ပြန်ပြောပြဖို့ တော်တော် ခက်လိမ့်မယ် အပိုင်း ( ၅ )

 ပြန်ပြောပြဖို့ တော်တော် ခက်လိမ့်မယ် အပိုင်း ( ၅ )

ရေးသားသူ - နတ်သား

Elf တွေနှင့် စစ်ကူလာသည့် အဖွဲ့တွေ ပေါင်းစည်းသွားသည့်တိုင် အခုထက်ထိ ယမရာဇာ ဘက်တော်သားတွေကို မနိုင်သေးပေ။ Minotaur တွေသည် ရဲတိုက်ထဲထိ ဆုတ်ခွာသွားပြီး တံခါးမကြီးကို ပိတ်ပြီး ကြံ့ကြံ့ခံ ခုခံထားသည်။ သုဝဏတို့ အခုထက်ထိ ရဲတိုက်တံခါးကို မဖွင့်နိုင်သေးပေ။ ဖွင့်ဖို့ ကြိုးစားသူတိုင်းသည် တံတိုင်းထက်မှ Orc တွေပစ်ချသော ကျောက်တုံးကြီးများ၊ Minotaur တွေသွန်ချသော ချော်ရည်ပူများကြား၌ အသက်ပျောက်ကုန်သည်။

“ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ တပ်မှုးကြီး … ”

သုဝဏ သူ့ဘေးနားတွင် ရှိနေသူ ဒဿသိင်္ခစစ်တပ်ကို ဦးဆောင်လာသူ တပ်မှုးကြီးကို မေးသည်။ တိုက်ပွဲအတွေ့အကြုံများသည့် တပ်မှုးကြီး ဖြစ်သည့်တိုင် မြင့်မားလှသည့် ရဲတိုက်တံတိုင်းနှင့် ထူထဲလှသည့် တံခါးမကြီးကို ကြည့်ပြီး တပ်မှုးကြီး အကြံမရ။ ဒီတံခါးကို မချိုးဖောက်နိုင်လျှင် သူတို့ ယမရာဇာကို အနိုင်တိုက်ဖို့ မလွယ်မှန်းသိသည်။ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ။ တံခါးမကြီး၏ ခြေရင်းတွင် ပုံကာရှိနေသည့် စစ်သည်တော်များ၏ အလောင်းတွေကို မြင်တော့ သွေးပွက်ပွက်ဆူသည်။

“ ကျမသွားမယ် … ကျမနဲ့အတူ အသေခံလိုက်မယ့် လူဆယ်ယောက်လောက် လိုချင်တယ် .. ”

“ ဆရာမ .. ”

“ နော်ဝတီ … ”

သူမကို ဝိုင်းကြည့်နေကြသည့် လူအားလုံးကို နော်ဝတီက ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးသွားသည့်ဟန်နှင့် လက်ပြတားသည်။ တဆက်ထဲ လက်ထဲမှာ ရှိနေသော အထုပ်ကို ကိုင်မြှောက်ပြလိုက်သည်။ သီဟ ထားခဲ့သည့် ယမ်းတောင့်တွေ။ နော်ဝတီ၏ မျက်နှာအရိပ်အကဲနှင့် အမူအယာကို ကြည့်ပြီး တားမရတော့ဆိုတာ အားလုံး နားလည်လိုက်သည်။ ဘာရယ်ကြောင့်မှန်း မသိ။ စီစီဟန် ရင်ထဲ ထိုခန၌ နင့်ခနဲ ဖြစ်လာပြီး နော်ဝတီကို ကြည့်နေသည့် မျက်လုံးတွေတွင် မျက်ရည်များ ဝိုင်းလာသည်။ ငူငူကြီးရပ်နေရာမှ နှုတ်ခမ်းတို့က တစ်စုံတစ်ခုကို ပြောချင်ဟန်နှင့် တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်သည်။ နော်ဝတီ သူမကို နှုတ်ဆက်သည့်အကြည့်နှင့် လှမ်းကြည့်သည့်အခါတွင်တော့ စီစီဟန် ထိန်းမထားနိုင်တော့ပါ။ နှလုံးသည်းပွတ်ကို ဖြတ်သန်း၍လာသော အသံနှင့် သူမကို အားရပါးရခေါ်လိုက်သည်။

“ အမေ !!!  ”

“ စီစီ … သမီး .. ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ် … ”

“ အမေလို့ခေါ်တာ .. အမေ ..  အမေရယ်  … သမီးမိုက်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ .. ”

တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး လက်ချင်းဆုပ်ကာ ကိုင်ထားကြသည့် နော်ဝတီနှင့် စီစီဟန်ကိုကြည့်ပြီး အားလုံးက အနည်းငယ်ရှဲပေးလိုက်ကြသည်။ နော်ဝတီက စီစီဟန်ကို သူမရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး ဆံနွယ်လေးတွေကို အသာပွတ်သပ်ပေးသည်။ မွေးစားအမေ၏ ပုခုံးကို မျက်နှာအပ်ထားရင်း စီစီဟန် တဟင့်ဟင့်နှင့် ရှိုက်ငိုသည်။ ဘဝတလျှောက်လုံး ထီမထင်၊ ကိုယ်စိတ်ထင်ရာလုပ်ခဲ့သည့် စီစီဟန်တစ်ယောက် တကယ်တမ်း နော်ဝတီက သူမကိုထားသွားတော့မည်ဆိုတော့ မခံစားနိုင်ပါ။ သူမကို ငယ်စဉ်ကတည်းက ပြုစုစောင့်ရှောက်ကျွေးမွေးခဲ့သည့် မေတ္တာတရားကို ပြန်လည်မြင်ယောင်လာသည်။

“ စီစီ .. သမီး .. အမေသွားတော့မယ် … လိမ်လိမ်မာမာနေခဲ့နော် … ”

စီစီဟန်ကို ရင်ခွင်ထဲမှ နော်ဝတီတွန်းထုတ်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ဦး ဘေးနားတွင် စိတ်မကောင်းသည့်မျက်နှာနှင့် ရပ်နေသော သုဝဏဘက်သို့ လှည့်သည်။

“ ဆရာမ .. ကျနော်လိုက်ခဲ့မယ် … ”

“ မလိုက်ရဘူး သုဝဏ .. စီစီကို စောင့်ရှောက်ဖို့အတွက် မင်းကို ငါလိုအပ်တယ် .. ”

နော်ဝတီက ပြောပြောဆိုဆို သုဝဏနှင့် စီစီဟန်၏ လက်တစ်ဖက်ခြင်းဆီကို ဆွဲကာ ထပ်ပေးလိုက်သည်။ နှုတ်ကမူ ..

“ စီစီ .. သမီးတို့နှစ်ဦး ချစ်ချစ်ခင်ခင်နဲ့ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး သည်းခံပြီး နေခဲ့ကြတော့ … ”

ပြောစရာစကားဆုံးသွားသည့်နှယ် နော်ဝတီ စီစီဟန်လက်ကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး ဆတ်ခနဲ လှည့်ထွက်သည်။ စီစီဟန်က “အမေ“ဟု သံရှည်ဆွဲကာ ခေါ်သည့်တိုင် နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်တော့ပါ။ ပြေးလိုက်သွားမလို ဖြစ်နေသည့် စီစီဟန်ကို သုဝဏ ဖမ်းဆွဲထားရသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာလဲ မကောင်း။ သို့ပေမယ့် ဒီနည်းကလွဲလို့ တခြားနည်းလမ်းလဲ မရှိချေ။ မြားကာဒိုင်းတွေကို ခေါင်းပေါ်တွင်မြှောက်ထားပြီး ရှေ့သို့ တဟုန်ထိုးပြေးတက်သွားသည့် စစ်သည်ဆယ်ယောက်အဖွဲ့ကိုသာ နှုတ်ဆက်အကြည့်နှင့် ကြည့်နေမိသည်။ စနစ်တကျတန်းစီပြီး နော်ဝတီကို အကာအကွယ်ပေးထားသည့်အတွက် အသေခံအဖွဲ့ ဖရိုဖရဲဖြစ်ကာ အသက်ပျောက်သွားသည့်တိုင် နော်ဝတီ တံခါးမကြီးနားသို့ ရောက်သွားသည်။ လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ယမ်းတောင့်တွေကို တံခါးမကြီး အောက်ခြေသို့ မြန်မြန်ထိုးထည့်သည်။ ပြီးသည်နှင့် နှုတ်မှ မန္တာန်တစ်ခု ရွတ်သည်။ သူမ မန္တာန်မဆုံးခင်မှာပင် တံတိုင်းထက်မှ ချော်ရည်ပူတွေ အောက်ကိုစီးကျသည်။ “အမေ“ ဟု အသံကုန်ဟစ်ကာ အော်လိုက်သည့် စီစီဟန်၏ အသံကိုသာ နော်ဝတီ နောက်ဆုံးကြားလိုက်ရသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ …

“ ဂီး ”

ခနဲ အသံကြောင့် သုဝဏခေါင်းမော့ကြည့်သည်။ အဖြူရောင်အဆင်းရှိသော ကလျာဏီဆိုသည့်နဂါးမ၏ ကျောပေါ်တွင် မိန်းကလေးတစ်ယောက် စီးလာသည်ကို တွေ့သည်။ ကလျာဏီ မြေပြင်ကိုရှပ်၍ ပျံသွားစဉ် လင်းသဒ္ဒါ အလိုက်သင့်ခုန်ချသည်။ သုဝဏနှင့် စီစီဟန်နားသို့ အံကိုက်ရောက်လာသည်။ စီစီဟန်ကိုတွေ့၍ နှုတ်ဆက်မည် ပြုစဉ်မှာ ရဲတိုက်ရှိရာဘက်မှ နားကွဲမတတ် ပေါက်ကွဲသံကို ကြားရသည်။ တဝုန်းဝုန်း မြည်သော အသံများ၏ အဆုံး၌ ရဲတိုက်တံခါးမကြီးနေရာသည် ပြိုကျပျက်စီးသွားသည်ကို တွေ့ရသည်။

“ အားလုံး တက် !!! … ”

ဒဿသိင်္ခတပ်မှုးကြီး၏ အမိန့်သံအဆုံး၌ စစ်သည်တော်အုပ်ကြီးသည် ရဲတိုက်ဆီသို့ ဦးတည်ပြေးသည်။ သုဝဏ၊ စီစီဟန်နှင့် လင်းသဒ္ဒါတို့ကတော့ ရှေ့ဆုံးကပင်။

တဝုန်းဝုန်းပေါက်ကွဲမှုများ၏ အကျိုးဆက်ဖြင့် မျှော်စင်ထက်ရှိ ဝရံတာသည် တစ်ခြမ်းစောင်းသည်။ ယမရာဇာနှင့် သီဟ တစ်ယောက်လက်နက်ကိုတစ်ယောက် အပြိုင်တွန်းထားရင်းမှ ကိုယ်ဟန်ပျက်သည်။ ထိုသို့ သီဟကိုယ်ဟန်ပျက်သွားသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ ယမရာဇာက ဖြတ်ခနဲ ကိုယ်ဖျောက်သည်။ သူ့ကိုယ်က သီဟနောက်ကျောဘက်တွင် ပေါ်လာပြီး ညာလက်ရှိ လက်နက်ချွန်နှင့် ထိုးစိုက်သည်။ “အား“ ခနဲ သီဟ အော်ပြီး ကျောကော့တတ်သည်။ ယမရာဇာက ခြေထောက်နှင့် ဘုန်းခနဲဆက်ကန်သည်။ သီဟ ဝရံတာထက်မှ လွင့်စင်ကျသည်။ အသိစိတ်၏ လှုံဆော်မှုဖြင့် လက်တစ်ဖက်ဖြင့် မှီရာကို လှမ်းဖမ်းသည်။ ဝရံတာ ကျောက်ပြားစွန်းကို ဆွဲမိသည်။

“ သီဟ … သီဟ … ငါ့အကြံကိုဖျက်တဲ့ကောင် … သေစမ်းကွာ .. ”

ယမရာဇာ ကြောက်စရာအသံကျယ်ကြီးဖြင့် ကြိမ်းမောင်းပြီး သီဟလက်ကို နင်းချသည်။ သီဟ ဆွဲထားသည့် ဘယ်လက်ကိုလွှတ်၍၊ ညာလက်ဖြင့် ပြောင်းဖမ်းသည်။ ယမရာဇာ ဒေါသထွက်လာပြီး ညာလက်ကို ဆတ်ခနဲ နင်းချပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သီဟ မရှောင်နိုင်။ လက်ချောင်းလေးတွေ ကျိုးကြေမတတ်ခံစားလိုက်ရပြီး လက်ကိုလွှတ်လိုက်ရသည်။ “အား“ ခနဲ အော်မိသည်။ သူ့ကိုယ်သည် မျှော်စင်ထက်မှ ခြေလွတ်လက်လွတ်ပြုတ်ကျသည်။ မျှော်စင်အောက်ခြေသို့ ခဲတစ်လုံးပစ်ချသလို တဟုန်ထိုးကျသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သေပြီဟု တွက်လိုက်စဉ်မှာပင် သူ့ကိုယ်ကို နူးညံ့သည့်အရာတစ်ခုက ဘုတ်ခနဲ ဝင်ဆောင့်သည်။

“ မကလျာ .. ”

“ ဘယ်လိုလဲ သူရဲကောင်းလေး .. ရှင့်အသက်ကို ကျမကယ်တာ ဒါပါနဲ့ဆို နှစ်ခါရှိပြီနော် .. ခစ် .. ခစ် … ”

“ ဟုတ်ပါ့ မကလျာ ရယ် .. ဒါပေမယ့် ကျနော် နောင်ဘဝမှပဲ အကြွေးဆပ်နိုင်မှာနော် .. ဟား .. ဟား .. ”

“ ရတယ် .. အရေးမကြီးဘူး … လောလောဆယ်တော့ ဟိုလူယုတ်မာကို အကြွေးဆပ်လိုက်ရအောင် .. ရော့ .. ဒီမှာ .. ”

ကလျာဏီ သူမခြေသည်းနှင့် ကုတ်လာသည့် အရာကို လေထဲမြှောက်၍ ပေးသည်။ တခြားမဟုတ်။ ဝရံတာထက်မှ လွင့်စဉ်ကျသွားသည့် ရိုင်ဖယ်။ သီဟ ရိုင်ဖယ်ကို ချက်ချင်းမောင်းတင်လိုက်သည်။

ဝရံတာထက်မှ ငုံ့ကြည့်နေသည့် ယမရာဇာ ဒါကိုမြင်သည်။ ဘာရယ်ကြောင့်မှန်း မသိ။ သူ့စိတ်ထဲတွင် သီဟကို ကြောက်ရွံ့သလိုဖြစ်လာသည်။ အထပ်ထပ်အခါခါ ဒီလူသားကို လုပ်ကြံသည့်တိုင် သီဟဆိုသည့်ကောင်သည် မသေနိုင်။ သူ .. သူ .. prophecy လာ သူရဲကောင်းဆိုတာ ဟုတ်များ ဟုတ်နေမလား။ ယမရာဇာ ဘဝတွင် ပထမဦးဆုံးအဖြစ် ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်သလို ဖြစ်လာပြီး နောက်လှည့်ပြေးသည်။ ပြေးနေရင်းမှလဲ စူးရှသည့် လေချွန်သံတစ်ခုကို ပြုသည်။

“ မကလျာ .. မမရဲ့အချစ်တုံးကြီး ထွက်လာပြီ … ”

“ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ … သီဟ .. နဂါးတွေရဲ့အားနည်းချက်ဆိုတာ မှတ်မိသေးတယ် ဟုတ် … ”

“ မှတ်မိတာပေါ့ .. မမသာ ကျနော့်ကို ပစ်လို့ရအောင် ဖန်တီးပေး .. ”

“ စိတ်ချ …. လက်သာမနှေးနဲ့ .. ”

မျှော်စင်ညီနောင်၏ ကြားတွင် တစ်ခုနှင့်တစ်ခုကိုဆက်ထားသော ကြိုးတံတားရှိသည်။ ယမရာဇာတစ်ယောက် ထိုတံတားပေါ်၌ ရှိနေသည်။ ပြေးနေရင်းနှင့် အောက်ဘက်ကို ငုံ့ကြည့်မိသည်တွင် သူ့ဘက်သားတွေ အခြေအနေမကောင်းဆိုတာကို တွေ့သည်။ Minotaurs တွေနှင့် Orc တွေ ဘယ်လောက်အားကြီးသည်ဆိုဆို၊ အင်အားနှစ်ခု ပေါင်းစည်းမိသွားသည့် elf တွေနှင့် စစ်သည်တော်တွေကို မတွန်းလှန်နိုင်။ တစတစ အကျအဆုံးများပြီး နောက်ဆုတ်ပေးနေရသည်။ ယမရာဇာ ဒေါသထွက်လိုက်သည့်ဖြစ်ချင်း၊ တောက်လျှောက်ကြံစည်လာခဲ့သည့် ရေရှည်စီမံကိန်းသည် ဘာမဟုတ်သည့် “သီဟ“ဆိုသည့် ကောင်နှင့်ကျမှ ပျက်ရသည်လို့။ သူထိုသို့တွေးနေစဉ်မှာပင် အနားသို့ ဒက္ခပျံဝဲပြီး ရောက်လာသည်။

“ ဒက္ခ .. ငါတို့တွေ အခြေအနေ မကောင်းဘူး … ”

“ လောလောဆယ်တော့ တစ်နေရာကို လစ်ပြေးရင်ကောင်းမယ် သခင် .. နောက်ပြီး … ”

“ နောက်ပြီး .. ဘာဖြစ်လဲ .. ”

ဒက္ခဖြေစရာမလိုတော့ပါ။ မျှော်စင်ညီနောင်၏ မြောက်ဘက်ခြမ်းတွင် ရှိနေသော သစ်တောအုပ်ထဲမှ စူးရှသောအော်သံတစ်ခုကိုကြားသည်။ “အူဝူး“ ဟု အော်လိုက်သော အသံသည် လွဲမှားစရာမရှိ။ နောက်ပြီး ထိုအသံများသည် တစ်သံဆုံးသွားသည်နှင့် နောက်အသံက ထပ်ထွက်သည်။ အရေအတွက် မနည်းလှဆိုတာ တစ်တောလုံးညံနေသောအသံနှင့်ပင် သိသာလှသည်။ ယမရာဇာ မျက်လုံးပြူးကျယ်စွာနှင့် ကြည့်မိစဉ်မှာပင် သစ်တောအုပ်ထဲမှ မဲမဲအကောင်များ လျှင်မြန်စွာ ပြေးထွက်လာသည်ကိုတွေ့ရသည်။ သမန်းဝံပုလွေတွေ … 

“ ဒါ … ဒါ … ”

ယမရာဇာ ကြားသလို၊ ထိုအသံများကို လင်းသဒ္ဒါလဲ ကြားပါသည်။ ရင်ဆိုင်နေသည့် ကျွဲတစ်ကောင်ကို အပြတ်ရှင်းလိုက်ပြီးနောက်၊ သူမခေါင်းကိုမော့၍ အော်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ ဆွဲဆွဲမြည့်မြည့်အော်လိုက်သည့်အသံက တံတိုင်းအပြင်ဘက်သို့ပင်ရောက်သည်။ ထွက်ပေါ်လာသည့် ဝံပုလွေတွေသည် ချက်ချင်းပင် သူမအသံထွက်လာရာ ရဲတိုက်ပေါက်သို့ ဦးတည်ကာ ပြေးလာကြသည်။ ကျန်ရှိနေသေးသည့် ယမရာဇာဘက်တော်သားတွေသည် စိတ်ဓါတ်အကြီးအကျယ်ကျကုန်သည်။ အခြေအနေက သူတို့အတွက် အနှုတ်ဘက်တွင် ၁၀၀လောက်တောင်ပြနေသည်။ ဒီတစ်ချီတွင်တော့ ယမရာဇာ အချီကြီး ရှုံးချေပြီ။

ဒက္ခကျောပေါ်သို့ ရောက်သွားသည့် ယမရာဇာကို သီဟ မြင်သည်။ ကလျာဏီကို လက်ကုတ်၍ အချက်ပေးလိုက်သည်တွင် သူမက တောင်ပံနှစ်ဖက်ကို ဖြန့်၍ တဟုန်ထိုးဆင်းသည်။ ယမရာဇာကို ဒီလောက်နှင့်တော့ မရ။ နောက်စေ့တွင် မျက်လုံးအပိုပါသည့်အလား ထင်ရသည်။ ဒက္ခကို လှမ်းအော်လိုက်သည်တွင် ဒက္ခက ရုတ်ချည်း အပေါ်ကို ထိုးတက်သည်။ ကလျာဏီကအောက်၊ ဒက္ခက အပေါ်စီးက ဖြစ်သွားသည်။ သီဟ နောက်ပြန်လှည့်ပြီး ရိုင်ဖယ်နှင့်ပစ်မည် ပြုစဉ်မှာပင် ဒက္ခခံတွင်းမှ မီးလျှံများ မှုတ်ထုတ်သည်။

“ ကိုင်ထား .. သီဟ .. ”

ကလျာဏီ ညာဘက်သို့ ချိုးကွေ့သည်။ အရှိန်ကမြန်လွန်းသည့်အပြင် လေထဲထုမှာမို့ သီဟ ဟန်ချက်ပျက်သည်။ ကျောကုန်းပေါ်မှ ချော်ကျသည်။ လက်တစ်ဖက်နှင့် ကလျာဏီကို ဖက်ထားရင်း တွဲလောင်းဖြစ်နေသည်။ ဒက္ခက ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်လာပြီး မီးလျှံတွေကို မှုတ်ထုတ်သည်။ သီဟ ကလျာဏီ ကျောကုန်းပေါ်သို့ ပြန်တက်ဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့။ မိုက်မိုက်ကန်းကန်း စွန့်စားမှုတစ်ခုကို သီဟ ပြုလုပ်သည်။ ကလျာဏီကို ဖက်တွယ်ထားရာမှ လက်ကိုလွှတ်သည်။

“ သီဟ !!! .. ”

လေထဲကို စက္ကန့်ပိုင်းမျှ ရောက်သွားသည့်အချိန်တွင် သီဟ ရိုင်ဖယ်ကို ဒက္ခ၏ မေးအောက်တည့်တည့်သို့ သေချာချိန်သည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ရိုင်ဖယ်ဆီမှ ကျည်ဆံတန်းများသည် သီဟ ကျဆင်းနေမှုနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်၊ အပေါ်ဘက်ဆီသို့ ထောင်ကာတက်သည်။ ပစ်မှတ်ကို တိတိကျကျထိသွားကြောင်းကို ဒက္ခ၏ အသံနက်ကြီးနှင့် အော်သံက သက်သေခံနေသည်။

ယမရာဇာနှင့် ဒက္ခ ဝရုန်းသုန်းကားနှင့် လုံးထွေးကာ ပြုတ်ကျသည်။ သူတို့နည်းတူ သီဟလဲ မြေပြင်သို့ ထိုးကျသည်။ ကောင်းကင်ထက်မှ နဂါးနှစ်ကောင်၊ လူနှစ်ယောက်၏ တိုက်ပွဲကို မြင်သည်နှင့် မြေပြင်က လူတွေသည် ဆက်လက်မတိုက်ခိုက်နိုင်တော့ပဲ မော့ကြည့်နေကြသည်။ သီဟ ပြုတ်ကျလာသည်ကို မြင်တော့ လင်းသဒ္ဒါ အလန့်တကြား “ကို“ ဆိုပြီး အော်သည်။ သီဟ မြေပြင်နှင့် ထိဖို့ ပေတစ်ရာလောက်သာ ကျန်တော့သည်။ နောက်နားမှ ဂျက်လေယာဉ်တစ်စင်း ဦးဆိုက်ဆင်းသလို ထိုးဆင်းလာသည့် ကလျာဏီ သူမ၏ ခြေသည်းတွေကို ဆန့်ထုတ်သည်။ သေရေးရှင်ရေးမို့ တခြား ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်နိုင်။ သီဟ၏ ပေါင်တစ်ဖက်ကို ကုတ်မိသည်။ သီဟ တစ်ယောက် “အား“ခနဲ အော်လိုက်သည်ကို ကြားပေမယ့် သူမ မလွှတ်နိုင်အား။ တောင်ပံနှစ်ဖက်ကို အကျယ်ဆုံးဖြစ်သွားအောင် ဖြန့်ကားပြီး တဖျတ်ဖျတ်ခတ်သည်။ ရဲတိုက်ရှေ့က မြေကွက်လပ်သည် ဖုန်းတထောင်းထောင်းထသည်။ သီဟခေါင်းနှင့်မြေပြင်က ရိုက်မိမလို လက်မတင်လေးမှာပင် သူ့ကိုယ်က အပေါ်ဘက် ပြန်ကြွသွားသည်။ ကလျာဏီ ဖူးခနဲ လေပူတစ်ချက်ကို မှုတ်ထုတ်ပြီး သီဟကို လွှတ်ချပေးသည်။

ကလျာဏီ ကုတ်ဆွဲထားသည့်နေရာကနာနေပေမယ့် သီဟ ဒါကို ဂရုမစိုက်အား။ သူနှင့်အပြိုင် ဝုန်းခနဲ ပြုတ်ကျလာသည့် ယမရာဇာဆီသို့ ထော့နဲ့ထော့နဲ့နှင့် ပြေးသွားသည်။ ယမရာဇာသည် အသက်မဲ့နေသည့် ဒက္ခ၏ ကိုယ်ကို ကျားကန်ထောက်ထားရင်း ကုန်းရုန်းထနေသည်။ သီဟ ပြေးလာသည်ကိုမြင်သည်တွင် ညာလက်ရှိ သူ့လက်နက်ကို မြှောက်သည်။ သီဟ “ကျား“ခနဲ အော်ပြီး ယမရာဇာ၏ လက်ကို ခြေထောက်နှင့်နင်းသည်။ ရိုင်ဖယ်သေနတ်ပြောင်းဝကို ယမရာဇာခေါင်းတည့်တည့်ကို ချိန်လိုက်ပြီး အပေါ်စီးက ဆက်တိုက်ပစ်သည်။ အဆက်မပြတ်ထွက်လာသည့် ကျည်ဆံများတွင် ယမရာဇာ တွန့်လိမ်ပြီး ပုံစံအမျိုးမျိုးပြောင်းသည်။ သတ္တဝါတစ်ကောင် သေခါနီးတွင် မချိမဆန့်အော်သည့် အသံမျိုးဖြင့်ညည်းသည်။ ကျည်ကပ်တစ်ကပ်လုံး ကုန်အောင်ပစ်ပြီးသည်တွင် သီဟ သေနတ်ကို ဘေးသို့ ပစ်ချသည်။ ဘယ်ညာလက်နှစ်ဖက်စလုံးက သူ့ခါးပတ်ဆီရောက်သည်။ လက်ထဲပါလာသည့် လက်ပစ်ဗုံးနှစ်လုံးကို ပါးစပ်အကျယ်ကြီးဟ၍ အော်ညည်းနေသူ ယမရာဇာ အာခံတွင်းထဲ ပစ်ထည့်သည်။ ဖြောင်းခနဲ လည်မျိုကို တစ်ချက်ရိုက်ထည့်သည်။ လက်ပစ်ဗုံး နှစ်လုံးစလုံး ယမရာဇာ ဝမ်းဗိုက်ထဲရောက်သွားသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ …

ယမရာဇာ၏ ဝမ်းဗိုက်နေရာတွင် အနီရောင်မီးဝိုင်းကြီး ဖြစ်ပေါ်သည်ကိုမြင်နေရသည်။ ထိုမီးဝိုင်းက တစတစ တကိုယ်လုံးသို့ ပျံ့နှံ့သွားပြီး စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း သူ့အသားတွေသည် ပက်ကြားအက်တွေဖြစ်ကုန်သည်။ ယမရာဇာတစ်ယောက် သွေးပျက်ဖွယ်ကောင်းသည့်အသံနှင့် ထိတ်လန့်တကြားအော်သည်။ သို့သော် ထိုအသံက ဝေးဝေးလံလံ မရောက်လိုက်ပါ။ တကိုယ်လုံးပေါက်ကွဲထွက်ပြီး ဝါးမျိုသွားသည့် မီးတောက်များအောက်တွင် ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ယမရာဇာ ဒီတစ်ခါတော့ ဗီဇာမလိုပဲ ငရဲကို ပြန်သွားရချေပြီ။

“ ကို … ”

“ သဒ္ဒါ … ”

အောင်ပြီ ..အောင်ပြီဆိုသော ကြွေးကြော်သံများကြားမှ လင်းသဒ္ဒါ၏ အသံကို သီဟ ခွဲခြားပြီးကြားသည်။ သူ့ဆီကို ပြေးလာနေသည့် ချစ်သူဝံပုလွေမလေးကိုမြင်တော့ ခြေထောက်နာနေသည့်တိုင် သီဟ ရပ်စောင့်မနေနိုင်။ ထော့နဲ့ထော့နဲ့နှင့်ပင် ပြေးသွားသည်။ လမ်းခလုတ် ဆုံမိကြသည်တွင် လင်းသဒ္ဒါကို ခါးမှမြှောက်ချီပြီး ပွေ့သည်။ လင်းသဒ္ဒါက သူ့မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ညှပ်ပြီး အငမ်းရငုံ့နမ်းသည်။ သေမင်းနိုင်ငံကို လက်တစ်လုံးခြားရောက်မလို ဖြစ်ပြီးမှ လွတ်မြောက်လာရသည်မို့ အနမ်းကရှည်ကြာလွန်းလှသည်။

သီဟကို ချီးကျူးနှုတ်ဆက်ဖို့ လာနေကြသည့် သုဝဏတို့လူစုသည် ထိုအဖြစ်ကို မြင်တော့ ပြုံးကာကြည့်နေကြသည်။ ချစ်သူနှစ်ဦး တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အငမ်းမရနမ်းနေကြသည်ကို မျက်ထောင့်နီကြီးနှင့် စိုက်ကြည့်နေသူတစ်ဦးတော့ အားလုံးထဲတွင် ထူးခြားစွာရှိနေသည်။ မကျေနပ်လို့ မဟုတ်။ မျက်နှာပူလို့ဟု ပြောရမည်။ ထိုသူကား တခြားမဟုတ် … သမန်းဝံပုလွေကြီး ဦးသိဒ္ဓိသာ ဖြစ်တော့လေသည်။

......................................................................

အသစ်တဖန် ပြန်လည်တည်ဆောက်ထားသော ဝံပုလွေရွာ …

ဝံပုလွေရွာ၏ အလယ်တွင် ရှိနေသော အသစ်ဆောက်ပြီးခါစ သစ်သားအိမ်လေးတစ်လုံး …

“ ကို .. မပြီးသေးဘူးလား … ”

အိမ်ထဲမှ လှမ်းအော်သည့် လင်းသဒ္ဒါ၏ ခေါ်သံကြောင့် သီဟ အမိုးသစ်ပြားကို ဆို့နှင့်ရိုက်နေရာမှ ခနနားသည်။ အမိုးတစ်ချပ်လိုနေသေးသဖြင့် လစ်ဟာနေသေးသည့် အပေါက်မှ အထဲသို့ ပြန်အော်ပြောသည်။

“  တစ်ချပ်ပဲ ကျန်တော့တယ် .. သဒ္ဒါ .. ဒါပြီးရင် ဆင်းလာခဲ့မယ် … ”

“ အင်း … အင်း … မြန်မြန်လုပ် .. ဒီမှာ ဟင်းကျက်တော့မယ် … ”

မိန်းမဖြစ်သူ၏ ပြန်အော်ပြောသံကိုကြားတော့ သီဟပြုံးသည်။ ဒီမိန်းမ ဘာတွေထွင်ပြီး ချက်ထားပြန်ပြီလဲ မသိ။ မျှော်စင်ညီနောင်တွင် ယမရာဇာကို သုတ်သင်ပြီးနောက် သီဟတို့ သုဝဏတို့အဖွဲ့နှင့် လမ်းခွဲခဲ့ကြသည်။ elfတွေကရော။ စစ်ကူရောက်လာသူ ဒဿသိင်္ခပြည်မှ တပ်မှုးကြီးကပါ သူတို့တိုင်းပြည်ကို လိုက်လည်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခဲ့သည့်တိုင် သီဟ လက်မခံခဲ့။ သူ့ကို သူရဲကောင်းတစ်ဦးအဖြစ် အားလုံးက ဆက်ဆံနေကြသည့်တိုင် သူက ဒီဘဝကို လိုချင်သည်မဟုတ်။ မသေမကွဲပဲ ချစ်ရသူ လင်းသဒ္ဒါနှင့် ပြန်ဆုံစည်းခဲ့သည်မို့ အကြောင်းဆက်ပေါင်းဖက်ဖို့သာ လိုလားသည်။ ဝံပုလွေကြီး ဦးသိဒ္ဓိကလဲ ဒါကိုရိပ်မိပါသည်။ သူတို့အဖို့ကလဲ တစ်လောကလုံး၏ ဘုံရန်သူ ယမရာဇာကို နှိမ်နှင်းပေးခဲ့သည့် သီဟကို လက်မခံထားချင်စရာ ဘာအကြောင်းမှ မရှိ။ ဝံပုလွေရွာသို့ လိုက်ခဲ့ရန် ကျေကျေနပ်နပ် ဖိတ်ခေါ်ခဲ့ကြသည်။ ဝံပုလွေရွာသို့ ရောက်ရှိပြီး နောက်သုံးရက်အကြာ၌ သီဟနှင့် လင်းသဒ္ဒါ၏ မင်္ဂလာပွဲကို ခြိမ့်ခြိမ့်သဲ ကျင်းပပေးခဲ့သည်။ သတို့သမီးဘက်က အုပ်ထိန်းသူက ဦးသိဒ္ဓိဖြစ်ပြီး၊ သတို့သားဘက်မှ ကြီးကြပ်သူကတော့ ကလျာဏီဖြစ်သည်။ သို့သော် ကလျာဏီက ကြာကြာမနေပါ။ မင်္ဂလာပွဲပြီးဆုံးသည်နှင့် သူမ၏ ဗိမာန် ဦးခေါင်းပုံတောင်သို့ ပျံသွားခဲ့သည်။ သီဟ အနည်းငယ် စိတ်မကောင်းသလို ဖြစ်မိပေမယ့် ဒါကပင် သူတို့အားလုံးအတွက် အကောင်းဆုံးလမ်းစမို့ ဘာစကားမှ မဆိုခဲ့ပေ။

အဝိုင်းပေါက်လေးထွင်းထားသည့် အမိုးပြားဒေါင့်ကို နောက်ဆုံးကျန်နေသည့်ဆို့နှင့် ရိုက်သွင်းလိုက်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ ပြောပြချက်အရ သိပ်မကြာခင် မိုးကျတော့မည်ဆိုသည့်အတွက် သီဟ ကြိုးစားပြီး ခေါင်မိုးတက်မိုးနေတာဖြစ်သည်။ ခိုင်သည်မခိုင်သည်သိအောင် လက်နှင့်ပြန်ဆွဲမကြည့်ပြီး စိတ်ချရမှ သီဟ ခေါင်မိုးပေါ်မှ ပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ လင်းသဒ္ဒါပြောတာ ဟုတ်သည်။ အလုပ်ပြီးသွားလို့ စိတ်အေးလက်အေး ဖြစ်သွားတော့ ဗိုက်ကဆာလာသည်။ ခြေထောက်နှင့် မြေပြင် မထိခင်မှာပင် မီးဖိုခန်းထဲမှ ပျံ့လွင့်လာသော ဟင်းနံ့ကြောင့် သီဟ တံတွေးတောင် မျိုချရသည်။ ဟ … ငါ့မိန်းမ တစ်ရက်၊ နှစ်ရက်အတွင်း အဆင့်မြင့်လာပါလား။ ကြည့်ရတာ မသူဇာ ဘယ်လိုနည်းကောင်းတွေ ပို့ချပေးလိုက်သည်မသိ။

သီဟ အသံမကြားအောင် ခြေကိုဖွဖွလေးနင်းပြီး နောက်ဘေးတံခါးပေါက်မှ လှည့်ဝင်လာခဲ့သည်။ မီးဖိုချောင်ထဲတွင် လင်းသဒ္ဒါကို အဆင်သင့်တွေ့သည်။ သူ့ကိုကျောပေးပြီး အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေသော ဟင်းချိုအိုးကို ယောင်းမနှင့် မွှေနေသည်။ သီဟ လင်းသဒ္ဒါကို စချင်စိတ်နှင့် ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်ချောင်းလေးနှင့် ထိုးမလိုလုပ်သည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် လင်းသဒ္ဒါက ဝံပုလွေမလေးဆိုတာ အမှတ်တမဲ့မေ့သွားလို့ ဖြစ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ သီဟ အိမ်ထဲဝင်လာကတည်းက သူ့အနံ့ကို ရနေခဲ့သည်သာ …။

“ ကိုနော် .. ကလိလာမထိုးနဲ့ .. ဟင်းရည်ပူနဲ့ ပက်ထည့်လိုက်မယ် .. တကယ်တဲ .. လူကို တွေ့ရင် စဖို့ပဲ စဉ်းစားနေတယ် .. ”

“ သဒ္ဒါကလဲ .. ဟဲ .. ဟဲ .. ”

သီဟ အရှက်ပြေရယ်ရင်း လင်းသဒ္ဒါ၏ ခါးလေးကို ပွေ့ဖက်သည်။ အကျင့်ပါနေသည့် လက်က ဝမ်းပြင်သားရှပ်ရှပ်လေးကနေ အပေါ်ဘက်ကို မသိမသာ ရွေ့သွားသည်။

“ ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်နေတာလဲ .. ဒီမှာ ဟင်းချက်နေတာ မမြင်ဘူးလား … ”

“ မြင်ပါတယ် ကွာ .. မြင်လို့လဲ ဒီလိုဖြစ်လာတာပေါ့ .. ကိုယ့်မိန်းမက ဘယ်အချိန်ပဲကြည့်ကြည့် လှနေတာကိုး .. ”

“ ဟွန်း  .. အပိုတွေ .. သွား … သွား … ရေသွားချိုးချည့် … မြန်မြန်လဲလုပ်ဦး .. သဒ္ဒါ ဗိုက်ဆာနေတယ် … ”

“ အို .. အိုကေ .. သွားပြီ … ငါးမိနစ်ထက် ပိုမကြာစေရဘူး … ”

“ အယ် .. ”

တကယ်လဲ ငါးမိနစ်ထက် ပိုမကြာလိုက်ပါ။ လင်းသဒ္ဒါ ထမင်းပွဲ၊ ဟင်းပွဲတွေ ပြင်နေစဉ်မှာပင် သီဟ ရေချိုးခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာသည်။

“ ရေလဲ စင်အောင်သုတ်ဦးနော် .. အင်္ကျ ီချွတ်ကြီးနဲ့လဲ မနေနဲ့ … ”

“ အေးပါ .. မိန်းမရယ် … မနေပါဘူး .. ဒီမှာ ဗိုက်ဆာလို့ပါ .. ”

ပြောင်စပ်စပ်ပြောသည့် သီဟ စကားကြောင့် လင်းသဒ္ဒါ 

“ ဟွန်း  ”

ဆိုပြီး မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးသည်။ ဘာမှတော့ ထပ်မပြော။ ထမင်းပွဲတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီဖြစ်သည့် သီဟရှေ့သို့ ထမင်းပန်းကန်ကို လှမ်းပေးသည်။

“ ဘာတွေ ချက်ထားတာလဲ မိန်းမရ .. ဟင်းတွေက များလှချည့်လား .. ”

“ ဒါက အမဲသားခြောက်ဖုတ်လေ .. ဒီဟာက ယုန်သားဟင်းချို .. ဟိုဘက်ကတော့ သမင်သားကို ငရုပ်သီးစပ်စပ်နဲ့ ချက်ထားတာ … ”

“ ဝိုး .. မိုက်တာပဲ … သီဟတို့တော့ ဗိုက်တင်းအောင် စားလိုက်ဦးမယ် … ”

သီဟ တကယ်စားနိုင်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ ထမင်းတစ်ပန်းကန် မကုန်သေး။ သူက နောက်တစ်ပန်းကန်ထပ်ထည့်ဖို့ ပြင်နေသည်။ သီဟ စားနေသည်ကို မြင်ပြီး လင်းသဒ္ဒါ သူမအဖေကို သတိရသည်။ ဦးသိဒ္ဓိလဲ သီဟလို စားနိုင်သည်။ အခုတော့ သူမအဖေသည် ဝံပုလွေရွာတွင် မနေတော့။ လင်းသဒ္ဒါကို သမန်းဝံပုလွေတွေ၏ ခေါင်းဆောင်အဖြစ်လွှဲအပ်ပြီးကတည်းက တစ်ယောက်ထဲ တောထဲ၌ ကျင်လည်ကျက်စားချင်သည်ဆိုပြီး ထွက်သွားခဲ့သည်။ အဖေဖြစ်သူ၏ ဆန္ဒမို့ လင်းသဒ္ဒါ မတားမြစ်ခဲ့ပါ။ တစ်နေ့နေ့ တစ်ချိန်ချိန်တွင် ပြန်လည်ဆုံစည်းဖို့သာ တောင့်တနေမိသည်။

“ သဒ္ဒါ .. ဘာတွေတွေးနေတာလဲ .. ထမင်းစားတာလဲ နဲလိုက်တာ .. ”

“ အော် .. ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး .. ထမင်းစားတာကတော့ ဗိုက်ဝသွားပြီ … ”

“ ကို … ထားခဲ့လိုက်လေ .. သဒ္ဒါ ဆေးလိုက်မယ် .. ”

သီဟ ထမင်းပန်းကန်ကိုယူပြီး စားပွဲမှထဖို့ပြင်တော့ လင်းသဒ္ဒါက လက်ထဲမှဆွဲယူသွားသည်။ စားပွဲထောင့်တွင် တင်ထားသည့် လက်သုတ်ပုဝါခေါက်ကိုသာ သီဟ ယူလိုက်ပြီး ပါးစပ်သုတ်သည်။ မျက်စိက အလိုလိုနေရင်း ပန်းကန်စင်တွေ ရေဆေးနေသည့် လင်းသဒ္ဒါနောက်ကျောဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ အိမ်နေရင်းမို့ လင်းသဒ္ဒါ ချည်သားဂါဝန်တိုလေးနှင့်ဖြစ်သည်။ တင်ပါးအိအိလေးတွေက ဂါဝန်သားပျော့ပျော့လေးတွေနှင့် ကပ်ကာရှိနေသည်။ အဲဒီအောက်မှာ သွယ်လျသည့် ပေါင်တံတွေက ဖြောင့်စင်းစွာရှိနေပြန်သည်။ ဒါကိုမြင်တော့ သီဟ စိတ်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်လာသည်။ အစာဝပြီဆိုတော့ သူ့မှာ တခြားလိုလားတောင့်တမှုတွေ ရှိလာပြီ ..

“ ကို .. ဒီမှာ ပန်းကန်ဆေးနေတယ်လေ ကွာ …  ”

“ ပန်းကန်နောက်မှ ဆေး .. အဲဒါ ဘယ်အချိန်လုပ်လုပ် ရတယ် .. ”

ပြောပြောဆိုဆို သီဟ လင်းသဒ္ဒါ ဝတ်ထားသည့် ဂါဝန်လေးကို ဆွဲလှန်လိုက်တော့ ဖြူဝင်းနေသည့် တင်ပါးကြီးကို တန်းတွေ့သည်။ အိမ်နေရင်းဆိုပြီး အောက်ခံဝတ်မထား။ သူ့အတွက် အဆင်ပြေဖို့ ဖြစ်သွားသည်။ ဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီ၏ ရှုံ့ကြိုးကိုဖြေလိုက်ပြီး အောက်သို့တွန်းချသည်။ လင်းသဒ္ဒါကို နောက်ကရှိုးနေစဉ်ကတည်းက ထောင်မတ်နေပြီဖြစ်သည့် လိင်တံက လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဖြစ်သွားသည်။

“ တကယ်ပဲ .. ကိုကတော့ ကွာ … ”

“ ထမင်းစားပြီး တစ်လေကွာ … စာချိုးနဲ့ညီအောင်ပါ .. ”

“ အဲဒါ ဘာပြောတာလဲ … ”

“ နောက်မှ ရှင်းပြမယ် .. သဒ္ဒါ .. ”

သီဟ အပြောကို ခနထားပြီး အလုပ်ကို ရှေ့တန်းတင်လိုက်သည်။ မိတ်ဖက်ဖြစ်နေပြီမို့ လိင်တံက အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ တန်းဝင်သည်။ လင်းသဒ္ဒါက ပန်းကန်ဆေးစင်ကို လက်ပြန်ထောက်ပြီး ကော့ပေးထားသည်။ သီဟ သေးကျဉ်လှသည့် ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ညှစ်ထားပြီး စတင်ဆောင့်သည်။ စခါစတုန်းကတော့ လင်းသဒ္ဒါအထဲတွင် နွေးတွေးတွေး ခြောက်တောက်တောက် ဖြစ်နေသေးသည်။ သို့သော်။ ဒါကခနပင်။ အဝင်အထွက်များလားတော့ သူမ စိတ်ပါလာပြီး အရည်လိုက်လာသည်။ နှုတ်မှ တအင်အင်နှင့် ညည်းလာသည်။

“ ကို .. သဒ္ဒါ .. ကို့ကို ကြည့်ချင်တယ် .. ”

လင်းသဒ္ဒါ တောင်းဆိုမှုကြောင့် လိင်တံကို မချွတ်ချင်ချွတ်ချင်နှင့် သီဟ ပြန်နှုတ်ရသည်။ လင်းသဒ္ဒါက ဆတ်ခနဲကိုယ်ကိုလှည့်သည်။ သူမဝတ်ထားသည့် အင်္ကျ ီကိုလဲ အောက်ခြေနားက ကိုင်ပြီး လက်မြှောက်ချွတ်သည်။ ဖြူဝင်းနေသည့် နို့နှစ်လုံးက သီဟ မြင်ကွင်းထဲရောက်လာသည်။ ရင်နှစ်မွှာ၏ အလည်တည့်တည့်တွင် ထုံးစံအတိုင်း ပန်းရောင်လည်ဆွဲက အရောင်တောက်နေသည်။ သီဟ ကြာရှည်မကြည့်နိုင်အား။ လင်းသဒ္ဒါက သူ့လည်ပင်းကို ဆွဲပြီး ဖက်လိုက်သောကြောင့် အလိုက်သင့်သူမကို ပွေ့မသည်။ ပန်းကန်စင်ပေါ်တင်ပေးလိုက်ပြီးနောက် လိင်တံကို နေရာဟောင်းသို့ ပြန်ပို့သည်။ လင်းသဒ္ဒါက  သူ့ပါးပြင်ကို နမ်းရင်း မြန်မြန်လုပ်ပေးဖို့ အငမ်းမရတောင်းဆိုသည်။ သီဟ ဆောင့်ချက်တွေကို မြှင့်သည်။ လိင်တံတလျှောက် ကျင်ဆိမ့်တက်လာသည့် အရသာကို သိပ်မကြာခင်ပင် ခံစားလာရသည်။ သူပြီးတော့မည်ဆိုတာ သိသဖြင့် လင်းသဒ္ဒါ၏ ကျောကို တင်းတင်းဖက်ရင်း အားကုန်ဆောင့်သည်။ နောက်ထပ်ဆက်ချက် မပြည့်ခင်မှာပင် လိင်တံက အစွမ်းကုန်တင်းမာသွားသည်။ အဆုံးထိရောက်အောင် ထိုးသွင်းထားရင်း သုတ်ရည်တွေကို တစစ်စစ်ပန်းထုတ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါကိုယ်တိုင်လဲ သီဟနှင့် တပြိုင်တည်းခရီးဆုံးရောက်သွားသဖြင့် မျက်လုံးမှိတ်ကာ ပါးချင်းအပ်ထားသည်။ အချစ်၏နောက်ဆက်တွဲ အရသာကို နှစ်ဦးသား မြိန်ရေယှက်ရေ စားသုံးနေကြသည်လို့သာ ဆိုချင်ပါတော့သည်။

.............................................................

“ အင် … အင် … အာ … ”

“ ကို .. ကို သီဟ … ”

သူ့နာမည်ကို တကျော်ကျော် ခေါ်နေသည်ဟု ထင်သဖြင့် သီဟ လေးလံသည့် မျက်လုံးတွေကို ကြိုးစားကာ ဖွင့်သည်။ အရင်ဆုံး စမြင်ရသည်က လေးထောင့်ကွက်တွေ ညီညီညာညာ ရှိနေသော မျက်နှာကျက် ဖြူဖြူဖွေးဖွေးတစ်ခု။ သီဟ စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားပြီး ခေါင်းကို ဘယ်ဘက်သို့ စောင်းကြည့်သည်။ အင်္ဂတေအုတ်နံရံအား သင်္ဘောဆေးအစိမ်းဖြင့် ညီညီညာညာ သုတ်ထားသည်ကို တွေ့ရသည်။ မဟုတ်သေး။ သီဟ ညာဘက်သို့ ကမန်းကတမ်း လှည့်ကြည့်သည်တွင် သူ့လက်ကို တစ်စုံတစ်ယောက်က လာကိုင်သည်။

“ ကိုသီဟ .. ခေါင်းကို အရမ်းမခါနဲ့လေ …သတိရကာစမှာ ခေါင်းအရမ်းမလှုပ်ရဘူး .. ”

စကားသံ ဝဲ၀ဲနှင့် လှမ်းသတိပေးနေသည့် ရင်ဖုံးအင်္ကျ ီအဖြူ၊ ထမိန်အနီနှင့် မိန်းကလေးကို ကြည့်ရင်း သီဟ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သည်။ မိန်းကလေး၏ အဆင်အပြင်ကြောင့်သာမက၊ နှာဝသို့ ရောက်ရှိလာသည့် ဆေးနံ့များကြောင့် သူရောက်နေသည့် နေရာသည် ဘယ်နေရာဆိုတာကို သီဟ နားလည်သည်။

“ ကျ .. ကျနော် … ”

“ စိတ်မပူနဲ့ .. ကိုသီဟ … ရှင် မြစ်ကြီးနားဆေးရုံကို ရောက်နေတာလေ .. ”

“ ဗျာ .. မြစ်ကြီးနားဆေးရုံ .. ”

“ ဟုတ်တယ် … ကျမ သိတာက ရှင့်ကို တောထဲမှာ ဒဏ်ရာတွေနဲ့ လဲနေတာကို ကယ်ဆယ်ရေးအဖွဲ့က တွေ့လာတာတဲ့ … ရှင့်အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့လုံးမှာ ကိုသီဟ တစ်ယောက်ပဲ အသက်ရှင် ကျန်ခဲ့တယ် … ”

“ မ ..  မဟုတ်သေးဘူး ထင်တယ် .. ဆရာမ .. ”

“ ဟုတ်ပါတယ် .. ရှင် သတိမေ့နေတာ .. ဒီနေ့ပါနဲ့ဆို ငါးရက်ရှိနေပြီ … ကျမပဲ နေ့တိုင်းစောင့်ပေးခဲ့တာမို့ သိနေတာ .. ”

“ ဗျာ .. ”

သီဟ ဘာပြောရမှန်းမသိတော့။ စကားသံချိုချို၊ မျက်နှာထားချိုချိုနှင့် သူ့ကို ပြုံးကြည့်နေသည့် သူနာပြုဆရာမချောချောလေးကိုသာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် တုံ့ပြန်မိသည်။ သူနာပြုဆရာမလေးက သီဟပုံစံကို ကြည့်ပြီး မေးစရာ မရှိတော့ဘူး ယူဆသွားလို့လား မသိ။ ကုတင်ဘေးက ထိုင်ခုံလေးတွင် ဝင်ထိုင်နေရာမှ ထသည်။ သီဟကို တစ်ချက်ပြုံးပြရင်း …

“ ကိုသီဟ … ခန ပြန်မှိန်းနေလိုက်ဦးနော် .. ကျမ ဆရာဝန်ကြီးဆီ သွားသတင်းပို့လိုက်ဦးမယ် .. ”

သီဟ ဘာမှ မပြောနိုင်အားသေး။ အဖြစ်အပျက်တစ်ခုလုံးသည် ဘယ်လိုမှ ယုံကြည်နိုင်စရာ အကြောင်းမရှိ။ နပ်စ်မလေးက အခန်းပေါက်ဝသို့ လျှောက်သွားသည်။ ခြေနှစ်လှမ်း၊ သုံးလှမ်းလောက် လှမ်းပြီး ဘာကို သတိရသည်မသိ။ သီဟဘက် ပြန်လှည့်ကြည့်သည်။

“ ကိုသီဟ .. ပြောဖို့တစ်ခုမေ့နေလို့ … ကိုသီဟကို တောထဲမှာ တွေ့တုန်းက လက်ထဲမှာ ဆွဲကြိုးတစ်ခု ကိုင်ထားတာ တွေ့တယ်တဲ့ .. ကျမ အဲဒီစားပွဲပေါ်မှာ ဗူးလေးနဲ့ ထည့်သိမ်းပေးထားတယ် …“

သီဟ လည်ဆွဲဆိုသည့် အသံကြားသည်နှင့် ကမန်းကတမ်း နပ်စ်မလေး ညွှန်ပြရာသို့ ကြည့်သည်။ အနီရောင်ဗူးအဝိုင်းလေးတစ်ခုကို တွေ့သည်နှင့် မြန်မြန်ဆန်ဆန်လှမ်းယူပြီး ဖွင့်သည်။ အထဲက ပစ္စည်းကို မြင်သည်နှင့် သူ့မျက်လုံးအစုံသည် ပြူးကျယ်သွားရှာသည်။ ရင်ခွင်တစ်ခုလုံး ဗြောင်းဆန်အောင် လှုပ်ရှားပြီး ချက်ချင်းပင် အမောဆို့သလို ဖြစ်သည်။  မျက်နှာဖြူဖတ်ဖြူလျော် ဖြစ်သွားသည့် သီဟ အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး နပ်စ်မလေး မျက်နှာပျက်သည်။

“ ကိုသီဟ … စိတ်ထိန်း .. ဘာကိုမှ မတွေးနဲ့ .. ကျမ အခုချက်ချင်း ဆရာဝန်နဲ့ ပြန်လာခဲ့မယ် .. ခနလေး … ”

သီဟ နပ်စ်မလေး ပြောသည်ကို မကြား။ နှုတ်မှ နာမည်တစ်ခုကို ရေရွတ်သည်။

“ လင်းသဒ္ဒါ … ”

“ ရှင် .. ကိုသီဟ ဘာပြောလိုက်တယ် … ”

“ လင်းသဒ္ဒါ … လင်းသဒ္ဒါလေ .. ဘာဖြစ်လု့ိလဲ ဆရာမ .. ”

“ အော် .. ကျမနာမည်နဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်တူလို့ပါ .. ကျမနာမည်က လင်းစန္ဒာလေ … ”

သူနာပြုဆရာမလေးက ဒါကိုသာ ပြောပြီး အခန်းအပြင်ဘက်သို့ အလောတကြီး ထွက်သွားသည်။ သူမပြောသလို ဆရာဝန်သွားခေါ်တာဖြစ်မည်။ သီဟ လည်ဆွဲကို ကိုင်ထားရင်း ငိုင်နေသည်။ ခေတ္တခဏမျှ သူ့ဦးနှောက်သည် အလုပ်မလုပ်တော့။ ဘာကိုမှ တွေးမရ။ ငူငူကြီး ဖြစ်ကာနေသည်။ ထိုအခိုက် သူ့နားထဲတွင် တထောက်ထောက်နှင့် အသံတွေကို ကြားလာရသည်။ သီဟ အသံလာရာသို့ ကြည့်မိသည်။ မိုးရွာလာခြင်းဖြစ်သည်။ စေ့ကာထားသည့် မှန်ပြတင်းပေါက်ကို မိုးစက်တွေလာစင်သဖြင့် ထိုနေရာမှ အသံမြည်ခြင်းဖြစ်သည်။ ပြတင်းပေါက်မှန်တလျှောက် စီးကျသွားသည့် မိုးရေစက်တွေကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့စွာဖြင့် ငေးကြည့်နေသည်။ ရုတ်တရက် အင်မတန်ရင်းနှီးသည့် မျက်နှာတစ်ခုကို ပြတင်းပေါက်မှန်နောက်တွင် မြင်လိုက်ရသည်။ ရုတ်ချည်း နှလုံးသားတစ်ခုလုံး ရပ်တန့်သွားမလို ဖြစ်ပြီး သီဟ အလုအယက် ထိုပုံရိပ်ကိုလှမ်းခေါ်သည်။ သူ့အသံသည် မြစ်ကြီးနား ဆေးရုံဆောင် တစ်ခုလုံး ပျံ့နှံ့သွားမလားတောင် ထင်ရတော့သည် ….။

သဒ္ဒါ !!!!!!!!!!!!!!

..................................................................

ဤတွင် မြန်မာ့တပ်မတော် ကွန်မန်ဒိုတပ်ရင်းမှ “မောင်သီဟ  ” ၏ ပြန်ပြောပြောဖို့ တော်တော်ခက်နိုင်မည့် သူ၏ အဖြစ်အပျက်အား ကျနော် “နတ်သား“ တတ်သမျှ၊ မှတ်သမျှ ပြန်ပြောင်းပြောပြသည့် ဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး ဒီမှာတင် ပြီးဆုံးပါပြီ …။

စာဖတ်သူအားလုံး ရွှင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေ 

ပြီးပါပြီ။

ပြန်ပြောပြဖို့ တော်တော် ခက်လိမ့်မယ် အပိုင်း ( ၄ )

ပြန်ပြောပြဖို့ တော်တော် ခက်လိမ့်မယ် အပိုင်း ( ၄ )

ရေးသားသူ - နတ်သား

“ ကျနော် သခင်မအဖုတ်ကို လျက်ပေးချင်တယ် .. ”

တောင်းဆိုပြီးသည်နှင့် သူမဆီက အဖြေတောင် စောင့်မနေ။ သီဟ ခေါင်းက စီစီ၏ ပေါင်ကြားထဲ တိုးဝင်လာသည်။ သူမ ဘာပြောဖို့ လိုတော့မလဲ။ သီဟ နှာဝမှထွက်တဲ့ လေနွေးနွေးက နူးညံ့သည့်နှုတ်ခမ်းသားများကို လာအထိတွင် မသဲမကွဲ ညည်းညူမိသည်။ သူ့လျှာကြီးက အကွဲကြောင်းတလျှောက်ကို ရွေ့လျားလာသောအခါ စီစီဟန်၏ ညည်းညူမှုက မသဲမကွဲ မဟုတ်တော့။ ပေါင်ကြားမှ ခေါင်းကို ဖမ်းကိုင်၍ သိသိသာသာပင် ထုတ်ဖော်ညည်းလာသည်။ အသည်းယားဖွယ်ဖြစ်အောင် လုပ်နေသော လျှာကြီးက နှုတ်ခမ်းသားများကို လွန်၍ အဖုတ်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာချိန်တွင် စီစီဟန် ခြေချောင်းလေးများတောင် ကွေးတက်သည်။ “အာ  ” ခနဲ အော်မိပြီး သီဟဆံပင်တွေကို တင်းတင်းဆုပ်စွဲမိသည်။

“ ကောင်း .. ကောင်းလိုက်တာ .. သီဟ ရယ် .. အို … အာ .. အာ .. ”

အထဲသို့ ဝင်နိုင်သမျှ ထိုးထည့်ပြီး လျှာကို သီဟ ကောင်းကောင်းကစားပေးသည်။ စီစီဟန် တကိုယ်လုံးက ပူနွေးတက်လာပြီး တစ်စုံတစ်ခုကို အပြင်းအထန်တောင့်တသည်။ အဆိုးဆုံးက အောက်ဘက်တွင် မိမိရအဆွခံနေရသလောက် အပေါ်ဘက်တွင် လွတ်ကင်းနေသော ရွှေရင်နှစ်မွှာ။ သီဟလက်နှစ်ဖက်က သူမတင်ပါးကို ဆုပ်၍ ပင့်ကိုင်ထားရသည်မို့ မအား။ မတတ်နိုင်။ လွတ်နေသည့် သူမလက်တစ်ဖက်နှင့် ရင်သားတစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်ချေသည်။ နို့သီးခေါင်းနီညိုလေးတွေများ ထောင်တက်နေသည်မှာ ကတော့ချွန်လေးနှင့်တောင် တူနေရှာသည်။

“ လျက် .. လျက် .. သီဟ .. အစေ့လေးကို လျက်ပေးဦး .. ”

အထဲကို မွှေနောက်ထိုးဖွနေသော သီဟလျှာက အလိုအလျောက်ပင် ထိုအမိန့်ကို လိုက်နာပါသည်။ ဖြေးဖြေးချင်း အပြင်ကိုပြန်ထွက်လာပြီး အကွဲကြောင်းတလျှောက် အပေါ်ဘက်ကို ရွှေ့သွားသည်။ အရသာထိပ်ဖူးလေးကို မိမိရရ ထိမိသွားချိန်တွင်မူ စီစီဟန်တကိုယ်လုံး ဗို့အားပြင်းတစ်ခုကို ရင်ဆိုင်လိုက်ရသည့်နှယ် ကော့တက်သည်။ သွယ်လျသည့် ပေါင်တံတွေက တဆတ်ဆတ်တုန်ခါသည်။ စီစီဟန်တစ်ယောက် တုန်တုန်ခိုက်ခိုက် ဖြစ်နေပေမယ့် သီဟက အလျှော့ပေးမည် မထင်ပါနှင့်။ အစေ့ဖုလေးကို ပါးစပ်နှင့်ဖိ၍ ငုံထားရင်း လျှာနှင့်ပတ်ပတ်လည် လျက်ပေးလိုက်သည်။

“ အ မေ့ .. အီးးးးးးးး .. ”

မြက်ခင်းပြင်နှင့်ထိကပ်နေသော အပိုင်းဆိုလို့ စီစီဟန် ကျောပြင်နှင့် ထောက်ကန်ထားသည့် ခြေထောက်တစ်စုံသာရှိတော့သည်။ ကျန်သည့်ကိုယ်အပိုင်းက ကော့ကြွသည်။ ဖြူဖွေးသည့်တင်အစုံကမူ သီဟ အစေ့လေးကို စလျက်ပေးသည့် အချိန်ကစ၍ အောက်သို့ ပြန်မကျတော့။ သီဟကလဲ ဒါနှင့်မရပ်၊ နောက်တစ်ဆင့်တက်သည်။ အစေ့လေးကို အဆက်မပြတ်လျက်ပေးနေရင်းမှ လက်ညိုးတစ်ချောင်းကို အပေါက်ဝလေးထဲသို့ ရှောင်တခင် ထိုးထည့်သည်။ အရည်တွေရွှဲကာ ဖောင်းမို့နေပြီဖြစ်သော စီစီဟန်အဖုတ်က ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့။ ဝင်လာသည့် လက်ညိုးကိုဖမ်းညှစ်သည်။ သီဟ လက်ညိုးတစ်ချောင်းထဲနှင့် ပြီးမသွားသေးပါ။ လက်ခလယ်ကပါ စစ်ကူရောက်သည်။ စီစီဟန် အသက်ရှူသံက ငရုတ်သီးစပ်နေသူလို ရှီး ရှီး နှင့် ဖြစ်လာသည်။

“ သီဟ .. စီစီ ပြီး … ပြီးခါနီပြီ .. အီး .. ရှီး  ”

သူမကိုယ်ထဲမှာ ဖြစ်တည်နေသော မီးတောက်မီးလျှံက ပေါက်ကွဲထွက်ဖို့ တာဆူနေသည်။ စီစီဟန် လက်နှစ်ဖက်က အခုအချိန်တွင် သီဟခေါင်းကို မကိုင်ထားနိုင်တော့ပါ။ အောက်ဘက်ရှိ မြက်ခင်းထဲမှ မြက်တစ်ဆုပ်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်လိမ်၍ ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ တဇွိဇွိမြည်ကာ ထိုးဆွနေသည့် လက်ညိုးနှင့်လက်ခလယ်၏ တိုက်စစ်တွင် သူမ အလူးအလဲခံနေရသည်။ သီဟလက်ခလယ်က ကွေးကွေးလေးဖြစ်သွားပြီး ဆီးစပ်အပေါ်ပိုင်းကို ဖိ၍ကုတ်လိုက်ချိန်တွင်မူ ဘယ်လိုမှ မရတော့။

“ အားးးးးးးးး ”

ပန်းပွင့်လေးတစ်ခု အစွမ်းကုန်ပွင့်အာသွားသည့်နှယ် တူလှပြီး စီစီအဝလေးထဲမှ ဝတ်ရည်ချိုတွေစီးကျသည်။ ပျားပိတုန်းဖြစ်သူ သီဟကတော့ ပါးစပ်နှင့် ထိုအရည်တွေအား တေ့၍စုပ်သောက်နေသည်။ ပေါင်တံနှစ်ချောင်း တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေရှာသည့် စီစီ၊ တော်တော်လေးကြာမှ သံပတ်ကုန်သွားသော အရုပ်ကလေးလို ငြိမ်ကျသွားသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့လျော့သွားသလိုဖြစ်နေသည့် စီစီဟန်တစ်ယောက် အရည်တွေကုန်သွားသည့်တိုင် ဆက်လျက်ပေးနေသေးသော သီဟလျှာကြောင့် တစ်ချီပြီးထားပေမယ့် ခဏကြာသောအခါ မရိုးမရွပြန်ဖြစ်လာသည်။ မရတော့။ သီဟကို အပေါ်ဘက်သို့ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူမအပေါ်ရောက်လာသည်တွင် တစ်ဖက်သို့လှိမ့်ချသည်။ သူမအောက်ရောက်သွားသည့် သီဟ မအူမလည်မျက်နှာပေးနှင့် ပြူးကြည့်နေသည်။

“ ရှင် .. သီဟမဟုတ်လို့ ဘယ်သူပဲဖြစ်ဖြစ် … စီစီ ဂရုစိုက်မနေဘူး ..သိလား .. ”

သီဟ နားလည်သည်၊ နားမလည်သည်မသိ။ သူမဖာသာ မကြားတကြားပြောရင်း စီစီကိုယ်ကလေးက သီဟကိုယ်ပေါ်တွင် လွန့်လူးသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူမအလှည့်ဟု ခံယူထားသည်မို့ သီဟပေါင်ကြား ခေါင်းရောက်သွားသည်တွင် ထောင်မတ်နေသည့် လိင်တံကို လှမ်းကိုင်သည်။ “စီစီ ဂရုစိုက်တာ ဒါပဲ ..“ ဟု ညုတုတုသံနှင့် ပြောလိုက်သည်ကို မောင်တုတ်ထွားက သဘောကျသည်နှင့်တူသည်။ ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြနေသည်။ သို့ပေမယ့် ဒါက ခဏသာ။ တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေသည့် ထိုခေါင်းက မကြာခင်ပင် စီစီ၏ နှုတ်ခမ်းထွေးထွေးလေးကြားတွင် ပိတ်မိသည်။ ဒီတစ်ခါ တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်ဖို့ အလှည့်ကျသည်က စီစီဟန်ပင်။

တအင်းအင်းနှင့် ညည်းသံက စီစီပါးစပ်ထဲသို့ လိင်တံ တစ်ထစ်ချင်း တိုးဝင်းသွားတိုင်း သီဟဆီမှ ထွက်ကျသည်။ သီဟ လျှာက အဝလေးထဲမှာ သောင်းကျန်းခဲ့သလို အခုတစ်ဖန် သူမလျှာက ပြန်၍ သောင်းကျန်းသည်။ မိနစ်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာ ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် အချောင်းကြီးက သံချောင်းကြီးတစ်ခုအလား မာတက်သည်။ အရေးထဲ နူးနူးညံ့ညံ့မာသည်ဆိုတာ တကိုယ်လုံးမှာ ဒီတစ်နေရာထဲပဲ ရှိမှာလို့ စီစီ လျှောက်တွေးမိသေးသည်။ ပါးစပ်သေးသေးလေးနှင့် မဆန့်မပြဲ ဖြစ်လာတော့မှ အတွေးစကိုလဲဖြတ်၊ စုပ်ပေးနေမှုကိုလဲ ရပ်ပြီး ပြန်ချွတ်လိုက်သည်။ သူမမှာ ဒီထက်ကောင်းသည့်  အကြံရှိသည်မဟုတ်လား။

သီဟ မှတ်ဉာဏ်က တခြားဟာတွေတော့ မှတ်မိချင်မှ မှတ်မိမည်။ စီစီဟန်က ပက်လက်ကလေး ပြန်လှဲပြီး ပေါင်ကားပေးလိုက်သည်တွင်မူ ဘာလုပ်ရမည်ဆိုတာကိုတော့ သိနေသေးသည်။ စီစီက သူ့ကိုယ်ကိုဆွဲရွှေ့ပြီး နေရာပေးလိုက်သောအခါ လိင်တံထိပ်ဖူးကို အဝလေးနှင့် အတိအကျပင် တေ့လိုက်သည်။ တစ်ချီပြီးထားပြီမို့ သူမအထဲ၌ အရည်တွေနှင့်နူးနေရာ လိင်တံက တိုးဝင်လာသည်တွင် စီစီဟန်မှာ မူးမူးမေ့မေ့ပင်ဖြစ်သည်။ တအိအိနှင့် တစ်လက်မချင်း ပြည့်တက်လာမှုသည် ဆီးစပ်နှစ်ခုချင်း ထိကပ်သွားသောအခါမှ ရပ်တန့်သည်။

“ သီဟ ရယ် .. အထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေတာပဲ .. ”

သူမစကားကို သီဟ တစ်မျိုးထင်သွားလားမသိ။ ဒင်ပြည့်ကြပ်ပြည့် ဝင်နေသည့် လိင်တံကို ပြန်ဆွဲထုတ်သည်။ စီစီဟန် မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားဖြစ်သည်။ သီဟများ အကုန်ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တာလားလို့။ သို့သော် သူမ စိုးရိမ်မှုက ထိပ်ဖူးပဲကျန်အောင် ဆွဲထုတ်ပြီးသည့်အချိန်တွင် ပြန်ပြေးဝင်လာသော အရှိန်ကြောင့် ပျောက်ကွယ်ထွက်သည်။ စိုးရိမ်မှုအစား ရင်တလှပ်လှပ်ခုန်မှုကသာ အစားထိုးဝင်လာရသည်။ ကာမအရသာက ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် ငြိမ်ငြိမ်တောင်ခံမနေနိုင်ပဲ လိုးဆောင့်ချက်တိုင်းကို အောက်မှပြန်ကော့ပေးသည်။

“ ကောင်း .. ကောင်းတယ် .. သခင်မ .. အဲဒီလိုလုပ်ပေးတာ .. ”

သူမတွင်မက သီဟလဲ ကောင်းသည်ဆိုတာကို စီစီနားလည်လိုက်သည်။ တတ်သမျှ မှတ်သမျှ အောက်ကကော့ပေးရင်းမှ ဖီလင်တိုးလာသည့်အလျှောက် နို့အုံတွေကို လက်ဖြင့်ချေနေမိသည်။ သီဟက မြက်ခင်းပြင်ပေါ်တွင် လက်ထောက်ပြီး ဒိုက်ထိုးသလို တရကြမ်းဆောင့်စပြုနေပြီမို့ သူ့ကိုဆွဲခိုင်းလိုမဖြစ်။ တင်းမာစူထွက်နေသည့် နို့သီးခေါင်းလေးတွေ၊ ဖောင်းကားလာသည့် ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုးတွေကို သူမလက်နှင့်ပင် ပြန်ဧည့်ခံရသည်။

“ ဆောင့် .. ဆောင့်စမ်း .. သီဟ .. မင်း သခင်မကို နာနာဆောင့် .. ”

စီစီဟန် “mistress“ ဆိုသည့် role ကိုအပြည့်အ၀ ယူလိုက်သည်။ “သခင်မ ”ဆိုသောအခေါ်ကို သီဟဆီမှ စကြားတုန်းကတော့ စိတ်ထဲမနေတတ်။ သို့သော်အခုအချိန်တွင်မူ သခင်မဖြစ်ရတာ ကောင်းသည်ဟု မှတ်ယူနေသည်။ အမိန့်ပေးသည့်အတိုင်း တသွေမတိမ်းလိုက်နာပြီး အပြင်းအထန်ဆောင့်နေသူ သီဟကြောင့် အရသာတွေတစ်လှေကြီး ရနေသည်မဟုတ်လား။ တဖတ်ဖတ် တဇွိဇွိမြည်သံတွေက စက္ကန့်မလပ်ထွက်လာပြီးနောက် အဖုတ်အတွင်းပိုင်းမှ ရင်းနှီးနေသော ခံစားမှုတစ်ခုကို ပေးလာသည်။ သူမ နောက်တစ်ခါ ပြီးတော့မည်။

“ သ .. သခင် မ .. ကျ .. ကျနော် .. ”

“ ရ ..ရတယ် .. အင့် .. သီဟ .. ပြီး ပြီးလိုက် … အရည်တွေ ပန်း .. ပန်းထုတ်လိုက် … အာ .. ”

ရှုံ့ပွရှုံ့ပွနှင့် အတွင်းသားတွေကို ကစားပေးလိုက်သည်တွင် သီဟ တောင့်ခံမထားနိုင်တော့ပါ။ လိင်တံထိပ်က ဖောင်းကားတက်ပြီး လရည်တွေကို တဟုန်ထိုး ပန်းထုတ်မိသည်။ အဖုတ်တွင်းမှာ ရေကာတာအသေးစားလေး ကျိုးသည့်နှယ်ပင် ဖြစ်တည်သွားလေတော့သည်။

“ အီးးးးးးးးးးးး .. ”

တစစ်စစ်နဲ့ ပန်းထုတ်နေသော လရည်တွေကုန်သွားသည့်အချိန်တွင် သီဟကိုယ်က ထိန်းမထားနိုင်တော့ပဲ စီစီပေါ်ထပ်ကျသည်။ ကာမအရသာကို နှစ်ချီထိထိပြီးအောင် ကောင်းကောင်းကြီးပေးခဲ့သည့် သီဟကို ကြင်ကြင်နာနာထွေးပွေ့ထားသည်။ သူမမျက်နှာနှင့် နီးကပ်စွာရှိနေသည့် ပါးပြင်ပေါ်ကို အနမ်းတစ်ခုခြွေလိုက်ပြီး စီစီ သီဟနားကို ကပ်၍ ပြောသည်။

“ သီဟ က အရမ်းလုပ်တတ်တာပဲ .. ချစ်ဖို့အရမ်းကောင်းတယ် .. ”

“ ဘာ … ပြောတယ် !!! … ”

နားနားတွင် မိုးကြိုးကပ်ပစ်လိုက်သလို စီစီဟန် ဒိန်းခနဲ ခံစားရသည်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် ပိနေသူ သီဟကို ဘေးသို့ ကမန်းကတမ်း တွန်းဖယ်သည်။ ဘယ်သူရောက်လာမှန်း ဗေဒင်မေးစရာတောင်မလို။ မီးဝင်းဝင်းတောက်နေသော မျက်လုံးနှင့် သူမကို ကြည့်နေသူက လင်းသဒ္ဒါ ..

“ သ .. သဒ္ဒါ … စီစီ .. ရှင်း .. ရှင်းပြ .. ”

“ ဘာမှ ရှင်းပြစရာ မလိုဘူးးးးးးးး … ”

လင်းသဒ္ဒါလက်က ချက်ချင်းဆိုသလို ကင်ဒိုဓါးအိမ်ထဲမှ ဓါးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးဖြစ်သည်။ ကိုယ်တိုင်က အပြစ်ရှိသူဖြစ်သည့်အပြင်၊ အဖြစ်အပျက်က မြန်ဆန်လွန်းလှသဖြင့် စီစီဟန် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ သို့သော် မထင်ထားသည့် ကိစ္စတစ်ခုက ဖြစ်သည်။ စီစီတွန်းထုတ်လိုက်သူ သီဟက ချွတ်ထားခဲ့သည့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှ ဓါးမြှောင်ကို ဆွဲထုတ်သည်။ သူမနှင့် စီစီကြားထဲတွင် ရုတ်ချည်းဝင်လာသူ သီဟကြောင့် လင်းသဒ္ဒါ ဓါးကိုင်ထားရင်းနှင့် ငိုင်သွားသည်။ သူမ ဘာလုပ်ရမည်နည်း။ ဒါ သူမချစ်သူ .. သီဟ။ ပင်ကိုယ်စိတ်မရှိသေးသည့်တိုင် သူမ ချစ်ရသူလေ။ အခုတော့ သူမချစ်ရသူက သူမ အမုန်းဆုံးလူကို အကာအကွယ်ပေးနေချေပြီ။

“ သီဟ .. နောက်ဆုတ်စမ်း .. ”

“ လင်းသဒ္ဒါ .. စီစီတောင်းပန်ပါတယ် .. စီစီအတွေ့နောက်ပါသွားမိတယ် .. ဒီလိုမဖြစ်သင့်မှန်း သိ .. သိ ”

“ တော်ပြီ .. နင်ပြောတာတွေကို ဘာမှ မကြားချင်ဘူး .. သူ့ဝိညာဉ်ကို ပြန်ရတဲ့အချိန်အထိပဲ နင့်ကို ငါ သည်းငြီးခံနိုင်မယ် .. အဲဒါပြီးရင်တော့ နင် ငါတို့နဲ့ ဝေးဝေးကို သွားပေတော့ .. ”

စီစီဟန် ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသည်။ သူမ သိလိုက်ပါပြီ။ သီဟကို ဘယ်လောက်ပဲပဲ လိုချင်ခဲ့ပါစေ၊ သူနှင့်လက်တွဲကာ တစ်လောကလုံး၏ ရန်သူ ယမရာဇာကို ရင်ဆိုင်ခဲ့ချင်ပါစေ၊ အခုတော့ မဖြစ်နိုင်တော့။ သူမ၏ ဆန္ဒနှင့် သူမ၏ အနာဂါတ်ကို လဲရပေတော့မည်။ တကယ်ဆို လင်းသဒ္ဒါကို ဂရုမစိုက်ပေမယ့် အမှားကို ကျူးလွန်ခဲ့သူက သူမသာမို့ အပြစ်မဆိုနိုင်ပေ။ တစ်ဖွဲ့လုံး၏ ယုံကြည်မှုကို အလွဲသုံးစားလုပ်ခဲ့မိသည် မဟုတ်လား။ လင်းသဒ္ဒါစကားကို လက်ခံသည့်အနေနှင့်သာ ခေါင်းကို မညိတ်ချင်ညိတ်ချင် ညိတ်ပြလိုက်ရသည်။

ထိုအချိန်လေးတွင် သူမတို့နားကို အပြေးအလွှား နောက်ထပ်ရောက်လာသူက ကလျာဏီ။ ကလျာဏီခမျာ သီဟတို့မြင်ကွင်းကို ကြည့်ပြီး ပြေးလာသည့် ခြေလှမ်းတွေ တန့်သွားသည်။ တခြားဘာမှ မစူးစမ်းနိုင်ခင် လင်းသဒ္ဒါလက်ထဲက ဓါးကိုမြင်သွားပြီး သူမကို ပြေးဆွဲဖို့ ပြင်သည်။ သို့သော် လင်းသဒ္ဒါက သူမကို စူးခနဲတစ်ချက်ကြည့်ပြီး ကလျာဏီ လာခဲ့သည့်ဘက်ကို ပြန်လျှောက်သွားသည်။ ကလျာဏီနားသို့ ရောက်ချိန်တွင်မူ ခြေလှမ်းရပ်၍ အားလုံးကြားလောက်အောင် စကားတစ်ခွန်းကို ပြောသွားရှာသည်။

“ မကလျာ .. ရှင်သာ ဟိုဟာမလို လုပ်ခဲ့မယ်ဆိုရင်တော့ သဒ္ဒါကို အဆိုးမဆိုနဲ့ … ဒါပဲ ကျမပြောချင်တယ် .. ”

....................................

နှစ်ရက်တာ ခရီးဆိုသည်မှာ တွက်ကြည့်လျှင် ဘယ်လောက်မှ ကြာသည် မဟုတ်သည့်တိုင်၊ အခုတော့ လင်းသဒ္ဒါတို့ တစ်ဖွဲ့လုံး ပင်ပန်းနေပါသည်။ ညတုန်းက စီစီဟန်နှင့် သီဟတို့၏ ချုံကွယ်မှ ဇာတ်လမ်းကို သိသွားပြီးနောက် သူမတို့ အားလုံး ဘယ်သူမှ ပြန်အိပ်မပျော်တော့ပါ။ မီးပုံဘေးမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်ရင်း မိုးလင်းခဲ့ရသည်။ အရုဏ်လင်းလာသည်နှင့် ခရီးထွက်ဖို့ ရလောက်သည်မို့ ကလျာဏီ၏ နှိုးဆော်သည့်စကားကို လိုက်နာပြီး သူမတို့ ခရီးဆက်ခဲ့သည်။ တစ်နေကုန်အောင် လမ်းတွင် မနားတော့ပဲ မြင်းတွေကို နှင်လာခဲ့ကြရာ ညနေစောင်းရောက်သည့်အချိန်တွင် လယ်ကွင်းပြင်တစ်ခုသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။

“ အားလုံးပဲ … စီစီတို့ ရောက်ပြီ .. ”

ရွှေဝါရောင် သမ်းစပြုနေသော လယ်ကွင်း၏ အစွန်တွင် မြေစိုက်တဲကလေး တစ်လုံးရှိနေသည်။ တဲရှိရာသို့ ဦးတည်ကာ ဖောက်ထားသော မြေလမ်းလေးအတိုင်း စီစီဟန်၏ ဦးဆောင်မှုဖြင့် ကလျာဏီတို့ နောက်ကလိုက်လာခဲ့သည်။ သူမတို့ အားလုံးတဲရှေ့ရောက်ချိန်တွင် တဲတံခါးဝ၌ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ရှိနှင့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သတ်လတ်ပိုင်းအရွယ်ရှိမည့် ထိုမိန်းမသည် ရိုးရိုးသာမန် ဖျင်ကြမ်းဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားသည့်တိုင် သူမ၏အလှအပက ထင်းခနဲ ပေါ်နေသည်။ အသားဖြူဖြူ၊ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တောင့်သည့် ထိုအမျိုးသမီးက သူမဆီတန်းလာနေကြသည့် လူတစ်စုကို မျက်မှောင်ကျုံ့ကာ ကြည့်နေလေသည်။

တဲအိမ်ကလေးနှင့် နီးလာလေလေ စီစီဟန်ပုံစံက တစ်မျိုးဖြစ်လာလေလေ ဖြစ်သည်။ ဒါကို အရင်ဆုံးသတိပြုမိသူက သူမနှင့် ဘေးချင်းယှဉ်ကာ မြင်းစီးလာသူ ကလျာဏီ။ စိတ်ထဲ စနိုးစနှောင့်ဖြစ်ရသည်။ သူမတို့ ထင်ထားခဲ့သည်က စီစီဟန်က သီဟကို ကုဖို့ သူမ မိတ်ဆွေရှိရာသို့ ခေါ်သွားမည်ဆိုတာကို။ ဘာဖြစ်လို့ ဒီအမျိုးသမီးကို တွေ့သည့်အချိန်တွင် စီစီ ပုံစံက စိုးရိမ်သည့်အသွင် ဖြစ်နေရတာလဲ။ ထိုအတွေးကြောင့် တဲအိမ်ဝင်းထဲသို့ ဝင်လာသည်နှင့် ကလျာဏီက လက်ပြ၍ နောက်မှပါလာသူ လင်းသဒ္ဒါတို့ကို လှမ်းတားသည်။ လင်းသဒ္ဒါက ဘာဖြစ်လို့လဲဟု ပြန်မေးမည်ပြုစဉ်မှာပင် ရှေ့ကသွားနေသူ စီစီဟန် သူမ မြင်းပေါ်မှ ဆင်းသွားသည်ကို တွေ့ရသည်။ အမျိုးသမီးဘက်ကိုလှည့်ပြီး စီစီဟန် ခါးကလေးကိုင်း၍ လက်အုပ်ချီသလို အမူအယာတစ်မျိုးလုပ်ပြသည်။

“ ဆရာမ !!! … ”

“ မင်း ငါ့ကို ဆရာမလို့ မခေါ်နဲ့ !! … ”

“ နော် .. ဝတီ  .. စီစီပြောတာကို နားထောင်ပါဦး .. ”

ကလျာဏီနှင့် လင်းသဒ္ဒါတစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် ကြည့်ဖြစ်ကြသည်။ ဒီအမျိုးသမီးက စီစီဟန်၏ ဆရာမတဲ့လား။ စီစီဟန်ဆိုသည်မှာ တစ်လောကလုံးကို ဂရုမစိုက်သည့်စိတ်ထားရှိသူမှန်း သူတို့နှစ်ယောက်ကောင်းကောင်းသိသည်။ သီဟနှင့် ပတ်သက်ပြီး လင်းသဒ္ဒါနှင့် သတ်ပွဲကျင်းပခဲ့သည့်တိုင် သူမက အရေးလုပ်သည့်ပုံ ပြခဲ့တာမဟုတ်။ အခု နော်ဝတီဆိုသည့် အမျိုးသမီးရှေ့တွင်မူ စီစီမျက်နှာက ဇီးရွက်လောက်ပဲရှိတော့သည်။ သေချာတာကတော့ သူမတို့ ဆရာ တပည့်နှစ်ယောက်ကြားတွင် မပြေလည်သော ဇာတ်ကြောင်းတွေ ရှိခဲ့မည်ဆိုတာကို။

“ မူလဝိညာဉ်ပြန်ခေါ်တဲ့ spell ကို လိုချင်လို့ စီစီ ပြန်လာတာ .. နော်ဝတီ ”

“ စီ စီ ဟန်  …ငါ ရှင်းရှင်းပဲပြောမယ် … မင်းသဘောနဲ့မင်း ငါ့ဆီက ထွက်သွားခဲ့တုန်းက ဘယ်တော့မှ ငါ့ဆီ ပြန်မခိုလှုံဘူးလို့ ပြောခဲ့တာ မမေ့သေးဘူးမှတ်လား .. ”

“ မမေ့ပါဘူး .. စီစီ မိတ်ဆွေအတွက်ပဲ ရှေ့မျက်နှာနောက်ထားပြီး ပြန်လာခဲ့တာပါ  .. ”

မျက်နှာအောက်ချ၍ ပြောသည့် စီစီဟန့်စကားတွင် နော်ဝတီ သူမညွှန်ပြရာသို့ ကြည့်သည်။ မြင်းပေါ်မှမဆင်းသေးပဲ မလှုပ်မယှက်အနေအထားနှင့် သူမတို့ကို စိုက်ကြည့်နေသော သီဟကို တွေ့သည်။ နော်ဝတီ ရုတ်တရက်တော့ သီဟတွင် ဘာအမှားအယွင်းဖြစ်နေသည်ဆိုတာကို စဉ်းစားလို့မရပါ။ ခရီးပန်းလာလို့ ပင်ပန်းသည့်ပုံပေါက်နေသည်မှလွဲ၍ သူ့ပုံစံက လူကောင်းတစ်ယောက်အတိုင်းပဲပင်။

“ မင်း  မိတ်ဆွေက ဘာဖြစ်လို့လဲ .. နေ .. နေ စမ်းပါဦး … ”

သူမတို့ပြောဆိုနေသမျှကို ခံစားချက်ကင်းမဲ့သည့်မျက်နှာနှင့် ငေးကြည့်နေသည့် သီဟကြောင့် နော်ဝတီ ဖြတ်ခနဲ သတိရသည်။ ခြေစုံပစ်ကာ ထွက်သွားသည့် တပည့်မက ငါးနှစ်ကြာမှ ပြန်ရောက်လာပြီး မူလဝိညာဉ်ပြန်ခေါ် spell ကိုလိုချင်သည်ဆိုတာနှင့် ထည့်ပေါင်းလိုက်သောအခါ ဘာဆိုတာ ချက်ချင်း ရိပ်မိသည်။ နော်ဝတီ မျက်နှာတွင် ဒေါသအရိပ်အယောင်တွေ ယှက်သမ်းလာသည်။ စီစီဟန်သည် သူမကို ပစ်သွားခဲ့သည်သာမက တားမြစ်ထားသည့် spell ကိုပါ အသုံးချခဲ့ပြီ။ နော်ဝတီတို့ ပညာသည်လောကတွင် ဒါက အကြီးမားဆုံးသော စည်းဖောက်မှုပင်။

“ မင်း .. မင်း မိုက်လှချည်လား .. စီစီ .. သူ့ကို ဝိညာဉ်အတုထည့်ပေးထားတယ် မှတ်လား .. ”

“ ဒီမှာရှင့် … ဝိညာဉ်အတု ထည့်ပေးတာ ဘာဖြစ်တာမို့လို့လဲ .. ကျမ မသိလို့ မေးကြည့်တာပါ … ”

ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်အကြား တစစနှင့် အခြေအနေတင်းမာလာမှုကို မြင်နေရသည်တွင် ကလျာဏီ မနေနိုင်ပဲ ဝင်ပြောရတော့သည်။ နော်ဝတီ၏ အကြည့်စူးစူးက သူမဆီ တန်းရောက်လာသည်။ ပညာသည်မို့ ကလျာဏီနှင့် လင်းသဒ္ဒါကို ဘယ်သူတွေမှန်း မြင်စကတည်းက တန်းသိသည်။

“ ဒီမှာ  .. ရှင်က ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး စီစီနဲ့ ဝင်ပတ်သက်နေလဲတော့ မသိဘူး .. ကျမပြောပြမယ် .. ဒီကလေးကို တောထဲမှာ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေနဲ့လဲပြီး သေမလိုဖြစ်နေရာကနေ ကျမ ကယ်လာခဲ့ရတာ .. အမေတစ်ယောက်လိုပဲ ကျမ အရွယ်ရောက်တဲ့အထိ မွေးလာခဲ့တယ် … necromancy လို့ခေါ်တဲ့ မှော်ပညာကိုလဲ ကျမပဲ အိတ်သွန်ဖာမှောက် သင်ပေးခဲ့တာ .. ဒါပေမယ့် သူက ပညာစုံတော့ ဘာလုပ်တယ်မှတ်လဲ .. ဒီပညာရပ်ကို တိုက်ခိုက်ရေးဘက်မှာ အသုံးချသင့်တယ်ဆိုပြီး တောင်းဆိုလာခဲ့တယ် .. ကျမက လက်မခံတော့ ကျမ မသိအောင် တိတ်တိတ်လေး ခိုးပြီး သုံးခဲ့တယ် .. သူ ဘာအလုပ်လုပ်တာလဲဆိုတာ ရှင်သိလို့လား … ကျမတို့ပညာကို အောက်လမ်းအတတ်လို့ခေါ်တာ သူတို့လို စုန်းပြူးတွေကြောင့်ပဲ .. ”

“ နော်ဝတီ .. ရှင် တစ်ဖက်သတ်ကြီးပဲ မပြောနဲ့ .. ရှင်သာလျှင် စီစီရဲ့အရည်အချင်းတွေကို အသိအမှတ်မပြုတာ .. စီစီဘဝကို ချုပ်နှောင်ထားခဲ့တာ … သိလားးးးးး …. ”

စီစီဟန်က ငြိမ်ခံမနေပါ။ ချက်ချင်းကို ပြန်ပက်သည်။ အကူအညီလာတောင်းသည့်လူနှင့် အကူအညီပေးမည့်လူက ရန်ဖြစ်နေကြပြီမို့ အခြေအနေ ဘယ်လိုမှ မကောင်းတော့သည်ဆိုတာ ကလျာဏီ ရိပ်မိသည်။ သူမ ဝင်ပြောဖို့ ပါးစပ်ဟစဉ်မှာပင် နော်ဝတီက ဖြတ်၍ အော်သည်။

“ ငါ ဘာမှ မကြားချင်ဘူး…. နင်တို့တွေ အခုချက်ချင်း ထွက်သွားကြ !!!!  ”

တင်းမာပြတ်သားသည့် အသံနှင့် နော်ဝတီက ပြောသည့်တိုင် စီစီဟန်လက်မခံပါ။ “မသွားနိုင်ဘူး“ ဟု တန်ပြန်အော်ပြောပြီး ရှေ့ကိုတိုးသည်။ ရုတ်တရက် “ဝှီး“ခနဲ မြည်သံနှင့်အတူ မြားတစ်ချောင်းက သူမခြေဖဝါး ရှေ့တည့်တည့်တွင် စိုက်သည်။ တစ်လက်မတောင် မခြားပဲ ခြေချောင်းလေးတွေနှင့် ထိတော့မတတ် နီးကပ်စွာ စိုက်ဝင်နေသော မြားတံကြောင့် စီစီဟန် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ မြားတံလာရာသို့ ကြည့်လိုက်စဉ်တွင် တဲနောက်ကွယ်မှ လူတစ်ယောက်ပေါ်လာသည်။ လူ .. မဟုတ်သေး။ ချောမောလှသည့် မျက်နှာနှင့် ဖြောင့်စင်းနေသည့်ရွှေရောင်ဆံပင်ကြားထဲမှ ထောင်ထွက်နေသည့် နားရွက်တစ်စုံကြောင့် elf တစ်ယောက်မှန်း စီစီဟန်တို့သိသည်။ ထို elf ယောကျ်ားသည် မြားတံလေးစင်းကို တပြိုင်တဲလေးညို့တွင်ဆွဲထားပြီး စီစီဟန်တို့ဘက်ချိန်ထားသည်။ လင်းသဒ္ဒါက မြန်သည်။ အန္တရာယ်ဆိုတာကို ရိပ်မိသည်မို့ ထိုelf ပေါ်လာသည့်အချိန်တွင် သူမကလဲ နောက်ကျောတွင်လွယ်ထားသည့် လေးနှင့်မြားကိုထုတ်ကာ ပြန်ချိန်ထားပြီး ဖြစ်သည်။

“ ဆရာမ ပြောတဲ့အတိုင်း မင်းတို့ ပြန်သွားကျရင်ကောင်းမယ် … ”

“ နော်ဝတီ … ဘာလဲ … နောက်ထပ် တပည့်အသစ်လား .. ”

“ မဟုတ်ဘူး .. သက်တော်စောင့် အသစ် … ”

စီစီဟန်၏ ငေါ့တော့တော့အမေးကို နော်ဝတီကလဲ မထီမဲ့မြင်ပင် ပြန်ဖြေသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက်ကြားရှိ အခြေအနေသည် ဆူခါနီး ရေနွေးအိုးတစ်လုံးနှယ်ပင်။ အချိန်မရွေး ဝေကျပြီး ပေါက်ကွဲထွက်မည့်အသွင် ရှိနေသည်။ ရုတ်ချည်း တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားသည့် တဲအိမ်ရှေ့ကမြေကွက်လပ်တွင် ကွင်းပြင်ကို ဖြတ်တိုက်လာသည့် လေတိုးသံသာ တစ်ခုတည်းသော အသံဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုတိတ်ဆိတ်မှုကို ဖောက်ထွင်းကာ ထွက်လာသည့် ငိုရှိုက်သံကြောင့် နော်ဝတီရော ၊ စီစီဟန်ပါ အသံလာရာသို့ လှည့်ကြည့်ကျသည်။ လင်းသဒ္ဒါ .. သူမ မျက်လုံးတွင် မျက်ရည်စတွေ ခိုတွဲ၍ နေသည်။ လက်တွင်ကိုင်ထားသည့် မြားတံက တဖြေးဖြေးနှင့် အောက်သို့စိုက်ကျသွားပြီးနောက် မျက်နှာကို အုပ်၍ တအင့်အင့်နှင့် ငိုသည်။

“ ရှင်တို့တွေ ဘာတွေပဲဖြစ်ခဲ့ ဖြစ်ခဲ့ … ကျမကို သနားရင် သူ့ကိုကယ်ပါ .. ကျမ ဘာလုပ်ပေးရ ပေးရပါ .. ကျွန်ခံရမယ်ဆိုရင်တောင် ခံပါ့မယ် .. ”

လင်းသဒ္ဒါ၏ အပြောနှင့် အပြုအမူတွင် နော်ဝတီသာမက အားလုံးမျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ကလျာဏီ ချက်ချင်းဆိုသလို မြေကွက်လပ်တွင် ဒူးထောက်လိုက်သော လင်းသဒ္ဒါ လက်မောင်းကိုဆွဲထူသည်။ သို့ပေမယ့် လင်းသဒ္ဒါက သူမလက်ကို ခါထုတ်လိုက်ပြီး ဒူးထောက်မြဲဆက်ထိုင်နေသည်။ မျက်ရည်တသွင်သွင် စီးကျနေသော လင်းသဒ္ဒါအဖြစ်ကိုမြင်လျှင် နှလုံးသားရှိသူမည်သူမဆို ကြေကွဲမိမည်မှာ သေချာလှသည်။ နော်ဝတီ သက်ပြင်းမောတစ်ရှိုက်ကို ရှိုက်ကာသွင်းသည်။

“ မိန်းကလေး .. မင်းနဲ့သူနဲ့က ဘာတော်လို့ ဒီလောက်တောင် တောင်းပန်နေရတာလဲ .. ”

“ သူ .. သူ က သဒ္ဒါ အချစ်ရဆုံးသူပါ .. သဒ္ဒါ ချစ်ဦးသူပါ .. ဆရာမရယ် .. ”

“ ဟုတ်တယ် .. ဆရာမ .. နောက်ပြီး သူက ယမရာဇာကို နှိမ်နင်းနိုင်မယ့် prophecy လာ သူရဲကောင်းပဲ … ”

ကလျာဏီက လင်းသဒ္ဒါစကားကို ထပ်ဖြည့်ကာ ပြောပေးသည်။ ရင်ထဲမှလဲ လင်းသဒ္ဒါ၏ သီဟအပေါ်ထားသည့် အချစ်စိတ်ကို အသိအမှတ်ပြုလိုက်သည်။ သူမ ဘယ်လောက်ထိ သီဟကို တွယ်တာသည်ဆိုဆို၊ လင်းသဒ္ဒါ၏ မေတ္တာထုထည်လောက် အားမကောင်းသည်ဆိုတာကို သိသွားပြီဖြစ်သည်။ ကလျာဏီသာမက စီစီဟန်ပါ ထိုအချက်ကို နားလည်မိသည်။ အစတုန်းကတော့ သူမ လင်းသဒ္ဒါနှင့် အတိုက်အခံလုပ်ချင်ခဲ့သော်လဲ အခုတော့ ထိုစိတ်တွေမရှိတော့။ လင်းသဒ္ဒါ၏ အချစ်စိတ်ကို အသိအမှတ်ပြုမိပြီး သီဟသာ အကောင်းအတိုင်း ပြန်ဖြစ်ခဲ့လျှင် နောက်ဆုတ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ တကယ်ဆို သူမအတွက်က ဘာမှ ပိုမထူးတော့။ လေလွင့်ခဲ့သူမို့ သန်းခေါင်ထက် ညည့်ပိုမနက်တော့။

“ သုဝဏ … မင်းရဲ့လေးကိုဖယ်ပြီး သူတို့ကို အိမ်ထဲမှာ ဧည့်ခံဖို့ နေရာပြင်ပေးပါ .. ”

နော်ဝတီ၏ စကားတွင် လင်းသဒ္ဒါ မျက်ရည်တွေကြားမှာ သူမကို ပြုံးကာမော့ကြည့်သည်။ နော်ဝတီက သူမကို နားလည်သည့်အသွင်နှင့် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ လက်ဟန်ဖြင့်လဲ လင်းသဒ္ဒါကို ထဖို့ပြသည်။ နော်ဝတီက သီဟကို ကုဖို့လက်ခံလိုက်ပြီမှန်း အားလုံးနားလည်သည်။ စီစီဟန် အခုမှ သက်ပြင်းချရသည်။ နော်ဝတီဘက်သို့လှည့်ကာ

“ ကျေး  .. ကျေးဇူးတင် .. ”

“ မင်း .. ငါ့ကို ဘာမှ ကျေးဇူးတင်စရာမလိုဘူး းးး … ငါ ဒီမိန်းကလေးရဲ့မေတ္တာတရားကို လေးစားလို့ လုပ်ပေးတာ … မင်းနဲ့ဘာမှ မဆိုင်ဘူးမှတ် .. ”

စီစီဟန် ပါးစပ်ပိတ်ထားလိုက်ရတော့သည်။ လင်းသဒ္ဒါတို့ အိမ်ထဲဝင်သွားသည့် အချိန်တွင် သူမလဲ သီဟနှင့်အတူ နောက်ကလိုက်ဝင်လာခဲ့သည်။ နော်ဝတီ၏ တဲက အပြင်ဘက်အမြင်တွင် နုံချာလှသည်ဟု ထင်ရသော်လဲ အတွင်းဘက်တွင်မူ ခမ်းနားလှသည်။ တဲကုပ်လေးနှင့် မတူအောင်လဲ ကျယ်ဝန်းလှသည်။ ကလျာဏီဒါကို မြင်တော့ ထူးဆန်းပြီး အံ့သြမနေတော့ပါ။ နော်ဝတီဆိုတာ ဘယ်လိုပညာသည်ဆိုတာ သူမသိနေသည်မဟုတ်လား။ နော်ဝတီက အခန်းဖွဲ့ထားသည့် တဲအလယ်သို့ ဦးတည်ကာ လျှောက်သွားပြီး အိပ်ခန်းတံခါးတစ်ခုကို ဆွဲဖွင့်သည်။ သူမ အထဲသို့ ဝင်သွားချိန်တွင် ကလျာဏီတို့လဲ သီဟကိုတွဲ၍ နောက်ကပါလာသည်။ နော်ဝတီက အခန်းထောင့်က ကုတင်ကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။

“ သူ့ကို အဲဒီအိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲခိုင်းလိုက် … ”

နော်ဝတီပြောသည့်အတိုင်း စီစီဟန်က အမိန့်ပေးလိုက်သောအခါ သီဟ မဆိုင်းမတွပင် ကုတင်ပေါ် ဝင်လှဲသည်။ နော်ဝတီက သီဟ၏ နဖူးအလည်တည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး spell တစ်ခုကို စတင်ရေရွတ်သည်။ ထိုအသံကြားသည်နှင့် သီဟမျက်လုံးတွေက မှိတ်သွားပြီး စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း နဖူးအလည်တွင် အနီရောင်အဝိုင်းစက်တစ်ခု ပေါ်လာသည်။ ထိုအဝိုင်းစက်သည် အသားထဲကို လက်နှိပ်ဓါတ်မီးနှင့်ထိုးထားသည့်နှယ် အလင်းရောင်ထွက်နေသည်။ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေသော လင်းသဒ္ဒါက ..

“ သူ .. သူ .. ”

“ စိတ်မပူနဲ့ .. ကလေးမ .. သူရဲ့ဝိညာဉ်အတုကို တစ်နေရာထဲမှ စုထားလိုက်တာ .. ဒါက ဘာမှ မဟုတ်သေးဘူး .. စလုံးရေစပဲ ရှိသေးတယ် .. တကယ့်ဝိညာဉ်ပြန်ခေါ်မှုက အခုမှ စမှာ .. ဒါပေမယ့် .. ”

နော်ဝတီစကားက “ဒါပေမယ့်“တွင် ရပ်သွားပြီး တော်တော်ကြာသည့်တိုင် ရှေ့ဆက်မလာတော့။ ပြောဖို့မပြောဖို့ ချိန်ဆနေသည်နှင့်တူသည်။ စိတ်မရှည်နိုင်တော့သည့် လင်းသဒ္ဒါကပင် ဆက်၍မေးရသည်။

“ ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲ .. ဆရာမ ..သူ့ကိုကုဖို့ ဘာလိုလို့လဲ .. ”

“ အင်း .. ဒီဝိညာဉ်ပြန်ခေါ်ဖို့က spell တွင်မကဘူး .. ဆေးဖော်စပ်ဖို့လဲလိုတယ် .. အခုပြန်စဉ်းစားလိုက်တော့ ဆေးဖော်ဖို့ပစ္စည်းအကုန်ရှိပေမယ့် အဓိကလိုအပ်တဲ့အရာတစ်ခုတော့မရှိဘူး … ”

“ ဘယ်အရာမို့လို့လဲ .. ဆရာမ .. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သဒ္ဒါရအောင် ရှာပေးပါ့မယ် .. ”

“ အင်း .. ဒီဟာက ရှာရခက်တယ်လို့တော့မဟုတ်ဘူး .. ဒါပေမယ့် ကလေးမရဲ့ခွင့်ပြုချက်တော့ လိုလိမ့်မယ် .. ကဲ .. အားလုံးပဲသိရအောင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောမယ် .. ဒီကောင်လေးနဲ့ အိပ်ဖို့မိန်းမတစ်ယောက်လိုတယ် .. ”

“ အော် .. ဒါများ .. ”

လင်းသဒ္ဒါ မျက်နှာတွင် ဘာများခက်လို့လဲဆိုသည့် အသွင်က ချက်ချင်းပေါ်သည်။ ကလျာဏီနှင့် စီစီဟန်ကမူ ပြုံးစိစိမျက်နှာပေးနှင့် ရှိနေသည်။

“ မပြီးသေးဘူး .. ကလေးမ .. အဲဒီမိန်းမဟာ သူနဲ့အရင်က မအိပ်ဘူးတဲ့သူဖြစ်ရမယ် .. ကဲ ပြောစမ်း .. မင်းတို့သုံးယောက်ထဲမှာ ဘယ်သူ သူနဲ့ မအိပ်ဘူးလဲ .. ကလေးမကိုပဲ အရင်မေးမယ် .. သူနဲ့မင်းနဲ့က အတူတူနေခဲ့ပြီးပြီလား .. ”

“ ဒါ .. ဒါ .. ”

မထင်မှတ်ထားသည့် ကိစ္စကြောင့် လင်းသဒ္ဒါ မျက်နှာက ဆေးနီပက်ဖြန်းလိုက်သလို နီရဲသွားသည်။ ဒါပေမယ့် ခနသာ။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် နော်ဝတီ၏ စကားကြောင့်ဖြစ်ပေါ်လာမည့် အကျိုးဆက်ကို တွေးမိပြီး မျက်လုံးကလေးအဝိုင်းသားဖြစ်သည်။ ကလျာဏီကို လှမ်း၍ ကြည့်စဉ်တွင် သူမကလဲ လင်းသဒ္ဒါအား မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်နှင့် ပြန်ကြည့်နေသည်။ စီစီဟန်ဘက်ကို လှည့်ကြည့်တော့လဲ သူမက သူလဲမကူနိုင်ဆိုသည့် သဘောနှင့်လက်ခါပြသည်။

မိန်းကလေးသုံးယောက်၏ မျက်နှာအမူအယာနှင့် အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး နော်ဝတီ ကွက်ခနဲမျက်နှာပျက်သည်။ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် သူမတို့သုံးယောက်စလုံးကို လက်ညိုးထိုး၍ ..

“ မင်းးးး … မင်းတို့တွေ ဘယ်လိုဟာတွေလဲ … ပြောစမ်း .. မင်းတို့သုံးယောက်စလုံး သူနဲ့အိပ်ခဲ့တယ်ပေါ့ .. မင်းးး .. ”

သူတို့နှင့်အတူ အခန်းထဲရောက်နေသော သုဝဏသည် ဆရာမဖြစ်သူ၏ စကားအကြားတွင် ချက်ချင်းကို နောက်ကျောမှလွယ်ထားသော လေးကို ထုတ်ယူသည်။ အခြေအနေက ရုတ်ချည်းပြန်တင်းမာလာ၏။

“ နေဦး … နော်ဝတီ .. ရှင် သူ့ကိုကယ်ဖို့ လင်းသဒ္ဒါကို ကတိပေးပြီးပြီမှတ်လား .. ကျမတို့ necromancy ပညာမသင်ခင်မှာ ရွတ်ဆိုခဲ့ရတဲ့ oath ထဲက နံပါတ်သုံးအချက်က ဘာလဲ .. ”

စီစီဟန်စကားက ဘာဆိုတာ လင်းသဒ္ဒါတို့ နားမလည်ပါ။ သို့သော် နော်ဝတီကတော့ နားလည်သည်ထင်သည်။ အသားတဆတ်ဆတ်တုန်သည်အထိ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားပေမယ့် လင်းသဒ္ဒါတို့ကို နှင်ထုတ်သည့်စကားတော့ မဆို။ သူမဒေါသကို သူမ ထိန်းချုပ်နေရာမှန်း သုန်မှုန်နေသည့် မျက်နှာကသိသာလှသည်။ တစ်မိနစ်၊ နှစ်မိနစ်လောက် ထိုအတိုင်းဖြစ်နေသည်။ ထို့နောက်မှ သူမ စိတ်လျှော့လိုက်ဟန်နှင့် “ဟူး“ခနဲနေအောင်ပင် သက်ပြင်းကို ရှူထုတ်လိုက်ရင်း လင်းသဒ္ဒါတစ်ယောက်ထဲကိုသာ စိုက်ကြည့်သည်။

“ ကျန်တဲ့သူတွေ အားလုံး အပြင်ထွက်ကျ .. ငါနဲ့ သူနဲ့ပဲ နှစ်ယောက်ထဲ စကားပြောချင်တယ် .. ”

ကလျာဏီက စီစီဟန်ကို မျက်ရိပ်မျက်ချည်ဖြင့် လှမ်းမေးသည်။ စီစီဟန်က သူမဆရာမပြောသည့်အတိုင်း လိုက်နာဖို့ ခေါင်းညိတ်ပြသည်တွင် အခန်းဝသို့ တဖြေးဖြေးချင်း ပြန်ဆုတ်လျှောက်သည်။

“ ဟေ့နေဦး … မင်း က နဂါးမ မဟုတ်လား … ”

“ ဟုတ်ပါတယ် .. ကျမနာမည် ကလျာဏီပါ .. ”

“ မင်း ခုနတုန်းက သူ့အကြောင်းပြောတာ တစ်ခုရှိတယ် .. သူက ယမရာဇာကို နှိမ်နင်းနိုင်မှာဟုတ်လား .. မင်း ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုပြောနိုင်တာလဲ .. ”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ .. တောင်တော်ရှင်မဆိုတာလဲ ကျမပဲမို့လို့ပါ .. ”

“ အော် .. ဒီလိုကိုး .. ကောင်းပြီလေ … မင်းတို့ ထွက်သွားကြပါ .. ငါ ဒီမိန်းကလေးနဲ့ ဆွေးနွေးစရာရှိတယ် … ”

ကလျာဏီတို့ နော်ဝတီတောင်းဆိုသည့်အတိုင်း ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ သုဝဏကိုပါ နော်ဝတီက မျက်ရိပ်ပြလိုက်သဖြင့် သူပါအပြင်ရောက်လာသည်။ အခန်းအပြင်ရောက်ရောက်ချင်း ကလျာဏီက စီစီဟန်နားသို့ ကပ်ပြီး သီဟကိုကုသဖို့ ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍မေးသည်။ ပြန်ကြားရသည့်အဖြေတွင် သူမမှာ ရယ်ရမလို၊ ငိုရမလိုဖြစ်သည်။ စီစီဟန်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း သူမမျက်နှာက ပြောင်စပ်စပ်နှင့်။ သူမစိတ်ထဲတွင် နော်ဝတီဘေးကြပ်နံကြပ်ဖြစ်နေခြင်းကို စိတ်ထဲမှ ကျိတ်သဘောကျနေသည်။ တဲအဝင်ဝရှိ ဧည့်ခန်းဘက်သို့ ရောက်လာသောအခါ ရယ်ချင်လာသည့်စိတ်ကို မထိန်းနိုင်ပဲ ခိခနဲ ရယ်မိသည်။ သုဝဏက သူ့ကို မျက်မှောင်ကုတ်၍ လှမ်းကြည့်သည်။ စီစီဟန်နှင့် သုဝဏ တော်တော်ကြာသည့်အထိ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စိုက်ကြည့်မိကြသည်။ အကြည့်ချင်းဆုံပြီး နှစ်ယောက်စလုံး ရင်ထဲတွင် ဘာလိုလိုတောင် ဖြစ်သွားကြသည်။

အတွင်းအခန်းထဲမှာတော့ ..

“ လင်းသဒ္ဒါ .. ကလေးမ … မင်းရဲ့ချစ်သူကို ကုဖို့ဆိုတာ ဘယ်နည်းလမ်းပဲရှိတော့တယ် ဆိုတာ မင်းနားလည်တယ်မှတ်လား .. အခု ငါနေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ပတ်ပတ်လည်မှာ ဘာလူနေအိမ်ခြေမှ မရှိဘူး .. အဲဒီတော့ သူနဲ့အတူအိပ်ပေးနိုင်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဆိုတာ ဘယ်သူ့ကိုညွှန်းနေတယ်ဆိုတာ မင်းသဘောပေါက်မှာပါ .. ”

“ ပေါက် .. ပေါက်ပါတယ် ဆရာမ .. သဒ္ဒါ ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး .. ”

“ အင်း … ငါလဲ ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိဘူး .. မင်းကို ကူညီဖို့ ကတိပေးထားခဲ့ပြီးပြီဖြစ်လို့ ငါသူ့ကို မကယ်လို့လဲ မရဘူး ..အဲဒီတော့ ကလေးမပဲ ဆုံးဖြတ်ပါ .. မင်း တစ်ခုသိထားဖို့က ငါက ငါ့ရင်ခွင်ကိုစုံကန်သွားတဲ့ ဟိုဟာမလိုအစားမျိုးတော့ မဟုတ်ဘူး .. ”

“ သဒ္ဒါ .. နားလည်ပါတယ် .. ဆရာမ … ဟူး .. မတတ်နိုင်ဘူး ဆရာမ .. သဒ္ဒါ ထပ်တောင်းပန်ပါတယ် .. သူ့ကိုသာရအောင်ကယ်ပါ .. သဒ္ဒါ အားလုံးကို မျက်စိမှိတ်ပြီး နားလည်ပေးပါ့မယ် .. ”

“ ကောင်းပြီလေ .. ငါက တိုင်ရင်းသူပီပီ စကားကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောတတ်တယ် .. အဲဒီတော့ ငါအတတ်နိုင်ဆုံး ကိစ္စမြန်မြန်ပြီးဖို့ပဲ ဆောင်ရွက်မယ် … အဲဒီအတွက် မင်းအကူအညီလိုတယ် .. ”

“ ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. သဒ္ဒါ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ .. ”

“ သူ့ကို အသင့်ဖြစ်လာအောင် မင်းလုပ်ပေး .. ကျန်တဲ့ကိစ္စက ငါဆက်တာဝန်ယူတယ် .. အားလုံးအဆင်ပြေတယ်ဆိုရင် နောက်တစ်နာရီအတွင်းမှ မင်းချစ်သူ ဝိညာဉ်ပြန်ရလာစေရမယ် .. ငါပြောတာ နားလည်လား .. ”

“ နားလည်ပါတယ် .. ဆရာမ .. သဒ္ဒါ လုပ်ပေးပါ့မယ် … ”

လင်းသဒ္ဒါ မတတ်နိုင်တော့။ ဒီတစ်ခါတော့ သိသိကြီးနှင့်ပင် သူမ သီဟအတွက် လုပ်ပေးရတော့ပေမည်။ စီစီဟန်တုန်းက သူမခွင့်ပြုချက်မပါသည်မို့ သီဟနှင့်ဖြစ်ပျက်သည်ကို ပက်ပင်းကြီးမိသောအခါ ဒေါသအကြီးအကျယ်ထွက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် သူမစိတ်ထဲတွင် တခြားဘာခံစားချက်မှ မဖြစ်။ နော်ဝတီဆိုသည့် တိုင်းရင်းသူဆရာမနှင့်ကျတော့ ခံစားမှုကမတူတော့။ ပက်လက်ကလေးလဲကာ ငြိမ်သက်နေသော သီဟဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်စဉ်တွင် လက်ကလေးတွေက မသိမသာတုန်ယင်နေသည်။ ဘောင်းဘီကျွတ်သွားပြီး အဓိကအရာကပေါ်လာပြီမို့ လင်းသဒ္ဒါ နော်ဝတီဘက်သို့လှည့်ကြည့်သည်။

“ အင်္ကျ ီအနားသားတွေကို လိပ်တင်ပေး ..  ဘာမှ ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်မဖြစ်တာ ကောင်းတယ် .. ”

သီဟအောက်ပိုင်းက ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖြစ်သွားသည်။ နော်ဝတီ စိတ်ညို့ကာ အသိမဲ့အောင်ပြုလုပ်ထားသဖြင့် သီဟပေါင်ကြားရှိကောင်က ကွေးကွေးလေးအိပ်ပျော်နေရှာသည်။ တုန်ရီနေသာလက်တွေနှင့် လင်းသဒ္ဒါ လှမ်းကိုင်သည်။ နူးညံ့လှသည့် သူမလက်နှင့် ထိတွေ့လို့ထင်သည်။ လိင်တံက တုံ့ခနဲတစ်ချက်ဖြစ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါအချိန်ဆွဲမနေတော့။ မြန်မြန်ကိစ္စပြီးလေဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ခေါင်းကိုငုံ့ချလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေဟထားသည့် ပါးစပ်ထဲသို့ ထိပ်ဖူးက ဝင်ကာပျောက်ကွယ်သွားသည်။ လင်းသဒ္ဒါ အာငွေ့လေးပြီး လျှာကိုကစား၍ စစုပ်သည်။ လက်တစ်ဖက်နှင့်လဲ တင်းတင်းလေးဖြစ်လာသော ဥနှစ်လုံးကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးသည်။ ဘယ်လောက်ပဲ အသိစိတ်မရှိသည်ပြောပြော၊ ဒါမျိုးဆိုတာက အလိုလိုတုံ့ပြန်တတ်သော ဗီဇမို့ မိနစ်ပိုင်းအတွင်း သီဟလိင်တံ မာတောင်လာသည်။ လင်းသဒ္ဒါ ပါးစပ်နှင့်မဆန်တော့။

“ ပြွတ် .. ”

“ ရပြီ မှတ်လား .. ”

“ ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. ”

တဒိတ်ဒိတ်သွေးတိုးသလို ခုန်နေသော လိင်တံအရင်းကို လင်းသဒ္ဒါကိုင်ထားရင်း နော်ဝတီကို လှည့်ဖြေသည်။ နော်ဝတီကို လက်ထဲမှာ ကြေးခွက်လိုလို ခွက်တစ်လုံးကိုင်ထားသည်ကိုတွေ့သည်။ ထိုခွက်ကိုင်ထားရင် သူမက သူတို့နားသို့ တိုးလာသည်။

“ ကလေးမ .. မင်းဆက်နေချင်သေးလား .. ဒါမှမဟုတ် အပြင်မှာပဲ စောင့်မလား … ”

“ သဒ္ဒါ .. အပြင်မှာပဲစောင့်ပါ့မယ် … သူ .. သူ အကောင်းအတိုင်းပြန်ဖြစ်လာမှာပါနော် .. ”

နော်ဝတီဆီမှ အကြည့်စူးစူးတစ်ချက်က ရောက်လာသဖြင့် လင်းသဒ္ဒါ ကမန်းကတမ်းကို ခေါင်းကို ငုံ့မိသည်။ နောက်ထပ်ဘာမှ ထပ်မမေးတော့ပဲ ကုတင်ဘေးတွင် တင်ပလွှဲထိုင်နေရာမှ ထသည်။ အခန်းအပြင်ဘက်သို့ နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်တော့ပဲ လျှောက်လာခဲ့သည်။ သို့သော်အခန်းဝအရောက်တွင်မူ စိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်လာသဖြင့် တစ်ချက်လှည့်ကြည့်သည်။ တွေ့လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် သူမမျက်နှာတွေပူသလို ရင်တွေလဲ တဒိန်းဒိန်းခုန်သည်။ နော်ဝတီ၏ အောက်ပိုင်းတွင် ဘာအဝတ်မှမရှိတော့ပဲ သူမက သီဟပေါင်နားတွင် ရောက်နေသည်။ လင်းသဒ္ဒါကို ကျောပေးထားသဖြင့် တင်းရင်းဝင်းပြောင်နေသော တင်ပါးဖြူဖြူကြီးနှစ်ခုကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ တိုင်းရင်းသူဖြစ်သည့်နှင့်အညီ နော်ဝတီက ဆုံတောင့်ကာ၊ အောက်ပိုင်းကြီးသည်။ ဒါ .. ဒါကြီးနှင့် …။ ဘာတွေမှန်းမသိ ဆက်တွေးနေမိသည့် လင်းသဒ္ဒါ အတွေးစကိုဖြတ်ဖို့ သူမကိုသူမ သတိပေးရင်း အပြင်ကို ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်လာခဲ့ရသည်။

တစ်နာရီလောက်မျှသော အချိန်ကို လင်းသဒ္ဒါတို့သုံးယောက် ဘယ်လိုဖြုန်းရမယ်မှန်းမသိ။ အားလုံးထဲတွင် အကြီးဆုံးလို ဖြစ်သည့် ကလျာဏီက အာရုံပြောင်းအောင် စကားစမြည်ပြောဖို့ တစ်ခါနှစ်ခါ ကြိုးစားသေးသော်လဲ သူမစကားကို ဘယ်သူမှ ပြန်မပြောကြ။ လင်းသဒ္ဒါက ဂနာမငြိမ် အမူအရာနှင့် ဧည့်ခန်းတွင်ထိုင်လိုက်၊ ထပြီး တဲအဝမှနေ အပြင်ကိုငေးလိုက်နှင့်ရှိနေသည်။ စီစီဟန်ကမူ ခပ်ပြုံးပြုံး အမူအယာနှင့် ရှိနေပြီး တစ်ချက်တစ်ချက်တွင် သုဝဏကို အထာပေးသလိုနှင့် ကြည့်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ကလျာဏီလဲ လက်လျှော့ပြီး ထိုင်ခုံကျောကိုမှီပြီး မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်ရတော့သည်။

................

“ အပြင်ကလူတွေ ဝင်လာခဲ့ကြတော့ … ”

အကုန်လုံးက ဒီအခေါ်ကို စောင့်နေကြသူမို့ နော်ဝတီအသံထွက်လာသည်နှင့် အခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့ကြသည်။ နော်ဝတီက အားလုံးပြီးစီးမှ လှမ်းခေါ်တာဖြစ်လို့ထင်သည်။ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ မြင်ကွင်းမျိုးကို မတွေ့ရပဲ သီဟရော၊ သူမပါ အဝတ်အစားအပြည့်အစုံ ဝတ်ပြီးသား ဖြစ်နှင့်နေကြသည်။ အခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့သူတွေကို အမြင်တွင် နော်ဝတီက လင်းသဒ္ဒါကို လက်ပြပြီး လှမ်းခေါ်သည်။

လင်းသဒ္ဒါက သီဟ မျက်စိမှိတ်ပြီး လှဲနေရာ ကုတင်စွန်းတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ သူမလက်နှင့် သီဟလက်ကို ဆွဲယူဆုပ်ကိုင်ထားပြီး မျက်တောင်မခတ်တမ်း စိုက်ကြည့်နေသည်။ နော်ဝတီ၏ spell က အလုပ်လုပ်သည်၊ မလုပ်သည် မသိပေမယ့် ဆေးကုသမှုကတော့ စွမ်းမှန်း သီဟကို မြင်ယုံနှင့် လင်းသဒ္ဒါ ရိပ်မိသည်။ သီဟ၏ အသားအရည်နှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်သည် နဂိုအတိုင်း ပြန်ဖြစ်နေသည်။ သိပ်မကြာလိုက်။ သီဟ မျက်တောင်တွေက လှုပ်ခါလာပြီး သူ့မျက်လုံးတွေ ဖြေးညင်းစွာ ပွင့်သည်။ ကလျာဏီအပါအဝင် မိန်းကလေးသုံးယောက်စလုံး ပါးစပ်ကလေး ဟသွားကြသည်။ ဒါ .. ဒါဆို ..။ နော်ဝတီက လင်းသဒ္ဒါတို့နား တိုးလာပြီး နဖူးကို လက်ဖြင့်အသာစမ်းသည်။ ပြီးမှ စိတ်ချသွားသည့် အမူအယာနှင့် …

“ ကျမနာမည်က နော်ဝတီ … ရှင့်နာမည်ကို ကျမကို ပြောပြပါလား … ”

သီဟ အကြည့်က နော်ဝတီဆီရောက်သည်။ စကားပြောဖို့ အားယူသည့်အနေနှင့် ရင်အုပ်မို့တက်လာသည်အထိ လေကိုရှိုက်သွင်းသည်။

“ ကျနော့်နာမည် သီဟ .. မြန်မာ့တပ်မတော် Black Eagles အဖွဲ့ရဲ့ကွန်မန်ဒို .. ”

လင်းသဒ္ဒါ မျက်ဝန်းထဲတွင် အရောင်တွေ လက်သွားသည်။ နှုတ်ခမ်းထောင့်လေးကို ကိုက်၍ မပွင့်တပွင့်မေးမိသည်။

“ သီဟ .. ကျမ ဘယ်သူဆိုတာ သိလား … ”

သီဟ အကြည့်က လင်းသဒ္ဒါဆီရောက်သည်။ သူ့မျက်ဝန်းတွေတွင် လင်းသဒ္ဒါ၏ အမေးကို အဖြေရှာနေသည့်ဟန်က အတိုင်းသားပေါ်လွင်နေသည်။ လင်းသဒ္ဒါတစ်ယောက် ကိုယ့်ရင်ခုန်သံကို ကိုယ်ပြန်ကြားရသည်အထိတောင် စိတ်လှုပ်ရှားမိပြီး သီဟ ပါးစပ်မှ ထွက်ကျလာမည့် အဖြေကိုစောင့်မျှော်နေမိသည်။ တစ်မိနစ်ကျော်ကျော်ကြာသည့်အထိ သီဟဆီမှ စကားသံထွက်မလာပါ။ လင်းသဒ္ဒါ မျက်ဝန်းက စိုးရိမ်စိတ်၊ ဝမ်းနည်းစိတ်နှင့်မျက်ရည်စတွေ အလိုလိုရစ်သိုင်းလာသည်။ သီဟ၏ လွတ်နေသာ လက်တစ်ဖက်က ဖြေညင်းစွာမြှောက်တက်လာပြီး သူမပါးပြင်ကို လာထိသည်။ ထို့နောက် သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် ကြင်နာသည့် အပြုံးက ပေါ်လာပြီး ..

“ ကိုယ်သိပါတယ် … သဒ္ဒါ .. ဒါ … ကိုယ့်ရဲ့အချစ်ရဆုံး မိန်းကလေးပါ .. ”

.......................................................................

လင်းသဒ္ဒါတို့ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ပြန်ရောက်နေကြတာ တော်တော်ကြာပြီဖြစ်သည်။ သီဟ မူလဝိညာဉ်ပြန်ရလာကတည်းက လင်းသဒ္ဒါက သူ့အနားက မခွဲတော့။ ကိန္နရီ၊ ကိန္နရာမောင်နှံ ကွဲကွာရာမှ ပြန်တွေ့ရသည့်နှယ် တစ်ယောက်လက်၊ တစ်ယောက်ဆွဲ၊ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ထိုင်နေကြသည်။ နဂိုမူလ သီဟ အတိုင်း ဟုတ်သည်၊ မဟုတ်သည်ကို ကလျာဏီနှင့် လင်းသဒ္ဒါကပင်စ၍ အကြောင်းစုံ မေးသည်။ သီဟက ပြန်ဖြေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် နော်ဝတီသည် ကလျာဏီက ဘာကြောင့် သီဟကို prophecy လာ သူရဲကောင်းအဖြစ် ပြောခြင်းဆိုတာကို နားလည်လာရသည်။ သူမ အခုမှ ဘဝင်ကျမိသည်။ ယမရာဇာဆိုတာ သူမတို့လောကရှိ လူတန်းစားမရွေး၊ အမျိုးအနွယ်မရွေးအတွက် အန္တရာယ်ကောင်ဆိုတာ နော်ဝတီကောင်းကောင်းကြီး သိပါသည်။ သို့သော် သူမစိတ်ထဲတွင် ဘဝမကျသေးတာ သိသည်။ ယမရာဇာက မာယာဒေဝီကိုလွှတ်၍ သီဟကို သတ်ခိုင်းတာတော့ ဟုတ်သည်။ ဘာဖြစ်လို့ မာယာဒေဝီတစ်ယောက် လင်းသဒ္ဒါလက်ချက်နှင့် ကိစ္စချောသွားချိန်တွင် နောက်ထပ်လိုက်လံ မသုတ်သင်ရတာလဲ။ သူမဆီလာရာလမ်းတလျှောက် စီစီဟန်တို့ အနှောင့်အယှက်မရှိပဲ ရောက်လာခဲ့သည်က အနည်းငယ်ထူးဆန်းနေသည်။ ထိုအတွေးကြောင့် လင်းသဒ္ဒါနှင့် ကလျာဏီ မေးသမျှကို ရှင်းပြနေသူ သီဟဆီသို့ အကြည့်မရောက်ပဲ ခေါင်းရင်းဘက်ရှိ ပြတင်းပေါက်မှနေ၍ အပြင်ကိုငေးကာ ကြည့်နေမိသည်။

ဟင် .. ဒါတွေက ဘာတွေပါလိမ့်။ သူမပိုင် လယ်ကွင်းပြင်၏ အစွန်ဘက်၌ မဲမဲလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေသော ကျွဲတစ်အုပ်ကိုတွေ့သည်။ နော်ဝတီ စိတ်ထဲ စနိုးစနောင့်ဖြစ်သည်။ ဒီအနီးအနား ပတ်ဝန်းကျင်တွင် တကယ်ဆို သူမမှလွဲ၍ တခြားသူမရှိ။ ဒီကျွဲအုပ်က ဘယ်ကရောက်လာရတာလဲ။ တောရိုင်းကျွဲတွေလို့ ပြောရလောက်အောင် သူမတဲနောက်ဘက်က တောတွင် ဒါမျိုးရှိသည်ဟု မကြားမိ။ သူမ ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ထိုကျွဲအုပ်က ရုတ်ချည်း တဲဘက်သို့ရွေ့လျားလာသည်။

“ သုဝဏ … ဒီကျွဲတွေက ဘယ်ကလဲ သိလား … ”

အလောတကြီး ဖြတ်ပြောသည့် နော်ဝတီစကားကြောင့် သီဟပြောသမျှကို နားထောင်နေရာမှ ဆရာမဖြစ်သူ ညွှန်ပြရာသို့ သုဝဏကြည့်သည်။ သူကြည့်လိုက်သည့်အချိန်တွင် ကျွဲအုပ်က တဲနှင့်တော်တော်နီးကပ်လာပြီဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ထိုကျွဲတွေ၏ အင်္ဂါရပ်ကို ပြတ်ပြတ်သားသား မြင်နေရသည်။ နဲနဲနောနော အကောင်ကြီးတွေ မဟုတ်။ ရိုးရိုးကျွဲတွေ မဖြစ်နိုင်တာ သေချာသည်။

“ Minotaur !!!!!!!!!!!!!!!!!!! …. ”

သုဝဏဆီမှ အော်သံထွက်လာပြီး လူက ပြတင်းပေါက်မှ ခုန်ထွက်သည်။ လေးနှင့်မြားက သူ့လက်ထဲမှ အဆင်သင့်ပါသွားသည်။ တဲထဲတွင် ကျန်နေခဲ့သူ အားလုံး ဘာဆိုတာ မေးစရာမလိုတော့ပါ။ ကလျာဏီက သူမသယ်လာခဲ့သည့် ရိုင်ဖယ်ကို သီဟလက်ထဲသို့ကမ်းပေးသည်။ လင်းသဒ္ဒါကမူ သီဟကို တစ်ချက်ကြည့်၍ သုဝဏနည်းတူ ပြတင်းပေါက်မှ ခုန်ထွက်သည်။ အရေးကြုံလာသည်သောအခါ သူမစိတ်ထဲတွင် ကိန်းအောင်းနေသော warrior စိတ်ဓါတ်က ကြီးစိုးသွားသည်။

“ သဒ္ဒါ သတိထားးးးးးးးး … ”

သီဟ လင်းသဒ္ဒါ အတွက် စိုးရိမ်တကြီး လှမ်းအော်ပြီး လက်ထဲရောက်လာသည့် ရိုင်ဖယ်ကို ပြတင်းပေါက်၌အကျအနထောက်သည်။ ရှေ့ဆုံးက ပြေးလာသည့် Minotaur တစ်ကောင်ကို ချိန်သည်။

“ ဒက် … ဒက် .. ”

ထို Minotaur ကိုထိတော့ထိသည်။ ကိုယ်က တုံ့ခနဲဖြစ်သွားသည်မှ အပ ပြေးလာမှုက မရပ်။ ဆက်လက်၍ ပြေးလာသည်။ ထို့အပြင် ရိုင်ဖယ်သံကြောင့် Minotaur တွေအား သီဟတို့က အသင့်စောင့်နေသည်ဆိုတာကို အချက်ပေးလိုက်သည်နှင့်တူသည်။ Minotaur တွေအားလုံး နောက်ကျောတွင် လွယ်ထားသော နှစ်ဖက်သွားပုဆိန်များ ကိုယ်စီကိုယ်စီ ထုတ်ကာ ကိုင်လိုက်ကြသည်။ အခုအတိုင်းသာဆိုလျှင် သီဟတို့ဘက်က ဘယ်လိုမှ အခြေအနေကောင်းသည့်ပုံ မပေါ်ပင်။ စိတ်ကိုငြိမ်အောင်ထား၊ အသက်ကိုဝအောင်ရှုသွင်းပြီး ခုနကပစ်လိုက်သော Minotaur ၏ နဖူးတည့်တည့်ဆီသို့ သေနတ်ပြောင်းဝကိုလှည့်သည်။ လှုပ်ရှားနေသည့် ပစ်မှတ်မို့ ချိန်ရတာတော့ နဲနဲခက်သည်။ ဖြတ်ခနဲ သေနတ်ပြောင်းဝတွင် ပေါ်လာသည်နှင့် မောင်းကွင်းပေါ်ရှိ သူ့လက်ညိုးကကွေးသွားသည်။

“ အီး … ဝူးးးးးးးးးးးး … ”

ဒီတစ်ချက်ကိုတော့ Minotaur ဘယ်လိုမှ တောင့်ခံမထားနိုင်။ အသံနက်ကြီး ကျယ်လောင်စွာအောင်ပြီး သူ့ကိုယ်ကဘုန်းခနဲ မြေကြီးပေါ် ပစ်လဲသည်။ ဘေးနားက ယှဉ်ပြေးလာသည့် Minotaur တွေသည် ထိုအဖြစ်တွင် ကြက်သေသေသလို တုံ့ဆိုင်းသွားသည်။ သို့သော် ဒါက ခဏဖြစ်သည်။ ချက်ချင်းဆိုသလို တော်လဲသံများပေါ်ထွက်သည့်အလား ကျယ်လောင်စွာဟစ်အော်ကြပြီး တရှိန်ထိုးချီတက်လာကြသည်။ ပြေးလာကြသည့်အရှိန်က ခုနကထက်ပင် မြန်သလို လမ်းကြောင်းတစ်ခုထဲမဟုတ်တော့။ ဘယ်ညာအုပ်စုနှစ်ခုခွဲပြီး ရောယှက်ကာ ပြေးလာသည်။ Minotaur တွေသည် အချဉ်မဟုတ်။ တကယ်ပင် တိုက်ရည်ပြည့်ဝသော assassin တွေဖြစ်ပုံရသည်။ နော်ဝတီ၏တဲနှင့် ကိုက်၁၀၀ကျော်ကျော် အကွာအဝေးသို့ ရောက်လာကြသည်။

“ ဘယ်လိုလဲ ဝံပုလွေမ … မြားပစ်ပြိုင်မလား .. ”

“ စိန်လိုက်လေ … ”

တဲရှေ့ရှိ သစ်ပင်တစ်ပင်စီ နောက်ကွယ်တွင် နေရာယူထားသော သုဝဏ လင်းသဒ္ဒါကို လက်ဟန်ဖြင့် လှည့်အချက်ပြသည်။ လင်းသဒ္ဒါက ဘယ်ဘက်ခြမ်း၊ သူက ညာဘက်ခြမ်းလို့ ဆိုလိုဟန်ရှိသည်။ လင်းသဒ္ဒါ မထီမဲ့မြင်ပြုံးလိုက်ပြီး နောက်ကျောက မြားတံကို ဆွဲယူသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ထိုမြားတံက သူမဆီမှ အရှိန်အဟုန်ပြင်းစွာ ထွက်သည်။ ဘယ်ဘက်ခြမ်းက ပြေးလာသည့် Minotaur တစ်ကောင်၏ ခေါင်းတည့်တည့်ကို ထုတ်ချင်းဖောက်သည်။ “မင်း မဆိုဘူး .. ဝံပုလွေမ ..“ဟု သုဝဏက ပြောပြီး လင်းသဒ္ဒါနည်းတူ မြားတံကိုပစ်လွှတ်သည်။ သို့ပေမယ့် သူ့မြားတံက လေထဲမှာပင် နှစ်ချောင်းအဖြစ်ခွဲသွားပြီး ညာဘက်က Minotaurနှစ်ကောင်၏ ခေါင်းကို ဝင်စိုက်သည်။ လင်းသဒ္ဒါကို လှည့်ကြည့်တော့ သူမ အထင်မကြီးဘူး အထာနှင့် နှာခေါင်းရှုံ့ပြသည်။ သုဝဏက သဘောကျယ်သလို တဟဲဟဲနှင့်ရယ်ပြီး သူနေရာယူထားရာ သစ်ပင်ကြီးရှိ မြေနိမ့်ကိုင်းတစ်ကိုင်းကိုဆွဲပြီး အပေါ်သို့ ခုန်တက်သွားသည်။ ထို့နောက်တော့ …

Minotaur တွေက စုစုပေါင်း ၁၂ကောင် ရှိသည်။ သို့သော် ထိုတစ်ဒါဇင်သည် နော်ဝတီ၏ တဲသို့ ရောက်လာချိန်တွင် တစ်ဝက်သာကျန်တော့သည်။ ကျန်သည့်ကောင်တွေက သီဟ၊ လင်းသဒ္ဒါနှင့် သုဝဏကြောင့် မရဏလမ်းသို့ ရောက်သွားကြပြီဖြစ်သည်။ သို့သော် ကျန်သည့် ခြောက်ကောင်ကပင် သီဟတို့အသက်ကို ခြွေဖို့ လုံလောက်လှသည်။ သီဟတို့ထက် သုံးလေးဆလောက် ကြီးမည့်ခန္ဓာကိုယ်များ ပိုင်ဆိုင်ထားသည့်အပြင် လေးလံသည့် နှစ်ဖက်သွားပုဆိန်များကို ကိုင်တွယ်ထားခြင်းကြောင့် လူချင်းပူးကပ်သွားသည့် အချိန်တွင် ဘယ်လိုမှ ရင်ဆိုင်ဖို့ မလွယ်တော့။ ပြန်လည်တိုက်ခိုက်ဖို့ နေနေသာသာ ပုဆိန်သွားမထိအောင်ပင် ဆုတ်ကာပြေးရသည်။ သီဟ ရိုင်ဖယ်ကိုလဲ မသုံးနိုင်တော့။ နော်ဝတီဆီက ရသည့် ကချင်ဓါးလိုမျိုး ဓါးရှည်တစ်လက်နှင့်ခုခံနေရသည်။

“ သီဟ !!!! … ”

အနီရောင်အဆင်းရှိသော Minotaurတစ်ကောင်နှင့် ရင်ဆိုင်နေရသော လင်းသဒ္ဒါ ၊ ဖင်ထိုင်လျက်လဲကျသွားသည့် သီဟအဖြစ်ကို လှမ်းမြင်သည်။ ပြေးသွားပြီး ကူညီချင်ပေမယ့် သူမရှေ့က ရန်သူကြောင့် မသွားနိုင်။ လင်းသဒ္ဒါ စိုးရိမ်စိတ်က ငယ်ထိပ်ထိရောက်ပြီး မျက်လုံးပြာမတတ်ဖြစ်သည်။

“ ဒိုင်း .. ”

အောင်သေအောင်သား စားတော့မည့်နှယ် ပါးစပ်ကြီးဟ၍ပြုံးပြီး သီဟကို ပုဆိန်နှင့်လွှဲခုတ်သည့် Minotaur ခေါင်းက ပွင့်ထွက်သည်။ သီဟ ဘောင်းဘီ ဘေးအိတ်ထဲမှ ပစ္စတိုက ဒီနေရာတွင် အသုံးဝင်သွားသည်။ အသက်မဲ့သွားသော Minotaur ကိုယ်က သူ့အပေါ်ပိကျမလာခင် သီဟ ဘေးသို့ လှိမ့်ထွက်သည်။ နော်ဝတီကိုင်ထားသော တောင်ဝှေးရော၊ လူကိုပါ တပြိုင်တည်းပိုင်းချလိုက်သော Minotaur ၏ နောက်ဘက်ဆီသို့ ရောက်သည်။ သီဟ ပစ္စတိုက နောက်ထပ် မီးထပ်ပွင့်သည်။

“ ဟာ .. လင်းသဒ္ဒါ !!! … ”

အသက်ချင်းလုနေရသည့် အချိန်တွင် လင်းသဒ္ဒါတစ်ယောက် တဒင်္ဂ သတိလစ်သွားခြင်းက အမှားဖြစ်သည်။ သတိကောင်းသည့် သီဟက လက်မြန်ခြေမြန်နှင့် ပစ္စတိုကို ဆွဲကာပစ်ထည့်နိုင်သော်လဲ သူမက ရင်ဆိုင်နေရာသည့် ရန်သူ Minotaur အနီကောင်ကို မေ့သွားသည်။ သူမခေါင်းတည့်တည့်ပေါ်သို့ အနီကောင်ဆီမှ ပုဆိန်သွား ဝှီးခနဲကျသည်။ ပုဆိန်သွားနှင့် ခေါင်းထိဖို့ တစ်လက်မလောက်လိုတော့သည့် အချိန်တွင် လူတစ်ယောက်က ဖြုန်းခနဲ လင်းသဒ္ဒါကို ပြေးဖက်သည်။ စီစီဟန်နှင့် လင်းသဒ္ဒါထပ်ကာ လိမ့်သည်။ ဒုန်းခနဲ မြည်သံနှင့်အတူ လင်းသဒ္ဒါရှိခဲ့သည့်နေရာမှ မြေကြီးက နှစ်ခြမ်းကွဲသွားသည်။ အနီကောင် သူ့ပုဆိန်ချက် မအောင်မြင်ဘူးဆိုတာ သိသည်။ ပုဆိန်သွားကို နှုတ်ဖို့ပြင်စဉ်မှာပင် ခေါင်းနောက်မှ မြားတစ်စင်းက ပေါက်ထွက်သည်။ အသံနက်ကြီးနှင့် အော်လိုက်သည့် အနီကောင်အသံကို ကွင်းပြင်တစ်ခုလုံးပင် ကြားနိုင်လောက်သည်။

“ ကျေး .. ကျေးဇူးပဲ .. ”

“ နောက်မှပြော .. လက်စလက်နသပ်လိုက်ကြရအောင် .. ”

စီစီဟန်က ထဖို့ ကမ်းပေးသည့် လက်ကို လင်းသဒ္ဒါ ကျေကျေနပ်နပ်ပင် ဆွဲယူလိုက်သည်။ ထိုတဒင်္ဂလေးအတွင်း မိန်းကလေးနှစ်ဦးသည် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး နားလည်သွားသည်။ သေဘေးထဲမှ အတူလွတ်လာကြသည့် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပြုံးကာပြရင်း ကလျာဏီ၊ နော်ဝတီနှင့် သုဝဏတို့ဆီ ပြေးဝင်သွားကြသည်။ Minotaur သုံးကောင်ထဲသာ ကျန်တော့သည်မို့ လင်းသဒ္ဒါတို့ မှုစရာမလိုမှန်း သဘောပေါက်နားလည်သည်။ လင်းသဒ္ဒါတို့နည်းတူ Minotaur သုံးကောင်ကလဲ နားလည်သည်။ သို့သော် သူတို့တွင် နောက်ဆုတ်ပြန်ဖို့ ဆန္ဒမရှိ။ ယမရာဇာခိုင်းလိုက်သည့်ကိစ္စ အောင်မြင်မှဖြစ်မည်။ မအောင်မြင်ပဲ ပြန်သွားလျှင် ရလာမည့်ရလဒ်က တိုက်ပွဲတွင်ကျသွားရတာထက် ဆိုးမှန်း သိကြသည်။ သေသေကြေကြေ တိုက်ခိုက်ကြဖို့ပဲရှိတော့လေသည်။

..............................................................................................

အခန်း ( ၅ ) 

ယမရာဇာ သူ့ရှေ့တွင် ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နှင့် ဒူးထောက်နေသော ညီအစ်မနှစ်ယောက်ကို ငုံ့ကြည့်သည်။ ညိုညိုချောချော တောသူမလေးနှစ်ယောက်သည် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ သွေးပျက်ဖွယ်မြင်ကွင်းကို ကြည့်ရင်း အသားဆတ်ဆတ်တုန်ရှာသည်အထိ ကြောက်ရွံ့နေရှာသည်။ လူ့ဘီလူးကြီး သုံးယောက်ကြား၌ အသက်ပျောက်နေရှာသူက သူမတို့ တစ်ရွာထဲနေ သူငယ်ချင်း။ အဖြစ်ဆိုးလှချည့်ရဲ့ …။

“ ဘယ်လိုလဲ .. မင်းတို့နှစ်ယောက် ငါပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်ကြမှာလား .. ငါ့တပည့်တွေ လက်ထဲအပ်လိုက်ရမလား … ”

“ ကျ .. ကျမ … ”

စောက်ဖုတ် တစ်ခုခုလုံး သွေးချင်းနီနီကာ ပေါက်ပြဲနေပြီး တကိုယ်လုံး အညိုအမည်းဆွဲနေသည့် သူငယ်ချင်းမ၏ ကံကြမ္မာဆိုးကြောင့် မိန်းကလေးနှစ်ယောက် စကားတောင် မဆိုနိုင်။ နှုတ်ခမ်းတွေ တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်ကာ မျက်နှာက ဇီးရွက်လောက်ပဲ ရှိတော့မည်။

“ ဟေ့ .. ငါမေးနေတယ် လေ .. မကြားဘူးလား .. ဘာလဲ ..မင်းတို့က ဟိုကောင်တွေ လီးကို ပိုကြိုက်လို့လား .. ”

“ မ .. မဟုတ်ပါဘူး … ကျ .. ကျမတို့ ကို သနားပါ … ကျမတို့ သူတို့နဲ့ မ .. မလုပ်ပါရစေနဲ့ .. ”

“ ဒါဆို မင်းတို့က ငါလုပ်တာပဲ ခံချင်တယ်ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့ .. ဟုတ်လား .. ”

“ ကျ .. ကျမ .. အဟင့် .. အဟင့် .. ”

အကြီးမဖြစ်သူက ငိုတော့ အငယ်မ ဖြစ်သူကပါ မျက်ရည်တဖြိုင်ဖြိုင်ကျသည်။ ယမရာဇာ မျက်စိရှေ့မှ မြင်ကွင်းကို ကြည့်ပြီး သဘောအကျကြီး ကျသည်။ တဟားဟား ရယ်မောရင်း နောက်ဘက်နားတွင် ရှိသော ကျောက်သားထိုင်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ ဟေ့ကောင်တွေ … အဲဒီ ဟာမကို ဆွဲထုတ်ပြီး မင်းတို့ အပြင်ထွက်သွားတော့ … ”

လီးတန်းလန်းနှင့် လူ့ဘီလူးသုံးကောင်က တဂီးဂီးနှင့် အသံပြုရင်း ပေါင်ပြဲပြီး သေနေသည့် မိန်းကလေးကို ခြေထောက်ကဆွဲ၍ အပြင်ထွက်သွားကြသည်။ ကျောက်ဂူအခန်းထဲတွင် ယမရာဇာနှင့် ဟီရာနား ရွာမှ ညီအစ်မချောတို့သာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။

ယမရာဇာတစ်ယောက် ငရဲတံခါးဖွင့်နိုင်ဖို့အတွက် လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားကို ရှာဖွေနေသည်မှာ ဒီနေ့ပါနှင့်ဆို ငါးရက်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးရသည့် သတင်းက ဟီရာနားရွာသို့ ညွှန်ပြသဖြင့် ထိုရွာကို သူ့သစ္စာခံ Orc တွေနှင့် ဝင်စီးခဲ့သည်။ ဟီရာနားရွာသည် ရွာငယ်လေးတစ်ခုသာ ဖြစ်ပြီး လူနေအိမ်ခြေရယ်လို့ မယ်မယ်ရရ ရှိသည်မဟုတ်။ တကယ်ဆို သူလိုချင်သည့် သတင်းရဖို့ပဲ ယမရာဇာ ဆောင်ရွက်သင့်သော်လဲ ယမရာဇာဆိုသည့် မိစ္ဆာဆိုးက ဇာတိလေးတော့ ပြချင်သေးသည်။ တစ်ရွာလုံးကို မီးလောင်တိုက်သွင်းခဲ့ယုံမက လမ်းညွှန်ကျောက်ပြား၏ နေရာကို ပြောပြခဲ့သည့် ရွာခေါင်းဆောင်၏ သမီးနှစ်ယောက်ကိုပါ သူ့အတွက် ခေါ်လာခဲ့သည်။ ညီအစ်မနှစ်ယောက်ခမျာ တစ်ရွာလုံး၏ အဖြစ်ဆိုးကို မျက်စိရှေ့တွင် တွေ့ခဲ့ရယုံမက၊ လူ့ဘီလူးတွေ ဆွဲခေါ်လာခဲ့သည့် သူငယ်ချင်း .. ရက်ရက်စက်စက် မုဒိန်းကျင်ခံရတာကိုလဲ မကြည့်ချင်မှအဆုံး မြင်ခဲ့ရသည်။ ကြောက်ရွံ့မိသည်မှာ လိပ်ပြာလွင့်စဉ်မတတ်ပင်။

“ လာခဲ့စမ်း .. မင်းတို့နှစ်ယောက် … ”

ကောင်မလေး နှစ်ယောက် ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နှင့် ယမရာဇာ ရှေ့ရောက်လာသည်။ ယမရာဇာက တစ်ချက် စူးခနဲ ကြည့်လိုက်သည်တွင် မိန်းကလေးနှစ်ယောက် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိပဲ ခေါင်းငုံ့သည်။ အကြီးမက ညာလက်နှင့် ဘယ်ဘက်လက်မောင်းကို ပြန်ပွတ်နေသလို၊ အငယ်မလေးကလဲ လက်ချောင်းလေးတွေ အချင်းချင်း ဆုပ်နယ်နေသည်။

“ ထိုင်ကြစမ်း .. ”

“ ပြောစမ်း .. မင်းတို့ နာမည်တွေ … ”

“ ကျ .. ကျမက သာသာ .. သူက ဝါဝါ .. ”

“ နာမည်လေးတွေနဲ့ မင်းတို့ လိုက်သားပဲ .. ပြောစမ်းပါဦး .. မင်းတို့ယောကျ်ားနဲ့ အိပ်ပြီးပြီလား .. ဟီး .. ဟီး .. ”

ဘာအဖြေရမည်ဆိုတာ သိနေသည့်တိုင် ကောင်မလေးတွေ  စိတ်လှုပ်ရှားအောင် တမင်မေးလိုက်တာ ဖြစ်သည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပဲ။ အငယ်မလေး ဝါဝါက မျက်လုံးလေး ပိုဝိုင်းသွားသလို၊ သာသာ နှုတ်ခမ်းလေးကလဲ ဟသွားရှာသည်။ ကြောက်ရွံ့နေသည့်ကြားမှ ရှက်သွေးဖြာသွားရပြီး ခေါင်းကလေးငုံကာ မပွင့်တပွင့် ဖြေရှာသည်။

“ မ .. မအိပ်ရ သေးပါဘူး … ”

“ တကယ်လား .. နောက်မှ မင်းတို့ ငါ့ကို လိမ်နေတာဆိုရင် ငါ့တပည့်တွေကို ပြန်ခေါ်လိုက်မှာ .. ”

“ မ .. မခေါ်ပါနဲ့ .. ရှစ်ကြီးခိုးပါတယ် .. ကျ .. ကျမတို့ … အ ဟင့် .. ဟင့် .. ”

“ ဟိတ် .. တော်ကြစမ်း ငိုနေတာတွေ .. ငါ နောက်ထပ် မင်းတို့ဆီက မျက်ရည်ကျတာမမြင်ချင်ဘူး .. နားလည်လားးးးးးးး  ”

အသံနက်ကြီးကြောင့် ညီအစ်မနှစ်ယောက် ငိုသံက တိခနဲ တိတ်သွားသည်။ ယမရာဇာ ခြေထောက်ကို ဆန့်ကာခွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဝတ်ရုံစကို ဖယ်သည်။ ဗလာလွတ်သွားသည့် ပေါင်ကြားမှ ဘွားခနဲ ပေါ်လာသည်က ငရုတ်ကျည်ပွေ့ကြီး အလား ထင်ရသည့် လိင်တံ။

“ အို .. ”

“ ဟင် .. ”

“ ဟေ့ .. ဘာဖြစ်လို့ မျက်နှာလွှဲသွားရတာလဲ … ပြန်လှည့်စမ်း မင်းတို့မျက်နှာတွေ .. ”

ကောင်မလေး နှစ်ယောက် ကြောက်ကြောက်နှင့် တရမ်းရမ်းဖြစ်နေသာ အတံကြီးကို ပြန်ကြည့်ရသည်။ ယမရာဇာက ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ဝင်လာလို့ရအောင် ခြေထောက်ကို ထပ်ကားသည်။

“ ငါ့လီးကို လက်နဲ့ဆုပ်ပြီးပွတ်စမ်း …  ”

ဒီအခြေအနေရောက်မှာတော့ သာသာတို့မှာ ရွေးချယ်စရာ လမ်းမရှိတော့ပါ။ ရင်နာနာနှင့်ပင် လိင်တံဆီကို လက်လှမ်းလိုက်ရသည်။ ဝါဝါ့လက်က လိင်တံအရင်းကို ဆုပ်ကိုင်မိသွားပြီး၊ သာသာကတော့ ထိပ်ဖျားပိုင်းကို ကိုင်မိသည်။ ပူနွေးနေသည့်အချောင်းကြီးက နူးညံ့လှသည့်လက်ဖဝါးပြင်ထဲတွင် သက်ရှိသတ္တဝါတစ်ကောင်လို တရုန်းရုန်းဖြစ်နေသည်။

“ ကိုင်ပြီး .. ငြိမ်မနေကြနဲ့.. ထိပ်ဖူးကို လျာနဲ့လျက်ပေး .. လုပ် .. လုပ်လေ .. ငါပြောနေတာ မကြားဘူလား .. ”

မျက်ရည်ကိုယ်စီ ဝိုင်းနေသော သာသာနှင့်ဝါဝါ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အားပေးသည့်အကြည့်နှင့်ကြည့်သည်။ အရင်ဆုံး သာသာခေါင်းကလေး နိမ့်ကျသည်။ ထိပ်လုံးကြီးနှင့် တစ်လက်မလောက် အကွာအရောက် ၊ လျှာနီနီလေးကို ထုတ်ပြီး လျက်ပေးလိုက်သည်။

“ အင်း … လျက်စမ်း .. မင်းပြီးရင် မင်းညီမအလှည့် .. ဟိုကောင်မလေး မင်းအစ်မ ဘယ်လိုလုပ်ပေးတယ်ဆိုထား ကြည့်ထားဦး … ”

ယမရာဇာ ဇိမ်ကျနေသည်တောင်မှ ဝါဝါကို လှမ်းဟောက်သေးသည်။ ဖြဲခြောက်သည့် သဘော။ မဟုတ်သေးဘူး။ ဖြဲခြောက်တာ မဟုတ်ဘူး။ ဖြဲလိုးတာလို့ ဆိုရမယ်။ ခြောက်တာတွေ မခြောက်တာတွေ ယမရာဇာ စိတ်မဝင်စား။ မာယာဒေဝီ မရှိတော့ကတည်းက မာတင်းနေသည့် လိင်တံအတွက် ဖြေလျော့ဖို့သာ စိတ်ဝင်စားသည်။ ဟောက်စားလုပ်လို့ ရတုန်း လုပ်သည့်သဘောသာ ဖြစ်သည်။ ဟုတ်သည်။ တကယ်လဲ သူက ဟောက်ပြီး စားမှာပဲလေ။ အ ဟက် .. ဟက် ..။

“ တော်ပြီ .. မင်း ညီမကို အလှည့်ပေးလိုက်ဦး .. ”

ဝါဝါအလှည့်ရောက်လာသည်။ ဝက်ဖြစ်မှတော့ ချေးကြောက်လို့ မဖြစ်ဆိုပြီး စိတ်အားတင်းကာ သူမရှေ့က အစ်မဖြစ်သူ လုပ်သွားသည့်အတိုင်း လုပ်ရသည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ မသတီလိုက်သည့်ဖြစ်ချင်း။ အော့အန်ချင်သည့်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရသည်။ ဝါဝါလျှာနီနီလေးက ထိပ်ဖူးကို ပတ်ချာလည်လျက်ပေးနေစဉ်တွင် ယမရာဇာက သာသာခေါင်းကို လှမ်းကိုင်သည်။ အောက်ကိုအားနှင့်ဖိချလိုက်သောအခါ ဂွေးဥကြီးတွေနှင့် သူမပါးစပ်က ထိသည်။ ယမရာဇာ ဘာလိုချင်တယ်ဆိုတာ သာသာက ရိပ်မိသည်မို့ ပါးစပ်ကိုဟ၍ စုပ်ပေးလိုက်သည်။

“ အေး .. ဒီလိုမှပေါ့ … ကောင်းတယ်ကွာ … ဟုတ်ပြီ .. ”

ယမရာဇာ မာန်တက်လာပြီး ဝါဝါခေါင်းကိုဆွဲကိုင်၍ ထိုးညှောင့်သည်။ လိင်တံကြီးက မဆန့်မပြဲဝင်သွားပြီး အာခေါင်ကိုလာထောက်သည်။ ဝါဝါတစ်ယောက် ပျို့တက်လာပြီး မျက်ရည်ဝဲတက်သည်။ ယမရာဇာ ပေါင်ကြားကို အတင်းလက်နှင့်တွန်းထုတ်သည်။ မရ။ တစ်စက္ကန့်၊ နှစ်စက္ကန့်၊ စက္ကန့်တော်တော်ကြာသွားသည်။ ဝါဝါမျက်နှာက ဖြူဖတ်ဖြူရော် ဖြစ်လာပြီး တအင်းအင်းအော်သံက လည်ချောင်းထဲမှ ထွက်ကျသည်။

“ ကျ မ .. ကျမ ညီမလေးကို သနားပါဦးးးးး … ”

သာသာတစ်ယောက် ညီမဖြစ်သူ အဖြစ်ကို မြင်ပြီး မျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူးနှင့် တောင်းပန်သည်။ ထိုတော့မှ ယမရာဇာ ဝါဝါခေါင်းကို ချုပ်ကိုင်ထားမှုကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။

“ အ ဟွတ် .. အော့ … ”

ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုကာ တံတွေးတွေ စီးကျနေသည့် ဝါဝါအဖြစ်ကို ကြည့်ပြီး ယမရာဇာ တဟားဟားရယ်သည်။ တစ်ဆက်တည်း သာသာ့ကို လက်တစ်ဖက်ထဲနှင့် ဆွဲထူလိုက်သည်။

“ ဗြိ .. ဗြိ .. ”

ယမရာဇာ လက်က ဘယ်ညာနှစ်ချက်လှုပ်လိုက်သည်နှင့် သာသာကိုယ်ပေါ်ရှိ အဝတ်တွေက အကုန်ပြဲဆုတ်ကာ ပါကုန်သည်။ အောက်ပိုင်းမလုံတော့သလို၊ အပေါ်ပိုင်းတွင်လဲ ဟာလာဟင်းလင်း။ အရွယ်ရောက်ပြီးခါစ အပျိုနို့လေးတွေမို့ တင်းကာဝင်းပြောင်နေသည်။

“ လာခဲ့စမ်း … ”

ယမရာဇာ၏ ကြမ်းတမ်းမှုကို သွေးပျက်မတတ် ထိတ်လန့်သွားပြီး နောက်ဆုတ်ပြေးဖို့ ပြင်နေသည့် သာသာ၊ လက်အဆွဲခံလိုက်ရပြီး ဇွိခနဲ ပါသွားသည်။ ယမရာဇာက ညိုညိုဝင်းဝင်း ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို တင်ပါးလုံးလုံးလေးအောက်မှ ခွဲကိုင်ပြီး သူ့ကိုယ်နှင့်ကပ်သည်။ မဟတဟလေး ဖြစ်သွားသည် အဖုတ်ဝလေးနှင့် တံတွေးတွေစိုရွှဲနေသည့် ထိပ်လုံးကြီး တေ့မိသွားသည်။ ယမရာဇာ ကြမ်းပြီ။ သူ့အားကြီးနှင့် မညှာမတာ သာသာ့ကိုယ်လေးကို ဆွဲချသည်။ လိင်တံထိပ်က ပထမဝင်တောင်မဝင်ချင်။ အပေါက်ဝလေးက ချိုင့်ပြီးတော့ တင်းခံထားသေးသည်။ သို့သော် ယမရာဇာ ဆက်တိုက်ဖိချမှုကိုတော့ မခံနိုင်။ အတင်းပွတ်တိုက်ထိုးခွဲပြီး အထဲကို ကျွံဝင်သွားသည်။

“ အားးးးးးးးးးး .. သေပါပြီ .. အမေရေ့… ”

သာသာတစ်ယောက် မချိမဆန့်ကို အော်မိသည်။ ယမရာဇာအဖို့တော့ အော်လေ ကြိုက်လေပဲလေ။ အစကတည်းက သူက ဒီညီအစ်မနှစ်ယောက်ကို သနားသည်မှ မဟုတ်တာ။ သူ့ဆန္ဒပြည့်ဖို့အရေးက အဓိကမို့ ဖိချနေမှုကို လုံးလုံးမလျှော့။ အဖုတ်ဝကပြဲလန်ပြီး အထဲကိုဝင်သွားသည်။ သာသာတစ်ယောက် နာကျင်မှုဒဏ်ကြောင့် မျက်ဖြူလန်မတတ်ဖြစ်သည်။ ယမရာဇာကမူ ညှာနေသည်မရှိ။ အကုန်လုံးဝင်သွားသည်နှင့် သာသာကိုယ်လေးကို ပင့်မပြီး ပြန်ပြန်ဆောင့်ချသည်။

ဝါဝါသည် အစ်မဖြစ်သူ အဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး ကြောက်လိုက်သည်မှာ သေးတောင်မှ ဖြန်းဖြန်းပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူမမှာ ဒီလိုဖြစ်လို့ ဖြစ်မှန်းတောင် မသိဘူး။ ထွက်ပြေးဖို့ရန်လဲမေ့နေပြီး မျက်လုံးအပြူးသားနှင့် သူမမျက်နှာရှေ့က လိင်တံကြီးကို ကြောင်ပြီးကြည့်နေမိသည်။ မျက်စိထဲတွင် သွေးစသွေးနတွေ ပေနေသော အချောင်းကြီးက သာသာအင်္ဂါထဲကို မဆန့်မပြဲ အဝင်အထွက်ဖြစ်နေက သူမကို ညို့ထားသလိုဖြစ်သည်။ ကြောက်လွန်းအားကြီးသဖြင့် သူမခေါင်းထဲတွင် ဘာစဉ်းစားဉာဏ်မှ မရှိတော့။

“ သွားတော့ .. မင်းညီမကို လိုးတော့မယ် … ”

ယမရာဇာ တွန်းချလိုက်သည်တွင် သာသာကိုယ်က ခွေခွေလေး ပုံလဲကျသည်။ တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်နိုင်ပဲ ငြိမ်သက်သွားသည်မို့ သေသွားပြီလားတောင် မသိ။ ယမရာဇာ အရည်တွေပေလပွနှင့် အတံကြီးကို ဝါဝါဘက်လှည့်သည်။

“ လေးဘောက်ထောက်ပြီး ကုန်းစမ်း … ”

ဝါဝါက ကြောင်နေပြီမို့ ယမရာဇာခိုင်းသည်ကို မသိတော့။ မျက်တောင်မျှပင်မခတ်နိုင်ပဲ မျက်ဆံသေနေသည့် ဝါဝါကိုကြည့်ပြီး သူမဘာဖြစ်နေသည်ဆိုတာ ယမရာဇာ သိသည်။ ထပ်မပြောတော့ပဲ သူ့ဖာသာသူ ဝါဝါကိုယ်လေးကို ဆွဲလှည့်လိုက်သည်။

“ ဟ .. မင်းကတောင် သေးတောင် ထွက်ကျနေတာလား .. ဟား .. ဟား .. ကောင်းတယ် .. စိုရွှဲနေတော့ မင်းအစ်မလို မနာတာဘူးပေါ့ .. ဟား .. ဟား … ”

အကွက်လိုက်ကြီး စိုနေသာ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ အရည်တလက်လက်စိုနေသည့် အဖုတ်က ပေါ်လာသည်။ ယမရာဇာ မဆိုင်းမတွပင် ဝါဝါတင်ပါးနောက်တွင် ဒူးထောက်၍ ထိုင်သည်။ တရမ်းရမ်းဖြစ်နေသည့် လိင်တံထိပ်ဖူးက ပေါင်တံကြားရှိ အဖုတ်ဆီသို့ တန်းထောက်မိသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ “သေပါပြီ .. အမေရေ“ ဆိုသည့် အော်သံကို အစ်မပြီးတော့ ညီမဖြစ်သူဆီမှ ဆက်ကြားလိုက်ရလေသည်။ ငရဲတံခါးပွင့်သည် မပွင့်သည်မသိ။ သာသာနှင့် ဝါဝါတို့ကတော့ အရှင်လတ်လတ်နှင့် ငရဲကို ရောက်ဖူးသွားချေလေပြီ ….။

.............................................

သီဟ၏ မူလဝိညာဉ်ကို ပြန်ရလာကတည်းက နော်ဝတီပညာကို ကလျာဏီတို့ လေးစားပြီးသားဖြစ်သည်။ အခု မျက်စိရှေ့တွင် Minotaur ခေါင်းဆောင်က သေနေရာမှ ထ၍ စကားပြောသည်ကို မြင်သည်၌ ပို၍လေးစားမိသည်ဟု ဆိုရမည်။ သုဝဏနှင့် သီဟနှစ်ယောက်ပေါင်း၍ ညှင်းပန်းနှိပ်စက်ခဲ့သည့်တိုင် ဒီ Minotaur က အသေတာ ခံသွားသည်။ ယမရာဇာ ရှိနေရာနှင့် ပတ်သက်၍ စကားတစ်လုံးမှ မထွက်။ မေးလို့မရသည့်အဆုံး အပျောက်ရှင်းပြီးကာမှ နော်ဝတီက သူမအစွမ်းနှင့် ဝိညာဉ်ကို ခေါ်ပြီး မေးခဲ့တာဖြစ်သည်။ ထိုရောအခါတွင်မူ သီဟတို့မေးတုန်းက မရသည့် ယမရာဇာ၏ အကြံကို သူတို့ သိလာရသည်။

“ ဒါဆို .. ကျမတို့ မြန်မြန်လိုက်မှ ဖြစ်မယ် … ယမရာဇာ လက်ထဲကို လမ်းညွှန်ကျောက်ပြား ရသွားရင် ငါးပါးမှောက်ပြီသာမှတ် … ”

ကလျာဏီ စကားကို အားလုံးက လက်ခံပါသည်။ နော်ဝတီ အစီအစဉ်နှင့်ပင် သူတို့ လိုအပ်မည့် ပစ္စည်းတွေကို ထုတ်ပိုးပြီး ဒုန်းစိုင်းထွက်လာခဲ့ကြသည်။ နော်ဝတီနေရာကနေ သွားလျှင် ယမရာဇာ သွားမည်ဟု သိခဲ့ရသော ဟီရာနားရွာသည် တစ်ပတ်တာမျှ သွားရမည့် ခရီးဖြစ်သည်။ အခုအတိုင်းဆိုလျှင် သီဟတို့က နဲနဲတောင် နောက်ကျနေသေးသည်ဟု ပြောလို့ရသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် သူတို့တွေ နေ့မအား၊ ညမအား ခရီးနှင်လာခဲ့ရာ ငါးရက်မြောက်နေ့တွင် ဟီရာနား ရွာသို့ ရောက်လာခဲ့ကြသည်။

“ ဟာ .. ရက်စက်လိုက်တာ …. ယမရာဇာ .. တောက် … တွေ့လို့ကတော့ သေပြီသာမှတ် … ”

အခုထက်ထိ ယမရာဇာ၏ အားနည်းချက်ကို မသိသေးသည့်တိုင် မျက်စိရှေ့ကမြင်ကွင်းကြောင့် သီဟ သွေးပွက်ပွက်ဆူသည်။ ဟီရာနားရွာသည် တစ်ရွာလုံး မဲပြာကျနေပြီး သုသန်တစပြင်ကမှ ပိုကြည့်ကောင်းနေဦးမည်။ မီးလောင်ကျွမ်းပြီး သေနေကျသော အလောင်းတွေက ဟိုတစ်စ၊ ဒီတစ်စ။ ကွန်မန်ဒို စစ်သားတစ်ယောက်မို့ ဒါမျိုး သူမြင်ဖူးခဲ့သော်လဲ ခေါင်းတခြား ကိုယ်တခြား၊ လက်တခြား ခြေတခြား အင်္ဂါ မစုံသော အလောင်းတွေက ယမရာဇာ၏ လူမဆန်အောင်ရက်စက်မှုကို မီးမောင်းထိုးပြနေသည်။ သီဟသာမက သူတို့ တစ်ဖွဲ့လုံး အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ထားရသည်။ အခုထွက်လာသည့် မစ်ရှင်(misson) တွင် ဖာသိဖာသာပုံစံဖြင့် နေလာခဲ့သည့် သုဝဏပင်လျှင် ယမရာဇာကို ပြေးသတ်ချင်စိတ် ချက်ချင်းပေါက်သည်။

“ အခု ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ .. ကလျာဏီ .. ပျောက်ဆုံးနေသာ ကမ္ဘာ (The Lost World) ကိုရှာဖို့ လမ်းစပျောက်ပြီ … ”

“ ဟို .. သေနေတဲ့ လူတွေဆီက ဝိညာဉ်ကို ခေါ်မေးလို့မရဘူးလား .. နော်ဝတီ .. ”

“ ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ ကလျာဏီရယ် .. သေတာကဖြင့် ကြာလှပြီ .. ရတောင်မှ ကျမခေါ်မမေးချင်ဘူး .. ဒီလောက်အဖြစ်ဆိုးနဲ့ ကြုံခဲ့ရတဲ့သူတွေဆီက ကြားရမယ့် စကားကို ကျမ နားမထောင်နိုင်ဘူး .. ”

နော်ဝတီပြောသည်က ဟုတ်ပါသည်။ အားလုံးထဲတွင် အသက်အရှည်ဆုံးဖြစ်ပြီး၊ အတွေ့အကြုံလဲများသည့် ကလျာဏီ .. အခုတော့ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိ။ Minotaur ဆီမှ နောက်ဆုံးရခဲ့သည့် သတင်းက ဟီရာနားရွာ သူကြီးဖြစ်သူသည် ပျောက်ဆုံးနေသောကမ္ဘာနှင့် ပတ်သက်၍ လမ်းညွှန်နိုင်သည်ဆိုတာကို ..။

“ ဒီလို လုပ်ကြည့်ရအောင် .. ကျနော်တို့တွေ ဒီနားပတ်ဝန်းကျင်ကို လိုက်ရှာကြည့်ကြရအောင် .. အကယ်၍သာ ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်သွားတဲ့ ရွာသူရွာသားတွေ ရှိခဲ့ရင် အနည်းဆုံးတော့ ယမရာဇာ ဘယ်ဘက်ထွက်သွားတယ်ဆိုတာ မေးကြည့်လို့ ရနိုင်တယ် .. ”

သီဟ စကားကို အားလုံးလက်ခံပါသည်။ ရွာကိုပတ်ကွေ့ကာ ကျော်ဖြတ်ပြီး အနောက်ဘက်တွင် မြင်နေရသော တောင်တန်းဆီသို့ မြင်းတွေကို ဦးတည်လိုက်သည်။ သီဟ အတွေးက မမှားပါ။ တောထဲသို့ ဝင်ရာလမ်းစတွင် ခြေရာတွေ ရှုပ်ထွေးနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ လင်းသဒ္ဒါ မြင်းပေါ်ကနေ ဆင်းပြီး ခြေရာတစ်ခုကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။

“ ဒါ … Orc ရဲ့ခြေရာမဟုတ်လား .. ”

ကလျာဏီ လှမ်းမေးသည့် စကားကို လင်းသဒ္ဒါက ခေါင်းညိတ်ပြီး ဟုတ်မှန်ကြောင်း ထောက်ခံလိုက်သည်။ မြေပြင်နှင့်မျက်နှာကို ထိမတတ်ကပ်လိုက်ပြီး သူမ မျက်စိကိုမှိတ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ၏ ဝံပုလွေနားရွက်တစ်စုံ ထောင်လာပြီး စက္ကန့်အနည်းငယ် အကြာတွင် မျက်စိပြန်ပွင့်သည်။ တောင်ဘက်ကို လက်ညိုးထိုးပြပြီး ..

“ သူတို့တွေ ဒီဘက်ကို ထွက်သွားတယ် … ”

“ မြင်းတွေ ထားခဲ့မှ ရမယ် .. Orc တွေက မြင်းအနံ့ကို တစ်မိုင်အကွာလောက်ကတည်းက အနံ့ခံနိုင်တယ် .. ”

သီဟတို့ ခြေကျင် ဝင်လာခဲ့ကြသည်။ လင်းသဒ္ဒါက ရှေ့ဆုံးက၊ သူက နောက်က။ ချစ်သူနှစ်ဦးသည် တစ်ဦးစိတ်ကိုတစ်ဦး နားလည်သည့်နှယ် စကားတစ်ခွန်းမှ ပြောစရာမလိုပဲ မျက်ရိပ်မျက်ချည်နှင့်ပင် တောတိုးလာခဲ့သည်။ သီဟရော၊ လင်းသဒ္ဒါ၏ လှုပ်ရှားမှုက ကြောင်တစ်ကောင်အလား သွက်လက်ပေါ့ပါးလှသည်။

“ ရှင် .. သူနဲ့ပတ်သက်ပြီး ပြောတဲ့ prophecy က အမှန်ပဲလား .. ”

“ ကျမ စိတ်ထဲမှတော့ တစ်ထစ်ချယုံတာပဲ .. သီဟ ပုံစံက ထူးခြားတယ်ဆိုတာတော့ ရှင်လဲပဲ သိမှာပါ .. ”

ကလျာဏီ နှစ်ကိုယ်ကြားလေသံနှင့် နော်ဝတီကို အဖြေပေးလိုက်သည်။ နော်ဝတီက နောက်ထပ် ထပ်မမေးတော့။ ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြီးတော့သာ သဘောကျဟန်နှင့် ပြုံးသည်။ ယမရာဇာဆိုသည့် မိစ္ဆာထိပ်သီးကို ရင်ဆိုင်ဖို့ဆိုသည်မှာ တကယ်တမ်းကျတော့ ကိုယ့်သေတွင်းကိုကိုယ်တူးတာနှင့် တူလှသည်။ သို့သော် တစ်မျိုးသားလုံး၊ တစ်လောကလုံး၏ အရေးမို့ သူမ ဒါကို လျစ်လျူရှုမထားနိုင်။ ထို့ကြောင့်ပင် သူမပါ လိုက်ခဲ့တာဖြစ်သည်။ သူမကတော့ ထားလိုက်ပါတော့။ နော်ဝတီ ခေါင်းငဲ့၍ နောက်ကလိုက်လာသည့် သုဝဏကို လှည့်ကြည့်သည်။ သုဝဏက သူမလှည့်ကြည့်တာကို သတိမပြုမိ။ စီစီဟန်နှင့် အကြည့်ချင်းဆုံနေကြသည်။ နှစ်ယောက်သား လူချင်းထိမတတ်ပူးကပ်နေကြပြီး မထိခလုတ်၊ ထိခလုတ်ရှိနေသည်။ နော်ဝတီ မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီး ရှေ့သို့ပြန်လှည့်လိုက်သည်။ အစတုန်းကတော့ သုဝဏကို ပြန်လွှတ်ဖို့ သူမ စိတ်ကူးသေးသည်။ ဒီအတိုင်းသာဆို ဒီကောင်လေးသည် ပြန်ဖို့ပြောရင်တောင်မှ ပြန်သွားမည့် အရိပ်အယောင် မပေါ်။ မတတ်နိုင်။ သူမကို အကာအကွယ်ပေးဖို့ဆိုပြီး သက်တော်စောင့်အဖြစ် လွှတ်လိုက်သော elf council ကိုသာ ရှင်းပြရတော့မည်။ ဒါပေမယ့် ဒါကလဲ သူမ အသက်ရှင်ပြီး ကျန်ခဲ့ဦးမှ ..

ရှေ့ဆုံးမှ သွားနေသူ လင်းသဒ္ဒါက လက်ထောင်ပြသည်တွင် အားလုံးခြေလှမ်းတွေကို ရပ်လိုက်သည်။ သီဟက ထပ်ဆင့်လက်ကို ဘယ်ညာခွဲ၍ ပြသည်။ သုဝဏနှင့် စီစီဟန်က ဘယ်ဘက်ခြမ်းရှိ သစ်ပင်တွေနောက် ပြေးဝင်လိုက်သလို၊ နော်ဝတီတို့က ညာဘက်ခြမ်းကို ပြေးကပ်သည်။ မျက်နှာရှေ့တွင် ကွယ်နေသော ချုံဖုတ်က သစ်ကိုင်းဖယ်၍ နော်ဝတီကြည့်သည်။ ဘီလူးတွေ …

ဟုတ်သည်။ သူမတို့ရှေ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ကျောက်ဂူဝတစ်လုံးရှိပြီး ထိုရှေ့တွင် ဘီလူးသုံးကောင် ဖိုခနောင့်ဆိုင်ထိုင်နေကြသည်။ သူတို့အလယ်၌ မီးပုံတစ်ခု ဖိုထားတာ တွေ့ရပြီး ထိုမီးဖိုပေါ်တွင် အလျားလိုက် တုတ်နှင့်ထိုးကာ ကင်ထားသည့်က …

“ တောက် … မိုက်ရိုင်းလိုက်တဲ့ ကောင်တွေ … ”

သီဟ ဒေါသတွေ အလိပ်လိုက်ထွက်သည်။ လင်းသဒ္ဒါသာ သူ့လက်ကို ဖမ်းမဆွဲထားလျှင် ရိုင်ဖယ်ပြောင်းဝက ကျည်တွေပလူပျံထွက်ကုန်မှာ သေချာသည်။ ဘီလူးတွေမို့ လူသားစားနိုင်သည်ဆိုတာ သီဟ စဉ်းစားမိပေမယ့် တကယ်တမ်း မြင်ရတော့ အော့နှလုံးနာလှသည်။ ကံကြမ္မာဆိုးနှင့် ရင်ဆိုင်လိုက်ရသည့် လူသားအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိရသည်။ အသားတွေက နီရဲပေါက်ပြဲနေသည့်တိုင် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဆိုတာတော့ ပီပီပြင်ပြင် မြင်နေရသည့် အင်္ဂါရပ်တွေကြောင့် သိသာနိုင်ပါသည်။ ကလျာဏီတို့ရော၊ စီစီဟန်တို့ပါ လက်နက်တွေ အသီးသီး ဆွဲထုတ်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ အကုန်လုံး သေသေကြေကြေ တိုက်ခိုက်ဖို့ တာဆူနေကြပြီ …။

လူ့ဘီလူးတွေ၍ အရွယ်အစားကိုကြည့်ပြီး သီဟ ဘာလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားသည်။ Minotaur တွေတုန်းကတောင် သူတို့ မနည်းတိုက်ခဲ့ရတာဖြစ်သည်။ အခု သူတို့ဘက်ကခြောက်ယောက်ရှိပေမယ့် ဒီလူ့ဘီလူးသုံးကောင်ကို နိုင်ဖို့ဆိုတာ လွယ်ပါ့မလား မသိ။ အလေးအနက်တွေးနေရင်း လက်အလှုပ်တွင် ဘောင်းဘီခါးပတ်ဘေးတွင် ချိတ်ထားသည့် လက်ပစ်ဗုံးတွေကို သွားစမ်းမိသည်။ ဟုတ်ပြီ .. ဒါ အကြံကောင်းပါ။ သီဟ လက်ဟန်ဖြင့် အားလုံးကို stand down လုပ်ဖို့ အချက်ပြသည်။ လက်ပစ်ဗုံး သုံးလုံးကို ယူပြီး ပင်ဆွဲဖြုတ်သည်။

“ ဘုတ် .. ဘုတ်“ ဆိုပြီး လိမ့်ကျလာသည့် အသီးသုံးလုံးကြောင့် လူ့ဘီလူးတွေ ကြောက်တက်တက်ဖြစ်သည်။ ဘာသီးမှန်း မသိသည့် အရာလေးသုံးခုကို သူတို့ တစ်ခါမှ မမြင်ဘူး။ အရောင်က အနက်ရောင်လို၊ အစိမ်းရောင်လိုလိုနှင့်။ တစ်ယောက်ကို တစ်လုံးနှုန်းနှင့် ကောက်ယူကြည့်သည်။ နှာခေါင်းဝနားကပ်ကာ ဘာလဲဟဆိုပြီး အနံ့ခံသည်။

“ ဝုန်း .. ဝုန်း .. ဝုန်း .. ”

ဆက်တိုက်ပေါက်ကွဲသည့် လက်ပစ်ဗုံးသုံးလုံးတွင် လူ့ဘီလူးသုံးကောင် မျက်နှာက စုတ်ပြတ်ထွက်သည်။ 

“ အားအား အီးအီး ”

အော်ပြီး မြေကြီးပေါ် ပစ်လဲသည်။ သီဟ တုံ့ဆိုင်းမနေပါ။ တဟုန်ထိုး ပြေးထွက်သွားပြီး ဘီလူးတစ်ကောင်၏ ရင်ပတ်ပေါ် ခုန်တက်သည်။ ရိုင်ဖယ်ပြောင်းဝမှ ကျည်ဆံတွေက အလင်းတန်းများ ဖြာထွက်သလိုပင် ထွက်သည်။ သူ့ခြေထောက်အောက်ရှိ ဘီလူး မလှုပ်မယှက်ငြိမ်ကျသည်နှင့် ကျန်သည့်အကောင်တွေ လှမ်းကြည့်သည်။ သုဝဏနှင့် စီစီဟန်တို့ အတွဲက လက်မထောင်ပြသည်။ သီဟ ကလျာဏီနှင့်နော်ဝတီ တို့ရှိနေရာသို့ ခုန်ကူးမည်အပြု ကလျာဏီက မလိုတော့ဘူးဆိုသည့် သဘောနှင့် လက်ကာပြသည်။ ဘီလူးခေါင်းတွင် စိုက်နေသည့် ဓါးကို ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး ဓါးသွားတလျှောက် ပေရေနေသည့် သွေးတွေကို ဘီလူးမျက်နှာနှင့် လှမ်းသုတ်သည်။

“ အဲဒါ ဘာကို သုံးလိုက်တာလဲ မောင်သီဟ … ”

“ လက်ပစ်ဗုန်းပါ ဆရာမ ..  ”

“ လက်ပစ်ဗုန်းဟုတ်လား .. အဲဒါ ဘယ်လို စုန်းအတတ်မျိုးနဲ့ လုပ်ထားတာလဲ .. ”

နော်ဝတီ သိချင်နေမှုကို သီဟ ရှင်းပြဖို့ အချိန်မရပါ။ 

“ နောက်မှ ရှင်းပြမယ်  ”

ဟုသာ ပြန်ပြောရင်း ဘီလူးတွေသေဆုံးနေရာနောက်မှ ဂူထဲသို့ ဝင်ဖို့ လက်ဟန်ပြသည်။ နော်ဝတီလဲ ဆက်မမေးနေတော့ပဲ သီဟကို စူးစမ်းသည့် အကြည့်နှင့်ကြည့်၍သာ နောက်ကလိုက်ခဲ့သည်။ သူမစိတ်ထဲတွင် သီဟကို Wizard from Another World ဟု ထင်နေသည်။ ကလျာဏီက နော်ဝတီကို ရှင်တွေးနေသလို ကျမလဲ တွေးခဲ့တာပါဆိုသည့် သဘောနှင့် ပြုံးပြရှာသည်။

တစ်လှမ်းချင်း ဂူထဲကို တိုးဝင်လာကြသည့် လူစု၊ ကျောက်ဂူထဲရှိ အခန်းထဲမှ မြင်ကွင်းကြောင့် ခြေလှမ်းတွေ အလိုလိုရပ်သွားသည်။ သီဟ ကြောင်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။ ကလျာဏီနှင့် လင်းသဒ္ဒါက ရှေ့တိုးထွက်ပြီး မေ့မျောနေသူ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို ပြေးပွေ့သည်။ ကိုယ်လုံးတီးနှင့် မိန်းမပျိုနှစ်ယောက်စလုံး၏ ပေါင်ခြံမှ သွေးများစီးဆင်းကျနေသည်ဆိုကတည်းက ဘယ်လိုအဖြစ်မျိုးနှင့် ကြုံခဲ့သည်ဆိုတာ အားလုံးသဘောပေါက်သည်။ သီဟ “တောက်“တစ်ချက်ခေါက်ပြီး အခန်းပတ်ပတ်လည်လည်တွင် အခြားလျှိုပေါက်တွေများ ရှိမလားဟု လိုက်ကြည့်သည်။ မတွေ့၊ သူတို့ဝင်လာသည့် အပေါက်သာလျှင် ထိုအခန်း၏ တစ်ခုတည်းသော ဝင်ပေါက်ဖြစ်သည်။

“ သဒ္ဒါ .. သူတို့တွေ .. ”

“ ဟိုဘက်က တစ်ယောက်ကတော့ အသက်မရှိတော့ဘူး .. ဒီတစ်ယောက်ကတော့ ငွေ့ငွေ့လေးကျန်သေးတယ် … ”

လင်းသဒ္ဒါလက်ဖြင့် ပွေ့ထားသည့် မိန်းကလေးကို သီဟ ငုံ့ကြည့်သည်။ အရွယ်ကောင်းလေး။ တခြားသော အင်္ဂါရပ်များလဲ အားလုံးကောင်းလှသည်မှန်း အဝတ်အစားမဲ့နေ၍ သူမြင်နေရသည်။ သို့သော် တကိုယ်လုံးတွင် အညိုအမည်းစွဲနေသည့် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များက မြင်မကောင်း။ သီဟ နော်ဝတီဘက်ကို လှည့်ကြည့်သည်။ နော်ဝတီက ခေါင်းခါပြသည်။ မျှော်လင့်ချက် မရှိတော့ဘူးဆိုသည့် သဘော …

“ ညီမလေး … မမကိုပြော … လူယုတ်မာ ဘယ်ထွက်သွားလဲ .... ညီမလေးအတွက်လက်စားချေပေးမယ် .. ”

လင်းသဒ္ဒါစကားကြောင့် အသက်ယဲ့ယဲ့သာ ကျန်တော့သည့် ကလေးမ မျက်လုံးပွင့်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းက တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်သည်။ စကားပြောဖို့ အားယူနေရမှန်း သိသာလှသည်။

“ မြောက် .. မြောက် ဘက် မှာ .. ရေတံခွန် ရှိ … အောက် ဘ က် ... ”

မိန်းကလေး စကားမဆက်နိုင်ရှာ။ “ဘက် ” ဆိုသည့် စကားကိုပင် မနည်းဆုံးအောင် ပြောရသည်။ မျက်လုံးလေး အပြူးသားနှင့် လူ့လောကကို စွန့်ခွာသွားသည့် မိန်းကလေးကို ပွေ့ထားရာမှ လင်းသဒ္ဒါ မြေပြင်ပေါ်လဲှချပေးသည်။ နော်ဝတီက သူမကိုယ်ပေါ်တွင် ခြုံထားသော ဝတ်ရုံစကို ဖြုတ်ကာ ကလေးမလေး၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ လွှားပေးလိုက်သည်။ သွားရှာပေဦးတော့ မိန်းကလေးရေ .. မင်းအတွက် ငါတို့ ယမရာဇာကို လက်စားချေပေးပါ့မယ် ..

“ ကဲ .. ကျမတို့ ဆက်လိုက်ကြရအောင် .. ဒီအတိုင်းဆို ယမရာဇာဟာ ပျောက်ဆုံးနေသောကမ္ဘာကို ရှာဖို့ ထွက်သွားတာပဲ ဖြစ်ရမယ် … ”

ကလျာဏီ ကောက်ချချသည်ကို အားလုံး လက်ခံသည်။ ဂူထဲမှာ ချက်ချင်းပြန်ထွက်ပြီး မြောက်ဘက်သို့ မြန်မြန်ဆန်ဆန်လိုက်သည်။ ထမင်းအိုးတစ်လုံးကျက် အချိန်လောက်တွင် ကလေးမလေးပြောလိုက်သည့် ရေတံခွန်ဆိုတာကို လှမ်းတွေ့လာရသည်။

တဝေါဝေါ ကျနေသော ရေအဟုန်က ပြင်းထန်လှသည်။ သီဟတို့ အားလုံးခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ တိုင်ပင်ကြသည်။

“ ယမရာဇာမှာ အားနည်းချက်တစ်ခုခု ရှိတယ်လို့များ သိလား .. ဆရာမ .. ”

“ မပြောတတ်ဘူး .. မောင်သီဟ .. ယမရာဇာနဲ့ ရင်ဆိုင်ဖူးတဲ့သူတွေမှန်သမျှ ဘယ်သူမှ အသက်ရှင်လျက် ကျန်ခဲ့တာမျိုး မရှိဘူး … ”

“ အင်း .. မတတ်နိုင်ဘူး .. ကျနော်ကတော့ သေသေကြေကြေ ချမယ် .. ဒီလူယုတ်မာ မိစ္ဆာကောင်ကို တစ်နေ့တစ်ရက် အသက်ရှင်သန်ဖို့ အခွင့်အရေးထပ်ပေးထားရင် ကိုယ့်အန္တရာယ်ကို ကိုယ်ဖိတ်ခေါ်နေတာနဲ့တူနေမယ် … ”

“ ကို … သဒ္ဒါ လိုက်ခဲ့မယ် … ”

“ နေခဲ့ပါလား သဒ္ဒါ …  ”

“ ဟင့်အင်း .. မနေခဲ့ချင်ဘူး .. ဘာလဲ ကိုက သဒ္ဒါ ကိုအထင်သေးတာလား .. ”

သီဟ ချစ်ရသူ၏ ခေါင်းကို အသာဖေးပွေ့ကာ သူ့ပုခုံးပေါ်မှေးတင်သည်။ သူတို့ ချစ်သူနှစ်ဦးခမျာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အတိအလင်း မေတ္တာချင်း ဖလှယ်ပြီးကတည်းက အေးအေးဆေးဆေး ကြည်နူးချိန်မရလိုက်။ သိပ်မကြာခင်တွင်လဲ ယမရာဇာနှင့် ပက်ပင်းတိုးကာ တိုက်ခိုက်ရဦးမည်။ ဘယ်သူသေလို့၊ ဘယ်သူအသက်ရှင်မည်ဆိုတာကို မှန်းဆလို့ မရ။ နော်ဝတီတို့က ဒါကိုမြင်သဖြင့် ချစ်သူနှစ်ဦး အလွမ်းသယ်နိုင်အောင် အလိုက်တသိနှင့် သူတို့နားမှ ခွာသွားသည်။ ချောင်းစပ်နားအထိလျှောက်သွားပြီး ရေတံခွန်ထိပ်မှ တဖွားဖွားလွင့်စင်ကျနေသည့် ရေဆိုင်ရေခဲတွေကို ရပ်၍ ကြည့်သည်။ ထိုရေတံခါး၏ အခြားဘက်တွင် ဘာရှိနေမည်ကို မှန်းဆနေကြသည်။

“ ဘယ်လိုလဲ နော်ဝတီ .. ရှင့်ပညာနဲ့ အထဲကို ကြည့်လို့မရဘူးလား .. ”

“ ရိုးရိုး သာမန် လူဆိုရင်တော့ ကြည့်လို့ရတယ် .. ကလျာဏီ .. ဒါပေမယ့် အခု အထဲမှာ ရှိနေတာ ငရဲကလာတဲ့ ယမရာဇာ .. သူ့ကိုတော့ ကြည့်လို့မရဘူး .. တစ်ခုတော့ စိတ်ရှင်းတာပေါ့လေ .. ယမရာဇာရှိနေတယ်ဆိုတာကို တထစ်ချ ကျမတို့ သိတာပေါ့ .. ”

“ ဒါဆို ကျမတို့ အချိန်ဆိုင်း မနေသင့်တော့ဘူး … လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားသာ ယမရာဇာလက်ထဲ ရောက်သွားရင် ဒုက္ခရောက်ကုန်မယ် .. ”

“ ဟုတ်တော့ .. ဟုတ်ပါတယ် .. ဒါပေမယ့် ဒီဟာတစ်ခုထဲနဲ့တော့ ယမရာဇာ ငရဲတံခါးကို မဖွင့်နိုင်သေးပါဘူး … အင်း .. ကျမ စိတ်ထဲမှာ သံသယဖြစ်နေတာ တစ်ခုရှိတယ် .. ”

“ ဘာကိုလဲ .. နော်ဝတီ .. ”

နော်ဝတီက တစ်ခုခုပြောမည်အပြု လင်းသဒ္ဒါနှင့် သီဟ သူမတို့အနားရောက်လာသဖြင့် စကားစပြတ်သွားရသည်။

“ ကဲ .. ကျနော်တို့ကတော့ ဝင်မယ် … နေချင်တဲ့လူ အပြင်မှာ နေခဲ့ကြပါ .. ”

အားလုံး တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် ကြည့်ဖြစ်သည်။ တစ်ဖွဲ့လုံး ဘယ်သူမှ အပြင်မှာ နေခဲ့ချင်ပုံ မပေါ်။ သီဟ ခေါင်းတစ်ချက် ညိတ်ကာ အသိအမှတ်ပြုလိုက်ပြီး ရေတံခွန်မှ ရေများစီးလာရာချောင်းထဲသို့ စဆင်းသည်။ သူ့နောက်က လင်းသဒ္ဒါ ကပ်၍ပါလာသည်။ ရေ၏ အနက်က အစပိုင်းတွင်တော့ သီဟတို့ ခြေသလုံးလောက်သာ ရှိသည်။ သို့သော် တဝေါဝေါ ကျနေသည့် ရေတံခွန်နှင့် နီးလာလေလေ၊ ရေကပိုနက်လာလေလေ ဖြစ်သည်။ ခါးကိုကျော်ပြီး၊ ရင်ခေါင်းလောက်အထိတောင် ရောက်သည်။ တော်တော့တော်သေးသည်။ ရေအနက်က ထိုထက်မပိုတော့သဖြင့် သီဟတို့ ရေငုပ်နေစရာ မလိုတော့ပဲ ရေတံခွန်အောက်ကို ရောက်လာခဲ့သည်။ သီဟ စိုးရိမ်တာတစ်ခုပဲ ရှိသည်။ သူ့ရိုင်ဖယ် သုံးလိုမရမှာကို။ အတတ်နိုင်ဆုံးတော့ ရေမစိုအောင် ပင့်မြှောက်၍ကိုင်ထားခဲ့ပေမယ့် ရေတံခွန်အောက် အဖြတ်တွင်တော့ မလွှဲသာမရှောင်သာမို့ စိုသွားခဲ့သည်။ ဖြစ်လာမှတော့ မီးစင်ကြည့်ကဖို့ပဲ ရှိသည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ရေတံခွန်နောက်တွင် ရှိနေသော ကျောက်ကြမ်းပြင်ဆီသို့ ခြေထောက်၍ တက်လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့တွက်ထားသည်က ဒီနောက်တွင် ဂူဝတစ်ခုခု ရှိမည်လို့။ သို့သော် တကယ်တမ်း တွေ့လာရသောအခါ ပကတိ ကျောက်သားနံရံကြီး။ တစ်ခုခုတော့ လွဲနေပြီ။

“ မောင်သီဟ နောက်ကိုဆုတ် .. ”

နော်ဝတီက ရှေ့တိုးလာပြီး အစိမ်းရောင် ရေညှိများ တွယ်ညှိကာ ဖုံလွှမ်းထားသောကျောက်သားပြင်ကို စူးစိုက်ကြည့်သည်။ လက်ထဲကိုင်ထားသည့် တောင်ဝှေးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် စုံကိုင်၍ မြှောက်သည်။ ထူးဆန်းသည့် မန္တာန်တစ်ခု၏ ရွတ်ဖတ်သံကို ကြားရသည်။ သီဟတို့အားလုံး အံ့အားသင့်ရပြန်သည်။ သူတို့ရှေ့က ကျောက်သားပြင်ပေါ်မှ ရေညှိပင်များသည် သက်ရှိသတ္တဝါများ အလား ရွေ့ရှားသည်။ ဘေးညာကို ထိုရေညှိနွယ်များ ခွဲထွက်သွားသည့်အခါ လွတ်ဟာသွားသော ကျောက်သားအလယ်တွင် ဂူပေါက်ဝတစ်ခုက အလိုလိုပေါ်လာသည်။

“ အားလုံး သတိထား !!! … ”

သီဟ သတိပေးရင်း အပေါက်ဝထဲကို လှမ်းဝင်သည်။ ကျောက်ဂူဝသည် အလင်းရောင် တစ်မျိုးဖြင့် လင်းနေသည်။ ဘယ်ကအလင်းရောင် ထွက်ကျနေမှန်း သီဟတို့ စူးစမ်းချိန်မရပါ။ ကျယ်ဝန်းလှသည့် ဂူအလည်တည့်တည့်တွင် ရှိနေသော ကျောက်သားပလ္လင်ပေါ်က အရာဆီသို့ အကြည့်ရောက်နေကြသည်။ မြေပြင်မှ ဝါးတပြန်စာလောက်မြင့်မည့် ထိုပလ္လင်ပေါ်တွင် ရှိနေသည်က ကျောက်ပြားတစ်ချပ်။ ထိုကျောက်ပြားသည် တစ်စုံတစ်ခုနှင့် ကျောက်ဂူအမိုးမှ ဆွဲထားသည့်နှယ် လေထဲကြွနေသည်။

“ ယမရာဇာ !!!! … ”

မည်းမည်းအရိပ်တစ်ခုက ကျောက်ပလ္လင်၏ နောက်နားမှ ပေါ်လာသည်ကို သီဟတို့တွေ့သည်။ သီဟ လက်နှေးမနေပါ။ ရိုင်ဖယ်ကို ဆက်တိုက်ဆွဲချသည်။ ယမရာဇာကို ထိသည်။ သို့သော် ယမရာဇာကိုယ်က တွန့်ခနဲဖြစ်သွားသည်မှ အပ ဘာမှ မထူးခြား။ အလင်းရောင်ထွက်နေသည့် ကျောက်ပြားက သူ့လက်ထဲပါသွားသည်။ သီဟ ရိုင်ဖယ်ကို ဆက်တိုက်ပစ်ရင်း ရှေ့တိုးပြေးသည်။

“ သီဟ သတိထား .. ”

ကလျာဏီအော်သံနှင့် မရှေးမနှောင်းမှာ ယမရာဇာကိုယ်က ရုတ်ချည်း ကျောက်သားပလ္လင်ထက်မှ ပျောက်သည်။ သီဟ ပြူးတူးပြဲတဲဖြစ်ပြီး ဘယ်ရောက်သွားလဲဟု အသည်းအသန်လိုက်ရှာနေစဉ် သူ့ရှေ့၌ ယမရာဇာကိုယ်က ဘွားခနဲ ပေါ်လာသည်။ သီဟ ပစ်သည်။ သို့သော် ကံဆိုးမှုက သူ့ကိုအသင့်စောင့်နေသည်။ ရိုင်ဖယ်က ဂျမ်းဖြစ်သည်။ ယမရာဇာ သီဟရိုင်ဖယ်ကို ရိုက်ထုတ်သည်။

“ အီး … ”

လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို မီးစနှင့်အထိုးခံရသည့်နှယ် နာကျင်လှသောဒဏ်ကြောင့် သီဟ ရိုင်ဖယ်ကိုလွှတ်ချလိုက်ရသည်။ ယမရာဇာက ကိုင်ထားသည့် ကျောက်ပြားနှင့် သီဟခေါင်းကို လွှဲထုသည်။ ထိလိုက်လို့ကတော့ ခေါင်းကွဲဖို့က အသေအချာပင်။ သုဝဏရော၊ လင်းသဒ္ဒါဆီကပါ မြားတံများ ပလူပျံထွက်သည်။ သုဝဏ မြားက ကျောက်ချပ်ကိုထိသည်။ အရှိန်ကပြင်းလှသည်မို့ ယမရာဇာ မဖမ်းထားနိုင်ပဲ လက်ထဲမှ လွတ်ကျသည်။ စီစီဟန် တရှိန်ထိုးပြေးပြီး သီဟတို့နားမရောက်ခင်တွင် ဒူးခေါင်းကိုကွေးကာ ဘောလုံးသမားများ ဆလိုက်ထိုးသလို ဂူကြမ်းပြင်တွင် လျှောတိုက်သည်။ လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားက သူမလက်ထဲတွင် ပါသွားသည်။

“ အောက်လမ်းမ .. နင် သေချင်နေပြီလား .. ”

ယမရာဇာ သီဟကိုလွှတ်ပြီး စီစီဟန်ကို လှည့်ကြည့်ကာ ကျိန်ဆဲသည်။ စီစီဟန်က လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားကို သူမ ခါးပတ်ထဲထိုးထည့်သည်။ ယမရာဇာကို စိန်ခေါ်သည့်အကြည့်နှင့်တုန့်ပြန်ပြီး နောက်ကျောကလွယ်ထားသည့် ဓါးကောက်နှစ်လက်ကို ရွှမ်းခနဲမြည်အောင် ဆွဲထုတ်သည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ယမရာဇာ သူမရှိရာသို့ လျှပ်စီးလက်သလို ဖြတ်ခနဲ ရောက်လာပြီး စီစီဟန်မျက်နှာကို လွှဲရိုက်သည်။ စီစီဟန် ဓါးကောက်နှစ်လက်နှင့် ထိုလက်ကို ခုတ်ချရန်ပြင်သည်။ သို့သော် ယမရာဇာလက်က သူမမျက်နှာနား ရောက်လာချိန်တွင် လျှပ်ခိုးဝေသလို ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်ဖြစ်လာပြီး သံမဏိအသွားများရှိသည့် လက်နက်တစ်ခုအဖြစ်အသွင်ပြောင်းသည်။ လက်နက်ချင်း ထိတွေ့သံက ချွမ်းခနဲမြည်ပြီး မီးပွင့်များ ဖြာထွက်သည်။ စီစီဟန်ကိုယ်က ယမရာဇာ၏ အားအရှိန်ကို မခံနိုင်ပဲ နောက်သို့ဖင်ထိုင်လျက်လဲသည်။ ခါးကြားမှ ကျောက်ပြားချပ်က ယမရာဇာ ခြေထောက်နားသို့ ကျသွားသည်။ အခြေအနေမကောင်းတော့ပြီဆိုတာ သိသည်မို့ စီစီဟန် ကျောက်ပြားချပ်ကို ယမရာဇာ လှမ်းမကောက်ခင် ခြေထောက်နှင့် ကန်ထုတ်သည်။ ကျောက်ပြားချပ်က လျှောတိုက်ပြီး လင်းသဒ္ဒါဆီနား ရောက်သွားသည်။

“ သဒ္ဒါ .. အဲဒါယူပြီး ပြေးတော့ .. ”

အခုလောလောဆယ်တွင် ယမရာဇာလက်ထဲ ကျောက်ပြားချပ် မရောက်သွားဖို့က အရေးကြီးသည်။ လင်းသဒ္ဒါ ကလျာဏီ အော်ပြောသည့်အတိုင်း ကျောက်ပြားချပ်ကို ကောက်၍ ပြေးဖို့ပြင်သည်။ သို့သော်ယမရာဇာကို ကိုယ်ကဖြတ်ခနဲ စီစီဟန်ရှေ့ကပျောက်ပြီး လင်းသဒ္ဒါနားတွင် ဘွားခနဲပေါ်သည်။

“ မင်းတို့ အားလုံး သူ့အသက်မသေစေချင်ရင် နောက်ဆုတ်လိုက်စမ် းးးးးးးး … ”

သီဟတို့အားလုံး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့။ ယမရာဇာ၏ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ချုပ်ကိုင်ဖမ်းထားခြင်းကို ခံရသော လင်းသဒ္ဒါကိုသာ စိုးရိမ်တကြီး ကြည့်နေကြသည်။ သီဟလက်မှ ရိုင်ဖယ်က ယမရာဇာဆီသို့ တလှုပ်လှုပ်ဖြင့် ချိန်မြဲချိန်ထားသလို၊ သုဝဏကလဲ မြားတံကိုပစ်ဖို့ အခွင့်ကောင်းကိုစောင့်နေသည်။ သို့သော် ယမရာဇာက လင်းသဒ္ဒါ၏လည်တိုင်ကို ဖမ်းချုပ်ထားပြီး ရှေ့မှမိမိရရ ကာထားသည့်အတွက် ပစ်ကွင်းက ရှင်းမနေ။ သူတို့ပစ်လိုက်လို့ လင်းသဒ္ဒါကိုယ်ကို ထိသွားဖို့ကပိုပြီး အခွင့်အလမ်းများနေသည်။

“ ကို ..ပစ် .. ပစ် .. သဒ္ဒါကို မငဲ့နဲ့ .. ”

“ ကောင်မစုတ် .. အသံတိတ်နေစမ်း .. မင်း သေသွားလဲ ငါသေသွားမယ် အောက်မေ့နေလား .. ”

“ ယမရာဇာ .. မင်း သတ္တိရှိရင် သူ့ကိုလွှတ်လိုက်စမ်း … ”

“ ဟေ့ကောင် .. မင်း ငါ့ကိုလာပြီး သတ္တိရှိတယ် မရှိတယ် ပြောမနေနဲ့ … မင်းပစ်ရဲရင်ပစ် .. စောက်စကားပိုတွေ ပြောမနေနဲ့ ..  ”

ရိုင်ဖယ်ကိုင်ထားသည့် လက်ကို တဆဆလုပ်ရင်း သီဟပစ်ကွင်းကို ရှာသည်။ ပုံမှန်အတိုင်းဆိုရင် သီဟ ဒါမျိုးလက်တွန့်နေမှာ မဟုတ်။ အခု ယမရာဇာလက်ထဲကိုရောက်နေသူက အသည်းနင့်အောင်ချစ်ရသူဖြစ်နေလို့ ဝေခွဲမရဖြစ်နေသည်။ ထိုသို့ သီဟ ချီတုံချီဆဖြစ်နေသည်ကိုအခွင့်ကောင်းယူ၍ ယမရာဇာက နောက်ဆုတ်သွားရာ ရေတံခွန်နောက်ခံထားသည့် ကျောက်ဂူဝသို့ ရောက်သွားပြီဖြစ်သည်။ ကျန်သည့်သူများကလဲ ကြံရာမရဖြစ်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။

“ ဟေးးးး  ”

သီဟ မိုက်မိုက်ကန်းကန်း စွန့်စားဖို့ပြင်သည်။ ယမရာဇာရှိရာသို့ တဟုန်ထိုးပြေးသည်။ သို့သော် လက်မတင်လေး နောက်ကျသွားသည်။ ယမရာဇာကိုယ်က ရုတ်ချည်းအခိုးအငွေ့များရစ်သိုင်းလာသလို ဖြစ်ပြီး ဖြတ်ခနဲပျောက်သည်။

“ သဒ္ဒါ !!!!!!!!!!!!! … ”

သီဟ ဒူးထောက်ကာ ကြုံး၍အော်သည်။ သူ့အော်သံက ကျောက်လိုဏ်ဂူထဲတွင် ပဲ့တင်သံထပ်၍ပျံ့သည်။ ကလျာဏီတို့အားလုံး သီဟနားသို့ပြေးလာကြသည်။ တဒင်္ဂမျှတော့ သူတို့အားလုံး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။

“ ကျမတို့ အပြင်ပြန်ထွက်မှ ဖြစ်မယ် … ယမရာဇာနောက်ကို လိုက်ကြရအောင် .. ”

“ ဟုတ်တယ် .. မြန်မြန်ထွက်မှ … ”

ကလျာဏီနှင့် နော်ဝတီစကားက နောက်ကျသွားပြီ။ အားလုံးခြေထောက်အောက်ရှိ ဂူကြမ်းပြင်သည် ငလျင်လှုပ်သလို ရုတ်ချည်း လှုပ်ရှားလာသည်။ “ထွက် .. ထွက် ..“ ဟု ကလျာဏီ အလန့်တကြားအော်လိုက်စဉ်မှာပင် သူတို့ရှေ့ရှိ ရေတံခွန်ပေါက်ဝသည် “ဝုန်း“ဆို ပိတ်သွားသည်။ အန္တရာယ်က ဒီမှာတွင် ရပ်မသွား။ ကျောက်ကြမ်းပြင်၏ တုန်လှုပ်မှုက တစစ ပိုပြင်းထားလာပြီး ဂူအမိုးအထက်မှ ကျောက်ဆိုင်၊ကျောက်သားတွေ ပြုတ်ကျသည်။

“ နောက်ဆုတ် .. အားလုံး နောက်ပြန်ဆုတ် !!! … ”

နော်ဝတီ အားလုံးကို သတိပေးပြီး ဂူအတွင်းဘက်သို့ လှည့်ပြေးသည်။ အကုန်လုံး သူမနောက်မှ ထပ်ချပ်မကွာ ပါလာသည်။

“ ဒီဘက်မှာ အပေါက်တစ်ပေါက် .. ”

စီစီဟန် ထိုးပြသည့် နေရာက ဘယ်နေရာဟု သူတို့ စူးစမ်းနေဖို့ အချိန်မရပါ။ လှိုဏ်ဂူလို့ထင်ရသည့် အပေါက်ထဲသို့ ခြေကုန်သုတ်ပြေးကြ၏။ နောက်ဘက်တွင်တော့ ကျောက်ဆိုင်ကျောက်ခဲများ၏ ပြိုကျသံက တဝုန်းဝုန်းနှင့် ဆူညံနေသည်။ သီဟတို့ အသက်ကိုဖက်နှင့်ထုတ်ကာ ပြေးသည်။ သူတို့ဝင်လာသည့် ဥမင်က တဖြေးဖြေးနှင့်ပိုနက်လာပြီး၊ ပို၍လည်း ကျဉ်းလာသည်။ လူတစ်ကိုယ်စာသာသာ လှုပ်ရှားနိုင်သည့် အနေအထားသာ ရှိတော့သည်။

“ ရှေ့မှာ ဘာမှ မရှိတော့ဘူး … ”

စီစီဟန်၏ ထိတ်လန့်တကြားအော်သံကြောင့် အားလုံးစိတ်ဓါတ်ကျကုန်သည်။ လင်းသဒ္ဒါကိုကယ်ရန် ယမရာဇာနောက်သို့ လိုက်ဖို့နေနေသာ။ ဂူထဲတွင် ပိတ်မိပြီး မသေအောင်တောင် မလုပ်နိုင်တော့။ အားလုံးထဲတွင် အတွေ့အကြုံပိုများသည်ဟု ပြောလို့ရမည့် နော်ဝတီနှင့် ကလျာဏီတို့တောင်မှ စိတ်ပျက်ယွင်းသည့် သွင်ပြင်ကမျက်နှာပေါ်တွင် ထိန်းမရပဲပေါ်လွင်နေ၏။

“ အလင်းရောင်!!! …အလင်းရောင် ဝင်နေတာ ဘယ်ကလဲ … ”

သီဟ၏ အားတက်သရော ထအော်မှုကြောင့် ကျဉ်းမြောင်းသည့် ဂူလမ်းဖြစ်သည့်တိုင် ပတ်ဝန်းကျင်ကို လင်းလင်းခြင်းခြင်းမြင်နေမှုကို သတိပြန်ရသည်။

“ ဟိုမှာ .. အပေါက်တစ်ပေါက် .. ”

ပိတ်ဆို့နေသည့် ကျောက်နံရံ၏အပေါ် ဆယ်ပေကျော်ကျော်လောက်အကွာတွင် တစ်ပေပတ်လည်မျှကျယ်မည့် အပေါက်လေးတစ်ခု ရှိနေ၏။ သီဟ ဝမ်းသာသွားပြီး “ကျနော် အကြံရပြီ“ ဟု ထအော်သည်။ အားလုံးက သူဘာလုပ်မလဲ ကြည့်နေစဉ်မှာပင် နောက်ကျောကလွယ်လာခဲ့သည့် ကျောပိုးအိတ်ထဲက ယမ်းတောင့်ကိုနှိုက်သည်။ နော်ဝတီအပါအဝင် အားလုံးက သူလုပ်သမျှကို စိတ်ဝင်တစားနှင့် ကြည့်နေသည်။ အမြဲတမ်း လုပ်နေကြမို့ မိနစ်ပိုင်းတောင်မကြာလိုက်။ သီဟလက်ထဲတွင် ဗုံးက အသင့်ဖြစ်သည်။ အပေါက်ဝအောက်တည့်တည့်သို့ လျှောက်သွားပြီး ချိန်ဆကာ ပစ်တင်လိုက်သည်။ လက်ဆမှန်သဖြင့် ပထမအချက်မှာတင် သူလိုချင်သည့်နေရာရောက်သည်။

“ ကဲ .. စီစီနဲ့ ဆရာမ .. ခင်ဗျားတို့ တစ်ယောက်ယောက်တော့ မီးကိုဖန်တီးနိုင်မယ်နဲ့ တူတယ် .. ဟောဒီအစကို လျှို့ပေးပါ .. ပြီးလျှင် အားလုံးနောက်ဆုတ်နိုင်သမျှသာ ဆုတ်ထားပေးတော့ .. ”

စီစီက သူလုပ်မည်ဆိုပြီး သီဟတို့ကို လျှောက်ခိုင်းသည်။ မန္တာန်တိုတစ်ခုကို ရွတ်ပြီး လက်နှင့်ယမ်းကြိုးစကို သပ်လိုက်သည်နှင့် ဖျတ်ခနဲ မီးစွဲလောင်သည်။ တရှဲရှဲမြည်ပြီး မီးစက ကြိုးစတလျှောက် အပေါ်ကိုတက်သွားချိန်တွင် သူမ အပြေးအလွှားနှင့် သီဟတို့ရှိနေရာသို့ ရောက်လာသည်။

“ ဝုန်း … ”

“ ဟေးးး .. လွတ်ပြီကွ … ”

လူသုံးယောက်လောက် အသာလေး ဝင်နိုင်မည့်အပေါက်ဝတစ်ခု ဖြစ်သွားသည်။ အပျော်ကြီးပျော်နေသည့် စီစီဟန် ယမ်းခိုးများ ပြယ်သွားသည်ကိုပင် မစောင့်နိုင်တော့ပဲ အပြင်သို့ တိုးထွက်သည်။ သီဟနှင့် ကျန်သည့်သူများလဲ နှာခေါင်းကို လက်ဖြင့်ပိတ်ကာ နောက်မှ လိုက်ထွက်လာသည်။ စိမ်းစိုညို့မှိုင်းနေသော တောအုပ်တစ်ခု၏ မြင်ကွင်းက သူတို့ကို အသင့်ကြိုစောင့်နေ၏။ ရေစီးသံများ မကြားရတော့သဖြင့် ရေတံခွန်နှင့်တော်တော်ဝေးဝေးနေရာသို့ ရောက်နေမှန်း ယူဆမိသည်။ ရုတ်တရက်တော့ သူတို့အားလုံး ဘယ်နားရောက်နေသည်ဆိုတာ မသိကြ။ ဂူထဲပိတ်ဆို့ပြီး သေမယ့်ဘေးမှ လွတ်မြောက်လာမှုအတွက်သာ ဝမ်းသာနေကြသည်။

“ ရန်သူ !!! … ”

အသက်ကိုမှ ၀၀လင်လင်ရှူလို့ရတုန်းပဲ ရှိဦးမည်။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ပတ်ပတ်လည်လည်ရှိ သစ်ပင်များနောက်ကွယ်မှ လူများအလျှိုလျှိုပေါ်လာသည်။ ငွေရောင်တောက်နေသည့် အဝတ်အစားများကို တူညီစွာဝတ်ဆင်ထားသည့် ထိုလူတွေသည် သီဟတို့အားလုံးကို လေးမြားနှင့် ချိန်ရွယ်ထားသည်။ အဆိုပါလူအားလုံး၏ ထူးခြားချက်က မျက်နှာတွေသည် ဆင်တူယိုးမှားလို့ ထင်နေရပြီး အားလုံးနီးပါး မွန်ရည်ချောမောနေသည်။

“ elves !!!!! … ”

ကလျာဏီဆီမှ တပ်လှန့်သံအဆုံးတွင် သူတို့အားလုံးလဲ လက်နက်တွေကို ဆွဲထုတ်ပြီးသားဖြစ်သည်။ သို့သော် သူတို့လက်ဘယ်လောက်မြန်မြန်၊ အခုရင်ဆိုင်နေရသည့် elf တွေကို နိုင်မည်မဟုတ်ဆိုတာ သေချာလှသည်။ elf တွေ၏ အင်အားက မနည်းချေ။ သူတို့အားလုံးကို စက်ဝိုင်းခြမ်းပုံ ဝန်းရံထားသည်။ ရိုင်ဖယ်ကို ကိုင်ပြီး ဟို့လူချိန်ရမလို၊ ဒီလူချိန်ရမလို ဖြစ်နေသည့် သီဟနောက်နားမှ သုဝဏထွက်လာသည်။ သီဟ၏ ရိုင်ဖယ်ပြောင်းကို လက်ဖြင့်အသာဖယ်ကာ စိတ်လျှော့ဖို့ သတိပေးသည်။ သုဝဏ၏ အပြုအမူကို နားမလည်သဖြင့် သီဟ တစ်ခုခုမေးမည်အပြု၊ သုဝဏက သူ့ကိုကျော်ကာ ရှေ့သို့တစ်လှမ်းချင်းတိုးသွားသည်ကို တွေ့ရသည်။ အံ့သြသင့်ဖွယ်ရာပင်။ သီဟတို့ကို ဝိုင်းထားသည့် elf တွေထဲမှ အသက်ကြီးရင့်သည်ဟု ထင်ရသည့် လူကြီးတစ်ယောက် ရှေ့သို့ထွက်လာသည်။ သူ့နောက်မလှမ်းမကမ်းတွင်တော့ အင်မတန်မှချောမောလှသည့် elf မိန်းကလေးတစ်ယောက် ရှိနေသည်။ ထိုမိန်းကလေးသည် သုဝဏကို သေချာမြင်လိုက်သည်နှင့် လူကြီးကို ကျော်ဖြတ်ပြေးသည်။

“ အကိုတော် … ”

“ ကိုယ်တော်လေး …. ”

ကောင်မချောလေးက သုဝဏ၏ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို အားရဝမ်းသာစွာ ဆုတ်ကိုင်သည်။ လူကြီးကမူ သူတို့နှစ်ယောက်နှင့် မလှမ်းမကမ်းသို့ ရောက်လာသည်နှင့် ဆတ်ခနဲ မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်သလို ထိုင်သည်။ လူကြီး ထိုသို့ပြုမူလိုက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် သီဟတို့ ပတ်ပတ်လည်တွင် ရှိနေကြသော elf တွေ အားလုံးကလဲ လေးတွေ၊ မြားတွေကို ဘေးချကာ မြေပြင်ပေါ်တွင် ပုံစံတူ လိုက်ထိုင်သည်။ ညာလက်သီးကိုဆုတ်၍ ဘယ်ဘက်ရင်အုံတွင် ကပ်လိုက်ကြပြီး အားလုံး၏ နှုတ်မှ သံပြိုင်ရွတ်ဆိုလိုက်သည်က ..

“ အိမ်ရှေ့စံ မင်းသားကို အရိုအသေပြုပါတယ် … ”

အပြောင်းအလဲ မြန်ဆန်လှသည့် အဖြစ်အပျက်ကို နော်ဝတီတို့အားလုံး လိုက်၍ မမီတော့ပေ။ သူမသိထားခဲ့သည်က သုဝဏသည် elf council က သူမကို ကာကွယ်ဖို့ဆိုကာ လွှတ်ပေးခဲ့သည့် ရိုးရိုးသာမန်သက်တော်စောင့်တစ်ယောက်သာ။ အခုတော့ elf တွေအားလုံးက သူ့ကို “အိမ်ရှေ့စံမင်းသား“ ဟု ခေါ်နေကြသည်။ ဒါ .. ဒါဆို ..

“ သုဝဏ .. မင်းက ဘယ်သူလဲ … ”

“ ကျနော် ရှင်းပြပါ့မယ် ဆရာမ … ”

“ အားလုံးပဲ ထကြပါ .. ကျုပ်ကို အရိုအသေ ပေးမနေကြပါနဲ့ .. ”

သုဝဏ စကားကြောင့် အရိုအသေပေးနေသည့် elf တွေ အားလုံး လက်နက်တွေကို သိမ်းကာထရပ်ကြသည်။ သုဝဏက ညီမဖြစ်သူ၏ လက်ကိုဆွဲပြီး နော်ဝတီနားသို့ လျှောက်လာသည်။

“ ဆရာမ .. ဒါ ကျနော့်ညီမအရင်း ခေမာသီတဲ့ .. ထရီရွန်နိုင်ငံရဲ့မင်းသမီးပါ … ”

သုဝဏ၏ မိတ်ဆက်ပေးမှုအပြင်၊ နောက်ဆက်တွဲ ရှင်းပြမှုကြောင့် သူတို့အားလုံး အဖြစ်အပျက်အားလုံးကို နားလည်သွားရသည်။ သုဝဏသည် ထရီရွန်နိုင်ငံ၏ တစ်ဦးတည်းသော အိမ်ရှေ့စံမင်းသားဖြစ်သည်။ တစ်နေ့သောအခါ သုဝဏနှင့် အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံမှ မင်းသားတစ်ပါး အမဲလိုက်ထွက်ရင်း ထင်မှတ်မထားသည့် accident တစ်ခုဖြစ်ခဲ့သည်။ သားရဲတောကောင်နှင့်ရင်ဆိုင်အတိုး သုဝဏပစ်လိုက်သည့် မြားက မရည်ရွယ်ပဲ အဖော်ပါလာသူ မင်းသားကိုထိသွားခဲ့သည်။ အသက်သေသည်အထိ မဖြစ်ခဲ့သော်လဲ ထိုပြစ်မှုကြောင့် သုဝဏအား နယ်နှင်ဒဏ်ပေးဖို့ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် သုဝဏ နော်ဝတီဆီသို့ တစ်ဖက်လှည့်ဖြင့် သက်တော်စောင့်အဖြစ် ပြောင်းကာရောက်လာခဲ့တာ ဖြစ်လေသည်။

“ ဒါနဲ့ .. ခေမာ .. ညီမတို့က ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီကိုရောက်လာတာလဲ … ”

နန်းရင်းဝန် အမတ်ကြီး ဦးသုခက သုဝဏစကားကို ဝင်အဖြေပေးသည်။

“ ဒီလိုပါ ကိုယ်တော်လေး … ကျနော်မျိုးတို့ ပရဟိတ်ဆရာကြီး၏ တွက်ချက်မှုအရ အခုလပိုင်းအတွင်းမှာ ယမရာဇာရဲ့တန်ခိုးအာဏာဟာ အဆမတန်ကြီးထွားလာတယ်ဆိုပြီး သိရတယ် .. ကျနော်မျိုးတို့အားလုံး အရေးပေါ်အစည်းအဝေးတစ်ရပ်ကျင်းပခဲ့ပြီး council က ယမရာဇာ အရေးမှာ elf တွေ ဝင်ပါဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တယ် .. ယမရာဇာသာ တလောကလုံးကို သိမ်းပိုက်နိုင်တဲ့အထိ တန်ခိုးထွားခဲ့မယ်ဆိုရင် elf တွေကိုလဲ ချမ်းသာပေးမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ အားလုံးက သိနေခဲ့တယ် .. အဲဒါကြောင့် လမ်းညွှန်ကျောက်ပြား ရှိမယ်လို့ သိရတဲ့နေရာကို လိုက်လာခဲ့ကြတာပါ … ”

“ လမ်းညွှန်ကျောက်ပြား … ”

တန်ပြန်လိုက်၍ ရေရွတ်သည့် သုဝဏ၏ စကားသံက စိတ်ဓါတ်ကျဆင်းမှုအပြည့်နှင့်ဖြစ်နေသည်။ အကိုဖြစ်သူ၏ အခြေအနေကို ကြည့်ပြီး ခေမာသီ လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားကို ဘယ်သူရသွားပြီဆိုတာသိသည်။ elf တွေ အားလုံးကြားတွင် တီးတိုးတီးတိုး ပြောဆိုသံများကို ကြားလာရသည်။ အကုန်လုံး စိတ်မသက်မသာဖြစ်ကုန်ကြမှန်းတော့ သေချာလှသည်။

“ လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားတစ်ခုထဲနဲ့ ငရဲတံခါးကို ဖွင့်လို့မရဘူး မဟုတ်လား … အခု အရေးကြီးတာက ကျနော့်ချစ်သူကို ကယ်ဖို့ .. ”

လင်းသဒ္ဒါ၏ အသက်အန္တရာယ်အတွက် ရတက်မအေးနိုင်ရှာသူ သီဟ ဝင်ပြောမိသည်။ သုဝဏတစ်ယောက် မိသားစုနှင့် ပြန်လည်ဆုံစည်းမှုအတွက် သူဝမ်းမြောက်မိပေမယ့် တစ်စက္ကန့်၊ တစ်မိနစ်ကြာမြင့်လေလေ၊ လင်းသဒ္ဒါအတွက် စိုးရိမ်မှုက ပိုလာလေလေဖြစ်သည်။ အချိန်ဆိုင်းမနေချင်။ ယမရာဇာနောက်သို့ အမြန်လိုက်ချင်နေမိသည်။

“ မောင်သီဟ … နော်ဝတီတစ်ခု မေးစရာ ရှိတယ် … ”

“ ဟုတ်ကဲ့ မေးပါ … ”

“ လင်းသဒ္ဒါ လည်တိုင်မှာ ဆွဲထားတဲ့ လည်ဆွဲက သူ့ဟာလား … ”

နော်ဝတီ၏ အမေးကြောင့် ကလျာဏီ မျက်မှောင်ကျုံ့သည်။ မရည်ရွယ်ပဲနှင့် သူမ၏စိတ်သည် အတိတ်၏အရိပ်ဖြစ်သော နွယ်ငြိမ်းတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်လည်မြင်ယောင်မိသည်။ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း လင်းသဒ္ဒါအတွက်နှင့် သီဟကို သူမစိတ်ထဲမှ မောင်းထုတ်ထားသည့်တိုင် အခုတော့ ထိုညတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်သတိရလာသည်။ ရင်ထဲနွေးခနဲဖြစ်သလို ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ပါးနှစ်ဖက်တွင် နှင်းဆီရောင်သွေးပြေးသည်။ တော်သေးသည်။ အားလုံးက သူမ ဒီလိုဖြစ်နေတာကို သတိမပြုမိပဲ အရေးကြီးသည့်အမူအယာနှင့်ပြောဆိုနေသည့် နော်ဝတီဆီသို့သာ လှမ်းကြည့်နေကြသည်။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆရာမ .. အဲဒီလည်ဆွဲက နွယ်ငြိမ်းမှာတုန်းက ကျနော် သဒ္ဒါအတွက် ဝယ်ပေးခဲ့တာ … ”

“ အင်း … စီစီဟန်  .. မင်းကြားတဲ့ သတင်းအရဆို လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားဟာ သူ့အတွက် စွမ်းအားအရင်းအမြစ်ထုတ်ပေးနိုင်တဲ့ ကျောက်တစ်လုံးရှိမှ ဖွင်လို့ရမှာ မဟုတ်လား .. ”

“ ဟုတ်တယ် .. နော်ဝတီ .. ဘာ .. ဘာဖြစ်လို့လဲ … ”

“ OMG … ကျမတို့အားလုံးရဲ့ကံကြမ္မာဟာ ချောက်ထဲကျဖို့ပဲ ရှိတော့တယ် .. ”

ထိတ်လန့်တကြားရေရွတ်သည့် နော်ဝတီစကားကို သူတို့အားလုံး ဘယ်လိုနားလည်ရမှန်းမသိ။ ကလျာဏီနှင့် သီဟ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် ကြည့်ဖြစ်ကြသည်။ လင်းသဒ္ဒါလည်တိုင်ရှိ ကျောက်၏ ထူးခြားချက်ကို သူတို့နှစ်ယောက်က အနီးကပ်မြင်ဖူးခဲ့သည်မို့ ပြန်ပြောင်းမြင်ယောင်သည်။

“ အဲဒီကျောက်က စွမ်းအားရှိကျောက် (Divine Gem) လား ???… ဟုတ်လား ဆရာမ …!!!! ”

“ ကျမ စိတ်ထဲမှာ ဟုတ်တယ် ထင်တာပဲ … ”

“ ဒါ .. ဒါဆို .. သဒ္ဒါ ... သူ .. သူ .. ”

“ စိတ်မလှုပ်ရှားနဲ့ မောင်သီဟ … ယမရာဇာက လင်းသဒ္ဒါကို ဖမ်းခေါ်သွားတယ်ဆိုပေမယ့် ဒီကိစ္စကို သိချင်မှသိမှာ .. ကျမသာ သူ့နေရာကနေ ဝင်တွေးမယ်ဆိုရင် လောလောဆယ် ပစ္စလက်တောကိုပဲ အရောက်ပြန်မှာ .. ”

“ ပစ္စလက်တော (Dark Forest) .. အဲဒါ သူနေတဲ့နေရာပဲ မဟုတ်လားးးး .. ”

“ ဟုတ်တယ် .. မောင်သီဟ .. အဲဒီမှာ .. ”

“ မျှော်စင်ညီနောင် !!! … ”

စိတ်လောနေမှုကြောင့် နော်ဝတီစကားမဆုံးသေး၊ ကလျာဏီက ဝင်ဖြေပေးလိုက်သည်။ သီဟမှလွဲ၍ ကျန်သူများအားလုံးမျက်နှာတွင် စိုးရိမ်မှုက ထိန်းချုပ်၍မရ။

“ မျှော်စင်ညီနောင် ..မကလျာ ပြောပါဦး .. အဲဒါ ဘာဖြစ်လို့လဲ … ”

“ အဲဒီနေရာဟာ .. ငရဲနဲ့လူပြည်ကို ဆက်သွယ်ထားတဲ့တစ်ခုတည်းသော နေရာပဲ .. ယမရာဇာတစ်ယောက် ငရဲကနေရောက်လာတုန်းက ဒီနေရာကနေ ထွက်လာခဲ့တာ .. ”

“ ဒါ .. ဒါဆို .. ”

“ ကိုသီဟ .. စိတ်မပူနဲ့ .. ကျနော်တို့ အခုချက်ချင်းလိုက်မယ် .. ယမရာဇာဟာ လင်းသဒ္ဒါပါနေတဲ့အတွက် ခရီးတွင်မှာမဟုတ်ဘူး .. ကျနော်တို့ သူ့ကိုလမ်းမှာလဲ မှီချင်မှီနိုင်တယ် .. ”

သုဝဏ၏ စကားအဆုံး၌ အားလုံး ပစ္စလက်တောကို လိုက်ဖို့ပြင်ကြသည်။ elf တွေက မြင်းတွေပါလာသဖြင့် အဆင်ပြေသွားသည်။ မြင်းချင်းယှဉ်ကာ ရှေ့မှစီးသွားကြသည့် သုဝဏနှင့် စီစီဟန်ကို မြင်တော့ သီဟ စိတ်ထဲ လင်းသဒ္ဒါကို တမ်းတမှုက ပိုလာရသည်။ ကလျာဏီ၏ ပြောပြချက်အရ သူ့ဘဝအစစ်အမှန်ကို ပြန်ရဖို့ လင်းသဒ္ဒါဘယ်လောက်အထိ ကြိုးစားခဲ့ရသည်ဆိုတာကို နားလည်ခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ သူ့အတွက် လင်းသဒ္ဒါက အသက်ပေးဖို့ ဝန်မလေးခဲ့သလို၊ သူကလဲ လင်းသဒ္ဒါအသက်ကိုသာ ကယ်နိုင်မည်ဆိုလျှင် သူ့အသက်စွန့်ရလျှင်ပင ကျေနပ်နေမိသည်သာ။ သီဟ မြင်းဇက်ကြိုးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ကိုင်ရင်း အံကိုတင်းတင်းကျိတ်ထားသည်။ ယမရာဇာ .. မင်းနဲ့ငါနဲ့ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ဘယ်သူကိစ္စတုံးမလဲဆိုတာ ကြည့်ကြတာပေါ့ကွာ ..

..........................................

မျှော်စင်ညီနောင် …

မိုးယံထက်ရှိ တိမ်ဆိုင်များထဲသို့ ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်နေသည်ဟု ထင်ရမတတ် မြင့်မားသည့် မျှော်စင်နှစ်ခု ..

လင်းသဒ္ဒါ သူမလက်နှင့်ခြေထောက်တွေကို တင်းတင်းလှုပ်ကာ ရုန်းသည်။ သံကြိုးသံ တချွင်ချွင်မြည်သံသာ မျှော်စင်ထက်တွင် ပျံ့နှံ့သွားပြီး လွတ်မြောက်မှုကမူ တရွေးသားမျှ မဖြစ်။ ရုန်းပါများလို့ သူမလက်ကောက်ဝတ်နှင့် ခြေကျင်းဝတ်တွင် အရေပြားတွေလန်ပြီး သွေးများယိုစီးကျနေသည်သာ အဖတ်တင်သည်။ ထိုအခိုက် သူမနားထဲတွင် ခြေသံလိုလို ကြားရသည်။ လင်းသဒ္ဒါ လှုပ်ရှားမှုကို ရပ်လိုက်ပြီး ခြေသံထွက်လာရာသို့ ကြည့်သည်။ ဘယ်သူမှန်းဆိုတာ သိလိုက်သည်နှင့် သူမ ချက်ချင်း မျက်နှာလွှဲပစ်လိုက်သည်…။

“ ဟား .. ဟား … ကြည့်တောင်မှ မကြည့်ချင်တော့ဘူးလား .. ဝံပုလွေမ … မင်း မကြည့်ချင်ပေမယ့် ငါကတော့ ပြစရာ ရှိတယ် … ”

ယမရာဇာ ရယ်သံက ငှက်ဆိုးထိုးသံသဖွယ် ကျက်သရေတုံးစွာ လူမရောက်လာခင်ကတည်းက သူမနားဝသို့ ရောက်လာသည်။ ဘယ်လောက်ပဲ မျက်နှာလွှဲထားလွှဲထား သူမရှေ့သို့ရောက်လာသောအခါ ဒေါသစိတ်ကြောင့် မီးဝင်းဝင်းတောက်နေသည့် မျက်လုံးတွေနှင့် တုံ့ပြန်လိုက်သည်။

“ မင်းကို .. ဘာဖြစ်လို့ မသတ်ပဲ ခေါ်လာတာလဲ ဆိုတာ သိချင်လား .. ဝံပုလွေမ .. ”

“ ရှင်ဘာမှ လာပြောမနေနဲ့ .. ရှင်သတ်ချင်ရင်သတ် .. မသတ်နိုင်လို့ ကျမလွတ်သွားရင်တော့ ရှင် သေပြီသာမှတ် .. ”

“ ဟား .. ဟား .. ကြိုက်တယ်ကွာ … ငါလဲ အဲဒီလို စိတ်ဓါတ်ကို သဘောကျလို့ မင်းကို ခေါ်လာတာပဲ .. ”

ယမရာဇာ လင်းသဒ္ဒါ၏ မျက်နှာကိုလက်ဖြင့် ညှပ်ကိုင်သည်။ မေးရိုးနှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသဖြင့် လင်းသဒ္ဒါ စကားထပ်ပြောလို့မရ။ မသတီချင်စရာကောင်းသည့် ယမရာဇာမျက်နှာက သူမရှိရာသို့ တစစတိုးလာပြီး လျှာရှည်ရှည်ကြီးနှင့် မျက်နှာတည့်တည့်ကို လျက်သည်။

“ အားပါး … ကောင်းလိုက်တာ .. ရေမချိုးရသေးတာတောင် မင်းလေးက ပင်ကိုယ်နံ့လေး ရှိနေသေးတာပဲ …ဟား .. ဟား .. ”

မျက်နှာကို ချုပ်ကိုင်ထားရမှ ပြန်လွှတ်လိုက်တော့ လင်းသဒ္ဒါ ဒေါသနှင့် သံကြိုးခတ်ထားသည်ကိုမေ့ပြီး ရုန်းမိသည်။ ယမရာဇာက ဒါကို သဘောကျပြီး တဟားဟား ဆက်ရယ်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ တောက်တစ်ချက်ခေါက်ပြီး ထွီခနဲ ယမရာဇာ မျက်နှာကို တံတွေးနှင့်ထွေးသည်။ လူချင်း နီးကပ်စွာ ရှိနေမှုကြောင့် ယမရာဇာ မရှောင်နိုင်။ မျက်နှာတည့်တည့်ကို တံတွေးတွေ စင်ကုန်သည်။

“ စောက်ကောင်မ .. နင်ကများ ငါ့ကို တံတွေးနဲ့ထွေးတယ်ပေါ့ .. အေး .. နင်တို့လိုဟာတွေကို ငါက ထည့်တွက်တယ် အောက်မေ့နေလား … ငါ့မိန်းမကို နင်သတ်သွားတာလို့ နင့်ကို ငါ့မိန်းမနေရာမှာ ပြန်အစားထိုးဖို့ စဉ်းစားထားလို့ အသက်ရှင်နေတယ်မှတ် .. မဟုတ်ရင် နင့်အဖေနောက် လိုက်သွားရမယ် .. ”

“ ရှင် .. ရှင်ဘာပြောလိုက်တယ် … ”

“ မင်း .. မသိသေးရင် ပြရသေးတာပေါ့ … ”

ယမရာဇာ လက်နှစ်ဖက်နှင့် လင်းသဒ္ဒါ၏ ခေါင်းကိုညှပ်ကိုင်သည်။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို လင်းသဒ္ဒါ၏ အမြင်အာရုံတွင် အလင်းတန်းတွေ ဖြာပြေးသည်။ ထို့နောက်တွင် ထိုအလင်းတွေက တစတစကြည်လင်လာပြီး သူမမြင်ကွင်းထဲ၌ တောင်ကြားရှိ ရွာတစ်ရွာပေါ်လာသည်။ ဒါ .. ဒါ … ဝံပုလွေရွာ။ သူမရွာ .. အို .. အဖြစ်ဆိုးလှချည်လား … မီးတောက်မီးလျှံတွေစွဲနေသည့် သူမရွာ ..  တောင်ကြားတစ်ဝိုက်တွင် မဲမဲလှုပ်လှုပ်နှင့် ဟိုမှဒီမှ ပျံသန်းနေသည်က မှင်စာတွေ … ထိုမှတဖန် လင်းသဒ္ဒါ၏ မြင်ကွင်းထဲ၌ ဖြတ်ခနဲဆိုသလို ပေါ်လာသည်က ဦးသိဒ္ဒိ၏ စံအိမ် .. စံအိမ်ရှေ့က မြေကွက်လပ်တွင် လက်တစ်ဆုပ်စာပမာဏသာ ကျန်တော့မည့် သမန်းဝံပုလွေတွေသည် မှင်စာတွေ၏ ထိုးနှက်မှုကို ရွပ်ရွပ်ချွံချွံခုခံနေရှာသည်။ ဦးသိဒ္ဒိ သူ့ရှေ့ကို ထိုးဝဲလာသည့် မှင်စာတစ်ကောင်ကို လက်ဖြင့်ပုတ်ထုတ်လိုက်စဉ်မှာပင် နောက်နားမှ မှင်စာတစ်ကောင် ဘွားခနဲပေါ်လာသည်။ မှင်စင် ပါးစပ်က အစွမ်းကုန်ပြဲအာပြီး ပုခုံးကို သွားချွန်တွေနှင့် ငုံ့ကိုက်သည်။ အဖေ … !!!!!!!!!!!!

လင်းသဒ္ဒါ ခေါင်းပြုတ်မထွက်ပင် တယမ်းယမ်းခါသည်။ ယမရာဇာက သူ့လက်ကိုဖယ်လိုက်ပြီ ဖြစ်သဖြင့် နောက်ဆက်တွဲဘာဖြစ်သည်ကို လင်းသဒ္ဒါ မသိလိုက်။ မျက်ရည်တွေစီးကျနေသည့်တိုင် မီးဝင်းဝင်းတောက်မတက် မျက်လုံးတစ်စုံနှင့် ယမရာဇာကို စိုက်ကြည့်သည်။ အဝါရောင်မျက်သားထဲမှ အနက်ရောင်မျက်ဆံလေးက ဝိုင်းဝိုင်းတောက်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး ယမရာဇာ လင်းသဒ္ဒါကို သဘောကျသွားသည်။ ငရဲတံခါးဖွင့်ဖို့က ပိုအရေးကြီးသည်ဆိုတာကို သိသည့်တိုင် မျက်စိရှေ့က အချောအလှလေးကို အလွတ်မပေးချင်တော့။ ဟုတ်တော့လဲဟုတ်သည်။ တကယ်တမ်း ငရဲတံခါးဖွင့်ဖို့ ဆိုတာကလဲ စွမ်းအားရှင်ကျောက်တစ်ခု လိုနေသေးသည်မဟုတ်လား။ လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားတစ်ခုထဲနှင့်တော့ ရချင်မှရမည်ဆိုတာ ယမရာဇာသိထားသည်။ တမင်တကာအရဲစွန့်၍ စမ်းသပ်ချင်လို့သာ မျှော်စင်ညီနောင်ဆီသို့ ပြန်လာခဲ့တာဖြစ်သည်။ တစ်ရက်၊ နှစ်ရက်လောက်နားပြီး စွမ်းအားရှင်ကျောက်နောက်ကို လိုက်ရပေဦးမည်။ နားသည်ဆိုတာကလဲ လူကိုသာ အနားပေးမှာ၊ လီးကိုတော့ အနားပေးမှာ မဟုတ်။ မာယာဒေဝီ အဖြစ်ဆိုးနဲ့ သေသွားရကတည်းက ကျိန်းဝါးထားခဲ့တာရှိသည်။ အဲဒီကိစ္စကို အကောင်အထည်ဖော်ရမည်။

ယမရာဇာ မျက်လုံးက ရမ္မက်ခိုးတွေနှင့် တောက်ပြောင်လာသည်။ သူမတကိုယ်လုံးကို စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်နေသည့် ယမရာဇာအကြည့်တွေကို ရိပ်မိပြီး လင်းသဒ္ဒါကြောက်သလိုတောင် ဖြစ်သည်။ ပုံမှန်အတိုင်းဆို ဒါမျိုးကို ဂရုစိုက်မှာမဟုတ်ပေမယ့် အခုတော့ သူမမှာ ချစ်ရသူ ရှိနေခဲ့ပြီ။ သူမကိုယ်လေး မသန့်စင်မှာ စိုးရွံ့သည်။

“ ရှင် .. ရှင် .. မယုတ်မာနဲ့ .. ”

“ ဟား .. ဟား .. ယုတ်မာတော့ရော မင်းက ဘာလုပ်နိုင်မှာမို့လဲ … ငါလိုးတာကိုခံကြည့်စမ်းပါ .. ဝံပုလွေမရာ .. မင်း တန်းတန်းစွဲသွားစေရမယ် .. ”

“ ထွီ .. ”

“ မင်းက တော်တော် တံတွေးထွေးချင်နေတယ် ဟုတ်လား .. အေး .. တံတွေးထွေးရစေမယ် .. ခနစောင့် .. ”

မရတော့ပြီ။ ကြောက်ကန်ကန်ပြီး ရုန်းနေသည့် လင်းသဒ္ဒါကိုယ်မှကိုယ်ကျပ်ဝတ်စုံကို အတင်းဆွဲချွတ်သည်။ အဝတ်ကြိုးတွေပြေသွားသည်နှင့် အပေါ်ပိုင်းက ဟင်းလင်းဖြစ်သည်။ ယမရာဇာ ဒီမှာတင်မရပ်ပဲ ကိုယ်ကျပ်ဘောင်းဘီကိုပါ ဆွဲချွတ်သည်။ ပကတိတင်းရင်းစိုပြည်လှသည့် လင်းသဒ္ဒါကိုယ်လေးက မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။ မို့သည့်နေရာကမို့၊ ဖောင်းသည့်နေရာကဖောင်းမို့ မြင်ရသည်နှင့် ရမ္မက်ကြွစရာကောင်းနေသည်။ တကိုယ်လုံးကို အစုန်အဆန်ကြည့်ပြီး သဘောကျနေသည့် ယမရာဇာ မျက်လုံးက လင်းသဒ္ဒါလည်တိုင်ရှိ လည်ဆွဲကို မြင်သွားသည်။ ရင်နှစ်မွှာကြား၌ ပန်းရောင်ကျောက်က တလဲ့လဲ့နှင့်တောက်နေသည်။

“ အလို .. ”

ယမရာဇာ ဖြူဝင်းမို့မောက်နေသည့် နို့နှစ်လုံးကိုတောင် စိတ်မဝင်စားနိုင်ပဲ လည်ဆွဲဆီသို့ လက်လှမ်းသည်။ လည်ဆွဲကို ထိတော့မလို လက်တစ်လုံးခြားလောက်အရောက်တွင် ရုတ်ချည်းသူ့လက်ချောင်းလေးတွေက ချော်ရည်ပူထဲ အနှစ်ခံလိုက်ရသလို ခံစားရပြီး ရှဲခနဲမြည်သည်။ “အား“ ခနဲ ယမရာဇာ အလန့်တကြားအော်ပြီး လက်ပြန်ရုတ်သည်။ သူ့လက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ လက်ချောင်းလေးတွေသည် မယုံနိုင်ဖွယ်ရာ နီရဲနေသည်။ ဒါ … ဒါ …။

“ ဝံပုလွေမ .. ဒါ .. ဒါကို မင်းဘယ်နေရာက ရတာလဲ … ”

“ ကျမ ချစ်သူပေးထားတာ … ရှင်ထိရဲထိကြည့် .. ကျမအသက်တာ အသေခံမယ် .. ဒါတော့ အပါမခံနိုင်ဘူး .. ”

လင်းသဒ္ဒါက အဖြစ်အပျက်ကို နားမလည်ပေမယ့် ယမရာဇာက နားလည်သည်။ လောလောဆယ်တွင် သူ့ခေါင်းထဲ၌ တပ်မက်ဖွယ်ကောင်းလှသည့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးဝံပုလွေမလေးကို မေ့သွားသည်။ သူ့မျက်စိက လည်ဆွဲကိုသာ မမှိတ်မသုန် စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ယမရာဇာကို ကံကြမ္မာကစောင့်ရှောက်ပြီ။ စွမ်းအားရှင်ကျောက် (Divine Gem) .. ဘယ်နားရှာရမှန်းတောင် မသိသေးသည်ဟာက သူ့ရှေ့ကို တန်းတန်းမတ်မတ်ရောက်လာခဲ့ပြီ။ လင်းသဒ္ဒါကို သူကျေးဇူးတင်ရမည်။ တကယ်လို့သာ ဒီကောင်မလေးကို မုဒိန်းကျင့်ဖို့ မစဉ်းစားခဲ့မိဘူးဆိုလျှင် ဒီကျောက်ကို မြင်ဖို့ လမ်းစရှိမည်မဟုတ်။ ဒီဟာက သူမကိုယ်ကျပ်အင်္ကျ ီထဲဝင်ပြီး ပျောက်ကွယ်နေခဲ့လို့ လမ်းတလျှောက်လုံး လင်းသဒ္ဒါ သူနှင့်အတူ ပါလာခဲ့သည့်တောင် တွေ့မှမတွေ့ခဲ့တာ။ ဟား .. ဟား …. ယမရာဇာ .. ယမရာဇာ .. ကံကောင်းချင်တော့လဲ ကျောက်တစ်လုံးထဲနှင့် ငှက်နှစ်ကောင်ရပေဦးတော့မည်။ ယမရာဇာ “တဟားဟား“ အော်ရယ်ရင်း သူ့ဝတ်ရုံစထဲသို့ လက်ပြန်နှိုက်သည်။ လက်ထဲပါလာသည်က လမ်းညွှန်ကျောက်ပြား …။

ယမရာဇာ လင်းသဒ္ဒါကို စိတ်မဝင်စားတော့။ လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားကိုသာ စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ ရုတ်ချည်းပြောင်းလဲသွားသည့် ယမရာဇာအမူအယာကို ထောက်ချင့်၍ လင်းသဒ္ဒါ ဘာဆိုတာ ရိပ်မိသွားသည်။ မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနှင့် ယမရာဇာ လုပ်သမျှကို စူးစိုက်ကြည့်သည်။ သူမတကိုယ်လုံး အဝတ်အစားမလုံမလဲနှင့် ရှိနေသည်ကိုတောင် သတိမရတော့။

ကျောက်သင်ပုန်းအရွယ်ထက် အနည်းငယ်ကြီးမည်ဟု ထင်ရသော လမ်းညွှန်ကျောက်ပြား၏ အလည်တွင် ချိုင့်နေသော နေရာလေးရှိသည်။ ဒါက .. စွမ်းအားရှင် ကျောက်အတွက်နေရာဖြစ်ရမည်။ ယမရာဇာ မျက်နှာက ဝင်းလက်သွားပြီး မျှော်စင်၏ရှေ့သို့ ထွက်သွားသည်။ ဝရံတာလို ဖြစ်နေသည့် ထိုနေရာတွင် ရပ်ရင်း ကောင်းကင်ကို လက်မြှောက်၍ တစ်စုံတစ်ခုကို ရွတ်ဆိုသည်။ လင်းသဒ္ဒါကြည့်နေစဉ်မှာပင် လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားသည် တစ်ယောက်ယောက်က ဆွဲလိုက်သည့်နှယ် လေထဲသို့ အလိုလိုကြွတက်သည်။ ယမရာဇာ ခေါင်းအပေါ်တည့်တည့်တွင် သုံးလေးငါးပတ်လောက် ပတ်ချာလည်သွားပြီးမှ ငြိမ်သက်စွာရှိနေသည်။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို မျှော်စင်၏ အနောက်ဘက်ကောင်းကင်မှ မိုးချိမ်းသံများကိုကြားရသည်။ တဒိုင်းဒိုင်း မြည်လာသည့် မိုးချိမ်းသံများနှင့် မရှောင်းမနှောင်းတွင် လျှပ်စီးလျှပ်ပန်းများက ကောင်းကင်ထက်၌ ဟိုမှဒီမှထွက်ပေါ်လာသည်။ နေ့ခင်း၏ အလင်းရောင်သည် ရုတ်ချည်းဆိုသလို မည်းတက်လာသည့်တိမ်တိုက်တွေကြောင့် ညနှင့်မခြား မှောင်ကျသည်။ ယမရာဇာ ငရဲတံခါးဖွင့်ဖို့ ပြင်ဆင်နေချေလေပြီ ..။

.........................................................

“ မောင်သီဟ .. တို့တွေ မြန်မြန်သွားမှဖြစ်မယ် … ”

အချိန်အခါမဟုတ် ကောင်းကင်ထက်တွင် မည်းမှောင်တက်လာသည့် တိမ်ဆိုင်တွေကိုကြည့်ပြီး နော်ဝတီက စိုးရိမ်တကြီးပြောသည်။ တဆက်တည်း ယမရာဇာတစ်ယောက် လင်းသဒ္ဒါ၏ လည်ဆွဲကို ရှာတွေ့သွားပြီဆိုတာ သူမ နားလည်သည်။ ပုံမှန်အတိုင်းဆို တွေ့သွားစရာအကြောင်းမရှိသူမို့ လင်းသဒ္ဒါဘယ်လိုအခြေအနေရောက်နေသည်ဆိုတာ စဉ်စားမိပြီး သူမ စိတ်မကောင်း။ သီဟကိုသာ သနားကြင်နာသည့်အကြည့်နှင့် စိုက်ကြည့်သည်။ သူမ တွေးသလို သီဟလဲ တွေးမိသည်ထင်သည်။ မျက်နှာပေါ်တွင် စိုးရိမ်စိတ်နှင့် သောကရောက်နေမှုကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ ဒါကိုမြင်တော့ နော်ဝတီဘေးမှ မြင်းချင်းယှဉ်စီးလာသူ ကလျာဏီ သီဟဆီသို့ တိုးသွားသည်။

“ သီဟ .. ရှင်လက်ခံမယ်ဆိုရင် လင်းသဒ္ဒါကိုကယ်ဖို့ … မမ အကြံတစ်ခု ကမ်းလှမ်းပါရစေ .. ”

“ ပြောပါ မကလျာ .. လင်းသဒ္ဒါအတွက်ဆို ကျနော်စွန့်စားဖို့ အသင့်ပါပဲ .. ”

“ မမနဲ့ သီဟ နှစ်ယောက်ထဲ အရင်သွားကြရင် မကောင်းဘူးလား … ”

“ မမဆိုလိုတာ ???  ”

“ မြင်းပေါ်မှာ စီးရတာထက် .. ဒီထက်ပိုမြန်တဲ့သတ္တဝါပေါ်မှာ သီဟများ စီးချင်သလားလို့ … ”

သူတို့ခေါင်းပေါ်မှာ ကျော်ဖြတ်ကာ ပျံသန်းသွားသည့် ကလျာဏီနှင့် သီဟကို သုဝဏတို့ မော့ကြည့်မိသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း သူတို့နှင့်ဝေးကွာသွားပြီး မဲမှောင်နေသည်တိမ်တိုက်တွေထဲ ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သည်။ သုဝဏ သူ့မြင်းနံဘေးကို ခြေဖနောင့်နှင့်တို့သည်။ အုန်းခွံရောင်စစ်မြင်းက ကျယ်လောင်စွာဟီပြီး ရှေ့ကိုဒုန်းစိုင်းပြေးသည်။ အားကျမခံ သုဝဏနောက်မှ ကပ်ပါလာသူက ညီမဖြစ်သူ ခေမာသီနှင့် စီစီဟန် ..။

ပစ္စလက်တောအုပ်၏ လမ်းတလျှောက် မြင်းခွာသံများက တဖြောင်းဖြောင်းနှင့် ညံသွားသည်။ လမ်း၏အဆုံးတွင် တောင်ကုန်းတစ်ခုကအသင့်ရှိနေသည်။ ဒုန်းစိုင်းဆင်းလာသည်မို့ သူတို့အားလုံး အချိန်ခနလေးအတွင်းမှာ တောင်ကုန်းထိပ်သု့ိရောက်လာကြသည်။ ထိုရောအခါ သုဝဏတို့ မြင်ကွင်းထဲ၌ ပေါ်လာသည်က မဲမှောင်နေသည့် ကောင်းကင်နောက်ခံနှင့်အပြိုင် မိုးမိုးမတ်မတ်ရှိနေသည့် ရဲတိုက်မည်းကြီးတစ်ခု။ ထိုရဲတိုက်မည်းကြီး၏ အလယ်တွင်ကား ကောင်းကင်ထိမတတ် ထိုးထွက်နေသည့် မျှော်စင်နှစ်ခု ..

မျှော်စင်ညီနောင် … သူတို့ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ရဲတိုက်၏ တံခါးဝက တကျွီကျွီမြည်ကာ အပေါ်ဘက်သို့ ပွင့်သွားသည်။ မဲမဲအကောင်များက ထိုတံခါးဝမှာ အလုံးအရင်း အပြင်သို့ တိုးထွက်လာသည်။

“ Minotaurs !!!!!!!!!! … ”

................................................................

တိမ်ဆိုင်တိမ်တိုက်တွေသည် လျှင်မြန်လှသောအဟုန်ဖြင့် သီဟတို့အောက်မှာ ဖြတ်ပြေးနေသည်။ ပြိုးခနဲ လျှပ်စီးတစ်ချက်လက်လိုက်သည်တွင် ယမရာဇာ၏ ရဲတိုက်ကို ဖြတ်ခနဲ မြင်လိုက်ရသည်။

“ သီဟ .. ညာဘက်မျှော်စင်မှာ !!! … ”

ကလျာဏီ မြင်သလို သီဟလဲ မြင်ပါသည်။ လက်တစ်ဖက်နှင့် ကလျာဏီ၏ လည်ဂုတ်ကို တင်းတင်းဖက်ထားရင်း ကျန်သည့်တစ်ဖက်နှင့် ရိုင်ဖယ်ကို အသင့်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ သီဟ အသင့်ဖြစ်သည်နှင့် ကလျာဏီက တိမ်တိုက်နောက်၌ ဝဲကာပုန်းနေရာမှ ဦးစိုက် ထိုးဆင်းသည်။ အရှိန်ကပြင်းလှသဖြင့် သီဟ နားထဲကတောင် တစီစီဖြစ်သလို ခံစားရသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း မျှော်စင်နှင့်နီးကပ်လာပြီး ဝရံတာထက်မှ အခြေအနေကို သဲသဲကွဲကွဲ မြင်လာသည်။

Divine Gem (စွမ်းအားရှင်ကျောက်) တွင် မည်သို့သော အစွမ်းသတ္တိတွေ ရှိသည်မသိ။ ယမရာဇာ ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ လင်းသဒ္ဒါလည်တိုင်ကနေ ဆွဲချွတ်လို့မရပါ။ မတတ်နိုင်သည့်အဆုံး မျှော်စင်ထိပ်တွင် အစောင့်ချထားသော Minotaur နှစ်ကောင်ကို လှမ်းခေါ်ပြီး လင်းသဒ္ဒါကို ဖမ်းချုပ်ထားဖို့ စေခိုင်းရသည်။ သူမကို ခတ်ထားသည့် သံခြေကျင်းများထဲမှ လွတ်သည်နှင့် လင်းသဒ္ဒါ Minotaur တစ်ကောင်၏ ခေါင်းကိုလှမ်းကန်သည်။ သို့သော် ကျန် Minotaur  တစ်ကောင်က အတင်း လူချင်းဝင်ပူးပြီး ချုပ်ထားသဖြင့် ထိထိရောက်ရောက် မဖြစ်ပေ။ အကြောက်အကန် ရုန်းရင်းကန်ရင်းနှင့်ပင် မျှော်စင်၏ ဝရံတာဆီသို့ တရွတ်တိုက်ပါလာသည်။

လေထဲတွင် ရပ်တည်နေသော လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားသည် လင်းသဒ္ဒါ အနားရောက်လာသည်နှင့် သတ္တုသံလိုမျိုး ထူးဆန်းသည့်အသံ တစ်ခုထမြည်သည်။ ငြိမ်နေရာမှ စက်ဝိုင်းကတော့လို သုံးလေးပတ်လည်ပြီး ရပ်သွားသောအခါ အချိုင့်လေးရှိသည့်ဘက်က လင်းသဒ္ဒါဆီသို့ မျက်နှာမူပြီးသားဖြစ်သည်။ ထိုရောအခါ သူမလည်တိုင်ရှိ ပန်းရောင်ကျောက်သည် အလင်းတန်းများ ရုတ်ချည်း ဖြာထွက်လာပြီး လူတစ်ယောက်လှမ်းဆွဲလိုက်သည့်နှယ် ကျောက်ပြားဆီသို့ ကြွတက်သည်။ လင်းသဒ္ဒါ မျက်လုံးအစုံ ပြူးကျယ်လာသည်။ အောက်ခံကြမ်းပြင်ကို ခြေစုံကန်၍ ရုန်းသည့်တိုင် လမ်းညွှန်ကျောက်ပြား၏ ဆွဲအားကို တောင့်ခံမထားနိုင်။ လည်ဆွဲက တစတစဖြင့် ကျောက်ပြား၏ အလည်ဗဟိုသို့ ဦးတည်သွားနေသည်။ 

သူမဘေးနားရှိ Minotaur နှစ်ကောင်သည် အခုအချိန်တွင် လင်းသဒ္ဒါကို ဖမ်းချုပ်ထားစရာတောင် မလိုတော့ပါ။ လင်းသဒ္ဒါ ခမျာ အသားထဲနစ်မတတ်ဖြစ်နေသာ ဆွဲကြိုး၏အားကြောင့် လည်တိုင်တောင် ကျိုးမလိုဖြစ်နေသည်။ လည်ဆွဲကို အတင်းဆွဲချွတ်ဖို့ ကြိုးစားစဉ်မှာပင် ပန်းရောင်ကျောက်က ကျောက်ပြားအလယ်သို့ ထိထိမိမိ ကပ်မိသည်။ ချပ်ခနဲ မြည်သံထွက်လာပြီး ပန်းရောင်ကျောက်မှ အလင်းတန်းသည် မျက်လုံးမခံနိုင်အောင် စူးရှစွာလင်းဖြာသည်။ ထိုအလင်းတန်းသည် ရုတ်ချည်းဆိုသလို မီးဆလိုက်ထိုးသလို မျှော်စင်အောက်ခြေသို့ တရှိန်ထိုး ထိုးဆင်းသွားသည်။ အလင်းရောင် ထိုးကျရာ မြေပြင်သည် ချက်ချင်းပင် တုန်ခါလာပြီး ပက်ကြားအက်တွေ ဖြာထွက်သည်။ ထိုပက်ကြားအက်ကြောင်းများ ကြားမှ ခဏအကြာတွင် မီးလျှံတညီးညီးကို မြင်နေရသည်။ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသည့် အသံဗလံတွေ ထိုအက်ကြောင်းထဲမှ ပျံ့လွင့်လာသည်။ ငရဲတံခါး ပွင့်တော့မည် …။

မျှော်စင်အောက်ရှိ ရဲတိုက်ရှေ့မှာတော့ …

သုဝဏတို့ အုပ်စု တော်တော်အခြေအနေဆိုးနေသည်။ Minotaur တွေ၏ အင်အားက သူတို့လူစုထက် နှစ်ဆ၊ သုံးဆမက ရှိသည်။ ဒီကြားထဲ Orc တွေကပါ ရှိနေသေးသည်။ နော်ဝတီ၏ လမ်းညွှန်မှုဖြင့် သူတို့ မြင်းတွေကို ပတ်ချာလည်ပြေးခိုင်းထားသဖြင့်သာ အခုအချိန်ထိ တောင့်ခံထားနိုင်တာဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုအကွက်ကလဲ ရေရှည်တွင်တော့ မအောင်မြင်ပါ။ တိုက်ပွဲအချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သူတို့လူစု Minotaur တွေ၏ အဝိုင်းကို ခံလာရသည်။ ဘေးချင်းယှဉ်ကာ တိုက်ခိုက်နေကြသည့် သုဝဏနှင့် စီစီဟန် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကြသည်။ နှစ်ဦးစလုံး ကိုယ်စီကိုယ်စီ သွေးအလိမ်းလိမ်းနှင့် ဖြစ်နေသည်။

“ စီစီ … ”

“ သုဝဏ .. ”

“ တကယ်လို့ ကျနော်တို့ အသက်ရှင်ပြီး ကျန်ခဲ့မယ်ဆိုရင် စီစီ ကျနော့်အနားမှာ နေပေးနိုင်မှာလား … ”

“ တကယ် .. စီစီလဲ .. အဲဒါကို ပြောမလို့ပဲ စဉ်းစားနေတာ .. ခစ် .. ခစ် .. ”

မျှော်လင့်ချက်မဲ့နေသည့် အခြေအနေ ဖြစ်သည့်တိုင် ပြုံးရယ်နိုင်သေးသည့် စီစီဟန်ကို ကြည့်ပြီး သုဝဏ သဘောအကျကြီး ကျသည်။ ထိုပြုံးဟန်လေးကပင် သူ့ရင်ထဲသို့ အားအင်များစွာ တွန်းပို့ပေးသလို ဖြစ်သည်။ နောက်ကျောတွင် လွယ်ထားသော မြားကျည်တောက်ထဲကို လက်ပြန်နှိုက်သည်။ မြားလေးစင်းပါလာသည်နှင့် လေးညှို့တွင် ချက်ချင်းတင်ပြီး ပစ်ထည့်သည်။ ဆယ်ပေတောင် မရှိတော့သည် အကွာအဝေးမှ ပြေးလာနေကြသည့် Minotaur လေးကောင်စလုံးကို ကွက်တိထိသည်။ ဒါပေမယ့် သုဝဏ၏ မြားစွမ်းက Minotaur တွေ၏ ထိုးစစ်ကို မချိန်းခြောက်နိုင်။ လဲကျသွားသည့် Minotaur နောက်မှာ ရေလှိုင်းများ တက်လာသည့်နှယ် နောက်ထပ် Minotaur တွေက ပြေးထွက်လာကြသည်။ သုဝဏ မြားတံကို လက်ပြန်နှိုက်သည်။ လက်ကဘာကိုမှ မစမ်းမိ … မြားတစ်စင်းမှ မရှိတော့ ….

“ တီ … တီ … တီ … ”

မည်သည့်အရပ်မှ ထွက်ပေါ်လာမှန်း မသိသော စစ်ချီတံပိုးမှုတ်သံများကြောင့် အသေအကြေတိုက်ခိုက်ဖို့ ပြင်နေကြသော လူနှစ်စု ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်မိကြသည်။ တံပိုးခရာသံများက သုဝဏတို့ လှည့်ကြည့်ကြချိန်တွင် ရပ်တန့်သွားပြီမို့ ဘယ်အရပ်က ထွက်ပေါ်လာမှန်း သူတို့မသိ။ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက်ရှာမိကြသည်။ ထိုအခိုက် မျှော်စင်ညီနောင်၏ အနောက်ဘက်ရှိတောင်ကုန်းထိပ်၌ လူတစ်ယောက် အလံတိုင်တစ်ခုကိုင်၍ ပေါ်လာသည်။ မြင်းတစ်စီးနှင့် စစ်သည်တော်တစ်ယောက် ....။

မရှေးမနှောင်းမှာပင် ထိုစစ်သည်တော်၏ ဘေး၌ စစ်သည်တော်တွေ တစတစပေါ်လာသည်။ အပြောကျယ်သည့် တောင်ကုန်းတစ်ခုလုံးပေါ်တွင် စစ်သည်တော်တွေနှင့် ပြည့်နှက်သွားသည်။ သုဝဏနှင့် ဦးသုခ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပြုံး၍ ကြည့်ကြသည်။ ဦးသုခ စေလွှတ်လိုက်သည့် စာပို့ခိုသည် ဒဿသိင်္ခပြည်သို့ အချိန်မှီရောက်သွားမှန်း သူတို့အားလုံး သိလိုက်ကြသည်။

“ အားလုံး ဖောက်ထွက် !!!! .. ”

သုဝဏ၏ ကြွေးကြော်သံက အထက်ဘဝဂ်သို့ပင် ပျံ့လွင့်တော့မတတ် ထိုးထွက်သည်။ သေခြင်းတရားနှင့် လက်တစ်လုံးခြားသာ လိုတော့သည့်အချိန်၌ စစ်ကူရောက်လာခြင်းသည် ခေမာသီတို့ elf တွေအတွက်တာ့ အဖိုးမဖြတ်နိုင်သော အားဆေးပင်။ ချက်ချင်းပင် သေနင်္ဂဗျူဟာပြောင်းကာ မြားတန်းလို ဖောက်ထွက်သည်။ အလုံးအရင်းနှင့် တောင်ကုန်းပေါ်မှ ဆင်းလာသည့် ရန်သူတွေကြောင့် Minotaur တွေသည် သွေးပျက်မလိုဖြစ်သည်။ သုဝဏတို့ဖောက်ထွက်မှုကို တောင့်ခံမထားနိုင်။ စက်ဝိုင်းခြမ်းပုံ ဝိုင်းရံထားရာမှ နှစ်ပိုင်းကွဲထွက်သွားသည်။ elf တွေနှင့်၊ စစ်သည်တော်တွေ ညာဘက်ရှိမျှော်စင်ညီနောင် ခြေရင်း၌ ပေါင်းမိသွားကြလေပြီ …

မျှော်စင်အထက်၌မူ …..

လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားနှင့် ပန်းရောင်ကျောက် ပေါင်းစည်းရာမှ ထွက်ပေါ်လာသော အလင်းရောင်သည် စူးရှလွန်းသည်။ ယမရာဇာလို ငရဲကလာခဲ့သူပင် မခံနိုင်။ လက်ဖြင့် မျက်လုံးကိုကာလိုက်ရသည်။ ထိုအခိုက် ယမရာဇာ စိတ်ထဲ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သည်။ အလင်းရောင်ဝေဖြာနေသော ကျောက်ပြား၏ နောက်ကွယ်တွင် မဲမဲအရိပ်ကြီးတစ်ခုကို မြင်လိုက်ရသည့်အတွက်။ ဘာအရိပ်ဆိုတာကို သူ့ဦးနှောက်က မှန်းဆလို့ ရသွားသည့်အချိန်တွင်မူ ကလျာဏီက မျှော်စင်ပေါ်သို့ ရောက်လာပြီ ဖြစ်သည်။

“ သီဟ !! .. ”

ကလျာဏီ အချက်ပေးသံနှင့် တပြိုင်နက် သီဟရိုင်ဖယ်ဆီမှ ကျည်ဆံတွေ တဝေါဝေါ ပြေးထွက်သည်။ လေထုထဲရောက်နေသည့် လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားကို ဆက်တိုက်ထိမှန်ပြီး၊ တစ်ချက်တွင် ကျည်ဆန်တစ်တောင့်က ပန်းရောင်ကျောက်ကို တည့်တည့်ထိသည်။ ချွမ်ခနဲ အသံကြားလိုက်ရပြီး ကျောက်က ကွာထွက်သည်။ မြေပြင်ပေါ်ကို ထိုးကျနေသည့် အလင်းရောင်တန်းသည် ကျောက်ပြုတ်ထွက်သွားသည်နှင့် တွီခနဲ မြည်၍ ပျောက်ကွယ်သည်။ ပက်ကြားအက်တွေသည် အလင်းရောင်ပျောက်ကွယ်သွားသည်နှင့် မူလအတိုင်း ပြန်စေ့ကုန်သည်။

“ သဒ္ဒါ .. ”

“ ကို … ”

ကလျာဏီ ကျောပေါ်က လှိမ့်ဆင်းလိုက်သည့် သီဟ လင်းသဒ္ဒါအနားသို့ လေ၏ အဟုန်နှင့် ရောက်သွားသည်။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ထွေးပွေ့မိကြသည်။

“ သဒ္ဒါ .. ဘာဖြစ်သေးလဲ … ”

“ ဘာမှမဖြစ်ဘူး .. ကို .. ဒီလည်ဆွဲကြောင့် ယမရာဇာ ဘာမှ မလုပ်နိုင်ဘူး .. ”

ယမရာဇာဆိုသည်ကြောင့် သီဟ ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိလစ်သွားရာမှ ဒရောသောပါး လှည့်ကြည့်သည်။ ကလျာဏီ၏ လက်ချက်နှင့် သေနေသော Minotaur နှစ်ကောင်မှလွဲ၍ ယမရာဇာကို ရှာလို့မတွေ့။ သီဟ လင်းသဒ္ဒါလက်ကိုဆွဲ၍ လေထဲတွင် ရှိနေသေးသော လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားဆီသို့ သွားသည်။ လမ်းညွှန်ကျောက်ပြားသည် လင်းသဒ္ဒါက သူ့အနားသို့ ချည်းကပ်လာသည်နှင့် သတ္တုသံမြည်ပြီး တဝီဝီနှင့်ပြန်လည်သည်။

“ ကို !!!!!! … ”

လင်းသဒ္ဒါ သတိပေးသံက နောက်ကျသည်။ မျှော်စင် ဝရံတာရှိ တိုင်လုံးကြီး တစ်ခု၏ နောက်ကွယ်မှ ယမရာဇာ အရိပ်တစ်ခုနှယ် ဘွားခနဲပေါ်လာသည်။ သီဟ ရိုင်ဖယ်နှင့် ထိုးချိန်လိုက်စဉ်မှာပင် ထိုအရိပ်က လျှပ်စီးလက်သလို သူ့အနားသို့ ရောက်လာသည်။

“ ဖြောင်း … ”

နားထင်တစ်ခုလုံး ပွင့်မတက်ပူထူတက်ပြီး သီဟ ဆယ်ပေလောက် လွင့်စဉ်ထွက်သွားသည်။ ရိုင်ဖယ်တစ်ခြား၊ လူတစ်ခြား ဖြစ်သည်။ ခေါင်းကို နှစ်ခါ၊ သုံးခါလောက် ခါပြီး အမြင်အာရုံကြည်အောင် ပြန်လုပ်ရသည်။ ကြမ်းပြင်ကို လက်ထောက်၍ အားယူပြန်ထစဉ်မှာပင် ကလျာဏီနှင့် လင်းသဒ္ဒါ အခြေအနေမကောင်းသည်ကို လှမ်းမြင်ရသည်။ ကလျာဏီ၏ အာခံတွင်းမီးလျှံသည် ငရဲမှလာသူ ယမရာဇာအတွက် အပျင်းပြေကလေးကစားစရာလို ဖြစ်နေသည်။

“ မကလျာ .. လင်းသဒ္ဒါကို ခေါ်ပြီးပြေး … ”

ကလျာဏီက သီဟ ဘာဆိုလိုချင်တာကို သဘောပေါက်သည်။ ယမရာဇာ ရှေ့တိုးမလာနိုင်အောင် တောင်ပံနှစ်ဖက်ကို ဖြန်းခနဲခတ်ပြီး လေအဟုန်တစ်ခု ဖန်တီးသည်။

“ သဒ္ဒါ .. လာ ကျောပေါ်မြန်မြန်တက် .. ”

သီဟ တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့မည့် အဖြစ်ကြောင့် လင်းသဒ္ဒါ တုံ့ဆိုင်းဆိုင်းဖြစ်သည်။ သူမလည်ပင်းက ပန်းရောင်ကျောက်ကို ဘာဖြစ်လို့ ချွတ်မရသည်လဲဆိုတာကို နားမလည်။ သူမဆန္ဒအတိုင်းဆိုလျှင် လည်ဆွဲကို ချွတ်ပြီး ကလျာဏီကို ပေးလိုက်ချင်သည်။ သူမကတော့ သီဟနှင့် ယမရာဇာကို သေသေကြေကြေ ရင်ဆိုင်ချင်သည်။ ဖခင်ဖြစ်သူအတွက်၊ အမျိုးအနွယ်တွေအတွက်၊ ဝံပုလွေရွာအတွက် လက်စားချေချင်သေးသည်။

“ သဒ္ဒါ !!! … သွား … ”

ယမရာဇာ လက်ထဲမှ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်လက်လာသည့် လက်နက်ကို မြင်သည်နှင့် သီဟ စိုးရိမ်တကြီးအော်သည်။ တပြိုင်ထဲ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ကျနေသည့် ရိုင်ဖယ်ကို ဝရံတာပေါ်တွင် လှိမ့်ပြီးကောက်သည်။ သီဟ လက်ထဲ ရိုင်ဖယ်ရောက်သွားသည်နှင့် ယမရာဇာသည် ဘယ်သူက ပိုအရေးကြီးသည်ဆိုတာကို အလိုလိုသိသည်။ သီဟဘက်သို့ လှည့်သည်။ အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို ကလျာဏီ သဘောပေါက်သည်။ ဖြစ်ချင်တာထက်၊ ဖြစ်သင့်တာကို ဦးစားပေးရမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး ငေးငိုင်နေသေးသည့် လင်းသဒ္ဒါကို နှုတ်သီးနှင့်ဆွဲသည်။ လင်းသဒ္ဒါ ယောင်ယမ်းပြီး သူမလည်တိုင်ကို ဖက်တွယ်လိုက်စဉ်မှာပင် ကလျာဏီ မျှော်စင်ထက်မှ အောက်သို့ ထိုးဆင်းသည်။

“ ကို !!!!!!!!! … ”

အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>>