အကြောင်နဲ့အကျိုး (စ/ဆုံး)

အကြောင်နဲ့အကျိုး (စ/ဆုံး)

တပ်ကြပ်ကြီး အတွေးခေါင်ပြန်သည်။

ဝုန်းကနဲ ဒိုင်းကနဲ နားပွင့် မတတ် ခြိမ်းလိုက်သည့် မိုးချုန်း သံကြောင့် ရုတ်တရက် လန့်နိုးလာခဲ့ရသည်၊ တဆက်ထဲ မှာပဲ ခေါင်မိုးကို ရိုက်ခတ်နေသည့် မိုးရေစက်များ တဖြောက်ဖြောက် အသံက စိတ်လာလိုက် ကျဲသွားလိုက်၊ လေနဲ့ အတူ အရှေ့မှ အနောက် ပြေးသွားလိုက်၊ အနောက်မှ အရှေ့ ပြေးသွားလိုက်၊ နည်းနည်းလေး အေးလာသလိုမို့ စောင်ကို ခေါင်းမြီး ခြုံဆွဲပြီးကွေးလိုက်သည်၊ ရုတ်တရက် ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်၊ 

ဟင်၊ ဒီလိုမိုးသံ မကြားရတာ ဘယ်နှစ်နှစ်တောင် ရှိပြီလည်း၊ နောက်တဆက်ထဲ မှာ ပဲ ထုံးစံ အတိုင်း ဘေးနားက မဟေသီကို လှမ်း စမ်းလိုက်တော့ ပိတ်စ တခုကို လက်က သွားထိတယ်၊ စိတ်ထဲ ကအလိုလို ပြောလိုက်မိတယ်၊ ခြင်ထောင်၊ ဟေ၊ ငါခြင်ထောင်နဲ့ မအိပ်ဖြစ်တာပဲ ဘယ်လောက်ကြာနေပလဲ၊မျက်လုံးအစုံပွင့်သွား တယ်၊ လူက အခု မှ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန် ပြီး လုံးဝ ကို နိုးလာခဲ့တယ်။

ခေါင်းထဲ မှာလည်း အမြန်စဉ်းစားနေမိသည်၊ ငါ ဘယ်မှာလဲ၊ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ၊ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီလဲ။

မျက်လုံးထဲ မှာတော့ မှောင်ပိန်းနေလို့ ဘာမှ မမြင်ရဘူး၊ ဒါပေမဲ့ နောက်တကြိမ်၊ ဖျိုးဖျိုးဖျပ်ဖျပ် လင်းလက် သွားတဲ့ လျှတ်စီး ကြောင့်မြင်လိုက်ရတဲ့ ခြင်ထောင်ဇာရယ်၊ ခြင်ထောင်ဇာကို ဖောက်မြင်လိုက်ရတဲ့ နံရံ တွေရယ်က ကျနော် မျက်စေ့ယဉ်နေတဲ့မြင်ကွင်း ဆိုတာ ချက်ခြင်း သိလိုက်တယ်။ 

မမှတ်မိပဲ နေပါ့ မလား ကျနော် ၅ နှစ်လောက်တိတိ နေ့စဉ် နီးပါး အိပ်ခဲ့ ဘူးသည့်နေရာ၊ကျနော့် ဘဝ မှာ အပေတေဆုံး၊ လူဘဝ ကို နားမလည်ဆုံး ၊ နဲ့ ကိုယ်ထင်တာ ကိုယ်လုပ်ခဲ့ သည့်နှစ်တွေလေ၊ အမြဲတမ်း လည်းပြန်သတိရ နေရတတ် သည့် ကျနော့် ဘဝ ရဲ့ အစိတ်အပိုင်း၊ ကလေး တည်ရှိနေသည့် ကာလ အပိုင်းအခြားလေး လေ။

စိတ်ကို ငြိမ်ငြိမ် ထား၊ ပြန်စဉ်းစားလိုက်စမ်း၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ပြောနေမိသည်၊ ငါအိပ်ယာ မဝင်ခင်က ဘယ်မှာလဲ၊ခေါင်းထဲ မှာ အစီအရီ ပြန်ဝင်လာသည်၊ ကျနော့်မိန်းမ မာရီယား ရဲ့ ကာစင်တွေနဲ့ စင်ကို ဒီမားရိုးလို့ ခေါ်တဲ့ မက္ကဆီကို လွတ်လပ်ရေးနေ့၊ မေလ ၅ရက်နေ့ အထိမ်းအမှတ် မှာ သောက်လိုက်ကြတာ ဝက်ဝက်ကွဲ၊ ကရိုနားဘီယာ တွေ၊မာဂရီးတာ၊ တကီးလား တွေ၊ နေအုန်း လူက တော်တော် မူးနေမှ၊ နောက်ဆုံး ရှော့ဂလပ်စ် ဆိုတဲ့ တခါမော့ ဖန်ခွက်ကလေး တွေယူလာပြီး တကီးလား လက်နှစ်လုံးကို သံပုရာသီးညှစ်၊ ချီးယား ဆိုပြီး မော့ကြ၊ စားပွဲပေါ် ဒီအတိုင်း ပုံပြီးတင်ထားတဲ့ ဆားပုံကို လက်ညိုးနဲ့တို့ နောက် လျှာပေါ်ကို တင် စုပ်၊ ပြီး တော့ နောက်တခွက်ထည့်၊ သံပုရာသီးညှစ်၊ ချီးယား၊ လုပ်၊ဘယ်နှစ်ခါလောက် လုပ်မိမှန်းမသိတော့ဘူး၊ နောက်ဆုံး သတိရလာတော့ ဒီခြင်ထောင်ထဲ ရောက်နေပြီ။

သောက်ထားတဲ့ အရက် တွေက များပြီး ဘာမှ လည်း မယ်မယ်ရရ မစားဖြစ်ခဲ့တော့ ရင်က ပူ၊ အာခေါင် တွေက ခြောက်၊ဗိုက်ထဲက လည်း တဂွိဂွိမြည် နေပြီ၊ အဲဒါကတော့ ဖြစ်နေကြ၊ ဆိုတော့ မဆန်းတော့ပြီ၊ ကုတင်ပေါ်ထထိုင်ပြီးခြင်ထောင်ကို အသာလှပ်လိုက်သည်၊ လွန်ခဲ့တဲ့ အနှစ် နှစ်ဆယ်ကျော်လောက် က နေခဲ့ဘူးတာပေမဲ့၊ ၅ နှစ်လောက်နေခဲ့တာဆိုတော့ ဘယ်နေရာမှာ ဘာရှိမလဲ ဆိုတာ မမေ့သေး၊ ကျနော့်လက်က အလိုလို ဘေးနားမှာ တယောက်ယောက်က ကျနော့် အတွက် ချထားပေးမည်ဖြစ်သော ရေမတ်ခွက်ကြီးကို လှမ်းစမ်းလိုက်ပြီး ၊ အငမ်းမရ မော့သောက်လိုက်မိသည်၊ 

ရေ ဗိုက်ထဲဝင်သွားတော့ ထုံးစံ အတိုင်း ချွေးနည်းနည်း စို့ လာသည်၊ ဗိုက် ထဲ က မြည်နေတဲ့ အသံကို ပေးတိတ် ဖို့ရာ၊ အခု လို အချိန်ကြီး မှာဘယ်သူမှ ရှိမှာ မဟုတ်၊ အကုန် အိပ်ယာထဲ ကွေးနေကြမှာ၊ ထုံးစံ အတိုင်း ကြံရာမရ လျှင် ဇွန်းနဲ့ ကော် စားလေ့ ရှိသော နို့မှုံ့ပုံး က ခေါင်းရင်း စားပွဲဘေးက သစ်သား ဘီရို လေး ပေါ်မှာ၊ ကုတင်ပေါ်က ဆင်းပြီး ဘီရိုဆီ အလိုလို လျှောက်သွား မိပြီး နို့မှုံ့ ပုံးကို လှမ်းဆွဲ လိုက်မိသည်၊ ကျနော် ချက်ခြင်း သတိရ သွားသည်။

ဟုတ်ပ ၊ ဘာဆက်ဖြစ်တော့မယ် ဆိုတာ ငါသိနေတာပဲ လို့လည်း စိတ်ထဲ တွေးနေလိုက်မိသည်၊ မှတ်မှတ်ရရ ရွာထဲမှာ ဝက်တကောင်ဖျက်မယ်လို့ပြောလို့ ဦးဘိုမောင် တို့ ၊ ဦးမောင်လှ တို့ ဖိတ်ထားလို့ စခန်းက ကိုယ့် ဝန်ထမ်း တွေ နဲ့ နေ့လည်ထဲ က သွားကြသည်၊ ဝက်က ဖျက်လို့မှ မပြီးသေး ၊ ကိုယ့်ကောင်တွေက ထွက်လာ တဲ့ ကလီစာတွေ တချို့တလေကို အနားက လယ်စောင့်တဲလေး ထဲ မှာ ဒယ်အိုးပေါ် ဆီ အိုးကပ်နဲ့ မွှေနေပြီ၊ ရွာထဲက ကာလသား တချို့နဲ့ ကိုယ်နဲ့ ပါလာတဲ့ ဝန်ထမ်းတွေ ကြည့်လိုက်တော့ ဆယ်ယောက်လောက်ရှိမည်၊ အရက် အခြေအနေ ကြည့်လိုက်တော့ တဂါလံပုံးပဲ ရှိသည်၊

ကိုယ့်လက်အောက်က အငယ်တန်း အင်ဂျင်နီယာ လေး တယောက်ကို ဟေ့ကောင် အရက် လောက်ပါ့မလားလို့လှမ်းမေးလိုက်တာနဲ့၊ ဒီကောင်က ထွန်စက် မောင်းတဲ့ ချာတိတ် တကောင်ကို သူ့အိပ်ထဲက ပိုက်ဆံထုတ်ပေးပြီး မှာနေတာ တွေ့လိုက်ရသည်၊ ကြည့်ရတာ လယ်စောင့်တဲ တစ်တဲ မှာ နိပြား လို့ခေါ်တဲ့ ဓနိပင်က ထွက်တဲ့ ဓနိထန်းလျှက် နဲ့ အရက်ခိုးချက်တဲ့ တင်ရွှေ့ ကို သွားချက် ခိုင်းပြီထင်တယ်၊ အဲဒါမှ ပဲ ရမှာလေ၊ စခန်းရှိတဲ့ ကျွန်းက ဆိုရင် အနီးဆုံးအရက် ရနိူင်တဲ့ မြို့ကို စက်တတ် လှေ နဲ့ သွားတာတောင် ရေစုန် ဆိုရင်တောင် နှစ်နာရီလောက်ကြာမှာ၊ ရေကျချိန် ဆိုရင် အနည်းဆုံး သုံးနာရီ ကျော်ပြီပဲ အသွားအပြန်ဆို နေ့ဝက်ကျိုးနေပြီ အလုပ်မဖြစ်တော့ဘူး။ 

အဲလိုနဲ့ အဲဒီ လယ်စောင့်တဲ လေးရဲ့ ဝါးကြမ်းပြင် အိပဲ့ပဲ့ မှာ ထိုင်ရင်း ချက် အရက်နဲ့ လတ်လတ် ဆတ်ဆတ် ဆီပူအိုးပေါ်က ကျလာတဲ့ ဝက်ကလီစာတွေနဲ့ စားသောက်လိုက်တာ ညတော်တော်မိုးချူပ်လို့ အရက်လည်း သောက်စရာ မကျန်တော့ မှ ပဲ ထကြတော့တယ်။ နောက်တော့ အခုန ဖျက်တဲ့ ထဲက သုံးထပ်သား အသားတွဲ တချို့ စခန်းအတွက် ဝယ်လာတဲ့ဟာကို ကောင်လေး တွေက ကိုင်၊ ကိုယ် ကတော့ ကိုယ့် ပုဆိုးကို ခါးတောင်းမြှောင်အောင်ကျိုက်၊ လယ်ကွင်းတွေ ကြားထဲ က တာရိုးပေါ် ရွံ့ တွေမှာ ခြေကုတ်နင်း ပြီး စခန်းဆီ ကို ပြန်လာခဲ့ကြတယ်၊

မိုးလေး က ဖွားဖွားလေး တော့ကျနေပြီ၊ ဗိုက်ထဲ မှာ ဝက်သားနဲ့ အရက်နဲ့ ပဲ ရှိပြီးတော့ စခန်းရောက်တာနဲ့ လူက ကုတင်ပေါ် ပစ်လဲ ပြီး အိပ်ပျော်သွား တယ်၊ တရေးနိူးဗိုက်ဆာ လို့ နို့မှုံ့ ထစား ပြီး ပြန်အိပ်လိုက်တာ၊ မနက် အစောကြီး အထက်လှန် အောက်လျှော ၊ ဝမ်းတွေလျှော ပြီး အော့အံ တော့တာပါပဲ၊ အဲဒါတွေ အစအဆုံးမှတ်မိနေတယ်။

အဟီး အခု ကျနော် နို့မှုံ့ပုံးကို ကိုင်ရင်း နဲ့ ဘာဖြစ်မယ်ဆိုတာ သိနေတာ တော်တော် တော့ တမျိုးကြီးပဲဗျာ၊ ဒါပေမဲ့ အခု စားစရာက ဘယ်မှာ သွားရှာရမှန်းမသိ၊ ဗိုက်က တဂွီဂွီ ကို ဖြေရှင်းပေးဖို့ကတော့ ဒါပဲ ရှိတော့တယ်လေ၊ မနက်ပိုင်း အော့အံပြီး ဝမ်းလျှော တာလောက်ပဲ ဖြစ်တာပါ၊ ကျနော်မှတ်မိသလောက်က တော့ ဘာမှ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် မဖြစ်ပါဘူး၊ ဆိုတော့ကဲကွာ အခု ဗိုက်ဆာတာကို ဖြေရှင်းလိုက်အုန်းမယ်၊ 

ပြီးလို့ ငါပြန်အိပ်ပျော်သွားပြီး နိုးလာရင်၊ ငါ့မိန်းမ မာရီယာ နဲ့အိပ်ယာပေါ် အတူပြန်ရောက်နေရင်နေမှာပေါ့၊ သား သုံးယောက်ကို လည်း ဂျက်ကီချန်း ရဲ့ ရုပ်ရှင် ရှန်ဟိုင်းနုန်း ပြမယ်လို့ ပြောထားတယ် ဆိုတော့ ရုပ်ရှင်ရုံ သွားရအုန်းမှာလေ။ 

အဲလိုပဲ တွေးလိုက်ပြီး နို့မှုံ့ပုံးကို ဖွင့် အထဲ မှာ အဆင်သင့်တတ်ထားတဲ့ ကြွေဇွန်းကြီးနဲ့ သုံးလေး ငါးဇွန်းခတ် တီး ပစ်လိုက်တယ်၊ ပါးစပ်ထဲ မှာ ခဲပြီးကပ်နေလို့ ရေမော့သောက်ပြီး ပါးလုပ် ကျင်း မျိုချပစ်လိုက်ရသေးတယ်၊ အဟီး ၊ အဲတော့ မှ ဗိုက်က နည်းနည်း လေး အဆင်ပြေသွားတယ်၊ ရေနဲ့ နို့မှုံ့ ဝင်သွားလို့လား မသိဘူး၊

မျက်ခွံ လည်း နည်းနည်း လေးလာတယ်၊ ကုတင်ပေါ်တက် ခြင်ထောင်ထဲ ပြန်ဝင်ပြီး အိပ်ယာပေါ်လှဲလိုက်တာနဲ့ တုန်းကနဲ ပြန်အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။

..............................................................

အိပ်လို့ တအားကောင်းနေတုန်း ဗိုက်က ရစ်ရစ်တက်ပြီးနာလာတော့ အိပ်ယာပေါ်က ကမန်းကတန်း ထ၊ အိမ်သာ ပြေးဖို့မမှီတော့ ကိုယ့် အခန်း နောက်ဘေး ပေါက်ကို ဖွင့် အနောက်ဘက်က ကပြင်စွန်း မှာ ထိုင် ပြီး တဗြင်းဗြင်း ဆွဲတော့တာပဲ၊ ဒီကြားထဲရင်ထဲက လည်း ပျို့တက်လာလို့ ဥသြလည်း ဆွဲလိုက်ရသေး တယ်၊ မျက်ရည်တောင် ဝိုင်းသွားတယ်၊ ရင်ခေါင်းထဲ မှာအူတွေ အလိပ်လိုက်တက်လာသလိုပဲ တစ်ဆို့လာလို့ အသက်လည်း အောင့်ထားရသေးတယ်၊ 

အပြင်မှာ အာရုံ မတက်သေးတာက တကြောင်း၊ မိုးတိမ်တွေ အုံ့မှိုင်းနေတာက တကြောင်း ဆိုတော့ မှောင်မဲနေသေးတာ ကြောင့်တော်သေးတယ်၊ နို့မို့ကိုယ့်ကို အခုလိုပုံနဲ့ လူတွေ မြင်သွားရင် စောက်ရှက် တော့ ကွဲမှာပဲ၊ နောက်တခု ကောင်းတာက ဒီရေတက်ချိန်မို့ အိမ်အောက်မှာ ရေ က ဒူးဆစ်မြုပ် လောက်ရှိနေတာ ဆိုတော့ ကျနော့် အနောက်ကရော ပါးစပ်ကရော၊ ထွက်ကျသမျှ၊ နံနံ စော်စော်ဟာတွေက ရေပြင်ကျယ်ကြီးထဲ ရောသွားမှာ ဆိုတော့ သဲလွန်စ လည်း ပျောက်သွားမှာလေ၊ ကျနော့် အူနံရံတွေက သူတို့ထဲ ကျနော် ပေါက်ကရ တွေ ကြိုက်သလို သွင်းနေတာကကို၊ မကြိုက်ကြလို့ ဆန္ဒ ပြနေကြသလိုပဲ၊ အူထဲ ရှိသမျှ တွေကို အပေါ်ပေါက်ကရော အောက် ပေါက်က ရော တွန်းထုတ်ပစ်နေတယ်၊ တော်တော်လေး ကြာ မှ ကျနော့်ကိုယ်ထဲ ရှိသမျှ ကုန်သွားလို့ ထင်တယ်၊ နည်းနည်း သက်သာ သွားတယ်၊ လူလည်း တော်တော် နူံးချည့် နေပြီ၊ ဘာမှ ကို မစဉ်းစား နိူင်တော့ ပဲ ကုတင်ပေါ်ပြန်တက် ပြီး ခွေလိုက်တာ အိပ်မောကျ သွားပြန်ရောဗျ၊

" အကို...အကို...အိပ်လိုက်တာ အကိုရာ..ဘယ်လိုနေသေးလဲ..မူးတုန်းလား..အဟီး..."

ခေါင်းထဲ တစီစီ နဲ့ နားထင်မှာ တစစ်စစ် ထိုးတာ ခံစားနေရရင်း နိုးလာတယ်၊ ကုတင်ဘေး မှာ ပေါ်ဦး တယောက် ကျနော့် ခြင်ထောင်ကို အနားပတ်လည်တွေက မ ပြီး အမိုးပေါ် လိပ်တင်နေတယ်၊ နေရောင်က လည်း အခန်းနံရံ ဝါးထရံကြားက ထိုးဝင်နေလို့ အခန်းထဲ မှာ လင်းလင်း ချင်းချင်း ဖြစ်နေပြီ၊ ငါဘာတွေ ဖြစ်နေတာလည်း၊ အမေရိက မှာ ငါ၊ အိမ်ထောင်ကျ ပြီး ခလေး သုံးယောက်တောင် ရနေတယ် ဆိုတာ အိပ်မက်လား၊ အိပ်မက်က လည်း ရှည်လျှားလိုက်တာ၊ နောက် ပြီး အသေးစိတ်ပဲ၊ ညက မိုးကောင်းကောင်း မှာ အရက်မူးလွန်ပြီး ကယောင်ခြောက်ချား အိပ်မက် တွေ မက်နေမိတာလား၊

ပေါ်ဦးက ဆိုက်ထဲ သွားဖို့ တရုပ်စစ်ဘိနပ်နဲ့ စစ်ရောင် အင်္ကျ ီရွှံ့တွေ ပေနေတဲ့ နက်ပြာရောင် ဘောင်းဘီနဲ့ ကုတင်ပေါ် အိပ်ချင်မူးတူး ထထိုင်လိုက်တဲ့ ကျနော့်ကို ငုံ့ကြည့်နေတယ်၊ ကျနော့် ကုတင်ဘေးက စားပွဲ မှာတော့ အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ ဘလက်ကော်ဖီ တခွက်၊ ဘေးမှာ သံပုရာသီး စိတ် နဲ့၊ ကျနော် က စားပွဲ ပေါ်က ပဲ ပြာခွက်ထဲက သောက်လက်စ လက်မလုံး လောက်တုတ်တဲ့ ဆေးပြင်းလိပ် အတိုကို လှမ်း ဆွဲလိုက်ပြီး ပါးစပ်မှာတေ့လိုက်တယ်၊ ညတုန်းက ကိုက်ထားလို့ ဆေးပြင်းလိပ်ဖင်က စိုတိုတို ဖြစ်နေတယ်၊ အစလေးတွေက နူး နေတာကို သွားနဲ့ ကိုက် ပြီး နည်းနည်း ဝါးလိုက်တယ်၊ ပါးစပ်ထဲ ခပ်ပူပူ ခါးခါးလေး အရသာ ကို လျှာပေါ်မှာ နည်းနည်း ဇိမ်ခံလိုက်သေးတယ်၊ နောက်မှ မီးခြစ်တွေ့လိုတွေ့ငြား ရှာနေတုန်း ပဲ ပေါ်ဦးက ခြစ်ကနဲ သူ့မီးခြစ်ကို ခြစ်လိုက်ပြီး ကျနော့်ဆေးပြင်းလိပ်ထိပ်မှာ လာတို့ ပေးလို့ အားရ ပါးရ ဖွာလိုက်တယ်၊

" အကို ကျနော်လစ်အုန်းမယ်လေ၊ ဟို ကိုမောင်ကြီး ကို ဘယ်နေရာ ဖို့ရမလဲ ဆိုတာ လိုက်ပြ မလို့လေ၊..အကို မနေ့ ကတော်တော် မူးသွားတယ်ထင်တယ်၊ တာပေါ် မှာလည်း ခနခန လဲကျ လို့ ရွှံ့ တွေလည်း တကိုယ်လုံးလူးနေတာ ကောင်မလေး တွေကို ရေစို အဝတ်နဲ့ တကိုယ်လုံး သုတ်ခိုင်းရတယ်..အဟီး၊ တော်သေးတာပေါ့ အကိုက အတွင်းခံ ဝတ်ထားလို့..."

" ဟေ..."

" စန်းတင့် တို့ အေးမြ တို့ ပါ သူတို့က တော့ တခိခိပေါ့၊ အဟီး၊ ဝင်းဝင်း က ကူမယ်လုပ်နေသေးတယ် ရ ပြီလို့ နင့်ယောက်ကျား ပဲ နင် ဂရုစိုက်လိုက်လို့ ပြောထားလိုက်ရတယ်...ကျနော်သွားတော့ မယ် အကို သူတို့ စောင့်နေကြလိမ့်မယ်၊ နေမမြင့်ခင် အလုပ်စလို့ရအောင်..လှခိုင်ကို မှာထားတယ် အကို့ ကို ကြည့်ထားဖို့..."

" အေးအေး သွားသွား..သေခြာလည်းပြောပြအုန်းနော် ဒီကောင်တွေ နောက် စောက်တလွဲလုပ်တတ်တယ်၊ မင်းမှာ ဒရောရင်းတွေ ပါတယ် မဟုတ်လား..."

" ဟုတ် အကို သွားပြီ..ကျနော် နေ့လည်စာ ဟိုမှာပဲ ဖြစ်သလိုစားတော့မယ်.."

ပေါ်ဦး ထွက်သွားပြီး ကျနော် တယောက်ထဲ ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင် ဆေးပြင်းလိပ်ဖွာလိုက်၊ ဘလက်ကော်ဖီ ကို သံပုရာသီးညှစ်ပြီး နည်းနည်း သောက်လိုက် လုပ်ရင်းက ကိုယ့်ဘာသာ ကြောင်စီစီကြီး ဖြစ်နေတာကို ပြန်စဉ်းစားနေမိတယ်၊ ငါ ဒီ အဖြစ်အပျက်တွေ ဖြစ်ပြီး ခဲ့ပါပြီ တခါပြန်ကျော့ ပြီး ဖြစ်နေသလိုပဲ၊ ဒေးဂျာဘူး ဆိုတာ မျိုးပဲ၊ အင်း အသေးစိတ်တော့ မမှတ်မိပေမဲ့ အကြမ်းဖျဉ်းတော့ ငါသိနေတာပဲ၊ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ၊ ဘယ်ဟာက အိပ်မက်၊ ဘယ်ဟာက အမှန်လဲ၊ အမေရိက မှာ မိန်းမရ ခလေးတွေရ နေတာက အိပ်မက်လား၊ အခု ဗမာပြည်မှာ ပြန်ရောက်ပြီး ပရောဂျက် အင်ဂျင်နီယာ ဖြစ်နေတာက အိပ်မက်လား၊

ဒါပေမဲ့ အခု မြင်နေ ဖြစ်နေရတာက ပြက်ပြက်ထင်ထင် ဖြစ်ပြီး အမေရိက အကြောင်းက ဝိုးတဝါးလိုပဲ၊ ဟူးးး ရှုတ်ပါတယ်လေ၊ အခု လက်ရှိ ငါပြောလို့ ဆိုလို့ ရနေတာ ပဲ ဆက်လုပ်ရမှာပဲ၊ အိပ်မက် ဆိုလည်း အိပ်မက်ပေါ့၊ ဘယ်တတ် နိူင်မလဲ၊ ကော်ဖီခွက်ကို အကုန်မော့သောက်လိုက်ပြီး၊ ဆေးပြင်းလိပ်ကို ပြာခွက်ထဲ ထည့်လိုက်သည်၊ ကုလားထိုင်နောက်မှီ မှာတင်ထားတဲ့ သဘက်ကို ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းအပြင်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်၊ လမ်းမှာပဲ ဝါးထရံနံရံ မှာ ထိုးထားတဲ့ သွားပွတ်တံ နဲ့ သွားတိုက်ဆေး တွေကို ဆွဲနုတ်ယူ ပြီး အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းကနေ တဆင့် အိမ်ပြင်ကို ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။

..........................................

ထူးတော့ ထူးဆန်းတယ်၊ နေ့တဓူဝ လုပ်နေကြမို့ သာ ကျနော် စခန်းက အများသုံးတဲ့ ရေ ကန်မှာ သွားတိုက်မျက်နှာသစ် လုပ်နေပေမဲ့ ကျနော့် စိတ်ထဲ မှာတော့ တခုခု မှားနေတယ်လို့ထင်တယ်၊ ဘာမှန်းတာ မသိတာ၊ ရေကန်နဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ကျောက်ပြားတချပ်ပေါ် အဝတ်အစားတွေ ရိုက်လျှော်နေတဲ့ ကောင်မလေး တယောက်ကို တွေ့လိုက်တယ်၊

အနောက်က ကြည့်လိုက်တော့ ဖင်လေးက လုံးကျစ်နေတာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်လုံးလေးက နည်းနည်းသေးသလိုပဲ၊ လျှော်နေတာက ပုဆိုးတထည်နဲ့ အင်္ကျ ီတထည်၊ ကျနော့် ဟာတွေမှန်းသိလိုက်တယ်၊

" ဟဲ့ စန်းတင့်..နင် ငါ့အဝတ်တွေ လျှော်နေတာလား.."

" ဟုတ်ကဲ့ရှင့်..မနေ့ည က ရွှံ့တွေ အရမ်းပေနေလို့....ကိုပေါ်ဦးက အလုပ်မဆင်းနဲ့ အဝတ်လျှော်ပြီး အေအီးအခန်း ရှင်းပေးထားလို့ပြောလို့...."

" အော်..အေးအေး..."

မျက်နှာ နဲ့ လက်မောင်း တွေပေါ်မှာ သနပ်ခါးတွေ အဖွေးသားနဲ့ အဝတ်လျှော်နေတဲ့ စန်းတင့်ကို ကြည့်ရင်းကိုယ်လုံလေးက တော်တော်ကျစ်တာပဲ လို့ တွေးနေမိတယ်၊ နောက်မျက်နှာသစ်ရေချိုးပြီးတော့အဝတ်အစားလဲ၊ ဗိုက်ကလည်း တအားဆာလာတာနဲ့ ထမင်းစားဆောင်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်၊

" အေအီး လာလာ အေအီး အတွက် ကျနော် ဘဲဥ ချဉ်ရည် အနှစ်များများနဲ့ လုပ်ထားတယ်၊တခါထဲ ထမင်းသာ စားလိုက်တော့...."

" အင်း ဗျာ ဦးကြီးဆောင် ကောင်းတယ် ကျနော် ဗိုက်အရမ်းဆာနေပြီ..ဟာ ကျနော် မနက်စောစောစီးစီး ပန်းထားတာ ဘဲဥချဉ်ရည်စားလို့ မဖြစ် ဘူး ထင်တယ်.."

" ဟာအဲဒါဆိုရင် ဘဲဥပဲ ဆယ်စားထားလိုက် အေအီး ကျနော် မထားကို ငါးရံ့ ခြောက်ဖုတ်ခိုင်းလိုက်မယ်.."

အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ ထမင်းဖြူဖြူ ဖွေးဖွေးနဲ့ ဘဲဥချင်ရည်၊ ငါးပိရည်နဲ့ တို့စရာ ဘူးညွှန့် ၊ သခွားသီး၊ဒညင်းသီး ဆားရည်စိမ်၊ ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ပါးစပ်ထဲ မှာ သွားရည်တွေ လျှံကျလာသလိုပဲ၊ အဟီး၊ မစားရတာ အနှစ်နှစ်ဆယ် လောက်ရှိပြီထင်တယ်၊ မျက်စေ့က ဇွန်းနဲ့ ခရင်းကို ရှာနေမိသေးတယ်၊ နောက်တော့ မှ သတိရ ပြီး ဘေးနားမှာ ချပေးလာတဲ့ လက်ဆေးဇလုံထဲကို လက် နစ် ဆေးလိုက်ပြီး ထမင်း တလုပ်အရင် ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်၊

" ခွပ်."

" အား....ထွီ.."

သွားတောင် ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်၊ ကျောက်ခဲ သေးသေးလေး တလုံးကို သွားကိုက်မိလိုက်လို့၊ ကိုယ့်ဘာသာ လက်နဲ့ပြန်စမ်းကြည့်မိတယ်၊ သွားများ ပဲ့သွားပလားလို့၊

" ဟာ..အေအီး ကျောက်ခဲ မိသွားပြီထင်တယ်၊ တကယ်ပဲ ဒီ သောက်ကောင်မလေး တွေ သေသေခြာခြာဆန်ကို ကျောက်ခဲသဲ မပါအောင်ရွေးပါလို့ ပြောထားတာကို၊မထား နင်သေခြာ မစစ်ဘူးလား.."

ဦးကြီးဆောင် ဒေါနဲ့မောနဲ့ အော်လိုက်လို့ မီးဖိုချောင်ထဲက ဒေါ်ကြီးထား ထွက်လာတယ်၊

" အော်ဒုက္ခပါပဲ ..သူတို့ သေသေခြာခြာ ကောက်ပါတယ် တော့် ကျောက်ခဲလေး တွေက အဖြူဆိုတော့ တချို့က ဆန်လုံးနဲ့ မကွဲဘူးဖြစ်နေလို့ပါ..အေအီး တော်တော်နာသွားလား.."

အဲဒီ အချိန်မှာပဲ မီးဖိုထဲ ဝင်လာသည့် အက်စ်အေအီး သန်းတိုး ကသူလည်း ကျနော်ကျောက်ခဲထိသွားသည့်အကြောင်းကို အကုန်ကြားလိုက်တယ် ထင်တယ်၊ ဝင်ပြောလိုက်တယ်၊

" ဟုတ်တယ်ဗျ၊ အခု လယ်သမားတွေက တာဝန်ကျေ စပါးသွင်းရတာ ကို မကျေနပ်လို့ တမင်သက် သက် တောင် ကျောက်ခဲလေး တွေ ပစ်ထည့်တယ် လို့ကြားရတာပဲ ၊ ဟုတ်မဟုတ်တော့ မသိဘူး.."

" အင်းဗျာ မတတ်နိုင်ဘူး၊ ဗိုက်ကတော်တော်ဆာနေပြီ.."

ကျနော်လည်း ပြောပြောဆိုဆို နဲ့ သွားအနာသက်သာသွား ပြီး ငါးရံခြောက်ဖုတ်ကလေး ထုထောင်း ဆီဆမ်းထားတာလေး ရောက်လာ တာနဲ့ စပြီး ကုန်းလွေး တော့တာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ အရမ်းကြီး စိတ်ချလက်ချ ဝါးမချရဲတော့ဘူး၊

ဖြေးဖြေးခြင်း ဝါးစားနေမိတော့တယ်။ ကိုသန်းတိုးလည်း အနားလာထိုင်ရော ဦးကြီးဆောင်က ထမင်းတပုဂံယူလာပေး တော့ ကိုသန်းတိုး တယောက်လည်း လက်ဆေးဇလုံထဲ လက်နိုက်ဆေး ပြီး ထမင်းစား ရင်း ကျနော့်ကို အလုပ်အကြောင်းပြောလာပါတယ်။

" အေအီး ကျနော် တို့ အုပ်ရော သဲရော ပြတ်နေပြီ မိုးတွင်း ဆိုတော့ အလုပ်လည်း ကြီးကြီးမားမား မရှိပါဘူးလေ ဆိုပြီး လွတ်ထားတာ တချို့နေရာတွေ လုပ်ဖို့ ကျတော့ အခု လုံးလုံး မရှိတော့ဘူး၊ ကျနော် မြို့လိုက်သွားမှ ရမယ်၊ ဟိုကောင်တွေကို အားကိုးလို့ တော့ မရတော့ဘူး..."

" ဟုတ်ကဲ့ ကိုသန်းတိုး ကျနော်လည်း အဲဒါပြောမလို့...."

ပါးစပ်က သူ့ အလိုလို ပြောလိုက်မိပြီးမှ တစုံတခု ကို သွားသတိရ လိုက်မိတော့ မျက်နှာတချက်ပူ ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်၊ အင်း နေစမ်းပါအုန်း၊ ဘာမှန်းမသိညာမှန်းမသိဟာကြီးကို၊ လို့ စိတ်ထဲ တွေးရင်း ခေါင်းထဲ မှာပေါ်လာတဲ့အကြောင်းအရာတွေကို အတင်းဖျောက်ဖျက်ပစ်နေရတယ်။

အခု ကျနော် ထမင်း စားနေရင်း နဲ့ တဖြည်းဖြည်းချင်း စိတ်တည်ငြိမ်လာတဲ့ အချိန်မှာ ကျနော် သဘောပေါက်လာတယ်၊ သိပ်မသေခြာသေး ပေမဲ့ ကျနော့် ရဲ့ အင်ဂျင်နီယာ ဦးနှောက်မှာက ဖြစ်နိူင်ခြေ တွေကို ခွဲစိတ်ဖြာနေ မိပြီ၊ ဘာအကြောင့်ဖြစ်ရသည် ဆိုတာတော့ မသိ၊ ဘာဖြစ်လဲ ဆိုတာကတော့ နှစ်မျိုး ဖြစ်နိူင်သည်၊ တခုက ကျနော် အနာဂါတ်ကနေ ပစ္စုပ္ပန်ကို ပြန်ရောက်လာတာ၊ နောက်တခုက ကျနော် အနာဂါတ်ကို ကြိုသိနေတာ၊ 

အဲဒီ နှစ်ခု အနက်က တော့ တခုခု ပဲ ဆိုတာတော့ သေခြာနေပြီ၊ ဖြစ်တာကလည်း ဒီနေ့ မနက် အိပ်ယာက နိူးသည့် အချိန်က စ တာကတော့ သေခြာသည်၊ အထပ်ထပ်ကြည့်ပြီးသား ရုပ်ရှင် ကို စိတ်ထဲ ပြန် ရစ်ကြည့်ရင်း ဘာပြီးဘာလာမယ် ဆိုတဲ့ အမြင်မျိုး မဟုတ်သော်လည်း၊ ဟိုး နှစ် အတော်ကြာကြာ က ကြည့်ဖူးပြီးသား ရုပ်ရှင် တခု ကို ပြန်ကြည့်မိတော့ ဇာတ်ဝင်ခန်းတခု အလာမှာ နောက် ဇာတ်ဝင်ခန်းတခုကို ပြန်မှတ်မိလာ သလိုမျိုး၊ ဆိုကြပါစို့၊ ညက ကျနော် နို့မှုံ့ ပုံးကို မကိုင် မှီလေး မှာ မနက်ကျရင် အထက်လှန် အောက်လျှော ဖြစ်တော့မည် ဆိုတာ ချက်ချင်း မြင်ယောင်မိ သလိုမျိုး ဖြစ်သည်။

ယခုလည်း ကိုသန်းတိုး အခု အလုပ်ကိစ္စ နဲ့ မြို့တက်မှ ရမည်ဟု ကျနော့် ကို တိုင်ပင်တော့ ကျနော့်ခေါင်းထဲ မှာ ပေါ်လာတာက၊ သူ့ မိန်းမ မမြတ်မွန်၊ ကျနော် တဆက်ထဲ ပဲ မှတ်မိလိုက်တယ်၊ ဟုတ်တယ်၊ ကျနော် အဲလို အရက်မူးပြန်လာ ပြီးအထက်လှန် အောက်လျှော ပြီးနောက် နေ့ ကိုသန်းတိုး မြို့တက် သွားတော့ ကျနော် နဲ့ သူ့မိန်းမ မမြတ်မွန် ရဲ့ အဖြစ်အပျက်၊ ဘယ်မေ့နိူင်လိမ့်မလဲ၊ ကျနော့် ရင်တွေ တထိတ်ထိတ်ခုန်လာ ခဲ့ ရသည်။

ဒီစီမံကိန်း စခန်းမှာ ကျနော်က ရာထူး အကြီးဆုံး အင်ဂျင်နီယာ၊ ကျနော့်ထက် ကြီးတဲ့ သူက ဖွဲ့စည်းပုံ အရ ရှိသော်လည်း စခန်းမှာ မနေ၊ အနီးနားက မြို့ကြီး တခု မှာနေသည်၊ အဲဒီမှာ ကျနော်တို့ ဌာန ၏ ရုံးခွဲ ရှိသည် သူကအဲဒီမှာ ထိုင်ပြီး ကျနော်တို့ လို စီမံကိန်း ဆိုက် ၃ ခုလောက်ကို ကြီးကြပ်သည်။ ကျနော့်အောက်မှာ လက်ထောက်အင်ဂျင်နီယာ ကိုသန်းတိုး၊ ကိုသန်းတိုးအောက်မှာမှ အငယ်တန်းအင်ဂျင်နီယာ သုံး ယောက်ရှိ သည်၊ တယောက်က မနက်က ကျနော့် အခန်းလာသွားတဲ့ ပေါ်ဦး၊ နောက် နှစ်ယောက်က ညီညီ နဲ့ ချစ်ဆွေ၊ကိုသန်းတိုး နဲ့ ချစ်ဆွေ က အိမ်ထောင်နဲ့၊ ကျနော် ၊ ပေါ်ဦးနဲ့ ညီညီ က လူပျိုတွေ၊ ဒါက အကြမ်းဖျင်း ပြောထားတာ သူတို့ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်လာရင် ဒီတေးပြောပြမယ်၊ အခု က ကျနော်ကိုယ်တိုင်တောင် ဘာဖြစ်လာမယ် ဆိုတာ မသိတော့ .. ဆိုင်တဲ့ ဟာလေး တွေပဲ တဖြည်းဖြည်းချင်း ပြော ပြသွားမယ်။

ကျနော်တို့ စခန်း ဝင်းထဲ မှာက ခြေတန်ရှည်အိမ် ကလေးတွေ စီမံကိန်းကာလ အတွက် ပဲ ဆောက်ထားတာ ဆိုတော့ ဝါးထရံကာ ဓနိမိုးပေါ့၊ တအိမ်ကို လေးခန်းတွဲ ပါတယ် လေးခန်းဆက်ရက်ကြီး မဟုတ်ဘူး၊ နှစ်ခန်းက ဖင်ချင်းပေါက်၊ နှစ်ခန်းက ဘေးချင်းဆိုင်၊ အိမ်သာ က ဘုံအိမ်သာ လေးလုံးတွဲ စခန်းရဲ့ အစွန်တဘက်မှာ ရှိတယ်၊ ကျနော် နဲ့ ကိုသန်းတိုး တို့ နှစ်ယောက်ကပဲ ရာထူးအကြီးဆုံးဆိုတော့ တအိမ်မှာ နှစ်ယောက်ထဲ နေကြသည်၊ တယောက်ကို နှစ်ခန်းယူထားသည့်သဘော၊ သဘောကတော့ ကျနော်နဲ့ ကိုသန်းတိုးတို့ နှစ်ယောက်ပဲ အိပ်ခန်းနဲ့ ဧည့်ခန်းရှိသည်၊ ကျန်ဝန်ထမ်းတွေ အကုန်နီးပါးက အခန်းတခန်းစီသာ ရကြသည်၊ အိပ်ခန်းရောဧည့်ခန်းရောက တနေရာထဲ ပဲ၊ဒီလောက် ရှည်ရှည်ဝေးဝေး ပြောနေရတာက အကြောင်းရှိတယ်၊ ကျနော်နဲ့ ကိုသန်းတိုးနဲ့ အိမ်တလုံးထဲ မှာ အခန်းချင်း ကပ်ရက်ဘယ်လို နေဖြစ်သွားတယ် ဆိုတာ ကို သဘောပေါက်အောင်၊ ပြောပြနေတာ၊ ကိုသန်းတိုး က အရင်တုန်းက မိန်းမ မခေါ်လာသေးဘူး၊ သူ့ မိန်းမ က ကျောင်းဆရာမ မို့ မလိုက်လာနိူင်ဘူး လို့ ဆိုတယ်၊ 

ဒါပေမဲ့ ကျနော်တို့ အလုပ်ကမိုးတွင်း ၄လ လောက်မှာပဲ ပါးလို့ အဲဒီ အချိန်လေး ပဲ သူ့မြို့သူပြန်လို့ရတော့ သူ့မိန်းမ က စိတ်မချ တော့ဘူး ထင်တယ် အလုပ်ထွက် ပြီး လိုက်လာ တော့တယ်၊ ကိုသန်းတိုးက လည်း နည်းနည်းတော့ ပွေတယ်၊ အဟီး သူ့မိန်းမ ကလည်း အကြောင်းသိမှာပေါ့၊ ဒါကြောင့် မျက်ကွယ်ရာမှာ ကြာကြာ မထားချင်ဘူးလေ၊ အဲဒီ အချိန်က အက်စ်အေအီး တယောက်ရဲ့ဝင်ငွေက အိမ်ထောင်တခု ကို ကောင်းကောင်းထိန်းနိူင်ပါတယ်၊ ကျောင်းဆရာမ လစာလေး သုံးလေး ရာလောက် က မက်လောက်စရာ မှ မရှိတာကိုး၊ ကိုသန်းတိုး မိန်းမ မမြတ်မွန် စခန်းကို စရောက်လာတော့ စခန်းက ပုရိဿ တွေ အကုန်လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်ကုန်ကြတာ၊ အဟီး၊ ကျနော်က တော့ အေးဆေး ပါ၊ စိတ် ထဲ မှာ သရိုးသရီ ဖြစ် ပေမဲ့ အပြင်မှာတော့ ဘာမှ မထူးခြားဟန်နဲ့ပေါ့၊ 

တကယ်သာ ကျနော်လည်း မြို့ပေါ်မှာတုန်းက ဆိုရင်တော့ သိပ် ပြီး ဘာမှ ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်မိ မှာမဟုတ်ပါဘူး၊ ကျောင်းဆင်းပြီး သိပ်မကြာသေးပဲ ဌာန ဆိုင်ရာမှာ လူရိုသေ ရာထူးလေး နဲ့၊ ဆိုတော့ သားမက် ဖမ်းချင်တဲ့ သူတွေက ပေါမှ ပေါ၊ ကိုယ် က ခု မှ ၂၅ နှစ် မိန်းမ ယူဖို့ စိတ်ကူး လုံးဝ မရှိသေးဘူးလေ၊ စွယ်တော်ရိပ် တို့ ကံကော်တော တို့ မိန်းမလှကျွန်းတို့ မှာ ခြောက်နှစ်တာလောက် ကျင်လည် လှုပ်ရှားခဲ့တာ မှ နှစ်ဘယ် လောက်မှ မကြာသေးတော့၊

တော်ရုံမိန်းခလေးလောက်က တော့ အတည်ပေါက် ဆိုတာ၊ စိတ်ထဲ မရှိ၊ အသည်းကွဲထားတာလည်း နှစ်က သိပ်မကြာသေး ဘူးမဟုတ်လား၊ အင်း ဒါပေမဲ့ စီမံကိန်းရှိရာ ဂျောင်ဂလောင် နေရာမျိုးမှာ ရောက်လာတာ လ ပိုင်းလောက်မှာ အမြဲတမ်းနေပူလောင်ခံထားရတဲ့ အသားညိုညိုတွေ၊ ညစ်ထပ်ထပ် အဝတ်အစားတွေ ပဲ တွေ့နေရ တာကြာတော့ မျက်စေ့ယဉ်လာတယ်၊

စခန်းက ချာတိတ် တွေ ဆို ပိုဆိုးတာပေါ့၊ သူတို့ မှာ မြို့တက်ဖို့ အခွင့်အရေးက လည်းတော်တော်နဲ့ မရ ကြဘူးလေ၊ဆိုတော့ ပြန်ကောက်ရရင် မမြတ်မွန်က သူတို့ အမြင်မှာ နတ်သမီးလို့တောင်ထင်ရမလားပဲ၊ အဟီး။ ဖြူဖွေးဝင်းဝါလှတဲ့ အသားက မြို့သူချင်းတောင် မနာလိုရအောင် ဝင်းမွတ်နေတယ်၊ ဘော်ဒီက လည်း ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး၊ ခါးက သိပ်မသေးပေမဲ့ တင်ကတော့ ကားတယ်ဖင်လုံး ကြီးတွေက ထည်တယ်၊ ထမိန်ပျော့ပျော့ ဝတ်ထားရင်၊တလုံးချင်း တုန်ပြီး ဆတ်ကနဲဆတ်ကနဲလှုပ်ရှားတယ်၊ ရင်ကတော့ မို့မို့ လေး၊ အင်္ကျ ီကျပ်ကျပ်လေး ဝတ်ထားရင်တော့ လုံးထွက်နေတတ်တယ်၊ ဆံပင် အုပ်ကောင်းတယ်..ဖြန့်ချလိုက်ရင် ခါးလောက်ရောက်တယ်၊ မျက်နှာက အချောကြီးမဟုတ်ပေမဲ့ ၊ ရုပ်မဆိုးဘူး၊ သွားလေးတွေက ညီညီညာညာ ရှိတယ်..နှာတံစင်းတယ်၊ မျက်ခုံးမျက်လုံး တခုချင်း က ဘာကို အပြစ်ပြောရမှန်း မသိပေမဲ့ ၊ မျက်နှာတခုလုံး ခြုံကြည့်လိုက်ရင်တော့ လှတာထက် ရမက်ပြင်းတယ့် မျက်နှာမျိုး လို့ပဲ ပြောလို့ရမယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော်ကလွဲ ရင် ကိုသန်းတိုးက ဒီမှာရာထူး အကြီးဆုံးဆိုတော့ ဘယ်ကောင်မှ ပေါ်တင် မကြည့်ရဲ ဘူး၊ ရှေ့မှာတော့ မမ မမ နဲ့ ရိုရိုသေသေ ဆက်ဆံ ကြတယ်၊နောက်က သာ ခိုးကြည့်ပြီး ပစ်မှားနေကြမှာ၊ အဟီး။

အကဲဆုံးက ပေါ်ဦး ဆိုတဲ့ကောင်၊ ဒီကောင်က ကျနော် အလုပ်စဝင်ကတဲက ကျနော့်လက်အောက်ကအမြဲ ကျနော့်နောက်လိုက်နေကြ ဆိုတော့ ဒီစခန်းမှာ ကျနော်တာဝန်ကျ တော့လည်း ဒီကောင့်ကို ရအောင် ကျနော် အတင်းဆွဲလာခဲ့ရတာ၊ တပည့်အရင်း ဆိုပါတော့၊ ဗမာပြည်မှာ ဆရာမွေး တပည့်မွေးဒီလောက်ခေတ်စားတာ ဒီလောက်တော့ရှိမှာပေါ့လေ၊ အဲဒီတုန်းက ပြောတာပါ၊ ခုတော့ မသိတော့ပါဘူး။

အဲဒီကောင်က အလုပ်ထဲတင်မက အပြင်မှာလည်း ကျနော့်နောက် လိုက်နေတာ၊ အရက်သောက်လည်း အတူတူ ၊ဟိုအိမ် တွေသွားလည်း အတူတူ ၊ ကျနော်လိုသမျှ အကုန်လိုက်လုပ်ပေး၊ ကျနော့်ဆီက ကျသမျှလည်း အကုန်စား၊အရက်၊ အစားအသောက်၊ ဟိုဟာမတွေ၊ အကုန်ပေါ့၊ အဟီး၊ ဆိုတော့ ဒီကောင်နဲ့ ကျနော် က လျို့ဝှက်တာ ဘာမှ မရှိဘူး၊ အဲဒါမမြတ်မွန် ရောက်လာတော့ ဒီကောင် ညဘက်ဆိုကျနော့် အခန်း ကို ဘယ်သူမှ မမြင်အောင်လာ ပြီး ကျနော့် အိပ်ခန်းကနေ ကိုသန်းတိုးတို့ အခန်းကို ချောင်းတာပဲ၊ ခွေးမသား ကျနော်ဆဲလဲ ခံတာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်က လည်း အလိုလိုက်ပါတယ် ပေးချောင်းလိုက်တာပါပဲ။ 

ပထမ ကျနော်လည်း နည်းနည်းတော့ ကြည့်မိပါသေးတယ်၊ နောက် ကိုသန်းတိုး ကိုမျက်နှာပူတာကလည်းတကြောင်း မိသွားရင်လည်း သိက္ခာကျ၊ အရှက်ကွဲရမဲ့ ကိစ္စကြီး မဟုတ်လား။

ဒီထက်ပိုဆိုးတာက တခါတလေ တညလုံးချောင်းလို့တောင် မမြတ်မွန်ရဲ့ ခြေသလုံးသားလေးတောင် မတွေ့ ရတာ၊ပေါ်ဦး အပြောအရတော့ သူတို့ အလုပ်ဖြစ်ရင်တောင် ခြင်ထောင်ထဲ မှာ မှောင်လဲ မှောင်တော့ အသံပဲကြားရတယ် ကောင်းကောင်းမမြင်ရဘူး လို့ပြောတာပဲ၊ တခါနှစ်ခါ ကံကောင်းလို့မြင်ရရင်လည်း အပေါ်က ကုန်းဆော်နေတဲ့ ကိုသန်းတိုးရဲ့ ဖင်ပြောင်ပြောင်ကြီးပဲ မြင်ရတယ် တဲ့၊ ဒါပေမဲ့ မမြတ်မွန်ရဲ့ ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးတွေ့ရတာနဲ့တင် တန်နေပါပြီလို့ပြောတာပဲ၊ အဟီး၊

အင်း ခက်တော့လည်း ခက်ပြီ ကျနော့် မှာ သေခြာတာကတော့ ကျနော်က အရင်တုန်းက ကျနော် မဟုတ် တော့တာပဲ၊ ကျနော့် ရဲ့ အတွေ့ အကြုံတွေ က အနှစ် ၂၀ လောက် ကွာနေပြီ၊ ခလေးတောင် သုံးယောက်ရ နေပြီ၊ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ လူက အသက် ၂၅ လောက်အရွယ် ပဲ ရှိသေးတယ်၊ နောက်ပြီး တော့ ကျနော် ပြောခဲ့ သလိုပဲ ၊ ဘာပြီး ဘာဖြစ်မယ် ဆိုတာ တိတိကျကျ အကုန်လုံးမှတ်မိနေတာ မဟုတ်ပေမဲ့ အကြမ်းဖျဉ်း တော့ သိနေတယ်၊ 

ကျနော်က ညတုန်းက လို အရမ်းအမူးလွန်တဲ့ ညမျိုး ဆိုရင် နောက်နေ့ ကျ ရင် စလျှော့တယ်၊ တပတ်လောက် နေပြီးမှ ပုံမှန် ပြန်သောက်တယ်၊ အဟီး ၊ စလျှော့တယ် ဆိုတာ က လုံးဝ မသောက်ပဲ နေလိုက်ရင်လည်း ညနေစောင်း ဆိုရင် လက်က နည်းနည်း တုန်လာတယ်၊ တခွက်လောက်ချလိုက်၊ နောက်နေ့ မချနဲ့ တုန်တော့ တုန်လာမယ်၊ ဒါပေမဲ့ တရက်နှစ်ရက်လောက် ဆိုရင် ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားရော၊ အဲ တပတ်လောက်ကြာတော့မှ၊ ပြန်စသောက်၊ ခွိ အဲဒါကျနော်လုပ်နေကြ၊ နှစ်ပေါင်းတော်တော်ကြာထိပဲ၊ ဆိုတော့ ဒီနေ့ည အထူးဧည့် သည်တွေ ဘာတွေ လာမှဧည်ခံဖို့ထုတ်တဲ့၊ ဂျော်နီ ဝါကား ဘလက်လေဘယ် တလုံးထုတ် ပြီး လက်နှစ်လုံး လောက် ကို ဇိမ်ခံပြီးစုပ်သောက်နေလိုက်တယ်၊ 

ကက်ဆက်ကတော့ မောင်မောင်ညွှန့် ပြန်ဆိုထားတဲ့ ကိုစောညိမ်း သီချင်းလေး ဖွင့်လို့ပေါ့၊ ပေါ်ဦးကရေမိုးချိုးပြီး သူ့ အရက်ခွက်နဲ့ သူလာပြီး ကျနော် အဖေါ်ရအောင် သောက်ပေးရှာတယ်၊ ဘလက်လေဘယ်ကိုတော့ ဘယ်သူမှ တော်ရုံ မထိကြပါဘူး၊ ကျနော်က အင်ဂျင်နီယာတွေ ကို အကုန်ပေးသောက်ပါတယ်၊ ကိုသန်းတိုးက မသောက်တတ် ဘူး တခါတလေမှ အပျင်းပြေ ဝင်သောက်တယ်၊ ကျန်တဲ့ ကောင်တွေက ဘီအီး အဆီကို ဝယ်ထားပြီး စပ်သောက်ကြတယ်၊

အခုလည်း မိုးလေး ချူပ်တော့ ပေါ်ဦးက သောက်ရင်းနဲ့၊ လေသံ တိုးတိုးလေး နဲ့..

" အကို...မမြတ်မွန်ကြီးက ထန်တယ်နော် အကို..သိလား.."

" ဟာနင့် မေကလွှား အဲဒါ ငါက ဘာလုပ်ရမှာလဲ ကွ..."

" အကို့ မို့ပြောတာနော်...ကျနော်က ကိုသန်းတိုး မျက်နှာထောက်နေလို့...."

" ခွိး မင်းက လည်း ကိုယ့်ကို ကိုယ် အထင်က လည်းကြီးလိုက်တာ.."

" အာ...အကို မသိလို့နော်..ကျနော် ဒီတေး သိပ်မပြောချင်ဘူး..ကျနော် လှုပ်လိုက်ရင်တောင်မြုတ်နေပြီ ..ဟဲဟဲ...."

ကျနော် သိသည် ပေါ်ဦးက မဟုတ်ပဲ ကျနော့် ကို အာမည် မဟုတ်၊ ဒီကောင်က ကျနော် ရဲ့ တကယ့် အတွင်းလူတပည့်အရင်း ဖြစ်သည်၊ သူက ကျနော့် ကို သူ့ အကိုအရင်းလို ခင်သည်၊ ကြောက်သည်၊ ကျနော် ကလည်း ညီလေး တယောက်လို သဘောထားသည်၊ တစခန်းလုံးမှာ ကျနော့်ကို အကို ခေါ်တာ သူတယောက်ပဲ ရှိသည်၊ ကိုသန်းတိုးက အစ လူတိုင်းက ကျနော့်ကို အေအီးသာ ခေါ်ကြသည်၊ အဲ မမြတ်မွန် ကတော့ ကိုမိုးအောင် လို့ပဲ ခေါ်သည်။

ညနေက ကျနော်က မမြတ်မွန် တယောက်ထဲ အိပ်ရဲရဲ့လား ကောင်မလေး တယောက်ယောက် ခေါ်ပေးထား ရမလား အဖေါ်ရ အောင် လို့ ဆိုတော့ မလိုပါဘူး ကျမ အိပ်ရဲပါတယ် တဲ့၊ အကူညီလိုလဲ ကိုမိုးအောင်က အခန်းချင်း ကပ်ရက်ပဲဟာ၊ ဆိုလို့ အင်းအင်း လိုတာရှိ လည်းပြောပါလို့တော့ ပြောခဲ့မိတယ်၊

" ကဲ လုပ်စမ်း ပါအုန်း မင်း စွံတဲ့ အကြောင်းလေး တွေ.."

" အာ အကိုကလည်း ကျနော်စွံတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ မမြတ်မွန်ကြည့်ရတာ ကျနော်တို့ ညီညီ တို့ အကိုတို့ ဆိုရင် နည်းနည်း လှုပ်ရှားလိုက်တာနဲ့ ရမယ့်ပုံ အကိုရ၊ ကိုသန်းတိုး ကြီးကလည်း ရွာထဲက မိဝိုင်းလေး ကို ကစ်နေတော့ ည ဆို မဆွဲ နိူင်တော့ဘူးလေ၊ အဟီး မမြတ်မွန်ကြီး ပဲ အပေါ်က တက်တက် ကြိုးစားနေရတာ အဟီး ဒါတောင် အလုပ်မဖြစ်တဲ့ အခါရှိသေးတယ်လေ…."

" ဟ မင်းက လည်း သိလှချည်လားကွ..."

" သိ ဆို အကို့ အခန်းက ပဲ ကျနော်လာလာ ချောင်းနေတာလေ၊ တခါတလေ ကို ကချောင်းရင်းတောင်အိပ်ပျော်သွားတယ်၊ သူတို့ က လှုပ်တောင် မလှုပ်ဘူး၊ ခွိခွိ..."

" ချီးမှ ပဲ မင်းကလည်း ကောင်းခန်းတွေ့တဲ့ဟာမျိုးကျတော့ ငါ့ မနိုးဘူး...."

" ဟာ အကိုက စိတ်မဝင်စားဘူးလားလို့..လေ.."

" မင်?းကလည်?း....သေသေခြာခြာမြင်ရမယ်ဆိုရင် တော့စိတ်ဝင်စားပါတယ်ကွ..."

" ဒီလို အကိုရ တခါတုန်းက လေ၊ ရွာထဲ က လူတွေ ပုဇွန်ကြားတွေ လယ်ထဲ မှာ ဆယ်ရတယ် ကြားတုန်းက မမြတ်မွန် က ဟဲ့ ပေါ်ဦး ငါ သွားကြည့်ချင်တယ်၊ ဝယ်လို့ရရင်လည်း ဝယ်ရအောင်...ဆိုတော့ ကျနော်က ကျနော်ဝယ်ပေးပါ့မယ်၊ အမ တာရိုးပေါ် လျှောက်ရတာ မလွယ်ဘူး ဆိုတာ မဟုတ်ဘူး သူကိုယ်တိုင် သွားချင်တယ် ဆိုလို့ ကျနော် လိုက်ပို့ပေးရတယ်၊ အဲဒါ လမ်းတလျှောက်လုံး ချော်လဲ မှာ စိုးလို့ ဆိုပြီး ကျနော့် လက်မောင်းကို တချိန်လုံးဖက်ထားတာ၊ သူ့ ဘီကြီး တွေက အိကနဲ အိကနဲ ကျနော့် လက်မောင်း ပေါ်မှာ၊ ကျနော် စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရတယ်၊ အကိုရ၊ သူလည်း အိမ်ထောင်သည် မိန်းမ ပဲ မသိပဲ နေမလား.."

" ဟာ မင်းကလည်း အဲဒါ မင်းကို မောင်လေးတယောက်လို သဘောထားလို့နေမှာပါ၊ မင်းဘာသာ လိုရာ ဆွဲတွေးမနေပါနဲ့၊ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ထိန်းအုန်း၊ လခွီး တော်ကြာ ရုံးရောက် ဂါတ်ရောက်ဖြစ်နေအုန်းမယ်၊ အဟီး.."

ပေါ်ဦးကို ပေါက်ကရ လုပ်မှာ စိုးရိမ် လို့ ပြောသာ ပြောလိုက်ရသည်၊ ကျနော့် ခေါင်းထဲ မှာတော့ အင်း တမျိုးတော့ တမျိုးကြီးလို့ တွေးမိပါသည်။ ကျနော် တို့ စကားပြောနေသည့် အချိန်မှာ မိုးက ဖွဲဖွဲ စရွာနေပြီ ဖြစ်သည်၊ ဒီဒေသ တွေမှာ မိုးတွင်း ဆိုတာက တော့ တကယ့်ကို မိုးရွာပါသည်၊ တခါတလေ မရပ်မနား တပတ်နှစ်ပါတ်လောက် ကို ရွာတတ်သည်၊ ဒါကြောင့် ကျနော်တို့ အလုပ်တွေ တော်တော် များများက နားထားရသည်၊ ပေါ်ဦးက

" အကို ကျနော်သွားအိပ်တော့မယ်၊ ဒီနေ့ နည်းနည်းပင်ပန်းထားလို့၊ မီးစက် လည်း ပိတ်ခိုင်းလိုက်တော့မယ်နော်.."

" အေးအေး မမြတ်မွန် ရော သူ့ ဘက်ထရီ အားပြည့်လား မေးပြီး လိုရင် အသစ်လဲ ပေးလိုက်ပါအုန်း.."

" ဟုတ်ကဲ့ အကို..."

ပေါ်ဦး ပြန်သွားပြီး ကျနော်လည်း ဟိုလုပ်ဒီလုပ် နဲ့ ကျနော့် အံဆွဲ ထဲ က ရေးထားတဲ့ ဒိုင်ယာရီလေး ထုတ်ဖတ်နေမိတယ်၊ ခေါင်းထဲ မှာ စဉ်းစားစရာတွေ က များလွန်းတော့ ဘာစဉ်းစားရမှန်းကို မသိတော့ သလို ဖြစ်နေသည်၊ ခနနေတော့

စခန်းတခုလုံးမီးမှောင်ကျ သွားပြီး အခုနက ကြားနေရတဲ့ မီးစက် တဖုတ်ဖုတ် သံ က ရပ်သွားသည်၊ ကျနော်က ဘက်ထရီ မီးချောင်းကို ဖွင့်ပြီး မအိပ်ချင်သေးတာနဲ့ ဆေးပြင်းလိပ် သောက်လက်စကို ယူပြီး မီးညှိ၊ ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာ ခေါင်းအုံး စောင်တွေ ပုံပြီး နောက်မှီ ထိုင်လို့ ဖွာနေလိုက်သည်၊ ခြင်ထောင်က တော့ မရှိတော့၊ လုံထွေးပြီး အခန်းထောင့်တနေရာ ပစ်ချထားပြီးပြီ၊ ခြင်ထောင်နဲ့ မအိပ်တာကြာလို့ နည်းနည်းမွန်း သလို ဖြစ်နေတာကြောင့်ဖြစ်သည်။

အခု ဆေးပြင်းလိပ်လည်း ငတ်ငတ် နဲ့ ဖွာပြစ်နေတာ၊ မှတ်မိသလောက်က ပထမဆုံး သား မွေးပြီးကထဲက ဆေးလိပ် မသောက်ဖြစ်တော့၊ စက္ကင်းဟန်း စမုတ် ဆိုတဲ့ ပညာပေးကြောင့် ကိုယ့်ခလေးကို ရောဂါရမှာ စိုးလို့ဖြစ်သည်၊ ဟိုက်၊ ငါက အခု လူပျိုလေ၊ ခွီး ရှုတ်ကုန်ပီ၊ အင်း သေခြာတာကတော့ ငါ အခု ဖြစ်နေတာ အိပ်မက်မက်နေတာ ဖြစ်မှာပဲ၊ ငါငယ်ငယ်တုန်းက မှတ်မိခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေ ပြန်ဖြစ်နေတာပဲဟာ၊

အိုကေ ပြန်စဉ်းစား ဒီည မှာ ဘာတွေ ဖြစ်မလဲ ဆိုတာ ဒီတေး၊ တကယ်တော့ ကျနော် နေ့လည်ကထဲ က သိနေပြီ ဒီည ဘာဖြစ်မလဲ ဆိုတာ၊ ဒါပေမဲ့ အလုပ်တွေ ရှိနေသေးလို့ အခုမှ သေခြာ အသေးစိတ် ခေါင်းထဲ မှာ ရီပလေး လုပ်နေမိသည်။

ပေါ်ဦး ပြန်သွားပြီး မီးပိတ်သွား၊ နောက်တော့ မိုးလည်း သည်းသည်းမည်းမည်း ရွာလာ၊ ကျနော်က ဘက်ထရီ မီးချောင်းလေးဖြင့် စာဖတ်နေစဉ်၊ မမြတ်မွန်က ကျနော့် နံရံကို လက်ဖြင့် အသာလေး ပုတ် ၍ လှမ်းခေါ်သည်၊ သူ့ မီးချောင်းဘာဖြစ်သည် မသိလို့တဲ့၊ မီးချောင်းပဲ ကျွမ်းသွားသလား၊ ဘက်ထရီပဲ အားကုန် သွားသလား မသိလို့တဲ့၊ ကျနော်က ကျနော့်ဘက်ထရီ နဲ့ မီးချောင်းယူလာပေးမည် ဆိုတော့ အင်း အနောက်ဘက်တံခါးဖွင့်ပေးမည်တဲ့၊ 

ကျနော် ပြောခဲ့ ဘူးသလိုပဲ ကျနော်တို့ အခန်းနှစ်ခန်းက တအိမ်ထဲ မှာ ဖြစ်ပြီး အနောက်ဘက်က ကပြင်က တဆက်ထဲ ဖြစ်သည်၊ မိုးကလည်း တဝုန်းဝုန်း ဆိုတော့ ကျနော်ရေတွေ ရွဲ နေသော ကပြင် မှာ ချော်မလဲ အောင် သတိထားရင်း ဘက်ထရီ တဘက် မီးချောင်း တဘက်နှင့်သွားရသည်၊ ဝင်လိုက်တာနဲ့ သူတို့ အိပ်ခန်း၊ မမြတ်မွန်က ကိုမိုးအောင် မီးချောင်း ကို ယူရမှာ အားနာစရာကြီး ကျမ မီးချောင်းကိုပဲ ပြင်လို့ရမလားကြည့်ပေးပါလား ၊ဟု ဆိုသည်၊ 

အပြင်ဘက်မှာ မိုးတွေ တဝုန်းဝုန်းနဲ့ ပိန်းပိတ်အောင် မှောင်နေ ပြီး အခန်းတခုထဲမှာ ဖိုနဲ့ မ နှစ်ဦးထဲ၊ ခေါင်းထဲ မှာ ပေါ်ဦးပြောသွားတဲ့ မမြတ်မွန် အကြောင်းတွေ အပြင် မမြတ်မွန် ဝတ်ထားပုံက လည်း ကြည့်အုန်း၊ညအိပ်ယာဝင်ဖို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖြစ်အောင် လို့ထင်တယ်၊ အဖြူပေါ်မှာ အမဲစက်ကလေး တွေကျိုးတိုးကျဲတဲ အဆင်ပိတ်သားပျော့ပျော့ ပုခုံးပေါ်ကနေ ခြေမျက်စိထိ တဆက်ထည်းဖြစ်တဲ့ ဂျိုင်းပြတ် ဂါဝန်ရှည်ကြီး အောက်ကဘာမှ မခံပဲ ဝတ်ထားတယ်၊ ပြီးတော့ မီးချောင်း ရှေ့ကနေ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို နဲ့ ဆိုတော့ အကုန်လုံး ဒိုးယိုပေါက် မြင်နေရတာ၊

ကျနော့်မှာတော့ ငါ့ကို သူ လေးစားလို့ အကိုရင်း တယောက်လို ယုံကြည်လို့ သူ့ အခန်းထဲ မှာ ခေါ်ပြီး လုပ်ခိုင်းတာ၊ငါအခွင့်ကောင်းယူလိုက်လို့ သူက သဘောမတူရင် စောက်ရှက်ကွဲ သိက္ခာကျ သွားနယ်၊ နောက် ကိုသန်းတိုး မျက်နှာကလည်းရှိသေးတယ်၊ ငါ ဘာမှ အမှားမလုပ်မိ ခင် အမြန်ဆုံး လစ်မှ ဖြစ်တော့မယ်၊ လို့ စိတ်ဆုံးဖြတ်ပြီး၊ ကဲ မမြတ်မွန်၊ ကျနော့် ဟာသာယူထားလိုက်ပါတော့ ဆိုပြီး အမြန်ဆုံး ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်လာ ၊ နောက်တော့ မှောင်ထဲ မှာပဲ ကိုယ့်ညီတော်မောင်ကို ငါးဦးကော်မတီနဲ့ တွေ့ဆုံပြီး အော့အံ ခိုင်းလိုက်ရတော့တာပဲ။

အဲဒီ အဖြစ်အပျက်တွေ ပြန်စဉ်းစားနေတုန်း၊

" ဘုတ် ဘုတ်.. "( ဝါးထရံကို လက်နဲ့ ပုတ်သည့်အသံ )

" ကိုမိုးအောင်..ကိုမိုးအောင်..မအိပ်သေးဘူ မှုတ်လား..ကျမ ဘက်ထရီလား မီးချောင်းလား မသိဘူး တခုခု ဖြစ်လို့..."

" အော်ဟုတ်လား မမြတ်မွန်..ကျနော် လာကြည့်ပေးမယ်လေ..."

" ဟုတ်..အားနာစရာကြီးနော်..ကျမ အနောက်ဘက်တံခါးဖွင့်ထားပေးမယ်နော်..."

ကျနော် သူတို့ အခန်းထဲ ရောက်လို့ ကျနော့် မီးချောင်းနဲ့ ဘက်ထရီကို အခန်းနံရံတခု မှာ ခနချိတ်လိုက် တယ်၊ သူ့ဘက်ထရီထားတဲ့ စားပွဲ အောက်ကို ကုန်းပြီး ဘက်ထရီ ဆွဲထုတ်နေတဲ့ မမြတ်မွန်၊ ကျနော့် ရှေ့တည့်တည့်ကြီးမှာ၊တင်ကြီးတွေက ကုန်း ထားလို့ကားစွင့်နေတယ်၊ အရင်တုန်းက ကျနော် သတိမထားမိလိုက်ပေမဲ့ အခု အတွေ့အကြုံတွေ များလာတဲ့ ကျနော့် မျက်စေ့ထဲ မှာ မမြတ်မွန် ကုန်းပုံက ရိုးရိုး မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ အခုမှ သတိထားမိတယ်၊ သူဘက်ထရီကုန်းနိူက်တာကလည်း ခါးလေးကိုရှေ့ကော့ထားတော့ တမင် ဖင်ကြီးကို ကော့ပေးနေသလို ဖြစ်နေတယ်၊ 

ဘက်ထရီ ကို ဆွဲထုတ်လိုက် တော့လည်း မနိူင်မနှင်း အနေအထားနဲ့ ကျနော့် လက်မောင်းတဘက်ကို ဆွဲ ပြီး အားပြုလိုက်တယ်၊ ကျနော့် လက်ဖျံပေါ်မှာ သူ့ ဂါဝန်သားပါးပါး အောက်က အခုအခံ မရှိတဲ့ ရင်သား အစုံက အိကနဲ လာဖိတယ်၊ မာကျောတောင့်တင်းနေတဲ့ခဲဖျက်လို အချွန်လေးတခုက လက်မောင်းကို လာထိုးမိတာ ကိုလည်း သိလိုက်တယ်၊ ငါ ဘာဖြစ်လို့ အဲဒီ အထာပေးနေတာတွေကို လှစ်လျှူပြုထားခဲ့တာလဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မစဉ်းစားတတ်ပေမဲ့၊ အခုအတွေ့ အကြုံများနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ကျနော့်လက်တဖက်က မမြတ်မွန်ရဲ့ ခါးကလေးကို ထိန်းကိုင် လိုက်ပြီး နောက်လက်ဖဝါးတဘက်က မမြတ်မွန် ရဲ့ ကားစွင့်နေတဲ့ အသား အိတုန်ကြီး တဖက်ခြမ်းပေါ်အုပ်ကိုင် လိုက်မိပြီ၊

" အို့...ကိုမိုးအောင်..."

ကျနော့်လက်ဖဝါးတွေက ချောမွတ်အိစက်နေတဲ့ အသားစိုင်တွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်ခြေပေးရင်းက မမြတ်မွန်ရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်မိလေပြီ။

......................................................

မမြတ်မွန် ရဲ့ ကိုယ်က သနပ်ခါးနံ့ကလေး မွှေးနေသည်၊ ပါးကလေးတွေက အိ လို့၊ နူတ်ခမ်းလေး တွေကနူးညံ့ ပျော့ပြောင်းလှသည်၊ ရင် နှစ်မွှာက မကြီးမသေး၊ ကျနော့်လက်ဖဝါးနဲ့ အနေတော်လေး၊ လက်ဖဝါးနဲ့အုပ်ကိုင်လိုက်ရင် နို့သီးခေါင်း ချွန်ချွန်လေး က ကျနော့် အသက်လမ်းကြောင်းနဲ့ ထီးရိုးပေါ်မှာ လာထောက် နေသည်၊ သူ့ရဲ့လက်သည်းချွန်ချွန်တွေနဲ့ ကျနော့် ကျောရိုး တလျှောက် မထိတထိလေး ကုတ်ဆွဲ တာခံလိုက် ရလျှင်၊ ကျနော့်တကိုယ်လုံး ကြက်သည်းထ ပြီး၊ ညီတော်မောင် ဖြောင်းကနဲ လက်ခမောင်း ထခတ်ရသည်၊ ကျနော့် အတွင်းစိတ် ထဲမှာ အတွေ့အကြုံ တွေက များနေပြီး ဒီလိုမျိုးတွေ ကြုံဖူးနေ သော်လည်း၊ ကိုယ်ခန္ဓာ တုန့်ပြန်မှုကတော့ ယခု လက်ရှိလူပျိုဘဝတုန်းကလိုဖြစ်နေသည်၊ ကျနော့် မိန်းမ မာရီယာ ဆိုလျှင်၊ ရင်သားတွေက မမြတ်မွန် ရဲ့ နှစ်ဆ လောက် ရှိသည်၊

ကျွဲကောသီး ကြီးတွေ လို အားရပါးရ ကြီး ဖြစ်သည်၊ ကျနော့် လက်ဖဝါး နဲ့တောင် အုပ်ကိုင် လို့ မဆန့်၊ ဒါပေမဲ့ မမြတ်မွန် ရဲ့ အခုရင်သား၊ တင်သား ၊ပေါင်တန် တွေက ကိုင်ရတာ အရသာ အရမ်းရှိသလို ဖြစ်နေသည်၊ ကျနော့် ရုပ်ခန္ဓာက ခံစား နေရတာက လူပျိုဘဝတုန်းက အရသာမျိုး ဖြစ်နေသည်၊ 

ဒါပေမဲ့ စိတ်က သိနေတာ ဒီထက်ပို နေပြီ၊ ကျနော့် အကိုင် အတွယ် လုပ်ရှားမှုတွေကမက်ဆီကန်မ ရဲ့ ယောက်ကျား၊ ခလေး သုံးယောက် အဖေ ရဲ့ အတွေ့ အကြုံတွေ ဆိုတော့ မမြတ်မွန် တယောက် ထွန့်ထွန့်လူးရပြီ၊ မမြတ်မွန် ကိုယ်လုံး ကလည်း ကိုသန်းတိုးလို လူ ဖြိုလို့ မကုန်နိုင် ဆိုတော့ သူ့ မှာ မပြည့်မဝ ငတ်မွတ်နေခဲ့ရတဲ့ ဆန္ဒတွေ ကျနော် နဲ့ ကျ မှ ပြည့်လျှံအောင် ခံစားသွားခဲ့ရသည်။

" ကိုမိုးအောင် ရယ် မွန့် ကို သေအောင် သတ်နေတာများလား...ဟင့်.."

" မဟုတ်ပါဘူး မွန်ရယ် အဲဒါနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်ပါ၊..မွန့်ကို ကောင်းကောင်းခံစားစေချင်တဲ့ ဆန္ဒပါ..."

" ဟင့်..လူပျို လည်း ဆိုသေးတယ်..တတ် လိုက်တဲ့ ပညာတွေကလည်း ..ခစ်...ယုံနိုင်စရာတောင် မရှိဘူး..."

" မွန် ကလည်း အရမ်း လှတာကိုး ဘော်ဒီကလည်း ယောက်ကျားတွေ မြင်လိုက်ရရင် ပစ်မှားချင်စရာကြီး..မွန်..ရဲ့..အဲတော့ အလိုလို စိတ်က ထ ပြီး ရှောက်လုပ်ပစ်မိတာပါ..."

" ဟင့်..ယုံပါဘူး...ဒီလောက် ကျွမ်းတာကြီးကို..အို့...လာပြန်ပြီ သူ့ဟာကြီးက..ခစ်ခစ်.."

" မွန်က ..အရမ်း ကို ဆွဲဆောင်မှု ရှိလို့ပါကွာ.."

ဘက်ထရီ မီးချောင်း အရောင် ရဲ့ အောက်မှာ ဝင်းဝါနေတဲ့ မမြတ်မွန်ရဲ့ ပေါင်လုံး၊ တင်သား၊ ရင်နှစ်မွှာ တို့က ကျနော့် ရဲ့ လူပျိုသိုး သွေး ကို ချက်ချင်း ပြန်ပြန် ဆူလာစေလို့၊ အပြင် မှာ ဝုန်းဒိုင်းကျဲ နေတဲ့ မိုးနဲ့ အတူ၊ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်လဲ ကုတင်ပေါ် မှာ အိမ်ကလေး တသိမ့်သိမ့် တုန်အောင် ကြမ်းခဲ့ကြပါတော့တယ်။

................................................

ခေါင်မိုးပေါ် မိုးစက်လေး တွေ ပျင်းယိပျင်းတွဲ့ တဖေါက်ဖေါက်ကျသံနဲ့ အတူ နိုးလာခဲ့တယ်၊ နည်းနည်းလေး လဲ ချမ်းသလိုရှိတာနဲ့ ဘေးက မိန်းမ ကို ဆွဲဖက်လိုက်တယ်၊ ဟိုက်၊ ချက်ချင်းသိလိုက်တယ်၊ ကိုယ့်မိန်းမ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ၊ ချက်ချင်း ခေါင်းထဲမှာ အပြေးအလွှား စဉ်းစားနေမိတယ်၊ ညက ငါဘယ်မှာ သောက်လို့လဲ၊ ဘယ်စော်နဲ့ အိပ်ဖြစ်သွားတာလဲပေါ့၊မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်မှ ချက်ချင်းသတိရတယ်၊ ငါ ၁၉၇၈ မှာပဲ ရှိသေးပါလား၊ မနေ့ညက မမြတ်မွန် နဲ့ ချစ်တလင်းခေါ်ခဲ့တာ သတိပြန်ရ လာပြီး ညီတော်မောင်က လည်း ပြန်နိုးလာတယ်၊ ကိုယ့်ကို ကျောပေးအိပ်နေတဲ့ မမြတ်မွန် ရဲ့ နောက်ကျောကိုကပ်ပြီး ညီတော်မောင်က သူသွားချင်တဲ့ လမ်းကြောင်းကို တိုးသွားနေတော့ အပျင်းဆန့် ညီးသံလေး နဲ့ အတူ မမြတ်မွန်နိုးလာတယ်၊

" သူတော်တော် ပဲ နော်၊ တတ်လည်း တတ်နိုင်တယ်၊ တညလုံး လူကို အနားမပေးတဲ့ အပြင် အခု နိုးတာနဲ့ချက်ခြင်းစလာပြီ ခစ်ခစ်.."

" အင်း..မွှမွှ...မွန်က အရမ်း မိုက်တာကိုး..ကျနော့်ကိုယ် ကျနော် တောင် မထိန်းနိုင်ဘူး ဖြစ်သွားရတယ်လေ..."

" ခစ်..ခစ်..ကိုမိုးအောင်က သိပ် မြှောက်ပြောတတ်တာပဲ..အဲဒါကြောင့်လည်း ကောင်မလေး တွေကျ နေရတာနေမှာ..."

" မရှိပါဘူးဗျာ ကျနော့်မှာ..မွန် ပြောသလို ကောင်မလေးတွေ.."

ကျနော်တို့ ပါးစပ်ကသာ အဲလိုပြောနေတာ ကိုယ်ခန္ဓာတွေက တိုက်ပွဲ ဝင်ဖို့ ရယ်ဒီဖြစ်နေပြီ ၊ကျနော်က သူစစကားပြောကထဲက ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ခါးလေး ကို ဆွဲမ လိုက်တာ၊ သူ့ရဲ့ ကားစွင့်တဲ့ တင်သားကြီးတွေကို ကော့ပြီးပေးလာတယ်၊ သူက၊ မှောက်ရက်နဲ့ ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာ အပ်ပြီး စကားပြော နေတာလေ၊ 

ကျနော်က သူ့ရဲ့အရှေ့ဖက်စစ်မျက်နှာ အနောက်ဖက်ကို ပြူထွက်လာတာနဲ့ တိုက်ပွဲ ဝင်ဖို့ စလိုက်ပြီ၊ မမြတ်မွန် ကလည်း အလိုက်သင့် ဖြစ်အောင်လမ်းကြောင်းဖွင့်ပေးလာသည်၊ တရေး အိပ်ပျော်သွားလို့ အားပြည့်နေတဲ့ ညီတော်မောင်က ဖွင့်ပေးလာသည့် လမ်းကြောင်းအတိုင်းဝင်သွားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မနေ့ည ကလို အလောသုံးဆယ် မဟုတ်တော့၊ ဖြေးဖြေးလေးနဲ့ ငြိမ့်ငြိမ့်လေး အချိန်ယူ လှုပ်ရှားနေသည်၊ခလေးငယ်ငယ်လေး ဒန်းပေါ်ထိုင်နေတုန်း၊ ကြိုးကို လွဲ ပေးနေသလို၊ ဖြေးဖြေးချင်း၊ တွေ့သမျှ ထိသမျှ နံရံတွေ ရဲ့ လက်မ တိုင်းအပေါ်မှာ အရသာခံနေမိသည်။

" မွန့် အထဲက နူးညံ့နေတာပဲ မွန်ရယ်၊ ဘယ်သူမှ မထိတို့ခဲ့ကြဘူးလား..."

" မွန်က အရင်တုန်းက ရခိုင်ငှက်ပျောသီးပဲ စားဘူးတာလေ၊ အခု မှ တောင်ငူ ရွှေငှက်ပျောသီးနဲ့တွေ့ဖူးတာ.လေ.ခစ်ခစ်..အွန့်..အား...ဟင့်..ပြောမှ သူက အစွမ်းပြနေတယ်၊ တကယ်ပဲ..."

နောက် အရှိန်ရလာတော့လည်း အမြန်ရထားကြီး လို၊ ဖုံးဖုံးဖတ်ဖတ်၊ ဖုံးဖုံးဖတ်ဖတ်ပေါ့၊ နောက်ဆုံးတော့ မီးတောင် လို ပေါက်ကွဲ ပြီးအဆုံးသတ်သွားခဲ့ရတယ်။

" အား..ကောင်းလိုက်တာ မမွန်ရယ်.."

.....................................................................

ကဲ အခုတော့ ကိုယ့်မှာ ဟိုမရောက် ဒီမရောက်ဖြစ်နေပြီ၊ ကျနော် စိတ်ထင်တာက အိပ်ပျော်သွားပြီး နိုးလာရင် ကျနော့်ရဲ့လက်ရှိ ကာလ ကို ပြန်ရောက်သွားမယ်ထင်နေတာ ခုတော့ ဒီအတိုင်းပါလား၊ မနေ့ည က ရယ် အခု အာရုံ မတက်မှီကလေးမမြတ်မွန်နဲ့ အစွမ်းကုန် ကဲ ခဲ့ကြ တုန်းက တော့ ဘာမှ သိပ်သတိမရ ပျော်ပျော် ပဲ၊ အခု မနက်စာ စားသောက်ပြီး အေးဆေး ထိုင်လိုက်တော့ ကျနော် လက်ရှိ ဘဝလေး ကို ပြန်လွှမ်းနေပြီ၊ တကယ်ဆိုရင် ဘဝ ကို နှစ်ခါ ပြန်ကျော့ရတာ ဘယ်လောက်တန်မလဲ လို့လူတွေက ထင်ကြလိမ့်မယ်၊

ဒါပေမဲ့ အခု ကျနော် ဖြစ်နေတဲ့ အခြေအနေ မှာ ကျနော် နောက်ဆုံးလာခဲ့တဲ့ ကာလက ဘဝလေးကို ကျနော်မက်မိတယ်၊ ကျနော့် အတွက် အနှစ် ၂၀ လောက် လူ့ဘဝ မှာ ပိုထွက်လာမှာ ဖြစ်ပေမဲ့ တကယ့်လက်တွေ့မှာအဲဒီအနှစ်၂၀ ကို ပြန်လျှောက်ရမှာ ပျင်းနေပြီ၊ စိုင်းထီးဆိုင်ရဲ့ မင်းနဲ့ အရင်လို ဘဝမျိုးရောက်ချင်တယ် ဆိုတဲ့ သီချင်းကို သတိရမိသေးတယ်၊ ကျနော့်ရဲ့ အဲဒီသီချင်းအပေါ်ခံစားချက် အမြင်တောင် ပြောင်းသွားသလိုပဲ။ အခု ဆို ကျနော့်မှာ တနေ့တာ ကို ဘယ်လို အချိန်ဖြုန်းရတော့မလဲ၊ အင်တာနက် မပြောနဲ့ ကွန်ပြူတာတောင် မရှိဘူး၊ ကျနော့် ရဲ့ နောက်ဆုံးအိပ်ရာဝင်ခဲ့တဲ့ ကာလ ၂၀၀၀ ခုနစ်လောက် က အမေရိက မှာ တနေ့ တာ အချိန် က ဘယ်လိုကုန်သွားမှန်းမသိ၊ လုပ်စရာတွေက အကြွးတောင်ကျန်နေခဲ့တယ်၊ 

တပတ်မှာ ၈ ရက်လောက်တောင် ရှိစေချင်ခဲ့တယ်၊ အခု တော့ ဘာမှ လုပ်စရာ မရှိ၊ မြန်မာ့ ရုပ်မြင်သံကြားဆိုတာတောင် မပေါ်သေး၊မြန်မာပြည်မှာ တီဗီ ပေါ်ဖို့ နောက်ထပ် လေးနှစ်လောက် စောင့်ရအုန်းမည်၊ မှတ်မိသလောက်ကတော့တနေ့တနေ့ စာဖတ်၊ သီချင်းနားထောင်၊ အရက်သောက်၊ အလုပ်ဆိုတာကတောင် ကျနော့် လို လယ်ပယ်ကဘတ်ဂျက်ပိတ်ခါနီးကျမှ များတာ၊ ဒါတောင် ကိုယ့်အောက်က စာရင်းကိုင်တွေ လုပ်ပေးတာကို လက်မှတ်ထိုးပေးရုံ၊ လူတွေ ရဲ့ ဘဝကို ဖြတ်သန်းကြတဲ့ နူန်း တွေ မတူကြတာ ကို ပိုသဘောပေါက်လာတယ်၊ ကိုယ် ငယ်ငယ်တုန်းက ဘဝကို အဲလို ပျင်းယိပျင်းတွဲဖြတ်သန်း လာခဲ့တယ် ဆိုတာတောင် မေ့နေပြီ၊ အခု မှ ပဲ ပြက်ပြက်ထင်ထင် လက်တွေ့ နိူင်းယှဉ်ခွင့်ရတော့တယ်။

အကောင်းဆုံးမျှော်လင့်ထားတာကတော့ အဲဒီ အနှစ် နှစ်ဆယ်ကို တရက်ချင်း အခု လို မသွားပဲနဲ့ ကျနော် ဒီ ကာလကို ရောက်လာခဲ့သလို၊ ဘုန်းကနဲ အိပ်ရာက နိုးလာတဲ့ အခါ မှာ ပြန်ရောက်သွားခဲ့ရင် ကောင်းမှာပဲ လို့ ပေါ့။ ဒါပေမဲ့အခု ဖြစ်ပျက်နေတာက ကျနော့်ရဲ့ စိတ်အလိုအတိုင်း ဖြစ်နေတာ မဟုတ်တော့ ဘာတတ် နိူင်မှာလဲ၊ ရောက်တဲ့ ဘဝမှာ ရောက်တုန်းလေး ပျော်ပျော် နေလိုက်တာပေါ့၊ အဲလိုပဲ တွေးလိုက်မှ နည်းနည်း စိတ်ပေါ့သွားတယ်၊ ကဲ ဒီညနေ ဘာလုပ်မလဲ။

..........................................................

အဲ ဒီညနေ ဘာလုပ်မလဲ ဆိုမှ နောက်တခု သတိရတယ်၊ အဲလို ကိုသန်းတိုး မရှိတဲ့ည ကျနော် မမြတ်မွန် ရဲ့ မာယာဝဲဂယက်က ရုန်းထွက်နိူင်ခဲ့ပြီး နောက်နေ့ ညမှာ ကိုသန်းတိုးရဲ့ တပည့်ရင်း တကောင်ဖြစ်တဲ့ သာဓု ဆိုတဲ့ စတိုမူး ခတ်ဆိုးဆိုးအရက်သမား၊ ကောင်၊ သောင်းကျန်းတာ လေ၊ အဲဒီကောင်က စခန်းမှာ ကိုသန်းတိုးနဲ့ ကျနော်က လွဲ ပြီး ဘယ်သူ့ မှမကြောက်ဘူး၊ မူးလာရင် သိပ်သွေးဆိုးတာ၊ သူ့ အမေ သူ့ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့ တုန်းက ဖတ်စ်ကလပ်စ် ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကိုဖတ်မိလို့ကြိုက်သွားတာနဲ့ စာရေးသူ သာဓု ရဲ့ အမည်ကို သူ့သားပေးထားခဲ့တယ် ဆိုပဲ၊ ကျနော်မှတ်မိသလောက်က နောက်တော့ရုပ်ရှင်ရိုက်ဖြစ်သွားတယ် မင်းသားက ဦးထွန်းဝေကြီး လို့ထင်တာပဲ ၊ ဒါရိုက်တာကသာဓုထင်တယ်၊ သေခြာတော့ မသိပါဘူး၊

မူးလာရင် အမြဲတမ်းပြောလေ့ရှိတာ က သာဓုတို့ က အလှသမား မဟုတ်ဘူး ဘဝ သမား ဆိုပဲ ဘယ်ကက်ဆက်ဇာတ်လမ်းထဲကဒိုင်ယာလော့လဲ မသိ၊ ၊ ခွိခွိ၊ နောက် ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင်ပြောရရင် ဒီကောင်က ကုလား၊ ဒါပေမဲ့ ဒီကောင်က အသားသိပ်မမဲဘူး၊

သူ့မိန်းမ ဝင်းဝင်းလည်း အတူတူ ပဲ၊ သူတို့က ကုလား ပေမဲ့ အသားက အမဲ မဟုတ်ဘူး ညို တဲ့ အဆင့်လောက်ပဲ၊ သူမမူးရင်ကျနော်က နောက် တတ် တယ်၊ မင်း တို့ ဘာသာ မှာ အရက်သောက်တာ အရမ်း အပြစ်ကြီးတယ် ဆို ဝက်သားစားတာထက်အပြစ်ကြီးတယ်ဆို လို့ ပြောရင်၊ သူက အေအီး တို့ ဘာသာ မှာလည်း အရက်သောက်တာ အပြစ်ကြီးတာပဲ၊ ငါးပါးသီလ မှာ တခုအပါအဝင်လေ ဆိုပြီး ပြန်ပြောတတ်တယ်၊ ခွိခွိ ၊သိပ်ခေသူတော့ မဟုတ်ဘူး၊ ဝင်းဝင်းလေး ကတော့ သနားပါတယ်၊ 

မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းချောချောလေး၊ မျက်လုံးကြီး တွေ အကျယ်ကြီးနဲ့ မျက်တောင် တွေက အရှည်ကြီးကော့နေတာပဲ၊ နာခေါင်းလေးက လည်း ချွန်ချွန်နဲ့ ကုလားမ မင်းသမီး ရှာမီလာတဂိုး တို့လို မျိုးလေး၊ သူတို့ ထုံးစံ အတိုင်း မိဘ တွေက ပေးစားလို့ယူထားရတာတဲ့ ၊ ဒေါ်ကြီး တို့ဆီက တဆင့်ကြားတာပဲ၊ ဘော်ဒီ ကလည်း ကုလားမ ပီပီ၊ ဖင်က လုံးထွားပြီး ကားကောက်နေတာပဲ၊ အပေါ်ပိုင်း ရပ်ဝန်းကလည်း မသေးဘူး၊ ကျနော့် လက်ရှိမိန်းမ မာရီယာ ကို မမှီပေမဲ့ မမြတ်မွန်ထက်တော့ ကြီးတာသေခြာတယ်၊ သူ့အကျီ အကျပ်ဝတ်ထားရင် လုံးမောက် တက်နေတာကိုး၊ ခင်ဗျားတို့ ကျနော် အဲလောက် ဝင်းဝင်း အကြောင်းပြောနေရင် ကျနော်နဲ့ ပတ်သက်လာတော့မယ် ဆိုတာကို သိနေကြပြီပေါ့၊ ဟဲဟဲ၊ လာမယ်လေ။

......................................................................................

ဝင်းဝင်း ကလေး နဲ့ ပါတ်သက်လာပုံကို ကျနော် ပြောပြရအုန်းမယ်၊ မမြတ်မွန်ရဲ့ ဖြားယောင်းမှု ကို အဲဒီတုန်းကကျနော်က ရှောင်နိူင်ခဲ့ ပေမဲ့၊ ဝင်းဝင်းလေး ကျတော့ မရှောင်နိူင်ခဲ့ဘူးဗျ၊ ဝင်းဝင်း နဲ့ ကျနော် အဆုံးစွန် ထိ ဖြစ်ခဲ့သလားဆိုတော့လည်း၊ မဟုတ်ဘူးဗျ၊ ဘယ်လိုပြောမလဲ မနေ့ည ( လောလောလတ်လတ် ) က မမြတ်မွန်နဲ့ ဖြစ်ခဲ့သလိုမျိုးလည်းမဟုတ်ပြန်ဘူးဗျ အဟီး၊ ကဲဗျာ ခင်ဗျားတို့ နားရှုတ်နေမယ် ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေ အသေးစိတ်ပြောပြမှ ခင်ဗျားတို့လည်း ရှင်းမှာ၊

ဒါပေမဲ့ အတိတ်က ဘာဖြစ်ခဲ့တယ် ဆိုတာ ကို ကျနော်က ပြောပြ ထားပြီး အခု ဘာဖြစ်တယ် ဆိုတာ ဆက်ပြောရင်တချို့ဟာတွေက လည်း နှစ်ခါထပ်နေမယ်၊ အဲ လို မဖြစ်ရအောင် အခု ဘာဖြစ်လည်း ဆိုတာ ပြောနေရင်းနဲ့၊ အရင်တုန်းက ကျနော်ဘာလုပ်ခဲ့တယ်၊ ဘာကိုတော့ မလုပ်ခဲ့ ဘူးဆိုတာ ကို ထည့်ပြောသွားလိုက်ရင် ခင်ဗျားတို့ လည်း၊ သေခြာ သဘောပေါက်သွားမှာပါ။

သာဓုက မူးရင် တခါတလေကျ ရင် အရမ်းရစ် တယ်၊ မမူးတဲ့ အချိန်မှာ တော့ အလုပ်လုပ်တာ လည်း အရမ်းကျိုးနွံပြီးတိတိကျကျ လုပ်လေ့ရှိတယ်၊ ကျနော်က လည်း အေအီး အပါးလေ၊ သူမူးပြီး ရစ်ရင် တတ်နိူင်သလောက် ကျနော်ရှောင်နေတယ်၊ ကိုသန်းတိုးကပဲ သူ့ ကို ဆဲဆို ဆူပူ ပြီးထိန်းတယ်၊ ကိုသန်းတိုးနဲ့ သာဓုက ကျနော်နဲ့ ပေါ်ဦး လိုပဲ၊

ဆရာတပည့်အရင်းတွေ ဆိုတော့ ဆွဲထိုးလို့လဲ ခံတယ်လေ၊ ကြောက်လည်းကြောက်တယ်၊ ကျနော်နဲ့ သာဓု က တော့ မရဘူး၊ကျနော်က ကြောက်လို့တော့ မဟုတ်ဘူး၊ သူက မူးပြီး ကျနော့်ကို ရစ်လာရင် ကျနော်က လက်ပါမှာ မဟုတ်ဘူး၊

ကျနော်က မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ငြိမ်ခံ လို့လဲ မရဘူး၊ ကိုယ်က လူကြီးဆိုတော့ တခြားဝန်ထမ်းတွေ ကိုယ့်ကိုအရိုသေတန်သွားမယ်လေ၊ အဲတော့ အရေးယူရတော့မယ်၊ ကိုသန်းတိုး ကလည်း တောင်းပန်ထားတော့ သူနဲ့လည်းမျက်နှာမပျက်ချင် ဘူး၊ ကိုယ်လည်း အလုပ်သမားကောင်းတယောက်ဆုံးရှုံးမယ် ၊ဆိုတော့ သူအရမ်းမူးတဲ့ အချိန် မဆုံမိအောင်သတိထားနေလိုက်တယ်၊ ဒါပါပဲ။

အဲဒီနေ့ မှာ ဖြစ်ချင်တော့ သာဓု နဲ့ ဝင်းဝင်း စကားများပြီး ရိုက်မယ်ပုတ်မယ်လုပ်တော့ ဝင်းဝင်း က ပုန်းစရာ မရှိလို့ဒေါ်ကြီးမထားက ကျနော့်အခန်းထဲ လာဖွက်ထားလိုက်တယ်၊ ဦးကြီးဆောင်နဲ့ ဒေါ်ကြီးမထား တို့ လင်မယားကလည်း ကျနော် တို့စခန်းတခုလုံးရဲ့ စားရေးသောက်ရေး တာဝန်ယူထားတဲ့ စားဖိုမူးကြီးတွေပေါ့၊ ကျနော့် ကို သူတို့သားတယောက်လိုပဲ အရမ်းဂရုစိုက်တယ် ၊ အဝတ်အစား လျှော်ဖွတ် မီးပူတိုက်၊ ကျနော့် အတွက် အစားသောက်၊ ကျနော့်အခန်းဖုံခါအမှိုက်လှဲတာက အစ သူတို့ တာဝန် တခု အနေနဲ့ လုပ်ပေးကြတာ ဆိုတော့ ကျနော့် အခန်းက သူတို့ အတွက်တံခါးမရှိ၊ ဒါးမရှိပေါ့၊ အဲ နောက်တယောက်ပေါ်ဦးနဲ့ ကိုသန်းတိုး တို့က လွဲလို့ ကျနော့် အခန်းဘယ်သူမှ မဝင်ရဲဘူးလေ၊

သာဓုကတခါတုန်းက စကားများပြီး ဝင်းဝင်းကို ရိုက်ပုတ်ထားလိုက်တာ ကောင်မလေး မှာ မျက်နှာတွေ ဖူးယောင်လို့လေ၊ အဲဒါနဲ့ဒေါ်ကြီးက သနားပြီး ဒီတခါဇာတ်လမ်းစ တာနဲ့ ဝင်းဝင်းကို ကျနော့်အခန်းထဲ လူမမြင်အောင် ထည့်ထားလိုက်ပြီး စခန်းထဲ မှာတော့ ဝင်းဝင်း လှေကြုံနဲ့ မြို့တက်သွားပြီ လို့ သတင်းလွှင့် ထားလိုက်တယ်၊ ကျနော့် ကို လည်း တိုးတိုးလာပြောတယ်၊ ကျနော်က လည်းကိုယ့်အခန်းထဲ ရောက်နေမှတော့ မပြောတော့ဘူးလေ ၊ အင်းထားလိုက်လေ လို့ပဲ ပြောလိုက်မိတယ်၊

ညအိပ်တော့မှ ပြဿနာ တက်တာ၊ ကျနော့် အခန်း ထဲက ကြမ်းပြင်မှာပဲ ဝင်းဝင်းလေးက အိပ်ရှာပါတယ်၊ ဘေးခန်းကမမြတ်မွန် မသိအောင်လည်း မီးကို မှောင်ချထားပြီး အသံ မထွက်ရဲဘူး၊ လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ ပဲ ပြောရတယ်၊ မိုးကလည်းအေးလာတော့ ကျနော်က ကုတင် ပေါ်မှာ အိပ်ပြီး မိန်းခလေးကို ကြမ်းပြင်မှာ အိပ်ခိုင်းရတာ စိတ်ကမကောင်းတာနဲ့ ဝင်းဝင်းကို လက်တို့ပြီး ကုတင်ပေါ်သွားခိုင်းတယ်၊ သူက ခေါင်းရမ်းပြီး ငြင်းနေလို့ လက်မောင်က အသာဆုပ်ကိုင်ပြီးကုတင်ပေါ်တင်လိုက်မှ တက်သွားတယ် ကျနော်က ဘေးမှာ ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်ပြီးမှေး တာပေါ့၊ 

ကျနော် မှေးကနဲပျော်သွားတုန်း လက်ကို လာဆွဲတော့ ဝင်းဝင်းဖြစ်နေတယ်၊ သူ့ဘေးမှာ လာအိပ်ဖို့ လက်ဟန်ခြေဟန် နဲ့ပြတယ်၊ ကျနော်လည်းအိပ်ချင်မူးတူး၊ အရက်ကတော့ လျှော့ထားတဲ့ နေ့မို့ သိပ်မမူးဘူးလေ၊ အဲဒါနဲ့ ဘာမှ လဲ စိတ်ထဲ မနေ ပဲ သူ့ဘေးဝင်လှဲ ပြီးအိပ်လိုက်တယ်၊ နဂိုလ်က ဘာစိတ်မှ မရှိပေမဲ့လည်း၊ လူပျိုု ဆိုတာ အမ နံ့ ရလိုက်ရင် ပဲ၊ ကိုယ်ခန္ဓာက အလိုလို တုန့်ပြန်နေပြီလေ၊

ဝင်းဝင်းလေးကို ကျောပေးအိပ်နေ ပေမဲ့ ဖွားဘက်တော်က နိုးနေပြီ၊ စိတ်က ခန္ဓာ ရဲ့ အလိုကို အတင်းချူပ်တီးပြီး အိပ်ပျော်အောင် ကြိုးစားပြီးအိပ်တယ်၊ မိုးကလည်း ခေါင်မိုးပေါ်က ဓနိဖက်တွေပေါ်ကို ပျင်းယိပျင်းတွဲ တဖတ်ဖတ် ရိုက်နေ တော့ မျက်လုံးစင်းပြီး အိပ်ပျော်သွားလိုက်တယ်၊

နောက်တော့ ညှောင်းတာနဲ့ အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့နဲ့ ကိုယ်ကို တဖက်လှည့်လိုက်တာ၊ ဝင်းဝင်း နဲ့ သွားထိတော့မှ ချက်ချင်းသတိရတယ်၊ဒါပေမဲ့ လူကထိနေပြီလေ၊ ဝင်းဝင်းလေးနဲ့ အိတင်းတင်း အသားစိုင် တွေက နဂိုလ်ထဲက အတင်းထိန်းထားရတဲ့ ကောင်နဲ့ ထိပ်တိုက် တွေ့နေ ပြီလေ၊ ကိုယ်ကိုတိုင်ကလည်း သတိလက်လွတ် လှည့်လိုက်တာ ဆိုတော့ ကိုယ့်ကောင်ခမျာ ခေါင်ထောင်ထလို့ မရအောင်တောင် အသားစိုင် နှစ်လုံးကြားထဲ ညပ်မိနေတော့တာပေါ့၊ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူးလေ၊ စိတ်နဲ့ ရုပ် လွန်ဆွဲနေကြပြီ၊ နဂိုလ်ထဲက အင်အားသာချင်နေ တဲ့ ရုပ်က နည်းနည်း လေးထိလိုက်ရတော့ စိတ်ကို အားနည်းသွားစေခဲ့တာပေါ့၊ နောက်တော့ လူငယ်၊ လူပျို ပီပီ စူးစမ်းချင်စိတ်လေး လည်းပေါ်လာတယ်လေ၊တကယ်တော့ ရုပ်ကဖိအားပေးလိုက်တာပါ၊ ခွိခွိ။

ဟောဗျာ၊ စိတ်က နည်းနည်းလေး တင်းထားမယ် ရှိသေး၊ ဝင်းဝင်းလေး ရဲ့ အသားစိုင်တုံးအိအိတွေကအနောက်ဘက်ကို ကော့တက်လာပြီး ထကြွနေတဲ့ကောင် ရဲ့ အပေါ်ကဖုံးနေတဲ့ ပုဆိုးကိုတောင် အပေါ် ကို တွန်းတင်လိုက်သလိုခံစားလိုက်ရတယ်၊ နဂိုလ်ထဲကခေါင်းဖိခံထားရတဲ့ကောင်က နည်းနည်း နေရာလေး ရသွားတာနဲ့ အတင်းကုန်းထတော့တယ်၊

စိတ်ကလည်း လက်နက်ချလိုက်ပြီဆိုတော့ သူ အတင်းချူပ်နှောင် ထားတဲ့ လက်ကိုလည်းလုပ်ချင်ရာ လွတ်ပေးလိုက်တော့တယ်၊ကဲဗျာ စိတ်တွေ ရုပ်တွေ နဲ့ မရှုတ်ရ အောင်ပြောရ ရင်တော့ ကျနော့်လက်တွေက ဝင်းဝင်း ရဲ့ လက်မောင်းတွေပေါ်ကကျော်ဖြတ်ပြီး ဝင်းဝင်း ရဲ့ ဖွင့်ထွားလှတဲ့ ရင်နှစ်မွှာပေါ်ကို အုပ်ကိုင်မိနေပြီဗျ၊ ကျနော် ဘာလို့ ဒီလိုလုပ်ရဲသလဲ ဟုတ်လား၊ အင်းဝင်းဝင်းရဲ့ အနောက်ဘက် ကို ကော့ကော့ ပေးလာတဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေက အိပ်ပျော်နေတဲ့ လူတယောက်လုပ်တာနဲ့ မတူဘူးလေ၊

အဲလောက်တော့ ကျနော် မတုန်းသေးပါဘူး၊ ဒီလောက် အိစက်နေတဲ့ အသားစိုင်ကြီးတွေက ဖွားဘက်တော်ကို လာဖိပွတ်ပေးနေမှတော့ စိတ်ရိုင်း မဝင် ဘယ်နေပါ့မလဲ၊ အဲတော့ လည်း လက်ပါလာရတာပေါ့၊ ကျနော့်လက်ဖဝါးတွေက အင်္ကျ ီပေါ်က ပဲအုပ်ကိုင်မိနေတုန်း မှာ ဝင်းဝင်းလေး က ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်လိုက်ပြိး သူ့ရဲ့ ဘရာဇီယာဂျိတ်ကို ပါလက်နောက်ပြန်ချွတ်ပြီးလျှော့ပေးလိုက်တယ်ဗျ၊ ကဲ ကျနော်မပြောဘူးလား အလိုတူ အလိုပါပါလို့ ၊ ကျနော်တို့ က ရှေးက အသံတိတ် ဇာတ်ကားရိုက်နေသလိုပဲ၊ တယောက်နဲ့ တယာက်လဲ စကားတခွန်းမှ မပြောကြဘူး၊ 

မှောင်နေလို့ မြင်လဲ မမြင်ရဘူး၊ ကိုယ်ချင်းသာထိနေ၊တယောက်နဲ့ တယောက် ဘာလုပ်နေတာလည်း ဆိုတာ သိတဲ့ ဟာမျိုးလေ၊ အိနေတာပဲဗျာ၊ ဝင်းဝင်းရဲ့ ရင်နှစ်မွှာကလည်း၊အိမ်ထောင်သာကျ ပြီး ခလေး လည်း မရသေး မဲ့၊ မျိုးရိုးကြောင့်လား မသိ၊ ထွားလိုက်တာ ကလည်း ကျနော့်လက်ဖဝါးနဲ့ တောင်မဆန့်၊ လူပျိုပေါက် ဆိုတော့ နံပြားဂျုံနယ်သလို အားရပါးရ နှယ်လိုက်မိတာ ဝင်းဝင်းရဲ့ ငြီးသံတိုးတိုလေး တောင်တချက်ထွက်လာလို့၊ ကျနော် လျှော့လိုက်ရတယ်၊ ဘေးခန်းက မမြတ်မွန် ကြားသွားမှာလည်း စိုးတာကိုးဗျ၊ ကျနော်နဲ့ ဝင်းဝင်း ကဘယ်ဘက်စောင်း အိပ်နေကြတာ ဆိုတော့ ဝင်းဝင်းရဲ့ ညာဘက်လက်က နောက်ပြန်ရောက်လာပြီး ကျနော့် ပုဆိုးစကိုသူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ကုတ်ပြီး ဆွဲတင်လိုက်တာ ညီတော်မောင်ပေါ်တဲ့ အထိပဲဗျ၊ အိမ်ထောင်ရှင်မ များအတွေ့အကြုံပြောပါတယ်၊ ခွိ၊ ကိုယ့်ကောင်က အခုမှ ဒေါပွနေတုန်း အဖမ်းခံလိုက်ရပြီလေ၊ 

ဝင်းဝင်းရဲ့ လက်ဖဝါးသေးသေးနွေးနွေးလေးက ကိုယ့်ကောင်ကို ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်ပြီ၊ လက်နောက်ပြန်နဲ့ပဲ ကောင်လေးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်၊ဆော့ကစားပေးနေတယ်၊ ဟိုကောင်က တော့ ဒေါက ပွသထက် ပွလာပြီလေ။ အဲတော့ ကျနော့်လက်တွေကလည်း အတုမြင်အတတ်သင် ဆိုလားအဲဒီ စကားပုံလိုပေါ့ ဗျာ၊ ဝင်းဝင်းလေးရဲ့ ထမိန်စ ကို ဆွဲပြီး သူ့ရဲ့ ကားကားစွင့်စွင့်၊ လုံးအိအိ ကြီးတွေအထက်က သေးကျင်ကျင် နေရာထိရောက်အောင် လိမ့်တင် ပစ်လိုက်တယ်၊ အခုတော့ ကျားနဲ့ ဆင် လယ်ပြင်မှာ တွေ့ကြပြီပေါ့၊

ဝင်းဝင်းက အဲဒီတော့မှ ကျနော့်ကောင်ကြီးကို ထိန်းရင်းဆော့နေတဲ့ လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်၊ နင်ဘယ်လောက်အစွမ်းရှိသလဲ ကြည့်ရအောင် ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့လေ၊ ကျနော့်ကောင်ကြီးက လည်း ခေါင်းမာတယ်ဗျ၊ အတင်းကို ရုန်းကန်နေတာ၊ ဒါပေမဲ့ သူနဲ့က မထိတထိဖြစ်နေတယ်၊ သူသွားချင်တဲ့ နေရာပြော တာပါ၊ အဲတော့ ကျနော်က လက်နှစ်ဘက်ကို အကူပေးလိုက်တယ်၊ အာပါး အိပြီးချောမွတ်နေတာပဲ ဗျာ၊ ဝင်းဝင်းရဲ့ ပေါင်သားလေး တွေပြောတာပါ၊ လုံးလုံးတုတ်တုတ် ပေါင်သားလေးတွေကကျနော့်လက်ဖဝါးအောက်မှာ အိနေတာပဲ၊ ကျနော့် ဘက်ကို ဆွဲယူလိုက်တော့ ဝင်းဝင်းက အလိုက်သင့်လေးပဲ သူ့ရဲ့ လုံးအိနေတဲ့ အသားစိုင်ကြီး နှစ်လုံးကို ကော့ပေးလိုက်တယ်၊ 

ကျနော်ကကောင်ကြီးက ချောမွှတ်နေတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲက တိုးဝင်သွားပြီးစိုရွဲနေတဲ့ အသားနုနုလေး တွေကို ပွတ်တိုက်သွားတယ်၊ ကျနော် က ကိုယ်အနေအထားကို အောက်နည်းနည်း နှိမ့်ချလိုက်ပြီးကိုယ့်ကောင်ကြီးကို အပေါက်လမ်းတည့်အောင် လုပ်ပေးမလို့ ပြင်ရင်းမှ တခုသွားသတိရ တယ်၊ ဒုဿနသော၊ တဲ့၊

ကောင်ကြီးတွင်းထဲ ဝင်သွားခဲ့ရင်၊ အဲဒီဘွဲ့ ရတော့မှာပဲလို့၊ ခုလောလောဆယ်တော့ မလိုချင်သေးဘူး၊ ဟိုတလောက မှစာအုပ်တအုပ်မှာ ဖတ်ဖူးခဲ့တာ၊ နောက်ဘဝဘာဖြစ်မယ် ညာဖြစ်မယ်တွေ၊ နဲ့ ကြောက်စရာကြီး၊ အခု နေ ဒီလောက်ချောမွတ်နေတဲ့ပေါင်လုံးကစ်ကစ်လေး နှစ်ခုကြား ဝင်ထွက်သွားတာနဲ့ တွင်းထဲ ဝင်တာ ဘာပိုထူးမှာ မို့လဲ၊ ဟိုဘွဲ့လည်း မယူချင်သေးဘူး ဆိုတော့၊ကိုယ့်ကောင်ကြီးပေါ် မှာ ဝင်းဝင်းဆီက ဆီးကြိုနေတဲ့ ခပ်ချွဲချွဲ အရည်တွေကလည်း လူးလိမ်းပြီးသလိုဖြစ်နေတော့ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ် လုပ်ဖို့ မခက်တော့၊ ကောင်ကြီးလည်း အထိအတွေ့ မှာ ကောင်းကောင်းအရသာခံနေသည်၊ ဝင်းဝင်းကတော့ ဒီ

လူပျိုကောင် လမ်းပျောက်နေပြီလို့ထင်သွားလားမသိ၊ သူ့လက်ခလေးနဲ့ ကောင်ကြီးကို လိုက်ဖမ်းပြီး တွင်းဝတည့်ပေးဖို့ကြိုးစားသည်၊ ကျနော်က ဝင်းဝင်းလက်ကလေးကို ဖိကိုင်ထား ရင်း နေပေ့စေ လို့ အချက်ပြလိုက်တော့ ဝင်းဝင်းလက်ကငြိမ်သွားသည်၊ သူ့ ကိုယ်လုံးကတော့ မငြိမ်၊ ရှေ့တိုးနောက်ငှင် ကိုယ့်ကောင် အဆင်ပြေ ၊ စေရန်လိုက်လုပ်ပေးသည်၊ 

ကျနော့်ဝမ်းဗိုက်နဲ့ ပေါင်ရှေ့ပိုင်းကို လာလာအိနေတာကလည်း နောက် အရသာတမျိုး ဆိုတော့ မကြာခင်မှာပဲ တ ကိုယ်လုံး တဖြိုးဖြိုးတဖြင်းဖြင်း နဲ့ ဖြစ်ပြီး ကောင်ကြီး လည်း အရည်တွေလျှံထွက် ပြီး ခေါင်းငိုက်စိုက် ကျသွားရတော့တယ်၊ ကျနော့် စိတ်က ရုပ်ကိုအောင်မြင်စွာ နှိမ်နှင်းနိုင်ခဲ့ပြီပေါ့။ အင်း ဟုတ်ပဗျာ၊ အဲဒီဟာက ကျနော် တကယ့် လူပျို ဘဝတုန်းက ဖြစ်ခဲ့တာပေါ့၊ အခုတကြောပြန်လာတဲ့ အခါကျတော့ဘယ်လိုဖြစ်မယ်ထင် သလဲ၊ အဟီး၊

.........................................

အဲဒီအချိန်တုန်းက အိနြ္ဒိယနွယ်ဝင်လေး ဝင်းဝင်း ရဲ့ အထိအတွေ့ က ကျနော့် လိုလူပျိုရိုင်းလေး အတွက်က တသက်မမေ့နိုင် လောက် စရာကိုးဗျ၊ အဲဒီညက အတွေ့အကြုံ က မကြာမကြာ ပြန်သတိရ၊ နှောင်တ ရ ခဲ့ ရတဲ့ အဖြစ်အပျက်ကိုးဗျ၊ အဲလိုပဲပထမ ဆုံးအကြိမ်က သူ့ရဲ့ ချောမွတ်တဲ့ ပေါင်လုံးလေး နှစ်ခုကြားမှာ ကိစ္စပြီးခဲ့ ရတယ်။ 

မကောင်းပါဘူး နောက်ဆိုရင်မဖြစ်အောင် ရှောင်မှ ဆိုပေမဲ့ စိတ်ထဲကတော့ နောက်တခါ ဒီအခွင့် အရေးမျိုး ရလိုက်ရင် ဘာလုပ်လိုက်မယ်ဟဲ့ဆိုတာကတော့ တွေးတွေးမိနေတာပေါ့။ တကယ်ပဲ နောက် နှစ်ခါတိတိ အခွင့်အရေး ထပ်အခွင့်အရေးကြုံတော့လည်း အဆုံးစွန်ထိကို မရောက်လိုက်ခဲ့ပါဘူး။ အဲလို ညံ့ခဲ့တာတွေကို နှစ်ပေါင်းများစွာကြာသည်အထိ ပြန်ပြီး တသသ ဖြစ်နေခဲ့လိုက်ရတာ၊

ဒီအခွင့် အရေးကြီး တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် အခုပဲ ရောက်လာတော့မယ် ဆိုတာသိတော့၊ နေ့ခင်းထဲက ပဲ ဒေါ်ကြီးမထား ကို၊ ကျနော့်ဆံပင်တွေလည်း ဆီမထည့်တာကြာလို့ ခြောက်သယောင်းနေပြီ ဆိုပြီး အုန်းဆီ ပုလင်းကလေး ခနဆိုပြီး ယူလာခဲ့လိုက်တယ်၊ အဟီး။

အစပိုင်း အဖြစ်အပျက်တွေက ဟိုးအရင် တုန်းက အတိုင်းပဲ၊ တသွေမသိမ်းဖြစ်လာခဲ့ ပြီး၊ ဝင်းဝင်းကတော့ ဒီလူပျိုုကောင် လမ်းပျောက်နေပြီလို့ထင်သွားလားမသိ၊ သူ့လက်ခလေးနဲ့ ကောင်ကြီးကို လိုက်ဖမ်းပြီး တွင်းဝတည့်ပေးဖို့ ကြိုးစားတဲ့ အချိန်မှာတော့ ကျနော် ဝင်းဝင်းရဲ့ လက်ကို အရင်ကလို ဖမ်းပြီး မထိမ်းတော့ ပါဘူး၊

သူထောင်ပေးလိုက်တဲ့ ပေါင်တလုံးအောက်ကနေ ကိုယ့် ပေါင်တလုံးကို လျိုပြီး အလိုက်သင့် ကလေးလိုက်ပါသွားမိတော့တယ်။ အပေါက်အလမ်းတည့်သွားတဲ့ ကိုယ့်ကောင်ကြီး က စိုစွတ်နွေးထွေး ပြီး အိနေတဲ့ လမ်းကြောင်းထဲ ကိုရောက်သွားတော့ ၊ ကိုယ့် အသွေးအသားတွေ တောင် စိမ့်နေအောင် ကောင်း သွားရပါတယ်၊ အနှစ်နှစ် အလလ က တောင့်တနေခဲ့ရတဲ့ ပစ္စည်းတခုကို အလကားရလိုက်သလိုမို့လား မသိ၊ မျက်လုံးလေး မှိတ်၊ဇိမ်ခံပြီး တလက်မချင်း၊ တလက်မချင်း ကိုအရသာခံနေလိုက်မိတယ်၊ ကိုယ်အနေအထားက ဘယ်လိုနေရင် တွင်းအဝင်ဖြောင့်ပြီး အတွင်းထဲ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းဝင်လို့ရနိူင်တယ် ဆိုတာလည်း ၊အတွေ့ အကြုံ အရ သိနေပြီမို့ သူဦးဆောင်တဲ့နောက်ကို လိုက်သလိုလိုနဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ အစွမ်းကိုပြပေးလိုက်ရပါတယ်၊ အဲဒီတော့လည်း သူ့ဆီက ကျိတ်ပြိး ညီးသံလေး တွေတောင် ထွက်လာခဲ့ရပါတယ်။

နောက်ဆုံးတော့ဝင်းဝင်းကိုယ်လေးလည်း တုန်ပြီးတက်၊ ကျနော့်ကောင်ကြီးလည်း ကျင် ပြီးထွက်သွားရပါတော့တယ်။အဲလို ပထမ ဆုံးအကြိမ်အဖြစ်ဝင်းဝင်း လေးနဲ့ ကျနော်နဲ့ ဆန္ဒရမက် အထွတ်အထိပ်ရောက်ခဲ့ ကြပြီးတော့၊ဘာပြောရမှန်းလည်း မသိ၊ ကြ၊ အရင်က လည်းတယောက်နဲ့ တယောက် ဘာမှကို တယောက်နဲ့ တယောက်ထိကပါးရိကပါးတောင် မရှိခဲ့၊ ကိုယ့်ဝန်ထမ်းရဲ့ အမျိုးသမီး၊ နဲ့ ကိုယ့်ယောက်ကျ်ားရဲ့ အထက်အရာရှိ အနေနဲ့ပဲ ရိုသေသမှု ဆက်ဆံရေးပဲရှိခဲ့တော့ အခု အချိန် မျက်နှာချင်းလည်း မဆိုင်ကြပဲ၊ ဝင်းဝင်းလေးက ကျနော့်ကို ကျောပေးပြီး ဆက်အိပ်နေတယ်၊ ကျနော်ကသာအရင်က မိုးအောင် မဟုတ်လေ တော့ လက် တွေက အငြိမ်မနေ၊ ဝင်းဝင်းလေး တကိုယ်လုံး ပွတ်သတ် ဆော့ကစားပေးနေတော့၊

ဝင်းဝင်းလေး ရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာက ရမက် ဆန္ဒ ပြန်လည် နိုးထ လာခဲ့ရတာကို အတွေ့ အကြုံအရသိနေပီ မဟုတ်လား၊ စားပွဲပေါ်ကဒေါ်ကြီးရဲ့ အုန်းဆီပုလင်းကို လှမ်းယူ လိုက်တယ်၊ ဝင်းဝင်း လေသံလေး နဲ့ ပြောလာသလို ကျနော်ကလည်း လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ပြန်ပြောရတယ်၊ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်စလုံးက မမြတ်မွန် ကြားသွားမှာ ကို စိုးနေကြတာကိုး။

" အိုး...အေအီး...အဲဒါဘာတွေလည်းဟင်..."

" အုန်း ဆီပါ.ဝင်းဝင်းရဲ့...."

" အို့ ….အိအိ.....ဘာတွေလုပ်နေတာလည်း အေအီးရယ်...ဝင်း ကြောက်တယ်..."

" ဝင်းဝင်း..တခါမှ..မတခါဖူးဘူးလား..."

" ဟင့်အင်း..ကိုသာဓု..ကတော့ တခါ တောင်းဘူးတယ်..ဝင်းက ကြောက်လို့..လုံးဝ အထိမခံခဲ့ဘူး..."

" ဘာမှ မကြောက်နဲ့..ကို..ပြ..မယ်..ဝင်း စိတ်လျှော့ ထား..ဝင်းဝင်း နာအောင်ကို ဘယ်တော့မှ မလုပ်ဘူး..."

အဲလိုနဲ့ ပဲ ဝင်းဝင်းလေးရဲ့ အပျိုစင် ပန်းလေး တပွင့်ကို ချွေခွင့်ရခဲ့ပါတော့တယ်။

..........................................

မနက် စောစော နိုးနေကြ ထုံးစံအတိုင်း နိုးလာပေမဲ့ မျက်စေ့မဖွင့်သေးပဲ နှပ်နေလိုက်မိသည်၊ ကျနော့် ဆဲလ်ဖုန်းကမြည်နေကြ နိူးစက်သံ က မမြည်တာတော့ ထူးဆန်းနေသည်လို့ တွေးလိုက်ပြီး ဘေးနားက ကျော ပေးအိပ်နေတဲ့ မိန်းမ ရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကိုဆွဲဖက်ပြီး အကျင့်ပါနေတဲ့ လက်က ရင်သားတွေ ကို ဆုပ်ကိုင် လိုက်တော့ စိတ်ထဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားတယ်၊

ဟိုက်၊ ငါဘယ်ရောက် နေတာလဲ၊ ဝုန်းကနဲ အိပ်ယာကနေ ထထိုင်လိုက်မိတယ်၊ ပြားချပ်နေတဲ့ ရင်ဘတ်ကြောင့် မိန်းမမဟုတ်နိူင်ဘူး ဆိုတာ ချက်ခြင်း သိလိုက်တာရယ်၊ ဘာကြောင့် ယောက်ကျားတယောက် ငါ့အိပ်ယာပေါ် ရောက်နေရတာလဲ ဆိုတာရယ်က အတော့ကို တုံလှုပ်ခြောက်ခြားသွားစေတယ်။

" ဟေ့ကောင်..မင်း...မင်း ဘယ်သူလည်း...ဘာလာလုပ်နေတာလည်း ငါ့အိပ်ယာပေါ်.."

" ကျ..ကျနော်..စိုင်းငယ်ပါ. ညက..စီအီး ..ခေါ်လာလို့ လာအိပ်ရတာပါ၊ စီအီး ဘာ..ဘာမှ မမှတ်မိတော့ဘူးလားခင်ဗျာ...."

" ဟေ..ငါက မင်းကို ဘာလို့.......ဟိုက်...."

ကျနော် စကားပြောရင်းက မှ တခုခု ကို သတိပြုမိပြီး စကားပြောလက်စ ရပ်သွားရပါတယ်၊ ကျနော့်ကိုယ်မှာ တခါမှ မရှိဘူးတဲ့ ဘီယာဗိုက်ကြီး က ရှေ့မှာ ငေါထွက်နေလိုက်တာ၊ လူကလည်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် သယ်နေရတာ အလေးကြီးလိုပဲ၊

အခုနတုန်းက ပြေနေတဲ့ လုံချည်စကို ဆွဲဝတ်လိုက်တာ ခါးတည့်တည့်မှာ တောင်ပတ်ချည်လို့ မရလို့ ဘိုက်အလုံးကြီးအောက်ဆီးခုံနား မှာ ချည်ထုံးလိုက်ရပါတယ်။

" ဟေ့ မင်းငါ့ကို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်၊ ဒါနဲ့ အခု ရောက်နေတာ ဘယ်နှစ်ခုနှစ်လဲ....."

" စီအီးလေ...ဘာဘာ ဖြစ်လို့လဲ စီအီး..အခု က ၂၀၀၀ ခုနစ်လေ...."

" မင်းထွက်သွားတော့ ..ဒိုးတော့ ဒီအခန်းထဲက ..နားလည်လား ငါပြောတာ..."

" ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ စီအီး...."

စိုင်းငယ် ဆိုတဲ့ကောင်၊ အခန်းပြင်ထွက်သွားမှ ကျနော် ကုတင်ဘေးက ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်ရင်း ခေါင်းကိုပြန်အလုပ်ပေးရ ပြန်ပါတယ်၊ ၂၀၀၀ ဆိုတော့ ငါ ၊ငါ့မိန်းမ နဲ့ ခလေး ၃ ယောက်တောင်ရနေပြီ၊ ငါက ဘာလို့ ဒီမှာ စီအီးဖြစ်နေရတာလဲ၊ မနေ့ည ကမှ ငါ ဝင်းဝင်း လေးနဲ့ အိပ်ယာ၊ ပေါ်မှာ အိပ်ပျော်သွားတာ၊ ဒီအိပ်မက်ကတော့ တော်တော်ရှည်နေပြီနော် လို့တွေးမိလိုက်တယ်။ အဲလိုခေါင်းရှုတ်နေတုန်း ဖုန်းသံတဂွင်ဂွင် မြည်လာတယ်၊ ဖုန်းသံက အပြင်ဘက်ခန်းကလာတာ ဆိုတော့ ထပြီး လျှောက်သွားလိုက်တယ်၊ အပြင်ဘက်မှာက အိမ် ရှေ့ဧည့်ခန်း လိုပြင်ထားတယ်၊ စားပွဲပေါ်မှာ ဖုန်းတလုံးက မြည်နေတယ်၊ ကျနော်က ကောက် ယူပြီး ကိုင်လိုက်မိတယ်။

" ဟဲလို...."

" ဟေး မိုးအောင်..နိုးပြီလား..ငါမင်းကို ပြောထားသလိုပဲ၊ ဒီညနေ မင်းတို့ မြို့ကို ရောက်မယ်လေ၊ မနက် ငါဆက်ပြီးလိမ့်ရမယ်၊ မင်း ညနေအား မလား"

ကျနော် အတော်ဝမ်းသာသွားသည်၊ မသာပဲ နေမလား ဘာမှန်းမသိတဲ့ အချိန်မှာရောက်နေတုန်း၊ ငယ်သူငယ်ချင်းအရင်းကြီး၊ ဘိုမောင် က ဖုန်းခေါ်လိုက်တာကိုး၊ ဒီကောင်နဲ့က ငယ်ငယ်ထဲက ဟိုက်စကူး ပြီးတဲ့ အထိ အတူပေါင်းလာတာ၊ နောက်သူက ရိုးရိုး ဝိဇ္ဇာ ဘွဲ့နဲ့ ပီးပြီး၊ စီးပွားရေးလုပ်နေသူ။ အတော်ပဲ ကျနော် လည်း စကားပြောဖေါ်လိုတာနဲ့

" အားမှာပါကွ မင်းကလဲ၊ မင်းနဲ့ ငါနဲ့က ပြောနေရမဲ့သူတွေမှ မဟုတ်တာ.....ငါလည်း မင်းနဲ့ စကားပြောစရာတွေ ..ရှိသေးတယ်..."

" အိုကေလေ ညနေ ၆ နာရီလောက်ရောက်မယ်..တွေ့မယ်လေ..."

ဘိုမောင် ဖုန်းချ သွားတာနဲ့ တပြိုင်ထဲ အခန်းတံခါးခေါက် သံကြား လို့၊ ဝင်ခဲ့လေ ဆိုတော့ လူကြီးတယောက်ဝင်လာတယ်၊ ကျနော် မမှတ်မိဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ဟန်ဖို့ဆိုတော့ လှမ်းမေးလိုက်ရတယ်၊

" ဘာလည်းဗျ.."

" ဘာမှ မဟုတ် ပါဘူး စီအီး ကား ရယ်ဒီ ဖြစ်ပြီ လို့လာပြောတာပါ.."

" ဟင် ကျနော်က ဘယ်သွားမှာမို့လဲ......"

" ဟင်၊ စီအီးကလည်း နောက်နေပြန်ပြီ၊ ဒီနေ့ ဗိုလ်ချူပ်နဲ့ စီအီးလိုက်သွားရမှာလေ..."

အဲဒီလူကြီး ကျနော့်ကို ကြည့်နေတဲ့ပုံက စိတ်မှ နှံ့သေးလားပုံမျိုး၊ ကျနော့်စိတ်ထဲ မှာ ဝိုးတဝါးဖြစ်နေပေမဲ့ ကျနော်သွားမှဖြစ်မယ် ဆိုတာကိုတော့သိနေတယ်၊ စိတ်လေးလေး နဲ့ပဲ ထပြီး သွားတိုက်မျက်နှာသစ်လိုက် တယ်၊ နောက် ကျနော့် စားပွဲပေါ်ချထားပေးတဲ့ လဘက်ရည် ပူပူ အီကြာကွေး၊ ပဲပြုပ် အဲဒါတွေ ကောက်စား၊နေတုန်း၊ လူတွေ အလျိုအလျိုဝင်လာကြတယ်၊ကျနော်ကတော့ လူတွေကို သိနေသလိုလို ဖြစ်နေပေမဲ့ ဘာပြောရမှန်းမသိဘူး၊ကြောင်နေတယ်။

" စီအီး ..အေစီအီးက ဖုန်းဆက်တယ်၊ သူ သွားထားနှင့်ပြီတဲ့၊ စီအီးတို့ ပထမဆုံး ရောက်မဲ့ ဆိုက်မှာ သူရှိနေမယ်တဲ့၊ဆိုက်တွေက အေအီးတွေကိုလည်း မှာထားပြီးသားတဲ့၊ ဧည့်သည်တွေ အကုန်နဲ့ သတင်းထောက်တွေ အတွက်ပါ၊သူတို့ စားဖို့ပြင်ဆင်ထားဖို့၊ နောက်၊ စီအီးမှာထားတာတွေရော အကုန်လုပ်ပြီးပြီတဲ့.."

" အော်..အေး.."

ကျနော် ဘာပြောရမှန်းမသိလို့ ရောယောင်ပြီး အော်အေး လုပ်ရင်း လဘက်ရည်ခွက် ဖြေးဖြေးချင်းမော့သောက်နေတာကို အဲဒီလူက မျက်လုံးကြီးပြူး ကြည့်နေရင်း

" စီအီး ..အခု တောင် ကျနော်တို့ ဟိုကိုရောက်သင့်နေပြီထင်တယ်နော်၊ လေယဉ်ဆိုက်တော့မယ်..."

" ဟုတ်လားကဲလာ သွားကြရအောင်...."

ကျနော် လည်း သူများ ကုတင်ပေါ်တင်ပေးထားတဲ့ မီးပူတိုက်ထားတဲ့ အင်္ကျ ီ ဘောင်းဘီ ကို ကောက်ဝတ်ပြီးကျနော့်ကို စောင့်နေကြတဲ့၊ လူတွေနဲ့၊ အမြန်ထွက်လိုက်လာခဲ့မိတယ်၊ အိမ်ရှေ့မှာ ရပ်ထားတဲ့ ပါဂျယ်ရိုး ရှေ့ခန်းတံခါးဖွင့်ပေးတာနဲ့ လှမ်းတက်ရင်း ဘယ်မြို့ရောက်နေတာလဲ စဉ်းစားနေမိတယ်၊ စိတ်ထဲ မှာတော့ သိသလိုလို ပဲ၊ နောက်တော့ လေယဉ်ပျံကွင်း ဆီရောက်တော့ မြို့နာမည်သိရတယ်၊ အင်း ငါရောက်ဖူးတဲ့ မြို့ပဲ၊ လို့တွေးလိုက်မိတယ်၊ စိတ်ထဲ မှာလည်း ဒီလူတွေနဲ့ ငါအကျွမ်းဝင်ပြီးသား ပဲ လို့ဖြစ်နေပေမဲ့ သေသေ ခြာခြာတော့ မပြောတတ်ဘူး၊ စကားပြောမယ် ကြံလိုက်တော့ လည်းနာမည်တွေ အလိုလို ခေါင်းထဲ ခုန်ဝင်လာခဲ့ သည်၊ အံသြစရာပဲ၊ လေဆိပ်မှာ စစ်တပ်က ကားတွေ လည်း အများကြီးရပ်ထားတာတွေ့ရ သည်၊ ကားပေါ်က ဆင်းပြီးလေဆိပ်ထဲ ဝင်လာတော့ ၊ ကိုယ့်ကို ဘယ်သူမှ တားစီး ပြီး ဘယ်သွားမလို့လဲ မေးမည့်သူ မရှိ၊ ပြုံးကာ နူတ်ဆက်ကြသူများသာရှိသည်၊ 

နောက်တော့ ပုခုံးမှာ ကြယ်အကြီးကြီး တပွင့်နဲ့ကြယ်အပွင့်သေးတပွင့်၊ နောက် ပန်းခက်တွေနှင့်၊ ဘာရာထူး အဆင့်မှန်းကို မသိသော ယူနီဖောင်းနဲ့ တယောက်ထ လာပြီးနူတ်ဆက်သည်၊

" ဟော ဦးမိုးအောင်..ကြွဗျာ၊ ဘယ်လိုလဲ ခင်ဗျားတို့ ဆီတောင် ကျနော် မရောက်ဖြစ် တာ ကြာပီ.."

" ဟာဗိုလ်မူးကြီး ကလည်း ကျနော်တို့ က ဗိုလ်မူးကြီးတို့ အတွက်ဆို၊ အချိန်မရွေးပါ တံခါးဖွင့်ထားတာပဲဟာ.."

" ဦးမိုးအောင် ကတော် ရော မတွေ့ရတာတောင် အတော်ကြာပြီနော် နေကောင်းရဲ့လား.."

ဟိုက် ငါ့မိန်းမ ကိုတောင်ဒီကောင်သိပါလား၊ ငါတောင် သေခြာမသိသေးဘူး၊ သူမေးတဲ့ မျက်နှာအမူအရာလည်းငါမကြိုက်ဘူး၊ ပြီတီတီနဲ့၊ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ်လေ၊ ငါ စိတ်ငြိမ်သွားမှ ပြန်စဉ်းစားရအုန်းမယ်၊

" ကောင်းပါတယ် ဗိုလ်မူးကြီးရဲ့..."

နောက် တော့ ကျနော့်မှာ စဉ်းစားချိန်တောင် မရလိုက်ပါ၊ အထူးလေယာဉ် တစီးဆိုက်လာပြီး၊ ဗိုလ်ချူပ်နဲကနောက်လိုက်တွေ ဆင်းလာကြ၊ နှုတ်ဆက်ကြ နဲ့၊ နောက် ကားတန်း အရှည်ကြီးနဲ့ စထွက်ကြပါတယ်။ အေစီအီးကအကုန်စီစဉ်ပေးထားပြီး စခန်းတိုင်းမှာ ရှင်းပြပေးမဲ့ အေအီးတွေ အသင့်ပြင်ခိုင်းထား သဖြင့်၊ ကျနော်တို့ ဌာန ဝန်ကြီး ဗိုလ်ချူပ်၊ဒေသခံ တိုင်းမူး ဗိုလ်မူးချူပ်၊ နောက်ဗိုလ်မူးကြီး၊ ကျနော်၊ ကျနော့် လက်အောက်က အေစီအီး တို့ အုပ်စု ၊ တံတားတို့ အဆောက်အဦး တို့ ဆောက်လက်စ နေ ရာများ မှာ သတင်းစာ အတွက် ဓါတ်ပုံ များ အရိုက်ခံ ကြပါသည်၊ ညနေစောင်း မှလေဆိပ်ပြန်လိုက်ပို့ ရင်း တနေ့တာ ကုန်ဆုံးရပါ တော့ သည်။

ညနေစောင်း အိမ်ပြန်ရောက် ပြီး ရေမိုးချိုး ၊ခနနေ တော့ ငယ်သူငယ်ချင်း ဘိုမောင် ရောက်လာသည်၊တပည့်တွေက ပြင်ဆင်ပေးထားသဖြင့် အိမ်ရှေ့ခန်းမှာပဲ၊ ဂျော်နီဝါကား ဘလူးလေဘယ်တလုံး ရေခဲ ဆော်ဒါနဲ့အမြည်းတွေ ထားရင်းသောက်ကြသည်။

" ဟေ့ ဘိုမောင် မင်းနဲ့ငါ မတွေ့တာ ဘယ်လောက်ကြာပလဲ..."

တကယ်တော့ ကျနော် ပြက်ပြက်ထင်ထင် မှတ်မိသလောက်က ဒီကောင်နဲ့ မတွေ့တာ ၂ နှစ်လောက်ရှိပြီ၊ ကျနော် နောက်ဆုံးတခေါက် ဗမာပြည်လာခဲ့တုန်းက ဆုံခဲ့တာ။

" တနှစ်လောက် ရှိပြီလေကွာ..ရှီး မင်းက ဒီလောက် အလုပ်များတာ..ငါဟိုတလောက ငရဲ နဲ့ ဖုန်းပြောဖြစ်လို့မင်း အလုပ်များကြောင်း၊ မိသားစုနဲ့ တောင် အတူမနေရဘူး ၊ ဆိုတဲ့ အကြောင်း ပြောလိုက် လို့ ၊ ငရဲ ကတောင် မင်းက ဘာတွေ လုပ်နေလဲ ဆိုပြီး ငါ့ကိုမေးနေသေးတယ်"

" ငရဲက အခု ဘယ်မှာလဲ..."

" ဟင် မင်းက မေ့နေပလား၊ ဒီကောင်က အမေရိကမှာလေ၊ မင်းနဲ့ သူငယ်ချင်း အရင်းကြီးကို...."

ကျနော် ဘိုမောင့် ကို ဘယ်လို ရှင်းပြရမလဲ စဉ်းစားနေမိတယ်၊ ရှင်းပြဖို့ရော လိုမလား၊ ငါ ညအိပ်ပျော်သွားပြီး ပြန်နိုးရင်၊ နောက် အချိန်တခုခု ကို ရောက်ချင်ရောက်နေမှာလေ၊ အဲလိုတွေးလိုက်မှ ကျနော် စိတ်ပူ သွားရတယ်၊ တကယ်လို့ပြန်မရောက်တော့ရင်ကော၊ အခု ဖြစ်နေတာတွေက ငါ့ ကွန်ထရိုး တခု မှ မပါဘူး၊ သူ့ဖာသာ ဖြစ်ချင်သလိုဖြစ်နေတာ၊ တကယ်လို့သါ အခုရောက်နေတဲ့ နေရာက ဘယ်မှ ပြန်မရောက်တော့ဘူး ဆိုရင်ကော၊ တဆက်ထဲ ပဲ၊ မနက်ကအိပ်ယာထဲ ရောက်နေသည့် စိုင်းငယ် ဆိုတာကို သတိရ လိုက်မိပြီး ပျို့ချင်အန်ချင်သလို ဖြစ်သွားသည်၊ဘာကြီးလဲ ၊ ငါကအပေါင်းဘက်ကလား၊ အနုတ်ဘက်ကလား၊ အော့...၊ တော်တော် စိတ်လေသွားသည်၊ အခုရောက်နေတဲ့ ဘဝကို နည်းနည်းလေးမှမကြိုက်တော့၊ ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်မလုပ်ရ တနေ့ လုံး သူများနောက် လျှောက်လိုက်ပြီး၊ သူတို့ ကိုတော့ တပြုံးပြုံး နဲ့၊ကိုယ့်ငယ်သား တွေကိုတော့ ဆဲဆိုဟိန်း ဟောက်နေရ တဲ့ ဘဝ ကိုလည်း မကြိုက်၊ဘိုမောင့်ကိုတော့ ဘာမှ မပြောတော့ ပဲ အလိုက်သင့်ပြောနေရင်းက ကိုယ့် အခြေအနေ ကိုယ်ပြန်လေ့လာနေ ရသည်၊ သူ့

ဆီက တီးခေါက်ကြည့်ရသမျှက၊ ကျနော့်မိန်းမ နဲ့ ခလေး ၃ ယောက် က ရန်ကုန်မှာပဲ ရှိနေကြောင်း၊ နဲ့ ခလေးတွေကလည်း ကားတစီးစီနဲ့ ၊ ထင်တိုင်းကြဲနေကြ ကြောင်း သိလာရသည်၊ ကျနော် လူကြုံသည်လာခိုင်းသည် ဆိုသည့် အထုပ်ကိုလည်း ပေးသွားသည်။

အဲဒါနဲ့ ဘိုမောင်ပြန်သွားတော့ သူထားခဲ့သည့် အထုပ်ကို ကျနော်ဖေါက်ကြည့်လိုက်တော့ စာတစောင်နဲ့ ဗီဒီယိုကက်ဆက်တခွေ ပါလာသည်၊ စာကို ဖွင့်ဖတ်လိုက်တော့၊ တော်တော် စိတ်ဝင်စားသွားမိသည်၊ ကျနော် မသိသေးတဲ့ ဒီဘဝကအကြောင်းတစွန်းတစ တွေကိုး။

ဒီစာ အလိုအရတော့ သူတို့ ကို ကျနော်က ငှားရမ်းထားခဲ့ပုံရသည်၊ သူတို့ က ပရိုက်ဗိတ် အင်ဗတ်စတီဂိတ်တာ လိုမျိုးတွေ၊ ကျနော့် မိန်းမ သွားသမျှ၊ လုပ်သမျှတို့ကို ရက်စွဲ အချိန် တို့ဖြင့် မှတ်တမ်းတင်ထားသည်၊ ကျနော့် မိန်းမ က စနေ၊တနင်္ဂနွေ တွေကျ မှ အိမ် ပြင်ထွက်လေ့ရှိသည်။

စနေ၊ တနင်္ဂနွေ တိုင်း အိမ်က ဒရိုင်ဘာကောင်လေး နဲ့ ကျောက်ကုန်း ဘက်က အိမ်တအိမ်ကို အမြဲ သွားနေကြောင်း၊ထိုအိမ်မှာ အချိန်နဲ့ အခန်းငှားစားသော အိမ်ဖြစ်ကြောင်း သိရသဖြင့် ၊ ကျနော့်မိန်းမ သွားနေကြ အခန်းမှာ သူတို့ကစပိုင်ကင်မရာ သွားတတ်ပြီး မှတ်တမ်းတင်ထားခဲ့ကြသည်၊ ထို မှတ်တမ်းများကို နေ့စွဲဖြင့်၊ မှတ်သား ပြီး ဗီတီယိုတိတ်ထဲ ထည့်ကာကျနော့်ဆီ ပို့ပေးခြင်းဖြစ်လေသည်။

ကျနော် လည်း ကိုယ့်မိန်းမ ပုံ ဘယ်လိုလည်း သိချင်သဖြင့် အခန်းတံခါးတွေ ပိတ်ကာ၊ ဧည့်ခန်းမှာရှိနေတဲ့ ဗီဒီယိုစက်ထဲ အထုပ်ထဲက ခွေကို ထည့်ကာ ကြည့်တော့သည်၊ ကြည့်ရသည်မှာ အပြာကားကောင်းကောင်းနဲ့တောင် တူသေးတော့သည်။

ကျနော့် မိန်းမ မှာ ဖြူဖြူချောချော တောင့်တောင်ဖြောင့်ဖြောင့် ကြီးဖြစ်သည်၊ မျက်နှာကို မြင်ဘူးသလို ရှိလို့၊စဉ်းစားလိုက်ရာ ပေါ်လာသည်၊ မို့မို့ ပါလား၊ ဟေ၊ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလည်း၊ တကယ်တော့ မို့မို့ မှာ ကျနော့် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ဘဝ တုန်းက ကျနော့် ရီးစား တင်တင်မျိုး ရဲ့ သူငယ်ချင်း ဖြစ်သည်၊ သူ့ရဲ့ ဖြူဝင်းနေသော အသားနှင့်လုံးတုတ်နေသော တင်ကားကား တို့ကြောင့် ကျနော့် စိတ်ကူး ချစ်တလင်းခေါ်သည့်ထဲ ခနခန ပါ တတ်သူ တယောက်ဖြစ်သည်၊

သူက ငယ်ငယ်တုန်းက အတိုင်းပင်၊ သိပ်မပြောင်းလဲ၊ ကတော်တို့ ထုံးစံ နည်းနည်းလေး ဝ နေသည်သာ ပြောစရာရှိသည်၊ အသက် ၄၀ ကျော်မှာ၊ ခြေမွှေးမီးမလောင်၊ လက်မွှေး မီးမလောင်နေလာခဲ့ သည့်ပုံပေါက်နေသည်၊ လူက လည်း မောက်မာမည့်ပုံပါပဲ။

ဒါပေမဲ့ သူ့ထက် အသက် တဝက်လောက်ငယ် သည့်ချာတိတ် ကလေးနဲ့ အခန်းထဲ မှာ ကဲနေလိုက်ကြသည့်ပုံက၊ အပြင်က ပုံနှင့် ဘယ်လိုမှ မဆိုင်၊ အိပ်ခန်းထဲ မှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ကြမ်း ချက်ကတော့ ကျနော်ကြည့်ဖူးတဲ့ အောကားတွေထက်မသာရင် သာနေရမယ်၊ နိမ့်တော့ မနိမ့်၊ မျိုးကို စုံနေတော့သည်။ ကျနော် က ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေပြီးမှ သတိရလိုက်သည်၊ ဟိုက် ဒါ ငါ့မိန်းမပါလား၊ ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ တော်တော် အခံရခက် သွားသည်။

နောက်ပြီးသူတို့ ဘာလို့ စနေ၊ တနင်္ဂနွေ မှ ကျောက်ကုန်း ဘက်က အခန်းကို သွားသလဲ ဆိုတာကိုသဘောပေါက်သွားတယ်၊ အဲဒီနေ့က ကလေးတွေ အိမ်မှာ ရှိနေတာကိုး၊ ကြားရက်တွေက ကလေး တွေ ကကျောင်းသွားနေကြတော့ အိမ်တလုံးလုံး မှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ စိတ်ကြိုက် ကြမ်းချင်သလို ကြမ်း နေကြမှာပေါ့၊ ကားလည်းဘယ်မှ ထွက်တာ မတွေ့ ၊ ငါတို့ လင်မယား အိပ်တဲ့ ကုတင်ပေါ် သူ့လင်ငယ်လေး တင် ပြီးကုန်း နေမှာပေါ့။ ကျနော့်အတွေးတွေက ခေါင်းကို တော်တော် မူးမိုက် သွားစေသည်။ ငါ ဘယ်လို ဘဝမျိုးမှာ လာ ချောင်ပိတ်မိနေပီလဲ လို့တွေးလိုက်မိတယ်။

အေးလေ အရက်မူးအောင်သောက်ပြီး အိပ်လိုက် တော့မယ်၊ မနက်မိုးလင်းရင်တော့ ငါ့ တကယ့်ဘဝကို ပြန်ရောက်နေမှာပါ၊ တကယ်၍ မရောက်ခဲ့ရင် ဆိုတာက ကျနော့် ကို အတော်တုန် လှုပ်ခြောက်ခြားစေ ခဲ့ပါတယ်။အရက်ကလည်း ဘယ်လိုသောက်သောက် မမူး တော့သလိုပဲ၊ ဘယ်သူ့ကို သွား ပြော၊ ဘယ်သူ့ကို အကူညီတောင်းရမယ်မှန်းကိုမသိတော့ပါဘူး။

အားကိုးရာမဲ့ ပြီး အကျဉ်းအကျပ် ရောက်နေသူတွေရဲ့ ထုံးစံ အတိုင်း ဘာသာရေး ကို ပဲ အားကိုးတတ်တော့ တဲ့ ထုံးစံအတိုင်း၊ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ရှိတဲ့ ဘုရားစင် ပေါ်က ရေချမ်းခွက်တွေ ကို ရေအသစ်လဲ၊ ဖယောင်းတိုင်ထွန်း၊ တတ်သမျှမှတ်မိသမျှ၊ ဘုရားစာတွေ ရွတ်ပြီး ပေါက်ဆိန်ချ ရှစ်ခိုး၊ နဲ့ လုပ်။ အဲဒီတော့မှ ပဲ ကျနော်လည်း ဘုရားစင်ကိုသတိထားမိတယ်၊ ဘုရားစင်ကြီးကလည်း နည်းတဲ့ ဘုရားစင်ကြီး မဟုတ်ဘူး၊ တော်တော် ခန်းခန်းနားနား လုပ်ထားတာပဲ၊

ယာယီနေတဲ့ ရုံးခန်းအိမ်လေး မှာတောင်လုပ်ထားတာ ဆိုတော့ ကျနော့် ဒီဘဝ မှာ တော်တော် ဒုက္ခပဲ ရောက်လို့လား၊ အလုပ် ကဖိအားတွေ ပဲ များလို့လား၊ အထက်လူကြီးတွေ အကြိုက်ပဲ လိုက်လုပ်ထားတာလား၊ ဘာလားတော့ မသိ၊ အခု တော့ ကျနော့်အတွက် တော်တော် အသုံးဝင်နေတာပဲ၊ ဘုရားရုပ်ပွားတော်ကြီး ဖူးလိုက်ရတာ တော်တော် အားရှိသွားတယ်၊ ဘေးမှာလည်းပုတီးကြီး အလုံးကြီးကြီးနဲ့ တကုံးချိတ်ထားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်၊ ပုတီး ဖြုတ်လိုက်ပြီးမှ ဘာစိတ်ရမလဲ စဉ်းစားလိုက်တော့ဘာမှ အလွတ်မရ၊ ဘုရားစင်ဘေးက စာအုပ်ပုံထဲက ဘုရားရှစ်ခိုးနည်း ဆိုတဲ့ စာအုပ်တွေ့မှ ပဲလှန်ကြည့်ပြီး ဂုဏ်တော်ကိုးပါးကို အပြန်ပြန်အလှန်လှန် စိတ်နေမိတော့တယ်၊ အာရုံတက်ကာ နီးလောက်ကျ မှ တအားနုန်းလာပြီး အိပ်ချင်စိတ်ပေါက်လာတော့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ပြီး ကုတင်ပေါ် တက်လှဲ လိုက်တာ မကြာခင်ပဲ အိပ်မောကျသွားရတော့တယ်။

......................................

ဝုန်းကနဲ ဒိုင်းကနဲ နားပွင့် မတတ် ခြိမ်းလိုက်သည့် မိုးချုန်း သံကြောင့် ရုတ်တရက် လန့်နိုးလာခဲ့ရသည်၊ တဆက်ထဲ မှာပဲ ခေါင်မိုးကိုရိုက်ခတ်နေသည့် မိုးရေစက်များ တဖြောက်ဖြောက် အသံက စိတ်လာလိုက် ကျဲသွားလိုက်၊ လေနဲ့ အတူ အရှေ့မှအနောက် ပြေးသွားလိုက်၊ အနောက်မှ အရှေ့ ပြေးသွားလိုက်၊ နည်းနည်းလေး အေးလာသလိုမို့ စောင်ကို ခေါင်းမြီး ခြုံဆွဲပြီးကွေးလိုက်သည်။ စောင်ခေါင်းမြီးခြုံရင်း နဲ့ ဗိုက်ထဲက တကြူတ်ကြူတ် မြည် နေအောင်ဆာနေသည်။ အင်း မနေ့ညကဘိုမောင်နဲ့ ဘလူးလေဘယ် တလုံးအပြင်၊ နောက်ထပ် ဘာတွေ ဆက်သောက်မိမှန်းမသိ သောက်ပြီး အစားလည်း မစားဖြစ်၊နောက်တော့ ဘုရားရှစ်ခိုး၊ ပုတီးစိတ်....စိတ်....

" ဟိုက်....."

စောင်ခေါင်း မြှီး ခြုံထားတာကို ဆွဲခွာပြီးကြည့်လိုက်တယ်၊ ပိန်းပိတ်အောင် မှောင်နေတဲ့ ကြားထဲက တချက်တချက်လျှက်လိုက်တဲ့ လျှတ်စီး ကြောင့် မြင်လိုက်ရတဲ့ အခန်း အနေအထားက ကျနော် ငယ်ငယ်တုန်းက ပရောဂျက် ဆိုက်နေရာ၊ နို့မှုန့်ကောက်စားမိတဲ့ ည၊ စိတ်ထဲ ဝမ်းသာ သလိုလို၊ ဘာလိုလို ဖြစ်သွားတယ်၊ အနည်း ဆုံးတော့ ဟို စီအီးဘဝက လွတ်ပြီ ကျွတ်ပြီပေါ့၊ဟေး ။

ဒါပေမဲ့ ဗိုက်က ဆာတာ မခံ နိူင်လို့ နိူ့မှုန့်ဗူး ယူဆွဲ ပြီး စားလိုက်မိပြန်ပါတယ်။

.............................................................

" ဘုတ် ဘုတ်.. ( ဝါးထရံကို လက်နဲ့ ပုတ်သည့်အသံ )

" ကိုမိုးအောင်..ကိုမိုးအောင်..မအိပ်သေးဘူ မှုတ်လား..ကျမ ဘက်ထရီလား မီးချောင်းလား မသိဘူး တခုခု ဖြစ်လို့..."

" အော်ဟုတ်လား မမြတ်မွန်..ကျနော် လာကြည့်ပေးမယ်လေ..."

" ဟုတ်..အားနာစရာကြီးနော်..ကျမ အနောက်ဘက်တံခါးဖွင့်ထားပေးမယ်နော်..."

ကျနော် သူတို့ အခန်းထဲ ရောက်လို့ ကျနော့် မီးချောင်းနဲ့ ဘက်ထရီကို အခန်းနံရံတခု မှာ ခနချိတ်လိုက် တယ်၊ သူ့ဘက်ထရီထားတဲ့ စားပွဲ အောက်ကို ကုန်းပြီး ဘက်ထရီ ဆွဲထုတ်နေတဲ့ မမြတ်မွန်၊ ကျနော့် ရှေ့တည့်တည့်ကြီးမှာ၊တင်ကြီးတွေက ကုန်း ထားလို့ကားစွင့်နေတယ်၊ အရင် တခါတုန်းက လိုပဲ၊ သူဘက်ထရီ ကုန်းနိူက်တာကလည်း ခါးလေးကိုရှေ့ကော့ထားတော့ တမင် ဖင်ကြီးကို ကော့ပေးထား တယ်၊ ဘက်ထရီ ကို ဆွဲထုတ်လိုက် တော့လည်း မနိူင်မနှင်းအနေအထားနဲ့ ကျနော့် လက်မောင်းတဘက်ကို ဆွဲ ပြီး အားပြုလိုက်တယ်၊ ကျနော့် လက်ဖျံပေါ်မှာ သူ့ ဂါဝန်သားပါးပါး အောက်ကအခုအခံ မရှိတဲ့ ရင်သား အစုံက အိကနဲ လာဖိတယ်၊ မာကျောတောင့်တင်းနေတဲ့ ခဲဖျက်လို အချွန်လေးတခုက လက်မောင်းကိုလာထိုးမိတာ ကိုလည်း သိလိုက်တယ်။

ဒီတခါတော့ ကျနော့် အတွေးထဲ မှာ ကျနော့်မိန်းမ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ မို့မို့နဲ့ ဒရိုင်ဘာကောင် လေး တို့ ပွဲ ကြမ်း နေကြတဲ့ ဗီဒီယိုကို တွေးမိသလို၊ ကိုသန်းတိုး နေရာက လည်း ကိုယ်ခြင်းစာ နေမိတယ်၊ ဘေးနား မှာ ဒီလောက် ကပ် နေပြီး သနပ်ခါး နံ့ကလေးကလည်း မွှေး၊ လူပျို သွေးဆူ တဲ့ ကိုယ်ခနွာနဲ့ ဟိုမုန်း ကလည်း ထ၊ စိတ်ကသာ မကောင်းဘူးလေလို့ဖြစ်နေတာ၊ အသွေးအသားကတော့ သောင်းကျန်း နေပြီ၊ ကိုယ့်ကို ကိုယ် ဆင်ခြေ ပေးမိတယ်၊ တကယ်လို့ ငါ အဆုံးအစွန်ထိမလုပ်ခဲ့ရင်ရော။ 

ကျနော် ငယ်ငယ်တုန်းက ဝင်းဝင်း လေးနဲ့ သုံးကြိမ် တိတိ အခွင့်အရေး ရဘူးတာ ကို ကျနော် အမြဲတမ်း တွေးနေမိပြီး လွတ်တဲ့ ငါးကြီးတယ် လို့ နောင်တ ရ နေမိတာက၊ သုံးကြိမ် စလုံးမှာ အဆုံးစွန်ထိ ကျနော် မသွားခဲ့ပေမဲ့ အဆုံးစွန်နီးပါးတွေတော့ လုပ်ခဲ့ တာ ပဲ။ အဲဒါ ဆိုရင်တော့ ဒုဿနသော ဖြစ်မယ် မထင်ဘူး။

အဲ လို ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဆင်ခြေပေးပြီးတဲ့ အချိန်မှာ တော့ ကျနော့်လက်တဖက်က မမြတ်မွန် ရဲ့ ခါးကလေးကို ထိန်းကိုင်လိုက်ပြီး နောက်လက်ဖဝါးတဘက်က မမြတ်မွန် ရဲ့ ကားစွင့်နေတဲ့ အသား အိတုန်ကြီး တဖက်ခြမ်းပေါ် အုပ်ကိုင် လိုက်မိပြီ၊

" အို့...ကိုမိုးအောင်..."

ကျနော့်လက်ဖဝါးတွေက ချောမွတ်အိစက်နေတဲ့ အသားစိုင်တွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်ခြေပေးရင်းက မမြတ်မွန်ရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်မိလေပြီ။

သနပ်ခါး ပါးကွက်ကျား ထူထူ လိမ်းထားတဲ့ ပါးပြင် နဲ့ မျက်နှာ အနံှ့ ကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ မွှေးမွှေးပေးလိုက်တယ်၊နောက်တော့ လည်တိုင်၊ လည်တိုင်တွေ နားရွက်ဖျားတွေကို နမ်း နေရင်းက ကျောက ကြယ်သီးတွေကို ရသလောက်ဖြုတ်ပြီး၊ဂါဝန်ကို ပုခုံး နှစ်ဘက်ပေါ်က နေ အောက်ကို ဆွဲချလိုက်တယ်၊ ဖောင်းဖောင်းတင်းတင်း အုန်းမုတ်ခွက်ပုံစံ ရင်နှစ်မွှာထိတ် ကအသီးညိုညို လေး တစုံ ကို တလှည့် စီ၊ နူတ်ခမ်း အစုံနဲ့ ညှပ်ပြီး အားမလို အားမရ စုပ်လိုက်တော့ ၊ မမြတ်မွန် တယောက် ကျနော့်ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင် ဆွဲဖွလာတယ်။

" အား...အင့်..အင်.....ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်......."

မမြတ်မွန်ရဲ့ ငြီးသံနဲ့ စုပ်သတ်သံ လေး တွေက ကျနော့်ရဲ့ စိတ်တွေကို ပိုထကြွလာစေခဲ့တယ်၊ နောက်တော့ ကိုယ်ဝန်မဆောင်ရ သေးလို့ ပုံ မပျက်သေးတဲ့၊ ဗိုက်သား ချပ်ချပ် လေး ကို လျှာလေးနဲ့ တို့ ရက်လာခဲ့တယ်၊ အောက်ပိုင်းက ဂါဝန် စကိုမပြီးခါးထိ လှန်တင်လိုက်တော့ ဝင်းကနဲ ပေါ်လာတဲ့ ပေါင်တန်နှစ်လုံးကြားကို ကျနော် ဒိုက်ထိုးပြီး ( တင်စားတာပါ ) ဝင်လိုက်တယ်၊

ချူံဘုတ် မဲမဲ လေးက သိပ်မထူပေမဲ့ နူတ်ခမ်း ထူထူ လေးကို တွေ့ဖို့ကတော့ နည်းနည်း လမ်းရှင်းပေးရသေးတယ်ဗျ၊ ကျနော့်လက်ဖဝါး နှစ်ဘက်နဲ့ ချူံ ဘုတ်လေး တွေကို နူတ်ခမ်း တဘက်တချက်မှာဖိထား ပြီးမှ ကျနော့် နူတ်ခမ်း အစုံက သူ့ နူတ်ခမ်းအစုံကို ဖိကပ်နမ်း စုပ်လိုက်ပြီး ၊ လျှာကလေးနဲ့ အရည် စိုစို နဲ့ နွေးအိ နုဖတ်လှတဲ့ အတွင်းသားလေး တွေကို တို့စမ်း ကစားလိုက်တော့တယ်။

မမြတ်မွန် ဒါမျိုး အတွေ့ အကြုံ ရှိဖူးဟန် မတူဘူး၊ အဲဒီခေတ်အခါတုန်းက သိပ်လည်း ခေတ်မစားသေး၊ယောက်ကျားတွေကလည်း ဖုန်းနိမ့် တယ် လို့ အယူ အဆနဲ့ သိပ်မလုပ်ကြသေးဘူးလေ၊ အဲဒါကြောင့် မမြတ်မွန်ခမျာ ကျနော့်လျှာအောက်မှာ ထွန့်ထွန့် လူးပေါ့။

" ကိုမိုးအောင် ရယ် မွန့် ကို သေအောင် သတ်နေတာများလား...ဟင့်.."

" မဟုတ်ပါဘူး မွန်ရယ် အဲဒါနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်ပါ၊..မွန့်ကို ကောင်းကောင်းခံစားစေချင်တဲ့ ဆန္ဒပါ..."

" ဟင့်..လူပျို လည်း ဆိုသေးတယ်..တတ် လိုက်တဲ့ ပညာတွေကလည်း ..ခစ်...ယုံနိုင်စရာတောင် မရှိဘူး..."

" မွန် ကလည်း အရမ်း လှတာကိုး ဘော်ဒီကလည်း ယောက်ကျားတွေ မြင်လိုက်ရရင် ပစ်မှားချင်စရာကြီး..မွန်..ရဲ့..အဲတော့ အလိုလို စိတ်က ထ ပြီး ရှောက်လုပ်ပစ်မိတာပါ..."

" ဟင့်..ယုံပါဘူး...ဒီလောက် ကျွမ်းတာကြီးကို..အို့...သူ့လက်ကြီးကလည်း တခါထည်းကို..မွန့် အရှက်တွေတော့ ကုန်ပါပီ.."

" မွန်က ..အရမ်း ကို ဆွဲဆောင်မှု ရှိလို့ပါကွာ.."

ဘက်ထရီ မီးချောင်း အရောင် ရဲ့ အောက်မှာ ဝင်းဝါနေတဲ့ မမြတ်မွန်ရဲ့ ပေါင်လုံး၊ တင်သား၊ ရင်နှစ်မွှာ တို့က ကျနော့် ရဲ့ လူပျိုသိုး သွေး ကို ချက်ချင်း ပြန်ပြန် ဆူလာစေလို့၊ အပြင် မှာ ဝုန်းဒိုင်းကျဲ နေတဲ့ မိုးနဲ့ အတူ၊ ကျနော့် လက်ချောင်းတွေနဲ့ မမြတ်မွန် ရဲ့ဆန္ဒ အထွတ်အထိတ်ကို အမြန်ရောက်အောင်၊ ဝုန်းဒိုင်းကျဲ လိုက်မိပါတော့တယ်။

...................................................

ခေါင်မိုးပေါ် မိုးစက်လေး တွေ ပျင်းယိပျင်းတွဲ့ တဖေါက်ဖေါက်ကျသံနဲ့ အတူ နိုးလာခဲ့တယ်၊ ဟင် ငါ မနေ့ညက အိပ်ခဲ့တဲ့ နေရာမှာပဲလား ဆိုတာ ချက်ချင်းသိလိုက်တယ်။ မနေ့ညက မမြတ်မွန်ကို လက်နဲ့ ပဲ ဆန္ဒရမက် တွေ ဖြေဖျောက်ပေးခဲ့ ပြီးစိတ်ကို ဆက်မထိန်း နိူင်မှာစိုး လို့ ကိုယ့်အခန်းကိုယ် မိုးထဲ လေထဲ အမြန်ပြန်လာခဲ့တယ်၊ နောက်တော့ ပုဆိုးခြုံထဲ ပဲကိုယ့်ကိစ္စ ကိုယ်ရှင်းလိုက်ရ တော့တယ်။

အင်း ငါဒီမှာပဲ ဆက်ရှိနေသေးတယ် ဆိုတော့ ဒီည ဝင်းဝင်းလေး နဲ့ တွေ့ရ အုန်းမှာပေါ့။ကျနော့် စိတ်ထဲ မှာ ဟာတိဟာတာကြီး ၊ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင် ဘယ်လို ခံစားရမလည်း မသိတော့၊စိတ်လှုပ်ရှားရမှာလား၊ စိတ်ညစ်ရမှာလား၊ မထူးပါဘူး၊ ကိုယ့် ဆုံးဖြတ်ချက်မှ မဟုတ်တာ မီးစင်ကြည့် ကတာပေါ့လို့ပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရတယ်။

..................................................................

အဲဒီညက အစပိုင်း အဖြစ်အပျက်တွေက ဟိုးအရင် တုန်းက အတိုင်းပဲ၊ တသွေမသိမ်းဖြစ်လာခဲ့ ပြီး၊ ဝင်းဝင်းကတော့ ဒီ လူပျိုုကောင်လမ်းပျောက်နေပြီလို့ထင်သွားလားမသိ၊ သူ့လက်ခလေးနဲ့ ကျနော့် ကောင်ကြီးကို လိုက်ဖမ်းပြီး တွင်းဝတည့်ပေးဖို့ ကြိုးစားတဲ့ အချိန်မှာတော့ ကျနော် ဝင်းဝင်းရဲ့ လက်ကို ဖမ်း ထိန်းထားလိုက် ရင်း မလုပ်နဲ့ လို့ အချက်ပေးလိုက်ပါတယ်၊

နောက်တော့ တစောင်းလေး အိပ်နေတဲ့ ဝင်းဝင်း လေး ကို အသာလေး တွန်းမှောက်လိုက်ပြီး ကျနော်က သူ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားကိုဝင်ဒူးထောက် လိုက်ပါတယ်။

နောက်တော့ သူ့ခါးလေးကို ကိုင်ပြီး ဆွဲမ လိုက်တော့ သူ့ တင်သားစိုင် ကြီးတွေက ကားတက်လာပါတယ်၊ သူကအခုတော့ ခေါင်းအုန်းပေါ်မျက်နှာအပ်လို့၊ အိုးကြီးက မိုးပေါ်ထောင်လို့ပေါ့၊ ကျနော့် ကောင်ကြီးကို အုန်းဆီ တွေ နဲ့သေခြာလိမ်းလိုက်တယ်၊ နောင်တော့ ဝင်းဝင်းလေး ရဲ့ အသားစိုင် ကြီး နှစ်လုံးကြားမှာ တင်လိုက်တယ်၊ ဝင်းဝင်း ရဲ့ အသားစိုင် ကြီးနှစ်ခုက ကြီးမားလွန်းလို့ နက်ရှိုင်းတဲ့ တောင်ကြားဖြစ်နေတာ ဆိုတော့ ကျနော့်ကောင်ကြီး ကို ကြားထဲ မှာ တင်လိုက်ပြီးတောင်နှစ်လုံးကို ဆွဲဖြဲ လိုက်တော့ ၊ကျနော့်ကောင် ကြီးက တောင်နှစ်လုံးကြားထဲ ညှပ်သွားပါလေရော၊ အဲတော့မှ တောင်ကြား ထဲမှာ ရထားခုတ်သလို၊ ကျနော့် ကောင်ကြီးကို လှုပ်ရှားပေးပါတော့တယ်၊ ရထားနဲ့ မတူတာကတော့၊ ရထားက ရှေ့ ကိုပဲဆက်သွားပေမဲ့ ကျနော့်ကောင်ကြီးက ရှေ့တိုး နောက်ဆုပ်သွားနေတာပါ၊ ပိုသဏ္ဍန်တူတာက တော့ လွှတိုက်နေတာပါပဲ။

ဝင်းဝင်းက သူလည်း သဘောပေါက်သလားမသိဘူး၊ သူ့ပန်းပွင့်ကလေးပေါ်မှာ ပွတ်သတ်နေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကြီးကို အလိုက်သင့် ဆီးဆီးကြိုပေးတယ်ဗျ၊ အဲတော့ လည်း မကြာခင်မှာ ကျနော့်ကောင်ကြီး က သူ့ခေါင်းကအံထွက်လာတဲ့ ရမက် ရည်တွေကို ဝင်းဝင်းလေး ကျော ပေါ် ကို တဖုတ်ဖုတ်နဲ့ ပန်းချလိုက် ပါတော့တယ်။

နောက်တခါကျတော့ ဟိုးအရင်တုန်းက လိုပဲ ဇွန်းနှစ်ချောင်းထပ်ပုံ အိပ်နေရင်းက အရှေ့ဖက် စစ်မျက် နာ ကို ၊ကိုယ့်ကောင်ကြီး ခေါင်းမဝင်ရုံသာသာ လေး ခေါင်းနဲ့တိုးတိုး ခွေ့ ပြီး အပြင်မှာ ပဲ စိုရွှဲစေခဲ့ပါတော့တယ်၊ ပြီးတာနဲ့ ကျနော်လည်းမောမော နဲ့ ဝင်းဝင်းလေး ကို ကျောက ဖက်ပြီး အိပ်မောကျ သွားပါတော့တယ်။

...................................................

စမတ်အလန်း ရဲ့ ညှင်ညှင်သာသာ တီးလုံးသံလေး ကို နားထောင်ရင်းနဲ့ အင်း ငါ ဒီနေ့ အလုပ်သွားရမှာ ပါလား ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့အတူ၊ ကျနော် အိပ်ယာက နိူးလာပါတယ်၊ နူးညံ့ လှတဲ့ မွေ့ယာရဲ့ အထိအတွေ့ကို ကျောပြင်မှာ ခံစားလိုက်ရပြီးကျနော့် ကောင်ကြီးက နွေးထွေး စိုစွတ်တဲ့ အာဂံတွင်းတခု က ငုံလိုက်ပြီး ဖွဖွလေး စုပ်ပေးနေတာ ခံစား လိုက်ရတော့ ဇိမ်ခံပြီးမျက်စေ့ကို မဖွင့်မိတော့ပါဘူး၊ အတွေးထဲ မှာပဲ ငါ့ ရဲ့ ထူးထူး ဆန်းဆန်း အိပ်မက်ကတော့ ပြီးသွားပြီလေ လို့တွေးမိပါတော့တယ်၊ 

နောက်ဆုံးသတိရတာက ဖျာတချပ်တာရှိတဲ့ သစ်သားကုတင် မာမာ ပေါ်မှာ ဝင်းဝင်းလေး ကို ကျောကဖက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားရတာ မဟုတ်လား၊ အခု တော့ မွေ့ယာပျော့ပျော့ နဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ တင်းမာနေတဲ့ အကြောတွေကို ဖွဖွလေးငုံစုပ်ပေး နိူး ပေးလေ့ရှိတဲ့ ကျနော့် မိန်းမ မာရီယာ၊ ရဲ့ အထိ အတွေ့ က ကျနော့်ကို အခုမှ တကယ့်အိပ်မက် က နိုးပြီ လို့ ခံစားမှုကို ဖြစ်စေ ရတာပေါ့၊ အိပ်ပျော် နေရာက နိုးတိုင်း တနေရာရာ၊ တချိန်ချိန် ကို ရောက်နေရတာ မဆန်းသလိုတောင် ဖြစ်လာရပြီလေ၊

အခုတောင် မှ ကျနော့် မိန်းမ ကို လွမ်းလှ ပြီလေ၊ အဲဒါနဲ့ပဲ မာရီယာ့ကို ကျနော့်ကိုယ်ပေါ် ဆွဲယူ မလို့ လုပ်လိုက်တော့၊

" ဟင်...."

" ဟာ...မမနီ....."

" အမလေး မောင်မိုးရယ် ဘာတွေ များဖြစ်နေရတာလည်း..အထိတ်တလန့်..ခါတိုင်းလို ငြိမ်ငြိမ်လေး ဇိမ်ခံနေတာ မဟုတ်ဘူး....ဘာလဲ ဒီနေ့ က မအောင့်နိူင်တော့လို့လား..ခစ်ခစ်..."

သွားပြီ ကျနော့် ခေါင်းတော့ တော်တော် ရှုတ်သွားပြီ၊ အခု ကျနော် ဆွဲတင်လိုက်လို့ ကျနော့်ကိုယ်ပေါ် မှောက်ရက်ဖြစ်နေတာက မမနီ၊ ကျနော်တို့ သူကြီး၊ ရှုတ်သွားပလား မသိဘူး၊ အဲဒီခေတ်လောက်တုန်းက လူတိုင်း လိုလို သိပါတယ်၊ စလုံးမှာသူကြီး ဆိုတာ ဘာကိုခေါ်သလဲ ဆိုတာ၊ သဘောၤသားတွေ၊ သူတို့ သင်္ဘောပေါ်ကနေ ခေါ်တဲ့ အခေါ်အဝေါ်ကမြေကြီးပေါ်ပါလာတာ၊ အိမ်ခန်းကို ခေါင်းတည် ငှားပြီး သူများကို တဦးချင်းနူံးနဲ့ ပြန်ငှားစားတာ။

" အင်းလေ မအောင့်နိူင်ရင် လည်း မောင်မိုးလုပ်ချင်ရာလုပ်လေ မမနီ မတားပါဘူး၊ ခစ်ခစ်..."

ကျနော် ကိုယ့်ဘာသာ တွေးချင်သေးတာနဲ့ မမနီကို ဆွဲထားရာက လွှတ်လိုက်ပြီး စိတ်ငြိမ်အောင် မျက်စေ့ကို မှိတ်လိုက်မိတယ်၊ မမနီက တော့ အငြိမ်မနေပါဘူး။ သူဇာတ်လမ်းစ ထားခဲ့လို့ အကြောတင်းနေတဲ့ ကောင်ကြီးကို သူ့ဘာသာ လမ်းပြ ပြီး အစိုပြန်နေတဲ့ ဂူထဲ ကို ဝင်စေတယ်၊ ပြီးတော့ ကျနော့် အပေါ်မှာပဲ ထိုင်ထ လုပ်နေတယ်၊ ကျနော် လည်း အသွေးအသားနဲ့ ပဲ ၊ ဒီလောက်စိတ်ရှုတ်နေပေမဲ့လည်း မလွန်ဆန် နိူင်တော့ တဲ့ အသွေး အသား နောက်ကို အလိုလိုက်မိလိုက်တော့တယ်။

" အ..အ..အား....မောင်မိုး..ရယ်..."

ခန အကြာမှာ သူ့ အရှိန်နဲ့ သူ မမနီတယောက် ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိတ်ကို ရောက် သွားရတာမို့ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်ကို ပြန်မှောက်ရက် ကျလာရ ပြန်ပါတော့တယ်၊ ကျနော့်မှာသာ ဟိုမရောက် ဒီမရောက်နဲ့ အူကြောင်ကျား ဖြစ်နေရပါတယ်၊တကယ်တော့ ကိုယ့်ကို ကိုယ်တောင် ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ စဉ်းစားလို့ မဆုံးသေးခင် မမနီရဲ့ အတင်းကာယ လုပ်ထားတာမို့ခန္ဓာကိုယ် အစိတ်အပိုင်း တချို့ က နိုးကြွနေခဲ့ ရမီ မဟုတ်လား။

မမနီက ကျနော့် ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ သူ့ပါးလေး ကို အပ်ရင်း နားနေပြီးတော့မှ၊

" မောင်မိုး မပြီးသေးဘူ မှုတ်လား..မမနီ သိပါတယ်..ဆောရီ မမနီ လောသွားတယ်..ဟိုစားပွဲ ပေါ်မှာ ယူလိုက်လေ..မောင်မိုး စိတ်ကြိုက်..သဘောရှိ..မမနီ ကို အပြစ်ပေးလေ..ခစ်ခစ်.."

မမနီ မေးငေါ့ပြ လို့ ကျနော့် ကုတင်ဘေးက စားပွဲ ပုလေး ပေါ်မှာကြည့်လိုက်တော့၊ ကွန်ဒန် သုံးလေးခုပါတဲ့ အတွဲလိုက်အထုပ်လေးနဲ့၊ ဘေးမှာ လိင်ကိစ္စ တွေအတွက် သုံးတဲ့ အဆီထုတ်လေး။ စတော်ဘယ်ရီသီးပုံ လေး တွေ့လိုက်လို့၊စတော်ဘယ်ရီ အနံ့ထည့်ထားတာ လို့ သိနိူင်တယ်လေ။

ကျနော် စိတ်ထဲ မှာလည်း လေးနေတယ်၊ ကျနော့်ရဲ့ နဂိုလ်ဗီဇ ကိုက သူများကို လည်း စိတ်ထိခိုက်သွားမှာ စိုးတယ်လေ၊ အဲဒါနဲ့တတ်နိူင်သလောက် စိတ်ထိန်းပြီး၊

" မမနီ ..စိတ်မရှိနဲ့နော် ..ကျနော် သိပ်နေမကောင်းချင်လို့..."

" ဟင်..တကယ်လား..မှန်းစမ်း...ကိုယ်လည်း မပူပါဘူး....ခေါင်းကိုက်နေလား.."

မမနီ မျက်နှာက ချက်ခြင်းကို ကျနော့် အတွက် စိုးရိမ်တဲ့ ပုံမျိုး ထွက်လာတယ်၊ ကျနော် လည်း ချော်လဲ ရာ ရောထိုင်ရင်း၊

" ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့..မမနီ..."

လို့ ပြောလိုက်တော့ မှ မမနီက အိပ်ယာပေါ်က ကုန်းထလိုက်တယ်၊ တကယ်တော့ သူက အင်္ကျ ီကျွတ်နဲ့မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒခေါက်ကွေးလောက် ရှည်တဲ့ ချည်သား ညဝတ်အင်္ကျ ီပါးပါး၊ အဝါပေါ်မှာ အရိပ်ပန်းပွင့်တွေနဲ့ ဟာကို ဝတ်ထားတာ၊ ရှေ့ကြယ်သီးတွေ က အကုန်ဖြုတ်ထားတယ်၊ ဆိုတော့ သူ့ အတွင်း အလှ တွေကို အကုန်မြင်နေရတာပေါ့။ ကျနော်နုစဉ် အခါက စိတ်ကူးနဲ့ မှန်းမှန်း နေခဲ့ရတဲ့ ကိုယ်လုံးကို အခု မျက်စေ့ရှေ့ တည့်တည့် မှာ အနီးကပ် အဝတ်မပါပဲ တွေ့နေရတော့ ကျနော့်ကောင်ကြီးက ဘယ်လိုမှ အယောင် မကျနိူင်ဘူး ဖြစ်နေရတာပေါ့။ 

ကမ္ဘောဇ တိုင်းသူ ပီပီ ဝင်းနေတဲ့ အသားအရည်ကြောင့်၊ တောင်ပူစာလေး နှစ်လုံးပေါ်မှာ အကြောစိမ်းလေး တွေတောင် မြင်နေရတယ်လေ။ ပေါင်လုံးနှစ်လုံးက လည်း အနည်းငယ်တုတ်သလို ဖြစ်နေပေမဲ့ အဆစ်အမြစ် မရှိပဲ ခြေသလုံးသား အထိ ချောမွတ် ဖြောင့်တန်းပြီး စင်းနေလို့၊ကျနော့် မျက်စေ့က မလွှဲနိူင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်၊ အမွေးအမြှင် မရှိတဲ့ တောင်မို့မို့လေး က လည်း အကွဲကြောင်းလေး၊နူတ်ခမ်းလေး တဘက်က ညိုတိုတိုနဲ့၊ နောက် နူတ်ခမ်း တဘက်က ဘယ်ရောက် နေပါလိမ့်။ မမနီက ကျနော်ငေးစိုက်ကြည့်နေလို့သူကြယ်သီး ပြန်တပ်မလို့ကိုင်ထားတဲ့ အင်္ကျ ီအနားစကို ကိုင်ထားရင်းက သူ့ကိုယ်သူ ငုံ့ကြိုက်လိုက်၊ ကျနော့် မျက်နှာကိုကြည့်လိုက်လုပ်နေပြီး ပြုံးစိစိ ဖြစ်လာတယ်။

" ဟေ့ မောင်မိုး..ဘာတွေ ဒီလောက်တောင် စူးစူး ရဲရဲ ကြည့်နေရတာလဲ၊ မမြင်ဘူးတာကျလို့..ခစ်ခစ်..မမနီတောင် ရှက်လာပြီကွာ..."

" မမနီက အရမ်းလှ လို့ ကြည့်မိတာပါ..မမနီ.."

" အမလေးကွာ ခေါင်းကိုက်ပျောက်ဆေး အခုပဲ သွားယူပေးမှာပါ..အခု မှ မြှောက်ပြောနေစရာ မလိုပါဘူး.."

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့၊ မမနီက အင်္ကျ ီကို ကြယ်သီးမတတ်တော့ အင်္ကျီကို ရှေ့မှာပဲ အနားစတခုနဲ့တခုထပ်လိုက်ကာ ခါးကတန်းလန်းကျနေတဲ့ ခါးစည်းကြိုးနဲ့ ပတ်လိုက်ပြီး အခန်းပြင် ထွက်သွားပါတော့တယ်။

ကျနော်လည်း အခု မှ စဉ်းစားချိန် ရပါတော့တယ်၊ အခန်းအနေအထားရော မမနီကို ရော တွေ့လိုက်ရတော့ ကျနော် ဘယ်နှစ်ခုနှစ်။

ဘယ်နိူင်ငံ ဆိုတာ သိနေပါပြီ၊ တကယ်တော့ ကျနော်က အသည်းကြားက မဲ တပြားက အလုပ်မဖြစ်မှန်း သိတော့ စိတ်ပျက်ပြီး အမိမြေကို ခွာခဲ့တာ၊ စလုံးကို ရောက်တော့ ကံအားလျှော်စွာပဲ နှစ်ပတ်အတွင်း အလုပ်ရ၊ ပြီး ဗမာတွေ ပေါင်းနေကြတဲ့အပတ်မန့် တခု မှာ အိပ်ယာတခု စာ ပေးပြီး နေနေတာလေ၊ အဲဒီအချိန်က သူကြီးက မမနီ၊ မမနီက ဝပ်ပါမစ်နဲ့ အလုပ်လုပ်နေတာ သူနဲ့ သဘောၤသားတကောင်က လစ်ဗင်းတူဂဲသားလေ၊ သူတို့ က မာစတာ အခန်းကို ယူပြီးကျန်တဲ့ အခန်းတွေကိုငှားစားတာ၊ ကျနော်တို့ လိုရောက်ခါစလူတွေပေါ့၊ တခန်းကို လေးယောက်၊ နေကြတယ်။ 

မမနီ ရဲ့ အမျိုးသား က ကျနော် တခါပဲဆုံဘူးတယ်၊ နောက် သဘောၤလိုက်သွားတယ် ဆိုပြီး ပျောက် သွားတာပဲ၊ အပြင်က သတင်းကြားတာကတော့ ဒီဘဲက ဗမာပြည်မှာမိန်းမ ရှိတယ်တဲ့ ၊ သူက ဘယ်လို ကနေ ဘယ်လို စလုံးမှာ အခန်းငှားပြီး မမနီနဲ့ အတူနေ နေလဲ ကျနော်တို့ လည်းသေခြာမသိကြပါဘူး၊ မမနီက တော့ ဖြူဖွေးပြီး တောင့်လွန်းလို့၊ မမနီ ရဲ့ စနေနှစ်ခိုင်နဲ့ ကာတစ် ကြီးတွေ ခိုးခိုး ကြည့်ပြီးကိုယ့်လက်နဲ့ ကိုယ်ဖြေ ဖျောက်ခဲ့ရတဲ့ ကာလ တွေကို ကျနော် ဘယ်မေ့လိမ့်မတုန်းဗျာ၊ ဒါပေမဲ့ မမနီ နဲ့ အဲလိုမျိုး လင်မယားလိုမနေခဲ့ ရ ဘူးဆိုတာတော့ ကျနော် သေသေ ခြာခြာပြောရဲတယ် ဗျာ၊ ကျနော့် ရဲ့ အဖြစ်အပျက် တွေက တခုခု တော့ မှားနေတာအမှန်ပဲ။

ကျနော်ငေါင်တောင်တောင် နဲ့ ထိုင်နေတုန်း မမနီ အခန်းထဲ ကို ပြန်ဝင်လာတယ်၊ လက်ထဲ မှာ ရေခွက်တခွက်နဲ့ဆေးတပြားယူလာတယ်။

" ရော့ သောက်လိုက်မောင်မိုး..မမ တော့ ရေချိုးတော့ မယ် အလုပ်သွားရအုန်းမယ် ဒီနေ့.."

ကျနော်က ဆေးကို ပါးစပ်ထဲ ပက်ထည့်လိုက်ရင်း ရေကို ကော့မော့လိုက်တယ်။

" မမ ရေချိုးတာရော ခါတိုင်းလို လိုက်အုန်းမှာလား..လိုက်နိူင်သေးလား..ခစ်ခစ်..."

" အွတ်...အဟွတ် အဟွတ်..."

မမနီက ကျနော့် ကို ကြာမူပါပါ မျက်နှာလေး နဲ့ ပြောရင်းက သူ့ ညဝတ်အင်္ကျ ီကို ကြမ်းပြင်ပေါ် ပုံချွတ်ချ လိုက်တယ်၊ပြီးတော့ သူတို့ အခန်းထဲ မှာပဲ ရှိတဲ့ ရေချိုးခန်းထဲရှိရာကို မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဝတ်စုံနဲ့ လှမ်း လျှောက်သွားတာ ကြည့်လိုက်မိပြီး ကျနော့် မှာ သောက်နေတဲ့ ရေသီး သွားရပါတယ်ဗျာ၊ ဖွေးဥ ပြီး လုံးတစ် နေတာကို။

မငြင်းနိူင်တဲ့ အခွင့်အရေးပေမဲ့၊ အခု အချိန်မှာတော့ ကျနော် တော်တော် စိတ်ရှုတ်နေပြီဗျာ၊ ဘေးနားကခေါင်းအုံးတလုံးကို မျက်နှာပေါ် ဆွဲဖုံး ပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာပဲ လှဲနေလိုက်မိတော့တယ်။

နောက်မမနီ ရေချိုးခန်းထဲ က သဘက်ပတ်ထွက်လာပြီး တော့ ကျနော့် ရှေ့ မှာပဲ ရေစိုသုတ်အဝတ်အစားလဲ အလှပြင်လုပ်နေတာတွေကို မနည်း စိတ်ထိန်း၊ ပြီး ကိုယ့်ဘာသာ ရေချိုးခန်း ဝင် ရေချိုးပစ်လိုက်ရတယ်၊တကယ်တော့ ကျနော်က မမနီ တို့ မာစတာဘက်ရုမ်းထဲက ကုတင်ပေါ် မှာ အိပ်နေတာကိုး၊ ကျနော့် အဝတ်အစားတွေက ကျနော် နောက်ထပ် ၃ ယောက်နဲ့ ပေါင်းပြီးနေရတဲ့ အခန်းလေး ထဲ မှာ။

မမနီက ကျနော့် ကို ဒီနေ့ အလုပ်မသွားဘူးလား လို့မေးတော့ မသွားတော့ဘူး ခေါင်းကိုက်လို့ ဆိုပြီး နေခဲ့လိုက်တယ်။ မမနီထွက်သွားပြီးမှ ကျနော်လည်း အောက်ကို ဆင်းလာခဲ့မိတယ်၊ ကျနော်တို့ နေနေတဲ့ ဘွန်လေး ကနေ တိုပါးရိုးကို ဘယ်လိုသွားရမယ် ဆိုတာတော့ ကျနော် မှတ်မိနေသေးတယ်။

ကျနော် ဘုန်းကြီးကျောင်းထဲ ရောက်တော့ ဘုရားဝတ်ချရင်း၊ နောက်ဆုံးတခေါက်က ပုတီးနဲ့ စိတ်ခဲ့တဲ့ ဂုဏ်တော် ကိုးပါးကိုပဲ ရွတ်ပြီး လက်ချိုးလို့ မှတ်နေတာ ဘယ်နှစ်ခေါက်မှန်း မသိတော့ပါဘူး၊ ညနေကျမှ အခန်းရှိရာကို ပြန်လာခဲ့မိတော့တယ်။

ကျနော့် အခန်းမှာ မွေ့ယာကလိပ်ပြီး ဘီရိုထဲ ခေါက်ထည့်ထားတာ ကျနော် မအိပ်တာ ဘယ်လောက်ကြာပီလဲ တောင်မသိတော့ဘူး၊ အခန်းကို ပြန်ရောက်နေတဲ့ ဘဲတဗွေ က ကျနော်အိပ်ယာကို ဆွဲထုတ်နေတာ တွေ့တော့ အံသြတဲ့ ပုံနဲ့၊

" ကိုမိုးအောင် ဘာဖြစ်လို့လဲ..သူကြီးနဲ့ စိတ်ကောက်ထားလို့လားတဲ့..."

ကျနော်လည်း လက်ထဲ ကပြားချပ်ချပ် အပေါစား မွေ့ယာလေးကို ကြည့်ရင်း ဘီရိုထဲ ပြန်ပစ်ထည့် လိုက်ပါတယ်၊ အင်း ဒီတညတော့ စမ်းကြည့်လိုက်အုန်းမယ်လေလို့။

" မဟုတ်ပါဘူး၊ ကောင်းသေးရဲ့လား လို့ ထုတ်ကြည့်တာပါ..."

သူ့ကို ပဲ ကြည့်ကောင်းအောင်ဖြေလိုက်ပြီး၊ ကျနော့်လက်ထဲ မှာရှိတဲ့ မမနီ အခန်းသော့နဲ့ မမနီတို့ရဲ့ မာစတာဘက်ရုမ်းထဲ ဝင်လာခဲ့မိပါတော့တယ်။

အပြင်ဝတ်သွားတဲ့ ဘောင်းဘီ အဝတ်အစားတွေ လဲ ပြီးတော့ မမနီ တို့ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင် ကြီးပေါ်မှာလှဲလျှောင်းရင်း နားနေတုန်း မမနီ အလုပ်က ပြန်ရောက်လို့ အခန်းထဲ ဝင်လာတာ တွေ့ ရပါတယ်၊

" မောင်မိုး..ဘယ်လိုလဲ ….နေကောင်းသွားပြီလား..."

မမနီက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့် နားကို လျှောက်လာပြီး သူ့နူတ်ခမ်း ထူထူ ကြီးတွေနဲ့ ကျနော့်နူတ်ခမ်းပေါ်လာဖိကပ် နမ်းလိုက်ပါတယ်။

..............................

ညအိပ်တော့ မမနီက မနက်တုန်းက တွေ့လိုက်ရတဲ့ ညဝတ်အင်္ကျ ီ နဲ့ အိပ်ယာပေါ်မှာ ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာတယ်၊ ကျနော်က လည်း အသာလေး ထွေးပိုက်ထားမိတယ်၊ နောက်တော့ သူ့ကိုယ်လုံးကို တပတ်လှည့်ပြီးကျောပေးလိုက်လို့ ကျနော်လည်း ကျော လေးက ပဲ အသာ ဖက်ထားလိုက်မိတယ်၊ မမနီက ကျနော့် လက်တွေကို ဆွဲမ ပြီး သူ့ရဲ့ဖွံ့ထွားလှတဲ့ ရင်သား အပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်၊ သူ့ရဲ့ အိတင်းနေတဲ့ တင်သားကြီးတွေက လည်း ကျနော့် အရှေ့ အောက်ပိုင်းကိုအတင်းတိုးဝင် လာခဲ့တယ်၊ ကျနော် ဘာလုပ်ရမှာလဲ။

ကျနော့် အသွေးအသား တွေကတော့ ပူနွေးလာပြီး အကြောတွေကလည်းထုံစံအတိုင်း တင်းလာတပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ကျနော်က ကိုယ့်အတွေးနဲ့ ကိုယ် ငြိမ်နေလိုက်တယ်၊ ကျနော့် ရဲ့ မလှုပ်မရှားအနေအထားကို နားမလည် လို့ထင်တယ် မမနီကခေါင်းလေး လှည့်ပြီး မေးလာတယ်။

" မောင်မိုး ..ဘာဖြစ်တာလဲ..မမ ကို ရိုးသွား လို့လား...."

" အဲလို မဟုတ်ပါဘူး မမနီ..ကျနော့်ကို ဒီတညတော့ ခွင့်ပြု ပါနော်...."

ကျနော်က စိတ်ကို အတင်းထိန်း နေပေမဲ့ ကျနော့် ကောင်ကြီးကတော့ ထိုးထောင် ပြီး မမနီ အိုးကြီးရဲ့ အကွဲကြောင်းကို တွန်းထိုးနေပါတယ်။ ဒုက္ခပါပဲ ဒီတည ကိုတောင် ဘယ်လို ကျော်ဖြတ်ရမှာလဲ။

ဝုန်းကနဲ ဒိုင်းကနဲ နားပွင့် မတတ် ခြိမ်းလိုက်သည့် မိုးချုန်း သံကြောင့် ရုတ်တရက် လန့်နိုးလာခဲ့ရသည်၊ တဆက်ထဲ မှာပဲ ခေါင်မိုးကိုရိုက်ခတ်နေသည့် မိုးရေစက်များ တဖြောက်ဖြောက် အသံက စိတ်လာလိုက် ကျဲသွားလိုက်၊ လေနဲ့ အတူ အရှေ့မှအနောက် ပြေးသွားလိုက်၊ အနောက်မှ အရှေ့ ပြေးသွားလိုက်၊ နည်းနည်းလေး အေးလာသလိုမို့ စောင်ကို ခေါင်းမြီး ခြုံဆွဲပြီးကွေးလိုက်သည်၊ ရုတ်တရက် ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်၊ စောင်ခေါင်းမြှီး ခြုံ ထားတာကို ပြန်ဖွင့်ကြည့်လိုက်မိသည်၊ ရင်တွေတဒုံးဒုံး ခုန် လာသည်၊ စိတ်အေးအေး ထားလို့ ကိုယ့်ကိုယ် ကို ပြန်သတိပေးလိုက်သည်၊ ဗိုက်ထဲက တကြုတ်ကြုတ်မြည်လာသည်၊ အေးအေးဆေးဆေး ပင် ခုံပေါ်က နို့မှုန့် ဗူးကို လက်လှမ်းလိုက်သည်။

............................

" ဘုတ် ဘုတ်.. " ( ဝါးထရံကို လက်နဲ့ ပုတ်သည့်အသံ )

" ကိုမိုးအောင်..ကိုမိုးအောင်..မအိပ်သေးဘူ မှုတ်လား..ကျမ ဘက်ထရီလား မီးချောင်းလား မသိဘူး တခုခု ဖြစ်လို့..."

" အော်ဟုတ်လား မမြတ်မွန်..ကျနော် လာကြည့်ပေးမယ်လေ..."

" ဟုတ်..အားနာစရာကြီးနော်..ကျမ အနောက်ဘက်တံခါးဖွင့်ထားပေးမယ်နော်..."

ကျနော် သူတို့ အခန်းထဲ ရောက်လို့ ကျနော့် မီးချောင်းနဲ့ ဘက်ထရီကို အခန်းနံရံတခု မှာ ခနချိတ်လိုက် တယ်၊ သူ့ဘက်ထရီထားတဲ့ စားပွဲ အောက်ကို ကုန်းပြီး ဘက်ထရီ ဆွဲထုတ်နေတဲ့ မမြတ်မွန်၊ ကျနော့် ရှေ့တည့်တည့်ကြီးမှာ၊တင်ကြီးတွေက ကုန်း ထားလို့ကားစွင့်နေတယ်၊ ငုံ့ကြည့်မိတော့ သွေးပူသွားသည်။

ဘက်ထရီ ကို ဆွဲထုတ်လိုက် တော့လည်း မနိူင်မနှင်း အနေအထားနဲ့ ကျနော့် လက်မောင်းတဘက်ကို ဆွဲ ပြီးအားပြုလိုက်တယ်၊ ကျနော့် လက်ဖျံပေါ်မှာ သူ့ ဂါဝန်သားပါးပါး အောက်က အခုအခံ မရှိတဲ့ ရင်သား အစုံက အိကနဲလာဖိတယ်၊ မာကျောတောင့်တင်းနေတဲ့ ခဲဖျက်လို အချွန်လေးတခုက လက်မောင်းကို လာထိုးမိတာ ကိုလည်းသိလိုက်တယ်၊ မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်၊

" ကိုမိုးအောင် မီးချောင်းယူထားရမှာ အားနာ စရာကြီး ကျမ မီးချောင်းပဲ ပြင်ပေးလို့ ရမလားဟင်.."

" အိုး ရပါတယ် မမြတ်မွန် ကျနော် ဒီည မီးမလိုပါဘူး၊ ..အိုကေနော် ..သွားလိုက်အုန်းမယ် ဘာမှ အားမနာနဲ့..."

အခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ အခုနတုန်းက တောင့်တင်းနေတဲ့ ကောင်ကြီး ကို ပုဆိုးချူံထဲ မှာ ပဲ လက်နဲ့ဖြေလျှောလိုက်ရတော့တယ်။

...................

နောက်နေ့ည မှာ အရင်တုန်းက အတိုင်း ဝင်းဝင်း လေးက ကုတင်ပေါ် အိပ်ပြီး ကျနော်က ပက်လက် ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်နေတော့ ဝင်းဝင်းလေး က ကျနော့်လက်ကို လာဆွဲတဲ့ အချိန်မှာ ကျနော် ထလိုက်သွားလိုက်တယ်၊ ကုတင်ပေါ်မှာ ရောက်တော့ ရှေးတုန်းက ဖြစ်တဲ့ အတိုင်းပဲ ဆက်ဖြစ်လာတယ်။

ကျနော် ဒီနေ့ တနေ့လုံးလည်း စဉ်းစားထားပြီးပြီ၊ ကျနော် ဒီလို အချိန်ကို ပြန်ပြန်ရောက်တာ အရင် ကျနော်ငယ်စဉ်က ဖြစ်ခဲ့တာနဲ့ဆိုရင် သုံးခါတိတိ ဖြစ်သွားခဲ့ပြီးပြီ။

ပထမဆုံးဖြစ်ခဲ့တုန်းက မမြတ်မွန်ရဲ့မာယာကို ရှောင်နိူင်ခဲ့တယ်၊ နောက်ဝင်းဝင်းလေး ကိုလည်းသူ့ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်လေး ကြားမှာပဲ ရမက်ရည်တွေ ဖြန်း ပြီးပြီးခဲ့တယ်၊ အဲဒီရဲ့ နောက်ဆက်တွဲက ကျနော် အမေရိက မှာမာရီယာနဲ့ ရတယ်။

ဒုတိယ အကြိမ် ဖြစ်တော့ မမြတ်မွန်ကို ကောင်းကောင်းတီး လိုက်တယ်၊ ဝင်းဝင်းလေး ကို ကောင်းကောင်းဆွဲလိုက်ရုံမက ခရေပွင့်ပါ ချွေခဲ့တယ်၊ အဲဒီရဲ့ နောက်ဆက်တွဲက ကျနော် ဗမာပြည်မှာ ပဲစီအီး ဘဝနဲ့၊ ကိုယ့်မိန်းမ ဖေါက်ပြန်တာကို ခံရတယ်။

တတိယ အကြိမ်ကျတော့၊ မမြတ်မွန်ကို ပါးစပ်တွေ လက်တွေနဲ့ပဲ အာသာဖြေပေးခဲ့တယ်၊ ဝင်းဝင်းလေးကိုလည်း ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပြီး လွှတိုက် ပေးခဲ့တယ်၊ အဲဒီရဲ့ နောက်ဆက်တွဲက ကျနော် စင်္ကာပူမှာ မမနီနဲ့ သွားညှိခဲ့ရတယ်၊ အမေရိကားကို ဆက်ရောက်မယ် မရောက်ဖူးတော့ မသိ။

အခု တကြိမ် အခွင့်အရေးရ လို့ ပြန်စခွင့်ရှိတော့ ကျနော် ဟိုးအရင်တုန်းက လုပ်တာ ကိုပဲ မပိုကြေးမလိုကြေး လုပ်တော့မယ် လို့ဆုံးဖြတ်ထားလိုက်ပြီ၊ တကယ်လို့ ငယ်ငယ်တုန်းက လို မလုပ်ပဲ၊ ပိုပြီး အပြစ်ကင်းလိုက် ရင်၊ တော်ကြာပိုကောင်းတဲ့ ဘဝရောက်သွားပြီး ကျနော့် မာရီယာလေးရယ် ခလေး တွေရယ်ကို ပြန်တွေ့ရမှာ မဟုတ်တော့ဘူး၊ ( ဒါက ကျနော့်တွက်ကိန်းလေ၊ ဟုတ်မယ် မဟုတ်ဘူး က မသိသေးပေမဲ့ ကျနော် မစမ်းသပ် ရဲ့တော့ဘူး၊ ) စမ်းကြည့်လိုက်လို့ မှားသွားရင်၊နောက်တကြမ် အခွင့်အရေးဆိုတာကလည်း ရချင်မှ ရတော့မှာ၊ အကြောင်း ကြောင့် အကျိုးတရား ဖြစ်တယ် ဆိုတာကိုကျနော် သဘောပေါက်လာပြီ၊ သရက်စေ့ကို စိုက်မှ သရက်ပင် ဖြစ်မယ် ဆိုတာကို ကျနော် သဘောပေါက်လာပြီ၊ 

အခု ကျနော် လိုချင်တာက ကျနော် နောက်ဆုံး လာခဲ့တဲ့ ဘဝ ကိုပဲ၊ ကျနော့် မိသားစု၊ ကျနော့်မိန်းမ မာရီယာနဲ့ ကျနော့် ခလေးတွေ၊ ကျနော့်အလုပ်၊ ကျနော့်သူငယ်ချင်းတွေ။ အဲဒါတွေကို ပဲ ကျနော် အတိအကျ ပြန်လိုချင်မိတယ်၊ ပိုလည်း မလိုချင်၊ လျှော့လည်းမလိုချင်တော့။ အဲဒီတော့ ကျနော့် တွက်ကိန်း အရ ဆိုရင်တော့ ကျနော် အရင်တုန်းက ဘာလုပ်ခဲ့သလဲ၊ အဲဒီဟာကို ပိုလည်း မလုပ်၊လျှော့လည်း မလုပ်မှ ကျနော်လိုချင်တဲ့ ဘဝကို ပြန်ရ လိမ့်မယ် လို့ယုံကြည်မိပြီ။

အဲဒီတော့ အခု ဝင်းဝင်းလေး ကိုလည်း ဒီထက်ပိုလုပ်ချင်တဲ့ စိတ်တွေ ချိုးနှိမ်ပြီး ဟိုးအရင်တုန်းကအတိုင်းပဲ၊ သူ့ရဲ့ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်လေး နှစ်လုံးကြားမှာ ပဲ ပြီးခဲ့ရတော့တယ်၊ နောက်တော့ သူ့ကျောလေးကိုဖက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရတော့တယ်။

.................................

ဝေါကနဲ ဆိုင်ကယ်တစီး စက်နိူးလိုက်သံကြောင့် ကျနော်လန့်နိူးလာခဲ့တယ်၊ ကျနော် မျက်လုံးကိုကမန်းကတန်း ဖွင့်ကြည့်လိုက်မိတယ်။

" ဟာ......."

ကျနော် လန့် သွားတယ်၊ အခုရောက်နေတာက တည်းခိုခန်းတခု၊ ကျနော်တို့ စခန်းကနေ အနီးဆုံး မြို့လေး တခုက ကျနော်တို့တည်းနေကြ တည်းခိုခန်းလေး၊ နောက်ပြီး တော့ ဘာဖြစ်မယ် ဆိုတာလည်းကျနော့် ခေါင်းထဲ မှာ ပေါ်နေပြီ။ ကျနော်မမှတ်မိပဲ နေပါ့မလား၊ အဲဒါ ကျနော် အတွက် ဝင်းဝင်း လေးကို ဒုတိယ အကြိမ် အခွင့်အရေး ရခဲ့တဲ့ နေရာ၊ ဒီထက်ပိုဆိုးတာက၊

ဟင်းးးးးးးးးးးး၊ ထားလိုက်ပါတော့၊ ကျနော် ပြီးရင်ပြောပြမယ်။ အခု ကျနော် ရေးရေးလေး သဘောပေါက်သလို ဖြစ်လာပြီ။ကျနော်တို့ ဘာသာ အရ တော့ ပြုသူ အသစ်ဖြစ်သူ အဟောင်း ဆိုတာ လို၊ တခုခု ကို ကိုယ်က လုပ်လိုက် ရင်၊ (အကြောင်းတခုခု ) ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ အကျိုးဆက်က ကိုယ်ဘာလုပ်ခဲ့ သလဲ ဆိုတာ ပေါ်မှာ မူတည်နေတယ်၊ အဲဒီတော့ ကံ ဆိုတာကအလုပ်ရဲ့ အကျိုးလို့ ဆိုတာကိုး၊ အဲတော့ ကံကောင်းတယ် မကောင်းဘူး ဆိုတာ ကိုယ်ဘာလုပ် ခဲ့တယ် ဆိုတာနဲ့ ဆိုင်နေတာပေါ့၊

ကျနော်ကတော့ အခု ကျနော့်ကို စမ်းသပ်နေတယ် လို့ထင်မိတယ်၊ တခြားဘာသာဝင်တွေရဲ့ အယူအဆ နဲ့ ဆိုရင်လည်း ၊တန်ခိုးရှင်တယောက်ယောက်က ကျနော့် ကို စမ်းသပ်နေတယ် လို့ပဲ .ယူဆရတော့မှာပေါ့။ မင်း ကို ဒီအခွင့်အရေးပေးမယ်၊ မင်းဘယ်လောက် လောဘကြီး တယ်၊ မကြီးဘူး ဆိုတဲ့ပေါ် မူတည်ပြီး ငါ၊ ဆုချမယ် ဆိုတဲ့ သဘောမျိုးနေမှာပေါ့။

ကျနော့် အတွက်ကတော့ ကျနော်ဆုလည်း မလိုချင်တော့ ဘူး၊ ဒဏ်ပေးလည်း မခံချင်တော့ဘူး၊ ဆုံလည်နွား လို၊သံသရာက မထွက်နိုင် ဘူးပဲ ဆိုဆို၊ ကျနော့် မိသားစု ဘဝလေး ကိုပဲ ပြန်လိုချင်တော့တယ်၊ လူတိုင်းဟာ ဘဝကို စ တုန်းကဘာမှ မရေးရသေးတဲ့ စာအုပ် အလွတ်တအုပ်လို ပဲ၊ ဘဝစ တာနဲ့ ကျနော်တို့က ဒီစာအုပ်ရဲ့ စာမျက်နှာတွေ တချပ်ပြီးတချပ် ရေးလာခဲ့ပြီလေ။ ရေးပြီးသွားတဲ့ စာအုပ်ကို ပြန်ပြင်ရေးမယ် ဆိုရင်၊ အရင်စာအုပ် နဲ့ တူမှာ မဟုတ်တော့ဘူးလေ။ အခုအချိန်မှာ စိတ်မပါတော့ ပေမဲ့လည်း အရင်တုန်းက ကျနော်ဘာလုပ်ခဲ့သလဲ ၊ အဲဒါတွေကိုတိတိကျကျ ပဲ လိုက်လုပ်တော့မယ် လို့ဆုံးဖြတ်ထားလိုက်တယ်။

အခု ကျနော် အိပ်ယာက နိုးနိုး လာတဲ့ အတိတ်က အချိန်ပိုင်း တွေကလည်း၊ ကျနော့် ဘဝမှာ ချီတုံ ချတုံ နဲ့၊ အမှား အမှန်၊တခုခု ကို ဆုံးဖြတ်ချက်ချခဲ့ ရတဲ့ အချိန်ပိုင်းတွေ ဖြစ်နေတယ်။

ပထမ ဆုံးက မမြတ်မွန် ရဲ့ မာယာညွှတ်ကွင်းကို ကျနော် ရှောင်နိူင်ခဲ့တဲ့ ည။

ဒုတိယညက ဝင်းဝင်းလေး ရဲ့ အထိအတွေ့၊ ကို လုံးဝ မရှောင်နိုင်ခဲ့ပေမဲ့၊ အတိုင်းအတာ တခု မှာ ရပ်တန့် နိုင်ခဲ့တယ်၊စိတ်ကို ထိန်းနိုင်ခဲ့တယ်။ တကယ်လို့ စိတ်ကို ဒီထက်ပိုထိန်းနိုင်ပြီး ကျနော် ဘာမှ ကို မလုပ်ပဲ ရှောင်ခဲ့ရင်၊ အခု ဆိုထီတွေ ဘာတွေပေါက်ပြီး၊ မာရီယာထက် ချောပြီးတောင့်တဲ့ မိန်းမ များရနေမလား၊ ဘယ်သူက ပြောနိူင်မလဲ။

အခု တခေါက်ကတော့ ဝင်းဝင်းလေး နဲ့ ဒုတိယ အကြိမ် အခွင့်အရေး ရခဲ့တဲ့ နေ့။

ဖြစ်ရပုံက ကျနော်နဲ့ ပေါ်ဦး တို့ အလုပ်ကိစ္စ နဲ့ မြို့ကိုရောက်နေပြီး နောက်နေ့ ဒေါ်ကြီး မထားနဲ့ ဝင်းဝင်းလေး တို့ကစခန်း အတွက် ရိက္ခာတွေ ပြတ်နေပြီ ဆိုတော့ ဝယ်ဖို့ ဆိုပြီး မြို့ကို လိုက်လာခဲ့တယ်၊ မြို့ရောက်လို့မှ မကြာ ဘူး စခန်း ကိုရုံးချူပ်က ပို့လိုက်တဲ့ အကွစ်မန့်တွေနဲ့ လောင်စာတွေ ရောက်မယ် ၊ အချိန်မရ ဘူး၊ ပေါ်ဦး ပြန်သွားမှ ရမယ့်အခြေအနေဖြစ်လာတော့ လှေယူပြီး ပြန်သွားရတယ်၊ ကျနော်တည်းတဲ့ တည်းခိုခန်းကလည်း အခန်းပို မရှိတော့ဘူး၊ ဝင်းဝင်းနဲ့ ဒေါ်ကြီး မထားကို ကျနော့် အခန်းမှာပဲ တည်းဖို့ ပြောလိုက်ရတော့တယ်၊ ကုတင်က လည်း နှစ်ယောက်အိပ်တလုံးပဲရှိတာမဟုတ်လား။

ညကျတော့ ကျနော်က တယောက်ထဲ ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ဘလက်လေဘယ်တလုံးနဲ့ ထိုင်နေတယ်၊ ဒေါ်ကြီးမထားက သူ တို့စခန်းအတွက် ဝယ်ထားတဲ့အထဲက မြည်းလို့ ရမှာလေး တွေ ထုတ်ပေး၊ လဘက်သုတ်ပေး လုပ်နေတယ်၊ ဝင်းဝင်းလေးက မျက်နှာသုတ်ပုဝါ ၊ အဝတ်အစား တစုံ ယူပြီး ရေချိုးဖို့ ထွက်သွားတော့၊ ဒေါ်ကြီး မထားက ခတ်ပြုံးပြုံး မျက်နှာထားနဲ့၊

" အေအီး ကျမ ကို အားမနာနဲ့နော် ညအိပ်ရင်..."

" ဟင်..ဘာလို့လဲ..ဒေါ်ကြီး ရဲ့....."

" အဝင်းက ကျမ ကို အကုန်ပြောပြ ပါတယ် အေအီးရဲ့၊ ပြီးခဲ့တဲ့ လ တုန်းက အေအီး အခန်းမှာ သူပုံး ခဲ့တုန်းက အကြောင်းလေ.."

" ဟာ..ဒေါ်ကြီးကလည်း..ဗျာ.."

ကျနော် တော်တော် မျက်နှာပူသွားတယ်၊ အမှန် အတိုင်းပြောတာလား၊ သူ့ ပေါက်နှစ်လုံးကြားထဲ မှာပဲ ကိစ္စ ပြီးသွားတယ်လို့၊ဒါမှ မဟုတ် လူတွေရဲ့ ထုံးစံ အတိုင်း ပိုပိုသာသာလေး၊ ကျနော်က ဘယ်လို ဘယ်နဲ့ လုပ်ပါတယ် လို့ပဲ၊ ပြောတာလား၊ဒေါ်ကြီးမထားကို ကျနော် ဘယ်ဆက်မေးရဲ့မှာလဲ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ဟန်ဘို့ ဆိုတာလို၊ မျက်နှာနီနီ နဲ့ပဲ။

" အဲတော့ ဒေါ်ကြီးကဘာကို ဆိုလိုချင်တာလဲ၊ ဘာကို အားမနာရမှာလဲ..."

" ကျမ ရှိ နေတယ် ဆိုတာကို မေ့ထားလိုက်ဖို့ ပြောတာ ပါ အေအီးရယ်၊ ကျမ တို့ သုံးယောက် ကုတင်တလုံးထဲ အိပ်တယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှ မသိစေရပါဘူး.."

" ဒေါ်ကြီး ကို ကျနော် ယုံပြီးသားပါ၊ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်ကြီး ဆိုလိုချင်တာက...."

" အဝင်းလေး က အေအီး ကို အလိုလိုက်ဖို့ စိတ်ပါပြီးသား ပါလို့၊ သူကိုယ်တိုင် ကျမ ကို ဖွင့်ပြောထားပြီးသား၊ အဲဒါကြောင့်ကျမ ရှိနေတယ် ဆိုတာ မေ့ထားလိုက်ပါတော့လို့ပြောတာလေ..."

" ဟာဗျာ ဒေါ်ကြီးကလည်း.. မလုပ်ပါနဲ့..."

အဲဒီညက နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်တလုံးမှာ ကျနော်တို့ သုံးယောက် အတူ အိပ်ဖြစ်ခဲ့ကြပါတယ်၊ ဝင်းဝင်းလေးကအလယ်ကပေါ့၊ သူက ပထမ ကျနော့်ကို ကျောပေးထားတယ်၊ ပထမတော့ ကျနော်လည်း ဒေါ်ကြီး ရှိနေတော့ မလုပ်ဖြစ်တော့ပါဘူးလို့ တွေးထားပေမဲ့၊ ဝင်းဝင်းလေးရဲ့ အနောက်ဖက်ကို ကောက်ထွက်နေတဲ့ တင်သားလုံးလုံး လေး တွေက၊ ကျနော့် အကြောကို မာတင်းစေတယ်၊ ပထမ တခါတုန်းက လိုပဲ ကျနော်က ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာပဲ လုပ်နေတော့ ဝင်းဝင်းက သူ့ ကို အားနာနေ လို့ထင်လားမသိ ကျနော့် ဘက်ကို မျက်နှာလှည့်လာတယ်၊ 

ကျနော့်ကို နူတ်ခမ်းချင်းလာစုပ်ပြီး သူ့ ရင်နှစ်မွှာကိုလည်း ဖွင့်ပေးတယ်၊ ကျနော် က ဒေါ်ကြီးရှိနေတာကို မေ့သွားပြီ၊ အပေါ်က တက်ဖိပြီး လုပ်တယ်၊ အံသြစရာကောင်းလောက်အောင် စိတ်ထိန်းနိူင်ခဲ့ တဲ့ ကျနော် တွင်းထဲ မထည့်ပဲ သူ့ရဲ့ ပေါင်လုံးတစ်တစ် နှစ်လုံးကြားမှာပဲ ထုတ်ပစ်လိုက်ခဲ့တယ်၊ အဲဒါတွေ ကိုကြီးလာတော့ မှ နောင်တ တရရ ဖြစ်နေခဲ့တာပေါ့။ သူ့ ရဲ့ ပေါင်တွေ ထမိန်တွေ မှာ ကျနော့်အရည်တွေ စိုသွားလို့ ဝင်းဝင်းလေးထပြီး ရေသွားဆေး ထမိန်လဲ လုပ်တဲ့ အချိန်မှာ ကျနော် အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်။

ကျနော် တရေးနိူးလာတော့ ကျနော်က အလယ်လူ ဖြစ်နေပြီ၊ ကျနော့် အကြောက လည်းတင်းမာ နေပြီး လက်လေးတခုက ကျနော့်အကြောတွေကို ဖွဖွလေး ပွတ်သတ်ပေးနေတယ်။ အခန်းပြတင်းပေါက် က ဝင်လာတဲ့ လမ်းဘေး ဓါတ်မီး တိုင် အောက်မှာ တွေ့ရတာကတော့ ကျနော့် ပုဆိုးက ခါးပေါ်မှာ လုံးတက်နေပြီး ကျနော့် အကြော ပေါင်းတထောင် စုနေတဲ့ နေရာကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးနေတာက ဒေါ်ကြီးမထားရဲ့ လက်။ အနေအထားက ကျနော်က ပက်လက်၊ ဒေါ်ကြီးမထားနဲ့ ဝင်းဝင်းနဲ့ကကျနော့် တဘက်တချက်မှာ၊ ကျနော့်ကို ကျောပေးပြီးအိပ်နေကြတယ်၊ ဝင်းဝင်းလေး က ရှုးရှုးနဲ့ အိပ်ပျော်နေပေမဲ့ ဒေါ်ကြီးမထားက လက်နောက်ပြန် နဲ့ပွတ်ပေးနေတာ။

ကျနော် ငုံကြည့်ရင်းနဲ့ စိတ်လည်းထလာတယ်။ ဒေါ်ကြီးမထားရဲ့တင်ဆုံကြီးက ဝင်းဝင်း လေးရဲ့ နှစ်ဆ လောက်ရှိတယ်၊ ဟင်း၊ ဘယ်တတ် နိူင်မလဲ၊ ကျနော် အရင်က ပြောခဲ့သလိုပဲ၊ ငယ်ငယ်တုန်းက လုပ်ခဲ့တာကို တသွေ မတိမ်း ပြန်လုပ် ရတော့မယ်လို့၊ ကျနော် ဆုံးဖြတ်ထားတယ် မဟုတ်လား။ အဲဒါနဲ့ ဒေါ်ကြီးမထားရဲ့ ထမိန်အနားစ ကို ယူပြီး သူ့ တွံတေးအိုးကြီးကျော်အောင် လှန်တင်လိုက်ရ ပါတော့တယ်။

ပြီးပါပြီ။