သူတစ်ယောက်အနေနဲ့လည်းချစ်လာမိပြီ။ ဒါ..သား..မေမေ့ဆီကတောင့်တနေတဲ့အရာပဲမဟုတ်လား။ သားကမေမေ့ရဲ့၊ အသွေး၊ အသက်၊ ဝိညာဉ်အစစ်အမှန်ပဲ၊ မေ့သားချစ်ကလေးရယ်.."

မြဝတ်မုံစိတ်တွေအရမ်းနူးညံ့ပျော့ပြောင်းနေသည်၊ နှလုံးသားထဲကတလှပ်လှပ်နဲ့ယိုဖိတ်စီးထွက်လာသောအချစ်စိတ်များက၊ မိခင်တစ်ယောက်ကသားအပေါ်ချစ်တဲ့ ၅၂၈ မေတ္တာချစ်ခြင်းမျိုးမဟုတ်တော့ပေ၊ သူမ၏ကာမကိလေသာနှင့်ယှဥ်သော ၁၅၀၀ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ထုတ်ဖော်ကြေငြာမိရင်း သားဖြစ်သူကောင်းမြသွင်ကိုသူမရင်ခွင်ထဲသို့ဆွဲယူပြီးတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်လိုက်ကာသူ၏ယောက်ျားပီသသော နှုတ်ခမ်းများကိုသူမ၏ဖူးထွတ်နေသောနှုတ်ခမ်ူးလေးဖြင့်တေ့၍ ရှိုက်မောမိန်းမူးစွာနမ်းစုပ်လိုက်တော့သည်။

ကောင်းမြသွင်မှာလည်းထင်မှတ်မထားသောအချိန်တွင်ပြုမူလာသော သူ့အမေ၏လှုပ်ရှားမှုကြောင့် မင်သက်နေရင်းကအသိမဲ့စွာပြန်ဖက်ရင်း အမေဖြစ်သူကိုပြန်လည်နမ်းစုပ်ပေးမိတော့၏။

ခပ်ကြာကြာလေးတမေ့တမောနမ်းရှုတ်ပြီးမှ မြဝတ်မုံကအနမ်းကိုခွာလိုက်ကာ..။

" ကောင်းမြသွင်..၊ သား..၊ ဘဝအဆက်ဆက်မှာ တို့နှစ်ယောက်က သားအမိအနေနဲ့ရော၊၊ ချစ်သူအဖြစ်နဲ့ပါအတူတူနေခဲ့ကြဖူးတယ်ဆိုတာ မေမေမကြာခင်လေးကမှ သိလာခဲ့ရတယ်။ သားကိုမေမေ့ချစ်သူအဖြစ်လက်ခံပြီးမေမေ့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့အသွေးအသားကိုသားစိတ်တိုင်းကျသုံးဖို့ အရင်ဘဝတွေကမေမေပေးခဲ့ဖူးတယ်။ မေမေဘေဒါရီဘဝကထည်းကသားကိုကိုယ်မွေးထားခဲ့တဲ့ ရင်သွေးအရင်း၊ သားအရင်းမှန်းသိသိကြီးနဲ့အချစ်ကျူးပြီးလင်လိုချစ်ခဲ့မိတာကနေ၊ ဘဝအဆက်ဆက် မဖြတ်နိုင်ပဲဆက်ချစ်ခဲ့မိတယ်.."

သူ့အမေ၏ရုတ်တရက်ကြီးဝန်ခံလာမှုနှင့်အပြုအမူကြောင့်၎င်း၊ နက်ရှိုင်းပြင်းပြသောအနမ်းများကြောင့်၎င်း၊ ကောင်းမြသွင်မှာရှော့ရပြီးထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားသည်မှာအမှန်ပဲဖြစ်လေသည်။ သို့သော်သူ့စိတ်တွေကိုသူကအမြန်ပြန်ပြီးစုစည်းလိုက်နိုင်သည်။

သူသည် ဓားကို ချလိုက်ပြီး သူ့လက်နှစ်ဘက်ဖြင့်ချစ်ရစွာသောမိခင်ဖြစ်သူ မြဝတ်မုံကိုလှမ်း၍ပွေ့ဖက်လိုက်ရင်းကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ သူမ၏ကျောလေးကိုပွတ်သပ်ပေးကာ၊ သူ၏ပုခုံးပေါ်ခေါင်းမှီတင်ထားသော အမေဖြစ်သူ၏ဆံစ၊ နားသယ်၊ နားရွက်လေးများနှင့် လည်ဂုတ်သားနုနုလေးများကို ဖွဖွလေးစုပ်နမ်းပေးနေလေသည်။

ယခုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကရှင်းလင်းငြိမ်သက်ပြီး၊ တိတ်ဆိတ်ကာအေးချမ်းသာယာလျက်ရှိနေပေပြီ။ ဘာအနှောက်အယှက်မှမရှိတော့..။

အမေနှင့်သားအဖြစ်မှနေ၍ပူလောင်သောကိလေသာအချစ်များပြွမ်းတီးရောယှက်မှုအဖြစ်ပြောင်းလဲလာကာ၊ အသွေးအသားထဲတွင်ချစ်သူစိတ်များညွတ်နူးဝင်ရောက်လာသောမြဝတ်မုံနှင့်ကောင်းမြသွင်တို့သားအမိမှာ ပျောက်သွားမည်စိုးသည့်အလားအချင်းချင်းတင်းကြပ်စွာဖက်ပြီးနှုတ်ခမ်းချင်းဂဟေဆက်ပြီး စွဲစွဲမက်မက်နမ်းရှုတ်နေကြတော့၏။

``````````````````````

မြဝတ်မုံသည် ကောင်းမြသွင်ကသူမကိုတွဲထူဖေးမပြီးခေါ်လာတာလား၊ ပွေ့ဖက်ချီမပြီးခေါ်လာတားလားကိုပင်ဝိုးတိုးဝါးတားဖြင့်မမှတ်မိလိုက်ပဲ တဲစခန်းချထားရာနေရာသို့ပြန်ရောက်လာကြသည်။သူမသည်ယခုထက်ထိသူမလုံးထွေးရုန်းကန်ခဲ့ရသော မကောင်းဆိုးဝါးများနှင့်တိုက်ခိုက်မှုကြောင့်အင်အားတွေဆုတ်ယုတ်နေဆဲဖြစ်သည်။  သတိကကောင်းစွာမကပ်သေးပဲဝေဝါးနေဆဲဖြစ်၏။

စခန်းပြန်ရောက်တော့မှ ရေသောက်ရပြီး အနည်းငယ်လန်းဆတ်လာသည်။

ကောင်းမြသွင်ကသူ့မိခင် အားပြည့်ပြီး သွေးအားတက်လာစေရန် ဘရန်ဒီလက်နှစ်ဆစ်လောက် ငှဲ့တိုက်ပြီးမှအစားအသောက်အချို့ကို စားနိုင်ရန်ပြင်ဆင်ပေးလေသည်။ သူမကအခုထိတွေ့ကြုံခဲ့ရသည့်အဖြစ်များအပေါ် မှန်မှန်ကန်ကန် မသုံးသပ်မိသေးချေ။

" အခုတွေ့ခဲ့တာတွေက ဘာတွေဖြစ်မလဲ..သား.."

" သားလည်းအသေအချာမပြောတတ်ဘူးမေမေ..။ အနီးစပ်ဆုံးခန့်မှန်းရရင်တော့၊ သူတို့တွေဟာ သဝဏ္ဏဝါဠီမြို့တော်ရဲ့ အဖျက်စီးခံလိုက်ရမှုမှာ၊ ကျူးကျော်သူတွေရဲ့အစုလိုက်အပြုံလိုက် အသတ်ဖြတ်ခံခဲ့ရတဲ့ တောင်ဇာလီ နိုင်ငံသားတွေဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ယူဆရတာပဲ။ သားစိတ်ထင်ကိုပြောတာနော်..။ သူတို့ဟာ သင့်တင့်လျောက်ပတ်စွာ သင်္ဂြိုလ်မှု မခံခဲ့ရတာတွေ၊ သပိတ်သွတ်၊ အမျှဝေခြင်းစတဲ့ဘာသာရေးအစီအစဥ်တွေ ကောင်းကောင်းလုပ်ပေးတာမခံရလို့ ကောင်းတဲ့တမလွန်ကို မသွားနိုင်ပဲ၊ မကျွတ်မလွတ်ကြတာဖြစ်နိုင်တယ်။ သူတို့ရဲ့ ဝိညာဉ်တွေဟာ ဒီတောတွင်းဧရိယာမှာပဲထွက်ပေါက်မရှိ ပိတ်မိနေကြတာဖြစ်နိုင်တယ် မေမေ.."

" ဒါဆိုရင် ဒီနေရာဟာ ကျိန်စာသင့်နေတဲ့နေရာပေါ့..။ ဟို..ဟို..ကောသာလသမိုင်းမှတ်တမ်းထဲမှာပါတဲ့၊ ကောသာလဘုရင်လွှတ်လိုက်တဲ့၊ မအောင်မြင်တဲ့၊ စူးစမ်းရှာဖွေရေးအဖွဲ့တွေဟာ၊ တဖွဲ့မှပြန်မလာနိုင်ပဲ၊ အစအနရှာမရအောင်ပျောက်ဆုံးသွာတာက အဲဒီမကောင်းဆိုးဝါးတွေလက်ချက်မိသွားလို့များလား။ သူတို့သတ်လိုက်တာဖြစ်နိုင်တယ်လို့ သားထင်သလား.."

မြဝတ်မုံကတွေးဆပြောရင်းတုန်လှုပ်သွားမိလေသည်။

" ဖြစ်နိုင်တယ်မေမေ..၊ သူတို့က တောင်ဇာလီဘုရင်ကြီးရဲ့လက်သုံးတော်ဓါးကို၊ ရိုသေကြ၊ ကြောက်ကြတာ သေချာတယ်။ ဒီဓါးက မကောင်းဆိုးဝါးတွေကိုလည်းပြိုကွဲသွားအောင်ဖြိုခွင်းနိုင်တာ ဒီညအဖြစ်အပျက်ကသက်သေပဲ.."

" ဒါနဲ့..အဲဒီဓါးက သားဆီဘယ်လိုရောက်နေရတာလည်း။ မေမေလည်းမသိပါလား။ မေမေတို့အဲဒါကို၊ ကောသာလပိဋကတ်တိုက်ထဲကသေတ္တာကြီးထဲမှာပဲတွေ့ခဲ့ဖူးတာလေ.."

" ပိဋကတ်တိုက်မှူးကြီးက ဘုရင့်ရဲ့အရိုးပြာအိုးကြုတ်ကိုပဲပေးလိုက်တာမေမေ။ ဒါ ပေမယ့် ဘုရင့်ရဲ့ဓါးကလမ်းခရီးမှာတခုခုအသုံးဝင်လိမ့်မယ်လို့ထင်နေမိတယ်။ ဒါကြောင့် သားကသူ့အလစ်မှာပိဋကတ်တိုက်ထဲကိုတစ်ခေါက်ပြန်ဝင်ပြီး ဘတ်လာခဲ့တာမေမေ။ ဒါကြောင့်လည်းဒီညမှာမေမေ့ကိုကယ်လိုက်နိုင်ခဲ့တာပေါ့.."

ကောင်းမြသွင်ကသူခိုးလူမိသလိုမလုံမလဲနှင့်ဝန်ခံလိုက်၏။

" သူများမသိပဲယူခဲ့တာ မကောင်းပေမယ့်၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီတစ်ခါတော့မင်းလုပ်ခဲ့တာကဘုရားမတာပဲသားရေ။ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ.."

ပြောရင်းသူမကပြံးနေလေသည်။

" ဒါနဲ့..သားကမေမေ့ကိုဘယ်လိုရှာတွေ့တာလည်း.."

" သား..ညက အိပ်ရင်းနဲ့အိပ်မက်တစ်ခုကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မက်တယ်မေမေ။ အဲဒီထဲမှာမေမေကသားကို မချစ်ဘူးလို့ ထပ်ခါတလဲလဲ ပြောနေတယ်။ မေမေက မင်းလို ကိုယ့်အမေကိုကိုယ်ပြန်ပြီးစိတ်ကူးယဥ်ပြစ်မှားနေတဲ့သားမျိုးမွေးထားရတာဝမ်းရေစပ်တယ်လို့ရက်ရက်စက်စက်ကြီးပြောနေတယ်။ သားကိုမွေးထားရတာကြောက်စရာကောင်းပြီးငရဲကြီးမယ့်အတွေးအကြံမျိုးကိုပဲတွေးနေတဲ့၊ ဩချရလောက်တဲ့ အကုသိုလ်ကောင်ပဲလို့မေမေကစွပ်စွဲနေတယ်..။ မင်းဟာ ငါ့ရဲ့စိတ်ချရတဲ့သားတစ်ယောက်မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ငါ့အတွက်မင်းရှိနေတာ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် မလုံခြုံတော့ဘူးလို့ပြောနေတယ်။ သားအရမ်းရှက်သွားမိတယ်မေမေ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သတ်သေချင်စိတ်တောင်ပေါက်သွားတယ်.."

မြဝတ်မုံက အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာတစ်ချက်ရှိုက်လိုက်ပြီး သားဖြစ်သူကိုလှမ်းဖက်လိုက်လေသည်။

" အို..၊ သား..၊ မေမေ့သားလေး..၊ အဲဒါမေမေမေမဟုတ်ဖူးသား..။ အဲဒီမကောင်းဆိုးဝါးဝိညာဉ်တွေကပဲ၊ မေမေ့ကိုသူတို့လုပ်ခဲ့သလို၊  ငါ့သားစိတ်တွေရှုပ်ထွေးသွားအောင်အယောင်ဆောင်ပြီးလုပ်တာနေလိမ့်မယ်.."

--------------------------------------------------------

အပိုင်း (၃) ဆက်ရန် >>>>