Tuesday, January 26, 2010

ယွထနေတဲ့ တီချယ်နှင်း (စ/ဆုံး)

ယွထနေတဲ့ တီချယ်နှင်း (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ဆရာမ နှင်းနှင်း က အိမ်ထောင်သယ် ။ ဒါပေမဲ့ သူ့ယောက်ကျား အဝေးမှာ သူက သူ့သားနဲ့နေတယ် ။ သူ့ယောက်ကျားက တစ်လတခါတောင်ပြန်လာချင်မှ လာတာ။ ဆရာမ နှင်းနှင်း က အသက်ကသာ ကြီးတာ ကာမစိတ်ကတော့ ရှိတုန်း။

ပထမတုန်းကတော့ မသိပါဘူး။ နောက်ပိုင်းကျမှ တဖြေးဖြေး ရိပ်မိလာတာ။ ဆရာမနှင်းနှင်းကို ဘယ်လို ဂွင်ဖန်ပြီး လိုးရရင် ကောင်းမလည်းဆိုပြီးတော့ စိတ်ကူးနဲ့ ကြံစည်ကြည့်နေမိတယ်။

သူ့အိမ်နဲ့ ကျွန်တော်နေတဲ့ အိမ်က တဝင်းထဲ အိမ်ကတော့ သက်သက်စီ ခြံစည်းရိုးက ကာမထားဘူး။ ကျွန်တော့ အိမ်ခေါင်းရင်းမှာက သူတို့ရေကန် ရေချိုးတဲ့ နေရာနဲ့ ကျွန်တော့်အိပ်ခန်းပြတင်းပေါက်နဲ့က တန်းနေတာ။

အဲဒါနဲ့ တစ်ရက်ကျတော့ နေ့လည်ထမင်းစားကျောင်းဆင်းတဲ့ အချိန် ရေချိုးပါလေရော။ အိမ်မှာက ဘယ်သူမှမရှိဘူး။ သူအိမ်ကလည်း သူတစ်ယောက်တည်းရယ်။ သူ့သားက တက္ကသိုလ်ကျောင်းတတ်နေတာ။

အဲဒါနဲ့ ဟုတ်ပြီ။  ကြံစည်ထားတဲ့အတိုင်း ပြတင်းတံခါးပေါက်ဖွင့်ပြီး အသာလေး ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ့ နေလိုက်သေးတယ်။ ပြတင်းတံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ခဏမော့ကြည့်ပြီး သူ့ဟာသူ အဝတ်လျှော်နေတယ်။ ကျွန်တော် လည်း အင်္ကျီ တွေပုဆိုးတွေအကုန်ချွတ်ပြီး ကျွန်တော့်လီးကို သံလွင်ဆီလေးနဲနဲဆွတ်ပြီး ဆွပေးနေတယ်။

သူ့နေရာကနေ သေချာကြည့်ရင် ကျွန်တော်လုပ်နေတာတွေကို သေချာပေါက်မြင်ရတယ်။ တခြားလူတွေမြင်မှာတော့ စိုးရိမ်စရာမလိုဘူး။ ကျွန်တော်က အခန်းထဲမှာဆိုတော့ အေးဆေး လီးကို င်ပြီးဆွနေတာ သံလွင်ဆီနဲ့ဆိုတော့ လီးကမဲပြောင်တင်းပြီး အကြောတွေက ထောင်လာတော့တယ်။

တအောင့်လောက်လည်းနေရော အဝတ်လျှော်ပြီးသွားတော့ အဝတ်လှန်းပြီး ပြန်လှည့်လိုက်ရော ကျွန်တော့ အိပ်ခန်းပြတင်းပေါက်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်တည့်တည့် ဖြစ်သွားပြီး ကျွန်တော် လီးကိုင်ပြီး ဆွနေတာကို မြင်သွားရော။

ကျွန်တော်က သူ့ဘက် မကြည့်သလိုလိုနဲ့ပဲ အောက်ငုံ့ပြီး လီးကို ဂွင်းတိုက်သလို လုပ်လိုက် အထက်အောက် ရမ်းခါပေးလိုက် လုပ်နေတာ ဆရာမနှင်းနှင်းဘက်ကို ခိုးကြည့်လိုက်တော့ ရေမချိုးသေးပဲနဲ့ ရေအင်တုံနားက ပန်းပင်ပေါင်းပင် ရှင်းသလိုလိုနဲ့ ကျွန်တော့ဘက်ကို ကြည့်လိုက် ပန်းပင်လေးကိုင်လိုက် လုပ်နေရော။

ဟုတ်ပြီ ငါ့အကြံတော့ အောင်လောက်ပြီထင်တယ် ။ ငါဆရာမနှင်းနှင်းကို လိုးရလောက်ပြီ ထင်တာပဲ။ နောက်တဆင့် တက်မယ်ဆိုပြီး ဆရာမနှင်းနှင်းရှိရာကို တည့်တည့်ကြည့်ပြီး ဂွင်းတိုက်နေလိုက်တယ်။

ဆရာမနှင်းနှင်းက ခိုးအကြည့် ကျွန်တော့်က သူ့ကြည့်ပြီး ဂွင်းတိုက်နေတာ ဆိုတော့ သူခိုးကြည့်နေတာ မိသွားတော့ ရှက်ပြီး အထ ရေညှိတွေနဲ့ဆိုတော့ ချော်လဲပါလေရော။ ကျွန်တော့်ဘက်ကြည့်ပြီး လာထူပါအုံးဆိုပြီး လက်ယပ်ခေါ်တယ်ဗျ။

သူ့အိမ်မှာကလည်း ဘယ်သူမှ မရှိဘူးဆိုတော့ ကိုယ်လည်း ပုဆိုးလေး ပြန်ဝတ်ပြီး သူ့ကိုသွားထူမယ် ရလား ဘာညာနဲ့ ဂွင်ဆင်မယ်ဆိုပြီး သွားထူပေးလိုက်ရင်း

“‌ ဆရာမနှင်းနှင်း ရလား”

“‌ အင်း ရတယ် ခြေထောက်က ရေညှိတွေနဲ့ဆိုတော့ ချော်သွားလို့ ”

“‌ ထောက်နိူင်လား ”

“‌ နဲနဲကိုင်ပေးထား ဆရာမထကြည့်မယ် ”

“‌ ဟုတ်ဟုတ် ဆရာမနှင်းနှင်း” ‌

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဆရာမနှင်းနှင်းရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကိုကိုင် တစ်ဖက်က ခါးကနေကိုင်ပြီး ထူပေးလိုက်တယ်။

“ ရလား”

“‌ အင်းရတယ်ရတယ် တော်ပြီ ရေမချိုးတော့ဘူး”

“‌ ဆရာမနှင်းနှင်းကလည်း လူတောင် နဲနဲရေစိုနေပြီပဲဟာ ချိုးလိုက်ပါ ကျွန်တော် ကိုင်ထားပေးမယ်လေ”

“‌ တော်ပြီတော်ပြီ နေပလေ့စေတော့ မချိုးချင်တော့ဘူး ဒီအတိုင်း အဖြူအစိမ်း ပြန်လဲပြီး ကျောင်းပြန်သွားလိုက်တော့မယ်”

“‌ ဟာ ဆရာမနှင်းနှင်းကလည်း မဟုတ်တာ ကဲကဲ မချိုးချင်ရင်လည်း ကျွန်တော် ရေပတ်တိုက်ပေးမယ် နော် ”

ဆရာမနှင်းနှင်းက ကျွန်တော့ကို မော့ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့မှ

“ အင်းအင်း” ဆိုပြီးတော့ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ် ။

“‌ လာလာ” 

ဆိုပြီး ဆရာမနှင်းနှင်းကို သူ့အိမ်ဘက်တွဲခေါ်သွားမယ် ဆိုပြီးလုပ်တော့ ‌ ဆရာမနှင်းနှင်းက

“ မင်းအိမ်ဘက်သွားမယ် ငါ့အိမ်ဘက်ဆို မင်းရေပတ်တိုက်ပေးနေတာ တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာလို့ မြင်သွားရင် မသင့်တော်ဘူး။ ငါ့အိမ်က ငါ့သားသူငယ်ချင်းတွေ အဝင်အထွက် များတယ်” 

ဆိုပြီးပြောတယ်။ ကျွန်တော်လည်းပျော်သွားတယ်။ 

“ ဟုတ်ဟုတ် ” 

ဆိုပြီး 

“ အဲဒါဆို ကျွန်တော့် အခန်းထဲသွားမယ်လေ” 

ဆိုပြီး ခေါ်ခဲ့ရော။အခန်းထဲလည်းရောက်ရော ဆရာမနှင်းနှင်းကို ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ခဏထိုင်ခိုင်းပြီးတော့ အပြင်မှာ ရေပုံးနဲ့ ရေသွားခပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အခန်းလည်း ပြန်ရောက်ရော ကျွန်တော် ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးက ရေလဲပုဆိုးဆိုတော့ အဲဒါကို ချွတ်ပြီးတော့ ရေပုံးထဲ နှစ်ပြီးတော့ ရေညစ်ပြီး ဆရာမနှင်းနှင်း ကို ရေပတ်တိုက်ပေးဖို့ လုပ်ရတော့တယ်။

“‌ လာ ဆရာမနှင်းနှင်း” 

ဆိုပြီး ခေါ်လိုက်တယ်။ ဆရာမနှင်းနှင်းလည်း ကျွန်တော့ဘက် လှည့်လာရော

“‌ ဟင် မင်း ဟိဟိ ပုဆိုးလည်း မပါဘူး ဘာလုပ်တာတုန်း ပြန်ဝတ်ထား”

“‌ ဆရာမနှင်းနှင်းကို ရေပတ်တိုက်ပေးမလို့လေ အဲဒါ ပုဆိုးက ဒါပဲရှိတာမို့။ လာပါ ဆရာမရဲ့ ခုဏကပဲ ခိုးကြည့်လို့ ချော်လဲပြီး ရေမချိုးရတာကို” 

“‌ အံမယ် ဘယ်မှာ ကြည့်လို့တုန်း”

“‌ အဟုတ် မကြည့်ဘူးလား ”

“‌ ဟင်းဟင်း”

“‌ ကဲပါ ဆရာမနှင်းနှင်းရဲ့ အချိန်မရပဲ ဖြစ်နေလိမ့်မယ် လာ ရေပတ်တိုက်ပေးမယ်”

ဆိုပြီး ဆရာမရဲ့ ရင်ရှားထားတဲ့ ထမိန်ကို ခြေသလုံးပေါ်တဲ့အထိ ဆွဲလှန်ပြီး ရေပတ်တိုက်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့

“ အပေါ်ပိုင်း ဂုတ်ပိုး နောက်ကျော တိုက်ရအောင်ဆရာမ ထမိန်လေးဖြည်ပြီး လျှောပေး” 

ဆိုတော့ 

“ အင်း ” 

ဆိုပြီး ထမိန်ကို ဖြည်ချပေးတယ်။

“ဆရာမ”

“‌ ဟင်”

“‌ ရှေ့နဲနဲကုန်းလိုက် ကျောအောက် တိုက်ပေးမလို့”

“‌ အင်း ”

ဆိုပြီး ကုန်းလိုက်တယ်။ ဆရာမ ကျောကိုတိုက်နေရင်းနဲ့ ကျွန်တော့လီးက တောင်ပြီး ဆရာမရဲ့ကုန်းနေတဲ့ ဖင်ကို ထောက်ထားနေမိတယ်။ ဆရာမနှင်းနှင်း ကလည်း မသိသလိုလိုနဲ့ ဖင်ကိုရမ်းပြီး လီးကို လာဆွဆွ ပေးနေတယ်။

“‌ ဆရာမနှင်းနှင်း”

“‌ ဟင်”

“‌ ကျွန်တော့်ကို ဆရာမ စောက်ဖုတ်ကြီး ပေးလိုးပါ့လား။ ကျွန်တော် ဆရာမကို တအား လိုးချင်နေပြီ”

“‌ အင်း ဆရာမလည်း မင်းလိုးတာကို ခံချင်လို့ မင်းအခန်းထိ လိုက်လာတာလေ လိုးလိုး မင်းစိတ်ကြိုက်သာ လိုးစမ်းကွာ။ ဆရာမလည်း မခံရတာကြာတော့ မင်းလီးကြီးကိုလည်း မြင်လိုက်ရော ဆရာမ စောက်ပတ်ကြီး ယွထနေပီ”

ကျနော်လည်း ထမိန်ကို ကွင်းလုံးကျွတ် ချွတ်ချလိုက်ပြီး နိူ့နှစ်လုံးကို ကိုင်ညစ်လိုက်တယ်။ 

“ လာဆရာမနှင်းနှင်း” 

လို့ ခေါ်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကိုတက်ခိုင်းလိုက်တယ်။

“‌ ဆရာမနှင်းနှင်း ကုတင်ပေါ်ကို ကန့်လန့် တတ်လိုက်ပြီးတော့ ခြေထောက် နှစ်ချောင်းကို ကုတင် အောက်ချပြီး နဲနဲကားပေးထား ကျွန်တော်အောက်ကနေ အသားကုန် ဆောင့်လိုးပေးမယ်” 

“‌ အင်း ”

ဟုဆိုပြီး ဆရာမနှင်းနှင်းက ကျွန်တော်ခိုင်းတဲ့ အတိုင်းနေပေးတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကုတင်အောက်ကနေ ဆရာမနှင်းနှင်းရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်း ကြားထဲကို ဝင်ပြီး ဆရာမနှင်းနှင်း ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ကျွန်တော့်လီးထိပ်ကြီးနဲ့ အထက်အောက် ပွတ်ဆွဲပေးနေရင်း လက်ကလည်းနိူ့နှစ်လုံးကို ဆုပ်နှယ်ပေးလိုက်တယ်။ ‌

ဆရာမနှင်းနှင်းက မျက်လုံးလေး မှေးစင်းပြီး ပါးစပ်ကလည်း တအင်းအင်းနဲ့ ကာမ ခလုပ်လေးတွေဖြုတ်တာတွေ အရသာခံနေတယ် ။

“‌ အင်းအင်းဟင်း ‌အာ လုပ်ပေးပါတော့ ဆရာမရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို မင်းလီးကြီး ထည့်ပြီး လိုးပါတော့ကွာ”

“‌ အင်း ဆရာမနှင်းနှင်း ခံချင်နေပြီလား”

“‌ အင်းဆို လိုးပေးပါတော့နော်”

“‌ လိုးပေးမှာပေါ့ ဆရာမနှင်းနှင်းရယ် လီးထည့်ပြီး လိုးတော့မယ်နော်” ‌

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ဆရာမနှင်းနှင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို ကျွန်တော့်လီးကြီး ဆောင့်သွင်းလိုက်တယ် ။

“ ဗြွတ် ဘွတ်ပြွတ် ဗြွတ်”

“ အ အ အိုး ဟူးးးးး”

“ ဘွတ်ဘွတ်ဘွတ်ဘွပ်ဗွတ် ဒုတ်”

“ အ အားအား အူး ကောင်းလိုက်တာနော် ဟူး ‌ဆရာမနှင်းနှင်း ကောင်းလား ကျွန်တော် လိုးပေးနေတာ ကောင်းရဲ့လား”

“‌ အင်းအင်း ကောင်းတယ် အလိုး မခံရတာကြာတော့ ကောင်းလိုက်တာကွာ မင်းနေ့တိုင်း လိုးပေးရင် ကောင်းမှာပဲ”

“‌ တကယ်လား ဆရာမနှင်းနှင်း”

“‌ အိုး တကယ်ပေါ့ ”

“ ကြိုက်ပြီလေ ”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ တအားဆောင့်ချလိုက်တာ လီးတဆုံးဝင်သွားပြီး ဆရာမနှင်းနှင်း ဆီးခုံမို့မို့နဲ့ ကျွန်တော့်ဆီးခုံနဲ့ ဖိကပ်ထားလိုက်လေရာ

“‌ အူး အမလေး ဖြေးဖြေး ဆောင့်ပါဟယ် လီးကို တဆုံးဝင်သွားပြီး သားအိမ်တောင် လာထောက်နေပြီ”

“‌ ဟုတ်ပါ ဆရာမနှင်းနှင်းရဲ့ နေ့တိုင်း လိုးရမယ်ဆိုလို့ အပျော်လွန်ပြီး ဆောင့်ချလိုက်မိလို့ပါ။ ဖြေးဖြေး တချက်ချင်း မှန်မှန် ဆောင့်လိုးပေးမယ် နော်”

“‌ အင်း ဆောင့်ပေး အလိုးမခံရတာ ကြာပြီဆိုတော့ အခုဆရာမ ပြီးချင်သလိုလို ဖြစ်နေပြီ”

“ ဟုတ်လား ဆရာမနှင်းနှင်း အဲဒါဆို ပုံစံပြောင်း လိုးရအောင်လေ။ ဆရာမနှင်းနှင်း လေးဘက်ကုန်းလိုက် ကျွန်တော် ကုတင်အောက်ကနေ နောက်ကနေပြီး ခါးကိုင် အားကုန်ဆောင့်လိုးပေးမယ်။ အဲဒီအတိုင်း အတူတူ ပြီးရအောင်လေ နော် ဆရာမ”

“‌ ဟုတ်ပါပြီရှင် သဘော သဘော”

ဆရာမနှင်းနှင်းက ကျွန်တော် ပြောတဲ့အတိုင်း လေးဘက်ကုန်းပေးလိုက်တယ်။ ‌

“ အိုးကြီးကတော့ ရှယ်မိုက်ပဲကွာ” ဆိုပြီး အသံထွက်ပြောလိုက်မိတော့ ဆရာမနှင်းနှင်းက သူ့အိုးကို လှုပ်ရမ်းပြီး “လာလေ” ဆိုပြီး စနေသေးတယ်။

“‌လာပြီ” ဆိုပြီး ကျွန်တော်လည်း ဆရာမနှင်းနှင်း ဖင်ကြီးကို လက်နဲ့ ခပ်ဆက်ဆက်လေး လှမ်းရိုက်ပြီး ဖင်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲပီး နောက်ပြူထွက်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးကြီး ထိုးသွင်းလိုက်တော့တယ်။

“ ဘွပ်ဘွပ် ဖပ်ဖပ် ဗြွတ်ဗြွတ်”

“ အီးအားအား အူး အူးဟူးဟူး အအ”

“‌ ကောင်းလား ဆရာမနှင်းနှင်း”

“‌ အင်းကောင်းတယ် ဆရာမ ပြီးတော့မယ် ဆောင့်ဆောင့် တအားဆောင့်လိုး”

ကျွန်တော့ လီးပြန်ဆွဲအထုတ်ကို ဆရာမနှင်းနှင်း ဖင်ကြီးက နောက်ကို ကပ်ပါလာပြီး ပြန်ဆောင့်လိုးနေရာ ကျွန်တော်လည်း ပြီးလုပြီးခင် ဖြစ်နေပြီမို့ ဆရာမနှင်းနှင်း ခါးကနေကိုင်ပြီး အားကုန်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်ရာ

“‌ အားအအ အီး အား ငါပြီးပြီ အား”

ဆိုပြီး ဆရာမနှင်းနှင်း ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ စောက်ရည်တွေ ထွက်သွားပြီး ရှေ့ကို အားယားမှောက်သွားလေသည်။

ကျွန်တော်လည်း လီးကျွတ်မထွက်သွားအောင် ဆရာမနှင်းနှင်း ကိုယ်ပေါ်ကို လိုက်မှောက်ရင်း လေးငါးဆယ်ချက် ဆက်တိုက် ဆောင့်လိုက်ရာ ကျွန်တော့် လီးထိပ်မှ ပူကနဲ ဖြစ်လာပြီး လရည်များ ဆရာမ စောက်ခေါင်းထဲကို ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည် ။

“‌ အာ လရည်တွေ အများကြီး ဆရာမ စောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်လိုက်တယ်ပေါ့”

“‌ ဆရာမ သိတယ်လား ဘယ်လိုကြီးလည်း”

“‌ အိုး သိတာပေါ့ ဆရာမ စောက်ခေါင်းထဲကို မင်းလရည်တွေ ပူကနဲနေအောင် စီးဝင်းလာတာလေ ဟင်းဟင်း”

“‌ ကြိုက်လား”

“‌ အင်း”

“‌ အဲဒါဆို နောက်တချီ ထပ်လိုးအုံးမယ်နော်”

“‌ ဟေ့ဟေ့ တော်ပြီ မနက်ဖြန်မှ အခု ကျောင်းပြန်သွားရတော့မယ်နော်”

ဟုဆိုပြီး ကျွန်တော့်လီးကို ကိုင်ပြီး ဆရာမနှင်းနှင်းက လီးဒစ်ကြီးကို သူ့ပါးစပ်နဲ့ ဝမ်းကစ်ပေးကာ နှစ်သိမ့်လိုက်လေသည်။


..............................♡♡♡...............................

ပြီးပါပြီ။



Thursday, January 21, 2010

အစက သိခွင့်ရမယ်ဆိုရင် (စ/ဆုံး)

အစက သိခွင့်ရမယ်ဆိုရင် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ – ကမ္ဘာကျော်ရတနာဝင်းထိန်

အိမ်ထောင်ကျပြီး နယ်ကို ပြောင်းသွားသော သူငယ်ချင်း ဇင်မာက ကျမကို အလည်ခေါ်ခဲ့တာ ကြာခဲ့ပါပြီ။ ကျမက ကျောင်းဆရာမ အလုပ်ကတဖက်၊ အိမ်က လင်သားဖြစ်သူ ကိုဝင်းမောင်ရဲ့ ဝေယျာဝစ္စတွေနဲ့ ဘယ်မှ မရောက်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ သားသမီးမမွေးသေးပေမယ့် လင်မယားနှစ်ယောက်ထဲရှိတဲ့ ကျမတို့ အိမ်ထောင်စုမှာပင် အိမ်ထောင်တာဝန်တွေ ထိန်းသိမ်းရတာ များပြားလှပါတယ်ရှင်။

ကျမရဲ့ သူငယ်ချင်း ဇင်မာနဲ့ သူ့ယောက်ျား ကိုမင်းတို့က မနှစ်ကတည်းက အိမ်ထောင်ကျပြီး နယ်ကိုပြောင်းသွားကြတာပါ။ သူတို့ပြောင်းသွားပြီး အတော်ကြာမှ ကျမတို့ လင်မယားက အိမ်ထောင် ကျခဲ့တာဖြစ်ပြီး ကျမတို့ အိမ်ထောင်ကျတာ (၆) လတောင် ရှိခဲ့ပါပြီ။

ဒီနှစ်နွေရာသီ ကျောင်းမပိတ်မှီ တစ်လလောက်မှာပဲ ကျမရဲ့ ယောက်ျားက ဖောင်ကြီးသင်တန်းသွားတက်ရပါတယ်။ သင်တန်းက (၄) လကြာမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ သူ သင်တန်းသွားပြီး တစ်လကျော်လောက် ကြာတဲ့အခါမှာ နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်ကို ရောက်ခဲ့ပါတယ်။ ကျမလည်း အိမ်မှာ တစ် ယောက်ထဲ ဖြစ်နေတာကြောင့် ပျင်းပျင်းရိရိနဲ့ ရှိနေရတဲ့အချိန်မှာပဲ သူငယ်ချင်း ဇင်မာဆီက သာကြောင်း မာကြောင်းနဲ့ အလည်လာဖို့ခေါ်ထားတဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ရေးနေကြစာ ရောက်လာပါတယ်။ ဒီမှာတင် ကျမလည်း စိတ်ကူးရပြီး ဇင်မာတို့နေတဲ့ မကွေးမြို့ကို ရောက်ခဲ့ရပါတယ်ရှင်။

ဇင်မာရယ်၊ ကျမ နုနုခင်ရယ်ဟာ ငယ်စဉ်ကလေးဘဝကတည်းက သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်ပါတယ်။ ညီအစ်မရင်းချာကဲ့သို့ ခင်မင်သူတွေလည်း ဖြစ်ကြပါတယ်။ ကျမ ရောက်သွားတယ်ဆိုရင်ပဲ သူတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံးဟာ ဖော်ဖော်ရွေရွေနဲ့ ကျမကို ဟိုတုန်းကလိုပဲ ခင်ခင်မင်မင် ဆီးကြို ဆက်ဆံခဲ့ကြပါတယ်။ ဇင်မာရဲ့ ယောက်ျား ကိုမင်းက ကျမနဲ့ အရင်ကတည်းက ဇင်မာနဲ့ မရမှီကတည်းက ကျမကလည်း ဇင်မာရဲ့သူငယ်ချင်းဖြစ်လေတော့ သူက ဇင်မာဆီလာ ဇင်မာနဲ့တွဲဆိုတော့ ကျမနဲ့လည်း ခင်မင်မိနေကြသူတွေ ဖြစ်ပါတယ်။

ဇင်မာရဲ့ယောက်ျား ကိုမင်းက အသက်(၂၈)နှစ်လောက် ရှိပြီဖြစ်ပြီး ကျမနဲ့ ဇင်မာတို့ထက် အသက် (၄)(၅) နှစ်လောက် ကြီးပါတယ်။ သဘောသကာရကောင်းသူ ဖြစ်ပေတော့ ကျမဟာ နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ သူတို့လင်မယားအိမ်မှာ လာပြီး အပန်းဖြေအနားယူသလိုမျိုး သက်တောင့်သက် သာနဲ့ ချမ်းမြေ့စရာ ဖြစ်လှပါတယ်ရှင်။

........................................................................................

ဇင်မာတို့အိမ်ကို ကျမ နုနုခင် ရောက်နေတာ တစ်ပတ်တောင် ရှိသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်ပါတယ်။ တစ်နေ့မှာတော့ သူတို့လင်မယားဟာ ကိစ္စတစ်ခုရှိလို့ ညနေစာ စားပြီးတဲ့အချိန် မိုးချုပ်ခါစမှာပဲ အပြင်ကို ထွက်သွားခဲ့ကြပါတယ်။ သူတို့မှာ သော့ပိုတစ်ချောင်း ပါသွားတာကြောင့် ညအိပ်ချိန်ကျမှ ပြန်မရောက်ရင် အိပ်နှင့်ဖို့ ကျမကို မှာသွားခဲ့ပါတယ်။

အဲဒါနဲ့ ကျမလည်း အိမ်မှာ ချောင်လည်ချောင်ပတ်နဲ့ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေရာကနေ ည(၉)နာရီကျော် လောက်ထိ သူတို့ လင်မယားက အိမ်ကို ပြန်ရောက်မလာတော့ ကျမလည်း ကျမအတွက် ပေးထားတဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်ခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ နွေရာသီ လည်းဖြစ် မကွေးမြို့ရဲ့ အပူချိန်ကလည်း မနည်းလေတော့ ကျမဟာ အဝတ်အစားတွေ အားလုံးကို ချွတ်ပြီး ထဘီလေးတစ်ထည်သာ ကျမရဲ့ ကိုယ်ပေါ် မှာ ရင်လျှားပြီး ကျမဟာ အိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲချပြီး အိပ်လိုက်ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ လှဲနေရင်းကနေ ကျမဟာ မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားရပါတယ်။ အိပ်ပျော်တော့ အိပ်မက်ထဲမှာ ကျမနဲ့ ကျမယောက်ျား ကိုဝင်းမောင်တို့ဟာ နည်းလမ်းမျိုးစုံနဲ့ ကာမစပ်ယှက်ကြတယ်လို့ အိပ်မက်မက်ပါတယ်။ ကျမတို့နှစ်ယောက် လိုးကြတဲ့ နည်းလမ်းတွေကလည်း အစုံပါပဲ။ လိုးဖူးခဲ့ကြတဲ့ နည်းလမ်းတွေအပြင် မလိုးဖူးသေးပေမယ့် ကြားဖူးနားဝ ရှိထားတဲ့ နည်းလမ်းတွေနဲ့ပါ အိပ်မက်ထဲမှာ လိုးနေခဲ့ကြပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမယောက်ျားရဲ့ လီးကြီးဟာလည်း အပြင်မှာထက် အိပ်မက်ထဲမှာ (၂) ဆလောက် ကြီးနေပါတယ်။ ခံလို့ သိပ်ကောင်းတာပဲ။ အရသာသိပ်ရှိတာပဲ။

ဒီလို အိပ်မက်မက်ပြီး အရသာတွေ့နေရာကနေ ကျမဟာ ဖြတ်ဆိုလန့်နိုးလာတော့ ကျမရဲ့ အပေါ်မှာ လူတစ်ယောက်တက်ခွပြီး လိုးနေပါရောလား….။ ရုတ်တရက်တော့ ကျမဟာ အိပ်မက်ဆက်ပြီး မက်နေတယ်လို့တောင် ထင်မိပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ချက်ချင်းပဲ အိပ်မက်မဟုတ်ဘဲ တကယ် တက်လိုးတာခံနေရမှန်း သိလိုက်တော့ ကျမက ရုန်းပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မရပါဘူး။

“ ဘယ်သူလဲ…..ဖယ်…..ဖယ်….”

“ ငါပါဟ….နုနုခင် ကလဲ….”

ဟင်….. ဒါ ဇင်မာယောက်ျား ကိုမင်းရဲ့ အသံပါလား…..။ ကျမလည်း သေသေချာချာကြည့်လိုက်တော့ မီးမလင်းပေမယ့် လရောင်က ပြတင်းပေါက်က ဝင်နေတော့ ကျမရဲ့အပေါ်မှာ ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့ တက်လိုးနေတဲ့ ကိုမင်းကို မြင်ရပါတော့တယ်။

“ ဟာ…. အစ်ကို….. ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ….. မကောင်းပါဘူးရှင်….. ဖယ်ပါ…..”

“ ငါ…. အိမ်ပြန်လာပြီး အိမ်ထဲရောက်တော့ နင်များ အိပ်နေပြီလားလို့ အခန်းတံခါးကို အသာလှပ်ကြည့်တော့ ကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်နေတဲ့ နင့်ကို တွေ့ရတယ်….။ ရင်လျှားထားတဲ့ ထဘီကပြေပြီး နို့အုံအိအိဝင်းဝင်းကြီးတွေ၊ ပေါင်တံတုတ်တုတ် ဖြိုးဖြိုးကြီးတွေ၊ ဖင်ဆုံကားကား အိအိကြီးတွေကို လရောင်နဲ့ ဖြူဖွေးနေတာ တွေ့ရတော့ ငါလည်း စိတ်အရမ်းထလာပြီး ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တာကြောင့် တက်လုပ်တာပါ နုနုခင်ရာ….။ တောင်းပန်ပါတယ်…. စိတ်မဆိုးပါနဲ့…..”

ကိုမင်းက တောင်းပန်စကား ပြောပါတယ်။ ပြောပုံက အဝတ်အစား မလုံမလဲနဲ့ အိပ်နေမိတဲ့ ကျမရဲ့ အပြစ်ပဲ ဖြစ်နေပုံရပါတယ်။ ကိုမင်းက တောင်းပန်စကားသာ ပြောနေတာ စိတ်မဆိုးဖို့သာ ပြောနေတာ လူကတော့ ကျမအပေါ်က မဆင်းသေးဘူး။ တက်ခွနေတုန်းပဲ။ သူ့လီးကြီးကလည်း ကျမ စောက်ပတ်ထဲမှာ တပ်ရက်သားကြီးပဲ။ ဆွဲမချွတ်ဘူး။ ဒီထက်ပိုဆိုးတာက တောင်းပန်စကားပြောရင်းနဲ့ ဖင်တလှုပ်လှုပ်နဲ့ လုပ်နေတယ်။ သူ့လီးကလည်း ကျမ အဖုတ်ထဲကို ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့ ညောင့်လိုးလေး လိုးနေတဲ့သဘောပေါ့။

ပြီးတော့ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ကျမနို့အုံနှစ်ခုပေါ် အုပ်ကိုင်ထားတယ်။ နို့ကို နယ်တယ်။ နို့သီးကို ပွတ်တယ်။ ကျမ အအိပ်ကြမ်းလို့ပဲ ပြေကျနေတာလား။ သူကပဲ ဆွဲချွတ်ချထားတာလား မသိဘူး။ ကျမ ရင်လျှားထားတဲ့ ထဘီက ကိုယ်ပေါ်မှာ မရှိတော့ဘူး။ ကျမဟာ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ဖြစ်လို့….။

ကျမရဲ့ အပေါ်ကနေ တက်ခွပြီး လိုးညောင့်နေတဲ့ ကိုမင်းရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာလည်း အဝတ်အစားတွေ တစ်ခုမှ မရှိဘူး… ဝတ်လစ်စလစ်ကြီး။ သူ အခုလို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် တက်လိုးနေတာထောက်ရင် ဇင်မာလည်း ပြန်ရောက်ပုံ မပေါ်သေးဘူး။ အိမ်ထဲမှာ ကိုမင်းနဲ့ ကျမ နှစ်ယောက်ထဲပဲဆိုတာ သိလိုက်ရပါတယ်။

ကျမကလည်း ကျမပါပဲ။ စောစောက အိပ်ပျော်နေလို့ မသိဘဲ ခံနေရတာ ထားပါတော့။ အခု အိပ်ယာက လန့်နိုးပြီး ကိုမင်း တက်လိုးတာခံရမှန်း သိပေမယ့် သူ့ကို ကန်ချမပစ်မိဘူး။ ရုန်းဖယ်မထွက်မိဘူး။ စောစောက အိပ်မက်ထဲမှာ အလိုးခံရတာတွေ မက်ပြီး တက်နေတဲ့ ရမ္မက်အရှိန်နဲ့ အခု ကိုမင်း တက်ခွညောင့်လိုး နေတာကိုပါ ဆက်ပြီး အရသာတွေ့နေပြီလေ။

ကိုမင်းကလည်း လူ ‘ အ ’ မှ မဟုတ်တာ။ ကျမ ဘယ်လိုအခြေအနေ ရှိတယ်ဆိုတာ အကဲခတ်မိတာပေါ့….။ ဟော…. ကြည့်…. အသာညောင့်ပြီး လိုးပေးနေရင်းက လီးကို ကျွတ်လုလုထိထုတ်ပြီး တအိအိနဲ့လီးကို အရင်းထိအောင် အသာလေး ထိုးသွင်းတာမျိုး လုပ်ပါပြီ….။ ကျမကို စမ်းတာလေ။ ကျမ ရုန်းထွက်ရင် အလွယ်လေး။ လီးကို ကျွတ်လုလု ဆွဲထုတ်ထားတဲ့ အချိန်မှာ အသာကော့တင် ရုန်းဖယ်ပြီး ဖယ်ရမ်း ရုန်းထွက်သွားရုံပဲ လီးလည်း ကျွတ်ထွက်မယ်…. ကျမလည်း လွတ်မယ်။

ကျမက ရမ္မက်ရှိန်တွေ တက်နေပြီမို့ ဖင်ကို ခါရမ်းပြီး ရုန်းမထွက်တဲ့အပြင် ဆွဲထုတ်လိုက်တဲ့ သူ့လီး ကျွတ်ထွက်မသွားအောင်တောင် ကျမက တင်ပါးကို အလိုက်သင့် မသိမသာလေး ခပ်ကော့ကော့ လုပ်ပေးမိပါတယ်။ ဒီလိုလီးကို ကျွတ်လုတဲ့အထိ ဆွဲထုတ်ပြီးမှ အသာတဖြေးဖြေးလေး အဆုံးတိုင် တအိအိနဲ့ ထိုးသွင်းတဲ့အခါ သူ့လီး အရှည်ကိုလည်း ကျမဟာ ထိတွေ့ ခန့်မှန်းနိုင်တယ်။ ကျမကို အမြဲလိုးနေတဲ့ ကျမရဲ့ယောက်ျား လီးထက်လည်း ပိုရှည် ပါတယ်ရှင်။

ကျမ မှန်းကြည့်ရတာ မရှိဘူးဆို ကိုမင်းရဲ့လီးဟာ အနည်းဆုံး (၈) လက်မတော့ ကျော်မယ်။ အလုံးကလည်း ကျမယောက်ျားလီးထက် ပိုတုတ်တယ်။ ကျမယောက်ျားလီးနဲ့လိုးရင် ရှောရှောရှူရှူဖြစ်နေတဲ့ ကျမရဲ့ စောက်ခေါင်းဟာ သူ့လီးနဲ့ကျတော့ ကြပ်ညှပ်ပြီး ဖြစ်နေပါတယ်။ သူ့လီးကြီးဟာ ကျမရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကို သပ်တစ်ချောင်း ရိုက်သွင်းထားတာမျိုး အပြည့်အသိပ်နဲ့ ကြပ်နေတာပါပဲ။

ကိုမင်းက အသာလေး ညှောင့်နေရင်းက ကျမရဲ့ နို့ သီး တစ်ဖက်ကို ကုန်းပြီးစို့ပေးတယ်။ ကျန်တဲ့ နို့သီး တစ်ဖက်ကိုတော့ ခပ်နာနာလေး ဆွဲဆိတ်တယ်။

“ အို….”

ကျမ ပါးစပ်က ညီးသံလေး ယောင်ယမ်းပြီး အထွက်မှာ ကိုမင်းဟာ ဆတ်ကနဲ တစ်ချက်ဆောင့်လိုးပြီး သွင်းလိုက်တယ်။ ထိလိုက်တဲ့ ဆောင့်ချက်ရှင်…..။ ကျမဖြင့် အသဲကို ခိုက်သွားတာပဲ….။

“ အမလေး အစ်ကိုရဲ့…. အား….”

ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး။ ကျမဟာ ပါးစပ်က အော်ဟစ်ရေရွတ်ရင်း ကိုမင်းရဲ့ ကျောပြင်ကြီးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ တအားသိုင်းဖက်လိုက်မိပါတယ်။ ကျမရဲ့ အပြုအမူဟာ သူ့ကို သဘောရှိ လိုးပါတော့လို့ ခွင့်ပြုလိုက်သလိုများ ဖြစ်သွားသလား မသိပါဘူး။ ကိုမင်းဟာ စောစောကလို ခပ်ဖြေးဖြေး ခပ်သာသာ ညောင့်ပြီး လိုးပေးမနေတော့ပဲ အားပြင်းပြင်းနဲ့ ဆောင့်ပြီး လိုးပါလေတော့တယ်။ တကယ့်ကို အလိုးကောင်းတဲ့ လူပဲရှင်။

ကျမဟာ အပျိုစင် မဟုတ်ပါဘူး။ အိမ်ထောင်သည် တစ်ယောက်ပါ။ လီးအကြောင်းကိုလည်း အတော်သိနေပြီ။ ဒါပေမယ့် အခု ကိုမင်း လိုးနေတာက ကျမ ယောက်ျား လိုးတာနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ပါဘူး။ သူ့လီးက ပိုကြီးသလို ဆောင့်တဲ့ အားကလည်း ပိုသန်တယ်။ ဆောင့်လိုးတဲ့နည်းကလည်း ပညာပြည့်တယ်။

ကျမယောက်ျားလိုးတာ ကောင်းလှပြီ ထင်နေတဲ့ ကျမဟာ အခုမှပဲ ကာမအရသာဆိုတာ ဒီလိုမျိုးပါလားလို့ ကောင်းကောင်းကြီးကို သိလာရတာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကျမကို အချောင်ဝင်နှိုက်ပြီး အိပ်ပျော်နေတုန်း တက်ခွလိုးတဲ့ ကိုမင်းကို စိတ်မဆိုးနိုင်တော့ပါဘူး။ ကျမကို ထူးကဲလှတဲ့ ကာမ အရသာကို ထူးထူးကဲကဲ မြိန်မြိန်ယှက်ယှက်ကြီး ခံစားရအောင် လိုးပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတောင် တင်မိပါသေးတယ်။ ကာမစိတ်ကလည်း တကယ်ကို ဆန်းကြယ်ပါတယ်ရှင်…။

အချက်မိပြီး အရသာတွေ့သွားရင် တခြားဘာမှ မစဉ်းစားနိုင်တော့ဘူး။ ကျမ ကိုယ်တိုင် အခုကိုယ်တွေ့ပဲလေ။ သူငယ်ချင်းရဲ့ ယောက်ျားနဲ့ ဒီလိုမျိုး မဖြစ်သင့်တာတွေ၊ သူငယ်ချင်းရဲ့မျက်နှာကို ထောက်ထားရမှာတွေ၊ ကျမဟာ အပေါစားဆန်ပြီး ရမက်ပြင်းထန်တဲ့ မိန်းမစား ဖြစ်သွားမှာတွေ၊ အို…. ဘာဆိုဘာမှ ကျမ မစဉ်းစားနိုင်တော့ဘူး မဆင်ခြင်နိုင်တော့ဘူး။ ခံစားနေရတဲ့ ကာမအရသာ အတွေ့အာရုံမှာ နစ်မွန်းနေရပါပြီ။ ရရှိခံစားနေရတဲ့ ကာမအရသာကလည်း သိပ်ကိုကောင်းနေတာကိုး….။

ကျမလေ ရှက်တာတွေ ကြောက်တာတွေတောင်မှ မရှိတော့ပါဘူး။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ အိန္ဒြေဆည်ရမှာတွေ ဘာတွေ အားလုံးကို လုံးဝမေ့နေပြီ။

“ ဆောင့်ပါ အစ်ကိုရဲ့…. အားပါးရှီး…. အမလေး လေး….. ကောင်းလိုက်တာ…. အား…. ကောင်းလိုက်တာ… လိုး လိုး ကျမကို ကောင်းကောင်းလိုး ပေးစမ်းပါ အစ်ကိုရယ်…. အစ်ကို လိုးတာ ခံလို့ကောင်းလွန်းလို့ပါရှင် အမလေး…. လေး…. အား….”

ကျမရဲ့ပါးစပ်ကလည်း အရှက်မရှိ အကြောက်မရှိ ကြမ်းတမ်းတဲ့ စကားတွေကို ရက်ရက်ရောရာပဲ ပြောဆိုနေမိတယ်။ ကျမကို တအားဆောင့်လိုးပေးဖို့သာ အာသာငမ်းငမ်း ရမ္မက်ဇောထန်ထန်နဲ့ တောင်းခံမိတဲ့ အထိပါပဲ။

“ ဘယ့်နှယ်လည်း ငါလိုးတာ ခံလို့ကောင်းလာပြီ…. မဟုတ်လား….”

ကျမကို ဆောင့်လိုးနေရင်းက ကိုမင်းက ပြောလာပါတယ်။

“ ဟုတ်ကဲ့….. ဟုတ်ကဲ့ ကောင်းလို့ ဆောင့်လိုးခိုင်းတာပေါ့….”

“ နို့ကြီးတွေကို ဆွဲမယ်နော်….”

“ ဆွဲပါ အစ်ကိုရယ်…. အစ်ကို့စိတ်ကြိုက် အားရပါးရဆွဲပြီး တအားဆောင့်လိုးပေးစမ်းပါ….”

“ ဒီလိုမျိုးလား….”

ကိုမင်းက ကျမရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ဆွဲညှစ်ပြီး သူ့လီးကို အောက်ကနေ ထိုးထိုးပင့်ဆောင့်ပေးလိုက်တာ အဆောင့်ခံရတိုင်း ကျမရဲ့ဖင်ကြီးဟာ အိပ်ယာပေါ်ကနေ အပေါ်ကို မြောက်မြောက်ကြွတက် သွားတာပဲ….။ ထိုးပင့်ဆောင့်သွင်းလိုက်တဲ့ လီးကြီးကလည်း ကျမရဲ့သားအိမ် အထက်ပိုင်းကို ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ ထိုးဆောင့်မိလိုက်တယ်။ အောင့်သွားပေမယ့် အရမ်းကို ခံလို့ကောင်းတာကြောင့် အောင့်တာကို အရေးမလုပ်နိုင်တော့ပါဘူး။

“ ဟုတ်တယ်…. ဟုတ်တယ်….. ဆောင့်…. ဆောင့်…. ကော့တင်ဆောင့်…. အား ကောင်းလိုက်တာ…. ကောင်းလိုက်တာ အား….. အား…..”

ပြောရင်းမှ ဆောင့်နည်းတစ်မျိုးပြောင်းပြီး ဆောင့်လိုးပေးတယ်။ လီးကိုအောက်ကနေ အပေါ်ကို ကော့တင် ဆောင့်လိုးသွင်းတဲ့နည်း မဟုတ်တော့ဘူး။ လီးကို တည့်တည့်မတ်မတ် အောက်စိုက်ချပြီး ဆောင့်ထိုးသွင်းတာ အမလေး ကောင်းတာလေး ပြောမပြတတ်အောင်ပါပဲ။ စောစောက ဆောင့်ချက်တွေထက် ပိုထိတယ် ဆောင့်သွင်းလိုက်တဲ့ လီးတန်၊ လီးတန်လုံးပတ် တစ်လျှောက် ဟိုထိပ်ဖျားကနေ အရင်းပိုင်းတိုင်အောင် စောက်စေ့နဲ့ တောက်လျှောက် ထိတွေ့ပွတ်တိုက်မိသွားတာကိုး။ အရေပြားလန်ကျပြီး ဖုထစ်ထစ်ဖြစ်နေတဲ့ လီးဒစ်အစပ်နားကို စောက်စေ့ ထိပွတ်ဖြတ်သွားမိတဲ့အခါ ပိုပြီးတော့ အရသာတွေ့ပါသေးတယ်။

“ အား….. ဒါက ပိုကောင်းတယ်….. သိပ်ထိတာပဲ… ဆောင့်… ဆောင့်… အဲလိုမျိုးဆောင့် ကျမ မနေနိုင်တော့ဘူး…. ပြီးတော့မယ်…. ဆောင့်ပေးပါ အကိုရဲ့…. တအားဆောင့်စမ်းပါ… ဆွဲစမ်းပါ နို့အုံတွေကိုလည်း တအားဆွဲစမ်းပါ အား… အား…. ပြီးတော့မယ်…. ပြီးတော့မယ်…. ဆောင့်….. ဆောင့်… အား…. ဆောင့်….”

ပြီးလုလုဖြစ်လာတာမို့ ကျမ အရမ်းကို ထန်လာပါတယ်။ ဒါကြောင့် ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ပြောရင်း ဖင်ဆုံကြီးတွေကိုလည်း ရမ်းခါ ကော့ပစ်ပေးတယ်။ ဝေ့ဝိုက်ပြီး ဇကောဝိုင်းသလို ဝိုင်းပေးတယ်။ ဒီလိုလုပ်ပေးတော့ ကျမကို ပိုပြီး အရသာတွေ့အောင် လိုးပေးနေတဲ့ ကိုမင်းကိုလည်း အရသာ ကောင်းကောင်း ခံစားရအောင် ကျမက တုန့်ပြန်ပေးလိုက်တာပါပဲ။ ကျမအောက်က အပေးကောင်းလို့လားတော့ မပြောတတ်ဘူး။ ကိုမင်းရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေဟာ ပိုပြင်း ပိုမြန်လာတယ်။ သူ့အသက်ရှူသံတွေကလည်း တရှူးရှူး တရှဲရှဲနဲ့….။

ကျမ ဆက်ပြီး အောင့်မထားနိုင်တော့ဘူး။ အချက် နှစ်ဆယ်လောက် အဆောင့်ခံပြီးတာနဲ့ ကျမ တကိုယ်လုံး တုန်ခိုက်အောင် လှုပ်ရှားသွားပြီး တစ်ချီပြီးသွားရပါတော့တယ်။ စောက်ဖုတ်ထဲက အရေတွေဟာလည်း အရမ်းကို ရွှဲပြီး ထွက်လာတာပါပဲ။

ကျမယောက်ျားနဲ့ လိုးတဲ့အခါတွေမှာ ကျမ ပြီးခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုလောက် ပြင်းပြင်းထန်ထန် အရသာထူးကို ခံစားရပြီးတော့ ပြီးခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး။ အရမ်းကို ကောင်းလွန်းလာတာကြောင့် ကျမဟာ ကိုမင်းရဲ့ ခါးကို တအားသိုင်းဖက် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းနဲ့ သူ့ခါးကို ချိတ်ယူထားပြီး ဖင်ကြီးကိုလည်း ကော့ပင့်ပေးလိုက်တယ်။ ဒီအခါ ကျမတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဆီးစပ်တွေ တသားတည်းကျအောင်ကို ဖိကပ်နေပါလေရော….။

သူ့လီးကြီးက ကျမရဲ့အဖုတ်ထဲကို အဆုံးထိ ထိုးသွင်းပြီး ဖိကပ်ထားတယ်။ သူအရည် မထွက်သေးဘူးရှင့်။ ဆောင့်နေတုန်းပဲ။ သူ့လီးကြီးကလည်း မာနေတုန်းပဲ။ ပြီးတော့ အငြိမ်လည်း မနေဘူး။ ဆတ်ဆတ်ပြီးတော့နေသေးတယ်။ ကျမဟာ ပြီးသွားပြီ ဖြစ်တာတောင် ရင်ထဲ တုန်တုန်သွားတယ်။

“ နင် ပြီးသွားပြီလား နုနုခင်…”

“ ဟုတ်…. ဟုတ်ကဲ့…. အစ်ကို…”

ကျမက မောသံလေးနှင့် ပြောလိုက်တယ်။ ကျကျနနကို ပြီးသွားတာမို့ နုံးပြီးမောနေတယ်။ ဒါပေမယ့် ကာမစိတ်ကတော့ ငြိမ်ကျမသွားဘူး။ နည်းနည်းလျော့သွားရုံပဲရှိတာ ထန်နေတုန်းပဲ။

“ ငါတော့ မပြီးသေးဘူး လီးတောင်နေတုန်းပဲ…”

ကိုမင်းက ပြောရင်း ကျမစောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးနစ်ဖိကပ်ထားတဲ့ သူ့လီးချောင်းကြီးကို ဆတ်ကနဲ တစ်ချက် တော့လိုက်တယ်။ အို…. ကျမလေ ကြက်သီးတွေတောင် ဖျင်းကနဲထတယ်။ ရမ္မက်စိတ်တွေလည်း ပြန်ပြီးတက်လာတယ်။

“ အစ်ကို….လုပ်ချင်သေးလို့လား….”

“ အေး…. နင် ကုန်းပေးမယ်ဆိုရင် ဆက်လိုးချင်သေးတယ်…”

ကျမက ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ဘူး ရှက်သလိုလို ဖြစ်လာတာမို့ အသာပဲငြိမ်နေလိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ…. ကျမက မိန်းကလေးလေ ဆက်အလိုးခံချင်နေသေးပေမယ့် ပြောင်ထုတ်ပြီး ပြောလို့ ကောင်းပါ့မလား။ ကျမဟာ ရမ္မက်စိတ် ထန်နေသေးတယ်ဆိုပေမယ့် တစ်ချီပြီးထားလို့လားတော့ မပြောတတ်ဘူး။ စောစောကလောက် မိုးမွှန်အောင်တော့ မဖြစ်သေးဘူး။ ပါးစပ်ကသာ အတိအလင်းပြောဖို့ ခက်နေတာပါ။ သူဆက်လိုးမယ်ဆိုရင် ခံဖို့ အသင့်ပါပဲ။ မငြင်းပါဘူး။ သူ့လီးကြီးကလည်း မတ်တောင်ပြီး ကျမစောက်ပတ်ထဲမှာ တစ်လစ်ကြီး ဖြစ်နေတာဆိုတော့ သူ့အနေနဲ့လည်း အသာဆက်ပြီး လိုးလိုက်ရုံပဲ ဘာမှ မခက်ဘူး။

ဒါပေမယ့် ကိုမင်းက ဆက်ပြီး မလိုးသေးဘူး။ သူ့လီးကို ကျမစောက်ပတ်ထဲကလည်း ဆွဲပြီး မထုတ်သေးဘူး။ အရင်းထိ ဖိကပ်သွင်းထားပြီး သူ့ခါးကို အသာနွဲ့ပြီး လှုပ်ရှားတယ်။ ဒီအခါတော့ သူ့ဖင်ကြီးကပါ တနွဲ့နွဲ့နဲ့ လှုပ်ယမ်းလာတယ်။ လီးက စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးမြှုပ်ဝင်နေပြီး ဆီးစပ်ချင်း တသားတည်းဖြစ်အောင် ကပ်နေတာဆိုတော့ သူက ခါးကိုနွဲ့ပြီး ဖင်ကို လှုပ်ရမ်းလိုက်တဲ့အခါ သူ့ဆီးစပ်ရိုးချွန်ချွန်က ကျမစောက်ပတ်ထိပ်ဖက်ကို ကျကျနန ထိမိတယ်။ ထိကပ်ပြီး ပွတ်ပေးသလို ဖြစ်နေတယ်။

အို…. စောက်စေ့ပေါ်တည့်တည့်ကို ဖိဖိပွတ်မိတာ။ စောက်စေ့ဆိုတာ မိန်းမတွေရဲ့ ကာမစိတ် အချက်အချာကျတဲ့နေရာ မဟုတ်လား။ အဲဒီ စောက်စေ့ကို ထိပွတ်မိနေမှတော့ ကျမက ဘာသားနဲ့ ထုထားတာမို့လည်း အတင်းကြိတ်မှိတ် အောင့်အီးထားရင်တောင် ရမ္မက်ဇောတွေ ဟုန်းကနဲ ဟုန်းကနဲ ပြင်းထန်လာမယ့် အခြေအနေမို့လား။ ကျမက သူနဲ့ တစ်ချီ တစ်မောင်း တက်ညီလက်ညီ လိုးပြီးခါစဆိုတော့ ပိုဆိုးတော့တာပေါ့။ စောက်ပတ်ထဲကဆို ယားကိုလာတော့တာပါပဲ။

ကျမလေ ကိုမင်းရဲ့ ကျောပြင်ကြီးကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ အသာဖိပွတ်ပေးတယ်။ ဖင်ကိုကြွတက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို ကော့တင်ပေးတယ်။ ပေါင်ကြီးတွေ ကားပြီး စောက်ပတ်ကို ဖြဲပေးတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း အို အို အင် အင် အသံတွေ မြည်တမ်းပေးတယ်။ ပါးစပ်က ဖွင့်မပြောရုံ တမယ်ပါပဲ။ ဆက်လိုးပေးဖို့ အရိပ်အရောင်တွေကို ပြထားပြီးပြီ။ ကိုမင်းကလည်း ဒါတွေကို နားလည်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူက ဒါလောက်နဲ့ မကျေနပ်ဘူးရှင့်။

သူ့ အနေနဲ့ ကျမကို လိုးခွင့်ရခိုက် ပိုင်နိုင်အောင် ကိုင်ထားချင်တဲ့သဘောလည်း ပါမှာပေါ့လေ။ ကျမကို ပါးစပ်က တစ်တစ်ခွခွ မပြောပြောအောင် လုပ်တယ် ရှင့်။

“ နင်ကို သိပ်လိုးလို့ ကောင်းတာပဲ နုနုခင်ရာ… နင့်ကို လိုးရတာ အားမရသေးဘူး…. ငါ ပြီးလည်း မပြီးသေးဘူး…. ငါ့ လီးက တောင်နေတုန်းပဲ…. နင့်ကို ဆက်ပြီး လိုးချင်တယ်ဟာ…. နင် ကုန်းမယ် မဟုတ်လား…. ဟင်… နုနုခင်… ငါ လိုးဖို့ ကုန်းမယ် မဟုတ်လား….”

“ အင်း….အင်း….”

ကျမလည်း ရမ္မက်စိတ်တွေ ပြင်းလာတာကြောင့် ရှက်ရွံ့ရွံ့ဖြစ်နေတာတွေလည်း လျော့ပါးသွားပြီး ပါးစပ်က ပြောထုတ်လိုက်မိတယ်။

“ ကုန်းမယ်…. မဟုတ်လား…”

ကိုမင်းက ထပ်ကွန့်နေပြန်သေးတယ်။

“ အင်းပါ…. ကုန်းပါ့မယ်….”

“ ဒီလို လိမ္မာမှပေါ့… ဟဲ… ဟဲ… ဟဲ…”

ငနဲသားက ပြောရင်း ကျမပါးကို ရွတ်ကနဲ နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကိုမင်းဟာ ကျမစောက်ဖုတ်ထဲက သူ့လီးကြီးကို ပြွတ်ကနဲ မြည်အောင် ဖြုတ်ပြီး ကျမကိုယ်ပေါ်က ဆင်းသွားတယ်။ ဆက်လိုးတာကို ခံရတော့မယ်လို့ အားခဲစောင့်မျှော်နေတဲ့ ကျမမှာတော့ စောက်ဖုတ်ထဲက လီးပြုတ်သွားတာကြောင့် ဟာတာတာ ဆတ်တငံ့ငံ့ကြီး ဖြစ်ကျန်ခဲ့ရတာပေါ့။

“ ဟေ့…. အစ်ကို ဆက်လုပ်မယ်ဆိုပြီး ဘာကြောင့် ဆင်းသွားရတာလဲ….”

ကာမစိတ် ပြင်းထန်နေလို့လားတော့ မပြောတတ်ဘူး။ ကျမ မရှက်တော့ဘူး။ အပြောအဆိုလည်း ရဲလာပြီး အဲဒီလို ပြောလိုက်ရင်းက တစ်ခု စဉ်းစားမိတာနဲ့….

“ နောက်ပုံစံ ပြောင်းလုပ်မလို့လား…. ပြောလေ… ကျမ ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ…”

“ အေး… ပုံစံလည်းပြောင်းလိုးမယ်…. နေရာလည်း ပြောင်းလိုးမယ်… ငါတို့ အိပ်ခန်းထဲ သွားကြမယ်…”

ကျမလည်း ဘာမှမပြောဘဲ ကိုမင်းခေါ်တဲ့နောက်ကို လိုက်သွားခဲ့ပါတယ်။ ကိုမင်းက ကျမကို သူနဲ့ဇင်မာတို့ အိပ်တဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားတာရှင့်။ ကိုမင်းနဲ့ ဇင်မာတို့ အတူအိပ်တဲ့ အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ဖို့ ကျမ နည်းနည်းရှိန်နေတယ်။ ဒါကို သူက ရိပ်မိဟန်တူပါရဲ့။

“ လာပါ… နုနုခင်ရ… အခန်းထဲမှာ လိုးတဲ့အခါ သုံးတဲ့ပစ္စည်း အစုံရှိတယ်… နင့်ကို ပိုပြီး အရသာတွေ့အောင် လိုးပေးချင်လို့ ဒီအထဲကို ခေါ်လာတာပါ….”

ကျမဟာ အလိုးခံချင်တဲ့စိတ် ပြင်းထန်နေရပြီး ကိုမင်းပြောတဲ့ ပစ္စည်းတွေဆိုတာကို ဘာတွေလဲလို့ သိချင်တဲ့ စပ်စုချင်တဲ့ စိတ်ကလည်းရှိတာကြောင့် သူက ကျမခါးကို အသာဖက်ပြီး ဆွဲခေါ်တော့ သူတို့လင်မယား အိပ်တဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ပါသွားရပါတော့တယ်ရှင်။

ကျမနဲ့ ကိုမင်းတို့နှစ်ယောက် လိုးကြခံကြဖို့ အိပ်ခန်းထဲကို လျှောက်လှမ်းဝင်လိုက်ကြတဲ့အခါမှာပဲ စောစောပိုင်းက ပျက်နေပုံရတဲ့မီးဟာ ဖြတ်ကနဲ ပြန်ပြီး လင်းလာပါတယ်။ အိပ်ခန်းကြီးထဲက လေးပေမီးချောင်းဟာလည်း လင်းထိန်ပြီးလာပါတယ်။ အဲဒီလေးပေမီးရောင်ရဲ့ အလင်းရောင်အောက်မှာ ကျမနဲ့ ကိုမင်းဟာ ကိုယ်လုံးတီးကြီးတွေနဲ့ အထင်းသားပေါ့။

မီးရောင် လင်းလင်းကြီးရဲ့အောက် သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ ရှေ့မှာ တကိုယ်လုံး ပြောင်ရှင်းအောင် ဗလာကိုယ်လုံးတီး အခြေအနေနဲ့ရှိနေတာဆိုတော့ ကျမ ရှက်သွားမိတယ်။ သူနဲ့ကျမ စောစောကလေးကပဲ ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးပြီးခဲ့ကြပေမယ့် အဲဒီတုန်းက လရောင်က ပြပြလေးသာ မလင်းတလင်း ရှိနေတဲ့အတွက် အမှောင်အားကောင်းနေတော့ ရဲတင်းခဲ့တာပေါ့။

အခု နေ့ခင်းဘက်နဲ့မခြား ထိန်ထိန်လင်းနေတဲ့ မီးချောင်းအလင်းရောင်အောက်မှာ ကိုယ်လုံးတီးကြီး ဖြစ်နေတာကိုတော့ ကျမ ရှက်မိတယ်။ ဒီလောက်လည်း ကျမက မရဲသေးဘူး။ ကျမထဘီကလည်း ကျမအခန်းထဲမှာ ကျန်ခဲ့တာ။ ပြီး…. အနီးအနားမှာလည်း ဘာမှ ဆွဲယူဝတ်စရာက မရှိဘူး။ ဒါ ကြောင့် ကျမ မျက်နှာပူပူ ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ထွက်ပြေးမိတယ်။ မိန်းကလေး မဟုတ်လား။ ရုတ်တရက်ကြီးဆိုတော့ ရှက်စိတ်နဲ့လုပ်မိ လုပ်ရာ လုပ်မိတာပေါ့။

ကိုမင်း လိုးတာကို ဆက်မခံချင်တော့လို့ ထွက်ပြေးတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူ ဆက်လိုးတာကို ခံချင်လို့ သူခေါ်တဲ့ သူတို့လင်မယားအိပ်တဲ့ အခန်းထဲကို လိုက်ခဲ့တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဖြစ်ပုံကတော့ ပြောတောင် မပြောချင်ပါဘူး။ ရုတ်တရက် ရှက်စိတ်မွှန်သလိုဖြစ်ပြီး ထွက်ပြေးမိတာ။ အိပ်ခန်းအပြင်ဘက်ကို ဦးမတည်ဘဲ အိပ်ခန်းအထဲဖက်ကို ဦးတည်ပြီး ပြေးဝင်သွားမိလေရော…။

ကျမက ကိုမင်းနဲ့အတူတူ ယှဉ်တွဲပြီး အိပ်ခန်းထဲကို လှမ်းအဝင်မှာ မီးရောင်က ရုတ်တရက် ထိန်ထိန်ကြီး လင်းလာလို့ ရှက်စိတ်နဲ့ လန့်ပြီး ပြေးမိတာဆိုတော့လည်း တည့်တည့်ကြီးပဲ ပြေးဝင်သွားမိတာ မဆန်းပါဘူး။ တည့်တည့်ကြီး ပြေးဝင်သွားတဲ့ ကျမဟာ သူတို့ လင်မယားအိပ်ကြတဲ့ လိုးကြတဲ့ ကုတင်ကြီးဆီ ရောက်သွားတာပါပဲ။ အဲဒီအခါကျမှ ကျမ ပြေးဝင်သွားတာ လမ်းကြောင်းမှားသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ဘာတတ်နိုင်တော့မှာလဲ။ သူကတော့ ကျမကို ခံချင်လွန်းလို့ ကုတင်ရှိရာကို အတင်းပြေးသွားတယ်လို့ ထင်ရင် ထင်မှာပါ။ မတတ်နိုင်တော့ပါဘူး။

ကျမလည်း ကုတင်ပေါ် လှမ်းတက်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ တွေ့ရတဲ့ အညာစောင်လေးကို ဆွဲယူ ကိုယ်မှာပတ်ထားလိုက်ရပါတော့တယ်။ ပြီးတော့မှ ကိုမင်းကို လှမ်းကြည့်မိပါတယ်။ သူကတော့ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးပဲ ဘာမှ ဖုံးဖုံးဖိဖိလုပ်ဖို့ မစဉ်းစားဘူး။ လှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့ ကျမရဲ့ မျက်စေ့ဟာလည်း အလိုလိုပဲ သူ့ပေါင်ကြားက လီးကြီးဆီကို ရောက်သွားတယ်။ ကိုမင်း လိုးတာခံခဲ့ပြီးပြီ ဖြစ်ပေမယ့် သူ့လီးကြီးကိုသာ စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်ခံခဲ့ရတာ။ သူ့လီးကို သေသေချာချာ မြင်ခဲ့ရတာ မဟုတ်သေးဘူး။

စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ကြပ်သိပ်ပြည့်နေစေတဲ့ ထိတွေ့မှုကတော့ ကိုမင်းရဲ့ လီးကြီးဟာ ကျမယောက်ျားရဲ့လီးထက် ပိုကြီးမယ် ဆိုတာလောက်တော့ ကျမ ခန့်မှန်းမိပါတယ်။ မိန်းကလေးဆိုတော့ ကိုယ့်ကို လိုးတဲ့လီး ဘယ်လိုအရွယ်အစားမျိုး ရှိတယ်ဆိုတာကိုတော့ သိချင်တာပေါ့။ ဒါကြောင့်လည်း ကိုမင်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့ ကျမရဲ့မျက်လုံးဟာ အလိုလိုပဲ သူ့လီးဆီကို ရောက်သွားမိတာပေါ့။

“ ဟာ…. အကြီးကြီးပါလား….”

ကျမ ယောင်ယမ်းပြီး ရေရွတ်လိုက်မိတယ်။ ကိုမင်းရဲ့လီးက အရှည်က ဆယ်လက်မ နီးနီးရှိပြီး အလုံးက ကျပ်လုံးထက်ကြီးပြီး ငါးမတ်လုံးလောက် ရှိမယ်။ ပြီးတော့ သူက အညာသား အသားမဲတယ်။ အညာသား လီးမို့လားတော့ မပြောတတ်ဘူး သူ့လီးချောင်းကြီးက မဲနက်နေတာပဲ။ စောစောက လိုးထားခဲ့တာကြောင့် အရည်တွေ စိုရွှဲပြီး ဆီသုတ်ထားသလိုလည်း တောက်ပြောင်နေသေးတယ်။ လီးဒစ်ကြီးကတော့ အရေပြား ပြဲလန်နေတာကြောင့် နီနီရဲရဲကြီး ဖြစ်နေပါတယ်။

အဲဒီလီး ချောင်းကြီးမှာ ပေကျံနေတာတွေဟာ ကျမစောက်ဖုတ်ထဲက ယိုစီးထွက်ကျခဲ့တဲ့ စောက်ရည်တွေ ဖြစ်တယ်ဆိုတာ သိနေတာကလည်း ကျမစိတ်ကို ပိုပြီး လှုပ်ရှားစေပါတယ်။ ဒီလီးကြီးနဲ့ အလိုးခံရတာ ဘယ်လိုအရသာရှိကြောင်းလည်း မကြာသေးခင်ကပဲ ကျမဟာ လက်တွေ့ခံစားခဲ့ရတာကြောင့် ကျမစိတ်တွေလည်း အတော့်ကို လှုပ်ရှားနိုးကြွလာပါတယ်။ ရုတ်တရက်ပေါ်လာတဲ့ ရှက်စိတ်လေးတောင် ဘယ်ပျောက်သွားမှန်း မသိတော့ဘူး။

“ နင့် ယောက်ျားလီးထက် ပိုကြီးလို့လား…”

ကိုမင်းက ပြုံးစစနဲ့ ကျမကို ကြည့်ပြီး မေးပါတယ်။

“ ဟာ…. ပိုကြီးတာပေါ့….”

သူ့လီးကြီးကို မျက်လုံးမခွာနိုင်အောင် စူးစိုက်ကြည့်ပြီး ရမ္မက်ဇောတွေ ထန်နေတဲ့ ကျမဟာ လွှတ်ကနဲ ပြောထုတ်လိုက်မိတယ်။

“ ဘာလို့ စောင်ကြီး ဆွဲခြုံထားရတာလဲ…. ဖယ်လိုက်စမ်းပါ….”

“ ဟာ… မီးရောင်အောက်မှာ ကိုယ်လုံးတီးကြီး မနေတတ်ပါဘူး….”

“ အမလေး ငါ့များ ရှက်နေရသေးတယ်… နင်နဲ့ ငါနဲ့ လိုးပြီးကြပြီပဲဟာ… ရှက်စရာမရှိ ရှက်နေ….. ဖယ်လိုက်စမ်းပါဟ… နင့်ကိုယ်လုံး ဘယ်လောက်တောင့်တယ်….. ဘယ်လောက်ရှိတယ်ဆိုတာ သေသေချာချာ ကြည့်ရအောင်….”

ကိုမင်းက တော်တော်လျင်တဲ့လူရှင့်။ ပါးစပ်ကလည်းပြော လက်ကလည်း ဆတ်ကနဲ လှမ်းပြီး ကျမကိုယ်ပေါ်မှာ ဆွဲပြီး ရစ်ပတ်ထားတဲ့ စောင်လေးကို ဆတ်ကနဲ ဖြုတ်ယူလိုက်တယ်။ စောင်ပဲ ထဘီမှမဟုတ်တာ ပြီးတော့ ကတိုက်ကရိုက် ကမန်းကတန်း ဆွဲယူပြီး ရစ်ပတ်ထားတာဆိုတော့ တင်းတင်းရင်းရင်း ဘယ်ရှိမလဲ လျော့တိလျော့ရဲလေးပေါ့။ ဒါကြောင့် သူကလည်း ဆတ်ကနဲ ဆွဲယူလိုက်ရော လျှောကနဲ သူ့လက်ထဲပါသွားပါလေရော..။ ကျမကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ငုတ်တုတ်လေး ကျန်ခဲ့တာပေါ့။

“ ဟာ… အစ်ကိုကလည်း ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး…. သိပ်ဆိုးတာပဲ….”

“ ဘာ ဆိုးတာလဲ ဟ….”

“ လူကို ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်အောင် လုပ်တာကိုး…”

“ အံမယ် ဒါလေးများ စောစောက နင်အလိုးခံတုန်းကလည်း ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ ခံခဲ့တာ မဟုတ်လား…”

“ ဟာ…အဲဒါက မီးမှ လင်းမနေတာ…”

“ မီးလင်းတာ မလင်းတာ ဘာမှ မဆိုင်ပါဘူး ဟာ… လိုးတယ်ဆိုရင် ရှက်မနေနဲ့တော့ အရှက်ကို ဘေးချိတ်ပြီး လိုးကြခံကြရင် လိုးတဲ့သူရော အလိုးခံတဲ့သူရော အရသာရှိနေတာဟ…. ငါ့လီးကို ကိုင်ကြည့်ပါဦး….”

“ ဟာ… ကိုင်ချင်ပါဘူး…”

ပါးစပ်ကသာ ငြင်းနေတာ ကျမ လက်ကတော့ သူ့လီးကို လှမ်းဆုပ်လိုက်မိပြီ။ အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရမယ်ဆိုရင် ကိုမင်းရဲ့ တကိုယ်လုံးမှာ ကျမ စိတ်အဝင်စားဆုံးက သူ့ရဲ့လီးပဲလေ။ ဒါကြီးကို သေသေချာချာ ကြည့်ချင်နေတာ ကိုင်ကြည့်ချင်နေတာ။ တော်တော်သန်တဲ့ လူပါပဲ။ သူ့လီးက ရှည်ရုံ တုတ်ရုံတင် မဟုတ်ဘူး။ မာလည်း မာတယ်။ သံချောင်းကြီး တစ်ခုကို ကိုင်ရသလိုပဲ။ ပြီးတော့ ပူနွေးနွေးနဲ့ လီးတန်ကြီးပတ်ပတ်လည်မှာ ရစ်ပတ်နေတဲ့ အကြောချောင်းကြီးတွေထဲမှာ သွေးတိုးနေတာလား မပြောတတ်ဘူး ဒိတ်ကနဲ ဒိတ်ကနဲ ခုန်နေတာတောင် ကျမ လက်က စမ်းမိတယ်။

ကျမယောက်ျားရဲ့ လီးကို ကိုင်တုန်းက ဒီလိုမျိုးထိတွေ့မှုတွေ မရှိခဲ့ဘူး။ ဒါကြောင့် ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားမိပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမ လက်ကို အသာလှုပ်ရှားပြီး ကိုမင်းကို ဂွင်းတိုက်ပေးမိတယ်။

“ နင့် နို့ကြီးတွေကလည်း တော်တော်ထွားတာပဲနော်… တောက်…. တင်းပြီး မို့နေတာပဲ… ဒါကြောင့် နို့ဆွဲရတာ စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိတာကိုး….”

“ ဟာ… ကိုမင်းကလည်း ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး…”

ကျမက သူ့ကို မျက်စောင်းတစ်ချက် ထိုးကြည့်ပြီး ဘယ်ဘက်လက်သီးဆုပ်လေးနဲ့ သူ့ရဲ့ ပုခုံးကို ခပ်ဖွဖွလေး ထုလိုက်တယ်။ ညာဘက်လက်ကတော့ သူ့လီးကို ခပ်တင်းတင်း ညှစ်လိုက်တယ်။

“ စောက်ပတ်ကို ကြည့်ရအောင် ပြစမ်းပါဦး…”

“ အခုကြည့်နေရတာပဲ မဟုတ်လား…”

ကျမက မျက်စောင်းထိုးပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ ကျမကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားမှ မရှိတာ။ ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ဟာ။ နို့ရော ဖင်ရော ပေါင်လုံးတွေရော စောက်ဖုတ်ရော ပေါ်နေတာပေါ့။

“ အခု မြင်ရတာ သိပ်မရှင်းဘူးဟ… အဖုတ်လေးက မို့ပြီး အကွဲကြောင်းထိပ်လေးက ဟတတလေးဖြစ်နေတာလောက်သာ မြင်ရတာ…. သေသေချာချာ မြင်ရအောင် ပေါင်ကားပြီး ဖြဲပြလေ….”

“ ဟာ လုပ်ပြီကွာ….. အဲဒီလိုကြီးတော့ မပြချင်ဘူး…”

“ လိုးတဲ့အခါကျတော့ ပေါင်ကားပြီး အဖုတ်ဖြဲပေးရတာပဲဟာ… နုနုခင်ကလည်း… တွန့်တိုစရာမရှိ တွန့်တိုနေလိုက်တာ… ပြစမ်းပါဟ…. ငါလိုးထားတဲ့ စောက်ပတ် ဘယ်လိုမျိုးနေတယ်ဆိုတာ သေသေချာချာ ကြည့်ရအောင်… ငါ့လီးကိုတော့ နင်က လက်နဲ့တောင် ကိုင်ကြည့်နေပြီး…. နင့် စောက်ပတ်ကျတော့ ဖြဲမပြချင်ဘူးလား…”

တကယ့်လူပါပဲရှင်။ တဂျီဂျီ ပြောနေတာကြောင့် ကျမလည်း ပေါင်ကားပြီး ဖြဲပြလိုက်တယ်။ အဲဒီတော့ သူကကြည့်တယ်။ ကြည့်တာမှ ကျမ ပေါင်ကြားထဲက စောက်ဖုတ်ကို တစ်ခါထဲ ကိုက်စားတော့မတတ် သေသေချာချာ စူးစူးစိုက်စိုက်ကြီးကို ကြည့်နေတာရှင့်။ ကျမစောက်ပတ်လေးကို သူက ဘာမှ ထိတာ ကိုင်တာ မလုပ်သေးပေမယ့် အဲဒီ စူးရဲတဲ့အကြည့်ကြောင့် ထင်ပါရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးဟာ အလိုလို တုန်လာပြီး ဖောင်းမို့ကာ ကြွတက်လာပါတယ်။

“ စောက်ပတ်လေးကလဲ တကယ်လှတယ်ကွာ….”

ခဏလောက် စူးစိုက်ကြည့်ပြီး ပါးစပ်က ပြောတယ်။ ပြောပြောဆိုဆို ကျမရဲ့ ပေါင်ရင်းခွဆုံက စောက်ဖုတ်ကို သူ့ညာလက်ဝါးနဲ့ ခပ်ဆတ်ဆတ် အုပ်ပြီး ရိုက်ချတယ်။

“ ဖုတ်… အား….. အစ်ကိုရဲ့….”

လက်ကို ခပ်ခုံးခုံးလုပ်ပြီး ရိုက်ချလိုက်တာမို့ လက်ခုပ်ထဲမှာ လေပါ ပါလာပြီး ဖောင်းမို့ကြွတက်နေတဲ့ အဖုတ်ကို ရိုက်မိတဲ့ အသံက ခပ်ဆန်းဆန်း ပေါ်လာတယ်။ သူ့ရိုက်ချက်ကလည်း ပညာပါတယ်ရှင့်။ အဖုတ် တစ်ခုလုံးကို အုပ်မိအောင် ရိုက်ချတဲ့အပြင် လက်ခလယ်က စောက်ပတ် အကွဲကြောင်း တည့်တည့်ပေါ် ကျလာတယ်။

လက်ခလယ်ထိပ်ပိုင်း လက်ဆစ်ကို ခပ်ကွေးကွေးလုပ်ထားတာမို့ အဖုတ်ဝတည့်တည့်ကို တိုးဝင်တယ်။ လက်ခလယ်ရဲ့ အောက်ဖက်ပိုင်းကတော့ စောက်စေ့ကို တဲ့တဲ့ကို ရိုက်မိသွားတာ။ ကျမဖြင့် ကော့တောင်တက်သွားရပါတယ်။ အရမ်းကို ထိတာပဲ ခံလို့လည်း ကောင်းတယ်။ ကိုမင်းက ကျမရဲ့ စောက်ပတ်ကို လေးငါးချက်လောက် ဆက်ပြီး ပွတ်ပေးတယ်။

“ နုနုခင်ကို ပြရဦးမယ် ဟိုမှာကြည့်စမ်း….”

အဖုတ်ကို ပွတ်ပေးနေရာက ကုတင်ခြေရင်းဘက် မေးငေါ့ပြီး ပြောတာကြောင့် ကျမလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ကုတင်ခြေရင်းမှာ တစ်တောင်သာသာလောက် ရှည်ပြီး တစ်ထွာလောက် ထူသော ခေါင်းအုံးလေး တစ်လုံးကို တွေ့ရတယ်။

“ ဟင်… ခေါင်းအုံးလေးပါလား…. ဘာကြောင့် ခြေရင်းမှာ ရောက်နေရတာလဲ….”

“ ဟား…. ဟား…. ဟား…. အဲဒါ ခေါင်းအုံး မဟုတ်ဘူး နုနုခင်ရဲ့ တင်အုံးလို့ခေါ်တယ်….”

“ တင်အုံး ဟုတ်လား…. အဲဒါဘာလဲ….”

“ လိုးတဲ့အခါ ဖင်အောက်မှာ ထိုးခုတဲ့ဟာလေးလေ…. တင်ပါးတင်ပြီး အုံးထားတာမို့ တင်အုံးလို့ခေါ်တယ်….”

“ အဲဒါလေး ဖင်အောက်မှာ ခုတော့ ဘာဖြစ်လဲ….”

“ ပိုခံလို့ကောင်းတာပေါ့…. စမ်းကြည့်ချင်လား….”

“ အင်း….”

ကိုမင်းပြောတဲ့ တင်အုံးဆိုတာလေးကို ကျမ တော်တော် စိတ်ဝင်စားသွားမိတယ်။ အဲဒါလေး ဖင်အောက်မှာ ခုပြီးလိုးကြရင် ဘယ်လိုနေမလဲ ဆိုတာကိုလည်း စပ်စပ်စုစုနဲ့ သိချင်စိတ်ပေါ်လာတယ်။ ဒါကြောင့် သူက စမ်းကြည့်မလား မေးတော့ ကျမကလည်း မဆိုင်းမတွဘဲ ခေါင်းညိတ်ပြီး အင်း လို့ ပြန်ပြောလိုက်တာပေါ့။

တင်အုံး ဆိုတာကို ကိုင်ကြည့်ချင်တဲ့ စိတ်ကလည်းရှိတာမို့ ကျမဟာ အသာထိုင်ပြီး ကုတင်ခြေရင်းမှာ ရှိနေတဲ့ တင်အုံးလေးကို လှမ်းပြီးယူလိုက်တယ်။ အဲဒီလို လှမ်းယူလိုက်တဲ့အခါမှာ အဲဒီတင်အုံးလေးဘေးမှာ ဗယ်စလင်ဘူးတစ်ဘူးကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။

“ ဟော…. ဒီမှာ ဗယ်စလင်ဘူး တစ်ဘူးပါလား…. ခေါင်းလိမ်းဆီကလည်း ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီကိုရောက်နေတာလဲ…. ခေါင်းလိမ်းဖို့ထားတာတော့ ဟုတ်မယ်မထင်ဘူး….”

ကျမက ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပြောသလိုနဲ့ ကိုမင်းကို မေးလိုက်ပြန်တယ်။

“ အဲဒါ ဖင်လိုးတဲ့အခါ လီးအဝင်ချောအောင် လိမ်းရတာ… ဖင်လိုးဆီလို့ခေါ်ရင် မှန်မယ်…..”

တကယ်ပါပဲရှင်။ ကိုမင်းနဲ့ ဇင်မာတို့ဟာ ဘယ်လောက်များ ကာမမှု အမျိုးမျိုးကို စနစ်တကျ လုပ်နေကြတယ်မသိပါဘူး။ ပစ္စည်းကတော့ အစုံပဲ။ ဖင်လိုးတဲ့အခါ လိမ်းရတယ်ဆိုတဲ့ ဗယ်စလင်ဘူးကို တွေ့ရတဲ့အခါ ဘာကြောင့်မှန်း မသိဘူး ကျမရဲ့ဖင်ဝက ယားကျိကျိ ဖြစ်လာရပါတယ်။ ကျမရဲ့ စောက်ပတ်က လီးနှစ်ချောင်း (ကျမယောကျ်ားနဲ့ အခု ကိုမင်း) အလိုးခံပြီးပေမယ့် ဖင်တော့ တစ်ခါမှ အချမခံရသေးပါဘူး။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ဖင်ကို လိုးရတယ်ဆိုတာကိုလည်း ကျမ မသိခဲ့ပါဘူး။ အခုတော့ ဖင်ပေါက်ကိုလည်း စောက်ပတ်ကိုလိုးသလို လိုးလို့ရတယ်ဆိုတာ ကျမ သိနေရပါပြီ။

“ နုနုခင် ဖင်ခံကြည့်ပါလား….”

“ ဟာ….မခံချင်ဘူး….”

ကျမ တကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ ထသွားရပါတယ်။ ပြီးတော့လည်း ဖင်လိုးခံရရင် ဘယ်လိုနေမလဲဆိုတဲ့ အတွေး ကျမ ခေါင်းထဲကို ဝင်လာပါတယ်။ နောက်ပြီး ဇင်မာကိုလည်း ကိုမင်းက ကောင်းကောင်း ဖင်လိုးနေမှန်းလည်း ရိပ်မိပါတယ်။ ဇင်မာ ဖင်လိုးခံရတာ ကောင်းလို့ဖြစ်မှာပေါ့လို့ တွေးလိုက်မိပါတယ်။

ပြီးတော့ ဇင်မာကို ဖင်လိုးနေတဲ့ ကိုမင်းက ကျမကိုရော ချမ်းသာပေးမယ်တဲ့လား။ သူ့အလိုးခံဘဝကို ရောက်နေရတဲ့ ကျမကိုလည်း အခုလောလောဆယ် မဟုတ်တာတောင် နောက်ပိုင်း တချိန်ချိန်မှာ ဖင်လိုးမှာကတော့ သေချာပါတယ်။ နာတော့ နာမှာပဲ ကောင်းကော ကောင်းပါ့မလား။

“ ဟေ့….နုနုခင် လာလေကွာ… တင်အုံးကို ယူခဲ့… လိုးကြရအောင်….”

ဖင်လိုးတဲ့အကြောင်းတွေ စဉ်းစားနေတဲ့ ကျမကို ကိုမင်းက လှမ်းပြောလိုက်တော့မှ သတိရပြီး တင်အုံးလေးကို ယူလိုက်ပါတယ်။ ကျမဟာ ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်အိပ်ချပြီး တင်ပါးဆုံကြီးအောက်ကို ယူလာတဲ့ တင်အုံးလေးကို ခုလိုက်ပါတယ်။ အင်း မဆိုးဘူး အောက်ကနေ ခုထားတော့ တင်ပါးက အလိုလိုကြွတက်လာတယ်။ ခါးကော့ ဖင်ပင့်ပေးစရာ မလိုတော့ဘူး။ အလိုက်သင့် ပေါင်ကြီးတွေကို ကားပေးရတာလည်း အဆင်ပြေတယ်

“ ဘယ့်နှယ်လည်း တင်အုံး အသုံးချပုံကို သဘောပေါက်ပြီလား….”

ကျမဟာ ဖင်ဆုံကြီးအောက်မှာ တင်အုံးလေး ခုလို့ဒူးထောင်ပေါင်ကား အဖုတ်အပြဲသားနဲ့ အလိုးခံဖို့ အသင့်ရှိနေပေမယ့် ကိုမင်းက တက်မခွ သေးတာကြောင့် စိတ်မရှည်နိုင်ဘဲ ပြောလိုက်မိပါတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ… ကျမက အရမ်းကို အလိုးခံချင်နေရတာ။ ဒီတော့မှ ကိုမင်းက ကျမ အပေါ် တက်ခွတယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကျမရဲ့နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို အားရပါးရ ဆုတ်ကိုင်ဆွဲနယ်တယ်။ လီးကိုတော့ အဖုတ်ထဲကို ထိုးမသွင်းသေးဘူး။

“ သွင်းလေကွာ…. တကထဲ ဘာကြီးမှန်းလဲ မသိဘူး….”

ကျမက ကိုမင်းကို မျက်လုံးလေး မှေးစင်းကြည့်ရင်း ပြောလိုက်ပါတယ်။

“ ငါ့လီးကို ကိုင်ပြီး နင့်စောက်ပတ်ဝမှာ တေ့ပေးဟာ…. ငါ နင့်နို့အုံကြီးနှစ်ခုကိုဆွဲပြီး လိုးသွင်းချင်လို့….”

“ ကျွတ်…. ကိုမင်းကွာ…. တကယ်ရင့်တယ်….”

“ ဘာရင့်တာလဲ ဟ… နို့ကြီး အဆွဲခံရတုန်း စောက်ပတ်ထဲ လီးထိုးဝင်တဲ့အရသာကို နင် ခံစားရအောင် စေတနာနဲ့ ပြောတာပါ…..”

“ ဟုတ်ကဲ့…. ဟုတ်ကဲ့…. ကျေးဇူးတင်ပါသတဲ့ ရှင်….”

ကျမက ခပ်ငေါ့ငေါ့လေး ပြောပြီး ကျမက သူ့လီးကြီးကို ကျမရဲ့ ညာဘက်လက်နဲ့ လှမ်းဆွဲလိုက်ပါတယ်။ မာန်ထနေချိန်မို့လား မသိဘူး။ သူ့လီးကြီးက မာတောင်နေတာပဲ။ ပူနွေးနွေးကြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲလည်း တုန်လို့။ လီးကို ကိုင်လိုက်ရတဲ့အခါ ကျမဟာ တကိုယ်လုံး ဖိန်းရှိန်းလို့တောင် သွားရတယ်။ ဒါကြောင့် ခပ်သွက်သွက်ပဲ လီးကို ဆွဲယူပြီး စောက်ပတ်ဝမှာ ကပ်တေ့ပေးလိုက်ပါတယ်။ ပူနွေးနွေး လုံးချောချော လီးတန်ထိပ်ဖူးကြီး စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့ထောက်မိတဲ့ ထိတွေ့မှုဟာ ကျမကို ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်း ထထသွားစေပါတယ်။

“ အို….”

ကျမရဲ့ ပါးစပ်ကပင် ခပ်တိုးတိုးလေး အသံထွက်သွားရပါတယ်။ ဒီလိုစောက်ပတ်ဝမှာ လီးထိပ်ဖူး တေ့မိလိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ကိုမင်းက ကျမရဲ့ ဘယ်ညာ နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုကို ခပ်နာနာလေး ဖျစ်ညှစ်ဆွဲကိုင်တယ်။ နာကျင်တဲ့ ဝေဒနာဟာ မိန်းမူးဖွယ် ကာမအရသာ ရောနှောလို့သွားရပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကျမရဲ့ ရေရွတ်လိုက်တဲ့ အသံဟာ နာလို့ညီးတာမဟုတ်ဘဲ ကောင်းလို့ ပွင့်အံသွားတာ ဖြစ်နေပါတယ်။

အဲဒီနောက်တော့ ကိုမင်းဟာ ကျမရဲ့ နို့အုံကြီးနှစ်ခုကို ခပ်တင်းတင်း ခပ်နာနာ ဆွဲညှစ်ပြီး သူ့လီးချောင်းကြီးကို ကျမရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကို ဖိထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ ကျမက လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး အသေအချာ တေ့ပေးထားတာမို့ လီးဟာ ရှောရှောရှူရှူ စောက်ပတ်ထဲကို တိုးဝင်တယ်။ ဒီလိုတိုးဝင်တဲ့ အခါမှာ လီးတန်ကြီးဟာ ဆုပ်ကိုင်တေ့ပေးထားတဲ့ ကျမရဲ့ ညာဘက်လက်ဖဝါးပြင်ကို အရင်ပွတ်တိုက်ပြီးမှ စောက်ပတ်ထဲကို တိုးဝင်တာ။

ကျမအဖို့ စောက်ပတ်ထဲ လီးချောင်းကြီး တိုးဝင်တဲ့ တင်းကြပ် အီဆိမ့်မှု အရသာအပြင် လက်ဖဝါးပြင်ကို လီးချောင်းပူနွေးနွေး မာကျောကျောကြီး ပွတ်တိုက်ဖြတ်သွားတဲ့ ထိတွေ့မှု အရသာကိုပါ ခံစားရတယ်။ အို…. ဒါတင်ဘယ်ကမလဲ နို့အုံကြီးနှစ်ခုကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင် ဆွဲညှစ်ထားမှုကြောင့် နာသလိုလိုနဲ့ အရမ်းကောင်းတဲ့ အရသာကိုလည်း တစ်ဘက်မှာ ခံစားနေရသေးတယ်။

“ အားပါးပါး ကောင်းလိုက်တာ အစ်ကိုရာ…. ဟင်း…. ဟင်း….. ထိတယ်ကွာ တကယ်ပဲ လီးကြီးက အဖုတ်ထဲ တိုးဝင်တာ သိပ်ခံလို့ ကောင်းတာပဲ…… အား….. အား…. အမလေး…. လေး….. အီး…..”

ကိုမင်းက လီးကို အသာဖြေးဖြေးချင်း ထိုးသွင်းပေးတယ်။ ဒါကြောင့် လီးချောင်းကြီး တိုးဝင်နေတဲ့ အရသာဟာ ထူးကဲစွာ ခံစားနေရပါတယ်။ သူ့လီးကလည်း (၁၀) လက်မနီးပါးရှည်တာကလား။ ဒါကြောင့် အသာထိုးသွင်းတော့ အတော်ကြာတယ်။ တော်တော်နဲ့ လီးမဆုံးဘူး။ လီးတထစ်ဝင်လာလေ ကျမအဖို့ အရသာက ပိုကောင်းလာလေမို့ တအင့်အင့်ညီးရင်း ကော့ပျံလူးလွန့်နေပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ လီးချောင်းကြီး တထစ်ခြင်း တိုးဝင်သွားတာ အရင်းပိုင်းနားထိ ရောက်လာတော့ ကျမရဲ့ လက်တွေက လီးကိုဆက်ပြီး ဆုပ်ထားလို့ မရတော့ဘူး။ ဒါကြောင့် လက်လွှတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ သူကလည်း အပြင်မှာရှိနေသေးတဲ့ လီးရဲ့ ကျန်တဲ့အပိုင်းကို ခပ်ဖြေးဖြေး မဟုတ်တော့ဘဲ လီးကို ဆုပ်ထားတဲ့ ကျမလက် ဖယ်သွားတာနဲ့ ဆတ်ကနဲ အားပြင်းပြင်းသုံးပြီး ဖိဆောင့်ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။

“ ဘွပ်…..ဗြစ်…..ဗြစ်…..”

“ အမလေး အစ်ကိုရဲ့…. အားပါးပါး……. ရှီး…..”

ကျမတကိုယ်လုံး တုန်ခါသွားတာပဲ။ လက်နှစ်ဖက်နဲ့လည်း ကိုမင်းရဲ့ခါးကို တင်းတင်း သိုင်းဖက်လိုက်မိတယ်။ သူ့လီးချောင်းကြီးက အဖုတ်ထဲ အဆုံးမြုပ်ဝင်နေပါပြီ။ အကြပ်အသိပ်ပါပဲ။

“ လီး အဆုံးထိဝင်သွားပြီ နုနုခင်….”

“ ဟုတ်….ဟုတ်လား….”

“ ဆောင့်လိုးမယ်….နာရင်ပြောနော်…..”

“ အင်း….”

ကိုမင်းက လီးကြီးကို အသာဆွဲထုတ်လိုက် အားထည့်ပြီး ဖိချလိုက်နဲ့ တစ်ချက်ခြင်း ခပ်မှန်မှန် ဆောင့်လိုးပါတော့တယ်။ လိုးရင်း နို့အုံတွေကိုလည်း ဆွဲတယ်။ သူနို့ကိုင်တာ တော်တော်ကြမ်းတယ်ရှင်။ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ပြီး ညှစ်တာ။ အတော်နာတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမ အဖို့ကလည်း ဒီလို နာတာကိုပဲ စွဲမက်စရာ ကောင်းနေတာမို့ နို့ကို အတင်းမဆွဲဖို့ တောင်းပန်တာတွေ ဘာတွေ မလုပ်ပါဘူး။ ကြိုက်သလိုဆွဲ ကြိုက်သလိုညှစ်ဆိုပြီး ပုံအပ်ထားလိုက်ပါတယ်။

“ ဘယ့်နှယ်လည်း ဖင်အောက်မှာ တင်အုံးခုပြီး ခံရတာ ပိုထိတယ် မဟုတ်လား….”

“ ဟုတ်တယ်…. အစ်ကိုရယ်…. လီးဝင်ပိုနက်တယ်…. အား….. အား….”

“ အစေ့ကိုလည်း ကောင်းကောင်း ပွတ်မိတယ် မဟုတ်လား…..”

“ အင်း….အင့်….အို…အို….”

စကားပြောရင်း လီးကိုလည်း မှန်မှန် ဆောင့်ဆောင့် လိုးသွင်းနေတာမို့ ကျမရဲ့ ပြန်ပြောတဲ့ စကားသံတွေမှာ ရေရွတ်မြည်တမ်းသံတွေ ညီးသံတွေရော ပါသွားနေတယ်။

“ ဘွပ်…. ဘွပ်….. အား…. အား…… ဟား….. ဘွပ်….. ဘွပ်….. အိ… အာ့….. ဘွပ်….. ပြွတ်…. ဗြစ်….. ဗြစ်….. ဟင့်…..”

“ နင့်ကို နင့်ယောက်ျားက ဘယ်လိုပုံစံနဲ့လိုးလဲ…”

“ ဘွပ်….. အင့်…. ပက်လက်ပဲ….. အား…. အိ…. ဘွပ်….. ဘွပ်…..

“ အခု ငါလိုးနေသလို ကိုယ်တုံးလုံးချွတ် ဖင်အောက်မှာ ခုထားပြီး လိုးတာလား….”

“ ဘွပ်…. ဘွပ်…. အား….. ပါး….. အစ်ကိုရဲ့…. ဟင့်…. မဟုတ်ပါဘူး…..”

“ ဘယ်လိုမျိုးလဲ….”

“ ဘွပ်…. အာ့…. ထဘီလှန်ပြီး တက်ချတာပါ….. ဘွပ်…. ဗြစ်… ဗြစ်…. အို…. အမေ့…..”

ကိုမင်းဟာ စကားပြောတာတွေကို ခဏဆိုင်းပြီး ခပ်သွက်သွက် ဆက်တိုက် ဆောင့်လိုးပေးတယ်။ ဆယ်ချက်လောက်တော့ ရှိမလားပဲ။ ကျမဆို ကော့ကော့တက်သွားတာပဲ။ ပြီးလုလုလည်း ဖြစ်လာတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကိုမင်းက ဆောင့်ချက်တွေကို ရပ်လိုက်ပါတယ်။

“ အိပ်ခန်းထဲရောက်ရင် ကုန်းပေးမယ်ဆို….”

“ အခုကုန်းနေတာပဲ မဟုတ်လား ကိုမင်းကလဲ…..”

“ ဒါကုန်းတာ မဟုတ်ဘူးဟ…”

“ ဟင် ကုန်းတယ်ဆိုတာ အလိုးခံရတာကို ပြောတာ မဟုတ်ဘူးလား….”

“ ဟုတ်တော့ ဟုတ်တယ်….. ဒါပေမယ့် မဟုတ်ဘူး…..”

“ ဘယ်လိုလဲ ကျမ နားမလည်ဘူး ရှင်ပဲပြော….”

“ ကုန်းတယ်ဆိုတာ လေးဘက်ထောက် ဖင်ဗူးထောင်း ထောင်ပေးတာကို ပြောတာ…. ကဲ ကုန်းပေတော့….”

ပြောပြောဆိုဆို ကိုမင်းက ကျမ စောက်ပတ်ထဲက လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး ကျမအပေါ်က ဆင်းသွားတယ်။ ပြီးလုလုဖြစ်နေတဲ့ ကျမ အရမ်းကို ဟာတာတာကြီး ဖြစ်သွားတာပေါ့။

“ ကိုမင်း မတရားဘူးကွာ…. သူများပြီးခါနီးမှ လီးဆွဲထုတ်သွားတယ်…. တကယ်ပဲ…..”

“ လေးဘက်ကုန်းပြီး အလိုးခံရင် နင်ပိုပြီး အရသာတွေ့မှာပါ…. နင့်ကို တစ်ခါမဟုတ်ဘူး သုံးလေးခါ ဆက်တိုက်ပြီးသွားအောင် ငါ လုပ်ပေးမယ်….. ကဲပါ ကုန်းမှာသာ ကုန်းစမ်းပါဟာ ငါလည်း ဆက်လိုးချင်နေတာ….”

လေးဘက်ကုန်းပြီး အလိုးခံရတာ လီးဝင်ပိုနက်ပြီး ပိုထိတယ် ပိုအရသာရှိတယ်ဆိုတာ ကျမ သိတာပေါ့။ ကျမ ယောကျ်ားလည်း ဒီလိုမျိုး လုပ်ပေးခဲ့ဖူးတာပဲ။ ဒါကြောင့် သိပ်စောဒက တက်မနေဘဲ ပက်လက်လှန် အိပ်နေရာကနေ ဆတ်ကနဲထပြီး လေးဘက်ထောက် ကုန်းပေးလိုက်တယ်။ ဒူးတုတ်ပြီး ဖင်ဗူးထောင်းထောင်ပေးတာ ပိုကောင်းမှန်းသိပေမယ့် သူ့ကို စချင်တာကြောင့် ခပ်ရိုးရိုးပဲ လေးဘက်ထောက်ပေးလိုက်တယ်။

“ ဒီလိုမျိုးလားဟင်…. ကိုမင်း….”

“ မဟုတ်ဘူး… နင့်ယောကျ်ားက နင့်ကို ဖင်ထောင်ကုန်းခိုင်းပြီး မလိုးဖူးဘူးလား….”

“ ဟင့်အင်း…. ပက်လက်ပဲ လုပ်တာ….”

ကျမ လိမ်ပြောလိုက်တယ်။ သူကလည်း ယုံသွားတာမို့ ကျမကြိတ်ပြီး ရယ်ချင်မိတယ်။

“ ကိုယ်ရှေ့ပိုင်းကို မွေ့ယာပေါ် ပြားကပ်နိုင်သမျှ ပြားအောင်နှိမ့်ချပြီး တင်ပါးဆုံကြီးကိုတော့ ကော့နိုင်သမျှ ကော့ထောင်ထား…. ဒူးနှစ်ခုကို စေ့မထားနဲ့လေ…. ခပ်ခွာခွာလေးကွထား…. အေး ဟုတ်ပြီ….”

သူက ကျမနောက်မှာ ဒူးထောက်ပြီး ဝင်ထိုင်ပြီး ကျမရဲ့နောက်ကို စူထွက်နေတဲ့ စောက်ပတ်ဝကို လီးကြီးတေ့လိုက်ပါတယ်။

“ ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးမယ်နော်…. ခံနိုင်ပါ့မလား…..”

တေ့ထားသောလီးကို မသွင်းသေးဘဲ ကိုမင်းက မေးတယ်။ သူ့လက်ချောင်းကလည်း ကျမရဲ့ဖင်ဝကို တေ့ကပ်ပွတ်ပေးနေတယ်။

“ ရတယ်….. အစ်ကို…. ကြိုက်သလိုသာ သွင်း…. ဟင်း…. ဟင်း…. ကျမ အရမ်းခံချင်နေတာ အစ်ကိုရဲ့…. လုပ်စမ်းပါ….”

“ နာတော့ နာမယ်နော်….”

“ ရတယ်….အစ်ကို…..ရတယ်….”

“ ကိုင်း….လာပြီ….”

“ ဘွပ်….ပလွတ်….ပြွတ်….ဗြစ်…..ဗြစ်….”

“ အမလေး…. လေး….. သေပါပြီ အစ်ကိုရဲ့…. .အာ့…. အား…..”

ကြမ်းမယ့်ကြမ်းတော့လည်း နည်းနည်းလေးမှတောင် မသက်ညှာတော့ပါလားရှင်။ တကယ်ရက်စက်တယ်။ ဆယ်လက်မနီးပါးရှည်ပြီး လုံးပတ်က ငါးမတ်လုံးလောက် တုတ်တဲ့ သူ့လီးချောင်း ရှည်ရှည်တုတ်တုတ်ကြီးကို တစ်ချက်တည်းနဲ့ အဆုံးဝင်အောင် တအားကုန်ကို ဆောင့်သွင်းလိုက်တာ။ ကျမ စောက်ပတ်ထဲ အောင့်သွားတာပဲ။ စောက်ခေါင်းဝဟာလည်း ကျိန်းစပ်သွားတာပဲ။ သားအိမ်ထဲကို လီးဒစ်ပြဲကြီး တရှိန်ထိုး ဝင်ဆောင့်လာတာကြောင့် အရမ်းကို နာသွားတာပဲ။ ဒါတင် ဟုတ်ပါရိုးလား….။

စောက်ပတ်ထဲ သူ့လီးချောင်းကြီး တအားဆောင့်ထိုးသွင်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ ကျမဖင်ခေါင်းပေါက်ထဲကိုလည်း သူ့လက်ချောင်းကို ဆတ်ကနဲ ဖိထိုးသွင်းတယ်။ ဒါပေမယ့်ရှင်….. အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျမဟာ ပြီးသွားရပါတော့တယ်။ တကိုယ်လုံးအကြောတွေ အရမ်းဆူပွက်သွားရပါတယ်။ အရမ်းနာကျင် ကျိန်းစပ်နေတဲ့ အချိန်မှာပဲ ထူးကဲတဲ့ ကာမအရသာလည်း တွေ့ပြီး သိပ်ကောင်းနေရပါတော့တယ်။ နာတာနဲ့ အရသာ ရောထွေးနေတယ်။ ကာမအရသာက ထိမိလွန်းတာကြောင့် နာကျင်တာကိုလည်း ဝေဒနာမထင်တော့ဘူး။ အရသာတစ်မျိုးအဖြစ် မက်မက်မောမော ခံစားရပါတယ်။

“ အား… အား…. ရှီး…. ထွက်ကုန်ပြီ…. အစ်ကိုရ…. အား…. အား…. အား….. ကျမ ပြီးသွားပြန်ပြီ….. အမလေးနော်…. ဟင်း….. ဟင်း….. ဟင်း…..”

“ ဖင်ကြီးကို ကော့ထောင်ပေးထား ညွှတ်ကျမသွားစေနဲ့…..”

ကိုမင်းက အံကြိတ်ပြီး ပြောတယ်။ စကားဆုံးတာနဲ့ တရကြမ်းဆောင့်ပြီး လိုးပါတော့တယ်။ ကျမဟာလည်း ပြီးသွားခဲ့ပေမယ့် သူ့ဆောင့်လိုးတာ အရှိန်မပျက်ဘဲ အရသာလည်း ကောင်းရအောင်လို့ ဖင်ကြီးကို ဆက်ပြီး ကော့ထောင်ပေးထားတယ်။ ပြီးသွားပြီဆိုရင် မောဟိုက်နွမ်းလျတာပဲ မဟုတ်လား။ ခြေပစ်လက်ပစ်ကို ဖြစ်သွားတတ်တာ။ ကျမလည်း ဒီလိုပဲပေါ့။ ဒူးတောင် ကောင်းကောင်း မခိုင်ချင်တော့ဘူး။

ဒါပေမယ့် ကိုမင်းက ဆက်ပြီး တအားဆောင့်လိုးနေတာမို့ သူ့အဖို့ အရသာကောင်းအောင် ဆက်ပြီး ဖင်ကို ကော့ပေးထားတာ။ ဒီလို သူ့အပေါ် စေတနာထားလို့လား မပြောတတ်ပါဘူး။ ဖင်ကို ကော့ထောင်ပေးပြီး ဆောင့်လိုးတာ ဆက်ခံနေလိုက်တာ ဆယ်ချက်ကျော်ကျော်လောက် အဆောင့်လည်း ခံပြီးရော ကျမရဲ့ ကာမရမ္မက်စိတ်ဆန္ဒတွေ ပြန်ပြီး နိုးကြွလာတယ်။ ပြန်ပြီး နှာထန်လာတယ်။ တကယ် အံ့သြစရာကောင်းတယ်ရှင်။

တစ်ချီပြီးသွားလို့ နုံးချိမောဟိုက်ပြီး ဒူးတောင် မခိုင်ချင်တော့သလိုလို ဖြစ်နေရတဲ့ ကျမဟာ ဟော အခုတော့ ဘယ်ကနေဘယ်လို အားအင်တွေ ပြန်ပြည့်လာသလဲ မသိဘူး။ ကျမဟာ ဖင်ကြီးကို ကော့ပေး ရမ်းပေး ခါးကို ဝေ့ဝိုက်ပေးပြီး ဆောင့်လိုးသမျှ အားရပါးရကို ခံနေမိပါတယ်။ မောတာပန်းတာတွေ အကုန်ပျောက်ကုန်ပြီလေ။

“ ဘွပ်…. ဘွပ်…. ပလွတ်…. ပြွတ်…. ဗြစ်…. ပြွတ်…. ဗြစ်…. ဗြစ်…..”

“ အား…. ဟား…. အား…. ဆောင့်ပါ အစ်ကိုရဲ့….. အား…. ဟား…. ကောင်းလိုက်တာ…. အစ်ကို ဆောင့်လိုးတာ သိပ်ခံလို့ကောင်းတာပဲ….. ဆောင့်ပါ …… ဆောင့်ပါ….. အမလေးနော်…. အီး…. ဟီး…..”

“ ဆောင့်လိုးတာပဲ ခံလို့ကောင်းတာလား နုနုခင်ရဲ့…. ဖင်ပေါက်ကို ထိုးကလိပေးတာကော မကောင်းဘူးလား…..”

ကိုမင်းက မေးရင်း ကျမဖင်ပေါက်ထဲ ထိုးမွှေနေတဲ့ လက်ချောင်း အဝင်အထွက်ကို ခပ်သွက်သွက် ခပ်မြန်မြန် ပိုလုပ်ပေးတယ်။

“ အား…. ရှီး…. ကောင်းပါတယ်…. အစ်ကိုရ…. ကောင်းပါတယ်…. အား…. ဟား…. အင့်…. ဟင့်…. အင့်…..”

“ ပြွတ်…. ဗြစ်…. ပလွပ်…. ဘွပ်….. ဘွပ်…. ပြွတ်…. ဗြစ်….. ဗြစ်…..”

“ အာ့…..ဟား….အ…အာ့….အား…..ဟင်း…..”

ကျမဟာ ဒီတခါ ဘယ်လိုဖြစ်တယ် မသိပါဘူး။ ကျမ စိတ်တွေကို ဘယ်လိုမှမချုပ်တီးနိုင်ဘဲ ခဏ ခဏပြီးချင်နေရပါတယ်။ အခုလည်း ကျမရဲ့ တကိုယ်လုံးဟာ မရိုးမရွနဲ့ တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်လာရပြန်ပါပြီ။ ဒီအချိန်မှာပဲ လီးတန်ကြီး တဝက်လောက်ကိုသာ ဆွဲထုတ်ပြီး ဆောင့်လိုးနေတဲ့ ကိုမင်းဟာ ကျမ စောက်ခေါင်းထဲကနေ သူ့ရဲ့လီးချောင်းကြီးကို တဆုံးနီးပါး ဆွဲထုတ်ပြီး (၄)(၅) ချက်လောက် အားကုန် ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တဲ့အခါမှာပဲ ကျမဟာ တစ်ချီထပ်ပြီး ပြီးသွားရပါတော့တယ်။

ကျမရဲ့ တကိုယ်လုံး ဖျတ်ဖျတ်လူးသွားရာမှ ပြန်ပြီး ငြိမ်သက်သွားစမှာပဲ ကိုမင်းက သူ့လီးချောင်းကြီးကို ကျမရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကို တအားဖိစိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ သုတ်ရည်များကို ဒလဟော ပန်းထည့်လိုက်ပါတော့တယ်ရှင်…..။


ပြီးပါပြီ။



Wednesday, January 6, 2010

လှထိတ်ခေါင် (စ/ဆုံး)

လှထိတ်ခေါင် (စ/ဆုံး)

ဇာတ်လမ်း – မန္တလာမောင်မောင်တုတ်

ဒေါ်လွင်မာထက် ဆိုသည်မှာ ‘ထက်’ ဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီကြီး၏ ပိုင်ရှင်လည်း ဖြစ်သည်။ သူမသည် ကိုယ်တိုင်က အင်ဂျင်နီယာတစ်ဦး ဖြစ်သည့်အပြင် ပြည်ပသို့လည်း အကြိမ်ကြိမ် သွားရောက်၍ သင်တန်းအမျိုးမျိုး တက်ရောက်အောင်မြင်ခဲ့သူ တစ်ဦးလည်း ဖြစ်သည်။ သူမသည် လုပ်ငန်းလုပ်ရာတွင် စေ့စပ်သေချာသည်။ တိကျ ပြတ်သားသည်။ စေတနာ ကောင်းသည်။ လုပ်ငန်းနှင့် ပတ်သက်လျှင် မည်သူ့ကိုမှ အားမနာတတ်။ တိတိကျကျ ဆောင်ရွက်တတ်သည်။

လွင်မာထက်၏ လက်ထက်ကြမှ ကုမ္ပဏီ၏ လုပ်ငန်းများသည် အံသြဖွယ် အောင်မြင်၍လာရပြန်တော့ လွင်မာထက်၏ ဂုဏ်သတင်းက စီးပွားရေး လောကတွင် သတင်းကြီးခဲ့သည်။ ထိုဂုဏ်သတင်းတို့တွင် လွင်မာထက်၏ ဆောင်ရွက်မှု အောင်မြင်မှု၊ အရည်အချင်းရှိမှုတွေသာမက သူမ၏အလှဂုဏ် သတင်းကလည်း ကြီးမားလှသည်။

အသက် (၂၆) နှစ်အရွယ် လွင်မာထက်သည် ငယ်စဉ်ကလို နုနယ်လှပမှုမျိုး မဟုတ်ဘဲ ပြည့်စုံသော အလှပိုင်ရှင်တစ်ယောက် ဖြစ်လေသည်။ ပင်ကိုယ်အရည်အချင်းကလည်းရှိ ဓနဥစ္စာကလည်း ပြည့်စုံလှရက်လွန်းသူ တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်နေပြန်တော့ လွင်မာထက်ကို တမ်းတမက်မောသူများ လက်တွဲလိုသူများ ကမ်းလှမ်းသူများဖြင့် ဝိုင်းဝိုင်းလည်၍ နေရသည်။

လွင်မာထက်တွင် ချစ်တတ်တဲ့ နှလုံးသား ကြင်နာတတ်တဲ့ စိတ်တွေက မရှိတာတော့ မဟုတ်ပါ။ သို့ရာတွင် သူမ ဘဝတက်လမ်းအတွက် ကြိုးစားခဲ့ရခြင်း၊ ပတ်ဝန်းကျင် အခြေအနေများကြောင့် သိုသိပ်စွာ နေခဲ့ရခြင်းတို့ကြောင့် အရွယ်ရောက်သူ ကျန်းမာသန်စွမ်းသူတိုင်း ခံစားရမြဲ ဓမ္မတာဖြစ်လေသော သွေးသား ဆန္ဒများကိုပင် မျိုသိပ်၍ ချိုးနှိမ်ကာ ထားခဲ့ရလေသည်။

——————————————-

မျိုးဝင်းပိုင် တစ်ယောက် အလုပ်ဝင်ခဲ့သည်မှာ တစ်လကျော်ကျော်မျှပင် ရှိခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုကာလအတောအတွင်း မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူ၏ အလုပ်တာဝန်များကို ကျေပွန်စွာ ဆောင်ရွက်ခဲ့၏။ လွင်မာထက်က မျိုးဝင်းပိုင်ကို သူမ၏ ရုံးခန်းထဲသို့ခေါ်ကာ မကြာခဏ အလုပ်ခိုင်းစေတတ်သည်။ ထို့ပြင် မျိုးဝင်းပိုင်ကို လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ရုံးခန်းထဲသို့ ခေါ်၍ အလုပ်များလုပ်စေခဲ့ရာတွင် ဆောင်ရွက်ရန် အလုပ်များပြီးလျှင် သူမသည် မျိုးဝင်းပိုင်ကို အအေး၊ ကော်ဖီ၊ မုန့် စသည်တို့ဖြင့် ဧည့်ခံကျွေးမွေးလျှက် စကားစမြည် ပြောတတ်သေးသည်။

ထိုအခါမျိုးတွင် ရင့်ကျက်တည်ငြိမ် အိန္ဒြေရှိလွန်းသော ဒေါ်လွင်မာထက်၏ ဟန်ပန်မျိုး မဟုတ်တော့။ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ရင်းနှီးခင်မင်လွန်းစွာဖြင့် ရှိနေသော ငယ်သူငယ်ချင်းမလေး တစ်ဦးပမာ အသွင်မျိုးကို ဆောင်ကာ ရယ်ရယ်မောမော နောက်နောက်ပြောင်ပြောင်ဖြင့် လွင်မာထက် တစ်ယောက် ရှိနေတတ်လေသည်။ ထိုသို့သော အခါမျိုးတွင် ခေါ်ဝေါ်သုံးနှုန်းသော အခေါ်အဝေါ်လေးတွေကလည်း တမျိုးလေး ပြောင်းသွား၏။ မျိုးဝင်းပိုင်ကို လွင်မာထက်က “မောင်လေး” ဟု ခေါ်ဝေါ်သုံးနှုန်းသည်။

မျိုးဝင်းပိုင်ကတော့ စ၍အလုပ်မဝင်မှီ အင်တာဗျူးဖြေကတည်းက “မမ” ဟုသာ သုံးစွဲခဲ့ရာမှ ယခုတော့ “မမထက်” ဟုပင် တရင်းတနှီး ခေါ်ဝေါ်၍နေချေပြီ ဖြစ်သည်။ နှစ်ဦးတည်းရှိနေသော အခါမျိုးတွင် ပေါ့ပါးလတ်ဆတ်၍နေသော “မမထက်” ၏ မျက်နှာလှလှလေးကို မျိုးဝင်းပိုင်သည် တိတ်တခိုး ငေးကြည့်မိတတ်သည်။ ကြည့်ဖန်များလာတော့ မျိုးဝင်းပိုင်သည် ခပ်ရဲရဲပင် ငေး၍ ကြည့်တတ်လာသည်။ ဒီလိုဖြစ်အောင်ပင် လွင်မာထက်က ဖန်တီးပေးနေတာလား မသိ။

ဒါတင်မဟုတ်သေးပါ။ မျိုးဝင်းပိုင်သည် မမထက်၏ ချောမောလွန်းသော မျက်နှာလေးနှင့် အပြုံးလှလှလေးတင်သာမက မမထက်၏ အချိုးကျနစွာဖြင့် ရှိနေသော လှပလွန်းသည့် ကိုယ်လုံးလေးကိုပါ ငေး၍ ကြည့်တတ်သည်။ သူရှိရာဖက်သို့ တခါတရံမျိုးတွင် ကျောခိုင်းကာ သွားလာလှုပ်ရှားနေသော မမထက်၏ တပွေ့တပိုက်ကြီးဖြစ်ကာ အိထွေးတုန်ခါလျှက်ရှိသော ဖင်သားကြီးများကိုလည်း မျိုးဝင်းပိုင် တစ်ယောက် မျက်တောင်မခတ်ကြည့်ကာ ရမ္မက်များ ထန်ခဲ့ရသည်မှာလည်း ကြိမ်ဖန်မနည်းတော့ပေ။

မျိုးဝင်းပိုင် တစ်ယောက် မမထက်ကို စိတ်ကူး၍ သာယာတတ်လာသည်။ မမထက်ကို စွဲလန်းတမ်းတရင်း စိတ်ကူးယဉ်ကာ သာယာနေခဲ့ရသော အကြိမ်များလည်း တဖြေးဖြေးများ၍လာခဲ့ရသည်။ အချိန်ကာလ တဖြေးဖြေး ကြာလာသည်နှင့်အမျှ မျိုးဝင်းပိုင်သည် မမထက်ကို စွဲလန်းသထက် စွဲလန်းတမ်းတကာ ရင်မောစွာဖြင့် ချစ်ခဲ့မိပေပြီ။

မမထက်သည်လည်း မျိုးဝင်းပိုင်ကို ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံလာကာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ အနီးသို့ သူမသည် တဖြေးဖြေး နီးကပ်စွာဖြင့် ရောက်၍လာခဲ့ရပေသည်။ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ မျက်နှာလေးကို ဂရုတစိုက် ကြည့်လိုက်မိသော အချိန်ကစ၍ သူ၏နုငယ်သော မျက်နှာလေးသည် သူမ၏ရင်ဝယ် ငြိတွယ်ခဲ့ရလေသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ပြောဟန် ဆိုဟန် လှုပ်ရှားဟန်လေးများကို တွေ့ဖန်များလာတော့ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်ကို ခင်တွယ်လာခဲ့ရသည်။

တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ရင်းနှီး၍လာခဲ့ရပြန်တော့ မျိုးဝင်းပိုင်၏ အပြုံးလေး မျိုးဝင်းပိုင်၏ စကားသံလေးတို့ကို လွင်မာထက်က စွဲလန်း၍လာခဲ့ရသည်။ သူမသည် ဘယ်နေရာဘဲရောက်ရောက် ဘာဘဲလုပ်နေ လုပ်နေ မျိုးဝင်းပိုင်၏ပုံရိပ်က လွင်မာထက်၏ အတွေးအာရုံထဲတွင် သွားလာလှုပ်ရှားနေခဲ့ရသည်။ လွင်မာထက်၏ ရင်တွင်းမှ တစ်ခုတည်းသော နှလုံးသည်း ပွတ်သည် ရှင်သန်လာခဲ့ရပြီး နွေးထွေးသော ရင်လှိုင်း ဂယက်လေးများနှင့်အတူ အချစ်များစွာတို့ကို ပေါက်ပွားကာ သူမ၏ အသွေးအသားများထဲသို့ စိမ့်ဝင်ပျံ့နှံ့စေခဲ့ရပြီဖြစ်၏။ “မမထက်” သည် မောင်လေးကို အချစ်များစွာဖြင့် စွဲလန်းမြတ်နိုးစွာ ချစ်ခဲ့ရလေပြီ ဖြစ်တော့၏။

ချစ်သောသူနှင့် ဆုံတွေ့နေရသော အချိန်လေးအတွင်းဝယ် လွင်မာထက်၏ရင်ဝယ် အေးချမ်းကြည်နူးစွာ ခံစားနေရသည်။ ထို့ပြင် ချစ်သူအပါးတွင် ရှိနေစဉ်အခါတွင် သူမသည် နုငယ်ကာ ဆယ်ကျော်သက်လေးသဖွယ် ဖြစ်သွားရပြီး လန်းဆန်းပေါ့ပါး၍ နေခဲ့ရသည်။

မမထက်သည် ချစ်သူအပါး၌ ရှိနေချိန် ကာလလေးကို ကြိမ်ဖန်များစွာ ကြုံတွေ့ချင်လာသည်။ ထိုအချိန်လေးကိုလည်း ကာလကြာရှည်စွာ ရှိစေချင်လာသည်။ အတူနေရရင်ဟူသော စိတ်ကူးလေးတွေက လွင်မာထက်၏ရင်ဝယ် မကြာခဏဆိုသလို ပေါ်ပေါက်၍ ခံစားနေရသည်။

“မောင်လေး” ကလည်း သူမအပေါ် စိတ်ဝင်တစား ရှိလာသည်ကို မမထက်သည် မိန်းမသားပီပီနှင့် နေခဲ့သည်။ ထိုသို့ စတင်၍ သိလိုက်ရသော အချိန်တွင် သူမခံစားလိုက်ရသော ကြည်နူးမှုမျိုးသည် လွင်မာထက်အဖို့ ဒီတသက် ဒီတစ်ခါသာ ခံစားရဖူးသည် ဖြစ်သည်။ သူမကို စိတ်ဝင်တစားရှိနေသူ သူမချစ်မိသူ တစ်ယောက်က ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေကို ဖွင့်ဟလာစေကြောင်း တိတ်တခိုး ဆုတောင်းနေမိခဲ့သည်။ ချစ်မိသူမှ ဖွင့်ဟလာနိုင်စေရန်လည်း လွင်မာထက်သည် လမ်းကြောင်းပေးခဲ့သည်။ ဒါ့အပြင် အမူအရာများဖြင့်လည်း လမ်းခင်းပေးခဲ့သည်။ ဒီလို လမ်းကြောင်းပေးခဲ့ရသော အကြိမ်တို့သည်လည်း မရေတွက်နိုင်တော့ပေ။ ကြိမ်ဖန်များစွာပင် ဖြစ်သည်။

သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပိုင်းခြားထားသော သာမန် ဝန်ထမ်းငယ်လေး တစ်ယောက်နှင့် ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်ဟူသော တံတိုင်းသည် ကြီးမားထူထဲလွန်းလှသည်။ ချစ်မိသောသူမှ သူမဆီသို့ ထိုတံတိုင်းအား ကျော်လွန်အောင် ထိုးဖောက်နိုင်စွမ်း မရှိခဲ့ပေ။ အင်အားကြီးမားသော သူမကသာ ထိုတံတိုင်းကို ချိုးဖျက်၍ ချစ်သူအတွက် လမ်းခင်းရမည်သာ ဖြစ်သည်။ သူမတို့နှစ်ယောက်ကို ပိုင်းခြားထားသော ကြီးမားထူထဲ လွန်းသည့် ထိုတံတိုင်းကို ချိုးဖျက်နိုင်ရန် အင်အားတွေ သူမတွင် ရှိနိုင်ပါ့မလားဟူသော အတွေးတွေက အချစ်ကို တမ်းတနေရသော လွင်မာထက်၏ ရင်ကို ခိုဝင်၍ လာခဲ့ရပါတော့သည်။

“…သမီးရေ…..ခဏ…”

“…ဟုတ်ကဲ့…မေမေ….”

ရုံးသွားရန်အတွက် ထွက်လာခဲ့သော လွင်မာထက်သည် ဧည့်ခန်းထဲသို့ အရောက်မှာပင် မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်သိန်းလွင်က လှမ်း၍ခေါ်လိုက်သဖြင့် မိခင်၏ အနားသို့ ရောက်၍သွားရသည်။ ပြီးတော့ မိခင်ဖြစ်သူ၏ရှေ့ရှိ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်သည်။

“….မေမေ…ဘာများပြောမလို့လဲ….ဟင်…”

“….တခြားမဟုတ်ပါဘူး… သမီးရယ်…. မေမေ… တရားစခန်း တစ်လဝင်ဖို့အတွက် ကိစ္စပါ……”

“….ဝင်လေ မေမေရာ၊ အိမ်မှာလည်း မသိန်းနုတို့ လင်မယား ရှိနေတာဘဲ..”

“…ဒါတော့ ဒါပေါ့သမီးရယ် မေမေကလဲ သမီးကို စိတ်မချဘူး…. အဲဒါ သမီးဒေါ်လေး ခင်ခင်မိကို အိမ်မှာ ခေါ်ထားမလားလို့….”

မိခင်ဖြစ်သူ၏စကားကို ကြားလိုက်ရသော လွင်မာထက်တစ်ယောက် စဉ်းစားရ ကြပ်၍ သွားရသည်။ သူမ၏ဒေါ်လေး ခင်ခင်မိဆိုတာက မိခင်ဖြစ်သူ၏ ညီမအငယ်ဆုံး ဖြစ်သည်။ အသက်က (၃၃) နှစ်မျှသာ ရှိသေးပြီး ယောကျာ်းက (၃) ယောက်ပင် ရဘူးခဲ့သူဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်လည်း လွင်မာထက်၏ ဖိုးဖွားများရှိစဉ်ကတည်းက အမွေပြတ် ကြော်ငြာထားတာဖြစ်ပြီး ဘိုးဘွားများ မရှိတော့မှ မိခင်ဖြစ်သူက ကူညီစောင့်ရှောက်ခဲ့ပြီး ပြန်၍ အဆက်အသွယ်ရနေခြင်း ဖြစ်သည်။

“…..တစ်လလောက်ပဲ သမီးရယ်… နောက်ပြီး သူ့ယောကျာ်းကို ခေါ်မလာဖို့ မေမေဘဲ ပြောပါ့မယ်…. ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား သမီး…. ဟင်…”

မတတ်နိုင်တော့ပါ။ မိခင်ဖြစ်သူ စိတ်ချမ်းသာစေရန်နှင့် တရားစခန်းဝင်မည့် မိခင်ဖြစ်သူ နောက်ဆံမတင်းရန်အတွက် လွင်မာထက်သည် တစ်လထဲဘဲဟူ၍ စိတ်ကိုလျှော့ကာ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရလေတော့သည်။

“….သူတစ်ယောက်ထဲ လာနေမယ်ဆိုရင်တော့ မေမေသဘောပါဘဲ။ ဒေါ်လေးကို ခေါ်ထားခဲ့ပေါ့…. အော်… မေမေက ဘယ်တော့လောက် တရားစခန်းဝင်မှာလဲ…”

“……သဘက်ခါလောက် စပြီးဝင်မယ် သမီး…. ကဲကဲ… သမီးလည်း ရုံးနောက်ကျနေဦးမယ် … သွားရင်လည်း…. သွားတော့ကွယ်….”

“….ဟုတ်ကဲ့….မေမေ……”

ဟူ၍ ပြောလိုက်ရင်းကပင် ထိုင်ရာမှ အသာထကာ လွင်မာထက်သည် ထွက်၍ လာခဲ့ပါတော့သည်။

——————————————-

ဒီနေ့ ရုံးပိတ်ရက် ဖြစ်သော်လည်း လွင်မာထက်မှာထား၍ မျိုးဝင်းပိုင်သည် လွင်မာထက်၏ အိမ်သို့ နံနက် (၉) နာရီအချိန်တွင် ရောက်၍လာခဲ့ရသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်တစ်ယောက် ရောက်၍လာသည်ဆိုသည်နှင့် အသင့်ပင် စောင့်၍နေသာ လွင်မာထက်က မျိုးဝင်းပိုင်ကို ကားမောင်းခိုင်းကာ ထွက်လာခဲ့ကြတော့၏။ အမြဲတမ်းပင် ခပ်ရိုးရိုးသာ ဝတ်တတ်သော လွင်မာထက်တစ်ယောက် တစ်ခါမှ သူမဝတ်စားထားတာ မတွေ့ဖူးသော အဝတ်အစာမျိုးကို ဝတ်လျှက် လှချင်တိုင်း လှ၍နေရသော လွင်မာထက်ကို မျိုးဝင်းပိုင် တွေ့မြင်ခဲ့ရလေသည်။

လွင်မာထက်သည် ခြေသလုံးလေး နောက်ဖက်တွင် ခွဲထားသော အခွဲလေးပါသည့် စကပ်အနက်ရောင်လေးကို ဝတ်ထားပြီး သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းတွင်တော့ ငုဝါရောင် လက်ပြတ် ရင်စေ့ ခါးတင် အင်္ကျီလေးကို ဝတ်၍ထားလေးသည်။ ပြီးတော့ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ကျောလယ်သာသာ ဆံပင်လေးကို နောက်စေ့တွင် ခပ်မြင့်မြင့်လေးစု၍ မြင်းမြီးပုံစံလေးချထားသည်။ သူမ၏ မျက်နှာလေးမှာတော့ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေး လိမ်းထားကာ နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာကိုတော့ နီနီရဲရဲလေး ဆိုး၍ထားလေသည်။

တစ်ခါမှ သူများမောင်းသည့် ကားကို ရှေ့ခန်းတွင် မလိုက်ခဲ့ဖူးသည့် လွင်မာထက်သည် ယခု မျိုးဝင်းပိုင် မောင်းသော ကားကို မျိုးဝင်းပိုင်နှင့် ယှဉ်ကာ ကားရှေ့ခန်းတွင် ထိုင်၍ လိုက်ပါခဲ့လေသည်။ သူမဆီမှ ပျံ့လွင့်၍လာသော သင်းပျံ့သည့် ရနံ့များသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ရင်ကို ရိုက်ပုတ်လှုံ့ဆော်လျှက် ရှိလေသည်။ သူတို့နှစ်ဦးကို သယ်ဆောင်၍လာသော ကားလေးသည် အမြန်နှုန်းမှန်မှန်ဖြင့် မောင်း၍လာခဲ့ရာတွင် နာရီဝက်ခန့် ကြာသောအခါ၌ လွင်မာထက် ညွှန်ပြသည့် ခြံဝန်းတစ်ခုထဲသို့ အသင့်ဖွင့်၍ထားသော ခြံတခါးမှတဆင့် ဝင်လိုက်သည်။

ကားလေးသည် ခြံဝန်းထဲသို့ ရောက်လျှင်ပင် မျိုးဝင်းပိုင်က လွင်မာထက်၏ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း ခြံတံခါးကိုပိတ်ကာ အတွင်းမှ မင်းတုံး ထိုးလိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ ကားပေါ်တက်၍ ကားလေးကို ခြံဝန်းကျယ်ကြီးအတွင်း မလှမ်းမကမ်းလေးတွင် ရှိနေ သော တစ်ထပ်တိုက်လေးဆီသို့ မောင်း၍လာခဲ့သည်။

တိုက်ကလေးရှေ့သို့ရောက်လျှင် ကားလေး ထိုးရပ်လိုက်သည် ဆိုသည်နှင့် လွင်မာထက်က ကားပေါ်မှဆင်းကာ တိုက်ကလေး၏ တံခါးကို သွား၍ ဖွင့်နေသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်ကတော့ ကားနောက်ခန်းထဲမှ ပစ္စည်းများကို ထုတ်ယူနေရင်း သူ၏အကြည့်များက နောက်ကျောပေးထားသော လွင်မာထက်ဆီသို့ ရောက်၍နေသည်။ သေးကျင်သော လွင်မာထက်၏ ခါးလေးအောက်မှ ဖင်သားစိုင်ကြီးများသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ရင်ကို လှိုက်ဖို၍လာစေခဲ့သည်။

တိုက်ထဲရောက်သည်နှင့် လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်ထဲမှ ပစ္စည်းများကိုယူ၍ ဆက်တီစားပွဲပေါ်တွင် စီကာစဉ်ကာ ချ၍နေသည်။ သူမရပ်၍ ပြင်ဆင်နေသည်က မျိုးဝင်းပိုင် ထိုင်နေရာနှင့် စားပွဲလေးအကြားတွင် ဖြစ်နေရာ လွင်မာထက်၏ ကားစွင့်မို့မောက်လျှက်ရှိသော ဖင်သားကြီးများမှာ မျိုးဝင်းပိုင်၏မျက်နှာ ရှေ့နားတွင် ကပ်လျှက် တွေ့မြင်နေရ၍ သူ၏ပုဆိုးတွင်းမှ လီးတန်ကြီးသည် မာတောင်၍ လာရတော့သည်။

ပြီးတော့ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ဘေးတွင် ကပ်လျှက်သား ထိုင်ချလိုက်သောအခါ အိထွေးလှသော သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ကိုယ်လုံးလေးနှင့် ထိထိမိမိ ဖိကပ်မိတော့သည်။ ထို့နောက် လွင်မာထက်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် လူးလွန့်ကာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ကိုယ်လုံးဖက်သို့ ပို၍ဖိကာ တိုးလိုက်ပြီး သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ငိုက်လျှက် လွင်မာထက်က မျိုးဝင်းပိုင်ကို မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။

“……မောင်လေး….ဆာရင် စားတော့လေ….”

“……..ကျွန်တော်…မဆာသေးဘူး….မမ….”

“…..မမလည်း မဆာသးဘူး…. နောက်မှ… အတူစားကြတာပေါ့…”

သူတို့နှစ်ယောက် ရှေ့ရှိ စားပွဲလေးပေါ်တွင်တော့ စားစရာတွေမှာ အပြည့်ပင် ဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်ကြပြီးနောက် စကားဆုံးသွားသော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်၏ ဆုံတွေ့နေသော မျက်လုံးလေးများကို မရုတ်သိမ်းဘဲ ခပ်ရဲရဲပင် မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်နေကြသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ မျက်နှာမှာ တစ်ထွာခန့်သာ ကွာဝေးတော့သည်။

ပြီးတော့ သူမဆီမှ လှပလွန်းသော အပြုံးလေးတစ်ချက် ပျံ့လွင့်သွားချိန်တွင်တော့ ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော မျိုးဝင်းပိုင်သည် လွင်မာထက်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို သိုင်း၍ဖက်လိုက်ပြီး သူမ၏ မျက်နှာလှလှလေးကို အငမ်းမရပင် နမ်းပါလေတော့သည်။ လွင်မာထက်ကတော့ သူမ၏မျက်နှာလေးကို အလိုက်သင့်လေး မော့ကာ ပြုံးပြုံးလေး လုပ်ပေးထားလေသည်။

ခဏအတွင်းမှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက သူမ၏ ဖူးဖူးလေးကြွနေသော နီနီရဲရဲ နှုတ်ခမ်းလေးများဆီသို့ ဖိကပ်လိုက်သည်နှင့်ပင် လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ နှုတ်ခမ်းများကို အရင်ဦးအောင် စုပ်နမ်းလိုက်ပြီး သည့်ခဏမှာပင် သူမ၏လျှာဖျားလေးက မျိုးဝင်းပိုင်၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ပွတ်သပ်၍ ပေးနေတော့သည်။

ထို့ပြင် လွင်မာထက်၏ လက်နှစ်ဖက်အနက် တစ်ဖက်က မျိုးဝင်းပိုင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ဖက်လိုက်ပြီး ကျန်တစ်ဖက်က သူ၏ခါးကို ဖက်လိုက်သည်။ ဘေးတိုက် ထိုင်လျှက်သား ဖြစ်သည့်အပြင် လွင်မာထက်မှာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးတစ်ခြမ်း ရောက်လျှက်ရှိနေသည်ဖြစ်၍ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ရှေ့ဖက်မှနေ၍ သူ၏ခါးကို ဖက်ထားသော လွင်မာထက်၏ လက်ဖျံလေးသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ပေါင်ရင်းကို အသာလေး ဖိကပ်မိတော့ရာ သူ၏ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်မတ်၍နေသော လီးတန်ကြီးကို သူမ၏လက်ဖျံလေးက အပေါ်မှ ဖိလျှက်သားလေး ဖြစ်နေတော့သည်။

နှစ်ဦးသား နှုတ်ခမ်းခြင်း ဂဟေဆက်ကာ အပြန်အလှန် နမ်းနေကြရင်းဖြင့် သူတို့နှစ်ဦး၏ ကိုယ်လုံးများမှာ တွန့်ကာ တွန့်ကာဖြင့် ဖြစ်လာကြတော့သည့်အလျောက် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ပုဆိုးတွင်းမှ မာတောင်၍နေသော လီးတန်ကြီးပေါ်သို့ ထိကပ်၍နေသော လွင်မာထက်၏ လက်ဖျံလေးမှာ လီးတန်ကြီးတစ်လျှောက် အရင်းမှအဖျား အဖျားမှ အရင်းသို့ တစ်ချက်ခြင်း ပွတ်ကာပေးနေသလိုဖြစ်၍ နေလေတော့သည်။ မကြာမီမှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်တဖက်က လွင်မာထက်၏ ရင်သား မို့မို့မောက်မောက်ပေါ်သို့ ကျရောက်၍လာသည်မှ သူမ၏နို့အုံကြီးကို ဝတ်ထားသော ဘော်လီအင်္ကျီလေးပေါ်မှပင် ဖိညှစ်၍ ပေးလေတော့သည်။

လွင်မာထက်ကလည်း သူမ၏ ရင်ဘတ်လေးကို ကော့၍ ကော့၍ ပေးလာပါတော့သည်။ ခဏအကြာ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ကွာအသွားတွင်တော့ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ မျက်နှာကို သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲယူလိုက်ပြီး ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို တရှိုက်မက်မက်ဖြင့် နမ်းလိုက်ပြီးနောက် ထိုင်နေရာမှ အားယူကာ ထလိုက်ပြီး မပြေးရုံတမယ်ပင် အတွင်းခန်းထဲသို့ ဝင်၍သွားတော့ရာ ရုတ်တရက်ကြောင်၍ ကြည့်နေသော မျိုးဝင်းပိုင်က ခဏနေမှ ထိုင်ရာမှထကာ လွင်မာထက်၏ နောက်သို့လိုက်၍ လာခဲ့လေသည်။

အခန်းတွင်း ကုတင်ပေါ်ရှိ အိပ်ယာကြီးပေါ်တွင်တော့ လွင်မာထက်တစ်ယောက် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို အိပ်ယာပေါ်တွင် မှောက်လျက်သား လှဲနေသည်။ နောက်မှရောက်၍လာသော မျိုးဝင်းပိုင်သည် ကုတင်ကြီးပေါ်သို့ တက်လိုက်ကာ သူမ၏ဘေးတွင်ထိုင်လိုက်ပြီး ခါးလေးကို လှမ်း၍ ဖက်ပြီး လွင်မာထက်၏ တလုံးတခဲကြီး ဖြစ်၍နေသော တင်သားကြီးများကို ဝတ်ထားသော စကပ်လေးပေါ်မှပင် ဖိ၍ဖိ၍ အားပါးတရ နမ်းနေတော့သည်။

တစထက်တစ ကာမစိတ်များ သောင်းကျန်း၍လာရသော လွင်မာထက်သည် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို လူးကာလွန့်ကာ လုပ်နေရာမှ ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် သူမ၏ လက်တဖက်က မျိုးဝင်းပိုင်၏ အင်္ကျီပေါ်သို့ လှမ်းလိုက်ကာ ကြယ်သီးလေးများကို ဖြုတ်၍ပေးပါတော့သည်။ အလားတူပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်လေးတွေကလည်း သူမ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးလေးများကို ဖြုတ်၍ ပေးနေသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်၏ အင်္ကျီများသည် ပြိုင်တူလိုပင် ကျွတ်၍သွားချိန်မှာတော့ လွင်မာထက်၏ လက်လေးတစ်ဖက်က သူမ၏နောက်ကျောသို့ သွင်းလိုက်ရာက ဘရာစီယာချိတ်လေးကို ဖြုတ်ပေးလိုက်ပြီး သူမကိုယ်တိုင်ပင် ဘရာစီယာလေးကို သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ခွာ၍ပေးရင်း မျက်လုံးလေးများကို မှိတ်၍ ချလိုက်ပါတော့သည်။

ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား နို့နှစ်လုံးကို ခေတ္တမျှ ငေးစိုက်ကာ ကြည့်နေပြီးမှ မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူမ၏အပေါ်သို့ မှောက်၍ချလိုက်ပြီး အငမ်းမရပင် နို့နှစ်လုံးကို တလှည့်စီ စို့၍ပေးနေတော့ရာ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေး တွန့်တွန့်လွန့် ဖြစ်နေရာမှ သူမ၏နို့များကို မျိုးဝင်းပိုင်ထံသို့ ကျောလေးကော့ကာ ကော့ကာဖြင့် ဖိသွင်းပေးနေပါတော့သည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ခါးမှ စကပ်လေးကို လှမ်း၍ ဖြုတ်လိုက်သဖြင့် သူမ၏ပေါင်လေးနှစ်လုံးကို ထောင်၍ စကပ်လေးကို ချွတ်၍ပေးလိုက်တော့ရာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်ကလည်း ချက်ခြင်းဆိုသလိုပင် လွင်မာထက်၏ စောက်ပတ်ပေါ်သို့ စောက်မွှေးလေးတွေကြားမှ တိုးဝင်ဖိကပ်သွားခဲ့ပြီး သူမ၏ စောက်ပတ်နူးနူးအိအိလေးကို သူ၏လက်ဖြင့် ဖိ၍ဖိ၍ ပွတ်ပေးနေတော့သည်။

လွင်မာထက်ခင်မျာမှာတော့ သူမ၏ ဒူးလေးတွေကွေးကာ ထောင်လိုက်မိသော ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကို စုလိုက်ကားလိုက်ဖြင့် ဖြစ်လျှက် ခံရခက်နေကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ဝမှာတော့ စောက်ရည်လေးများမှာ ရွှဲနစ်၍ နေခဲ့ရချေပြီဖြစ်သည်။ ခဏအကြာတွင်တော့ လွင်မာထက်၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှ သွေးသားများသည် ဆူပွက်၍လာခဲ့ရကာ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှလည်း ယား၍ ယား၍ တက်လာရပြီး လွင်မာထက်မှာ အလိုးခံချင်စိတ်တွေ မွှန်ထူ၍ လာခဲ့ရလေသည်။

“မောင်လေးရယ်…. အင့်… ဟင့်…. မ… မ…. မနေတတ်တော့ဘူး… ဟင့်..”

လွင်မာထက်၏ မပီမသ စကားသံလေးကို ကြားလိုက်ရပြီး နောက်တွင်တော့ မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူ၏ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ လွင်မာထက်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်၍ ထိုင်လိုက်လေတော့သည်။ မျိုးဝင်းပိုင်တစ်ယောက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားသည် ဆိုသည်နှင့် သူမ၏ မျက်လုံးလေးများသည် မှေးစင်း၍ထားရာမှပင် အသာလေးဖွင့်၍ ကြည့်လိုက်မိရာ ကာမဇောတွေကြားမှပင် ရင်လေးမှာ ဖို၍သွားရပြန်ပါသည်။

တောင်မတ်၍ တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသော လီးတန်ကြီးမှာ အရှည် (၇) လက်မနီးပါးနှင့် လုံးပတ်က ကျပ်လုံးသာသာလောက်ရှိသည်။ ပြီးတော့ အပြိုင်းပြိုင်းထနေသော အကြောကြီးများကလည်း ဖုထစ်၍နေသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်သည် လွင်မာထက်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်၍ထိုင်လိုက်ပြီးသည်နှင့် လီးတန်ကြီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ဝတွင်တေ့ကာ ဖိ၍ သွင်းလိုက်လေတော့သည်။

“……ဗြိ…. အင့်…. ဗျစ်…. အမေ့…. ဗြိ…. အာ့…. ကျွတ်….. ကျွတ်….. အ….”

လီးတန်ကြီးမှာ လွင်မာထက်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဆုံးဝင်၍သွားပြီ ဆိုသည်နှင့် မာကျောလှသော လီးတန်ကြီးနှင့် ပြည့်သိပ်ထိတွေ့ကာနေသော သူမ၏ စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးများသည် လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်ကာ လာရတော့သည်။ လွင်မာထက်တစ်ယောက် နာ၍သွားပုံရသဖြင့် မျိုးဝင်းပိုင်သည် စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးဝင်၍နေပြီ ဖြစ်သော သူ၏လီးတန်ကြီးကို စောက်ပတ်ထဲ၌ ဖိကပ်၍ထားကာ အနားပေးလိုက်ရာ ခဏအတွင်းမှာပင် လွင်မာထက်၏ ခါးလေးသည် ကော့၍ တက်လာတော့သည်။

“……ဟင့်…. မ….. မရပ်နဲ့…. လုပ်…. လုပ်ပါ….. မောင်လေးရယ်…. ဟင်း.. ဟင်း..”

သူမ၏ ရမ္မက်သံလေးသည် မျိုးဝင်းပိုင်ကို စ၍ တာလွှတ်လိုက်လေသည်။ သူသည် စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲ၍ထုတ်ကာ လိုးပါတော့သည်။ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်သားကြီးများကို မျိုးဝင်းပိုင်၏ ဆောင့်ချက်များနှင့်အညီ မြှောက်ကြွ၍ပေးကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ကော့၍ ကော့၍ ပေးရင်း အလိုးခံနေသည်။ အလိုးခံရင်း ညီးတွားရသည်မှာ အားရကျေနပ်ဖွယ် အရသာတွေ့နေရသော လွင်မာထက်သည် သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ မျိုးဝင်းပိုင်၏ လီးတန်ကြီးက ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးလိုက်လေတိုင်း သူမ၏ နှုတ်ခမ်းဖျားလေးများမှာ ဟ၍ ဟ၍ သွားကာ ဝမ်းခေါင်းသံလေးများဖြင့် ညီးတွားရင်း အားပါးတရ အလိုးခံနေပါတော့သည်။

“ ……. ဗြွတ်…. အင်း…. ပလွတ်… ပလွတ်…. ဖွတ်…. ဟင်းဟင်း…. ပြွတ်… ဖွတ်… ဟင်း..… အင်း…. ဟင်း….. အင်း…..”

အစက လွင်မာထက်သည် သူမက ဦးဆောင်ရလိမ့်မည်ဟု ထင်၍ထားသော မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူမကို မျက်လုံးမဖွင့်နိုင်အောင်ကောင်း၍ နေရန်ပင် လိုးပေးနေနိုင်သည့် အတွက် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်၍ နေရတော့သည်။ ရှည်လျှားလှသော လီးတန်ကြီးမှာ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ ဝင်လာလေတိုင်း လီးတန်ကြီး၏ ထိပ်ဖူးကြီးမှာ သူမ၏ သားအိမ်ဝသို့ ပြေး၍ ပြေး၍ ဆောင့်နေသဖြင့် လွင်မာထက်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် တုန်၍တုန်၍ သွားရအောင်ပင် ကောင်း၍ နေရလေသည်။

“…..မမထက်…..ကောင်းလား…ဟင်….”

“……ကောင်းတယ်…. သိပ်ကောင်းတယ်…… ဟင်း… ဟင်း… ချစ်… လားဟင်…”

“…..ချစ်တာပေါ့….မမထက်…ရယ်….”

“…….အမလေး……. အင်း….. ဟင်း….. ချစ်…. ချစ်လိုက်တာ မောင်လေးရယ်…. အင်း.. ဟင်း……”

ကာမအရသာများ အဆမတန် တက်၍လာရသော လွင်မာထက်က သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးပေးနေသော မျိုးဝင်းပိုင်၏ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ စောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုလေးများဖြင့် ဖိ၍ ဖိ၍ ဖင်ကြားလေးများ ရှုံ့၍ ရှုံ၍ သွားရသည်အထိ ညှစ်၍ပေးရင်း အလိုးခံနေသည်။ မကြာမှီမှာပင် လွင်မာထက်တစ်ယောက် တဟင်းဟင်းဖြင့် ဆက်တိုက်ညီးတွားကာ ကော့ပျံလာသလို ကာမဆိပ်များတက်၍ လာခဲ့ရပြီဖြစ်သော မျိုးဝင်းပိုင်သည်လဲ သူ၏လီးတန်ကြီးမှာ ကျင်ဆိမ့်၍လာပြီဖြစ်ရာ လွင်မာထက်၏ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်း၍ဆွဲကာ ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်ရင်း အားကုန်ဆောင့်၍ အချက် (၂၀) မျှ လိုးလိုက်ပါတော့သည်။

“……အမလေး…. မောင်….. အား…. ချစ်…. တယ်…… ဟင်း…. ဟင်း…..”

မျိုးဝင်းပိုင်နှင့် လွင်မာထက်တို့ ကိုယ်လုံးနှစ်ခုသည် တွန့်ခါ၍သွားကြရကာ နှစ်ဦးစလုံး ကာမအထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်၍ သွားရပါတော့သည်။

——————————————-

မျိုးဝင်းပိုင်နှင့် လွင်မာထက်တို့သည် ထိုနောက်ပိုင်းတွင်တော့ ညနေရုံးဆင်းတိုင်း နေ့တိုင်းလိုလိုပင် တွေ့နေကျနေရာလေးသို့ သွားကာ တူနှစ်ကိုယ် ယှဉ်တွဲ၍ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့ကြသည်မှာ (၁၀) ရက်ထက် မနည်းတော့ပေ။ လွင်မာထက်ကလည်း မျိုးဝင်းပိုင်ကို တပ်မက်စွဲလန်းကာ နေရသကဲ့သို့ မျိုးဝင်းပိုင်ကလည်း လွင်မာထက်ကို မက်မောစွဲလန်းကာ ရှိနေခဲ့ရလေတော့သည်။

ထန်းပင်မှ ထန်းနို့များသည် လှီးဖြတ်စရှိလျှင် လှီးလေ ထန်းနို့ထွက်လေပင် ဖြစ်သည်။ မလှီးမဖြတ်ဘဲ ထားပါက တဖြေးဖြေးခြောက်၍ ကြွေတတ်ပေသည်။ ထို့ပြင် စားရသော ကလေးသည် ငတ်သည်ဟူသော ဆိုရိုးစကားကလည်း ရှိနေပြန်သေးသည်။ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးခဲ့ရကာ ကာမအရသာကို စတင်ခံစားခဲ့ဖူးသည့် နေ့မှစ၍ လွင်မာထက်သည် (၁၀) ရက်တိုင်တိုင် နေ့စဉ် ရက်ဆက်ဆိုသလို အားပါးတရ ခံစားခဲ့ရလေသည်။ ပြီးတော့ မျိုးဝင်းပိုင်ကလည်း ခွင့် (၁၀) ရက်ယူသွားတော့ လွင်မာထက်သည် ဆန့်တငန့်ငန့်ဖြစ်၍ ကျန်ခဲ့သည်။

ချိုသည် ခါးသည်ဆိုသော အရသာကိုလည်း သိနေတော့ ပထမတွင် အချိန်တန်လျှင် သတိရသည်။ အဲဒီနောက် တဖြေးဖြေး တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် ဖြစ်လာတော့ မကြာခဏဆိုသလို ပြင်းပြသော ဆန္ဒတွေက သွေးသားတို့ကို သောင်းကျန်းစေသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း (၁ဝ) ရက် ပြည့်လျှင်တော့ မျိုးဝင်းပိုင် ပြန်၍လာတော့မည်ဟူသော မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် ဖြေသိမ့်ကာ သူမ၏ဝေဒနာကို ကြိတ်မှိတ်၍ ခံစားခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် သူမ၏ဆန္ဒမှာ ပြည့်ဝ၍ မလာခဲ့ပါ။

(၁၀) ရက်ပြည့်သော နေ့မှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ဖခင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့သဖြင့် နောက်ထပ်ခွင့် (၁၅) ရက်ပေးရန် ခွင့်ယူခဲ့သည်ကို သူမသည် သိခဲ့ရပြီး ကိုယ်စိတ်နှလုံး ချုံးချုံးကျကာ စိတ်ပျက်၍ သွားခဲ့ရသည်။ လွင်မာထက်တစ်ယောက် ခံစားနေရသော ဝေဒနာမှာ ကိုယ်နှင့်မမျှ ရင်နှင့်မမျှအောင် ဖြစ်၍နေသည်။ အလုပ်လုပ်ရတာပင် သိပ်ပြီးစိတ်မပါတော့။ အလုပ် ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ ကြီးကြီးငယ်ငယ် ရွယ်ရွယ်အိုအို ယောကျာ်းတစ်ယောက်ယောက်နှင့် ပြောဆို ဆက်ဆံနေရချိန်မှာပင် သူမ၏သွေးသားတို့က တစ်မျိုးတစ်မည်ဖြစ်ကာ လွင်မာထက်၏ အတွင်းစိတ်တို့သည် ဖောက်ပြန်၍ နေရသည်။

——————————————-

ခင်ခင်မိသည် အစ်မဖြစ်သူ ဒေါ်သိန်းလွင်၏ သြဇာကို မလွန်ဆန်နိုင်၍သာ အစ်မဖြစ်သူ တရားစခန်း ဝင်နေစဉ်တွင် လွင်မာထက်နှင့်အတူ လာ၍ နေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အစ်မ၏ သြဇာကို မလွန်ဆန်နိုင်သည်ကလည်း မပြောနှင့်။ ခင်ခင်မိတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်အတွက် စားဝတ်နေရေးကို အစ်မဖြစ်သူ ဒေါ်သိန်းလွင်က တာဝန်ယူထားခဲ့သည်။ ထို့ပြင် တခါတရံ လိုအပ်သည့် အခါများတွင်လည်း ငွေကို လိုသလောက် ထုတ်ပေးသေးသည်။ ဒီတော့ အစ်မစကားကို မနာခံ၍ မဖြစ်သဖြင့် နာခံခဲ့ရသည်။

သို့ပေမဲ့လည်း ခင်ခင်မိသည် ပြောရမည်ဆိုလျှင် ယောကျာ်းနှင့် ကင်းကွာကာ နေနိုင်သူ နေတတ်သူ မဟုတ်ချေ။ အခုဆိုလျှင် ယောကျာ်းနှင့် မတွေ့ရသည်မှာ (၁၈) ရက်ခန့်ပင် ရှိခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ မနေ့က လွင်မာထက် ရုံးသွားနေတုန်း ခင်ခင်မိသည် အိမ်သို့ ပြန်ခဲ့သေးသည်။ ဒါပေမဲ့ ကျောက်ပွဲစားလုပ်သော သူမ၏ယောကျာ်းက ခရီးထွက်သွားသည်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် တိုက်ခန်းမှ ပြောသဖြင့် သိခဲ့ရသည်။

ခင်ခင်မိ၏ ယောကျာ်းသည်လည်း ခင်ခင်မိ မရှိလျှင် အပျော်ရှာနေမယ် ဆိုတာကို ခင်ခင်မိတစ်ယောက် သိပြီးသား ဖြစ်သည်။ နဂိုထဲကမှ တဏှာရာဂတွေ ကြီးခဲ့သော ခင်ခင်မိတစ်ယောက် ယခုလို ယောကျ်ားနှင့် မတွေ့ရပြန်တော့ သူမ၏ သွေးသားတွေက အပြင်းအထန်ပင် သောင်းကျန်း၍ နေခဲ့ရသည်။

နံနက်စာစားပြီး၍ အိပ်ယာထက်တွင် တက်၍ လှဲနေမိရင်း မပြည့်ဝသော ဆန္ဒတွေအတွက် ရတက်မအေးနိုင်အောင် ဖြစ်၍နေရသော ခင်ခင်မိသည် သူမ၏ယောကျာ်းကို တွေးလိုက်မိပြီး သူလည်း အပျော်ရှာနေမှာဘဲဆိုသော အတွေးက ဝင်လာပြန်တော့ ခင်ခင်မိ၏ ရမ္မက်သွေးတို့သည် မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ဖြစ်ရလောက်အောင်ပင် ထကြွ၍ သောင်းကျန်းလာခဲ့ရသည့်အလျောက် ခင်ခင်မိသည် အိပ်ယာပေါ် တွင် လှဲ၍မနေနိုင်တော့ဘဲ လူးလဲ၍ထကာ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်၍ လာခဲ့လေသည်။

“ မမ “

ခင်ခင်မိသည် နောက်မှခေါ်သံကြား၍ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မသိန်းနုကို တွေ့ရသည်။ ဒါနဲ့ဘဲ ခင်ခင်မိက သူမ၏ ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်လိုက်သည်။

“ဟော……..မသိန်းနုပါလား….”

“…ဟုတ်ကဲ့….”

“…ပြောလေ…မသိန်းနု ဘာပြောမလို့လဲ…”

“…ဟို ကျမ…တာမွေမှာရှိတဲ့ ကျမညီမဆီ ခဏသွားချင်လို့ပါ မမ…”

“….အင်း…သွားလေ…”

“…ညနေ မစောင်းမှီ ပြန်ခဲ့ပါ့မယ်….. မမ… ခိုင်းစရာရှိရင် ခိုင်းလို့ရအောင် ကိုတင်အောင်ကို ထားခဲ့တယ် မမ…”

“……အေးလေ….သွားပေါ့…”

“…..ဟုတ်ကဲ့…မမ….”

“…..ဒါနဲ့ ကိုတင်မောင်ရော….. ဘယ်မှာလဲ….”

“……အိမ်မှာပါ မမ…..”

“…အော် အေးအေး ရတယ် သွားရင်သွားတော့လေ…”

“…ဟုတ်…..ဟုတ်ကဲ့ မမ….”

ကိုတင်မောင်နှင် မသိန်းနုတို့က တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖက်နားတွင်ရှိသော သစ်သားအိမ်လေးတွင် နေထိုင်ကြသည်။ အလုပ်ရှင်နှင့် အလုပ်သမား ပုံစံမျိုးဖြစ်၍သာ အသက် (၃၃) နှစ်သာ ရှိသေးသော ခင်ခင်မိကို မသိန်းနုက မမဟု ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။

အမှန်တော့ မသိန်းနုက အသက် (၃၅) နှစ်ပင် ရှိပြီဖြစ်ပြီး ကိုတင်မောင်က အသက် (၃၈) နှစ်ပင် ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ မသိန်းနုက အိမ်ဗာရီယ လုပ်ငန်းများကို လုပ်ရ၍ ကိုတင်မောင်က သစ်ပင်ပန်းပင်များ စိုက်ပျိုးရန် ခြံရှင်း၊ မြက်ရှင်းရန် တခါတရံ လိုအပ်ပါက ကားမောင်းပေးရသည့် အလုပ်များကို လုပ်ရလေသည်။

မသိန်းနုက အိမ်နောက်ဖက်သို့ ပြန်၍ ထွက်သွားချိန်မှာပင် ခင်ခင်မိသည် ဧည့်ခန်းထဲသို့ ဆက်၍ထွက်ခဲ့သည်။ ဧည့်ခန်းထဲရောက်တော့ ဗွီစီဒီကြည့်ရန် စိတ်ကူးလိုက်သေးသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်၍နေသော သူမသည် ဗွီစီဒီကြည့်ရန် လုပ်ပြီးကာမှ လက်ထဲမှ ဗွီစီဒီချပ်ကိုချကာ စားပွဲပေါ်တွင် တွေ့ရသော သတင်းစာကို ကောက်၍ ကိုင်လိုက်ပြန်သည်။

ထိုအချိန်မှာပင် မသိန်းနုတစ်ယောက် အိမ်ဘေးမှပတ်၍ အိမ်ရှေ့ဖက်သို့ ထွက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရကာ ခင်ခင်မိ၏ စိတ်ထဲတွင် မည်သို့ တွေးလိုက်မိသည်မသိ။ လက်ထဲမှ သတင်းစာကို စားပွဲပေါ်သို့ချကာ ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမသည် အိမ်နောက်ဖက်သို့ ဦးတည်၍ ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။

ခင်ခင်မိသည် မီးဖိုဆောင်ဘေးပေါက်မှနေ၍ ခြံထဲသို့ ဆင်းလိုက်သည်။ တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖက်ရှိ မသိန်းနုတို့ နေထိုင်ရာ အိမ်လေးဆီသို့ လာခဲ့တော့ရာတွင် တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖက်သို့ ကွေ့၍ အဝင်မှာပင် မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ခင်ခင်မိ၏ ခြေလှမ်းတို့သည် ရပ်တန့်၍သွားရသည်။ ပြီးတော့ ရှေ့နားတွင်ရှိသော ပန်းခြုံဘေးသို့ သူမသည် ပြေး၍ကပ်ကာ ထိုမြင်ကွင်းကို မမှိတ်မသုံကြည့်၍ နေမိသည်။

သူမ မြင်တွေ့လိုက်ရသည်ကတော့ မသိန်းနုတို့၏ အိမ်လေးဘေးတွင် မသိန်းနု၏ယောကျ်ား ကိုတင်မောင်သည် ရေစည်ထဲမှရေကို ခပ်၍ ချိုးနေလေသည်။ သူ၏တကိုယ်လုံးတွင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး တစ်ထည်ကိုသာ ဝတ်ထားသည်။ တကိုယ်လုံး စိုရွှဲနေသော ကိုတင်မောင်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားရှိ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးသည် ဖောင်းဖု၍ လုံးတစ်ကာ အမြောင်းလိုက်ကြီး ဖြစ်နေလေသည်။

ခင်ခင်မိ၏ အကြည့်တွေက ထိုနေရာမှ မခွာနိုင်အောင် ဖြစ်၍သွားရလေသည်။ ပြီးတော့ တကိုယ်လုံး ရေတွေစိုရွှဲနေသော ကိုတင်မောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးသည် ကြွက်သားအမြှောင်းမြှောင်း ထ၍နေသည်။ ပေါင်တံကြီးနှစ်ဖက်မှာလည်း သန်မာလိုက်သည် ဖြစ်ခြင်း။ တုတ်ခိုင်၍ အသားစိုင်ကြီးတွေမှာ အမြှောင်းလိုက် ထနေရသည်။ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းကပင် ခင်ခင်မိ၏ တကိုယ်လုံးသည် ရှိန်းရှိန်းဖိန်းဖိန်း ဖြစ်၍လာရသည်။ ပြီးတော့လည်း သူမသည် မကြာခဏဆိုသလိုပင် တံတွေးကို မျို၍ ချနေရလေတော့သည်။

ကိုတင်မောင်တစ်ယောက် ရေချိုး၍ ပြီးချေတော့မည်။ ခင်ခင်မိသည် ပန်းရုံအကွယ်မှ ထွက်လိုက်ပြီး ကိုတင်မောင်ရှိရာသို့ သူမသည် ခြေလှမ်းလိုက်သည်။

“…ကိုတင်မောင်….”

“….ဗျာ…”

“….အမလေး..”

“…ဟင်….”

“….အို…”

ကိုတင်မောင်ကို လှမ်း၍ခေါ်လိုက်ရာမှ ခြေလှမ်းလိုက်သော ခင်ခင်မိတစ်ယောက် ကိုတင်မောင်က သူမ၏ထံသို့ လှည့်အကြည့်မှာပင် ရေစိုထားသော အုပ်ခဲပေါ်သို့ လှမ်း၍ နင်းလိုက်မိသော ခင်ခင်မိ
တစ်ယောက် အုပ်ခဲစောင်းကို နင်းမိရာက ချော်၍ သွားကာ လဲကျမတတ် ဖြစ်၍သွားရသည်။ ဒီမှာတင် လက်တကမ်းအကွာမှ ကိုတင်မောင်က ဖြတ်ကနဲ ရှေ့သို့လှမ်း၍ ခြေတစ်လှမ်းတက်ကာ ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လှမ်း၍ထိန်းကာ ဖက်လိုက်မိသည်။ ဖက်တာမှ ခင်ခင်မိ လဲ၍ကျမသွားရလေအောင်ပင် အတင်းဖက်လိုက်သည်။

အိုကနဲ ဖြစ်သွားသော်လည်း ခင်ခင်မိသည် တဒင်္ဂတော့ ကိုတင်မောင်၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် မှေး၍နေမိသည်။ ခင်ခင်မိ၏ စိတ်ထဲတွင် တဒင်္ဂကျေနပ်၍ သွားရလေသည်။ သူမ၏ခါးစောင်းနှင့် ထိမိနေသော ကိုတင်မောင်၏ရှေ့မှ လုံးတစ်ဖုထစ်၍ သူမကို ထိနေသည်။ တဒင်္ဂနေပြီးတော့မှ ခင်ခင်မိသည် ကိုတင်မောင်၏ ရင်ခွင်ထဲမှ ထွက်လိုက်လေသည်။ ပြီးတော့မှ သူမသည် အသက်ကို မှန်မှန်ရှူ၍…

“….ကို… ကိုတင်မောင်… ထမင်းစားပြီးရင် အိမ်ဖက်ကို ခဏလာခဲ့ဦးနော်..”

ပြောရင်းက ကြည့်မိလိုက်တော့ ကိုတင်မောင်၏ ရေများစိုရွှဲနေသော ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး၏ အထဲမှ စောစောက ရှည်မျှောမျှော အရာကြီးသည် ရှေ့သို့ပင် ငေါ၍ ထွက်နေပေပြီ။ ခင်ခင်မိက ခပ်ရဲရဲပင် ကြည့်နေသည်ကို ကိုတင်မောင်ကလည်း သတိပြုလိုက်မိသည်။

“….ဟုတ်ကဲ့…”

“….ဒါဆို…ကျမ…သွားမယ်…”

ဟု ဆိုကာ လှည့်ထွက်သွားသော ခင်ခင်မိ၏ လက်ဖျားလေးက ကိုတင်မောင်၏ရှေ့မှ ခပ်ငေါငေါ ထွက်နေသည့် အရာကြီး၏ ထိပ်ဖျားကို မထိတထိ ခလုတ်တိုက်၍ ထိသွားရာ ကိုတင်မောင်၏ ကိုယ်ကြီးသည် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရာမှပင် သူ့ကိုကျောပေး၍ ထွက်သွားသော ခင်ခင်မိ၏ နောက်ကျောကို စူးစိုက်စွာ ကြည့်နေလိုက်မိသည်။

တစ်လုံးစီ တစ်လုံးစီ လှုပ်ကနဲ လှုပ်ကနဲ ဖြစ်၍သွားရသော ခင်ခင်မိ၏ တင်သားစိုင်ကြီးများမှာ ကိုတင်မောင် ဝတ်ထားသော ရေစိုအတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေး၏ အတွင်းမှ လီးတန်ကြီးကို အဆမတန် တောင်မတ်လာစေတော့သဖြင့် ဘောင်းဘီလေး ကြောင့် တင်းကြပ်၍လာရသော ကိုတင်မောင်သည် အနားတွင်ရှိနေသော တန်းမှ ရေလဲပုဆိုးကို ကမန်းကတန်းလှမ်း၍ ယူလိုက်ရလေသည်။

ခင်ခင်မိတစ်ယောက်ကတော့ သူ၏ မြင်ကွင်းထဲမှ ပျောက်ကွယ်သွားသော်လည်း သူမ၏ စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းလှသော ကိုယ်လုံးလေးကတော့ သူ၏အမြင်အာရုံထဲမှ မထွက်နိုင်ပါချေ။ ထမင်းကို ကမန်းကတန်းစား၍ တိုက်ကြီးထဲသို့ ရောက်၍လာသော ကိုတင်မောင်သည် မီးဖိုဆောင်ထဲတွင် မည်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရ၍ အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဆက်၍ ဝင်လာခဲ့သည်။ ကိုတင်မောင်တစ်ယောက် ခင်ခင်မိ၏ အိပ်ခန်းရှေ့သို့ ဖြတ်၍အလျှောက်တွင်တော့…

“…….အင့်….”

“….ဟင်…”

အိပ်ခန်းထဲမှ ထဘီရင်လျားလေးဖြင့် လှမ်း၍ထွက်လာသော ခင်ခင်မိနှင့် လူလုံးချင်း တိုက်မိကြတော့သည်။ ဒီလို ဖြစ်အောင်လည်း ခင်ခင်မိက ကြိုတင်၍ စီစဉ်ကာ တမင်ဝင်တိုက်မိအောင် လုပ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ဒါပေမဲ့ မထင်မှတ်တဲ့ ကိစ္စကတော့………

လူလုံးချင်း ဝင်တိုက်မိသည်နှင့် လျှင်မြန်သော ကိုတင်မောင်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ခင်ခင်မိ၏ခါးကို သိုင်းဖက်၍ ဆွဲယူကာ အထိန်းလိုက်သည်တွင် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ရင်လျှားထားသော ထဘီလေးသည် သူမ၏ ရင်ညွန့်ထက်မှ ပြေကာလျှော၍ ကျသွားရာ သူမ၏ခါးကို ခပ်တင်းတင်းလေးဆွဲ၍ ဖက်ထားသော ကိုတင်မောင်၏ လက်ဆီသို့ အရောက်တွင် တန့်ကနဲ ရပ်၍သွားချိန်မှာပင် ခင်ခင်မိတစ်ယောက် အံ့သြတကြီး တွန့်ကနဲ ဖြစ်၍ သွားရစဉ်မှာပင် သူမ၏ခါးမှ တင်မောင်၏ လက်ကလည်း ယောင်ယမ်း၍ အခွာလိုက်တွင်တော့ ခင်ခင်မိ၏ ထဘီလေးမှာ သူမ၏ခြေဖျားဆီသို့ လျှောကနဲ ကျ၍
ကျသွားလေတော့သည်။

“….အို…”

အခိုက်အတန့်လေးမှာပင် ဝင်းလက်စွာ ထွက်ပေါ်၍ လာရသော ခင်ခင်မိ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို မြင်လိုက်ရစဉ်မှာပင် ခင်မောင်၏လက်က ဖြတ်ကနဲပင် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲ၍ ဖက်လိုက်ပြီး ခင်ခင်မိ၏ ပါးပြင်လေးနှစ်ဖက်ကို ရွှတ်ကနဲနေအောင် နမ်းလိုက်ရာမှ ခင်ခင်မိ၏ နှုတ်ခမ်းများ အပေါ်သို့ တင်မောင်၏ နှုတ်ခမ်းများက စုပ်နမ်းလိုက်ပါလေတော့သည်။

ပြီးတော့လည်း တင်မောင်၏လက်တွေက ခင်ခင်မိ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးကို ဖက်ထားရာမှ အငြိမ်မနေဘဲ သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးပေါ်တွင် ရွှေ့လျားပြေးလွှားနေသည့်အပြင် ဖြူဖွေးနေသော သူမ၏ တင်သားစိုင်ကြီးတွေကိုလည်း မချင့်မရဲနှင့် ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်၍နေရင်းကပင် တဖြေးဖြေး ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးလေးအား တင်မောင်သည် အိပ်ခန်းထဲသို့ တဖြေးဖြေးဆွဲ၍ သွင်းသွားလေတော့သည်။

အိပ်ခန်းဝနှင့် လေးငါးပေမျှသာဝေးသော ကုတင်စောင်းသို့ ချဉ်းကပ်မိလိုက်သည် ဆိုလျှင်ဖြင့် တင်မောင်သည် သူ၏နှုတ်ခမ်းများကို ခင်ခင်မိ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေပေါ်မှ ဆွဲ၍ ခွာယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်စောင်းမှ ကုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်ကာ ချလိုက်ရင်း တင်မောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးသည်လည်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှ ကပ်၍ပါသွားသည်။ ပြီးတော့ တင်မောင်သည် သူမ၏နို့နှစ်လုံးကို အငမ်းမရပင် ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့၍ ပေးရင်းက နို့သီးလေးတွေကိုပါ လျှာဖြင့် လှည့်ပတ်၍ ယက်နေတော့ရာ……

တလွန့်လွန့် ဖြစ်၍နေရသော ခင်ခင်မိသည် သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ ကုတင်စောင်းကြမ်းပြင်တွင် ရပ်၍နေသော တင်မောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့် အတင်းပင် ဖိညှပ်၍ထားလေတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ခင်ခင်မိ၏ နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရ စို့၍ပေးနေသော တင်မောင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ဖင်သားကြီးတွေကို အောက်သို့သွင်းကာ ဖင်သားကြီးများကို ထိုးသွင်း၍ ဆုပ်နယ်ပေးနေရုံမျှမက သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ် သို့ ဖိ၍ထားသော သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကိုလည်း လက်သွင်းနိုင်ရုံ ကြွလိုက်ရာမှ လက်ကို ထိုးသွင်းကာ ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို အုပ်၍ ကိုင်လိုက်လေတော့သည်။

တင်မောင်၏ လက်ဖဝါးဖြင့်ပင် အပြည့်ဖြစ်၍နေသော ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးသည် အမွှေးများ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဖြင့် ဖောင်းအိနေသည်။ အိထွေးသော အတွေ့ကြောင့်ပင် တင်မောင်သည် သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ညှစ်၍ ကိုင်လိုက်မိသည်မှစ၍ အောက်သို့လျှော၍ ပွတ်လိုက်ရာ ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ဝတွင် စိုရွှဲ၍နေသော အရည်လေးများက သူ၏လက်ကိုလာ၍ ထိတွေ့သည်။ ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို လေးငါးကြိမ်မျှ ပွတ်၍ ပေးလိုက်ပြီးသည်နှင့် ရမ္မက်စိတ်များ ပြင်းပြ၍လာရသော တင်မောင်သည် သူ၏မျက်နှာကို ခင်ခင်မိ၏ ရင်ဘတ်ပေါ်မှ ခွာကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရာ မှေးစင်းထားသော ခင်ခင်မိ၏ မျက်လုံးလေးများမှာ ဖွင့်၍လာလေသည်။

ထို့နောက်တွင်တော့ တင်မောင်သည် သူ၏ကိုယ်ပေါ်မှ စွပ်ကျယ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်ပြီးမှ ပုဆိုးကိုပါ ချွတ်၍ချလိုက်တော့ရာ ကြည့်နေသော ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးသည်ပင် တင်းကနဲဖြစ်၍ သွားရလေသည်။ တွေ့မြင်လိုက်ရသော တင်မောင်၏ လီးတန်ကြီးမှာ အရှည် (၈) လက်မ ကျော်ကျော်လောက်နှင့် လုံးပတ်က ငါးမတ်လုံးမျှပင် ရှိမည်ဖြစ်သည်။ လီးတန်ကြီး၏ဒစ်ကြီးမှာ ပြဲလန်၍နေပြီး နီရဲနေသော ထိပ်ဖူးကြီးက ထိပ်တွင် အရည်တွေ စိမ့်ထွက်ကာ တဆတ်ဆတ် ခုန်နေသည်။ ပြီးတော့ တင်မောင်၏ လက်ညှိုးထိပ်က သူမ၏ စောက်ခေါင်းနံရံလေးတွေကို ကလိ၍နေပြန်တော့ စောက်ရည်ကြည်လေးတွေ ရွှဲကနဲ ရွှဲကနဲ ထွက်ရင်းကပင် ခင်ခင်မိ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်သားကြီးများသည် ကုတင်စောင်းမှ ကော့ကနဲ ကော့ကနဲ တက်၍ လာရလေသည်။

ကာမဆိပ်တွေ အဆမတန်တက်နေရသော ခင်ခင်မိမှာ မျက်နှာလေး ခပ်ရှုံ့ရှုံ့လေးဖြစ်လျှက် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုပင် ကိုက်၍ထားရလေသည်။ ဒါပေမဲ့ သူမသည် တာရှည်တော့ တင်းမခံနိုင်ပါ။

“……ကို…. ကိုတင်…. တော်ပါတော့…. ကျမ အသည်းက ယားလှပြီ လိုး… လိုးမှာဖြင့်… လိုးပါတော့… မနေနိုင်တော့ဘူး…… ဟင်း… ဟင်း….”

ဒီကြားထဲမှပင် တင်မောင်သည် သူ၏လက်ညှိုးကိုစောက်ခေါင်းထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ရင်းက စောက်စေ့လေးကို (၂) ချက် (၃) ချက် ကလိလိုက်ပေသည်။

“….ကျွတ်….ကျွတ်….ဟင့်…”

ပြီးတော့မှ တင်မောင်သည် သူ၏လီးတန်ကြီး ထိပ်ကို စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့ကာ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လိုးသွင်းလိုက်ပါတော့သည်။

“…….အင့်….. အမလေး… ဖြေးဖြေး… ရှင့်ဟာကြီးက အကြီးကြီး.. ဟင်း..”

ခင်ခင်မိ၏ မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့၍သွားကာ သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေး တစ်ခုလုံးမှာ ကော့၍တက်သွားရလေသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် ဆန္ဒစိတ်များ ပြင်းပြကာ ရုံးတွင်အလုပ်လုပ်၍ပင် မရနိုင် ဖြစ်နေရသဖြင့် အိမ်သို့ပြန်၍လာသော လွင်မာထက်၏ကားလေး အိမ်ရှေ့သို့ ထိုးရပ်လိုက်သည်ကိုပင် ရမ္မက်ထန်နေကြသော တင်မောင်နှင့် ခင်ခင်မိတို့နှစ်ယောက် မသိလိုက်ကြချေ။

လွင်မာထက်သည် ဧည့်ခန်းထဲမှ ဖြတ်၍ အပေါ်ထပ်သို့တက်ရန် လှေခါးထိပ်သို့အသွား တိုက်ကြီး တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်နေသည့်ကြားက ဧည့်ခန်းနှင့် ကပ်ရက် အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်လာနေသော အသံလေးများကြောင့် သူမ၏ခြေလှမ်းမှာ ရပ်၍သွားသည်။

ပြီးတော့ ဘာသံဆိုတာ သိလိုက်ရသည်နှင့် လွင်မာထက်သည် သူမ၏ စလင်းဘက်အိတ်လေးကို အနီးရှိ စားပွဲပေါ်သို့ လှမ်း၍ တင်လိုက်ရာက အသံလေးတွေ ထွက်ပေါ်နေရာ အိပ်ခန်းဝသို့ ခပ်သွက်သွက်လာကာ အိပ်ခန်းတံခါး ဘေးနံရံတွင် ကပ်၍ ဖွင့်ထားသော အိပ်ခန်းပေါက်သို့ သူမ၏ ခေါင်းတခြမ်းကို ထုတ်ကာ ကြည့်လိုက်မိ ချိန်မှာတော့ လွင်မာထက်၏ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲဖြစ်၍ သွားရချိန်မှာပင် စောစောကတည်းက သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်း ထကြွသောင်းကျန်းနေရသော သွေးသားတို့သည် ဖျန်းကနဲ ခါ၍သွားရလေသည်။

ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲကို ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်ဖြင့် လိုးနေသော တင်မောင်၏ ဧရာမလီးတန်ကြီးမှာ အရည်များပေပွလျှက် ပြောင်လက်ကာ မက်မောစရာကြီး ဖြစ်နေသလို လီးတန်ကြီးက အားပါးတရ ဆောင့်၍ လိုးလိုက်တိုင်း စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုမှာ ခွက်၍ ခွက်၍ ဝင်သွားနေသည်မှာ အားရစရာ ကောင်းလှသည်။

“….ပြွတ်…. ဖွတ်… အင့်… ဟင်း… ပလွတ်… ပြွတ်… ဟင့်… ဆောင့်စမ်းပါရှင်ရယ်….. ဟင်း ဟင်း…. ကျမစောက်ပတ်ကြီး ကွဲသွားအောင် ဆောင့်ပစ်လိုက်စမ်း… ပါ .. ဟင်း… ဟင်း….”

အရည်လဲ့ကာ တောက်ပြောင်နေသော လွင်မာထက်၏ မျက်လုံးများက သူတို့ကို ကြည့်ရင်း သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားအားလုံးကို ချွတ်၍ ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို သူတို့ရှိရာသို့ သယ်ဆောင်သွားပြီး အဒေါ်ဖြစ်သူ ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးဘေး ကုတင်စောင်းတွင် ပက်လက်လှန်ချ လိုက်ရာက သူမ၏ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို ကားပြီး ဖောင်းကား၍ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေပြီဖြစ်သော သူမ၏စောက်ပတ်ဝကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖက်ပေါ်၌ သူမ၏ လက်လေးနှစ်ဖက်မှ လက်မနှစ်ချောင်းဖြင့် တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ တင်၍ဖြဲလိုက်ရာ နီရဲသော စောက်ပတ်ဝရှိ အတွင်းသားလေးများပေါ်၍ လာချိန်တွင်တော့ တင်မောင်သည် ခင်ခင်မိ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်ရာက ဘေးသို့ လှည့်လိုက်ပြီး သူ၏အရည်တမျှားမျှားဖြင့် လီးတန်ကြီးကို သူနေ့စဉ်တွေ့မြင်ကာ လိုးချင်နေရသည့် လွင်မာထက်၏ ဖြဲထားသော စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးစိုက်ကာ လိုးလိုက်ချိန်တွင်တော့ လွင်မာထက်ခင်မျာ မျက်လုံးလေးများ စုံမှိတ်ကာ အံလေးကြိတ်ရင်း အသားလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်တက်သွားရပါလေတော့သည်။


ပြီးပါပြီ ။ 

ချစ်ခြင်းများစွာဖြင့်
မန္တလာမောင်မောင်တုတ် 



Tuesday, January 5, 2010

သိပ်ချစ်တာပဲ မောင်လေးရယ် (စ/ဆုံး)

သိပ်ချစ်တာပဲ မောင်လေးရယ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ချမ်းမြေ့သာဇံမောင်မောင်နှံ

မနေ့ညက တစ်ညလုံးလိုလို ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ကိစ္စ ပြီးမြောက်ရေးအတွက် မကြည်ရှိန်နှင့် ကာမဆက်ဆံခြင်းအလုပ်ကို ပြုလုပ်ခဲ့ရာ မိုးလင်းခါနီးမှ ကိစ္စပြတ်တော့သည်။ နံနက် (၄)နာရီ ခွဲပြီး လမ်းမှာတိုင်ပင်ခဲ့ကြသည်။ ည(၁၁)နာရီ ကျ တွေ့ကြမည့်အကြောင်း ။ မကြည်ရှိန်ကလည်း သူ့ယောက်ျားကို အရက်မူးအောင် တိုက်ထားမည်ဖြစ်ကြောင်း ၊ မနေ့ညကလို အားရပါးရ နှစ်ပါးသွားကြမည်ဖြစ်ကြောင်း … စသည်ဖြင့် စုံစိနေပါတော့သည်။

ထွန်းထွန်းက လမ်းခွဲခါနီးတွင် လူနှစ်ယောက်ဖက်စာ မန်ကျည်းပင်ကြီးကို ကွယ်၍ မကြည်ရှိန်ကို ဖက်နမ်းသည်။ ပြီးတော့ ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလည်း ထမီလှန်၍ ကုတ်ထည့်လိုက်သေးသည်။ မကြည်ရှိန်ကလည်း အားကျမခံ ထွန်းထွန်းပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးကို ပုဆိုးပင့်လှန်၍ ဆွဲညှစ်လိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးက ငိုက်ဆင်းနေသော်လည်း ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း နွေးနွေးတောင့်တောင့်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ နှစ်ယောက်သား (၅)မိနစ်လောက် အချစ်ပလူးပြီးနောက် လမ်းခွဲခဲ့ကြသည်။

မကြည်ရှိန်ကလည်း သူ့ယောက်ျားရှိရာ ဖဲဝိုင်းသို့ လာလမ်းအတိုင်း ဣဒ္နြေမပျက် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ထွန်းထွန်းကမူ ရွာလမ်းအတိုင်း အနောက်ဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့ပြီး စာသင်ကျောင်းကိုပတ်ခါ တောင်ဘက်မှ ပတ်ဝင်ခဲ့ပြီး ဗီဒီယို ဝင်ကြည့်နေ၏။ မကြည်ရှိန်က ကာမပါရမီ ဖြည့်သဖြင့် လက်ဖွဲ့အစီအစဉ် အောင်မြင်ခဲ့သည်မို့ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေပါတော့သည်။

ထို့နောက် သူကိုယ်တိုင် ဖော်စပ်ထားသော ကာမအားတိုးဆေးကို စားသည်။ ထိုဆေးကို စားပြီး တစ်ရေးကောင်းကောင်း အိပ်လိုက်လျှင် ကာမအားတွေ ပြန်လည်ပြည့်ဖြိုး တိုးပွားလာသည်။ ကာမဆေးစားပြီးသောအခါ မုံညင်းဆီ၊ ခွေးလှေးယားမြစ်၊ နှမ်းလုံးကြိုင်မြစ်၊ ဘူးသီးအနှစ်တို့ဖြင့် ဖော်စပ်ထားသော လိမ်းဆေးဆီဖြင့် သူ့လီးတန်ကြီးကို ကျကျနန ပွတ်လိမ်းဆုတ်နယ်နေပြီး တစ်ချိုးတည်း အိပ်လိုက်ပါတော့သည်။

မကြည်ရှိန်တို့လင်မယားလည်း စတုဒီသာ အဝအပြဲ စားသောက်ပြီး ဖဲဝိုင်းက နိုင်လာသော ငွေများကို လွယ်အိတ်နှင့် ထည့်ကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံး အူမြူးနေကြ၏။ ကိုပေါစိန်က သူ့မိန်းမကို ကြက်ဥနှစ်လုံးယူခဲ့ပြီး အိမ်ပေါ်ထပ် တက်ခဲ့ဖို့မှာရင်း ရွှေလိမ္မော် (၂) ပုလင်းယူကာ အပေါ်ထပ် တက်လေသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ စားပွဲပေါ်တွင် ရွှေလိမ္မော်နှစ်လုံးကို တင်လိုက်သည်။ ယောက်ျားပတ် လက်ပတ်နာရီ အကောင်းစားတစ်လုံး စားပွဲပေါ်တွင် ရောက်နေ၏။ ကိုပေါစိန် အံ့သြသွားသည်။

“ တောက်….ကောင်မ ညက အိမ်သာဆိုပြီး ထွက်သွားလိုက်တာ ပြန်မလာတော့ဘူး..၊ သူ ပိုက်ဆံလာပေးတော့ အတော်ခေါ်ယူရတယ်၊ ဘယ်ကောင်နဲ့များ နောက်မီးလင်းနေမှန်း မသိဘူး…”

ဟု ရင်တွင်းမှာလည်း သံသယတွေနဲ့ ဗလောင်ဆူလာသည်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း မကြည်ရှိန်ကို သူ့အရင်ယောက်ျားလက်ထဲက ကလီကမာနှင့် လုယူခဲ့ရသည်မို့ (၃)ကျောင်းပြောင်းသော ရှင်၊ (၃)လင်ပြောင်းသော မိန်းမသည် ကလီကမာ ဉာဏ်နီ၊ဉာဏ်နက် များတတ်ကြောင်း လောကနီတိထဲမှာ ငယ်စဉ်က သင်ယူခဲ့ဖူး၏။

“ တောက်…ဖေလိုးမ…မသာမတော့ သိကြရောပေါ့ကွာ..ဟင်း…”

ထိုစဉ် မကြည်ရှိန်က ကြက်ဥနှစ်လုံးကိုင်၍ အခန်းထဲဝင်လာသည်။ ကိုပေါစိန်က မကြည်ရှိန်ကို မီးဝင်းဝင်းတောက်သော မျက်လုံးတို့ဖြင့် စိမ်းစိမ်းကြီး ကြည့်ကာ…

“ ဟေ့ကောင်မ…ငါ့ကို လုံးဝမညာနဲ့… ဒါ ဘယ်က လင်ငယ့်ပစ္စည်းလဲ..အမှန်အတိုင်း ပြောစမ်း…၊ မနေ့ညက အိမ်သာဆိုပြီးတော့ လင်ငယ်နဲ့ နောက်မီးလင်းနေတာပေါ့.. ဟုတ်လား…”

မကြည်ရှိန်က နာရီကို ဆတ်ခနဲ လှမ်းယူလိုက်ရင်း …

“ ဒီမှာ …ကိုပေါစိန်… ကျုပ် ဘာကောင်မလဲ ဆိုတာ တော်သိတယ်..နော်…၊ ဘဝကံမကောင်းခဲ့လို့ လင်တွေထည်လဲ ပြောင်းခဲ့ပေမယ့် တော်နဲ့ညားခဲ့ပြီးနောက်ပိုင်း ကျုပ် ဘယ်တုန်းက ဖောက်ပြန်ဘူးလို့လဲ…၊ ဘာမှ မမေးမမြန်းဘဲနဲ့ ကိုယ်ထင်ရာတွေ စွပ်ပြောမနေနဲ့…”

“ ဟာ..ဘာမေးမြန်းနေစရာ လိုသလဲကွ.. ဒီအခန်းထဲမှာ ယောက်ျားပတ်နာရီကြီး ရောက်နေတာ နင်လင်ငယ်နဲ့ နောက်ဇာတ်ခင်း နောက်မီးလင်းနေတာ ထင်ရှားနေတာပဲ..၊ အဲလိုဆို ပြောလေကွာ..၊ ဒီနာရီက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီအခန်းထဲ ရောက်နေတာလဲ… တောက်…. ဟာ…. ပြောလေ.. ဒီနာရီက ဘယ်လိုလုပ်…….”

“ ပံ့သကူ ကောက်ရတာ တော်ရေ……”

“ ဟင်…ဘယ်လိုလုပ်ရတာလဲ…”

“ မနေ့ညက အိမ်ပြန်လာရင်း ရခဲ့တာ…”

မကြည်ရှိန်က မာကျောကျွတ်ဆတ်သော အသံဖြင့် ပြော၏။ ထို့နောက် ဆက်ပြောပြန်သည်။

“ အိမ်မရောက်ခင်.. သေးပေါက်ချင်လို့ မအောင့်နိုင်တာနဲ့ ခင်မြင့်နွယ်တို့ ခြံစည်းရိုးနား သေးထိုင်ပေါက်နေတာ…၊ မျက်စိရှေ့မှာ လရောင်ဟပ်ပြီး ဝင်းဝင်းလက်လက် ပစ္စည်းလေးမို့ ကောက်ကြည့်လိုက်တာ.. အဲဒီ နာရီဖြစ်နေတာပဲ..”

ဒီတော့မှ ထွန်းထွန်း ပံ့သကူ ပစ်ထားသော နာရီမှန်း သဘောပေါက်လိုက်သည်။

ခင်မြင့်နွယ်ဆိုတာ … တစ်ရွာလုံးရှိ အပျိုချော (၁၀) ဦးတွင် နံပါတ် (၁) စာရင်းဝင်ဖြစ်သည်။ မိဘကလည်း ပိုက်ဆံရှိသည်။ ဧကန္တ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် ခင်မြင့်နွယ်ကို ပိုးချင်လို့ ခြံနားလာပစ်ထားပုံ ရသည်။ အခုမှ ကိုပေါစိန် စိတ်ထဲက အလုံးကြီး ကျသွားတော့၏။ သို့သော် နည်းနည်းပါးပါး ထပ်တွန့်လိုက်သေး၏။

“ ပံ့သကူ ရထားမှန်း ဘာလို့ညက ငါ့ကို မပြောတာလဲ..”

မကြည်ရှိန်က မျက်စောင်းထိုးရင်း….

“ စောက်မြင်ကပ်လို့… မပြောတာ…”

ဟုတ်သား…သူ့မိန်းမ သူ့ကို မကျေနပ်မှန်း ညထဲက သိသည်။ လီးအစာ စားချင်နေတာ သူမကျွေးနိုင်ခဲ့။ ဖဲဇောတွေ ကပ်နေခဲ့သည်။ မိန်းမထက် ဖဲကိုချစ်ကြောင်း စကားနာထိုးခံခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့် မိန်းမကျေနပ်အောင် စောက်ဖုတ်ကိုတောင် ယက်ပေးခဲ့ရသေးသည်။

“ လာပါ…မိန်းမရာ… ငါမှားပါတယ်…”

မကြည်ရှိန်က မသွားဘဲ ပေရပ်နေသည်။ ထိုသို့ ပေကပ်နေလေ ကိုပေါစိန်စိတ်တွေက ပို၍ထကြွလာလေဖြစ်သည်။

“ လာပါ…မိန်းမရ… ညက အကြွေးကို အတိုးနဲ့ ဆပ်ပါ့မယ်..၊ ”

ကိုပေါစိန်တစ်ယောက် ကာမရာဂ သွေးလှုံ့ဆော်မှုကြောင့် ငယ်မူပြန်ကာ မြူးကြွနေသည်။ မကြည်ရှိန်ကလည်း ရပ်မြဲရပ်နေသည်။ ညက မကြည်ရှိန် သူ့ကို အားရပါးရ လိုးပေးသွားသော ထွန်းထွန်း၏ ဧရာမလီးကြီးကို မြင်ယောင်မိရင်း မျက်နှာမှာ သွေးရောင်လွှမ်းလာသည်။ အမှန်အားဖြင့် သူ့ယောက်ျား ပို၍ မရိုးမရွ ဖြစ်လာအောင် တမင်သက်သက် ဆွနေခြင်းဖြစ်သည်။ သို့မှသာ အရက်ဒဏ်နှင့် တစ်ချိုးထဲ အိပ်ပျော်သွားမည်..။ ဒီတော့မှ မကြည်ရှိန်နှင့် ထွန်းထွန်း သူတို့နှစ်ယောက် ထင်တိုင်းကျဲ လို့ရမည် မဟုတ်ပါလား..။

“ လာပါဆိုကွာ… မိန်းမကလဲ…”

“ သွား….မလာဘူး…၊ အခုမှ လာချော့မနေနဲ့….ဟွန်း…”

မကြည်ရှိန်က ကိုပေါစိန်နား ကပ်မလာဘဲ အခန်းထောင့်ရှိ ဘီရိုနားသွားပြီး အဝတ်အစားလဲလိုက်သည်။ ညက ဝတ်ထားခဲ့သော ထမီကို အရင်လဲ၏။ ထို့နောက် ကျောပေးလျှက် အနေအထားဖြင့် အပေါ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အတွင်းခံဘော်လီကို လက်နောက်ပစ်၍ချွတ်သည်။ ထမီ ရင်မရှားဘဲ ကိုယ်အထက်ပိုင်းကို သည်အတိုင်း ဖော်ပြထား၏။

ဖွံ့ဖြိုးစွင့်ကားသော ဖင်သားဆိုင် ထွားထွားကားကားကြီးနှင့် ကျောပြင်ဖွေးဖွေးနုနုကြီးကို ကြည့်ကာ ကိုပေါစိန် စိတ်တွေ ပို၍ပို၍ ထကြွလာ၏။ ငနဲက ငါးခူပြုံး ပြုံးကာ ကြက်ဥတစ်လုံးကို အစိမ်းလိုက် ဖောက်သောက်လိုက်ပြီး ရွှေလိမ္မော်ပုလင်းကို ပါးစပ်ဖြင့် တေ့ကာ မော့ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ .. နောက်တစ်ချီ ထပ်မော့ပြန်၏။ ပုဆိုးအင်္ကျီများ ချွတ်၍ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးဖြင့် သူ့ကို ကျောပေးကာ လျှော်ပြီးသား အတွင်းခံ အင်္ကျီဝတ်နေသော မကြည်ရှိန်ထံ သွားသည်။ ခြေသံကြားသော်လည်း မကြည်ရှိန်က လုံးဝလှည့်မကြည့်..။

ကိုပေါစိန်က အတွင်းခံအင်္ကျီ နောက်ပြန်ဝတ်နေသော မကြည်ရှိန်လက်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာကို ချွတ်ယူလိုက်ကာ ကုတင်ဖက်ဆီလွှင့်ပစ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် နုထွတ်ဝင်းမွတ်နေသော နို့အုံပြည့်ပြည့်တင်းတင်းကြီးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆုတ်ချေပေးလိုက်သည်။

“ ဖယ်စမ်းပါ…. အခုမှ….”

မကြည်ရှိန်က ထမီကို လှမ်းဆွဲသော်လည်း မမှီတော့..။ ထမီက ကြမ်းပြင်ပေါ် ကွင်းလုံးကျွတ်ကျသွား၏။ ကိုပေါစိန် ပေါင်ကြားက လီးကြီးမှာလည်း ထောင်မတ်စ ပြုလာသည်။ ထွန်းထွန်းလောက်တော့ မကြီး..။

ကိုပေါစိန်က တဏှာရာဂ အားကြီးလှသော်လည်း လီးတန်ကတော့ အရှည် ၅ လက်မခွဲသာ ..လူစင်မှီရုံမျှသာ ရှိ၏။ အတုတ်က ၄ လက်မခွဲခန့်ရှိ၏။ လီးတန်ကြီး အရောင်အဆင်းက ညိုမဲမဲ အရောင်ဖြစ်ပြီး .. ဒစ်ကြီးက လန်ပြဲနေသည်။ အသက်အရွယ်ကလည်း စကားပြောလာပြီမို့.. လီးတန်ကြီးကို ကြည့်ရသည်မှာ မွဲခြောက်ခြောက် နိုင်လှသည်။ ထွန်းထွန်းလီးနှင့် ယှဉ်လိုက်လျှင် ကိုပေါစိန်လီးမှာ သားအရွယ်မျှသာ ရှိတော့သည်။

တဖြေးဖြေး စိတ်ပါ စိတ်ထလာဟန်ဖြင့် လီးကြီးကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်လျက် ခပ်သွက်သွက် ဂွင်းတိုက်ပေးသည်။ ကိုပေါစိန်က လရည်ထွက်မြန်၏။ ဂွင်း ခပ်ပြင်းပြင်း တိုက်ပေးခြင်းဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲ လိုးသောအခါ လေးငါးချက်လောက်ဆောင့်ရုံနှင့် လရည်ထွက်တော့မည်ကို သိထားသည်။ နောက်တစ်ချီ လုပ်ခိုင်းမည်..။ ပြီးတော့ ထလာအောင် ဂွင်းတိုက်ပေးမည်..၊ မကြာခင် သုတ်ရေတွေ ထွက်စေမည်..။ ဤသို့ဖြင့် ကိုပေါစိန်၏ အားအင်ဗလတွေကို ချိနဲ့သွားစေမည်။ သို့မှသာ အရက်ရှိန်ဖြင့် ကုလားသေကုလားမော အိပ်ပျော်သွားမည်။

မကြည်ရှိန် သတ်ကွင်းထဲကို ကိုပေါစိန် တည့်တည့်ကြီး ဝင်လာပါတော့သည်။ သို့သော် မကြည်ရှိန် ထင်ထားသလိုတော့ မဟုတ်..။ ထကြွလာသော ကာမစိတ်ကို ရွှေလိမ္မော်ပင့်မြှောက်လိုက်သည့်အတွက် ကိုပေါစိန် ရာဂဘီလူး ဝင်ပူးတာ ခံရပါတော့သည်။

မကြည်ရှိန်ကို ကုတင်ပေါ်သို့ ပွေ့တင်လိုက်ပြီး ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်စေသည်။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို တွဲလောင်းချထားပြီး ဘေးသို့ ကားထားလိုက်သည်။ ကိုပေါစိန် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး ဖောင်းဖုတင်းမောက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို အသေအချာ ကြည့်လိုက်သည်။ အရက်အရှိန်ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီး ကြည့်ရသည်ကိုက မြူးထူး ပျော်ရွှင်စရာကြီး ဖြစ်နေပါတော့သည်။

ကိုပေါစိန်က အညိုရောင်သမ်းနေသော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို လက်နှင့်ဖြဲလိုက်သည်။ ထိုအခါ နီရဲရွှဲစိုသော စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေက ပြူးတစ်ထွက်လာ၏။ စောက်ရည်ကြည်တို့ဖြင့် တောက်ပနေသည်။ ကိုပေါစိန်က သူ့မျက်နှာကို စောက်ဖုတ်ကြီးအနားသို့ တိုးကပ်ပြီး လျှာဖျားဖြင့် ပွတ်ဆွဲလိုက်လေသည်။ စောစောက ဟန်တစ်လုံးပန်တစ်လုံးဖြင့် ခါးမတ်ထားသော မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် ကြမ်းရှပူနွေးသော လျှာအတွေ့ကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းဖိန်းတက်သွားပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်သို့ထောက်လျှက် ရင်မော့ ခါးကော့လျှက် ခံပေးလိုက်သည်။ စောစောကမူ .. မကြည်ရှိန် အမှန်တကယ် ဖီးမတက်သေး..။ ထွန်းထွန်းလီးအတွေ့က အကြီးအကျယ်လွှမ်းမိုးနေသဖြင့် ညရေးညတာအတွက် စီမံစိတ်ကူးလျက် အေးစက်စက်သာ ရှိနေခဲ့သည်။

ကြမ်းရှသော လျှာဖျားနွေးနွေးကြီးက စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေကို ပွတ်ဆွဲမွှေဆွ ယက်ပေးလိုက်သောအခါ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ ကာမအကြောမှန်သမျှကို ပုတ်ခတ်လှုပ်နှိုးလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ မကြည်ရှိန် မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့နေပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း တီကောင်ဆားနှင့်အတို့ခံရသလို တွန့်လိမ်ကော့ပျံနေသည်။

“ ပျစ်… ဗြစ်… ဘွတ်… ဘွတ်… ပလပ်…. ပလပ်…. ပြတ်……..”

“ အား… အား… ရှီး… ကျွတ်.. အာ… အား…. ကျွတ်… ကျွတ်…. အား… အာ့… ကျွတ်….”

မကြည်ရှိန် တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်လူးခါလျှက် အသည်းအသန် ညည်းညူနေပါတော့သည်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာလည်း တင်းကားနေသည်။ စောက်ခေါင်းဝပတ်လည်ရှိ အတွင်းသားနုနုတွေကို ရှလူးခနဲ စုပ်ယူထည့်လိုက်သည်။

“ အမလေး…. အား….. အမလေး.. လေး… အား ရှီး…. အမေ့.. အီးဟီး… အမေရေ… ကျွတ်…. ကျွတ်… ကောင်း… ကောင်းလိုက်တာ… တအားပဲ… အင်း.. ဟင်း..”

ကိုပေါစိန်က စောက်ဖုတ်ကြီး အလည်လောက်တွင် ဖြဲထားသော သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်း ထိပ်နားဆီသို့ ပို့လိုက်ပြီး အသေအချာ ဖြဲကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါ … နီညိုရောင်သန်းနေသော စောက်စိငုတ်ကြီးက ပြူတင်းထွက်လာသည်။ ထို ပြူတင်းထွက်လာသော စောက်စိကြီးကို ကိုပေါစိန်က လျှာဖျားထိပ်ဖြင့် တို့ထိကလိလိုက်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောမှန်သမျှလည်း တဖြိုးဖြိုး တဖျင်းဖျင်း နှင့် လှုပ်ခတ်သွားသည်။

ကိုပေါစိန်က စောက်စိညိုပြူးပြူးကြီးကို ချိုချဉ်စုပ်သလို တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် စုတ်ပေးလိုက်ရာ မကြည်ရှိန်တစ်ကိုယ်လုံး ငါးရံ့ပြာလူးသကဲ့သို့ ဆတ်စလူးခါသွားလေတော့သည်။ နှုတ်ကလည်း တအီးအီး တအင်းအင်းဖြင့် ညည်းညူလျက် ခေါင်းကိုနောက်လှန်မော့ပြီး ပါးစပ်ကြီး ဟထား၏။ နို့အုံမို့မို့ကြီး နှစ်မွှာမှာလည်း ဖားဖိုထိုးသလို နိမ့်ချီမြင့်ချီ လှုပ်ရှားနေသည်။ ဤအခြေအနေရောက်လျှင် သူ့မိန်းမ ပြီးတော့မည်ကို ကိုပေါစိန်က သိနေ၏။ ထို့ကြောင့် ကာမမိန်းခလုပ်သဖွယ်ဖြစ်နေသော စောက်စိငုတ်ပြူးပြူးကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့် စုတ်၊ လျှာဖြင့်လည်း တဆတ်ဆတ် လှုပ်ဆွပေးလျက် ရှိသည်။

“ ပြွတ်…. ပြွတ်… ပလပ်… ပလတ်…. ဖွတ်… ပြလစ်… ပြွတ်… ပြွတ်… ရှလွတ်….ဖွတ်…ဖွတ်.. စွပ်… စွက်..”

“ အီးဟီး… အီး အီး… အင့်… အ….. ကျွတ်… အမလေး.. အီးဟူး…. ဟင့် အင်… အ…… အမေ့… အမလေး…ဟီးဟီး…. ပြီး… ပြီးတော့မယ်… ဟင်း ဟင်း…. ဟင်း…. လုပ်……. လုပ်တော့… အား…. ရှီး…… အား……”

မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် လှန်ကျသွားသည်။ ကိုပေါစိန် လီးတန်မဲမဲကြီးမှာလည်း အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထကာ မာကျောသထက် မာကျောလာသည်။ ကိုပေါစိန် မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ပြီး မကြည်ရှိန်၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲကာ ရင်ဘတ်ဆီ တွန်းဖိလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့လီးတန်ထိပ်ဖူးကြီးဖြင့် စောက်စိကြီးကို ပွတ်ထိုးလိုက်သည်။

“ အား… အာ… အမေ့… အား…. အမလေး… ကျွတ်…. ရှီး အီး… အား.. ကျွတ်… အား…….”

မကြည်ရှိန် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ပွင့်ကန်ပေါက်ကွဲထွက်တော့မတတ် ယားကြွလှိုက်တက်လာပါသည်။ ကိုပေါစိန်က လီးတန်ကြီးကို လက်နှင့် အသေအချာကိုင်၍ စောက်စိကြီးကို ဖိထိုးလိုက်ပြီး လီးတန်ကြီးကို အောက်သို့ ဖိနှိပ်ချလိုက်သည်။

“ ဖွတ်….ဖွတ်..ပလွတ်…..ပလွတ်……”

လီးတန်ကြီးက အရှိန်အဟုန်ဖြင့် စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲ နစ်ဝင်သွားတော့သည်။ ခါတိုင်းထက် အနည်းငယ်ချောင်ချိချိ ဖြစ်နေသည်ကို ကိုပေါစိန် သတိထားမိ၏။ သို့သော် ဘာမျှ မေးမြန်းမနေတော့..။ အိမ်ဝိုင်းထဲမှာ ခရမ်းပင် ၁၀ ပင်ခန့်ရှိသည်။ အမြဲတန်း အသီးသီးနေသည်။ ယခင်ကလည်း သူလိုးတာ အားမရတာပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အလိုးခံချင်ပါလျက် မလိုးဖြစ်လျှင်ဖြစ်စေ၊ ခရမ်းသီးနှင့် အာသာဖြေနေကျ ဖြစ်၏။ ယခုလည်း မနေ့ညက ခရမ်းသီးနှင့် အာသာဖြေထားပုံရသည်ဟု ထင်မိသည်။

“ ဗွတ်…. ဖွတ်… ပြွတ်…. ပလွတ်…. ဖွတ်…. စွပ်… ဖွတ်… အ… အ…. ဟင့်.. အင့်… အမေ့… အမလေး…. အား… အား……..”

မကြည်ရှိန်နှုတ်ဖျားမှလည်း တအင့်အင့် အသံတွေ ထွက်ရင်း သူ့ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ကော့ပြီး ခံသည်။ ထွန်းထွန်းလီးကြီးကို ခံထားရသော စောက်ဖုတ်မို့ အားရပါးရတော့ မရှိလှ..။ သို့သော် စောက်ဖုတ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး အယက်ခံထားရသည့်အတွက် ပြီးလုပြီးခင် ဖြစ်နေရကား ကျေနပ်ဖွယ်ရာတော့ ရှိလှသည်။

အချက် နှစ်ဆယ်လောက် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်အပြီးတွင် ကိုပေါစိန် လရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်သည်နှင့် တပြိုင်နက် ပင်ပန်းမောဟိုက်ကာ မကြည်ရှိန်ကိုယ်လုံးပေါ် မှောက်ကျသွားသည်။ မကြည်ရှိန်ကလည်း ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်ရောက်၍ စောက်ရည်ပူတွေ ပန်းထွက်ကာ ပြီးဆုံးသွားသည်။

နှစ်ယောက်သား အတန်ကြာစွာ မှိန်းနေကြရာမှ ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်ကြပြီး ကုတင်ပေါ်တွင် တူနှစ်ကိုယ်ယှဉ်တွဲလျက် အိပ်လိုက်ကြရာ မကြာခင် နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်သွားကြလေတော့သည်..။

“ သား…လေး… သားလေး… ထတော့လေ.. ..”

နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကြီး အိပ်ကောင်းနေစဉ် သူ့အမေက လှုပ်နှိုးလိုက်သည့်အတွက် ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် နိုးလာသည်။

“ ဘာ…..ဘာဖြစ်လို့လဲ…မေမေ….”

“ အောက်မှာ တင်ရီမ ရောက်နေတယ်… အထည်တွေ ညတွင်းချင်း ပို့ရမယ်လို့ လူကြုံနဲ့မှာလိုက်လို့… ကနေ့ည (၁၁) နာရီ ရထားအမှီ ရွာထောင်ဘူတာက စောင့်ပြီး တင်ပေးရမှာတဲ့… သူ့မောင်က ညက အရက်မူးလွန်းပြီး အရက်နာကျနေလို့ မင်းလိုက်ပို့ပေးဖို့ အပူကပ်နေတယ်…”

“ ဟာ….ဒုက္ခပါဘဲ..ဗျာ…”

တစ်ခါတစ်ရံ မတင်ရီမ၏ အာရုံကို စိတ်နှင့်မှန်း၍ သူ့ပေါင်ကြားက မော်တာကို အာသာပြေ ဆော့ကစားဖူးသည်။ ညနေဆွမ်းချိုင့် သွားပို့လျှင်လည်း သူစားချင်တာကို လူတွေမသိအောင် ခိုးခိုးကျွေးရုံမျှမက ပိုယူလာတတ်သေး၏။

မတင်ရီမက စက်ချုပ်ဆိုင်ဖွင့်ထားသည်။ တစ်ရွာလုံး သူတစ်ဦးထဲသာ ရှိသဖြင့် လက်မလည်အောင် ချုပ်ရသည်။ ပညာသင် အကူခဖြင့် ၁၄နှစ် ၁၅နှစ်ဝန်းကျင် ကောင်မလေး ၅ ယောက်ခန့် ရှိသည်။ သူမ၏ လုံးကြီးပေါက်လှ ရုပ်ရည်ဖြင့် ယောက်ျားမယူသည်ကို ထွန်းထွန်းလည်း စိတ်ဝင်စားလျှက်ရှိလေသည်။ အပျိုကြီးရော အစစ်ဟုတ်ပါရဲ့လားဟု တစ်ခါတစ်ခါ သံသယဖြစ်မိသည်။

ရွာမှာသာ ခပ်တည်တည်နှင့် အပျိုကြီးဟန်ဆောင်ပြီး မြို့တက်ပြီး ကုန်းနေလျှင် ဘယ်သူသိနိုင်တာမှတ်လို့..။ စက်ချုပ်ဆိုင်ပိုင်ရှင်မို့ မြို့နှင့်ကင်းကွာသူ မဟုတ်..။ ကင်းကွာလို့လည်း မရ..။ ဒီပညာကိုပင် မြို့က သင်ယူခဲ့ရသည် မဟုတ်လား..။ ထို့ကြောင့် မျက်စိကြီးနားကြီး ခေတ်မီသူဟု ဆိုရသည်။ ပြီးတော့ သြဇာထက်မြက်သော အပျိုခေါင်း..။ ရွာမှာ နာရေး၊ သာရေး၊ ရှိလျှင် တက်တက်ကြွကြွ ဆောင်ရွက်လုပ်ကိုင်လေ့ရှိ၏။ ဒီအသက်အရွယ်နှင့် စာဖတ်ဝါသနာပါသူဟူ၍ တစ်ရွာလုံးတွင် မတင်ရီမတစ်ယောက်သာ ရှိပုံရ၏။

ထွန်းထွန်းက ဘာစကားမှ မတုံ့ပြန်ဘဲ ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီး ထိုင်နေသဖြင့် သူ့အမေက…

“ ဟဲ့….ထတော့လေ… မျက်နှာသစ် ရေချိုးပြီးတော့ လိုက်ပို့လိုက်.. ကြားလား…၊ တင်ရီမကိုလည်း နှုတ်ဆက်လိုက်ဦး…၊ ကဲပါ… လာလာ အခုလိုက်ခဲ့…”

ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် သူ့အမေနောက်က မှုန်ကုတ်ကုတ်ဖြင့် လိုက်လာသည်။ ည ၁၁ နာရီ မကြည်ရှိန်နှင့် ချိန်းထားသော ကိစ္စသာ မရှိခဲ့လျှင် ထွန်းထွန်း ကျေကျေနပ်နပ် လိုက်ပို့ပေးမည်။ အခုတော့ ကာမဓါတ်စာကို အဟန့်ခံလိုက်ရသဖြင့် ကျွဲမြီးတိုနေသည်။ ကိုရင်လူထွက်ပြီး ကတည်းက မတင်ရီမနှင့် မတွေ့ရသည်မှာ ဒီနေ့အထိဖြစ်၏။ ကိုရင်ဘဝက စားအိမ်သောက်အိမ်၊ သူ့ကိုယ်၌ကလည်း မတင်ရီမကို တကယ့်ကို နှစ်နှစ်ကာကာ ခင်ပါသည်။

ခင်မင်ရုံမျှမက မတင်ရီမ၏ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် လုံးကြီးပေါက်လှ ရုပ်ရည်ကိုပင် လူပျိုသွေးလေးဝင်လာတော့ စိတ်ဝင်တစား တပ်မက်ခဲ့ဖူးသည်။ မတင်ရီမ ရုပ်ပုံလွှာကို စိတ်ထဲကမှန်း၍ စိတ်ကူးယဉ် ဖောက်ပြန်ခဲ့ဖူးသည်။ ခက်နေသည်က မကြည်ရှိန်ပေါ် စွဲလန်းစိတ်..။ ပထမဆုံး လိုးခဲ့ဖူးသည့်စောက်ဖုတ်မို့ ရိုးတွင်းချဉ်ဆီအထိပါ စွဲနေပုံရသည်။ ပြီးတော့ မနေ့ညကမို့ ဖြစ်ရပ်က ပူပူနွေးနွေးကြီး ရှိသေး၏။

“ ထွန်း…. နေနိုင်လှတဲ့ ငါးပိချက်..၊ လူထွက်ပြီးကထဲက မတွေ့ရတာ၊ ..အိမ်တောင် လာဖော်မရဘူး..၊ ဘာလဲ.. ထမင်းခိုးစားရတဲ့ဒုက္ခ လွတ်သွားလို့ နင်က ပုန်ကန်တာပေါ့ လေ…. ဟုတ်လား…”

“ မဟုတ်ပါဘူး…မမရဲ့… ကျောင်းက ခဏယူလာတဲ့ ရှေးဟောင်းစာပေထဲက ဆေးနည်းနဲ့ ဗေဒင်ပညာ မန္တာန်လက်ဖွဲ့ စီရင်ခန်းတွေ ကူးနေရလို့ပါ….”

ထွန်းထွန်းအမေ မကြည်ကြည်က သူတို့နှစ်ယောက် အချီအချ ပြောနေကြသည်ကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်ရင်း သဘောကျ ကျေနပ်နေ၏။

“ အခု…လေးနာရီ ထိုးပြီးဆိုတော့ ငါးမတ်တင်းလောက် သွားမယ်လေ…မမ..”

“ အေးအေး…”

“ ကဲ.. သားကလည်း ရေချိုးတော့…ထမင်းစားပြီး လိုက်ပို့လိုက်တော့…”

“ ထမင်းလည်း အိမ်ကျမှစား မောင်လေးကြိုက်တဲ့ အမဲသားနှပ်နဲ့ ပဲကုလားဟင်း ချက်ထားတယ်…”

ကိုရင်ဘဝထဲက သူစားချင်တာ ချက်ခိုင်းနေကျမို့ မတင်ရီမက သိနေသည်။

“ ကဲ…ရေချိုးပြီး လာခဲ့တော့နော်… မင်းအတွက် အင်္ကျီသုံးထည်လည်း ချုပ်ထားတယ်၊ တန်ဆောင်တိုင် လက်ဆောင်ပေါ့..၊ ကဲကဲ.. မမကြည် ကျမ သွားတော့မယ် ရေချိုးပြီးရင်သာ ဒီငါးပိချက်ကို လွှတ်လိုက်တော့…”

နာရီက အဖိုးတန်သည့်တိုင် လုံးဝမနှမြောပါ..။ ဒီနာရီမျိုး အလုံးပေါင်းများစွာ ဝယ်ယူနိုင်ပါသည်။ အဓိကပြဿနာက မကြည်ရှိန်တို့ လင်မယားအခန်းထဲမှာ နာရီမေ့ထားခဲ့တဲ့ ကိစ္စပါ..။ လူမှုအတွေ့အကြုံ နည်းပါးသေးသည့် ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် အသဲအသန် ကြောက်နေမိသည်။ သူများ မယားကြာခိုတဲ့ ကြာကူလီအကောင်ဟု လူသိထင်ရှား ဖြစ်သွားမှာ သေမတတ် ကြောက်၏။ စောစောကထဲက မတင်ရီမနှင့် လက်ဖွဲ့ကိစ္စ စီရင်ခွင့်ရလျှင် ဘာပြဿနာမှ ဖြစ်မည်မဟုတ်..။ မတင်ရီမက ငြင်းခဲ့လျင်လည်း ဤကိစ္စမှ ဖြစ်မြောက်အောင် မလုပ်ရလျှင်လည်း အဆိပ်သောက်ပြီး သေပစ်မယ်ဟု ချောက်လျှင် ရကိုရမည်..။ အခုတော့ လွန်ကုန်ပြီ..။

ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် လှည်းမောင်းထွက်လာခဲ့သည်။ မကြည်ရှိန်တို့ အိမ်နားအရောက်တွင် သူ့ယောက်ျား ကိုပေါစိန်က အားရဝမ်းသာစွာဖြင့် ..

“ ဟကောင်ကြီး … ဘယ်လဲဟ… မောင်ရင်ဖွက်ထားတဲ့ နာရီ ပံ့သကူက မောင်ရင့်အစ်မ မကြည်ရှိန် ရလာသဟေ့..၊ ကြံကြံဖန်ဖန်ကွာ.. ခင်မြင့်နွယ်တို့အိမ်နား သွားဖွက်ရတယ်လို့….၊ ဟား..ဟား…. အခုတော့ ရစေချင်တာက တစ်ယောက် ရတာက တစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီ…”

“ ဒါနဲ့….မင်းက ဘယ်လဲ….”

ထိုစဉ် မကြည်ရှိန်တစ်ယောက် ထဘီတိုတို ဝတ်ကာ ရင်ရှားကြီးဖြင့် ထွက်လာ၏။ ည ၁၁ နာရီ နော်ဟူသော အသိပေးသော အကြည့်များဖြင့် ထွန်းထွန်းကို ကြည့်နေသည်။

ထွန်းထွန်းကလည်း မနေ့ညက သူအားရပါးရ လိုးထားခဲ့သော ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ကြီးဆီ မှန်းကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခြေသလုံးသား ဝင်းဝင်းတုတ်တုတ်ကြီးတွေဆီ… ပြီးတော့မှ ရင်ရှားထားသော ထမီအတွင်းမှ တင်းရင်းမို့မောက် ဖောင်းကားနေသော နို့အုံကြီးနှစ်မွှာတွင် အဆုံးသတ်သွား၏။ ထွန်းထွန်းက ကိုပေါစိန် အမေးကို မကြည်ရှိန်ပါ တစ်ခါတည်း သိရအောင် ဖြေလိုက်သည်။

“ မတင်ရီမကို ရွာထောင်ဘူတာ လိုက်ပို့ခိုင်းလို့ပါဗျာ..၊ ည ၁၁ နာရီ ရထားအမှီ အထည်တွေ တင်ပေးရမှာမို့တဲ့…၊ အမလေး…..သူက ရှည်ပြီး လိုက်ပို့ခိုင်းတာ..”

ထွန်းထွန်း တကယ် မကျေနပ်သံကြီးနှင့် ပြောလိုက်၏။ ဘာကြောင့် မကျေမနပ် ဖြစ်နေသည်ကိုကား မကြည်ရှိန်သာ သိ၏။ မကြည်ရှိန်လည်း ည ၁၁ နာရီ စီမံကိန်းကြီး ပျက်သွားပြီမို့ ရင်ထဲဟာသွားသည်။ ထို့နောက် နှုတ်ဆက်ဖော်တောင် မရတော့..။ ထွန်းထွန်း စိတ်ထဲ မကောင်းလှစွာဖြင့်….

“ ကဲ….ကိုရီပေါစိန် ကျနော် သွားမယ်ဗျာ….”

“ အေးအေး…ပံ့သကူ ဖွက်တဲ့ ကုသိုလ်ကြောင့် လိုရာဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝပါစေ ကွာ…ဟား ဟား….”

ကိုပေါစိန် တဟားဟား ရယ်မောရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ နေဝင်ရီတရော အချိန်မို့ တကယ်လည်း ကြောက်စရာ ကောင်းသည်။ နနွင်းနံ့လိုလို အနံ့လည်း ရ၏။ မတင်ရီမက နှာခေါင်းကို တရှုံ့ရှုံ့ လုပ်ရင်း ကြောက်ရွံ့သော အသံဖြင့်…

“ မောင်….မောင်လေး… ရ…ရလား…”

“ ဘာရတာလဲ မမရ…အရင်းမရှိ အဖျားမရှိနဲ့…”

“ ဟို…ဟို…နနွင်း ….နနွင်းနံ့လေ….”

ဟုတ်သည်…ထွန်းထွန်းလည်း ရ၏။ ထွန်းထွန်းက မကြောက်..၊ တစ္ဆေသရဲ ရှိသည်ဟု ယုံကြည်ပါသည်။ ပြီးတော့ သူရထားသော တစ္ဆေသရဲနိုင် ဂါထာမန္တာန်တွေကိုလည်း ယုံကြည်၏။ ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ၏ စိုက်ကားပြည့်တင်းလျက် ရှိသော ဖင်ဆုံကြီးကို ကိလေသာရောင် တလက်လက်တောက်နေသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ခါ စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့လာခဲ့သည်။

“ အမလေးတော့…. သောက်ပလုတ်တုတ်…..”

မတင်ရီမ တစ်ကိုယ်လုံး ထွန်းထွန်း ရင်ခွင်ထဲ ဗြုန်းကနဲ ရောက်လာသည်။ နွားတွေကလည်း လန့်ပြီး နောက်သို့လှည့်မည် အပြု..၊ ရင်ခွင်ထဲရောက်နေသော မတင်ရီမကို ယောင်ရမ်း၍ ဖက်လိုက်လေသည်။ နွေးထွေးအိစက်သော အတွေ့က ထွန်းထွန်းတစ်ကိုယ်လုံး ဖြတ်သန်းသွား၏။ အတန်ကြာသည်အထိ ဖက်ထားမိရာ… ..

“ ဟွန်း….ဖက်ထားတာလဲ လွှတ်ပါဦး…. အရိုးတွေ ကြေကုန်တော့မယ်…”

ဒီတော့မှ ထွန်းထွန်းလည်း သတိဝင်ကာ လွှတ်ပေးလိုက်၏။ ရွာထောင်ဘူတာ ရောက်တော့ ည ၉ နာရီခွဲပြီ..။ ရထားလာဖို့ တစ်နာရီခွဲလောက် စောင့်ရဦးမည်..။ လှည်းပေါ်တွင် မတင်ရီမ၏ နွေးနွေးအိအိ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ကိုယ်လုံးကြီးကို တင်းနေအောင် ဖက်ခဲ့ရခြင်း၊ မနေ့ညကလည်း မကြည်ရှိန်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို စိတ်တိုင်းကျ လိုးခဲ့ရခြင်း…. စသည်တို့ကြောင့် ထွန်းထွန်း စိတ်တွေမှာ ရမ္မက်လှိုင်းတွေက တမဟုတ်ချင်း ထကြွလာသည်။ သို့သော် အခြေအနေချင်းက မတူပေ။

မတင်ရီမဆိုတာက အစ်မအရင်းလို ဖြစ်နေရာ.. နည်းနည်းတော့ ဟန့်နေသည်။ လှည်းပေါ်မှာ ဖက်ခဲ့ရသည်ဆိုတာကလည်း တမင်သက်သက် ဖက်ခွင့်ရ၍မဟုတ်..။ မတင်ရီမ ကိုယ်တိုင်ကြောက်လန့်ပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဇွတ်တိုးဝင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ပစ္စည်းတွေ ချအပြီး ခုံတန်းပေါ် ထိုင်နေကြစဉ် မတင်ရီက….

“ မောင်လေး… ဆာရင် တစ်ခုခု စားလေ…၊ မမလည်း ဘာမှ မစားခဲ့ဘူး…. ခေါက်ဆွဲကြော် စားမလား….”

“ အင်း…….ကောင်းသားဘဲ…”

ဘူတာအတွင်းရှိ စားသောက်ဆိုင်ဘက် ထွက်ခဲ့ကြသည်။ ခေါက်ဆွဲကြော် ၂ ပွဲမှာ၍ ထိုင်နေကြစဉ်….

“ မမ……”

“ ဟင်….ဘာလဲ…ပြော……”

“ ကျနော်… အရက်သောက်ချင်တယ်….”

“ ဘယ်ဖြစ်မလဲ… မူးကုန်မှ မပြန်နိုင်ဘဲ ဖြစ်နေမယ်….”

“ ဟာ…ရပါတယ် မမရ…မနေ့ညကတောင် သောက်သေးတာပဲ..လုပ်ပါနော်… တအားကြီး မမူးစေရပါဘူး…”

“ သဘော သဘော… သိပ်တော့ မများစေနဲ့…”

မတင်ရီမ သဘောမတွေ့သော မျက်နှာထားဖြင့် ခွင့်ပြုလိုက်သည်။ မတင်ရီမ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ထွန်းထွန်း အရက်သောက်ဖြစ်အောင် ပရိယာယ် ဆွယ်ဖို့ စိတ်ကူးရှိထားသည်။ ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမဆီက ငွေ ၅၀ တောင်းခဲ့ပြီး ကောင်တာဆီ ထွက်ခဲ့သည်။ အရက်ပုလင်းကြီး ထောင်ထားလျင် အမြင်မတော်သည့်အတွက် ရေဗူးထဲ ထည့်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။ ထို့နောက် ခေါက်ဆွဲကြော်ရလျှင် လာပို့ဖို့ မှာခဲ့ပြီး ခန်းဆီးကာထားသော အခန်းလေးထဲ ဝင်ခဲ့ကြသည်။ မတင်ရီမကိုပါ ချော့တိုက်ချင်၍ အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။ ထွန်းထွန်းက ဖန်ခွက်နှစ်ခွက်ထဲ အရက်ထည့်ရင်း …

“ ရော့…..မမလဲ သောက်…”

“ အို…ကြံကြီးစည်ရာ…မသောက်ချင်ပါဘူး….”

“ ကဲ…မသောက်ချင်နေဗျာ…၊ ကျုပ်ကတော့ အပြန် သရဲ ကြောက်တယ်..၊ အရက် နဲ့ ရဲဆေးတင်ထားမှ ဖြစ်မှာ..၊ သရဲဆိုတဲ့အကောင်က သိပ်ပါးတာ.. ကြောက်တဲ့လူကို ဖြဲခြောက်တတ်တယ်..၊ မကြောက်တဲ့လူဆိုရင် အနားတောင် မကပ်ရဲဘူး…”

ထွန်းထွန်းက ခွက်ထဲထည့်ထားသော အရက်ကို တစ်ခါတည်း မော့ချလိုက်သည်။

“ ဟား…….. ကောင်းလိုက်တာ… ချိုမြ ရှိန်းဖိန်း သွားတာပဲ..”

“ ကဲဟယ်…ဒီလောက်တောင် ရှိလှတာ…”

မတင်ရီ သူ့အတွက် ငှဲ့ထားသော အရက်ခွက်ကို တစ်ခါတည်း မော့သောက်ချလိုက်သည်။ ရင်ထဲပူဆင်းသွားသော်လည်း တရုတ်ဝီစကီက အဝင်မဆိုးလှပါ..။ ချိုမွှေး သင်းပျံ့သော ရနံ့လေး ရှိ၏။

“ ရော့….ထပ်ထည့်ဦး…”

မတင်ရီမက အသံခပ်မာမာနှင့် ပြောသည်။ ထွန်းထွန်းက ဘာစကားမှ မပြောဘဲ ခပ်ပြုံးပြုံး မျက်နှာထားဖြင့် ထပ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။ မတင်ရီမကလည်း စောစောကလို တရှိန်ထိုး မော့ချလိုက်ပြန်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံး နွေး ထွေးရှိန်းမြပြီး လန်းဆန်းသွားသည်။

“ ကဲ… ဘယ်နှယ့်လဲ…မမ…”

“ အဟင်း..ဟင်း….မဆိုးပါဘူး…. ”

ထို့နောက် ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် မတင်ရီမကို ရှေ့ထားပြီး မိန်းမတစ်ယောက်ကို ပေါ်တင်ကြီး နှာဘူးထပြနေသည်။ ထိုသို့ နှာဘူးထပြခြင်းမှာ မတင်ရီမစိတ်ကို ဆွပေးနေခြင်း ဖြစ်၏။ တရုတ်မကလည်း အအိုဖြစ်သည့်တိုင် ရူပါဖြောင့်သော ထွန်းထွန်းကို ကြာတွေပစ်နေ၏။ မတင်ရီမ ဒေါပွလာသည်။

“ အင့်……ထပ်တည့်စမ်း…”

အသံခပ်မာမာဖြင့် အရက်ခွက်ကို ထွန်းထွန်း ရှေ့တိုးပေးလိုက်သည်။

“ ဟာ…ဖြစ်ပါ့မလား…မမရဲ့…”

“ ဟေ့…လျှာမရှည်နဲ့ နင်နဲ့ငါနဲ့ ညားလာတာ တစ်နှစ်တောင် ကျော်ပြီ… ဘယ်တုန်းကများ ငါ့စကား နားမထောင်ဘူးလို့လဲ…”

တရုတ်မက မတင်ရီမ စကားကို သဘောကျစွာ ပြုံးကြည့်နေသည်။ ငယ်ငယ်ချောချော ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို အပိုင်ယူထားနိုင်သည့်အတွက် အားကျနေပုံ ရသည်။

“ ဟုတ်သားပဲ.. မောင်လေးကလည်း ကိုယ့်မိန်းမစကား နားထောင်လိုက်လေ…၊ လိုရင် ရှိသေးတယ်… အဟင်းဟင်း… သနားထိုက်ပါတယ်… မမရဲ့.. မောင်လေးက လူချောလေးဘဲ.. ကဲ.. လိုတာရှိရင် မှာလိုက်နော်…”

စားသောက် ငွေရှင်းပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့ကြ၏။ မကြာမီ ရထားဆိုက်လာသည်။ ရထားပေါ် ပစ္စည်းအပ်နှံတင်ပေးပြီးနောက် (၁၁) နာရီခွဲလောက် လှည်းနှင့် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ လက်ကျန်အရက်များ ထည့်ယူလာသည်ကိုတော့ မတင်ရီမ မသိ..။ ထွန်းထွန်းက သူ့အကြံနှင့် သူမို့ စကားမပြော။

ဤသို့ဖြင့် သူတို့ လှည်းသည် တိုးချဲ့ကွက်သစ်ကို ကျော်လာခဲ့သည်။ ထွန်းထွန်းက ရံတိုင်တွင် ချိတ်ထားသော လွယ်အိတ်အတွင်းမှ ဝီစကီ ပုလင်းကို ထုတ်ကာ ပါးစပ်နှင့် တေ့မော့လိုက်သည်။

“ အင့်…. ငါ့မိန်းမ… ရော့… အချမ်းပြေ သောက်လိုက်….”

ထွန်းထွန်း၏ မာန်ပါသော အပြောကြောင့် မတင်ရီမ မျက်နှာ ပြုံးသွားသည်။ သို့သော် နှုတ်ကမူ …

“ အောင်မယ်.. ဘာငါ့မိန်းမလဲ .. ဟင်း… ပေါင်တွင်းကြော ပြတ်သွားအောင် ဆွဲလိမ်ပစ်လိုက်မယ်…”

ပြောပြောဆိုဆို မတင်ရီမ လက်က ထွန်းထွန်းပေါင်ပေါ် ရောက်လာသည်။ ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမလက်ကို ဆွဲထားလိုက်ပြီး ဘယ်ဘက်လက်ထဲမှ ကြိုးများကို ဘယ်ဖက်ရံတိုင်တွင် ခပ်လျော့လျော့ ပတ်ချည်လိုက်သည်။ အသားကျပြီးသော နွားတွေမို့ အနေအထားမပျက် ပုံမှန်အတိုင်း သွား နေကြ၏။

ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးဖက်လိုက်ပြီး ပါးပြင်ကို အထပ်ထပ်နမ်း၏။ သဘာဝ သနပ်ခါးနံ့ သင်းသင်းလေးက ထွန်းထွန်း၏ စိတ်ကို ကြွသထက်ကြွလာအောင် မြှူဆွယ်ကလိနေသည်။ ပြည့်တင်းဖောင်းအိသော ပါးပြင်နုနုလေးကို နမ်းရသည်မှာ အရသာရှိလှသည်။ မတင်ရီမက ဒူးတုတ်လျက် အနေအထားဖြင့် အလိုက်သင့် နေလေသည်။ ထွန်းထွန်း နမ်းသမျှ ကျေနပ်စွာ ခံယူသည်။ ထွန်းထွန်းအသက်ရှူသံတွေက မြန်ဆန် ပြင်းထန်နေသည်။

ထွန်းထွန်းက နမ်းလို့အားရသောအခါ ပါးကို ဆွဲမော့လိုက်သည်။ သူ့လျှာကို မတင်ရီမ ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး မတင်ရီမ လျှာကို စုပ်ယူလိုက်ပြန်သည်။ မတင်ရီမက လှိုက်ဖိုမောလျှသော သက်ပြင်းအသံကြီးကို ကြားလိုက်ရသည်။ ရင်အစုံက ကော့တက်သွားပြီး ထွန်းထွန်း လီးတန်ကြီးကို တင်းနေအောင် ညှစ်ဆုတ်ထားလိုက်သည်။ ထွန်းထွန်းက သူ့လက်ခလယ်ကို ဟနေသော စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းကြီးထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး အသွင်းအနှုတ်လုပ်ကာ လှည့်ပတ်မွှေပေး၏။

“ ပြစ်… ပလစ်… ပြစ်…. ပြိ….. ဗျစ်…. ဖွတ်…”

မတင်ရီမက ရင်အစုံကို ကော့လျှက် ထွန်းထွန်းကတော့ လှည်းပေါ်ဖြစ်နေသည့်အတွက် လိုးကွင်းလိုးကွက်ကို ကြံဆနေ၏။ နွားတွေက ခပ်မှန်မှန် သွားနေ၍ တော်သေး၏။ ထွန်းထွန်းလက်က လှည်းကပ်ကြမ်းကို စမ်းကြည့်သည်။ အခံမပါလျှင် မတင်ရီမ နာမည်စိုး၍ ဖြစ်သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် လှည်းပေါ်တွင် ဂုံနီအိတ်နှစ်လုံး ဆက်ခင်းထားလျှက် ရှိသည်..။ အခု မကြည်ရှိန်ကိုယ်စား မတင်ရီမကို လိုးရတော့မည်မို့ ထွန်းထွန်း စိတ်တွေ မြူးကြွလျက် ရှိသည်။

စောက်ဖုတ်ကြီးကို အပီအပြင် နှိုက်ဆွထားပြီး ဖြစ်ရာ ဖူးယောင်ခုံးကြွလျက် စောက်ရေတွေလည်း တစိမ့်စိမ့် ထွက်လျက် ရှိနေပါတော့သည်။ ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမကို နောက်လှန်ချလိုက်ပြီး ထမီကိုလှန်၍ ဒူးနှစ်ဖက်ကို ပေါင်နှစ်လုံးပေါ် ကပ်ထားလိုက်သည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ထွန်းထွန်းလုပ်ချင်ရာလုပ်တော့ဟု စိတ်ဒုန်းဒုန်း ပုံချထားလိုက်သည်။ နွားတွေက သွားနေကျလမ်းမို့ သူ့အလိုလို တရွေ့ရွေ့ သွားနေကြသည်။

“ မမ……”

“ ဟင်…….”

“ ဒါလေး ငုံထားလိုက်နော်….”

“ ဘာလဲ…အဲဒါက….”

“ သရဲနိုင်လက်ဖွဲ့….”

အမှန်က ပီယလက်ဖွဲ့ဖြစ်သည်။ မတင်ရီမလည်း အကြောက်ပြေ၊ စကားကြောလည်း မရှည်စေရန် သရဲနိုင်လက်ဖွဲ့ဟု ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။ လက်ဖွဲ့ကိုယ်စီငုံထားလိုက်ပြီး မတင်ရီမ ဖင်ကြားတည့်တည့် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီးနောက်.. သူ့လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီးကို လက်နှင့် အသေအချာကိုင်၍ စောက်ဖုတ်အဝနှင့် တေ့ချိန်ကာ မြှင်း၍မြှင်း၍ သွင်းထည့်လိုက်သည်။

လင်ယူသားမွေးဖူးခြင်း မရှိ၊ တစ်ကိုယ်တည်းနေ အပျိုကြီး စောက်ဖုတ်မို့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး နစ်ဝင်သွား၏။ သို့သော် စောက်ရည်ကြည်တွေက စိုအိနေသဖြင့် ခက်ခက်ခဲခဲကြီး မဟုတ်ပါ..။ လီးတန်ကြီး၏ နူးညံ့ပူနွေး မာကျောသော အထိအတွေ့က သူမတစ်ကိုယ်လုံးရှိ ရမ္မက်သွေးတွေကို တလှိုက်လှိုက် ဆူဝေ ပွက်ထလာစေ၏။

“ မမ…ရလားဟင်….”

“ အင်း…..”

“ ဖွတ်…. စွပ်.. ဖွတ်….. ဗျစ်…. ဖွတ်…. အ….. အား…..အီး အင်း… အမလေး… အား.. ရှီး… ကျွတ် ကျွတ်….. အမလေး တော့….”

မတင်ရီမ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့သွားပြီး ခါးလည်း ကော့တက်သွား၏။ လီးဝင်လီးထွက်ကလည်း အဆင်ပြေ ချောမွေ့လာ၏။

“ မမ…နို့ကြီးတွေ ဖော်ပေးစမ်းပါ… မောင်လေး စို့ချင်လို့…..”

“ ဟင်း….တော်တော်ရှုပ်….”

မတင်ရီမက ထိုသို့ပြောရင်း သူ့အပေါ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးများကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ အတွင်းခံဘရာစီယာကို ဆွဲလိပ်၍ အပေါ်ပင့်လှန်လိုက်သည်။ နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီး နှစ်လုံးက လရောင်အောက်တွင် ဝင်းဝင်းစိုစို မို့မို့ဖောင်းဖောင်းကြီး ပေါ်လာသည်။ ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်ကြီးကို မှန်မှန်သွက်သွက်ကြီး ဆောင့်လိုးနေရာမှ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တစ်ပြန်စီ စို့ပေးလိုက်၏။

“ ပြတ်…ပလပ်…..ပြွတ်……ပြွတ်…..”

“ အင့်…. အမေ့… အင့်…. အ……. အ…. ရှီး… ကျွတ်ကျွတ်…. အမေ့….. အင့်… အား…. နာတယ်… ကျွတ်ကျွတ်…. အ….”

နို့စို့သံ ၊ စောက်ဖုတ်နှင့် လီးထိတွေ့သံ မတင်ရီမနှုတ်က ညည်းသံတို့ဖြင့် လှည်းပေါ်မှာ ဆူညံလျှက် ရှိနေပါသည်။ နှစ်ပေါင်းများစွာ လီးနှင့်ကင်းကွာနေခဲ့ရသော အပျိုကြီး မတင်ရီမခင်မျာ တစ်စစ ကောင်းလာသည်။ အီစိမ့်ရှိန်းဖိန်းသော ကာမအရသာထူးကြီးကို ထိထိမိမိကြီး ခံစားရ၏။ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ ရမ္မက်သွေးတွေကလည်း ပူနွေးထကြွလာသည်။ အသက်ရှူသံတွေကလည်း တစ်စတစ်စ ပြင်းထန်လာ၏။ မတင်ရီမလက်နှစ်ဖက်က ထွန်းထွန်းကျောပြင်ကြီးကို သိုင်းဖက်ထားရင်း ဖင်ဆုံကြီးကို ဆောင့်အချနှင့် အံကျ ကော့ကော့ခံသည်။

အပျိုကြီးအမည်ခံထားသော မတင်ရီမသည် လီးအတွေ့အကြုံ ရှိပြီးဖြစ်ပါသည်။ အသက် ၂၀ ဝန်းကျင်လောက်က သူ့အဒေါ်၏ယောက်ျား ကိုဘထွားနှင့် ငြိစွန်းခဲ့ဖူးသည်။ ထိုစဉ်က ကိုဘထွားမှာ အသက် ၅၀ နီးပါး ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ရွာလုံးက အားကိုးအားထား ပြုရသော အနှိပ်ဆရာ ဖြစ်သည်။ ထိုနေ့က သူ့အဒေါ် တောသွားနေသည်။ ခါးကိုက်၍ အနှိပ်ခံမိရာမှ ကာမအကြောတွေကိုပါ ဖွင့်ပေးပြီး သူမကို လိုးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမနှင့် လိုးပြီးတစ်ပတ်ခန့်လောက်တွင် ကိုဘထွား ပိုးထိ၍ ဆုံးသွားသည်။ မတင်ရီမ ကြောက်လိုက်သည် ဖြစ်ခြင်း…။ အလိုးခံရစဉ်က ကောင်းခဲ့သော အရသာတွေ လွင့်စင်သည်အထိ အကြောက်ကြီး ကြောက်ခဲ့ရသည်။ ထို့နောက် လီးမှန်သမျှ ကွင်းရှောင်ခဲ့သည်မှာ ယနေ့အချိန်ထိ ဖြစ်သည်။

ရည်းစားရှိခဲ့ဖူးသော်လည်း နမ်းရုံဖက်ရုံ၊ နို့ကိုင်ရုံမှလွဲ၍ အလိုးမခံခဲ့ရ..။ သူ့ရည်းစားက လိုးချင်ပါသည်။ မတင်ရီမကိုယ်၌က မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှသာ လုပ်ရမည်ဟု သံမဏိစည်းကမ်းကြီး ချမှတ်ထားခဲ့သောကြောင့် ဖြစ်သည်။

ဝါကျွတ်လျှင် မင်္ဂလာဆောင်ဖို့ ကြိတ်ကြံထားသော်လည်း ဝါတွင်းမှာပင် သူ့ရည်းစား တင်ညွန့် ပိုးထိ၍ ဆုံးပြန်သည်။ သူ့ရည်းစား တင်ညွန့်မှာ ထွန်းထွန်းအမေ၏ မောင်အငယ်ဆုံး ဖြစ်ရာ ထွန်းထွန်ရဲ့ ဦးလေး ဖြစ်သည်။ ထွန်းထွန်း မမွေးခင်က ဇာတ်လမ်းများမို့ ထွန်းထွန်းကတော့ ဘာမှမသိပါ..။ အသက် ၂၀ ဝန်းကျင်က ဝိုးတိုးဝါးတားမျှသာ သိခဲ့ရသော လီးအရသာကို ယခုတော့ တနင့်တပိုး တဝတအီကြီး ခံစားနေရပါတော့သည်။

“ ဖွတ်…. ဖွတ်… ဖွတ်…. ပလွတ်… ဖွတ်…. ဖွတ်… ပလွတ်…. ဖွတ်…..”

“ အင့်… အမလေး… အီး အင့်… အား…. အမေ့… အင့်… အမလေး… အမေ့… အင်း.. အား… အ…”

မတင်ရီမ လက်အစုံက ထွန်းထွန်းကျောပြင်ကြီးကို တင်းကြပ်နေအောင် ဖက်လာ၏။ ထွန်းထွန်း၏ ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အညီ ဖင်ဆုံကြောကြီးကို ရှုံ့၍ ရှုံ့၍ ကော့ကော့ခံသည်။

“ မမ….ကောင်းလား ဟင်…”

“ အင့်….. အမေ့… အင့်….. ရှီး… ကောင်း…. ကောင်း တယ်… အင်း… အ… ကျွတ်.. ကျွတ်…”

“ မောင်လေးကို တကယ်ချစ်ရဲ့လား…”

“ နှစ်ကယ်… နှစ်ကယ်…… အ… အမေ့… အ…အင့်…..”

“ နောက်လဲ ခံမှာလား… ဟင်..”

“ အမေ့… အင့်… ကျွတ်… ကျွတ်… ခံ… ခံမှာပေါ့ လို့…”

“ မောင်လေး.. မမကို မှန်းမှန်းပြီး ဂွင်းတိုက်ရတဲ့ ညတွေ မနည်းဘူးဗျ…သိလား… မမနဲ့ မောင်လေးက ဘာတော်လဲ ဟင်…”

“ သိဘူး….”

“ လင်မယား မဟုတ်ဘူးလား…”

“ ဟင့်အင်း…ဟုတ်ဘူး… အမေ့… အား… အား… ရှီး… ကျွတ်ကျွတ်…”

“ ဟို တရုတ်မကို ပြောတော့ မောင်လေးက မမယောက်ျား ဆို…”

ထွန်းထွန်းက အဆောင့်လည်း မပြတ်၊ နှုတ်ကလည်း တတွတ်တွတ် မေးလျက် ရှိသည်။ တအင့်အင့် တအီးအီး ညည်းညူနေရသည့်ကြား ထွန်းထွန်းမေးသမျှကို ဖြေနေရသည်မှာ ကာမစည်းစိမ် ပျက်လှသည်။ မတင်ရီမ စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး ပွင့်ကန်ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် ကောင်းလွန်းလှသည်။ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှာလည်း တလှုပ်လှုပ်တရွရွဖြင့် ယားယားကြွတက်လာသည်။

နှစ်ယောက်သား အားကြိုးမာန်တက် လိုးနေကြသည်မှာ နာရီဝက်ကျော်လာပြီ။ ယခုအချိန်ထိ မည်သူမှ မပြီးကြသေး..။ အနိုင်မခံ အရှုံးမပေး အပြိုင်ကြဲနေကြသည်။

ထွန်းထွန်းက အားရပါးရကြီး ပစ်ပစ်ပြီး ဆောင့်လိုးနေရာမှ သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ ပြည့်တင်းနင့်နေအောင် ခံလို့ကောင်းနေစဉ် လီးတန်ကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်သဖြင့် မတင်ရီမရင်ထဲ ဟာထွက်သွား၏။ စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း ဒေါသူပုန်ထကာ စူပွစူပွ ဖြစ်လျှက်ရှိသည်။

ထွန်းထွန်းက ပက်လက်အနေအထားမှ ကိုယ်ကို တစောင်းပြင်လိုက်၏။ ထို့နောက် မတင်ရီမ ညာဖက်ခြေထောက်ကို ကွေးလျှက် ရင်ဘတ်ဆီ တွန်းကပ်လိုက်ပြီး သူက မတင်ရီမ၏ ဘယ်ဖက်ပေါင်တံ တုတ်တုတ်ကြီးအပေါ် ခွထိုင်ကာ ခွဆုံအရင်းထိ တိုးကပ်လိုက်၏။ သူ့ညာလက်ဖြင့် နို့အုံ၊ ဘယ်လက်ဖြင့် ပခုံးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုတ်ကိုင်လျက် လီးတန်ကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲ တစ်ရစ်ချင်း ဖိသွင်းကာ ညှောင့်ညှောင့် လိုးပြန်ပါတော့သည်။

“ အီး.. ဟီး… အမလေး… အမလေး… အီး ဟင်း…. ကျွတ်ကျွတ်….”

“ ကောင်း … ကောင်းလိုက်တာ မောင်… မောင်လေးရယ်… အမလေး… အမလေး… အင်း.. အင့်… အား… မမကို မညှာ မညှာနဲ့… ဆောင့်.. ဆောင့် .. အမေ့… အင့်… အား… နာနာ ဆောင့်… အမလေး….. ကျွတ်ကျွတ်… ဟုတ်ပြီ… ဟုတ်ပြီ… ဆောင့်… အင့်……. အ…. ”

ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လှသဖြင့် မီးပွင့်မတတ် ကောင်းလွန်းလှသည်။ တစ်လှည်းလုံး လှုပ်ခါနေသည်။ အထွတ်အထိပ်ရောက်ခါနီးနေပြီမို့ ပွဲက ပိုကြမ်းလာပါသည်။ နွားတွေက ဖြေးဖြေးမှန်မှန် သွားနေရာမှ သူတို့ကို သတိပေးလေသည်ထင်၍ ဒုန်းဆိုင်း၍ ပြေးကုန်ပါတော့သည်။

“ ဒုန်း… ဒုန်း… ဒုတ်…. ဒလုပ်…. ကျွိ… ကျလိ…. ဒုတ်……… ဒုန်း….”

“ အင့်… အင့်….. အင့်… အမေ့… ကျွတ်.. ကျွတ်…. ကဲဟာ… အ… အမေ့… ရှီး… ကျွတ်ကျွတ်….”

မတင်ရီမ အပေးတွေကြမ်းလာသည်။ လူသူမနီးလှသည့် လှည်းလမ်းပေါ်တွင် လှည်းသံ၊ လီးနှင့်စောက်ဖုတ် ထိတွေ့သံတို့ဖြင့် ဆူညံလျှက် ရှိနေပါတော့သည်။ မကြာခင်မှာပင် လှည်းပြေးနှုန်း ကျသွားသလို မတင်ရီမနှင့် ထွန်းထွန်းတို့လည်း ကာမဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝကာ ငြိမ်ကျသွားပါတော့သည်။

“ သိပ်ချစ်တာပဲ….မောင် လေး ရယ်……”

ထွန်းထွန်းနှုတ်က ဘာမှမပြော..။ သို့သော် နှစ်ဆတိုး၍ ကြုံးဖက်ထားလိုက်ပါတော့သတည်း….။


ပြီးပါပြီ။