ကန်ဘောင်ပေါ်က ရမ္မက်ကြမ်း (စ/ဆုံး)

ကန်ဘောင်ပေါ်က ရမ္မက်ကြမ်း (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

မနက်စောစော နိုးလာကတည်းက ဦးမင်းမောင် တစ်ယောက် စိတ်ကတော်တော်ထန်နေမိသည်။ အိမ်ကနေ ငါးကန်ကိုရောက်နေတာ ၃ ရက်ရှိသွားပြီ။ အိမ်မှာတုန်းက မိန်းမကို နေ့တိုင်း ဆက်ဆံဖြစ်သည်။ ရာသီလာသည့် နေ့တွေတောင် အစပိုင်း အလာများသော ရက်နှစ်ရက်လောက်သာ ရှောင်ဖြစ်သည်။ နောက်ရက်များမှာတော့ ဆက်ဆံဖြစ်သည်ချည်းပင်။

ချစ်ဇနီးကလည်း လုံးကြီးပေါက်လှ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေး ငါးကြီး အသွင် အရွယ်ကလည်းကောင်းတုန်းဆိုတော့ ကိုယ်က ဘယ်အချိန်လိုချင်ချင် အမြဲတန်း အဆင်သင့်၊ ဘယ်တော့မှ ငြင်းသည်မရှိ။ မစားရတာ ၃ ရက်သာ ရှိသေးသည် ဖွားဘက်တော်က မနက်ကတည်းက ဒုက္ခပေးနေသည်။ တဲပေါ်တွင်ထိုင်ရင်း ဖွဲစာရင်းတွက် ငါးမျိုး စာရင်းတွက်လုပ်ရင်း စိတ်ကို တခြားဘက်ပို့လဲ ခနပင်၊ ဒီစိတ်က ထ ထ နိုင်လွန်းသည်။ အိမ်ကိုပြန်ပြီး အိမ်က မိန်းမကို ပြန်လုပ်ရအောင်ကလည်း ကန်မှာ ငါးခြင်းမျိုး လာစရာရှိလို့ လာစောင့်နေရတော့ ခက်နေသည်။

ဦးမင်းမောင်သည် အသက်က ၄၀ သာ ရှိသေးသည်။ ငါးမွေးမြူရေးလုပ်ငန်းလေး လုပ်ကြည့်ရာ အကျိုးပေးသဖြင့် ငါးကန်သို့ မကြာမကြာလာနေရသည်။ လူက မြို့မှာဘဲပျော်သည်။ အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ ၁၀ နှစ်ခန့် ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး ကလေး ၃ ယောက်ရှိသည်။ သူ့မိန်းမက သူ့ထက် ၁၀ နှစ်ခန့်ငယ်ပြီး အလွန်ပင် ချောမောလှသူဖြစ်သည်။

အိမ်ထောင်မကျခင်ကတော့ ယောကျ်ားပီသစွာပင် အပျော်ရှာခဲ့ပြီး မ ဘက်တွင်လည်း အောက်သက်ကျေခဲ့ သူ ဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ကျပြီးနောက်မှာတော့ ချစ်ဇနီးတစ်ယောက်ထဲကိုသာ တစ်လက်ကိုင် လုပ်နေခဲ့သူဖြစ်သည်။ သူ့ ဇနီးကလည်း သူ့ လိုအင်ဆန္ဒကို ပြည့်ပြည့်၀၀ ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်သူဖြစ်သည့်အတွက် အိမ်ထောင်မှုသုခ ကောင်းကောင်းရနေခဲ့သဖြင့် ပြင်ပတွင် အပျော်မရှာဖြစ်တော့သည်မှာ ကြလှပြီဖြစ်သည်။ အဖော် ကောင်းလျှင် တော့ တခါတရံ အနှိပ်ခန်း သို့ရောက်ဖြစ်သည်။ ဒီထက်တော့ မပိုခဲ့။

ဒီနေ့ ဖြစ်နေပုံက နည်းနည်းလွန်လွန်းသည်။ မနေ့က ညစာကြွေးတော့ ငုံးဥပြုတ် ၄-၅ လုံး စားလိုက်မိလို့လားတော့မသိ။ ဖြစ်တော့ဖြစ်နိုင်သည်။ အိမ်မှာလည်း အိမ်ရှင်မက သူကောင်းကောင်းလိုချင်ပြီဆိုလျှင် ငုံးဥပြုတ်တို့ ပြားရည်တို့ တိုက်တတ်သည်။ သူ့ ငါးကန်က ဧက ၅၀ လောက်ကျယ်၍ ကန်စောင့် အလုပ်သမား ၄ ယောက် ထားရသည်။ ၂ ယောက်က လူပျိုလူလွတ် နှစ်ယောက်က အိမ်ထောင်သည်။

အိမ်ထောင်သည်တွေက မိသားစုပါခေါ်၍ ကန် ပေါင်ပေါ်က တဲတွင်နေသည်။ ကန်ပေါင်ပေါ်တွင် ထောင့်လေးထောင့်၌ တဲလေးလုံးထိုး၍ လေးဖွဲ့ စောင့်အိပ်ကြရသည်။ ဦးမင်းမောင်ကတော့ သူလာသည့်အခါ အခိုင်အမာဆောက်ထားသော ပင်မတဲကြီးပေါ်တွင်နေသည်။ ဤတဲပေါ်တွင် တန်ဘိုးရှိပစ္စည်းများထားသောကြောင့် အခိုင်အမာဆောက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။

မနက် ၈ နာရီ ကျော်နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် အလုပ်သမားများမှာ ငါးစာ ကြွေးပြီး ကန်ပေါင်နေရာအသီးသီးတွင် မြက်ရှင်းသူကရှင်း ဘောင်ပြင်သူက ပြင်နေကြသည်။ ဦးမင်းမောင်လည်း တဲပေါ်မှ အဝေးကြည့်မှန်ပြောင်းကို ယူ၍ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကြည့်နေမိသည်။ ကန်က ကျယ်သောကြောင့် အဝေးမှမြင်နိုင်ရန် မှန်ပြောင်းများ ဝယ်၍ တဲတိုင်း၌ တစ်ခုစီပေးထားခဲ့သည်။ မှန်ပြောင်းနှင့် လျှောက်ကြည့်ရင်း အလုပ်သမားများ အလုပ်လုပ်နေသည်ကို မြင်နေရသည်။

ဘာရယ်မဟုတ် ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်ကြည့်ရင်း ကိုမြကြီးတို့တဲဘက် ရောက်သွားသည်။ ကိုမြကြီးမိန်းမတစ်ယောက် ကန်ဘောင်ပေါ်က သူ့စိုက်ခင်းလေးမှာ တကုတ်ကုတ်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်ကို မြင်နေရသည်။ မှန်ပြောင်းက ဆွဲအားတော်တော်ကောင်းတော့ ပုံရိပ်ထဲမှလူက ကိုယ့် လက်တကမ်းရောက်နေ သလိုရှင်းရှင်းလင်း မြင်နေရသည်။

ကိုမြကြီးမှာ ကန်လုပ်ငန်းကျွမ်းကျင်သူဖြစ်သဖြင့် ကန်လုပ်ငန်းများကို ဦးစီးနေသူဖြစ်သည်။ အသက်က ၅၀ ကျော်လောက်ရှိပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လူယုံလည်းဖြစ်သည်။ အစစ အရာရာ စိတ်ချရသူဖြစ်ပြီး သူ့မိန်းမ မကြော့ကလည်း သူနှင့် မတိမ်းမရိမ်း ဖြစ်ပြီး ကန်ရှိ လူပျိုနှစ်ယောက်ကို ထမင်းချက်ကြွေးနေ သူ ဖြစ်သည်။

နောက်အိမ်ထောင်ရှင်တစ်ယောက်က မောင်ငယ်ဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ ၂ နှစ်ခန့်ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး ကလေး တစ်ယောက်မွေးထားသည်မှာ ၆ လ ခန့်သာ ရှိသေးသည်။ မောင်ငယ်တို့ တဲမှာ ကိုမြကြီးတို့ တဲရှိရာ ကန်ထောင့် နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထောင့်တွင်ရှိသည်။ ဦးမင်းမောင် မှန်ပြောင်း မောင်ငယ်တို့ တဲဘက်ရောက်သွားချိန်မှာ မြင်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ဦးမင်းမောင် ရင်ထဲ ဒိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မောင်ငယ့်မိန်းမ မိတူးမာမှာ တဲကပြင်တွင် သူ့ကလေးကို နို့တိုက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။

မိတူးမာ သူ့ကလေးကို နို့တိုက်သည်ကို ဦးမင်းမောင် မကြာမကြာ မြင်ဘူးနေပြီး ရိုးနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း ခုတခါမှာတော့ အဝေးက သူမ မသိအောင်ခိုးကြည့်နေရ သလို ဖြစ်နေတာရော ဦးမင်းမောင်ကိုယ်တိုင်က တော်တော်ထန်နေတာရော မိတူးမာက သူတစ်ယောက်တည်းမို့ လွှတ်လွှတ်လပ်လပ် အပေါ်အင်္ကျီတောင်မဝတ်ဘဲ အပေါ်ပိုင်း တုံးလုံးကြီး ချွတ်ပြီး နို့တိုက်နေသည်ကို တွေ့ရတော့ ဦးမင်းမောင် အသက်ရှူမှားနေရခြင်းဖြစ်သည်။

မိတူးမာသည် အသက် က ၁၉ နှစ်ခန့်ရှိပြီး တောသူတောင်သား လက်လုပ်လက်စားဖြစ်လေတော့ အသားအရေ တင်းတင်း ရင်းရင်းနှင့် ညိုညိုညက်ညက် ဖြစ်သည်။ ကလေးမွေးထားကာစ ကလေးနို့တိုက်နေသူဆိုတော့ သူ့နို့ကြီးက နို့ရည်တွေဖြင့် တင်းနေပြီး အကြီးကြီးဖြစ်နေသည်။ နဂိုကတည်းက နို့ကြီးသူဖြစ်ပြီ့း ကလေးနို့တိုက်နေတော့ နို့ရည်ဝင်ပြီး ပိုပြီးကြီးနေရခြင်း ဖြစ်သည်။

ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ ကလေးနို့တိုက်နေသည်ကို မှန်ပြောင်းဖြင့် ကြည့်ကောင်းကောင်းဖြင့် ကြည့်နေလိုက်သည်။ သူ့ကို ကြည့်နေသည်ကို မသိရှာသော မိတူးမာက လွတ်လပ်စွာပင် ကလေးက နို့လွှတ်ပြီး ဆော့နေသောအခါတွင်လည်း နို့ကို မဖုံးဘဲ ဒီအတိုင်းထားလေသည်။ မိတူးမာ၏ နို့ကလည်း တွဲရွဲမနေဘဲ တင်းတင်းရင်းရင်းရှိနေရာ မှန်ပြောင်းထဲတွင် အနီးကပ်မြင်နေရသော ဦးမင်းမောင်မှာ လက်တဘက်က သူ့ ငယ်ပါကိုကိုင်၍ ပွတ်သပ်နေမိတော့သည်။ ကြည့်နေရင်းမှ မိတူးမာသည် ကလေးနို့တိုက် ခြင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး ကလေးကို တဲထဲသို့ ပို့လိုက်ကာ တဲအပြင်သို့ ပြန်ထွက်လာသည်။ တဲအပြင်ရောက်မှ ခုနက ခါးတွင်ပတ်ထား သော ထမီကို ရင်လျားလိုက်လေသည်။ ထိုအခါမှ ဦးမင်းမောင်မှာ သက်ပြင်းကြီးကို ချနိုင်တော့လေသည်။

ဦးမင်းမောင်၏ ရမက်ဆန္ဒကတော့ မိတူးမာ နို့တိုက်နေသည်ကို မြင်ပြီးကာမှ ပိုဆိုးလာနေတော့သည်။ မထူးတော့သည့် အတူတူ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ဂွင်းထိုင်ထုနေမိတော့သည်။ ဂွင်းထုရင်း မိတူးမာတို့တဲဘက်ကိုလည်း မကြာမကြာ လှမ်းကြည့်မိသည်။ မှန်ပြောင်းမပါသဖြင့် လူရိပ်တော့မြင်နေရသည် ဘာလုပ်နေသည်ကို တော့ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရပေ။

ကြည့်နေရင်း မိတူးမာ တဲအရှေ့ ရေထဲသို့ဆင်းသွားသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် ဂွင်းထုနေခြင်းကို ချက်ချင်းရပ်လိုက်ပြီး မှန်ပြောင်းကို ပြန်ဆွဲလိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်မိပြန်သည်။ မိတူးမာက ကန်ထဲဆင်းပြီးရေချိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။ ကန်ထဲတွင် ရေခန စိမ်ပြီး ပြန်တက်လာကာ ကန်စပ်တွင် ရေချိုးရန် ပြုလုပ်ထားသော ဝါးခင်းပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။

ထို့နောက် ဆပ်ပြာတုံးကိုယူ၍ ကိုယ်လုံးအပေါ်ပိုင်းကို ဆပ်ပြာတိုက်နေလေသည်။ ပုခုံး နှင့် လက်မေါင်းများ တိုက်ပြီးသောအခါ သူ့ထမီကို ဖြည်ချလိုက်ရာ သူ့နို့ နှစ်လုံးမှာ ဘွားကနဲ ပေါ်လာလေတော့သည်။ မိတူးမာသည် သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ဆပ်ပြာတုံးဖြင့် ကျကျနန တိုက်ပြီး သူ့ထမီထဲသို့ လက်နှိုက်ကာ ပေါင်ကြားကိုလည်း ဆပ်ပြာဖြင့် သေသေချာချာ တိုက်နေပြန်သည်။ ပြီးတော့မှ သူ့ခြေထောက်နှင့် မျက်နှာတို့ကို ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး ထမီကို ရင်လျှားပြန်စည်းလိုက်သည်။

ထို့နောက် ကန်ထဲသို့ ပြန်ဆင်းပြီး တကိုယ်လုံးကို ဆေးကျော၍ ကန်ဘောင်ပေါ်သို့ပြန်တက်လာသည်။ ထို့နောက် တဲအနားရှိ တန်းတွင် လှန်းထားသော ထမီ အခြောက်တစ်ထည်ကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး သူ့ထမီအစို အပေါ်မှ ထပ်ဝတ်လိုက်သည်။ ပြီး ထမီအစိုကို ချွတ်ချလိုက်ရာ အနားတွင်လူ တစ်ဦးမှ မရှိသဖြင့် ဖြစ်သလိုချွတ်ချလိုက်သဖြင့် ထမီ အခြောက်ပါ ကျွတ်ကျသွားလေသည်။

ထိုအခါ မိတူးမာ၏ ဝတ်လစ်စားလစ် ကိုယ်လုံးကို ဦးမင်းမောင်မှာ အတိုင်းသား မြင်လိုက်ရတော့သည်။ မိတူးမာက ကျွတ်ကျသွားသော ထမီကို ချက်ချင်းကောက်ဝတ်လိုက်သော် လည်း သူမ၏ ပေါင်ကြားမှ မဲနက်နေသော အမွှေးတောကြီးကို ဦးမင်းမောင်မှာ အားရပါးရ ရှုစားလိုက်ရပေ တော့သည်။ မိတူးမာက ထမီကိုပြန်ဝတ်ရင်း ဟိုကြည့်ဒီကြည့် လုပ်ရာ ဦးမင်းမောင်ရှိသည့် တဲကြီးဘက်သို့ မျက်စေ့ ရောက်လာလေသည်။ သူ့ဘက်ကိုကြည့်နေသော မိတူးမာ၏ ပုံရိပ်သည် ဦးမင်းမောင်၏ မှန်ပြောင်းထဲတွင် ရှင်းရှင်းကြီး ပေါ်လာရာ ဦးမင်းမောင်မှာ ရုတ်တရက် လူမိသလို ဖြစ်သွားပြီး မှန်ပြောင်းကို တခြားဘက်သို့ ချက်ချင်း လှည့်လိုက်လေသည်။

နောက်မှ သူ့ကို မိတူးမာ အဝေးမှ မမြင်လောက်ပါဘူးဟု ယူဆသဖြင့် မိတူးမာတို့တဲဘက်သို့ ပြန်ကြည့်လိုက်ရာ မိတူးမာသည် သူ့တဲထဲသို့ ဝင်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးမင်းမောင်က မှန်ပြောင်းကို ခနချထားလိုက်ပြီး မိတူးမာ အပြင်ထပ်ထွက်လာနိုး နှင့် ဆက်လက်ကြည့်ရှုနေရာ ခနကြာသောအခါ မိတူးမာ ထမီရင်လျှားဖြင့် တဲအပြင်သို့ ပြန်ထွက်လာပုံကို မြင်ရပြန်သဖြင့် မှန်ပြောင်းကို ပြန်ချိန် ကြည့်လိုက်ရာ မိတူးမာသည် မှန်ပြောင်းဖြင့် မိမိဘက်သို့ လှန်းကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။

ရုတ်တရက် ဦးမင်းမောင်ရော မိတူးမာပါ အကြည့်ကို မလွှဲမိဘဲ နှစ်ယောက်သား မှန်ပြောင်းထဲမှတဆင့် တစ်ဦးကို တစ်ဦး စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ဦးမင်းမောင်က အရင် အကြည့်လွှဲလိုက်ပြီး တခြားဘက်သို့ လျှောက်ကြည့်နေလိုက်ပြီး စိတ်ထဲတွင်တော့ ကောင်မလေး ငါချောင်းနေတာကို သိသွားပြီထင်တယ်ဟု တွေးမိပြီး စိတ်ပူသွားသည်။ မောင်ငယ့်ကိုတော့ ပြန်မပြောလောက်ပါဘူးလေဟု စိတ်ထဲမှာ တထင့်ထင့်နှင့် တွေးနေမိသည်။ ကိုယ့် အလုပ်သမားကောင်လေးရဲ့ မယားကို ချောင်းတာ လူမိသွားတော့ မျက်နှာလည်း တော်တော် ပူသွားမိသည်။ ခုနက ထကြွသောင်းကြမ်းနေသော စိတ်လည်း ရုတ်တရက် ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်သွားတော့သည်။

နေ့လည် ထမင်းစားပြီးချိန်လောက်တွင် ငါးခြင်းမျိုးများ ရောက်လာ၍ ဦးမင်းမောင်ရော အလုပ်သမားများပါ အလုပ်တော်တော် ရှုပ်သွားကြသည်။ ညနေစောင်းတွင်မှ အားလုံးပြီးသွား၍ ရေမိုးချိုးပြီး ဒေါ်ကြော့ ချက်ကြွေးသော ထမင်းကို မြိန်ရေရှက်ရေစားလိုက်ကြသည်။ ဦးမြကြီးက

“ ဆရာ မနက်ဆို ပြန်မယ်မို့လား ကျနော် သင်္ဘောဆိပ် လိုက်ပို့မယ်လေ။ မနက်ဆို ရေက ၆ နာရီလောက်ဆို တက်တော့မှာ၊ ၈ နာရီလောက်သွားရင် အတော်ဘဲ။”

“ ကြည့်ကြတာပေါ့ဗျာ၊ ရန်ကုန်မှာလည်း လုပ်စရာ အလုပ်သိပ်မရှိတော့ မလောပါဘူး။”

ညပိုင်းမှာ ဦးမြကြီးတို့ လင်မယားရော မောင်ငယ်တို့ လင်မယားရော ကျန်တဲ့ကောင်လေးနှစ်ယောက်ပါ ဦးမင်းမောင်၏ တဲကြီးတွင် တီဗွီလာထိုင်ကြည့်ကြသည်။ ဦးမင်းမောင်တဲမှာက ဘက်ထရီအိုးနဲ့ ဖွင်တဲ့ တီဗွီ ရှိတော့ သူတို့တွေ နေ့တိုင်း လာကြည့်နေကျဖြစ်သည်။

ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို မသိမသာ အကဲခပ်ကြည့်လိုက်ရာ မိတူးမာက မသိသလို တီဗွီကိုဘဲ မဲကြည့်နေသည်။ ပါလာသော ကလေးကို ဒီတခါ နို့လှန်တိုက်ရာ ဦးမင်းမောင်မှာ မသိမသာ ချောင်းနေမိသည်။ ခါတိုင်းလဲ သူ့ရှေ့မှာ ကလေးနို့တိုက်နေကျ ဖြစ်သော်လည်း မနက်တုန်းက မြင်ပြီးကတည်းက ဦးမင်းမောင်မှာ မမြင့်တမြင်ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်ပြီး ရင်ခုန်နေရတော့သည်။

ည ၉ နာရီလောက်တွင် အားလုံး အလျှိုလျှို ပြန်ကုန်ကြတော့ရာ ဦးမင်းမောင်လည်း တီဗွီပိတ်ပြီး အိတ်ယာဝင်လိုက်သည်။ တောမှာက ညဆို ၉ နာရီ အိပ်ခြင်းသည်ပင်လျှင် နောက်ကျနေပါသေးသည်။ မနက်ဆို ၅ နာရီလောက် ထကြပြီး အလုပ်စကြရပေမည်။

ဦးမင်းမောင်သည် တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်နိုင်ဘဲ မိတူးမာ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးနှင့် ဝတ်လစ်စားလစ် ကိုယ်လုံးကိုသာ မြင်ယောင်နေသဖြင့် မိတူးမာကို စိတ်ကူးဖြင့် လုပ်ရင်း ဂွင်းထုလိုက်တော့မှ မောပြီးအိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

မနက်မိုးလင်းသောအခါ မနေ့က အိမ်အရမ်းပြန်ချင်နေသော ဦးမင်းမောင်တစ်ယောက် ပြန်စကား လုံးဝမပြောတော့ပါ။ လာမေးတိုင်း ဦးမြကြီးကို တစ်ရက် နှစ်ရက် နေဦးမယ်ဗျာဟု ပြောလိုက်ရာ ဦးမြကြီးပင် နည်းနည်း အံ့သြသွားရသည်။ ခါတိုင်း ကိစ္စတွေပြီးတာနဲ့ မှီရာနဲ့ အိမ်တန်းပြန်တတ်တဲ့ သူ့ဆရာ ဒီတခါ ဘာဖြစ်ပါလိမ့်၊ ဆရာကတော်နဲ့များ ကတောက်ကဆ ဖြစ်လာလို့များလားလို့တောင် တွေးမိပါသေးသည်။

ဦးမင်းမောင်ကတော့ အလုပ်သမားများ အသီးသီး လုပ်ငန်းခွင်ဝင်သွားသည်နှင့် မှန်ပြောင်းတလက်နှင့် အလုပ်ရှုပ်ပါတော့သည်။ မျှော်လင့်ထားသလိုပင် ခနအကြာတွင် မိတူးမာတစ်ယောက် ကပြင်ပေါ် ကလေးပိုက်ပြီး ထွက်လာပါတော့သည်။ ဒီတခါမှာတော့ မိတူးမာမှာ အပေါ်အင်္ကျီဝတ်ထားတာကို တွေ့ရသည်။ ဦးမင်းမောင်မှာ မနေ့ကလိုများ တွေ့ရဦးမလားဟု မျှော်လင့်ထားသမျှ ခဲလေသမျှ သဲရေကျဖြစ်ရသဖြင့် စိတ်ပျက်သွားမိသည်။ ဘယ်လိုဘဲဖြစ်ဖြစ် မြင်ရသလောက်ဘဲ ကြည့်ရတာပေါ့ဟူသော စိတ်ကူးဖြင့် ဆက်လက်ကြည့်နေစဉ်မှာ ပင် သူ့မြင်ကွင်းထဲတွင် မိတူးမာက သူ့ဘက်ကို ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ဒီတခါတွင်တော့ ဦးမင်းမောင်သည် မှန်ပြောင်းကို မလွှဲတော့ဘဲ ဆက်ပြီးစိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ မိတူးမာက ဦးမင်းမောင်ဘက် ကြည့်နေရာမှ ရုတ်တရက် နို့တလုံးလှန်တိုက်နေသော သူ့ အင်္ကျီကို မလိုက်ပြီး ခေါင်းပေါ်ကနေ ချွတ်ချ လိုက်လေ သည်။ မိတူးမာမှာ မနေ့ကလို အပေါ်ပိုင်း တုံးလုံးဖြစ်သွားရာ ဦးမင်းမောင်တစ်ယောက် ဖိုးကျိုင်းတုတ် ဖြစ်သွားရလေတော့သည်။

မိတူးမာက ကလေးမစို့သော နို့တစ်လုံးကို သူမရဲ့ လက်နဲ့ အသာလေး ပွတ်သတ်နေရာ ဦးမင်းမောင်မှာ မိတူးမာနို့ကိုစိုက်ကြည့်နေရင်း မျက်နှာကိုကြည့်လိုက်မိလေသည်။ ထိုအခါ မိတူးမာက ဦးမင်းမောင်ရှိရာ ဘက်လှည့်ပြီး ပြုံးနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ သြော် သူကသိနေတာကိုး၊ သိသိကြီးနဲ့ ငါ့ကိုတမင်ကလိနေတာပေါ့လေ၊ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့”

ဟု စိတ်ထဲတွင် ကျိန်းဝါးလိုက်ပြီး မိတူးမာကိုဘဲ ဆက်လက်ကြည့်နေလိုက်တော့သည်။ မိတူးမာက မနေ့ကလိုပင် ကလေးကို တဲထဲသို့ ပို့လိုက်ပြီး ပြန်ထွက်လာသောအခါ လက်ထဲတွင် မှန်ပြောင်းပါလာပြန်ပါသည်။ မှန်ပြောင်းဖြင့် ဦးမင်းမောင်ဘက်သို့ တချက်လှမ်းကြည့်ပြီး ဦးမင်းမောင်နှင့် အကြည့်ချင်းဆုံလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက် မှန်ပြောင်းကို ချလိုက်ပြီး မနေ့ကလိုပင် ရေချိုးရန်ပြင်ပါတော့သည်။

ဒီနေ့ရေချိုးရာတွင်တော့ ဦးမင်းမောင် ကြည့်နေမှန်း သိသိကြီးနှင့် မနေ့ကထက်ပင် ပို၍ ဆပ်ပြာကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် တိုက်ပြတော့သည်။ ရေချိုးပြီး၍ ထမီလဲသောအခါတွင်လည်း မနေ့ကကဲ့သို့ မလဲတော့ဘဲ သူမ၏ ထမီအစိုကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက် ပြီးမှ အခြောက်ကို ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ အားလုံးလုပ်ပြီးသောအခါ မှန်ပြောင်းကိုယူပြီး ဦးမင်းမောင်ဘက်ကို တခါပြန်ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ ဒီတခါတွင်တော့ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို ပြုံးပြီး လက်မျှောက်ပြလိုက်သည်။ မိတူးမာကလည်း ဦးမင်းမောင်ကို ပြန်ပြုံးပြလိုက်သည်။

ဦးမင်းမောင်သည်လည်း ဒီလောက်ဆိုရင်တော့ ဒီကောင်မလေး ရလောက်ပြီဆိုသည်ကို သိလိုက်သော်လည်း အလုပ်စရန် လမ်းစရှာရပါတော့သည်။ ခနလောက် စဉ်းစားလိုက်သောအခါ ရွှေဦးနှောက်က အကြံကောင်းတစ်ခု ရလာပါသည်။ ဦးမင်းမောင်သည် ဦးမြကြီးကိုခေါ်လိုက်ပြီး ငါးစာတိုင်ထပ်တိုးရန် ရွာထဲမှ ဝါးသွားတိုက်ရန် ပြောလိုက်သည်။

ရွာဆိုသည်မှာလည်း စက်လှေတတန် ခြေကျင်တတန် သွားရသည်ဖြစ်ရာ ယခုအချိန် စထွက်လျှင် တောင် ညမှောင်မှ ပြန်ရောက်မည်ဖြစ်ပြီး ခိုင်းသော အလုပ်ကလည်း ၄ ယောက်စလုံးလုပ်မှ အဆင်ပြေမည် ဖြစ်သဖြင့် ဦးမြကြီး သူ့တပည့်အားလုံးကိုခေါ် ပြီး ထမင်းအမြန်စားခိုင်းလိုက်ကာ ကသုတ်ကယက်ထွက်သွားပါတော့သည်။ ဒေါ်ကြော့ကိုလည်း ပ ထုတ်ရန် လိုသေးသဖြင့် ရွာထဲမှ လိုအပ်သည်များကို တပါတည်း ဝယ်လာနိုင်ရန် လိုက်သွားခိုင်းလိုက်‌တော့သည်။ ဒေါ်ကြော့က

“ ဆရာ ထမင်းစားဖို့ မိတူးမာကို မှာထားခဲ့တယ်၊ သူလာပြီး ပြင်ကျွေးလိမ့်မယ် ”

ဟု ပြောလိုက်ရာ အရာအားလုံးသည် ရေကန်အသင့် ကြာအသင့် ဖြစ်သွားပါတော့သည်။

ဦးမြကြီးတို့အားလုံး ၁၀ နာရီလောက်တွင် ထွက်သွားကြတော့သည်။ မိတူးမာက ၁၁ နာရီခန့်တွင် ကလေးချီ၍ ဦးမင်းမောင်၏ တဲပေါ်သို့ ရောက်လာသည်။ ကလေးကို အဆင်သင့်ရှိသော ပုခက်ပေါ်တွင် ထားခဲ့ပြီး ဒေါ်ကျော့တို့ တဲတွင် ချက်ထားခဲ့သော ထမင်းဟင်းများကို သွားယူလာသည်။ ဦးမင်းမောင်၏ တဲသို့ပြန်ရောက်သော အခါ မိတူးမာက

“ ဆရာကြီး ထမင်းစားတော့မလား၊ မိတူးမာ ပြင်ပေးမယ်လေ”

“ နေပါဦးဟာ မဆာသေးပါဘူး”

မိတူးမာက ထမင်းအိုးများကို နေရာချနေစဉ်မှာပင် ပုခက်ထဲမှ ကလေးက နိုးလာပြီး ငိုပါတော့သည်။ မိတူးမာက ကလေးကို ချီလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်ရှေ့ ဖျာပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူမ၏ အင်္ကျီကို မတင်လိုက်ပြီး ကလေးအား နို့စတိုက်ပါတော့သည်။ အင်္ကျီကို မတင်ရာတွင် အရင်က တခြားသူများရှိပါက နို့တစ်လုံးချင်း ဖော်တိုက်သလိုမျိုး မလုပ်ဘဲ နို့နှစ်လုံးစလုံးကိုဖော်၍ တိုက်ပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်ကလည်း သူ့အရှေ့တွင် ထိုင်၍ ကလေးနို့တိုက်နေသည်ကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနှင့် ကြည့်နေလိုက်သည်။ ကြည့်နေရင်း ကလေး မစို့သော နို့မှ နို့ရည်များ တစက်ပြီးတစက် ကျလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ ဦးမင်းမောင်က သူ့လက်ဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးအောက်တွင်ခံ၍ ရလာသော နို့ရည်များကို သောက်လိုက်တော့သည်။

“ ဟင်း.. ဟင်း.. ဆရာကြီးက မဆာသေးဘူးဆို အခုဆာနေပြီလား”

“ ငါဆာတာက ထမင်း မဟုတ်ဘူးဟ၊ နို့ဆာတာ”

“ ဟင်း ဟင်း ဟင်း သိပါတယ်၊ အဲဒါကြောင့် ဆရာကြီးက ရုတ်တယက်ကြီး အလုပ်ရှာပြီး အားလုံးကို ပထုတ်လိုက်တာမို့လား။”

“ အေးပေါ့၊ ကဲ ပြောနေကြာပါတယ်။ ငါ့ကို နို့တိုက်ပါဦး”

ဦးမင်းမောင်က ပြောပြောဆိုဆို မိတူးမာ၏ ပေါင်တဘက်ပေါ်တွင် ခေါင်းအုံးအိပ်လိုက်ပြီး လွတ်နေသော နို့တဘက်ကို စို့လိုက်ပါတော့သည်။ ထွက်လာသမျှ နို့များကို ကလေးလိုပင် တဂွတ်ဂွတ် မြိုချနေသည်ကို မိတူးမာက ပြုံးကြည့်နေပါသည်။

ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ နို့ကိုစို့ရင်း လက်တဘက်က မိတူးမာ၏ တင်ပါးကို သိုင်းဖက်၍ တင်ပါးကို ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ခဏနေသောအခါ မိတူးမာက

“ဆရာ ခဏလေး၊ ကလေးအိပ်ပျော်သွားပြီ။ ပုခက်ပေါ် တင်လိုက်ဦးမယ်။”

“ လုပ်၊ လုပ်၊ မြန်မြန်လုပ် ပြီးရင် ဒီကလေးကြီးကို ဆက်တိုက်ရဦမယ်။”

“ ဟုတ်တယ်၊ မိတူးမာတို့က အမွှာမွေးထားတာကိုး ဟင်း ဟင်း ဟင်း….”

မိတူးမာက ကလေးကို ပုခက်ပေါ် တင်ပြီးသည်နှင့် ဦမင်းမောင် လှဲအိပ်နေသော ဖျာပေါ်တွင် လာထိုင်လိုက်သည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို ဆွဲလှဲလိုက်ပြီး အင်္ကျီကို လှန်တင်လိုက်ကာ နို့ဆက်စို့လိုက်တော့သည်။ ဒီတခါတွင်တော့ နို့တဘက်ကို စို့၍ နောက်တဘက်ကို လက်ဖြင့်နယ်ပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ တအင်းအင်း နှင့် ညည်းသံ ထွက်လာတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်က လက်ကို နို့နယ်နေရာမှ နေရာပြောင်းလိုက်ပြီး တင်ပါးကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ တင်ပါးကို ပွတ်နေရင်း နောက်ဘက်မှ မိတူးမာ၏ ဖင်ကြားထဲသို့ နှိုက်လိုက်ရာ မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ် ကြီးနှင့် သွားထိပါတော့သည်။

မိတူးမာကလည်း တွန့်ကနဲ တချက်ဖြစ်သွားပြီး ဦးမင်းမောင်၏ နို့စို့နေသော ခေါင်းကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်သည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကို အထက်အောက် ဆွဲဆွဲပြီး ပွတ်ပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ စောက်ဖုတ်ယားလာပြီး ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး တွန့်လန် တွန့်လန် ဖြစ်နေပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်က စောက်ဖုတ်အား ပွတ်နေရင်း မိတူးမာ၏ ထမီကို မတင်လိုက်ရာ မိတူးမာမှာ အောက်ပိုင်း ဖင်ပြောင်ကြီး ဖြစ်သွားပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လက်သည်လည်း မိတူးမာ စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကြားတွင် ရှေ့တိုးနောက်ငင် လှုပ်ရှားပေးနေရာ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံးသည် ထွက်လာသော စောက်ရည်များကြောင့် ရွှဲရွှဲစိုနေပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်က သူ့လက်ခလယ်ကို မိတူးမာ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လက်နှစ်သစ်မျှ သွင်းလိုက်ပြီး သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်ဖြင့် လက်ဖြင့် လိုးပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ အရသာကောင်းကောင်း တွေ့နေပြီး ဖင်ကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ရင်း ဦးမင်းမောင်၏ ခေါင်းကို သူ့နို့နှင့် အတင်းဆွဲကပ်ထားတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်က နို့စို့ခြင်းကို ခဏရပ်လိုက်ပြီး မိတူးမာကို ပက်လက်တွန်းလှန်လိုက်ပြီး မိတူးမာ၏ ဗိုက်ကို လျှာနှင့် ယက်ရင်း တဖြေးဖြေး အောက်ဘက်သို့ ဆင်းလာလိုက်သည်။ ဆီးခုံပေါ်သို့ ရောက်သောအခါ မိတူးမာ၏ စောက်မွှေးများကြားတွင် လျှာဖြင့် ဟိုထိုးဒီထိုး လျှောက်ကလိ ပေးလိုက်သည်။ လက်ကတော့ စောက်ဖုတ်ကို ဆက်လက်လိုးပေးနေရင်း လက်ခလယ်တစ်ချောင်းထဲ သွင်းနေရာမှ လက်ညှိုးပါ ထပ်သွင်းလိုက်သည်။

လက်ကို အဆက်မပြတ် လှုပ်ရှားနေရင်း ဦးမင်းမောင်၏ ပါးစပ်သည် မိတူးမာ၏ စောက်စိပေါ်သို့ရောက်လာပါတော့သည်။ စောက်မွှေးကြားထဲ ကလိနေရာမှ စောက်စိကို လျှာဖျားလေးဖြင့် ခပ်လိုက် စုပ်လိုက်လုပ်ပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ

“ အိ…….. အိ……. အီး…… အီး…… ရှီး…… ရှီး…. အ…..အ…..ရှီး….ရှီး…အား….. ”

စသဖြင့် အသံမျိုးစုံ မြည်နေပါတော့သည်။ သူမ၏ စောက်ဖုတ်မှလည်း စောက်ရည်များမှာ တပွက်ပွက် ထွက်ကျနေပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လက်ဖဝါးထဲမှ အပြင်ဘက်သို့ စီးကျနေပါတော့သည်။ ခနမျှ အကြာတွင်တော့ မိတူးမာ တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်တက်လာပြီး သူမ၏ ဖင်ကြီးမှာလည်း လေထဲသို့ ကြွတက်လာလိုက် ဆတ်ကနဲ ပြန်ကျသွားလိုက်ဖြစ်နေပြီး ပါးစပ်မှလည်း

“ အား…..အား…..အား…. အ…အ…အား……အား…..”

ဟု သံစုံမြည်လျှက် တချီပြီးသွားပါတော့သည်။ တချီပြီးသွားသည်နှင့် မိတူးမာသည် ဦးမင်းမောင်၏ လက်ကို သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲမှ အတင်းဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်နှင့် ဝေးရာဘက်သို့ စောင်းလိုက်ပြီး ကွေးကွေးလေး အိပ်လျှက် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူရင်း ခန္ခာကိုယ်တစ်ခုလုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ ပြီးသွားသည်ကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနှင့် ထိုင်ကြည့်နေရင်း သူ့လက်ကတော့ သူ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်လျှက် ဖြေးညှင်းစွာ ဂွင်းတိုက်နေလိုက်သည်။ မိတူမာ အနည်းငယ် ငြိမ်သက်သွားသောအခါမှ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ တင်ပါးကို ဖြေးညှင်းစွာ ပွတ်သတ်ပေးရင်း မိတူးမာကို သူ့ဘက်သို့ ဆွဲလှည့် လိုက်တော့သည်။ မိတူးမာက ရီဝေသော မျက်လုံးများဖြင့် ဦးမင်းမောင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး

“ ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလည်း ဆရာကြီးရယ်၊ ကောင်းလိုက်တာ၊ မိတူးမာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။”

“ အံမယ် နင့်ယောင်္ကျားကရော နင့်ကို ဒါမျိုး မလုပ်ပေးဘူးလား”

“ လုပ်ပေးပေမဲ့ သူက ခဏဘဲ လုပ်ပေးတာ၊ ပြီးတဲ့ အထိ တစ်ခါမှ လုပ်ပေးတာ မဟုတ်ဘူး။ ခဏလောက် ယက်ပြီးရင် အပေါ်တက်တော့တာဘဲ။”

“ မောင်ငယ်က နင့်ကို နေ့တိုင်းလုပ်လား ”

“ အာ၊ ဆရာကြီးကလည်း၊ နေ့တိုင်း ဘယ်ကမလဲ၊ အချိန်ရတိုင်း လုပ်နေတာ။ ကိုမောင်ငယ်က တအားလုပ်တာ ဆရာကြီးရ။”

“ နင်ကလည်း ကြိုက်တယ်မို့လား”

“ ဟီး.ဟီး..ဟီး…ဆရာကြီးကလည်း ကြိုက်တာပေါ့၊ ကောင်းတာကိုး။”

“ ကဲ၊ ကဲ၊ ငါ့ကိုလည်း ပေးလုပ်ဦး။ ငါလည်း အရမ်းလိုချင်နေပြီ။”

“ သိပါတယ် ကြည့်ပါလား ဆရာကြီး ဟာကြီးက ထောင်နေလိုက်တာ နည်းနည်းနောနောကြီး မဟုတ်ဘူး။”

“ ငါ့ဟာနဲ့ နင့်လင်ဟာ ဘယ်ဟာက ပိုကြီးလဲ။ ”

“ အင်;….ဆရာကြီးဟာက အရမ်းတုတ်တယ်။ ကိုမောင်ငယ့်ဟာက နည်းနည်းသွယ်ပြီး ဆရာကြီးဟာထက် နည်းနည်းတော့ ပိုရှည်မယ်ထင်တာဘဲ။”

ဦးမင်းမောင်သည် ပြောပြောဆိုဆို မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီး တဆက်ထဲ သူ့ဘက်သို့ ဆွဲလှည့်လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် မိတူးမာ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ထောင်လိုက်ပြီး သူက ပေါင်ကြားတွင် နေရာယူလိုက်သည်။ မိတူးမာကလည်း သူမ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဆွဲကားပေးလိုက်ရာ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို လက်ခံရန် အဆင်သင့် ဖြစ်သွားလေတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာပေါင်ကြားတွင် ဒူးကို ကား၍ ထောက်လိုက်ပြီး သူ၏လီးကို လက်တဘက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် ဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းလိုက်ရာ မိတူးမာက အသက်ရှူအောင့်ကာ အံကြိတ်၍ ခံနေလိုက်သည်။

“ နာလို့လားဟဲ့”

“ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဆရာကြီးရဲ့၊ ရပါတယ်၊ နည်းနည်းကြပ်လို့ပါ။”

အဝင် အနည်းငယ်ကြပ်သော်လည်း သူမ၏ စောက်ရည်များနှင့် ရွှဲနေပြီး ချွဲနေသဖြင့် ဦးမင်းမောင်၏ လီး တစ်ချောင်းလုံးသည် စောက်ခေါင်းအဆုံးထိ ဝင်သွားလေသည်။ လီးဆုံးတော့မှ မိတူးမာက အောင့်ထားသော အသက်ကိုရှူထုတ်လိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်ကို ပြုံးကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါမှ ဦးမင်းမောင်က တဖြေးဖြေး စလိုးပါတော့သည်။ လိုးနေရင်း စောက်ရည်များ ပိုထွက်လာရာ အနည်းငယ် ပို၍ သွက်သွက်လေး လိုးပေးနေလိုက်တော့သည်။

မိတူးမာကို မောင်ငယ်က ကောင်းကောင်းလိုးပေးထားသဖြင့် စောက်ဖုတ်ကို သူက ပိုကောင်းအောင် မလိုးပေးနိုင်ပါက သိက္ခာကျစရာ ဖြစ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်မှာ သူ့စိတ်ကို ထိန်းရင်း မှန်မှန်လိုးလိုက် သွက်သွက်လိုးလိုက်နှင့် စိတ်တိုင်းကျ လိုးနေပါတော့သည်။ မိတူးမာကလည်း နကိုကတည်းက အလိုးခံရတာ ကြိုက်သူဖြစ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်လိုးနေသမျှ သူမကလည်း အောက်မှ ပြန်ကော့ကော့ပြီး စည်းချက်ညီညီ ခံနေပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်မှာ အိမ်မှ ဇနီးကို လိုးရာတွင်လည်း အနည်းဆုံး နာရီဝက်တော့ ကြာတတ်သည်ဖြစ်ရာ ဤတခါတွင်တော့ ကြာနိုင်သမျှကြာအောင် ထိန်း၍ လိုးနေပေသည်။ အပေါ်မှ ဆောင့်လိုးနေရာမှ နည်းနည်းညောင်းလာသဖြင့် မိတူးမာကိုယ်ပေါ် ဖိပြီး လှေကြီးထိုးပုံစံ တခါပြောင်းလိုးလိုက်ပြန်ပါသည်။ လှေကြီးထိုးပုံစံနှင့် အတော်ကြာကြာ လိုးပြီးနောက် လီးကို တပ်ရက်သား မိတူးမာကို ဖက်၍ အပေါ်ဘက်သို့ တင်လိုက်ပါသည်။

မိတူးမာကလည်း သူ့အလှည့်ရောက်ပြီကို အလိုလို သိပြီး အပေါ်မှ ဆောင့်ပါတော့သည်။ ငယ်ရွယ်သူလည်းဖြစ် ထန်သူလည်း ဖြစ်လေရာ မိတူးမာသည် အပေါ်မှ ဖင်ကို ကြွကြွပြီး လီးဆုံးခါနီးထိ ထုတ်ပြီးမှ အသားကုန် ပြန်ဖိဖိဆောင့်ချ လိုးနေပါတော့သည်။

မိတူးမာက သူ့စိတ်တိုင်းကျ မီးကုန်ယမ်းကုန် တဖုန်းဖုန်း တဖျောင်းဖျောင်း ဆောင့်နေရာ သူမ တကိုယ်လုံးလည်း ချွေးများရွှဲနစ်နေပါတော့သည်။ မိတူးမာစိတ်တိုင်းကျ အချိန်တော်တော်ကြာကြာ လိုးစေပြီးမှ ဦးမင်းနိုင်သည် အပေါ်ဘက်သို့ နေရာပြန်ယူလိုက်ပါသည်။ ဒီတခါတွင်တော့ မိတူးမာ၏ ပေါင်တစ်ချောင်းကို ခွ၍ ဘေးတစောင်းပုံစံအတိုင်း ခွပြီး အသားကုန် တဖုန်းဖုန်း ပစ်ဆောင့်၍ လိုးပေးလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ

“ အီ…အီး… အိ….အားးးးးးးး……အားးးးးး..အု. အ. အား….အား…ဆရာကြီးရေ လုပ်ပါ ..အသားကုန်လုပ်ပါ… ကောင်းလွန်းလို့ပါ… လုပ်ပါ ဆောင့်ပါ.. အမလေး သေပါပြီ…. ကောင်းလိုက်တာ.. အား..အားး ကောင်းလိုက်တာ ဆရာကြီးရယ် ကောင်းလိုက်တာ အား အား”

ဟု အသားကုန် အော်နေပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်လည်း စိတ်တိုင်းကျ ဆောင့်လိုးလိုက်ပြီး သူ့လရည်များကို မိတူးမာ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးလိုက်ပါတော့သည်။ ဤတခါတွင်တော့ ဦးမင်းမောင် စကားပင် မပြောနိုင်တော့ဘဲ ဟောဟဲလိုက်၍ မောနေပါတော့သည်။ သူ၏လီးကို မိတူးမာ စောက်ခေါင်းထဲမှ ဆွဲထုတ်ပြီး မိတူမာဘေးတွင် လှဲချ အမောဖြေနေလိုက်ရပါသည်။ မိတူးမာမှာလည်း မောနေပြီး ဦးမင်းမောင်ကို ဖက်၍ နှစ်ယောက်သား အနားယူနေလိုက်ကြပါသည်။

နှစ်ယောက်သား အမောပြေမှ အချိန်ကို ကြည့်လိုက်ရာ နေ့လည် တစ်နာရီ ထိုးနေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ မိတူးမာက

“ ဆရာကြီးလည်း ဆာရောပေါ့ မိတူးမာ ထမင်းခူးလိုက်တော့မယ်နော်”

“ အေးအေး နင်လည်း အတူလာစားလေ၊ နှစ်ယောက်စာ တခါတည်းခူးလိုက်”

“ ဟုတ်ကဲ့၊ ဆရာကြီး”

မောမော ဆာဆာနှင့် မိတူးမာပြင်ပေးသော ထမင်းကို အဝစားလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်သည် ခင်းထားသော ဖျာပေါ်တွင် ခဏလှဲလိုက်လေသည်။ မိတူးမာက အိုးခွက်ပန်းကန်များကို ဆေးကြောပြီး ဦးမင်းမောင် ဘေးသို့လာ၍ ထိုင်လိုက်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်က ဆွဲလှဲလိုက်ပြီး ဖက်ထားလိုက်ပါသည်။

“ နင်က တော်တော် တော်တာဘဲ၊ ပြောစမ်းပါဦး မောင်ငယ်နဲ့ မယူခင် အရင်ရော ရည်းစားတွေဘာတွေ ရှိတယ်မို့လား။”

“ အာ။ ဆရာကြီးက မသိလို့၊ ကိုမောင်ငယ်နဲ့ မယူခင် အရင်က မိတူးမာ လင်တစ်ယောက်ရဘူးသေးတယ်။ ကွဲသွားတာ။ အဲဒီကောင်က အရက်သမား ကြက်သမား။ မိတူးမာဘဲ အလုပ်ပေါင်းစုံ လုပ်ပြီး ရှာကျွေးရတာ။ ပြီးတော့ လူကိုလည်း ရိုက်ချင်သေးတယ်။ ၂ နှစ်လောက်တော့ သည်းခံပြီး ပေါင်းပါသေးတယ်။ နောက်တော့လည်း မခံနိုင်တော့လို့ ကွာလိုက်တော့တာ။”

“ အလိုးတော့ ကောင်းတယ်မို့လား”

“ ဟီးဟီး၊ ဆရာကြီးကလည်း၊ အဲဒါကြောင့် ၂ နှစ် ခံတာပေါ့။ သူနဲ့မကွဲခင် ကိုမောင်ငယ်နဲ့တွေ့တာ။ ကိုမောင်ငယ်က မိတူးမာကို သနားပြီး ဒီကောင့်ကိုကွာလိုက်ရင် သူယူမယ်ဆိုလို့ မိတူးမာ သူ့ကို ကွာလိုက်တာ။”

“ သူနဲ့ မကွာခင် မောင်ငယ့်ကိုကော နင်ပေးလိုးခဲ့သေးလား။”

“ အင်းပေါ့၊ တော်ကြာ ကိုယ်နဲ့ရမှ ပန်းသေနေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲနော့။”

“ ဟားဟားဟား၊ ဟုတ်ပါ့ကွာ၊ အဲဒီတော့မှ မိတူးမာတို့ ဒုက္ခရောက်မှာနော်။ မောင်ငယ်နဲ့ ရပြီးတော့ကော တခြားကောင်တွေနဲ့ လုပ်ဖြစ်သေးလား။”

“ အင်၊ မလုပ်ဖြစ်ပါဘူးနော်၊ ခုမှ ဆရာကြီးတစ်ယောက်တည်းနဲ့ ဖြစ်တာ။ ဒါတောင် မိတူးမာ ဘာဖြစ်သွားမှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို မသိတော့ဘူး။”

“ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး နင်ငါ့ကို သနားသွားလို့ ဖြစ်မှာပေါ့”

“ အင်း၊ ဟုတ်မှာပေါ့နော်။”

“ ကဲ၊ မိတူးမာရေ၊ ပြော၊ ဒီတခါ ဆရာကြီး မြို့ကပြန်လာရင် နင့်အတွက် ဘာယူလာရမလည်း။”

“ အောင်မယ်လေး မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာကြီးရယ်။ ကိုမောင်ငယ် ရိပ်မိပြီး ပြသနာတွေ တက်ကုန်ပါဦးမယ်။ မိတူးမာက ဆရာကြီးကို တစ်ခုခု လိုချင်လို့ ခံတာ မဟုတ်ပါဘူးနော်။ သက်သက်ကို ခံချင်လို့ခံတာ။ တစ်ခုခု လိုချင်လို့ခံရင် ဖာ ဖြစ်သွားမှာပေါ့။”

“ အေးပါ ကလေးရယ်။ ကောင်းပါပြီ၊ ကျေးဇူးလည်းတင်ပါတယ်။

ဦးမင်းမောင်တို့ နှစ်ယောက် အပူအပင်ကင်းကင်း အေးဆေးစွာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်၍ စကားပြောနေခြင်းမှာ အကြောင်းရှိပေသည်။ ဤငါးကန်များရှိသော ဧရိယာတွင် အပြင်လူ ကန်ဘောင်ပေါ် လျှောက်ခွင့်မရှိပါ။ လူစိမ်းလာလျှင်လည်း ကန်တွင်မွေးထားသော ခွေး ၃ ကောင်က အရင် ဟောင်၍ ဆီးကြိုပါလိမ့်မည်။

ကိုယ့်ကန်မှ လူများပြန်လာလျှင်လည်း ခွေးများက တဲအောက်မထ၍ ပြေးကြိုတတ်သောကြောင့် ဦးမင်းမောင်တို့မှာ အပူအပင် ကင်းစွာပင် နေချင်သလိုနေ နေကြခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင်တို့လှဲနေစဉ် မိတူးမာ၏ ကလေးလေးမှာ သေးပေါက်ချ ပြီး နို့ဆာလာသဖြင့် နိုးလာပါတော့သည်။ မိတူမာက ကလေးကို အနှီးလဲပေးပြီး ထိုင်၍နို့တိုက်နေလိုက်ရာ ဦးမင်းမောင်က ဘေးမှ နေ၍ သူမ၏ နို့လေးကို နယ်လိုက် ဖင်ကို ပွတ်လိုက်နှင့် လုပ်ချင်သလို လုပ်နေပါတော့သည်။

“ ဆရာကြီးနော် ဆရာကြီး လျှောက်လုပ်နေတာနဲ့ မိတူးမာ နောက်တခါ လိုချင်လာပြီနော်။“

“ မပူပါနဲ့ဟာ၊ ကလေးနို့စို့ပြီးရင် နောက်တခါပေါ့။”

“ အွန်၊ ဆရာကြီးက တကယ်ပြောတာလား။”

“ ဟ၊ တကယ်ပြောတာပေါ့၊ ဘာလဲ နင်က ငါမနိုင်တော့ဘူးထင်လို့လား။”

“ တကယ်ဆိုရင်လဲ ပြီးရော။ ကဲ ကလေးလဲ ဝပြီ။ ခန အောက်ချထားလိုက်ဦးမယ်။”

မိတူးမာက ကလေးကို ဘေးမှာ အနှီးခင်းပြီး ချထားလိုက်ရာ ကလေးမှာ သူ့ဖာသာသူ ဆော့နေပါတော့သည်။

ကလေးကိစ္စပြီးသည်နှင့် ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို ဖက်ပြီး နမ်းလိုက်သည်။ အခုန တခါက လိုရင်းကို တိုက်ရိုက်ရောက်သွားသောကြောင့် ဖက်ရမ်း နမ်းရှုံ့ ခြင်း မလုပ်ဖြစ်လိုက်ပါ။ ဤတခါတွင်တော့ မိတူးမာကို ရင်ခွင်ထဲသွင်းပြီး မက်မက်မောမော နမ်းလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာ၏ နှုပ်ခမ်းကို အကြာကြီး စုပ်နမ်းနေလိုက်ရာ မိတူးမာကလည်း ပြန်နမ်းရင်း သူမ၏ လျှာကို ဦးမင်းမောင်၏ ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလာပါသည်။

ဦးမင်းမောင်က ဝင်လာသော လျှာကို ပြန်၍ စုပ်ပေးလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ မျက်စေ့ကို မှိတ်၍ အရသာ ခံနေပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်တို့နှစ်ယောက် အေးအေးဆေးဆေး သမီးရည်းစားများသဖွယ် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြင်နာစွာ နမ်းလိုက် စကားပြောလိုက်ဖြင့် လောက စည်းစိမ်ခံနေကြပါသည်။ နဘေးတွင်ဆော့နေသော ကလေးငယ်က လည်း သူ့အမေ၏ ဖောက်ပြန်ရေးကားကို စောင့် ကြည့်ရင်း ပျင်းလာသည့်နှယ် အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။

“ ဆရာကြီးက ဆရာကြီး မိန်းမကိုလည်း နေ့တိုင်းလုပ်တာဘဲလား။”

“ အေး၊ လုပ်တာပေါ့၊ ရာသီလာတဲ့အချိန်တောင်ရှောင်တာ မဟုတ်ဘူးဟ။”

“ ဆရာကြီး မိန်းမကလည်း ကြိုက်တယ်ထင်တယ်နော်၊ သူ လာလယ်တုန်းက ကြည့်ရတာ တော်တော်ထန်မဲ့ပုံဘဲ။ နှုတ်ခမ်းမွှေး ရေးရေးနဲ့နော်။”

“ အင်း ငါ့မိန်းမလည်း ထန်တော့ထန်ပါတယ်၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးနဲ့တော့ ဆိုင်မဆိုင်တော့မသိဘူး၊ နင်ဆို နှုတ်ခမ်းမွှေးလည်း မရှိဘဲနဲ့ တော်တော်ထန်တာဘဲ ဟာ။”

“ နှုတ်ခမ်းမွှေး ရှိတဲ့မိန်းမက ပိုထန်တယ်လို့ပြောတယ် ဆရာကြီးရဲ့။”

“ အေးလေ၊ ဟုတ်ချင်လဲ ဟုတ်မှာပေါ့။”

“ ဆရာကြီးတို့ မြို့မှာက ဒီမှာလိုတော့ ဘယ်လွှတ်လပ်ပါ့မလဲနော်။ နေ့ခင်းဆို ကလေးတွေ ရှိရင် ဘယ်လုပ်လို့ ရပါ့မလည်း နော်။”

“ ရတာပေါ့၊ ဘယ်အချိန်မဆို လုပ်လို့ရအောင် ငါတို့က သီးသန့် အခန်း ဖွဲ့ထားတာ၊ တော်ရုံတန်ရုံဆို အပြင်က အသံတောင် မကြားရဘူး။ နောက်ပြီးတော့ ရေချိုးခန်းက အိပ်ခန်းထဲမှာလေ။ အဲဒီတော့ လုပ်ပြီးရင် အသာလေး ရေဆေးပြီး ထွက်သွားလိုက်ရုံဘဲဟ။”

“ အော် ဟုတ်လား၊ ကောင်းတာပေါ့။”

မိတူးမာက စကားပြောရင်းနှင့် ဦးမင်းမောင်၏ ပုဆိုးကို ခါးထိ မလိုက်ပြီး လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖြေးဖြေးလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်နှင့် နယ်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးသည်လည်း မာတောင်လာပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က

“ နင်ငါ့ဟာကြီးကို နဲနဲ စုပ်ပေးပါလား”

“ အင်းစုပ်ပေးမယ်လေ”

ပြောပြောဆိုဆို မိတူးမာက လှဲနေရာက ထထိုင်လိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို ကုန်းစုပ်လိုက်သည်။ မိတူးမာသည် လီးကို လက်နှစ်ချောင်းဖြင့်ဆုပ်ကိုင်၍ အပေါ်အောက် ဂွင်းထုသကဲ့သို့ လုပ်ပေးနေရင်း လီးထိပ်ကွမ်းသီးလုံးကြီးကို သူမ၏ ပါးစပ်ထဲထည့်၍ မက်မက်မောမောပင် စုပ်နေပါတော့သည်။

သူမ စုပ်နေပုံက တာဝန်ကျေရုံမဟုတ်ဘဲ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အားရပါးရ စုပ်ပေးနေချင်းဖြစ်သည်။ လျှာဖျားဖြင့်လည်း လီးထိပ်ကို ဖိဖိပြီးယက်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်မှာ ကော့နေရပေသည်။ အတန်ကြာစုပ်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်၏ လီးမှာ မာတောင့်လာပြီး လုံး၀ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ပြီးလုပြီးခင် ဖြစ်လာသဖြင့်

“ ဟဲ့တော်တော့၊ တော်တော့၊ ငါပြီးသွားလိမ့်မယ် ”

ဟု ပြောကာ လီးကို သူမ၏ ပါးစပ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သို့သော် မိတူးမာက လုံးဝအလွတ်မပေးပဲ အတင်းဆွဲ၍ ဆက်စုပ်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်မှာ လုံး၀ မထိမ်းနိုင်တော့ဘဲ မိတူးမာ၏ ပါးစပ်ထဲတွင် သူ၏ လရည်များကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်၏ လရည်များ လုံးဝမကျန်တော့သည်အထိ စုပ်လိုက်ပြီးမှ လရည်အားလုံးကို မိတူးမာသည် မျိုချလိုက်ပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်က မီးတူးမာကို မယုံသလို ကြည့်နေရင်း မောလှိုက်နေပေသည်။ မိတူးမာက

“ အဲတာ ခုနက ဆရာကြီး မိတူးမာကို ကောင်းကောင်းလုပ်ပေးလို့ ကျေးဇူးပြန်ဆပ်တာ။”

“ ကောင်းလိုက်တာဟာ၊ နင်ကတော့ ဆရာမကြီးဘဲ၊ တော်လိုက်တာ၊”

မိတူးမာသည် ဦးမင်းမောင်၏ အနည်းငယ်ပျော့ဖတ်ဖတ်ဖြစ်သွားသော လီးကို ဆက်မစုပ်တော့ဘဲ လက်ဖြင့်သာ အသာအရာ နယ်နေလိုက်ပါသည်။ ဤကဲ့သို့ နယ်နေရာ သိပ်မကြာမီတွင်ပင် ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးမှာ မူလကကဲ့သို့ ပြန်လည်၍ ဒင်ပြည့် ကျပ်ပြည့် တောင်လာပါတော့သည်။ မိတူးမာက တောင်မတ်နေသော လီးကို တခါထပ်၍ စုပ်ပြန်လေသည်။ ဦးမင်းမောင်ကလည်း အားကျမခံ မိတူးမာ၏ ဖင်ကြီးကို သူ့မျက်နှာဘက်သို့ ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့ ခေါင်းပေါ် ခွစေလိုက်ပါသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်မှာ 69 ပုံစံ ဖြစ်သွားပြီး ဦးမင်းမောင်က အောက်မှ မိတူးမာက အပေါ်မှ ဖြစ်နေပါသည်။ ဤပုံစံအတိုင်း မိတူးမာကလည်း ဦးမင်းမောင်၏ လီးကို အားရပါးရစုပ်နေသလို ဦးမင်းမောင်ကလည်း မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပယ်ပယ်နယ် ယက်နေပါတော့သည်။ နှစ်ယောက်သား ယက်ရင်း စုပ်ရင်းနှင့် အချိန် အတော်ကြာလာသောအခါ မိတူးမာက လီးစုပ်ချင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး ထလိုက်ပါသည်။

ထို့နောက် ဦးမင်းမောင်ပေါ် ခွလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို ကိုင်လျှက် သူမ၏ စောက်ဖုတ်နှင့် တေ့လိုက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်ပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးလည်း စောက်ရည်များ တံတွေး များဖြင့် ရွှဲနေသော မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လျှောကနဲ ဝင်သွားပါတော့သည်။ အဆုံးထိဝင်သွားပြီးသောအခါ မိတူးမာသည် ပထမအကြိမ်တုန်းကကဲ့သို့ အသားကုန် မဆောင့်သေးဘဲ လီးကို တဆုံးထည့်ထားပြီး ညောင့်နေပါတော့သည်။

မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ပြီး ဖင်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ညောင့်နေရင်း တအင်းအင်း နှင့် အရသာခံနေပါသည်။ ဦးမင်းမောင်ကလည်း သူမလုပ်ချင်သလို လုပ်ခွင့်ပေးထားလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲတွင် ပြည့်ကြပ်နေပြီး စောက်ဖုတ်နံရံက သူ့လီးတချောင်းလုံးကို ညှစ်ကစားနေသည်ကို ကောင်းကောင်းကြီး အရသာ ခံနေလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာက ဖြေးဖြေးလေး ညောင့်နေရာမှ အသွင်ပြောင်းပြီး ဖင်ကို ကြွကြွပြီး လိုးပါတော့သည်။

သူလိုးနေပုံက အရှိန်နှေးလိုက် မြန်လိုက်၊ တခါ ဖြေးဖြေးဆောင့်လိုက် အား နှင့် တဖုံးဖုံးဆောင့် လိုက်နှင့် လီးတစ်ချောင်းလုံးကို သူမ စိတ်တိုင်းကျ လိုးနေပါတော့သည်။ ဤတခါတွင်တော့ မိတူးမာက ဦးမင်းမောင်ကို ပုံစံပြောင်းခွင့် လုံးဝမပေးဘဲ သူမကသာ ဦးဆောင်၍ သူမ စိတ်တိုင်းကျ လိုးနေပါ တော့သည်။ ဦးမင်းမောင်မှာလည်း အရင်ကတည်းက အောက်မှနေရလျှင် တော်တော်နှင့် မပြီးတတ်သူဖြစ်ရာ မိတူးမာမှာ ပွဲတော်ကြီး နှင့် တွေ့နေရပါတော့သည်။

မိတူးမာမှာ လိုးရင်း လိုးရင်းနှင့် တော်ချင်သလိုဖြစ်လာသော အခါမှ ဦးမင်းမောင် ပြီးနိုင်ရန် အပေါ်မှ အသားကုန် တဖုံးဖုံးဆောင့်ပါတော့သည်။ သူမ ဘယ်လို ဆောင့်ဆောင့် ဦးမင်းမောင်က မပြီးနိုင်တော့သဖြင့် မိတူးမာမှာ ချွေးတလုံးလုံးနှင့် မောဟိုက်နေပါတော့သည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ ဦးမင်းမောင်က သူမကို အတင်း အောက်ဘက်သို့ပို့လိုက်ပြီး တပေါင်ကျော် ကပ်ကျေးကိုက် တက်ခွကာ မီးကုန်ယမ်းကုန် တဖုံးဖုံးလိုးလိုက်တော့မှ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လရည်များ ပန်းထွက်သွားပြီး ပြီးသွားပါတော့သည်။

မိတူးမာလည်း ဤတခါတွင်တော့ မျော့မျော့လေးသာ ကျန်တော့ပြီး အသက်ကို ပြင်းစွာရှူ၍ စကားတခွန်းမှ မပြောနိုင်တော့ဘဲ ပက်လက်ကလေး လှဲနေလိုက်ပါသည်။ ဦးမင်းမောင်မှာလည်း မိတူးမာ ဘေးတွင် လှဲရင်း အမောဖြေနေလိုက်ပါတော့သည်။ တော်တော်ကြာကြာ အနားယူပြီးမှ မိတူးမာသည် ထလိုက်ပြီး ရေချိုးရန် ကန်ထဲသို့ ဆင်းသွားပါသည်။

ဦးမင်းမောင်လည်း သူမနောက်သို့ လိုက်ဆင်းလိုက်ပြီး ရေချိုးလိုက်ပါသည်။ ရေချိုးပြီးသောအခါ မိတူးမာက ရေနွေးတည်ပြီး ဦးမင်းမောင်အား ကော်ဖီမစ် တစ်ခွက်ဖျော်တိုက်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက် လိုးခဲ့သောနေရာကို ရေစို အဝတ်ဖြင့် တိုက်နေပါသည်။ တဲတစ်ခုလုံးလည်း လရည်နံ့နှင့် စောက်ရည် အနံ့တို့ဖြင့် မွှန်ထူနေပါသည်။ မိတူးမာဘယ်လိုတိုက်တိုက် အနံ့က မပျောက်နိုင်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်က ဒီဇယ်နှင့် တိုက်ခိုင်းလိုက်သောအခါမှ အနံ့ ပျောက်ပါတော့သည်။

အချိန်ကလည်း ညနေ ၅ နာရီ ကျော်နေ ပြီဖြစ်ရာ ဝါးသွားတိုက်သူများလည်း ပြန်ရောက်ခါနီးပြီဖြစ်၍ မိတူးမာက အားလုံးအတွက် ညနေစာကို ချက်ပြုတ် နေလိုက်ပါသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည်လည်း အဝတ်အစား အပြည့်အစုံဝတ်၍ ဘာမှ မဖြစ်သကဲ့ သို့ ကျန်သူများ ပြန်အလာကို စောင့်နေလိုက်ကြပါသည်။ ညနေ ၆ နာရီ ကျော်ပြီး မှောင်ကာနီးမှ ဦးမြကြီးတို့ အားလုံးပြန် ရောက်လာကြပါသည်။

ဦးမင်းမောင်က ပါလာသော ဝါးများကို လှေပေါ်တွင်ပင် ထားခိုင်းလိုက်ပြီး မနက်မှ ဆက်လုပ်ရန် ပြောပြီး အားလုံးအား ထမင်း စားခိုင်းလိုက်ပါသည်။ ထမင်းစားပြီးကြသောအခါ အားလုံးသည် မောမော နှင့် အလျှိုအလျှို မိမိတဲသို့ မိမိပြန်သွားကြပါတော့သည်။ မိတူးမာလည်း ကလေးပိုက်ပြီး မောင်ငယ် နောက်သို့ လိုက်ပါသွားပါတော့သည်။ နေ့ခင်းက အရှိန်နှင့် ဦးမင်းမောင်လည်း စောစော အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။

မနက် ဦးမင်းမောင် အိပ်ယာမှ နိုးသောအခါ အလုပ်သမားများမှာ ငါးစာ ကျွေးပြီးနေပြီး မနေ့က တိုက်လာသော ဝါးများကို လှေပေါ်မှ ကန်ဘောင်ပေါ်သို့ တင်နေကြပါသည်။ နေ့လည် ထမင်းစားချိန်ကျမှသာ အလုပ်အားလုံး ပြီးသွားပါတော့သည်။ အလုပ်ပြီးသွားသောအခါ ထမင်းစားလွှတ်လိုက်ပြီး ဦးမင်းနိုင်လည်း ကိုမြကြီးတို့တဲတွင် ထမင်း စားရင်း နောက်နေ့များတွင် ရှေ့ဆက်လုပ်ရမည့် အလုပ်များအကြောင်းကို ဆွေးနွေးနေလိုက်ပါသည်။

နေ့လည် ခဏအနားယူကြပြီးသောအခါ အလုပ်သမားအားလုံး အလုပ်ပြန်စရန် ရောက်လာကြပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်က သူတို့အားလုံးကို ဘေးကန် ငါးဖော်နေရာသို့ သွားကူရန် လွှတ်လိုက်ပါသည်။ ငါးကန်များတွင် ဤကဲ့သို့ပင် သူ့ကန် ကိုယ်ကူ ကိုယ့်ကန် သူကူနှင့် နေကြရပါသည်။ သူတို့အားလုံး ထွက်သွားသောအခါ ဦးမင်းမောင်က ကန်ကို လျှောက်ပတ်ကြည့်သလိုလိုနှင့် ဒေါ်ကျော့တို့ တဲဘက်သို့ အရင်သွားလိုက်ပါသည်။ ဒေါ်ကျော့က

“ ဆရာကြီး ကန်ပတ်နေတာလား”

“ ဟုတ်တယ်ဗျ၊ မနက်ဖန် ပြန်မှာဆိုတော့ လမ်းလေးလဲလျှောက်ရင်း ဘာတွေလုပ်စရာရှိသေးလဲလို့ လိုက်ကြည့်နေတာ”

“ မပူပါနဲ့ ဆရာကြီးရယ်။ ကိုမြက ဒီကန်ကို သူ့ကန်လို စောင့်ရှောက်တာပါ။”

“ ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ ကျနော်လည်း လျှောက်သာ ကြည့်နေတာပါ၊ ပြောစရာဘာမှ မရှိပါဘူး။”

ဒေါ်ကျော့နှင့် အလာပ သလာပ ပြောပြီး ရှေ့ကန်ကို ဆက်ပတ်လိုက်ပါသည်။ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ မိတူးမာထံသွားပြီး အခြေအနေပေးပါက တချီလောက်ဆွဲရန်ဖြစ်ပါသည်။ မိတူးမာ အကြောင်းကို စဉ်းစားလိုက်သည်နှင့် လီးက တောင်လာပါသည်။ ကြည့်မည့်သူလည်းမရှိတော့ တောင်နေသောလီးကို ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားလိုက်ပြီး ဆက်လျှောက်ခဲ့ပါသည်။

မိတူးမာတို့ တဲနားရောက်လာသောအခါ မည်သည့်အသံမှ မကြားရ၍ ရှိမှ ရှိရဲ့လား၊ တော်ကြာ ကလေးပိုက်ပြီး ဟင်းစားလေးများ ရမလားလို့၊ ဟိုဘက်ကန်လိုက်သွားရင်တော့ ဒုက္ခပါဘဲဟု တွေးနေမိရင်း မိတူမာတို့တဲရှေ့ ရောက်လာပါသည်။ တဲထဲသို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်သောအခါ ပုခက်ထဲတွင် ကလေးကို တွေ့ရ ပြီး ဘေးမှ ဖျာပေါ်တွင် မိတူးမာတစ်ယောက် ထမီရင်လျှားနှင့် လှဲအိပ်နေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ ဦးမင်းမောင်လည်း တဲပေါ်သို့တက်လိုက်ရာ ငြိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားသဖြင့် မိတူးမာ ခေါင်းထောင်ကြည့်ပါသည်။

“ ဆရာကြီးပါလား၊ ကိုမောင်ငယ်တို့ရော”

“ ကိုကျော်ဌေးတို့ကန် ငါးဖော်ကူ လွှတ်လိုက်တယ်။ ဟင်းစားရတာပေါ့ဟာ။”

“ အင်၊ ဆရာကြီးကလည်း မသိရင်ခက်မယ်၊ ဟိုကရလာမဲ့ ဟင်းစားထက် ဆရာကြီး ဟင်းစားရဘို့လွှတ်လိုက်တာ မို့လား။”

“ ဒီကောင်မလေးက တော်တော် တော်တာဘဲ။ မပြောဘဲနဲ့ကို သိနေတယ်နော်။”

“ သိတာပေါ့၊ မြွေမြွေခြင်း ခြေမြင်တယ်လေ ဆရာကြီးရဲ့၊ ဟီးဟီး၊”

ဦးမင်းမောင်လည်း မိတူးမာဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး တခါထဲ ထမီထဲလက်ထည့်ပြီး မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကို တန်းနှိုက်လိုက်ပါသည်။

“ ဟာ နှင့်ဟာကြီးကလည်း ရွှဲနေပါလား။ နင်ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလည်း”

“ အာ၊ ဆရာကြီးကလည်း ဘာမှစဉ်းစားနေလို့မဟုတ်ဘူး။ ကိုမောင်ငယ် ထမင်းစားပြီး တချီလုပ်သွားလို့ သူ့အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနေတာ။ နေဦး။ ရေဆေးလိုက်ဦးမယ်။”

“ နေပါစေ၊ မဆေးနဲ့၊ ငါဒီအတိုင်းဆက်လိုးမယ်။ ငါက တခါတခါ သူများလိုးပြီးကာစ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လိုးကြည့်ချင်နေတာနဲ့ အတော်ဘဲ။ ”

ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ၏ ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး စောက်ရည်များ လရည်များနှင့် ရွှဲနေသော စောက်ဖုတ် ကြီးကို ပွတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် အချိန် သိပ်မဖြုံးတော့ဘဲ မိတူးမာ၏ ပေါင်ကို ဆွဲမလိုက်ပြီး ကားလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် အောက်နားတွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီး တောင်မတ်နေသော သူ၏လီးကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။

မောင်ငယ်လိုးထား၍ ချောနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးမှာ အတားအဆီး မရှိ ရှောကနဲ ဝင်သွားပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်သည်လည်း ရသည့်အချိန်လေးတွင် လိုးရသည်ဖြစ်ရာ မနေ့ကကဲ့သို့ အချိန်ဆွဲလိုးမနေတော့ဘဲ၊ စသည်နှင့် တဖုံးဖုံး တဒိုင်းဒိုင်း ဆောင့်ပါတော့သည်။ မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကလည်း ရွှဲရွှဲစိုနေရာ ဆောင့်လိုးရသည်မှာ ပိုသွက်နေပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်တွင် ထမ်းတင်လိုက်ကာ ကိုယ်လုံးကို ကိုင်းလိုက်ပြီး လက်နှစ်ဘက်ကို မိတူးမာ၏ လည်ပင်းတဘက်တချက်ဘေးတွင် ထောက်ထားလိုက်ပြီး အားကုန်ဆောင့်ပါတော့သည်။ မိတူးမာမှာလည်း ကိုယ်လုံးက လုံးဝခေါက်ချိုး ချိုးထားသလို ဖြစ်နေပြီး လီးကြီးက သားအိမ်၀ထိ လာထိ နေပြီး တဒုတ်ဒုတ်နှင့် ထိနေသလို ခံစားနေရပါသည်။

ဤပုံစံမျိုးနှင့် တဆက်ထဲ အချက် ၂၀၀ ခန့် မနားတန်း အသားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်ရာ မိတူးမာလည်း တသက်စာ ရသွားပြီး ဦးမင်းမောင်လည်း မိတူးမာ စောက်ဖုတ်ထဲတွင် လရည်များ ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးသွားပါတော့သည်။ ပြီးသွားသည်နှင့် ဦးမင်းမောင်သည် တဲထဲတွင် အချိန် ဖြုံးမနေတော့ဘဲ တဲပြင်သို့ အမြန်ထွက်လိုက်ပါသည်။ မိတူးမာကတော့ လူနှစ်ယောက် တဆက်ထဲ အလိုးခံ လိုက်ရ၍ အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်ကာ မောမော ကောင်းကောင်းနှင့် အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်လည်း ဒူးချောင်ချောင်နှင့်ပင် မိမိတဲသို့ ပြန်လာလိုက်ပြီး မောမောနှင့် အိပ်လိုက်ပါတော့သည်။ ညနေ ၃ နာရီခန့်တွင် အလုပ်သမားများ အားလုံး ပြန်ရောက်လာကြသည်။ သူတို့ရောက်သည့်အချိန်တွင် ဟိုဘက်ကန်၌ အလုပ်များပြီးနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် ပြန်လာခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ကန်သို့ ပြန်ရောက်သောအခါ အစာတိုင် ထပ်တိုးသည့်အလုပ်ကို ခဏလုပ်လိုက်ပြီး အလုပ်သိမ်းလိုက်ကြလေသည်။

ညပိုင်းတွင် တီဗွီမှ ဘော်လုံးပွဲပြသဖြင့် ဘော်လုံးပွဲ သရဲများဖြစ်သော မောင်ငယ်နှင့် အခြားနှစ်ယောက်မှာ ဘောလုံးပွဲ ကြည့်ရန် အားခဲနေကြလေသည်။ ၈ နာရီ သတင်းပြီးမှ ဘော်လုံးပွဲကလာခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးမြကြီးက ဦးမင်းမောင်ကို အားနာနေသော်လည်း ဦးမင်းမောင်က

“ ရတယ် ကြည့်ကြ၊ ငါလည်း နေ့လည်က တရေးတမော အိပ်ထားလို့ မအိပ်ချင်ပါဘူး”

ဟု ပြောထားရ၏။ ဦးမင်းမောင်မှာ ဘော်လုံးပွဲကို မကြည့်ရမနေနိုင် ဝါသနာပါသူ မဟုတ်ပေ။ ကြုံရင်တော့လည်း ကြည့်လိုက်တတ်၏။ ည ၉ နာရီခန့်တွင် မိတူးမာက ကလေးကောက်ချီပြီး

“ ကဲ၊ ကိုမောင်ငယ်၊ ကျုပ်တော့ သွားတော့မယ်၊ အိပ်ငိုက်နေပြီ၊ တော် ဘောပွဲပြီးမှဘဲ ပြန်လာခဲ့တော့”

ဆို၍ သူမတို့၏တဲသို့ပြန်ရန် ဆင်းလေတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်က

“ အေး၊ ကောင်မလေး ဓါတ်မီးပါတယ်မို့လား ကလေးတဖက်နဲ့ လမ်းသေသေချာချာ ကြည့်သွားနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာကြီး”

မိတူးမာ ဆင်းသွားသွားသွားချင်း ဦးမင်းမောင်က

“ ဦးမြကြီး၊ ကျနော့ဓါတ်မီး တွေ့မိသလား၊ ကျနော် အိမ်သာ သွားမလို့”

“ ဓါတ်မီးက ဒီမှာ ဆရာကြီး၊ မောင်ငယ် မင်း အိမ်သာ ရေရော ဖြည့်ထားရဲ့လား။”

“ ဖြည့်ထားတယ် အဘ၊ အပြည့်ဘဲ”

ဦးမင်းမောင်လည်း အိမ်သာဖက်ကို ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်ခဲ့ပါသည်။ အိမ်သာကို တဲနှင့် အတော်လှမ်းလှမ်း ကန်ဘောင်ပေါ်တွင် ကန်ဘောင် အပြင်ဘက်ချမ်း၌ ဆောက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင် အပြေးတပိုင်း ခပ်သုတ်သုတ်လိုက်သော အခါ အိမ်သာ ကျော်ကျော်လေးတွင် မိတူးမာကို မီလာလေသည်။ ဦးမင်းမောင်ပြေး လိုက်လာသည်ကို တွေ့သဖြင့် မိတူးမာက ရပ်စောင့်နေလေသည်။ မိတူးမာ အနားသို့ ရောက်သောအခါ

“ ငါက နင့်နောက်လိုက်လာတာဟ၊ မောင်ငယ်တို့ ဘော်လုံးပွဲကြည့်နေတုန်း တချီလောက် ဆွဲမလားလို့”

“ ဆရာကြီးကလဲ လွန်လွန်းပါတယ်၊ နေ့ခင်းကလည်း တချီ၊ အသားကုန် ဆွဲပြီးပြီလေ၊”

“ ငါက နက်ဖန် ပြန်မှာဆိုတော့ ရသလောက် ထပ်ဆွဲလိုက်ဦးမယ်လေဟာ။ နောက်ပြီး နင့်ကို ဆွဲရတာ မဝသေးဘူးဟ။”

“ တဲက အဝေးကြီးကို ဆရာကြီး အရမ်းကြာနေရင် သူတို့စိတ်ပူပြီး လိုက်လာကြလိမ့်မယ် ဆရာကြီးရဲ့။”

“ အာ၊ နင်ကလည်း တဲထိမသွားပါဘူး၊ ဒီမှာတင်လုပ်မှာ”

“ အန်၊ ဘယ်မှာလဲ၊ ဒီကန်ဘောင်ပေါ်တင်လား”

“ အေးပေါ့၊ ကဲ ပြောနေကြာတယ်။ ကလေးကို ဟိုဘက် မြေညီရာချလိုက်။ ပြီးနင်က ဒီနားလာ”

မိတူးမာ ကလေးကို အောက်ချလိုက်တော့ ဦးမင်းမောင်က သူ့ကို ငှက်ပြောပင်အုပ်နား ဆွဲခေါ်သွားပြီး

“ ကဲနင်က ဒီငှက်ပြောပင် ကိုင်ပြီး ဖင်ကုန်းထား ”

ဟု ဆိုလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာက ငှက်ပျောပင်ကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် ကိုင်လိုက်ပြီး ခါးကို ကော့ပေးထားလိုက်ပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ ထမီကို ခါးပေါ်လှန်တင်လိုက်ရာ အောက်တွင် ဘာမှ ခံမဝတ်ထားသော မိတူးမာ၏ ဖင်ပြောင်ကြီး ပေါ်လာပါတော့သည်။ ညက လ မသာသဖြင့် တော်တော်မှောင်ရာ ကြယ်ရောင်ဖြင့်သာ ရေးရေးလေး မြင်ရပါသည်။

ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို နောက်မှ စမ်းကြည့်လိုက်ရာ ခြောက်နေသည်ကိုတွေ့ရသဖြင့် ငုတ်တုတ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကုန်းယက်လိုက်ပါသည်။ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး စိုရွှဲလာသည်အထိ ယက်လိုက်ပြီး တံတွေးများကို သူ၏လျှာဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲဝင်အောင် တွန်းတင်ပေးလိုက်ပါသည်။

စောက်ဖုတ်ယက်နေရလျှင် မရပ်ချင်သော ဦးမင်းမောင်မှာ အချိန်မရသောကြောင့် ဆက်ယက်နေချင်စိတ်ကို ထိမ်းလိုက်ပြီး မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပါသည်။ ထို့နောက် သူ၏ပုဆိုးကို မလိုက်ပြီး လည်ပင်းတွင် နောက်ပြန်ချထားလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက် လက်ဖဝါးပေါ် တံတွေးထွေးချပြီး သူ၏လီးကြီးကို တံတွေးဆွတ်လိုက်ကာ မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တခါထဲ ထိုးသွင်းလိုက်ပါတော့သည်။

သူ၏ တံတွေးများနှင့်ရော၊ မိတူးမာကလည်း ခံချင်လာပြီးဖြစ်သဖြင့် ထွက်လာသော စောက်ရည်များနှင့်ရော၊ မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်မှာ ချောနေပြီဖြစ်သဖြင့် ရှောရှောရှူရှူပင် ဝင်သွားပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်သည် မနေ့က သူ့ကို မိတူးမာက လီးနဲနဲတိုသည်ဟု ပြောထားသဖြင့် စိတ်ထဲတွင် တေးထားခဲ့ရာ နောက်မှ ဆောင့်လိုး သောအခါတွင် သားအိမ်ခေါင်းကို စောင့်မိပြီး ဒုတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသောကြောင့် ပျော်သွားပြီး မညှာမတာပင် တဖုံးဖုံးဆောင့်၍ လိုးပါတော့သည်။

မိတူးမာကလည်း တချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ ဖြစ်သာသွားသည် သူက ဖြုံတောင် မဖြုံဘဲ သူ၏ဖင်ကြီးကို ဦးမင်းမောင် ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ ပြန်၍ ကော့ကော့ ထိုးပေးနေလိုက်ပါသေးသည်။ ဦးမင်းမောင်၏ ဆောင့်အားကြောင့် ရှေ့သို့ရောက်ရောက်သွားရာ မိတူးမာမှာ ငှက်ပျောပင်ကို လက်နှင့် ထောက်မထားနိုင်တော့ဘဲ ပုခုံးနှင့် ထောက်ထားပြီး လက်ဖြင့် ဖက်ထားလိုက်ရပါ သည်။

ညအချိန်ဖြစ်သဖြင့် အသံကို လွယ်လွယ်ကြားနိုင်သောကြောင့် မိတူးမာမှာ မအော်မိစေရန် တော်တော် သတိထားနေရပေသည်။ သားအိမ်ခေါင်းကို တခါဆောင့်တိုင်း အားကနဲအားကနဲ ဖွင့်အော်လိုက်ချင်သော် လည်း အသံကြားမည်ဆိုးသဖြင့် ထိမ်းထားရရာ “အု ” ကနဲ ”အိ” ကနဲ “အင့်” ကနဲသာ အသံထွက်နေပါသည်။

မောင်နိုင်တို့က တီဗွီကြည့်နေရာ တီဗွီသံကြောင့် တခြားအသံကို တော်ရုံတန်ရုံ နှင့် မကြားနိုင်သဖြင့် ဦးမင်းမောင် ကတော့ တဖုံးဖုံးဆောင့်လိုးနေပါတော့သည်။ အချိန်နှင့် နေရာကြောင့် ပုံစံပြောင်းလိုးရန်လည်း မဖြစ်နိုင်သလို အကြာကြီးဆွဲလိုးရန်လည်း မဖြစ်နိုင်သဖြင့် အချိန်တိုတို အတွင်းမှာ ရှိသမျအားကုန်သုံး၍ မညှာမတာ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတော့ရာ မိတူးမာမှာလည်း ထိထိမိမိရှိပြီး ကောင်းလွန်းလှသဖြင့်

“ အား.. အမလေး၊ ဆရာကြီးရေ၊ ကောင်းလှချီလား၊ အား၊ အိ၊ အင့် ကောင်းတယ် ဆရာကြီးရဲ့၊ အမေရေ၊ ကောင်းလိုက်တာ။ သေတော့မှာဘဲ။ အား ကောင်းတယ်။ ကောင်းတယ်၊ ဆောင့်။ ဆောင့်၊ ဆောင့်ပါ ဆရာကြီးရယ်။ အသားကုန်ဆောင့်ပါ။ အား…အား…အားးး ပြီးတော့မယ် ဆရာကြီးရေ၊ အား..အား…..အား…. ပြီးပြီ ၊ အား ပြီးပြီ၊ အား ကောင်းလိုက်တာ၊ ကောင်းလိုက်တာ ”

ဟု ပါးစပ်က တတွတ်တွတ် ရွတ်ရင်း ပြီးသွားပါတော့သည်။ မိတူးမာ၏ အသံနှင့်ပင် ဦးမင်းမောင်မှာ ပို၍ ဖီလင် တွေတက်လာပြီး မိတူးမာပြီးပြီးချင်းမှာပင် သူလည်း လရည်များကို စောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးလိုက်ပါတော့သည်။ သူ့လီးကြီးအား မိတူးမာ စောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်နှင့် မိတူးမာလည်း ဒူးညွတ်ပြီး ငှက်ပျောပင်ကို ဖက်၍ ထိုင်ချလိုက်ရပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်လည်း လုံချည်ကိုပြန်ဝတ်ပြီး မိတူးမာဘေးတွင် မြေကြီးပေါ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး အမောဖြေနေလိုက်ပါတော့သည်။ မိတူးမာ၏ ကလေးလေး ကတော့ သူ့အမေ ၏ ဖောက်ပြန်ရေးဇာတ်လမ်းကို မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ ကန်ဘောင်ပေါ်တွင် အိပ်ကောင်းကောင်းနှင့် ဆက်အိပ် နေပါသည်။

…………………………………………….

နောက်နေ့ မနက်စောစော ရေတက်ချိန်တွင် ဦးမင်းမောင်တစ်ယောက် အိမ်ပြန်ခဲ့တော့သည်။ အပြန်လမ်းတလမ်းလုံး မိတူးမာကို လိုးခဲ့ရပုံများကို စားမြုံ့ ပြန်ရင်း သင်္ဘောပေါ်တွင် စိတ်က ထလာပြန်သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း အိမ်မှ ဇနီးချောကို တန်းလိုးရန် အားခဲထားလိုက်သည်။ ယခင်ကလည်း ဤသို့ပင် ငါးကန်မှပြန်သောနေ့ဆိုလျှင် အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း တချီဆွဲနေကျဖြစ်သည်။ ဇနီးချောကလည်း အထူးပြော စရာမလို အဆင်သင့်ပြင်ထားပြီးသား။

ဦးမင်းမောင်ထက် ၁၀ နှစ်ခန့် ငယ်သူဖြစ်ပြီး မိတူးမာပြောသလိုပင် နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးနှင့် ထန်လည်းအတော်ထန်သူဖြစ်ရာ ငါးရက်ခန့် လီးနှင့်ဝေးနေသဖြင့် အတော်လိုချင်နေလောက်ပြီ ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင် အိမ်ရောက်မည့် အချိန်သည် မနက် ၁၁ နာရီလောက်ဖြစ်ရာ ကလေးများလည်း ကျောင်းသွားကုန်ပြီး အိမ်တွင်လူရှင်းချိန်လည်းဖြစ်သည်။ ၁၀ နှစ်ကျော်ကျော် တစ်ယောက်တည်းကိုသာ လိုးခဲ့ရာမှ မိတူးမာအား ၂ ရက်သာ လိုးလိုက်ရသည် အိမ်မှ မိန်းမကို တအားသတိရပြီး တအားကျုံးချင်နေမိ သည်။ သင်္ဘော ဆိပ်ကမ်းကပ်သည်နှင့် ကားမငှားမီ အိမ်ကို ဖုံးဆက်လိုက်သည်။

“  မိန်းမရေ၊ မောင် ပြန်လာနေပြီနော်၊ အဆင်သင့်ပြင်ထား ”

“ မပူနဲ့မောင် သူများက အဆင်သင့်ဖြစ်နေတာ ၃ ရက်ရှိပြီ ”

ဦးမင်းမောင်တို့အိမ်သည် ၃၅ လမ်းထဲရှိ ကန်ထရိုက်တိုက်ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင်တို့ နေသည်မှာ ၃ လွှာတွင် ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင် အိမ်ရှေ့တွင် ကားဆိုက်သည်နှင့် ဝရန်တာတွင် ထွက်ကြည့်နေသော ဖြူဖြူဖွှေးဖွှေး ရေဆေးငါးကြီးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကသောကမျောပင် အိမ်ပေါ်သို့ တက်ခဲ့ရာ တံခါးရှေ့ အရောက်တွင် တံခါးက အနည်းငယ် ဟ နေသည်ကိုတွေ့ရသဖြင့် တွန်းဝင်လိုက်သည်။

“ ဟာ.……”

ရေဆေးငါးကြီးမှာ အိမ်ရှေ့ ဆိုဖာပေါ်တွင် ပေါင်တချောင်း ထောင် တချောင်းကိုအောက်ချ၍ ထိုင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်အစားက လုံးဝမရှိ၊ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း။ ကလေးသုံးယောက် မွေးထားသဖြင့် ဗိုက်ကတော့ အနည်းငယ်ပူချင်သည်။ လူကလည်း အရမ်းမဝသော်လည်း ပြည့်ပြည့် ဖြိုးဖြိုးဖြစ်သည်။

အသားက ဖြူစွပ်နေရသည့် အထဲ စောက်မွှေးကိုပြောင်အောင်ရိတ်ထားရာ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖောင်းမို့နေပြီး စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားတွင် စောက်စိကြီးမှာ ပြူးထွက်နေသည်။ ဦးမင်းမောင်က တံခါးကို ဆောင့်ပိတ်လိုက်ပြီး ဆိုဖာဆီသို့ အပြေးတပိုင်းသွားလိုက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည်။ စကားတခွန်းမှ မပြောဖြစ်ဘဲ မသူဇာ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို ကောက်မလိုက်ပြီး သူ့နှာခေါင်းကို မသူဇာ့စောက်ဖုတ် ကြားထဲထည့် ပြီး အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှိုက်ရှူလိုက်သည်။

“ အား…. မိန်းမရာ ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးကို လွမ်းလိုက်ရတာကွာ..”

ပြောပြောဆိုဆိုပင် ဦးမင်းမောင်သည် မသူဇာ့စောက်ဖုတ်ကို တရှုံ့ ရှုံ့ နမ်းလိုက် လျှာဖြင့် စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးအား တပြတ်ပြတ် ယက်လိုက် လုပ်နေတော့သည်။ မသူဇာသည်လည်း မခံစားရတာ ကြာပြီဖြစ်သော ဦးမင်းမောင်၏ လျှာအရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံနေရရာ ပါးစပ်မှ

“  အင်း…အင်း…..အင်း…” .

နှင့် ညည်းနေသလို တကိုယ်လုံးလည်း တွန့်ရွနေလေသည်။ ဦးမင်းမောင်သည် စောက်ဖုတ်ယက်ခြင်းကို ခေတ္တရပ်လိုက်ပြီး ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူ၏ အဝတ်အစားများကို အလျှင်အမြန်ချွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် မသူဇာ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကိုင်ပြီး ဆိုဖာလက်တန်းဘက်သို့ ဆွဲမတင်လိုက်ရာ မသူဇာ၏ ပုခုံးနှင့် ခေါင်းမှာ အောက်ဖက် သို့ဆိုက်သွားပြီး တင်ပါးမှာ လက်တန်းပေါ်သို့တင်လျှက် စောက်ဖုတ် ကြီး မိုးမျှော်သွားလေသည်။

ဦးမင်းမောင်သည် မသူဇာ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို ဖြဲလိုက်ပြီး မတ်တတ်ကပင် ကုန်းလျှက် မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ်ကို အားရပါးရ ယက်လေတော့သည်။ ခဏနေသောအခါ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လျှာကို ဝင်သလောက် ထိုးသွင်းပြီး လျှာနှင့်လိုးပေးနေလေသည်။

ဤသို့ လျှာနှင့်လိုးနေရာမှ စောက်စိအား စုပ်လိုက် စအိုဝအား ယက်လိုက် လုပ်ပေးနေပြန်ရာ မသူဇာမှာ တအားအားနှင့် ကော့လန်နေပေတော့သည်။ တော်တော်ကြာကြာ အားရအောင်ယက်ပြီးမှ တဖန်မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး သူ၏ တောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို ကိုင်၍ မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ ပြီးသူ့လီးကြီးဖြင့် မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းတလျှောက် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက် စောက်စိအား ဖိပွတ်ပေးလိုက် လုပ်နေရာ မသူဇာမှာ

“ အား… မောင်ရေ၊ ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ၊ လိုးပါတော့၊ မောင့်လီးကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်ပါတော့၊ သူဇာ မနေနိုင်တော့ပါဘူး။ အား..ရှီး….ရှီး… မောင်ရေ၊ လိုးပါ၊ လိုးပါ၊ လိုးလိုက်ပါတော့”

ဟု အော်နေလေတော့သည်။ ထိုအခါမှ ဦးမင်းမောင်က သူ့လီးကို မသူဇာ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တခါတည်း တဆုံး သွင်းလိုက်လေတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီး စောက်ခေါင်းထဲတွင် ဒုတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်နှင့် မသူဇာမှာ အားကနဲအော်ပြီး ထွန့်ထွန့် လူးသွားလေသည်။ ပြီးနောက် ဦးမင်းမောင်၏ ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ သူမ၏ ခါးကို ကော့ကော့ပေးကာ ဆိုဖာကို လက်သီးဆုပ်ဖြင့် တဖုံးဖုံးထုနေတော့သည်။

တလမ်းလုံး တောင်လာသောလီးကို အတိုးချပြီး ဦးမင်းမောင်မှာ မသူဇာအား မီးကုန်ယမ်းကုန် တဖုံးဖုံး ဆောင့်လိုးနေလေရာ မသူဇာမှာလည်း ရေငတ် တုန်း ရေတွင်းထဲကျသကဲ့သို့ စိတ်ပါလက်ပါပင် ခံနေလေတော့သည်။ ဤကဲ့သို့ အတန်ကြာ လိုးပြီးသောအခါ ဦးမင်းမောင်သည် ပြီးချင်လာလေသည်။ မသူဇာ မဝသေးသည်ကို သတိထားမိသဖြင့် ဦးမင်းမောင်က သူ့လီးအား မသူဇာ စောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ကာ မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးအား ပြန်ယက်ပြန်တော့သည်။

ဤတခါတွင်တော့ စောက်စိကိုသာ ဦးစားပေးပြီး ဖိယက်ပေးနေရာ မသူဇာမှာ တကိုယ်လုံး တုန်တက်လာပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်ကာ တချီပြီးသွား လေသည်။ မသူဇာမှာ တချီလောက်ပြီးယုံနှင့် ကျေနပ်တတ်သူ မဟုတ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်သည် ဆိုဖာပေါ်တွင် ပက်လက်အိပ်လိုက်ပြီး မသူဇာကို အပေါ် ဆွဲတင်လိုက်လေသည်။

မသူဇာကလည်း အလှည့်ကျလျှင် မနွဲ့တတ်သူဖြစ်ရာ ဦးမင်းမောင်ကိုယ်လုံးကို ခွလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို သူမလက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမ၏ စောက်ဖုတ်ဝသို့ တေ့၍ ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးတစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားသောအခါ ဖိထိုင်ထားလိုက်ပြီး မွှေ့ပေးနေလိုက်သည်။ ခနမွှေ့ပေးပြီးနောက်မှ ဦးမင်းမောင်၏ ပုခုံးကို အားယူ၍ ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ဖင်ကြီးကို လီးတဆုံးကြွကာ ပြန်ဆောင့် သွင်းလိုက်လေသည်။

ဤသို့ဆောင့်လိုးရသည်ကို သဘောတွေ့သွားသည့်အလား မသူဇာသည် ဖင်ကိုကြွလိုက် ဖိဆောင့်ချလိုက်နှင့် တဖုံးဖုံး ဆောင့်လိုးလေတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်သည် ကိုယ်ကမဆောင့်ရလျှင် မပြီးတတ်သူဖြစ်ရာ မသူဇာမှာ သူမစိတ်တိုင်းကျ မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်ဆောင့်လိုးရင်း ပါးစပ်မှ

“ အီး… အား… အီး… အား…”

နှင့် အော်နေလေတော့သည်။ မသူဇာသည် အချိန် တော်တော်ကြာကြာ လိုးပြီး တကိုယ်လုံး ချွေးများ နှင့်ရွှဲနေပြီး မောဟိုက်လာသောအခါမှ ဦးမင်းမောင်က မသူဇာ့ကို အသာအောက်ဘက်ပို့လိုက်ပြီး သူက အပေါ်မှ တဖန် ပြန်ဆောင့်လိုးပြန်တော့သည်။ ဤတကြိမ်တွင်တော့ မသူဇာလည်း ဝနေပြီဖြစ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်မှာ လုံး၀ မထိန်းတော့ဘဲ အားရှိသလောက် အကုန်ဆောင့်ကာ ပြီးလိုက်လေတော့သည်။

စိတ်ထဲမှလည်း “မိတူးမာ ဘယ်လောက်ကောင်းကောင်း မိသူဇာကိုတော့ မမှီပါဘူးကွယ်” ဟု တွေးနေမိလေတော့သည်။

ပြီးပါပြီ။

တစ်စုံတရာ (စ/ဆုံး)

တစ်စုံတရာ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အိတ်ကြီး (အချစ်တက္ကသိုလ်)

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

ကျမနာမည်က ဒေါ်မော်လီက အသက် ၃၈ နှစ်၊ ဆက်ဆီနဲနဲဖြစ်တော့ အသက် ၁၇ နှစ် သမီးကတည်းကအိမ်ထောင်ကျခဲ့ရတယ်။ကျမတို့ မိသားစု ၃ ဦးထဲ၊ သားလေး အောင်မော်ရယ် သမီး ခိုင်ခိုင်မော်ရယ်၊အောင်မော်က အသက် ၂၀ ရှိပြီ၊ သူ့ညီမ မိခိုင်က ၁၈ နှစ်၊ ကျမ ယောင်္ကျားက သူ့အသက် ၃၀ ကျော်မှာ ခရီးသွားရင် သင်္ဘောမှောက်လို့ ဆုံးသွားတော့ ခလေးနှစ်ယောက်အတွက် ကျမတော်တော် ရုန်းကန်ခဲ့ရတယ်။

ကိုယ်လုံးက လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ရင်မောက် ဖင်ကောက်မျိုးရိုး၊မုဆိုးမဖြစ်သွားတော့ ဘဝတွေကို သား၊သမီး နှစ်ဦးအတွက် ယောင်္ကျားသားတွေ ကြားမှာ တော်တော်လေးရုန်းကန်ခဲ့ရတာပေါ့။အရိအထေ့ ဆော်ကားနေချင် အချောင်နှိုက်ချင်နေတဲ့ ယောင်္ကျားသားတွေကိုတတ်နိုင်သလောက် အလှည့် အကွေ့တွေနဲ့ ရှောင်ခဲ့ တိမ်းခဲ့ရတာ အခုအသက်အရွယ် ရောက်လာပြီ။

သူတို့ ယောင်္ကျားသားတွေ ကျမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို အလွယ်တစ်ကူလိုချင်ကြတာကိုကျမကောင်းကောင်းသိတယ်လေ၊ ကျမကလဲ လုံးကြီးပေါက်လှ မဟုတ်ပေမယ့် အလုံးအထည်ကတော့ရှိသေးတယ်။အရပ်တော့ ပုတာပေါ့ ။ ၅ ပေ နဲ့ ၂ လက်ပဲ ရှိတာ၊ ရင်ကတော့ ၃၃ လက်မ၊ ခါးက ၂၂ နဲ့တင်ကတော့ ၃၅ လောက်ရှိတယ်။

တစ်ခါတလေ ရှိတာလေးတွေကို မြင်သာပေါ်လွင်စေမယ့်အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ပြီး ယောင်္ကျားတွေ ကြားမှာ သမာအာဇီဝအလုပ်နဲ့အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းခဲ့ရတာပေါ့၊ အလုပ်ကတော့ ပွဲစားဆန်ဆန်ပဲ၊ သမဝါယမခေတ်၊ သမဆိုင်ကဝန်ထမ်းတွေနဲ့ ပေါင်းပြီး ထုတ်လို့ရတာ အကုန်ထုတ်၊ ဈေးထဲက ဆိုင်တွေ ပြန်သွင်း ရတဲ့ အမြတ်က မဆိုးဘူး။

မိသားစု သုံးဦးကို တော်တော်ချောင်လည်လို့ ပိုပိုလျှံလျှံလေးတောင် ဖြစ်ခဲ့တယ်၊ သမဆိုင်က အရာရှိတွေရဲ့သားပြောမယားပြော စကားတွေတော့ သီးခံရတာပေါ့၊ ကျမလဲ သွေးနဲ့သားနဲ့ပဲ။လိင်စိတ် အကြွဆုံး အချိန် လိင်ဆက်ဆံမှုအကြောင်းကို ခလေး နှစ်ယောက်မွေးပြီးကောင်းကောင်းသိနားလည်တဲ့ အချိန်မှာ ယောင်္ကျားကဆုံးသွားတော့ သားသမီးတွေ မျက်နှာကြောင့်ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေခဲ့ရတာ။

တစ်ခါတလေ စိတ်က အရမ်းဆာနေရင် ဒုက္ခရောက်တော့ပေါ့၊ အိပ်ရာထဲခွခေါင်းအုံးကို ခွဖက်ထာရင်း ပိပိထဲ အရည်တွေ ရွှဲခဲ့ရတာလဲ အခါခါရယ်၊ သားသမီးတွေ လစ်ရင် ပိပိကိုလက်နဲ့ပွတ်ပြီးလဲ အာသာဖြေဖူးတယ်၊ ဖယောင်းတိုင်တို့ ခရမ်းသီးတို့လဲ အဆင်သင့်ရှိရင် သုံးခဲ့ဖူးတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် မတူပါဘူး။

ဘယ်လိုမှလဲ အာသာမပြေနိုင်၊ အရသာက တစ်ခြားစီလေ၊ ဟိုဟာကနွေးနွေးထွေးထွေး နူးနူးညံ့ညံ့ရယ်၊ ဖယောင်းတိုင်တို့ ခရမ်းသီးတို့က အေးစက်စက် မာကျောကျော၊ အိမ်မှာကလဲ အိပ်ခန်းက တစ်ခန်းပဲ ရှိတာ၊ ကလေးတွေနဲ့ ငယ်ငယ်ကတည်းက အဲဒီအခန်းထဲပဲအတူတူအိပ်လာကြတာ။

ခလေးတွေအရွယ်တွေရောက်လာတောင် ကျမမျက်စိထဲ ကလေးတွေလို့ပဲမြင်မိနေတုန်း၊ ကျမရဲ့ လိင်စိတ်တွေကို ပိုပြီး နိုးကြွစေတာ ကျမရဲ့ သားပေါ့၊ သားလေးအောင်မော်ကအသက်ကြီးလာလေလေ သူအဖေနဲ့ တစ်နေ့ တစ်ခြားတူလာလေလေပဲ၊ ရုပ်ရော အမူအရာအပြောအဆိုတွေပါ တူလာတော့တာ။

သူကိုကြည့်မိနေတိုင် ကျမတော့ ကွယ်လွန်သွားတဲ့ယောင်္ကျားကိုလွမ်းဆွတ်မိလာတယ်၊ ယောင်္ကျားရှိစဉ်က နှစ်ဦးထဲ့ ပျော်မြူးသောင်းကျန်းခဲ့တာတွေကိုလဲတစ်စတစ်စနဲ့ သတိယခဲ့ရတာပေါ့။ ကျမကလဲ အသက် ၄၀ နားနီးနေတာတောင် သွေးဆုံးမယ်အနေအထားက မမြင်မိသေး၊ ကျမရဲ့ အမေက အသက် ၅၀ မှ သွေးဆုံးတာ၊ သားသမီး ၁၂ယောက်မွေးထားတဲ့ မိခင်ကနေ ဆင်းသက်လာတာလေ။

တစ်နေ ကျမအလုပ်ကနေ ကိုယ်လက်တွေ ညောင်းညာကိုက်ခဲချင်သလို ဖြစ်လာတာနဲ့အလုပ်လုပ်နေရာကနေ အိမ်ကိုစောစော ပြန်လာမိတယ်၊ အိမ်ရှေ့တံခါးက စိထားရုံပဲပေါ့၊ အိမ်ထဲမှာခလေးတွေရှိနေတယ်လို့ သိလိုက်တယ်။

ဒါပေမယ့် လူရိပ်လူယောင်တော့ မမြင်ရ၊ နေ့လည်နေခင်းတစ်ရေးအိပ်နေကြတယ်လို့ပဲ တွေးမိတာ၊ အိမ်ထဲဝင်လို့ အိပ်ခန်းထဲ ရောက်ခါနီးမှ အခန်းထဲက တစ်ခုခုကိုလှုပ်ရှားနေတဲ့ အသံတွေကို ကြားမိတော့၊ ခြေကိုဖွနင်းလို့ အခန်းဝကနေချောင်းကြည့်လိုက်တော့….

ကျမခေါင်းနဘမ်းကြီးသွားခဲ့ရပြီ၊ မောင်နှမနှစ်ယောက်လုံး အဝတ်အစားမရှိ၊မိခိုင်က သူ့အကို အောင်မော်ရဲ့ ခါးပေါ်မှာ ခွထိုင်ပြီး လိင်တံပေါ်ကို ဆောင့်ဆောင့်ပြီး ထိုင်ချနေတာ၊သားလေးအောင်မော်ကလဲ မိခိုင်ရဲ့ ရင်သားတွေကို လက်နဲ့ကိုင်လို့ သူ့ရဲ့ ခါးကို ကော့ထိုးပေးရင်းမောင်နှမနှစ်ယောက် လိင်ဆက်ဆံနေကြတာ။

မြင်လိုက်ရတော့ စိတ်ထဲမှာ ဒေါသက တစ်ဝက်၊ဒီလိုလိင်ဆက်ဆံတဲ့ မြင်ကွင်းကို တစ်ခါမှ မကြည့်ဖူးတော့ ဖီးလ်တက်သွားတာက တစ်ဝက်နဲ့ပေါ့၊ ကျမဘာလုပ်ရမလဲ၊၊ ဘာလုပ်ရမှန်း စဉ်းစားမရသေးခင်မှာ ကြောင်ပြီး ချောင်းကြည့်နေမိသေးတာ၊ ပိပိထဲမှာတစ်ဆစ်ဆစ်နဲ့တောင် ယားပြီးရွလာတော့တယ်။

သားသမီးတွေ လူပျို အပျိုဖြစ်လာတာ မေ့သွားတဲ့ ကျမအခုတော့ ဒုက္ခရောက်ပြီ၊ သူတို့တွေ အနေနီးလို့ မှောက်မှားနေကြပြီပေါ့၊ ကျမချောင်းကြည့်နေတုန်းမှာပဲသူတို့မောင်နှမနှစ်ယောက် ပုံစံတောင် ပြောင်းလိုက်သေးတာ။

သမီးက အိပ်ရာပေါ်မှာ ပြန်လှဲလိုက်ပြီး သားကအပေါ်ကနေ သူ့ညီမ ပိပိထဲကို လိင်တံကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်တာကို မြင်နေရတယ်။သားလေး အောင်မော်ရဲ့လိင်တံကို မြင်လိုက်ရတော့ တစ်ချိန်က ယောင်္ကျားရဲ့ ဟာထက်တောင် ကြီးမယ်လို့ထင်လိုက်မိတယ်၊ သူတို့ဒီလိုဖြစ်နေတာ အတော်ကြာပြီလို့လည်း ထင်လိုက်မိတယ်၊ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့ မိငယ်ရဲ့ အပြုအမူကနာကျင်မှုတွေမပြပဲ အေးအေးသက်သာနဲ့ ဇိမ်အပြည့်အဝခံယူနေတဲ့ ပုံစံမျိုးပဲ။

ကျမလဲ ၈ နှစ်လောက် ထိန်းချူပ်ထားတဲ့ စိတ်တွေ ပေါက်ကွဲချင်နေပြီလေ၊ ကျမလဲ လိင်ဆက်ဆံ နေချင်ခဲ့ပြီ၊ ဒါပေမယ့် အနီးကပ်ဆုံး ယောင်္ကျားသားဆိုလို့ သားလေးအောင်မော်ပဲ ရှိတာ။

သင့်တော်ပါ့မလား၊ဒီနှစ်ယောက်ကို တားဆီးလို့ ရတော့မယ်မထင်၊ ကျမက အလုပ်နဲ့ အိမ်မှာမှ မရှိတတ်တာ၊ ကျမလစ်တိုင်းသူတို့ဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်နေတော့မှာပေါ့၊ ဒါကြောင့်လဲ ထင်မိတယ် ဒီမောင်နှစ်ယောက် အရင်ကထက်နေထိုင်တာတွေ ပူးပူးကပ်ကပ်တွေ အမြဲရှိနေခဲ့ကြတာ။

ကျမတော့ မောင်နှမနှစ်ယောက်ချစ်ခင်စည်းလုံးနေကြတယ်ဆိုပြီး ဝမ်းသာနေမိခဲ့တာ အခုတော့ လွန်ကုန်ပြီ၊ ကျမလဲ ချောင်းကြည့်လိုက်တွေးမိလိုက်နဲ့ အိပ်ခန်းထဲက မောင်နှမနှစ်ယောက်တစ်ချီတောင် ပြီးသွားကြလို့ အိပ်ရာပေါ်မှာ ဖက်ထားရင်းနားနေတာကို တွေလိုက်ရတယ်။ကျမလဲ အိမ်ပေါက်ဝကို ပြန်သွားလိုက်ပြီး အခုမှ အိမ်ပြန်ရောက်လာတဲ့ ပုံစံမျိုးနဲ့ 

“ သားတို့ သမီးတို့ရေ” 

လို့ အော်ခေါ်လိုက်ပြီး အိမ်ထဲကို ဝင်လိုက်တော့တယ်၊ အရင်ဆုံးအိပ်ခန်းထဲက ထွက်လာတာ သမီး၊ ဖရိုဖရဲနဲ့ပေါ့၊ နေ့လည်တစ်ရေး အိပ်ပျော်နေတာလို့ ပြောပေမယ့် အိပ်ထားတဲ့ပုံမပေါ် ပင်ပန်းထားတဲ့ ပုံစံထွက်နေတာ။

ကျမလဲ ဝမ်းသွားနေပြီ အိမ်သာတက်ချင်လို့ အိမ်စောစော ပြန်လာတာလို့ ပြောပြီး အိမ်သာထဲကိုအမြန်ဝင်လိုက်တော့တယ်လေ။အိမ်သာထဲရောက်တော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုချွတ် ထမိန်ကိုလှန်လို့စောစောက ထနေတဲ့ လိင်စိတ်တွေကို အာသာပြေအောင် အစိကိုလက်နဲ့ မြန်မြန်ပွတ်တော့တာပေါ့၊ပိပိထဲကိုလဲ လက်ညှိးထိုးထည့်ပြီး လုပ်နေမိလိုက်တော့တာ။

လက်ညှိုးက မြင်ခဲ့ရတဲ့ သားလေးအောင်မော်ရဲ့ လိင်တံထက် အဆမတန်သေးနေတော့ ဘယ်မထိ ညာမထိနဲ့ အားရစရာ မကောင်းလိုက်တာ။

ကျမရဲ့ ပိပိကဒုတ်ဆာနေပြီလေ၊ ဒီအသက်အရွယ်ရောက်မှပဲ နောက်ယောင်္ကျား ယူရရင်လဲ ရှက်စရာ၊ သမီးက အရွယ်ရောက်နေတော့ပထွေးနဲ့လဲ ပြသနာရှိလာနိုင်တာပေါ့။တွေးလိုက်လုပ်လိုက်နဲ့ အစိကိုပဲ တောက်လျှောက်ပွတ်နေမိတော့တာ၊နောက်ဆုံး ခန္ဓကိုယ်က တုန်သွားပြီး ပိပိထဲက အရည်တွေကို ညှစ်ထုတ်မိလို့ တစ်ချီတော့ပြီးသွားခဲ့ရတယ်လေ။

ဒါပေမယ့် စိတ်က အဆာမပြေသေး၊ လိင်တံတစ်ချောင်းလောက် ပိပိထဲကိုအထည့်ခံချင်နေမိတော့တယ်၊ နောက်တော့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီကို လက်ထဲမှာကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး အိမ်သာထဲကနေ ထွက်လာလိုက်တော့တာပေါ့။

ကျမလဲဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ချလိုက်ပြီလေ၊ ဖြစ်မယ့်ဖြစ် ကိုယ်မိသားစုထဲမှာပဲ လူမသိသူမသိ တိတ်တိတ်လေးအဖြစ်ခံလိုက်တော့မယ်၊ ကျမအနေနဲ့ အပြင်လူတော့ အဝင်မခံချင်တော့ဘူး၊ သားနဲ့ သမီးကြားထဲကိုပဲကျမဝင်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်လေ။

......................................................................................

ကျမအိပ်ခန်းထဲကို ဝင်လိုက်တော့ သားလေးအောင်မော် အိပ်ရာက နိုးလာတဲ့ ပုံစံ၊ ကျမစောစောပြန်ရောက်လာတာကို အံ့သြပုံပြလို့ မေးနေသေးတယ်လေ။ကျမလဲ ရှင်းပြလိုက်ပြီး သူရှေ့မှာတင်အပေါ်အင်္ကျီချွတ်လို့ ဘရာစီယာနဲ့ နေရင်း အဝတ်အစားတွေ လဲပြလိုက်တယ်။

အပေါ်အင်္ကျီဝတ်ပြီးသွားတဲ့အချိန်မှာ အင်္ကျီအောက် လက်လျှိုလို့ ဘရာစီယာကိုလဲ ချွတ်ပစ်လိုက်တော့တာပေါ့၊သားလေးအောင်မော်လဲ မျက်လုံးတွေ ပြူးပြီး ကြည့်နေရင်း အဝတ်အစားတွေ လဲဝတ်ပြီးသွားတော့ သားက

“ အမေက အခုထိ လှနေတုန်းပဲ” 

လို့ ပြောတော့တာ၊ ကျမလဲ လှတယ်လို့ အပြောခံရတော့ စိတ်ထဲမှာသာယာသွားမိတယ်၊ ဒီတော အိပ်ရာထဲမှာ လှဲနေတဲ့ သားဆီသွား ပါးလေးကိုနမ်းလိုက်တယ်၊ ပြီးတော့သားမျက်နှာကို ရင်ခွင်ထဲမှာ ထည့်လိုက်ရင်း ဖက်ထားပေးလိုက်တော့တာ။

ကျမကလဲ အကြံနဲ့လေ၊အတွင်းခံ ဝတ်မထားတဲ့ ရင်သားကို သူမျက်နှာနဲ့ ဖိပွတ်ပေးထားလိုက်တာပေါ့၊သားကလဲ ခေသူမဟုတ် ဇ ရှိထားတဲ့ သားပဲ ကျမရဲ့ ရင်သားကို အင်္ကျီပေါ်က ဖိပွတ်လိုက်ရင်းပြန်နမ်းလိုက်တာကို သိလိုက်ရတယ်၊ ပထမဦးဆုံး ခြေလှမ်းတော့ အောင်မြင်သွားပြီ။

ပြီးတော့ သမီးလေးအိမ်ရှေ့ခန်းကနေ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ ကျမက သူကိုလဲ ဆီးကြိုဖက်လိုက်ပြီး သမီးကိုလဲရင်ခွင်ထဲကိုထည့်ရင်း ဖက်ထားလိုက်တယ်။ကျမလက်တစ်ဖက်က သမီးရဲ့ ကျောကိုသိုင်းဖက်လိုက်ပြီးလက်ဝါးက သမီးရဲ့ ရင်သားပေါ်မှာ အုပ်ကိုင်လိုက်မိတော့ အထဲမှာ အတွင်းခံ ဝတ်မထားတာကို လက်နဲ့စမ်းမိလိုက်တယ်။

မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ရင်သားလေးကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးမိတာပေါ့၊ သမီးကတော့ရှက်လဲရှက် ကြောက်လဲကြောက်သွားပြီး ကျမလက်တွေကို တစ်တောင်ဆစ်နဲ့ တွန်းလိုက်ပြီး လက်မောင်းနဲ့ရင်သားကို ကာထားတော့တာ၊ ကျမလဲ သမီးရဲ့ ပါးကို အသာနမ်းလိုက်ပြီး 

“ အမေခဏအိပ်လိုက်ဦးမယ်….သားတို့ သမီးတို့လည်း နေ့ခင်းတစ်ရေး အမေနဲ့ အတူ အိပ်မယ်ဆိုရင်အိမ်ရှေ့တံခါးပိတ်ပြီး အိပ်ကြ” 

လို့ ပြောရင်းအိပ်ရာပေါ်ကို လှဲချလိုက်တော့တယ်၊သားက လူလယ် ကျမခင်းတဲ့လမ်းကို သဘောပေါက်တယ်၊ သူ့ညီမကို 

“ မိခိုင် အိမ်ရှေ့တံခါးပိတ်ပြီး လာအိပ်”

လို့ ပြောလိုက်တယ်လေ၊ ပြီးတော့ သားက ကျရဲ့ ညာဖက်လက်မောင်းပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးရင်းအတူလှဲနေတာပေါ့၊ သူ့ရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကလဲ ကျမရဲ့ ဝမ်းဗိုက်ပေါ်ကနေ ခါးကိုဖက်ထားတယ်လေ။

သမီးလေး ပြန်ဝင်လာတော့ ကျမရဲ့ ဘယ်ဖက်မှာ ဝင်လှဲတယ်၊ ကျမလဲ သမီးကို ဘယ်ဖက်လက်နဲ့လှမ်းခေါ်လိုက်ရင်း ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းဝင်ခိုင်းလိုက်တော့တယ်၊ သမီးရဲ့ ပါးက အတွင်းခံဝတ်မထား အင်္ကျီလေးသာကြားခံနေတဲ့ ကျမရဲ့ ရင်သားပေါ်မှာ၊ နောက်တော့ သမီးက

“ မေမေချိုချို စို့ချင်တယ်”  

ပြောတော့ ကျမလဲ

“ ဟဲ့…ဒီခလေးတွေ” 

လို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် မတားမြစ်ခဲ့ဘူး၊ သမီးက ကြယ်သီးတွေဖြုတ်လိုက်ပြီးကျမရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို စုပ်ပြီး စို့နေတဲ့ အချိန်၊ သားကလဲ

“ သူ့ကိုလဲ နို့တိုက်ပါ” 

လို့ပြောရင်းကျမဖက်လှည့်လာတယ်၊ သားကလဲ ကျမရဲ့ ညာဖက်နို့သီးခေါင်းကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်လို့ ငုံထားပြီးစို့တာမဟုတ်၊ နို့သီးခေါင်းထိပ်နဲ့ ဘေးပတ်ပတ်လည်ကို လျှာနဲ့ မွှေတော့တာလေ၊ ရင်သားနှစ်ဖက်လုံးမှာ ရွစိရွစိ။ကျမတော့ အိမ်ပြန်လာတုန်းက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ခံစားမှုမျိုးတွေ ပြန်ပေါ်လာပြန်ပြီ၊သမီးစို့တာက ပုံမှန်ရယ်၊ သားစို့ပေးတာက ခလေးလိုမဟုတ်ဘူး၊ နောက်ပြီး ကျမကို ဖက်ထားတဲ့သားရဲ့လက်က ဝမ်းဗိုက်ကို ပွတ်ပေးနေတော့တာ။

ကျမရဲ့ လက်တွေကိုလဲ သူတို့နှစ်ဦးကိုလွတ်ထွက်သွားမှာ စိုးရိမ်မိတဲ့ အလား ခပ်တင်းတင်းလေး ပြန်ဖက်ထားမိတော့တယ်လေ၊ သားရဲ့လက်တွေက နယ်ကျူးကျော်နေပြီ၊ ဝမ်းဗိုက်ကနေ လုံချည်အောက် ဆီးခုန်ဆီကို တိုးဝင်နေခဲ့ပြီ။

ဘယ်ဖက်မှာသမီးကိုဖက်ထားတဲ့ လက်တွေက အောက်ကိုဆင်းသွားပြီး သမီးရဲ့ ဖင်လုံးကျစ်ကျစ်လေးကို ညှစ်လိုက်ပွတ်လိုက် ဖင်ကြားထဲ လက်ညှိုးလေး လျောထိုးလိုက်နဲ့ လုပ်ပေးနေမိတော့တာ ကျမလဲ ဖီးတက် သမီးလဲဖီးတက်နေခဲ့ရပြီ။

သားရဲ့ လက်ကတော့ ဘယ်အချိန်က ကျွတ်သွားမှန်း မသိတဲ့ ကျမရဲ့ လုံချည်အောက်ကပိပိအမွှေးတွေကို ပွတ်သတ်ကစားနေတာပေါ့၊ သားရဲ့ လက်ညှိုးနဲ့ လက်ခလယ်ကလဲ တစ်ခါတရံ ကျမရဲ့ အစိကို ပွတ်လိုက် ပိပိထဲကိုထိုးလိုက်နဲ့ ကျမရဲ့ပိပိထဲမှာ နွေးကနဲ နွေးကနဲနဲ့ အရည်တွေထွက်နေခဲ့ပြီလေ။ နောက်တော့သားက သူ့ညီမကို 

“ မေမေရဲ့ နို့တွေကို ဆက်စို့ပေးထားလိုက်” 

လို့ပြောပြီး သူကတော့ ကျမရဲ့ ဝမ်းဗိုက်ကနေ စနမ်းရင်းအောက်ကိုဆင်းသွားတော့တာပေါ့၊ ကျမရဲ့ လုံချည်ကိုလဲ ချွတ်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ သူရဲ့ မျက်စိကသူတစ်ချိန်တုန်းက သူထွက်လာခဲ့တဲ့ နေရာကို သေသေချာချာ ကြည့်နေတာကို ကျမမြင်နေရတယ်လေ။

နောက်တော့ သူ့ရဲ့ ပါစပ်းနဲ့ ပိပိကို စစုပ်လိုက်လိုက်ပြီး လျှာနဲ့လျှက်တော့တာ၊ သူ့ရဲ့ အဖေကျမယောင်္ကျားတောင် သေသာသွားတယ် ပိပိကို ပါးစပ်နဲ့ ဘယ်တော့မှ လုပ်မပေးခဲ့ဖူးဘူး၊ အဲဒီလိုမထမဦးဆုံး အလုပ်ခံရတာ ကောင်းလိုက်တာ ဘယ်လိုပြောပြရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။

ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေးနဲ့ လေထဲမှာ လွင့်နေတော့တာ၊ သမီးကလဲ ကျမရဲ့ နို့တွေကို စို့ပေးနေရင်းနဲ့ရင်သားတစ်ခုလုံးကို လျှာနဲ့ လျှက်ပေးနေတော့တာ၊ကျမတစ်ကိုယ်လုံး ပိုးမျိုး ၈၀ ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ ထိုးနေသလိုပဲ ။တစ်ကိုယ်လုံးရွစိထိုးနေပြီး အရမ်းကိုဝုန်းဒိုင်းကြဲပြီး လိင်ဆက်ဆံချင်နေခဲ့ပြီ၊ ၈ နှစ်လောက် အောင့်အီးခဲ့ရတာတွေ ပွင့်ထွက်ပေါက်ကွဲချင်ခဲ့ပြီ။

သမီးကလဲ ကျမရဲ့ ရင်သားတွေကို နမ်းနေရတာကို ရပ်လိုက်ပြီး သူ့အကိုရှိရာကို ဆင်းသွားပြီး သူ့အကိုရဲ့လိင်တံကို ပါးစပ်နဲ့ အားရပါးရ စုပ်တော့တာပေါ့၊ ကျမလဲ လိင်စိတ်တွေသာ တိုးလို့ကြွနေမိတော့တယ်။ကျမလက်ကလဲ သမီးရဲ့ ဖင်ကနေတဆင့် ပိပိထဲကို လက်ညှိးနဲ့ နှိုက်နေမိတယ်၊ သမီးရဲ့ ပိပိလဲ အရည်တွေရွှဲနေခဲ့ပြီ၊ အစိလေးကိုလက်နဲ့ ပွတ်ပေးလိုက်တော့ သမီးဆီက ငြီးသံလေးတွေတောင် ကြားနေရပြီလေ။နောက်တော့သားက ဒူးထောက်လို့ ကျမရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲကို ဝင်လိုက်ပြီး 

“ မေမေ….သား…..” 

လို့ ပြောနေတုန်းမှာပဲ ကျမကခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တော့ သူ့လိင်တံက ကျမရဲ့ ပိပိထဲကို တစ်ရစ်ချင်းတိုးဝင်လာခဲ့ပြီ၊ခလေးနှစ်ယောက်မွေးထားခဲ့ပေမယ့် လိင်တံနဲ့ နှစ်အတော်ကြာအောင် ပြတ်လပ်နေခဲ့တဲ့ ကျမရဲ့ ပိပိနဲ့သားရဲ့ လိင်တံကလဲ သူအဖေထက် ကြီးနေခဲ့တော့ စီးပြီး ကျပ်နေခဲ့တာပေါ့။ အရည်တွေရွှဲနေခဲ့လို့သာတစ်ဆုံးအထိ ဝင်လာနိုင်ခဲ့တယ်၊ သမီးလေးတုန်းကရော သူ့အကိုလိင်တံကို ပိပိထဲ ဘယ်လိုလက်ခံခဲ့ရသလဲဆိုတာ တွေးမိနေတော့တယ်၊ကျမကတော့ အနေတော်ပဲ ခံစားလို့ကောင်းနေတော့တာ။

သားက သူ့လိင်တံကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်နေတဲ့အချိန်၊ ကျမရဲ့ လက်ကလဲ သမီးရဲ့ ပိပိထဲကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်နေခဲ့တာပေါ့၊ သားကကျမရဲ့ ပိပိထဲ လိင်တံကို ဆောင့်ထိုးချလိုက်ရင် ကျမကလဲ ခါးကိုကော့ပေးမိတော့ သားရဲ့ လိင်တံထိပ်ကကျမရဲ့ ပိပိထဲမှာရှိတဲ့ သားအိမ်ခေါင်းကို အရှိန်နဲ့ ဆောင့်ထိုးနေမိတာပေါ့။

အောင့်သွားသလိုလိုနဲ့ ဒါလဲတစ်မျိုးကောင်းနေတော့တာလေ၊ သားကလဲ သူ့ညီမနဲ့ အတွေ့အကြုံဘယ်လောက် များနေပြီလဲမသိအချိန်အတော်ကြာအောင်ကို လုပ်နိုင်တယ်၊ ကျမတောင် အထဲမှာ နှစ်ခါလောက် အရည်တွေထွက်လို့ပြီးသွားခဲ့တာတောင် သူမပြီးနိုင်သေး။

ကျမရဲ့ ပိပိနဲ့ သားရဲ့ လိင်တံက အရည်တွေကြားမှာ နှစ်ပါးသွားကို အချိန်အကြာကြီး ကနေကြတာပေါ့လေ၊အဲဒီကြားမှာ သမီးလေးကလဲ တစ်စခန်းထလို့ သူ့အကိုလက်ကို လှမ်းဆွဲလို့ သူ့ရဲ့ ပိပိကိုလဲလုပ်ခိုင်းတော့တာ၊ ကျမလဲ သားကို ပြုံးပြလိုက်တော့ သားက သမီးရဲ့ ပေါင်ကြားထဲဝင်ပြီး လိင်တံကိုထိုးသွင်းလိုက်တာပေါ့။သားရဲ့ လိင်တံက သမီးရဲ့ ပိပိထဲကို ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့ မြင်နေရာတာအသဲယားလာလို့ ကျမလက်က သားရဲ့ ဖင်အောက်ကနေ ဥနှစ်လုံးကို လက်နဲ့အသာအယာပွတ်ပေးလိုက်တော့ ..

“ မေမေ…မလုပ်နဲ့ သားမြန်မြန်ပြီးသွားလိမ့်မယ်” 

လို့ သားရဲ့အော်သံထွက်လာရော၊ ကျမလဲ ပြီးလိုက်လေလို့ သားကိုပြောလိုက်တော့ သူက 

“ မဟုတ်ဘူး…..သားက မေမေ့ပိပိထဲမှာ ပြီးချင်တာ” 

လို့ပြန်ပြောတယ်လေ၊ ကျမလဲ ပီတိဖြစ်သွားတော့တယ်၊ သုတ်ရည်ကိုအချိန်အတော်ကြာ ငတ်နေခဲ့တဲ့ ပိပိ ဒီတစ်ခါတော့ သုတ်ရည်တွေ ရတော့မယ်၊ ရမှာကလဲသူစိမ်းတစ်ယောက်ရဲ့ သုတ်ရည်မဟုတ် ကိုယ်သားရဲ့ သုတ်ရည်ကို ကိုယ်ပြန်ရမှာဆိုတော့ စိတ်ထဲအထူးအဆန်းတွေ ခံစားမိနေရတာပေါ့။

ဒီတော့လဲ သားရဲ့ ဥနှစ်လုံးကို ပွတ်ပေးနေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး သားရဲ့ လိင်တံ ဝင်ထွက်နေတဲ့ သမီးရဲ့ပိပိအဝအပေါ်က အစိလေးကို လက်ညှိုးနဲ့ ပွတ်ပေးနေမိတော့တယ်၊ သမီးဆိုတာ အစိရော ပိပိကပါကောင်းလွန်းလို့ ထွန့်ထွန့်လူးနေတော့တာ။

ကျမလဲ လက်တစ်ဖက်က သမီးရဲ့ အစိလေးကိုပွတ် ပါးစပ်ကနို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ငုံပြီးစုပ်ပေးလိုက်တာ သမီးရဲ့ ကိုယ်လုံးခါးအောက်ပိုင်းက အိပ်ရာပေါ်ကကြွတက်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တဇတ်ဇတ်တုန်သွားပြီး အော်ငြီးလို့ ငြိမ်ကျသွားတော့တာ။ သူ့အကိုလုပ်နေတာကိုလဲ တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး

“ မရတော့ဘူး အရမ်းကျိန်းနေပြီ….ရပ်လိုက်တော့”

လို့ ပြောတော့တယ်လေ၊ ကျမသားကတော့ စံပါပဲ၊ အခုထိမပြီးအောင် ထိန်းထားနိုင်တာကိုတော့အံ့သြနေရတာပေါ့၊ အခုတော့ ကျမအလှည့်ပြန်ရောက်လာပြန်ပြီ။

သမီးရဲ့ ပိပိထဲကထွက်လာတဲ့ လိင်တံမှာ အရည်တွေစိုရွှဲလို့တင်းပြီးပြောင်နေတယ်လေ၊ မြင်ရတာနဲ့ ပိပိကယားနေပြန်ပြီ၊ လိင်တံက ပိပိထဲကို ပြန်ဝင်လာတော့ယားလျှင်ကုတ်လို့ရတဲ့ တုတ်တံဝင်လာသလိုပဲ အယားပြေသွားတော့တာ။

သမီးကတော့ အားကုန်သွားလို့ဘေးမှာ ခွေနေပြီ၊ ကျမလဲ သားကို ကိုယ်လုံးပေါ်ကိုလှဲချခိုင်းလိုက်ပြီး လက်က သူ့ကိုယ်လုံးကို ဖက်လိုက်ပြီးခြေထောက်နှစ်ချောင်းက သူ့ရဲ့ ခါးကိုကို ခွပေးလိုက်တော့ ဖင်က ကော့တက်လာပြီး လိင်တံက ပိပိထဲကိုပိုဝင်လာတယ်လို့ခံစားရတော့တာ။နောက်တော့ သားရဲ့ ဆောင့်ချနေတဲ့ အရှိန်က ပိုမြန်လာတယ်၊ သားရဲ့အသက်ရှူသံတွေလဲ မြန်လာခဲ့ပြီ၊ ကျမရဲ့ နားရွက်နား ပါးစပ်ကို ကပ်လို့ ပြီးချင်နေပြီလို့ ပြောတော့ ကျမလဲ

“ မေမေရဲ့ ပိပိထဲကို သားရဲ့ သုတ်ရည်တွေနဲ့ အပြည့်ဖြည့်ပေးတော့” 

လို့ ပြန်ပြောမိတယ်လေ၊ သားက ကျမရဲ့ ကိုယ်လုံးကို အသက်ရှူကျပ်မတတ်ဖက်ပြီး လိင်တံက ပိပိထဲမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲကြိမ်ဖန်များစွာ ဖြစ်သွားပြီးနောက် နွေးနေတဲ့ သုတ်ရည်တွေဟာ ကျမရဲ့ သားအိမ်ခေါင်းကိုလာရောက်ထိမှန်နေတော့တာပေါ့။

သားရဲ့ ပစ်လွှတ်လိုက်တဲ့ သုတ်ရည်တွေဟာ ပိပိထဲကနေသားအိမ်ကိုဖြတ်လို့ ကျမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို စီးဝင်နေတယ်လို့တောင် ထင်မိနေခဲ့ရတယ်၊ သားလဲပင်ပန်းသွားတော့ လိင်တံက ပိပိထဲကနေ ကျွတ်ထွက်သွားပြီး ဘေးမှာ ခြေပစ် လက်ပစ်လဲကျသွားတော့တာ။

သားရဲ့ လိင်တံ ကျွတ်သွားတယ်ဆိုရင်ပဲ ကျမလဲ ထမိန်ကို ချက်ချင်းထရှာပြီး ပိပိရဲ့အဝကို အမြန်ပိတ်လိုက်ရတယ်လေ၊ သုတ်ရည်တွေက များလွန်းတော့ ပိပိထဲမှာတောင် မဆံ့တော့ပဲအပြင်ကို ပြန်ထွက်လာတော့တယ်။ကျမတို့ ၃ ယောက် သောင်းကျန်းလိုက်ကြတာ အချိန် ၂ နာရီနီးပါးကြာလောက်တယ်လို့တောင် ထင်မိတယ်၊ ၃ ယောက်လုံးလဲ အဝတ်အစားတွေကို ပြည့်စုံအောင်ပြန်မဝတ်နိုင်တော့ ဘဲ အိပ်ပျော်သွားကြာတာ ညနေ ၄ နာရီလောက်မှာ နိုးလာကြတော့တာပေါ့။ 

.........................................................................................

အိပ်ရာက နိုးလာကြတော့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ရှက်နေမိကြသေးတယ်၊ ကျမလဲခလေးနှစ်ယောက်ကြားထဲ ဝင်ပြီး ငယ်သွေးတွေ ကြွနေခဲ့ရတာပေါ့၊ အချင်းချင်းရှက်လို့ ရယ်မိလိုက်ကြပြီးအဝတ်အစားတွေကို အမြန်ပြန်ဝတ်လိုက်ကြတော့တာပေါ့။

နောက်တော့ ကျမလဲ အိမ်သာထဲသွားပြီးရှူရှူးပေါက်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖို့ ပိပိကိုရေဆေးလိုက်တော့ သားရဲ့ သုတ်ရည်ပြစ်ပြစ်တွေက အခုထိပြန်ထွက်ကျနေတုန်း၊ ဆပ်ပြာတိုက်တော့ အစိကလဲကျိန်းနေပြီး ပိပိရဲ့ အောက်နှခမ်းဝက နဲနဲကွဲသွားလို့ထင်တယ် စပ်နေတာကို ခံစားနေရတယ်။

အိမ်သာဝမှာလဲ သားနဲ့ သမီးက ရှူရှူးပေါက်ချင်လို့လာအော်နေတော့ ကျမလည်း မြန်မြန်ပဲ သန့်ရှင်းရေးလုပ်လို့ ပြန်ထွက်လာတော့ အိမ်သာကို မောင်နှမနှစ်ယောက်လုဝင်နေတော့တာပေါ့၊ နောက်တော့လဲ သားက ရေချိုးတဲ့ နေရာကိုသွားပြီး ရှူရှူးပေါက်တာပေါ့။ ညနေစာကို ချက်ကြတော့ မီးဖိုးခန်းထဲမှာ သားအမိ ၃ ဦးလုံးပွတ်သီကပ်သီနဲ့ တက်ညီလက်ညီဝိုင်းလုပ်နေကြတာပေါ့လေ၊ သားကတော့ အနောက်ကနေ ကျမရဲ့ ဖင်ကိုပွတ်လိုက် သူ့ညီမရဲ့ဖင်ကိုနှိုက်လိုက်နဲ့ လိုက်စနေတော့တာ၊ သူ့ညီမကိုလဲ 

“ ဖင်ထဲ ထည့်လိုက်လို့ ဟိုတစ်ခါလို အော်နေရမယ်နော်” 

လို့ နောက်လိုက်တော့ သမီးမိခိုင်က ရှောင်လိုက်ပြီး 

“ တော်ပါတော့ သေမတတ် နာတယ်” 

လို့ပြန်ပြောတော့ ကျမလဲ အံ့သြပြီး စိတ်ဝင်စားသွားတယ်၊ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့သူ့တို့အဖေကလဲ ဖင်ထဲကိုလုပ်တာ အတော်ဝါသနာပါခဲ့တာ၊ ကျမလဲ ဖင်ကို တော်တော်လေးအလုပ်ခံခဲ့ရဘူးတော့ အရသာသိနေပြီ။ ဒါနဲ့ သားကို 

“ နောက်ကို လုပ်ဖူးလို့လားလို့ မေးလိုက်တော့” 

သားက

“ မလုပ်ဖူးသေးဘူး…..လုပ်ချင်နေတာ” 

လို့ ပြန်ဖြေတော့၊ ဒါဆို မေမေနဲ့ တွေ့မယ်” လို့ ပြောမိလိုက်ရော၊သားက သူ့အဖေနဲ့ အတော်တူတာပါပဲ။ သားကလဲ တက်ကြွတယ် ချက်ချင်းပဲ ကျမဖင်ကိုလာပွတ်၊ လက်ညှိုးက ဖင်ကြားထဲမှာ လျောတိုက်လာတယ်၊ အဲဒီလောက်တော့ ကျမမဖြုံသေး လက်ညှိုးက ဖင်ဝကိုလာဆွတော့မှပဲ အူတွေအသည်းတွေပါယားသွားခဲ့ပြီး လုပ်လက်စ အလုပ်တွေတောင် ဆက်မလုပ်နိုင်ပဲ ဇိမ်တွေ့သွားတယ်လေ။သားကိုတားလိုက်ပြီး

“ ညအိပ်မှတွေ့ကြမယ်….ချက်ပြုတ်ပြီးရင် အားလုံး လမ်းလျှောက်ထွက်မယ် ဝယ်စရာလဲ ရှိတယ်”

ပြောလိုက်ရင်း သမီးကိုလဲ 

“ သမီး အခု တားဆေး ဘာဆေးတွေ သောက်နေလဲ”

လှမ်းမေးမိတာပေါ့၊ သမီးကတော့ သူ့အကိုကို မေးငေါ့ပြလိုက်ပြီး သားဖက်ကို ကျမလှည့်ကြည့်လိုက်တော့

“ ဆေးဆိုင်ကပေးတဲ့အတိုင်း နှစ်လုံးတွဲသောက်ရတဲ့ ဆေး” 

တဲ့၊ ဘာဆေးတွေမှန်းတော့မသိတော်သေးတာပေါ့၊ သမီးမှာ ကိုယ်ဝန်မရသေးတာ၊ ညနေလမ်းလျှောက်ထွက်ရင်း ကျမကို သိပ်မသိနိုင်တဲ့ ဆေးဆိုင်လေးမှာ ၂၈ လုံးကဒ် ၂ ကဒ်ဝယ်လိုက်တယ်။ပြီးတော့ ခလေးနှစ်ယောက်နဲ့ အတူ အဆာပြေ ညနေပိုင်းရောင်းတဲ့ အထမ်းသည်မုန့်ဟင်းခါးစားလိုက်သေးတာ၊ အပြန်လမ်းမှာတော့ သမီးကို ဆေးသောက်ပုံသောက်နည်းတွေပြောပြသွားတာပေါ့၊ သမီးက စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေပေမယ့် သားကတော့

“ ညကိုပဲ ရောက်ချင်နေပြီ”

လို့ ခဏ ခဏ ရေရွတ်နေတော့တာလေ၊ ကျမလဲ သားကို 

“ ဒီခလေး ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ….စားရလေပိုငတ်လေ” 

လို့ ပြောလိုက်တော့ 

“ မဟုတ်ဘူး….ဒီည အဖွဲ့ဝင် တစ်ယောက် တိုးလာတာကို ဂုဏ်ပြုမလို့ပါ”

ဆိုပြီး ကျမကို ရည်ညွန်းပြီး ပြောတော့တာပေါ့၊ ကျမတို့ အားလုံး ရယ်မိကြတယ်လေ၊ နောက်တော့ သားကကျမကို

“ မေမေ နေ့လည်က သားတို့နဲ့ ဘယ်လို့ ဖြစ်သွားတာလဲ”

လို့မေးတော့ ကျမလဲ

“ အိမ်ရောက်မှ ပြောပြမယ်”

လို့ ပြန်ဖြေမိလိုက်တာပေါ့၊

ကျမတို့ အိပ်ပြန်ရောက်တော့ ည ၇ နာရီကျော်နေပြီ၊ ခဏ အမောဖြေပြီး ညစာကို အတူစားလိုက်ကြတယ်၊သားသမီးဆိုတဲ့ နာမ်စားတွေကို ခေါ်ဝေါ်သုံးစွဲနေခဲ့ပေမယ့် ကျမရဲ့ စိတ်ထဲမှာ တော်စပ်နေမှုတွေကိုမေ့ထားလိုက်ပြီ။

ပျိုမြစ်နုနယ်ပြီး အားကောင်းလှတဲ့ သားရဲ့ လိင်ဆက်ဆံပေးမှုတွေကို တစ်ကြိမ်တည်းနဲ့စွဲလမ်းသွားမိတာပေါ့၊ နောက်ပြီး ညရောက်ရင် သားက ဖင်ကိုလုပ်ပေးတာလဲ ခံရဦးမယ်ဆိုတော့ စိတ်တွေလဲလှုပ်ရှားမိတယ်။သားရဲ့ လိင်တံက သူ့အဖေထက်ကြီးတော့ ကျမများ ဖင်ကွဲဦးမှာလားမသိ၊ ကျမရဲ့စိတ်ကတော့ ဖင်ကွဲရင် ကွဲပါစေ ဥကိုတော့ သေးပြီး မဥနိုင်ဘူးဆိုတဲ့ လူစားမျိုးလေ၊ အမုန်းပဲခံစားလိုက်ဦးမှာ။

ထမင်းစားပြီးတော့ ပန်းကန်တွေဆေး မီးဖိုခန်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ မီးဖိုခန်း ကိစ္စတွေပြီးတော့နောက်နေ့ အပြင်ထွက်ရင် ဝတ်ဖို့ အဝတ်အစားအတွက် ပြင်ဆင်၊ အားလုံးပြီးတဲ့ အချိန်က ၉ နာရီထိုးတော့မယ်။အောက်ပိုင်းသန့်ရှင်းရေး လုပ်လိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ရှိနေတဲ့ သားနဲ့ သမီးကိုအသံပေးရင်း အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်လိုက်တော့တယ်။

သူတို့ရောက်လာကြပြီး နေခင်းက ကျမအိမ်ပြန်ရောက်လာပြီး သူတို့နှစ်ဦး လုပ်နေတာကို တွေ့တဲ့အကြောင်းကို ပြန်ပြောပြတာပေါ့၊ ပြီးတော့ ကျမကလဲ မောင်နှမနှစ်ဦး ဒီလိုဖြစ်သွားတဲ့ အကြောင်းကိုပြန်မေးတော့

“ နေလည်နေခင်း တစ်ရေးအိပ်ရင်းနဲ့ပဲ လွန်ကုန်တာ”

လို့ သားက ပြောပြတယ်လေ၊တစ်ကယ်တော့ ကျမရဲ့ အမှားလေ၊ အပြင်ထွက်ပြီး စီးပွားရှာနေတာ ခလေးတွေကိုပြန်လှည့်မကြည့်နိုင်ခဲ့ဘူး၊ နောက်ပြီး သားနဲ့ သမီးကို ကလေးတွေလို့ပဲ စိတ်ထဲမှာ မြင်နေခဲ့ပြီး အခန်းခွဲပြီးမအိပ်ခိုင်းခဲ့ဘူးလေ။အဲဒီလိုတွေက မှားသွားဖို့ အစပြုခဲ့မှာပေါ့၊ အခုတော့ အဲဒီအမှားထဲ ကျမလဲ ပါဝင်ခဲ့ပြီ၊ဒီတော့ သားနဲ့ သမီးကို နှုတ်လုံဖို့နဲ့ မိသားစုအကြောင်းကို ဘယ်သူကိုမှ ဘယ်တော့မှ ပြန်မပြောဖို့ကတိတောင်းတာပေါ့။

အိမ်ထောင်တွေ ကျသွားရင်တောင် အိမ်ထောင်ဖက်ကို ဘယ်တော့မှ ပြန်မပြောဖို့အကျိုးသင့် အကြောင်းသင့် ရှင်းပြလိုက်တော့ ခလေးနှစ်ယောက်လုံးနားလည်သွားပြီးကတိတွေပေးကြတယ်လေ၊နောက်တော့ သားက ကျမနဲ့ သမီးရဲ့ နှစ်ယောက်ကြားဝင်ပြီး နှစ်ယောက်စလုံးကို တစ်လှည့်စီနမ်းရင်းသုံးယောက်သား ဒီညအတွက် အချစ်တလင်းကို စစ်ခင်းဖို့ စတင်လိုက်ပြီပေါ့။

သားကလဲ အလုပ်တွေအရမ်းရှူပ်နေတယ်၊ အရင်က သူ့မှာ ညီမရဲ့ ရင်သားနှစ်ခုပဲ ရှိတာ၊ အခုတော့ ကျမပါ ပါလာတော့ လေးခုနှစ်စုံဖြစ်သွားပြီး တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်ကို ပတ်လည်ရိုက်ပြီး နမ်းနေရတယ်၊ နောက်တော့ သမီးကသူ့အကိုရဲ့ ဘေးကနေ လိင်တံကို ပါးစပ်ထဲထည့်လို့ စုပ်လိုက်ဆွဲလိုက် လုပ်နေတော့တာ။

သားက ဇိမ်တွေတွေ့ပြီး မျက်စိမှိတ်နေတဲ့ အချိန် ကျမလဲ သားရဲ့ ပေါင်ကြားထဲ့ကို ဝင်လိုက်ပြီး ဥလေးနှစ်လုံးကိုတောက်လျှောက် လျှာနဲ့ လျှက်ပေးလိုက်တာ၊ သားဆိုတာ တအားအား..တအီးအီ..းနဲ့ အော်သံတွေထွက်နေရပြီ။

နောက်တော့ သားက ကျမကိုဆွဲခေါ်လိုက်ပြီး ပိပိကို လျှာနဲ့လျှက်တော့တာ၊ သမီးကတော့ သူ့အကိုရဲ့လိင်တံကို ရေခဲချောင်းတစ်ချောင်းလို စုပ်ကောင်းနေတုန်း။အဲဒီတော့ ကျမလဲ သမီးရဲ့ ပိပိကိုကျမကိုယ်တိုင်ပဲ ပြန်ပြီးလျှာနဲ့ လျှက်ပေးလိုက်တော့ သုံးဦးသားဘေးတိုက်လှဲနေရင်း အပြန်အလှန်လုပ်နေကြတော့ အိပ်ရာထဲမှာ ဝိုင်းကြီးပတ်ပတ်ဒူဝေဝေ ဖြစ်နေသလိုပဲ။

ခဏနေတော့ သားကအိပ်ရာပေါ်ကထလိုက်ပြီး ကျမကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းလိုက်တယ်၊ ကျမရဲ့ ဖင်က ထောင်နေပြီလေ၊ ကျမရဲ့ပါးစပ်ကတော့ သမီးရဲ့ ပိပိကို လျှာနဲ့ လျှက်ကောင်းနေတုန်း၊ ကျမရဲ့ ဖင်ပေါက်ကို သားက လျှာနဲ့လျှက်နေတာကို စတင်ခံစားလိုက်ရတယ်။တစ်မျိုးလေးပဲ ကောင်းလိုက်တာ၊ ပိပိကနေ ဖင်ဝအထိ လျှာနဲ့ပွတ်ဆွဲရင်း သားကတော့ ကျမကို ပညာပြနေခဲ့ပြီလေ၊ ကျမကလဲ

“ မရတော့ဘူး ထည့်ပေးတော့” 

လို့ပြောမိတော့တာပေါ့၊သားက ကျမရဲ့ ဖင်ဝကို တံတွေးတွေ ဆွတ်နေတယ်၊ နောက်တော့ အဝကို သူ့ရဲ့ လိင်တံထိပ်က တေ့ပြီးထိုးလိုက်နောက်ပြန်ဆုပ်လိုက် တံတွေးထပ်ဆွတ်လိုက်နဲ့ပေါ့။ကျမလည်း ယောင်္ကျားဆုံးသွားပြီးကတည်းကဖင်မခံဖြစ်တော့တော့ ဖင်ဝလဲ ပြန်ကျဉ်းနေလောက်ပြီ၊ သမီးကိုလဲ လုပ်ပေးနေတာ ခဏရပ်ထားလိုက်ပြီးစိတ်တွေကို လျော့ပေးရင်း လွယ်လွယ်ကူကူ ဝင်လာနိုင်ဖို့အတွက် လမ်းဖွင့်ပေးနေမိတာပေါ့။

လိင်တံထိပ်ခေါင်းဝင်လာတယ် အဝမှာ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းခံစားလိုက်ရတယ်၊ နဲနဲတော့ စကွဲသွားပြီ၊ ကျမအံကိုကျိတ်ထားမိတယ်လေ၊ သားကလဲ မကြမ်းပါဘူး ဖြေးဖြေးချင်း ချော့သွင်းပေးနေတာ၊ ခေါင်းဝင်ကိုယ်ဆံ့တယ်ဆိုတဲ့ သဘောကလည်းရှိတော့ နောက်ထပ်ဝင်လာနိုင်ဖို့က လွယ်သွားပြီပေါ့။

ဖင်ပေါက်ဝပေါ်ကို သားရဲ့ တံတွေးတွေ ထက်ကျလာတယ်၊ နောက်ဆုံးတော့ ရှေ့တိုးလိုက်နောက်ဆုပ်လိုက်နဲ့ပဲ သားရဲ့ လိင်တံက ကျမရဲ့ ဖင်ထဲကို တစ်ချောင်းလုံး ဝင်လာတာကိုခံစားလိုက်ရတော့တယ်၊ လိင်တံကို ပြန်ဆွဲထုတ်သွားရင် ဖင်ထဲက အတွင်းသားတွေဟာ ကပ်ပါသွားပြီး တစ်ခုခုကို ချူထုတ်နေသလိုဖြစ်နေတော့တာ။

ပြန်ထိုးသွင်းလိုက်ရင် လိင်တံထိပ်ခေါင်းက အတွင်းသားတွေကို ပွတ်တိုက်သွားလို့အောင့်တောင့်တောင့်ရယ်၊ သားက လိင်တံကို နှစ်ချက်လောက် ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်လိုက်ပြီးအပြင်ကိုလုံးဝဆွဲထုတ်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ ဟသွားတဲ့ ကျမရဲ့ ဖင်ပေါက်ထဲကို သူရဲ့ တံတွေးတွေကိုထွေးသွင်းလိုက်တယ်။

သူ့ရဲ့ လိင်တံကိုလဲ သူ့ညီမရဲ့ တံတွေးတွေနဲ့ စိုရွှဲနေအောင် လုပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ကျမရဲ့ဖင်ဝကို ပြန်တေ့ပြီးထိုးသွင်းလိုက်တာ သားရဲ့ လိင်တံက ဒီတစ်ခါတော့ အေးအေးဆေးဆေး ရှောရှောရှုရှုပဲဝင်သွားပြီး ကျမလဲ ခံနိုင်ရည်ရှိသွားပြီ။

သားက သူ့ရဲ့ လိင်တံ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်း လိင်တံပေါ်တံတွေးထွေးချလို့ ဆက်တိုက် လုပ်တော့တာ၊ ကျမလဲ တော်တော်ကောင်းလာပြီ၊ ဖင်ထဲမှာ လိင်တံကခေါင်းတိုးဝင်လာလိုက် ပြန်ဆွဲထုတ်ရင် လိင်တံရဲ့ ဒစ်ကဖင်ထဲက အသားတွေကိုတစ်ထစ်ချင်းဆွဲပွတ်သွားလိုက်နဲ့ အရမ်းကို အရသာတွေ့နေပြီး ပိပိထဲမှတေ့ာ အရည်တွေဟာ တောက်လျှောက်ကျနေတော့တာပေါ့။

သမီးကလဲ အားကျမခံ လေးဘက်ထောက်ထားတဲ့ ကျမရဲ့ ကိုယ်လုံး အောက်ကိုဝင်လာပြီး ခြေနှစ်ချောင်းကကျမရဲ့ ခါးကို ခွလိုက်တယ်၊ သမီးနဲ့ ကျမ ပိပိချင်း ပလာတာရိုက်နေပြီလေ၊ သားကတော့သဘောကျသွားပုံပဲ ။ကျမဖင်ထဲက လိင်တံကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သမီးရဲ့ ပိပိထဲကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်၊လိင်တံက ဖင်ထဲကထွက်သွားတော့ ဖင်ထဲမှာ ဟာသွားသလို့ ရင်ထဲမှလဲ ဟာသွားရတာပေါ့။

သားကသူ့ညီမရဲ့ ပိပိကို တစ်လှည့် ကျမရဲ့ ပိပိကို တစ်လှည့် ဖင်ကို တစ်လှည့်နဲ့ အပေါက်သုံးပေါက်ကြားမှာအလုပ်တွေရှူပ်နေခဲ့ရပြီ၊ သမီးရဲ့ ဖင်က လက်မခံနိုင်လို့သာ တော်သေးတယ်၊ နို့မို့ဆို သားတစ်ယောက်တော့မလွယ်ကျော။

ဒါတောင် ပါးစပ်ပေါက် နှစ်ပေါက်က ကျန်နေသေးတာ၊ သမီးက သူအလုပ်ခံနေရတဲ့အခါဆိုရင် ကျမကို ရှေ့ကိုနဲနဲတိုးပေးထားတော့ ကျမရဲ့ တွဲလောင်းကျနေတဲ့ ရင်သားတွေကိုနမ်းပေးနေတာပေါ့၊ အဲဒီလိုနဲ့ သားက 

“ ကျချင်နေပြီ ဘယ်သူအထဲကို ချလိုက်ရမလဲ”

လို့ မေးတော့ ကျမကပဲ 

“ မေမေ ဖင်ထဲကိုချလိုက်”

လို့ ပြောမိတော့တာ၊ ကျမရဲ့ ဖင်လဲ သုတ်ရည်ငတ်နေတာကြာခဲ့ပြီလေ၊ သားက ကျမရဲ့ပေါင်ရင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ပြီး အားကုန်ဆွဲဆောင့်လို့ လုပ်နေတော့တာ၊ အချက် ၂၀ကျော်လောက်မှာပဲ သားရဲ့ သုတ်ရည်တွေဟာ ဖင်ထဲကို အရှိန်အဟုန်နဲ့ ပန်းဝင်နေလိုက်တာပါးစပ်ကတောင် ပြန်ထွက်လာမလားလို့ ထင်နေရတယ်။

နောက်တော့ လိင်တံကို ကျမရဲ့ ဖင်ထဲကနေမချွတ်ပဲ ဘေးတစောင်း လှဲချလိုက်ပါလေရော၊ သားလေးလဲ အတော်မောသွားရှာပြီ၊ ကျမကတော့ဆွေမျိုးမေ့အောင်ကို ကောင်းနေတော့တာ၊ သမီးကတော့ သူ့အကိုကို သူအားမရသေးလို့ စိတ်ကောက်သတဲ့။

ဒါနဲ့ပဲ ကျမလဲ သမီးကို ကျမမျက်နှာနားမှာ ပေါင်ကားခိုင်းလိုက်ပြီး လက်ခလယ်ကို ပိပိထဲကိုထိုးသွင်းလို့အစိကို တောက်လျှောက် လျှာနဲ့ လျှက်လိုက်တာ၊ ၅ မိနစ်လောက်ပဲ ကြာလောက်မယ်၊ သမီးရဲ့ ပိပိကကျမလက်ကို အကြိမ်ကြိမ်ညှစ်နေပြီး အရည်တွေညှစ်ထုတ်နေတာ လက်ခလယ်မှာတောင်ခံစားမိလိုက်ရတယ်လေ။အဲဒီညက သားလေးအော်မော်လဲ စိတ်တော်တော်ထနေတယ်၊ သူပြောတာကတော့ 

“ မေမေ ကြောင့်”

လိုပြောတယ်၊ နောက်ထပ် တစ်ခါ ကိုတော့ ကျမကို သူ့အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်ခိုင်းတယ်၊ ကျမလဲခါးကိုကစားပြီး ကောင်းကောင်းမွှေပေးလိုက်တာ ပထမ တစ်ခါလောက် မကြာတော့ဘူး။၁၅ မိနစ်လောက်နဲ့ပြီးသွားရော၊ သူ့ညီမကိုတော့ နှစ်ခါထပ်လုပ်တယ်၊ နောက်ဆုံးတစ်ချီက ပုဇွန်တုပ် ကွေးလေးကွေးရင်းနဲ့လုပ်သွားတာ၊ သူ့ညီမကို လုပ်နေရင်းနဲ့ တောင် ကျမရဲ့ နို့တွေကို လှမ်းဆွဲလိုက်သေးတာ။

တစ်ခုတော့ကွာခြားတယ်၊ သားလေးအောင်မော် ကျမနဲ့ လိင်ဆက်ရင် အင်တိုက်အားတိုက် ခပ်ပြင်းပြင်းဆက်ဆံတတ်ပြီး၊ သူ့ညီမကို တော်တော်လေး ညင်ညင်သာသာ လုပ်ပေးတတ်တယ်။နောက်တော့ ကျမကိုအလယ်မှာ ထားလို့ အပြန်အလှန်ဖက်ထားရင် အိပ်ပျော်သွားကြတာပေါ့၊ဒီလိုနဲ့ ကျမတို့ သားအမိ သုံးဦးရဲ့ လိင်ဇာတ်လမ်းကြီးကို အဲဒီနေ့ကနေ စလိုက်ကြတာ၊ အခုဆို ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုကိုတောင် ရောက်လာခဲ့ပြီ။

ကျမလဲ အသက် ၅၀ နီးနေပြီ၊ သွေးလည်း ဆုံးသွားခဲ့ပြီ၊ခလေးနှစ်ယောက်လဲ အိမ်ထောင် အသီးသီကျသွားခဲ့လို့ မြေးတောင် ၄ ယောက်ရလာခဲ့ပြီ။သူတို့လေးတွေအိမ်ထောင်ကျသွားပေမယ့် ကျမနဲ့ တစ်ပတ်ကို တစ်ကြိမ်တော့ စိတ်လွတ်လက်လွတ် သုံးဦးသားလိင်ဆက်ဆံတာတော့ မပြတ်ခဲ့ဘူး။

တစ်ခုပဲ ခက်နေတာက သမီးလေး မိခိုင်မှာ မွေးထားတဲ့ခလေးနှစ်ယောက်က ဘယ်သူဟာနဲ့ ဘယ်လိုပေါင်းစပ်ပြီးရခဲ့လည်းကို ခွဲခြားလို့ မရနိုက်ခဲ့ဘူး။ဒီတော့ ဒီခလေးနှစ်ဦးရဲ့ သွေးကတော့ သားလေးအောင်မော်နဲ့ မိခိုင်ရဲ့ ယောင်္ကျားကြားမှာ တစ်စုံတရာလို့ ပဲသဘောထားလိုက်တာပေါ့လေ။             ။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

 ပြီးပါပြီ။

အသက်ရှည်ဆေး (စ/ဆုံး)

 အသက်ရှည်ဆေး (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ – ရမ္မက်သွေး

“ မရဘူး၊ မရဘူး၊ ထပ်မထုတ်ပေးနိုင်တော့ဘူး။ အခု နင်ကြိုယူထားတာ နှစ်လစာတောင်ရှိပြီ။ ပြောလိုက် နင့်အမေကို မရတော့ဘူးလို့၊ လကုန်မှ ထပ်ပေးနိုင်မယ်၊ အခု လကုန်ဘို့ ၂ ပတ်တောင် လိုသေးတယ်၊ မပေးနိုင်ဘူး”

မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် ကျုပ်မိန်းမပြောသမျှ နားထောင်နေသော ခင်ဝိုင်းက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ခေါင်းသာ အသာညိတ်ပြသည်။ ခင်ဝိုင်းတို့ မိသားစု အားလုံး အလုပ်လုပ်ကြသော်လည်း ဘယ်တော့မှ လောက်ငသည် မရှိ။ အခုလည်း သူ့အမေက သူ့လခ တစ်လစာ ထပ်ကြိုထုတ်ခိုင်းသည်ဟု ခင်ဝိုင်းကတောင်းသဖြင့် ကျုပ်မိန်းမက မပေးနိုင်ဘူး ငြင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။

ကျုပ်သိသလောက် ခင်ဝိုင်းတို့မိသားစုမှာ ဖခင်က ဆိုက်ကားနင်းစားသော်လည်း အရက်သမား။ သူရှာသည့်ငွေက သူ့အရက်ဖိုးဖြင့်တောင် မလောက်ချင်။ မိခင်ကတော့ ခေါင်းရွက်ဗျပ်ထိုး ဈေးသည် ဆိုပေမဲ့ ဝင်ငွေက ဟုတ်တိပတ်တိ မရှိ။ ရောင်းမကုန်သည့် ပစ္စည်းပုပ်လို့ ပစ်ရသည်နှင့် တခါတခါ အရင်းပင်ရှူံးသည်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်အိမ်က အိမ်အကူ။ အိမ်အကူ ဆိုပေမဲ့ မနက်လာ ညပြန်၊ ကျုပ်တို့ကလင်မယား နှစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ ညအိပ်ညနေ လူပိုခေါ်မထားချင်တော့ အိမ်မှာ မပေးအိပ်။ ခင်ဝိုင်း နေသည့် နေရာကလည်း ကျုပ်အိမ်နဲ့ သိပ်မဝေးဆိုတော့ သူ့အတွက် သွားရလာရ အဆင်ပြေတယ်လေ။ ဒါနဲ့ဘဲ မနက်ဆို ၆ နာရီလောက် ခင်ဝိုင်း အိမ်ရောက်လာ၊ ရှိသမျှ အိမ်အလုပ်တွေ ကျုပ်မိန်းမခိုင်းသမျှ လုပ်၊ ညနေ ၆ နာရီလောက်ဆို ပြန်ရော။ အဲ မနက်စာ ညစာကတော့ ကျုပ်အိမ်က စားသွားပေါ့။

ခင်ဝိုင်း ကျုပ်တို့အိမ်မှာ အိမ်အကူလာလုပ်သည်မှာ ၂ နှစ်ကျော် ၃ နှစ်နီးပါးပင်ရှိပြီ။ ရောက်ခါစက အပျိုဖော်ဝင်စ မဲမဲသဲသဲ၊ အသားအရေ ခြောက်ကပ်ကပ် ဖြစ်နေသော်လည်း ယခုတော့ စိုစိုပြေပြေ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးဖြင့် လှသွေးကြွယ်သည့် အပျိုပေါက်ကလေးပင် ဖြစ်နေလေပြီ။

“ ဟဲ့ ခင်ဝိုင်း”

“ ရှင် ဘဘကြီး ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ”

“ လာစမ်းပါဦး နင့်ကို ငါမေးစရာရှိလို့”

ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်အနား ခပ်ရို့ရို့လာရပ်တော့

“ ဟဲ့ ဟိုတနေ့က နင်လခကြိုထုတ်ချင်လို့ ပြောနေသံကြားလို့၊ အဲဒါ နင် အောက်ဆိုက်အလုပ်လေး ဘာလေး ရရင် လုပ်မလား”

ကျုပ်အမေးကြောင့် ခင်ဝိုင်း စိတ်ဝင်စားသွားဟန်ဖြင့်

“ ဘာအလုပ်လဲ ဘဘကြီး”

“ အေး ငါလည်း စဉ်းစားနေတာ၊ နင့်ကို ပြောသင့် မပြောသင့်၊ တော်ကြာကြရင် နင်က ငါ့ကို တမျိုးထင်မှာလည်း စိုးရသေးတယ်ဟ။ အလုပ်က လူသိခံလို့ မဖြစ်ဘူး။ တိုးတိုးတိတ်တိတ် လုပ်ရမှာ။ ကုန်ကုန်ပြောရင် နင့်မိဘတွေတောင် ပြောလို့မဖြစ်ဘူး”

“ ဘယ်မှာသွားလုပ်ရမှာမို့လဲ ဘဘကြီး”

“ ဘယ်မှာမှ မသွားရပါဘူး၊ ငါ့အိမ်မှာပါဘဲ။ ဒါပေမဲ့ နင် နှုတ်လုံမှ ဖြစ်မယ်နော်။ နင် လုပ်နိုင်မယ်ဆို နင်လုပ်၊ မလုပ်နိုင်ဘူးဆိုလည်း ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဘူး။ နင်ကတိပေးမယ်ဆိုမှ ငါ အလုပ်အကြောင်း ပြောပြမယ်။ နင့်ကို ငါ အတင်းအကြပ် မခိုင်းဘူး။ နင့်ဖာသာ နင်စဉ်းစား ပြီးမှ လုပ်မယ် မလုပ်ဘူး ငါ့ကိုပြော”

“ အခုပြောရမှာလား”

“ အခုပြောစရာ မလိုပါဘူး။ လုပ်မလုပ်ကတော့ နင်စဉ်းစားပြီးမှ ပြောပေါ့။ အလုပ်အကြောင်းကိုတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူးလို့ ကတိပေးမှ ငါပြောလို့ ရမယ်”

“ ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့ ဘဘကြီး သမီး ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူး”

“ အေး၊ ပြီးရော၊ နင့်ကတိ နင်တည်ပါစေ။ ကတိမတည်တဲ့ သူကတော့ ဘယ်တော့မှ မကြီးပွားဘူးဘဲ။ အဲဒါ နင်မြဲမြဲမှတ်ထား”

“ ဟုတ်၊ သမီးသိပါတယ် ဘဘကြီး”

“ ဒီလိုဟာ နင်လည်းကြားဖူးမှာပေါ့၊ တရုတ်ပြည်မှာ အခု ခေတ်စားနေတာလေ၊ အပျိုစစ်စစ် ငယ်ငယ်ချောချောလေးတွေကို ရောင်းစားတဲ့ ကိစ္စ”

“ ဟင် သမီးကို ရောင်းစားမလို့မလား ဘဘကြီး”

ခင်ဝိုင်းက အထိတ်တလန့်ဖြင့် ဖြတ်ပြောတော့

“ အာ နင်ကလည်း မရောင်းစားပါဘူးဟ။ ငါ့စကားကို ဆုံးအောင် နားထောင်ပါဦး။ ဘာဖြစ်လို့ ရောင်းစားတယ်ဆိုတာ ပြောမလို့”

“ ဟုတ်”

“ အေး ဘာလို့ရောင်းလဲဆိုတော့ ငါတို့လို အသက်ကြီးတဲ့ အဘိုးကြီးတွေအတွက် အသက်ရှည်ဆေးတဲ့ဟ”

“ အမ်”

“ မအမ်နဲ့ မိခင်ဝိုင်း။ ငါလည်း အစကမသိဘူး။ နောက်တော့ သေသေချာချာ ဂဃနဏ ငါစုံစမ်းကြည့်တော့မှ အဲဒါတကယ်ဖြစ်နေတာ။ ကဲဟာ နင့်ကို ရှင်းရှင်းဘဲပြောမယ်။ အဲဒီအဖိုးကြီးတွေက ဝယ်ပြီး အဲဒီ ခပ်ချောချောလှလှ အပျိုစစ်စစ် ကောင်မလေးတွေကို တကိုယ်လုံးချွတ်ပြီး တနေ့ နာရီဝက်လောက် ကြည့်တယ်ပေါ့။ နမ်းတာ ပြုတာတွေ လုပ်တာပေါ့။ သူတို့နဲ့ ပရောပရီ နေတယ်ပေါ့။ အဖိုးကြီးတွေဆိုတော့လည်း လင်လို မယားလို မဆက်ဆံနိုင်ဘူးပေါ့။ သဘောကတော့ကွာ အဖိုးကြီးတွေက သူတို့ရဲ့စိတ်ကို နုပျိုအောင် အပျိုစစ်စစ် ကောင်မလေးနဲ့ အဲ့လိုနေပြီး အသက်ရှည်အောင် လုပ်တဲ့သဘောပေါ့။ ဟဲ ခင်ဝိုင်း ငါပြောတာ နင်နားလည်လား”

“ ဟုတ် အဲဒါ သမီးက . . သမီးက ဘာလုပ်”

“ အေး အဲ့ဒါ ငါပြောချင်တာ။ ငါလည်း အဲ့ဒီဆေးနည်းကို စမ်းကြည့်ချင်တာ။ အဲ့ဒါ နင်နဲ့ ငါနဲ့ကြားမှာ နားလည်မှုသဘောနဲ့ . . . ဟင်း .. အာ … ပြောရမှာလည်း ခက် . .။ ဒီလိုဟာ နင့်ကို ငါ့ အသက်ရှည်ဆေးအဖြစ် အသုံးပြုမယ်ဟာ။ နင်က အပျိုစစ်စစ်လေးလည်း ဖြစ်။ ဟဲ့ ဒါနဲ့ နင်က အခုထိ အပျိုစစ်စစ်လေးဘဲမို့လား၊ ငါ့ကို မှန်မှန်ပြော”

“ အာ ဘဘကြီးကလည်း”

ကောင်မလေးက ရှက်တာလားမသိ၊ လေသံတိုးတိုးလေး

“ ဟဲ့ အဲဒါက အရေးကြီးတယ်၊ ငါတို့စိတ်ထဲမှာ အပျိုစစ်စစ်လေး ဖြစ်နေမှ အစွမ်းထက်တယ်တဲ့။ ကဲပြော ငါ့ကို နင်ရှက်နေစရာ မလိုဘူး”

“ အင်း”

ခင်ဝိုင်းက သူအပျိုစစ်ကြောင်း ခေါင်းတချက်ညိတ်လို့ အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ဝန်ခံတော့မှ

“ ငါလည်း ထင်ပါတယ်၊ နင့်အကြောင်း ငါသိနေတာဘဲ၊ ငါက စိတ်ချရအောင် မေးတာပါ။ အဲ့ဒါဟာ ငါကလည်း အဲဒီဆေးနည်းကို စမ်းချင်တယ်၊ ငါ့မိန်းမလည်း မသိစေချင်ဘူး။ ဘယ်သူမှလည်း မသိစေချင်ဘူး။ နင်ကလည်း သုံးစရာ ငွေအမြဲလိုနေတော့ အတော်ပေါ့။ နင်လည်း နေ့တိုင်းလုပ်စရာ မလိုပါဘူး။ အခုလို ငါ့မိန်းမ အပြင်သွားနေတဲ့ အချိန်လောက် ငါအရှေ့မှာ စောစောက ငါပြောသလိုပေါ့၊ နင်လည်း အပျိုရည် မပျက်ဘူး၊ အဲဒါမျိုးပေါ့။ နင်စဉ်းစားကြည့်လေ၊ လုပ်မယ်ဆိုပြော”

“ ဘဘကြီးကလည်း ရှက်စရာကြီး”

“ အေး ငါလည်းသိတယ်၊ အစကတော့ နင်ရောရှက် ငါရောရှက်ပေါ့ဟ။ ငါထင်တယ် နောက်တော့ သူ့ဖာသာသူ အဆင်ပြေသွားမယ် ထင်တာဘဲ။ အဓိက ကတော့ ဘယ်သူမှ မသိဘို့ လိုတယ်ဟ။ သိရင် နင်လည်း မကောင်းဘူး၊ ငါလည်း မကောင်းဘူး။ အဲ့ဒါ နင်စဉ်းစား။ ကဲ ရော့ အခုလောလောဆယ် နင်သုံးဘို့ ၂ ထောင်ယူသွားလိုက်။ နင်လုပ်မယ်ဆို တခါတခါ ၅ ထောင်ဖြစ်ဖြစ် တစ်သောင်းဖြစ်ဖြစ် ငါပေးမယ်။ ဟုတ်ပြီလား။ တစ်လ ၃ – ၄ ခါလောက်ဆို နင်လည်း ၂ သောင်း ၃ သောင်းလောက် အောက်ဆိုက်ရတာပေါ့”

ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်လှမ်းပေးတဲ့ တစ်ထောင်တန် ၂ ရွက်ကို လှမ်းမယူသေးဘဲ ကျုပ်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။

“ ယူသွား၊ ဒါက ငါ စေတနာနဲ့ သက်သက်ပေးတာ၊ နင် လုပ်မလုပ်က နောက်မှပြော”

ကျုပ်က အတင်းယူသွားလို့ ပြောတော့မှ ခင်ဝိုင်းက လှမ်းယူတယ်။

“ ကဲကဲ နင်လည်း လုပ်စရာရှိတာ သွားလုပ်တော့၊ ပိုက်ဆံကို သေသေချာချာလည်း သိမ်းဦး၊ တော်ကြာ ငါ့မိန်းမ ပြန်လာလို့ တွေ့သွားရင် မေးနေဦးမယ်”

နောက် ၂ ရက်လောက်ကြာတော့ ခင်ဝိုင်းကို ကျုပ်အတွက် ထမင်းပွဲ ပြင်ပေးနေတုန်း ကျုပ်က တိုးတိုးလေး ကပ်မေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်က မနက်စာကို ၁၀ နာရီလောက် စားတတ်တာ။ ကျုပ်မိန်းမက အဲ့ဒီအချိန် ဘုရားခန်းထဲ ဘုရားရှိခိုးလို့ ကောင်းတုန်း။ အဲ သူထမင်းစားချိန် ၁၂ နာရီလောက်ကြတော့ ကျုပ်က ကော်ဖီလေး မုန့်လေး ထပ်စားပေါ့၊

“ ဟဲ့ ဘယ်လိုလဲ ခင်ဝိုင်း၊ ငါပြောတာ လုပ်မလား”

“ မသိဘူး ဘဘကြီး၊ သမီးဘာလုပ်ရမလဲ မသိဘူး”

ကြည့်ရတာ ခင်ဝိုင်းလည်း ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေပုံဘဲ။ သူ့ စိတ်ထဲ ပိုက်ဆံလည်း လိုချင်တယ်၊ ကြောက်လည်းကြောက်၊ ရှက်လည်းရှက်တဲ့ သဘော။ ကျုပ်လည်း ဘာမှမပြောတော့၊ ထမင်းကိုဘဲ ခပ်ဖြေးဖြေးစားရင်း

“ ကဲ ဒီလိုလုပ်ဟာ၊ ငါတို့ စမ်းကြည့်ရင် မကောင်းဘူးလား၊ နင် လုပ်နိုင်ရင်လုပ်၊ မလုပ်နိုင်လည်း မလုပ်နဲ့၊ ငါလည်း စမ်းတာစမ်းရတယ်၊ ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ မသိဘူး၊ နင်လည်း မသိဘူး။ စဉ်းစားနေတာ ကြာတယ်။ စမ်းကြည့်မယ်။ ကဲ သဘောတူလား”

“ ဘဘကြီးကလည်း အတင်းဘဲ”

“ ဟဲ့ ငါက အတင်းမဟုတ်ဘူး။ နင်လည်း ပိုက်ဆံလိုတယ်၊ ငါလည်း စမ်းကြည့်ချင်တယ်၊ ကဲ နင်မလုပ်ချင်လဲ ပြီးရော၊ တော်ကြာ ငါကဘဲ နင့်ကို အတင်းလုပ်သလိုလို ဘာလိုလို လေသံလာမပစ်နဲ့၊ ငါလည်း သူများ သဘောမတူတဲ့အလုပ် မလုပ်ဘူး”

“ အာ ဘဘကြီးကလည်း သမီးက အဲ့လို သဘောနဲ့ ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး”

“ ဟဲ့ အဲ့ဒီသဘောမဟုတ် ဘာသဘောလဲ၊ အဲဒါပေါ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းကို မရှိဘူး၊ လုပ်ရင် လုပ်မယ်၊ မလုပ်ရင် မလုပ်ဘူး၊ အေး လုပ်ရင်လည်း စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ လုပ်မှ၊ နားလည်လား။ စိတ်ပါလက်ပါ ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ၊ အာ ဒါတွေငါမပြောချင်ဘူး၊ နင် စိတ်ပါလက်ပါ မရှိလဲ နောက် ငါမလုပ်ရုံဘဲ”

“ အင်းပါ အင်းပါ၊ ဘဘကြီးကလည်း သမီး ဒီလောက် ဒုံးမဝေးပါဘူး၊ သမီးကကြောက်တာ၊ အဲဒါပြောတာ”

“ ကြောက်ရအောင် ငါက သွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်တွေလို နင့်ဂုတ်သွေး ဖောက်စုပ်မှာမို့လို့လား၊ တခါတည်း မပြောလိုက်ချင်ဘူး”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလည်း၊ သမီးက ဘာမှအတွေ့အကြုံမှ ရှိတာမှ မဟုတ်တာ၊ အဲဒါ ကြောက်တာပေါ့”

“ အေး ငါကလည်း နင် အတွေ့အကြုံမရှိလို့ ဒါမျိုးလုပ်တာ၊ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားဆို ဘာလုပ်မလဲ၊ ဒါကို အခါတစ်ရာလောက် ရှိနေပြီ ပြောနေရတာ၊ နင် အတွေ့အကြုံရှိတာ မရှိတာ ငါပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး၊ နင်လုပ်မလား မလုပ်ဘူးလား ဒါကိုမေးနေတာ”

“ အင်းပါ အင်းပါ၊ ဘဘကြီးကလဲ၊ ဒါဘဲနော် သမီးကို မုန့်ဘိုး ကောင်းကောင်းပေး ခစ် ခစ် ခစ်”

“ အေး ဒါတော့ မပူနဲ့၊ ငါမှာ အပေါဆုံးက ခြေတလုံးမွေး ပြီးရင် ပိုက်ဆံဘဲ၊ နင်တို့ခေတ် ချာတိတ်တွေရဲ့ စကားလေ၊ ဟား ဟား ဟား ဟား”

“ ခစ် ခစ် မိုက်တယ်၊ ဘဘကြီးက ခေတ်မှီတယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

သူကဘဲ ငွေလိုတာလား၊ ကျုပ်ကဘဲ အဆွယ်ကောင်းတာလား၊ ဒီလိုနဲ့ဘဲ ခင်ဝိုင်း ကျုပ်ကမ်းလှမ်းတဲ့ အလုပ်ကို လက်ခံလိုက်ရော။

“ ဟဲ့ ခင်ဝိုင်း”

“ ရှင် ဘဘကြီး”

“ ငါ့ မိန်းမ သွားပလား”

“ ဟုတ်၊ စောစောကဘဲ ထွက်သွားတယ် ဘဘကြီး၊ အရင် ကြိုနေကြ ကားဘဲ လာကြိုသွားတာ”

“ ဒါဆို ငါတို့ အလုပ်စမယ်၊ အိမ်ရှေ့သံဘာဂျာတံခါး သေသေချာချာ ပိတ်ပြီး သော့ပါ ခတ်ထားလိုက်”

“ စောစောကဘဲ မေမေကြီး ထွက်သွားတုန်းက ခတ်ထားလိုက်တယ် ဘဘကြီး”

“ လာ အပေါ်ထပ်သွားမယ်၊ အောက်ထပ်က မတော်တဆ ဧည့်သည်လာရင် တွေ့သွားမယ်”

“ ဘဘကြီး”

“ ဘာလဲ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘယ်လိုကြီးလည်း မသိဘူး၊ တမျိုးကြီးဘဲ”

“ ဘယ်နေရာ တမျိုးလဲဟ”

လှေကားပေါ် အတူတက်လာရင်း ပြောမိကြသည်။

“ စိတ်ထဲကပြောတာ၊ ခစ် ခစ် ခစ်”

“ ဟဲ ဟဲ လူရော တမျိုးမဖြစ်ဘူးလား”

“ ဖြစ်သလိုလိုဘဲ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ရယ်ဘဲ ရယ်ချင်နေတယ်၊ ဘဘကြီးကလည်း ကြံကြံဖန်ဖန်”

“ နင်ကလည်း လူဆိုတာ ဒီလိုဘဲပေါ့ဟ၊ အသက်ရှည်အောင် ကြံဖန်နေထိုင်ရတယ်ဟ၊ ရယ်မနေနဲ့၊ လာ ငါ့ပေါင်ပေါ်ထိုင်”

ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ပေါင်ပေါ် တစောင်းလေး ဝင်ထိုင်ဘို့ လုပ်တော့

“ နင်ကလည်း မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွထိုင်ပါဟ”

“ ထမီကြီးနဲ့ တုတ်နေတာကို”

“ ထမီဆွဲတင်ပြီး ခွထိုင်ပေါ့ဟ”

“ အာ ဘဘကြီးကလည်း၊ သမီးတော့ ငရဲကြီးတော့မှာဘဲ”

“ ငရဲက ဘယ်လိုလာကြီးမှာလဲ ပြောပါဦး”

“ ထမီကြီးနဲ့ ခွတော့ ကြီးမှာပေါ့”

“ ဒါဆိုလည်း နင့်ထမီ ချွတ်ချပြီး ခွဟာ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလဲ”

ခင်ဝိုင်းက ရယ်ရင်း ကျုပ်ပြောသလို သူ့ထမီကို ပေါင်လယ်လောက်ထိ ဆွဲမရင်း ဆိုဖာပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် ဝင်ထိုင်တယ်။ သူ့ပေါင်ကတော့ ဝင်းသား။

“ လာ ရှေ့တိုး”

ကျုပ်က သူ့ခါးနှစ်ဘက်ကို ကိုင်ရင်း ကျုပ်ပေါင်ရင်းနားရောက်အောင် ဆွဲလိုက်တော့ သူကအလိုက်သတိဘဲ တိုးလာတယ်။ ကျုပ်က ခင်ဝိုင်းကို သေချာကြည့်ပြီး

“ နင်က လှလာတယ်ဟ၊ အရင်ကနဲ့ကို မတူတော့ဘူး”

“ ဘဘကြီး ထင်လို့ပါ”

“ ထင်တာမဟုတ်ဘူး၊ သိနေတာ၊ အသားအရည်ကလည်း အိနေတာဘဲ”

ကျုပ်လက်က ခင်ဝိုင်းခန္တာကိုယ်အနှံ့ ပွတ်ကစားရင်း ပြောတော့

“ ဘဘကြီးနော် လုပ်မပြောနဲ့”

“ မပြောပါဘူးဟ၊ တကယ်ဘဲ နင့်အသားက ထိလို့ကောင်း ကိုင်လို့ကောင်း”

ပါးစပ်ကလည်း သူ့ကို ချီးမွှန်းခန်းဖွင့်ရင်း ခင်ဝိုင်း ဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီကို ရင်ပွင့်သွားအောင် ကြယ်သီးဖြုတ်လိုက်တယ်။ အတွင်းက ခပ်ဝါဝါ ခါးရှည်ဘော်လီပေါ်လာတော့

“ နင်ကလည်း ဘရာစီယာလေး ဘာလေး ဝတ်ပါဟ”

“ ရှိမှ မရှိတာ”

“ ဒီနေ့ ပိုက်ဆံရရင် သွားဝယ်”

“ သမီးပိုက်ဆံနဲ့ မဝယ်ပါဘူး”

“ ဟား ဟား ငါ ဘရာစီယာဘိုးရော စစပ်ပိုင်ဒါဘိုးရော ထပ်ပေးမယ်ဟာ၊ သွားဝယ်”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“ ဖြုတ်ပေးစမ်းပါဦးဟ၊ နင့် နောက်က ဂျိတ်က ငါ ဖြုတ်လို့ မရဘူး”

ဘယ်နှစ်ခုနှစ်ထဲက ဘော်လီလည်း မသိ၊ ဂျိတ်က တော်တော်ဖြုတ်မရ၊ ကျုပ်ပြောတော့ ခင်ဝိုင်းက ပုခုံးသိုင်း ကြိုးကို ဖြုတ်ချလို့ အင်္ကျီတွင်းကနေ လက်လျှိုထုတ်ပြီး ပတ်ထားတဲ့ ဘော်လီကို ဂျိတ်ကို ရှေ့ဘက် ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်၊ နို့အစုံက ဘော်လီအုံထဲက လွတ်ပြီး ပေါ်လာတယ်။ ပြီးတော့ တဖြတ်ဖြတ်ဖြင့် ဂျိတ်တွေကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် စိုက်ကြည့်နေတော့

“ သမီး ရှက်လာပြီနော်”

ပြောရင်း သူ့မျက်နှာ သူ့လက်ဖြင့် အုပ်လိုက်သည်။

“ ဟား ဟား ဟား ဟား နင့်နို့က တကယ့် အပျိုနို့ စစ်စစ်လေးဘဲ လုံးပြီးဝန်းနေတာဘဲ”

“ အပျိုနို့ဘဲဟာ”

“ အေးပါ၊ ငါကလည်း အပျိုနို့လေးဘဲလို့ ပြောတာပါ၊ အပျိုနို့စစ်တာ နို့သီးခေါင်းတောင် မထွက်သေးဘူ”

ကျုပ်က ပြောလည်းပြော အတွင်းထဲ နစ်ဝင်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းကို လက်ညိုးနဲ့ အသာပွတ်လိုက်တယ်

“ အိ ယားတယ် ဘဘကြီး”

ခင်ဝိုင်းကိုယ်က တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကျုပ်လက်ကို လာကိုင်တယ်။

“ လူယားတာလား စိတ်ယားတာလား”

“ လူ ခစ် ခစ် ခစ်”

“ စိတ်ရော”

“ သိဘူး”

“ ဟား ဟား ဟား ဟား”

ပြောရင်းဆိုရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က ကြယ်သီးပြုတ်နေသည့် အင်္ကျီရော ဘော်လီပါတပြိုင်ထဲ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

“ အဲဒါမှ တကယ် အသက်ရှည်ဆေးဟ၊ အပျိုနို့ စစ်စစ်လေးကို တဝကြည့်တာ အသက်ရှည်တယ်တဲ့”

“ သမီးတော့ မယုံပါဘူး”

“ ငါတော့ ယုံတယ်၊ အခု နင့်နို့ကို ငါကြည့်နေတာ ငါ့စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးပြီး လူက နှစ် ၂၀ လောက် ငယ်သွားသလိုဘဲ”

“ ဟုတ်လို့လား ဘဘကြီးကလည်း လျှောက်ပြောနေ”

“ နင်က အဘိုးကြီးမှ မဟုတ်တာ ဘယ်သိမလဲ၊ နင်လည်း ငါကြည့်တာ စိတ်နဲ့ ကြည်နူးနေမှ အစွမ်းက ပိုထက်တာ၊ ငါကြည့်တာ နင်သဘောကျလား”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလည်း ဘာတွေ လာမေးနေလဲ မသိဘူး”

“ ဟဲ့ အဲဒါ အရေးကြီးတယ်ဟ၊ နို့ကြည့်တိုင်း အသက်ရှည်တယ်ဆို ငါ အင်္ကျီအရောင်းဆိုင်က မိန်းမအရုပ်ဝယ်ပြီး အိမ်မှာထားထားမှာပေါ့။ ငါကလည်း နင့်နို့ကို ကြိုက်လို့ကြည့်။ နင်ကလည်း ငါကြည့်တာ ကြိုက်နေမှ စိတ် စိတ်ချင်း ဓါတ်ကူးပြီး အသက်ရှည်ရော”

“ မယုံပါဘူး၊ လျှေက်ပြောတာ၊ သမီး သဘောကျ မကျ ဘဘကြီး မသိနိုင်ပါဘူး”

“ သိတာပေါ့ဟ၊ နင်သဘောကျရင် အလိုလို အထဲဝင်နေတဲ့ နို့သီးလေး ပြူထွက်လာတာ၊ ငါ သေသေချာချာ အဲဒီ အသက်ရှည်နည်းကို လေ့လာထားတာ နင်လိမ်လို့ မရဘူး”

“ ဘဘကြီးကလည်း သူ့ဖာသာ အထဲဝင်နေတာ ဆွဲထုတ်မှ ထွက်မှာပေါ့၊ သဘောကျတာနဲ့ မထွက်ပါဘူး”

“ ကဲ ငါပြောတာ မှန်မမှန် စမ်းမယ်၊ နင် ငါ့ကို ကြည့်နေ၊ ငါက နင့်နို့ကို ကြည့်မယ်။ နင့် စိတ်ထဲမှာ ငါက နင့်နို့ကို ကြည့်နေတာ နင်သဘောကျနေတယ်ပေါ့၊ ဥပမာဟာ နင့်ရည်းစားက နင့်နို့ကို ကြည့်နေတယ် သဘောထားလိုက်”

“ သမီးက ရည်းစားမှ မရှိတာ”

“ မရှိလဲ နင်ကြိုက်တဲ့ကောင် တကောင်ကောင်ကို ရည်းစားလို့ သဘောထားလိုက်ဟာ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“ ငါကလည်း ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း စိတ်ထဲက အရမ်းကြိုက်လာပြီး လက်နဲ့လာထိမယ်၊ နင့်နို့သီးကို ငါဆွဲ မထုတ်ဘူးနော်၊ နင့်နို့ကို ထိရင်းထိရင်း နင်လည်း စိတ်ထဲက ယားလာမယ်၊ သဘောကျလာမယ်ဆို အလိုလို နို့သီးလေးက ထွက်လာရော၊ စောစောက ငါထိကြည့်တော့ နင်ယားတယ်ဆို”

“ ဒါက လာထိတော့ ယားတာပေါ့”

“ အေး ယားတာက သပ်သပ်၊ စိတ်ကသဘောကျပြီး ဖြစ်လာတာက သပ်သပ်၊ စိတ်က သဘောကျလာမှ နို့သီးက ထွက်မှာ၊ ကဲ စမယ်၊ ခပ်တည်တည်နေ၊ ပြုံးဖြဲ မနေနဲ့”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလည်း ရယ်ရတယ် ခစ် ခစ်”

“ ရယ်ရတယ် လုပ်မနေနဲ့၊ ဒီနေ့ကတော့ နင့်နို့သီးထွက်လာရင် ပြီးပြီ၊ နောက်တခေါက်မှ နောက်တဆင့်”

“ နောက်တဆင့်က ဘာလဲ”

“ နောက်တဆင့်က ခနထားဦး၊ အခုအဆင့်ကိုဘဲ အရင်အောင်မြင်အောင် လုပ်ရမယ်၊ ကဲ စမယ်၊ နင့် ရင်ကို နဲနဲကော့လိုက်၊ အဲဒါမှ ကြည့်လို့ပိုကောင်း”

ကျုပ်က သူ့ခါးကို ဆွဲကိုင်ရင်း ကျုပ်ဘက်ဆွဲလို့ ရင်ကိုကော့ခိုင်းတော့

“ အင်း၊ အင့်”

ခင်ဝိုင်းက သူ့အလုပ်ကိုသူ ပီပီပြင်ပြင်လုပ်တာလား၊ ဘာလားတော့ မသိ စေတနာ ဘလဗွဖြင့် အင့်ကနဲ အသံတောင် ထွက်ပြီး ရင်ကို ကော့ပေးသည်။ မျက်နှာကတော့ မချိုမချဉ်။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သူက စေတနာရှိတော့ ကျုပ်အတွက် လုပ်ရကိုင်ရ ပိုအဆင်ပြေသည်။ ပြီးတော့ ကောင်မလေးက သိပ်တော့ မတုံး။ နဲနဲလေး နားမလည်တာကလွဲပြီး ပြောရင် သဘောပေါက်လွယ်သည်။ ကလန်မဆန်လည်း မလုပ်။ အစကတော့ အပျိုစစ်လေးဆိုတော့ အဆင်မှ ပြေပါ့မလား တွေးမိသော်လည်း လက်တွေ့မှာ ဒီလောက် မခက်။ ပြီးတော့ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ကို ရှက်ကိုးရှက်ကန်း သိပ်မဖြစ်။ ဒီအချက်က ကျုပ်အတွက် ပိုအဆင်ပြေနေသလို ဖြစ်နေသည်။

ခင်ဝိုင်း နို့အုံက ကော့လိုက်တော့ ယောင်ယောင်လေး ချပ်သွားသော်လည်း ကြည့်လို့ကောင်းနေသေးသည်။ ခါးကို ကိုင်ထားသည့် ကျုပ်လက်က တဖြေးဖြေးနှင့် တကိုယ်လုံးကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည်။ မကြာခင် အလိုလို နှစ်ယောက်သား အသံတိတ်ကာ အသက်ရှူသံ တဖြေးဖြေးကျယ်လာသလိုလို ဖြစ်လာသည်။

ကျုပ်ဓါတ်က တဖြေးဖြေးနှင့် ခင်ဝိုင်းဆီ ကူးသွားတာလားမသိ၊ တဖြေးဖြေးနှင့် ကျုပ်လက်ချောင်းတွေက ခင်ဝိုင်း နို့သီးနေရာလေးကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေရင်း အထဲဝင်နေသည့် နို့သီးခေါင်းလေးက ကြွတက်လာသည်။ ခင်ဝိုင်းကို ကြည့်မိတော့ မျက်စိမှေးကာ ပါးစပ်ကို အသာလေးဟပြီး ပါးစပ်နှင့် အသက်ရှူနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ကြည့်ရတာ အပျိုရိုင်းကလေး အထိအတွေ့မှာ စိတ်ပါနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ကျုပ်ကလည်း ခင်ဝိုင်း အရသာခံစားနေမှန်း သိသည်နှင့် လုပ်လက်စကို မရပ်ဘဲ ခင်ဝိုင်းနို့သီးကို အသာအယာ ဆက်ပွတ်ပေးနေမိသည်။

နှစ်ယောက်သား သာယာမှုအောက်မှာ ဘယ်လောက်ကြာကြာ နစ်မြောသွားသည် မသိ၊ ရုတ်တရက် ဖြတ်ကနဲ လန့်နိုးသွားသလို ဖြစ်ကာ နှစ်ယောက်စလုံး တပြိုင်တည်း အသိက ချက်ခြင်း ဝင်လာသည်။ ဝင်လာသည်နှင့်

“ ကဲ ငါမပြောဘူးလား၊ အလိုလို နင့်နို့သီးခေါင်း ထွက်လာပြီ တွေ့လား၊ ငါ မဆွဲထုတ်ဘူးနော်”

ခင်ဝိုင်းက သူ့ကိုယ်သူ ငုံ့ကြည့်ပြီး “အယ်” ကနဲ အသံထွက်ကာ သူ့မျက်နှာကို ကျုပ်ရင်ခွင်နှင့် အပ်ထားလိုက်တော့သည်။ ပြီးတော့ တိုးတိုးလေး

“ ရှက်စရာကြီး”

ကျုပ်က သူ့ကို ခပ်ဖွဖွ ပြန်ဖက်ရင်း

“ အဲဒါမှ ငါ့အသက်ရှည်ဆေး အောင်မြင်တာဟ၊ နင် ငါကြည့်တာ ဓါတ်ကူးပြီး ထွက်လာတာ မဟုတ်လား”

“ ဘဘကြီးနော် လာမပြောနဲ့ သမီးရှက်တယ်”

“ ဟား ဟား ဟား ဟား အေးပါ အေးပါ၊ ကဲ ကဲ ရော့ရော့ နင့်ကို ပိုက်ဆံတစ်သောင်း ငါပေးမယ်၊ ရော့ဟာ တစ်သောင်းငါးထောင် ယူလိုက်၊ ပိုပေးလိုက်မယ်၊ အဲဒါ နင် ဘရာစီယာရော စစပ်ပိုင်ဒါ ပါဝယ်”

“ ဟေး ဒါမှ ဘဘကြီး”

“ ပိုက်ဆံကို သေချာသိမ်းဦး၊ တော်ကြာ နင့်အမေတွေ့ပြီး ဘယ်ကရလဲ ဘာညာ မေးနေမယ်”

“ သမီး သိပါတယ်။ ဖွက်ထားမှာ”

ခင်ဝိုင်းကြောင့် မတောင်တာကြာတဲ့ ကျုပ်လီးတောင် ပြန်တောင်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကြာကြာတော့ မတောင်။ ခင်ဝိုင်းလည်း ကျုပ်နားက ခွာသွားရော တောင်နေတဲ့လီးလည်း ပြန်ကျသွားရော။ ဒါပေမဲ့ မဆိုး။ ခင်ဝိုင်းကောင်းမှုနဲ့ ကျုပ်သွေးသားတွေလည်း ပြန်လည်နိုးကြားလာတယ် ပြောရမယ်။ ဘယ်လောက်ထိတောင် နိုးကြားသွားလဲ ဆိုတော့ အဲ့ဒီညက မမက်စဖူး တခါမှတောင် ပြန်မစဉ်းစားဖူးခဲ့တဲ့ ကျောင်းတုန်းက ရည်းစားနဲ့ ချိန်းတွေ့တဲ့ အကြောင်း အိပ်မက်တောင်ပြန်မက်ပြီး မထွက်စဖူး သုတ်ရည်တောင် ထွက်လို့။

ကျုပ်မိန်းမကလည်း အိမ်မှာ ၂ ရက်လောက် ငြိမ်နေတော့ ကျုပ်အဖို့ အသက်ရှည်ဆေး ထပ်မှီဝဲဘို့ အချိန်စောင့်နေရသေးတယ်။ သူကလည်း ၂ ရက်ခြား ၃ ရက်ခြားလောက်တခါ သူ့သူငယ်ချင်း တစ်စုနဲ့ အပျင်းပြေ မာကျောက် သွားကစားတတ်တယ်။ ကြေးကတော့ မများပါဘူး။ အရှုံးအနိုင် ၃ – ၄ သောင်းလောက်ပေါ့။ ဒါကလည်း သူ့အတွက် အသက်ရှည်ဆေး တစ်မျိုးလို့ ပြောလို့ရတာပေါ့။ ဒါကတော့ သူ့ဝါသနာ၊ ကျုုပ်ကတော့ ဒါမျိုးတွေ ဝါသနာတော့ မပါဘူး၊ ကျုပ်ဝါသနာပါတာက မိန်းမ ကိစ္စ။ အခုအသက်အရွယ်ထိ ကျုပ်က မိန်းမနဲ့ ပတ်သက်ရင် နာမည်ပျက်မရှိဘဲ နေခဲ့ပေမဲ့ ကျုပ်အရင်က တိုးတိုးတိတ်တိတ် ရှုတ်ထားတာ နဲမှမနဲဘဲ။ ပြောရရင် ကျုပ်က အဲဒီကိစ္စမှာ ပါရမီဘဲ ထူးနေလို့လားတော့ မသိ၊ ကျုပ်ရှုတ်သမျှ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ပြသနာကို မတက်ခဲ့ဖူးဘူး။ ကုန်ကုန်ပြောရရင် ကျုပ်ရှုတ်ခဲ့တဲ့အလုပ် ကျုပ်မိန်းမတောင် မသိခဲ့ဘူး။ ဒါကြောင့်လည်း ကျုပ်ကို လူရိုးလူကောင်းကြီး လို့ဘဲ သဘောထားပြီး အပျိုပေါက် အိမ်အကူမလေးနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲထားပြီး သူ့အသက်ရှည်ဆေး သူသွားရှာနေတာပေါ့၊

ကျုပ်အကျင့်ကလည်း သူများသားသမီးကို လိမ်လည်လှည့်စားပြီး မရှုတ်တတ်ဘူးဗျ။ ကျုပ် အခြေအနေ အမှန်ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပြီး နှစ်ဦးသဘောတူ နားလည်မှုနဲ့ဘဲ ဆက်ဆံခဲ့တာ။ ကံကြုံလို့ ဆုံခဲ့တဲ့ သဘောပေါ့။ အချိန်တန်ရင် သူ့လမ်းသူသွား ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွား ကြရမယ်ဆိုတာကို သိသိကြီးနဲ့ အမှားလမ်းကြောင်းထဲ ဇွတ်တိုးခဲ့တဲ့ အဖြစ်မျိုးချည်း ကျုပ်ဖန်တီးခဲ့တာ။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကလည်း သူများသားသမီးကို အလကား စားရတယ် ဆိုတဲ့ တကိုယ်ကောင်းစိတ်နဲ့ မစားခဲ့ပါဘူး။ တကယ့်ကို စေတနာအပြည့်နဲ့ ကျုပ်လည်း တတ်နိုင်တဲ့ဘက်က သူတို့ကို ပြန်ကူညီခဲ့တာ ဆိုတော့ လမ်းခွဲသွားလဲးည်း တချို့အမျိုးသမီးတွေဆို ကျုပ်ကို ကျေးဇူးတောင် တင်လို့။ ပြောရင် ကြွားတယ် ထင်မယ်။ ကျုပ်နဲ့ဖြစ်ခဲ့ပြီး ကျုပ်ကူညီလို့ အခုချိန်မှာ ကိုယ်ပိုင်အလုပ်နဲ့ တကယ့်ကို ချမ်းချမ်းသာသာဖြစ်နေပြီး အပျိုကြီး နာမည်ခံထားတဲ့ အသက် ၅ ထိပ်စီးအရွယ် ၃ – ၄ ယောက်လောက် ရှိတယ်ဆို ခင်ဗျားတို့ ယုံမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်အသက်တောင်မှ အခု အသက်က ၆ ထိပ်စီး ဖြစ်နေပြီဆိုတော့ သူတို့က ဒီအရွယ်ရောက်ပြီပေါ့။ သူတို့က ကျုပ်အတွက်ဆို အချိန်မရွေး ကျေးဇူးပြန်ဆပ်ဘို့ အဆင်သင့်ရှိတယ် ဆိုတာ အခုထိ ကျုပ်ကိုတွေ့ရင် ပြောတုန်း။

အခုလည်း ခင်ဝိုင်းနဲ့ကိစ္စက ကျုပ် ပျင်းလို့ ဆပ်ဆော့တဲ့ ကိစ္စ။ ဆပ်ဆော့တယ် ဆိုပေမဲ့ အနေကြာတော့ ကောင်မလေးကို ကျုပ်မျက်စိထဲ သဘောကျလာတာလည်း ပါတယ်။ သူ့ကို ကူညီချင်တာလည်း ပါတယ်ပေါ့။ ကျုပ်အသက်အရွယ်နဲ့ ဆက်စ်ကိစ္စက အဓိက အရေးမကြီးပေမဲ့ သာယာမှုကိုတော့ ကျုပ်ဝါသနာအရ လိုချင်သေးတဲ့ သဘော။ နောက်ပြီး ကျုပ်က ဒီ ၃ နှစ်လောက်အတွင်းမှာ လုပ်ငန်းတွေ အကုန်နီးနီးလောက် ရပ်လိုက်ပြီး အငြိမ်းစား ယူလိုက်တာကြောင့် တနေ့တနေ့ ပျင်းနေတာကလည်း ပါတာပေါ့။ လူကပျင်းနေတာနဲ့ ခင်ဝိုင်းရဲ့ ဘဝ အခြေအနေရယ်၊ တနေ့တခြား စိုပြေလာတဲ့ သူ့အလှရယ်၊ ကျုပ်ဝါသနာရယ် ပေါင်းစပ်ပြီး ကောင်မလေးကို လူတလုံး သူတလုံး ဖြစ်အောင် ကူညီဘို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာပါဘဲ။ ကူညီတယ် ဆိုပေမဲ့ ကျုပ်ရဲ့ ဝသီကိုက လူတစ်ယောက်ကို အလကား မကူညီတတ်ဘူးဗျ။ အတ္တဆန်တယ် ပြောချင်ပြော၊ အကျင့်ယုတ်တယ် ပြောချင်ပြော၊ ကျုပ်က လူတမျိုး၊ လူတယောက်အပေါ် ဘာအကျိုးမှ မမျှော်ကိုးဘဲ စေတနာ ထားတာမျိုး ကျုပ်မလုပ်တတ်ဘူး။ ကျုပ်ရဲ့သဘောက ငါ မင်းအပေါ် စေတနာရှိတယ်၊ မင်းလည်း ငါ့အပေါ် စေတနာ ပြန်ရှိ၊ တတ်နိုင်တဲ့ဘက်က စေတနာပြန်ထားတာမျိုးကိုလို ချင်တာ။ ကျုပ်အပေါ် စေတနာ ပြန်မရှိလို့ကတော့ တခါစားပေါ့။ ကျုပ်က ပြန်လှည့်မကြည့်တော့တဲ့ လူစား။

ခင်ဝိုင်းနဲ့ ဇတ်လမ်း ပြန်ဆက်ရရင် ပထမတစ်ရက် အခြေအနေအရတော့ သူလည်း ကျုပ်အပေါ် စေတနာထားတယ်ဆိုတာ တွေ့လိုက်ရတယ်ဗျ။ အပျိုစင်လေးဖြစ်တဲ့အပြင် ဗဟုသုတကလည်း မရှိတော့ ဒီကိစ္စကို နားမလည်သလို ဖြစ်နေပေမဲ့ ကျုပ်လုပ်ရပ်ကို မညင်းမဆန်ဘဲ စေတနာ ပြန်ထားတာ ကျုပ်ဆီကရမဲ့ ငွေကြောင့်သက်သက်လို့တော့ ပြောလို့ မရဘူးဗျ။ ခင်ဝိုင်းက ငွေလိုချင်တယ်ဆိုတာ မှန်ပေမဲ့ သူ့ရဲ့အမူအယာနဲ့ အပြောအဆိုက သူ့ခန္တာကိုယ်ကို ရောင်းစားနေတဲ့ သဘောမျိုး မရှိဘူးဆိုတာ ကျုပ်ရိပ်မိတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ကျုပ်ရဲ့ လုပ်ရပ်ကို သူကောင်းကောင်း သာယာသွားတယ် ဆိုတာ ကျုပ်သိလိုက်တာမို့ဘဲ။ အထိအတွေ့ကြောင့် သာယာတယ် ဆိုပေမဲ့ လူတစ်ယောက်အပေါ်ကို မနှစ်သက်ရင် ဘယ်လောက်အထိအတွေ့ကောင်းကောင်း သာယာမှုက ဘယ်ဖြစ်လာမလဲ၊ ရွံရှာပြီး အော်ဂလီ ဆန်နေမှာပေါ့။ ခင်ဝိုင်း ကျုပ် အထိအတွေ့ကို သာယာတယ် ဆိုကတည်းက ကျုပ် အပေါ် သူစေတနာ ရှိတယ်ဆိုတာ ပေါ်လွင်နေတာဘဲ။

ပိုပြီး သေချာသွားတဲ့ အချက်က နောက်တစ်နေ့မှာ သူ ကျုပ်ကို ဆက်ဆံတဲ့ပုံစံ ပြောင်းလာတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ အရင်လို ခပ်တန်းတန်း မဟုတ်တော့ဘဲ ပိုပြီးရင်းရင်းနှီးနှီး နေလာသလိုဘဲ။ ကျုပ် မိန်းမရှေ့မှာတော့ မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကျုပ်စကားပြောကြည့်ရင် သိတယ်။

“ ခင်ဝိုင်း”

“ ရှင် ဘဘကြီး”

“ ငါပြောတဲ့ ဘရာစီယာ ဝယ်ပြီးပလား”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဝယ်ပြီးလို့ အခုတောင် ဝတ်ထားသေး”

“ ဘယ်တုန်းက ဝယ်လိုက်လဲ”

“ မနေ့က အိမ်အပြန် ဝင်ဝယ်လိုက်တာလေ၊ ၃ ထည်ဝယ်လိုက်တယ်”

“ ဟုတ်လား ပြစမ်း”

“ အွန့် အခု မပြပါဘူးနော်၊ ဘဘကြီးကလည်း မေမေကြီးလည်း မလစ်ဘဲနဲ့”

“ လစ်ပါတယ်ဟ၊ သူအပေါ်မှာ ဘုရားရှိခိုးနေတဲ့ဟာ၊ နင် မဝယ်ရသေးပါဘူး၊ ငါ့ကိုလာပြောနေ”

ခင်ဝိုင်းက ထမင်းစားခန်းထဲကနေ အပြင်ကို ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ ချောင်းကြည့်ပြီး ကျုပ်ဘက်လှည့်လို့ ရုတ်တရက် သူ့အင်္ကျီကို ဆွဲပင့်ပြတယ်၊

“ ကဲ တွေ့ပြီလား၊ တခါထဲ လူကို မယုံသလို ဘာလိုလိုနဲ့၊ ဟွန့်”

“ ဟား ဟား ဟား ဟား၊ ယုံပါတယ်ဟ၊ ငါက ကြည့်ချင်လို့ တမင်ပြောတာ”

“ ဟွန့်၊ ဘဘကြီးကတော့”

“ အော် ခင်ဝိုင်း”

“ ရှင့်”

“ နင် ရေချိုးရင် ဆပ်ပြာမွှေးနဲ့ သေချာချိုး သိလား”

“ ဟင် ဘာလို့လဲ ဘဘကြီး၊ သမီးကိုယ်က နံနေလို့လား”

“ ဟဲ ဟဲ၊ နံနေရင် ငါ့ အသက်ရှည်ဆေးက မစွမ်းမှာ စိုးလို့ဟ”

“ သမီးသိပါတယ် ဘဘကြီးလဲ၊ အကုန်လျှောက်ပြောနေတာဘဲ ရှက်စရာကြီး”

ပြောပြောဆိုဆို ခင်ဝိုင်း ကျုပ်အနားက ပြေးပါလေရော။ ကျုပ် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ရင်း တီဗီက ချန်နယ်တွေ ဟိုပြောင်းဒီပြောင်း ပြောင်းရင်း မိန်းမနဲ့ ဘာညာ စကားပြောနေတုန်း အပြင်က တီ တီ နဲ့ ဟွန်းသံကြားတော့ ကျုပ်မိန်းမဆီမှ

“ ဟဲ့ ခင်ဝိုင်း တံခါးလာပိတ်ထားတော့ ငါသွားတော့မယ်”

လို့ အသံထွက်လာတယ်။ အိမ်ရှေ့မှာ နှစ်ယောက်အတူတူ ဟိုဟိုဒီဒီပြောရင်း ကားလာကြိုတော့ ကျုပ်ထပိတ်ရင်ရရဲ့သားနဲ့ နောက်ဖေးက ခင်ဝိုင်းကို လှမ်းအော်ခိုင်းတယ်။ ဒီလိုဘဲ ကျုပ်မိန်းမက ယောကျ်ားကို သေးသေးမွှားမွှား မခိုင်းတတ်၊ သူများကို ခိုင်းတာ အကျင့်က ဖြစ်နေပြီ။ ဒါကြောင့် သူ့ လက်တို လက်တောင်း ခိုင်းဘို့ အိမ်မှာ အိမ်အကူ မရှိလို့ မဖြစ်။

“ ရှင် လာပြီ လာပြီ မေမေကြီး”

ဆိုပြီး နောက်ဖေးက ခင်ဝိုင်း အပြေးထွက်လာသည်။ ပြီးတော့ အပြင်ထွက်သွားတဲ့ ကျုပ်မိန်းမကို တံခါးပေါက်က စောင့်ကြည့်ပြီး ကျုပ်မိန်းမကို လာကြိုသည့် ကား ထွက်သွားတော့မှ သံဘာဂျာတံခါးကို ပိတ်လို့ သော့ကိုခတ်လိုက်သည်။ ကျုပ်မှာက ကားရှိပေမဲ့ အခု အသက်ကြီးလာတော့ သိပ်မမောင်းတော့။ ဒရိုင်ဘာလည်း မခေါ်ချင်။ မိန်းမကတော့ အရင်ထဲက မမောင်း။

“ အရင်ကြိုနေတဲ့ ကားဘဲလား”

“ ဟုတ် ဘဘကြီး”

“ ကဲ နင့်အဒေါ် သွားပြီဆိုတော့ ငါ့အသက်ရှည်ဆေး စမယ်”

ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ သူသိတယ်ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ ကျုပ်ကိုကြည့်ရင်း ရယ်တယ်။

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ခနလေးနော် ဘဘကြီး၊ သမီး အဝတ်တွေ အဝတ်လျှော်စက်ထဲ ထည့်နေတာ၊ ခလုတ်ဖွင့်ရဦးမယ်”

“ အင်း ပြီးရင် အပေါ်လိုက်ခဲ့”

“ ဟုတ်”

ပြောပြောဆိုဆို နောက်ဖေးဘက် ပြေးပြီးဝင်သွားတဲ့ ခင်ဝိုင်းကိုကြည့်ပြီး ကောင်မလေး ကျုပ်အပေါ် စေတနာရှိတယ်ဆိုတာ ပိုသေချာသွားတယ်။ စေတနာသာမရှိလို့ကတော့ ရသမျှ အချိန်ဆွဲပြီး ပေကပ်ကပ်နဲ့ နေနေမှာဆိုတာ အတွေ့အကြုံ များတဲ့ ကျုပ် ကောင်းကောင်းသိနေတယ်လေ။ အပေါ်ထပ် ကျုပ် ထိုင်နေကြ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ပြီး မကြာဘူး ခင်ဝိုင်း လှေကားဝမှာ ပေါ်လာတယ်၊ မျက်နှာက ပြုံးစိစိနဲ့။ ကျုပ်နဲ့တွေ့ရတာ ပျော်နေတာလား၊ ကျုပ်ဆေးက သူ့အတွက် ရယ်စရာ ဖြစ်နေတာလားတော့ မသိ၊ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် စူပုတ်နေတာထက်စာရင်တော့ အများကြီး ကောင်းတာပေါ့။

“ လာခဲ့”

ကျုပ်ပေါင်ကို လက်နဲ့ ပုတ်ပြရင်း ခေါ်လိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက သူ့ထမီကို ဆွဲမပြီး အရင်တခေါက်ကလိုဘဲ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် ခွလိုက်တယ်၊ လူက ပြုံးစိစိနဲ့ အသံထွက် မရယ်ရုံတမယ်။ ကျုပ်လည်း သူ့ကို ကြည့်ပြီး အပျော်ဓါတ် ကူးသွားလား မသိ တဟားဟား ရယ်တော့ သူကလည်း တခစ်ခစ်နဲ့ အသံထွက်ရယ်တယ်။ ပြီးတော့

“ ဘဘကြီးနော်”

“ နင်က ပြုံးစိစိလုပ်နေတာကိုး ငါ ရယ်မှာပေါ့”

ပါးစပ်ကပြောပေမဲ့ လက်က ထုံးစံအတိုင်း သူ့ အင်္ကျီကို ရင်ဖွင့်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ချွတ်တော့ အလိုက်သင့်နေပေးတယ်၊ ကျုပ်ဆေးက ဘာလဲ သူသိနေတဲ့ သဘော။ ခင်ဝိုင်းက ဘရာစီယာလေးနဲ့၊

“ နင်က ဘရာစီယာလေးနဲ့မှ ကြည့်ကောင်းတာဟ၊ နင့်ဘော်လီ အဟောင်းကြီးနဲ့ ကြည့်ရတာ စိတ်ပိန်လွန်းလို့”

ပြောလည်းပြော သူ့နို့အုံကို ဘရာစီယာ အပေါ်က အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ကိုင်ရင်း အောက်ကနေ နို့အုံကို ကြွလာအောင် အပေါ်ကို တွန်းတင်ရင် ဖောင်းတက်လာတဲ့ ရင်သားကို ကြည့်တော့ အုံက တော်တော်တက်သား။ ကြည့်ရင်းနဲ့ ရုတ်တရက် ငုံ့နမ်းလိုက်တော့

“ အို့၊ ဘဘကြီး”

ခင်ဝိုင်းက လန့်ပြီး ရုတ်တရက် အသံထွက်လာတယ်။ ကျုပ် သူ့ရင်ခွင်မှာ အပ်ထားတဲ့ မျက်နှာကို ရုတ်တရက် မခွာဘဲ အတင်းတိုးပြီး ခပ်ကြာကြာလေး တဝကြီး နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ခေါင်းကို ခွာလို့ သူ့ကို ပြုံးကြည့်ပြီး

“ အဲဒါမှ တကယ့် အပျိုနံ့စစ်စစ်”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ တကယ်လား၊ တော်သေးတာပေါ့”

“ ဘာတော်သေးတာလဲ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးက နံတယ်လို့သာ ပြောရင် သမီးတော့ ရှက်တာနဲ့ သေပြီ”

“ ဟား ဟား ဟား ဟား၊ လာဦး ထပ်နမ်းဦးမယ်၊ အပျိုနံ့ကို”

စောစောကလို နို့အုံကို တွန်းတင်လို့ မျက်နှာထပ်အပ်ရင်း ဟိုရမ်းဒီရမ်း ရမ်းပေးလိုက်တော့

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ နှုတ်ခမ်းမွေးကလည်း စူးလိုက်တာ ယားတယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

သူက ယားတယ် ပြောလေ ကျုပ်က ပိုလုပ်လေပေါ့၊ ကျုပ်လုပ်လေ သူက ရယ်လေ၊ ရယ်သာရယ်နေပေမဲ့ ကျုပ်ခေါင်းကို မတွန်းထုတ်တဲ့အပြင် ကျုပ်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လို့။ ကျုပ်လည်း သူ့ရင်အုံကို နမ်းရင်းနဲ့ ရုတ်တရက် သတိရပြီး

“ ပြစမ်း ပြစမ်း နင့် နို့သီးခေါင်းလေး ထွက်နေပလား”

ပြောပြောဆိုဆို ဘရာစီယာကို အပေါ်တွန်းတင်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ နို့အုံကို ကြည့်တော့ နို့သီးခေါင်းလေး တဖက်က တဝက်လောက် ပြူထွက်လို့

“ နဲနဲတောင် ထွက်နေပြီ”

ပြောရင် နို့အုံနှစ်ဘက်ကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် ညှပ်ကိုင်ရင်း လက်မနဲ့ နို့သီးခေါင်းပေါ် အသာအယာပွတ်ပေးလိုက်တော့

“ အိ ဘဘကြီး”

“ ယားလို့လား”

“ ယားတယ်၊ တမျိုးဘဲ”

“ ခံလို့ကောင်းတယ် မို့လား”

“ ဘဘကြီးကလည်း ဘာတွေမေးနေမှန်း မသိဘူး”

“ မေးရတာပေါ့ဟ၊ နင့်စိတ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်နေတယ် သိမှ ငါက ဆက်လုပ်လို့ ရမှာပေါ့၊ တော်ကြာ နင့်စိတ်ထဲ ဘာမှ ခံစားမှု မရှိရင် ငါ့ အသက်ရှည်ဆေးက ဘာစွမ်းတော့မလဲ၊ ငါ လုပ်တာ အပိုဖြစ်နေတာပေါ့”

“ ဘဘကြီးကလည်း သမီး ပြောရမှာ ရှက်တဲ့ဟာ”

“ ရှက်မနေနဲ့ ငါမေးတာသာ အမှန်အတိုင်းပြော”

“ အာ ဘဘကြီးကလဲ”

“ ခံလို့ ကောင်းလားဆို”

ခင်ဝိုင်းက ချက်ခြင်းတော့ ပြန်မဖြေ၊ ခနလေးကြာတော့မှ အသံတိုးတိုးနှင့်

“ အင်း”

အင်းဆိုတော့ ကျုပ်လည်း ခပ်ဖွဖွလေး ဆက်ပွတ်ပေးရင်း တဖြေးဖြေး နို့သီးက တင်းပြီး စူထွက်လာတယ်။

“ နို့သီးလေးတောင် ထွက်လာပြီ၊ ငါ ဒီနေ့ နင့် နို့ရည် သောက်မလို့”

ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း ရုတ်တရက် မျက်လုံးပြူးပြီ

“ အို့ ဘဘကြီးကလည်း ကြံကြံဖန်ဖန်၊ နို့ရည် မထွက်ပါဘူး”

“ နင်က ဘာသိလို့လဲ၊ ဒီအတိုင်း ဘယ်ထွက်မလဲဟ၊ စုပ်သောက်မှ ထွက်တာ၊ အပျိုနို့ရည်ဆိုတာ တကယ့် အသက်ရှည်ဆေးဘဲဟ၊ အမြဲမထွက်ဘူး၊ ငါ ဒီလို လုပ်လို့ နင့်စိတ်ထဲ ခံလို့ကောင်းနေရင် တဖြေးဖြေးနဲ့ နို့အုံက တင်းလာပြီး ထွက်ရော၊ အဲဒါကို စို့သောက်ရတာ”

“ ဟုတ်လို့လား ဘဘကြီးကလဲ”

“ ဟုတ်ပါတယ်ဆိုမှ နင်မကြားဖူးဘူးလား၊ အပျိုနို့ရည် အသက်ရှည် ဆိုတာ”

ကျုပ်လည်း ပါးစပ်ကထွက်ရာ သူ့ကိုပြောရင်း၊ အခုလို သူ့ကို ပြောရတာကိုက ကျုပ်အတွက် အရသာ ရှိသလိုလို ဖြစ်နေသည်။

“ မကြားဖူးပါဘူး”

“ အခု ကြားဖူးပြီမို့လား၊ အပျိုနို့ရည်က အခုလိုအချိန်မှ ထွက်တာဟ၊ ငါလုပ်တာ နင်ခံလို့ကောင်းနေရင် နင့်စိတ်ထဲ အလိုလို နို့ရည်ထွက်ချင်စိတ်ပေါ်လာလိမ့်မယ်”

“ ဘဘကြီးကလည်း ကြံကြံဖန်ဖန်”

“ ကဲ နင်မယုံရင်ကြည့်၊ လာရှေ့တိုး၊ ငါ နင့်နို့ကို ငုံထားမယ်၊ နင် အရသာခံနေ၊ တဖြေးဖြေးနဲ့ နင့်စိတ်ထဲမှာ နို့ရည်ထွက်ချင်စိတ်ပေါ်လာလိမ့်မယ်၊ အဲလိုဖြစ်လာရင် ငါ့ကို အချက်ပေးလိုက်”

“ ဘယ်လိုပေးရမလဲ”

“ စို့တော့လို့ ပြောပေါ့”

“ အာ ဘဘကြီးကလည်း ရှက်စရာကြီး”

“ ကဲ ကဲ ရှက်ရင်လည်း ငါ့ကို လက်နဲ့ ၂ ချက် ၃ ချက်လောက် ပုတ်ပြီး အချက်ပေးလိုက်၊ အဲဒါဆို ငါစို့လိုက်မယ်”

“ ဟုတ်လား မဟုတ်လားလဲ မသိပါဘူး”

“ ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ်ဟာ၊ နင့်စိတ်ထဲ နို့ထွက်လာပြီထင်ရင် အချက်သာပေးလိုက်၊ ကဲ လာစမ်းပါ၊ ရှေ့တိုး”

ခင်ဝိုင်းက တကယ်နားမလည်တာလား၊ ကျုပ် အညာကို တမင်ခံနေတာလားတော့ မသိ၊ ကျုပ်ပြောသမျှ အဟုတ်ကြီး မှတ်လို့။ ခင်ဝိုင်းကို ကျုပ်ပေါင်ရင်းနားထိ ကပ်အောင် ဆွဲယူလိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်က ပေါ့ပေါ့လေး အလိုက်သင့် ကျုပ်နားကပ်လာသည်။ ကျုပ်လည်း ပြောနေရင်း နို့သီးခေါင်းကို လက်ချောင်းနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားနေတော့ သူ့နို့အုံကလည်း တင်းပြီး နို့သီးခေါင်းဆို မာထောင်နေတာ။ သူလည်း တဖြေးဖြေး ပါးစပ်နဲ့ အသက်ပြင်းပြင်း ရှုနေသလို ဖြစ်လာတယ်၊ ကျုပ် သူ့နို့သီးတဖက်ကို ပါးစပ်နဲ့ လှမ်းငုံလိုက်တယ်။

“ အို့ ဘဘကြီး”

အသံတိုးတိုးထွက်လာပြီး ရင်ကို ကော့ပေးသည်။ ခင်ဝိုင်းလည်း ကျုပ်ကို အသက်ရှည်ဆေးတိုက်ချင်နေမှန်း သိသာနေသည်။ တဖက်က သူ့နို့ကို ငုံရင်း နို့သီးကို လျှာဖျားနဲ့ ကလိနေသလို၊ လက်ကလည်း နောက်နို့သီး တဖက်ကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည်။ သိပ်မကြာ ခင်ဝိုင်း တအင်းအင်း နဲ့ ဖီးတက်လာပြီး ကျုပ်လည်ကို သိုင်းဖက်ထားတဲ့ လက်နှင့် တဖြတ်ဖြတ်ပုတ်ရင်း ကော့လာသည်။ အဲဒီတော့ ကျုပ်လည်း နို့သီးကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး စို့ပေးလိုက်တယ်။ ခပ်ကြာကြာလေး အားရပါးရစို့ပြီးတော့မှ နို့သီးကို လွှတ်ပြီး

“ နင် နို့ရည် ထွက်ချင်စိတ်ဖြစ်လို့ အချက်ပေးတာမို့လား”

“ အင်း၊ ရှက်စရာကြီး ဘဘကြီးရာ၊ တကယ်ရော ထွက်ရဲ့လား”

“ ထွက်တာပေါ့။ ချိုနေတာဘဲ”

“ မဟုတ်ဘဲနဲ့”

“ မဟုတ်ဘဲ ငါကပြောမလား၊ ခန နားဦးမယ်၊ နောက်တဖက်ကျန်သေးတယ်”

“ ဟုတ်တယ်နေမှာ၊ တကယ်ဘဲ ထွက်တယ်ထင်တယ်၊ သမီးစိတ်ထဲမှာလည်း နို့ထွက်သွားသလိုဘဲ”

“ ထွက်ပါတယ်ဆို၊ ထွက်လို့ပေါ့ ငါတောင် အားပြည့်သွားတာ။ ဒီမှာ နင်မတွေ့ဘူးလား”

သူ့ တင်ပါးနှစ်ဘက်ကို ကိုင်ပြီး ကျုပ်ပေါင်ကြားက တင်းနေသည့် အရာကို ကျုပ်ကိုခွထားတဲ့ သူ့ပေါင်ကြားနှင့် ထိပြီး သတိထားမိသွားအောင် လုပ်ပြတော့

“ အဲတော် အဲဒါ ဘဘကြီး ဟိုဟာ ဖြစ်လာတာမို့လား”

“ အေးလေ အသက်ရှည်ဆေးက စွမ်းတော့ ငါတောင် လူပျိုစိတ် ဖြစ်လာတာ”

“ အဲဒါဆိုရင်တော့ သမီးတော့ ဒုက္ခပါဘဲ”

“ ဘာဒုက္ခလဲ”

“ တော်ကြာ ဘဘကြီးက ဟိုဒင်းလုပ်ရင် သမီးဒုက္ခရောက်မှာပေါ့”

“ နင်ကလည်း ငါ့ ဆေးက အပျိုစစ်ဘို့ လိုသေးတယ်ဟ၊ အခုဟာက ဆေးစွမ်းတဲ့အကြောင်း နင့်ကိုပြတာ၊ နင်က ဘာတွေ လျှောက်တွေးနေတာလဲ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် သမီးက လန့်သွားလို့”

“ လန့်မနေနဲ့ နင်ပြောတဲ့ ဟိုဒင်းက ဟိုဟာ အကြာကြီး ဖြစ်နေမှရတာ၊ အခုကြည့် ဟိုဟာတောင် မဖြစ်တော့ဘူး၊ တွေ့လား”

ဟိုပြောဒီပြောနှင့် နဲနဲလေး ပြန်ပျော့သွားတာမို့ သူသတိထားမိအောင် ထပ်ပြတော့

“ နဲနဲတော့ ဖြစ်နေသေးတယ်မို့လား”

“ အေး နဲနဲတော့ ကျန်တာပေါ့ဟ၊ ကဲ နောက်နို့တဖက်က နို့ရည်သောက်ဦးမယ်၊ ကဲ နဲနဲကြွဦး ငါ့ စိုလို့မှီအောင်”

ကျုပ်ပြောတော့ ခင်ဝိုင်းက သူ့ဒူးနှစ်ဘက်ကို ဆိုဖာပေါ် အားပြုထောက်ကာ သူ့နို့ ကျုပ်ပါးစပ်နှင့် မှီအောင် ကြွပေးသည်။ ပြောလို့ပြောတာမဟုတ်၊ ကျုပ် လူအရွေးမှန်သား၊ ခင်ဝိုင်းက အကင်းလည်း ပါးသလို၊ စေတနာလည်း ရှိတယ်။ နောက်ထပ် ၂ ကြိမ်လောက် ကျုပ် နို့ရည်ဘဲ မှန်မှန် စို့ပေးလိုက်တယ်။ အဆင့်မတက်သေး၊ ကြာတော့ ခင်ဝိုင်းလည်း ကျုပ်အပြောကို မရှက်တော့တဲ့အပြင် လုပ်ရကိုင်ရတာလည်း ပိုအဆင်ပြေလာတယ်။ သူ့ဆီက ကျုပ်နို့စို့တာ ခံလို့ကောင်းတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းလည်း ရှက်ရှက်နဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဘဲ ဝန်ခံလာတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဆေးကြောင့် ကျုပ် ဟိုဟာ ဖြစ်မဖြစ် စမ်းတတ်လာတယ်။

စမ်းတယ်ဆိုတာက လက်နဲ့ကိုင်ပြီး စမ်းတာမဟုတ်တော့ အောက်ပိုင်းက အဝတ်ဝတ်ထားပေမဲ့ ကျုပ် ပေါင်ကြားနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားလည်း ရင်းနှီးလာတယ်။ ပြောရရင် ခင်ဝိုင်းလည်း ကျုပ်ကို အသက်ရှည်ဆေး ကျွေးနေတယ် ဆိုပေမဲ့ ကျုပ်ရဲ့အထိအတွေ့ကို ကြိုက်နေတယ်ဆိုတာကိုတော့ ကျုပ်ကောင်းကောင်းသိတယ်။ သူလည်း သွေးသားနဲ့ လူဆိုတော့ အထိအတွေ့ကို ဘယ်လွန်ဆန်နိုင်ပါ့မလဲ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်က သူ ပစ်ပစ်ခါခါ လုပ်လို့ရတဲ့ ပုံမျိုးလည်း မဟုတ်။ ကျုပ်ဘက်ကျုပ်ယက်ပြီး ပြောရင် ဘာမှမသိတဲ့ အရိုင်းလေး ခင်ဝိုင်း ကျုပ်လို အဘိုးကြီးကို ချစ်နေပြီလို့တောင် ဆိုလို့ရတယ်။

ဒီနေ့တော့ ထုံးစံအတိုင်း နို့ရည်ကောင်းကောင်းသောက်ပြီး၊ အနားယူမှိန်းနေရင်း နောက်တဆင့်တက်ဘို့ စကားလိုက်တယ်။

“ ခင်ဝိုင်း”

“ ဟင်”

“ ငါပြောမလို့၊ နင့်ကို ပြောရမှာ အားလည်းနာတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မပြောရင်လည်း မဖြစ်ပြန်ဘူးဟ”

“ ဘာလဲဟင် ဘဘကြီး၊ ခင်ဝိုင်းကို ပိုက်ဆံပေးတာ များနေလို့လား”

“ အာ နင်ကလည်း ပိုက်ဆံကိစ္စ မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ပိုက်ဆံက အရေးမကြီးဘူး၊ ငါပေးနိင်လို့ ပေးတာ၊ ငါပြောမှာက အသက်ရှည်ဆေးကိစ္စ”

“ အသက်ရှည်ဆေးက ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ မစွမ်းတော့လို့လား”

“ အာ နင်ကလည်း ပြောလိုက်ရင် သောက်တလွဲ၊ စွမ်းတာပေါ့၊ အရင်ကထက်တောင် ဟိုဟာဖြစ်တဲ့အချိန် ကြာလာတဲ့ဟာ၊ ဒီမှာ အခုထိ ဖြစ်နေတုန်း၊ နင်သတိမထားမိဘူးလား”

ခင်ဝိုင်း မသိဘဲ နေမှာမဟုတ်၊ သူ ခွထားတာ အားပြည့်နေတဲ့ ကျုပ်ဟာပေါ် ကျကျနန။ ဟိုတခေါက်ထဲက သူ ကျုပ်ဟာပေါ် ကျကျနန ခွတတ်လာတယ်။

“ ဒါဆိုဘာလဲ ဘဘကြီး၊ ပြောပါ သမီးကို အားမနာပါနဲ့”

“ နင်လည်းသိမှာပေါ့၊ အသက်ရှည်ဆေးက နင့်တကိုယ်လုံး ချွတ်ပြီး ကြည့်တာလည်း ပါတယ်လေဟာ”

“ အယ့် . . .”

ခင်ဝိုင်းက ရှက်တာလား ဘာလားတော့ မသိ၊ အယ့် ကနဲ ဖြစ်ပေမဲ့ သိပ်ပြီး ရှက်ယောင်မပြ။

“ ဟုတ်တယ်ဟ၊ အမှန်က နင့်တကိုယ်လုံး ချွတ်ရမှာ ငါက အားနာနေပြီး ပြောမထွက်လို့၊ ဒါပေမဲ့ဟာ မပြောရင်လည်း မရဘူး၊ အခု ဆေးကစွမ်းနေတော့ သူ့နည်းအတိုင်းလုပ်မှ အစွမ်းက ပိုထက်မှာမို့လို့ အားနာနာနဲ့ဘဲ ပြောရတာ”

ခင်ဝိုင်းက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ သူ့မျက်နှာအပ်လိုက်တယ်၊ ကျုပ်ကလည်း သူ့ကြောကို ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ခနကြာမှ တိုးတိုးလေး

“ တော်ကြာ ဘဘကြီး သမီးကို ရွံသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

သူ့ပြောပုံက မချွတ်တာမဟုတ်၊ သူ့ဟာ ကျုပ်မြင်ပြီး ရွံမှာတဲ့၊ ကျုပ်ကြုံခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေ တစ်ယောက်မှ ဒီလိုမပြောဘူး။

“ အပျိုစစ်စစ်လေးဟာက ရွံစရာ မရှိပါဘူးဟ”

“ သမီးကတော့ ဘဘကြီး ရွံမှာဘဲ ကြောက်တာ”

“ ကဲဟာ ငါရွံမရွံ ချွတ်ကြည့်မှဘဲ သိမှာဘဲ၊ ကဲ လာ ဒီမှာအိပ်ချလိုက်”

ကျုပ်ကိုခွထိုင်နေတဲ့ ခင်ဝိုင်းကို အသာပွေ့ပြီး ဆိုဖာပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။ ကျုပ်ဆိုဖာက ရှည်လည်းရှည်၊ ကျယ်လည်းကျယ်၊ ၃ ယောက်လောက်ကောင်းကောင်းထိုင်လို့ရတဲ့ loveseat ဆိုတော့ ခင်ဝိုင်း ကောင်းကောင်းလှဲချလို့ရသည်။ ခင်ဝိုင်းက အလိုက်သင့်လှဲချရင်း သူ့မျက်နှာကို သူ လက်ဝါးနဲ့ အုပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က သူ့နောက်မှာ ထိုင်လျက်။

“ ကန်တော့နော် ကန်တော့ ဘဘကြီး၊ သမီး ရှုးတွေ ထွက်ကျထားလား မသိဘူး”

ရုတ်တရက် သူဘာပြောလဲ ကျုပ်သဘောမပေါက်။

“ ဘာလဲဟ၊ ဘာရှုးထွက်ကျတာလဲ”

“ ဟို ဟိုလေ စောစောက ဘဘကြီး နို့ရည်သောက်တာ သမီး ရှုးတွေ ထွက်ကျလား မသိ၊ အဲဒါ ညစ်ပတ်ပြီး ဘဘကြီး ရွံမှာစိုးလို့၊ ရေနဲ့ အရင်သွားဆေးလိုက်ရမလား”

ဪ အခုမှ သဘောပေါက်တယ်၊ ကျုပ်စောစောက သူ့နို့ရည်သောက်တော့ ဖီးလာပြီး အောက်က အရည်ကြည် လိုက်ထားတာကို သူရှုးထွက်တယ် ထင်နေတာထင်ပါရဲ့။ အဲဒါကျုပ်ကို ပြောချင်လို့ ရှက်ရှက်နဲ့ မျက်နှာကို အုပ်ပြီး ပြောတာကိုး၊ ခင်ဝိုင်း တကယ့်ကို ဘာမှမသိပါလား၊ ဒီခေတ်ကြီးမှာ သူ့လိုလူမျိုး ရှိသေးတာ အံ့ပါရဲ့။

“ နေပါဦး၊ ငါကြည့်ဦးမယ်၊ နင့်ထမီကြီး ဆွဲတင်လိုက်၊ တော်ကြာ နင့်ထမီကိုင်ပြီး ငါဘုန်းနိမ့်နေဦးမယ်”

ကျုပ်ဘေးမှာ ဒူးနှစ်ဘက်ထောင်ပြီး ပက်လက်လဲနေတာမို့ ပေါင်ရင်းလောက်ထိ လန်တက်နေတဲ့ ထမီကို ကျုပ် မဆွဲချွတ်ချင်တာကြောင့် သူ့ကို ပြောလိုက်တော့ မျက်နှာကို အုပ်ထားတဲ့ လက်ကိုဖယ်လို့ သူ့ထမီကို လုံးလိုက်ရင်း ဗိုက်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ အောက်ကတော့ အသစ်နီးပါး တောက်ပြောင်နေတဲ့ အသားရောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး၊ အဖွားကြီးစတိုင် ပွယောင်းယောင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီတော့ မဟုတ်၊ ခေတ်ဆန်ဆန် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပေါင်ရင်းပြတ်ပြတ်နဲ့ ဂွကြားကိုသိုင်းအုပ်ထားတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ။ ခင်ဝိုင်းက ဝယ်တတ်သားဘဲ။

ဒူးနှစ်ဘက်ကို ထောင်ပြီး စေ့ထားတာမို့ ဂွကြားကို ကောင်းကောင်းမတွေ့။ ကျုပ်က အချိန်ဆိုင်းမနေဘဲ သူ့ဒူးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲကားလိုက်တော့ သူက အလိုက်သင့် ကားပေးရင်း ကျုပ်ကို ကြည့်နေတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ ကျုပ်စိတ်ထင် ခင်ဝိုင်း စိတ်ထဲမှာ ရှက်တာထက် သူ့ဟာကို ကျုပ်မြင်ပြီး ရွံသွားမှာ ပိုကြောက်နေပုံရတယ်။

ခင်ဝိုင်းပြောသလိုဘဲ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဂွကြားမှာတော့ စိုပြီး ကွက်နေတာ တွေ့လိုက်တယ်။ ခင်ဝိုင်း စောစောက ကျုပ်နို့စို့တာ အရသာတွေ့ပြီး အောက်က အရည်ကြည်တွေ ဆင်းထားတာဘဲဖြစ်မယ်။ အဲဒါကို သူ့စိတ်ထဲ ရှုးတွေ ထွက်ကျတယ် ထင်နေပုံဘဲ။ သူ့ကို ဒါတွေသိအောင် သူ့ကို ပြောပြတဲ့သူ ရှိပုံမရ။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ကိုကြည့်နေတာမို့ သူ့ကို ပြန်ကြည့်ရင်း

“ ကြည့်ရတာ နင့်ထွက်ကျထားတာ သေးတွေ မဟုတ်ပါဘူးဟ။ အဲ့ဒါ နင့်ကိုယ်ကထွက်တဲ့ အသက်ရှည်ဆေးဘဲဖြစ်မယ်။ ခပ်ချွဲချွဲလေး ဖြစ်နေတာ မို့လား။ နေဦး ငါကိုင်ကြည့်ဦးမယ်”

ပြောပြောဆိုဆို သူ့ပေါင်ကြားက စိုနေတဲ့အကွက်ကို ကျုပ်လက်နဲ့ထိပြီး ပွတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ သေချာတာပေါ့၊ အရည်ကြည်တွေ ထွက်ထားတာ။

“ အို့ အို့ ဘဘကြီး”

“ ဟုတ်တယ်ဟ၊ သေးမဟုတ်ဘူး၊ ချွဲနေတာ၊ အဲဒါမှ အသက်ရှည်ဆေး၊ နင် အဲ့လိုထွက်တာ ကောင်းတယ်”

“ နေဦး ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး နင့်ဟာ သေချာကြည့်ဦးမယ်”

ဆိုပြီး ကျုပ်လည်း ဘုန်းနိမ့်မှာ မကြောက်တော့ဘဲ သူ့ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့တာပါဘဲ။ ကျွတ်သွားတဲ့ ဘောင်းဘီကို ကြမ်းပေါ် ပစ်ချရင်း ခင်ဝိုင်းပေါင်ကြားကို သေချာကြည့်မိတယ်။ ဘာမှပြုပြုပြင်ပြင် မလုပ်ထားတဲ့ ခင်ဝိုင်းပေါင်ကြားက သဘာဝအတိုင်း၊ အမွေးတွေက ဆီးခုံရော သူ့မိန်းမကိုယ်တဝိုက်ရော ပေါက်နေပေမဲ့ မဲမဲသဲသဲထူထူအုပ်အုပ်ကြီးတော့ မဟုတ်၊ ခပ်ပါးပါးလျှလျှလေးလည်း မဟုတ်၊ အမွေးအောက်က အတွင်းသားကို မြင်သာတယ်ဆိုရုံလောက် အနေတော်လေး၊ သူ့ဟာက မိန်းမသဘာဝ အတိုင်း ခပ်ညိုညိုလေး ဖြစ်နေပေမဲ့ ရုပ်ဆိုးပန်းဆိုး မဲသဲနေတာတော့ မဟုတ်၊ သူ့အသားအရည်၊ သူ့ပုံနဲ့ သူ့ပစ္စည်းက ကြည့်ရတာ အချိုးကျပြီး ကျုပ်ကို ရွံလောက်အောင် မဖြစ်။

“ နင့်ဟာက ရွံစရာ မကောင်းပါဘူးဟ၊ ချစ်စရာတောင် ကောင်းသေး”

ကျုပ်ပြောလိုက်မှ သူစိတ်ပူနေတာ ပျောက်သွားသလို မျက်နှာက ကြည်လင်သွားသလို ဖြစ်သွားပေမဲ့ မိန်းမသဘာဝကိုတော့ နဲနဲပြသေးတယ်။

“ ဘဘကြီးနော် မဟုတ်တာ မပြောနဲ့”

“ ဟ ငါက ဘာမဟုတ်တာ ပြောလို့လဲ၊ ချစ်စရာကောင်းလို့ ကောင်းတယ် ပြောတာဘဲ၊ ဒါရွံစရာရှိလို့လား၊ ကဲကြည့်”

ကျုပ်က သက်သေပြတဲ့အနေနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားကို အုပ်ကိုင်လို့ ခပ်ဖွဖွလေးပွတ်လိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း အို့ အို့ အို့ အို့ နဲ့၊ မရပ်ဘဲ ဆက်ပွတ်ပေးလိုက်တော့ ကော့လိုက် ကွလိုက် ဖြစ်လာပြီး

“ အို့ အို့ အို့ အို့ ဘဘကြီး၊ ဟို့စ် ဟို့စ် ”

သူဖီးလ်တက်လာရင် ဖြစ်နေကြအတိုင်း ပါးစပ်နဲ့ အသက်ရှူသလို တရှီးရှီး။ အခြေအနေကတော့ ကျုပ် ခင်ဝိုင်းကို ဆွဲစားချင် စားလို့ရနေပြီဆိုတာ သိပေမဲ့ ကျုပ်မစားသေး။ ကျုပ်အနေနဲ့ ဆွဲစားလိုက်တာထက် သူ့ကို အခုလို ကလိလို့ သာယာပြီး လီးတောင်နေရတာကိုဘဲ ပိုကြိုက်နေတယ်။ ကျုပ်အသက်အရွယ်အနေနဲ့ ဆွဲစားလိုက်လို့ အရည်ထွက်ပြီး ပြီးသွားတဲ့ အရသာထက် အခုလို ကလိပြီး ခင်ဝိုင်း ဖီးလ်တက်နေတာကို ကြည့်ရတာက ပိုအရသာရှိနေတယ်။ လုပ်မယ်ဆိုရင်လည်း တချီထက် ပိုမနိုင်ဘူးဆိုတာကို ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ်လည်း သိတယ်။

ငယ်ငယ်ကဆို ဘာပြောကောင်းမလဲ၊ ဂွင်ထဲ တချက်ဝင်လာတာနဲ့ အိပ်ယာပေါ် ရောက်ပြီး တချီပြီးတချီ ဆော်ပြီပေါ့။ အခုတော့ အသက်ကြီးလာပြီဆိုတော့ ငယ်ငယ်ကစိတ်မျိုး အဲ့လောက် မပြင်းတော့။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကလည်း ဇာတ်လမ်းစကတည်းက သာယာမှုကိုဘဲ ဦးစားပေးပြီး အသက်ရှည်ဆေးသာ မှီဝဲမယ် ဟိုဒင်းကတော့ မပါဘူးဆိုပြီး လေသံပစ်ထားတော့ ဆွဲစားဘို့ကိစ္စကို သိပ်ဦးစားမပေးမိဘူး။

အခု တကိုယ်လုံး ချွတ်ပြီးနောက်ပိုင်း ကျုပ်က သူ့ကို မရွံဘူးလို့ ယုံသွားလို့လားတော့ မသိ၊ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ကို ရှက်တာ ပြုတာ မရှိတော့သလိုဘဲ၊ သူ့ပုံစံက ကျုပ်ဘာလုပ်လုပ် အဆင်သင့်။ တခါတခါ ကျုပ်ဝသီအတိုင်း မလုပ်ခင် ပါးစပ်က ဘာဘာညာညာ ပြောနေပေမဲ့ ကျုပ်စကား ခင်ဝိုင်း တကယ်ယုံတာလား၊ သူခန္တာကိုယ် ကျုပ်ကို ရောင်းထားလို့ ကျုပ်ဘာလုပ်လုပ် ခံနေတာလားတော့ မသိ။ အကွန့်ကို မတက်တော့ဘူး၊ ကျုပ်ပြောသလို နေပေးတာဘဲ။ ကျုပ်ပေးတဲ့ အထိအတွေ့ကို ခင်ဝိုင်းကြိုက်နေတယ် ဆိုတာကိုတော့ ကျုပ်အသေအချာ သိတယ်။ သူက ပိုက်ဆံလည်းရတယ်၊ သာယာမှုလည်းရတယ် ဆိုတဲ့သဘော တွက်ချင်တွက်မှာပေါ့။ သူ့ဖာသာ ဘယ်လိုတွက်တွက် ကျုပ်အတွက်ကတော့ သူကြိုက်ဘို့က အရေးအကြီးဆုံးဘဲ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ငါမအိုသေးဘူးလို့ ကျွေးကြော်လို့ရတဲ့ သဘောပေါ့။

ခင်ဗျားတို့ သိမှာပေါ့။ မိန်းကလေးဆိုတာ တစ်လတခါ ဓမ္မတာတော့ လာတာပါဘဲ။ တွက်ကြည့်လိုက်ရင် ခင်ဝိုင်းနဲ့ စ ဈေးတည့်ပြီး ကလိနေတာ အခုဆို ၃ ပတ်လောက်ရှိရောပေါ့။ တစ်ပတ်ကို ၂ ကြိမ် ၃ ကြိမ်လောက် အကြမ်းဖျဉ်းနဲ့တွက်ရင် ၇ ကြိမ် ၈ ကြိမ်လောက် ခင်ဝိုင်းနဲ့ ဆုံပြီးပြီလို့ ပြောလို့ရတာပေါ့။ ကျုပ်လည်း အတိအကျ မမှတ်မိသလို သူ့ကို ဘယ်လောက်ပိုက်ဆံပေးပြီးပြီလဲ ဆိုတာလည်း မသိတော့ပါဘူး။

“ ဘဘကြီး၊ ဒီနေ့တော့ ထမီ မချွတ်တော့ဘူးနော်”

“ ဘာလို့လဲဟ”

“ ဟိုလေ သမီး ရာသီသွေးလာနေတာ၊ အဲဒါမကောင်းဘူး”

“ အော် အေးဟ၊ ဒါဆို မချွတ်နဲ့”

“ ဒါဆို ဒီနေ့ ဘာမှမလုပ်တော့ဘူးလား ဘဘကြီး”

ကျုပ်အတွေ့အကြုံအရတော့ မိန်းမတွေဟာ ရာသီလာရင် ပိုစိတ်ထတယ် ဆိုဘဲ၊ ဒီလိုနေ့မျိုးမှ ပိုကလိလို့ကောင်းပြီး ခိုင်းတိုင်း အောင်မြင်တာ။ ဒါကြောင့်

“ ဟ ဘာလို့ ဘာမှမလုပ်ရမှာလဲ၊ နို့ရည်သောက်လို့ ရနေတဲ့ဟာ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မသိဘူးလေ၊ ဘဘကြီးက ဘာမှ မလုပ်တော့ဘူးလားလို့”

“ အမယ် ငါ့ကိုလာပြောနေသေးတယ်၊ နင်ကလည်း နို့စို ခံချင်နေတဲ့ဟာကို”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးနော်”

“ အတော်ဘဲ ငါတောင် နင့်ကို မေးမလို့၊ အဲဒါ ဘယ်နေ့လာမလဲ ဆိုတာ၊ အခုတော့ လာတာနဲ့ အတော်ဘဲ”

“ ဘာလဲဟင် ဘဘကြီး ဘာကိုပြောတာလဲ”

“ အော် မိန်းမတွေ အဲဒါလာပြီး ရပ်သွားရင် သွေးသစ် သားသစ် ပြန်ဖြစ်တယ်လေ၊ နင်သိလား”

“ အင်း”

“ အေး သွေးသစ်သားသစ် ပြန်ဖြစ်ပြီး ထွက်လာတဲ့ အရည်ကိုသောက်ရင် အသက်ရှည်ဆေးအတွက် စွမ်းတယ်ဟ”

“ ဘယ်ကထွက်တာလဲ”

“ နင်ကလည်း နင်အောက်က ထွက်ထွက်နေတဲ့ အရည်လေ”

“ အယ် . . အဲဒါကို ဘဘကြီးက . . .”

ခင်ဝိုင်းက သဘောပေါက်သွားပြီး အံ့သြသလို ဖြစ်သွားကာ စကားတဝက်တပျက်နဲ့ ရပ်ပြီး ကျုပ်ကို မျက်လုံးဝိုင်းကလေးနဲ့ ကြည့်တယ်။

“ အေး၊ လုပ်ရမှာဘဲဟ ခင်ဝိုင်းရ၊ မတတ်နိုင်ဘူး၊ စပြီးတဲ့နောက်တော့ ဟိုဟိုဒီဒီ ရှောင်နေလို့တော့ မဖြစ်ဘူး”

“ အာ ဘဘကြီးကလဲ”

“ မအာနဲ့ နင်က အဲဒီနေရာ သေသေချာချာ သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်ထားတော့၊ အိမ်သာတွေ ဘာတွေဝင်ပြီးလည်း ဆပ်ပြာနဲ့ သေသေချာချာဆေး၊ ခန ခန ဆေးဟာ၊ ကြားလား”

“ အာ မတော်တရော်ကြီး၊ မလုပ်လို့ မရဘူးလား ဘဘကြီး”

“ ဟ ငါက ပိုတောင် မလုပ်ချင်သေး၊ နင်စဉ်းစားကြည့်လေ၊ နင့်ပေါင်ကြားထဲက ထွက်တဲ့အရည် ငါယက်ပြီး သောက်ရမဲ့ ကိစ္စ၊ ငါကိုယ်ငါတောင် မနဲ အားမွေးရမှာ”

“ အိ . . တော်တော့ တော်တော့ ဘဘကြီး မပြောနဲ့တော့ ရှက်စရာကြီး”

ခင်ဝိုင်း ဒီတခါ တကယ်ရှက်သွားတယ်ထင်တယ်၊ ကျုပ် လက်မောင်းကို သူ့လက်နဲ့ တွန်းတွန်းပြီး ပြောတယ်။

“ အေး ငါလည်းမပြောချင်ဘူး၊ နင်သာ အခုအချိန်ကစပြီး သေသေချာချာ ဆေးကြောပြီး သန့်နေအောင် ထားတော့၊ ကြားလား”

“ အာ”

“ ကြားလားဆို”

“ အင်း၊ ဒါပေမဲ့ . . .”

“ အာ အကွန့်မတက်နဲ့တော့၊ နင့်အလုပ်က သန့်အောင်ထား၊ ငါလည်း လုပ်မလား မလုပ်လား မသိဘူး၊ တော်ကြာ ငါ စိတ်ပေါက်ပြီး ဝုန်းကနဲ ထလုပ်ဖြစ်ရင် နင် အဆင်သင့်ဖြစ်နေအောင် အမြဲသန့်နေဘို့ လိုတယ်ဟ၊ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ကြီး ဖြစ်နေရင် ငါရွံ့တယ်၊ ကြားလား”

ခင်ဝိုင်းက ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချပြီး ခေါင်းညှိမ့်ပြတယ်။ သူ့ ဟင်းကနဲချတဲ့ သက်ပြင်းက အင်း လို့ ကျုပ်ကြားလိုက်သလိုဘဲ။

“ ကဲ ဒါဆိုရင် နို့ရည် သောက်တော့မယ်၊ လာ ရှေ့တိုး”

ကျုပ်လည်း ခင်ဝိုင်းကို ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်လို့ ထုံးစံအတိုင်း အပျိုနို့ရည်သောက်ဘို့ လုပ်ငန်းစလိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ တဝတပြဲ နို့ရည်သောက်ပြီး ခနနှပ်နေရင်း

“ ခင်ဝိုင်း”

“ အင်း၊ စို့ဦးမလို့လား”

“ နေပါဦးး၊ နင့်ကို ပြောမလို့၊ အခုဆို ငါ့ဟာက အရင်လို မဟုတ်တော့ဘူး သိလား၊ တော်တော်စွမ်းလာတယ်ဟ၊ အကြာကြီး မာနေတာ၊ နင်သတိထားမိလား”

“ အင်း”

“ ဟဲ ဟဲ အဲလို မာနေတော့ ငါကကြွားချင်လာတာ၊ နင်ကိုင်ကြည့်ဟာ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးက ပေးကိုင်ချင်နေတာမို့လား”

ခင်ဝိုင်းက ဒါမျိုးကြ အထာတော့ နပ်တယ်။

“ ဟား ဟား ဟား ဟား ငါကပေးကိုင်ချင်နေမှန်း နင်ဘယ်လိုသိလဲ”

“ သိတာပေါ့”

“ သိရင်လည်း ကိုင်ဟာ၊ ကိုင်ရုံတင် မကဘူး စုပ်လည်းစုပ်ကြည့်၊ နောက်တခါဆို နင့်ဟာကို ငါလုပ်မှာဆိုတော့ နင်က အရင်ဦးအောင် လုပ်ဟာ၊ ဒါမှ ငါလည်း လုပ်ရဲမယ်”

ဂွင်က ဝင်ချင်တော့ အကွက်က မိသွားတယ်။

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကတော့ တကယ်ဘဲ”

“ ကဲ ထ၊ ငါ့ပေါင်ကြားထဲလာ”

ကျုပ်ပေါ်ခွထားတဲ့ ခင်ဝိုင်းကို ဆွဲထူပြီး ကျုပ်က ဆိုဖာပေါ် ဘေးတိုက် လက်တန်းကိုမှီပြီး ထိုင်လိုက်ကာ ခင်ဝိုင်းကို ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ပေါင်ကြားမှာ မှောက်ပြီး နေရာယူပြီးသည်နှင့် လုံချည်ကို ဖြေချပေးလိုက်သည်။

“ ကြည့် နင့်ကိုပြောနေတာနဲ့ သိပ်တောင် မမာတော့ဘူး၊ ကိုင်ပြီး သေသေချာချာ စုပ်ဟာ၊ ပြန်မာလာအောင်”

ပထမတော့ ခင်ဝိုင်းက မကိုင်ရဲ၊ သေသေချာချာကြည့်နေပြီးမှ မဝံ့မရဲ ကိုင်သည်။ နောက်တော့ မဝံ့မရဲ သူ့နှုတ်ခမ်းနှင့် တေ့ကြည့်သည်။ နောက် မဝံ့မရဲဖြင့် ငုံကြည့်သည်။ ကျုပ် ဘာမှမပြော၊ ခင်ဝိုင်းဆံပင်ကို သပ်ပေးရင်း သူလုပ်သမျှ မှိန်းခံနေတာ အရည်ပါ ပန်းထွက်တယ်၊ တကယ်။

အဆင့်ကတော့ တော်တော်တက်နေပြီဗျ။ ကျုပ်ကလည်း အခုမှ ခင်ဝိုင်းကို စားချင်စိတ် ပိုဖြစ်နေတယ်။ စားချင်စိတ်ကဖြစ်နေတော့ ခင်ဝိုင်းစကားနဲ့ဆို ကျုပ်ဟာက ဟိုဟာ ပိုဖြစ်နေတာပေါ့။ ဟိုဟာဖြစ်တာမှ တော်တော်နဲ့ကို ပြန်မကျအောင် ဖြစ်နေတာ။ ကျုပ်လည်း ခင်ဝိုင်း စစုပ်ပေးတဲ့ အချိန်ကစပြီး စားချင်နေတော့တာ။ တခါတခါ သူ ကျုပ်ကို ခွထားတဲ့ အချိန်မှာ ထိုးသွင်းလိုက်ရင်ကောင်းမလား လို့တောင် စဉ်းစားမိတယ်။ ထိုးသွင်းချင်ရင်လည်း လွယ်လွယ်လေး ဖြစ်နေတဲ့ဟာ၊ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် သူ့ပေါင်ကြီး ဖြဲပြီး ခွထားတဲ့ဟာကို အသာလေးတေ့ပြီး ကော့ထိုးလိုက်လို့ကော့ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ။ ရှလွတ်ဆိုပြီး တန်းဝင်လောက်တယ်။ သူ့ဟာကလဲ အမြဲချွဲကျိနေတာကိုး။ အခုတောင် မကြာမကြာ အဝတေ့မိပြီး ဝင်လုလုဖြစ်သွားတဲ့ အကြိမ်က တော်တော်များနေပြီ။ လမ်းကြောင်း မနည်းလွှဲနေရတယ်။ တော်ကြာ ဇွတ်ကနဲ ဝင်သွားရင် ဘဘကြီး ညာတယ် ဇာတ်လမ်းဖြစ်လာတော့မယ်။ ဘဘကြီး ညာတယ် ဇာတ်လမ်းထက် မတော်တဆ ဗိုက်ကြီးသွားမှ ပြသနာ။

ခင်ဝိုင်းနဲ့ ကျုပ်ကြားမှာ အသက်ရှည်ဆေးမှီဝဲတဲ့ ကိစ္စကတော့ အဆင့်ကုန်နေပြီဗျ။ သူ့ဆီက ထွက်တဲ့ အသက်ရှည်ဆေး မှန်သမျှ ကျုပ်သောက်နေတာကိုး။ သူ့ဆီက နောက်ဆုံးအဆင့် အသက်ရှည်ဆေး ကိုတော့ မသောက်ခင်ကတည်းက အစပျိုးထားတာဆိုတော့ တကယ်အခွင့်အရေးတာနဲ့ ဟတ်လိုက်တာဘဲ။ စည်းရုံးနေစရာတောင် မလိုတော့ဘူး။ နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း လုပ်ချင်နေပြီလေ။ လုပ်ချင်နေပါတယ်ဆိုမှ ကျုပ်မိန်းမကလည်း အဲဒီအပတ်က လူမစုံလို့ဆိုလား ၄ ရက်လောက် မာကျောက်ဝိုင်း မသွားတော့ ကျုပ်လည်း လှိမ့်ပိတ် အောက်အီးနေနေရတာ။ လူက ယက်ချင်နေပြီ။ ခင်ဝိုင်းကိုတော့ လစ်ရင် လစ်သလို ကျုပ်က အပြောနဲ့ နူးနေတာ။ ငါတော့ ဒီတခေါက် နင့်အောက်က အရည်ကို သောက်တော့မယ်၊ ငါအရမ်းသောက်ချင်နေတာ၊ နင့်ဟာကို သေချာဆေးထား ဘာညာပေါ့။ ကျုပ်သိတာပေါ့၊ ကျုပ်အပြောနဲ့တင် ခင်ဝိုင်း အောက်က အရည်တစိုစို ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ၊ သူလည်း မိန်းမဘဲ၊ အကိုင်ခံရတောင် ဒီလောက် ဖီးတက်နေတာ အယက်ခံရမယ်ဆို ဘယ်လောက်ဖီးတက်မလဲဆိုတာ သူတွက်တတ်မှာပေါ့။

အခွင့်အရေးရတာနဲ့ ဘာပြောကောင်းမလဲ ခင်ဝိုင်း တကိုယ်လုံး ဆွဲချွတ်ပြီး ဆိုဖာပေါ် တွန်းလှဲလို့ ပေါင်ကြားတဲ့ ခေါင်းအပ်လိုက်တာဘဲ၊ ဘာစကားမှ ပြောမနေတော့ဘူး။ အဲ တစ်ခွန်းတော့ ပြောလိုက်တယ်၊ နင် အရည်တွေ ထွက်လာရင် ငါ့ကို အချက်ပေးဦးလို့၊ နို့ရည်ထွက်တာလည်း သူအချက်ပေးနေကြဆိုတော့ သူ ဘာလုပ်ရမလဲ သူသိတယ်။ ကျုပ်တက်ယတ်တော့ ခင်ဝိုင်းလည်း ဘာမှမပြောဘူး၊ ပေါင်ကားပေးပြီးတော့ကို ခံတာ၊ အပလာတွေ တစ်ခုမှ မလုပ်ဘူး။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ခံချင်လျှက် စက်စက်ယို ဖြစ်နေတာကိုး။

အဲဒီနေ့က ကျုပ်လည်း ငတ်သမျှ အတိုးချသောက်လိုက်တယ်။ ခင်ဗျားတို့ စဉ်းစားကြည့် ကျုပ်ပါးစပ် အဲ့ဒီအရည်နဲ့ ကင်းကွာနေတာ နှစ်မနည်းတော့ဘူးလေ။ ကျုပ်အဖြစ်ကို လွန်တယ်ပြောတဲ့သူကတော့ ကိုယ်ချင်းစာစိတ် တော်တော်ကင်းမဲ့တဲ့သူဘဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ ခင်ဝိုင်းကလည်း သူအရည်ထွက်ကြောင်း အချက်ပေးတာ ခနခန၊ ကျုပ်လည်း မေးရိုးတွေ ညောင်းတဲ့အထိကို အပြတ်တီးပစ်လိုက်တာ။ နောက်မှ အမောဖြေပြီး သူ့ကို အလှည့်ပေးလို့ ဇာတ်လမ်းကို အဆုံးသတ်လိုက်ရတယ်။

ခင်ဝိုင်းလည်း အခု ကျုပ်အရည်နဲ့ တော်တော်ရင်းနှီးနေပြီ၊ ပထမတခါဘဲ အရည်ပန်းတာ ဟိုပေဒီပေ ဖြစ်ဖူးတယ်။ နောက်ပိုင်း အရည်ထွက်ပြီဆို သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ခင်ဝိုင်းပါးစပ်ထဲ ပျောက်သွာတာဘဲ။ ကျုပ်ကလည်း ပြောတယ်လေ။ ငါ့အရည်ကလည်း နင့်အတွက် အားရှိပါတယ်ဟ ပေါ့။ သူကတော့ ကျုပ်ပြောသမျှ လက်ခံတာပါဘဲ။ အခုတော့ ခင်ဝိုင်းနဲ့ ကျုပ်က သူ့ဟာ ငါသောက်၊ ငါ့ဟာ သူသောက် ဖြစ်နေပြီ၊ အဲဒီလို ဖြစ်နေမှတော့ ကျုပ် ခင်ဝိုင်းကို မစားချင်ဘဲ နေနိုင်တော့မလား။ အခုလည်း နှစ်ယောက်သား အားဆေးတွေ သောက်ပြီးလို့ ခင်ဝိုင်းကို ဖက်ပြီး မှိန်းနေတုန် စပ်စုလိုက်တယ်။

“ နင် ငါပေးတဲ့ပိုက်ဆံတွေ စုထားတာ ဘယ်လောက်ရပြီလဲ”

“ တသိန်းနဲ့ ခြောက်သောင်းတောင်ရှိပြီ ဘဘကြီး”

ဒါတောင် ကျုပ်က ၅ ထောင်ပေးလိုက် တစ်သောင်းပေးလိုက်နဲ့။ အခုနောက်ပိုင်း အရည်သောက်တော့မှ တစ်သောင်းလောက် ပုံမှန်ပေးဖြစ်တာ။

“ ဟ အများကြီး ရနေပြီဘဲ”

“ မများသေးဘူး ဘဘကြီးရ၊ သမီးလုပ်ချင်တာနဲ့ မလောက်သေးဘူး”

“ ကဲ ဒါဆို ပြောပါဦး၊ ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာ”

ကျုပ်လည်း ခင်ဝိုင်းက ဘာလုပ်ချင်လဲ မေးကြည့်တာပေါ့။ ဒီတော့ ခင်ဝိုင်းက ပြောပြတယ်။ သူ့ အမေကို ဈေးထဲမှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက် ရောင်းတဲ့ ကုန်စိမ်းဆိုင်လေး ဖွင့်ပေးမလို့တဲ့။ အခုက ဈေးဘမ်းနဲ့ ရောင်းရတာဆိုတော့ နေရာ အတိအကျလဲ မရှိ၊ ဈေးထဲက ဆိုင်ကဘဲ တဆင့် ပြန်ဝယ်ရောင်းရတော့ အမြတ်လည်း နည်းတဲ့အပြင် ရောင်းမကုန်ရင်လည်း ရှုံးတာပေါ့။ ဒါကြောင့် ဈေးထဲမှာ နေရာသတ်သတ်မှတ်မှတ် ဆိုင်ခန်းလေးရရင် ပိုအဆင်ပြေမဲ့ အကြောင်း၊ နောက်ပြီး သူ့အဖေက သူများဆီက ဆိုက်ကားငှားနင်းရတော့ အုံနာခ ပေးရတာနဲ့ သူ အရက်သောက်တာနဲ့ ပိုက်ဆံတောင် မကျန်ဘူးပေါ့၊ အဲဒါ ကိုယ်ပိုင်ဆိုက်ကားဆို အုံနာခ ပေးရလည်း သက်သာမယ်၊ သူ့အဖေ မနင်းနိုင်ရင်လည်း သူများကို ငှားစားလို့ရတယ်ပေါ့။ သူ့ အစီအစဉ်ကို ပြောပြတယ်။ ခင်ဝိုင်းက တော်သားဘဲ၊ သူနိုင်တဲ့ဘက်က အစီအစဉ် လုပ်တတ်တယ်။ ဒီတော့ ကျုပ်ကလည်း ခင်ဝိုင်းအပြောကို နားထောင်ပြီး ကျုပ်တွက်ကိန်းနဲ့ကျုပ် ခပ်မြန်မြန်ဘဲ တွက်ချက်လိုက်ပြီး သူ့ကိုပြောလိုက်တယ်။

“ နင်ပြောပုံဆို ၁၀ သိန်းလောက် လိုမယ်ဟ၊ ဆိုက်ကားက လိုင်စင်နဲ့ဆို ၆ သိန်းလောက်ထား၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက် ဆိုင်ခန်းလေးက ၃ သိန်း ၄ သိန်းတော့ ရှိမယ်ထင်တယ်”

“ ဟုတ်တယ် ဘဘကြီး၊ တစ်နှစ်လောက်နေရင်တော့ ဘဘကြီးပေးတာ စုတာနဲ့ ပြည့်မယ်ထင်တယ်”

“ အေး ဒီလိုလုပ်၊ ငါ ၁၀ သိန်းပေးမယ်ဟာ”

“ အယ် တကယ်ကြီးလား၊ အခုပေးမလို့လား”

“ အေးပေါ့ဟ၊ ငါ့အလိုကို အကုန်လိုက်ရင် ပေးမယ်”

“ ဘဘကြီးကလည်း အခုလည်း ဘဘကြီးအလို အကုန်လိုက်နေတာဘဲ”

“ အေးလေ ငါသိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ငါက အခု နင်သိတဲ့အတိုင်း လူငယ်လေးလို ဖြစ်နေပြီဟ၊ ဒီတော့ ငါ နင့်ကို ဟိုဒင်းလည်း လုပ်ချင်လို့”

“ ဘဘကြီးကလဲ အဲဒါဆို သမီး ဒုက္ခရောက်မယ်ထင်တယ်”

သူက ကျုပ်ဘာကိုပြောလဲဆိုတာ ချက်ခြင်းသိတယ်။ မသိဘဲနေမလား၊ ကျုပ်ဟာက သူ့ပေါင်ကြားရစ်နေတာကိုး။

“ မရောက်အောင် လုပ်ရမှာပေါ့ဟ၊ နင့်ကို ဗိုက်မကြီးနိုင်အောင် ဗိုက်မကြီးတဲ့ ဆေးထိုးပေးမယ်၊ ဒါဆို ငါဘယ်လောက်လုပ်လုပ် နင် ဗိုက်လည်းမကြီးဘူး၊ ဒုက္ခလည်း မရောက်တော့ဘူး၊ ဘယ်လိုလဲ”

သူက ဘာဒုက္ခကို ပြောတာလည်း မသိ၊ ကျုပ်က ကျုပ်ထင်တဲ့ ဒုက္ခကို ပြောလိုက်တယ်။ သူလည်း ခန တွေဝေသွားပြီး ပြန်ပြောတယ်။

“ တကယ် ဒုက္ခမရောက်ရင်တော့ ဘဘကြီး သဘော”

“ ဒုက္ခမရောက်ပါဘူးဟ၊ အဲ ပိုက်ဆံကတော့ နင့်ကို ၁၀ သိန်းကြီး အခုပေးလိုက်လို့တော့ မဖြစ်သေးဘူး၊ နင့်ကို လူတွေက မေးကြမှာပေါ့၊ ဘယ်ကရလဲလို့၊ ကောက်ရတယ်လို့လည်း ပြောလို့မဖြစ်ဘူးဟ၊ ဒီလိုလုပ် ၁၀ သိန်းကို ထီဖွင့်တဲ့ အခါကြ နင့်ကို ၁၀ သိန်းဆုပေါက်တဲ့ ထီလက်မှတ် ငါပေးမယ်။ ဒါဆို နင်က လူတွေကို ထီပေါက်ပြီး ပိုက်ဆံရတယ်ပြော မကောင်းဘူးလား၊ အခု ထီဖွင့်ဘို့ တစ်လလောက်ဘဲ လိုတော့တယ်၊ အဲဒါ နင် စောင့်လိုက်”

“ အယ် ဘဘကြီးက ထီပေါက်တဲ့နံပါတ် သိလို့လား”

“ နင်ကလည်း သိမလား၊ ထီဆိုင်မှာ ပေါက်တဲ့လက်မှတ် ဝယ်ရင်ရတယ်၊ နင်ကသာ ငါ့ဆီကရတာ မပြောဘဲ နင့်ဖာသာထိုးလို့ ပေါက်တယ်လို့ဘဲ လူတိုင်းကိုပြော၊ အဲဒါ အရေးကြီးတယ်၊ နင်နားလည်လား”

“ ဘဘကြီး တကယ်ပေးမှာနော်”

သူက ကျုပ်ပေးမယ်ဆိုတာ နားကြားများ လွဲသလား ဆိုပြီး ထပ်မေးတယ်။

“ နင်ကလည်း ပေးပါမယ်ဆို၊ နင့်ကို ၁၀ သိန်း ပေါက်တဲ့ ထီလက်မှတ်ပေးမယ်၊ အခု ပိုက်ဆံ တစိစိ မပေးတော့ဘူး”

“ အင်း”

“ ဒါဆို နင့်ကို ဆေးအရင်သွားထိုးပေးဦးမယ်၊ ကဲ ဒီနေ့ဘဲ သွားထိုးပေးမယ်”

“ ဆေးက သမီး တသက်လုံး ဗိုက်မကြီးတော့ဘူးလား”

“ တသက်လုံး မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ၆ လလောက်တော့ မကြီးတော့ဘူးပေါ့၊ ရပြီ ၆ လောက်ဆို၊ နင်လည်း ပိုက်ဆံရပြီး အဆင်ပြေရင် ငါ့အလုပ်က ထွက်မှာဘဲ”

“ မထွက်ပါဘူး ဘဘကြီးကလဲ”

“ ဘာမထွက်ဘူးလဲ၊ ထွက်ပြီး ဆိုင်နဲ့ဘာနဲ့ ကြီးပွားအောင်လုပ်၊ နင် အဆင်ပြေတာ ငါကြည့်ချင်တယ်၊ ငါက အခု နင့်ကို စေတနာရှိလို့ သက်သက်ကူညီတာ”

“ သမီးကလည်း ဘဘကြီးကို စေတနာ ရှိပါတယ်နော်၊ ပိုက်ဆံရလို့ ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး၊ သမီး ပိုက်ဆံရှိရင် ဘဘကြီးကို ပိုက်ဆံပြန်ပေးမှာ”

“ အေးပါ၊ ငါသိပါတယ်၊ ကဲ ဆေးသွားမထိုးခင်၊ ငါ့ကို အားရှိအောင် လုပ်ပေးဦး၊ စောစောက နင် ငါ့အရည်တွေ သောက်ထားတာ၊ အခု နင် ငါ့ကို ပြန်တိုက်ဦး”

“ နို့ရည်လား ဘဘကြီး”

“ နို့ရည် မသောက်တော့ဘူး၊ အချိန်မရှိဘူး၊ အပြင်သွားရဦးမယ်၊ လာ ထ၊ ငါ့ကို ခွပြီးဘဲ တိုက်”

ခင်ဝိုင်းက ထရပ်လို့ ဆိုဖာပေါ် လှဲအိပ်လိုက်တဲ့ ကျုပ်မျက်နှာပေါ် ခွလိုက်တယ်။ အဲ့လောက် စေတနာရှိတဲ့ ခင်ဝိုင်းကိုမှ ကျုပ် စေတနာ ပြန်မထားရင် ကျုပ်တော်တော် အသုံးမကျတဲ့ကောင် ဖြစ်သွားမှာပေါ့။ နောက် ခင်ဝိုင်းကို ခေါ်လို့ ကျုပ် အသုံးချနေကြ ဆေးခန်းမှာ ဆေးသွားထိုးပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အပြင်သွားတာ မိန်းမသိလို့ မေးရင် ဘဲကင်စားချင်လို့ ခင်ဝိုင်းကို ခေါ်ပြီး အပြင်သွားဝယ်တယ်လို့ ပြောလို့ရအောင် ဘဲကင်ပါ ဝယ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။ ဟုတ်တယ် အိမ်အကူကို တစ်ယောက်ထဲ အိမ်မှာမထားရလို့ မိန်းမက အမိန့်ထုတ်ထားတာ။

“ နင့်နို့သီးကလည်း မစို့ရသေးဘူး စူထွက်နေပြီ၊ နင် ဆွဲဆွဲထုတ်နေတာလား”

ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်အသက်ရှည်ဆေး မှီဝဲဘို့ အချိန်ရောက်လို့ ခင်ဝိုင်း အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တာနဲ့ နို့သီးက အရင်လိုမဟုတ်၊ ပြူနေတာကို သတိထားမိပြီး မေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်သတိထားမိတာတော့ ကြာပြီ၊ အခုမှ မေးဖြစ်တယ်။ ကျုပ်စိတ်ထင် ကောင်မလေးက တစ်ယောက်ထဲ စိတ်ထပြီး ကိုယ့်ဖာသာ ဆွဲထုတ်နေတယ် ထင်လို့။

“ အာ ဘဘကြီးကလည်း သမီး မဆွဲထုတ်ပါဘူး”

သူက သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကို သူ့ဖာသာ ချွတ်ချရင်း ကျုပ်ကို ပြန်ဖြေတယ်။

“ ဒါဆို ငါစို့တာများလို့ အလိုလို စူထွက်နေတာဖြစ်မယ်”

ကျုပ်လည်း ဝတ်ထားတဲ့ စပို့ရှပ်ကို ဆွဲချွတ်၊ လုံချည်ကို ချွတ်ချပြီး ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။

“ ဟုတ်မှာပေါ့။ ဘဘကြီက အရမ်းကြီးစို့တာကိုး”

ကျုပ်ထိုင်ချလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက ကိုယ်လုံးတီးနှင့် ကိုယ်ပေါ် ခွလာတယ်။

“ ဟ နင့်နို့က ဒီလောက်ချိုတာ၊ စို့မှာပေါ့၊ ဪ ဒါနဲ့ ငါမလုပ်တဲ့အချိန်ဆို နင် ခံချင်စိတ် မဖြစ်ဘူးလား”

“ အိုး ဘဘကြီးကလည်း အကုန်လျှောက်မေးနေတာဘဲ”

“ မေးတာပေါ့ဟ၊ ငါသိချင်တာ၊ ပြောစမ်းပါ ခံချင်စိတ် မဖြစ်ဘူးလား”

“ ဖြစ်တာပေါ့”

“ ဖြစ်တော့ ဘာလုပ်လဲ”

“ ဒီအတိုင်းဘဲ နေပေါ့၊ ဘဘကြီးမှ မရှိတဲ့ဟာ”

ပြောရင်း အသင့်စူထွက်နေတဲ့ နို့သီးကို လှမ်းငုံလိုက်တယ်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ခေါင်းကို ဖက်ပြီး ခံတယ်။ ကျုပ်လက်က ခန္တာကိုယ်နှစ်ခုကြား တိုးဝင်ပြီး နို့တဖက်ကို လှမ်းကိုင်တယ်။ တဖက်ပြီးတဖက် စို့ပေးလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း တဖြေးဖြေး အသက်ရှူသံပြင်းလာတယ်။ နို့သာမဟုတ် သူ့ကို ဆွဲမပြီး ဗိုက်သားလောက်အထိကို မျက်နှာအပ်ပြီး အပျိုနံ့ ရှူမိသည်။ ခင်ဝိုင်းကိုယ်က အမွှေးအနံ့သာ မသုံးပေမဲ့ ကျုပ်ဘဲ ထင်လို့လား မသိ ခပ်သင်းသင်း ရှုလို့ကောင်းသည့် အနံ့ရှိသည်။ ခင်ဝိုင်းက ဆိုဖာပေါ် ဒူးထောက်ကာ ကြွပေးရင်း ကျုပ် အလိုလိုက်သည်။ မှီသလောက် ဗိုက်သားလောက်ထိ နမ်းရင်း လက်က ပေါင်ကြားကို ကိုင်ကြည့်တော့ အရည်စိုနေလေပြီ။ အကွဲကြောင်းလေး အတိုင်း ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားကြည့်တော့ ခင်ဝိုင်း ကော့လာပြီး ကျုပ်ပုခုံးကို ခပ်တင်းတင်း လာညှစ်သည်။

ခင်ဝိုင်းကိုယ်ကို အထက်အောက် လျှောက်နမ်းရင်း ကျုပ်ကိုယ်ကို ဆိုဖာပေါ် လှဲချလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း ပေါင်ကြားက အလိုက်တသိ ကျုပ်မျက်နှာပေါ်ရောက်လာတယ်။ ကျုပ်က အကွဲကို အသာဖြဲလို့ အတွင်းသားကို လက်ချောင်းနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားရင်း

“ ခင်ဝိုင်း”

“ အင်း”

ခင်ဝိုင်းလေသံက ဖီးလ်အပြည့်

“ ငါတို့ ဒီနေ့ ဟိုဒင်းလုပ်ကြမယ်”

“ အခု လုပ်မလို့လား”

“ ဟင်အင်း ဒါအရင်လုပ်ဦးမယ်”

“ ဟိုဒင်းဆို နာမလား မသိဘူးနော်”

“ နင်က အပျိုစစ်စစ်လေး ဆိုတော့ နဲနဲတော့ နာမယ်ထင်တယ်”

“ အရမ်းနာမှာတော့ ကြောက်တယ်”

“ အရမ်းနာမှာစိုးရင် နင့်ဖာသာ ဖြေးဖြေးသွင်းလို့ရတာဘဲ”

“ သမီးက ဘယ်လိုလုပ်”

“ ဒီလိုဘဲပေါ့၊ အခု ဒါအရင်လုပ်မယ်”

ကျုပ် ခင်ဝိုင်းခါးကို ထိန်းပြီး ပါးစပ်ပေါ် ဆွဲချလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက အလိုက်တသိ ကျုပ်ပါးစပ်နဲ့ တေ့ပေးတယ်။ အရသာရှိချက်ကတော့ ကျုပ်တော်တော်နဲ့ မရပ်မိ။ ခင်ဝိုင်းလည်း တရှီးရှီးနဲ့ အသက်ရှူပြင်းချက်၊ ခင်ဝိုင်းက သုံးခါလောက် အချက်ပေးပြီးတော့မှ မေးရိုးတွေ ညောင်းပြီး ကျုပ်ပါးစပ် သူ့ပေါင်ကြားက ကွာသွားတယ်။ ကျုုပ်ပါးစပ် သူ့ပေါင်ကြားက ကွာသွားတာနဲ့ ခင်ဝိုင်းက အလိုက်တသိ ကျုပ်ကို ခွလျှက် ဒူးထောက် လက်ထောက်ပြီး သူ့ကိုယ်ကို အောက်အောက်ဘက် လေးဘက်ထောက်သွားလို့ ကျုပ်ပေါင်ကြားထဲမှောက်ပြီး ကျုပ်ဟာကို အသာကိုင်ရင်း ပါးစပ်နဲ့ ငုံလိုက်တယ်။ ကျုပ်အလှည့်ပြီးရင် သူ့အလှည့်ဘဲဆိုတာ သူသိနေတယ်၊ ပြောဘို့မလိုတော့။

ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ဟာကို စုပ်ပေးပေမဲ့ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် မကစားတတ်၊ ကျုပ်လည်း မသင်၊ သူတတ်တာက ကိုင်မယ် ငုံမယ်၊ ပြီးတော့ ညင်ညင်သာသာလေး စုပ်မယ်၊ ဒါလောက်ဘဲ။ ဒီလောက်လေးတင် ကျုပ် တော်တော် ဖီးလ်လာနေပြီ၊ ကျုပ်လည်း သူစုပ်နေတာ မှိန်းခံနေရင် အမောဖြေနေတယ်။ တော်တော်ကြာကြာလေး ဇိမ်ခံပြီးတော့မှ

“ လာ”

ကျုပ်ဟာကို ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ကို ဆွဲခေါ်လိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက လေးဘက်ကုန်းထပြီး ကျုပ်ကို ခွရင်း စောစောကလို လေးဘက်ထောက် လာတယ်၊ ကျုပ်လည်း လှဲနေရာက ဆိုဖာလက်တန်းကို မှီထိုင်လိုက်တယ်။ သူ့ပေါင်ကြား ကျုပ်ဟာပေါ်ရောက်လာတော့

“ လုပ်တော့မယ်ဟာ”

ပြောရင်း ကျုပ်ဟာကို သူ့ပေါင်ကြားကဟာနှင့် ထိပြီး တေ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ဟာကို ကျုပ်ကိုင်ပြီး သူ့ အကွဲကြောင်းကြားမှာ လေးငါးချက်လောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီးမှ အပေါက်ဝ သေသေချာချာတေ့ရင်း

“ နာမှာစိုးရင် နင်ဖာသာ နင် ဖြေးဖြေးလေး သွင်းလေ”

“ ဘယ်လိုမျိုးလဲ ဘဘကြီး”

“ ဒီလို အသာလေး ဖိချလိုက်”

လက်တဖက်က ခင်ဝိုင်းတင်ပါးကို အသာဖိရင်းပြောတော့ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ပြောသလို အသာလေး ဖိချလိုက်တယ်၊ ကျုပ်ထိပ်ဖူးလောက် မြုတ်ဝင်သွားတယ် ထင်တာဘဲ။

“ နာလား”

“ ဟင်အင်း”

“ ဒါဆို ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေးနဲ့ အဆုံးထိ ဖိသွင်း”

ခင်ဝိုင်းအသက်ရှုသံ ပြင်းနေသလိုဘဲ။ သူ တဖြေးဖြေး ဖိချတယ်။

“ အ အ”

“ နာလို့လား”

“ အင်း နာတယ်”

အပျိုအမှေးပါး နေရာမှာ တစ်နေပြီထင်တယ်၊ အမှေးပါးကို ထိုးခွဲလိုက်မှ အဆုံးထိရာက်မယ်ဆိုတာ ကျုပ်သိနေတယ်၊ တကယ်ကတော့ အနာခံပြီး ထိုးချလိုက်ရင် တစ်ချက်ဘဲ နာမယ်၊ ကျုပ်ကူမှ ဖြစ်တော့မယ် ဆိုတာ ကျုပ်နားလည်လိုက်တယ်၊ သူ့သွင်းတာသာ စောင့်နေမယ်ဆို ကျုပ်အရည်သာထွက်သွားမယ် အဆုံးထိဝင်ဘို့မမြင်။

“ နာရင် နင့်နို့ကို ငါစို့ပေးမယ်၊ နို့စို့နေရင် နာတာ ပျောက်တယ်ဟ၊ နင် နာတာပျောက်သွားတာနဲ့ ဖိချလိုက်”

“ သမီး မလုပ်ရဲဘူး”

“ လုပ်ပါဟ၊ ရဲရဲလုပ်၊ ငါနို့စို့နေတုန်း နင်ဖိချလိုက်၊ အခုတောင် တဝက်လောက်ဝင်နေပြီ”

ကျုုပ်သူ့တင်ပါးကို ထိန်းကိုင်ရင်း နို့သီးတဖက်ကို လှမ်းစို့လိုက်တယ်၊ အောက်ကလည်း တဝက်လောက် ဝင်နေတာကို နဲနဲပြန်ဆွဲထုတ်လို့ သူ့တင်ပါးကို အသာပြန်ဖိထည့်လိုက်တယ်။ နောက် အသာပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ထည့်လိုက်နဲ့ ဝင်သလောက်လေးကို ပုံမှန်လေး ကစားပေးနေတယ်။ ခင်ဝိုင်း တဖြေးဖြေး စည်းချက်နားလည်လာပြီး အရှိန်ရလာတယ်၊ တချက်မှာတော့ ကျုပ် သူ့တင်ပါးကို ရုတ်တရက် အားနဲ့ ဖိချလိုက်တယ်။

“ အ”

အသံတချက်ထွက်လာပြီး ကျုပ်ဟာ အဆုံးထိ ရောက်သွားတယ်။ ကျုပ်က ကော့ပြီး ပိုဝင်အောင် အတင်းကပ်ပေးလိုက်တော့

“ အ အ နာတယ်”

အကျင့်မဖြစ်သေးတော့ မရသေး။ ကျုပ်လည်း အသာမှိန်းပြီး သူ့ကြောကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးလို့ နို့တဖက် ပြောင်းစို့ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ် မိန်းမနဲ့ မဆက်ဆံတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ မသိ၊ အခု ဝင်နေတာ အရသာရှိလိုက်တဲ့ ဖြစ်ခြင်း၊ ခင်ဝိုင်းကတော့ ပြောမနေနဲ့တော့၊ သူ့ခန္တာကိုယ် ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ပျော့ခွေနေတာ။

“ ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”

“ အ အ ရှီး ရှီး အ အ အ ရှီး ရှီး”

“ ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”

“ အ အ အ ရှီး ရှီး ရှီး အ အ ရှီး ရှီး”

နှေးနှေးတခါ မြန်မြန်တလှည့် စည်းချက်မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေသည့် အသံက ဘာသံမှန်း သိသာနေသည်။ ခင်ဝိုင်း ကျုပ်ဟာနှင့် ယဉ်ပါးသွားသည့် အချိန်ကစပြီး ငယ်စိတ်ပြန်ကြွလာတယ်။ အခု ဒီတခေါက်ကတော့ ခင်ဝိုင်းကို ကျုပ်ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်တင်လို့ သူ့ခြေထောက် နှစ်ဘက်ကို ထောင်ပြီး ပေါင်ရင်းကို ကိုင်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ခင်ဝိုင်းက ကုတင်ပေါ်မှာ လက်နှစ်ဘက်ကားပြီး အိပ်ယာခင်းကို အတင်းဆုပ်ကာ တ အ အ တ ရှီး ရှီး ဖြင့် ကျုပ် ဆောင့်သမျှ မအောင့်နိုင်ပဲ အသံထွက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အသက်ကြီးလာလို့ အနားယူပြီးသည့် နောက်ပိုင်း ၂ နှစ်နီးပါးလောက် ဟိုစိတ်ပျောက်သလိုလို ရှိခဲ့ပေမဲ့ ယခု အကျင့်ရလာတော့ ငယ်သွေးပြန်ကြွနေသလို ဖြစ်နေသည်။ မာနေသည့်ကောင်ကလည်း တော်ရုံပြန်မကျတော့။ အခုလို မတ်တတ်ဆော်ရသည်မှာ လူမပင်ပန်း။ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည့်အရှိန်က ဆီးခုံနှင့် ရိုက်ပြီး ပြန်ကန်ထွက်လာသည်မို့ သူ့အရှိန်နဲ့သူ မပင်မပန်း ကြာကြာဆောင့်နိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။

မပင်ပန်းဟု ဆိုသော်လည်း ကြာတော့ လူက အလိုလိုမောလာသည်။ ဒီပုံစံနှင့် လုပ်ရသည်ကို လေးဘက်ထောက် ပုံစံထက် ပိုသဘောကျသည်။ ကျုပ်ဆောင့်သည့်ဒဏ်ကြောင့် အလူးအလိမ့် ဖြစ်နေသည့် တဖက်လူ၏ မျက်နှာနှင့် ခန္တာကိုယ်ကိုကြည့်ပြီး လုပ်ရသည်ကို ကျုပ်ကြိုက်သည်။ အားရပါးရ မရပ်မနား အကြိမ်ပေါင်း မြောက်မြားစွာ ဆက်တိုင်ဆောင့်အပြီးမှာတော့ ခင်ဝိုင်းလည်း အသံမထွက်နိုင်တော့ အိပ်ယာခင်းကိုတောင် မဆုပ်ထားနိုင်ပဲ ပျော့ကျသွားသည်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်လည်း ဆောင့်ချက်ကို ခနရပ်ကာ

“ ဖူး မောလိုက်တာ၊ နင့်ကို လုပ်ရတာ ငါအသက်တောင် ထွက်တော့မယ်”

ခင်ဝိုင်း ဘာမှမပြောနိုင်သေး၊ ကျုပ်ရပ်လိုက်မှ သူ အသက်လုရှူနေရသည်။ ကျုပ်လည်း အဆုံးထိ သွင်းထားရင်း တဖူးဖူးဖြင့် အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ အမောဖြေနေရသည်။ နှစ်ယောက်သား ကိုယ်စီ အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ အမောဖြေပြီးတော့မှ

“ ကောင်းလိုက်တာ ခင်ဝိုင်းရယ်၊ အီဆိမ့်နေတာဘဲ၊ နင်ရော ခံလို့ကောင်းတယ် မို့လား”

“ သေတော့မယ် ဘဘကြီးရာ၊ အဲလောက်ကြီးဆိုတော့ သမီးသေမှာ”

“ မသေပါဘူးဟ၊ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ဟာ”

“ ကောင်းပေမဲ့ မခံနိုင်ဘူး ဘဘကြီးရ၊ အကောင်းလွန်ပြီး သေမှာ၊ အခု ဘာတွေဖြစ်နေပြီလဲ မသိဘူး။ အတွင်းမှာလည်း တစစ်စစ်နဲ့ လူလည်း ဘာမှန်းမသိတော့ဘူး”

“ အာ ဒါက အစမို့ပါ၊ အကျင့်ရသွားရင် ကြာကြာထောင်းလေ ကောင်းလေ ဖြစ်သွားမှာဟ၊ ကဲ လုပ်ဦးမယ်၊ အမောပြေပြီး၊ ငါလည်း အခုမှ ငယ်စိတ်ထပြီး ကြမ်းချင်နေတာ၊ နင်လည်း အရသာရှိရှိခံ၊ အဲဒါမှ နှစ်ယောက်စလုံး ကောင်းမယ်”

ပြောလည်းပြော၊ သွင်းထားတဲ့ ကျုပ်ဟာက အရှိန်စယူသလို တဖြေးဖြေး ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် စကစားလိုက်သည်။

“ ဘဘကြီးကို သမီးကြောက်လာပြီ”

“ နင်ကလည်း ငါ့လို အဖိုးကြီးတောင် ကြောက်ရင် ဘယ်လို ယောကျ်ားယူမလဲဟ”

“ ဘဘကြီးကလည်း သမီး ယောက်ျားမယူတော့ပါဘူး”

“ ဟ ဘာလို့ မယူရမှာလဲ၊ အချိန်တန် ယူရမှာပေါ့ဟ၊ ဒါပေမဲ့ နင်ယူရင် အားကိုးရတဲ့ ယောကျ်ားဘဲယူ၊ ကြားလား၊ ဒီတစ်ခုဘဲ လုပ်တတ်ပြီး ဘာမှ စောက်သုံးမကျရင်တော့ ယူလည်း အလကားဘဲ”

“ မယူပါဘူးဆို”

“ အေးပါ၊ ငါက နင်ယူရင် တကယ်အားကိုးရမဲ့ ယောကျ်ားကို ယူဘို့ ပြောတာ”

ကျုပ် စကားနဲ ရန်စဲ စကားဖြတ်လိုက်ပြီး စောစောက အရှိန်ယူထားတာကို အရှိန်မြှင့်လိုက်တယ်။ တဖြေးဖြေး အရှိန်မြင့်လာပြီး

“ ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”

“ အ အ ရှီး ရှီး အ အ အ ရှီး ရှီး သေပြီ သေပြီ”

“ ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”

“ အ အ အ ရှီး ရှီး ရှီး အ အ ရှီး ရှီး လုပ် လုပ် ဘဘကြီးရေ သမီးကို သေအောင်သာလုပ်တော့”

“ မကောင်းလို့လားဟ ဟော ဟဲ ဟော ဟဲ”

“ ကောင်းလွန်းလို့ မခံနိုင်တော့ဘူး အား အား ရှီး ရှီး ရှီး ရှီး သေပြီ သေပြီ အား အား . . .”

အောက်က ဝင်နေသည့် ကျုပ်ဟာကို ကျုပ် ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ပွတ်တိုက်မှုများပြီး ခင်ဝိုင်းဆီက ထွက်တဲ့ အရည်က အဖြူရောင်ပြောင်းကာ စေးကပ်နေပြီ၊ ကျုပ်လည်း ဟောဟဲ လိုက်ပြီး ဒူးတွေတောင် တုန်လို့ မတ်တတ်တောင် ကောင်းကောင်းမရပ်နိုင်တော့၊ ကြာရင် သူချည်းမဟုတ် ကျုပ်ပါ အသက်ထွက်ပြီး ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း ကုတင်ပေါ် နှစ်လောင်းပြိုင် ဖြစ်သွားနိုင်သည်။ ကျုပ်ဟာလည်း ထောင်မတ်နေပေမဲ့ ထူပူပြီး ပြီးဘို့ အရိပ်အရောင်ပင် မပြသေး၊ ဒါကြောင့် ၃ – ၄ ချက်မျှနောက်ဆုံးပိတ် အားကုန်အပြီးသတ်လေး ဆောင့်ပြီးမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခင်ဝိုင်းဘေး ကားယားကြီး ပစ်လှဲလိုက်တော့တယ်။

“ ဖူး မောလိုက်တာ ခင်ဝိုင်းရာ”

ခင်ဝိုင်းဆီကတော့ ဘာသံမှ မထွက်နိုင်တော့။

ခင်ဝိုင်းတစ်ယောက် ၁၀ သိန်းဆုပေါက်ပြီး မကြာ၊ သူတို့လည်း လှည်းနဲ့ နွားနဲ့ ဆိုသလို ခင်ဝိုင်း ရည်မှန်းချက်အတိုင်း သူ့အမေက ဈေးထဲမှာ နေရာအတည်အကျ ကုန်စိမ်းဆိုင်နှင့် သူ့အဖေကလည်း ကိုယ်ပိုင်ဆိုက်ကားနှင့် ဆိုတော့ သူ့မိဘက ခင်ဝိုင်းကို အိမ်အကူ လာမလုပ်ခိုင်းတော့။ သူက မထွက်ချင်သော်လည်း သူ့အမေက မပေးလုပ်တော့။ ဒါတောင် ကျုပ်မိန်းမက လူစားရှာဘို့ အချိန်ရအောင် နင်ကြိုယူသွားတဲ့ ၂ လစာ ဘိုးတော့ ကျေအောင် လုပ်သွားဆိုလို့ အကြွေးကျေအောင် သူလုပ်သွားသည်။ ဒီ ၂ လ မှာတော့ ကျုပ်လည်း ငယ်စိတ်နဲ့ ပုံစံမျိုးစုံသုံးပြီး သူ့ကို လုပ်ဖြစ်သွားတယ်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်လုပ်သမျှ အကောင်းချည်းဘဲ ဆိုသလို အကြိုက်ကိုတွေ့ပြီး တခြားယောက်ျား မယူတော့ဘူး ဆိုပြီး ခနခန ပြောတယ်။ အခုတော့ သူ့အမေနဲ့ အတူ ဈေးထဲမှာ။ ခင်ဝိုင်းကတော့ ကျုပ်ကို ပြောပါတယ်၊ ဘဘကြီး သူ့ကို အချိန်မရွေး ခေါ်ပါတဲ့။ ဘဘကြီး ကျေးဇူး သူတသက်လုံး မမေ့ဘူးတဲ့၊ တကယ့်ကို ရင်ထဲက စကားတွေနဲ့ ကျုပ်ရင်ခွင်မှာ မျက်ရည်တွင်တွင်ကျပြီး ပြောသွားတယ်။

ကျုပ်ကတော့ လူကြီးပီပီ သူ့ကို ဘဝတိုးတက်အောင် ကြိုးစားဘို့ နဲ့ နင့်ဘဝ တိုးတက်ပြီး အဆင်ပြေရင် ငါ ကူညီရကျိုး နပ်တယ်ပေါ့။ ငါ့ကို ကျေးဇူး ပြန်ဆပ်စရာ မလိုဘူးလို့ဘဲ မှာလိုက်ပါတယ်။ သူဒီလို ဖြစ်တော့ ကျုပ်ရင်ထဲမှာလည်း မကောင်း၊ ခင်ဝိုင်းတို့လို ရိုးသားတဲ့ သူတွေက ကျုပ်အတွက် သူတို့ ပြန်ပေးလိုက်ရတဲ့ အရာကို ထည့်မတွက်ကြ၊ ကျုပ်သာ သူတို့ အဲလိုပြောလာရင် စိတ်ထဲက မကောင်း၊ ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ် လူယုတ်မာ တစ်ယောက်လို ခံစားလိုက်ရတယ်။ နင်တို့ ငါ့ကို ကျေးဇူးပြန်ဆပ်စရာ မလိုဘူး ဆိုတာကိုဘဲ အတန်တန်ပြောရတယ်။

ကျုပ်လည်း ဒီကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အတော်လေး နောင်တရသွားတယ်၊ ကျုပ်ဘက်က ပိုက်ဆံပေးလိုက်ပေမဲ့ စေတနာ မသန့်ဘူးဆိုတာ ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ် သိနေတယ်။ နှစ်ဦးနှစ်ဘက် အပေးအယူလို့ သဘောထားပြီး လမ်းခွဲသွားရတာထက် အခုလို ကျေးဇူးရှင်ကြီးလို သဘောထားပြီး လုပ်သွားတာက ကိုယ့်လိပ်ပြာ ကိုယ်မသန့်ပဲ အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရတယ်။ ပြောရင် ကျုပ်ဘဝမှာ အခုလို ပုံစံမျိုးနဲ့ လမ်းခွဲသွားပြီး အပျိုကြီးဘဝနှင့် ကျုပ်ကို ကျေးဇူးတင်မဆုံး ဖြစ်နေတာ ၃ – ၄ လောက်ရှိပြီ၊ ခင်ဝိုင်းလည်း အခုလိုပုံစံလာမယ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ်နှစ်လိုက်တဲ့ သူတစ်ယောက် ထပ်တိုးပြီပေါ့။ ခင်ဝိုင်းတစ်ယောက် ကျုပ်ကိုမေ့ပြီး ဘဝသစ် စနိုင်ပါစေလို့ ဆုတောင်းရုံကလွဲပြီး ကျုပ်ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့။

ခင်ဝိုင်း အလုပ်က ထွက်သွားပြီး ကျုပ်တို့ဆီလည်း အိမ်အကူက ရုတ်တရက် မမြဲ၊ ဟိုလူပြောင်း ဒီလူပြောင်းနဲ့ အခုနောက်ဆုံး မေမိုး ဆိုသည့် ကောင်မလေးနှင့် အဆင်ပြေကာ ကျုပ်အိမ်ရောက်နေသည်မှာ ၆ လကျော်လောက် ရှိလာသည်။ နေတာကြာလာသည်နှင့် ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်မိန်းမ ပြောသံကြားလိုက်ရသည်။

“ဟဲ့ မေမိုး၊ နင့်နောက်လ လစာတဝက်ကို ဟိုတစ်ပတ်ကဘဲ ကြိုယူထားတာမို့လား၊ အခု လိုပြန်ပလား၊ မပေးနိုင်သေးဘူး၊ နောက်တစ်ပတ် လကုန်မှ ပေးမယ်၊ ဒါတောင် နင့်ကို ကြိုပေးထားတာနော်”

မေမိုးက သူ့အမေ ဆေးဘိုးအတွက် ငွေလိုလို့ ကျုပ်မိန်းမဆီမှာ နောက်လစာတဝက် ကြိုထုတ်သည်ကို ကျုပ်မိန်းမက ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့က နေတာကြာလာသည်နှင့် လစာက တဖြေးဖြေး ကြိုထုတ်လာသည်။ မေမိုးက အမေတစ်ခု သမီးတစ်ခု၊ သူ့အမေ လူမမာကို လုပ်ကြွေးနေရသည်။ သူရသည့် လခက သူ့အမေ ဆေးဘိုးရယ် စားဘို့ရယ်နှင့် လောက်ငှသည် မရှိ၊ ဒါတောင် သူက ကျုပ်အိမ်မှာ စားလို့။ ကျုပ်တို့ကလည်း သူ့အမေ မကျန်းမာတာ သိတော့ ပိုတဲ့ ထမင်းဟင်း သူ့ကိုပေးလိုက်တာက များတယ်။

မေမိုးပုံစံက ပြောရရင် ခင်ဝိုင်းထက် သာသည်။ အသားအရည်ကအစ မေမိုးက ပိုဝင်းသည်။ ဟိုတနေ့က နေ့လည်နေ့ခင်း ကျုပ် ကော်ဖီသောက်ချင်လို့ မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်လာတော့ မေမိုးကို ရေချိုးခါနီး ထမီရင်လျှားနဲ့ တွေ့လိုက်ရသည်။ နေ့လည်ဆို မေမိုးက ကျုပ်မိန်းမ ထမီနှင့် အတွင်းခံတွေ လျှော်ပေးရင်း ကျုပ်အိမ်မှာဘဲ ရေချိုးတတ်သည်။ အိမ်မှာ အဝတ်လျှော်စက်ရှိပေမဲ့ ကျုပ်မိန်းမက သူ့ထမီနှင့် အတွင်းခံကို အဝတ်လျှော်စက်ထဲ ထည့်မလျှော်ခိုင်း၊ အိမ်အကူကိုဘဲ လျှော်ခိုင်းသည်။ အဝတ်ချင်းတူသော်လည်း အဝတ်လျှော်စက်က ကျုပ်အင်္ကျီတွေ လျှော်တာမို့ တစက်ထဲ အတူမလျှော်ချင်တာလည်း ပါသည်။

ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း မေမိုးကို ငါ့အတွက် ကော်ဖီဖျော်ပေးစမ်း ဆိုပြီး ခိုင်းလိုက်တော့ မေမိုးက ထမီရင်လျှားကြီးနဲ့ ကျုပ်အတွက် ကော်ဖီဖျော်ပေးသည်။ လွတ်နေသည့် အပေါ်ပိုင်း ပုဝါပင် မခြုံ၊ ကျုပ်လည်း ထမီရင်လျှားနဲ့ မေမိုးကို ကျကျနန မျက်စိစားပွဲထိုင်လိုက်သည်။ လက်မောင်းအလယ်သားလောက်ကစပြီး လက်ဖျားထိ နေလောင်ထားသလို ခပ်ညိုညို ဖြစ်နေသော်လည်း အဝတ်ဖုံးသည့် အပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးနှင့် ဝင်းနေသည်။ ဟိုတကွက် ဒီတကွက် ရေစိုနေသည့် ပျော့ပျော့ပျောင်းပျောင်းနှင့် ခပ်ပါးပါး ရေလဲထမီက သူ့ ခန္တာကိုယ် ကောက်ကြောင်းကို ပကတိအတိုင်း ဖော်ပြထားသလို ဖြစ်နေသည်။ စင်ပေါ်က ကော်ဖီမှုံ့ဘူးနှင့် သကြားဘူးကို လှမ်းယူတော့ ဖြူဝင်းပြီး ဖောင်းနေသည့် ဂျိုင်းကလည်း အပြစ်ပြောစရာပင်မရှိ။ ဂျိုင်းကြားဖြူသည့် မိန်းကလေး အများစုက ပေါင်ကြားလည်း ဖြူတတ်သည်ကို ကျုပ် အတွေ့အကြုံအရ သိနေသည်။ ကျုပ်အိမ်ရောက်လာသည့် အိမ်အကူတွေထဲ မေမိုးက အလှဆုံးလို့ ပြောလျှင်ပင် ရသည်။

မေမိုးနှင့် ယှဉ်လိုက်လျှင် ခင်ဝိုင်း အလှကတောင် ခပ်မှိန်မှိန် ဖြစ်သွားသည်။ အဲဒီနေ့ကတည်းက ကျုပ် မေမိုးကို စေတနာ ရှိနေမှန်း ကျုပ် သိလိုက်သည်။ ဒီလိုနှင့် ကျုပ်မိန်းမ ထုံးစံအတိုင်း အပြင်ထွက်သည့်နေ့ကြတော့

“ ဟဲ့ မေမိုး”

“ ရှင် ဘဘကြီး”

“ လာပါဦးဟ၊ ဟိုတနေ့က နင်ငါ့မိန်းမကို ပြောနေသံကြားတယ်၊ နင့် အမေအတွက် ဆေးဘိုးလိုတယ်ဆို”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဘဘကြီး၊ အမေက အခုတလော ကျန်းမာရေး မကောင်းလို့”

“ ကဲ ဒါဆိုလည်း ရော့ နှစ်ထောင်၊ နင့်အမေ ဆေးဘိုး၊ ငါပေးတယ်လို့ နင့်အဒေါ်ကို သွားမပြောနဲ့၊ အဲဒါ နင့်လခနဲ့ မဆိုင်ဘူး၊ ငါသက်သက် နင့်ကို သနားလို့ပေးတာ”

ကျုပ်ပေးတဲ့ ငွေကို မေမိုးက ရုတ်တရက် လှမ်းမယူ၊ မယုံနိုင်သလို ကျုပ်ကို ကြည့်နေသည်။

“ ယူပါဟ၊ ငါ စေတနာနဲ့ ပေးတာ၊ ပြီးတော့ ငါ့ခြေတလုံး နဲနဲနှိပ်ပေး၊ အသက်ကြီးလာလို့လား မသိဘူး၊ အခုတလော ဟိုကညောင်းလိုက် ဒီကညောင်းလိုက်နဲ့၊ ငါ့ကို နှိပ်ပေးလို့ မုန့်ဘိုးပေးတယ်ဆိုပြီး သဘောထားပြီးယူ၊ ရော့ ရော့”

ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ မေမိုးက

“ ဟို ဟိုလေ ဘဘကြီး၊ အမေ့ဆေးဘိုးက ၅ ထောင်လောက်ကျမှာ၊ အဲဒါ”

“ ကဲ ၅ ထောင်ဆိုလည်း ၅ ထောင်ယူ၊ ရော့၊ ငါ့ကိုသာ ကောင်းကောင်းနှိပ်ပေး”

“ နှိပ်ပေးမယ် ဘဘကြီး၊ သမီး ကောင်းကောင်းနှိပ်တတ်တယ်။ ပြီးတော့ အပူလည်းထုတ်ပေးမယ်”

ကျုပ်ပေးတဲ့ ပိုက်ဆံကို မေမိုးက လှမ်းယူပြီး ရင်ဘတ်ကြားထည့်ကာ လှမ်းပြောသည်။ ကောင်မလေးက ကျုပ်ကို စေတနာ ရှိတာလား၊ ငွေရလို့လား မသိ၊ ရိုးရိုးသားသား ပုံစံနှင့် ဒီလိုကြ သွက်သွက်လက်လက်တော့ ရှိသား၊ ကျုပ် ထင်သလောက် စည်းရုံးရတာ မခက်။

“ အေး ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်၊ ငါလည်း အနှိပ်မခံတာကြာပြီ၊ နင်နှိပ်တာ ဇိမ်နဲ့ခံလိုက်ဦးမယ်”

“ ဒါဆို ဘဘကြီး အိပ်ယာပေါ်မှာဘဲ နှိပ်ပေးမယ်လေ၊ ကောင်းကောင်းဇိမ်ခံပြီးတော့ တရေးအိပ်လိုက်ပေါ့”

“ အေး ကောင်းတယ်၊ လာ၊ အောက်မှာ တံခါးသော့ခတ်ထားလား”

“ ခတ်ထားတယ် ဘဘကြီး”

မေမိုးကို ကြည့်ရင်း ဒီတခါတော့ ခင်ဝိုင်းလို မဖြစ်အောင်လုပ်မှ ဖြစ်မယ်လို့ ကျုပ်စဉ်းစားလိုက်သည်။ စဉ်းသာစဉ်းစားရတယ်၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိ။ ကျုပ်ဆိုတဲ့ ကောင်ကလည်း အမှတ်သည်းခြေမရှိ၊ ခွေးမြီးကောက် ကျည်တောက်စွပ်။ စေတနာက ခပ်များများ၊ သူတို့ကလည်း ကျုပ်အပေါ်ဆို စေတနာကများ၊ ဘယ်ဘဝက ကုသိုလ်လဲတော့ မသိ။

လူတိုင်း လူတိုင်း အသက်ရှည်ဆေး မှီဝဲနိုင်ကြပါစေ………။

ပြီးပါပြီ။