ကတုံးပေါ် ထိပ်ကွက် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - ချမ်းမြေ့သာဇံ မောင်မောင်နှံ
“ မင်းအရင် ဖိုက်လေ...ဆော်ကြီးက တမင်လာပေးတာကွ ...”
ဈေးညစောင့် ဒရဝမ်ကြီး ဦးကျောက်ခဲမှာ အသက် (၄၀) ကျော်ခန့်နှင့် သန်မာဖြတ်လတ်သူ ဖြစ်သည်။ မအေးမြင့်မှာ ဦးကျောက်ခဲ၏ မထိတထိ ကိုင်တွယ်မှု ပြောဆိုမှုများကြောင့် ခံချင်ကြောင်း အရိပ်အယောင်များ ပြခဲ့သည် ဟု ဦးကျော်ခဲ က ဆိုသည်။ ထို့ကြောင့် အောင်ခိုင်က မအေးမြင့်ကို ယနေ့ည ချိန်း၍ ခေါ်ထားရန် ဦးကျောက်ခဲကို ခိုင်းခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ အောင်ခိုင် ဆိုတာက မအေးမြင့် ဈေးရောင်းနေသော အမှတ် (၄) ဈေးမှ ဈေးတာဝန်ခံ ဖြစ်သည်။
မအေးမြင့်သည် အမှတ် (၄) ဈေးတွင် လမ်းဘေး ပျံကျဈေးသည် တယောက်ဖြစ်ပြီး နေရာတော်တော်များများကို အရင်ဦးကာ အခြားဈေးသည်များကိုလည်း ငှားစားနေသူ ဖြစ်သည်။ အသက် (၃၅) နှစ်ခန့် လုံးကြီးပေါက်လှ ဖြစ်ပြီး သူမ၏ ဖင်ကြီးမှာလည်း သားသမီး မရဘဲ လင်သေခဲ့သဖြင့် ဖြိုမည့်သူ မရှိဘဲ ကြီးချင်တိုင်းကြီးနေသည်။
အသက်အရွယ်ကြောင့် ဝမ်းဗိုက် နည်းနည်းစူနေတာက လွဲလို့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က လိုးချင်စရာ ကောင်းလှသည်။ တခါတရံ အောင်ခိုင်က မျက်နှာပေါက် ဆိုးဆိုးနှင့် မအေးမြင့် ချထားသော ဈေးသည်များအား
“ ခင်ဗျားတို့ ဆိုင်ခင်းထားတာ လမ်းဘေး ရောက်နေပြီ...ဆွဲပြီး သိမ်းလိုက်ရမလား...ဒီနေရာမှာ မရောင်းချင်တော့ဘူးလား ...”
ဟူ၍ အော်ဟစ် ပြောဆိုလိုက်လျှင် မအေးမြင့်က ထလာပြီး
“ ဟဲ့...ဟဲ့....ဟုတ်သားပဲ...နင်တို့ကလည်း...လွန်တာကိုး...ခွင့်လွှတ်ပါ..ဆရာလေးရယ် ...”
စသဖြင့် အောင်ခိုင်အနားလာ၍ ဟိုလျှောက် သည်လျှောက်နှင့် သူမ၏ နို့ကြီးတွေနဲ့ အောင်ခိုင် ကို မတော်သလို ထိသလိုမျိုးနှင့် ပွတ်ဆွဲ၍ သွားကာ ပြောတက်သည်။
မနက်ကတော့ ဦးကျောက်ခဲ တယောက် မနက်ဈေးထွက်နေသော မအေးမြင့်၏ ရှေ့သို့ ဖြတ်လျှောက်၍ မျက်ရိပ်ပြကာ ခေါ်လိုက်သည်။ မအေးမြင့်က ဈေးရောင်းနေရာမှ အသာထ၍ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ဦးကျောက်ခဲ နောက်သို့ လျှောက်၍ လိုက်သွားသည်။ ဈေးတန်း အဆုံးတွင် ဦးကျောက်ခဲက ရပ်စောင့်နေသည်။
“ ဘာတုန်း ကိုကျောက်ခဲ ရဲ့ ...”
“ နင့်ကို သတင်းထူး ပြောမလို့ ...”
“ ပြောလေ ...”
ဦးကျောက်ခဲက သူမ တကိုယ်လုံးကို စားတော့ ဝါးတော့ မတက် ကြည့်နေသည်ကို ဂရုမစိုက်အား၊ သိချင်ဇော နှင့် မေးသည်။
“ လကုန်လောက်ကျရင် လမ်းဟိုဖက် အကွေ့ကို ဈေးသည်တွေ ထပ်ပြီး နေရာချမယ် ...”
“ ဟယ်..တကယ်လား..ဟင် ...”
မအေးမြင့် ထခုန်မတက် ဝမ်းသာသွားသည်။
“ တကယ်ပေါ့..ဈေးတာဝန်ခံတောင် ဇယားကွက်တွေ ဆွဲနေပြီ ...”
“ ဒီ...ဒီလိုဆိုရင် ကျမအတွက်လဲ လေးငါးကွက်လောက် လုပ်ပေးထားပါလား ဟင် ...”
“ လေးငါးကွက် မဟုတ်ဘူး...ရသလောက် လုပ်ပေးမယ်...ညကျရင်..ဘယ်သူမှ မသိအောင် ဈေးရုံးကို လာခဲ့..(၁၀) နာရီလောက် လာခဲ့..အောင်ခိုင်နဲ့ ကျုပ် ..နှစ်ယောက်ပဲ ရှိမယ် ...”
“ အင်း...အင်း...လာခဲ့မယ် ...”
“ အေး..ဒါဆို..သွားတော့ ...”
ဤသို့ဖြင့် မအေးမြင့် တယောက် ည (၁၀) နာရီလောက်တွင် ဈေးရုံးထဲသို့ ရောက်လာခဲ့ရလေသည်။ ထို့ကြောင့် ဦးကျောက်ခဲက အောင်ခိုင်ကို တွန်းလွှတ်သည်။
“ ခင်...ခင်ဗျား..အရင်ဖိုက်ဗျာ...ကျုပ်မရဲဘူး..ဟီး...ဟီး ...”
“ ဒါကြောင့်...နင် ငတ်ငတ်နေတာ..ကဲ...ငါ..သွားမယ် ...”
ဦးကျောက်ခဲက နောက်ခန်းသို့ ဝင်သွားသည်။ အောင်ခိုင်က ရှေ့ခန်းနှင့် နောက်ဖက်ကန့်၍ ကာထားသော ဘီရီုနှစ်လုံးကြားမှ နောက်ဖက်သို့ အကဲခတ်ကြည့်သည်။ (၆၀) ဝပ်အား မီးလုံးတလုံးက ဈေးရုံးတွင် တညလုံး ထွန်းထားသဖြင့် မြင်ကွင်းက ကြည်လင်နေသည်။
“ အလုပ် ဖြစ်မယ်နော်...မအေးမြင့်...ဟဲ..ဟဲ ...”
“ အို ..နေရာတကွက် ဘယ်လောက်ဆိုတာ ပြောပေါ့..ရှင်တို့အတွက် ကျသလောက် ပေးမယ် ...”
မအေးမြင့် သည် ကိုကျောက်ခဲကို မကြည့်ဘဲ ပြောနေသည်။ သူမ၏ အသံက အတ်တက်တက်ဖြင့် မတုန်အောင် တမင် ထိန်းပြောနေမှန်း သိသာလှ၏။
“ ဟာ ..ကျုပ်တို့က ငွေလိုချင်တာမှ မဟုတ်ဘဲ..ရှင်းရှင်း ပြောမယ်နော်...ဟဲ..ဟဲ ...”
“ ငွေမလိုချင်ရင်..ဘာလိုချင်တာလဲ..ရှင်းရှင်းပြောနော်...ဟင်းဟင်း ...”
“ ကျုပ်သဘော မဟုတ်ပါဘူး...ဈေးတာဝန်ခံ အောင်ခိုင်က ခင်ဗျားကို စိတ်ဝင်စားနေတာ ဟဲ..ဟဲ ...”
ဦးကျောက်ခဲ အောင်ခိုင်ကို တည်ကြက်လုပ်လိုက်လေပြီ။
“ အလို..ဘယ်မလဲ အောင်ခိုင်...မလောက်လေး မလောက်စားနဲ့...ကျမ မွေးရင် ကျမသားလောက် ရှိသေးတယ်..ဟင်း ...”
အမှန်တော့ အောင်ခိုင်က အသက်အစိတ်ပင် မပြည့်တက်သေးပါ။
“ အလုပ် မဖြစ်လဲ ..မတက်နိုင်ဘူးလေ...ကျုပ်က ..ကြားလူပါ ...”
“ အင်း..ဟင်း...ရှင်က ပွဲစားပေါ့လေ..ကဲပါ..ဖြစ်တယ်လို့ ပြောလိုက်စမ်းပါ...လာပစေဦး ...”
“ ဟဲ..ဟဲ...ကျုပ်ကိုလည်း စေတနာ ထားပါနော် ...”
“ အော်...ရှင်ကပါ ဖြစ်ချင်တယ်ပေါ့...ဟုတ်လား ...”
“ မအေးမြင့် ရယ်...မင်းလောက် လှတာကြီးကိုမှ မလုပ်ချင်..အဲ...မဖြစ်ချင်ဘူးဆိုရင်..အဲဒီကောင်ဟာ ပန်းသေနေလို့ပဲ ဖြစ်မှာပေါ့..ဟဲ...ဟဲ ...”
“ ဒါပဲနော်...ကျမက အရှက်နဲ့ လူလုပ်တာ..လူသိရှင်ကြား ဖြစ်ကုန်ရင် ရှင့်တို့ကို ထောင်ထဲ အရောက်ပို့မှာ ...”
“ မအေးမြင့် ရယ် ...ကျုပ်တို့ဘက်က ပေါက်ကြားလို့ကတော့ တကျွန်းထိ ပို့ဗျာ...ကဲ ...”
ဦးကျောက်ခဲ က လျှင်သည်။ စကားဆုံးလျှင် မအေးမြင့် ထိုင်နေသော ကွပ်ပျစ်အိပ်စင်လေးပေါ်သို့ ထိုင်ချကာ သူမ ပုခုံးကို ဖက်သည်။ ကျန်လက်တဖက်က ဒူးထောင်ဖင်ချ ထိုင်နေသော မအေးမြင့်၏ စောက်ဖုတ်နေရာ တည့်တည့် အပေါ်သို့ ထမီပေါ်မှ နေ၍ တရွရွ ပွတ်လိုက်သည်။
“ လက်ကလဲ ..သရမ်းလိုက်တာ ...”
မအေးမြင့်က ကတုံကရင်ကြီး ပြောသည်။ ဦးကျောက်ခဲ၏ လက်ကို ဆွဲဖယ်ပြီး မျက်နှာလွှဲကာ ပြင်ထိုင်၏။
“ အလုပ်စမယ်လေကွာ..ဟဲ..ဟဲ ...”
“ အို..နေစမ်းပါဦး ...”
မအေးမြင့် မတည်မငြိမ် ဖြစ်နေဟန် ရှိသည်။ တံတွေးကို မကြာခဏ မြိုချနေရင်း ဦးကျောက်ခဲ၏ ဘေးမှ ရွှေ့ထိုင်သည်။
“ ကဲ..လှဲအိပ်လိုက်နော် ...”
ကိုကျောက်ခဲက လေသံလေးနှင့် မအေးမြင့်ကို ပွတ်သပ်ချော့မြူနေသည်။ မအေးမြင့် အသားတွေ တုန်နေသည်။
“ ကျမ ပြောတာတော့ ..မှတ်ထားနော်...ဟင်း ...”
မအေးမြင့် က ကိုကျောက်ခဲ၏ လက်ကြီးကို ဆွဲယူပြီး ဘေးသို့ဖယ်ကာ မောဟိုက်တုန်ရီစွာ ပြောလိုက်၏။
“ အေးပါ...အမြင့်ရယ်...ဘယ်သူမှ..မသိစေရပါဘူး...ကျုပ် အရမ်းတောင်နေပြီ...အမြင့်ရဲ့ ...”
“ အို..အဲဒါ ..ဘာလုပ်ရမှာလဲ...တောက် ...”
ကြည့်နေသော အောင်ခိုင်မှာ မရိုးမရွကြီး ဖြစ်လာသည်။
“ ကိုယ်မနေနိုင်ဘူး..အမြင့်ရယ် ...”
“ ကျွတ်..ဒုက္ခပါပဲ...ကျမလဲ ..ဘယ်လိုပြောရမှန်း..မသိပါဘူးရှင်...ရှက်နေတယ် ...”
“ မင်းလဲ ..အလိုးခံဖူးတာပဲကွယ်...ရှက်စရာ မှတ်လို့...မင်းရှက်ရင် ထမီသာ လှန်ပြီး မျက်စေံသာ မှိတ်နေ ...”
“ ဒုက္ခပါပဲရှင်..ကျ..ကျမ တကယ်တမ်းကျတော့ မခံရဲဘူး..ကိုကျောက်ခဲ ရဲ့..အာ...ဟို...အဲလို..မလုပ်နဲ့ ...”
သွားပြီ။ မအေးမြင့် စကားမဆုံးမီ ကိုကျောက်ခဲက သူမကို ပုခုံးနှစ်ဖက် ဖိတွန်းပြီး သူ့ကိုယ်လုံးကြီးနှင့် ဖိချကာ တက်ခွလိုက်လေသည်။ ကိုကျောက်ခဲ တွန်းလိုက်သော အရှိန်ကြောင့် မအေးမြင့် မှာ ခြေနှစ်ဖက် မိုးပေါ်ထောင်သွားပြီး ထမီကို ဆွဲလှန်ပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ အိုး...ဟိုး...မအေးမြင့် စောက်ဖုတ်မဲမဲကြီးကို ချောင်းကြည့်နေသော အောင်ခိုင် အံ့သြတုန်လှုပ်သွားသည်။
မအေးမြင့်မှာ အသားဖြူသော်လည်း စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူအမ်းအမ်းကြီးများက ခပ်ညိုညို ဖြစ်နေသည်။ ဖားခုံညင်းကြီး ဒေါဖောင်းနေသကဲ့သို့ ထကြွနေသည်။ မအေးမြင့်က လက်အစုံဖြင့် ထမီကို ဆွဲကာ ဆီးစပ်အထိ အတင်းဆွဲဖုံးနေပြီး တဟင်းဟင်းဖြင့် ညည်းတွားစ ပြုသည်။
ကိုကျောက်ခဲက သူ၏ပုဆိုးကို ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်၍ ချွတ်လိုက်သည်။ ကိုကျောက်ခဲ၏ ပစ္စည်းကလဲ မနည်းမနောပင်။ ဒစ်တုံးတုံး လုံးလုံးကြီးက အမဲသားတုံးကြီးလို၊ အတန်ကြီးက ကိုင်းခရမ်းသီးကြီး အလား နီရဲပြောင်တက်နေသော ကိုကျောက်ခဲ၏ လီးကြီးကို မအေးမြင့်က တချက်ကြည့်လိုက်ကာ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ပူးကပ်၍ ပါးစပ်အတွင်းသို့ သွင်းပြီး အားတင်းဟန်ဖြင့် မျက်မှောင် ကြုတ်ထားရှာသည်။
မီးလုံးအလင်းရောင်ဖြင့် ဝင်းလတ်နေသော လီးထိပ်ကြီးက မအေးမြင့်ကို ရင်ခုန်မောပန်း ခြောက်ခြားစေပြန်သည်။
“ ဝင်..ဝင်ပြီလား...ဟင်..ရှင့်ဟာကြီးက...ဟို ...”
“ ကွာ..လီးနဲ့စောက်ပတ် မတော်ဘူးဆိုတာ ရှိမလား ...”
နှစ်ယောက်စလုံး မောဟိုက်သံများဖြင့် ပြောနေကြသည်။ ချောင်းကြည့်နေသော အောင်ခိုင်ကိုယ်တိုင်လည်း ရင်ထဲလှိုက်၍ မောကာ အာခေါင်တွေ ခြောက်သွေ့လာသည်။ မကြာခဏ တံတွေး မြိုချရင်း တောင်နေသော လီးကြီးကို လက်တဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်နေရသည်။
“ ပြွတ်...ဖွတ်..ပြွတ် ...”
“ အား...အီး...ဝင်သွားပြီရှင့်....အရမ်းမဖိနဲ့လေ...အို ...”
“ အာ့...ကျွတ်...ကျွတ်....ကောင်းလိုက်တာ အမြင့်ရယ် ...”
မအေးမြင့်၏ လက်များက ကိုကျောက်ခဲ၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ထိန်းကိုင်ရင်း မျက်စေံကို တင်းတင်းပိတ်ထားပြီး လည်ပင်းကို စောင်းကာ မျက်နှာကို တဖက်သို့ လှည့်ထားသည်။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကိုလည်း လျှာဖြင့် မကြာခဏ လျှက်နေသည်။
“ ပြွတ်...ပြွတ်....စွပ်..စွတ်....ဖွတ် ...”
“ ဟင်း..အွန့်...အ...ဟင့်....အင့် ...”
ကိုကျောက်ခဲက တအား ဖိဆောင့်လိုးနေသည်။ ဆောင့်ချက်တိုင်း မအေးမြင့်၏ ခြေနှစ်ချောင်းက ကားကနဲ ကားကနဲ ဘေးသို့ ပြဲပြဲ ထွက်သွားသည်။ ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်များကြောင့် မအေးမြင့်၏ ကိုယ်လုံးကို ခေါင်းရင်းဖက်သို့ တွန်း၍ တွန်း၍ တင်နေသလို ဖြစ်နေသည်။
မအေးမြင့်၏ ခေါင်းမှ ဘီးဖြင့် ပတ်ထားသော ဆံပင်များ ပြေကျကုန်သည်။
“ ပြွတ်..ပြွတ်....စွတ်...စွတ်...ပြွတ် ...”
“ အ..အ....ဖြေး...ဖြေး ...”
ကိုကျောက်ခဲက မလျှော့ပါ။ အရှိန်တက်နေပြီ ဖြစ်၍ ဆောင့်မြဲတိုင်း ဆောင့်လိုးသည်။
“ ကော့ ...ကော့ပေးလေ..အမြင့်ရဲ့ ...”
“ ဒီ..ဒီမှာ..ကော့နေတာပဲ..အ...အ ...”
မောသည့် ပုံဖြင့် ကိုကျောက်ခဲ ခဏအရှိန်ကို လျှော့ချလိုက်သည်။
“ မ..မရပ်နဲ့...လုပ်...အမလေး..လုပ်ပါလို့ ဆိုနေ...အ ...”
“ ပြွတ်...စွပ်...ပြွတ် ...”
“ အမလေး..အကိုရဲ့ ...”
မအေးမြင့် လက်နှစ်ဖက်က ကိုကျောက်ခဲကို တအားဖက်ကာ မျက်နှာက ရှုံ့မဲ့သွားသည်။ ကားထားသော သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကလည်း ပေါင်ကြားထဲမှ ကိုကျောက်ခဲ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ ရိုက်ကာ ဖင်ကြီးမှာ ကော့တက်သွားသည်။
“ ကဲဟာ...ကဲ..ကဲ ...”
“ ဖွတ်..ပြွတ်...ဗြွတ် ...”
“ အာ့...ဟ...အီး ...”
ကိုကျောက်ခဲ တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကာ မအေးမြင့်၏ ဗိုက်ပေါ် ဝမ်းလျားမှောက်၍ ကျသွားတော့သည်။ ချောင်းကြည့်နေသော အောင်ခိုင်မှာ သူ့လက်ဖြင့် ဆုပ်ထားသော လီးချောင်းကြီးသည် သွေးတဒိတ်ဒိတ် ခုန်၍ ဥကြီးနှစ်လုံးက အောင့်နေကာ ကသိကအောင့် ဖြစ်နေရတော့သည်။
............................................................
“ ကဲ..ထပါဦး....ဒီမှာ...မွန်းနေပြီ ...”
မအေးမြင့်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် မှောက်လျှက်ကြီး ဖြစ်နေသော ကိုကျောက်ခဲ ကြုံး၍ထသည်။ ပြီးတော့ စောက်ပတ်ကြီးထဲတွင် တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေသော သူ့လီးကြီးကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။
“ ပြွတ် ...”
စောက်ဖုတ်ထဲမှ လီးကျွတ်သွားတော့ မအေးမြင့်ကလည်း သူမ တံထောင်ဆစ်နှစ်ဖက်ကို အားပြု၍ ထထိုင်လိုက်သည်။
“ ရေဆေးချင်တယ်...ဘယ်နားမှာ ဆေးရမလဲ ...”
မအေးမြင့် ခပ်တိုးတိုး မေးသည်။
“ ဒီအပေါက်ကနေ နောက်ကို ထွက်လိုက်...ရေစည်ရှိတယ်...ဘေးက ကျောက်ပြားပေါ်မှာ..ထိုင်ဆေး ...”
“ ဟင်...အကာအကွယ်လဲ..မရှိဘဲနဲ့ ...”
“ မှောင်နေတာပဲ...တဈေးလုံး ဘယ်သူမှ မရှိတာ ...”
ကိုကျောက်ခဲ၏ အသံက မောသံပါနေ၏။ မအေးမြင့် ထွက်သွားပြီး ခဏတွင် ရေသံကြားရသည်။ ကိုကျောက်ခဲ ထိုင်ရာမှ ထ၍ ပုဆိုးကို ကောက်စွပ်ကာ ဝတ်နေစဉ် မအေးမြင့် ပြန်ဝင်လာသည်။
“ ကျုပ်လဲ..နောက်ထွက်လိုက်ဦးမယ် ...”
ပြောပြီး ကိုကျောက်ခဲ နောက်သို့ ထွက်သွားသည်။ ခဏအကြာ ကိုကျောက်ခဲ ပြန်ဝင်လာတော့ မအေးမြင့်က ခေါင်းဖြီး၍ ဆံပင်ကို ဘီးဖြင့် ပြန်ပတ်နေသည်။
“ ကိုကျောက်ခဲ..ကျမ ..ပြန်လို့ရပြီလား ...”
“ အောင်ခိုင်..လာဦးမယ်လေ ...”
“ ဟင်...ရှင်တို့က ..ကျမကို ဖာများ မှတ်နေလို့လား ...”
“ စောစောကထဲက ပြောထားတာပဲ..မအေးမြင့်ရာ..နင်လဲ သဘောတူထားတာပဲ ...”
“ ဒါတော့ ဒါပေါ့..နောက်နေ့မှ မရဘူးလား ...”
“ ပြောထားပြီးသား ဟာကို ...”
“ တခါထဲ နှစ်ယောက်လုပ်တာ ခံဖို့ ကျမ..စိတ်မသန့်ဘူး...ကျမက..မိန်းမကောင်းရှင့် ...”
“ နင် ဆိုင်နေရာ..ဘယ်နှစခု..ယူမယ်ဆိုတာ ...သူ့ကို ပြောရမှာ ...”
“ ကဲလေ ..မတက်နိုင်ဘူး..လွှတ်တာ လွှတ်လိုက်တော့..ပြီးတော့..ရှင်က တခြားမှာ သွားနေနော် ...”
“ အေးပါဟ..ငါ ဟိုဘက် ဈေးထိပ်က ဆိုင်ခုံမှာ သွားထိုင်နေမှာပါ ...”
“ ဒါဆိုလဲ..ပြီးရော...ရှင်တို့ဖက်က ဂတိတည်ပါစေ ...”
“ စိတ်ချစမ်းပါ..မအေးမြင့်ရာ ...”
ပြောပြီးသည်နှင့် ကိုကျောက်ခဲက အပြင်သို့ ထွက်သွားတော့သည်။ ကိုကျော်ခဲ အပြင်သို့ ရောက်သွားသည်နှင့် မအေးမြင့်က အင်္ကျီတွေကို ချွတ်လိုက်ပြီး ထမီ ရင်လျားလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကျော်လည်သာသာ ဆံပင်ကို ဖြေချပြီး ဖီးနေသည်။
အပြင်ရောက်သွားသော ကိုကျောက်ခဲနှင့် အောင်ခိုင်တို့ မျက်နှာချင်း ဆိုင်မိသည်။
“ ဘယ်လိုလဲ..ကိုကျောက်ခဲ ...”
“ ကောင်းတာတော့ ..မပြောနဲ့တော့ကွာ...မင်းဝင်တော့လေ..ဟဲ..ဟဲ ...”
အောင်ခိုင်က ကိုကျောက်ခဲကို ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး အထဲသို့ လှမ်းဝင်သည်။ ကိုကျောက်ခဲက ဈေးရုံးလေး အပြင်ဖက်သို့ လှမ်းထွက်သွားသည်။
...............................................................
အောင်ခိုင် အထဲရောက်တော့ ထမီရင်လျားဖြင့် ဆံပင်များ ဖြေချထားသော မအေးမြင့် တယောက် ကွပ်ပစ်စွန်းတွင် ထိုင်နေပြီး သူ့ကို လှမ်းပြုံးပြသည်။
“ ဆရာလေး..ကျမအတွက်..ဆိုင်နေရာက ဘယ်နှစ်ကွက် ရမှာလဲ ...”
“ ဘယ်နှစ်ကွက်..လိုချင်လို့လဲ ...”
အောင်ခိုင်က မအေးမြင့်၏ ဘေးတွင်ကပ်လျှက် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး မေးလိုက်သည်။
“ ကျမကတော့..ရသလောက် ယူမှာပဲ ...”
“ (၁၀) ကွက်လောက်ဆို တော်ရောပေါ့ ...”
“ ရပါတယ်...ထိပ်ဖက်က စပေးနော် ...”
ပြောလိုက်ရင်း ဆိုင်တကွက်ကို တနေ့နှစ်ရာဖြင့် တရက်ကို ငွေနှစ်ထောင်ထပ်ဝင်တော့မည်ကို မအေးမြင့် တွေးမိလိုက်သည်။ မအေးမြင့်သည် သူမနှင့် ကပ်၍ ထိုင်နေသော အောင်ခိုင်ဖက်သို့ လှည့်လိုက်သည်။
“ ဒီမှာ ဆရာလေးရဲ့...ကျမ ..မလှဘူးလားဟင် ...”
ပြောလည်းပြော ရင်လျားထားသော ထမီကို ဖြေချလိုက်ရာ အိတွဲခြင်း မရှိ၊ ဖောင်းတင်း ဆူဖြိုးလှသည့် နို့ဖွေးဖွေးကြီး နှစ်လုံးမှာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ အောင်ခိုင် မျက်လုံး အရောင်လက်သွားသည်။
“ လှလို့လဲ ..ကျုပ်က စိတ်ဝင်စားတာပေါ့ ...”
“ ကဲပါ..အဝတ်တွေ ချွတ်ပါဦး ...”
အောင်ခိုင် တထပ်တည်း ဝတ်ထားသော ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်နှင့် မအေးမြင့်က အောင်ခိုင်ကို သိုင်း၍ ဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အောင်ခိုင်၏ နို့တဖက်တွင် ပါးစပ်ကပ်၍ အားဖြင့် တအား စုပ်ပေးသည်။ အောင်ခိုင်၏ တကိုယ်လုံး ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ဖြစ်သွားသည်။
နောက်ထပ် ကျန်နေသော နို့တဖက်ကို ဖိကပ်၍ စုပ်ပေးရင်း မအေးမြင့်၏ လက်တဖက်က အောင်ခိုင်၏ ပုဆိုး ခါးပုံစကို ဖြုတ်ချပြီး ပေါင်ကြားသို့ လက်ကိုနှိုက်လိုက်ရာ လီးချောင်းကြီးနှင့် သူမလက် ထိမိသည်နှင့် လူပျိုလေး၏ လီးဆိုသော အသိဖြင့် သူမတကိုယ်လုံး ဖျန်းကနဲ ကြက်သီးထသွားသည်။
လူပျိုလီး ဆိုပေမယ့် အထင်တော့ မသေးရဲ။ ကိုကျောက်ခဲ လီး နီးနီးရှိသည်။ သူကတောင် နည်းနည်းပို၍ ရှည်ချင်သေးသည်။ မအေးမြင့်၏ မျက်နှာက အောင်ခိုင်၏ ရင်ဘတ်မှ ခွါသွားသည်။ အောင်ခိုင်၏ လက်နှစ်ဖက်က မအေးမြင့်၏ ဆူဖြိုးလှသော နို့နှစ်လုံးကို လှမ်း၍ စုံကိုင်ကာ ဆုပ်နယ်သည်။ မအေးမြင့် လက်ကတော့ အောင်ခိုင်၏ လီးချောင်းကြီးကို ကိုင်၍ ဆုပ်ပေးနေသည်။
အောင်နိုင်သည် စောစောကတည်းက မအေးမြင့်နှင့် ကိုကျောက်ခဲတို့ လိုးတာကို ကြည့်ကာ အလွန်ပင် ကာမဆန္ဒများ ပြင်းပြနေခဲ့ရသူ ဖြစ်သဖြင့် ယခုလို အနေအထားမျိုးတွင် ပိုပြီး မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်၍ လာခဲ့ရသည်။
“ လုပ်တော့မယ် ..အမ..ရာ ...”
“ မောင်လေး သဘောပဲလေ..ကဲ..မောင်လေးကို အမ လုပ်ပေးပါ့မယ်..လှဲလိုက်လေ ...”
ကွပ်ပြစ်စောင်းတွင် ထိုင်နေရာမှ အောင်ခိုင်သည် ပုဆိုးကို ခြေထောက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နင်း၍ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကွပ်ပြစ်အလယ်သို့ ဖင်ရွှေ့ထိုင်ကာ ပက်လက်လှန်၍ လှဲချလိုက်သည်။
အောင်ခိုင်၏ ရှင်းသန့်နေသော လူပျိုလီးကြီးကို မအေးမြင့်သည် မက်မောစွာဖြင့် ကြည့်ရင်း ကွပ်ပြစ်စောင်းတွင် ထိုင်နေရာမှ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ရင်လျားထားသော သူမ၏ ထမီကို ကွင်းလုံး ချွတ်ချလိုက်သည်။
ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးသဖွယ် မက်မောစရာ မအေးမြင့်၏ ကိုယ်လုံးတီးကြီးကို မမှိတ်မသုန် ကြည့်ရင်း အောင်ခိုင်၏ လီးချောင်းကြီးက တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဖြစ်လာသလို အောင်ခိုင်၏ မျက်လုံးများလည်း အရောင်ထွက်လာသည်။
မအေးမြင့်သည် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် အောင်ခိုင်ကြည့်နေတာကို ကွပ်ပြစ်ပေါ်သို့ လှမ်း၍ တက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အောင်ခိုင် လှဲနေရာဘေးတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အောင်ခိုင်၏ မိုးမျှော်နေသော လီးကြီးကို ညှပ်ကာ ခပ်ဖွဖွလေး အထက်အောက် စုန်ဆန်ပွတ်သည်။
အောင်ခိုင်၏ ဆီးခုံ တဝိုက်သာမက ပေါင်တွင်းသားများပါ ကြက်သီးလေးများ ထသွားရသည်။ ပြီးတော့မှ မအေးမြင့်က အောင်ခိုင်၏ လီးကြီးကို လက်တဖက်နှင့်ကိုင်ပြီး လီးချောင်းတည့်တည့်သို့ ခပ်ကုန်းကုန်း ခွ၍ တက်လိုက်သည်။ နောက် လီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့ပြီး တဖြေးဖြေး ထိုင်ချသည်။
“ ဟင်း ...”
လီးတဆုံး ဝင်သွားသည်နှင့် မအေးမြင့်သည် သက်ပြင်းချကာ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ဖြတ်ကနဲ ပြန်၍ ဖွင့်လိုက်သည်။
“ ဟင်း...ဟင်း..ကြီးလိုက် သန်လိုက်တဲ့ ဟာကြီး ..ဟင်း...အားရလိုက်တာ ...”
မပီမသ ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့ဖြင့် ညည်းသည်။ အပျိုမဟုတ်သော်လည်း လင်သေတာ ကြာပြီ ဖြစ်သည့်အပြင် ကလေးကလည်း မမွေးရသေးတော့ အောင်ခိုင်မှာ စီးကြပ်သော စောက်ခေါင်း၏ အတွေ့ကြောင့် အရသာ ထူးနေရသည်။
လီးတဆုံး ဝင်ထားပေမယ့် ဖင်ကို ပြန်မကြွသေးဘဲ မအေးမြင့်သည် စောက်ပတ်ဝနှင့် လီးအရင်းဆီးခုံကို ဖိကပ်ကာ လှည့်ပေးသည်။
“ အားပါး..ကောင်းလိုက်တာ ..အမရာ ...”
“ အဟင်း..ဟင်း ...”
မအေးမြင့်က ကျေနပ်စွာ ပြုံး၍ အောင်ခိုင်၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူကာ သူမ၏ နို့နှစ်လုံးပေါ်သို့ တင်ပေးသည်။ အောင်ခိုင်က မအေးမြင့်၏ ဆူဖြိုးလှသော နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို စိတ်တိုင်းကျ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်ရုံမျှမက ခပ်ထွားထွား နို့သီးခေါင်းတွေကိုပါ လက်ညှိုးလက်မ ထိပ်တို့ဖြင့် ပွတ်လှည့်ပေးသည်။
မအေးမြင့်သည် သူမ၏ ဖင်ကြီးကို ဖြေးဖြေးလေး ပြန်ကြွလိုက်ပြီး တဖန်ပြန်၍ ဖိချကာ တချက်ချင်း မှန်မှန်ဆောင့်၍ လိုးသည်။
“ ပြွတ်...ပြွတ်...စွပ်..ပြွတ်...ဟင်း..ဟင်း ...”
ခဏနေလျှင် အောင်ခိုင်၏ စင်းထားသော ခြေထောက်ဘေး တဖက်တချက်သို့ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်ထောက်ကာ ကော့၍ လိုးသည်။
“ ပြွတ်..စွတ်...ပြွတ် ...”
“ အ..ကျွတ်..ကျွတ်...ဟင်းဟင်း ...”
စောက်ပတ်ကြီးထဲ လီးကြီး ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေပုံကို အောင်ခိုင်က မြင်တွေ့နေရသဖြင့် ကာမအရသာ ပို၍ တွေ့နေသည်။ မအေးမြင့်၏ ဆောင့်ချက်အတိုင်း အောင်ခိုင်ကလည်း သူ၏ ခါးကို ကော့၍ လီးကြီးကို အောက်မှပင့်ကာ ပြန်ဆောင့်လိုးပေးသည်။ တဖြေးဖြေး ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်၍ လာသည်။
“ ပြွတ်...ဘွတ်...ပြွတ်...စွတ် ...”
“ အား..ကျွတ်...အ..အ...အဟင်း ...”
နှစ်ယောက်စလုံး အသက်ရှုသံတွေက ပြင်းထန်၍ လာသည်။ မအေးမြင့်က သူမ နောက်ပြန်ထောက်ထားသော လက်ကို ရှေ့ဖက် အောင်ခိုင်၏ ပုခုံးဘေး တဖက်တချက်သို့ ပြောင်းထောက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ သူမ၏ ဆောင့်ချက်ကို အရှိန်မြှင့်လိုက်သည်။
မအေးမြင့်၏ ကိုယ်မှာ ရှေ့သို့ ငိုက်ထားသဖြင့် သူ၏ မျက်နှာရှေ့တွင် ဆောင့်ချက်အတိုင်း လှုပ်ရှားနေသော နို့နှစ်လုံးအား အောင်ခိုင်က ဖမ်း၍ ကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ်နေပြန်သည်။ မအေးမြင့်မှာ ဝတ်ကျေတမ်းကျေ လုပ်နေသည် မဟုတ်။ တကယ့်ကို စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် လိုးနေခြင်း ဖြစ်သည်။
အသက်ကြီးကြီး ယောင်္ကျားများက ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ကောင်မလေးများကို သဘောကျတက်သလို အသက်ကြီးသော မိန်းမများကလည်း ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ကောင်လေးများကို သဘောကျတက်ကြပေသည်။
လင်မရှိသော မအေးမြင့်မှာ စိတ်ကူးဖြင့်သာ ဖြေသိပ်ခဲ့ရ၍ နေ့စဉ်တွေ့မြင်နေရသော ရုပ်ရည်သနားကမား ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်ဖြင့် အောင်ခိုင်ကိုလည်း မအေးမြင့်က စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ရတာ မနည်းခဲ့ပါ။ အခုတော့ လူပျိုလေးကို လက်တွေ့ လိုးနေရချေပြီ။ အောင်ခိုင်မှာလည်း အပျော်သဘောဖြင့်သာ လုပ်ဇာတ်ခင်း၍ မအေးမြင့်ကို ကြံခဲ့သည် ဖြစ်သော်လည်း နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ လိုးကြပြီဆိုတော့ မအေးမြင့်ကို စွဲမက်မိသည်။
အချောဆုံး အလှဆုံး ဆိုတာ မရှိ။ မိန်းမတွေ အားလုံးဟာ သူ့အလှနှင့်သူ လှနေကြသည် ဆိုတာကို အောင်ခိုင် လက်ခံသွားသည်။ သူ့ထက် အသက်ကြီး၍ ခန္ဓာကိုယ် နည်းနည်း ဆူဖြိုးတာက လွဲ၍ မအေးမြင့် အလှမှာ မခေလှပါ။ ခုလို ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်နေပြန်တော့ အောင်ခိုင်မှာ သူ့မျက်လုံး မှိတ်ပစ်ရန်ကိုပင် ဝန်လေးနေမိသည်။
“ စွပ်...ပြွတ်..စွပ် ...”
“ အင်း..ဟင်း...ဟင်း ...”
ဆောင့်လိုးရင်း မောလာပုံ ရပေမယ့် မအေးမြင့်၏ ဆောင့်ချက်အရှိန်က လျော့၍မသွား။ အောင်ခိုင်၏ ပုခုံးဘေး တဖက်တချက်တွင် ဆန့်၍ ထောက်ထားသော သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ကွေး၍ တံတောင်ဖြင့်ပြင်ကာ ထောက်လိုက်သည်။
ထိုအခါ ကိုယ်လုံးနှစ်ခုက ပူးကပ်သွားပြီး မအေးမြင့်၏ နို့ကြီးတွေမှာ အောင်ခိုင်၏ မျက်နှာပေါ်သို့ ကျလာသည်။ အိထွေးနေသော မအေးမြင့်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖက်လိုက်ပြီး အောင်ခိုင်က ပါးစပ်ရှေ့ ရောက်လာသော သူမ၏ နိုနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့သည်။
မအေးမြင့် ခံစားရခက်ပုံဖြင့် မျက်နှာလေးမော့၊ မျက်လုံးနှစ်လုံး မှိတ်ကာ ဖင်ကြွပြီး ဆောင့်လိုးပေး၏။
“ ပြွတ်...ပြွတ်...စွတ် ...”
“ ဟင်း...ဟင်း..ဟင်းဟင်း ...”
ဖင်ကြီးကို သာမန်သာကြွခြင်း မဟုတ်ဘဲ လီးကြီး အဖျားဆုံးထိ စောက်ပတ်ဝကို ရောက်အောင်ကြွပြီး ဖင်ကြီးကို ပြန်ဖိချကာ အားပါးတရ ဆောင့်လိုးနေ၏။
“ ပြွတ်...စွပ်...ပြွတ် ...”
“ ဟင်း...ဟင်း...ကောင်း....ရဲ့....လား...မောင်....မောင်...လေး ...”
မောနေသည့်ကြားမှ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေ့ါ မေးသည်။
“ ကောင်းတယ် ...အမရာ...သိပ်ကောင်းတာပဲ ...”
“ ဟင်း...ဟင်း ...”
အောင်ခိုင် နို့စို့ရင်းက စိတ်က နို့ဆီသို့ ရောက်ကာ မေ့သွားရာ ခုမှ သတိရသဖြင့် မအေးမြင့်၏ ဆောင့်ချက်အတိုင်း လီးကြီးကို ပြန်ပင့်၍ ဆောင့်ပေးသည်။
“ ပြွတ်....ဖွတ်...ပြွတ် ...”
“ အမရော...ကောင်းရဲ့လား ...”
“ ကောင်း..ကောင်းတယ်...ဟင်းဟင်း ...”
မအေးမြင့်၏ လိုးဆောင့်ချက်များက ပြင်းထန်ရုံမျှမက အတော်ကြီးလည်း သွက်လာသည်။ မအေးမြင့် တချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဟင်းကနဲ ဟင်းကနဲ ဖြစ်၍နေသည်။ စောက်ပတ်ထဲမှ ထွက်ကျလာသော စောက်ရည်များမှာလည်း အောင်ခိုင်၏ ဆီးခုံ တခုလုံး စိုရွှဲ၍ လမွှေးများပင် တပင်နှင့်တပင် ကပ်၍ ရွှဲနစ်နေချေပြီ။
“ ပြွတ်....စွပ်....ပြွတ်...အား....ပါ...ဟင်း.....အ...မ...ပြီးချင်ပြီ.....အဟင်း...ဟင်း... ပြွတ်...ဘွတ်... ဟင်း..အင်း...အီး...ကျွတ်....ကျွတ်.....ဟာ...အမ....အ..အား....အူး...ဟင်း ...”
မအေးမြင့်၏ ဖင်ကြီးက ရမ်းခါ၍ ကိုယ်လုံးက အောင်ခိုင်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ပုံလျက်သား ကျသွားချိန်မှာပင် အောက်က အောင်ခိုင်၏ ခါးကြီးမှာလည်း ကော့၍ တက်သွားလေတော့သည်။
..................................................................................
“ အားမရသေးဘူး..အမရာ ...”
“ အင်း..ခုတော့ မဆက်ပါနဲ့တော့..မောင်လေးရာ ...”
“ ညဉ့်နက်နေရင် ကျွန်တော် စက်ဘီးနဲ့ လိုက်ပို့ ပေးပါ့မယ် ...”
“ မင်းက စက်ဘီးနဲ့ လိုက်ပို့တော့ တယောက်ယောက်က မြင်သွားရင် အထာပေါက်သွားမှာပေါ့ ...”
“ ဒါဆိုရင် ...”
“ အမက ညဉ့်နက်မှာ စိုးလို့ မဟုတ်ပါဘူး...တခါထဲ နှစ်ယောက်လုပ်တာ ခံထားရလို့ ...ရှေ့မဆက်နိုင်တော့လို့ပါ ...”
“ ကျွန်တော်မှ အားမရသေးတာ ...”
“ နောက်နေ့မှ ဆက်ပေါ့ကွာ ...”
“ မနက်ဖန် အမ ဒီကို..လာမယ်ပေါ့ ...”
“ ဒီလို...လုပ်ပါလား..မင်း..အမအိမ်ကို သိတာပဲ...လာခဲ့ပေါ့ ...”
“ ဘေးအိမ်တွေက ရှိသေးတယ်..နောက်ပြီး အမတူမ သီတာနဲ့ ..သူ့ကလေးကလဲ..ရှိသေးတယ်..အမပဲ...ဒီကို..လာပါလား ...”
“ အမ ..နေ့တိုင်း..လာလို့မကောင်းဘူး...နောက်ပြီး..ဒီမှာက ဈေးဆိုတော့ ညဘက် လူမရှိဘူး..လူမရှိတဲ့ နေရာ..အမ လာလာနေတာ တွေ့သွားရင် မကောင်းဘူး ...”
“ ခက်တာပဲ..အမရာ ...”
“ မခက်ပါဘူး..မောင်လေးရာ...အမပြောတာကိုသာ သေချာနားထောင်..အမဆီလာရင်...အိမ်ရှေ့လမ်းက မလာနဲ့...နောက်ဖက်လမ်းကနေ..လာ...အမတို့ အိမ်နောက်က ...မြေကွက်လပ်ကြီး...လူသူကြည့်ပြီး..မြေကွက်လပ်ကြီးကို ဖြတ်ပြီး...လာခဲ့...အမအိမ်..နောက်ဖက်တံခါးကို စေ့ရုံစေ့ထားမယ်...ပြီးတော့..သီတာနဲ့ သူ့ကလေးက အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ အိပ်တာ..အမက အခန်းထဲမှာ..အိပ်တာ...မင်း..လာရင် ည (၁၁) နာရီလောက်မှလာ..အဲဒီ အချိန်ဆို သူတို့သားအမိ ..အိပ်မောကျနေတက်တယ် ...”
“ ကောင်းပြီ..အမ ...”
“ အော်...နောက်တခု ရှိသေးတယ်..အိမ်ထဲရောက်လို့ မီးဖိုကို ကျော်လိုက်ရင် အမအခန်းပဲ...တန်းပြီးသာ ဝင်လာခဲ့...ပြီးတော့ ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်ပြီး..မင်းလုပ်စရာ ရှိတာသာ လုပ်...စကားမပြောနဲ့ ...”
“ ဘာဖြစ်လို့တုန်း ...”
“ အမအိမ်နဲ့ ခေါင်းရင်းအိမ်က ကပ်နေတာ...ခေါင်းရင်းအိမ်က စကားသံကြားသွားရင် မကောင်းဘူးလေ....ပြီးတော့..အမတို့ အိမ်မှာ ယောင်္ကျားသားမရှိတာ ..တရပ်ကွက်လုံးသိတယ်..သီတာကလဲ မုဆိုးမ ပဲလေ ...”
“ အင်း..ကျွန်တော် မနက်ဖန်ည လာခဲ့မယ်...အမ...စောင့်နေနော် ...”
“ စိတ်ချ..အဆင်သင့်..စောင့်နေမယ် ...”
“ ခက်တာက စက်ဘီး ယူလို့မရဘူး...ခြေလျင်ပဲ...လျှောက်ရမှာပဲ ...”
“ ဘာဝေးတာ မှတ်လို့..မောင်လေးရာ...ဒါနဲ့ မင်း..စက်ဘီးကြီးက ဟောင်းလှပြီ...ဆိုင်ကယ်လေး ဘာလေး ဝယ်မစီးနိုင်ဘူးလား ...”
“ အမကလည်း မစီးနိုင်ဘဲ နေမလားဗျ...ဒါပေမယ့်...ကျွန်တော်က ဝန်ထမ်းဆိုတော့ သိုသိုသိပ်သိပ် နေနေရတာ ...”
“ မသိပါဘူးတော်..မင်းက ...ဈေးကောက်လောက်တောင် ရှိုးမထုတ်လို့ ပြောရတာ ...”
“ ကျွန်တော်က ဈေးတာဝန်ခံပဲ...မရှိဘဲ နေပါ့မလား..ဝန်ထမ်းဖြစ်နေလို့...ငွေရတာ လူသိမှာစိုးလို့..ကုတ်နေရတာ...ဈေးကောက်က လေလံဆွဲထားတဲ့သူ ဆိုတော့..အပြင် အရပ်သားလေ..လွတ်လပ်တာပေါ့ ...”
“ ကဲပါ..မင်းသာ ..ဆက်ဆက်လာ..အမ..စောင့်နေမယ် ...”
“ စိတ်ချ...ကျွန်တော်လဲ မနက်ဖန်မှ အမကို ..အားရပါးရ ..လုပ်ရတော့မှာ ...”
“ ဟွန်း..သူတော်တော်ကဲ ...”
“ ရွှတ် ...”
“ အို ...”
ပြောရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သော မအေးမြင့်အား အောင်ခိုင်က လက်တဖက်လှမ်း၍ ဆွဲထားပြီး ရွှတ်ကနဲ တချက်နမ်းလိုက်လေတော့သည်။
.....................................................................
အောင်ခိုင် တယောက် မအေးမြင့် တို့၏ နောက်လမ်းသို့ ရောက်လျှင် နာရီကြည့်လိုက်တော့ ည (၁၁) နာရီနှင့် (၁၀) မိနစ် ရှိပြီဖြစ်သည်။ လူရိပ်လူခြေက သိပ်ပြီး ကြည့်စရာမလို၊ လူခြေတိတ်၍ တံခါးပိတ်ကာ အိပ်ကုန်ကြပြီ ဖြစ်သည်။ မအေးမြင့်တို့ အိမ်၏ နောက်ဖက် မြေကွက်လပ်ကို ဖြတ်၍ မအေးမြင့်တို့ အိမ်နောက်ဖေးသို့ ချဉ်းကပ်လိုက်သည်။ ဘာသံမှ မကြား၊ စိတ်ချသွားပြီး အောင်ခိုင် နောက်ဖေး ရေကပျဉ်ပေါ် တက်၍ တံခါးရွက်ကို လက်ဖြင့် အသာလေး တွန်းလိုက်သည်။
တံခါးက စေ့ထားသဖြင့် ဟ သွားသည်။ အောင်ခိုင် ပြုံးလိုက်သည်။ မအေးမြင့်က သူမပြောထားသည့် အတိုင်း ကတိတည်သားပဲ ဟု တွေးရင်း မအေးမြင့် ကို တကယ်မဟုတ်ဘဲ လမ်းဘေးဈေးသည်များ ထပ်၍ ချမည်၊ နေရာပေးမည်ဟု ပြောခဲ့ခြင်း အတွက် အောင်ခိုင်၏ စိတ်ထဲတွင်ပင် စိတ်မကောင်းသလို ဖြစ်၍ သွားရသည်။
အောင်ခိုင် တံခါးကို တွန်းဖွင့်၍ အထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ (၁၀) ပေ အိမ်လေးဖြစ်၍ မီးဖိုခန်းက ကျဉ်းကျဉ်းလေး၊ ခြေနှစ်လှမ်းစာမျှသာ ရှိသည်။ မီးဖိုခန်းကို ကျော်ခဲ့ပြီးနောက် အိမ်အတွင်းပိုင်းသို့ မဝင်သေးဘဲ နားစွင့်၍ အကဲခတ်လိုက်သည်။ ဘာသံမှ မကြားရ။ အိမ်ထဲတွင် မီးရောင်လည်း မရှိ။ လမိုက်ညလည်း ဖြစ်သဖြင့် မှောင်မဲ၍ ဘာကိုမျှ မမြင်ရပေ။
အောင်ခိုင်၏ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေသည့်အပြင် ပုဆိုးအောက်မှ လီးကြီးကလည်း လိုးရတော့မည့် အရေး မျှော်တွေး၍ တောင်မတ်နေသည်။ အောင်ခိုင် အတွင်းပိုင်းသို့ အသာလေး လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ မျက်လုံးက အမှောင်ထဲတွင် ကျင့်သားရလာလို့လား မသိ။ ရှေ့နားတွင် ခြင်ထောင် တလုံး ထောင်ထားကြောင်း ရိုးတိုးရိတ်တိတ် မြင်လိုက်ရသည်။
အောင်ခိုင်သည် စိတ်စော၍ ခြင်ထောင်ရှိရာသို့ သွားရန် ခြေလှမ်းပြီးမှ ရပ်လိုက်ပြီး သူ၏ အင်္ကျီကို ချွတ်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ အသာလေး ချလိုက်သည်။ ပြီးမှ အောင်ခိုင်သည် ခြင်ထောင်ဘေးသို့ ချဉ်းကပ်လိုက်သည်။ ခြင်ထောင်ထဲတွင် လူရှိနေတာတော့ သေချာ၏။ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းကို ကြားလိုက်သည်။ မအေးမြင့်တော့ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားပြီး အသက်ရှုသံတွေတောင် ပြင်းနေပြီ ဟု တွေးမိပြီး အောင်ခိုင် ပြုံးလိုက်မိသည်။
သူ၏ လီးကြီးကလည်း စောစောကထက်ပင် ပို၍ သန်မာထွားကြိုင်းလာသည်။ ခြင်ထောင်ဘေးတွင် ရပ်လျှက်မှ အောင်ခိုင်သည် သူ၏ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်သည် ။ ပြီးလျှင် ခြေထောက်ဖြင့် ကန်ကာ ခြင်ထောင်ဘေးနှင့် ဝေးရာသို့ ရွေ့ထားလိုက်သည်။
ထို့နောက် သူ့လက်က ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို ဆုပ်၍ (၄) ကြိမ် (၅) ကြိမ်မျှ ဂွင်းတိုက်လိုက်ပြီး ထိုင်လိုက်ရာမှ ခြင်ထောင်ကို မ၍ အထဲသို့ ဝင်လိုက်ရာ မွှေးပျံ့သော သနပ်ခါးနံ့က အောင်ခိုင့် ရင်ကို အေးမြစွာ ဆီးကြိုလိုက်သည်။ အောင်ခိုင် လက်ဖြင့် စမ်းလိုက်တော့ အောက်ပိုင်း ထဘီစကို စမ်းမိ၍ ဖြေးဖြေးလေး ဆွဲချွတ်ပြီး ကျွတ်သွားတော့ ခြင်ထောင် အပြင်သို့ ထုတ်လိုက်သည်။
အောင်ခိုင်က ဘေးမှနေ၍ သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ဝမ်းလျားမှောက်၍ ဖက်လိုက်သည်။
“ ဟာ ...”
“ အို ...”
လက်နှိပ်ဓါတ်မီး သုံးလက်၏ အလင်းရောင်က ဝင်းလက်သွားသည်။ မီးရောင်ဖြင့် ကြည့်လိုက်တော့ သူဖက်ထားသည်မှာ မအေးမြင့် မဟုတ်ဘဲ သီတာ ဖြစ်နေလေတော့သည်။
အဆုံးတွင်တော့ ဈေးတာဝန်ခံ အောင်ခိုင် တယောက် ကလေးတယောက် အမေ မုဆိုးမ သီတာကို လက်ထပ်၍ ယူလိုက်ရပါတော့သတည်..။
..............................................................
{ မြန်မာပြည်တွင် တချိန်က လွန်စွာခေတ်စားခဲ့သော အပြာစာအုပ်လေးများကို အလွမ်းပြေ ပြန်လည်ဖတ်ရှုနိုင်ဖို့ ရည်ရွယ်ပြီး ယူနီကုဒ် စာစီစံနစ်ဖြင့် စာစီပေးလိုက်ပါသည်။ (ဘကြီးစံ) }
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
