ဘက်စ်ကားကြီး အပိုင်း ( ၃ )

ဘက်စ်ကားကြီး အပိုင်း ( ၃ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။

မမက သူဖာသာ ပင်တီကို ဆွဲချွတ်ရင်း ဖြေတယ်။ ကျနော်က အဝတ်ဗလာနဲ့ ကုတင်ပေါ် ဝင်အထိုင်

`မြန်မြန်လာပါဆို´

မမက အားမလိုအားမရ ကျနော့်လက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့ပေါင်ကြားကို မျက်နှာအပ်ခိုင်းတယ်။အလိုက်တသိဘဲ သူ့အကြိုက်လိုက် လိုက်တော့ မမဆီက အသံတွေထွက်လာတယ်။ပထမတော့ တိုးတိုးနောက်တော့ တားမရတော့ထုံးစံအတိုင်း သူ့ခံစားချက်ပေါင်းစုံ၊ သူဖြစ်ချင်တာတွေ၊ ညည်းတွားသံတွေဟာ သံစဉ်အနိမ့်အမြင့်အလိုက်တန်းစီထွက်လာတော့တာဘဲ။

အဲဒီသံစဉ်တွေ နောက် ကျနော်မနဲ မှီအောင်လိုက်ကနေရတယ်၊သိတဲ့အတိုင်း မမက တော်ရုံနဲ့ အာသာမပြေတတ်၊ ဒီတော့ ဘယ်လောက်ကြာသွားတယ် မသိ၊သူစိတ်ကျေနပ်လောက်တဲ့ အချိန်ရောက်တော့မှ

`အဲတော့ ဒေါ်လေးပြန်ရောက်နေပလားမသိဘူး´

အလန့်တကြားနဲ့ ခုမှသတိရပြီး ပြူးတူးပြာတာနဲ့ သူ့အဝတ်အစားတွေ ကမန်းကတမ်းပြန်စွတ်တော့တာပါဘဲ။ ကျနော်လဲ ရူးကြောင်မူးကြောင်နဲ့ သူလုပ်သလို ကမန်းကတမ်းပြန်ဝတ်ရင်း တွေးမိတာကပြန်ရောက်နေရင်တော့ စောမြသန္တာဘဲ . . . . . မျက်နှာ ပူလိုက်မဲ့ ဖြစ်ချင်း။ဘယ်နေရာ သွားထားရမှန်းတောင် မသိ။

`ဇော် ဒီမှာကြည့်ပါအုံး အဆင်ပြေပြီလား´

မမက သူ့အဝတ်ကို ဟိုဆွဲ ဒီဆွဲလုပ်ပြီး ခေါင်းဖီးရင်း သူ့ကို ကြည့်ခိုင်းတယ်။

`အင်း အင်း အပျိုလေး အတိုင်းဘဲ´

`လုပ်ပြီ၊ သေချာကြည့်ပါဆို´

ပြောရင်း ဟိုလှည့်ဒီလှည့် လှည့်ပြတော့

`ပြေပါတယ်ဆို မမကလဲ၊ လာလုပ်ပြမနေနဲ့နော်၊ ကုတင်ပေါ်ပြန်ရောက်သွားမယ် ဟင်း´

ကျနော်က ကျိန်းဝါးပြလိုက်တော့မှ

`ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ လာ လာ ဇော်လဲ ခေါင်းဖီးလိုက်အုံး တခါထဲ ပွနေတာဘဲ´

`ပွမှာပေါ့ မမဘဲ ဖွတာလေ´

မမက ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးရင်း

`ဇော်လုပ်ပေးတာတွေ အရမ်းကောင်းတာဘဲ သိလား´

ပြောရင်း သူ့လက်က ဘီးနဲ့ ဖီးပေးတယ်၊ ကျနော်က သူ့စကားကြောင့် စိတ်ယားသွားပြီးခါးကို ဆွဲဖက်လိုက်တော့

`ဟေ့ ဟေ့ ဒီမှာ ခေါင်းဖီးပေးနေတယ်လေ´

ကိုယ်ကို နောက်လှန်ရင်း ခေါင်းကို ဆက်ဖီးပေးတော့ မမအောက်ပိုင်းက ကျနော့်အောက်ပိုင်းနဲ့ တအားကပ်သွားပြီး

`ထပ်ချစ်ချင်လာပြန်ပြန်ပြီနော် ဟင်း ဟင်း ဟင်း´

`ဟင်း ဟင်း ဟင်း လုပ်မနေနဲ့ ဒေါ်လေး ပြန်မရောက်သေးရင် ထပ်ချစ် ထပ်ချစ်၊ ဒီမှာ ရေတောင်မဆေးရသေးလို့ စေးကပ်ကပ်နဲ့´

`ခုသွားဆေးလိုက်ပါလား၊ ကျနော်လဲ ဆေးအုံးမယ်´

`နေပါအုံး သွားကြည့်လိုက်အုံးမယ်၊ လာ လိုက်ခဲ့´

မမက ကျနော့်လက်ဆွဲရ င်းအခန်းတံခါး အသာဖွင့်လို့အပြင်ကို ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ဘယ်သူမှမတွေ့၊ဒါနဲ့ ၂ ယောက်သား လက်တွဲလို့ လှေခါးဆီ လျှောက်လာပြီး အောက်ကို ကြည့်လိုက်တော့မှ

`ဟင် ဒေါ်လေး´

မမပါးစပ်က တိုးတိုးလေး အသံထွက်လာတယ်။ မမနောက်က အသာလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ဒေါ်လေး အောက်ထပ်က ဆိုဖါပေါ်ထိုင်ပြီး နားမှာ နားကျပ်ကြီးတတ်လို့ လက်ထဲက Walkmanစီဒီပလေရာ လေးကို ကလိနေတယ်။အရှင်လတ်လတ်ကြီး ဒေါ်လေးကို မြင်လိုက်ရတော့ ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး

`ဟင် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ မမ´

`လာ ခုမှ ကြောက်မနေနဲ့´

ပြောပြောဆိုဆို မမက ဦးဆောင်ပြီး လှေခါးကဆင်းသွားတော့ ကျနော်က နောက်က ကုတ်ချောင်းကုတ်ချောင်းနဲ့ လိုက်လာရင်း လှေခါးတဝက်လောက်အရောက်မှာ

`ဒေါ်လေး . . ပြန်ရောက်နေပြီလား´

မမက အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ သူ့အဒေါ်ကို လှမ်းနှုတ်ဆက်တယ်။အသံကြားတော့ သူ့အဒေါ်က လှမ်းကြည့်ရင်း ကျနော်တို့ကိုတွေ့တော့

`မိမိုး လာစမ်း နင်တော်တော် . . . ´

မျက်နှာထား တင်းတင်း အသံမာမာနဲ့ ပြောရင်း လက်ထဲက ပစ္စည်းကို စားပွဲကိုချပြီး ထလာတယ်။လှေခါးရင်းမှာဆုံတော့

`လာစမ်း´

ဆိုပြီး သူ့တူမလက်ကို ဆွဲလို့ အတွင်းခန်းထဲ ခေါ်သွားပါလေရော။

`ဇော် ခန ထိုင်အုံးနော်´

မမက ကျနော့် ကိုလှမ်းပြောရင်း သူ့အဒေါ်ဆွဲ ခေါ်ရာ အတွင်းခန်းထဲ ကန့်လန့်ကန့်လန့်နဲ့ ပါသွားတော့တာဘဲ။ကျနော်လဲ မမပြောတဲ့အတိုင်း ဆိုဖာပေါ် ထိုင်မယ်အလုပ် အတွင်းခန်းထဲက

`အား အား ဒေါ်လေး နာတယ် နာတယ် အား အား´

အတွင်းခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့ အသံကြောင့် လူက ထိုင်တော့မလို ကုန်းကွကွဖြစ်နေရာကနေဆတ်ကနဲ မတ်တပ်ပြန်ရပ်မိတယ်။ဟိုက် . . မမတော့ ဗျင်းခံထိနေပြီနဲ့ တူတယ်၊ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ ထွက်ဘဲ ပြေးရတော့မလိုလို၊ဒါမှမဟုတ် အတွင်းခန်းထဲ ဝင်ပြီး သူ့ဒေါ်လေးကိုဘဲ ပြေးတောင်းပန်ရတော့မလိုလို၊ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ။ စဉ်းစားနေတုန်းမှာဘဲ အတွင်းက မမအသံက တိတ်သွားတယ်။

သေချာအောင် ခနလောက် ရပ်ပြီးစောင့်နားထောင်ကြည့်တော့ ဘာသံမှ ဆက်မထွက်လာ။ဒီတော့မှ ခုံပေါ်အသာပြန်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ လူက ရင်တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ မမြင်ရတဲ့အတွင်းခန်းထဲကိုဘဲလှမ်းလှမ်းကြည့်နေမိတယ်။

ကယောင်ချောက်ခြားနဲ့ စောစောက ဒေါ်လေး ချသွားတဲ့ Walkman ကနားကျပ်ကို ကောက်စွပ်လိုက်တယ်၊ ရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရတဲ့ ကျယ်လောင်တဲ့ တီးလုံးသံကြောင့် လန့်ဖြတ်ပြီး ကမန်းကတန်းနားကျပ်ကို ပြန်ဆွဲချွတ်လိုက်မိတယ်။အစကတည်းက လန့်နေရတဲ့အထဲ ရုတ်တရက် နားစည်ကို လာဆောင့်တဲ့ တီးလုံးသံက နဂိုကတုန်နေတဲ့ရင်ကို ၃ ဆလောက် ပိုတုန်သွားတယ်၊ လန့်လန့်နဲ့ စားပွေဲ ပါ်က နားကျပ်ကို ကြည့်ရင်းဒေါ်လေး နားများကန်းနေသလားလို့တောင်စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ တွေးမိလိုက်တယ်။

ဟော ထွက်လာပါပြီခင်ဗျ၊ အဒေါ်နဲ့ တူမ။ တိုးတိုးကျိတ်ကျိတ် ဆွေးနွေးပွဲ ပြီးသွားပြီထင်တယ်။မမက လက်ထဲမှာ ဘန်းကလေးတချပ်ကိုင်လို့၊ အဒေါ်နဲ့ တူမ ဆိုပေမဲ့ ကြည့်ရတာ အရွယ်သိပ်မကွာသလိုဘ၊ဲ ဒေါ်လေးကကျနော့် အကိုအရွယ်လောက်ဘဲ နေမှာ။ ကြီးရင် နဲနဲပေါ့။မမ မျက်နှာရိပ်ကို အကဲခတ်လိုက်တော့ ထုံးစံအတိုင်းမပြုံးတပြုံးလေး။ ဘာမှန်းမသိ။

စားပွဲ ပေါ်လာချတဲ့ ဘန်းကို ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော်ဝယ်လာတဲ့ ရွှေပုဇွန်ကိတ် နဲ့ ကော်ဖီတခွက်။မမက ဘန်းကို ကျနော့်ရှေ့တွန်းပို့ရင်း

`ဇော့်အတွက် ကော်ဖီနဲ့ မုန့်´

အမယ် ခပ်တည်တည်နဲ့ ကျနော်ဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်းနဲ့ ပြန်ဧည့်ခံနေသေး။ ပြီးတော့ တဆက်တည်း

`ဒေါ်လေး သူက သမီးပြောတဲ့ ကိုဇော်ဦးလေ၊ ဇော် ဒါက ဒေါ်လေး´

မမက ကျနော်နဲ့ ဒေါ်လေးကို မိတ်ဆက်ပေးတယ်။ကျနော်က ထုံးစံအတိုင်း ယောင်တောင်ပေါင်တောင်နဲ့

`ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး၊ မြင်ဘူးနေတာတော့ ကြာပါပြီ၊ ခုမှ လူချင်းတွေ့ဘူးတော့တယ်´

သွားအဖြီးသားနဲ့ ပြန်ပြောလိုက်တော့ ဒေါ်လေးက အံ့သြသင့်သွားပြီး

`အင် . . မင်းက ဒေါ်လေးကို အရင်က မြင်ဘူးလို့လား´

လှမ်းမေးတယ်။ ဒီတော့မှ ကျနော် စကားမှားသွားတာ သတိရပြီး

`ဟို ဟို . . ဓါတ်ပုံထဲမှာ မြင်ဘူးတာ´

ဆိုပြီး အိမ်နံရံမှာ ကပ်ထားတဲ့ သူအလှရိုက်ထားတဲ့ ဓါတ်ပုံကြီးကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်တော့

`အော်´ 

ဆိုပြီး သဘောပေါက်သွားသလို၊ မမဆီက ခစ် ကနဲ ပါးစပ်ကို လက်နဲ့ပိတ်လို့ရယ်သံ တိုးတိုးလေး ထွက်လာတယ်။ ဒေါ်လေးက သူ့တူမကို မျက်စောင်းထိုးတယ်။

`မောင်ဇော် မိဘများက ဘယ်သူများလဲကွဲ့ ´

အင်တာဗျူးတော့ စပြီ၊ ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့်။

`ဦးတင်မောင်ဦး နဲ့ ဒေါ်နွယ်နွယ်ခင် ပါ၊ မမတို့ နေတဲ့လမ်း နောက်တလမ်းမှာ နေပါတယ်ခင်ဗျ´

နဲနဲပိုပိုလိုလိုလေး ထည့်ပြောလိုက်တယ်။

`အင်းလေ ခု မိမိုးပြောလို့ မင်းတို့အကြောင်းကိုတော့ သိပြီးပါပြီ၊ ဒါပေမဲ့ မင်းကို ကြည့်ရတာ မိမိုးထက်အများကြီးငယ်တယ်ဆိုတော့ . . ´

`၃ နှစ်လောက်ဘဲ ငယ်ပါတယ် ဒေါ်လေး´

အများကြီးမဟုတ်ကြောင်း ပြောပြလိုက်တော့

`အေးကွယ် ဘယ်လောက်ဘဲ ငယ်ငယ်ပေါ့၊ ဒေါ်လေး ပြောချင်တာက ယောက်ကျားနဲ့ မိန်းမဆိုတာယောက်ကျားက ကြီးရင် အရာရာ ပိုသင့်တော်တဲ့ သဘောပါ၊ နောက်ပြီး မင်းက မင်းထက် အသက်ကြီးတဲ့ မိန်းခလေးကို လက်ထပ်ဘို့ကျတော့ မင်း မိဘတွေက လက်ခံနိုင်ပါ့လား´လက်ထပ်ဘို့တဲ့၊ အမလေး ကျောထဲတောင် စိမ့်သွားတယ်၊ စဉ်းတောင် မစဉ်းစားခဲ့ဘူးတဲ့ ကိစ္စ။ဒါပေမဲ့ ခပ်တည်တည်နဲ့

`ကျနော့် မိဘတွေကတော့ ခုထိ ကျနော့်ကို ဘာမှ မပြောပါဘူး၊ ကျနော့် သဘောပါ´

`အေးလေ ဒါက မင်းအထင်ကိုး၊ သူတို့ စိတ်ထဲမှာ မင်းက ခလေးဘဲ ရှိသေးတယ်ထင်နေတုန်းဆိုတော့ဘယ်ပြောမှာလဲ´

`မှုတ်ဘူးဒေါ်လေး ကျနော့်မှာ အကိုတယောက်ရှိသေးတယ်၊ သူ့တုန်းကလဲ သူကြိုက်တဲ့သူ၊ သူယူတာဘဲ၊အမေတို့က ဘာမှ မပြောပါဘူး´

`အော် အကိုကအိမ်ထောင်နဲ့လား´

`ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး၊ ကျနော့်အကိုနဲ့ ကျနော်က ၁၀ နှစ်လောက်ကွာတာ၊ ကျနော့်အကိုနဲ့ ကျနော့်ကြားမှာတယောက်ကမွေးမွေးချင်း ဆုံးသွားပြီး အကြာကြီး သားသမီးမရတာ၊ နောက်မှ ကျနော့်ကို မွေးတာ´

`အော် အော် ဒါကြောင့် မင်းကို အလိုလိုက်ထားတယ်နေမှာပေါ့´

`ထင်သလောက်လဲ မလိုက်ပါဘူး ဒေါ်လေး၊ အမေကဆို ကျနော့်ကို အမြဲ ဆူနေ ပြောနေတာပါဘဲ´

ကျနော့်စကားကြောင့် ဒေါ်လေး ပြုံးပြီး

`ခုခေတ် ခလေးတွေကတော့ လူကြီးတွေ မျက်စိနဲ့ကြည့်ရင် ကန့်လန့်ချည်းပါဘဲ၊ မိမိုးလဲ ဒီအတိုင်းဘဲ´

`ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး´

ကျနော်က ဒေါ်လေးစကားကို သံယောင်လိုက်တော့

`ဘာ ဟုတ်ကဲ့လဲ´

မမကမကျေမနပ်နဲ့ ကျနော့်ပေါင်ကို လှမ်းရိုက်ရင်း ပြောတယ်။

`အဲ အဲ မဟုတ်ပါဘူး ဒေါ်လေး၊ ကျနော်ဆိုလိုတာက လူကြီးတွေက ကျနော်တို့ လူငယ်တွေအပေါ်နားမလည်တဲ့ သဘောပါ´

`အေးလေ ဒါကထားပါ၊ ခုမင်းတို့ ၂ ယောက်ကိစ္စကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ ရိုးရိုး သမီးရီးစားဆို ဘာမှပြောစရာမရှိပေမဲ့၊ ခုမင်းတို့ဟာက အဆင့်တွေလွန်နေကြပြီဆိုတော့ ရှေ့ဆက် ဘာလုပ်ကြမလဲ´

`ဒါကတော့ ဟို ဟို . . ´

ဘာပြောရမှန်းမသိ၊ မမကဝင်ပြောတယ်။

`ဒေါ်လေးကလဲ နောက်ကျ သမီးတို့ လက်ထပ်လိုက်ရင် ပြီးတာဘဲဟာ´

`အဲလို ပေါ့ပေါ့ မပြောနဲ့ မိမိုး၊ နင်က မိန်းခလေး၊ ပိုအရေးကြီးတယ်´

`အင်းပါ သမီးသိပါတယ်၊ ခုလောလောဆယ်က ဘာမှ မစီစဉ်ရသေးလို့ပါ၊ နောက်ကျ သူနဲ့တိုင်ပင်ပြီး သမီးတို့ ရှေ့ရေးကို စီစဉ်ပါ့မယ်၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား ဇော်´

`အင်း အင်း ဟုတ်တယ် ဒေါ်လေး၊ သူပြောတဲ့ အတိုင်းပါဘဲ´

မမက ကျနော့်ဘက်က အဆင်ပြေအောင် ဝင်ပြောတော့ ဒေါ်လေးက မမကို

`မိမိုး မိမိုး နင်တော့လေ နင်´

`ဒေါ်လေးကလဲ စိတ်မပူပါနဲ့၊ သမီးနားလည်ပါတယ်´

`နားလည်မနေနဲ့၊ နင်လဲ ငယ်တော့တာမဟုတ်ဘူး၊ ပျော့ပျက်ပျက် လုပ်မနေနဲ့၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လဲမိန်းခလေးဆိုတာ သတိရအုံး´မမကို ပြောရင်း တဆက်တည်း ကျနော့်ကိုပါ

`မင်းကိုလဲ ရှင်းရှင်းဘဲ ပြောထားမယ်၊ ခုဟာက မိမိုးကိုယ်တိုင်က မင်းဘက်က ပါနေလို့ ဒေါ်လေးဘာမှဝင်မပြောချင်ဘူး၊ တားရင်လဲ မင်းတို့က အပြင်မှာ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်မှာဘဲ၊ ဒီတော့ တွေ့ချင်ရင်ဒေါ်လေးအိမ်မှာဘဲ လာတွေ့၊ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်သွားပြီး အပြင်မှာ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်မနေနဲ့၊ အဲဒေါ်လေးက ဒီလောက်ခွင့်ပြုထားပြီးမှ တချိန်ချိန်ကျ မင်းဘက်က စဖေါက်လာရင်တော့ ဒေါ်လေးကတော့ ဒေါ်လေးတူမဘက်ကနေပြီး မင်းကိုလုပ်သင့်တာ လုပ်ရမှာဘဲ´

`ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ဒေါ်လေး၊ ကျနော့်အတွက်တော့ စိတ်ချပါ´

ကျနော်က ကိုယ့်ကိုကိုယ် အာမခံလိုက်တယ်။ ဒီတော့ ဒေါ်လေးက ပြောစရာစကား ကုန်သွားတယ်နဲ့တူတယ်၊

`အေး ဒါဆို ဒေါ်လေး ကိစ္စရှိလို့ အပြင်သွားရအုံးမယ်၊ မိမိုး နင်ပြန်ရင် သော့ခတ်သွား´

ပြောပြောဆိုဆို ထပြီး အပေါ်ထပ် သူ့အခန်းဆီတက်သွားတယ်၊ ဒေါ်လေး အပေါ်ထပ်ရောက်သွားတော့မှ ကျနော်ကမမကို တိုးတိုးလေး

`ဒေါ်လေးနဲ့ အထဲမှာ ဘာဖြစ်ကြတာလဲ´

`ဒေါ်လေးက သူနားရှက်လို့တဲ့ မမကို ဒေါသတွေ ထွက်တာ´

`ဘာနားရှက်တာလဲ´

`သူပြန်လာတော့ တအိမ်လုံးကို ညံနေတာဘဲတဲ့၊ မမအသံချည်းဘဲတဲ့၊ အဲဒါ ဟုတ်လား´

ကျနော်က ခုမှ သဘောပေါက်သွားပြီး

`ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး´

`ဘာရီနေတာလဲ မေးနေတာ ဖြေလေ´

`မမက ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်မသိဘူးလား´

`မသိလို့မေးနေတာပေါ့၊ မမ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဘာဖြစ်မှန်းတောင် မသိတော့ဘူး´

`ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး အဲ´

ရီရင်းတန်းလန်း အပေါ်က ဒေါ်လေးဆင်းလာတာမြင်တော့ ကမန်းကတမ်း ဘရိတ်အုပ်လိုက်တယ်။ဒေါ်လေးက တွတ်ထိုးနေကြတဲ့ ကျနော်တို့ ၂ ယောက်ကို ခပ်တည်တည်နဲ့ ကြည့်ပြီး ဘာမှမပြောဘဲအပြင်ထွက်သွားတယ်။

`ဒေါ်လေးသွားပြီ´

မမကို ပြောတော့

`အဲဒါဘာဖြစ်လဲ´

`ထုံးစံအတိုင်းပေါ့´

အပေါ်ထပ်ကို မျက်စပြစ်ပြရင်းပြောတော့

`မသွားဘူး၊ သူများမေးတာတော့ မဖြေဘဲနဲ့´

`ဘာကိုလဲ မမကလဲ´

`အသံထွက်တာလေ´

`အော် ထွက်တော့ ထွက်တယ်၊ အင်း အား ကောင်းလိုက်တာ၊ ကောင်းလိုက်တာ၊ အင်း အင်း လုပ် လုပ်၊ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ ပြင်းပြင်းလေး ပြင်းပြင်းလေး အား နာတယ် နာတယ် နဲနဲ လျှော့ နဲနဲ လျှော့ . . . ´

`ဟိတ် တော်တော့´

ကျနော်က မမအော်သလို မှတ်မိသလောက် အသံနေအသံထားနဲ့ အော်ပြတော့ မမကရှက်ပြီးကျနော့်ကို လှမ်းရိုက်ရင်းတားတယ်၊

`မမဘဲ မေးတာလေ´

`အဲဒါ အကျယ်ကြီးလား တိုးတိုးလေး လာဆိုတာ မေးတာ´

`နဲနဲ တော့ကျယ်တယ် ထင်တာဘဲ၊ ကျနော်လဲ သေချာမသိဘူး၊ ကဲပါ လာ လာ ဒီတခါ ဘယ်လောက်ကျယ်လဲ သေချာမှတ်ထားမယ် လာ လာ၊ တော်ကြာ ဒေါ်လေးပြန်လာမှ ထပ်ထိနေအုံးမယ်´

မမက ထလိုက်လာတော့ ၂ ယောက်သား အပေါ်ထပ်ကို တက်လာခဲ့တယ်။

`ဒေါ်လေးက မမကို ဘာလုပ်တာလဲ´

`ဘိုက်ခေါက်ဆွဲလိမ်တာ´

`ဟုတ်လား နာသွားလား ပြပါအုံး´

မမက သူ့အင်္ကျီ လှန်ပြတယ်၊ ကျနော်က ငုံ့ကြည့်ရင်း

`အင်း နီသွားသလိုဘဲ၊ လာ လာ အာငွေ့ပေး ပေးမယ်´

`နေအုံး ရေသွားဆေးအုံးမယ်၊ ဒီမှာ ဒီလောက်ညစ်ပတ်နေတာ´

ကျနော်ပါ မမနဲ့ အတူ ရေချိုးခန်းထဲ လိုက်၀ င်လိုက်တယ်။ဒီလိုနဲ့ဘဲ ဒေါ်လေး အိမ်မှာ ကျနော်နဲ့ မမအမြဲတွေ့ဖြစ်တော့တယ်။အမြဲဆိုပေမဲ့ တပတ် တရက်၊ တခါတလေ ၂ ရက်ပေါ့။ကျနော်တို့ လာလည်တိုင်း ဒေါ်လေးက သူ့ကိစ္စနဲ့ အပြင်သွားတဲ့အခါသွား၊သွားစရာမရှိရင်တော့ သူ့ Walkman လေးနဲ့ အလုပ်ရှုတ်တဲ့အခါ ရှုတ်ပေါ့။မမကိုတော့ ဘိုက်ခေါက်မဆွဲလိမ်တော့ပါဘူး၊ သူ့တူမ အကြောင်း သူသိသွားလို့နဲ့ တူတယ်။

တခုဘဲ ပြောတယ်၊ နင်တို့လက်ထပ်ပြီးရင် မိဘ အိမ်မှာနေဘို့တော့ စိတ်မကူးကြနဲ့တဲ့။ပထမတော့ကျနော်က ဒေါ်လေးကို မျက်နှာပူပြီး အားနာလိုက်တဲ့ ဖြစ်ချင်း၊ ဒါပေမဲ့မမကတော့ ခပ်တည်တည်ပါဘဲ။ သူ့အဒေါ်ကို သူငယ်ချင်းလိုဘဲ စလိုက်နောက်လိုက်တခါတလေ သူ့အဒေါ်ရှေ့မှာဘဲ ကျနော့်ကို အပေါ်ထပ် ဆွေ ခေါ်သွားလား သွားရဲ့။

နောက်တော့ ကျနော်လဲ အရည်ထူသွားပြီး ဘာမှမပူတော့၊ ဒေါ်လေး နဲ့လဲ ပြောရဲဆိုရဲဖြစ်လာတယ်။ မျက်နှာပြောင်တိုက်တတ်လာတယ်ဘဲ ဆိုပါစို့။ သိပ်တော့လဲ မထူးဆန်းပါဘူး၊ ကျနော်ကအစကတည်းက ခပ်ပြောင်ပြောင်ဆိုတော့၊ပြောရရင် ဒီလို အဆင်ပြေပြီး ပျော်နေရတဲ့ အချိန်က ပြောရရင် သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး။

တိုတိုပြောရရင် သင်တန်းပြီးတာနဲ့ မမက ကောက်ခါငင်ခါ အလုပ်ရသွားရော၊ယုံတောင်မယုံနိုင်၊ တခါတည်းလျှောက်၊ တခါတည်းတန်းရ၊ ပြီးတော့သူ့အကြိုက် သူလုပ်ချင်တဲ့ တိုးရစ်ဂိုက်အလုပ်၊အဲဒီမှာ ပျော်စရာ ဇတ်လမ်းက တခန်းရပ်တော့တာပါဘဲ။

ပထမ မမအလုပ်ရတော့ ၂ ယောက်သားပျော်လိုက်တဲ့ ဖြစ်ချင်း။ နီးရတော့မယ်ပေါ့လေ။အမှန်တော့ ခုလဲ ဝေးနေတာမှမဟုတ်တာ၊ ပြောချင်တာက သူလဲအ လုပ်ရ ကျနော်လဲ အလုပ်တခုခုရရင် အတူနေတော့မယ် ဆိုပြီးတော့ပေါ့။

ဒါပေမဲ့ နှမ်းထွက်က မှန်းချက်လောက် မကိုက်လိုက်၊ မမအလုပ်ရမှ ကျနော်နဲ့ မမက အရင်ကလိုပုံမှန်တွေ့ဘို့ မဖြစ်နိုင်တော့။ အလုပ်ရမှ ပိုဝေးသွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ပြီးတော့ မမအလုပ်ကလဲ အလုပ်ချိန် သတ်သတ်မှတ်မှတ်ရှိတဲ့ အလုပ်မျိုးမဟုတ်၊ ဒါတင်မကပိတ်ရက်ကလဲ သတ်သတ်မှတ်မှတ်မရှိ။ တိုးရစ်တွေ ရှိရင် ရှိသလို လုပ်ရတာမျိုးဆိုတော့၊ပထမတော့ မမက အလုပ်သင်ဆိုတော့ အားရက်ကလေး ပုံမှန်ရပြီး အားရင် အားသလို ကျနော့်ကိုသူ့အဒေါ်အိမ်မှာ ခေါ်ခေါ်တွေ့ပေမဲ့ နောက်ပိုင်းကျတော့ တဖြေးဖြေးကျဲသွားတယ်။

ကျနော်က တွေ့ဘို့ပြောရင်လဲ အလုပ်အကြောင်းပြပြီး နေ့ရွှေ့ညရွှေ့၊ပြီးတော့ ခုနောက်ပိုင်း သူ့လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဘက် ယောက်ကျားလေးတွေနဲ့ တတွဲတွဲဖြစ်လာတယ်။အဲဒီမှာ ကျနော် ရေရေလည်လည်ကွဲတော့တာဘဲ။ ပျော်ခဲ့တုန်းက ဘာမှမစဉ်းစားခဲ့ပေမဲ့ ခုလိုအနေဝေးလာတော့ လူက ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ မျောက်မီးခဲကိုင်မိသလို ဟိုခုန်ဒီခုန်ဘဲ ခုန်နေရတော့မလား၊ မမသွားတဲ့နောက် တကောက်ကောက်ဘဲ လိုက်ကြည့်နေရတော့မလား ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့။

စိတ်မပူဘဲ နေပါ့မလား၊ ကိုယ့်မမအကြောင်း ကိုယ်အသိဆုံး၊ မမဘာကိုကြိုက်တတ်တယ်၊ ဘယ်နေရာကိုကိုင်လိုက်ရင် ဘယ်လိုဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ ကိုယ်ဘဲ အသိဆုံးဆိုတော့ . . .အရင်က လိုလိုလားလား အမြဲရှိတတ်တဲ့ မမက ခုတလော မမက ကျနော်ချိန်းတိုင်း အလုပ်ချည်းအကြောင်းပြလို့ ငြင်းနေပြန်၊ သူ့အလုပ်ကလဲ ရန်ကုန်တင်မပြီး ညအိပ်ညနေတိုးရစ်အကြိုက် မြို့တွေ လှည့်ပြီး လွတ်လပ်ချင်တိုင်း လွတ်လပ်နေတာဆိုတော့ကျနော့်မှာ နေ့ဆိုလဲ နေ့မို့ ဒီအချိန်မမ ဘာလုပ်နေမယ် မသိ ဆိုပြီး ထင်ရာတွေးလိုက်ညဆိုလဲ ညမို့ ဒီအချိန်မမ ဘယ်သူနဲ့ များအိပ်နေမလဲ မသိ ဆိုပြီး ရင်တုန်ပန်းတုန် ဖြစ်လိုက်။

ဒီလိုနဲ့ လူကတယောက်တည်း နေလို့မရတော့၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သွားပြန်တော့လဲ ကြားရတဲ့စကားတွေက မသက်သာ၊ ဘယ်သူ့ကောင်မလေးကို ဘယ်သူက ဘယ်လိုမသွားပြန်ပြီဆိုတာတွေဘဲကြားနေရတော့ လူက တဖြေးဖြေး ထူပူလာတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ဒေါ်လေးဆီ အကျိုးအကြောင်းပြောပြပြီး အကူအညီတောင်းဘို့ လာခဲ့တယ်။ဟုတ်တယ်လေ သူတို့က အဒေါ်နဲ့ တူမဆိုပေမဲ့ သူငယ်ချင်းတွေလို ပေါင်းနေတာဆိုတော့သူများ မမအကြောင်း သိမလားဆိုပြီး အားကိုးတကြီးနဲ့ လာခဲ့တယ်။

`ဟဲ့ မောင်ဇော်ပါလား၊ တယောက်တည်းလား မိမိုးရော မပါဘူးလား´

အတော်ဘဲ ဒေါ်လေးက ရှိနေလို့၊ တံခါးလာဖွင့်ပေးရင်း မေးတယ်။ခါတိုင်း ၂ ယောက်လာနေကျကနေ တယောက်တည်း ရောက်လာလို့ အံ့သြသင့်သွားတယ် ထင်တယ်။

`အင်း ဟုတ်တယ် ဒေါ်လေး၊ မမအကြောင်း မေးမလို့´

ဆိုင်းတွေ ဗုံတွေ မဆင့်တော့ပါဘူး၊ လာတဲ့ အကြောင်းတခါတည်း တန်းပြောလိုက်တယ်။

`ဟင် မိမိုးက ဘာဖြစ်လို့လဲ´

ဒေါ်လေးက တအံ့တသြနဲ့ ပြန်မေးတယ်၊ အင်း ဒေါ်လေးဘာမှ မသိသေးဘူးနဲ့တူတယ်။

`ကျနော်လဲ မသိဘူး ဒေါ်လေးရာ၊ အဲဒါ ဒေါ်လေး များသိမလားဆိုပြီး လာခဲ့တာ´

`ဘယ်လို ဘယ်လို´

ကျနော့်စကားကြောင့် ဒေါ်လေး နားရှုတ်သွားတယ် ထင်တယ်။

`ဒီလို ဒေါ်လေးရေ . . . . . ´

ဆိုပြီး အစချီလို့ မမက ကျနော်နဲ့ တွေ့ဘို့ဆို ခုတလော အမြဲငြင်းတော့တဲ့အကြောင်း၊ဖုံးဆက်တော့လဲ ဟုတ်တိပတ်တိ စကားကောင်းကောင်း မပြောတော့တဲ့အကြောင်း၊သူ့အလုပ်က တခြားကောင်တွေနဲ့လဲ တတွဲတွဲ ဖြစ်နေတဲ့အကြောင်း၊အကြောင်း အကြောင်း အကြောင်း အကြောင်းပေါင်း မြောက်များစွာကို ရင်ထဲကခံစားမှု့အပြည့်နဲ့ ဒေါ်လေးကိုရင်ဖွင့်ရင်းအဲဒါ ကျနော်လဲ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတာနဲ့ ဒေါ်လေးဆီ လာခဲ့တာဘဲ ဒေါ်လေးရေ´

နဲ့ အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။ဒေါ်လေးလဲ ကျနော့်စကားအဆုံးမှာ ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ခနငြိမ် သွားတယ်၊တခုခုကို စဉ်းစားနေပုံဘဲ။ ပြီးမှ

`ကဲ မောင်ဇော် ဒီလိုလုပ်၊ ဒေါ်လေးလဲ ခု မိမိုး ဘာတွေလုပ်နေလဲဆိုတာ မသိဘူး၊ ဒေါ်လေးနဲ့လဲ မတွေ့တာတော်တော်ကြာပြီ၊ ဒီတော့ ဒေါ်လေး သူ့နဲ့ တွေ့ပြီး မေးကြည့်မယ်´

`ဟို ဟို ကျနော် မေးခိုင်းတယ် လို့တော့ မပြောပါနဲ့ ဒေါ်လေး၊ တော်ကြာ ကျနော်မေးခိုင်းလို့ဆိုရင် သူအမှန်ပြောချင်မှ ပြောမှာ´

`အင်းပါ ဒေါ်လေးသိပါတယ်၊ ဒေါ်လေးနဲ့ သူနဲ့ ပြောနေကျ အတိုင်း မေးမှာပါ´

`အင်း အင်း ဟုတ်ကဲ့´

`ပြီးတော့ ဒေါ်လေး မင်းကို ဒေါ်လေးသိတဲ့ အတိုင်း ပြန်ပြောပြမယ်၊ ကောင်းသတင်းဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်၊ ဆိုးသတင်းဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်၊ ဒေါ်လေး မလိမ်ဘူး၊ ဟုတ်ပလား´

`ဟုတ်ကဲ့´

`ဒီတော့ မင်းလဲ ဒေါ်လေးကို တခု ပြန်ကူညီ´

`ရပါတယ် ဒေါ်လေး ကျနော်ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ´

`မလုပ်ပေးခင် မင်းကို အရင်ပြောချင်တာကတော့ ခုဒေါ်လေး အကူအညီတောင်းတဲ့ကိစ္စကို ဘယ်သူကိုမှာ မပြောပါဘူးလို့ ကတိအရင်ပေး၊ ပေးနိုင်မလား´

`ဒါကတော့ ပေးနိုင်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်က ဒေါ်လေး အကူအညီတောင်းတာကိုဘဲလုပ်နိုင် မလုပ်နိုင်ဆိုတာကိုဘဲ မသိတာ´

`ဒါကတော့လွယ်ပါတယ်၊ မင်းသာဘယ်သူမှ မပြောဘူးလို့ ကတိပေး၊ ကုန်ကုန်ပြောမယ်ကွာ မင်း မမကိုတောင် မပြောပါဘူးလို့ ကတိပေး´

`ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ်ဒေါ်လေး ကျနော် ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူး´

`အင်း အင်း ဒေါ်လေး မင်းကို ယုံပါတယ်၊ ဒီလိုကွာ ဒေါ်လေးရှင်းရှင်းဘဲပြောမယ်၊

ဒေါ်လေးလဲ မင်းလိုဘဲ ပြသနာ တက်နေတာ၊ ပြောရရင် ဒေါ်လေး တို့ အိမ်ထောင်ကျတာလဲ ၁၀ နှစ်လောက်ရှိပြီဆိုပါတော့၊ ခု ဒေါ်လေးယောက်ကျားက ဒေါ်လေးအထင် ခြေလှမ်းနဲနဲပျက်လာတယ် ဆိုပါတော့၊ နောက်ပြီး ဒေါ်လေးလဲ သတင်း သဲ့သဲ့ကြားတယ်၊ အဲဒါ ဟုတ်မဟုတ်မင်းကလိုက်စုံစမ်းပေးဘို့ပါဘဲ၊ ဒီလိုကွာ သူ့နောက်က မင်းနောက်ယောင်ခံ လိုက်ကြည့်၊ သူသွားတတ်တာတွေ၊ သူတွေ့တဲ့သူတွေထဲက သင်ကာမကင်းတာဆို နဲနဲပါးပါး စုံစမ်းကြည့်၊ အဲလိုမျိုးပေါ့၊ခု မင်းလဲ အားနေတာဘဲဟာ၊ ဒေါ်လေး စရိတ်ပေးလိုက်မယ်၊ ပြီးရင် ဒေါ်လေးကို အမှန်အတိုင်းပြန်ပြော၊ ဟုတ်ပလား´

`ဒေါ်လေးက ဘယ်လိုသတင်းကြားလို့လဲ´

`အဲဒါတော့ မင်းကို ဒေါ်လေး မပြောဘူး၊ မင်းဘာသာ မင်းစုံစမ်းပြီး ဒေါ်လေးကို ပြောပြ၊ ပြီးမှဒေါ်လေးက ဒေါ်လေး ကြားထားတာနဲ့ ဟုတ်မဟုတ်တိုက်ကြည့်မယ်၊ သိတယ်မှုတ်လား၊ လူတွေက လိုရင်တမျိုး မလိုရင် တမျိုးပြောတတ်တာ၊ ဒေါ်လေးကြားထားတာလဲ ဟုတ်ချင်မှ ဟုတ်မှာ၊နောက်ပြီး သူများပြောတာနဲ့ ဒေါ်လေး မယုံတတ်ဘူး၊ ဒါကြောင့် မင်းကို စုံစမ်းခိုင်းတာ၊ ကဲ ကဲခနနေအုံး´

ဆိုပြီးဒေါ်လေး အပေါ်ထပ်တက်သွားတယ်။ တော်ကြာတော့ ပြန်ဆင်းလာပြီး လက်ထဲက ပိုက်ဆံတထပ် ကျနော့်ကို လှမ်းပေးတယ်။

`အဲလောက် အများကြီး လိုလို့လား ဒေါ်လေး´

`လိုချင်လိုမှာပေါ့၊ သူက သူ့ကားနဲ့ သွားတာဆိုတော့ မင်းက ကားငှားပြီး လိုက်ချင်လိုက်ရမယ်၊နောက်မင်းသိချင်တာတွေကို ကျွေးမွေးပြီး သိအောင်လုပ်ချင်လုပ်ရမယ်၊ လိုရမယ်ရ ယူထား´

အဲလောက် အများကြီး ကျနော်လဲ မစိုက်နိုင်၊ ဒါကြောင့်လှမ်းယူလိုက်တယ်။

`မင်းသိတယ်မဟုတ်လား၊ သူ့မြို့ထဲက ရုံးခန်း၊ အဲဒီကနေ သူဘယ်တွေသွားတယ်၊ ဘာလုပ်တယ်စုံစမ်းကွာ၊ ဒေါ်လေးလဲ မမိုးနဲ့တွေ့ပြီး မင်းကိစ္စစုံစမ်းထားမယ်။ နောက်တပတ် ဒေါ်လေးတို့ပြန်တွေ့ကြတာပေါ့´

`ဟုတ်ကဲ့ဒေါ်လေး´

ဒေါ်လေးနဲ့ မမကိစ္စ သွားတိုင်မှ နေရင်းထိုင်ရင်း အလွတ်စုံထောက် ဘဝရောက်သွားတယ်။တခါမှ မလုပ်ဘူးတဲ့အလုပ်မို့ ဘယ်ကစလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားရင်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်အသည်းကွဲ နေတဲ့ အဖြစ်ကိုပါ မေ့တေ့တေ့ဖြစ်သွားတယ်။

တော်တော်မလွယ်တဲ့ ကိစ္စ၊ဒေါ်လေးက ငါ့ယောက်ကျား အကြောင်း စုံစမ်းကွာ လို့ လွယ်လွယ်လေးပြောလိုက်ပေမဲ့ ကျနော်သူ့ ရုံးခန်းရှေ့မှာ ယောင်ပေ ယောင်ပေ နဲ့ ရောက်နေတာ ၂ ရက်ရှိပြီ၊ဘာမှ မထူးခြား၊သူ့ရုံးခန်း မျက်စောင်းထိုး လဘက်ရည်ဆိုင်က စာပွဲထိုးကောင်လေး တောင် ကျနော့်ကို သိနေပြီ။

သူ့ဆိုင်မှာ ထိုင်လိုက်၊ အပြင်ထွက် ယောင်တောင် ပေါင်တောင် ဟိုလျှောက် ဒီလျှောက်လုပ်လိုက်၊သူကားနဲ့ အပြင်ထွက်ရင် ကမန်းကတမ်း တက်စ်စီ တားပြီး လိုက်လိုက်၊ တခါတလေတော့လဲသူဘယ်သွားလဲဆိုတာ သိရပါရဲ့၊ တခါတလေတော့လဲ မျက်ခြေပြတ်သွားလိုက်၊ အဲ မျက်ခြေပြတ်သွားလို့ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ သူ့ရုံးခန်းရှေ့ ပြန်ရောက်ရင်တော့ သူပြန်ရောက်နေပြန်ရော၊ ဒီတော့ အလုပ်ကိစ္စ ရိုးရိုးသွားတာဘဲ ဖြစ်နိုင်လောက်တာပေါ့။ ဘာမှကို မထူး။ 

သူ့ရုံးခန်းမှာလဲ မသင်္ကာစရာ မိန်းခလေးကိုမတွေ့၊ သူ့ အတွင်းရေးမှုး လို့ခေါ်မလား တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် စတိုင်ကောင်းကောင်း၊သူဘယ်သွားသွား လိုက်ရတဲ့ကောင်တကောင်ရယ်၊ အရှေ့မှာ ဖုံးကိုင်၊ ဘာညာတောက်တိုမယ်ရလုပ်တဲ့ ကောင်တကောင်ရယ်၊ ဒါဘဲရှိတာ။ 

ရှင်းရှင်းလေး၊ရုံးခန်းလို့သာ ပြောတယ်၊ ဘုရားစူး ရုံးခန်းလို့ ကျိမ်တွယ်ပြောရမလောက်၊ သူ့အလုပ်က အမှန်တော့ဒီရုံးခန်း တောင်မလို၊ အိမ်မှာ ရှုတ်ရှုတ်ရှက်ရှက် မလုပ်ချင်လို့ မြို့ထဲမှာ လာလုပ်တဲ့ သဘောပါဘဲ။

အောက်ထပ် အခန်း မျက်နှာစာမှာ စားပွဲတလုံး နဲ့ ဖုံးတလုံး၊ အဲဒီမှာ ဟို တောက်တိုမယ်ရ ကောင်ကထိုင်တယ်။ ပြီးတော့ ဘေး ၂ ဘက်မှာ ထိုင်ခုံ အပိုတွေ ချထားတယ်။ အဲဒီအနောက်မှာတော့ အခန်းဖွဲ့ထားပြီး သူ့ ကိုယ်ပိုင် ရုံးခန်းလုပ်ထားတယ်။ အထဲမှာ သူနဲ့ သူ့အတွင်းရေးမှုး ထိုင်တယ် ထင်ရတာဘဲ။

ဧည့်သည်လာရင် ပထမ အပြင်ကကောင်နဲ့ တွေ့တယ်၊ နောက် အထဲကို သွားတယ်၊ ဒါဘဲ။လုပ်ငန်း၊ ဟုတ်တယ် သူဘာလုပ်လ၊ဲ သူက ငွေကို ရင်းပြီး ငွေနဲ့ လုပ်စားနေတာ၊ အကုန်လုပ်တယ်။

ဒေါ်လေးစကားအရတော့ သူမြတ်မယ်ထင်တာ အကုန်လုပ်တယ်ပြောတာဘဲ။ ဗီဒီယို ရုပ်ရှင်ရိုက်မယ်ဆိုရင်လဲ သူရှယ်ယာပါတာဘဲ။ ဆောက်လုပ်ရေး ဆိုလဲ သူရှယ်ယာပါတယ်။ တချို့ကုပ္ပဏီ တွေကအကွက်ကောင်းတွေ့ရင်လဲ ရှယ်ယာဝင်လိုက်တာဘဲ။ ဒီတော့ သူဆီလာတဲ့ သူကများတယ်။ လူပေါင်းစုံတယ်။ 

မိန်းမ ချောချောတွေလဲ ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အထဲက သူ့ရုံးခန်းမှာက သူ့အတွင်းရေးမှုးကောင်ကရှိနေတော့ သူဘာမှ လုပ်လို့ရမှာမဟုတ်ဘူး၊ သူ့အတွင်းရေးမှုးက သူ့လူဆိုပေမဲ့ ဘယ်မိန်းမ မှ တခြားလူပိုရှိတဲ့ အခန်းထဲမှာ ခံမှာမဟုတ်ဘူး၊ အဲ အထဲက အခန်းထဲမှာ နောက်ထပ် အခန်းတခု ထပ်လုပ်ထားရင်တော့ မသိဘူးပေါ့။ ကျနော်မှ မရောက်ဘူးတာ။ ဒေါ်လေးကတော့ ရောက်ဖူးမှာ ကျိန်းသေတယ်၊ မှတ်ထားရမယ် ဒီတချက်၊ အဖြေမရသေးရင် သူ့ကို မေးကြည့်ရမဲ့ အချက်။

ညနေ ၄ နာရီခွဲ ငါးနာရီလောက်ဆို ရုံးခန်းတံခါးပိတ်ပြီ။ အချိန်မမှန် တခါတလေသူတွေ့စရာလူ မရှိတော့တဲ့ အခါမျိုး (ကျနော့်အထင်ပေါ့) ဆို ၄ နာရီခွဲ လောက်၊ တခါတလေ နောက်ကျရောက်လာတတ်တဲ့ ဧည့်သည်ရှိနေရင်တော့ ၅ နာရီလောက်၊ ပုံမှန်တော့မရှိဘူး။ 

အရှေ့က တောက်တိုမယ်ရ လုပ်တဲ့ကောင်ကတံခါးပိတ်ပြီး သူ့ဟာသူပြန်တယ်၊ သူနဲ့ သူ့အတွင်းရေးမှုးကောင်က တနေ့တာ စာရင်းချုပ်တွေ လုပ်ကြတယ်ထင်တယ်၊ ဟိုကောင်က ၇ နာရီလောက်ပြန်တယ်။ အဲ ပထမတရက်က ၆ နာရီခွဲလောက်၊တံခါးပိတ်တာ စောတာကိုး၊ ကျနော်တို့ရဲ့ ဇာတ်လိုက်ကျော်ကြီးကတော့၈ နာရီ ၈ နာရီခွဲလောက်မှကျော့ကျာ့မော့မော့ နဲ့ ပြန်ပါတယ်ခင်ဗျား။

ဟုတ်ကဲ့ ၂ ရက်တိတိ ကျနော် လိုက်ကြည့်ပြီးပါပြီ။ သူဘယ်မှမဝင်ပါဘူး၊ အိမ်ကို တန်းတန်းမတ်မတ်ပါဘဲ။လမ်းမှာ သူ့ကား ရပ်တာဆိုလို့ မီးပှိုင့်တွေမှာဘဲ ရှိတယ်။ ဒါတောင် မီးနီမိမှ။ဒုက္ခပါဘဲ၊ မယားငယ်အိမ်ကို တလမှ တရက်များ သွားသလားမသိ၊ တလလုံးစောင့်ကြည့်ရမဲ့ကိန်း။

လူက ၂ ရက်ထဲနဲ့သေချင်စော်နံနေပြီ၊ နေ့တိုင်း အဲဒီလိုမလုပ်နိုင်တော့၊ နည်းလမ်းရှာရမယ်။ဟာ ဟုတ်ပြီ၊ သူ့ အတွင်းရေးမှုးကောင်ကို ဝင်ပူးရမယ်။ ဟိုကောင်က သူနဲ့ အမြဲတွဲနေတာဆိုတော့သူ့အကြောင်းသိမှာဘဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ဘလိုင်းကြီး ဝင်ပူးဘို့က မလွယ်၊ ကျနော်ကချာတိတ်အဆင့်။ 

သူ့ကို ဝင်ပူးနိုင်တဲ့ သူရှာရမယ်။ သူ့နဲ့ သက်တူရွယ်တူဖြစ်ရမယ်၊ သူဘာကြိုက်တတ်တယ်လိုက်ကြည့်ပြီး ဝင်ရောနိုင်တဲ့ သူဖြစ်ရမယ်။ ဟုတ်တယ် မနက်ဖြန် သူ့အတွင်းရေးမှုးကောင်ပြန်ရင်လိုက်ကြည့်မယ်။

အဲ မနက်ဖြန်မှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သူက သူ့မယားငယ်အိမ်သွားမယ်ဆိုရင်တော့ မတတ်နိုင်။ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဟိုကောင့်နောက်ကို အရင်လိုက်မယ်။ ဟိုကောင့်ကို ဘဲ ဝင်ပူးပြီး စုံစမ်းတော့မယ်။ ဒီအကြံကောင်းတယ်။ လောလောဆယ် သူဘာကြိုက်တတ်လဲ အရင်လိုက်ကြည့်မယ်။ နောက် သူ့ကို၀င်ပူးနိုင်တဲ့သူရှာရမယ်။ ငါ့တယောက်တည်း လုပ်လို့မရတော့၊ စစ်ကူလိုပြီ။

ဟဲ ဟဲ ဟဲ စုံထောက်ကြီး ဦးစံရှားဆိုလဲ ဦးဒိန်းဒေါင်ရှိတာဘဲ။ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ ကိုယ်ကျေနပ်သွားတယ်။အစီအစဉ်ဆွဲပြီးပြီဆိုတော့ တနေ့လုံး အပင်ပန်းမခံတော့ ညနေစောင်းမှ အေးအေးဆေးဆေးထွက်လာခဲ့တယ်။ သိပ်မစောင့်လိုက်ရ ထုံးစံအတိုင်း ဟိုကောင်ထွက်လာတယ်။ ကျနော် မလှမ်းမကန်းက အေးအေးဆေးဆေးဘဲ လိုက်သွားလိုက်တယ်။ ရုတ်တရက် သူဘတ်စ်ကားပေါ်တက်လိုက်ရင် ကိုယ်ပါလိုက်ပြေးတက်လို့ ရနိုင်တဲ့ အကွာအဝေးလောက်က။ 

သိတဲ့အတိုင်း ၇ နာရီဆိုပေမဲ့ မြိုထဲမှာက လူစည်တုန်း။သူကလဲ အမေရိကန်က လွှတ်လိုက်တဲ့ မြန်မာပြည်က ခုနောက်ဆုံးပေါ် လောင်စာမဲ့လျှပ်စစ်ဓါတ် ထုတ်လုပ်တဲ့ ဖေါ်မြူလာကို လာစုံစမ်းတဲ့ သူလျှိုမဟုတ်တော့ ဘာမှစိတ်မဝင်စား၊သူ့လမ်းသူသွားတဲ့ကိစ္စ၊ သူ့နောက်ကိုလူတယောက် နောက်ယောင်ခံ လိုက်နေတယ်ဆိုတာသူဘယ်လိုမှ တွေးမိမှာမဟုတ်၊ ကျနော်သာ ရူးကြောင်မူးကြောင်နဲ့ မလှမ်းမကန်းက လိုက်နေတာ၊တကယ်တန်းဆို သူနဲ့ ဘေးချင်းယှဉ်လျှောက်သွားလို့တောင် ရတဲ့ကိစ္စ။

တရုတ်တန်းဘက်ရောက်တော့ လမ်းထဲချိုးဝင်ပြီး လမ်းဘေးက ဆိုင်တဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။သူကိုမြင်တော့ စာပွဲထိုးက ပြာပြာသလဲ နေရာပေးပြီး ထုံးစံအတိုင်းဘဲလား ဆရာလို့ လှမ်းမေးလိုက်သံကြားလိုက်ရတယ်။ အင်း ဖေါက်သည်ဆိုင်ဖြစ်ပုံရတယ်။ သူခေါင်းညှိမ့်ပြတော့ စာပွဲထိုးလေးက ဆိုင်နောက်ကသွားပြေးယူပေးတယ်။ ပုလင်းတလုံး ဖန်ခွက်တခွက် နဲ့ ရေခဲဇလုံလေး တခု။ 

ကျနော်လဲ ခနရပ်ကြည့်ပြီး သူထိုင်နေတဲ့ ဆိုင် ရှေ့နားက လူနဲနဲကျဲတဲ့ ဆိုင်တခု မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဘာရှိလဲ လှမ်းမေးပြီး ဆာတေးကင်တပွဲနဲ့ ခေါက်ဆွဲ တပွဲမှာလိုက်တယ်။

အဖေါ်မရှိ သူ့ဟာသူ အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်သောက်နေပြီး ကုန်ခါနီးကျတော့ စာပွဲထိုးကို လှမ်းခေါ်ပြီးတခုခု ပြောလိုက်တယ်။ တော်ကြာနေတော့ စာပွဲထိုးက ထမင်းနဲ့ ဟင်း လာချပေးတယ်။ အော် ညနေစာစားပြီးမှ ပြန်မဲ့သဘော။ အိမ်မှာအသင့်စောင့်ပြီး ချက်ကြွေးမဲ့သူ ရှိပုံမရ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သိလိုက်ပြီ သူအရက်သောက်တတ်တယ်။ သူ့ပုံကြည့်ရတာ အလွန်အကျွံမသောက်ပေမဲ့ သောက်တတ်တဲ့နောက်တော့ အဖေါ်ကောင်းရင် အမူးသောက်မှာဘဲ။ 

မူးရင်တော့ ဘယ်ကနေ ဘယ်လိုကျွဲခိုးလိုက်တယ်ဆိုတာ ပေါ်မှာဘဲ။ခိုးလိုက်ရုံတင်မက ဘယ်မှာရောင်းလိုက်တယ်ဆိုတာပါမှာဘဲ။ အင်း ငါ သူ့ကို ဝင်ပူးဘို့ ဘယ်သူ့ကို သုံးမလဲ။ဆာတေးလေး ကိုက်ပြီး ပြင်းပြင်ထန်ထန်စဉ်းစားလိုက်တယ်။

ကြာကြာမစဉ်းလိုက်ရ၊ ဖျတ်ကနဲ ကျနော့်သူငယ်ချင်း အရှည်ကြီး ရဲ့ အကိုကို မျက်စိထဲ သွားမြင်တယ်။ခုချိန်ထိ ဘာအလုပ်မှ မယ်မယ်ရရ မလုပ်၊ လူတကာကို အာထုပြီး စားနေတဲ့သူ၊ အပြောကတော့ ကောင်းသလားမမေးနဲ့။ စကားကို နည်းမျိုးစုံနဲ့ ပြောတတ်တဲ့သူ၊ အရက်လဲ ဘယ်လောက်သောက်သောက်မမူးတတ်တဲ့သူ၊ ပုလင်းသာလဲသွားမယ် သူဘယ်တော့မှမလဲ၊ ဟုတ်ပြီ သူ့ကို အကူအညီတောင်းရမယ်။

အကျိုးအကြောင်း နဲနဲ ပြောပြပြီး သူ့ကို အစ်ခိုင်းမယ်။ တရက်ထဲနဲ့တော့ ရမှာမဟုတ်ဘူး၊ ၃ – ၄ ရက်လောက်အတူထိုင်ပြီး သောက်ရင်း အစ်လိုက်ရင် ပေါ်လာမှာလဲ။ ဟုတ်ပြီ အဲဒီလူကို ခိုင်းပြီး ငါအေးဆေး အိမ်မှာ နှပ်နေရုံဘဲ။ သူ့ကို လုံလောက်တဲ့ ရေ ကမ်းလိုက်ရုံဘ။ဲ ငါ့မှာဒေါ်လေးပေးထားတဲ့ ရေက အများကြီး။

အစီအစဉ်ဆွဲအ ပြီးမှာ လက်ကျန် ခေါက်ဆွဲဖတ်ကို တူနဲ့ ညှပ်ပြီး ပါးစပ်ထဲ အပြီးသွင်းလို့ ပိုက်ဆံရှင်းဘို့စားပွဲထိုးကို လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။ အချိန်ကုန်ခံပြီး သူ့နောက် ဆက်လိုက်စရာမလိုတော့၊ ဒီလောက်နဲ့ ရပြီ၊မနက်ဖြန် မနက် အရှည်ကြီးအိမ်သွားမယ်။ သူ့အကိုနဲ့ စကားပြောပြီး ညနေ သူ့အကို ကို ဒီခေါ်လာပြီးလက်ညိုးထိုးပြလိုက်ရရုံဘဲ။သူ့ဟာသူဆက်လုပ်သွားလိမ့်မယ်၊ ကောင်းလိုက်တဲ့ အကြံ။ 

ငါ့ထက်တော်တဲ့သူတောင် ငါ့လောက်တော်မယ်မထင်ဘူး။ ခြေထောက်က လမ်းမပေါ်က ၂ လက်မလောက် လွတ်သွားသလိုဘဲ။အရှည်ကြီးအကို ကိုတော်တော်ပြောယူရမယ်လို့ ထင်ခဲ့ပေမဲ့ တကယ်တန်းပြောကြည့်တော့အခြေအနေက ထင်သလို မခက်။ သူက အဲလို သူများအကြောင်း စပ်စုရတာ တော်တော် ဝါသနာပါတဲ့သူ။

ဘယ်သူစုံစမ်းခိုင်းတာလဲ ဆိုတဲ့ သူ့အမေးကို ကျနော့်နဲ့ အတိအကျတော့ ပြောလို့ မဖြစ်နိုင်ကြောင်း၊ ကျနော်တယောက်တည်း မလုပ်နိုင်တဲ့အတွက်ကြောင့် အကို့ကိုအကူအညီတောင်းရတာဖြစ်ကြောင်း၊ အကို့ကို ဘယ်လိုမှ မထိခိုက်အောင် ကျနော် လုံး၀ တာဝန်ယူပါကြောင်း ကိုတော့အာမခံချက်ပေးလိုက်ရတယ်။

ဒါပေမဲ့ သူ့ကောင်းကွက်က သူများမကောင်းကြောင်း ကွယ်ရာလျှောက်မပြောတတ်။ သူ့စကားအရ လူတိုင်းခြောက်ပြစ်ကင်း သဲလဲစင်မဖြစ်နိုင်။ ဘယ်သူမဆို သူ့အားနည်းချက်နဲ့သူ၊ သူ့အကျင့်နဲ့ သူ၊ သူ့ခံယူချက်နဲ့သူရှိတာဘဲတဲ့။ ကိုယ်က အဲဒါကို သိပြီး အနိုင်မယူသင့်ဘူးတဲ့။ အမှားအမှန်ဆိုတာ တဖက်တည်း ကြည့်ပြီးမဆုံးဖြတ်သင့်ဘူး ဘာညာ ဘာညာ နဲ့ သူ့ ထုံးစံအတိုင်း ပေရှည်နေတာကို သီးခံနားထောင်ပြီး သူ့ကိုကျနော် လောလောဆယ်ဆယ်သိသားသမျှတွေနဲ့ သိချင်တာကို ပြောပြလိုက်တယ်။

ဒီတော့ သူစိတ် ၀င်စားသွားပြီး လာ လာ ခုသွားကြည့်ရအောင် ဆိုတော့ မြို့ထဲက သူ့ရုံးခန်း ဘက်ထွက်လာခဲ့တယ်။ထုံးစံအတိုင်း မျက်စောင်းထိုးလောက်က လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်ပြီး အခြေအနေကို အသေးစိတ်ရှင်းလင်းချက် ထုတ်နေတုန်းမှာဘဲ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဒေါ်လေး ယောက်ကျားနဲ့ သူ့ အတွင်းရေးမှုးထွက်လာတာနဲ့ ဆုံလို့ လူကို သေချာ ပြပေးလိုက်တယ်။

`အေး အေး ဟုတ်ပြီ ငါသိပြီ၊ မင်း ညနေငါ့ကို လာပြနေဘို့မလိုတော့ဘူး၊ သူထိုင်တဲ့ ဆိုင်နာမည် သာငါ့ကိုပြောလိုက်၊ ငါကြည့်လုပ်လိုက်မယ်၊ အကြောင်းထူးတာနဲ့ မင်းကို လှမ်းအကြောင်းကြားလိုက်မယ်´

ဆိုတဲ့ သူ့ဆီကစကားက ကျနော့်ကို တာဝန်တော်တော် ပေါ့သွားတယ်။နောက်တပတ် ဒေါ်လေးနဲ့ တွေ့ရမယ်။ အင်း ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဒေါ်လေးနဲ့ မတွေ့ခင် သူ့ဆီကအဖြေကို သိရရင် ကောင်းမှာဘဲ။ ဒါမှ ငါလဲ ဒေါ်လေးဆီက မမအကြောင်း မေးလို့ကောင်းမှာ။

ဟိုတနေ့က မမဆီ ဖုန်းဆက်တော့ သူ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်ရမယ် ၃ – ၄ ရက်ကြာမယ် ပြောတာဘဲ။ ဒေါ်လေး လဲ မမနဲ့မှ တွေ့ဖြစ်ပါ့မသိဘူး။ မမဘယ်သူနဲ့ ခရီးထွက်သွားလဲမသိဘူး။ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ လူလဲ အဲဒီတော့မှ အသီးကွဲတဲ့ ရောဂါက ပြန်ဝင်လာတယ်။

`ဟေ့ကောင် သိပြီ´

ဆိုတဲ့ အရှည်ကြီး အကိုဆီက ဖုံးဆက်ပြီးပြောတဲ့ သတင်းကြားကြားချင်း ကျနော် ကမန်းကတမ်းသူ့ဆီထွက်လာခဲ့တယ်။ ဟား . ထင်တဲ့အတိုင်းဘဲ ၃ ရက်ဘဲကြာတယ်။ ဒီလူ တယ်တော်တာဘဲ။အရှည်ကြီးတို့အိမ်ရောက်တော့ သူ့အကိုနဲ့ တန်းတွေ့တယ်။ လာကွာ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သွားပြောကြတာပေါ့ ဆိုတော့ သူနဲ့ အတူ လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ထွက်လာတယ်။

`ဘယ်သူနဲ့ ဖြစ်နေတာလဲ အကို´

လမ်းမှာ မအောင့်နိုင်ဘဲ ကျနော် မေးတော့ သူက ကျနော့်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်ရင်း

`မင်းထင်တာ တခုမှ မဟုတ်ဘူးကွ၊ ငါတောင်မထင်ဘူး၊ ဟား ဟား ဟား´

ပြောရင်းသူက ရီနေသေးတယ်။ ကျနော် နားမလည်၊

`ဘာလဲ သူ့မှာ တခြားမိန်းမ မရှိဘူးလား´

`အေး မိန်းမ မရှိဘူး၊ ယောက်ကျားဘဲရှိတာ ဟား ဟား ဟား ဟား´

`ဘာ ဘယ်လို´

သူ့စကားကို ကျနော် အံ့သြသင့်သွားပြီး သူ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့၊သူက ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး

`အေး ဟုတ်တယ်၊ ဘဲကြီးက ပုန်းကြီးကွ´

`အင်´

ပြောရင်းနဲ့ လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ရောက်လာတော့ ၂ ယောက်သား ဆိုင်ထဲလှမ်းဝင်လိုက်တယ်။ကိုယ်သောက်ချင်တာ ကိုယ်မှာပြီးတဲ့အခါမှာတော့

`သေချာ ပြောပါအုံး အကို့ဟာကသေချာလို့လား´

`ဟေ့ကောင် ငါ့ကို သူ့ ကောင်ကိုယ်တိုင် ပြောလိုက်တာကွ၊ သူ့ကို ဗျင်းနေတာ သူ့အတွင်းရေးမှုးဆိုတဲ့ အကောင်´

ကျနော့်အံ့သြသင့်ပြီး ဘာမှ မပြောနိုင်၊ သူကဆက်ပြီး

`အေး မယုံမရှိနဲ့၊ အတွင်းရေးမှုးလို့ နာမည်သာခံထားတာ ဘာသောက်လုပ်မှ ကောင်းကောင်းလုပ်စရာမလိုဘူး၊ ဘဲကြီးလိုချင်တာ ပေးလိုက်ရုံဘဲ၊ ညနေ ရုံးခန်းပိတ်ပြီဆို သူတို့ ၂ ယောက်ပဲ ။တခါတလေဆိုညပါ ပွဲဆ က်သေးတာတဲ့´

`ဟာ ထင်တောင်မထင်ရဘူး´

`အေးကွ တချို့ ပုန်းတွေက ဒီလိုဘ၊ဲ အပြင်ဘန်းကြည့်ရင် ဘာမှ မသိသာဘူး´

`ဒါနဲ့ လုပ်စမ်းပါအုံး ဘယ်လို ရအောင် သူ့ကို ညှစ်ခဲ့တာလဲဆိုတာကို´

`လွယ်တော့ မလွယ်ဘူးကွ၊ ပထမ တရက် သူတယောက်တည်း ထိုင်သောက်နေတုန်း ငါကလဲညစ်လာတဲ့ ပုံနဲ့ အဖေါ်မရှိလို့ သူနဲ့ ဝိုင်းလိုက်တယ်ပေါ့ကွာ၊ ပြိးတော့ငါ့ ဘော့စ်က ငါ့ကို အလုပ်ထုတ်လိုက်တယ်ပေါ့၊ ဘော့စ် မကောင်းဘူးပေါ့၊ မိန်းခလေးတွေဆို အရေးပေးတယ်ပေါ့၊ အဲဒီထဲမှာ ငါကြွေနေတဲ့ ကောင်မလေးကိုပါ ဘော့စ်ကဆွဲစိထားတယ်ပေါ့၊ အဲဒါ ငါကြွေနေမှန်းသိတော့ ဘော့စ်က င့ါကို ထုတ်လိုက်တယ်ပေါ့၊ 

ဘာညာပေါ့ကွာ၊ မူးပြီး ရင်ဖွင့်တဲ့ သဘောနဲ့ သူ့ကိုငါ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်ပြောလိုက်တယ်၊ သဘောကတော့ကွာ သူများအကြောင်း သိချင်ရင် ကိုယ့်အကြောင်း အရင်ပြောရတယ်ကွ။ပြီးတော့သူ့ကို ငါသူ့ကို အတင်းဝယ်တိုက်တယ်၊ မူးမူးနဲ့ ရင်ဖွင့်တယ်ပေါ့ကွာ´

`နောက်တော့ရော´

`ဒုတိယနေ့လဲ ဒီလိုဘဲကွ သောက်ရင်း စားရင်း ငါကပြောလိုက် မသိမသာ သူ့အကြောင်းမေးလိုက်၊င့ါကို နဲနဲယုံသွားတယ် ထင်တာဘဲ၊ နောက်တော့ မင်းတို့ဘော့စ်ကရော သူ့လက်အောက်ကကောင်မတွေကိုမစဘူးလား ဘာညာပေါ့၊ မသိသလို ဝင်ထောက်၊ ဟိုပြောဒီပြောနဲ့တော်တော်ရင်းနှီးသွားပြီးမနေ့ကမှ သူ့အကြောင်းပြောတော့တာဘဲဟေ့´

သူကဆက်ပြီး

`ဒီဘဲကလဲ လူလည်က၊ွ သူ့ အပြောအရ သူ့ဘော့စ်က သူ့အရင် လူတွေ ရှိသေးတယ်ဆိုဘဲ။သူကလဲအကြံရှိလို့ ဝင်ကပ်တာကွ၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ဘော့စ်က သူ့ထက်လည်တဲ့ သဘောမှာရှိတယ်။ ခုထိ သူလိုချင်တဲ့ ဂွင် မပေးသေးဘူတဲ့´

`သူက ဘာလိုချင်လို့လဲ´

`ဟား ဟား ဟား ဟား ဗီဒီယို မင်းသား ဖြစ်ချင်တာတဲ့ ကောင်ရေ့၊ သရုပ်ဆောင် သင်တန်းတောင်ဆင်းပြီးပြီဆိုဘဲ၊ သူ့ဘော့စ်က အဲဒါတွေလဲ လုပ်တော့ သူရှယ်ယာပါတဲ့ ကားမှာ မင်းသားဖြစ်မလားဆိုပြီးဝင်ကပ်တာ´

ကျနော် သဘောပေါက်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အတွေးထဲ ဝင်လာတာက ဒေါ်လေး ယောက်ကျားက ဒီလိုဖြစ်နေရင် ဘာလို့ ဒေါ်လေးကို ယူသေးတာလဲ၊ဘာဘဲပြောပြော ခုသူခိုင်းတဲ့ ကိစ္စကတော့ ပြီးပြီ။ သူ့ကိုပြောလိုက်ရုံဘဲ သူ့ယောက်ကျား အကြောင်း၊သူလဲ ဒီကိစ္စ သိချင်သိနေမှာ၊ သေချာအောင် ငါ့ကိုစုံစမ်းခိုင်းတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် သူသိတာ တမျိုးများဖြစ်နေလို့လား။

ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနေ့သွားပြောလိုက်မယ်၊ ဒေါ်လေးကတော့ မမနဲ့ တွေ့ဖြစ်အုံးမယ် မထင်၊ မမက ခရီးထွက်သွားတာကိုး၊

`ဒေါ်လေး အရမ်းရှက်တာဘဲ မောင်ဇော်ရယ်၊ ထင်တယ် ဒေါ်လေး ထင်တယ်၊ သူအဲလိုဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ၊ဒီကိစ္စအပြင်မှာ ဘယ်လောက်တောင် သတင်းထွက်နေပြီလဲ မသိဘူး၊ ဒေါ်လေး အရမ်းရှက်တယ်´

ကျနော့်ရဲ့ ရှေ့မျက်နှာ နောက်ထားလို့ စီကာပတ်ကုန်း သတင်းပို့ပြိးတဲ့ နောက် ဒေါ်လေးဆီက ကြားလိုက်ရတဲ့ စကား။ ပြီးတော့ သူ့မျက်နှာကို လက်ဝါး ၂ ဘက်နဲ့ အုပ်ပြီး တရှုံ့ရှုံ့ နဲ့ ငိုပါလေရော။ကျနော် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ ခလေးတွေ ငိုရင် ပွေ့ချီလို့ သီချင်းလေးငြီးပြီး ဟိုလှုတ် ဒီလှုတ် လုပ်ပေးရတာသိပေမဲ့ လူကြီးငိုရင် ဘယ်လိုချော့ရမှန်း ကျနော်မသိ။ 

တရားနဲ့ ဖြေပါ ဒေါ်လေးရယ်လို့ ပြောရအောင်ကလဲသူ့ယောက်ကျားက တမလွန်ကို အပြီးအပိုင်ထွက်သွားတာမဟုတ်။ ကျနော် ဘာမှ မလုပ်တတ်၊ ငုတ်တုတ်ကြီး ဒေါ်လေး ငိုတာ ထိုင်ကြည့်နေတယ်။ ကြည့်လို့ကောင်းလို့တာ့ မဟုတ်၊ ငိုနေရင်းက နေ ပါးစပ်ကတတွတ်တွတ်နဲ့ သူအရမ်းရှက်တဲ့ အကြောင်းကိုဘဲ ထပ်ခါတလဲလဲ ပြောနေတော့တာဘဲ။

တော်တော်လေးကြာ ငိုပြီးတော့ ဒေါ်လေးဆီက ရှိုက်သံက တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျဲလာတယ်။ အဲဒီတော့မှ လူကသတိဝင်လာပြီး ဒေါ်လေး စိတ်ပြေလက်ပြောက် စကားစမိလိုက်တယ်။

`ဒေါ်လေးယူတုန်းက အဲလို ဖြစ်နေမှန်း မသိဘူးလား´

ကျနော့်စကားကြောင့် ဒေါ်လေးလှမ်းကြည့်တယ်၊ သူ့မျက်လုံးက ငိုထားလို့ အနီရောင်သန်းလို့

`သိရင်ယူမလား မောင်ဇော်ရယ်၊ ဒေါ်လေးနဲ့ ယူတုန်းက သူယောက်ကျား အစစ်၊ ဒေါ်လေး သိတာပေါ့။

ခု သူဒီလိုဖြစ်သွားတာ ဒေါ်လေး အထင် တနှစ်လောက်ရှိပြီ၊ သူဒေါ်လေးကို စိတ်မပါတော့တာ၊ လက်ဖျားနဲ့ မတို့တော့တာအဲဒီအချိန်လောက်ကတဲကဘဲ၊ ဟီး ဟီး´

ပြောရင်းတန်းလမ်း ထပ်ငိုပြန်တယ်။ ထုံးစံအတိုင်းသူငိုတာ ခနစောင့်ပြီး ရှိုက်သံနဲနဲ ထပ်ကျဲလာတာနဲ့

`ဒေါ်လေးက သူအဲလို ဖြစ်နေတာ ဘယ်လိုသိသွားတာလဲ´

ဒေါ်လေးက ငိုသံပါပါ နဲ့ ကျနော်ကို ရှင်းပြတယ်။

`ပထမတော့ ဘယ်သိမလဲ၊ သူ့အလုပ်က ခေါင်းစားတော့ ဒေါ်လေးက ပင်ပန်းလာတယ်ဘဲမှတ်တာပေါ့။အရင်ကဆို ဒီလိုမှမဟုတ်ဘ။ဲ မောင်ဇော်၊ မင်းလဲ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားဘဲ၊ ဒေါ်လေး ပွင့်ပငွ့်လင်းလင်းဘဲပြောမယ်။ အရင်ကဆို သူနားရင် တရက်၊ ၂ ရက် အလွန်ဆုံးဘဲ။ ဒေါ်လေး ထင်တယ် သူအဲလို ဖြစ်သွားတဲ့ နောက်ပိုင်း ဒေါ်လေးက စရင်တောင် သူက စိတ်မပါတော့တာ။ ဒေါ်လေးလဲ အမျိုးမျိုး သူ့အကြိုက်ဆွဲ ဆောင်ပါတယ်။ 

ဒါပေမဲ့ ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး။ ကြာတော့ဒေါ်လေးလဲစိတ်ပျက်လာတယ်။ ပထမ ဒေါ်လေးထင်တာက သူ့မှာ မယားငယ်တွေ ဘာတွေရနေပြီလားလို့။ ဒေါ်လေး စုံစမ်းကြည့်သေးတယ်၊ ဒါပေမဲ့ဘာသဲလွန်စမှ မရဘူး။ သူ့ပုံစံကလဲ ဘာမှမပြောင်းလဲဘူး၊ ဒီထက်ရှင်းအောင် ပြောရရင် ပန်းတွေ ဘာတွေများသေသွားတာလားဆိုပြီး ဒေါ်လေး သတိထားကြည့်တယ်။ ဒေါ်လေး သူနဲ့ အတူအိပ်တာဘဲ သိတာပေါ့။

မနက်ဆို သူ့ဟာက အကောင်း၊ အဲဒီအချိန် သူ့ကို ဒေါ်လေး မြူဆွယ်သေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူဒေါ်လေးကိုစိတ်မပါဘူး၊ တွန်းပြစ်တယ်။ ဒီမှာ မောင်ဇော် ဒေါ်လေးကို ကြည့်စမ်း၊ ဒေါ်လေး ဒီလောက်မအိုသေးပါဘူး။ဒေါ်လေးအလှတွေ မပျက်ရွင်းသေးပါဘူး။ 

နေပေါ့၊ ဒင်းကငါ့ကို စိတ်မပါရင်လဲ နေပေါ့ ဆိုပြီးဒေါ်လေးလဲသူ့ကို စိတ်နာသွားပြီး သူနဲ့တောင် မအိပ်တော့ဘူး၊ ဟို မင်းတို့တွေ့နေကျအခန်းထဲ ဒေါ်လေး ဖာသာတယောက်တည်း သွားအိပ်တော့တယ်။ ကြာတော့ သူနဲ့ ဒေါ်လေးလဲ တအိမ်ထဲ အတူနေပေမဲ့ တစိမ်းတွေလိုဘဲ ဖြစ်သွားတယ်။ 

အဲ ဖြစ်ချင်တော့ လွန်ခဲ့တဲ့လက ဒေါ်လေးလဲ မြို့ထဲသွားရင်းပိုက်ဆံလိုလာလို့ သူ့ရုံးခန်း ခနဝင်ပြီး ပိုက်ဆံသွားယူတယ်။ အဝကကောင်လေးကလဲ မရှိဘူး၊ဘယ်ထွက်သွားလဲ မသိဘူး၊ ဒါနဲ့ ဒေါ်လေး သူ့အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တာ သူနဲ့ အဲဒီကောင်ပူးကပ်ပြီး နေတာ ရုတ်တရက်တွေ့လိုက်ရတယ်။ 

ဒေါ်လေးကို တွေ့တော့ ရုတ်တရက်သူတို့ လန့်သွားပြီးစားပွဲ ပေါ်က စာရင်းကို ကြည့်သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ဟန်ဆောင်လိုက်ကြတယ်။ အဲဒီမှာ ဒေါ်လေးလဲ နဲနဲ ရိပ်မိသွားတယ်။ ဒေါ်လေးလဲ ဟန်မပျက် ပိုက်ဆံလာယူတဲ့ အကြောင်းပြောပြီး ပိုက်ဆံယူ ပြန်ခဲ့တယ်။ အဲဒီကတည်းကဒေါ်လေးစိတ်ထဲ မသင်္ကာဖြစ်နေတာ၊ အဲဒါဘာလုပ်ရမှန်းလဲ မသိတာနဲ့မင်းကို စုံစမ်းခိုင်းတာ´

ဒေါ်လေးက သူ့ဇာတ်လမ်းရှည်ကြီးကို ပြောလိုက် နားလိုက် ငိုလိုက် ရှိုက်လိုက် လုပ်ရင်း တဖြေးဖြေး ရှင်းပြတယ်။

`ခု ဒေါ်လေး ဘာလုပ်မယ် စိတ်ကူးလဲ´

ကျနော်လဲ ကိုယ့်အလုပ်မဟုတ်ပေမဲ့ သိချင်တာနဲ့ မေးလိုက်တယ်။

`ခု လောလောဆယ်တော့ ဒေါ်လေးမသိဘူး၊ ဒေါ်လေးအရမ်းရှက်တယ်။ နင့်ယောက်ကျားက ဒီလိုကြီးပါလားလို့ လူများတွေသိကုန်ရင် ဒေါ်လေး ရှက်တာနဲ့ သေမယ်။ ဒေါ်လေးရှင်းရှင်းပြောမယ်၊ သူမယားငယ်ယူထားတယ်ဆိုရင်တောင် ဒေါ်လေး ရှင်းရဲတယ်။

သူ့မယားငယ်ကို ဒေါ်လေး သွားတွေ့ပြီး ရန်ဖြစ်ရဲတယ်၊ပြောရဲတယ်။ ခု ဒီလိုဖြစ်နေတာ ဒေါ်လေး ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘူး။ သူ့စိတ်ကိုက ပြောင်းသွားပြီ၊ ခု သေချာသွားပြီဆိုတော့ ဒေါ်လေး လုပ်သင့်တာကို လုပ်ရမယ်။ ဒေါ်လေး စဉ်းစားအုံးမယ်။ လူတွေ အားလုံးမသိခင်မှာဒေါ်လေး ဒီကိစ္စကို ပြတ်ပြတ်သားသားဖြစ်အောင် လုပ်ရမယ်´

ကျနော် သဘောပေါက်သွားတယ်၊ တခြားနည်းလမ်းမရှိ။ ဒေါ်လေး သူ့ယောက်ကျားကို ခွာတော့မယ်။သူ့ယောက်ကျားကကော အခွာခံပြီး လူပုံအ လယ်မှာ သူက အချော်တကောက် ကြီးအဖြစ် နေမလား။အာ သူတို့အကြောင်းတွေးရင် လူက ကိုယ့်ကိစ္စတောင် သူ့ကို အပူထပ်ကပ်ရမှာ အားနာသွားတယ်။

ဒီလိုမှန်းသိ သူချိန်းတဲ့ အချိန်ကျမှ လာရရင်ကောင်းသား။ ငါကလဲငါ သိပြီးသားဆို အောင့်မနေတတ်။ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဘဲ အပြစ်တင်မိတယ်။ပြောလို့ ဆိုလို့ အပြီး ထပြန်မယ် လုပ်တော့မှ ဒေါ်လေးက သတိရပြီး သူ့ဟာသူပြောလာတယ်။

`အော် မောင်ဇော်၊ မိမိုးကိစ္စ မမေးရသေးဘူး၊ ဒေါ်လေး သူ့ဆီ ဖုန်းဆက်တော့ သူ ခရီးထွက်သွားတယ်၊မနက်ဖြန်လောက်မှ ပြန်လာမယ် ပြောတယ်၊ ဒေါ်လေးမှာထားတယ်၊ ရောက်ရောက်ချင်း င့ါဆီလာတွေ့လို့၊ နောက် ၃ – ၄ ရက်လောက်နေဒေါ်လေးဆီ ပြန်လာလေ´

`ဟုတ်ကဲ့၊ ကျနော်သိပါတယ်ဒေါ်လေး၊ ကျနော်က ဒေါ်လေး စုံစမ်းခိုင်းတာကို သက်သက်လာပြောတာပါ´

`အေး အေး ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မောင်ဇော်ရယ်´

`ရပါတယ် ဒေါ်လေး၊ အော် ဒေါ်လေး ပေးထားတဲ့ ပိုက်ဆံ ကျနော့်မှာ နဲနဲ ပိုနေသေးတယ်၊ ဒီမှာ´

ဆိုပြီး အိပ်ထဲက ပိုက်ဆံကို ထုပ်ပြီး ပြန်ပေးတော့

`မလိုပါဘူး မောင်ဇော် မင်းဘဲယူထားလိုက်ပါ။ မင်းသုံးချင်တာသုံးပေါ့´

ဆိုပြီး ကျနော့်လက်ကို အတင်းတွန်းရင် အိပ်ထဲ ပြန်ထည့်ပေးတယ်။ကျနော်လဲ အားနာနာနဲ့ အတင်းပြန်မပေးတော့။ အားနာတတ်တာက မကောင်းပေမဲ့ တခါတလေကျတော့လဲ ကောင်းနေပြန်ရော။

စုံထောက် တခါလုပ်ပြီးသွားတော့ လူက ဇ ရှိလာတယ်ဘဲ ပြောရမလား။ ညကစဉ်းစားရင်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဘဲ မမနောက်ကို နောက်ယောင်ခံ လိုက်ကြည့်ဘို့ စဉ်းစားမိလိုက်တယ်။

ဟုတ်တယ်၊ ဒေါ်လေးကို မေးခိုင်းပေမဲ့ မမက အမှန်ပြောချင်မှ ပြောမှာ၊ သူလိမ်ရင်လဲ ဖြစ်တာဘဲ။တပတ်လောက် မမ ရုံးသွား ရုံးပြန် လိုက်ချောင်းလိုက်ရင် သိမှာဘဲ။ အဓိက ကကိုယ်လိုက်ချောင်းတာ သူသိမသွားဘို့ဘဲ။သူတို့ အလုပ်သဘောက ခရီးထွက်ပြီး ပြန်လာတဲ့သူဆို နောက်နေ့ အနားပေးတတ်တယ်။ ပင်ပန်းခဲ့

တာ အနားပေးယူတဲ့ သဘောပေါ့။ဒီနေ့ မမပြန်လာမယ်၊ ဘယ်အချိန်ပြန်ရောက်မယ်မသိ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ရောက်ရင်တော့ သူရုံးသွားရမှာဘဲ။ ရုံးမှာ သူ့ခရီးအတွက် ကိစ္စတွေ ရှင်းပြီးမှ သူပြန်မှာ၊ သူ့ရုံးမှာသွားစောင့်မယ်။ သူထွက်လာရင်ဘယ်သွားလဲ အသာလိုက်ကြည့်လိုက်မယ်။ အင်း ပင်ပန်းလာတယ်ဆိုတော့ အိမ်တန်းပြန်မှာကတော့ သေချာတယ်။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်လေ လိုက်ကြည့်လိုက်မယ်။ ခုလဲ အားနေတာဘဲ။

ကိုယ့်ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ကိုယ် မမရုံးဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ နေ့ခင်းကြီးဆိုတော့ ပူလိုက်တဲ့ဖြစ်ချင်း။ရုံးရှေ့နား ခပ်လှမ်းလှမ်းက အအေးဆိုင်မှာ ထိုင်ပြီး အအေးတခွက်မှာသောက်ရင်း စောင့်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ တော်သေးတယ် ဆိုင်ထဲမှာက အပြင်ကလောက်သိပ်မပူ၊ နောက် အတွင်းက မှောင်ရိပ်နဲနဲကျတော့ အပြင်က အလင်းနဲ့ဆို အထဲကို ကောင်းကောင်းမမြင်နိုင်။

`ဟာ´

စိတ်ထဲမှာ ထိတ်ကနဲဖြစ်သွားတယ်။ သိပ်ကြာကြာမစောင့်လိုက်ရ၊ မမနဲ့တူညီ ဝတ်စုံ၀ တ်ထားတဲ့ ကောင်တကောင် ရုံးထဲကထွက်လာတာ တွေ့လိုက်ရတော့ ရင်ထဲကတောင် တဒိတ်ဒိတ်တုန်သွားတယ်။ဟိုကောင့်လက်ထဲမှာလဲ မမရဲ့ခရီးဆောင် အိပ်နဲ့ ဆိုတော့ မမ ခရီးထွက်ရာက ပြန်ရောက်ပြီး ရုံးကိစ္စပြီးလို့အိမ်ပြန်မဲ့ သဘောဘဲ။ ဘာလဲ ဒီကောင်က မမကိုလိုက်ပို့တဲ့ ကောင်လား။ ဘာလိုက်ပို့စရာလိုလို့လဲ၊ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပြန်လဲ ရတာဘဲ။ ဒါမှမဟုတ် ဒါ သူ့အကောင်လား၊ အဲလိုတွေးမိမှ ရင်ထဲက ပိုပူသွားတယ်။

ကြည့်စမ်း၊ ကြည့်စမ်း ၂ ယောက်သား စကားတပြောပြောနဲ့ ရီလို့မောလို့။ ပြောရင်းဆိုရင်းဟိုကောင်ဘာပြောလိုက်တယ်မသိ၊ မမက အဲဒီကောင် လက်မောင်းကိုတောင်လှမ်းရိုက်လိုက်သေး။အမယ်၊ တော်တော်ပျော်နေကြတယ်ထင်ပ၊ ပတ်ဝန်းကျင်တောင် မြင်ပုံမရ။ 

စကားတပြောပြောနဲ့သူတို့ ၂ ယောက် ကျနော်ထိုင်နေတဲ့ ဆိုင်ရှေ့က ဖြတ်သွားတယ်။ ဆိုင်ထဲကို ယောင်လို့တောင် သူတို့လှည့်မကြည့်။ အမယ် ပျော်နေလိုက်တာများ။ သူတို့ ကျောပေးပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းရောက်သွားတာနဲ့ စားပွဲထိုးကို ခေါ်ပြီး ပိုက်ဆံရှင်းဘို့တောင် အချိန်မရ၊ စားပွဲ ပေါ် ပိုက်ဆံချထားပြီး သူတို့ ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ အသင့်စောင့်ကြည့်နေလိုက်တယ်။

ခပ်လှမ်းလှမ်းက တက်စ်စီ ကားတွေ ဆိုက်ထားတဲ့ လမ်းဒေါင့်အရောက်မှာ သူတို့ ကားပေါ်တက်လိုက်ကြတာ တွေ့လိုက်တော့ ကျနော် ကမန်းကတမ်း ကားဂိတ်ကို လျှောက်လာခဲ့တယ်။လေးငါး ဆယ်လှမ်း လောက် အလျှောက်မှာ သူတို့ တက်လိုက်တဲ့ကားက ဝေါကနဲ ထွက်သွားတာတွေ့တော့ အချိန်ဆိုင်းမနေဘဲ ကားဂိတ်ကို ပြေးလာပြီး အသင့်ရှိနေတဲ့ နောက်ကားတစီးပေါ်အပြေးအလွှားတက်လို့

`အကို လိုက် လိုက် စောစောက ထွက်သွားတဲ့ ကားနောက်ကိုလိုက်´

ကျနော့် ကမန်းကတန်း အမောတကြီးနဲ့ အပြောကို ကားဆရာက ရုတ်တရက် နားလည်ပုံမရ။ ကျနော့်ကိုကြောင်ပြီး ကြည့်နေတယ်။

`စောစောက ဟို စုံတွဲစီးသွားတဲ့ ကားနောက်က လိုက်ပေးဘို့ ပြောတာ အကို၊ မြန်မြန် အကို တော်ကြာမျက်ခြေပြတ်သွားအုံးမယ်၊ မြန်မြန် မြန်မြန်မောင်း အကို´

ကျနော့် အလောသုံးဆယ် တက်သုတ်ရိုက်ပြီး ထပ်ရှင်းပြလိုက်မှ ကားဆရာလဲ ရူးကြောင်မူးကြောင်နဲ့ ကမန်းကတမ်း စက်နိုးပြီး ဝူးကနဲ မောင်းထွက်တယ်။ကားဆရာလဲ မျက်ခြေမပြတ်အောင် သေချာလိုက်ရင်း

`ဘာလို့လဲ ညီလေး နောက်က ဟွန်းတီးပြီး ရပ်ခိုင်းလိုက်ရမလား´

`ဟင်းအင်း ဟင်အင်း မရပ်ခိုင်းနဲ့ သူတို့ ဘယ်သွားလဲ သိချင်လို့´

`အော် အင်း အင်း´

ကားဆရာက ဘယ်လိုသဘောပေါက်သွားတယ် မသိ၊ အင်း အင်း နဲ့ ထပ်မစပ်စုတော့ဘဲနောက်ကလိုက်ပေးတယ်။ ဒီတာ့မှ ကျနော်လဲ ကားဆရာအမြင်ရှင်းအောင် လင်္ကာနဲနေဲ ချာ လိုက်တယ်။

`ဒီလူ ကျနော့် အမေဆီက ပိုက်ဆံချေးသွားပြီး အိမ်ပါပြောင်းသွားလို့ အဲဒါ သူဘယ်မှာနေလဲလိုက်ကြည့်တာ၊ မသိမသာ နောက်ကဘဲလိုက်ပေး အကို´

`အော်၊ အင်း အင်း သိပြီ သိပြီ´

ကားဆရာက သဘောပေါက်သွားပြီး စေတနာကောင်းကောင်းနဲ့ နောက်က မသိမသာလေး လိုက်ပေးတယ်။

`ဟော ရှေ့မှာ ရပ်သွားပြီညီလေး´

`အင်း ရပ် ရပ် ဒီမှာဘဲ ရပ်တော့´

ကားဆရာကို ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ကျေးဇူးရှင် ဒရိုင်ဘာကို သူတောင်းသလောက် မဆစ်ဘဲ ပေးလိုက်တယ်။မမတို့လဲ ကားပေါ်က ဆင်းပြီး လမ်းတဖက်ကို ဖြတ်လို့ လေးထပ်တိုက် တလုံးက လှေခါးပေါ် တက်သွားတာ လှမ်းမြင်လိုက်တယ်။

`ဟာ မမ´

လူက မျက်လုံးတွေ ပြာပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့၊ ကားပေါ်က ဆင်းပြီး လမ်းဘေးမှာ ကြောင်တောင်ကြီးရပ်နေမိတယ်။ ပြေးသွားပြီး

`မမ မမ ဘယ်သွားမလို့လဲ´

ဆိုပြီး လှမ်းမေးရင်ဘဲ ကောင်းမလား။ ကတုန်ကရင်နဲ့ ချီတုန်ချတုန် စဉ်းစားနေတုန်းမှာဘဲလှေခါးပေါ် တက်သွားတဲ့ သူတို့ နှစ်ယောက်က တဖြေးဖြေးနဲ့ မြင်ကွင်းက ပျောက်သွားတယ်။ရင်ဘတ်ထဲမှာ တဒိန်းဒိန်းနဲ့ ပူလောင်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့၊လမ်းဘေးက ဓါတ်တိုင်ကိုသာနဖူးနဲ့ တဒုန်းဒုန်းသာ ပြေးတိုက်ချင်စိတ်ပေါ်လာတယ်။

လုပ်ချင်အုံးဟဲ့ စုံထောက်၊ ကြောင်တောင်ကြီး ရပ်နေရာကနေ သတိဝင်လာပြီး ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်တော့မလှမ်းမကန်းမှာ လမ်းဘေး လက်ဘက်ရည်ဆိုင်လေးကို တွေ့တော့ သွားထိုင်လိုက်တယ်။ပြေးလာတဲ့ စားပွဲထိုးလေးကို လက်ဘက်ရည် တခွက်လို့ ခပ်တိုးတိုး လှမ်းပြောရင်း ဘာလုပ်ရင်ကောင်းမယ်ဆိုတာ စဉ်းစားဘို့ ပြင်လိုက်တယ်။

မထူးတော့ စမိတော့မှ ဆုံးအောင် ကမှ ဖြစ်တော့မယ်။ ခုနေ ထပြန်သွားရင်လဲ စိတ်ထဲက တနုံ့နုံ့နဲ့ နေလို့ရတော့မှာ မဟုတ်။ အသက်ကိုမှန်မှန်ရှုရင်း ထူပူနေတဲ့စိတ်ကို အတတ်နိုင်ဆုံး တည်ငြိမ်အောင်ထိမ်းရင်းအသိတရားတွေကို ရသလောက် စုစည်းလိုက်တယ်။

ပြီးတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သက်ညှာတဲ့ အနေနဲ့ အသက်သာဆုံး အခြေအနေက စစဉ်းစားလိုက်တယ်။သူတို့ ကိစ္စ တခုခုနဲ့ မိတ်ဆွေတယောက်ယောက် အိမ်ကိုလာတာလား။ ခနစောင့်ကြည့်မယ်။ဟုတ်ပြီ၊ ခန၊ အဲဒီ ခနကဘယ်လောက်လ။ဲ ၁၀ မိနစ်။ ဟင်အင်း ဟင်အင်း ၁၀ မိနစ်နဲလွန်းတယ်။

မိတ်ဆွေအိမ်လာလည်တယ်ဆို ၁၀ မိနစ်တော့ ကမှာမဟုတ်။ စကားတွေဘာတွေပြောမယ်၊ ဟိုကတခုခု ဧည့်ခံအုံးမယ်။ ဒါဆို ဘယ်လောက်စောင့်မလဲ၊ နာရီဝက်လောက် စောင့်မလား။

အာ များတယ်၊ မိတ်ဆွေအိမ်မဟုတ်ဘဲ သူတို့ ဒီမှာ လာကမြင်းတာဆို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ နာရီဝက်ဆိုဟိုမှာ တချီလောက် ပြီးနေပြီ။ လူက အကောင်းဘက် လှည့်တွေးနေရင်းက အဆိုးဆီဘဲ ပြန်ရောက်လာတယ်။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် အကြာကြီးမစောင့်၊ ခန စောင့်မယ်။ အဲ အဲ စောင့်ပြီးဘာလုပ်မလဲ၊ ကြည့်စမ်း အရေးကြီးတာ အရင်စဉ်းစားရမယ်။ သူတို့ ဘယ်အခန်းသွားတာလဲ။ 

သူတို့ တက်သွားတဲ့ တိုက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ၄ ထပ်၊ အင်း လှေခါး အနေအထားအရ မျက်နှာချင်းဆိုင် အခန်းရှိပုံမရ။ ဒါဆို အပေါ်မှာ ၃ ထပ်ရှိမယ်။ ၃ ထပ်ဆိုတော့ ၃ အိမ်ပေါ့။ ဘယ်အထပ်ကို သွားတာလဲ။ ဆိုင်ကထိုင်ပြီး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဒုတိယထပ်ကဝရန်တာ ဘေးက ပြူတင်းပေါက်က ပွင့်နေတော့ လူရှိနေတဲ့ သဘော။ တတိယထပ် မသေချာ။ တံခါးက ပိတ်နေသလိုလို။ 

အပေါ်ဆုံးထပ်ကိုတော့ သေချာ မမြင်။ သူတို့ တက်သွားပြီးတဲ့နောက် ဘယ်အထပ်ကမှထူးခြားတဲ့လှုတ်ရှားမှု့ မတွေ့ရ၊လူက ဟိုတွေး ဒီတွေး ချီတုံ ချတုံ ဖြစ်နေတယ်။ လိုက်ချောင်းဘို့ ဆိုတာကလဲ ဘယ်အိမ်မှန်းမသိ၊ တိုက်ခန်းတွေဆိုတော့ ဝင်ပေါက်က တခုတည်း။ 

အိမ်ပေါက်စေ့ တံခါးလိုက်ခေါက်ပြီး ပစ္စည်းကြော်ငြာသလိုလိုနဲ့ အကဲခတ်ရတော့မလိုလို၊ကဲ မထူးဘူး အပေါ်တက်ကြည့်မယ်၊ ဖြစ်လာတာ မီးစဉ်ကြည့်ကမယ်၊ ရပ်ကြည့်လို့ အမြတ်မရှိဘူး၊ ချထိုးမှ ၂ဆတိုးမယ်ဆိုတဲ့ လမ်းဘေး ဖဲ ၃ ချပ် ကစားဝိုင်း ကအဆိုကို လက်ခံပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ချလို့ ထိုင်နေရာက ဇတ်နဲ ထရပ်လိုက်တယ်။

ပြီးမှ လာချထားတဲ့ လက်ဘက်ရည် မသောက်ရသေးတာ သတိရပြီး ပြန်ထိုင်လို့ ခွက်သေးသေးလေးထဲကအေးနေပြီဖြစ်တဲ့ကျဲတဲတဲ လက်ဘက်ရည်ကို တကြိုက်ထဲနဲ့ အကုန်မော့ချလိုက်ပြီး အောက်ဆီဂျင် ပါတယ်ဆိုရုံလေး ပါတဲ့ ပူပြင်းနေတဲ့လေကိုအဆုတ်ထဲ တဝရှုသွင်းရင်း အားမွေးလိုက်တ ယ်။

ပြီးတော့ စားပွဲထိုးလေးကို ပိုက်ဆံရှင်းပေးပြီး လမ်းတဖက်ကို အပြေးကလေး ဖြတ်လိုက်တယ်။လှေခါးအဝကနေ မမြင်ရတဲ့ အထပ်တွေကို မော့ကြည့်ရင်း ငထက်ဖြားခြေလှမ်းနဲ့ ခြေသံမကြားအောင်အသာထိမ်းလို့ တလှမ်းချင်းတက်လာတယ်။

ပထမထပ် အခန်းတံခါး၀ ရောက်တော့ အသာရပ်ပြီး တံခါးနား ကပ် နာစွင့်လိုက်တယ်။ သိတဲ့အတိုင်းတံခါးကသာ အလုံပိတ်ထားပေမဲ့ အသံမလုံ၊ အထဲက အသံတချို့ကြားနေရတယ်။ ကြားရတဲ့ အသံက ဧည့်သည်ကို ဧည့်ခံနေတဲ့ အသံမျိုးမဟုတ်။ ခလေးလဲ ရှိပုံရတယ်။ ခလေးအသံလြဲ ကားရတယ်။အင်း မမ ဒီအခန်းလာတာတော့ မဟုတ်။ သေချာပြီ၊

နောက်တထပ် ကိုဆက်တက်လိုက်တယ်။ လှေခါးက ထောင့်ချိုးဆိုတော့ အပေါ်ထပ်ကိုလှမ်းကြည့်လို့မမြင်၊ တဆစ်ချိုးလိုက်မှ နောက်တထပ် တံခါးဝကို လှမ်းမြင်ရတယ်။ မြင်လိုက်တာနဲ့ သိလိုက်တယ်။ ဧရာမသော့ခလောက်ကြီးက တံခါးဝမှာ တန်းလမ်း။ ဒီအိမ်မှာ ခုလောလောဆယ် ဘယ်သူမှ မရှိဘူးဆိုတာ ဗေဒင်သွားမေးစရာတောင် မလိုတော့။

ဟုတ်ပြီ၊ နောက်တထပ်ဘဲ ကျန်တော့တယ်။ သေချာတယ် အပေါ်ဆုံးထပ်မှာဘဲ ရှိမယ်။ ဒီတော့ ခြေသံကိုပိုလုံအောင် ထိမ်းလိုက်ပြီး အသာလှမ်းတက်လိုက်တယ်။ တခါမှ မလုပ်ဘူးတဲ့ အလုပ်မို့လား မသိ။ ရင်ကခုမှ တဒိန်းဒိန်း ပိုခုန်လာပြီး ဒူးတွေတောင် တုန်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။ ရပ်ရတာတောင်အားမရှိတော့။ထောင့်ချိုးက လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တံခါးဝမှာသော့ခလောက်မရှိ။ ဒါဆို အထဲမှာ လူရှိတယ်ပေါ့။ 

ဖြစ်ချင်တော့လှေခါးတခုလုံး အသံကလဲ တိတ်နေတယ်။ တဖြေးဖြေး တံခါးဝနားရောက်တော့ အထဲက အသံတချို့ကြားလိုက်ရတယ်၊ မသဲကွဲ။အားတင်းပြီး အဝအရောက်မှာ တံခါးကို နားနဲ့ အသာကပ်ပြီး နားထောင်ကြည့်လိုက်တယ်။

ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံကြောင့် တကိုယ်လုံးထဲ သွေးတွေ ဦးနှောက်ဆီ အတင်းပြေးဝင်သွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ သေချာတယ် ဒါ မမအသံမှ မမအသံ၊ လွဲစရာကိုမရှိ။ ငါအမြဲကြားနေကျ အသံ၊

`အင်း အင်း အား အား ကောင်းလိုက်တာ အား ကောင်းလိုက်တာ အင်း အင်း အား အား ဆောင့် ဆောင့် အား

ပြင်းပြင်းလေး ပြင်းပြင်းလေး အား အား´

ရုတ်ကနဲ လူက တံခါးဝက ခွာလိုက်တယ်။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ ဘာမှမမြင်တော့၊ မျက်စိထဲ မှောင်မဲပြီးလူကကတုန်ကရင် ဖြစ်လာတယ်။ တဖြေးဖြေးနဲ့ ရင်ထဲမှာ ဒေါသက အလိပ်လိုက် အလိပ်လိုက်တက်လာပြီး ထိမ်းမရတော့။

ပိတ်ထားတဲ့ တံခါးကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ တဒုန်းဒုန်း စိတ်ရှိလက်ရှိ ထုပြီး လှေခါးက တဝုန်းဝုန်း ပြေးဆင်းလာခဲ့တော့တယ်။ ဘာမှ မမြင်တော့။ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ လျှောက်လာလိုက်တာ ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်မှန်းမသိတော့။

ရင်ထဲမှာ ဒေါသက အစုလိုက်အပြုံလိုက်၊ လူတကိုယ်လုံးလဲ ထူပူလို့၊ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ကုလားနတ်ရော။တရုတ်နတ်ရော ၃၇ မင်းနတ်ပါ အကုန်၀ င်ကနေသလို တဒိန်းဒိန်းနဲ့ ဖြစ်နေသလိုလူက ဒေါသနဲ့ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။ နားထဲမှာလဲ စောစောက မမရဲ့ အော်သံက သရဲစီးသလို ခြောက်လှန့်နေသလိုပါဘဲ။

ကိုယ့်ကိုဘယ်သူတွေကြည့်နေတယ်၊ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဘာဖြစ်နေလဲ ဘာမှ မသိတော့၊စိတ်ထဲကလဲ တောက် . . ဒီကောင်မ ဒီလောက်တောင်ထရသလား၊ အပြင်မှာ ဘယ်နှစ်ယောက်နဲ့များ အဲလိုအလေလိုက်နေတာလဲ မသိဘူး၊ တော်တော် ယားနေတဲ့ မိန်းမ၊

နင့်စောက်ဖုတ်က  လီးမဝင်ရရင် မနေနိုင်တော့ဘူးလား၊ ပြည့်တန်ဆာ တောင် ပိုက်ဆံရမှခံတာ၊ နင်ကတော့ တွေ့သမျှ လူနဲ့ ခံနေတော့တာဘဲ။ ###မ၊ ပြည့်တန်ဆာ၊ ကြိုက်ကုန်းမ . .ထွက်လာတဲ့ ဒေါသအလျှောက် မမကို စိတ်ထဲက တတ်သမျှ မှတ်သမျှ နည်းမျိုးစုံနဲ့ ကျိမ်ဆဲရ င်း ခြေဦးတည်ရာလျှောက်လာတုန်း ရုတ်တရက် ခေါင်းထဲ အတွေးတခု ဝင်လာတယ်။

သွားပြောမယ်၊ ဒေါ်လေးနဲ့ သွားတိုင်မယ်၊ နင့်အကြောင်းတွေ အားလုံး နင့်အဒေါ်ကို သွားပြောမယ်၊ နင်အပြင်မှာ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေတာ အားလုံးသွားပြောမယ်။ သောက်ကောင်မ၊ သေနာမ။ ငါသွားတိုင်ပြောမယ်။ဆိုတဲ့ အတွေးဝင်လာပြီး ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မစဉ်းစားတော့ဘဲ လမ်းလျှောက်နေတာကို တုန့်ကနဲ ရပ်လို့လမ်းမပေါ် ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်ရင်း အသင့်မောင်းလာတဲ့ တက်စ်စီ တစီးကို လက်တားရပ်ခိုင်းလိုက်တယ်၊ပြီးတော့ ဒေါ်လေးနေတဲ့လမ်းနာမည်ကို ပြောလို့ မောင်းခိုင်းလိုက်တယ်။

ဒေါ်လေး ခြံဝက ခေါင်းလောင်းကို မနားတမ်း ကိုင်လှုတ်နေတဲ့ အသံကြောင့် ဒေါ်လေး ကမန်းကတမ်းအိမ်ထဲက ပြေးထွက်လာရင်း

`ဟဲ့ ဟဲ့ မောင်ဇော် ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ရန်ဖြစ်လာတာလား´

မျက်နှာနီကြီးနဲ့ ဒေါသထွက်နေတဲ့ ကျနော့်ကိုကြည့်ပြီး ဒေါ်လေးက အလန့်တကြားမေးရင် ခြံတံခါးကိုဖွင့်ပေးတယ်။

တံခါးပွင့်သွားတာနဲ့ တရှုးရှုး နဲ့ အိမ်ထဲကို တန်းဝင်သွားတော့ ဒေါ်လေးက ကမန်းကတမ်း ခြံတံခါး ပြန်ပိတ်ရင်းကျနော့်နောက်က ပြေးလိုက်လာတယ်။အိမ်ထဲက ဆိုဖါပေါ် ထိုင်မိတဲ့ အထိ ကျနော် ဘာစကားမှ မပြောနိုင်၊ ဘယ်ကစပြောရမှန်းလဲ မသိ။ လူကခုထိ ဒေါသက မကျ၊ တကယ်တမ်း ဒေါ်လေးနဲ့ တိုင်မယ် စဉ်းစားခဲ့ပေမဲ့ တကယ်တမ်း ဒေါ်လေးကို တွေ့တော့ ဘယ်က ဘယ်လိုစတိုင်ရမှန်းမသိ။

ဒေါ်လေးက ဘုမသိ ဘမသိ ကျနော်နား ဝင်ထိုင်ရင်း ဘာဖြစ်လာတာလဲ ဘဲ တတွတ်တွတ် မေးနေတယ်။ကဲ မထူးဘူး။ တိုင်ဘို့လာတာ တိုင်မယ်၊ ###မ နင့်အကြောင်း အကုန်ပြောပြစ်မယ်။ စိတ်နာနာနဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ချလို့ ဒေါ်လေးကို တုန်းတိတိကြီး ပြောချလိုက်တယ်။

`မမ ဖေါက်ပြန်တယ်´

`ဘယ်လို ဘယ်လို ဘာပြောတယ်´

ဒေါ်လေးက မရှင်းသလို ထပ်မေးတော့

`မမ တခြားတကောင်နဲ့ ဖေါက်ပြန်နေတာ ကျနော်ကိုယ်တိုင် တွေ့ခဲ့တာ ဒေါ်လေး´

`မင်းဟာက ဟုတ်ရဲ့ လား၊ သူတို့ မိတ်ဆွေတွေ အတူသွားလာ နေတာ နေမှာပေါ့´

ဒေါ်လေးက အကြောင်းစုံကို မသိတော့ ပြေရာပြေကြောင်း ကျနော့်ကို ဖြောင်းဖျတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော်က မျက်စိနဲ့ မမြင်ခဲ့ပေမဲ့ နားနဲ့ ဆတ်ဆတ်ကြားခဲ့ရတဲ့ သူဆိုတော့

`မဟုတ်ဘူး ဒေါ်လေး မဟုတ်ဘူး၊ အတူသွားလာနေတာ မဟုတ်ဘူး၊ သူတို့ ဖေါက်ပြန်နေတာ ကျနော်ကိုယ်တိုင် နားနဲ့ ကြားခဲ့ရတာ´

ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ ဒေါ်လေးကို အသံကျယ်ကျယ် ပြောမိတော့ ဒေါ်လေးက ကျနော့် လက်ကို လှမ်းကိုင်ရင်း

`မောင်ဇော် စိတ်ကိုအေးအေးထားစမ်း၊ ဒေါ်လေးကို အားလုံးပြောပြ၊ ဒေါ်လေးရှင်းပေးမယ်၊ စိတ်နဲနဲလျှော့ ဟုတ်ပလား၊ ကဲ ကဲ မင်းသိလာတာတွေ အားလုံးကို ဒေါ်လေးကို ပြော´

ကျနော့်လက်ကို ညှစ်ကိုင်ရင်း အားပေးသလို လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ အေးအေးသက်သာ ပြောလိုက်တဲ့ဒေါ်လေး အပြောကြောင့်လားမသိ၊ တင်းနေတဲ့ ဒေါသတွေက ဝမ်းနည်းတဲ့ အသွင်ကို ဆောင်သွားပြီးငိုသံပါကြီး နဲ့ ဒေါ်လေးကို မမနောက် လိုက်ချောင်းတာကစလို့ အခန်းဝကကြားရတဲ့ အသံ အဆုံးထိတဖြေးဖြေး ရှင်းပြလိုက်တယ်။ကျနော့်စကားဆုံးတော့မှ ဒေါ်လေးလဲ

`ဖြစ်ရလေ မောင်ဇော်ရယ်´

ဆိုပြီး ကျနော့်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ ကျနော်လဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြောရင်းတမ်းလမ်း ငိုနေတာကိုသတိထားမိသွားတယ်။မထူးတော့ ငိုလက်စနဲ့ ဒေါ်လေး ရင်ခွင်မှာ မျက်နှာအပ်လို့ 

`မမရက်စက်တယ် ဒေါ်လေးရယ်´ 

ဆိုပြီးဝမ်းပန်းတနဲ ငိုချ လိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးက ဘာမှတော့ ပြန်မပြော၊ ကျနော့် ကျောကို သူ့လက်နဲ့ အသာပွတ်ပေးရင်း ကျနော်ဝ့ မ်းနည်းတကြီး ငိုနေတာကို သက်သာလို သက်သာငြား ပွတ်ပေးနေတော့တယ်။ငိုတဲ့ သူတွေ ထုံးစံအတိုင်း အချိန်တန်ရင် သူ့အလိုလိုတော့ တိတ်တာပါဘဲ။ ကျနော်လဲ ဘာထူးလဲ အချိန်တန်တော့ သူ့အလိုလို ရပ်သွားပြီး ဒေါ်လေးရင်ခွင်မှာ မှေးလက်စနဲ့ အသာမှေးနေတုန်း ဒေါ်လေးက

`ကဲ မောင်ဇော် ဝမ်းနည်းမနေနဲ့တော့ တော်ပြီနော်၊ အတွေ့အကြုံတခုလို့ဘဲ သဘောထား သိလား´

`မဟုတ်ဘူးဒေါ်လေးရာ၊ မမနဲ့ ကျနော်က ဒီအခြေအနေရောက်ပြီးမှ လုပ်ရက်တယ်´

ဝမ်းနည်းတကြီး ထပ်ပြောရင်း ကျနော့်မျက်နှာကို ဒေါ်လေး ရင်ခွင်ကနေ ခွာလိုက်တယ်။

`ဒေါ်လေး တူမဘက်က ဒေါ်လေး လိုက်ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်။ သူ့မှာလဲ သူ့ အခြေအနေနဲ့ သူ ဖြစ်သွားတာ ဖြစ်ချင်လဲ ဖြစ်မယ်။ အချစ်သစ်ရှာတွေ့သွားတာ ဖြစ်ချင်လဲဖြစ်မယ်၊ ဘယ်လိုဘဲ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့၊ ဒါသူက မင်းအပေါ် သစ္စာဖေါက်တာဘဲ။ အဲလိုဖြစ်သွားတဲ့ အတွက် မင်းက သူ့အပေါ် ရှေ့ဆက် စွဲလမ်းနေမယ်ဆိုရင် မင်းဒုက္ခ မင်းရှာတာဘဲ။ 

ခု ဖြစ်သွားတဲ့ ကိစ္စက ပြင်လို့မရတော့ဘူး၊ မိမိုး အနေနဲ့ကလဲ သူမှားပါတယ်ပြောပြီး မင်းကိုတောင်းပန်တယ်ဆိုရင်တောင် မင်း ပြန်လက်ခံမလား၊ မင်းဖာသာ မင်းစဉ်းစား၊ ဒေါ်လေးလဲသူဘာလို့ အဲလို ဖြစ်သွားလဲ နားမလည်ဘူး၊ ဒေါ်လေး သူနဲ့ ပွင့်ပငွ့်လင်းလင်းပြော မေးကြည့်မယ်၊ ပြီးတော့ဒေါ်လေး သူ့အတွက် လုပ်သင့်တာကို လုပ်ရမယ်၊ ဒါက တပိုင်း။ ခု မင်းနဲ့ ဆိုင်တာဘဲ ဒေါ်လေးပြောမယ်၊ဒေါ်လေး မင်းကို နားလည်တယ်။ 

မင်းတို့ ၂ ယောက်က တခြားချစ်သူတွေထက်ကို အဆင့်ကျော်ပြီး ချစ်ခဲ့ကြတာဆိုတော့ မင်း သူ့ကို စွဲလမ်းတာက ပိုနေမယ်။ ဒီတော့ မင်းက သူများထက် ပိုခံစားရမှာဘဲ။ ဒီတော့မင်းကို ဒီအတိုင်း လွှတ်ပေးလိုက်ရင် မင်း မမကို တမ်းတနေတဲ့ စိတ်နဲ့ဘဲ မင်း ဘ၀ ပျက်မှာဘဲ။ 

အဲဒါဒေါ်လေးကောင်းကောင်းသိတယ်။ မင်း ငယ်သေးတယ်မောင်ဇော်၊ မင်းဘဝမှာ ရှေ့ဆက်လုပ်စရာတွေအများကြီးရှိသေးတယ်၊ အချစ်တခုတည်း အတွက်နဲ့ မင်းဘဝပျက်စီးတာ ဒေါ်လေး မမြင်ချင်ဘူး၊ ခု ဒေါ်လေးပြောတာ မင်းအနေနဲ့ နားလည်ကောင်း နားလည်လိမ့်မယ်၊ ဒါပေမဲ့ တကယ့်လက်တွေ့မှာ အဲဒါကို မင်းလိုက်လုပ်နိုင်ချင်မှ လုပ်နိုင်လိမ့်မယ်။ မင်းမှာ အစားထိုးစရာ တခုခု မရှိရင် မင်းအဲဒီအဖြစ်ကို တွေးတွေးပြီး မေ့အောင်အရက်တွေ သောက်ချင် သောက်မယ်။ မူးရစ်ဆေးတွေ သုံးချင်သုံးမယ်။ အဲဒါဆိုသွားပြီ၊ မင်းဘ၀ ပျက်ပြီဘဲ။ဒေါ်လေးပြောတာ နားလည်လား´

`မသိဘူး ဒေါ်လေး မသိဘူး၊ ကျနော်သိတာ မမ ကျနော့်ကို ရက်စက်တယ်၊ ဒါဘဲကျနော်သိတယ်´

ကျနော်ငိုသံပါကြီးနဲ့ အော်ပြောမိတယ်။ဒေါ်လေးက စကားရှည်ကြီးပြောပြီး ကျနော့်ကို နားဝင်အောင်ဆုံးမပေမဲ့ ကျနော့် နားထဲ ဘာမှမဝင်၊ ကျနော့်နားထဲကြားနေတာက တံခါးကြားက ထွက်လာတဲ့ မမအသံတွေ၊

`ကဲ လာစမ်း မောင်ဇော်၊ လိုက်ခဲ့´

ဟင်း ကနဲ ဒေါ်လေးဆီက သက်ပြင်းချသံ ကြားလိုက်ရပြီးနောက်၊ ရုတ်တရက် မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီးကျနော့်လက်ကို အတင်းဆွဲခေါ်သွားတယ်။ အပေါ်ထပ် မမနဲ့ကျနော် တွေ့နေကျ အခန်းထဲရောက်တော့ ကျနော့်ကို ကုတင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းပြီး ကျနော့်ရှေ့တည့်တည့်ရပ်လို့

`ဒီမှာကြည့်စမ်း မောင်ဇော်´

လို့ပြောရင်း ဒေါ်လေး သူ့ကိုယ်ပေါ်ကအဝတ်တွေ တလွှာချင်း ချွတ်ချတော့ တာဘဲ။ကျနော် လုံးဝမထင်၊ ဒေါ်လေး လုပ်သမျှ အံ့သြတကြီး ကြည့်နေမိတယ်။နောက်ဆုံး အတွင်းခံ ပင်တီ ကလေးကို ချွတ်ချအပြီးမှာတော့ ဒေါ်လေးက မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်းကျနော့် အရှေ့မှာ ရပ်လျှက်။ ပြီးတော့ ကျနော့် နားကို တဖြေးဖြေး တိုးကပ်လာတယ်။

`တွေ့လားမောင်ဇော်၊ ဒေါ်လေး လှသေးလား ကြည့်စမ်း´

ဒေါ်လေးက ကျနော့် ပုခုံး ၂ ဘက်ပေါ် သူ့လက် ၂ ဘက်ကို တင်ရင်း လှမ်းမေးတယ်။ကျနော် ဘာမှ ပြန်မဖြေဖြစ်၊ ကျနော် ဒေါ်လေးကို ကြောင်ပြီးကြည့်နေမိတယ်၊ရှင်းရှင်းပြောရင် ဒေါ်လေးက လှတုန်း၊ မျက်စိရှေ့မှာ မြင်နေရတဲ့ ရင်သားတွေက နဲနေဲ လးလျှော့ရဲရဲရှိပေမဲ့ လုံးဝန်းနေတုန်း။ အဲဒီအောက်က ဝမ်းဘိုက်သား၊ အရမ်းချပ်မနေဘဲ မသိမသာလေး ဖေါင်းလို့၊အဲဒီအောက်မှာတော့ အမွေးအမြှင် တစက်လေးမှ မရှိဘဲ ပြောင်သလင်းခါပြီး ခပ်ဖေါင်းဖေါင်းလေး နဲ့အကွဲ ကြောင်း အစလေးပါ ပေါ်နေတဲ့ ဆီးခုံ။ ပြီးတော့မှ သွယ်ဆင်းသွားတဲ့ ပေါင်တံ ဝင်းဝင်းလေး၊

`ကဲ မောင်ဇော်၊ မေးနေတယ်လေကွယ်၊ ဒေါ်လေး လှသေးလားဆို´

ညင်ညင်သာသာလေး ဒေါ်လေးဆီက အသံထပ်ထွက်လာတယ်။ကျနော် ဘာမှ ပြန်မဖြေဖြစ်။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ ဘာမှမရှိ၊ ဒေါ်လေး ဘာစိတ်ကူးနဲ့ ကျနော့်ကိုလုပ်နေတယ်ဆိုတာကိုလဲ မတွေးမိ၊ ဒေါ်လေးတကိုယ်လုံးကိုသာ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ကြည့်နေမိတော့တယ်။ မမပြီးရင်တွေ့ဘူးတဲ့ ဒုတိယ မိန်မတယောက်ရဲ့ အဝတ်မဲ့ ခန္တာကိုယ်။

`ကွယ် ဒီမှာ ဒေါ်လေးကို ကိုင်ကြည့်ပါအုံး´

ပြောရင်း ဒေါ်လေး ကျနော့် လက် ၂ ဘက်ကို သူ့လက်နဲ့ လှမ်းဆွဲပြီး သူ့ခါးပေါ်တင်ပေးရင်း လူက ကျနော့်အနားပိုတိုးလို့ ရပ်နေရာက သူ့ဒူးတဖက်က ကုတင်ပေါ် လှမ်းတင်လိုက်တယ်၊ အဲဒီမှာ ကျနော့်မျက်နှာကသူ့ရင်ညွှန့်နဲ့ ပိုကပ်သွားတော့ သူက ကျနော့် မျက်နှာကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းရင်း သာသာလေး ကျနော့်ခေါင်းကို လှမ်းဖက်လိုက်တယ်။

ကျနော့် မျက်နှာက သူ့ရင်သား အိအိလေး ၂ ခုကြားမှာ အသာမြုတ်ဝင်သွားတယ်။ဒီတော့မှ စိတ်ထဲက စောစောက အမောတွေ ပြေသွားသလိုလို ခံစားလိုက်တဲ့နောက် စောစောက ဒေါ်လေးလှမ်းတင်ပေးလိုက်တဲ့ ကျနော့် လက် ၂ ဘက်က အလိုလို လှုတ်ရှားလာပြီး ဒေါ်လေး ကျောပြင်ကို စုန်ဆန်ပွတ် ပေးနေမိတော့တယ်။ တခါတခါ ဒေါ်လေးရဲ့ လုံးဝန်းတဲ့ တင်ပါးဆုံကြီးကိုပါ ဖြစ်ညှစ်မိပြန်တယ်။

အဲလို ဖြစ်ညှစ်လိုက်ရင် ဒေါ်လေး ဆီက အိ ကနဲ အသံထွက်လာပြီးလူက အရှေ့ကို ကော့လ့ို ကျနော့်ခေါင်းကို အတင်းဖက်လိုက်တယ်။ နာလို့ ထင်ပါရဲ့။တော်တော်လေးကြာ အဲဒီပုံစံနဲ့ နေရင်း ဒေါ်လေးဆီက

`ကဲ မောင်ဇော် ထပါအုံး´

လို့ ဆိုရင်း လူချင်းခွာလို့ ကျနော့်ကို လက်ကို ဆွဲလို့ မတ်တတ်ရပ်ခိုင်းတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ ကြယ်သီးနဲ့ ဇစ်ကို ဖြုတ်ရင်း အတွင်းခံပါ ပူးတွဲကိုင်လို့ တခါတည်း ဆွခဲ ျွတ်ချလိုက်တယ်။

ကျနော် ဒေါ်လေးလုပ်သမျှ မညင်းမိ၊ ဘာကြောင့်မှန်းလဲ ကိုယ့်ဟာကိုမသိ၊ လူက စိတ်ညို့ခံရတဲ့သူလို ကြောင်တောင်တောင်၊ အသိစိတ်မရှိတော့သလိုလို။ပြီးတော့ လူကို အိပ်ယာပေါ် တွန်းချလိုက်တော့ ဘောင်းဘီနဲ့ အောက်ပိုင်း ခြေချုပ်မိနေတဲ့ ကျနော့် ကိုယ်ကအိပ်ယာပေါ် ဝုန်းကနဲ လဲကျသွားတယ်။ ထူးဆန်းတာက ကျနော့် ကောင်လေးက ထောင်မနေ။

ဒီတော့မှ ဒေါ်လေးလဲ ခြေတလုံးလောက်မှာ တစ်နေတဲ့ ဘောင်းဘီကို အစကဆွဲလို့ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားအောင် ဆွဲချွတ်ပြီး လဲနေတဲ့ ကျနော့်ဘေးမှာ အသာဝင်ထိုင် လိုက်တယ်။ဘာမှမပြောဘဲ ကျနော့် ခြေထောက်တဖက်ကို သူ့ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်ရင်း ကားသွားတဲ့ ပေါင်ကြားက ကျနော့်ကောင်လေးကို သူ့လက်မ၊ လက်ညိုး၊ လက်ခလယ် ၃ ချောင်းလောက်နဲ့ အသာကောက်ကိုင်ရင်း ဒစ်အောက်နားလေးကို လက် ၃ ချောင်းနဲ့ အသာအယာ လှည့်ပတ်ကစားပေးတော့တာပါဘဲ။ 

အဲဒီတော့မှစောစောက ခွေခွေလေးလဲနေတဲ့ ကျနော့် ကောင်လေးလဲ တဖြေးဖြေးနဲ့ ခေါင်းထောင်လာပါတော့တယ်။လူလဲ အလိုလို ဖီလင်တက်လာပြီး ပါးစပ်က အင်း အင်း ဒေါ်လေး ဒေါ်လေး ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ လို့အယောင်အယောင်အမှားမှားထွက်လာတော့တယ်။

ဒီတော့မှ ဒေါ်လေးလဲ ထောင်လာတဲ့ ကျနော့်ကောင်လေးကို ခပ်တင်းတင်းဆုတ်လိုက်ပြီး အထက်အောက်ခပ်ပြင်းပြင်း ဆက်တိုက်လေး ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ ကျနော့်ကောင်လေးက သံချောင်းက အဘခေါ်ရလောက်အောင် ဖြစ်သွားပါတော့လဲ။ဒီတော့မှ ဒေါ်လေးက အဆင်ပြေအောင် နေရာရွေ့ထိုင်ရင်း

`ဒေါ်လေး ကောင်းကောင်းလေး လုပ်ပေးမယ်နော်၊ ညိမ်ညိမ်ခံ သိလား´

လို့ပြောရင်း ဆေးပေါ့လိပ်များ မီမညှိခင် ဆေးကျပ်နေတာ ချောင်အေင် ပွတ်ပြီးလိပ်သလို သူ့လက်၂ ဘက်နဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကို ညှပ်ရင်း အသာအယာလိပ်ပေးပါတော့တယ်။ဒီတော့မှ

`အား အီး အီး အား အား အင်း အင်း အင်း အင်း ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်´

ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်ဘဲ လူက ဟိုကော့ ဒီကော့နဲ့ တွန့်တွန့်လူးနေပါတော့တယ်။မမနဲ့ တုန်းက အသံမထွက်ခဲ့တဲ့ ကျနော် ခု ဒေါ်လေး လက်စွမ်းပြမှု့ကို မခံနိုင်တော့။ တညီးညီး တညူညူနဲ့ တွန့်တွန့်လူးနေတော့တာပါဘဲ။ ဒေါ်လေးက အဲလို ဖွဖွ လေး လိပ်လိုက် ကြမ်းကြမ်းလေးလိပ်လိုက် လုပ်နေရုံသာမက တခါခါ တင်းတင်းလေးဆုတ်လို့ ဆတ်ဆတ်လေး ထုပေးပြန်တယ်။

ခနလေးကြာတော့ ကျနော် မနေနိုင်တော့၊ လူက ပိုမွှန်လာပြီး

`အား အား မရတော့ဘူး မရတော့ဘူး၊ ဒေါ်လေး လုပ်တော့မယ် လုပ်တော့မယ်´

ဆိုပြီး လူက မခံနိုင်တော့ဘဲ ကုန်းရုန်းထလို့ ဒေါ်လေးကို လုပ်မယ် ပြင်တော့ ဒေါ်လေးက ကျနော့် ရင်ဘတ်ကို အသာလှမ်းဖိရင်း

`မလောနဲ့လေကွယ် မောင်ဇော်၊ ဒီနေ့တော့ အဲလိုနဲ့ဘဲ ပြီးအောင် ခံလိုက်နော် နောက်နေ့တွေ အများကြီးရှိသေးတာဘဲ၊ တနေ့နဲနဲ ေပါ့ ဟုတ်လား´

အသာပြောရင်း သူ့လုပ်လက်စ အလုပ်ကို ဆက်လုပ်ပေးတယ်။ လူက ဒေါ်လေးရဲ့ ခပ်တင်းတင်းလေး ဆုတ်လို့ထုပေးရင် ပြီးချင်သလိုလိုဖြစ်လိုက်၊ ပြီးခါနီးလဲကျရော သူက လက်နှစ်ဘက်နဲ့ တင်းတင်းလေး ညှပ်လို့ လိပ်ပေးလိုက်၊ အဲလို လိပ်ပေးလိုက်တိုင်း လူက ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ထွက်ခါနီး အရည်တောင် ဘယ်ပျောက်သွားမှန်းမသိဘဲ မခံနိုင်လို့ တွန့်တွန့်လူးသွားလိုက် ဖြစ်နေရင်း နောက်ဆုံး မခံနိုင်တော့ဘဲ

`အဲလိုဘဲ လုပ်တော့ အဲလိုဘဲလုပ်တော့ ကျနော် မခံနိုင်တော့ဘူး ပီးချင်ပြီ ပီးချင်ပြီး အလိုဘဲ လုပ်တော့၊ဟိုလို မလုပ်နဲ့တော့ တော်ပြီ တော်ပြီ၊ မခံနိုင်တော့ဘူး၊ ပီးလိုက်တောမယ် ပီးလိုက်တော့မယ်´

လို့ အတင်း တားရင်း ပြီးအောင် သူ့လက်၂ ဘက်ကို အတင်းဆုတ်ရင်း ထုခိုင်းလိုက်ရပါတော့တယ်။ဒီတော့မှ အတွင်းကနေ ရုန်းထွက်ချင်နေတဲ့ ကောင်တွေက လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်နဲ့ အပြင်ကို တော်တော်ဝေးဝေးထိ ပြေးထွက်သွားပါတော့တယ်။

တစက်မကျန် အားလုံး အပြင်ရောက်သွားပြီးတဲ့နောက် လူက မောမောနဲ့ အသက်ပြင်းပြင်းရှုနေတုန်းဒေါ်လေးက ကျနော့် ပေါင်ကို အသာအယာ ပွတ်ပေးရင်း

`ဘယ်လိုလဲ မောင်ဇော်၊ ဒေါ်လေး လုပ်ပေးတာ ကြိုက်လား´

ကျနော် ပြန်မဖြေဖြစ်၊ ခုမှ လူက အသိပြန်ဝင်လာတယ်။ ဒေါ်လေး ငါ့ကို ဘာလို့ အဲလိုလုပ်တာလဲ၊ ပြန်စဉ်းစားရင်း ခပ်ရေးရေးလေး အသိဝင်လာတယ်။

`ကြည့်စမ်း မောင်ဇော်ဟာက ခုထိ ထောင်နေတုန်းဘဲ´

ပြောရင်း အောက်က တွဲကျနေတဲ့ ဥကို ကိုင်ရင်း အသာညှစ်လိုက်တယ်

`အား´

လူက အောက်တောက်တောက်လေး ဖြစ်သွားတာမို့ အသံထွက်အော်တော့ ဒေါ်လေးက

`ဒေါ်လေး လုပ်ပေးတာ ကြိုက်လား လို့ မေးနေတယ်လေ´

`အင်း ကြိုက်တယ်´

`ဒါဆို ကြိုက်ရင် ဒေါ်လေးဆီလာ သိလား၊ မိမိုးကိစ္စ ဘာမှ မစဉ်းစားနဲ့တော့၊ ဟုတ်လား´

ကျနော် ရုတ်တရက် ပြန်မဖြေဖြစ်၊ ဒေါ်လေးပြောတာ စဉ်းစားနေတုန်းဒေါ်လေးက စောစောက ဖွဖွလေးကိုင်ကစားနေတဲ့ ကျနော့် ဥ ကို အသာညှစ်လိုက်ပြန်တယ်။

`အား´

`ဟုတ်လား လို့ မေးနေတယ်လေ´

`အင်း ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး´

`ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း´

ဒေါ်လေးက တိုးတိုးလေးရယ်ရင်း ထပ်ညှစ်လိုက်ပြန်တယ်။

`အား´

အဲ ဟုတ်ကဲ့ ပြောလဲ အညှစ်ခံရတာပါဘဲလား။

`အဲလိုမှပေါ့၊ ကဲ ဘောင်းဘီဝတ်ပြီး ပြန်တော့နော်၊ ဒီမှာ ဒေါ်လေး မင်းပန်းထားတာတွေ သုတ်ရအုံးမယ်´

၃ ခါလောက် အညှစ်ခံလိုက်ရတော့စောစောက ထောင်နေတဲ့ ကောင်က ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျပြီး ငြိမ်သွားတယ်။ကျနော်လဲ ထပြီး ဘောင်းဘီကို ပြန်ဝတ်တယ်၊ ကျနော် ဘောင်းဘီဝတ်နေတာကို ကြည့်ရင်း ဒေါ်လေးက စိတ်မချသလို လှမ်းမှာတယ်။

`အိမ်ကို ရောက်အောင် ပြန်နော်၊ မိမိုးအကြောင်း ဘာမှ မစဉ်းစားတော့နဲ့ သိလား။ နောက်တခေါက်လာရင် ဒီထက်ကောင်းအောင် ဒေါ်လေးတို့ လုပ်ကြမယ်သိလား´

`ဘယ်လိုလုပ်မလို့လဲ´

`ကွယ် ဒါတော့ မင်းလာရင် သိမှာပေါ့´

`မနက်ဖြန်လား´

`မင်းလာချင် လာပေါ့´

ဒေါ်လေးအိမ်က ထွက်လာပြီး ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ကို လျှောက်နေရင်း ကျနော်စဉ်းစားမိတယ်။ ဒေါ်လေးကျနော့်ကို ဘာလို့ အဲလို လုပ်လိုက်တယ်ဆိုတာကိုလဲ သဘောပေါက်လိုက်သလိုဘဲ။ဒါပေမဲ့ အတွေးက ဇဝေဇဝါနဲ့၊ကျနော့်ဘဝကိုဘဲ ကယ်တင်လိုက်တာလား၊ သူ့ယောက်ကျားဆီက မရနိုင်တော့တဲ့ အရာကို ကျနော့်ဆီကယူလိုက်တာလား။ ဒါမှမဟုတ် ၂ ခုလုံးလား။ မသေချာ။

လောလောဆယ်သေချာတာကတော့ မမ ကြောင့်ဖြစ်လာတဲ့ ကျနော့် မီးတွေ တော်တော်ငြိမ်းသွားတာတာပါဘဲ။သေချာစဉ်းစားကြည့်တော့ မမကို စတွေ့ကတည်းက တပ်မက်မှု့နဲ့ ချစ်ခဲ့တာပါလားဆိုတာ ခုမှသဘောပေါက်သွားတယ်။ မမနဲ့ တွေ့တိုင်း လူက တချိန်လုံး လုပ်ချင်တဲ့ စိတ်ဘဲ ဖြစ်နေတယ်။

မမနဲ့ မတွေ့ရရင် လိုချင်စိတ်တွေဖြစ်လာတယ်၊ အဲ မမဆီက အရမ်းရနေပြန်တော့လဲ ထွက်ပြေးချင်ပြန်ရော၊အဲဒါ တကယ့်အချစ်လားကျနော်မသိ၊ ခု မမဆီက ရနေကျအဲဒီ သာယာမှု့တွေကို ဒေါ်လေးဆီကရလိုက်သလိုဘဲ။ဒါပေမဲ့ ဒီလိုချည်း ဒေါ်လေးနဲ့ ရှေ့ဆက်စခန်းသွားရမှာ ကျနော့်စိတ်ထဲ တမျိုးဘဲ၊တမျိုးတော့ တမျိုး ဘယ်လိုတမျိုးလဲ ဆိုတာ မပြောတတ်။

ဒေါ်လေးကတော့ ပြောတာဘဲ၊ ရုပ်ရှင်ထဲက ကြားနေကျ ဆရာဝန်စကားနဲ့ ပြောရရင်

`ခုလောလောဆယ် လူနာသက်သာအောင် ဆေးတလုံး ထိုးထားပေးလိုက်တယ်။ မသက်သာရင် မနက်ဖြန်တခေါက်လာပြလေ´

ဆိုတဲ့ အတိုင်း ဖြစ်နေပါရောလား၊မနက်ဖြန် တခေါက် ထပ်သွားပြရ ကောင်း မကောင်း တောင်ကျနော် မစဉ်းစားတတ်တော့။တလောကလုံး ကြားအောင်သာ အော်မေးလိုက်ချင်တော့တယ်။

`မနက်ဖြန် တခေါက် သွားပြန်ပြရင်ကောင်းမလားဗျို့´

ညက တညလုံး အိပ်မပျော်၊ မမရက်စက်လို့ အသဲကွဲပြီး အိပ်လို့မရတာ တော့မဟုတ်။အမှန်ဖြစ်သင့်တာက ပျင်းပျင်းရှိတိုင်း ကြည့်နေကျ ရုပ်ရှင်ကားတွေထဲကလို အသဲကွဲတဲ့သူတွေ ဖြစ်နေကျအတိုင်း ဟိုတယ် တခုခုမှာ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ မူးရူးပြီး

`မင်း သစ္စာဖေါက်တယ် . . မင်းဟာ လျှာနှစ်ခွနဲ့ မြွေဟောက်မလိုဘဲ . . ငါ့အသဲတွေကွဲအောင်ခွဲပြစ်တယ် . . . ဘာညာ ဘာညာ . . . ´

နဲ့ ရင်ထဲက အလွမ်းတွေ ပြေရာပြေကြောင်း ယမကာရည်တွေ နင်းကန်သောက်ပြီး ခံစားချက်တွေအသကုန် ဟစ်နေရမဲ့အစား ခုလူက ဟတ်ဖ်ကော့ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ဟတ်ဖ်ကော့ကြီး ဟတ်ဖ်ကော့ကြီး၊ ပြောသာပြောရတယ် အဲဒီ ဟတ်ဖ်ကော့ကြီးဆိုတာ ဘာအဓိပါယ်လဲဆိုတာတောင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် သေချာမသိ။ ဟတ်ဖ် . . ထားပါတော့ ဟတ်ဖ် ဆိုတာက တဝက်။ ဘာလဲကော့၊ ဘယ်လိုပေါင်းမှန်းတောင် မသိ၊ ဘယ်လိုပေါင်းမှန်းတောင်မသိတော့ အဓိပါယ် ဆိုတာ ဝေလာဝေးပေါ့။ 

ဒီတော့ နားလည်တဲ့ ဟတ်ဖ် နဲ့ဘဲတွဲပြီး ကိုယ်လိုရာ ကိုယ်ဆွဲ တွေးလိုက်တော့ ဟတ်ဖ်ကော့ ဆိုတာအပေါ်မရောက် အောက်မရောက် တဝက်တပျက်ကြီး လို့ဘဲ ယူဆလိုက်တော့မယ်။အင်း ငါလဲ အဲလို ဟတ်ဖ်ကော့ကြီးဖြစ်နေပါရောလား၊ မမကို စိတ်နာလို့ အသဲကွဲမယ်စဉ်းစားလိုက်တိုင်းဒေါ်လေးရဲ့ လုပ်ကွက်တွေက ပေါ်လာပြီး အသဲကွဲတဲ့ ဆီကို မရောက်။

ဒေါ်လေးရဲ့ လုပ်ကွက်တွေကို သာယာပြီး မနက်ဖြန် ဒေါ်လေးဆီ ပြန်သွားရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားပြန်တော့လဲ စိတ်ထဲက သင့်တော်ပါ့မလား၊ မသင့်တော်ဘူး ထင်ပါတယ်လေ၊ စိတ်ထဲက မသင့်တော်ပါဘူးလေလို့ အတန်တန် ပြောနေပေမဲ့ လူက သာယာမှု့ကို မလွန်ဆန်နိုင်၊ ဒေါ်လေးပြောတဲ့ `နောက်တခေါက်လာရင်ဒီထက်ကောင်းအောင် လုပ်ကြမယ် သိလား´ ဆိုတဲ့ စကားဘဲ နားထဲက မထွက်။

အဲဒီ ဒီထက်ကောင်းအောင် ဆိုတဲ့ စကားတလုံးနဲ့ဘဲ မမခွဲလိုက်တဲ့ အသဲက ပြန်ပြန်ဆက်သွားတယ်။ကွဲလိုက် ဆက်လိုက် ကွဲလိုက် ဆက်လိုက်နဲ့ တညလုံးလူက တောင်မရောက် မြောက်မရောက်ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ လုံးလည် ချာလည် လိုက်ပြီး နောက်ဆုံး မိုးခင်းခါနီးမှ ဆုံးဖြတ်ချက်တခု ဒုံးဒုံးချမိတော့တယ်။

ငါ ယောက်ကျား၊ ဟေ့ ယောက်ကျားဆိုတာ ၂ မျိုးဘဲ ရှိတယ်၊ ဂန်ဒူး နဲ့ နှာဘူး၊ဒေါ်လေး ယောက်ကျားက ဂန်ဒူး။ ငါက နှာဘူး၊ ဘာဖြစ်လဲ သွားမယ်၊ ဂန်ဒူးတော့ အဖြစ်မခံနိုင်ဘူး။ညက မိုးလင်း ခါနီးမှ အိပ်ပျော်သွားပေမဲ့ မနက်ကျတော့ အစောကြီး သူ့အလိုလိုနိုးပြန်ရော၊နိုးတော့လဲ လူက လန်းလန်းဆန်းဆန်း။ ဟ တယ်ဟုတ်ပါလား။ ပြန်အိပ်ချင်စိတ်ကို တစက်မှ မရှိတော့။

ခါတိုင်းလို ၈ နာရီလောက်အိပ်ပြီးမှ နိုးလာတော့လဲ မထချင်ဘဲ ပြန်နှပ်နေချင်စိတ်တွေက ထူးဆန်းဆန်းဒီနေ့မှဘယ်ပျောက်သွားမှန်းမသိ။

ပြန်အိပ်ချင်စိတ် မရှိတော့တာကို အတင်းပြန်အိပ်လို့ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်တော့၊ ဒါကြောင့် စောစောဘဲထလိုက်ပြီး မျက်နှာသစ်လို့ အောက်ကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။ မီးဖိုခန်းထဲ လှမ်းအဝင် ဖေဖေ့အတွက် ကော်ဖီဖျော်နေတဲ့ မေမေက သရဲသဘက်တွေ့လိုက်ရသလို ကျနော့်ကို မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးနဲ့ လှမ်းကြည့်တယ်။မေမေ့အကြည့်ကို သိပေမဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ မေမေ့ကို လှမ်းပြောလိုက်တယ်။

`ကျနော်လဲ ကော်ဖီသောက်တော့မယ် မေမေ´

ဒါပေမဲ့ အံ့သြမှု့ကို မအောက်နိုင်တဲ့ အမေက

`ဘာလဲ အိပ်ယာထဲ ဂျပိုးတွေ ရောက်နေလို့လား´

လို့ ရွှဲ ပြီး မေးတယ်။ အမေက ဒီလိုဘဲ တခါတလေ စကားကို တဲ့တဲ့မပြော။

`မဟုတ်ပါဘူး၊ သွားစရာ ကိစ္စလေး တခုရှိလို့´

`အော် အော် တိုင်းရေးပြည်ရေး ကိစ္စ ဘဲလား´

`ဒီထက်အရေးကြီးတယ် မေမေရေ၊ ခုဟာက နိုင်ငံတကာ နဲ့ ပတ်သက်နေတဲ့ ကိစ်စ´

မေမေရဲ့ ရွှဲ ပြီး ပြောတဲ့ အပြောကို ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ပြန်ရ့ွှဲ ပြောရင်း ထမင်းစားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။

`ငဇော် နင်လဲ ငယ်တော့တာမဟုတ်ဘူး၊ သူများတကာတွေလို ကိုယ်၀ါသနာ ပါတဲ့ သင်တန်းလေးဘာလေးတက်ပါလား´

`အင်္ဂလိပ်စာ သင်တန်း တက်ပြီးပြီလေ မေမေကလဲ´

ပြောလိုက်မှ မမကို သတိရသွားပြန်တယ်။

`သင်တန်းသာ ပြီးသွားတယ် နင်ဘယ်နှစ်လုံး တတ်လို့လဲ´

အကြောင်းသိနေတဲ့ မေမေက တပ်အပ်လှမ်းပြောတယ်။ဟုတ်တယ် မေမေပြောလဲ ပြောစရာ၊ သင်တန်းသာပြီးလို့ အောင်လက်မှတ်သာရလိုက်တယ်၊ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဘယ်လောက် တတ်လို့ တတ်မှန်းတောင် မသိလိုက်၊ အဲ သင်တန်းနဲ့ မဆိုင်တဲ့အတတ်ဆန်း တခုကိုတော့ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် တတ်လိုက်တယ်ဆိုတာ မေမေ့ကို ကြွားဝါလို့ဘယ်လိုမှ မဖြစ်။ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ခနငိုင်သွားတာကို ဘာမှ ပြန်မဖြေဘူး အထင်နဲ့ မေမေက ဆက်ပြောတယ်။

`ဟဲ့ ငါပြောနေတာရော ကြားရဲ့လား´

`ကြားပါတယ် မေမေကလဲ၊ ခု ကျနော်စဉ်းစားနေတာ ကွန်ပြူတာ သင်တန်း တခုခု တက်ရင်ကောင်းမလားလို့၊ မေမေ ကွန်ပြူတာ ဝယ်ပေးမလား´

ဟိုကောင်တွေ ကွန်ပြူတာ ဂိမ်းကစားနေတာကိုတွေ့ပြီး ကျနော်လဲ ကစားချင်တာနဲ့ အခွင့်အရေးရတုန်း မေမေ့ကို တောင်းဆိုလိုက်တယ်။ မေမေက ဘာမှပြန်မပြောခင်

`အေး အေး ကွန်ပြူတာ သင်တန်းဆို တက်သာတက်၊ နင့်အမေ မဝယ်ပေးရင် ငါဝယ်ပေးမယ်၊သင်တန်းပြီးရင် ကွန်ပြူတာနဲ့ ဆိုင်တဲ့အလုပ်ပါ ငါရှာပေးမယ်။ အလုပ်ရမှ ငါဝယ်ပေးထားတဲ့ကွန်ပြူဘိုး ပြန်ဆပ်´

ကမန်းကတမ်းနဲ့ ကော်ဖီသောက်ဘို့ ဝင်လာတဲ့ ဖေဖေက နားစွန်နားဖျားနဲ့ ဝင်ပြောတယ်။ ဖေဖေ့အပြောကြောင့် မေမေ ဘာမှ ပြန်မပြောတော့။ အော် ဖေဖေ ဖေဖေ ဒါကြောင့် စီးပွားရေး နဲ့ ဘွဲ့ ရခဲ့တာကိုး၊ ကိုယ့်သားသမီးကိုတောင် အလွတ်မပေး။ ဝယ်ပေးမဲ့ ကွန်ပြူတာဘိုးတောင်အလုပ်ရရင်ပြန်ဆပ်တဲ့။ 

ဟွန်း မေမေ့ကိုရော ဘယ်လိုတွက်ချက်ပြီးယူလိုက်တာလဲလို့ လှမ်းမေးလိုက်ချင်တာပါးစပ်ကို ယားလို့။ ဟင်း . . စောစောစီးစီးနားရင်းတီးခံရမှာ ကြောက်လို့ အသာငြိမ်နေလိုက်တယ်။သွားမဲ့ အတူတူ မထူးဘူး၊ အစောကြီး နိုးနေတာနဲ့ စောစောဘဲ ထွက်ခဲ့တယ်။ တခြားသူတွေအတွက်ဆိုရင်တော့ ဒီအချိန်ဟာ မစောတော့ပေမဲ့ ကျနော့်လို ကောင်အတွက်တော့ ဒီအချိန်ဟာ စောတယ်ဆိုရမှာပေါ့။ ဟို ဂန်ဒူး သူ့ရုံးခန်း သွားမဲ့အချိန်ကို မှန်းပြီး ဒေါ်လေးဆီ အရောက်သွားမယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ကူးနဲ့ ထွက်လာခဲ့တယ်။

အတော်ဘဲ ဒေါ်လေး နေတဲ့ လမ်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်တာနဲ့ ကားမောင်းထွက်သွားတဲ့ ဂန်ဒူးကို လှမ်းမြင်လိုက်တော့ နှာဘူးက ခြေလှမ်းကို သွက်သွက်လှမ်းလိုက်တယ်။ခြံတံခါးက ခေါင်းလောင်း ကို ၃ ခါမြောက် လှုတ်အပြီးမှာတော့ အိမ် တံခါးဝမှာ ဒေါ်လေး ဘွားကနဲပေါ်လာပြီး ခြံဝကို လှမ်းကြည့်တယ်။ပြီးတော့ ရုတ်တရက် ပျောက်သွားပြီး သော့ကိုင်လို့ ခြံတံခါးဆီ သွက်သွက်လေး လှမ်းလာရင်း

`ဟဲ့ မောင်ဇော် စောလှချည်လား´

ကြားရတဲ့ အကွာအဝေးလောက်က လှမ်းမေးတယ်။ ကျနော် ဘာမှပြန်မဖြေဖြစ်၊ ဒီစကားကို ပြန်ဖြေရမှန်းကောင်းတောင်သတိမထားမိ၊ လှမ်းလာတဲ့ ဒေါ်လေးကိုသာ မျက်တောင်မခတ် ကြည့်နေမိတယ်။အိပ်ယာက ထခါစမို့နဲ့ တူတယ် ဘာမှ ပြင်ဆင်မထား၊ ဆံပင်က ဖါးလား၊ ခပ်ပွပွ ဒူးခေါင်းလောက်ရှည်တဲ့လက်ပြတ် ခေါင်းစွပ် ညဝတ် အင်္ကျီ နဲ့ လှမ်းလာတဲ့ ဒေါ်လေးကို တခါမှ ဒီလို မျက်စိမျိုးနဲ့ မကြည့်ဖူး။

မိန်းမတယောက်ရဲ့ တကယ့်အလှကို အိပ်ယာထခါစမှာသာ မြင်ရတယ်ဆိုတဲ့ စကားက တကယ်မှန်တာဘဲ။အရင်တုန်းကတော့ ဒေါ်လေးဟာအရွယ်တင်ပြီး လှမှန်းတော့ သိပါရဲ့၊ ဒီလောက်လှမယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှမထင်မိ၊ တခါမှလဲ ဒီလို သေချာမကြည့်ဘူး။ ကြည့်လို့တောင်မဝသေး ဒေါ်လေးက ခြံတံခါး ဖွင့်ပြီးနေပြီ။ဘာမှပြန်မပြောဘဲ သူ့ကို ငေးကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ကို အထာပေါက်သွားပုံနဲ့ ဘာမှ ထပ်မမေးတော့ဘဲ

`လာ´

လို့တခွန်းထဲပြောပြီး တံခါးကို သော့ပြန်ခတ်လို့ ရှေ့က ထွက်သွားတယ်။ စောစောက လျှောက်လာတာကိုရှေ့ကကြည့်လို့ ရှု့စားပြီး သကာလ၊ ခု လာ ဆိုပြီး လှည့်ထွက်သွားတာကို နောက်ကလိုက်ရင်း ဒေါ်လေးနောက်ပိုင်းအလှကို ထပ် ပွဲ တော်တည် လိုက်ပြန်တယ်။ အင်္ကျီပွပွ ကြောင့် ကောက်ကြောင်းကို သေချာမမြင်ရပေမဲ့ လမ်းလျှောက်ရင်း လှုတ်နေတဲ့ အင်္ကျီကို ကြည့်တာနဲ့ဘဲ စိတ်ထဲက ထူပူလာသလို ခံစားလိုက်မိတယ်။

အိမ်ထဲ ရောက်တဲ့ အထိ ဘယ်သူမှ စကားမပြောဖြစ်ကြ၊ ဒေါ်လေးက အိမ်ရှေ့ ဘာဂျာတံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီးအပေါ်ထပ်ကို ဦးဆောင်တက်သွားတယ်။ကျနော်လဲ စိတ်ညို့ခံနေရတဲ့ သူလို ဘာအသိမှ မရှိတော့ဘဲ အလိုလို ဒေါ်လေး နောက်က လိုက်လာခဲ့တယ်။

မနေ့ကရောက်ခဲ့တဲ့ ဒေါ်လေးက သူ့တယောက်တည်း အိပ်တယ်ဆိုတဲ့ အခန်း ထဲရောက်တော့အိပ်ယာတောင် မသိမ်းရသေး၊ ဒေါ်လေး ခြုံအိပ်တဲ့ စောင်ပါးလေးတောင် ကုတင်ပေါ်မှာ လုံးထွေးနေတုန်း။အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ဒေါ်လေးက ကုတင်ပေါ် လှမ်းတက်ပြီး ပက်လက်လှဲလိုက်တယ်။ 

ပြီးတော့ လက်နှစ်ဘက်ကို သူအုံးထားတဲ့ ခေါင်းအုံးအောက် ထိုးသွင်းရင်း ပျင်းကြောဆန့်သလို ခါးကို အသာကော့လို့အကြောဖြေသလို လုပ်ရင်း ကုတင်ဘေးမှာ ငူငူကြီးရပ်ရင်း ခုထိ သူ့ကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း ငေးကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ကို အသာပြုံးကြည့်ပြီး

`ဟိတ် ခုထိ ကြည့်မဝသေးဘူးလား၊ လာလေ´

ဒေါ်လေးဆီက ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ထွက်လာတဲ့ ဟိတ် ဆိုတဲ့ အသံကြောင့် လူက ရုတ်တရက် အသိပြန်ဝင်လာပြီး ကုတင်ပေါ် အသာထိုင်ချလိုက်တယ်။

`တခါတည်း အင်္ကျီတွေ ချွတ်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး´

ဒေါ်လေးဆီက ခပ်တိုးတိုး ထွက်လာတဲ့ အသံကြောင့် ကမန်းကတမ်း ပြန်ထပြီး ဝတ်ထားတဲ့ စပို့ရှပ်ကိုကမန်းကတမ်း ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။

`ဟိတ် နေအုံး ဖြေးဖြေးချွတ် ဒေါ်လေး ကြည့်မလို့´

ဘောင်းဘီကြယ်သီးဆီ လက်အရောက်မှာ ဒေါ်လေးဆီက အသံထွက်လာတော့ ဆက်မချွတ်ဘဲ နားမလည်သလို ဒေါ်လေးကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ဒေါ်လေးက ပက်လက်အိပ်နေရာကနေ ကျနော်ဘက်ကို စောင်းရင်း

`လာအုံး ဒီနား ခန´

ဒေါ်လေးခေါ်သံကြောင့် ကုတင်နားကို ကပ်သွားတော့ ဒေါ်လေးက သူ့ကိုယ်ကို ကုတင်စောင်းနားထိရောက်အောင်ရွှေ့ရင်း ကျနော့် ပေါင်ကြားကို လှမ်းစမ်းတယ်။

`ဖေါင်းနေပြီလား စမ်းကြည့်တာ´

ပြောရင်း ဂျင်းဘောင်းဘီ အပေါ်ကနေ ကျနော့်ဟာကို အထက်အောက် ပွတ်အသာစမ်းရင်း

`ဘောင်းဘီကို ဖြေးဖြေးလေးဇစ်ဖြုတ်ပြီး ချွတ် သိလား၊ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ မချွတ်နဲ့အုံးနော်၊ပြီးတော့ဒီကို တခေါက်ပြန်လာ သိလား´

ဒေါ်လေး ကျနော့်ကို ကြည့်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောတယ်။ အသံက ရိုးရိုးပြောတဲ့ အသံမျိုးမဟုတ်၊ ညို့သံတခုခုပါနေသလိုလို၊ ကျနော်မလွန်ဆန်နိုင်။ ခေါင်းညှိမ့်ပြရင်း နောက်ကို တလှမ်းလောက်ဆုတ်ပြီးဒေါ်လေးပြောတဲ့အတိုင်း ကြယ်သီးကို ဖြုတ်လို့ ဇစ်ကို တဖြေးဖြေး ဆွဲချလိုက်တယ်။ဒေါ်လေးက ကျနော့်လုပ်ပုံကိုပြုံးပြုံးလေး လှမ်းကြည့်နေတယ်။ ကျနော်လဲ သူပြောတဲ့ အတိုင်းဘောင်းဘီကိုတဖြေးဖြေး ဆွဲချပြလိုက်တယ်။

ဒူးအောက်နားလောက် ပုံကျသွားတော့ အစကို တဖက်ခြေထောက်နဲ့ နင်းပြီး ခြေထောက်တွေကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ခြေထောက် ၂ ဘက်လုံး လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားတော့

`လာ´

သူမှာထားတဲ့အတိုင်း လာမဲ့ဟာကို သူက လာ လို့လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။ ပြိးတော့ စောစောကလိုခပ်ကြပ်ကြပ်အတွင်းခံဘောင်းဘီအတွင်းက အတင်း ကုန်းရုန်းထနေတဲ့ ဟာကို လှမ်းပွတ်ကစားရင်း

`ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း၊ တင်းနေတာဘဲ၊ ဘာလဲ မနေနိုင်တော့ဘူးလား´

နဲ့ သဘောကျသလို ခပ်မြှင်းမြှင်းလေး ရယ်ရင်း ပြောတယ်။ ပြီးတော့ အချောင်းလိုက်ကို အပြင်က လက်နဲ့အသာစမ်းရင်း

`နေအုံး နေအုံး ဒီလိုလေး ပုံစံပြောင်းလိုက်မယ်´

ပြောရင်း သူ့လက်က ဘောင်းဘီ အတွင်းကိုအပေါ်က လှမ်းနိုက်ရင်း အချောင်းကိုဆွဲကိုင်လို့ အပေါ်ကိုလှန်တင်လိုက်တယ်။

`ဟင်း ဟင်း အဲလိုမှ ပွတ်ကစားလို့ ကောင်းတာ သိလား´

ပါးစပ်ကလဲ ပြောရင်း လက်က ဘောင်းဘီအပြင်ကနေ မိုးပေါ်ကို ချိန်ထားတဲ့ အမြှောက်ကို စုန်ဆန် ပွတ်ကစားနေရင်း တခါတခါ အောက်ကသူနဲ့ တွဲထားတဲ့ ကျည်အိပ်ကိုပါ အသာအယာ ပွတ်ပေးနေသေးတယ်။ဒေါ်လေးရဲ့ လုပ်ပုံကိုင်ပုံတွေက ဘာနဲ့မှမတူ၊ လူကို မထိတထိနဲ့ ကစားနေသလိုလို၊ ဟိုလေ ပြောရရင် ကြွက်ဖမ်းမိထားတဲ့ ကြောင်ကြီးက သူမစားခင်မှာ မသေမရှင်ဖြစ်နေတဲ့ ကြွက်လေးကို ဟိုပုတ် ဒီပုတ်စိတ်ကြိုက်ကစားနေသလိုပါဘဲ။

အဲလိုပွတ်ကစားနေရင်းကနေ ဘောင်းဘီ အပေါ်စကို အသာလှန်ချလိုက်တော့ အပေါ်ကို ထောင်ထားတဲ့အမြှောက်ခေါင်းက ပေါ်လာတယ်။

`ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း´

ဘာကိုသဘောကျတယ်မသိ ပေါ်လာတဲ့ ခေါင်းကို ထိပ်ကို လက်ညိုးလေးနဲ့ အသာဝိုက်ပွတ်ပေးရင်းတဟင်းဟင်းနဲ့ သဘောကျနေတယ်။တအောင့်လောက် ပွတ်ပေးရင်း ဘောင်းဘီကို လိပ်လို့ အသာ တွန်းချလိုက်တော့ ဘုတ်ကနဲ ထောင်နေတဲ့ အမြှောက်ကြီးက ရှေ့ကို ငိုက်ကျလာပြီး အရှိန်နဲ့ အထက်အောက်ယမ်းလို့။ဒါကိုကြည့်ပြီးသဘောကျသွားလားမသိ။

`ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း´

နဲ့ ထပ်ရယ်ပြီး ယမ်းနေတဲ့ ကောင်ကြီးကို ဒေါ်လေးက ငြိမ်အောင်ဖမ်းထိမ်းရင်း

`လာ လာ အပေါ်တက် ဒေါ်လေးကို ခွလိုက်´

ဒေါ်လေးက တစောင်းလေး လှဲနေရာကနေ ပက်လက်လှန်ရင်း ကျနော့် ကောင်ကြီးကို အသာဆွဲခေါ်လိုက်တယ်။ကျနော်လဲ ကျလာတဲ့ ဘောင်းဘီကို ခြေနဲ့ ကန်ချွတ်လိုက်ပြီး အလိုက်သင့် ကုတင်ပေါ် ဒူးထောက်တက်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ ဒေါ်လေးအလိုကျ သူဆွဲခေါ်ရာ ခါးလောက်မှာသူ့ကို ခွပြီး ဒူးထောက်ရပ်လိုက်တယ်။

`ဒီမှာ ဒေါ်လေး အင်္ကျီ ကူချွတ်အုံး´

ခွပြီးပြီးချင်းမှာဘဲ သူ့အင်္ကျီကို အပေါ်အတင်းဆွဲတင်လို့ ခေါင်းကနေလှမ်းချွတ်ဘို့ ကြိုးစားရင်း ကျနော့်ကိုပါအကူအညီတောင်းတော့ ကျနော်လဲ မနေသာဘဲ သူမြှောက်ပေးတဲ့ လက် ၂ ဘက်ကနေ ကူဆွဲပြီး ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။

တကိုယ်လုံးကျွတ်သွားတော့ အောက်မှာဘာအခုအခံမှ မပါ။ ပက်လက်အိပ်နေတော့ လုံးဝန်းနေတဲ့ ရင်သားတစုံက ဘေးကို သာသာလေး တွဲကျနေသယောင်ယောင်နဲ့ ကြည့်လို့ဘဲ လှသေး၊ ကျနော် ကြည့်နေတာကိုသိတဲ့ ဒေါ်လေးက သူ့ နို့အုံကို သူ့ဟာသူ စုံကိုင်လို့ အသာပင့်ပြီး

`ကြိုက်လား´

လို့လှမ်းမေးတယ်။ ကျနော်ပြန်မပြောနိုင်၊ ခေါင်းကိုဘဲ ညှိမ့်ပြမိတယ်။ မနက်ဒေါ်လေးနဲ့ စတွေ့ကတည်းကကျနော်ဘာစကားမှ ပြောလို့မထွက်။ အင်မတန် စကားပေါတဲ့ ကျနော် ခုမှ ပုတ်သင်ညိုလုံးလုံးဖြစ်နေတော့တယ်။

`ကြိုက်ရင် ကိုင်ကြည့်လေ၊ ဖြေးဖြေးကိုင်နော်´

ညှိမ့်ရပြန်ပြီ ဒီခေါင်း၊ ညှိမ့်ရင်း လက်က ဒေါ်လေးဆီက သူ့ဟာသူကိုင်ထားတဲ့ နို့အုံကို အသာ လက်ပြောင်းယူလိုက်တယ်။

ထိလိုက်တာနဲ့ လူက ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိလိုက်၊ ဖြေးဖြေးကိုင်လို့ ဒေါ်လေးမှာစရာတောင်မလို၊ ဘယ်လိုမှ ကြမ်းကြမ်းမထိရက်၊ အသာဖွဖွလေး ညှစ်ရင်း အပေါ်ဘက်ကို အသာဆွဲလိုက်တယ်။ ၃ – ၄ ခါလောက် ကိုင်ဆွဲအပြီးမှာတော့

`အမယ် မင်းက ကိုင်တတ်သားဘဲ´

ဒေါ်လေးက အပြုံးနဲ့ ကျနော့် အကိုင်အတွယ်ကို သဘောကျသလိုပြောတယ်။ ပြီးတော့စိတ်ချသွားတဲ့သဘောနဲ့ ရှေ့ကို တန်းထွက်နေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကြီးကို လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။

ကျနော်လဲ သူ့လှမ်းအဆွဲ ကြောင့် အလိုက်သင့် အရှေ့ကို ကို နဲနဲတိုးပေးလိုက်တော့

`ဒီကြားထဲမှာ ထည့်ထား´

ကျနော့်ကောင်ကို အောက်ကိုဆွဲချွတ်ရင်း သူ့ရင်ဘတ်ကို ကော့ပေးတယ်။ကျနော်လဲ အလိုက်သင့် သူ့ရင်ညွန့်ပေါ် မထိတထိ ထိုင်ချလိုက်ရင်း သူပြောတဲ့ အတိုင်း ကောင်လေးကို နေရာပေးလိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးက သူ့နို့ကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ကို သူ့လက်နဲ့ လှမ်းအုပ်ရင်း

`လုပ်တတ်တယ်မှုတ်လား´

တခါ ခေါင်းထပ်ညှိမ့်ပြရင်း နို့ကြားထဲက ကောင်လေးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ ဇတ်လမ်းစလိုက်တယ်။၄ – ၅ ချက်လောက်အရောက်မှာ ကျနော့်လက်ပေါ်က ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကိုလွှတ်ပြီးကျော်ထွက်လာတဲ့ ခေါင်းကို သူ့လက်နဲ့ အသာလှမ်းလှမ်းဖိတယ်။

ဘာမှမကြာလိုက်ဒေါ်လေးရဲ့ ကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် လူက ပီးချင်သလိုလိုဖြစ်လာတာမို့ ခနနားလိုက်တာနဲ့

`ထ ထ ကိုယ့်ဟာကိုယ်လုပ်ပြီး ဒီကြားထဲ ပန်းထည့်လိုက် ပန်းထည့်လိုက်´

ပြောရင်း သူ့ နို့ ၂ လုံးကို အသာစုကိုင်ပြီး နေရာပြပေးတယ်။ကျနော်လဲ ဒေါ်လေးရဲ့ ပန်းထည့်လိုက် ပန်းထည့်လိုက် ဆိုတဲ့အသံကြားတာနဲ့ စောစောက ပီးချင်သလိုလိုဖြစ်လာလို့ အောင့်ထားမဲ့ဟာ မအောင့်နိုင်တော့ဘဲ ကိုယ်ဟာကို လက်ပြီး ဆုတ်ပြီး တချက် ၂ ချက်တိုက်လိုက်တာနဲ့ တပြစ်ပြစ်နဲ့ ဒေါ်လေးပြတဲ့ ပြစ်မှတ်ကို သွားမှန်ပါတော့တယ်။

`အများကြီးဘဲ ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း´

ဒေါ်လေးက ကျနော့် အရည်တွေ တပြစ်ပြစ်နဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ် ထွက်ကျကုန်တာကို သဘောကျသလိုရယ်ရင်းစောစောက သူချွတ်လိုက်တဲ့ အင်္ကျီကို လှမ်းယူပြီးသုတ်တယ်။ကျနော်လဲ အရည်သာ ထွက်ကုန်တယ် လူက ဘယ်လိုမှ အာသာမပြေ၊ လူက လုပ်ချင်တာကိုမှ မလုပ်ရတာကိုး၊

`ကျနော် လုပ်ချင်တယ် ဒေါ်လေး၊ မနေနိုင်တော့ဘူး´

ဒီနေ့ ဒေါ်လေးနဲ့ တွေ့ကတည်းက ပထမဆုံး ကျနော့် ပါးစပ်က ခြောက်ကပ်ကပ်နဲ့ ထွက်လာတဲ့ စကား၊

`ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း လုပ်ရမှာပေါ့ မောင်ဇော်ရယ်´

ဆိုပြီး ပေါင်ကားပေးဘို့ ကျနော့်ပေါင်ကြားက သူ့ခြေထောက်ကို ထုတ်တယ်။ ကျနော်လဲ အလိုက်တသိနောက်နဲနဲ ဆုတ်ပေးလိုက်တော့ ဒေါ်လေး ထောင်ပေးတဲ့ ခြေထောက်ကြားမှာ ကျနော်က ဒူးထောက်ရက်အဆင်သင့်။ထောင်ထားပေးတဲ့ ဒေါ်လေး ခြေထောက်ကို အသာကိုင်ပြီး ပြစ်မှတ်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ပြောင်သလင်းခါနေတဲ့ ပြစ်မှတ်က အရည်ကြည်လေးတွေတောင် စိမ့်လို့ကျနော်လဲ မနေနိုင်ဘဲကမန်းကတန်း အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေတဲ့ တွင်းဝကို အသာတေ့လို့တဆုံးထိုးချလိုက်တယ်။

`အင်း . . . . . ´

ဒေါ်လေးဆီက အင်း ကနဲ အသံရှည်ကြီး ထွက်လာတဲ့ နောက်မှာတော့ ထောင်ထားတဲ့ ခြေထောက်ကကျနော့် ခါးကို လာခွရင်း

`နေအုံး နေအုံး ဒီတိုင်း ခနလေးနေ၊ အား ကောင်းလိုက်တဲ့ အရသာ အဲလို မခံရတာ ကြာလှပြီ သိလား´

လို့ လှမ်းပြောရင်း သူ့ခြေထောက်နဲ့ ကျနော့် ခါးကို အတင်းညှပ်ထားတယ်။တအောင့်လောက်ကြာတော့မှ အတင်းညှပ်ထားတဲ့ ခြေထောက်ကို အသာပြန်ဖြေပေးရင်း

`အင်း လုပ်တော့ မောင်ဇော် မင်းစိတ်ကြိုက် လုပ်စမ်း´

အဲဒီတော့မှ ကျနော်လဲ ငတ်နေတဲ့ သူပီပီ အသကုန် ကြုံးပါတော့တယ်။

`အီး အီး အင်း အင်း အား အား အင်း အင်း . . . . . . . . ´

ဆောင့်ချက်တိုင်း ဒေါ်လေးဆီက တိုးတိုးညှင်းညှင်း အသံလေးတွေ ထွက်လာတယ်။စကတည်းက အသကုန် တာထွက်လိုက်တော့ မကြာဘူး လူကမောပြီး တဖြေးဖြေး နှေးလာတာနဲ့

`နေအုံး နေအုံး ဒေါ်လေး ကုန်းပေးမယ် နောက်ကနေ ဆောင့် မင်းမောနေပြီ´

ဆိုရင်း ပုံစံပြောင်းလို့ လေးဘက်ထောက် ဖင်ကိုကော့လို့ ကုန်းပေးတယ်။အဲဒီတော့မှ ပိုအဆင်ပြေလာပြီး သေချာ စွပ်ကနဲ ထိုးထည့်ရင်း နောက်ကနေ အသကုန် ထပ်ဆောင့်ပြန်တယ်ပထမ တချီပြီးထားတော့ လူက တော်ရုံ မထွက်။ တော်တော်ကြာကြာလေး ဆောင့်ပြီးတော့

`တော်ပြီ တော်ပြီ ခန ခန၊ ပက်လက်ပြန်လှန်မယ်၊ ဒေါ်လေး မခံနိုင်တော့ဘူး၊ ဘယ်နှစ်ခါတောင် ပီးကုန်ပလဲမသိတော့ဘူး´

ဒေါ်လေးက ပြောရင်း ပက်လက်ပြန်လှန်တယ်။

`ဒီတခါ ဖြေးဖြေးဘဲ လုပ်တော့ သိလား၊ တချက်ချင်း မှန်မှန်လေး လုပ်နော်´

ခေါင်းညှိမ့်ပြရင်း စောစောကလို အသာထိုးထည့်လို့ တချက်ချင်း မှန်မှန်လေးဆောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။အဲဒီတော့မှ လူက တ အီးအီးနဲ့ ဖီလင်တက်နေတဲ့ ဒေါ်လေးကို ကြည့်ပြီး နောက်တခေါက် ပီးချင်စိတ်ပေါ်လာတော့တယ်။

ပီးချင်စိတ်လဲ ပေါ်လာရော မကြာလိုက် လူက တကိုယ်လုံး ထူပူပြီး နောက်တချီ ပန်းထည့်လိုက်ပြန်တော့တယ်၊ ပြီးတော့ မောမော နဲ့ ဒေါ်လေးကိုယ်ပေါ် အသာလှဲချလိုက်တော့တယ်။၂ ယောက်သား ထပ်ရက် အတော်ကြာကြာလေး အနားယူပြီးတဲ့နောက်

`ကဲ ကဲ ထတော့ မနက်ကတည်းက ဒေါ်လေး ဘာမှမစားရသေးဘူး အောက်မှာ တခုခု သွားစားရအောင်´

ဆိုတော့ ၂ ယောက်သား ရေချိုးခန်းဝင် ကိုယ်လက်သုတ်သင်ပြီး အောက်ထပ် ထမင်းစားခန်းကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။ထမင်းစားခန်းထဲမှာ ဒေါ်လေး ကြော်ကျွေးတဲ့ ကြက်ဥ နဲ့ ပေါင်မုန့်ကို အားရှိအောင် ပြန်စားပြီးဒေါ်လေးက သွား အိမ်ရှေ့မှာ သွားထိုင်အုံး၊ ဒီမှာ ပုဂံတွေ ဆေးပြီး သိမ်းလိုက်အုံးမယ် ဆိုတာကြောင့် အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာပြီး ဆိုဖါပေါ်ထိုင်လို့ စားပွဲ ပေါ် အသင့်တွေ့တဲ့ မဂဇင်း စာအုပ်တအုပ်ကိုအပြင်းပြေ ကောက်ဖတ်နေတုန်းမှာဘဲ

`ဒေါ်လေး ရေ ဒေါ်လေး´

ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ အတူ မမက သူမှာရှိတဲ့ သော့နဲ့ သူ့ဟာသူဖွင့်ပြီး အိမ်ထဲ ပြေးဝင်လာတာ မြင်လိုက်လိုက်ရတယ်။ ဒီတော့မှ ကျနော်လဲရုတ်တရက်သတိရလိုက်တယ်။အော် မမ ဒီနေ့နားတာဘဲ သူ့အဒေါ်မှာထားလို့ လာတွေ့တာထင်တယ်၊ တော်သေးတယ်ကံကောင်းလို့ ငါတို့ကို မိမလို့ လို့တွေးလိုက်မိပြီး၊ လူကနဲနဲ တောင် လန့်သွားတယ်။မမက အိမ်ထဲမှာ ထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်ကို တွေ့တော့ ခန အံသြသင့်သွားပြီး နောက်

`ဟင် ဇော် လဲရောက်နေတယ် ဟုတ်လား´

လှမ်းပြောတယ်။မီးဖိုခန်းထဲက ဒေါ်လေးလဲ မမ အသံကြောင့် ကမန်းကတန်း အိမ်ရှေ့ကို အပြေးလေးထွက်လာတယ်။မမဆီက ဟင် ဇော်လဲ ရောက်နေတယ် ဟုတ်လား ဆိုတဲ့ စကားအဆုံးမှာ လူက မနေ့က အဖြစ်ကိုချက်ချင်း ပြန်သတိရပြီး ရုတ်တရက် ထိုင်နေရာကနေ ထရပ်လိုက်တယ်။ပြီးတော့ မမဆီ တလှမ်းချင်း လျှောက်လာရင်း အနားရောက်တော့ လေသံတင်းတင်းနဲ့

`မနေ့က နင်တို့ အခန်းတံခါးကို တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ထုခဲ့တာ ငါဘဲ´

လို့ မမနားကပ်လို့ တခွန်းချင်းပြောပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ နှုတ်မဆက်ဘဲ ခပ်တည်တည်နဲ့ဒေါ်လေးအိမ်ထဲက ထွက်ခဲ့တော့တယ်။ခြံအပြင်ရောက်တော့မှ အဲလိုပြောခွင့်ရလိုက်တဲ့ ကိုယ့်အဖြစ်ကို ကိုယ့်ဟာကို ကြေနပ်လို့အားရပါးရ ပြုံးလိုက်မိတယ်။ ခုနေ မမစိတ်ထဲ ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ မြင်ချင်စမ်းပါဘိ။

ကျနော်ကတော့ နင်ခိုးစားတာ ငါသိတယ် ဆိုတာပြလိုက်ရလို့ တော်တော်ကြေနပ်သွားတယ်။မမစိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုနေမလဲတွေးကြည့်တော့၊ စောက်ကောင် နင်သိသွားလဲ အေးတာပေါ့၊ငါပြောနေရာမလိုတော့ဘူးပေါ့ လို့ဘဲ သဘောထားမလား။

ဒါမှမဟုတ် သူ့အဒေါ်ရှေ့ပေါ်တင်ပြောလိုက်လို့၊ သူ့အကြောင်းတွေ လျှောက်ပြောတဲ့ ငါ့ကို ဆွေ့ဆွေ့ခုန်ဒေါသတွေ ထွက်နေမလား။ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်လေ စဉ်းစားကြည့်ရင် သူငါ့ကို မချစ်တော့လို့ ဖေါက်ပြန်တဲ့ ကိစ္စကို ငါက ဘာကြောင့် သူ့ကိုတ တမ်းတမ်း တ တတ ဖြစ်နေရမှာလဲ၊ ဟေ့ မှတ်ထား ဇော်ဦးတို့က ချစ်စရာရှိရင် သူများထက်ပိုချစ်ပြမယ်။ မချစ်တော့ဘူး ဆိုရင်တော့ သွားတော့၊ တခါတည်း ဘေးမဲ့ ပေးလိုက်မယ်။ သွားတော့။လွမ်းမနေဘူး၊ ထပ်ပြောလိုက်မယ် မှတ်ထား လွမ်းမနေဘူး။

မနေ့ကလိုမဟုတ်တော့ လူက ချက်ချင်း မူပြောင်းသွားတယ်။ မနေ့ကလို ရင်ထဲက ပူလောင်ပြီး မျက်ရည်မျက်ခွက်နဲ့ အရူးမီးဝိုင်း သလို ဖြစ်မနေတော့။ သူကြင်မှ ကိုယ်ကြင်မယ် ဆိုတဲ့ မာနစိတ်ကလဲ ဝင်လာတယ်။ဒီတော့မှ လူကနဲနဲ နေလို့ထိုင်လို့ ကောင်းလာတယ်။ ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် ဒီလို ဖြစ်သွားတာ ဒေါ်လေးကြောင့်လို့ပြောချင်ပြောလို့ ရတယ်။ အဲ မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး ပြောချင်ပြောလို့ ရတာမဟုတ်ဘူး၊ ဒေါ်လေးကြောင့်ဆိုတာ သေချာတယ်။ ဒေါ်လေးကြောင့် မို့လို့ ငါဒီလို မူပြောင်းသွားတာ။

သေချာစဉ်းစားကြည့်၊ တကယ်တမ်း ငါခုလိုဖြစ်နေတာ တဏှာကြောင့်ဘဲ။ခေါ်လို့ကောင်းအောင် အချစ်လို့အမည်တတ်ပေမဲ့ မမအဲလို ဖေါက်ပြန်တော့ ငါ့ ဘာကြောင့် ဝမ်းနည်းရတာလဲ။ ငါစားနေကျအစာ သူများလုသွားလို့ဘဲ မဟုတ်လား။ ခု ဒေါ်လေးက င့ါအလိုဖြည့်ပေးလိုက်တော့ ငါဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲ။

မမ မရှိလဲ ငါနေတတ်သွားတာဘဲ မဟုတ်လား။ အချစ်ဆိုတာ ဒါလား၊ ဒါဆို အချစ်ဆိုတာ တဏှာပေါ့။ဟုတ်တယ် အားလုံးဟာ တဏှာကြောင့် ဖေါက်ပြန်နေကြတာဘဲ။ဒေါ်လေးယောက်ကျားလဲ သူ့တဏှာကြောင့် ဒေါ်လေးကို စွန့်ပြီး ဖေါက်ပြန်တာဘဲ။

မမလဲ ငါ့ကို စွန့်ပြီး ဖေါက်ပြန်တာဘဲ။ဒါဆို ငါတို့လဲ ဘာထူးလဲ၊ ဖေါက်ပြန်တာဘဲပေါ့။မလုပ်သင့်တဲ့ အလုပ်တခုကို လုပ်ရင် ဖေါက်ပြန်တာဘဲ။အာ မဟုတ်ဘူး၊ မဟုတ်ဘူး၊ ငါတို့ ဖေါက်ပြန်ရေးသမားမဟုတ်ဘူး။ ငါတို့ကို သူတို့နဲ့ တတန်းတည်းစာရင်း သွင်းလို့မဖြစ်ဘူး၊ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်ကိုယ့်ကိုကိုယ်တော့အကောင်းမြင်ရမယ်။

ငါတို့က ငြိမ်းချမ်းရေးသမားတွေ။ ဒင်းတို့ ဖေါက်ပြန်လို့ ငါတို့က ငြိမ်းချမ်းစွာ အတူနေထိုင်ရေး မူကိုကျင့်သုံးတာ။ သူတို့ သာ မဖေါက်ပြန်ရင် ငါတို့လဲ ဘာမှ ဖြစ်လာစရာအကြောင်းကိုမရှိဘူး။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဝန်မခံချင်ဘဲ အကောင်းဘက်ကအတင်းဆင်ခြေပေးပြီး ဆိတ်ရေနဲ့ ဆွဲဖုန်းလိုက်တယ်။

ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ခု ဖြစ်ပြီးသွားပြီ၊ ဒါပေမဲ့ မမ ဘာကြောင့် အဲလိုဖြစ်သွားတာလဲ ဆိုတာကိုတော့ သိချင်လာတယ်။ ငါ့ကို အရင်က ချစ်ခဲ့တာတွေ အလိုလိုက်ခဲ့တာတွေ တာတွေဟာ ဘာကြောင့်လဲ။တကယ်မဟုတ်ဘူးလား။ ငါ့အပေါ်တကယ်မချစ်ဘဲ သူ့ဆန္ဒပြည့်ရုံသက်သက်လား၊ဒါမှမဟုတ် ငါအသုံးမကျလို့ ဒီလို ဖြစ်သွားတာလား၊သူ ဒေါ်လေး ကို ဘာတွေများပြောပြီး အလွမ်းခန်း ဖွင့်ခဲ့မလဲ ဆိုတာကို သိချင်တာကတော့အမှန်။ 

သူ့ကို အဲဒီကောင်က မတ္တရားကျင့်ခဲ့ပါတယ်လို့ သူဒေါ်လေးကို ပြောခဲ့ရင်တော့ ကျနော် ဟားတိုက်လို့သာ ရယ်လိုက်ချင်တယ်။ မျက်စိနဲ့ တပ်အပ်မြင်ခဲ့တဲ့ သူ့တို့ ၂ ယောက်ဆက်ဆံရေးက အနိုင်ကျင့်ခံလိုက်ရတဲ့ ပုံစံမျိုးမဟုတ်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သူ့ကိုပြန်လက်မခံတော့မှန်းသိသိကြီးနဲ့ကိုသူဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ သိချင်နေတဲ့ ကျနော့်ကိုယ်ကျနော်တောင် နားမလည်။

နားမလည်မဲ့ အတူတူ နားလည်အောင်လဲ မကြိုးစားတော့၊ မနက်ဖြန် မှဘဲ ဒေါ်လေးဆီ သွားရင်းမေးကြည့်အုံးမယ်။ဒီနေ့တော့ ဒေါ်လေးဆီ အေးအေးဆေးဆေးမှလဲ လာခဲ့တယ်။ ရောဂါက နဲနဲသက်သာသွားပြီဆိုတော့ဆေးက အဲလောက်ကြီး အရင်မလိုတော့။တံခါးလာဖွင့်ပေးတဲ့ ဒေါ်လေးကတောင် မလာတော့ဘူး မှတ်နေတာ လို့ ပြောတော့

`မလာလို့ ဖြစ်မလား ရောဂါကမှ ရှင်းရှင်းမပျောက်သေးတာ´

လို့ မနေ့ကလို မဟုတ်ဘဲ ရယ်ရယ်မောမော စကားပြန်ပြောမိတယ်။

`အဲလို လုပ်စမ်းပါ၊ တခါတည်း မနေ့တနေ့ ကဆို ကြက်ကြီး လည်လိမ်ထားသလိုဘဲ´

`လည်လိမ်ခံလိုက်ရတဲ့ ကြက်ကြီး ခု ခေါင်းပြန်ထောင်လာပြီနော် ဒေါ်လေး သတိထားတော့´

`ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဒါဘဲ ဒါဘဲ၊ သိပါတယ် သိပါတယ်´

ရယ်ရယ်မောမော ပြောရင်း ၂ ယောက်သား ဆိုဖါပေါ် အတူ ယှဉ်ထိုင်လိုက်တယ်။ မနေ့ကလိုကမူးရှုးထိုး မဖြစ်တော့။

`ဘယ်လိုလဲ ဒေါ်လေး၊ မနေ့က မမ ဘာတွေ ဆင်ခြေပေးသွားသေးလဲ´

ထိုင်ပြီးပြီးချင်း သိချင်တဲ့ ကိစ္စ မမြိုသိပ်နိုင်ဘဲ မေးကြည့်တော့ ဒေါ်လေးကလဲ

`အေး ဒေါ်လေးလဲ အဲဒါ မင်းကို ပြောပြမလို့၊ သူပြောတဲ့ အတိုင်း မင်းကို ပြောမယ်နော်´

ကျနော် ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ဒေါ်လေးပြောမဲ့ စကားကို နားထောင်နေလိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးကကျနော့်ကို မမ ပြောသွားတာတွေ ပြန်ပြောပြတယ်။

`အဲဒီကောင်လေးက သူအလုပ်၀င်ကတည်းက သူ့ကို စိတ်၀င်စားနေတာတဲ့။ သူကတော့ မင်းသိတဲ့အတိုင်း ခင်ခင်မင်မင် သူငယ်ချင်းလိုဘဲ ဆက်ဆံတာဘဲပေါ့လေ။ ဒါပေမဲ့ တနေ့ တိုးရစ် အဖွဲ့က များတော့သူနဲ့ အဲဒီကောင်လေးနဲ့ အဲဒီအဖွ့ဲ ကို ပို့ရတယ် ဆိုပါတော့။ များသောအားဖြင့် အဲလို အဖွဲ့များရင် မိန်းခလေးအချင်းချင်း သွားရတာ များပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖြစ်ချင်တော့ ရုံးမှာလဲ လူမရှိတော့လို့ သူနဲ့ သွားဖြစ်တာတဲ့။

အဲဒီမှာ ညနေစာ တိုးရစ်အဖွ့ဲ နဲ့ ထမင်းစားရင်း ဝိုင်အချိုတွေ အားလုံးက ဝိုင်းတိုက်တာနဲ့ သူလဲ သောက်မိတယ်တဲ့။ သိတဲ့အတိုင်း ဝိုင်အချိုဆိုတာက ထိုင်သောက်နေရင် သောက်သလောက် ဝင်တာ။ အဲ ထမင်းစားပွဲက ထလိုက်မှ သူမူးနေမှန်း သိတာတဲ့။ အဲဒီမှာ အဲဒီကောင်လေးကလဲ သူ့ကို တွဲပြီး သူ့အခန်း လိုက်ပို့တယ်ဆိုဘဲ။

သူကလဲ မူးပြီးဘာမှ သတိမရတော့ဘဲ တွဲပြီး လိုက်ပို့တဲ့ အဲဒီကောင်လေးကို မင်းမှတ်ပြီး ဇော် ရယ်ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ် ပြောမိတယ်တဲ့။ ဖြစ်ချင်တော့ အဲဒီကောင်လေး နာမည်မှာလဲ ဇော် ပါတော့ သူကသူ့ကို ပြောတယ် မှတ်ပြီး၊ အရင်ကတော့ မူနေပြီး မူးမှ ပေါ်တယ်မှတ်လို့ မှားကြပါလေရောတဲ့၊ ဒါတောင်မှမနက် သူအမူးပြေလို့ ဟိုကောင်လေးကို ရန်တွေ့တော့ မှ အဖြစ်မှန် သိရတာတဲ့။ 

အဲဒီမှာ သူလဲ မထူးတော့ဘဲ အဲဒီကောင်လေးနဲ့ဘဲ ဆက်တွဲလိုက်တော့တယ်တဲ့။ သူမင်းကို ချစ်လို့ သူ့အပျိုစင် ဘဝကိုတောင် မင်းကိုပေးခဲ့တာပါတဲ့။ ခု ဖြစ်သွားတဲ့ ကိစ္စမှာလဲ သူအပြစ်ရှိကြောင်း သူသိပါတယ်တဲ့။ ဘာမှပြင်မရတော့လို့သူ့အနေနဲ့ အဲဒီကောင်လေးနဲ့ ရှေ့ဆက်စခန်းသွားနေရတာပါတဲ့၊ မနေ့က ဒေါ်လေးဆီ လာတာကလဲသူ ဒေါ်လေးကို အဲဒီအကြောင်းတွေ ပြောပြီး မင်းကို ပြောခိုင်းဘို့ လာပြောတာပါတဲ့၊ သူကတော့ ငိုကြီးချက်မနဲ့ ဒေါ်လေးကို အားလုံး ရင်ဖွင့်သွားတာပါဘဲ။ သူလဲမကြာခင် အဲဒီကောင်လေး နဲ့ လက်ထပ်တော့မယ်တဲ့၊ သူ့ကို ခွင့်မလွှတ်ပါနဲ့တဲ့။ အဖြစ်မှန်ကိုဘဲ ပြောပြလိုက်ပါတဲံ´

ဒေါ်လေးကလဲ စိတ်မကောင်းစွာနဲ့ သူ့တူမ အဖြစ်ကို ပြန်ပြောတယ်။ကျနော်လဲ မမ အဖြစ်ကိုကြားပြီး ရုတ်တရက် ငိုင်သွားတယ်။ အင်း အဲဒီအတိုင်း အမှန်ဆိုရင်တော့ မမမှာအပြစ်မရှိပါဘူးပေါ့။ 

ဒါပေမဲ့ ရုတ်တရက်ခေါင်းထဲဝင်လာတာက သူပြောတဲ့ ဇတ်လမ်းက သိပ်ရိုးလွန်းတယ်၊အဲဒီလို မျိုးက ရုပ်ရင်ထံတွေမှာသာဖြစ်တတ်တဲ့ ဇာတ်လမ်း၊ အရက်ကို တရားခံလုပ်ပြီး တမင်သက်သက်သူကိုတသက်လုံး သတိရနေအောင် လုပ်ကြံခဲ့တာဘဲ။ အမယ် လာသေးတယ်၊ သူ့ကိုခွင့်မလွှတ်ပါနဲ့တဲ့။

ငါ့ကို ရိုးရိုး သာမန် လူများအောက်မေ့နေလားမသိဘူး၊ အဲလိုလေး ပြောလိုက်ရုံနဲ့ ခွင့်လွှတ်ပြီး တသက်လုံး ချစ်သွားမယ် များ မှတ်နေလား မသိဘူး။ တံခါးကြားက နင့်အသံကြားကတည်းက နင့် အခြေအနေကို ငါသိပြီးသား၊ နင်ဘာပြောပြော ငါမယုံဘူး၊ လူတွင်ပါမှ နွားကျားကိုက်တယ်ဆိုတာ နင်မသိဘူးလား။

နင့်ဟာနင် ဘယ်လိုဘဲ ဆင်ခြေပေးပေး၊ နင်မပါရင် ဘာမှ ဒီလို ဖြစ်စရာကိုမရှိ။ကျနော် ဆိုဖာကျောမှီပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး ကိုယ့်ဟာကိုယ် စဉ်းစားခန်းဝင်နေတယ်။ ဒေါ်လေးကတော့ဘယ်လိုထင်တယ်မသိ ကျနော့်အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေပုံရတယ်။ တအောက်လောက်ကြာတော့ဒေါ်လေးက မေးခွန်းထုတ်လိုက်တယ်။

`မောင်ဇော် ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ´

အဲဒီတော့မှ အတွေးစကို ဖြတ်ပြီး ဒေါ်လေးကို လှမ်းကြည့်မိတယ်။ အသာပြုံးပြရင်း

`သူပြောတာတွေ ဒေါ်လေး ယုံလား´

လို့ မေးမိတယ်။ ဒေါ်လေးက

`သိဘူးလေ၊ သူကတော့ ငိုကြီးချက်မနဲ့ ပြောသွားတာဘဲ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သူအဲဒီလူနဲ့ လက်ထပ်တော့မယ်ဆိုတော့ လဲ ကောင်းတာဘဲ၊ စိတ်မပူရတော့ဘူး၊ နို့မို့ဆို သူ့ကို စိတ်ပူနေရအုံးမယ်´

လူကြီးကတော့ လူကြီးအတွေးနဲ့ ပြောတယ်။ ပြီးတော့ တဆက်တည်း

`ဘာလဲ မင်းက သူပြောတာကို မယုံလို့လား´

`ကျနော့်ထက် သာလို့ သူ့ကို ကြိုက်သွားတာလို့ ပြောရင်တော့ ယုံမိမလား မသိဘူး´

`အမယ် မင်းက ငါ့တူမကို မျက်နှာများတယ် ပြောချင်တယ်ပေါ့လေ´

`မပြောချင်ပါဘူး ဒေါ်လေးရာ၊ ဘယ်အရာမှ တသမတ်တည်းမရှိပါဘူး၊ လူဆိုတာ ဘယ်အချိန်စိတ်ပြောင်းမယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ ကြိုမသိနိုင်တဲ့ဟာ၊ ခုလောလောဆယ် ဖြစ်နေတာသာ စိတ်အချရဆုံး´

ကျနော် တရားပေါက်သွားသလိုလို လေသံနဲ့ ဒေါ်လေးကိုပြောတော့ ဒေါ်လေးက

`အမယ် အမယ် လေသံကိုက၊ ကဲပြောပါအုံး ခုလောလောဆယ် မင်းစိတ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ´

ကျနော် ဒေါ်လေးကို သေချာကြည့်ရ င်း ဖြစ်ချင်တာကိုဘဲ ပြုံးပြီး တိုက်ရိုက်ပြောချလိုက်တယ်။

`ခု ဒေါ်လေးကို ဘာဂျာမှုတ်ချင်တယ်´

`ဟောတော့´

မထင်မှတ်ဘဲ ကြားလိုက်ရတဲ့ စကားကြောင့် ဒေါ်လေး အံ့သြသင့်သွားတယ်။

`ဟုတ်တယ်၊ ပြောင်သလင်းခါနေတဲ့ ဟာလေးကို မှုတ်ချင်နေတာ´

ပြောရင်း ဒေါ်လေးရှေ့ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်း သူ့ခါးက အဝတ်ကို ဆွဲ ဖြေလိုက်တယ်။ဒေါ်လေးက အလိုက်သင့် ဆိုဖါပေါ် ခပ်လျှောလျှော ပြင်ထိုင်ရင်း

`မင်းကလဲ ဧည့်ခန်းကြီးထဲမှာ´

`ဘာဖြစ်လဲ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး´

ပြောရင်း ကျွတ်သွားတာကို လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားအောင် ဆွဲဖယ်ရင်းပြောင်နေတဲ့ ဟာလေးအပေါ် ပါးစပ်အပ်လိုက်တယ်။

`မင်းကတော့လေ ဇွတ်´

`ဇွတ် မဟုတ်ဘူး ဇော်´

အပ်ထားတဲ့ ပါးစပ်ကို မခွာဘဲ ပြန်ညင်းတော့ ဒေါ်လေးဆီက

`အီး . . . ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း´

နောက်ဆုံး ပြောရရင်မမလဲ သူပြောတဲ့ အတိုင်း သူ့ကောင်နဲ့ လက်ထပ်လိုက်တယ်။ ကျနော်တောင် သူတို့ မင်္ဂလာပွဲသွားတက်လို့ အပြန်မှာလက်ဆွဲနှုတ်ဆက်တော့ မမကို ကွန်ဂရယ် ကျူလေးရှင်း လို့ ပြောရင်း သူ့ကောင် အလှည့်ကျတော့ ခပ်တည်တည်နဲ့ သိုင်းကျူးလို့ ပြောခဲ့သေးတယ်။ ဟီး ဟီး ။ မမတော့ စိတ်ထဲမှာဘယ်လိုနေမယ်မသိ။

ကျနော်ကတော့ ကျနော့် လုပ်ရပ်အတွက် ခုထိ ပျော်တုန်း။ဒေါ်လေးလဲ သူ့ယောက်ကျားနဲ့ တရားဝင်ကွာပြီး ခု စိန်ပွဲစား ကျောက်ပွဲစား ဘဝနဲ့ သူ့ဘ၀ ကို သူရပ်တည်နေလေရဲ့။ သူ့ယောက်ကျားဆီက တော်တော်များများ တရားဝင် ရလိုက်တာကိုး။ ပြောရရင်ဒေါ်လေးနဲ့ကျနော်လဲ တော်တော်ကြာကြာ ဘာညာ စခန်းသွားလိုက်သေးတယ်။

နောက်တော့ကျနော်လဲ ကွန်ပြူတာ သင်တန်းတက်ရင်းကနေ စိတ်၀ င်စားသွားပြီး သေချာလေ့လာလိုက်စားမိသွားတယ်။ ခုတော့ နိုင်ငံခြားကလာဖွင့်တဲ့ ကုပ္ပဏီ တခုမှာ ကွန်ပြူတာနက်ဝေါ့ကင်း အလုပ်နဲ့ ဒေါ်လာစားဖြစ်ပြီး အဆင်ပြေနေလေရဲ့။

ဘာလိုလိုနဲ့ အချိန်တွေလဲ တော်တော်ကြာခဲ့ပါပြီ၊ ခုဆို ကျနော်လဲ အိမ်ထောင်တွေဘာတွေကျလို့၊ ခုယူလိုက်တဲ့ မိန်းမက ကျနော့် ဘယ်နှစ်ယောက်မြောက် ရီးစားလဲ ဆိုတာတောင် သေချာမမှတ်မိ၊ တွဲလိုက်ပြတ်လိုက်တွဲလိုက်ပြတ်လိုက်နဲ့ နောက်ဆုံး ခုလက်ရှိတယောက်ကို ယူလိုက်တဲ့ အချိန်ထိပါဘဲ။

ဒါပေမဲ့ ဝန်ခံစရာရှိတာက ဘယ်လောက်ဘဲရီးစားတွေနဲ့ ပြတ်ခဲ့ ပြတ်ခဲ့ မမနဲ့ ပြတ်သွားတဲ့ နေ့လောက်တခါမှ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးမခံစားလိုက်ရ။ဘာဘဲ ပြောပြော ဘယ်လောက်ဘဲ စိတ်နာခဲ့နာခဲ့ ခုထိ မမကို ပြတ်တောင်း ပြတ်တောင်းသတိရနေသေးပြီးသူပြောခဲ့တဲ့ ဇတ်လမ်းက တကယ်အမှန်များလား လို့ ခုထိ သတိရတိုင်းတွေးနေမိသေးတာကတော့ အမှန်။

ဒါကြောင့်လဲ တနေ့က အလုပ်ကနေ အင်တာနက်ပေါ် ဝါသနာအလျှောက် နှာဘူးကျရင်း အမှတ်မထင်တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆင တွေ့လိုက်ရတဲ့ ပို့စ်တခုကြောင့် ဒီ ဇာတ်လမ်းကို ရင်ဖွင့်ရေးဖြစ်သွားတာလားလို့တောင် မပြောတတ်တော့..။

နားပါအုံးမယ်။

ဖေါက်ပြန်မှု့ကင်းကင်း နဲ့ ချစ်တတ်ကြပါစေ။

မောင်ဇော်ဦး (မြန်မာဆိုက်ဘာဖိုရမ်)

ဇွန်လ ၂၂။ ၂၀၁၀

ပြီးပါပြီ။

ဘက်စ်ကားကြီး အပိုင်း ( ၂ )

ဘက်စ်ကားကြီး အပိုင်း ( ၂ )

မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။

မမကိုယ်ပေါ် အသာတွားသွားပြီး တက်လိုက်တော့ အလိုက်တသိ မမကသူ့ပေါင် ၂ ချောင်းကို အသာကားပေးတယ်၊ ထောင်နေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကို အဝမှာ အသာတေ့လိုက် တော့ မမဆီက တိုးတိတ်တဲ့ အသံတခု ထွက်လာတယ်။

`ဇော် ဖြေးဖြေးနော်´

`အင်း´

လေသံလေးနဲ့ ပြန်ဖြေရင်း အသာဖိထိုးလိုက်တယ်၊ မဝင်၊ ဘယ်ဝင်မလဲ ထောက်ထားတာ အပေါ် နဲနဲ ရောက်နေတာကိုး၊မမက အလိုက်တသိ အသာလေး သူ့ဖင်ကို နဲနေဲ လးကော့ပေးတော့ ကောင်လေး က အပေါက်နဲ့အံဝင်ဂွင် ကျ တည့်သွားပြီး စောစောကလို အသာဖိထိုးလိုက်တော့ သိသိသာသာဘဲ ချွဲကျိနေတဲ့ အပေါက်လေးထဲ ကျနော့်ကောင်လေး တဖြေးဖြေးနစ်ဝင်သွားပါတော့တယ်။

မမက သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်နေတဲ့ ကျနော့်လည်ပင်းကို တအားဖက်ထားရင်း မမဆီက

`အား . . . နာတယ် ဇော်ရယ်´

ဆိုတဲ့ အသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာတော့ ဆက် မထိုးတော့ဘဲ အသာရပ်လို့ မမကို တအားဖက်ထားမိတယ်။မမ ဆီက ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း နဲ့ အဖျားတက်သလို အသံတက်သံတွေကြားပြီး ကျနော့ကို တအားဖက်ထားပါရော၊ဖင်ကို အသာကြွလို့ ကောင်လေးကို အသာဆွဲထုတ်ပြီး ပြန်ဖိတယ်၊ အဲလို ၃ – ၄ ချက် လောက်အလုပ်မှာလူက ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့၊ ပီးချင်ချင်ဖြစ်လာပြီး ကမန်းကတမ်း ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တာနဲ့ ကောင်လေးဆီကကျဉ်ကနဲ ကျဉ်ကနဲဖြစ်ပြီး အရည်တွေ တပျစ်ပျစ်နဲ့ အောက်က မမအင်္ကျီပေါ် ပန်းကျသွားပါလေရာ။

ကျနော် ဘယ်လိုမှထိမ်းမရ၊ သူများတွေပြောတာ မှန်ပြီလားမသိ၊ ပထမဆုံး အကြိမ်ဆို တက်ထွက်ပဲတဲ့။အားရပါးရပန်းပြီးလဲ စိတ်ကမကျေနပ်၊ မမကလဲ အောက်က တဟင်းဟင်းနဲ့ ငြီးတုန်း၊ ဒါနဲ့ စောစောကလိုဘဲအသာပြန်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ မမကလဲ စောစောကလိုဘဲ ကျနော့်လည်ပင်းကို တအားဖက်ထားရင်းတဟင်းဟင်း နဲ့ ငြီးနေတယ်။

`အား နာတယ် နာတယ် ဇော်ရယ် နဲနဲ လျှော့ နဲနဲ လျှော့´

ဆိုတဲ့ မမဆီက အသံကြားတိုင်း ပြန်ထုတ်လိုက်၊ ပြီးတာ့ ထုံးစံအတိုင်းပြန်ဖိသွင်းလိုက်၊ သွင်းလိုက်၊ ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်နဲ့ ကျနော့်ဖင်က မမကိုယ်ပေါ်မှာ မြင့်ချီ နိမ့်ချီ ပုံမှန် စခန်းသွားနေရင်းကနေ

`အင်း အင်း ဇော် ရယ် အင်း အင်း ဟင်း ဟင်း မမ ဘာတွေဖြစ်ကုန်လဲမသိဘူး၊ အင်း အင်း အင်း အင်း´

ဆိုပြီး မမဆီက ဗလုံးဗထွေး အသံတွေထွက်လာရင်း ကျနော့်လည်ပင်းကို အတင်း ဖက်ရင်း တင်ပါးကကော့လာပါတော့တယ်၊ အဲဒီမှာ ကျနော်လဲ အလိုအလျောက် ဖင်ကို ခပ်သွက်သွက်လေး အထက်အောက်လှုတ်ပေးလိုက်တာ မနေနိုင်တာ့ဘဲ နောက်တချီ ထပ်ပြီးချင်လာပြီး ကမန်းကတန်းဆွဲထုတ်လို့ စောစောကလို မမအင်္ကျီပေါ် ပန်းချ လိုက်ရပြန်တော့တယ်။

မမတော့ ကျနော့်ခါးကို သူ့ခြေထောက်နဲ့ ခွထားပြီး ကျနော့်လည်ပင်းကို တင်းတင်းဖက်လို့ အသက်ပြင်းပြင်းရှုရင်းမှိန်းနေပါတော့တယ်။ ကျနော်လဲ မမကိုယ်ပေါ်မှာ ဟောဟဲ ဟောဟဲ။

၂ ယောက်စလုံး ဟောဟဲ လိုက်နေကြပြီး တော်တော် ကြာမှ အမောပြေလို့ အတင်းဖက်ထားတဲ့ လက်ကတဖြေးဖြေးလျော့ကျသွားပါတော့တယ်။ အဲဒီတော့မှ ကျနော်လဲ မမကိုယ်ပေါ်က လှိမ့်ချပြီး အိပ်ယာပေါ်ခြေပြစ်လက်ပြစ် ပက်လက်လှန်မိပါတော့တယ်။ ၂ ယောက်လုံး စကားမပြောနိုင်ကြ။ခနနေတော့ မမက

`ဟင် ဘာတွေလဲ´

ဆိုပြီး ငုတ်တုတ်ထထိုင်တော့ ကျနော်လဲ ရောရောင်ပြီး မမနည်းတူ ငုတ်တုတ် ထထိုင်မိတယ်။

`ဒါ ဒါ ဇော့်ဆီက အရည်တွေလား´

မမက သူ့အင်္ကျီနဲ့ ပေါင်က ပေနေတဲ့ အရည်တွေကို ကြည့်ပြီးပြောတယ်၊

`အင်း´

ပြီးတော့ဖင်အောက်ဖိနေတဲ့ သူ့အင်္ကျီကို ဆွဲထုတ်ကြည့်လိုက်တော့

`အီး သွေးတွေ သွေးတွေ´

သွေးစတွေ ပေနေတာ တွေ့တော့ ထအော်တယ်။ကျနော်လဲ အဲဒီတော့မှ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ကောင်လေးမှာ အနီရောင် တန်းလေးတွေ။အဲဒီတော့မှ မမက ပေနေတဲ့ သူ့အင်္ကျီက သွေးတွေကို ကြည့်ရင်း ဇော်ရယ် လို့ ဆိုရင်း ငုတ်တုတ်ထိုင်နေတဲ့ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ကျလာပြီးတော့ တရှုံ့ရှုံ့ ငိုတော့တာပါဘဲ။ ကျနော် ဘာပြောရမှန်းမသိ၊ တသိမ့်သိမ့် ရှိုက်နေတဲ့ မမကျောကုန်းလေးကိုဘဲ အသာပွတ်ပေးနေတော့တယ်။တော်တော်လေးကြာအောင် မမရှိုက်ပြီး တဖြေးဖြေးနဲ့ ရပ်သွားတော့မှ

`မမ´

`အင်´

`ဇော့်ကို စိတ်ဆိုးသွားပြီလား´

`ဘာလို့လဲ´

`မမ ငိုလို့လေ´

`မမ မသိဘူးကွာ၊ သူ့အလိုလို ငိုချင်လို့ ငိုတာ၊ ဒီမှာ အကုန်လုံးပေပွနေပြီ၊ ဇော်လုပ်တာနဲ့ အင်္ကျီလဲ ဝတ်လို့မရတော့ဘူး လျှော်မှရတော့မယ်၊ ဒေါ်လေးအိပ်ယာတွေတောင် ပေကုန်ပလားမသိဘူး´

ပြောပြောဆိုဆို မမကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ အိပ်ယာပေါ် ကြည့်တယ်။

`ကြည့် ဒီနားနဲနဲကွက်သွားပြီး ရေနဲ့ သုတ်မှနဲ့တူတယ်၊ လာ ဇော် ထထ၊ တော်ကြာကွက်နေရင် ဒေါ်လေး ရိပ်မိသွားအုံးမယ်၊ မဖြစ်ပါဘူး နောက်တခါဆို တခုခု ခင်းထားမှနဲ့တူတယ်´

ပြောပြောဆိုဆို မမက ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး ကွက်သွားတဲ့ နေရာကို သူ့အင်္ကျီအနားစနဲ့ အသာပွတ်သုတ်နေတော့တယ်။ကျနော့်စိတ်ထဲက ခုမှ သက်ပြင်းချမိတယ်၊ မမ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားပြီး နောက်တခါ အတွက်ပါ ထည့်စဉ်းစားနေတာကိုး။

ကျနော်ကမန်းကတန်း ကုတင်ပေါ်က ခုန်ဆင်းပြီး ကိုယ်လုံးတီးကြီးနဲ့ ရင်ဟောင်းလောင်းပွင့်ပြီး အိပ်ယာကိုကုန်းသုတ်နေတဲ့ မမကိုလှမ်းဖက်လိုက်တယ်။

`ဇော် နေအုံးကွာ၊ ဒီမှာ မမရှင်းအုံးမယ်´ တဲ့

`ကျနော်လဲကူလုပ်ပေးမယ်လေမမ´

`သွားပါ၊ ဇော်မလုပ်တတ်ပါဘူး၊ သွား အောက်မှာ သွားနေ၊ မမဒီမှာ ရှင်းပြီး လိုက်လာမယ်၊ အော် ရော့ဒီမှာ ဇော့် စွပ်ကျယ်နဲ့ လုံချည်၊ တခါတည်း အရှက်လဲမရှိဘူး ခုတိ တုန်းလုံးကြီး´

`မမလဲ ဟင်းလင်းကြီး ပါဘဲနော်´

ကျနော်က ကြယ်သီး ပြန်မတတ်ရသေးတဲ့ မမအင်္ကျီကို ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တော့ မမက ကမန်းကတမ်းလက် ၂ ဘက်နဲ့ သူ့ရင်ဘတ်ကို ဆွဲစေ့ပြီး

`ကောင်စုတ်၊ သွားဆို၊ ရေလဲသွားဆေးအုံး´

ဆိုပြီး ကျနော့်ကို အခန်းထဲက တွန်းထုတ်လိုက်တယ်။ရေချိုးခန်းထဲဝင် နဲနဲပါးပါး သန့်စင်လိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့ ဆိုဖါပေါ် ပြန်ထိုင်ရင်း လုပ်စရာမရှိတာနဲ့ စားပွေဲ ပါ်ကအသင့်တွေ့တဲ့ ရီမုဒ် လေးကို ကောက်ကိုင်ပြီး တီဗီဖွင့်လိုက်တယ်။

ဖလပ် ဖလပ်နဲ့ တီဗီပငွ့်သွားပြီး မှန်သားပြင်မှာ ပန်းရောင်ဝတ်ထားတဲ့ ခပ်ချောချော မိန်းမကြီးတယောက်စားပွဲမှာ ခပ်တည်တည်နဲ့ ထိုင်ပြီး လက်ထဲက ကိုင်ထားတဲ့ စာရွက်ကို ဖတ်ပြနေတာ တွေ့လိုက်ရတော့စိတ်ထဲက အော် သတင်းတောင် လာနေပြီဘဲတခြားလဲ ကြည့်စရာမရှိဆိုတော့ သူဖတ်ပြနေတာဘဲ နားထောင်ရင်း ဆိုဖါပေါ် ခေါင်းတင်ရင်း မှိန်းနေလိုက်တယ်၊ ပင်ပန်းသွားတယ်မို့လား။

ခနလောက်အကြာမှာခြေသံကြားလို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မမအပေါ်က ဆင်းလာတာ တွေ့လိုက်ရတယ်၊ပေါင်လည်လောက်ရောက်တဲ့ အနီရောင်တီရှပ်လိုခေါင်းစွပ် အင်္ကျီပွပွကြီးနဲ့ မမက တမျိုးချစ်စရာကောင်းနေပြန်ရော၊မမက ကျနော့်ဆီ တန်းမလာဘဲ နောက်ဖေးဘက်ဝင်သွားတယ်။ ကျနော် လဲ မှိန်းလက်စနဲ့ ဆက်မှိန်းနေလိုက်တာပေါ့။ နောက်ဘက်ဆီက ဂလုံ ဂလွမ် ဆိုတဲ့ အိုးခွက်သံ သဲ့သဲ့ ကြားအပြီးမှာ

`ဇော် ရော့ ဒီမှာ´

`ဘာလဲ မမ´

`နို့ကြက်ဥ ပူပူလေး´

ချစ်စရာကောင်းလိုက်တဲ့ မမ၊ ဘယ်သူသင်ပေးလိုက်လဲမသိ၊ အဲဒါပြီးရင် နို့ကြက်ဥ သောက်ရတယ်ဆိုတာ၊ကျနော်က ခွက်ကို လှမ်းယူလိုက်တော့ မမက ကျနော့်ဘေး ဝင်ထိုင်တယ်။ နဲနဲပူသေးတာမို့ မသောက်သေးဘဲခွက်ကို စားပွဲ ပေါ်လှမ်းတင်လိုက်ပြီး ဘေးမှာ လာထိုင်တဲ့ မမကကို အနားအတင်း ဆွဲကပ်လို့ ခြေထောက်ပါကျနော့် ပေါင်ပေါ် ဆွဲတင်ထားလိုက်ပြီး လှမ်းဖက်ထားလိုက်တယ်။

`မမ´

`အင်´

`စောစောက ကောင်းလား´

`သိဘူး´

`ပြောပါမမကလဲ´

`တကယ်မသိတာ ဇော်ရ၊ မမစိတ်ထဲ ဘာဖြစ်လို့ ဖြစ်သွားမှန်းကို မသိတာ၊ တကိုယ်လုံး ထူပူပြီး ဘာမှကိုမသိတော့တာ´

`တကယ်လား မမ´

`အင်း တကယ်´

`ဒါဆို မမသိအောင် နောက်တခေါက်လောက် ထပ်လုပ်မှနဲ့ တူတယ်´

`အမလေး နိုင်သေးလို့လား ဆရာကြီးရဲ့´

`ဒီမှာလေ မတွေ့ဘူးလား မမပေးတဲ့ ဆေးတခွက်´

ပြောပြောဆိုဆို မမပေးတဲ့ နို့ခွက်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။

`ဇော်ဟာလေ´

ပြောရင်း ကျနော့်လက်မောင်းပေါ် မှီချလိုက်တယ်။

`အော် . . ဇော် . . ဇော်ယူလာတဲ့ ကား ကြည့်ရအောင်လေ´

အော် ဟုတ်သား၊ မေ့နေလိုက်တာ၊ ကမန်းကတန်းထပြီး ကျနော့်အိပ်ထဲက ဗီစီဒီ အခွေတွေသွားယူလာပြီးမမကိုလှမ်းပေးလိုက်တယ်။

`အများကြီးပါလား´

မမက လှမ်းယူရင်းပြောတယ်။

`လိုရမယ်ရပေါ့၊ သူငယ်ချင်းဆီက သွားဆွဲလာတာ´

`ဇော် အားလုံးကြည့်ပြီးပလား´

`ဟင်အင်း တကားမှမကြည့်ရသေးဘူး´

`ယုံပါလိမ့်မယ် အားကြီး´

မမက မျက်စောင်းထိုးရင်းပြောတယ်။

`တကယ်ပါမမရ၊ ခုယူခဲ့တဲ့ ကားတွေ မကြည့်ရသေးဘူး၊ အရင်ကတော့ နဲနဲပါးပါး ကြည့်ဘူးတာပေါ့´

`နဲနဲပါးပါးတော့ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး၊ လူကို လုပ်လိုက်တာများ ဖြောင့်လို့´

`ဟော ဟော ပေါ်ပြီ၊ စောစောက မေးတော့ဘာမှမသိဘူးဆို´

`သွား . . မမပြောတာက မမကသာဘာမှမသိလိုက်တာ၊ ဇော်လုပ်လိုက်တာ ဖြောင့်လို့ လို့ပြောတာ´

`ဇော်လုပ်တာလဲ မဖြောင့်ပါဘူး မမရ၊ မဖြောင့်ဘူးထင်လို့ မမကို မေးတာပေါ့´

`ဖြောင့်ပါတယ်၊ ဖြောင့်လို့ပေါ့၊ ဟွန်း မပြောလိုက်ချင်ဘူး´

`ကဲ ကဲ ဒီတခေါက် ၂ ယောက်စလုံး ပိုဖြောင့်သွားအောင် ပညာယူတဲ့ အနေနဲ့ ဗီဒီယိုကြည့်ပြီး လုပ်မယ်၊ဟုတ်ပလား´

`အင်း ဘယ်ကားကြည့်မလဲ´

`မမရွေးလေ´

`မရွေးတတ်ပါဘူး၊ ဇော်ရွေး၊ ဇော်တို့ယောက်ကျားတွေ ကပိုသိတယ်´

`အားလုံး အတူတူပါဘဲမမရာ၊ ကဲ ကဲ ဒါကြည့်ရအောင် တွေ့လား ဒီကောင်မလေးက မမတဲ့တူတယ်´

`ဘာတူလဲ မတူပါဘူး၊ မတွေ့ဘူးလား သူက အယ်စတုံကြီး´

မမက ကာဗာက ပေါ်နေတဲ့ ရင်သားကြီးကို လက်နဲ့ ထောက်ပြပြီးပြောတယ်။

`ရုပ်ချင်းနဲနဲဆ င်တာကို ပြောတာပါ၊ အဲဒါကြီးကတော့ . . ပြပါအုံး ကျနော် ယှဉ်ကြည့်အုံးမယ်´

ပြောပြောဆိုဆို လက်က မမဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ပွပွကြီးရဲ့ လည်ပေါက်ကျယ်ကျယ်ကြီးကို လက်နဲ့ ဆွဲဟပြီးလှမ်းကြည့်လိုက်တော့

`ဟိတ် စောစောက မြင်ပြီးသားနဲ့´

မမက လက်နဲ့ လှမ်းပိတ်ရင်းပြောတယ်။

`စောစောကမြင်တာကတော့ မမကသေးတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်စို့လိုက်လို့ ခုကြီးများလာမလားလို့ကြည့်တာ´

`သွား ချက်ချင်းလက်ငင်းကြီး ကြီးမလား´

`ကြီးချင်ကြီးလာမှာပေါ့၊ မယုံပါဘူး ပြ´

`လုပ်မနေနဲ့၊ ကြည့်ချင်ရင် ကြည့်ချင်တယ်ပြော၊ တွေ့လား´

မမက စောစောက ကျနော်ဆွဲဟတဲ့အင်္ကျီလည်ပေါက်ကို သူ့ဟာသူ ဟပြီး ပြတယ်၊ ကျနော်က ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ လုံးလုံးဝန်းဝန်းလေးက ပုံမှန်၊

`အင်း ဟုတ်သားဘဲ´

ပြောရင်းလက်က ရင်သားဆီရောက်သွားတော့

`သွား သွား အခွေသွားဖွင့်၊ ညာတာပါတေးနဲ့လာမလုပ်နဲ့ ´

ဆိုပြီး အတင်းတွန်းလွှတ်တော့ ပြေးပြီး အခွေသွားဖွင့်တယ်။ ကမန်းကတမ်း အပြေးပြန်လာပြီး စောစောက ထိုင်သလို မမကို ပြန်ဆွဲဖက်လိုက်ရင်း

`မမ တခါမှ မကြည့်ဘူးဘူးလား´

`ကြည့်ဘူးပါဘူးတော်၊ လူကို ဇော့်လိုမျိုးများ အောက်မေ့နေလို့လား´

`ခု ဘာလို့ကြည့်လဲ´

`မကြည့်လို့ရမလား၊ ဇော်နဲ့ ဒီလိုနေမှတော့ ဒါမျိုးက သိထားရတော့မှာပေါ့၊ ဒါ ဇော့်ကြောင့်´

ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ ဇတ်လမ်းက စပါရော။ ထုံးစံအတိုင်း အခန်းထဲက မင်းသမီးဆီ မင်းသားက ဝင်လာတယ်၊ စကားနဲနေဲ ပြာတယ်၊ ပြောရင်းဆိုရင်း နဲ့ တီးလုံးလေးစပြီး ဟော တယောက်နဲ့ တယောက်ဖက်ပြီးနမ်းပါရော၊ အနမ်းက စောစောက ကျနော်တို့ နမ်းသလိုမဟုတ်။ ပါးစပ်ကြီးဟပြီး လျှာလျှာချင်း ဒါးခုတ်သလို နမ်းနေတာကြည့်ပြီး မမက

`အဲတော် သူတို့နမ်းတာကြီးကလဲ´

`ဟီး ဟီး ဘာဖြစ်လို့လဲ မမ´

`အသဲယားစရာကြီး´

`လာ စမ်းကြည့်ရအောင်´

`မစမ်းသေးပါဘူး၊ သေချာကြည့်ပြီး သေချာမှတ်ထား´

`မမလဲ မှတ်ထားလေ´

မမက စိတ် ၀င်တစားကြည့်နေတယ်၊ ကျနော်ကမမကို ဖက်ထားရင်း လက်က ဟိုပွတ်ဒီပွတ၊်

`အဲတော့´

ကြည့်ရင်းတန်းလန်း မင်းသားက ထိုင်ချပြီး မင်းသမီး အတွင်းခံဆွဲချွတ်လို့ ပေါ်လာတဲ့ ပြူးတူးပြဲတဲ ကြီးကိုအတင်းဖြဲပြီး ပြတ်ပြတ်ပြတ်ပြတ် နဲ့ ရက်တော့ မင်းသမီးက ဖီလင်တွေ အလိပ်လိုက်တက်ပြီး သူ့ဟာကြီးကို ကော့ကော့ခံလို့ တအီးအီး တအားအား နင်းကန်အော်ပါရော။

မမလဲ အဲဒါကို ကြည့်ပြီး ပါးစပ်က အဲတော့ လို့ တလုံးထဲ ထွက်လို့ မကြည့်ရသဲ လို ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာအပ်ပြီး ကျနော့်ကို အတင်းဖက်ရင်း မျက်စိကို စုံမှိတ်ထားတော့တာဘဲ။ ကျနော်က မမဖြစ်ပုံကို ကြည့်ရင်း ပြုံးပြီး

`ဘာဖြစ်လို့လဲမမရ´

`ဟင်အင်း ဟင်အင်း ညစ်ပတ်တယ်´

`မပတ်ပါဘူးမမရ၊ မတွေ့ဘူးလား ဟိုမှာ မင်းသမီးက ကောင်းလွန်းလို့´

`သွား ဇော်နော် ဇော်´

မမက ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်သီးနဲ့ ဖွဖွလေးထုပြီးပြောရင်း တီဗီကို ချောင်းကြည့်တယ်။ဟော မင်းသမီးအလှည့်၊ မင်းသမီးကမင်းသားဘောင်းဘီ ဇစ်ဆွဲဖြုတ်လို့ လက်နဲ့ နှိုက်ပြီးအတွင်းက ရှည်ရှည်မြောမြောကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပါးစပ်ဝမှာ တေ့ပြီး လက် ၂ ဖက်နဲ့ စုံကိုင်လို့ လေးငါးဆယ်ချက်လောက် ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပွတ်ကစားပြီး ထွားကြိုင်းလာတဲ့ ခေါင်းကြီးကို ဖမ်းငုံလိုက်တယ်။

`အမလေး ဟင်အင်း ဟင်အင်း ပိတ်တော့ ပိတ်တော့´

`ကြည့်ပါမမရဲ့၊ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး´

`ဟင်အင်း မကြည့်ရဲ တော့ဘူး ကြောက်စရာကြီး´

`ဘာကြောက်စရာရှိလို့လဲ မမရ၊ ဒီကားတွေက ဒီလိုဘဲ လုပ်ကြတာဘဲဟာ´

`ဟင်အင်း လူလို သူလိုလဲ မဟုတ်ဘူး´

`အော် မမကလဲ ဒါက ကြည့်လို့ကောင်းအောင် တမင်ပိုပြထားတာပေါ့၊ ကြည့်ရင်းနဲ့ မမကြည့်ရဲသွားလိမ့်မယ်´

ကျနော့်အားပေးမှု့နဲ့ ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲမှာ မှေးလို့ တီဗီကို အသာခိုးကြည့်ရင်း မမ ကြည့်ရဲသွားတယ်။ကျနော်ကတော့ တကိုယ်လုံးကို တင်းတင်းဖက်လို့ မမရဲ့ ရင်သားလေးပွတ်လိုက်၊ ပေါင်လေးပွတ်လိုက်နဲ့အားပေးနေရတာပေါ့။

တချက်တချက် ကောင်းခန်းရောက်တိုင်း မမရဲ့ လက်တွေက ကျနော့်ကို ညှစ်ညှစ်ပြီး အသိပေးနေသလိုလိုပါဘဲ။ တခါတခါကြည့်ရင်း ပါးစပ်က တဟင်းဟင်းနဲ့ မမဘာဖြစ်မှန်းမသိ။ပထမပိုင်း ပီးသွားတော့ မမက

`သွားလေဇော် ဒုတိယပိုင်း သွားပြောင်းလေ´

အခွေသွားမလဲဘဲ သူကို ဟိုကိုင်ဒီကိုင်လုပ်နေတဲ့ကျနော့်ကို အတင်းခိုင်းတယ်။ မမကြည့်ရဲသွားပြီ။အင်း ကြည့်ရဲသွားပြီဆိုတော့ ကမန်းကတမ်း မမပေးထားတဲ့ နို့ခွက်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး လက်ကျန် နို့ကိုတစက်မှမကျန်အောင် ကောက်မော့လိုက်တယ်။

`ကဲ လုပ်ငန်းစဘို့ အချိန်တန်ပြီ´

ဒုတိယပိုင်းပြီးပြီးချင်း ကျနော် ကမန်းကတမ်း ထိုင်ရာကထလို့ မမလက်ကို ဆွဲထူရင်း ပြောလိုက်တယ်။

`ဘာ လုပ်ငန်းစဘို့လဲ´

`ပညာယူတဲ့ အစီအစဉ်ပြီးဆုံးသွားတော့ လက်တွေ့အသုံးချမှု့ ကဏ္ဍ ရောက်လာပြီလေ မမ´

`သူတို့လို အရမ်းအရမ်း မလုပ်ဘူးနော်´

`အရမ်းအရမ်းဆိုတာ ဘာကိုပြောတာလဲ မမ´

`သွား သိဘူး´

မမက ပြောရင်း ထရပ်တယ်၊

`တခါတည်း မီးတွေ အကုန်ပိတ်ခဲ့တော့မယ်၊ အိပ်တော့မှာဘဲဟာ နော် ဇော်´

`အင်း အင်း´

မီးတွေ ပိတ်ပြီး မမကို လက်ဆွဲလို့ အပေါ်ထပ် တက်လာခဲ့တယ်။ အပေါ်ကိုရောက်တော့

`ခန ရေအိမ် ဝင်လိုက်အုံးမယ်´

ဆိုပြီး မမကရေချိုးခန်းဘက်ထွက်သွားတော့ ကျနော်လဲ စောစောက အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့တယ်။ အမယ်မမက အိပ်ယာခင်းပေါ်မှ မုဒုံစောင် တထည်ကိုထပ် ခင်းထားတာပါလား။ကုတင်ပေါ် ဝုန်းကနဲ ခုန်တက်ပြီး မမလာတာ စောင့်နေလိုက်တယ်။ ဝင်လာတော့ မမက မီးကြီးကို ပိတ်ပြီးညအိပ်မီးသေးသေးလေးကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့အိပ်ယာပေါ် အသာ တင်ပလင်လွဲ၀ င်ထိုင်လိုက်တယ်။

မီးမှိန်မှိန်လေး အောက်မှာ မမဟာ . . အင်း ဘယ်လိုပြောရမလဲဆိုတော့ . . သိတော့ဘူးဗျာ၊ အရမ်းချစ်စရာကောင်းတာဘဲသိတော့တယ်။

`မမ´

လှမ်းခေါ်ရင်း မမကို လှမ်းဆွဲတော့ မမက အလိုက်သင့်လေး ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ လဲကျလာတယ်။

`အင် ဘာလဲ´

`ဘယ်ကစရင်ကောင်းမလဲ´

`သိဘူးကွာ မမရင်တွေ အရမ်းတုန်နေတယ်´

ဖက်ထားတဲ့ မမကို ရင်ခွင်အောက်ဆွဲသွင်းပြီး အပေါ်ကမိုးလိုက်တယ်။ မမက ပက်လက်လေး၊ ကျနော့် ကိုယ်တခြမ်းက မမကိုယ်ပေါ်မှာ။ မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်မှာ မမရဲ့ လှချက်ကတော့ စက်စက်ယို။

`ဘာကြည့်နေတာလဲ၊ သွား မကြည့်နဲ့´

`သွားကိုမကြည့်ပါဘူး၊ ဒီမှာ မတွေ့ဘူးလား လူကို ကြည့်နေတာ´

ပြောရင်း ဖက်ထားတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းတင်း ဆွဲဖက်လိုက်ရင်း မျက်လုံးပါပြူးပြီး ခေါ်တောကြည့်ကြည့်ပြလိုက်တယ်။ ဒီတော့ မမက ပါးစပ်က အီးကနဲ အသံထွက်ရင်း မျက်စိမှိတ်လိုက်တယ်။

`ပါးစပ်ဟလေ မမ၊ လျှာလေးကို နမ်းကြည့်မလို့´

`ဇော်နော် အတတ်ဆန်းမလို့လား´

`အတတ်မဆန်းပါဘူး မမကလဲ ဘယ်လိုလဲ သိချင်လို့´

`အဲဒါ အတတ်ဆန်းတာပေါ့´

`ပါးစပ်ဟလေ မမ´

ကျနော် နှုတ်ခမ်းက မမနှုတ်ခမ်းကို မထိတထိလေး ပွတ်ရင်း ထပ်တောင်းဆိုလိုက်တယ်မသိမသာလေး မမနှုတ်ခမ်းအစုံက ဟလာတော့ ကျနော့် နှုတ်ခမ်းကို အသာတေ့ပြီး ကျနော့်လျှာနဲ့ မမလျှာကိုစမ်းထိကြည့်လိုက်တယ်၊ မမကလဲ မသိမသာလေး အကဲစမ်းသလို သူ့လျှာနဲ့ ကျနော့်လျှာကို ထိကြည့်တယ်။

`ကောင်းတယ်နော် မမ´

`ဇော်ကလဲကွာ´

ဗလုံးဗထွေးနဲ့ မမဆီက အသံ မသဲမကွဲ ကြားလိုက်ရသလိုပါဘဲ။တချက် နှစ်ချက် အကဲစမ်းသလို ထိကြည့်ပြီး သာသာလေး ဟနေတဲ့ မမအောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကျနော်သာသာလေးဆွဲစုတ်လိုက်တယ်။

`အင်း´

ဆိုပြီး မမကျနော့်ကို သိုင်းဖက်လာတယ်။ ခနကြာတော့ အရှိန်ရလာပြီး တယောက်ကိုတယောက် ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာတဲ့ အရာတွေ မှန်သမျှ အလွတ်မပေးဘဲ ဆွဲစုတ်တော့တာပါဘဲ။ မမပါးစပ်ထဲ ကျနော့်လျှာကို ထိုးပေးလိုက်တာတဲ့ မမက အလွတ်မပေးတော့ဘဲ ဖမ်းစုတ်တတ်လာတယ်၊မမရဲ့လက်နှစ်ဘက်က ကျနော့် ကျောကို သိုင်းဖက်ရုံတင်မကတော့ဘဲ လက်မောင်းတွေကိုပါ သူ့လက်နဲ့ခပ်တင်းတင်းဖြစ်ညှစ်လာတယ်။အသံကလဲ တအင်းအင်း နဲ့တော်တော်လေးကြာတော့ ၂ ယောက်စလုံ တော်တော် မောသွားတယ်။ ခနနားရင်း

`သူတို့နည်းက ကောင်းသားဘဲနော် မမ´

`သွားကွာ ဇော်ကလဲ ဘာတွေပြောနေတာလဲ´

`မမကလဲ ကောင်းလို့ကောင်းတယ်ပြောတဲ့ဟာ၊ မမက မကောင်းလို့လား´

`မောတယ်´

`မောပေမဲ့ ကောင်းတယ်လေ မမ၊ ဒီအင်္ကျီကြီး ချွတ်လိုက်ပါအုံး´

ပြောရင်း မမဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ပွပွကြီးကို ဆွဲချွတ်တော့ မမက ဖင်လေး အသာကော့ပြီး ကြွပေးတယ်။ ဟိုတွန်းဒီဆွဲနဲ့ အင်္ကျီလဲ ကိုယ်နဲ့ ကွာသွားရော ပေါ်လာတဲ့ ရင်သားလေးကို အသာဖမ်းဆုတ်လိုက်တယ်။

`အိနေတာဘဲ´

ပြောလဲပြော လက်က ဖွဖွလေး ညှစ်ပေးလိုက် အသာပွတ်ကစားပေးလိုက် လုပ်တော့ မမက ကော့လာတယ်။

`ဇော်ကလဲကွာ ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲ´ 

မပွင့်တပွင့်နဲ့ မမက တိုးတိုးလေးပြောတယ်။ထောင်နေတဲ့ နို့သီးလေးကို အသာကိုင်လိုက်တော့ မမက အင်းက နဲ ငြီးတယ်။ကျနော်မနေနိုင်တာ့ မမရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာအပ်လိုက်တယ်။ အလိုအလျှောက် ထောင်နေတဲ့ နို့သီးလေးကပါးစပ်ထဲ တန်းဝင်သွားတော့တာပါဘဲ။

`အီး အီး အင်း အင်း အီး´

မမဆီက ဘာမှန်းမသိတဲ့ အသံတွေ ထွက်လာပြီး ကျနော့်ခေါင်းကို အတင်းလှမ်းဖက်တော့တာတာဘဲ။မမရင်ခွင်ထဲမှာ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းက ပြေးလွှားနေရင်း စိတ်က အစိုးမရတော့၊ လူက အလိုအလျှောက်အောက်ကို စုံဆင်းလာတယ်။

`ဟိတ် ဘာလုပ်မလို့လဲ´

ပေါင်ကြားထဲ လျှောဆင်းလာတဲ့ ကျနော့်ခေါင်းကို လှမ်းဆွဲရ င်း မမက လှမ်းမေးတယ်

`သိဘူးလေ၊ ဘာလို့လဲ´

`ဇော်နော် မဟုတ်တာတွေ လျှောက်မလုပ်နဲ့ နော်´

`ဘာမဟုတ်တာလဲမမ´

ပြောရင်း မမခြေထောက်တဖက်ကို အသာဆွဲဟလိုက်တယ်။ မမက အလိုက်သင့်လေး ဟပေးရင်း

`မသိဘူးများ မှတ်နေလား၊ ဇော်နော် ဟိုကားတွေကြည့်ပြီး´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ မမရ၊ ကိုယ့်ချစ်ချစ် ကိုယ်လုပ်တာဘဲ ဘာလုပ်လုပ်ပေါ့´

`အီး ဇော်ကလဲ မရွံဘူးလား´

`ဘာရွံစရာရှိလို့လဲ၊ ဒီမှာမတွေ့ဘူး သန့်ရှင်းနေတဲ့ဟာ၊ နံလဲမနံဘူး မွှေးတောင် မွှေးသေး´

လက်နဲ့ အမွေးနုနုလေးတွေကို အသာပွတ်ပေးရင်းကနေ ငုံနမ်းရင်း ပြောလိုက်တယ်။

`မမပေါင်လေးတွေကလဲ ဖွေးနေတာဘဲ´

သက်သေပြတဲ့အနေနဲ့ ပေါင်အတွင်းသားလေးကိုပါ နမ်းပြလိုက်တယ်။လက်ကပွတ်ရင်း အကွဲ ကြောင်းလေးစမ်းမိတော့

`အရည်တွေတောင်ထွက်နေပြီနော်မမ´

`ဟိတ် ဘာတွေရှောက်ပြောနေတာလဲ´

`ဒီမှာလေမမ´

လက်က ထွက်နေတဲ့ အရည်တွေကို စမ်းပြလိုက်တယ်။

`ကောင်စုတ်၊ နင် ငါ့ကို အမျိုးမျိုးလုပ်နေတဲ့ဟာ မထွက်ဘဲ နေမလား´

`ပေး မမအင်္ကျီ၊ ကျနော် သုတ်လိုက်မယ်´

မမက ဘေးမှာပုံထားတဲ့ သူ့အင်္ကျီကို ယူပြီးလှမ်းပေးတယ်။

`ပေါင်နဲနဲကား မမ´

ပေါင်ကားပေးတော့ ရွဲ နေတဲ့ နေရာလေးကို အဝတ်နဲ့ အသာဖိသုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သေချာကြည့်လိုက်တော့ အကွဲ ကြောင်းလေး အပေါ်နားက နီရဲပြီး ဖောင်းနေတဲ့ အရာလေးကို တွေ့လိုက်တယ်၊ လက်ညိုးလေးနဲ့ဖိကြည့်လိုက်တော့

`အီး´

ကနဲ မမပါးစပ်က အသံထွက်လာတယ်။

`ဘာဖြစ်လို့လဲ မမ´

`သိဘူး ယားသလိုလိုနဲ့ ´

`ဟုတ်လား´

ယားသလိုလိုဆိုမှ ပိုလုပ်ချင်စိတ်ပေါက်သွားပြီး အသာပြန်ဖိပြီး ပွတ်ကြည့်လိုက်တယ်

`ဟင်အင်း ဟင်အင်း ဟင်အင်း´

မမခေါင်းကိုယန်းလို့ အော်ရင်း ပေါင်ကို အတင်းဆွဲစိတယ်။

`ဘာဖြစ်လို့လဲ မမ´

`သိဘူး၊ ဟင်အင်း ဟင်အင်း´

မမအတင်း ခေါင်းယန်းတယ်။မမအတင်းငြင်းမှ လူက ပိုလုပ်ချင်သွားတယ်။ အဲဒါနဲ့`အင်း အင်း ဒါဆို မလုပ်တော့ဘူး၊ ပေါင်ကားပါအုံး ဒီမှာ သုတ်ပေးမလို့´

ဆိုတော့ အသာပေါင်ကို ပြန်ကားပေးတယ်ပြန်ကားပေးတာနဲ့ အချိန်ဆိုင်းမနေဘဲ အဲဒီ ဖေါင်းနေတဲ့ ဟာလေးကို ပါးစပ်နဲ့ လှမ်းငုံလိုက်တယ်

`အီး´

ဆိုရင်း မမကလန့်ပြီး ကျနော့် ဆံပင်လှမ်းဆွဲတယ်။ အသာဆွဲစုတ်လိုက်တော့

`အား သေပါပြီ ဇော်ရယ် အီး အင်း အင်း´

ကျနော့်ခေါင်းကို သူ့ပေါင်နဲ့ အတင်းညှပ်လိုက်ပါတော့တယ်။

`မမ မမ ဘာဖြစ်လို့လဲ´

မမက သူ့ပေါင်နဲ့ အတင်းညှပ်ပြီး သေပါပြီ ချည်း အော်နေတော့ ကျနော်လဲ လန့်ပြီး ပေါင်ကြားက အတင်းရုန်းထွက်လို့ ခေါင်းထောင် လှမ်းမေးလိုက်တယ်။မမ မကြားတာလားမသိ၊ မျက်စိစုံမှိတ်ပြီး ခေါင်းကို ယမ်းလို့၊ ဘာမှပြန်မဖြေ၊ မမဖီးလ်တက်နေပြီထင်တယ်။ပြန်မေးမလို့ ပြင်ခါရှိသေးမမက ထောက်ထားတဲ့ ခြေကို အားပြုလို့ ခါးကော့ကာ ဖင်ကလေထဲကို ကြွလာတယ်။ မျက်စိရှေ့မှာ မမဟာကတရမ်းရမ်းနဲ့ လာမြူဆွယ်နေတော့ ငါးစာတွေ့တဲ့ ငါးလို အစာကို စွပ်ကနဲ လှမ်းဟပ်လိုက်တယ်၊

`အင်း အင်း အီး အား အား အင်း အင်း´

တအင်းအင်း နဲ့ နင်းကန်အော်ပြီး လေထဲမြောက်နေတဲ့ ဖင်ကို အသကုန် ရမ်းပါတော့တယ်။ ဘာရမလဲသူဘယ်လောက်ရမ်းမလဲ၊ ရမ်းစမ်း။ မမရမ်းရာနောက် ပါးစပ်တပ်လို့ အလိုက်သင့်လေး တကောက်ကောက်ရှောက်လိုက်နေလိုက်တာပေါ့။အား ကောင်းမှကောင်း၊ မမအဲလို ဖီးလ်တက်လေ ပိုလုပ်လို့ကောင်းလေဘဲ။ တကယ်။

ဖင်က လေထဲမှာ ရမ်းနေတာကနေ အားပျော့ပြီး ကုတင်ပေါ်ကျလာတာနဲ့ အသားကုန်ဆွဲစုတ်လိုက်တာပေါ့၊ဟော ရွှီးကနဲ မမဖင်က လေမိတဲ့ စွန်လို အပေါ်ကို ပြန်ထောင်တက်သွားရော၊ အသာမှေးလိုက်ရင်း ရှိသမျှအတွင်းက အသားစိုင်တွေကို ဟိုထိုးဒီထိုးကစားပေးလိုက်တာနဲ့ မမဖင်က အထိမ်းမဲ့သွားတဲ့ကားလိုတအီးအီးနဲ့နင်းကန်အော်ပြီး ဟိုရမ်းဒီရမ်း အတင်းရမ်းတော့တာပါဘဲ။

ကျနော်ပါးစပ်နဲနဲ ညောင်းလို့ ခနရပ်လိုက်တာနဲ့ ဘုတ်ကနဲ အောက်ကိုပြုတ်ကျလာပါရော။ အဲဒီတော့ စောစောကလို ပြန်ဆွဲစုတ်ပေးလိုက်တော့ ရွှီးကနဲ ထောင်သွားပြန်ရော။အဲဒီမှာထုံးစံအတိုင်း လျှာကအတင်းထိုးတော့ မမက မခံနိုင်ဘူးထင်ပါရဲ့ ၊ ကျနော့်ပါးစပ်ရန်က လွတ်အောင်ဖင်ကို အသကုန်ရမ်းပြီး အတင်း ရှောင်ပြေးတဲ့သဘောပေါ့၊ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဒီလိုပြေးလို့လွတ်ရောလား၊တချက်လေးမှ အလွှတ်မပေးတော့၊ ပါးစပ်ကို အသေကပ်ပြီး မမပြေးရာနောက်က တကောက်ကောက်လျှေက်လိုက်တော့တာပေါ့။တော်တော်ကြာကြာလေး လိုက်တမ်းပြေးတမ်းကစားအပြီးမှာတော့ မမက

`အား အား မရတော့ဘူး၊ မရတော့ဘူး အား အား တော်တော့ တော်တော့၊ သေပါပြီ သေပါပြီ´

အတင်းအော်ပြီး ကျနော့်ခေါင်းကို လှမ်းဆွဲပါတော့တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကိုယ်ကို အပေါ် အတင်း ဆွဲတင်တော့တာပါဘဲ။

မမကိုသေချာကြည့်လိုက်တော့ မမခမျာ အသက်ပြင်းပြင်းရှုရင်း မောနေပါတော့တယ်။ ကျနော်လဲ နှုတ်ခမ်းတဝိုကက် ပေနေတဲ့ အရည်တွေကို မမအင်္ကျီနဲ့ ယူသုတ်ရင်း

`မမ မမ´

မမပြန်မထူး၊ဒီတော့ မမဘေး အသာလှဲအိပ်လို့ မမကို အသာလှမ်းဖက်ပြီး မမအမောပြေကို စောင့်နေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ

`မမ´

လို့ လှမ်းခေါ်လိုက်တော့ မမက ကျနော့်ဘက် အသာလှည့်ပြီး ကျနော့်ကို လှမ်းဖက်ပါတော့တယ်။

`ဘာဖြစ်လို့လဲ မမ´

`ဟင်အင်း မခံနိုင်ဘူး ဇော်ရယ်´

`ဘာလိုဖြစ်လို့လဲ မမ´

`ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိပါဘူး၊ အထဲမှာ ကျဉ်ပြီး တမျိုးဘဲ၊ အသက်တောင်ထွက်တာ့မလားဘဲ´

`မကောင်းဘူးလား မမ´

`အကောင်းလွန်သွားတာဇော်ရေ့၊ မခံနိုင်အောင်ကို အကောင်းလွန်သွားတာ၊ ခံလဲခံချင်တယ်၊ခံလဲမခံနိုင်တော့ဘူး၊ အဲလိုမျိုးကိုဖြစ်တာ´

`ဒါဆို ဒီတခါ ဖြေးဖြေးလေးလုပ်မယ်လေ´

`နေပါအုံးဇော်ရာ။ မမအားမရှိတော့ဘူး၊ ခနနေအုံးနော်´

ပြောရင်း မမလက်က ကျနော့်တကိုယ်လုံးကို ပွတ်လာတယ်။ ပြိးတော့ ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ စွပ်ကျယ်ကိုသူချွတ်ဘို့ကြိုးစားတယ်။ သူ့လက်က အားမပါ။ ဒီတော့ အလိုက်တသိဘဲကျနော် ကိုယ့်ဟာကိုယ် အားလုံးချွတ်ပေးလိုက်တယ်။

မမက ကျနော့်ဘေးကို အသာလေးမှန်းနေရင်းက သူ့လက်နဲ့ ကျနော့်တကိုယ်လုံးကို သာသာလေးလိုက်ပွတ်နေတယ်။ တဖြေးဖြေးပွတ်လာရင်း ပေါင်ကြားကို လှမ်းစမ်းတယ်။ ပြီးတော့ မရဲတရဲလေး သူ့လက်ချောင်းလေးနဲ့ ကျနော့်ကောင်လေးကို ထိကြည့်တယ်။

ကျနော်က အလိုက်တသိ မမကိုင်လို့ရအောင် အသာလှည့်ပေးလိုက်တာ့ ကောင်လေးက မမလက်ထဲရောက်လာတယ်။

`ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ မမကို ထိုးတဲ့ကောင်လေ´

`အင်း၊ ခစ် ခစ်၊ ဟုတ်တယ်၊ ဒါဏ်ပေးရမယ်´

`ဘယ်လိုပေးမှာလဲ´

`ရိုက်မှာပေါ့´

`တအားရိုက်မှာလား မမ´

`အင်းပေါ့၊ ဒါမှ သူမှတ်မှာ´

`ဘယ်လိုရိုက်မှာလဲ´

`ဒီလို ဒီလို၊ ဟုတ်တယ်မို့လား၊ ဟိုကားထဲမှာ ဒီလို လုပ်တာ မို့လား´

ကျနော့်ကောင်လေးကို တင်းတင်းဆုတ်ရင်း ဂွင်းတိုက်သလို တိုက်ပြတယ်။

`အင်း ဟုတ်တယ်၊ ဒီလိုလဲလုပ်တယ်၊ ပါးစပ်နဲ့လဲ လုပ်တယ်လေ´

`သွား၊ ဒါမျိုးတော့ မှတ်ဉာဏ်တယ်ကောင်း´

ကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုလွှတ်ပြီး ပေါင်ကို ဖြတ်ကနဲ လှမ်းရိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ ပြန်ကိုင်တယ်။

`မမဘဲပြောပြီး၊ သေချာမှတ်ထားဆို၊ မှတ်ထားတာပေါ့´

`လာ ဒီပေါ်ရွှေ့´

မမက သူ့ဘေးက ခေါင်းအုံးပေါ် နောက်တလုံး ထပ်တင်ရင်း ကျနော့်ကိုပြောတယ်။ကျနော်က ကိုယ်ကိုတွန့်ရင်း အပေါ်ရွှေ့တက်တော့ မမက အသာအောက်လျှောချရင်း ကျနော့်ပေါင်ကြားထဲ လှိမ့်၀ င်လိုက်တယ်။ဂွင်ကျပါဘဲ။ မမမျက်နှာနဲ့ ကျနော့်ကောင်လေးနဲ့ တန်းလို့၊ မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်မှာ ကျနော့်ကောင်လေးကို မမက သေချာကြည့်ပြီး

`ခုမှဘဲ သေချာတွေ့ဘူးတော့တယ်´

`ချစ်စရာကောင်းလား မမ´

`အသဲယားစရာကောင်းတယ်၊ ကြည့်စမ်းပါအုံး သူ့ဟာကြီးက တင်းပြီး ထောင်နေလိုက်တာ´

မမက သူ့လက်နဲ့ ဖွဖွလေး ညှစ်ပြီးပြောတယ်

`တအားညှစ်ကြည့်လေ မမ´

မမက မရဲတရဲနဲ့ တအားဆုတ်ကြည့်တယ်။

`အဲတော့´

တအားဆုတ်ကြည့်တော့ နီရဲပြီး ပြောင်လာတဲ့ ခေါင်းကိုကြည့်ပြီး မမက အော်တယ်။

`နာလား´

တအားဆုတ်ထားရင်း မမကကမေးတယ်။

`ဟင်အင်း´

ပြီးတော့ တချက်၂ ချက်လောက် ဂွင်းတိုက်ပေးတော့ ထိပ်က အရည်ကြည်လေး နဲနဲစို့လာတယ်။

`အဲ အရည်တွေတောင် ထွက်ပြီ´

ပြောရင်း မမက သူ့အင်္ကျီလှမ်းဆွဲပြီး ထိပ်လေးကို သုတ်တယ်။

`အရည်ကြည်လေးတွေ ထွက်တာပါမမကလဲ၊ တကယ်အရည်ထွက်တာ မဟုတ်ပါဘူး´

`ဇော်´

`အင်´

`ဟိုလေ အရည်တွေထွက်တော့မယ်ဆို မမကိုပြောလေ၊ ဟိုကားထဲကလို ပါးစပ်ထဲ မပန်းထဲ့နဲ့ နော်´

`အင်းပါ မမရဲ့´

ကျနော့်စကားအဆုံးမှာ မမက ကျနော့်ကောင်လေးကို သေချာကြည့်ရင်း ပါးစပ်နဲ့ အသာလှမ်းငုံလိုက်တယ်။

`ဝိုး´

တခါမှ မကြုံဘူးတဲ့ အင်မတန် နူးညံ့တဲ့ အရသာတမျိုးကြောင့် စိတ်ထဲက ဝိုးကနဲ အော်ရင်း လူကခေါင်းထောင်နေရာကနေ မျောကျသွားတယ်။ ကြာကြာမမျောလိုက်လိုက်ရ။ မမက ပါးစပ်ထဲက ပြန်ထုတ်ပြီး

`စိတ်ထဲမှာ တမျိုးဘဲဇော်ရယ်´

မမအပြောကြောင့် ကမန်းကတမ်း ခေါင်းပြန်ထောင်လိုက်ရတယ်။ တော်ကြာ မလုပ်ပေးတော့ဘူးဆို ဒုက္ခ၊ကောင်းမှန်းက ခုမှသိတာဆိုတော့။

`ဘယ်လိုတမျိုးဖြစ်လို့လဲ မမ´

`သိဘူး၊ တမျိုးတော့ တမျိုးဘဲ၊ အသဲယားစရာကြီး ခစ် ခစ်´

တခစ်ခစ်နဲ့ အားမလိုအားမရ ပြောရင်းလက်က တအားညှစ်လို့ စောစောက ဂွင်းတိုက်သလို ခပ်သွက်သွက်လေး တိုက်ပေးနေပြန်တယ်။ပြီးတာ့ ပြန်ငုံလိုက်ပြန်တယ်။ လူကလဲ မငြိမ်၊ ပေါင်ကြားထဲမှာ ဟိုလှုတ်လိုက် ဒီလှုတ်လိုက်နဲ့၊ ရွစိတက်လို့။သူပြောတဲ့ တမျိုးကြီးဆိုတာ ဒါပါလား။

ကျနော် မမဖြစ်နေပုံကို အရသာခံကြည့်နေလိုက်လိုက်တယ်။ ပေါင်ကြားထဲမှာ ကျနော့်ကောင်နဲ့ အလုပ်ရှုတ်နေတာကိုလေ။ စောစောက ကြည့်ထားသမျှ ပြန်အကောင်အထည်ဖေါ်နေပုံပါဘဲ။လျှာလေးနဲ့ တို့ထိတို့ထိ လုပ်ကစားလိုက်၊ ခေါင်းကို ငုံလိုက်၊ ထုတ်လိုက်၊ အောက်က ဥလေးကို ဖမ်းဆုတ်ကစားလိုက်။ဒစ်ကလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ အတင်းညှစ်ပြီး သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေတော့

`အီး အီး ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်´

မမက မျက်လုံးလေး လှန်ပြီ း ကျနော့်ကို မော့ကြည့်တယ်။ ကျနော်ကောင်းမှန်းသိသွားတေ့ ပါးစပ်ထဲ၀င်လတဲ့ ဒစ်ကို အတင်းစုတ်ရင်း သွက်သွက်လေး ပါးစပ်ထဲကို အထုတ်အသွင်းပြုတော့တာဘဲ။

`အင်း အင်း . . ကောင်းလိုက်တာ ကောင်းလိုက်တာ အဲလိုလုပ် အဲလို အင်း အင်း´

မမနဖူးပေါ်ကျနေတဲ့ ဆံပင်လေးကို အသာသတ်သင်ပေးရင်း လုပ်ခိုင်းတော့ မမက မရပ်မနားဆက်တိုက်လုပ်ပါလေရော၊ ဒါနဲ့

`အား အား မနေနိုင်တော့ဘူး မမ ပြီးတော့မယ် ထင်တယ် ပြီးတော့မယ် ပြီးတော့မယ်´

အတင်းပြောပေမဲ့ မမက မရပ်၊ အတင်းဆက်စုတ်တယ်၊ ပြီးတော့ လက်တဖက်က ကောင်လေးကို သေသေချာချာဆုတ်ကိုင်ပြီး တဖက်က ကျနော့်ခါးကို တင်းတင်းဖက်ထားတယ်။ မလွှတ်။

`ပြီးတော့မယ်မမ၊ မရတော့ဘူး လွှတ်တော့ လွှတ်တော့´

မမစုတ်ရက်တန်းလန်း ခေါင်းယန်းပြတယ်။ မလွှတ်ဘူးဆိုတဲ့ သဘော၊ ကျနော် မထိမ်းနိုင်တော့ ထိပ်ကကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ နဲ့ဆောင့်တက်လာတယ်။

`ပါးစပ်ထဲမှာ ထွက်ကုန်မယ်နော် မမ၊ အား အား ထွက်ပြီ ထွက်ပြီ အား´

ပြောလဲပြော ပန်းလဲပန်းပါဘဲ။ ဘယ်လိုမှ ထိမ်းမရတော့၊ မမကို လှန်းကြည့်လိုက်တော့ မမက မျက်စိမှိတ်လို့ကျနော် ပန်းထုတ်လိုက်သမျှ တစက်မချန် မျိုချလိုက်ပုံဘဲ။ နောက်ဆုံးတစက်ကို ပန်းထုတ်အပြီးမှာတော့လူက မျောအကျ၊ မမက ကမန်းတတမ်းထလို့ ကုတင်ပေါ်က ခုန်ဆင်းပြီး ခုတင်ဘေး စားပွဲ ပေါ်က ရေကိုပုလင်းလိုက် အငန်းမရ မော့ချတော့တာဘဲ။ အားရပါးရသောက်အပြီးမှာတော့

`ဟင်း ဘယ်လိုကြီးမှန်းလဲမသိဘူး ညှီစို့စို့နဲ့ အန်ချင်စရာကြီး´

သူ့ဟာသူပြောရင်း ကျနော့်ဘေးလာပြန်လှဲတယ်။

`မမကလဲ ကျနော်ပြောသားဘဲ ထွက်တော့မယ်လို့၊ မမက ထုတ်မှမထုတ်ဘဲ´

ကျနော်ပြောတော့မမက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ အတင်း ခေါင်းတိုးဝင်ရင်း

`ဘာလဲ မကြိုက်လို့လား၊ ဒီက သူကြိုက်မလားဆိုပြီး လုပ်ပေးတဲ့ဟာကို´

`ကြိုက်တာပေါ့ မမကလဲ၊ ထုတ်လိုက်တော့ အရည်တွေပါးစပ်ထဲမဝင်တော့ဘူးပေါ့´

`မသိပါဘူးဇော်ရယ်၊ စိတ်ထဲက မထုတ်ချင်ဘူး ဇော်ရယ်၊ အဲလို ဇော်အရမ်းကောင်းနေတဲ့ အချိန်မှာ မမမရပ်ချင်ဘူး၊ ဘာလို့လဲ မသိဘူး၊ မမရပ်လို့ကို မရဘူး၊ မမလုပ်ပေးတာ ရပ်လိုက်ရင်ဇော်အရသာပျက်သွားမှာပေါ့´

`ပျက်သွားလဲ ဘာဖြစ်လဲမမရယ်၊ ခုလိုအရည်တွေ ပါးစပ်ထဲ၀င်ကုန်တော့ ဘယ်ကောင်းမလဲ´

ကျနော့်အပြောကြောင့် ပေါင်ကို ဖျတ်ကနဲ ရိုက်ရင်း

`ဘာမကောင်းတာလဲ၊ ဟိုကားထဲမှာမတွေ့ဘူးလား ပါးစပ်ထဲ အရည်တွေ ပန်းထည့်တာ´

`စောစောက မမပြောတော့ ထွက်ခါနီးပြောဆို´

`နင်ဟာလေ စကားကိုရှည်တယ်။ စောစောက ဒီလိုဖြစ်မှန်း ငါမသိလို့ပြောတာပေါ့၊ ခု နင်ဖြစ်နေတာကြည့်ပြီး မထုတ်ချင်ပါဘူးဆိုမှ၊ နင်အဲလိုဖြစ်နေတာကြည့်ပြီး ငါလဲပိုလုပ်ချင်လာလို့ပါဆို´

`အင်း အင်း ဟုတ်တယ်နော် မမ၊ ကျနော်မမကို လုပ်ပေးတုန်းကလဲ ဒီလိုဘ၊ဲ မမအဲလိုဖြစ်နေ၊ ကျနော် ပိုလုပ်ချင်လေဘဲ၊ ဘာလို့လဲ မသိဘူးနော်´

`ဘယ်သိမလဲ၊ ဓါတ်ကူးသွားတာနေမှာပေါ့´

မမက ပြုံးစစနဲ့ ပြောတယ်။

`အင်းဟုတ်မယ်နော်၊ ကျနော်လုပ်ပေးတုန်းကလဲ မမပြီးသွားလား´

`အမလေး ပြီးလားမပြီးလားမသိပါဘူး၊ လူကို ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ နဲ့ ပူပူပြီး ဆင်းသွားတာ ခနခနပါဘဲ၊ မမစိတ်ထင် သေးတွေထွက်ကုန်သလားတောင်ထင်ရတယ်´

`အမလေး သေးနဲ့တော့ မပန်းထည့်လိုက်ပါနဲ့ မမရာ´

`ဟဲ့ ပန်းမလား၊ စိတ်ထဲက အဲလိုဖြစ်သွားသလိုမျိုးဖြစ်တာကိုပြောတာ´

`ဟီး ဟီး မမပန်းထည့်လိုက်ရင် အိပ်ယာတခုလုံး ရွှဲစိုသွားပြီး ပြသနာ တက်မှာစိုးလို့ပြောတာပါ´

`အမယ် နင့်မျက်နှာ စိုမှာစိုးလို့ မဟုတ်ဘူးလား´

`ဟီး ဟီး´

`ဘာ ဟီးဟီးလဲ ခု မောသွားပြီမဟုတ်လား၊ ဒီမှာပျော့ပျော့လေးဘဲရှိတော့မယ်´

မမက ကျနော့်ကောင်လေးကို လက်နဲ့စမ်းပြီးပြောတယ်။

`မမကလဲ ဒါအနားယူနေတာပါ၊ တော်ကြာပြန်ထောင်လာလို့ မမ အမလေး တနေရအုံးမယ်´

`ခစ် ခစ် ဇော်နော် ခုထိ လေက မလျှော့ချင်သေးဘူး´

`ဘာလဲ မယုံဘူးလား၊ ကဲ မယုံရင်ကြည့်´

ပြောရင်း မမကို ပက်လက်ဆွဲလှန်ပြီး အပေါ်ကနေတက်ဖိလိုက်တော့ မမဆီက အိ ကနဲ အသံထွက်လာတယ်။

`ဟေ့ ဟေ့ ဇော်နော် အလကားပြောတာ အလကားပြောတာ´

ကမန်းကတန်းနဲ့ နောက်ကဆက်ထွက်လာတဲ့ မမစကားကို

`ဟဲ ဟဲ´

လို့ အသံပြုရင်း နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲနမ်းပြစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကိုယ်အောက်ပိုင်းက မမပေါင်ကြားထဲ အတင်းတိုးဝင်ပြီး ကောင်လေးနဲ့ မမဟာကို ထိအောင်အပီအပြင်ကပ်ထားပေးလိုက်တယ်၊ခပ်နွေးနွေးလေး ဖြစ်နေတဲ့ မမဟာရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ကောင်လေးက ချက်ချင်းဘဲ ငုတ်တုတ်ထထိုင်တော့တာပေါ့။

`တွေ့လား´

ထောင်လာတဲ့ကောင်ကို မမသိအောင် သိသိသာသာလေးထောက်ပြီး ကြွားပြလိုက်တော့ မမက

`ဇော်ကတော့ လွန်တယ်ကွာ´

`ပျော့ပျော့လေးဆို´

`စောစောကပျော့ပျော့လေးဘဲဟာ´

`ခုဒီမှာ မတွေ့ဘူးလား၊ ကဲ လာလေရောလဟယ်´

ဆိုပြီး အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ ကမန်းကတန်း ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး အဝမှာ သေချာတေ့လိုက်တယ်။

`ဖြေးဖြေးနော် ဇော် ဖြေးဖြေး´

မမက အလန့်တကြားအော်ရင်း သူ့ခြေကိုမြှောက်တယ်။ ထောင်လာတဲ့ ပေါင်တဖက်ကို အသာလှမ်းထိမ်းရင်း

`အင်းပါ မမရဲ့ ဘာဖြေးမလဲ မမေးနဲ့´

ပထမတခါက ဘာမှန်းမသိဘဲ ပြီးသွားတဲ့ ကိစ္စ၊ ဘာရမလဲ ခုမှ အချိန်ယူပြီး သေချာလုပ်ရမယ်။ခြေနှစ်ချောင်းကို ထောင်ပြီး ကားထားတဲ့ မမ ပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း အဝမှာသေချာတေ့ရင်းမမဟာကို သေချာ ငုံ့ကြည့်မိတယ်၊ မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်မှာ ကျနော့်ကောင်က ယောင်ယောင်လေးဟနေတဲ့ မမဟာ လေးကိုထောက်ထားတာကိုကြည့်ရင်း စိတ်ထဲက ယားလာတာနဲ့ ထိုးသွင်းမလို့ဟန်ပြင်ရာကနေ အထက်အောက် စုန်ဆန်ပွတ်ဆွဲကြည့်လိုက်တယ်။

တချက် နှစ်ချက်လောက် ပွတ်အဆွဲမှာတော့

`အို့ . . . အိုး . . . ဇော် . . ဘာလုပ်နေတာလဲ´

ချော်ထိုးနေတယ်အထင်နဲ့ မမမေးတာလားမသိ၊

`သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်းဆင်းနေတာလေ၊ မကောင်းဘူးလား´

`ဇော်နော် . . ´

ဒါဘဲပြောပြီး လူက မျက်စိပြန်မှိတ်သွားတယ်၊ ကောင်းတယ်နေမှာပေါ့။ ကောင်းလို့မမ မှိန်းနေတာပေါ့လို့သတ်မှတ်လိုက်ပြီး သေသေချာချာ အကွဲ ကြောင်းထဲ နှစ်ပြီး အထက်အောက် စုန်ဆန် ပွတ်ဆွဲ ပေးနေမိတယ်။အမယ် ဒီလိုလုပ်တာလဲ ကောင်းသား။ 

မမဆီက အရည်တွေကလဲ ရွှဲနစ်နေတာဆိုတော့ ကျနော့်ကောင်ကအကွဲ ကြောင်းကြားကနေ ရွှီးကနဲ ရွှီးကနဲ နဲ့ထိပ်က ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို သွားသွားထိုးမိတာကိုက အရသာတခု၊အဲလို တိုင်ပင်မှန်မှန်နဲ့ ထိုးကစားရင်း တချက်မှာ မမက ဖီးလ်တက်ပြီး အင်းကနဲ ငြီးရင်း တင်ပါးကိုကော့လာတော့ တိုင်ပင်လွဲလို့ မတော်တဆအပေါက်ထဲ ဒ- ်က အသာမြုတ်သွားတယ်၊

`အင့် . . .´

ကျနော်သွင်းတယ်အထင်နဲ့ မမဆီက အင့် ကနဲ အသံထပ်ထွက်လာတယ်။ ကျနော် ပြန်ဆွဲထုတ်ဘို့အားမရှိတော့၊ဖီးလ်တက်နေတဲ့ မမကို ကြည့်ပြီး ချော်လဲ ရောထိုင် အသာထပ်ဖိထိုးထဲ့လိုက်တယ်၊အရည်တွေ ရွှဲ နေတဲ့ အပေါက်ထဲ တဝက်လောက်နစ်သွားတော့ မမက အင်းကနဲ အော်ရင်း သူ့ပေါင်ကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ကို အတင်းလာညှစ်ရင်း ခေါင်းကမော့လာတယ်။

နောက်တချက် ထပ်အဖိမှာတော့ ကျနော့်ဆီးစပ်က မမဆီးစပ်နဲ့ တသားထဲကပ်သွားတာ့တာဘဲ၊ အဲဒီမှာမမဆီက

`အား . . ´

ကနဲ တိုးတိုးငြီးသံနဲ့ အတူ ကျနော့် လက်ကို အတင်းညှစ်ရင်း လူက လှုတ်လှုတ်ရှားရှားဖြစ်လာတယ်။ခနလောက် မမအခြေအနေကို အကဲခတ်လိုက်ပြီး အသာပြန်ဆွဲထုတ်လို့ တဝက်လောက်အရောက်မှာ ပြန်ဖိထည့်လိုက်တယ်။

`အင်း . . အား´

အသာပြန်ထုတ်လိုက်တော့

`အင်း´

သွင်းလိုက်ပြန်တော့

`အား´

မမဆီက ထွက်လာတဲ့ အသံတွေက

`အင်း . . . အား . . . အင်း . . . အား . . အင်း . . . အား . . . အင်း . . . အား . . အင်း . . . အား . . .´

ဘယ်နှစ်ခါမှန်းမသိ၊ အဲဒီကနေ

`အင်း . . အား . . အင်း . . အား . . အင်း . . အား . . အင်း . . အား . . အင်း . . အား . .´

အသံနဲနဲမြန်လာတယ်။ မြန်မှာပေါ့ အရှိန်ရလာတာကိုး၊ အရှိန်ရတာနဲ့အတူ ဆောင့်ချက်က ပြင်းလာတော့

`အား နာတယ် နာတယ်၊ တအားမလုပ်နဲ့ ´

လက်နဲ့ ကျနော့်ဆီးခုံကို မမှီမကမ်း လှမ်းထောက်ရင် ပြောတော့ ဆောင့်ချက်ကို အသာရပ်ပြီး

`အရမ်းနာလို့လားမမ´

`အင်း နာတယ်၊ အထဲမှာ အောင့်ပြီးကို နာတာ´

`ဒီလောက်ဆိုရင်ရော နာလား´

စောစောကလို ဆီးခုံကို ထိရုံလေးဘဲ သွင်းပြရင်း

`အင်း အင်း အဲလောက်ဆို မနာဘူး၊ အတော်ဘဲ´

အတော်ဘဲဆိုတဲ့လစ်မစ်အတိုင်း တချက် နှစ်ဆက် အသာဆောင့်ပြရင်း

`နာသေးလား မမ´

မမခေါင်းခါပြတယ်။

`ကောင်းလားမမ´

မမဆီက အဖြေမရ၊ ဒီတော့ ခပ်သွက်သွက်လေး ဆက်ဆောက်ပေးရင်း

`ကောင်းလားမမ´

မမမဖြေဘဲ ကျနော့်ကို သူ့ကိုယ်ပေါ် အတင်းဆွဲချတယ်၊ အလိုက်သင့်လဲကျလာတဲ့ ကျနော့်ကို အတင်းဖက်ပြီးသူ့ခြေထောက်နဲ့ ကျနော့်ကို အတင်းခွထားတယ်။ကျနော်စောစောကလိုကောင်းကောင်းဆောင့်လို့မရတော့ ဖင်က လှုတ်စိ လှုတ်စိလောက်ဘဲ တတ်နိုင်တော့တာမို့

`မမ ကျနော် ကောင်းကောင်းလုပ်လို့မရတော့ဘူး´

အဲဒီတော့မှ အတင်းဖက်ထားတဲ့မမလက်က ပြေသွားတယ်၊ ဒီတော့မှ စောစောကလို သေချာပြန်ထိုင်ပြီးဆက်ဆောက်တော့

`အင်း . အား . အင်း . အား . အား . အား ကျင်ပြီ ကျင်ပြီး မရတော့ဘူး မရတော့ဘူး´

အတင်း ခေါင်းကို အတင်းယန်းပြီး အော်တော့တာပါဘဲ။ မမပြီးပြီထင်တယ်။ ဒါနဲ့ ခပ်သွက်သွက်လေးဆက်ဆောက်ပေးလိုက်တော့ မမ သူ့ဘေးက ခေါင်းအုံးကို တအားဆုတ်လို့ အား ကနဲဆွဲဆွဲငင်ငင်လေးအော်ရင်း တကိုယ်လုံးပျော့ခွေကျသွားတော့မှ ကျနော်လဲ ခနနားလိုက်တယ်။

ကျနော့်ကောင်ကတော့ မမဆီမှာတပ်ရက်တန်းလမ်း၊ တချောင်းလုံးလဲ ထူပူလို့။ခနအမောဖြေပြီး သွင်းထားတဲ့ ကောင်ကို တချက်ချင်းဖြေးဖြေးနဲ့ မှန်မှန် ပြန်လုပ်ကြည့်တော့ မမအသက်ပြန်ဝင်လာတယ်။

`အင် . . ဇော်ကလဲကွာ´

ဆိုပြီး လူက ပြန်လှုတ်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ သွက်သွက်လေး လေးငါးဆယ်ချက်လောက် ဆက်တိုက် ညှောင့်ပေးလိုက်တော့

`အင်း . . အင်း . . ကောင်းလာပြန်ပြီဇော်ရယ် . . ´ တဲ့

အဲဒါနဲ့ဘဲ ကုတင်ပေါ်မှာ အင့်အင့် အားအား ဖုတ်ဖုတ် ဖတ်ဖတ်တွေ ဆူညံသွားပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ကျနော်မထိမ်းနိုင်ဘဲ ဆောင့်ချက်က အလိုအလျှောက် အားပါလာတယ်၊ မမရဲ့ ရှုံ့မဲလို့ အားကနဲ အားကနဲ အော်သံကြောင့် စောစောက မမအပြောကို သတိရသွားပြီး အရှိန်ကို အသာလျှော့ရင်း

`နာသေးလားမမ´

`အင်း နာတော့နာတယ်ဇော်ရယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကောင်းတယ်´

`ဒါဆို နဲနဲ လျှော့ရမလား´

`ဟင်အင်း ဟင်အင်း စောစောကလိုဘဲလုပ်´

`အင်း . . . ကဲ . . ကဲ´

မမလဲ ကျနော့်လို ထူပူနေပြီနဲ့တူတယ်၊ နာမှန်းမသိတော့၊ ဒီတော့ စောစောကလို အရှိန်နဲ့ ဆက်ဆောင့်တယ်၊အဲဒါမှ တကယ်လုပ်လို့ကောင်းတာ၊ အဆုံးထိဝင်သွားတဲ့ ဆောင့်ချက်တိုင်းမှာ မမဆီက အားကနဲအားကနဲ အသံထွက်လာတာနဲ့ အတူ ကျနော့်ကောင်လေးက အထဲက တခုခုနဲ့ သွားတိုက်မိသလို ကျင်ကနဲကျင်ကနဲ့ ခံစားမှု က ပိုပိုလာပြီး

`ကျနော် ပြီးတော့မယ် ပြီးတော့မယ်´

`အင်း အင်း မမလဲပြီးတော့မယ် မြန်မြန် မြန်မြန်လုပ် . . အား . . အား . . ´

`အင့် . . အင့်´

`အား . . အား . . ပြီးပြီ . . ပြီးပြီ . . အား အား . . ထွက်ကုန်ပြီ ထွက်ကုန်ပြီ´

`အင်း . . အင်း´

အဲဒီတော့မှ ကျနော်လဲ ဟောဟဲ ဟောဟဲ နဲ့ မမဘေးကို ဝုန်းကနဲ လဲသွားပါတော့တယ်။နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော် နေရာကနေ အိပ်မက်လိုလို ဘာလိုလို စိတ်ထဲက ယားကျိ ယားကျိဖြစ်ပြီး ရုတ်တရက်နိုးလာတော့ အသိကို ချက်ချင်း စုလို့မရ။ ငါဘယ်များရောက်နေပါလိမ့်။

ပေါင်ကြားက ယားကျိ ယားကျိ ဖြစ်နေတဲ့ နေရာကို စမ်းလိုက်တော့ ကျနော့်ဟာလေးကိုကိုင်ပြီးဆော့ကစားနေတဲ့ နေတဲ့ လက်တစုံကို သွားစမ်းမိတယ်။ ဒီတော့မှ ဖြစ်ရပ်မှန် ကရုတ်ချည်း ကျနော့်ခေါင်းထဲဝင်လာပြီး

`မမ´

`အင်´

ထူးသံက အိပ်ချင်မူးတူးသံ လိုလို . . ဘာလိုလို . . ဆွဲငင်ငင်လေး

`ဘယ်နှစ်နာရီရှိပလဲ´

`ငါး နာရီ နှစ်ဆယ်´

`အင် . . မိုးတောင်မလင်းသေးဘူး၊ အစောကြီး မမက နိုးနေတာလား´

`အင်း ပေါ့လို့´

ရိုးရိုးလေး 

`အင်း ပေါ့လို့´ 

လို့ဖြေလိုက်တာမဟုတ်၊ ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကပါ ခပ်တင်းတင်းလေး ညှစ်ပြီး အင်းလိုက်တော့

`အား မမ ခန ကျနော် ရှုးပေါက်ချင်ပြီ၊ ခန ခန´

ကမန်းကတန်း ကုတင်ပေါ်က ကုန်းထပြီး ရေချိုးခန်းကို ပြေးရတယ်။ပြန်လာတော့ မမဘေး အသာလှဲအိပ်ဘို့အလုပ်

`လာပါ ဇော်ကလဲ´

ဆိုရင်း ကျနော့်ကို သူ့ကိုယ်ပေါ် ဆွဲတင်ပြီး ခြေနှစ်ချောင်းက ကျနော့် ခါးကို ကျကျနန ခွထားပြီး လက်၂ ဘက်ကပါ ကျနော့် ကျောကို တင်းတင်း ကြီး ဖက်ထားပါတော့တယ်။နူးညံတဲ့ အတွေ့အထိကြောင့် စောစောက ရှုးပေါက်လိုက်လို့ မန်ကျသွားတဲ့ ကိုယ်တော်က ခေါင်းထောင်လာပြီး အံကျပန်ကျ မမကို သွားထောက်မိတော့ အသာလေးဘဲ ဖိထိုးလိုက်တယ်။

`အင်း . . ဇော်ရယ်´

`အင် ဘာလဲမမ´

`ကြိုက်တယ်ကွာ´

`အဲလို ကိုကြိုက်တာလား´

အသာလေး ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး သာသာလေး ဖိထိုးရင်းမေးလိုက်တယ်။

`အင်း ပေါ့၊ အဲလို ဖြေးဖြေးလေး ဖြေးဖြေးလေး ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက်လုပ်´

`အင်းပါ အဲလိုလေးလေ မကောင်းဘူးလား´

`အင်း အရမ်းကောင်းတာဘဲ၊ ဘယ်လို အရသာရှိမှန်းမသိဘူး အင်း . . အင်း . . အင်း . . . ´

လူက တအင်းအင်းနဲ့ ကျနော့်ကို ခြေရော လက်ပါ အတင်းဖက်ပြီး အောက်က အတင်းကော့ပေးတယ်။ကျနော်လဲ စည်းချက်မှန်မှန်လေး အထုတ်အသွင်းလုပ်ပေးရင်းက

`ကောင်းတယ်ကွာ၊ ဇော်ရယ် ကောင်းလိုက်တာ´

ကောင်းလိုက်တာ ကောင်းလိုက်တာ နဲ့ တတွတ်တွတ်ရွတ်နေရာကနေ

`လုပ်ပါ ဇော်ရယ်၊ မြန်မြန်လေး လုပ်ပါ၊ မမ မနေနိုင်တော့ဘူး´

`အင်း အင်း အင်း´

မမအောက်က မျက်စိစုံမှိတ်ပြီး အတင်းကော့ခံရင်းသူ့ဆန္ဒကို ပြောလာတော့ လူကမလွတ်မလပ်နဲ့အဆင်မပြေ။

`မရဘူးမမ၊ လက်ဖယ်အုံး၊ ကျနော် ထိုင်ဆောင့်မှ ရမှာ´

ဒီတော့မှ ကျောကို အတင်းဖက်ထားတဲ့ လက်က ပြေသွားတယ်။ ကျနော်လဲ မမကိုယ်ပေါ်က ကုန်းထပြီး ပေါင်ကြားမှ ကျကျနန နေရာယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခါးမှာ အတင်းချိတ်ထားတဲ့ ခြေထောက်ကို အသာဆွဲခွါ ပြီးလက်နဲ့ ဘေးကို အသာဖြဲလိုက်တော့မှ လူက လွတ်လွတ်လပ်လပ်နဲ့ တိုက်ပွဲ၀ င်ဘို့ အသင့်ဖြစ်သွားတယ်။

ကဲဟာ . . စိတ်ထဲက ကြုံးဝါးရင်း စိတ်ရှိလက်ရှိ ထိုးချလိုက်တယ်။

`အင်း . . ´

မမဆီက အသံထွက်လာတယ်။ ဆိုင်းမနေဘဲ စိတ်ထဲက ဒီလောက်ဖြစ်လှတာ

´ကဲ ကဲ ကဲ ကဲ´

ဆက်တိုက် မရပ်မနား ဆောက်ပြစ်လိုက်တော့

`အား အား ထိတယ် ထိတယ်ဇော်ရယ်၊ ကောင်းလိုက်တာ ကောင်းလိုက်တာ´

`အင့် အင့် ဆောင့် ဆောင့်၊ အင်း ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ဆောင့် ဆောင့်´

အားပေးသံတွေ မရပ်မနား မမဆီက ထွက်လာပါလေရော။အဲလို အားပေးလို့တော့ ကျနော် နွားသိုးကြီးလို တရှုးရှုးနဲ့ မနားတမ်းဆက်တိုက် ဆောင့်ပြစ်လိုက်တာ မမဆီက

`အား အား ပီးပြီ ပီးပြီ မရတော့ဘူး မရတော့ဘူး၊ အား အား တော်ပြီ တော်ပြီး အား အား မခံနိုင်တော့ဘူး ´

ဆိုတဲ့ အသံတွေ ထွက်လာပြီးနောက်မှာ ကျနော့်ကောင်လေးလဲ ထူပူပြီး ခြေကုန်လက်ပန်းကျလို့၊ ကျနော်လဲမမဘေးမှာ မောမောနဲ့ လောကကြီးကို နောက်တခေါက်မေ့သွားပြန်တော့တယ်။မမနဲ့ နေတဲ့ တပတ်မှာ ပထမ ၃ ရက်လောက်က ဘယ်လို အချိန်ကုန်လို့ ကုန်သွားမှန်းကို မသိလိုက်ဘူး၊၂ ယောက်သား မစားဘူးတဲ့ အစား စားလိုက်ကြတာ၊ နားတယ်ကို မရှိ။

မမကလဲ မမ၊ ကြိုက်တယ်တဲ့၊ ဇော်နဲ့ အဲလို နေရတာ ကြိုက်တယ်တဲ့၊ မအားနဲ့၊ အားတာနဲ့ လူကိုနည်းအမျိုးမျိုးနဲ့ မတောင် တောင်အောင်လုပ်ပြီး သွင်းခိုင်းတော့တာဘဲ။ ကျနော့်မှာ ပီးလို့ အရည်ထွက်မှ ထွက်ရဲ့ လား လို့တောင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် မသေချာတော့။

အဲနောက်ပိုင်းမှာတော့ လူက ထွက်ပြေးချင်လာတယ်။ မကြိုက်လို့တော့မဟုတ်၊ ကြိုက်သမှ ကျနော်လဲ ကြိုက်တာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ လူကမနိုင်တော့။ မမက အဲဒါကိုမသိ။ ကျနော့်မှာ ကျန်တဲ့ရက်တွေကိုရှိသမျှ ပညာတွေ အကုန်ထုတ်သုံးလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မနဲအသက်ဆက်နေရတယ်။ တော်သေးတယ်တပတ်လောက်မို့လို့၊ ဒါတောင် မမကပြောသေးတယ်၊

ဇော်နော်ဇော်၊ တွေ့ခါစလိုမဟုတ်ဘူးတဲ့။ ခု အရင်ကလိုမလုပ်နိုင်တော့ဘူး တဲ့အမလေး မမရယ်၊ ဒီထက်လုပ်ရရင်တော့ အားပြတ်ပြီး သေတော့မယ်၊ မမဘဲ စဉ်းစားကြည့် ခုတနေ့ဘယ်နှစ်ကြိမ်လုပ်နေလဲ ဆိုတာကို ဆိုတော့မမက အင်း မနက်အစောကြီးက စတွက်မယ်နော် ဆိုပြီးမနက်အစောကြီး တခါမနက်စာ စားပြီး တခါ၊ပြီးတော့ နေ့လည် ထမင်းဟင်းချက်ပြီး အမောပြေလေးက တခါထမင်းစားပြီး တခါနေ့လည် တခါ၊ အရင်က ၂ ခါပါ၊ ခုမှ ဇော်က နေ့လည် တခါတည်း လုပ်တော့တာရေချိုးရင်း တခါည ၇ နာရီလောက် တခါ၊ ဟုတ်တယ်နော် ဇော်အိပ်ခါနီး တခါ၊ အရင်ကဆို အိပ်ခါနီး ညဘက်ဆို ၂ ခါလောက် လုပ်တာပါ။ ခု တခါဆို ဇော်က ဒေါင်းပြီ။

ခစ် ခစ် ခစ် တနေ့မှ ၈ ခါတည်း။ ပထမ တနေ့ကဆို ၁၀ ခါလောက် လုပ်ပြီးတော့အမလေး မမရယ် တနေ့ကို ၈ ခါဆို နဲတာမှမဟုတ်တာ၊နဲတာပေါ့၊ သူဘဲ မနားတမ်းလုပ်မယ်ဆို၊ ဘာလဲ မလုပ်နိုင်တော့ဘူးမှုတ်လား။

လုပ်ပေးချင်တာပေါ့ မမကလဲ၊ ခု တောင်မှ မတောင်တော့တာ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ဆိုတော့ဘာမတောင်ရမှာလဲ၊ တောင်တာပေါ့၊ မမသိတယ်၊ မမဟာလေးကို တောင်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာကြည့် ဒီလိုလေး ဒီလိုလေး အာငွေ့ပေးလိုက်ရင် တောင်လာပါလိမ့်မယ်၊ ကြည့်နေ ကြည့်နေ တွေ့လား။

တောက် . . ကျနော့်ကောင်ကလဲ ကျနော့်ကောင်၊ မမက အသာလေးကိုင်ပြီး အာငွေ့ပေးလိုက်တာနဲ့ခေါင်းထောင်လာပြန်ရော၊ အဲဒါကို မမကအဟုတ်ကြီးမှတ်လို့ တပြုံးပြုံး။ ကျနော့မှာသာ လူက နုံးသထက်နုံးလာတာ၊ ကြာရင် မျိုးပြုန်းတော့မယ်၊

`မနက်ဖြန် ဒေါ်လေး ပြန်ရောက်မယ်တဲ့၊ ဇော် မနက်ဖြန်မနက် အိမ်ပြန်တော့နော်´

မမက ခွဲခွါခါနီး ဝမ်းနည်းစကားဆိုပေမဲ့ ကျနော့်အတွက်ကတော့ ဝမ်းသာလိုက်တဲ့ ဖြစ်ချင်း။ဒါပေမဲ့ ဝမ်းသာတယ်ဆိုပြီး ထကလို့ကတော့မဖြစ်။ ဒီတော့

`ဟင် ဒါဆိုဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ နောက် မမနဲ့ဘယ်လို ထပ်တွေ့မလဲ၊ ဇော် မမနဲ့ အဲလို အမြဲနေချင်တာ´

နဲနဲ ချွဲပြလိုက်တော့ မမက

`မမလဲ နေချင်တာပေါ့၊ တခါတလေ အပြင်မှာ တွေ့တာပေါ့ ဇော်ရယ်´

`ဘယ်မှာတွေ့မှာလဲ´

`ဒါတော့ ဇော်ဖန်တီးပေါ့၊ ဇော်က ယောက်ကျားလေးဘဲဟာ´

`သိဘူး မမရာ၊ ဘယ်လိုဖန်တီးရမှာလဲ´

`အဲတော့၊ အဲဒါတော့ မမက ဘယ်သိမလဲ၊ မမအလုပ်က ဇော် ခေါ်တဲ့ နောက် လိုက်၊ ဇော်ချစ်တာခံ၊ အဲဒါ

မမအလုပ်´

`အာ မမကလဲ သူ့အလုပ် ကိုယ့်အလုပ် မခွဲခြားပါနဲ့၊ မမလဲ မမနည်းနဲ့ ဖန်တီး၊ ကျနော်လဲ ကျနော့်ဘက်ကဖန်တီးမယ်၊ ၂ ဖန်တီးတော့ ၂ ဖီးတန်တာပေါ့´

`ဘာလဲ ၂ ဖီးတန်´

`ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ ၂ ယောက်စလုံး ဖန်တီးတော့ အခွင့်အလန်း ပိုများတာပေါ့ လို့ပြောတာ´

`သွားပါ၊ လူကိုချစ်လဲချစ်ချင်သေး၊ အကြံဉာဏ်ကလဲ တုန်းသေး´

`မတုန်းပါဘူး မမကလဲ၊ မတုန်းလို့ မမကို အဲလို ချစ်ရပေါ့ မှုတ်ဘူးလား´

`အမယ် အမယ် လာသေးတယ်၊ ဒီက သူ့ကို သနားလို့ သိလား´

`ခု သနားရကြိုး နပ်သွားပြီမှုတ်လား´

`ခစ် ခစ် သွား ဘာသနားရကြိုးလဲ၊ စကားကတော့ တတ်တယ်၊ လူကသာ . . . ´

`ဘာ လူကသာ လဲ၊ ကဲ လူကသာ အုံး လူကသာ အုံး´

`ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဇော်နော်ဇော် ပျော့လဖတ်ကြီးနဲ့ လူကိုလာထိုးမနေနဲ့ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်´

ဒေါ်လေး ပြန်ရောက်ပြီဆိုတော့လဲ လူက ဒုံရင်း ဒုံရင်း ပြန်ဖြစ်သွားတယ်ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ပြသနာကတရက်လောက် အနားယူလိုက်ပြီး လူက ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားတော့ ကိုယ့်ကောင်က အကျင့်ပါနေသလိုလို နေရင်းထိုင်ရင်း ထထ တောင်နေတဲ့ အဖြစ်။ နဲနဲ လေး စိတ်မကူးလိုက်နဲ့ ကိုယ့်ကောင်ကတော့ ရယ်ဒီဘဲ။

မနက်မိုးလင်း မျက်စိ ၂ လုံးပွင့်တာနဲ့ မမကိုဘဲ သတိရနေတော့တာဘဲ။ မမက သတိရစရာတွေပေးခဲ့တာကိုး။ ဒါပေမဲ့ သတိရတိုင်း သူ့နဲ့အတူ ကပ်ပါလာတဲ့ ဒုက္ခက ပြသနာ။ အဲဒီ ဒုက္ခက ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဖြေရှင်းတာကို လက်မခံတော့။

ပြီးတော့ တပတ်လောက် မမနဲ့ မနားတမ်း ထရိမ်နင် ဆင်းလိုက်တာ တောင့်တင်းလာတဲ့ မာဆယ်ကိုကိုယ့်မျက်စိနဲ့တောင် ကိုယ်မယုံနိုင်။ မမသာတွေ့လို့ကတော့ မျက်ဖြူဆိုက်သွားနိုင်တယ်။မမနဲ့ ထုံးစံအတိုင်း သင်တန်းပြန်တက်ဖြစ်တယ်။ တပတ်လောက် ပျက်ခဲ့တာမို့ မနဲပြန်လိုက်ရတယ်။မမကတော့ သင်တန်းမှာ တော်တော်ကြိုးစားပါတယ်။ တိုးရစ်ဂိုက် လုပ်မလို့တဲ့လေ။

ကျနော်ကသာ အီးယောင်ဝါး။ ခုထိ ဘာရည်ရွယ်ချက် မယ်မယ်ရရ မရှိသေး။အဲဒါနဲ့ သင်တန်းအတူသွားရင်း မမကို

`မမ´

`ဘာလဲ´

`အတူနေချင်သေးတယ်´

`အလိုတော် ခုမှ ဘယ်နှစ်ရက်ရှိသေးလို့တုန်း´

`၂ ရက်တောင်ရှိပြီ မမရ၊ မနက်တိုင်း ကျနော် ပြသနာ တက်နေတာ´

မမက ဘာများလဲဆိုပြီး ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်တော့

`ဟုတ်တယ် မမ၊ မနက်ဆို မမကောင်က ထောင်မတ်နေတာဘဲ၊ ပြီးတော့ မမ မမ နဲ့ အော်နေတာ´

`ခစ် ခစ် ခစ်´

`မမ မရီနဲ့၊ ဒီမှာ ဖီးလ် အပြည့်နဲ့ ပြောနေတဲ့ဟာ´

`အင်းပါ သိပါတယ်။ ဒီကလဲ အတူတူပါဘဲတဲ့ ရှင့်"

`ဟင် တကယ်လားမမ´

`အင်း´

တိုးတိုးလေး အင်း လိုက်ရင်း ရှက်သလို ခေါင်းလေးငုံ့သွားတယ်။ မမအမူအရာကိုကြည့်ပီး အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်က တင်းကနဲ ဖြစ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။အင်း ဖြစ်ရမယ်၊ အဲဒါကို သိလို့ တင်းတင်း ဝတ်ခဲ့တာ။

`မမ၊ ခုတောင် ဖြစ်နေပြီ သိလား´

မမက နားမလည်သလို မော်ကြည့်တော့၊ ဘေးဘီ ဝဲယာကို အသာ အကဲခတ်ရင်း မမတင်ပါးနဲ့ အသာထိ

ပြလိုက်တယ်။

`တွေ့လား´

`အယ် ဇော်ကတော့ လွန်တယ်ကွာ လမ်းမကြီးမှာ´

`အဲဒါပြောတာပေါ့ မမရ၊ တွေ့ချင်ပါပြီဆိုမှ´

`ဘယ်မှာတွေ့မလို့လဲ´

`အဲဒါမသိလို့ပေါ့ မမရာ၊ ခုလောလောဆယ်စဉ်းစားမိတာ ဆိုလို့ တည်းခိုခန်းဘဲရှိတယ်၊သွားမလား မမ´

`အာ . . .´

မမ အာ ကနဲ ဖြစ်ပြီး အသံတိတ်သွားတယ်

`ကျနော်´

ရှင်းပြမယ်လုပ်တော့ မမက

`မမ ဟိုတယ်ထဲ မဝင်ရဲဘူး၊ ရှက်တယ်၊ နောက်ပြီး တယောက်ယောက်တွေ့သွားရင် သေပြီ´

ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်တယ်၊ မမပြောတာ မှန်တယ်။ မကောင်း။ဒီအချိန်မှာ ကျွိကနဲ ဘစ်ကားက မှတ်တိုင်ကို ဆိုက်လာတော့ ကမန်းကတမ်း ၂ ယောက်သား ဘစ်ကားပေါ်အပြေးလေးတက်လိုက်တယ်။ ၂ ယောက်သား ကားပေါ်မှာ စကားမပြောမိကြ၊ အတွေးကိုယ်စီနဲ့။ဘတ်စ်ကားပေါ်က ဆင်းဆင်းချင်း

`မမ´

တလမ်းလုံး စဉ်းစားခဲ့မျှ မမကို ထုတ်ပြောဘို့ ပြင်လိုက်တယ်။

`ဒီလိုလုပ်လေ၊ သင်တန်းပြီးရင် မြို့ထဲဘက်လျှောက်မယ်၊ အဲဒီမှာ ဟိုတယ်တခုခုတော့ တွေ့မှာဘဲ၊ ကျနော်အထဲဝင်ပြီး အခြေအနေကြည့် အခန်းငှားလိုက်မယ်၊ မမက ဆိုင်တဆိုင်ဆိုင်မှာ ခနထိုင်စောင့်၊ ပြီးရင်ကျနော်မမကို လာခေါ်မယ်၊ ဒီတော့မှ မမက ကမန်းကတမ်း ဝင်လာခဲ့ပေါ့၊ မကောင်းဘူးလား´

မမက ချက်ခြင်းဘာမှပြန်မပြော၊ စဉ်းစားနေပုံရ တယ်၊ အတော်လေးကြာမှ

`အခန်းရရင် အခန်းကို သွားကြည့်အုံး၊ သေသေချာချာ သော့ဖွင့်၀င်ကြည့်ခဲ့၊ တော်ကြာအထဲရောက်မှ အခန်းဘယ်မှာလဲ လိုက်ရှာနေရင် . . . ´

`အင်းပါ၊ အင်းပါ၊ ကျနော်သိပါတယ်´

မမစကားမဆုံးခင် ဖြတ်ပြောလိုက်တယ်။ ဟုတ်ပြီ အဆင်ပြေပြီ၊

`စုတ်စုတ်ပြတ်ပြတ် ဟိုတယ်မရှာနဲ့၊ ကောင်းကောင်းလေးရှာ´

`အင်းပါ၊ မမလဲ လိုက်မှာဘဲဟာ၊ မမလဲကြိုက်မှ ကျနော် အထဲဝင်မေးလိုက်မယ်လေ´

`ပိုက်ဆံရောပါရဲ့လား´

`ပါတယ် မမ၊ လောက်မယ်ထင်ပါတယ်၊ ဒါနဲ့ မမအပြန်နောက်ကျလို့ ဖြစ်ပါ့မလား´

`ဘယ်အချိန် ပြန်မှာမို့လဲ´

`မမ နေလို့ရသလောက်ထိပေါ့´

`အင်း မှောင်လို့တော့ မဖြစ်ဘူး၊ ၆ နာရီလောက်ပြန်ရင် အိမ်ကို ၇ နာရီလောက်ရောက်မှာပေါ့၊၆ နာရီ ပြန်မယ်လေ၊ မကောင်းဘူးလား´

`အင်း မမသဘောဘဲ၊ သင်တန်းက ၃ နာရီပြီးမှာ၊ ဟိုတယ်ရောက်ရင် ၄ နာရီလောက်ရှိပြီဘဲထား၊ ၂ နာရီလောက်ဘဲ အချိန်ရမှာ၊ အချိန်က နဲနဲ လေး´

`နဲမနေနဲ့၊ ဒါတောင် သင်တန်းပြီးရင် အိမ်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ဘာညာ ရွှီးရအုံးမယ်၊ ဒါပေမဲ့ ခန ခန တော့ ဒီလိုသွားမလို့မဖြစ်ဘူး´

`အင်းပါ၊ ကျနော်လဲ အမြဲတမ်း အဲလို ထောမနေဘူး၊ နောက်တခေါက်ဆိုရင်တော့ ခြုံတိုးရတော့မယ်နဲ့တူတယ်´

`ဇော်နော်ဇော်၊ မမ ဘယ်တော့မှ အဲလိုမသွားဘူး၊ ဒါဘဲနော် ခုတည်းက ပြောထားမယ်၊ ဇော့်ကို ချစ်တာချစ်တာဘဲ၊ မမကို အဲလိုမဟုတ်က ဟုတ်က နေရာတွေ ဘယ်တော့မှ ခေါ်ဘို့ မကြိုးစားနဲ´

`အင်းပါ သိပါတယ်၊ မမကလဲ၊ ကျနော် အဲလိုလုပ်ပါ့မလား၊ ဒီလောက် ဖြစ်တာ၊ မနက်ဖြန်သင်တန်းမရှိဘူး၊အဖိုးအဖွားတွေဆီ အမွေသွားတောင်းပြီး တိုက်ခန်းတခန်း ဝယ်ပြစ်လိုက်မယ်´

`ဟွန်း အဲဒါ ရုပ်ရှင်ထဲမှာဘဲ ရမယ်၊ ပေါက်တတ်ကရတွေ လျှောက်မပြောနေနဲ့၊ သင်တန်းရောက်ပြီ´

သင်တန်းပြီးတာနဲ့ ၂ ယောက်သား မြို့ထဲဘက်လျှောက်လာတယ်၊ မျက်စိက ဟိုကြည့်ဒီကြည့်။

`လာ လာ မမ၊ ဒီကနေ အပေါ်ဘက်တက်မယ်၊ ဒီလမ်းမှာ ဟိုတယ်တွေများတယ်´

လမ်းမကြီးဘက်ကို ရောက်တော့ ကွေ့ဝင်လိုက်တယ်။

`ခန ဇော် ခန´

`ဘာလဲ´

မမက စတိုးဆိုင်တခုတည်း လှမ်းဝင်လိုက်တယ်။

`မမ ဘာဝယ်လို့လဲ´

`ဒီမှာလေ နေကာမျက်မှန်တခုလောက်ဝယ်မလို့´

အပေါစား အလှတတ် နေကာမျက်မှန်လေးတွေ ကိုင်ကြည့်ရင်းပြောတယ်။

`ဘာလုပ်ဘို့လဲ မမ´

`ဟိုတယ်ထဲ ဝင်ရင် တတ်ထားဘို့လေ မကောင်းဘူးလား´

`အင်း ကောင်းတယ်၊ ခပ်ကြီးကြီးလေးဆိုကောင်းမယ်´

မမက ဟိုဟာတတ် မှန်ကြည့်လိုက်၊ ဒီဟာတပ် မှန်ကြည့်လိုက်နဲ့ တပ်ကြည့်ပြီးတော့

`ဇော် ဒီဟာလေးရော´

`အင်း မဆိုးဘူးမမ၊ ဇီးကွက်လေး ကျနေတာဘဲ´

`သွား´

ဆိုပြီး ပြန်ထားမယ်အလုပ် ကျနော်က

`အလကား စတာပါမမရာ၊ မဆိုးပါဘူး၊ တတ်လိုက်တာ ရုပ်ပြောင်းသွားတယ်၊ ဒါဘဲယူလိုက်ပါ´

`တကယ်လား´

`တကယ်ပါမမရ၊ ပြန်တတ်ကြည့်အုံး´

`အင်း မဆိုးပါဘူးမမ၊ သိပ်အမဲကြီးလဲ မဟုတ်ဘူး၊ ဂိုင်းလဲနဲနဲကြီးတော့ လူလဲ နဲနဲ ရုပ်ပြောင်းသွားတာပေါ့´

`ပေး မမ၊ ကျနော် ပိုက်ဆံသွားပေးလိုက်မယ်´

`အင်း မမ ဟိုအရှေ့ကနေ အိမ်ကို ဖုန်းဆက်လိုက်အုံးမယ် ပြီးရင် လိုက်ခဲ့´

`အင်း အင်း´

ပိုက်ဆံပေးရင်း ကောင်တာက ဦးလေးကြီးကို

`ဦးလေး၊ ဒီနားမှာ တည်းခိုခန်းတွေမရှိဘူးလား´

ဦးလေးကြီးက ကျနော့်ကို သေသေချာချာကြည့်ပြီး

`အင်း ဒီဘက်ကိုသွား ပထမဆုံတွေ့တဲ့လမ်းမှာ ညာဘက်ချိုးလိုက် ၂ လမ်းလောက်ကျော်ရင်တည်းခိုခန်း တခုရှိတယ်´

`အော် ဟုတ်ကဲ့၊ ကျေးဇူးဘဲ ဦလေး´

တည်းခိုခန်း နေရာသိတော့ ကမန်းကတန်း မမဆီကိုသွားပြီး

`ဖုံးဆက်ပြီးပလား မမ၊ အဆင်ပြေလား´

`အင်း၊ ပြေပါတယ်´

`ဒါဆို လာ မမ၊ ဒီဘက်´

`ဒီဘက်သွားမှာဆို´

`မှုတ်ဘူးမမ၊ ဆိုင်က ဦးလေးကြီးကို မေးတော့ ဒီ ၂ လမ်းကျော်လောက်မှာ ရှိတယ်တဲ့´

`ရော့ မျက်မှန် တတ်ထားလိုက်လေ´

`အာ ခု မတတ်ပါဘူး၊ အထဲဝင်ခါနီးမှ တတ်မှာ´

လှမ်းယူပြီး မမက သူ့အိပ်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်။ဦးလေးကြီးပြောတဲ့ အတိုင်း ၂ လမ်းလောက်ကျော်တော့

`ဟော တွေ့ပြီ၊ အဲဒါဘဲ´

`လာမမ အရှေ့က ဖြတ်လျှောက်ကြည့်ရအောင်´

တည်းခိုခန်းရှေ့က ဖြတ်လျှောက်ကြည့်တော့ ကောင်တာမှာ လူတယောက်ထိုင်နေတယ်၊တခြားဘယ်သူမှ မတွေ့။

`မဆိုးပါဘူးနော် မမ´

`အင်း´

`မမ ဟိုအအေးဆိုင်မှာ ခနထိုင်စောင့်၊ ကျနော် သွားမေးလိုက်မယ်´

`အင်း သေချာအောင်လဲ လုပ်လာအုံး´

`အင်း၊ မမကို အအေးဆိုင် လိုက်ပို့ရမလား´

`ရတယ် မမဟာမမသွားမယ်´

မမနဲ့ ခွဲပြီး တည်းခိုခန်းဘက် ပြန်အလှည့် ကျနော့် အရှေ့တင် စုံတွဲ တတွဲ ဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်တယ်။ကျနော်လဲ အဝရောက်တော့ စုံတွဲက ကောင်တာမှာ၊ ကောင်မလေးက အထဲကို ဆက်ဝင်သွားပြီး၊ ကောင်လေးကကောင်တာက လူနဲ့ စကားတခွန်း၂ခွန်းပြောလို့၊ ပြီးတော့ ကောင်တာက လူကမ်းပေးတဲ့ သော့ကို ယူပြီးသူ့ကောင်မလေးနောက် ပြေးလိုက်သွားတယ်။ အလဲ့၊ အထာသိတဲ့သူများကျတော့လဲ ဟုတ်နေတာဘဲ။ဒီတော့ ကျနော်လဲ ခပ်တည်တည်နဲ့

`အခန်းရှိသေးလား အကို´

ကောင်တာက လူက ကျနော့်ကို မမြင်ဘူးသလို သေချာကြည့်တယ်၊ သူဘာဆိုလိုတယ်ဆိုတာ ရိပ်မိသွားတော့

`ကျနော်ခုမှလာဘူးတာ၊ ဘော်ဘော်တယောက်ညွှန်လိုက်လို့´

`လောလောဆယ်တော့ အခန်းလွတ်မရှိဘူး ညီလေး´

`ဟာဗျာ´

`နောက်ခါဆို ဖုံးကြိုဆက်လိုက်လေ ညီလေး၊ ဒီမှာ ကဒ်ယူသွား၊

`တကယ်မရှိတော့တာလား အကို´

`တကယ်ပါ ညီလေးရာ၊ ဒီမှာကြည့်´

သူ့အနောက်က သော့ချိတ်ထားတဲ့ဘောကိုပြတယ်။

`ဒါပေမဲ့ ၅ နာရီလောက်ဆို တခန်းအပ်စရာရှိတယ်၊ ပြန်ရှင်းမှာနဲ့ဆို ၅ နာရီခွဲ လောက် ပြန်လှည့်ခဲ့ပါလား´

`မဖြစ်ဘူးဗျ၊ ၅ နာရီခွဲဆို နောက်ကျနေပြီ၊ တခြားဒီနားမှာဘယ်မှာရှိသေးလဲ´

`ဒီနားမှာတော့ မရှိဘူးဗျ။ ရွှေဂုံတိုင်ဘက်သွားမလား၊ ကျနော် ဖုန်းဆက်မေးပေးမယ်´

ကျနော်တွက်ကြည့်တော့ အချိန်မရှိတော့၊ ခုတင် ၄ နာရီနီးပါးရှိပြီ၊ မမက ၆ နာရီလောက် ပြန်မယ်ဆိုတော့ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်တော့။

`နေပစေတော့ အကိုရာ၊ အချိန်မရတော့ဘူး၊ နောက်တခေါက်ပေါ့´

ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျပြီး တည်းခိုခန်းက ပြန်ထွက်လာတယ်။ မမဆီရောက်တော့ ဘာမှမပြောနိုင်၊ မမသောက်နေတဲ့ အအေးခွက်ကို လှမ်းယူပြီး မော့ချလိုက်ပေမဲ့ ရင်ထဲက မငြိမ်း။ တောက် . .

`ဘာဖြစ်လို့လဲ´

`အခန်းလွတ်မရှိတော့ဘူးတဲ့ မမရာ´

`မရှိတာလဲ ကောင်းကောင်းဘဲ ဇော်´

`ဘာလို့လဲ´

`အခန်းရလဲ ဘာလုပ်မလဲ ကမန်းကတမ်းနဲ့ အချိန်ကလဲ ရတာမဟုတ်ဘူး၊ ဒီလိုလုပ် ဇော်သာ နေရာကောင်းကောင်း စုံစမ်းထားလိုက်၊ နောက်တပတ် သင်တန်းမရှိတဲ့နေ့ ဇော်နဲ့တနေ့လုံးနေမယ် မကောင်းဘူးလား´

`မနက်ဖြန် သင်တန်းပိတ်တာဘဲ´

`အာ မနက်ဖြန်တော့ မဖြစ်ဘူး၊ ဒေါ်လေးဆီ သွားရမယ်၊ ဒေါ်လေး ခေါ်ထားတယ်´

`ဘာလုပ်ဘို့လဲ´

`သိဘူးလေ၊ သူ့တူမကို လွမ်းလို့နေမှာပေါ့´

`တဘက်ခါရော´

`နောက်တပတ်လုပ်ကွာ၊ ခနလောက်အောက်ထားလိုက် နော် ဇော်ရာ´

`ဟိုတယ်ဘဲ သွားမယ်နော် နောက်တပတ်လဲ´

`အင်းပါ၊ ဒီမှာလေ မတွေ့ဘူးလား၊ ရုပ်ဖျက်ကရိယာ´

မမက ပြောပြောဆိုဆို အိပ်ထဲက မျက်မှန်ကိုထုတ်တတ်ပြတယ်။ မမပုံကိုကြည့်ပြီး

`ဟီး ဟီး´

`ဘာရီတာလဲ´

`မမက မျက်မှန်နဲ့ ချစ်စရာလေး´

`ချစ်စရာလေးဆိုပြီး ရီစရာလား´

`ရီမှာပေါ့ မမက မှန်ကတံဆိပ်မှ မဖြုတ်တာ´

မမက မျက်မှန်ကို ဖြုတ်ကြည့်ပြီး

`အဲတော့ အခန်းမရတာ ကောင်းကောင်းဘဲ၊ အခန်းရရင် ကမန်းကတမ်းနဲ့ မျက်မှန်ကြီးတတ်ပြီး ဝင်သွားမှ အရှက်လုံးလုံးကွဲမှာ ခစ် ခစ် ခစ် . . ရော့ ဖြုတ်ပေး´

`ဒါပြီးရင် ဘယ်သွားမလဲ´

`သွားတော့ဘူးကွာ ပြန်မယ်´

`မမ အအေးထပ်သောက်အုံးမလား´

ကျနော်သောက်လိုက်လို့ ကုန်သွားတဲ့ သူ့အအေးခွက်ကို ပြရင်းပြောတော့

`ဟင်အင်း သောက်တော့ဘူး´

`အင်း ဒါဆိုလဲ သွားမယ်၊ ညီလေးရေ ဒီမှာ ပိုက်ဆံလာယူဟေ့´

တဆက်တည်း စားပွဲထိုးကောင်လေးကို လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။အတော်ဘဲ၊ဒီအချိန်ဆို ဘတ်စ်ကားက ကြပ်ပြီဆိုတော့။

`ဟဲ့ ကောင်မလေးတယောက် သားဆီဖုန်းဆက်တယ်´

အိမ်ထဲလှမ်းဝင်ဝင်ချင်း အမေ့ပြောကြောင့် ဘယ်သူမှန်း ချက်ချင်းသိပေမဲ့

`ဘယ်သူတဲ့လဲ အမေ´

`ဘယ်သိမလဲ၊ နာမည်မပြောဘူးတော်ရေ့၊ အင်္ဂလိပ်စကားပြော သင်တန်းကတဲ´

`ဘာကိစ္စတဲ့လဲ´

`ဟဲ့ ကျုပ်က ဘယ်သိမလဲ၊ ဘာကိစ္စလဲ မေးတော့ နောက်မှ ပြန်ဆက်လိုက်ပါ့မယ်ရှင်တဲ့´

အမေစိတ်မရှည်သလို မဲ့ရ့ွဲ ပြီးပြောတဲ့ အပြောကို ကျနော်က ရယ်ရင်း၊ အကြံရတာနဲ့

`သင်တန်းကြေး အကြွေးတောင်းတာလား မသိဘူး အမေ´

`ဟဲ့ နင်က သင်တန်းကြေး မပေးရသေးဘူးလား´

`ပေးပြီးပါပြီအမေရ၊ ခု ဒီတလအတွက် တောင်းတာလားမှမသိတာ´

`ဒါဆိုလဲ နောက်တပတ် သင်တန်းတက်ရင် ယူသွား´

`ခုပေးထားလေး အမေ´

`မပေးထားဘူး၊ နင့်လက်ထဲ ပိုက်ဆံထည့်ထားရင် ကြာကြာခံတာမဟုတ်ဘူး၊ သင်တန်းသွားတဲ့နေ့မှ ငါ့ဆီကတောင်း´

`ဟုတ်´

အား ဟား . . အကြံကောင်းတော့ တချက်၊ ငွေလိုနေတာနဲ့ အတော်ဘ။ဲ မမနဲ့ ဟိုကိစ္စအတွက် သုံးရအုံးမယ်ဆိုတော့။

ကမန်းကတမ်းအခန်းထဲ ဝင်ပြီး မမဆီ ဖုန်းကောက်လှည့်လိုက်တယ်။ ဘာများအရေးကြီးလို့ပါလိမ့်။မဆက်စဖူး၊ အိမ်သာထဲက ရေများ ကုန်နေလို့လား။ ဟိုတခါ ဖုံးနံပါတ်ပေးတုန်းက ပေါက်ကရပြောထားတာပြန်သတိရပြီး ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပြုံးမိတယ်။ထင်တဲ့အတိုင်း မမ ဖုန်းကိုင်တယ်။

`မမလား´

`အင်း´

`အရေးကြီးလို့လား´

`ပြောစရာရှိလို့´

`ပြောလေ´

`ခုပြောလို့ မဖြစ်သေးဘူး၊ ညကျ ဆက်လိုက်´

`အင်း ဘယ်အချိန်လဲ´

`၉ နာရီလောက်´

`အင်း´

`ဒါဆို ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်´

ဖုန်းချပြီးမှ သတိရလိုက်တယ်၊ ဘာများအရေးကြီးပါလိမ့်၊ နဲနဲပါးပါး အရိပ်အမွက်လောက်တောင် မမေးလိုက်ရ။ ခုမှ စိတ်ထဲက ခုလု ခုလု ကြီးဖြစ်လာတယ်။ မမဘာများအရေးကြီးလို့ပါလိမ့်။ ဟိုတယ်ကို မလိုက်တော့ဘူးလို့များ ပြောမလို့လားမသိ။ အဲဒီအတွေး ခေါင်းထဲဝင်လာမှ လူက နေမထိထိုင်မသာ ပိုဖြစ်သွားတယ်။၉ နာရီထိုးတာနဲ့ ဖုန်းကောက်လှည့်လိုက်တယ်။ ချက်ချင်းဘဲ တဖက်က ပြန်ထူးသံကြားလိုက်တော့

`မမ´

`တခါတည်း အဲဒါမျိုးဆို အင်မတန် တိကျ´

`မမ ဘဲပြောတော့ ၉ နာရီဆို´

`သိတယ် သိတယ်၊ ဒါကြောင့် ၉ နာရီထိုးခါနီးကတည်းက ဖုန်းနားထိုင်စောင့်နေတာ၊ အချိန်တိကျတတ်မှန်းသိလို့´

`အရေးကြီးတယ်ဆို´

`အရေးမကြီးပါဘူး၊ ပြောစရာရှိလို့ပါဆို´

`ဘာလဲဟင်မမ´

`ဇော် နက်ဖြန် အင်တာဗျူးရှိတယ်၊ အဲဒါ လာနိုင်မလား မေးမလို့ ခစ် ခစ်´

`ဘာ အင်တာဗျူးလဲ မမ´

`အင်တာဗျူး ဆိုမှတော့ လူကို ဗျူးမှာပေါ့ ခစ် ခစ်´

`ဘယ်သူက ဘာအတွက် ဗျူးမှာလဲ´

`ခစ် ခစ် ကဲ ပြောပြမယ်၊ ဒီနေ့ မမ ဒေါ်လေးတို့အိမ်သွားတယ်လေ၊ ဇော့်ကို ပြောထားတယ်မှုတ်လား´

`အင်း အဲဒါဘာဖြစ်လဲ´

`အဲဒါ ဒေါ်လေး က ဇော့်နဲ့ အကြောင်းကို သိသွားပြီ´

`ဟင် မမက ပြောပြလိုက်လို့လား´

`အင်း၊ ဒေါ်လေးက နင် ငါ့အိမ်မှာ လာအိပ်တုန်းက နင့်တယောက်တည်း လာအိပ်တာမဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ငါသိတယ်တဲ့၊ ဘယ်သူနဲ့ လာအိပ်လဲ ဆိုတာ ငါ့ကို မှန်မှန်ပြောဆိုလို့´

`ဒေါ်လေးက ဘယ်လိုသိတာလဲ´

`မမလဲ မသိဘူး၊ သူ့အိမ်မှာ ခြေရာလက်ရာ ပျက်လို့ဘဲလား၊ အိမ်နားက တယောက်ယောက်ပြောလို့ဘဲလား မမလဲမသိဘူး၊ သူလဲ မပြောပြဘူး´

`အဲဒါ မမက မလိမ်လိုက်ဘူးလား´

`ဒေါ်လေးဆိုတော့ မလိမ်တော့ဘူး၊ အမှန်အတိုင်းဘဲပြောလိုက်တယ်´

`ဒေါ်လေးဆို ဘာဖြစ်လို့ . . . ´

`အော် ဇော်ကလဲ၊ ဒေါ်လေးက မေမေ့ ညီမအငယ်ဆုံး၊ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက မမနဲ့ သူငယ်ချင်းလိုနေလာတာ၊ မမကို အချစ်ဆုံး၊ နောက် ဒေါ်လေး နဲ့ မမ ကတယောက်နဲ့ တယောက် အကြောင်းသိ´

`အဲဒါနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ´

`ဆိုင်တာပေါ့၊ ဒေါ်လေးက တခြားသူတွေလို မဟုတ်ဘူး၊ အရာရာကို လက်တွေ့ကျကျဘဲ စဉ်းစားတာ၊ မမနဲ့စိတ်ချင်းတူတယ်´

`မမနဲ့ ဘယ်လို စိတ်ချင်းတူတာလဲ´

`အာ ဇော်ကလဲ မမနဲ့ ဒီလောက်ပေါင်းနေပြီး မမအကြောင်းမသိဘူးလား၊ မမက အီစီကလီတွေ မလုပ်တတ်ဘူး၊ လုပ်ချင်တာဆို လက်တွေ့ကျကျလုပ်လိုက်တာဘဲ၊ ဒါတောင်မသိဘူးလား´

`ဟီး ခုမှ သေချာသိတော့တယ် မမရ၊ အစက ထင်ရုံထင်တာ၊ မမက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနဲ့ တမျိုးဘဲလို့´

`အမယ် မသိပါဘူးနော်၊ ခုမှ ရောမချနဲ့´

`မချပါဘူးမမရဲ့၊ ကျနော်က အဲလို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိတာကို ကြိုက်တာ၊ တခြားမိန်းခလေးတွေလိုမူလဂျီမာလဂျီ လုပ်ပြီး အီစီကလီ ပြနေတာမျိုးဆို မကြိုက်ဘူး´

`အမယ် အမယ် ဇော်က အဲဒါမျိုးတွေ့ဘူးလို့လား´

`ကိုယ်တိုင်တော့ ဘယ်တွေ့ဘူးမလဲ၊ ကျနော့် သူငယ်ချင်း ရီးစားတွေဆို အဲလိုမျိုး၊ ဘာတွေမှန်းမသိပါဘူး မမရယ် ရှုတ်ရှက်ခတ်နေတာဘဲ၊ စိတ်ညစ်စရာကြီး´

`ရီးစားထားတာ ချစ်လို့ထားတာဘဲ ဇော်ရယ်၊ စိတ်ညစ်နေရရင် ဘာလုပ်ဘို့ ထားမလဲ၊ တယောက်နဲ့တယောက် အစွမ်းကုန်ချစ်ပေါ့၊ မဟုတ်ဘူးလား၊ ချစ်လို့ မမအပျိုဘ၀ ဇော့်ကို ပေးလိုက်တာပေါ့´

`ဇော့် လူပျိုဘဝလဲ မမကို ပေးလိုက်တာဘဲဟာ´

`အမယ် သူကများ နာရတယ်ရှိသေး´

`နာတာပေါ့ မမရ၊ ပထမ ဆုံးအကြိမ် လုပ်တုန်းကလေ အောက်တောက်တောက်နဲ့ နာတယ်မမရ၊မမရာ မနာဘူးလား´

`နာတာပေါ့၊ မှတ်မိလား အဲဒီတုန်းက သွေးတွေ တွေ့ပြီး မမလေ အရမ်း ဝမ်းနဲသွားတာ၊ သွားပြီ၊ငါ့အပျိုဘဝလေး တော့သွားပြီပေါ့လေ၊ နောက်မှ ငါကျေနပ်လို့ ပေးလိုက်တာဘဲလေဆိုပြီး စိတ်ဖြေလိုက်ရတာ´

`အင်း မှတ်မိတယ် မမ၊ မမငိုတော့ ကျနော် ဘာလုပ်ရမှန်းတောင် မသိဘူး၊ ဆောရီး ဆောရီးလို့ဘဲ ပြောရမလား၊ အုံဖွ အုံဖွ ဆိုပြီး မန်းမှုတ်ပေးရမလား၊ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းတောင်မသိဘူး´

`သွား . . ဇော်ကတော့လေ ပြောလိုက်ရင် ခစ် ခစ်´

`အဲဒီနောက်ပိုင်း မမရော ဇော်ရော ကောင်းချက်ကတော့ လန်ထွက်နေတာဘဲနော် မမ´

`အင်း´

`သိလား မမ၊ ဇော်လုပ်တိုင်း မမ ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် လို့ အော်တာလေ၊ အရမ်းကြိုက်တာဘဲ´

`လာပြီ၊ ဇော် နော် ရှက်စရာတွေ လာမပြောနဲ့´

`တကယ်ပြောတာမမရ၊ အဲလို မမက ကောင်းတယ် ပြောလေ ဇော်က ပိုလုပ်ချင်ဘဲ´

`မမ မအော်ပါဘူးနော်´

`အော်ပါတယ် မမရ၊ အော်တာမှ အကျယ်ကြီး´

`သိပါဘူး၊ အဲဒီအချိန်ဆို မမ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဘာဖြစ်မှန်းကို မသိတော့ဘူး´

`ကျနော် လုပ်တာ ကောင်းလို့ပေါ့နော် မမ´

`သိပါဘူးဆို´

`သိပါတယ်၊ ကောင်းတယ်ပြောပါမမကလဲ လုပ်ရတဲ့သူ အားရှိအောင်´

`လူလည်လေးနော်´

`ပြောပါမမရာ´

`အင်းပါ ကောင်းပါတယ် ဇော်လုပ်တာ အရမ်းကောင်းပါတယ်ရှင်၊ ကဲ ကြေနပ်လား´

`အသဲထဲထိကို ခိုက်သွားတာလဲ ထည့်ပြောအုံးလေ မမ´

`ဟုတ်ပါတယ်ရှင်၊ အသဲထဲထိ ခိုက်သွားပါသတဲ့ရှင့်´

`ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး အဲလိုတွေကြောင့် မမကို ချစ်ရတာ၊ ခုတောင် တွေ့ချင်လာပြီ´

`ဟေ့ ဟေ့ နေပါအုံး သူလုပ်တာနဲ့ စောစောက ပြောတာတောင် ဘယ်ရောက်သွားမှန်းတောင်မသိဘူး´

`အဲ ဟုတ်သားဘဲ ဒေါ်လေးသိသွာတော့ ဘာဖြစ်လဲ အဲ အဲ နေအုံး မမကို ဇော်တခုပြောမလို့´

`ဘာလဲ´

`နောက်တပတ် တွေ့ဘို့ကိစ္စလေ၊ ဇော်စုံစမ်းထားတာ ဟိုတယ်တွေ ၄ – ၅ ခုရှိတယ်၊ မမကို သင်တန်းတက်တဲ့နေ့မှ ပြမယ်၊ အဲဒီထဲက မမကြိုက်တာ ရွေး´

`အဲဒီဟိုတယ်က ခု လိုချင်မှ လိုတော့မှာ´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ့´

`အော် ဇော်ကလဲ၊ ဒေါ်လေးက မေးတော့ မမက အကုန် ပြောပြလိုက်တာ မနေ့က ဟိုတယ် ရှာတဲ့ဇာတ်လမ်းထိ´

`အဲဒီတော့ ဒေါ်လေးက မမကိုဘာပြောလဲ´

`ဒီလောက်တောင် နံ့ရသလားဆိုပြီး ပေါင်တွင်းကြော ဆွဲလိမ်တာပေ့ါ´

`အရမ်းနာသွားလားမမ´

`အင်းပေါ့၊ ပေါင်ရင်းမှာ ဆို ညိုမဲသွားတာဘဲ´

`အရမ်းနာသွားလား မမ၊ တွေ့မှ ပျောက်သွားအောင် ဇော် အာငွေ့ပေးပြီး ကုပေးမယ်နော်´

`တကယ်လား´

`အင်း တကယ်ပေါ့´

`ဒီလိုမှန်းသိရင် အများကြီး ဆွဲလိမ်တာ ခံလိုက်ပါတယ် ခစ် ခစ်´

`ဟင် တကယ်မဟုတ်ဘူးလား´

`တကယ်တော့ တကယ်ပေါ့၊ သိပ်မနာပါဘူး၊ မမက အတင်းအော်တော့ သူက တအားမလုပ်တော့ဘူးပေါ့´

`ပြီးတော့ရော´

`ပြီးတော့ ရှင်းပြတာပေါ့၊ သိတယ်မှုတ်လား၊ ချစ်သူချင်းဆိုတော့ ဒီလိုဘဲ ဖြစ်တတ်တာဘဲဟာ၊ ပြီးတော့ မမအကြောင်းလဲ သူသိတော့ သိပ်တော့မပြောပါဘူး၊ သူ့တုန်းကလဲ ဒီလိုဘဲဟာကို´

`သူ့တုန်းကဘယ်လို ဒီလိုဘဲလဲ´

`အာ ဇော်ကလဲ သူ့အကြောင်းမမ မပြောချင်ပါဘူး၊ ကိုယ့်အကြောင်းဘဲ ကိုယ်ပြော´

`အင်းပါ၊ ဒီတော့ သူကဘာပြောလဲ´

`နင်တို့ ဒီလောက်ဖြစ်နေကြရင် ဟိုတယ်တွေ ဘာတွေ လျှောက်မသွားနေကြနဲ့တဲ့၊ လူတွေ သိပြီး နာမည်ပျက်မှ ပိုဆိုးမယ်တဲ့၊ တွေ့ချင်ရင် ငါ့အိမ်မှာ ဘဲ လာတွေ့ကြတဲ့၊ နင့်ကောင်လေးကို အရင်ခေါ်လာအုံးတဲ့၊ငါသဘောတူမှ ပေးတွေ့မှာတဲ့၊ ငါသဘောမတူရင်တော့ နင်ဖြတ်ပြစ်ရမယ်နော်တဲ့´

`ဟာ မမကလဲ သဘောမတူရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ´

`အင်းလေ ဒါကြောင့် မမ ပြောလိုက်တယ်၊ ဒေါ်လေး သဘောတူတူ မတူတူ မမကတော့ ဇော့်ကိုဘဲချစ်တာလို့´

`ဒီတော့ သူကဘာပြန်ပြောလဲ မမ´

`မနက်ဖြန် ခေါ်လာခဲ့တဲ့´

`အင်တာဗျူးပေါ့လေ´

`အင်း အင်တာဗျူး၊ တူမပေးမဲ့ အင်တာဗျူး ခစ် ခစ် ခစ်´

‘ဒါဆို ဘယ်အချိန်သွားကြမလဲ´

`မနက် ၁၀ နာရီလောက် လမ်းထိပ်မှာဆုံမယ်လေ၊ ပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်း မုန့်လေးဘာလေး ဝယ်ပြီး သွားတာပေါ့၊ အင်း အင်း ရွှေပုဇွန်ဆိုကောင်းမယ်၊ သူကြိုက်တယ်´

`အင်း ဒါဆို မနက်စာလဲ မမနဲ့ဘဲ အပြင်မှာစားမယ်လေ´

`အင်း ဒန်ပေါက်သွားစားကြမယ်လေ နော် ဇော်´

`ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် မမ ဒေါ်လေးအတွက်ပါ ဝယ်သွားတာပေါ့´

`ရေလည်ဖါးတော့မယ်ပေါ့လေ ဟုတ်လား´

`ဟီး ဟီး ပေါ်တင်ကြီးများဖြစ်သွားမလားမသိဘူး၊ မျက်နှာတော့ အပူသား မမရ၊ဒါနဲ့ ဟိုရောက်ရင် သူ့ကို ဘာပြောရမလဲ´

`How are you Aunty လို့ နှုတ်ဆက်လိုက်ပေါ့ ခစ် ခစ်´

`ဟောင်းတာယူ၊ သစ်တာငါ့ပေး လို့လား´

`အင်း အဲ ဟုတ်ဘူး ဟုတ်ဘူး တူမ ငါ့ပေးလို့ . . ခစ် ခစ် ခစ်´

`ဟီး ဟီး ဟီး´

လက်ဆောင်ထုတ်တွေ ဆွဲပြီး ခြံတံခါးဝရောက်တော့ အိမ်ထဲမှာ ဘယ်သူမှမတွေ့၊တံခါးဝက ခေါင်းလောင်းလေးကို တီးပေမဲ့ ဘယ်သူမှ မထွက်လာ၊ သော့ကလဲခတ်လို့၊

`ဒေါ်လေး အပြင်သွားလား မသိဘူး၊ အဲ နေအုံး နေအုံး အိပ်ထဲမှာ သော့ရှိသေးတယ်ထင်တယ်´

ပြောရင်း သူ့အိပ်ကို ဟိုနှိုက် ဒီနှိုက် နှိုက်လိုက်တော့ သော့ကထွက်လာတယ်။

`တော်သေးတာပေါ့၊ ပါလာသေးလို့´

ဆိုပြီး လက်လျိုလို့ သော့ဖွင့်တယ်။ ခြံတခါးပွင့်တာနဲ့ အိမ်ထဲလှမ်းဝင်ရင်းဒေါ်လေး ဒေါ်လေး လို့ လှမ်းအော်ပေမဲ့ တုတ်တုတ်မျှမလှုတ်၊ အိမ်တံခါးကြီးပါ သော့ခတ်လို့။

`အပြင်သွားတယ်ထင်တယ်၊ လာ အိမ်ထဲမှာ စောင့်မယ်´

ဆိုပြီး လက်ကျန်သော့ကို သူ့သော့နဲ့ ဖွင့်တယ်။ တဆက်တည်း ကျနော့်ကို

`ဇော် ခြံတံခါး သော့သွားပြန်ခတ်လိုက်လေ´

`အင်း အင်း´

လက်ထဲက ဆွဲလာတဲ့ အထုတ်ကို အပေါက်၀ ချပြီး ခြံတံခါးက သော့ကို သွားပြန်ခတ်လိုက်တယ်။ပြန်လာတော့ မမ ကအိမ်ထဲ ရောက်ပြီ။ အထုတ်တွေလဲ မတွေ့တော့။

`မမ မမ´

တံခါးဝက လှမ်းအော်တော့

`အထဲမှာ၊ ထိုင်လေ တခါတည်း မရောက်ဘူးတာကျနေတာဘဲ´

အထဲက လူမတွေ့ဘဲ အသံချည်း ထွက်လာတယ်။ဒါနဲ့ အိမ်ရှေ့က ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဒေါ်လေး နဲ့ လာတွေ့တယ် ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် လားမသိ၊လူက အလိုလိုနေရင်း ရှိန်နေတယ်။ခနနေတော့ မမအထဲက ထွက်လာပြီး

`အထုတ်တွေ သွားထားတာ၊ ခန ထိုင်အုံး အပေါ်မှာ သွားကြည့်အုံးမယ်´

ပြောပြောဆိုဆို မမ အပေါ်ထပ်ကို တက်သွားတယ်၊ တအောက်လောက်ကြာတော့

`ဇော်ရေ ဇော် ခနလာပါအုံး´

`အပေါ်ထပ်က အော်ခေါ်သံကြားတာနဲ့ ကျနော်လဲ ကမန်းကတမ်းအပေါ်ပြေးတက်ရင်း

`မမ မမ ဘယ်မှာလဲ´

`ဒီဘက်က အခန်းမှာ´

အသံကြားရာ အခန်းထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်တော့ ဘယ်သူမှ မတွေ့၊ ပြန်လှည့်မလို့ အလုပ်တဆက်တည်း တံခါးပိတ်သံကြားလိုက်ရလို့ နောက်လှည့်အကြည့်

`ဟာ မမ မမ´

ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရတဲ့ မမ ကို အံသြသင့်ပြီး ကြောင်ပြီးကြည့်နေမိတယ်၊ မထင်မှတ်လိုက်၊မမကိုယ်ပေါ်မှာ အောက်ခံ ဘရာစီယာ နဲ့ ပင်တီဘဲ ကျန်တော့တယ်။ပြူးတူးပြဲတဲ နဲ့ အံ့သြတကြီး ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ကို မမက ပြုံးရင်း အာလုပ်သံကြီးနဲ့

`ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟောဒီက မောင်လေးကို မမက ချစ်လို့ အဲလို ကြံစည်ရတာပါကွယ် ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ´

ပြောရင်း အနားတိုးလာတော့ ဘယ်ရမလဲ ဖြတ်ကနဲ သဘောပေါက်လိုက်ပြီး အာကျမခံ

`ချမ်းသာပေးပါ မမရယ် ကျနော့်ကို ဒီလို အတင်း မလုပ်ပါနဲ့ မမ နော် ကျနော့်ကို အတင်းမလုပ်ပါနဲ့´

ပြန်ပြောရင်း အနားတိုးလာတဲ့ မမကို ပြေးဖက်လိုက်တယ်။မမက ပြန်ဖက်ရင်း

`ဟင်အင်း ဟင်အင်း မရဘူး မရဘူး မမက ချစ်လို့ပါကွယ် . . . ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်´

၂ ယောက်သား ဖက်ရက် ပတ်ချာလည်လို့ အနားက ကုတင်ပေါ်ကို ဝုန်းကနဲ ပြုတ်ကျသွားလေသည်ပေါ့။

`မမ ဒေါ်လေးက ဘယ်သွားလို့လဲ့´

လုံးလားထွေးလား နဲ့ဘဲ သိချင်စိတ်ကို မမြိုသိပ်နိုင်ဘဲ မေးကြည့်တော့

`အပြင်သွားတာနေမှာပေါ့၊ အင်္ကျီချွတ်လိုက်လေ တော်ကြာ ကြေကုန်မယ်´

`အင်း အင်း၊ ဒေါ်လေးက ဘယ်တော့ ပြန်လာမှာလဲ´

ကမန်းကတမ်းကုန်းရုန်ထပြီး ဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်အစားကို ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဆွဲချွတ်ရင်း ထပ်မေးလိုက်တယ်။

`သိဘူး၊ သူမလာခင် မြန်မြန်လုပ် လာ´

 အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>