Monday, August 29, 2016

နေခြည်နွေး (စ/ဆုံး)

နေခြည်နွေး (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ထန်းတောထဲက သာဂိ

အခန်း ( ၁ )

ဒုစရိုက်သမားများ ခိုလှုံရာ မြို့လေး တစ်မြို့တွင် "သုခဘုံ" ဟု အမည်ရှိသော ခြံဝန်းကျယ်ကြီး ရှိသည်။ ထို ခြံဝန်းကျယ်ကြီးထဲတွင် ခန်းနား ကြီးကျယ်သော တိုက်တစ်လုံး ရှိသည်။ သုခဘုံ ခြံ၏ အရှင်သခင်မှာ ဦးအောင်မြင်။ အသက်က 40 ခန့်သာ ရှိသည်။ ခန္ဓာကိုယ် တောင့်တင်း သန်မာပြီး အပြောချိုသလောက် ရက်စက်ပြီ ဆိုလျှင် နှစ်ယောက် မရှိ။ လူဆိုး လူမိုက်များကို လက်သပ်မွေးကာ ဒုစရိုက်လုပ်ငန်း မှန်သမျှ လုပ်ကိုင်ရင်း ကြီးပွါးနေသူ။ သူ၏ စီးပွါးရေးကို ထိခိုက်စေသူ မှန်သမျှ မရဏလမ်းကို ကြွမြန်းကြရသည်။

လမ်းဘေး၌ လေလွင့်နေသော ခိုး၊ ဆိုး၊ နှိုက် ကလေးငယ်များကို ခေါ်ကာ လက်သပ်မွေးသည်။ ထူးချွန်သူများကို ချန်ထားကာ အသုံးမကျသူများအား သက်ပစ်သည်။ ဤသည်မှာ ဦးအောင်မြင်၏ 10 စုနှစ် နှစ်ခုစာ လူမိုက် စုဆောင်းခြင်း ဖြစ်သည်။ 

စုဆောင်းထားသော ကလေးများတွင် ယောက်ျားလေးများ သာမက၊ မိန်းမလေးများလည်း ပါဝင်သည်။ ပြင်ပမှ လူမိုက် သိပ်မသုံးပေ။ ကလေးများအား အသုံးချ၍ ရသော အချိန်တွင် ဘိန်း မှောင်ခိုကူးခြင်း၊ လူသက်ခြင်း စသည့် လုပ်ငန်းများအား ခိုင်းစေသည်။ ယောက်ျားလေးများထက် မိန်းမလေးများမှာ တာဝန်တစ်ခု ပိုသည်။ ထိုအရာက အရွယ်ရောက်သည်နှင့် ဦးအောင်မြင်၏ ခြေတော်တင်ခြင်း ခံရပြီးမှ လုပ်ငန်းတွင် သုံးခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခုလည်း ဦးအောင်မြင်၏ အိပ်ခန်းထဲတွင်

" အိုးးးး ကောင်းလိုက်တာ မေရီရာ၊ စုပ် စုပ်!!! အားးးးးး ရှီးးးးးး"

မေရီဆိုသော အသက် 20 ခန့် ခန္ဓာကိုယ် တောင့်တင်း လှပသော မိန်းမပျိုလေးတစ်ဦးသည် ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်လျှက် ကုတင်ပေါ် ထိုင်နေသော ဦးအောင်မြင်၏ ကြီးမားသော လီးကြီးကို နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးဖြင့် ငုံစုပ်ပေးရင်း မျက်လုံးဝိုင်းလေးများဖြင့် မော့ကြည့်နေသည်။

" ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်!!! အိုးးးး ကောင်းလိုက်တာ မေရီရာ ဟားးးးးးး"

ဦးအောင်မြင်၏ ခေါင်း နောက်သို့ လန်ကာ မျက်လုံးမှေး၍ ဇိမ်ခံနေသည်။

လီးစုပ်ပြီး 10 mins ခန့် ကြာသော်

" မေရီရေ၊ စကြစို့ကွယ်"

ဦးအောင်မြင် ပြောလိုက်သည်နှင့် မေရီသည် အဝတ်များကို ချွတ်ကာ ကုတင်ပေါ်တွင် ပတ်လပ်လှန်၍ အိပ်လိုက်သည်။ ဦးအောင်မြင်သည် မေရီ့ ခြေထောက် နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ် ထမ်းတင်လိုက်ရာ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေသော စောက်ဖုတ် မို့မို့ ဖေါင်းဖေါင်းကြီး အပေါ်သို့ ကြွတက်လာသည်။ လီးဒစ်ဖြင့် စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းအား အထက်အောက် ပွတ်တိုက်လိုက်ရာ

" အားးးး အန်ကယ်ရယ် အဟင့်ဟင့်"

မေရီ၏ ဖင်ကြီး ကော့ကော့လာသည်။ လီးဒစ်ကို စောက်ပတ်ပေါက်တွင် တေ့ကာ

" အင့်!!! ဇွိဇွိဇွိ!!! အ!!! ဟာ!!!!!"

လီးဒစ် ဝင်သွားသည်နှင့် မေရီသည် အားမလို အားမရ ဖြစ်ကာ ဦးအောင်မြင်၏ နောက်ကျောကို လက်သည်းဖြင့် ဖွဖွလေး ခြစ်ကုတ်နေသည်။

" အင့်!!!! ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ်!!! အ!! ဟားးးး အန်ကယ်ရယ် ရှီးးးးးးးးးး"

တစ်ဝက်ခန့် ဝင်သွားသော လီးကို အဆုံးထိ ထုပ်ကာ ပြန်ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။

" အင့်!!! ဗျိဗျိဗုဗု!!! အားးးဟားးးး ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ်!!! အအအအ!!! ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ်!!! အအအအ"

အောက်မှနေ၍ ပါးစပ်ကလေး ဟလျှက် ရမ္မက်ထန်သော မျက်လုံးများဖြင့် မော့ကြည့်နေသော မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း လိုးရသည်မှာ အရသာ တွေ့လှသည်။ အသက် 20 အရွယ်ရှိ ဖွံ့ထွားစဲ မိန်းမပျိုလေး၏ စောက်ပတ်လေးက ဦးအောင်မြင်၏ လီးကြီးကို အရသာရှိစေသည်။ နာရီဝက်ခန့် ကြာသော် ဦးအောင်မြင်၏ စောင့်ချက်များနှင့် အပြိုင် မေရီလည်း အောက်မှ ပင့်ပင့်ပေးရာ

" ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ်!! အအအအ!!! ဗျိဗျိဇွိဇွိ!!! အအအအ!!! စောင့်စောင့် အန်ကယ် အားရပါးရ စောင့် ဗွတ်ဗွတ်ဗုဗု!!! အအအအ!!! ပြီးတော့မှာ၊ ပြီးတော့မှာ!!! အအအအ!!!!!အားးးးး ရှီးးးးးးး ဟားးးးးးးးး"

စောက်ပတ်ထဲ သုပ်ရည်များ ဝင်လာသည်နှင့် မေရီ့ကိုယ်လေးလည်း ဓါတ်လိုက်သကဲ့သို့ တွန့်တွန့်သွားကာ စောက်ပတ်ထဲမှ အရည်များ ညှစ်ထုပ်လိုက်သည်။

" ဟားးးးး ကောင်းလိုက်တာ မေရီရယ်"

ကိုယ်ပေါ်တွင် မှောက်လျှက်ကြီး မှိန်းနေသော ဦးအောင်မြင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို မေရီ ဖက်ထားလိုက်သည်။

မေရီကိုယ်ပေါ် 2 mins ခန့် မှိန်းနေစဉ် စပီကာတစ်ခုမှ အသံမည်လာသည်။

" တူ တူ တူ တူ!!! အေးပြော"

မေရီ့ ကိုယ်ပေါ်မှ ဖယ်ကာ စကားပြောခွက်ကို ကိုင်လိုက်သည်။

" မမလေး ပြန်ရောက်ပါပြီ"

ဦးအောင်မြင်သည် ညအိပ် ဝတ်ရုံကို ခြုံရင်း

" အေး အခန်းထဲကို လွှတ်လိုက်"

မေရီလည်း အဝတ်များ ပြန်ဝတ်ကာ ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေသော ဆံပင်ကို သပ်ပြီး စကားပြောနေသော ဦးအောင်မြင်၏ နှဖူးကို နမ်းကာ အခန်း အပြင်သို့ ထွက်သွားသည်။

" ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ကျွီ"

ကုတင်ပေါ်ထိုင်ရင်း ရီမုခလုပ်ကို နှိပ်လိုက်ရာ တံခါးပေါက်လေး ပွင့်သွားသည်။ အခန်းထဲသို့ ပိုးဖဲသားအပျော့၊ အသားကပ် စကပ် အနီရောင် ဝမ်းဆတ်လေးဖြင့် လှပ ကျော့ရှင်းသော ခန္ဓာကိုယ် ပိုင်ရှင်လေးတစ်ဦးသည် ပါးချိုင့်လေး ပေါ်အောင် ပြုံးပြရင်း တစ်လှမ်းခြင်း လှမ်းလာသည်။ ခြေတစ်လှမ်း လှမ်းလိုက်တိုင်း တင်းရစ် စွန့်ကားနေသော တင်ပါး ဝိုင်းဝိုင်းကြီးများ လှုပ်ရမ်းသွားသည်။ စကပ် အကွဲကြားမှ ဖြောင်းစင်းသော ပေါင်တန် ဖွေးဖွေးကြီးများ၊ လုံးဝန်း မို့မောက်သော ရင် ထွားထွားကြီးများက မြင်သမျှ ပုရိသတို့၏ ရမ္မက်စိတ်ကို ထကြွစေသည်။

" ဒက်ဒီကြီးက small လေးနဲ့ နှပ်နေတာကိုး၊ ဟွန့်!!! သီတာ့မှာဖြင့် အသက်ဘေးက သီသီလေး လွတ်အောင် ပြေးခဲ့ရတာ"

" ဟားဟားဟားဟားးးး!! ဒက်ဒီ သိတာပေါ့ သမီးရယ်၊ ဒီတစ်ခါ သမီး ဘယ်လောက် ပင်ပန်းတယ် ဆိုတာ၊ အခုကိစ္စကလည်း အရေးကြီးလွန်းလို့ တိုက်မောင်းတို့ကို မခိုင်းဘဲ သမီးကို တာဝန် ပေးရတာပေ့ါ၊ ကဲကဲ လာ၊ ထိုင်၊ အမောပြေ ဝိုင်လေး သောက်ရင်း ဒက်ဒီ့ကို အခြေအနေလေး ရှင်းပြ"

သီတာလည်း လက်နက် အရောင်းအဝယ် လုပ်နေစဉ် ရဲများ ရောက်လာပြီး တိုက်ပွဲဖြစ်ပုံ၊ လက်နက်များ အဆုံးအရှုံး မရှိဘဲ လွတ်မြောက်လာပုံ အသေးစိတ်ကို ရှင်းပြသည်။

" တော်တယ် သီတာ၊ သမီးတော်တယ်၊ ဒါ့ကြောင့် ဒက်ဒီကြီးက အားကိုးနေရတာပေါ့၊ ကဲကဲ သမီးလေး နားလိုက်ဦး ဟုတ်ပြီလား"

" ဟုတ် ဒက်ဒီ"

" သမီးကို ပြုစုဖို့ လူလွှတ်ပေးရဦးမလား"

" အွန်းး နောက် တစ်နာရီလောက်ဆို ဂါမဏိကို လွှတ်လိုက်လေ"

" Ok ok"

သီတာသည် ဦးအောင်မြင်အား ဦးညွှတ်ကာ အခန်းထဲမှ ထွက်ခွါသွားသည်။ သီတာ၏ လှုပ်ရမ်းသွားသော တင်ပါးကြီးများကို ကြည့်ရင်း တံတွေးမျိုချကာ အရက်ခွက်ကို မော့လိုက်သည်။ အရက်ခွက် မော့နေရင်း ဦးအောင်မြင်၏ စိတ်တွေက အတိပ် တစ်နေရာကို ရောက်ရှိသွားသည်။

-------------------------------------------

လွန်ခဲ့သော အနှစ် 20 ခန့်က အောင်မြင်ဟုခေါ်သော လူငယ် တစ်ယောက်သည် သူနေထိုင်ရာ မြို့လေးမှ ကျိကျိတက် ချမ်းသာသော သူဌေးသမီးတစ်ယောက်အား တမ်းတမ်းဆွဲ ချစ်မိခဲ့သည်။ သို့သော အောင်မြင်မှာ ငမွဲတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး အလုပ်အကိုင်ဟူ၍ မည်မည်ရရ မရှိပေ။ 

တစ်နေ့သော နံက်ခင်းတွင် သူဌေးသမီးလေး တစ်ဦးတည်း လမ်းလျှောက်ထွက်လာစဉ် အောင်မြင်နှင့် ထိပ်တိုက် တိုးသည်။ ချစ်သည့်စိတ်အား မျိုသိပ်မထားနိုင် သဖြင့် ဖွင့်ပြောမိရာ တူသလား၊ တန်သလားဟု ဆိုကာ လူပုံအလည်တွင် ပါးအား ဘယ်ပြန်၊ ညာပြန် အရိုက်ခံရသည်။ ဒါနှင့် မပြီးသေး၊ မိန်းမပျိုအား ကာအိန္ဒြေ ပျက်စီးအောင် နှောင်ယှက်မှုဖြင့် သူဌေးက အမှုဖွင့်၍ အောင်မြင်တစ်ယောက် ထောင်နန်း စံခဲ့ရသည်။ 

သူဌေးက တရားသူကြီးများအား ငွေပုံအောလိုက် သဖြင့် ထောင် သုံးနှစ် ကျခဲ့သည်။ ထောင်ထဲတွင် လူမိုက် ဆရာကြီးများနှင့် ပေါင်းမိကာ ဒုစရိုက် ပညာစုံ သင်ကြားခဲ့သည်။ ထောင်က ထွက်လာသည့် အချိန်တွင် သူဌေးသမီးမှာ အိမ်ထောင်ကျပြီး သမီးလေး တစ်ယောက် ဖွါးမြင်ခဲ့သည်မှာ နှစ်နှစ်အရွယ်ပင် ရှိပြီ။ မိသားစု တစ်စုလုံးအား နာကျည်းချက်ကြောင့် ကလှဲ့စားချေရန် စီစဉ်သည်။

အခွင့်သာသည့် ညတစ်ညတွင် ထောင်မှ အတူထွက်ခဲ့သော လူမိုက် နှစ်ဦးကို စည်းရုံးကာ သူဌေးအိမ်အား ဓါးပြ ဝင်တိုက်ပြီး တစ်မိသားစုလုံးကို သက်လိုက်သည်။ ရွှေ၊ ငွေ၊ အဖိုးတန် ပစ္စည်းများကိုယူကာ အိမ်အား မီးရှို့မည် အလုပ်၊ ပုခပ်ထဲတွင် ငိုကြွေးနေသော ကလေးငယ်ကို တွေ့လိုက်သည်။ ကလေးငယ်အား သက်ရန် စဉ်းစားသော်လည်း အကြံအစီတစ်ခု တွေးမိကာ ခေါ်လာခဲ့ပြီး အိမ်ကို မီးရှို့၍ လက်စ ဖျောက်ခဲ့သည်။ ဓါးပြတိုက်၍ ရလာသော ပစ္စည်းများအား ထုခွဲကာ ယခုမြို့လေးတွင် အခြေချပြီး ဒုစရိုက် လုပ်ငန်းများ လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ 

ထို ကလေးငယ်မှာ ယခု သူ့ရှေ့မှ ထွက်ခွါသွားသည့် သီတာပင် ဖြစ်သည်။ သီတာ အသက် 18 နှစ် ပြည့်သည့် အချိန်တွင် သူချစ်ခဲ့သော အမျိုးသမီးကိုယ်စား သီတာလေး၏ အပျိုရည်ကို အားရပါးရ သောက်သုံးခဲ့သည်။ သီတာဆိုသော မိန်းမပျိုလေးသည် တဏှာစိတ် ပြင်းထန်သူတစ်ဦး ဖြစ်သည်။ တစ်ပတ်လျှင် တစ်ကြိမ်ခန့် သူ့တပည့်များနှင့် စိတ်ဆန္ဒ အာသာ ဖြေဖျောက်တက်သည်။ ယခုကဲ့သို့ တာဝန်တစ်ခု ပြီးဆုံးလျှင် တစ်စုံ တစ်ယောက်နှင့် ကာမ ဆက်စံတက်သည်။ မိမိအတွက်တော့ လိုအပ်၍ ခေါ်လိုက်လျှင် သီတာတစ်ယောက် ဦးအောင်မြင်၏ ကုတင်ထက်သို့ အရံသင့် ရောက်လာတက်သည်။

.........................................................................................

သီတာသည် ရေမိုးချိုးကာ အမွှေးပွ တံဘတ်ကြီးအား ကိုယ်ပေါ် ရုံထားသည်။

" ဒေါက် ဒေါက်ဒေါက်"

" မမလေး ဂါမဏိပါ"

" ဝင်ခဲ့"

အခန်းထဲသို့ ဂါမဏိ ဝင်လိုက်သည်နှင့် ဆတ်တီခုံပေါ် တင်ပါးလွှဲထိုင်ကာ ဝိုင်ခွက်ကို ဇိမ်ခံ၍ သောက်နေသော နတ်သမီးလေးအား တွေ့လိုက်ရသည်။ အမွှေးပွ တံဘက်ကြီးအောက်မှ ဖြူဝင်းသော ပေါင်တံများကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဂါမဏိတစ်ယောက် တံတွေး မျိုချမိသည်။

" ဂါမဏိ!!! နင် ငါ့ကို မမြင်ဖူးဘူးလား"

" မဟုတ်ပါဘူး မမလေးရယ်၊ မမလေးက ထိရက်စရာမရှိအောင် လှနေတော့ အဟဲ"

" အပိုတွေ ပြောမနေနဲ့၊ ငါ ပင်ပန်းလာတယ်၊ ငါ့အကြောတွေ လျှော့အောင် လုပ်ပေးစမ်း"

" ဟုတ်ကဲ့ပါ မမလေး"

ဂါမဏိသည် သီတာ့ရှေ့ ဒူးထောက်ကာ အမွှေးပွ တံဘတ်ပေါ်မှ ပေါင်တံများကို နှိပ်ပေးသည်။ နှိပ်နေရင်း လက်က တဖြည်းဖြည်းနှင့် တံဘတ်အောက်သို့ လျှိုကာ ပေါင်တွင်းသား နုနုလေးကို ပွတ်သပ်နေသည်။ လက်က သီတာ၏ ပေါင်ဂွစုံသို့ ရောက်ရှိလာရာ ပေါင်ကို ဟပေးလိုက်သည်။ အမွှေးပွ တံဘတ်ကို မ တင်လိုက်ရာ ဖြူဝင်းသော ပေါင်တံ နှစ်ဖက်ကြားရှိ အမွှေးများ ကင်းစင်နေသည့် စောက်ပတ် မို့မို့ဖေါင်းဖေါင်းကြီး ပေါ်လာသည်။ ဂါမဏိသည် သီတာ၏ ပေါင်ကို ဖြဲကာ ပေါင်ကြား ခေါင်းလျှိုလိုက်သည်။ ပြီးနောက် စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားကို လက်ဖြင့် ဖြဲကာ လျှာနှင့် လျှက်လိုက်သည်။

" ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်!!!! အိုးးးး ရှီးးးးးး"

စောက်ပတ် အတွင်းသား နုနုများကို လျှာဖြင့် ထိုးမွှေရင်း ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်လိုက်ရာ

" ပျစ်ပျစ်ပျစ် ရှလွတ်!!! အအအအ ဟားးးး ရှီးးးးး ကျွတ်!!!!"

ပေါင်ကြားရှိ ဂါမဏိ၏ ဆံပင်များကို လက်ဖြင့် ထိုးဆွရင်း သီတာသည် မျက်လုံးများ မှေးစင်းကာ ခေါင်းက ဆတ်တီခုံ ကျောမှီပေါ် လန်သွားသည်။ လက်ညှိုးဖြင့် စောက်ပတ်ထဲ ထိုးမွှေကာ စောက်စိကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်လိုက်ရာ သီတာ့တကိုယ်လုံး ကျင်စက်ဖြင့် တို့ခံရသလို တွန့်တွန့်သွားသည်။

" အိုးးးဟိုးးးဟိုးးး ကောင်းလိုက်တာ ဂါမဏိရယ် ဟားးးးး"

" ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ် အအအအ ပြီးတောမယ်၊ ပြီးတော့မယ် အအအအ အားးးးးးးးဟားးးးး ရှီးးးးးးးးးး"

သီတာ၏ ကိုယ်လုံးလေး ဆတ်တီခုံပေါ် ကော့လန်ကာ တစ်ချီပြီးသွားသည်။

" ကဲ ဂါမဏိ၊ ငါ့ကို နင့်လီးနဲ့ လိုးတော့"

သီတာ့ထံမှ ခွင့်ပြုချက် ရသည်နှင့် ဂါမဏိ အဝတ်များ ချွတ်လိုက်ရာ တောင်မက်နေသော လုံးပတ် ကျပ်လုံးခန့်၊ အရှည် 6' ခန့်ရှိ လီးညိုညိုကြီး ပေါ်လာသည်။ ဆိုဖါခုံပေါ်တွင် ကားယားလေး ဖြစ်နေသော သီတာ၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ပုခုံးပေါ် ထမ်းလိုက်ရာ စောက်ပတ်လေး မို့ကြွလာသည်။ ဂါမဏိက သူ၏ လီးဒစ်ကြီးဖြင့် စောက်ပတ်ပေါက်ကို တေ့ကာ စောင့်သွင်းလိုက်သည်။

" အင့်!!! ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ် အားးးးးး ထိတယ်ကွာ ဗျိဗျိဗျစ်ဗျစ် အအ အအ ဖတ်ဖတ် ဖတ် ဖတ် အအအအ စောင့်စောင့် ဂါမဏိ၊ အားရပါးရ စောင့်စမ်း အအအအ"

မျက်စိမှိတ်ကာ ပါးစပ်ဟ၍ အော်နေသော သီတာ့ မျက်နှာလေးအား ကြည့်ရင်း လိုးရသည်မှာ အားရလှသည်။ ဂါမဏိ၏ အရှိန်ပြင်းပြင်း စောင့်ချက်များ အောက်တွင် သီတာ့ ကိုယ်လေး ရမ်းခါကာ နို့အုံကြီးများ လှိုင်းထနေသည်။ နို့အုံကြီးများကို ကိုင်ညှစ်ခြင်သော်လည်း နို့ကိုင်၊ ပါးစပ်စုပ်၊ ပါးနမ်းတာ မကြိုက်သဖြင့် မလုပ်ရဲပေ။

" ဗျွတ်ဗျွတ်ဗုဗု!!! အိုးးးးး ဗွတ်ဗွတ်ဗျိဗျိ အအအအ စောင့်စောင့်၊ နာနာစောင့် အအအအ"

ဂါမဏိ၏ စောင့်ချက်တွေနှင့် အပြိုင် ဂါမဏိ့ခါးကို စုံကိုင်ကာ အောက်မှ ပင့်ပေးနေသည်။

" ဖတ် ဖတ် ဖတ်ဖတ် အအအအ ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အအအအ ဗျိဗျိဇွိဇွိ အအအအ အားးးးးးး ရှီးးးးးးး ကောင်းလိုက်တာ၊ ကောင်းလိုက်တာ၊ ဟားးးးးးးးးးးးးး"

စန့်ငင် စန့်ငင် ဖြစ်ကာ နှစ်ယောက်စလုံး ပြိုင်တူ ပြီးသွားသည်။ သီတာ့အား တံဘတ် ခြုံပေးပြီး ဂါမဏိလည်း အဝတ်အစားများ ဝတ်ကာ အပြင်သို့ ထွက်သွားသည်။ ဆန္ဒပြည့်သွားသဖြင့် သီတာသည် ဆတ်တီခုံ ဆိုဖါပေါ်တွင် မှိန်းနေသည်။ မျက်စိကိုမှိတ်လိုက်စဉ် သူမအား စိုက်ကြည့်နေသော ဆူးရဲသည့် မျက်ဝန်းတစ်စုံကို မြင်ယောင်မိသည်။ မျက်စိကို ချက်ခြင်း ဖွင့်ကြည့်မိတော့ ပတ်ဝန်းကျင်တွင် မည်သူမျှ မရှိပေ။ ထို မျက်ဝန်းတစ်စုံက သီတာ့အား အချိန်တိုင်း စိုးမိုးနေသည်။ မျက်လုံးကို ပြန်မှိတ်လိုက်တော့ လွန်ခဲ့သော 10 နှစ်က ပုံရိပ်တွေ ပေါ်လာသည်။ ထိုစဉ်က သီတာ့အသက် 12 နှစ်သာ ရှိသေးသည်။

........................................................................................

သုခဘုံ ခြံကြီးအတွင်းရှိ ရေကူးကန်ထဲတွင် သီတာဆိုသော အသက် 12 နှစ်အရွယ် မိန်းမငယ်လေး တစ်ယောက် ရေသူမလေး အလား ကူးခတ်နေသည်။ ဦးအောင်မြင်မှာ Dream bed ပေါ်တွင် ဘီယာသောက်ရင်း ရေကူးနေသူများကို ကြည့်နေသည်။ ထိုစဉ် တိုက်မောင်း ရောက်လာကာ ဦးအောင်မြင်အား တီးတိုး ကပ်ပြောသည်။ ဦးအောင်မြင်က ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ရာ လူကြီးတစ်ယောက်နှင့် အသက် 10 နှစ်အရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက် ပါလာသည်။ ထိုလူကြီးက ဦးအောင်မြင်ရှေ့ ဒူးထောက်ကာ

" ဆရာ၊ ကျွန်တော်!! ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျွန်တော့ကို ခွင့်လွှတ်ပါ"

" ဘာကွ၊ ခွင့်လွှတ်ရမယ်၊ ဟုတ်လား။ မင်းကျူးလွန်လိုက်တဲ့ အပစ်က အကြီးကြီးကွ။ ဘယ့်နှယ့်ကွာ၊ မွေးထားတဲ့ ကလေး 10 နှစ်အရွယ် ရောက်မှ ကိုယ်ယူထားတဲ့ မိန်းမက ထောက်လှမ်းရေးကမှန်း သိရတယ်လို့၊ ဒါတောင် ငါ့ အလုပ်တွေ နေရာ တော်တော်များများ အထိနာနေလို့ informer ရှိရမယ်ဆိုပြီး စုံစမ်းခိုင်းမှ သိတယ်၊ မင်းလိုကောင် ခွင့်လွှတ်သင့်လား၊ စဉ်းစား"

" ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီးရယ်၊ ကျွန်တော့ကို ခွင့်မလွှတ်နိုင်ရင်တောင်မှ ကျွန်တော့ သားလေးကို ချမ်းသာပေးပါဗျာ၊ အခုတောင် သူ့အမေလည်း ဘယ်ရောက်နေမှန်းမသိ"

" ဒိုင်းးးးးး အားးးး"

လူကြီး နှဖူးပွင့်ကာ လဲကျသွားသည်။ ကောင်လေးမှာ တစ်ချက်မှ မငို။ သူ့အဖေ လဲကျသွားသည်ကို ကြည့်နေသည်။

" သီတာရေ၊ ဒီကို လာဦးဟေ့"

သီတာ ရေကူးကန်မှ တက်လာသည်။ သူမအတွက် ဤမြင်ကွင်းတွေက ရိုးအီနေပြီ။

" သမီးလေး သေနက်ပစ် လေ့ကျင့်တာက အရုပ်တွေနဲ့ချည်းမို့ ဒီတစ်ခါ လူအစစ်နဲ့ လေ့ကျင့်ရအောင်လို့"

ဦးအောင်မြင်ပေးသော သေနက်ကို ယူကာ ကောင်လေးကို ချိန်လိုက်သည်။

" ကောင်လေး၊ မင်း ပြေးလို့ ရတယ်နော်"

ကောင်လေးက လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် စုပ်ကာ သီတာ့အား စူးရဲသော မျက်ဝန်းအစုံဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။

**အိုးးး သူ့အကြည့်တွေက ကြောက်လန့်မှု မရှိပါလား***

ကောင်လေး၏ မျက်လုံးများကို ပြန်လည်ကာ စိုက်ကြည့်မိချိန်တွင် ကြက်သီးများပင် ထသည်။ သီတာ ချိန်ထားသည့် သေနက်ပြောင်းက ကောင်လေး၏ နှလုံးသားတည့်တည့်။

" ပစ်လိုက်တော့ သမီး"

" ဒိုင်းးးး အွန့်"

အား ဟုပင် မအော်ပေ။ ကောင်လေး နောက်သို့ လန်ကျသွားသည်။ သေနက်ဖြင့် ပစ်လိုက်စဉ် လက်တစ်ချက် တွန့်သွားသည်ကို သီတာသာ သိလိုက်သည်။

" ဟားးးး လက်ဖြောင့်ချက်၊ နှလုံး တည့်တည့်ဘဲဟေ့၊ ငါ့သမီးတော်တယ်။ ကဲကဲကဲ ဒီ အလောင်းတွေကို ရှင်းလိုက်ကြတော့၊ တိုက်မောင်းရေ၊ ဟိုမသာမရော"

" မြေအောက်ခန်းထဲမှာ ချုပ်ထားတယ် ဆရာကြီး"

" အေးအေး မင်းတော်တယ် တိုက်မောင်း၊ ကဲ သမီး၊ အဝတ်အစား သွားလဲလိုက်တော့၊ ဒက်ဒီတို့ ဟိုကောင်မကို သွားစစ်လိုက်ဦးမယ်"

ဦးအောင်မြင်တို့ အဖွဲ့ မြေအောက်ခန်းထဲ ဆင်းသွားစဉ် သီတာသည် ကောင်လေးကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ ကံကောင်းပါစေဟု မသိစိတ်က ဆုတောင်းမိသည်။

......................................................................................................

အခန်း ( ၂ )

မြေအောက်ခန်းထဲတွင် အမျိုးသမီးတစ်ဦးကို ကြိုးတွဲလောင်း ချည်ထားသည်။

" ရွှမ်းရွှမ်းရွှမ်းရွှမ်း"

" အားးး အားးး အားးး အားးး"

တိုက်မောင်း၏ ကျာပွတ် ရိုက်ချက်များက အမျိုးသမီး၏ ကျောပြင်ကို အဆတ်မပြက် ကျရောက်နေသည်။ ကျောပြင် တစ်ခုလုံး အင်္ကျ ီများ ဖွါလန်ကျဲကာ သွေးပင် စို့နေသည်။ ဦးအောင်မြင်သည် ထိုင်ခုံပေါ် အကျအန ထိုင်ကာ အရက်သောက်ရင်း အမျိုးသမီးအား နှိပ်စက်နေသည်ကို ကြည့်နေသည်။

" အသားအနာ မခံချင်စမ်းနဲ့ မိန်းကလေး၊ မင့်ယောက်ျားစီက ယူထားတဲ့ chit card ဘယ်မှာလည်း"

အမျိုးသမီးက ဦးအောင်မြင်ကို မထီပြုံး ပြုံးပြကာ

" သေတောင် မပြောဘူး၊ ရှင်တို့ အဖွဲ့တွေ မကြာခင် ကျရှုံးတော့မှာပါ"

" ဘာကွ!!!!! တောက်"

ဦးအောင်မြင် ဒေါသတကြီး ထရပ်ကာ

" တိုက်မောင်း၊ ငါ့ကို ကျာပွတ်ပေးစမ်း"

" ရွှမ်းရွှမ်းရွှမ်းရွှမ်း"

" အားအားအားအား အားးးးးးးးးးးးးး"

ရိုက်ချက်တွေက ရက်စက် ပြင်းထန်လွန်းသဖြင့် အမျိုးသမီး သတိလစ်သွားသည်။

" ဗွမ်း"

မျက်နှာအား ရေဖြင့် ပတ်ခံရ၍ သတိပြန်ရလာသည်။ အမျိုးသမီး၏ ဆံပင်ကို စောင့်ဆွဲကာ

" မင်းမှာ ပြောပြဖို့ အစီအစဉ် မရှိဘူးပေါ့"

" သေတောင် မပြောဘူး"

" ဟားးဟားးးဟားးဟားးး ကြိုက်ပြီလေ၊ ကဲ တိုက်မောင်းရေ၊ ဒင်းကို လောက စီးစိမ်လေး ခံစားခိုင်းလိုက်ရအောင် ဟားဟားဟားဟားးးးး"

" တောက်!!!! အိုးတွေကတော့ အယ်နေတာဘဲ၊ ဟိုအကောင် ဒီအိုးကို ပြိုအောင် မဖြိုနိုင်တာ တော်တော် ညံ့တာဘဲ"

ပြောရင်းဆိုရင်း တိုက်မောင်းသည် အမျိုးသမီး၏ ဖင်ကြီးများကို လက်ဝါးဖြင့် ရိုက်လိုက်သည်။

" ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း"

" အ!!!! ရှင်တို့၊ ရှင်တို့ မယုတ်မာနဲ့နော်၊ ကျွန်မကို အသေသက်လိုက်"

" စိတ်ချပါ၊ ငါတို့က မင်းကို စိတ်တိုင်းကျ လိုးပီးမှ သက်ပေးမှာပါ၊ ဟားဟားဟားဟားးး"

" ဝုန်းးးး အားးးး"

တစ်နေကုန် တွဲလောင်း ချည်ခံထားရသဖြင့် ကြိုးဖြည်ပေးစဉ် ကိုယ်ကို မထိန်းနိုင်ဘဲ ကျမ်းပြင်ပေါ် လဲကျသွားသည်။ ဦးအောင်မြင် ဘောင်းဘီ ခါးပတ်ကို ချွတ်နေသည်ကို မြင်သဖြင့် သူမသည် ဖင် ဒရွတ်တွန်းကာ အနောက်သို ဆုတ်သွားသည်။ အသက်သေမှာ မကြောက်သော်လည်း သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အား လူယုတ်မာများက မြိန်ရှက်စွာ သုံးစောင်မည်ကိုတော့ မလိုလားပေ။ သို့သော် နှိပ်စက် ခံထားရ၍ ခုခံရန် ခွန်အား မရှိတော့။

" ရှင်တို့၊ ရှင်တို့ မယုတ်မာနဲ့နော်"

ဦးအောင်မြင်သည် ဘောင်းဘီ ခဃျတ်လိုက်ပြီး သူမ၏ ကိုယ်ပေါ် ခုန်အုပ်လိုက်သည်။

" ဝုန်းးးး"

" အားးးးးး"

" လူယုတ်မာကြီးးး လွှတ် လွှတ် ဗျိဗျိဗျိ အားးးးးးးးးးး"

သူမ၏ အင်္ကျ ီအား ဆုတ်ဖြဲနေသော ဦးအောင်မြင်၏ ရင်ဘက်ကို ရှိသမျှ အင်အားနှင့် တွန်းဖယ် ရိုက်ပုတ် ရုံးကန်နေသော်လည်း ခွန်အားခြင်း မမျှပေ။ အချိန် ခဏအတွင်းမှာပင် သူမ၏ အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားသည်။

" ဟားးးးး နို့ကြီးတွေက အယ်နေတာဘဲ"

" လူယုတ်မာကြီးးး အားးးးးးးးးးး"

နို့အုံနှစ်ဖက်လုံး အားရပါးရ ဖျစ်ညှစ်ခံရသဖြင့် နာကျင်စွာ အော်ဟစ်ရင်း မျက်ရည်များပင် ကျလာသည်။ နို့အုံလည်း နီရဲသွားသည်။ ညှစ်နယ်ရုံ အားမရဘဲ နို့သီးခေါင်းများကို ဆွဲလိမ်နေသည်။ ရုံးကန်နေသော ခြေထောက် နှစ်ဖက်ကို ထိန်းကာ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ခြင်း ခံရသည်။

" အားးးး မလုပ်ပါနဲ့!!! မလုပ်ကြပါနဲ့ အီးဟီးဟီးဟီးးးးးး"

ရုံးရင်း ကန်ရင်းဖြင့် အမျိုးသမီး၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်များ မရှိတော့ပေ။

" ဖြန်းဖြန်းဖြန်းဖြန်း ဒုန်းဒုန်းဒုန်းဒုန်းးး"

" အားးးးးးးးးးး"

ဦးအောင်မြင်သည် အမျိုးသမီးအား ခွ၍ ပါးကို ဘယ်ပြန် ညာပြန် ရိုက်ပြီး ဆံပင် ဆောင့်ဆွဲကာ နောက်စိအား ကျမ်းပြင်နှင့် လေးငါးချက်ခန့် စောင့်တိုက်လိုက်သည်။ အမျိုးသမီး ခမျာ အမြင်တွေ ဝေဝါးကာ ခြေပစ် လက်ပစ် ဖြစ်ပြီး မလှုပ်နိုင်တော့။ ငြိမ်ကျသွားသော အမျိုးသမီး၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ပုခုံးပေါ် ထမ်းလိုက်သည်။ စောက်ပတ် ဖေါင်းဖေါင်းကြီးမှာ အရည်တွေ ရွှဲနေပြီ။ တောင်မက်နေသော လီးကို လက်ဖြင့် ကိုင်ကာ စောက်ပတ်တွင် တေ့ပြီး စောင့်ထိုးလိုက်သည်။

" အင့်!!! ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ်!!! အီးးးးးး"

ခေါင်းများ နောက်ကျိနေသည့် ကြားမှ လီးကြီးမှာ အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် စောက်ပတ်ကို ထိုးခွဲကာ သားအိမ်ကို ထောက်သဖြင့် အမျိုးသမီး၏ မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့သွားသည်။

" အင့်!!!ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ်!!! ဒုတ်!!! အူးးး ဟူးးး ဟူးးး သေပါပြီ အမေရဲ့!!!!! အင့်!!! ဇွိဇွိဗျိဗျိ!!! အားးးးးး ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ်!!!!! အားးးးး ဗျိဗျိဗျစ်ဗျစ်!!!!အားးးးးး"

ဦးအောင်မြင်၏ စောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လှသည်။ မိန်းမ တစ်ယောက်ကို မညှာမတာ မုဒိန်းကျင့် နေရသဖြင့် လိုးရတာ အရသာ ရှိလှသည်။ အမျိုးသမီး၏ တကိုယ်လုံး ကျမ်းပြင်တွင် ယိမ်းထိုးနေသည်။

" ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ်!!! အားးးး ဇွိဇွိဗျိဗျိ!!!!အားးးးးး ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ် အအအအ!!!! ဗျိဗျိဗျစ်ဗျစ်!!!! အအအအ အားးးးးးး ရှီးးးးးး ဟားးးးးးးး ကောင်းလိုက်တဲ့ စောက်ပတ်ကွာ ရှီးးးးး"

သုပ်ရည်များကို အမျိုးသမီး၏ မျက်နှာပေါ် ပန်းလိုက်သည်။

" ကိုင်း တိုက်မောင်းရေ၊ အမုန်းသာ နွှာတော့ဟေ့"

" ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး၊ ဟဲဟဲဟဲဟဲ"

တိုက်မောင်းသည် တဟဲဟဲ ရီရင်း ဘောင်းဘီ ချွတ်ကာ အမျိုးသမီးအနီး သွားလိုက်သည်။

" မလုပ်ပါနဲ့တော့၊ မလုပ်ကြပါနဲ့တော့ အီးဟီးဟီးဟီး"

" အင့်!!! ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ် အားးးးးးးး"

.......................................................................................

လူ 6 ယောက်က တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် ဝိုင်းလိုးကြရာ အမျိုးသမီး ခမျာ စောက်ပတ်တွေပူ၊ ဆီးခုံတွေ အောင့်ပြီး မျော့မျော့သာ ကျန်တော့သည်။ မြေအောက်ခန်း တစ်ခန်းလုံးလည်း သုပ်ညှီနံ့တွေ လှိုင်နေပြီ။ ယက္ခညီနောင် အလှည့် ရောက်ပြီ။

ယက္ခကြီးသည် ပတ်လတ်လှန် အိပ်ကာ သူ၏ အရှည် 7' လုံးပတ်မှာ လက်ဖျံခန့်ရှိသည့် ဧရာမ လီးကြီးကို ထောင်ထားလိုက်သည်။ ယက္ခငယ်က ကြမ်းပြင်တွင် မျော့မျော့လေး ခွေနေသော အမျိုးသမီး၏ ဆံပင်ကို ဆွဲကာ ထူလိုက်သည်။

" အ"

အမျိုးသမီးမှာ ယက္ခငယ်၏ ဆံပင်ဆွဲပြီး ခေါ်ဆောင်ရာသို့ ပါလာသည်။ ပတ်လတ်လှန် အိပ်နေသော ယက္ခကြီးနား အရောက်တွင်

" တက်ခွလိုက်စမ်း"

အမျိုးသမီးလည်း ယက္ခကြီးအပေါ် ကားယားခွ၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ယက္ခကြီးက လီးကို လက်ဖြင့်ကိုင်၍ ထောင်ပေးထားရာ စောက်ဖုတ်နှင့် လီး တေ့မိသည်နှင့် အမျိုးသမီး၏ ခါးကို ဆွဲကာ စောင့်ချလိုက်သည်။

" ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ် အားးးးးးးးး"

လီးတစ်ဆုံး ဝင်သွားသည်နှင့် အမျိုးသမီးအား ဖက်ထားလိုက်ရာ ယက္ခကြီး ကိုယ်ပေါ်တွင် လီးတန်းလန်းနှင့် မှောက်ခုံကြီး ဖြစ်နေသည်။ ယက္ခငယ်သည် ကုန်းကုန်းကြီး ဖြစ်နေသော အမျိုးသမီး၏ ဖင်နောက်တွင် မတ်တပ်ရပ်ကာ စူပွစူပွ ဖြသ်နေသည့် စအိုပေါက်ကို တံတွေးစွတ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် လီးဒစ်ကို စအိုပေါက်တွင် တေ့ကာ အမျိုးသမီး၏ ခါးကို ကိုင်လိုက်သည်။

" အားးးး မရဘူးးး မရဘူးးးး"

အမျိုးသမီးခမျာ ကြောက်လန့်တကြား အော်သော်လည်း ယက္ခငယ်က စောင့်သွင်းလိုက်သည်။

" အင့်!!! ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ် အူးးးးးးးးး"

ဖင်ပေါက်လေးထဲ လီးကြီးမှာ မဆန့်မပြဲနှင့် တစ်ဝက်ခန့် ဝင်သွားပြီ။ ယက္ခငယ်သည် အမျိုးသမီး၏ ခါးကို စုံကိုင်ကာ အားရပါးရ စောင့်ထဲ့လိုက်သည်။

"အင့်!!! ဗွတ်ဗွတ်ဗျွတ်ဗျွတ် ဗု အားးးးးး သေပါပြီ အမေရဲ့!!!! ဖင်ကွဲပါပြီတော့!!! ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ် အားးးးးးးးးးးးးးးးးးး"

...................................................................................................................................

အမျိုးသမီးအား လိုး၍ အားရမှ သက်လိုက်ကာ လင်မယား နှစ်ယောက်၏ အလောင်းများကို ပင်လယ်ထဲ သွားပစ်လိုက်သည်။ ကောင်လေး၏ အလောင်းကိုတော့ ခြံဝင်း အနောက်ဖက် တောစပ်ရှိ အမှိုက်ပုံသို့ အမှိုက်များနှင့် ရော၍ ပစ်လိုက်သည်။

ညနေ မှောင်ရီပျိုးစတွင် အသက် 8 နှစ်အရွယ် မိန်းမငယ်လေးတစ်ဦးသည် ကြီးမားသော ဂုန်နီအိပ်ကို ကျောပေါ် ထမ်းကာ သုခဘုံ ခြံကြီး၏ အနောက်ဘက် အမှိုက်ပုံကြီးသို့ အမှိုက် လာကောက်သည်။ ဒီ အမှိုက်ပုံကြီးက သူမတို့ မြေးအဖိုးအတွက် ထမင်းပုံကြီး ဖြစ်သည်။ သုခဘုံ ခြံထဲမှ လူများကို ကြောက်သဖြင့် မည်သူမျှ ဒီ အမှိုက်ပုံအနီး မကပ်ဝန့်ပေ။ 

ဤသည်ကပင် သူမအတွက် ကံကောင်းခြင်း ဖြစ်သည်။ ပုလင်းခွံများ တစ်ခါ တစ်ခါ ရလိုက်လျှင် တစ်ပတ်စာ ဆန်ဖိုး၊ ဆီဖိုး လုံလောက်သဖြင့် အရဲစွန့်ကာ လာရခြင်း ဖြစ်သည်။ အဖိုးအိုကတော့ အမှိုက်ပုံ အရှေ့ခြမ်းတွင် ပလတ်စတစ် ပစ္စည်းများ ကောက်နေသည်။ ကောင်မလေးသည် ပုလင်း တစ်လုံးအား လက်လှမ်းမမှီသဖြင့် တုတ်ဖြင့် ဆွဲလိုက်စဉ်

" အားးးး"

အမှိုက်ပုံထဲမှ သူမအရွယ် လက်တစ်ဖက် ထွက်လာသဖြင့် လန့်ကာ နောက်သို့ လဲသွားသည်။ ပြီးမှ လက်ကလေးက လှုပ်နေသောကြောင့်

" အဖိုးရေ အဖိုးးးး"

%%%%%%%%%%%%%%%%%

" Hello ဆရာမိုးလား"

" အေး ဘာထူးခြားလည်း"

" Informer ရဲ့ သီတင်း ရပြီခင်ဗျ၊ Informer ကိုတော့ မတွေ့သေးဘူး၊ သူ့သားလေးကိုတော့ အဖိုးအိုနဲ့ ကလေးတစ်ယောက်က သုခဘုံ အနောက်ဘက် အမှိုက်ပုံထဲက ကယ်လာတာ၊ ကလေးမှာ သေနက် ဒဏ်ရာနဲ့၊ အချိန်မှီ ကုလို့ မစိုးရိမ်ရတော့ပါဘူး၊ ကလေးမိဘတွေ အခြေအနေ မကောင်းနိုင်ဘူး"

" ငါ အခုချက်ခြင်း လာခဲ့မယ်"

............................................................................................................

အခန်း ( ၃ )

“ Happy birthday to u, happy birthday to u. Happy!! Birthday!! Happy!! Birthday!! Happy birthday tooooo u!!! ရွှီးးးးးးးးးး ဖြောင်း ဖြောင်းးး ဖြောင်းးးးး ဖြောင်းးးးးးးးးးးးးးး”

သုခဘုံ ခြံကြီၤးအတွင်း ခမ်းနား ကြီးကျယ်သော Birthday party တစ်ခု ကျင်းပနေကြသည်။ မွေးနေ့ရှင်မလေးက သီတာ ဖြစ်သည်။ ဦးအောင်မြင်က သီတာအား ခေါ်လာခဲ့သည်မှာ 17 နှစ်ရှိပြီ။ သူခေါ်လာစဉ်က 1 နှစ်အရွယ်သာ ရှိသဖြင့် ခန့်မှန်းကာ 18 နှစ့်ပြည့် မွေးနေ့အဖြစ် ကျဉ်းပပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ အတိုက်အခိုက်၊ အသက်အပုတ် တွေကြားထဲမှာ ကြီးပြင်းရင်း သီတာ တစ်ယောက် အပျိုဖေါ် အရွယ်ရောက်ကာ လှခြင်တိုင်း လှနေသည်။ ညနေ 4:00 pm တွင် စတင် ကျင်းပခဲ့သော Party လေးသည် 8:00 pm တွင် ပြီးဆုံးခဲ့သည်။ အားလုံးလည်း မူးနေပြီ။ မမူးသူ တစ်ယောက်သာ ရှိသည်။ 

ထိုသူက ဦးအောင်မြင် ဖြစ်သည်။ သူ၏ ထုံးစံအတိုင်း အောင်သေ အောင်သား စားရန် အရက်ကို ထိန်းသောက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ယနေ့ညတွင် သီတာ၏ အပျိုရည်ကို မြိန်ရည်ရှက်ရည် သုံးဆောင်ရမည်လေ။ အပျော်လွန်သွားသဖြင့် သီတာ အတော်ပင် မူးနေပြီ။ သီတာ့အား တွဲကာ အခန်းထဲရှိ ကုတင်ထက်သို့ ပွေ့တင်လိုက်သည်။

“ သီတာ”

“ ရှင် ဒက်ဒီကြီး”

“ အခု သမီးအသက် 18 နှစ် ပြည့်ပြီဆို၊ အတိုက်အခိုက် ပညာတွေလည်း စုံပြီဆိုတော့ သမီးကို သင်ပေးစရာ တစ်ခုဘဲ ကျန်တော့တယ်”

“ ဘာပညာလည်း ဒက်ဒီကြီးရဲ့”

“ ဖို၊ မ ဆက်စံရေး ပညာပေါ့၊ ခုညဘဲ သမီးကို သင်ပေးမယ်”

“ ဟုတ်”

ဦးအောင်မြင် ပြောသည်ကို သီတာ မူးနေသဖြင့် ဘာမှန်းမသိဘဲ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။ ဦးအောင်မြင် သဘောကျစွာ ပြုံးလိုက်ပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲမှ Beer ပုလင်းနှင့် ဖန်ခွက် နှစ်ခွက် ထုတ်လိုက်သည်။ Beer ငှဲ့ပြီး တစ်ခွက်ထဲသို့ ပုလင်း သေးသေးလေးထဲမှ ဆေးရည် ခပ်ကာ လက်ညှိုးနှင့် မွှေလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သီတာအား 1 drop ခပ်ထားသော Beer ခွက်ကို ကမ်းလိုက်သည်။ သီတာလည်း Beer ခွက်အား တစ်ကျိုက်တည်း မော့ချလိုက်သည်။ 

ဦးအောင်မြင်သည် ကုတင်ထက်ရှိ သီတာ့ဘေးတွင် ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် သီတာအား ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ကာ မေးစိကို ကိုင်ပြီး ခေါင်းကို ဆွဲမော့လိုက်သည်။ မျက်လုံးရွဲကြီးနှင့် မော့ကြည့်နေသော် သီတာ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တစ်စက်စက် တုံနေသည်။ နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးလေးအား နမ်းလိုက်သည်။ 

သီတာသည် ရုံးထွက်ရန် ကြံမိသော်လည်း သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်က ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်၏ အထိအတွေ့ကို တောင့်တနေသည်။ 1 drop အစွမ်းပြပြီလေ။ သူမအား နမ်းရှိက်နေသော ဦးအောင်မြင်၏ နှုတ်ခမ်းကို ပြန်လည် နမ်းရှိုက်မိသည်။

“ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ဟင်းးးးးးးးးးးးးးး”

လျှာ နွေးနွေးကြီးက နှုတ်ခမ်းလွှာကို တိုးကာ သူမ၏ လျှာကို ကလိနေသည်။ သူမလည်း ဦးအောင်မြင် လုပ်သလို မလုပ်တက် လုပ်တက်နှင့် ပြန်ကလိလိုက်ရာ လျှာကို စုပ်ခြင်း ခံလိုက်ရသည်။

“ ပြွတ်!!!!! အ!!!!”

သီတာ့ မျက်လုံးလေး မှေးစင်းကာ ခါးလေး ကော့သွားသည်။ ဦးအောင်မြင်၏ ကျောပြင်ကိုလည်း ပွတ်သပ်နေမိသည်။ ဦးအောင်မြင်၏ အနမ်းတွေက လည်တိုင်ကို ရောက်လာသည်။ ကျော့ရှင်းသော လည်တိုင်အား နမ်းရှိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိစုပ်ကာ လျှာဖြင့် ကလိလိုက်သည်။

“ အင်းးးဟင်းးးဟင်းးးးဟင်းးးး”

သီတာ၏ ပေါင်လေး စိသွားကာ စောက်ပတ်ထဲတွင် ယားသလို ဖြစ်လာပြီး အရည်များ စိမ့်ထွက်လာသည်။ ဦးအောင်မြင်သည် သီတာ၏ ပေါင်တွင်းသားများကို ပွတ်သပ်ရင်း ဂွစုံကို မထိတထိ လုပ်နေရာ

“ အ!!!!!!! အင်း ဟင်းဟင်းးးးးးး”

သီတာ၏ အခြေအနေမှာ သူလိုခြင်သလို ဖြစ်လာသဖြင့် T-Shirt လေးကို ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ဘရာဇီယာ ဂျိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်ရာ လုံးဝင်း ဖြူဖွေးသော နို့အုံကြီး ပေါ်လာသည်။ အပျိုပေါက်လေး၏ နို့များက နူးညံ့ မာကျစ်ကျစ်ဖြင့် ကိုင်လို့ အလွန်ကောင်းလှသည်။ နို့ တစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် ဖွဖွလေး ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးကို ချေလိုက်သည်။ နို့တစ်ဖက်ကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်လိုက်သည်။

“ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်!!!! ဟားးးးးးး ရှီးးးးး ကျွတ် ဒက်ဒီကြီးရယ်!!!! အင်းးးဟင်းးးးဟင်းးး”

နို့စို့၍ ဝသည်နှင့် သီတာ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ် လှဲလိုက်ကာ အဝတ်များ ချွတ်လိုက်သည်။ ထမိန်နှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်ရာ အမွှေးနုများ ယစ်သိုင်းနေသော စောက်ဖုတ် မို့မို့ ဖေါင်းဖေါင်းလေး ပေါ်လာသည်။ ဦးအောင်မြင် လုပ်သမျှ ငြိမ်ကာ ကြည့်နေသော သီတာသည် ကြီးမား တောင်မက်နေသော လီးကြီးကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် အမူး ပြေသလို ဖြစ်သွားသည်။

“ လုပ်ကြစို့ သမီး”

“ ဒက်ဒီ့ဟာက အကြီးကြီး၊ နာမှာ ကြောက်တယ်”

“ မနာပါဘူး သမီးရယ်၊ နောက်တော့ ကြိုက်သွားမှာပါ ဟဲဟဲဟဲ”

သီတာ၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းလိုက်သည်။ ပြီးနောက် လီးဒစ်ဖြင့် မို့ကြွနေသော စောက်ပတ်လေးအား အထက်အောက် ပွတ်တိုက်လိုက်ရာ သီတာ့ ပါးစပ်လေးဟကာ ဖင်ကြီး ကြွလာသည်။ လီးဒစ်ကို စောက်ပတ်တွင်တေ့ကာ ခပ်စပ်စပ်လေး ခါးကော့ သွင်းလိုက်သည်။

“ အင့်!!!!!! အ!!!!”

ဒစ်ဝင်သွားသည်နှင့် ကိုယ်ကို ကိုင်းလိုက်ပြီး သီတာ့ မျက်နှာဘေး လက်ထောက်လိုက်ရာ ဖင်ကြီး ကြွတက်လာသည်။ ခါးကို ခပ်စပ်စပ်လေး စိုက်ချလိုက်သည်။

“ အင့်!!!! ဇွိဇွိဗျိဗျိ!!!!!! အ!!!!! ဒက်ဒီ ဖြေးဖြေး”

လီးကြီး တစ်ဝက်ခန့် ဝင်သွားပြီ။ လီးဒစ်အား အပျိုမှေးက တင်းခံထားသည်။ အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် စောင့်ချလိုက်ရာ

“ အင့်!!!!!! ဗျွတ်ဗျွတ်ဗျိဗျိ!!!! ဒုတ်!!!! အားးးးးး နာတယ် ဒက်ဒီ နာတယ် အီးဟီးဟီး”

လီးဒစ်ကြီးသည် အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် အပျိုမှေးအား ရက်ရက်စက်စက် ထိုးခွဲလိုက်ရာ သီတာ ငယ်သံပါအောင် အော်ရတော့သည်။ သားအိမ် အောင့်သွားသဖြင့် နာကျင်မှုကြောင့် သောက်ထားသမျှ အမူးပြေသွားသည်။ လီးကို တစ်ဝက်ခန့် ထုတ်လိုက်ရာ လီးပတ်လည်တွင် သွေးများ ရဲနေသည်။

“ အင့်!!!! ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ်!!! အားးးးးးးးးးးးး ဗျိဗျိဗျစ်ဗျစ် အူးးးဟူးးးးဟူးးးးးး ဇွိဇွိဗျိဗျိ အားးးးးးးးးးးး”

အပျိုစင်လေးကို လိုးနေရသည်ဟူသော စိတ်ကြောင့် ဦးအောင်မြင်၏ စောင့်ချက်တွေ ပြင်းထန်လှသည်။ သီတာ့ ကိုယ်လုံးလေး ယိမ်းထိုးကာ ငယ်သံပါအောင် အော်နေရသည်။ စောက်ပတ် အတွင်း ကြွက်သားများ၏ နူးညံ့ ကျပ်သိပ်မှုကြောင့် လိုးရတာ အရသာရှိလှသည်။ အချက် 20 ခန့် Nonstop စောင့်ပြီးသော် စောက်ပတ်နှင့်လီး အထာကျသွားသည်။ သီတာလည်း ခံနိုင်ရည် ရှိလာသဖြင့် အောက်မှနေ၍ ခါးကို ကော့ကော့ပေးသည်။

“ ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ် ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ် အအအအ ဇွိဇွိဇွိဇွိ အအအအ စောင့်စောင့် ဒက်ဒီ စောင့် အအအအ ဗျိဗျိဗျစ်ဗျစ် အအအအ ထွက်ကုန်ဘီ ထွက်ကုန်ဘီ အအအအ အားးးးးးးးးးးးး ရှီးးးးဟီးးးဟီးးး”

ဦးအောင်မြင်၏ သုပ်ရည်များ သားအိမ်ထဲ ဝင်လာသည်နှင့် သီတာ့ စောက်ပတ်လေး ပွစိပွစိ ဖြစ်ကာ အရည်များ ညှစ်ထုတ်လိုက်သည်။ ထိုညက ဦးအောင်မြင် စိတ်တိုင်းကျ လိုးသည်ကို တစ်ညလုံးလှိမ့်ခံနေရသည်။ နောက်ညတွင်လည်း တိုက်မောင်းနှင့် ယက္ခညီနောင်တို့၏ ဝိုင်းလိုးခြင်းကို ခံရသည်။ သီတာသည် စိတ်တိုင်းကျ ခြေတော်တင်ခံရပြီးမှ ဦးအောင်မြင်၏ လုပ်ငန်းတွင် ဝင်ရောက်လှုပ်ရှားရသည်။

------------------------------------------ ------------------------------------------ -------------------------------

ဒီကနေ့ သူမချစ်ရသော ကိုကို ပြန်လာမည် ဖြစ်သဖြင့် သဲနု ပျော်နေမိသည်။ မနက်ကတည်းက အလှပြင်လို့ မပြီးသဖြင့် အဘနှင့် ဖေမိုး၏ စနောက်ခြင်းကို ခံရသေးသည်။ မျှော်နေစဉ်မှာပင် အိမ်ရှေ့သို့ ဂျစ်ကားလေးတစ်စီး ရောက်ရှိလာသည်။

“ ဟော ကိုကို!!!! အဘရေ၊ ဖေမိုးရေ ကိုကိုရောက်ပြီဟေးးးး”

ကလေးငယ် တစ်ယောက်ပမာ အော်ဟစ်ရင်း ပြေးလာသော် သဲနုအား ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်လိုက်သည်။

“ သားကြီး ရောက်ပြီလားကွ”

“ ဟုတ် ဖေမိုး၊ အဘ နေကောင်းတယ်နော်”

“ အေးအေး ကောင်းပါတယ်ကွယ်၊ ကောင်မလေး၊ ညည်းအကိုကို အိမ်ထဲ ဝင်ခိုင်းပါဦးဟ”

“ အဘနော်”

“ ဟားဟားဟားဟား သားကြီးရေ မင်းပြန်လာမယ်ဆိုလို့ ငါတို့ရဲ့ nurse မလေး ဒီနေ့ Duty တောင် မဆင်းတော့ဘူးဟေ့”

အိမ်ထဲရောက်သည်နှင့် စကားစမည် ပြောကြသည်။ လွန်ခဲ့သော ဆယ်နှစ်က အမှိုက်ပုံထဲမှ ကယ်ခဲ့သော ဖိုးကံကောင်းလေးသည် ယခုအခါ လူကောင်ထွားထွား၊ ရင်အုပ် ကားကားဖြင့် ရင့်ကျက် တည်ငြိမ်လွန်းလှသည်။ ဆရာမိုး၏ စီစဉ်မှုကြောင့် ထောက်လှန်းရေး သင်တန်းဆင်းကာ တိုင်းပြည်တာဝန် ထမ်းဆောင်ရန် အသင့် ဖြစ်နေပြီ။

“ ဖေမိုး၊ ကျွန်တော် ဘယ်တော့လောက် လုပ်ငန်းစရမလဲ”

“ ရှေ့တစ်ပတ်ထဲမှာဘဲ သားကြီး”

ဖေမိုး ရှင်းပြနေသော မိမိထန်းဆောင်ရမည့် လုပ်ငန်းများကို သေခြာ နားထောင်နေသည်။

“ ဖေမိုးတို့က အဲ့ဒါဘဲ၊ သဲရဲ့ ကိုကို့ကို အနားကို မပေးတော့ဘူး”

“ သဲရယ်၊ ဒါက ကိုကို့ တာဝန်လေ”

“ ကိုကိုလည်း အတူတူဘဲ၊ သဲအနားမှာကို မနေခြင်ဘူး”

သဲနု ပြောရင်း မျက်ရည်ဝဲကာ ခြေစောင့်ပြီး အခန်းထဲသို့ ပြေးဝင်သွားသည်။

“ ဟော ဒို့မင်းသမီးလေး စိတ်ကောက်သွားပြီ၊ သားကြီးရေ လိုက်ချော့လိုက်ပါဦးကွ၊ ကဲ အဘရေ ကျုပ်တို့လည်း အလိုက်သိသိ ရှောင်ပေးကြစို့”

“ ဟေ အေးအေး ဟားဟားဟားဟားးးးးးးးးးးးးးး”

.........................................................................................................

အခန်း ( ၄ )

နေဒွန်း အခန်းထဲသို့ လိုက်သွားချိန်တွင် သဲနုသည် ကုတင်ပေါ်ထိုင်ကာ ငိုရှိုက်နေသည်။ သဲနု၏ ပုခုံးလေးကို ထွေးပွေ့ရင်း

“ စိတ်ဆိုးသွားတာလား သဲ”

“ ဟုတ်တယ်လေ၊ ကိုကိုဘဲ စဉ်းစားကြည့်ဦး၊ သင်တန်းကာလ တစ်လျှောက်လုံး လွမ်းနေခဲ့ရတာ၊ အခု သင်တန်း ပြီးတော့လည်း Duty တန်းဝင်ရမှာဆိုတော့ သဲအနားကို ကြာကြာ မနေခြင်တာပေါ့၊ အခု သွားရမယ့် နေရာကလည်း အဝေးကြီး၊ ဘယ်အချိန်မှ ပြီးမယ် မသိဘူး”

“ သဲလေးရယ်၊ အသက်က 25 နှစ်ရှိနေပြီ၊ ခုထိ ကလေးဆံတုန်း”

“ သဲက ကိုကို့ကို ချစ်လွန်းလို့ ကလေးစံတာပါနော် ဟွန့်”

“ ဒါ့ကြောင့် ချစ်နေရတာပေါ့ ရွှတ်!!!!!!”

“ သွားပါ၊ ခုမှ၊ သဲက ကိုကို့ကို တစ်ခြားကောင်မလေးတွေနဲ့ ပါသွားမှာ စိုးရိမ်နေတာ”

“ ဘာမှ စိတ်ပူမနေနဲ့၊ ဒီ Duty ပြီးသွားရင် ဖေမိုးက သဲနဲ့ ကိုကိုတို့ကို မင်္ဂလာဆောင်ပေးမယ်တဲ့”

“ မင်္ဂလာမဆောင်ခင် ပါသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ သဲ ရင်ကျိုးရမှာနော်”

“ အဲ့ဒါဆိုလည်း ခုကတည်းက ကိုကို့ရဲ့ ခန္ဒ္ဒ္ဒာကိုယ်ကို သိမ်းပိုက်ထားတော့လေ ဟဲဟဲဟဲ”

“ နစ်နာနေဦးမယ်၊ ကိုကိုနော် ဘာတွေပြောမှန်းမသိ၊ နားရှက်စရာ”

“ တစ်ကယ်ပြောတာ သဲရဲ့၊ လာစမ်းကွာ”

“ အ!!!!! ကိုကိုးးး အို!!!!!!!!”

“ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်”

ရင်ခွင်ထဲတွင် ရုံးကန်နေသော သဲနု၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းကျပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားရင်း နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးလေးကို စုပ်လိုက်သည်။ သဲနု ငြိမ်သွားကာ နေဒွန်း၏ လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ရင်း ပြန်လည် နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းစုပ်ရင်း ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်နေသော ကိုကို့ လက်များက အသဲယားစရာပင်။ တဖြေးဖြေးနှင့် ကိုကို့လျှာကြီူက သဲနု ပါးစပ်ထဲ မွှေနေသည်။ သဲနုလည်း လျှာခြင်း ကလိလိုက်ရာ သဲနုလျှာကို စုပ်ယူခြင်း ခံရသည်။

“ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်!!!!!! အင်းးးး ဟင်းးး ဟင်းး ဟင်းးး”

သဲနု မျက်လုံးလေး မှေးစင်းသွားပြီး ခွန်အားများ ကုန်ခမ်းကာ နုံးခွေသွားသလို ခံစားရသည်။ ခါတိုင်း ကိုကို နမ်းနေကျ ဖြစ်သော်လည်း ဒီတစ်ခါ အနမ်းတွေက ပိုမို ချိုမြိန်နေသလိုပင်။ ကိုကို့ အနမ်းတွေက သဲနု၏ လည်တိုင်သို့ ရောက်ရှိလာသည်။

“ အင်းးး ဟင်းး ဟင်းးး ချစ်လိုက်တာ ကိုကိုရယ်!!!!!!!!”

ဒီတစ်ခေါက် ကိုကို့ လက်တွေက ရဲတင်းလာသည်။ T-Shirt အင်္ကျ ီအပေါ်မှနေ၍ သဲနု၏ နို့အုံလေးကို ဖွဖွလေး စုပ်ကိုင် နေရာ သဲနုခမျာ အဖျားတက်သလို ဖြစ်နေသည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် လက်က T-Shirt ထဲလျှိုကာ ဝမ်းဗိုက်သားလေးကို ပွတ်သပ်နေသည်။

“ သဲ”

“ ရှင် ကိုကို”

“ ချစ်မယ်နော်”

“ အွန်းး အဟွန်း”

ခွင့်ပြုချက် ရသည်နှင့် သဲနု၏ T-Shirt လေးကို ချွတ်လိုက်ရာ ဘယာစီယာ အနီရောင် သေးသေးလေး အောက်တွင် အုံကြွနေသော နို့အုံ ထွားထွားကြီး ပေါ်လာသည်။ ဘယာစီယာ ဂျိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်ရာ အပျိုစဉ်လေး၏ ဝင်းမွတ် လုံးကျစ်နေသည့် ရင်နှစ်မွှာ ပေါ်လာသည်။ နေဒွန်းသည် နို့လေးကို ဖွဖွလေး ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်ရင်း

“ လှလိုက်တာ သဲရယ်”

“ ကိုကိုနော်၊ သဲ ရှက်တယ်”

“ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်!!!!! အ!!!! အင်းဟင်းဟင်းးးးးး”

နိုပတစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ရင်း ကျန် တစ်ဖက်ကို ပါးစပ်ဖြင့် စို့လိုက်ရာ သဲနု၏ ခန္ဒာကိုယ်လေး ဓါတ်လိုက်သလို တွန့်သွားသည်။ နို့လေးမှာ လုံးကျစ်နေရာ အတော်ပင် စို့လို့ အရသာ ရှိလှသည်။ နို့စို့၍ အားရသော် သဲနုကိုယ်လေးကို လှည်းလိုက်ပြီး ထမိန်ကို ချွတ်လိုက်သည်။ 

ပထမတွင် သဲနု ရှက်ရှက်နှင့် ထမိန်စကို ဆွဲထားသေးသည်။ ဆတ်ကနဲ စောင့်ဆွဲလိုက်မှ ထမိန်လေး ကျွတ်သွားသည်။ ဖြောင့်စဉ်းသော ပေါင်တံနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီလေးအောက်မှ ဖေါင်းကျွနေသော စောက်ဖုတ်လေးမှာ တက်မက်ခြင်စရာပင်။ နှစ်ယောက်သား အာခေါင်တွေ ခြောက်လာသဖြင့် တံတွေးမျိုချနေရသည်။ သဲနုမှာလည်း ရှက်လွန်း၍ မျက်နှာကို တစ်ဖက်စောင်းလှည့်ထားကာ မျက်စိမှိတ်ထားသည်။ သူမ၏ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေး ကျွတ်သွားပြီ။ သဲနု မျက်စိမှိတ်ထားချိန်တွင် နေဒွန်းသည် သူ၏ အဝတ်များကို ချွတ်ကာ သဲနု့ဘေးတွင် လှည်းလိုက်သည်။ 

ပြီးနောက် လက်တစ်ဖက်က သဲနု၏ ပေါင်တံလေးကို ပွတ်လိုက်၊ စောက်ပတ်လေးကို စွရ်ငး စောက်စိကို ကလိလိုက် လုပ်နေသည်။ ပါးစပ်ဖြင့်လည်း နို့အုံလေးကို စို့ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိစုပ်နေရာ သဲနုခမျာ ကလီစာများ အပြင်သို့ ထွက်သွားသလို ခံစားနေရသည်။ သဲနုအား စွရင်းနှင့် သူ၏ လီကြီးလည်း တောင်လာသည်။ ထို့ကြောင့် သဲနု၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲလိုက်ကာ သဲနု၏ ပေါင်ကြားတွင် ဒူးတုပ် ထိုင်လိုက်သည်။ သဲနုမှာ မျက်စိ မှိတ်ထားစဲ။ 

လီးကို လက်ဖြင့် ကိုင်ကာ လီးဒစ်ဖြင့် စောက်ပတ်လေးကို အထက်အောက် ပွတ်တိုက်လိုက်ရာ သဲနု့ကိုယ်လုံးလေး လူးလွန့်လာသည်။ စောက်ပတ်ထဲမှ ချွဲကျိကျိ အရည်များ စိမ့်ထွက်နေပြီ။ လီးဒစ်အား စောက်ပတ်ပေါက်တွင် တေ့လိုက်ပြီး

“ ကိုကို လုပ်တော့မယ်နော်”

သဲနုသည် မျက်စိ မှိတ်လျှက်ပင် ခေါင်းကို အသာ ငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ နေဒွန်းသည် လီးဒစ်အား ဖြေးညှင်းစွာ သွင်းလိုက်သည်။

“ ဇွိ!!!!!! အိ!!!!!!”

သူမ၏ စောက်ပတ်လေးထဲ လီးဝင်တော့မည်ကို သိသဖြင့် အံကျိတ်ထားချိန်တွင် လီးဒစ်ကြီး ဝင်လာသည်။

“ ဇွိဇွိဇွိဇွိ!!!!! အ!!!!! ကိုကို!!! ဖြေးဖြေးးး သဲ ကြောက်တယ်”

ကျပ်ထုပ်နေသော စောက်ပတ် နုနုလေးထဲ လီးကြီး တစ်ဝက်ခန့် ဝင်သွားပြီ။ လီးဒစ်အား အပျိုမှေးက တားထားသဖြင့် ရှေ့ဆက် မတိုးပေ။ နေဒွန်းသည် သဲနု၏ မျက်နှာနံဘေး လက်နှစ်ဖက် ထောက်လိုက်သည်။ လီးကို အနည်းငယ် ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး ခါးကို အားစိုက်ကာ စောင်းထဲ့လိုက်သည်။

“ အင့်!!!! ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ်!!! ဒုတ်!!!!! အီးးးးးး နာတယ် နာတယ် ကိုကိုရဲ့!!! အမလေးး သေပါပြီတော့၊ မရဘူး မရဘူး အီးဟီးဟီးဟီး”

လီးဒစ်ကြီးက အပျိုမှေးကို ထိုးဖေါက်ကာ သားအိမ်ကို သွားထိသဖြင့် သဲနု ငယ်သံပါအောင် အော်တော့သည်။ စောက်ပတ်လေးလည်း အနည်းငယ် ကွဲသွားသဖြင့် မျက်ရည်များပင် ကျလာသည်။ နေဒွန်းသည် ဆတ်မလိုးသေးဘဲ လီးကို စောက်ပတ်ထဲ စိမ်ထားကာ သဲနု၏ နို့သီးများကို စို့နေသည်။ 2 mins ခန့်ကြာသော် သဲနုထံမှ အသက်ဖိုသံ ညှင်းညှင်းလေး ကြားရသဖြင့် လီးကို အနည်းငယ်သာ ထုက်လိုက် သွင်းလိုက်ဖြင့် ညှောင့်လိုးလေး လိုးပေးနေသည်။

“ အင်းဟင်း ဟင်းဟင်း”

မကြာမှီ သဲနု၏ ဖင်လေး ကော့ကော့လာသဖြင့်

“ နာသေးလား သဲ”

“ အရမ်းကြီး မနာတော့ဘူး”

“ ဒါဆို ကိုကို လုပ်တော့မယ်နော်”

“ အွန်း အဟွန်း”

နေဒွန်းသည် ကိုယ်ကို အနည်းငယ် ကြွကာ သဲနု၏ မျက်နှာဘေးတွင် လက်နှစ်ဖက် ထောက်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် လီးကို ဖြေးညှင်းစွာဖြင့် အဆုံးထိ ထုက်လိုက်၊ သွင်းလိုက် လုပ်နေသည်။

“ ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အအအအ ဗျိဗျိဇွိဇွိ အအအအ ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အအအအ”

သဲနု၏ စောက်ပတ်လေးမှာ ကျပ်ထုပ်နေရာ စီးစီးပိုင်ပိုင်နှင့် အရိုးနုလေး ဝါးရသကဲ့သို့ လိုးရတာ အရသာ ရှိလှသည်။ သဲနုသည် နေဒွန်း၏ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို စုပ်ကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းကိုက်ရင်း အောက်မှ ဖင်လေးကို ကော့ကော့ပေးသည်။

“ ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အအအအ ဗျိဗျိဇွိဇွိ အအအအ ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အအအအ အင်းဟင်းဟင်း”

သဲနု ခံနိုင်ရည် ရှိလာသည်နှင့် နေဒွန်းသည် အရှိန်မြှင့်၍ လိုးတော့သည်။ နေဒွန်း၏ လီးကြီး စောက်ပတ်လေးထဲ ဝင်သွားတိုင်း သဲနု၏ စောက်ပတ်လေး ကျုံ့ဝင်သွားသလို၊ လီးကြီး ပြန်ထုက်လိုက်တိုင်း စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးများ အမြုံလိုက် လီးနှင့်အတူ ထွက်လာသည်။

“ ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အအအအ ဗျိဗျိဇွိဇွိ အအအအ ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အအအအ စောင့်စောင့် ကိုကို စောင့် ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ် အအအအ ဗျိဗျိဇွိဇွိ အအအအ အားးးးးးးး ရှီးးးးးး အားးးးးးးး”

လီးမှ နွေးနွေး ပျစ်ပျစ် သုပ်ရည်များ သားအိမ်ထဲ ပန်းလိုက်သည်နှင့် စောက်ပတ်လေး စူပွ စူပွဖြစ်ကာ အရည်မှား ညှစ်ထုက်ရင်း ကာမ ပန်းတိုင်သို့ နှစ်ဦးသား ပြိုင်တူ ရောက်ရှိသွားသည်။ သဲနုသည် နေဒွန်းအား တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားရင်း

“ ချစ်လိုက်တာ ကိုကိုရယ် အင်းးး ဟင်းးး ဟင်းးး ဟင်းးးး”

........................................................................................

သီတာတို့ တစ်ဖွဲ့လုံး စိတ်ပူနေကြသည်။ သီတာနှင့် တိုက်မောင်း လက်နက်ကုန်သည်များနှင့် တွေ့စုံရန် ခရီးထွက်သွားသဖြင့် ဒီတစ်ခေါက် ပစ္စည်း လဲသည့် ကိစ္စကို မေရီအား ခေါ်ကာ ဦးအောင်မြင်ကိုယ်တိုင် သွားသည်မှာ ယခုအချိန်ထိ အဆတ်အသွယ် မရသေးပေ။

“ မမလေး Phone လာတယ်”

“ ဘယ်သူလည်း ဂါမဏိ”

“ ဆရာကြီးစီက”

သီတာ ဖုန်းကို ချက်ခြင်းကိုင်လိုက်သည်။

“ Hello ဒက်ဒီကြီး!!!!! ရှင်!!! ဟုတ် ဟုတ် သမီး အခုချက်ခြင်း လိုက်ခဲ့မယ်”

သီတာသည် တိုက်မောင်းကို ခေါ်ကာ ကမ်းခြေသို့ ချက်ခြင်း လိုက်သွားသည်။

ပင်လယ်ကမ်းခြေသို့ ရောက်သော်

ဦးအောင်မြင်သည် Wheel Chair ပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်။ သူ၏ ဘေးတွင် သူစိမ်း လူငယ်တစ်ဦး မတ်တတ်ရပ်ကာ ဦးအောင်မြင်အား ထီးမိုးပေးထားသည်။ သီတာ အနည်းငယ် အံ့သြောသွားသည်။ ဒက်ဒီကြီးသည် သူစိမ်းများအား သူ့အနီးတွင် ထားလေ့မရှိ။ သီတာသည် သူစိမ်းရှိနေသည်ကို သိပ် သဘောမတွေ့လှပေ။

“ ဘယ်လိုဖြစ်တာလည်း ဒက်ဒီရယ်”

“ ဒီတစ်ခေါက် ဒက်ဒီတို့ အတိုက်ခံရတယ် သမီးရေ”

“ ဒက်ဒီ ဘာဖြစ်သွားသေးလည်း”

“ ဒက်ဒီတော့ ဒီသူငယ် ကယ်လို့ ဘာမှ မဖြစ်လိုက်ဘူး၊ အောင်ပိုင်တော့ ဒက်ဒီ့ကို ကာရင်း ကျသွားတယ်။ ဒက်ဒီတို့ ပစ္စည်းလဲတဲ့နေရာကျ ဂိုဒေါင်တွေ ဘေးမှာ လူဆိုလို့ ကုန်တင် ကုန်ချ လုပ်နေတဲ့ အဖွဲ့ နည်းနည်းဘဲရှိတာ။ ဝယ်လက်ကို ပစ္စည်းအပ်နေတုန်း ရုတ်တရက် ရဲတွေရောက်လာပြီး ဒက်ဒီတို့ကို ဝိုင်းပစ်တယ်။ ဒက်ဒီတို့ ပိတ်မိသွားတယ်။ ကျည်တစ်တောင့်က ဒက်ဒီ ခြေထောက်ကို ထိပြီး လဲကျသွားချိန် အောင်ပိုင်က ဒက်ဒီ့ကို ကာရင်း ကျည်ထိသွားတာ။ အဲ့ အချိန် ဒီသူငယ် ရောက်လာပြီး ဒက်ဒီ့ကို ကယ်ထုတ်ခဲ့လို့ အသက်ရှင်ရတာပေါ့”

“ သူက နေဒွန်းတဲ့၊ ကုန်တင် ကုန်ချ လုပ်သားတစ်ယောက်လေ”

ဒက်ဒီ မိတ်ဆတ်ပေးသဖြင့် နေဒွန်းဆိုသူအား ယခုမှ သေခြာ မော့ကြည့်ဖြစ်သည်။

!!!!! အိုးးးး သူ  သူ!!!!!!

ဆံပင်မှာ ဂုတ်ထိ ရှည်နေသည့် လူငယ်က နှုတ်ခမ်း ဒေါင့်လေးကွေးရုံ ပြုံးပြရင်း သီတာ့ကို ဦးညွတ်ကာ နှုတ်ဆတ်သည်။ သူ့ အကြည့်တွေက စူဒရှလွန်းသည်။ ဒီ မျက်လုံးတွေက သူမ၏ အာရုံဏ်ထဲတွင် အနှစ်နှစ်အလလ စိုးမိုးနေသော မျက်ဝန်းတွေ။ သီတာသည် ရုတ်တရက် စွန့်အသွားသလို ခံစားရသည်။

“ သမီး”

“ ရှင် ဒက်ဒီ”

ဦးအောင်မြင်၏ အသံကြားမှ သတိဝင်လာသည်။

“ မေရီတော့ တိုက်ပွဲထဲမှ ပျောက်သွားတယ်၊ အခုကိစ္စကလည်း သီတင်း ပေါက်ကြားလို့ ဖြစ်တာဆိုတော့ မေရီများ သီတင်းပေး ဖြစ်နေမလားလို့ ဒက်ဒီ သံသယ ဝင်မိတယ်”

“ တိုက်မောင်းရေ ယက္ခညီနောင်ကို အခုချက်ခြင်း စုံစမ်းခိုင်းလိုက်ပါ၊ သူ အဖမ်းမခံရဘူးဆိုရင် အဲ့ဒီ အနီးတစ်ဝှိုက်မှာ ရှိနေလိမ့်မယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မမလေး”

.............................................................................

ထိုနေ့မှ စတင်၍ နေဒွန်းသည် ဦးအောင်မြင်၏ လုပ်ငန်းတွင် လူယုံတစ်ယောက်ပမာ တာဝန်ပေးခြင်း ခံရသည်။ ယက္ခညီနောင်၏ စုံစမ်းမှုကြောင့် မေရီ့အား အချိန်အနည်းငယ်အတွင်း ပြန်ခေါ်လာနိုင်ခဲ့သည်။ ဦးအောင်မြင်က မေရီ့အား စစ်ဆေးရန် မြေအောက်ခန်းထဲတွင် ချုပ်ခိုင်းထားသည်။ မြေအောက်ခန်းထဲတွင်!!!!!!!!!!!

...............................................................................................................

အခန်း ( ၅ )

မြေအောက်ခန်းထဲတွင် မေရီအား ထုတ်တန်းနှင့် ကြိုး တွဲလောင်း ချည်ထားသည်။ ဦးအောင်မြင် မေရီ့မျက်နှာအား လက်ဖြင့် ဖျစ်ညှစ်ကာ

" ကဲ မေရီ မင်း ဘာပြောချင်လည်း။ အစိုးရကို မင်း သီတင်းပေးလိုက်တာ မလား"

" မဟုတ် မဟုတ်ပါဘူး ဆရာကြီး"

" ရွှမ်း ရွှမ်း ရွှမ်း အားးးးးးးးးး"

တိုက်မောင်း၏ ကျာပွတ်ရိုက်ချက်က ပြင်းထန်လွန်းသဖြင့် မေရီ ကြောကော့သွားသည်။

" မင်း ငါ့ကို သစ္စာဖေါက်တယ်။ အောင်ပိုင်က ငါ့ကို ကာရင်း ကျည်ထိတယ်။ ငါလည်း ကျည်ထိပီး လည်းသွားတော့ မင်း ငါ့ကို လာမကယ်ဘဲ ကိုယ်လွတ်ရုံးပြေးတယ် အဲ့ဒါ ဘာသဘောလည်း"

" မေ မေရီ ဆရာကြီးအနား လာတော့ မေရီ့ကို ဝိုင်း ပစ်ကြလို့ မလာနိုင်"

" ရွှမ်း ရွှမ်း ရွှမ်း အားးအားးးအားးး"

တိုက်မောင်း၏ အဆတ်မပြက် ရိုက်ချက်ကြောင့် မေရီ့ အဝတ်အစားများ စုပ်ပြဲကုန်၏။ အဝတ် အပြဲများကြားမှ ဖြူဝင်းသော အသားရည်ပေါ်တွင် အရှိုးရာများ နီမြန်းစွာ ထင်ကျန်ခဲ့သည်။

" တကယ် တကယ်ပြောတာပါ ဆရာကြီးရယ် မေ မေရီလေ.........."

မေရီ ကျည်ရှောင်ရင်း ထွက်ပြေးစဉ် လူ လေးယောက်ခန့် သူမနောက် သဲကြီး မဲကြီး လိုက်သဖြင့် ရှောင်တိန်းနေရပုံ/ ဆရာကြီးတို့ထံ ဆတ်သွယ်၍ မရပုံ/ ယခုမှ စိတ်ချရ၍ သုခဘုံသို့ ပြန်လာစဉ် ယက္ခညီနောင်နှင့် တွေ့ခဲ့ပုံတို့ကို ဦးအောင်မြင်အား ရှင်းပြသည်။

" ဆရာကြီး မယုံရင် မေရီ့ကို အခု သတ်လိုက်ပါ။ မေရီ ဆရာကြီးကို သစ္စာ မဖေါက်ဝန့်ပါဘူး"

" ရွှမ်း ရွှမ်း ရွှမ်း အားးးအားးးးးး"

ဦးအောင်မြင် တိုက်မောင်းအား လက်ပြ၍ တားလိုက်သည်။

" အေး ဟုတ်ပီလေ မေရီ ဒီတစ်ခေါက် ခွင့်လွှတ်လိုက်မယ်။ ဒါပေမယ့် ငါ မင်းကို စောင့်ကြည့်နေမယ် မေရီ။ မင်း ငါ့ကို အဆတ်အသွယ် မလုပ်နိုင်တဲ့ အတွက် အပစ်ပေးတဲ့အနေနဲ့ တစ်ပတ်တိတိ ငါ့ကောင်တွေ စိတ်တိုင်းကျ ပြုစုပေးရမယ် ဟုတ်ပြီလား"

" ရှင် ဆ ဆရာကြီး မေ မေရီ"

" ကဲ တိုက်မောင်း ကြိုးဖြည်ပေးလိုက် ပြီးရင် မွှေ့ယာခင်း ပြင်။ မေရီ အရင်ဆုံး ငါ့ လီးကို လာစုပ်ပေးစမ်း"

မေရီ ဘာမျှ မတတ်နိုင်။ လူအများ ဝိုင်း လိုးခြင်း ခံရမည်ကို မနှစ်သက်သော်လည်း ဦးအောင်မြင်၏ စကားကို ငယ်စဉ်ကတည်းက မလွန်ဆံ ဝင့်သဖြင့် လေးဘက်ကုန်း၍ ဦးအောင်မြင်ထံ သွားလိုက်သည်။ ဦးအောင်မြင် ထိုင်ခုံပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။ မေရီ ဦးအောင်မြင်၏ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖွင့်၍ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ လက်ဖြင့်စုံကိုင်ပြီး ငုံစုပ် လိုက်သည်။

" ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် အားးးရှီးးးး"

ဦးအောင်မြင် ထိုင်ခုံ ကျောမှီပေါ် ခေါင်းလန်ကာ မျက်စိများ မှေး၍ ဇိမ်ကျ သွားသည်။ တိုက်မောင်း အခင်း ပြင်စဉ်ပြီး လေးဘက်ကုန်းထားသော မေရီ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ မေရီ၏ ဖင်သား ဖွေးဖွေးကြီးများအား လက်ဖြင့် လွှဲ၍ ရိုက်နေသည်။

" ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ဖျန်း ဖျန်း အူးးးအွတ် အွတ်"

ပါးစပ်ထဲတွင်လည်း ဦးအောင်မြင်၏ လီးကြီးအား ငုံထားရသဖြင့် ဖင်အား ရိုက်ခံရသည့်ဒဏ်ကို ကြိတ်ခံနေရသည်။

" ကဲ မေရီ ငါ့အပေါ်က တက်စောင့်ပေး"

မေရီလည်း အဝတ်များ ချွတ်ကာ ဦးအောင်မြင် အပေါ်ခွလိုက်သည်။ တောင်မတ်နေသော လီးကို လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ စောက်ပတ်အဝတွင် တေ့၍ ဖြည်းဖြည်းခြင်း ဖိထိုင်လိုက်သည်။

" ဇွိ ဇွိ ဇွိ ဟားးးးးးး"

လီးကြီး စောက်ပတ်ထဲ တဆုံး ဝင်သွားသော် မေရီ ထိုင်ခုံ ကျော်မှီကို လက်ဖြင့် ကိုင်ကာ ဖင်ကြီးအား ကြွလိုက် ဖိချလိုက် လုပ်ပေးနေသည်။

" ပြိ ပြိ ပြိ အိုးးးးဘွတ် ဘွတ် ဘွတ် ဟားး"

မိနစ် 20 ခန့်ကြာသော် စောက်စိလေးနှင့် ဦးအောင်မြင်၏ ဆီးခုံအား ကပ်ပွတ်လိုက် ဖင်ကြီးအား စကောဝိုင်းလိုက် လုပ်လိုက်ရာ

" ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် အိုးးးးအားးးးရှီးးးးး"

ဦးအောင်မြင်၏ သုပ်ရည်များ မေရီ့ သားအိမ်ခေါင်းထဲ ပန်းထဲ့လိုက် သကဲ့သို့ မေရီလည်း တကိုယ်လုံး တွန့်တွန့်လူးကာ ပြီးသွားသည်။

" ကဲ မေရီ ငါ့ ကောင်တွေကိုလည်း ပြုစုပေးလိုက်ဦး"

" ပြွတ် ဇွိ ဘု ဟားးးး"

မေရီ မတ်တပ် ရပ်လိုက်ရာ စောက်ပတ်ထဲမှ သုပ်ရည်များ ပေါင်တန်တလျှောက် စီး ကျလာသည်။ မေရီ မွှေ့ယာပေါ် ပတ်လတ်လှန်ကာ ပေါင် ကားပေးထားလိုက်သည်။ တိုက်မောင်း ဘောင်းဘီ ချွတ်ကာ မေရီ့ ပေါင်ကြားတွင် ထိုင်လိုက်သည်။

" ဂျီဟီဟီဟီဟီ"

အသံကြား၍ မေရီ အလန့်တကြား ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်ရာ တိုက်မောင်း လက်ထဲတွင် Vibrator စက်တစ်ခု။ စက်အား မေရီ့ စောက်စိ လေးတွင် တေ့ပေးလိုက်သည်။

" ဂျီဟီဟီဟီဟီ အားးးဟားးအီးးးဟီးးဟီးးး"

တချီပြီးကာစ စောက်စိအား Vibrator ဖြင့် တို့ခံလိုက်ရ၍ မေရီ တွန့်တွန့် လူးသွားသည်။ ဦးအောင်မြင် မေရီ့ဘေးတွင်ထိုင်ကာ နို့သီးခေါင်း လေးများအား ကျင်စက်ဖြင့် လျှော့တိုက်လိုက်သည်။

" ဂျီဟီဟီဟီ အားးးး ဂျစ်-------အီးးးးအမေရေ အားးးးး"

စောက်စိရော နို့သီးခေါင်းတွေပါ ကျင် တက်ကာ မေရီ တကိုယ်လုံး ကော့လန် နေသည်။

" ဂျီဟီဟီဟီ အားးးး ဂျစ်-----ဂျစ်ဂျစ်---အူးးးဟူးးးဟူးးးအားးးးး"

မေရီ့ စောက်ပတ်ထဲမှ သေးများ ပန်းထွက်ကာ တစ်ချီ ပြီးသွားပြန်သည်။ မေရီ မွှေ့ယာပေါ် အရုပ်ကြိုးပျက် ဖြစ်နေချိန် တိုက်မောင်း မေရီ့ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ပုခုံးပေါ် ထမ်းလိုက်ပြီး လီးကြီးကို စောက်ပတ်တွင် တေ့ကာ တဆုံး စောင့်ထိုးလိုက်သည်။

" အင့် ဗျိ ဗျိ ဇွိ အားးလားးးလားးး"

တိုက်မောင်း လီးကို တဆုံးထုပ် တဆုံးသွင်းဖြင့် ခပ်ပြင်းပြင်း လိုးစောင့် တော့သည်။

" ဗျိ ဗျိ ဘွတ် အားးး ဗျွတ် ဗျွတ် ဗျွတ် အင့် အင့် အင့် ဇွိ ဇွိ ဇွိ အားးးးးးး"

တိုက်မောင်း လီးကို စောက်ပတ်မှ ဆွဲထုပ်ကာ မေရီ နှုတ်ခမ်းတွင် တေ့ လိုက်သည်။ မေရီလည်း အလိုက်သင့် ပါးစပ် ဟပေးလိုက်ရာ သုပ်ရေများ မေရီ့ ပါးစပ်ထဲ ပန်းထဲ့လိုက်သည်။ တိုက်မောင်း လိုးပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက် နောက် လီးတစ်ချောင်း စောက်ပတ်ထဲ တန်း ဝင်လာသည်။

" ဗျိ ဗျိ ဘွတ် အားးး ဗျွတ် ဗျွတ် ဗျွတ် အင့် အင့် အင့် ဇွိ ဇွိ ဇွိ အားးးးးးး"

ဦးအောင်မြင် အပါအဝင် လူ 6 ယောက် မနားတန်း လိုးလိုက်ကြရာ မေရီ့စောက်ပတ်လည်း ပူထူ ကျိမ်းစပ် နေပြီ။ ပါးစပ်ထဲလည်း ညှီစို့စို့ သုပ်ရည် အနံ့များ မွှန်ထူနေသည်။ မေရီလည်း အကြိမ်ကြိမ် ပြီးသဖြင့် နုံးခွေနေသည်။ "ကဲ ယက္ခညီနောင်ရေ မေရီ့ကို ပြုစု ပေးလိုက်ပါဦး"

..........................................................................................................

ဦးအောင်မြင် စကားကြောင့် မေရီ အလန့်တကြား ခေါင်းထောင်ကြည့် လိုက်ရာ ယက္ခညီနောင် လီး တန်းလန်း ဖြင့် မွှေ့ယာပေါ် တက်လာသည်။

" ဘုရား ဘုရား"

မေရီ ချွေးပြန်သွားသည်။ ယက္ခညီနောင်၏ လီးကြီးများသည် သူမ လက်ဖျံခန့် တုတ်ကာ 7" ခန့် ရှည်လျှားသည်။ ပြီးတော့ လီး ပတ်လည်တွင် ဂေါ်လီလုံးများ ဖုထစ်နေသည်။ ယက္ခငယ်က မေရီ့ကို လေးဘက် ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူ့ လီးကြီးကို ပါးစပ်တွင် တေ့ပေးသဖြင့် မေရီ ပါးစပ်ဟကာ စုပ်ပေးလိုက်သည်။

" ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ဟားးးရှီးးးးး"

လီးအား ဖြည်းဖြည်း စုပ်ပေးသည်ကို ယက္ခငယ် အားမရသဖြင့် မေရီ့ ခေါင်းကို လက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို လိုးတော့သည်။

" ပြွတ် ပြွတ် အွတ် အွတ် အဟွတ်ဟွတ်"

မေရီ့မျက်နှာအား ဆီးခုံထိ ဖိထားပြီး ယက္ခငယ် လီး အာခေါင်ထိ ထိုးထားလိုက်ရာ မေရီ လည်ပင်းကြော များ ထောင်လာပြီး မျက်လုံးပြူးကာ မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီမြန်းသွားသည်။

ထိုအချိန်တွင် ယက္ခကြီးက လေးဘက် ကုန်းထားသော မေရီ့စောက်ပတ်တွင် လီးကိုတေ့ကာ တချက်ထဲ စောင့်ထည့် လိုက်သည်။

" ဗျိ ဗျိ ဗျိ ဘု ဒုတ် အူးးးဟူးးဟူးးဟူးး"

လီးကြီး ပတ်လယ်ရှိ ဂေါ်လီများက စောက်ပတ် အတွင်းသား နုနုလေးများ ကို ပွတ်တိုက်ကာ သားအိမ်ခေါင်းအား အရှိန်ဖြင့် ဝင်ဆောင့်သဖြင့် မေရီ့ ခါး ကုန်းတက်သွားသည်။

ယက္ခကြီး လီးကို အဆုံးထိ ပြန်ထုပ် တဆုံး ပြန်သွင်းဖြင့် အားရပါးရ လိုးစောင့်နေသည်။

" ဗျိ ဗျု ဘု ဘု အူးးးးဗျွတ် ဗျွတ် ဘလွတ် အူးးးးဟူးးးးဟူးးးဟူးးး"

ကြီးမားသော လီးကြီး၏ မညှာမတာ အလိုးခံနေရသဖြင့် နာကျင်သော်လည်း လီးကြီး တစ်ချောင်းက အာခေါင်ထဲ စိုက်ထား သဖြင့် မေရီ အားရပါးရ မအော်ညည်း နိုင်ပေ။ ယက္ခကြီး အချက် 20 ခန့် အားရပါးရ လိုးဆောင့်ပြီး သူ့လီးကို စောက်ပတ်မှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် ယက္ခငယ်ကလည်း မေရီ့ ပါးစပ်ထဲမှ လီးကို ထုတ်လိုက်သည်။

" ဘလွတ် ဗျွတ် ဘူ အု အု အဟွတ် ဟွတ် ဟွတ် အီးးဟီးးးဟီးးးး"

မေရီ့ မျက်ရည်ရော သွားရည်တွေပါ ထွက်လာသည်။ ယက္ခကြီး ပတ်လတ် လှန်ကာ လီးကို ထောင်ပေးထားသည်။ ယက္ခငယ်က မေရီ့ ဆံပင်အား ဆွဲ၍ ယက္ခကြီး အပေါ် ခွခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးနောက် လီးနှင့် စောက်ပတ်အား တေ့ကာ ယက္ခကြီးက မေ့ရီ့ ခါးအား စုံကိုင်၍ ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။

" ဗျွိ ဗျွိ ဗျွတ် အားးးးးးးးး"

လီးတဆုံး ဝင်သွားသော် ယက္ခကြီးက မေရီ့ ကိုယ်လုံးအား ဖတ်ထားလိုက်ရာ မေရီ ကုန်းကုန်းကြီး ဖြစ်သွားသည်။ ယက္ခငယ်က သူ့လီးကို တံတွေး စွတ်၍ မေရီ့ စအိုပေါက်လေးကို တေ့ကာ ဖိ ထဲ့လိုက်သည်။

" ဗျိ ဗျိ ဇွိ အူးးးမရဘူးးမရဘူးးနာတယ် အားးးး"

ဖင်ပေါက်ထဲ လီးဒစ် ဝင်သွားသော် မေရီ လန့်ကာ ဖင်ကြီးကို ရန်း၍ ရုံးသည်။ ရုံးလိုက်တိုင်း လီးကြီးမှာ တအိအိဖြင့် ဖင်ထဲ နှဲ့သွင်းသလို ဖြစ် နေသည်။ လီး တစ်ဝက်ခန့် ဖင်ပေါက်ထဲ ဝင်သွားသော် ယက္ခငယ် စောင့်ထဲ့လိုက်သည်။

" ဗရစ်တစ်တစ် ဗျစ် ဗျစ် အားးးးအမေရေ ဖင်ကွဲပါပြီတော့ နာတယ် နာတယ် အားးးးးး"

လီးကြီးတစ်ဆုံး မေရီ့ဖင်ထဲ ဝင်သွားသည်။ ယက္ခညီနောင်လည်း စည်းချက်ညီညီဖြင့် ညှပ်၍ မညှာမတာ လိုးကြတော့ရာ မေရီ ငယ်သံပါအောင် အော်နေရတော့သည်။

" ဗျိ ဗျိ ဇွိ အားးအမလေးးးလေ ဘွတ် ဘွတ် ဗျွတ် ဗျွတ် အူးးးဟူးးးဟူးးးနာတယ် နာတယ် အားးး"

ယက္ခညီနောင် မေရီ့ကို အားရပါးရ လိုးနေပုံကို ကြည့်ကာ ဦးအောင်မြင် တို့ အဖွဲ့ လီးများ တောင်မက် လာပြန်သည်။

---------------------------------------

မိုးစင်စင် လင်းမှသာ မေရီ့အား ဝိုင်း လိုးသည့်ပွဲ ရပ်သွားသည်။ မေရီလည်း မျော့မျော့သာ ကျန်ကာ လှုပ်ပင် မလှုပ်နိုင်တော့။ ဒီ တစ်ရက်နဲ့တင် သေမတက် ခံလိုက်ရသည်။ တစ်ပတ်လုံးဆိုလျှင်

" ဘုရား ဘုရား"

........................................................................

အခန်း ( ၆ )

နေဒွန်း ဦးအောင်မြင်၏ လုပ်ငန်းတွင် ဝင်ရောက် လှုပ်ရှားသည် မှာ 6 လခန့် ရှိပြီ။ လက်နက် ဝယ်ယူ ရောင်းဝယ်မှု ဘိန်းမှောင်ခို ကူးမှုများ တွင် နေဒွန်းနှင့် သီတာ အတွဲညီညီ လှုပ်ရှားခဲ့သဖြင့် အဆုံးအရှုံး မရှိခဲ့ပေ။ ဦးအောင်မြင်လည်း နေဒွန်း၏ အစွန်း သတ္တိကို သဘောကျသည်။ သို့သော် နေဒွန်းကို သဘောမကျသူများ ရှိသည်။ မေရီ, ဂါမဏိနှင့် တိုက်မောင်း ပင် ဖြစ်သည်။ 

မေရီကတော့ သူမ အပစ်ဒဏ် ခံရသည့် တိုက်ပွဲတွင် တိုက်ဆိုင်စွာ နေဒွန်း ရောက်လာသည် ကို သံသယ ဖြစ်နေသည်။ ဂါမဏိ ကတော့ နေဒွန်း ရောက်လာကတည်း က သီတာ သူ့ကို လှည့်မကြည့်ခြင်းကို လုံးဝ မကျေနပ်။ တိုက်မောင်းကလည်း ဆရာကြီး နေဒွန်းအား ပစားပေးသည့် ကိစ္စ သိပ် အခဲမကျေပေ။ သုံးယောက် သား ပူးပေါင်းမိချိန်တွင် နေဒွန်း၏ ဟာကွက် နှင့် နောက်ကြောင်းကို တိတ်တစိတ် စုံစမ်းနေကြသည်။

----------------------------------------

သီတာ နေဒွန်း ရင်ခွင်ထက်မှ မော့ကြည့်ရင်း

" နေဒွန်း"

" ပြောလေ သီတာ"

" တိုက်မောင်းတို့ နေဒွန်းကို သိပ် မကြည်သလိုဘဲကွယ် သတိတော့ ထားနေနော်"

" မပူပါနဲ့ သီတာရယ် စိတ်ချပါ"

" သြော် နေဒွန်းရယ် သီတာက နေဒွန်းကို ချစ်လို့ ပူရတာပေါ့"

" ကဲ တော်တော့ သီတာ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်"

နေဒွန်း သီတာ့ နှုတ်ခမ်းအား နမ်းစုပ် လိုက်သည်။ သီတာလည်း နေဒွန်း လည်ပင်းအား သိုင်းဖက်ကာ ပြန်လည် နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ နေဒွန်း သီတာ့ လည်တိုင်လေးအား နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်လိုက်သည်။

" ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် အ အ ယားတယ်ကွယ်"

လည်တိုင်အား နမ်းရင်း သီတာ့ နားသည်စပ်ရှိ ဆံပင်များအား သပ်တင်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် သီတာ့ နားရွက်ကို ပါးစပ်ဖြင့် ငုံကာ နားရွက်ထဲ လျှာဖြင့် ထိုးမွှေလိုက်ရာ

" အိ အ ဟားးးးး"

သီတာ ခါးလေးကော့ကာ တွန့်သွားသည်။ နေဒွန်း တဖြည်းဖြည်း နှင့် သီတာ့ ရင်ညွန့်ဆီ ရောက်သွားသည်။ လက်တစ်ဖက်က ဘယ်ဘက် နို့အုံကို ပွတ်ချေရင်း ညာဘက် နို့အုံအား ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်လိုက် နို့သီးခေါင်းအား လျှာဖြင့် ကလိလိုက် လုပ်ပေးနေရာ သီတာ တဟင်းဟင်းဖြင့် အဖျားတက်သလို ညည်းညူနေသည်။ နေဒွန်း သီတာ့ ဗိုပ်သားတစ်လျှောက် လျှာဖြင့် လျှက်လိုက် ချက်ပေါက်လေးအား လျှာ ဖြင့် ကလိလိုက် လုပ်နေရင်း ခေါင်းက သီတာ့ ပေါင်ကြား ရောက်သွားသည်။ သီတာလည်း ပေါင်အား အလိုက်သင့် ဟ ပေးလိုက်ရာ စောက်ပတ်လေးမှာ အရည်များ စိမ့်ထွက်လျှက် အာတာတာလေး ဖြစ်နေသည်။

" ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် အိုးးအချစ်ရယ်"

စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးအား လျှာဖြင့် လျှက်လိုက် စောက်စိလေးကို စုပ်လိုက် စောက်ပတ် အတွင်းသားထဲ လျှာ ထိုးမွှေလိုက် လုပ်ပေးရာ သီတာ ကော့လန်ကာ တွန့်တွန့်လူးသွားသည်။

" ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် အားးးရှီးးးး ကောင်းလိုက်တာကွယ် အားးး ကျွတ် အဟင့် ဟင့်"

သီတာ နေဒွန်း ခေါင်းကို ဆွဲမကာ နှုတ်ခန်းခြင်း အငမ်းမရ နမ်းလိုက်သည်။ နေဒွန်း သီတာ့အား ပြန်နမ်းရင်း လူက သီတာ့ ပေါင်ခြံ ဂွစုံ တွင် မှောက်လျှက် ဖြစ်သွားသည်။ သူ့ လီးကို လက်ဖြင့် ကိုင်ကာ သီတာ့ စောက်ပတ်လေးတွင် တေ့လိုက်သည်။ သီတာလည်း အလိုက်သင့် ပေါင်ကား ထားရာ

" အင့် ပြွတ် ဇွိ ဇွိ အားးးရှီးးးး"

" ပြွတ် ပြွတ် ပျိ ပျိ ဇွိ အိုးးးးးးးးးးး"

နေဒွန်း လီးကို စောက်ပတ်ထဲ တဝက်ခန့် သွင်းလိုက် ထုပ်လိုက် လုပ်နေရာ သီတာ့ ဖင်ကြီး ကော့ကော့ ပေးလာသည်။

" အဟင့်ဟင့် အချစ်ရယ် အားရ ပါးရ စောင့်ပေးတော့ကွာ"

နေဒွန်း သီတာ့ ပေါင် တစ်ဖက်ကို ပုခုံး ပေါ် တင်ကာ တပေါင်ကျော် ထမ်းရင်း စောင့်လိုးတော့သည်။

" ပြွတ် ဗျိ ဘလွတ် အ အ အားး ဘွတ် ဘွတ် ဗျွတ် အိုးးးးးဟားးး ဗျိ ဗျိ ဇွိ ဇွိ အားး အချစ်ရေ စောင့် စောင့် အားးးးးး"

နေဒွန်း သီတာ့ စောက်ပတ်ထဲ သုပ်ရည်များ ပန်းထဲ့လိုက်သည်နှင့် သီတာလည်း ပြီးသွားတော့သည်။

................................................................................................................................

" ဆရာကြီး မနေ့က ပစ္စည်းတွေ အဖမ်း ခံရတယ်"

" ဟေ ဘယ်လို ဖြစ်တာလည်း နေဒွန်း ပါမသွားဘူးလား"

" နေဒွန်းက မမလေးနဲ့ လက်နက် ကုန်သည် တွေ့တဲ့အထဲ ပါသွားတယ်"

" ဟာကွာ ဒီမှာ အရေးကြီးပါတယ် ဆိုမှ တောက်စ် ခု ချက်ခြင်း သူတို့ကို ပြန်ခေါ် ပြီးရင် ဒီတစ်ခေါက် ပစ္စည်းတွေ အရှေ့ကုန်းထိပ်ကိုရွှေ့မယ် ကြားလား"

" ဆရာကြီး အရှေ့ကုန်းထိပ်ထက် သုခဘုံ ကိုရွှေ့တာ ပိုကောင်းမယ်"

" တိတ်စမ်း တိုက်မောင်း ငါပြောသလို လုပ်"

" ဟုတ် ဟုတ် ဆရာကြီး ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ပြောတာလေးတော့ အရင် နားထောင်ပေးပါ ပြီးမှ ဆရာကြီး ဆုံးဖြတ်ပါ***&&&%%%$$#@"

" မင်းက သူ့ကို သံသယ ရှိနေတယ် ပေါ့ ဟုတ်ပြီလေ မင်း စီစဉ်လိုက် ဟုတ်ရင် ဒင်းကို သတ်ပစ်။ မဟုတ်ရင် မင်းကို ငါ အပစ်ပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား"

----------------------------------------

သီတာနဲ့ နေဒွန်း ချက်ခြင်း ပြန်ခဲ့ကြ သည်။

" သီတာရေ ဒက်ဒီ ပစ္စည်းတွေ အရှေ့ ကုန်းထိပ်က စခန်းမှာ ရွှေ့ထားတယ် သဘက်ခါ မနက် နေထွက်တာနဲ့ ဝယ် လက် လာယူလိမ့်မယ်။ အဲ့ဒီမှာ နေဒွန်း လုံခြုံရေး တာဝန်ယူရမယ်။ သမီးက ဒီကနေ လိုအပ်တာ လုပ်ပေးရမယ်"

" နေဒွန်း တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်ပါ့မလား"

" ဘာလည်း သမီးက စိတ်မချလို့လား"

" မဟုတ်ပါဘူး"

" ရပါတယ် ဆရာကြီး။ သီတာ ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့ ok"

..............................................................................................................

" ဆရာမိုး ရေ ကဗျာဆရာ မှိုင်းဝေ ရဲ့ ကဗျာ တစ်ပုဒ် ရောက်လာတယ်"

" ဟေ ဟုတ်လား ပေးစမ်း"

----" ချိန် တန်ပြီ"----

      ဝတီ ဝေးလို့

      အအေးရယ် လွှမ်းခြုံ

      ဘယ်ဆီမယ် သေခြာသည် ထင့်

      ညာညီကာ တနေရာ ဝေးလိမ့်မယ်

      နေ ခြည် နွေးနွေး။   ။

" တူ တူ တူ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာမိုး"

" မနက်ဖန် အစီအစဉ် စမယ် အဖွဲ့ နှစ်စု ခွဲပါ။ အဖွဲ့1 ကုန်းထိပ်ဖက်မှာ နေရာယူမယ်။ အဖွဲ့ 2 သုခဘုံ။ အဖွဲ့ 2 လူအင်အား ဖြည့်ပါ။ 1 က သတိရှိ ok"

" ဟုတ် ဟုတ်"

-----------------------------------------

" ရွှီ ဖေါက် ဖေါက် ဒက် ဒက် ဒက် ဒက် ဒိုင်း ဒိုင်း  ဒိုင်း ဒိုင်း"

အရှေ့ကုန်းထိပ် စခန်းသို့ ထောက်လှမ်းရေးနှင့် တပ်မတော်ပူးပေါင်း အဖွဲ့ ရောက်ရှိ၍ နေဒွန်းတို့နှင့် ပစ်ကြ ခက်ကြသည်။ တိုက်ပွဲတွင် နေဒွန်းအား မျက်ခြေမပျက် စောင့်ကြည့်နေသူ တစ်ဦး ရှိသည်။ ကျည်ဆံများက နေဒွန်းရှိရာသို့ လုံးဝ မရောက် သကဲ့သို့ နေဒွန်း ပစ်ချက်ကလည်း တစ်ဖက်လူ ကို လုံးဝ မထိပေ။

" အင်အားမမျှဘူး ပြေးကြဟေ့"

နေဒွန်း အမိန့်ပေးသဖြင့် သူ့အဖွဲ့များ တောထဲသို့ ရှောင်ပြေးကြသည်။ နေဒွန်းသာ ကျန်ခဲ့သည်။ နေဒွန်း စာရွက်ခေါက်တစ်ရွက် ထားခဲ့ကာ သေနတ်သုံးချက် မိုးပေါ်ထောင် ပစ်၍ တောထဲသို့ ပြေးခဲ့သည်။ ထောက်လှမ်း ရေးတစ်ယောက် ရောက်လာကာ စာရွက်ကို ယူသွားသည်။ ဤသည်ကို ချောင်းကြည့်နေသူ တစ်ဦး မြင်သွားသည်။ ထိုသူကား တိုက်မောင်း ပင်ဖြစ်သည်။

...............................................................................................................

မြေအောက်ခန်းထဲတွင်

" ခွက် ခွက် အွတ်"

နေဒွန်း လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ခံထားရကာ မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး သွေးများ ရဲနေသည်။

" ကဲ နေဒွန်း မင်း ဘာပြောဦးမလည်း"

နေဒွန်း နှုတ်ခမ်း တွန့်ရုံသာ ပြုံးသည်။

" ခွက် ခွက် ခွက် အင့် အင့်"

တိုက်မောင်း ထိုးသမျှ ဘာမှ ပြန်မပြော။ ဦးအောင်မြင်တို့ တဖွဲ့လုံး ကြည့်နေသည်။ အပျော်ဆုံးက မေရီ။

သီတာ့ခမျာတော့ မျက်ရည် ဝဲလျှက်။

" ကဲ တိုက်မောင်း တော်တော့ ဒီကောင့်ကို ကမ်းစပ်မှာ ထုံးစံအတိုင်း လုပ်လိုက်တော့"

-----------------------------------------

ပင်လယ် ကမ်းစပ်တွင် လက်ဝါးကပ် တိုင်ကဲ့သို့သော တိုင်တစ်ခု၌ နေဒွန်းအား ကြိုးချည်ထားသည်။

" နေဒွန်းရယ် တစ်ကယ်တန်း နင် မလာခဲ့သင့်ဘူး။ ဒီလောကကြီးထဲ ဆိုတာထက် ငါ့ ဘဝထဲ နင် မလာခဲ့သင့်ဘူး။ ခုတော့ဟာ"

နေဒွန်း ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက် ဖြစ်နေသည်။ သီတာ နေဒွန်း ခြေဖဝါးကို နမ်းလိုက်သည်။ နေဒွန်း ခြေဖဝါး ဆစ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သီတာ နေဒွန်း ပါးပြင်ကို တစ်ချက် နမ်းရှိုက်ကာ ထွက်ခွါသွားသည်။

...............................................................................................

ညပိုင်းရောက်သော် ပင်လယ်ဒီရေများ တက်လာသည်။ ပင်လယ်ရေငန်က တစ်ချက် တစ်ချက် မျက်နှာကို လာစင် သဖြင့် နေဒွန်း သတိရလာသည်။ ရာသီဥတုကလည်း ခိုက်ခိုက် တုန်နေသည်။ နေဒွန်း ကိုယ်ကို လှုပ်ကြည့်သည်။ မရ။ နေဒွန်း နာရီဝက်အတွင်း လွတ်အောင် ရုံးမှ ဖြစ်မည်။ မဟုတ်လျှင် ပင်လယ်ရေ တက်လာ၍ ရေနစ်သေလိမ့်မည်။ ခြေထောက်ကို ရုံးကြည့်သည်။

" ဟင် ခြေထောက် ကြိုးက လျှော့နေပါလားးးး အိုးးးးသီတာရယ်"

သီတာ သူ၏ ခြေဖဝါးကို နမ်းရင်း ကြိုးကို ဒါးဖြင့် ဖြတ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါနဲ့ဆို သီတာ သူ့ကို ကယ်ခဲ့တာ နှစ်ကြိမ်ရှိပြီ။ ငယ်စဉ်ကလည်း သူ့ နှလုံးသားကို တည့်တည့် မပစ်ဘဲ အနည်းငယ် ချော် ပစ်ခဲ့၍ အသက် ရှင်သန်ခွင့် ရခဲ့သည်လေ။ နေဒွန်း ခြေဖနောင့်ဖြင့် တိုင်ကို ရိုက်ချိုးသည်။ သူ အချိန်မှီ ပြန်သွားမှ ဖြစ်မည်။

အချိန် အနည်းငယ်ကြာသော် နေဒွန်း လွတ်မြောက်သွားသည်။ နေဒွန်း အချိန် မဆိုင်းဘဲ သုခဘုံ ခြံသို့ ပြေးသွားသည်။ ဌာနချုပ်ကလည်း မိမိ သီတင်းပေးချက်ကို သဘော ပေါက်လောက်ပြီ။ ဟိုမှာ သီတာ ဘာဖြစ်နေပြီလည်း။ မိမိအတွက်နှင့် သီတာ အပစ်ပေးခံရမည်မှန်း နေဒွန်း သိသည်လေ။

.............................................................................................................................................

(ဇာတ်သိမ်း)

သုခဘုံ၏ မြေအောက်ခန်းထဲတွင်

" ဗျိ ဗျိ ဗျွတ် အားးးးးး"

တိုက်မောင်း၏ လီးကြီး သီတာ့ စောက်ပတ်ထဲ အတားအစီးမရှိ ဝင်ထွက်နေသည်။ သီတာ့အား တချီ လိုးပြီးသွားသော ဦးအောင်မြင်၏ လီးကြီးကို မေရီက မြိန်ရှက်စွာ စုပ်ပေးနေသည်။

" ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် အိုးးးး ရှီးးးး"

ဦးအောင်မြင် ဇီမ်ခံနေရင်း သီတာ့အား လိုးနေသည်ကို ထိုင်ကြည့်နေသည်။

" ဗျွတ် ဗျွတ် အ အ ဗျွတ် ဗျွတ် အ အ"

တိုက်မောင်း၏ ဆောင့်ချက်တွေ ပြင်းထန်လွန်းလှသဖြင့် သီတာ့ ကိုယ်လုံးလေး ယိမ်းထိုးကာ နို့အုံများ ခါရမ်းနေသည်။ သီတာသည် ရမ္မက် ထန်သော မိန်းမ တစ်ယောက် ဖြစ်သော်လည်း ယခုကဲ့သို့ အပစ်ပေး၍ အလိုးခံရသည်ကိုတော့ မကြိုက်ပေ။ သို့သော် သူမ၏ စောက်ပတ်ကတော့ လီးဝင် လီးထွက်ကို စည်းချက်ညီညီဖြင့် ခံပေးနေသည်။

" ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဗျွတ် ဗျွတ် အင့် အင့် ဗျွတ် ဗျွတ် အားးးးးးးးးးးးး"

တိုက်မောင်းလီး စောက်ပတ်မှ ထုတ်လိုက်ကာ သီတာ့ဗိုက်ပေါ်သို့ သုတ်ရည်များ ပန်းလိုပ်သည်နှင့် တပြိုင်နက် ဂါမဏိ့ လီးက သီတာ့ စောက်ပတ်ထဲ တန်းဝင်လာသည်။

" ဗျိ ဗျိ ဇွိ အ အ ဇွိ ဇွိ ဗျွတ် အ အ အ"

ဤသို့ဖြင့် တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် မညှာမတာ ဝိုင်း အလိုး ခံနေရသဖြင့် သီတာ့ စောက်ပတ် တစ်ခုလုံး ထူပူ ကြိမ်းစပ်ကာ သားအိမ် လည်း အောင့်နေပြီ။ ဂါမဏိ ပြီးသွားသော် ယက္ခကြီး၏ ဂေါ်လီ လီးကြီး အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဝင်လာသည်။

" ဗျိ ဗျိ ဗျွတ် ဒုတ် အူးးးး ဟူးး ဟူးးး ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်"

လီး ပတ်လည်ရှိ ဂေါ်လီများက စောက်ပတ် အတွင်းသား နုနုများကို ပွတ်တိုက်ကာ သားအိမ်ကို ဝင်ဆောင့်သဖြင့် သီတာ တော်တော် အီသွားသည်။

" ဗျွတ် ဗလွတ် အင့် ဗျိ ဗျိ ဇွိ အားးးးးး"

သီတာ ခေါင်း ဘယ်ညာ ခါရမ်းသွားသည်။

" ဗျွတ် ဗျွတ် ဘွတ် ဘွတ် အ အ အ အ"

လီးကြီး ပြန်ထုတ်လိုက်တိုင်း စောက်ပတ် အတွင်းသားများ အမြုံလိုက် ထွက်လာသကဲ့သို့ လီး ပြန် ထိုးထဲ့လိုက်တိုင်း စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားများ အတွင်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ယက္ခကြီး အချက် နှစ်ဆယ်ခန့် ဆောင့်ပြီး ပတ်လတ် လှန်ကာ သီတာ့ကို အပေါ်မှ တက်ဆောင့်ခိုင်းသည်။ 

မိမိအား ယက္ခညီနောင် ဖင်ရော စောက်ပတ်ပါ ညှပ်လိုးတော့မည်ကို သီတာ သိသည်။ တခါမျှ ဖင် အလိုးမခံဘူးသဖြင့် သီတာ လန့်နေသည်။ ခါတိုင်းအချိန်တွင် သီတာ လက်မခံလျှင် မည်သူမျှ မတို့ မထိရဲသော်လည်း ယခုအချိန်တွင်မူ သီတာ မငြင်းဆန်နိုင်ပေ။ မကျေနပ်သော်လည်း ယက္ခကြီး၏ တောင်မက်နေသော လီးပေါ် ခွကာ စောက်ပတ်နှင့် တေ့၍ ဖင်ကို ဖိချလိုက်သည်။

" ဗျိ ဗျိ ဗလစ်တစ်တစ် အိုးးးးးးး"

လီး အဆုံးထိ ဝင်သွားသော် ယက္ခကြီး သီတာ့ ကိုယ်လုံးကို ဆွဲဖတ်လိုက်ရာ ဖင်ကြီး ကော့သွားသည်။ ယက္ခငယ် လီးကို တံတွေးစွတ်ကာ စူပွ စူပွ ဖြစ်နေသော သီတာ့ စအိုလေးကို တေ့လိုက်သည်။ ဒီဖင်ကို လိုးချင်နေတာ ကြာပြီလေ။ သီတာ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် စုပ်ပြီး အံကြိတ်ကာ ဖင်ထဲ လီးဝင်လာမည့် အချိန်ကို စောင့်နေသည်။ စအိုဝကို လီးဒစ် တေ့မိတော့ သီတာ တွန့်သွားသည်။

" ဇွိ ဇွိ ဗျစ် အားးလားးလားးး"

လီးဒစ် ဖင်ထဲ ဝင်သွားပြီ။ ယက္ခငယ် သီတာ့ ခါးကို စုံကိုင်ကာ စောင့်ထဲ့လိုက်သည်။

" အင့် ဗျွတ် ဗျွတ် ဘု အားးး နာတယ် နာတယ် အမလေးလေ ကျွတ် ကျွတ်"

လီးတစ်ဝက်ခန့် ဖင်ထဲ ဝင်သွားပြီ။ သီတာ နာလွန်း၍ ချွေးများပင် ပြန်လာသည်။ ယက္ခငယ် ကျန် တစ်ဝက်ကို အားကုန် ဆောင့်ထဲ့လိုက်ရာ

" ဗျွတ် ဗျွတ် ဘွတ် ဗျိ အမလေးး သေပါပြီအမေရဲ့ အီးဟီးဟီးဟီး နာတယ် နာတယ်"

သီတာ ငယ်သံပါအောင် အော်နေရပြီ။ လီးကြီးတစ်ဆုံး သီတာ့ ဖင်ထဲ ဝင်သွားသည်။ ယက္ခညီနောင်လည်း စည်းချက်ညီညီဖြင့် ညှပ်၍ မညှာမတာ လိုးကြတော့ရာ သီတာ ငယ်သံပါအောင် အော်နေရတော့သည်။

" ဗျိ ဗျိ ဇွိ အားးအမလေးးးလေ ဘွတ် ဘွတ် ဗျွတ် ဗျွတ် အူးးးဟူးးးဟူးးးနာတယ် နာတယ် အားးး"

----------------------------------------

နေဒွန်းသည် သုခဘုံ ခြံဝရှိကင်းစောင့် နှစ်ယောက်ကို လက်နက်မဲ့ တိုက်ခိုက် အလဲထိုးကာ လက်နပ်များ ယူ၍ သုခဘုံအတွင်း ဝင်ရောက်လာသည်။ ဦးအောင်မြင်တို့အဖွဲ့ ဒီအချိန်ဆို မြေအောက်ခန်းထဲမှာ သီတာ့ကို ဒဏ်ခက်နေမည်မှန်း နေဒွန်း သိသည်။ မြေအောက်ခန်းဘက် အကူးတွင်

" ဒိုင်း ဒိုင်း ဒိုင်း"

အပြင် ထွက်လာသော ဂါမဏိနှင့် တိုး၍ ဂါမဏိ သေနက်ဖြင့် လှမ်းပစ် သဖြင့် နေဒွန်း လှိမ့်ရှောင်လိုက်သည်။

" ဘာဖြစ်တာလည်းဟေ့"

" နေဒွန်း ဆရာကြီးရေ"

" ဘာ ဒီကောင် မသေဘူးလားကွ ကဲ အားလုံး ဒီကောင့်ကို အသေသတ်ကြစမ်း"

ဦးအောင်မြင်တို့ အဖွဲ့ အဝတ်များ ဝတ်ကာ သေနက် ကိုယ်စီဖြင့် နေရာ ယူကြသည်။ ယက္ခညီနောင်လည်း သီတာ့ကို လိုးနေရာမှ လွှတ်ကာ ကမန်းကတမ်း အဝတ်များ ဝတ်၍ နေရာယူလိုက်ကြသည်။ နေဒွန်း ဟိုဘက် ဒီဘက် လှိမ့်ရှောင်နေသဖြင့် ပစ်ကွင်း မရှင်း၍ ဂါမဏိ အပြင်ထွက်လိုက်ရာ

" ဒိုင်း အားးးး"

" ဟာ ဂါနဏိကို ထိသွားပြီ ပစ်ပစ် အဲ့ ကောင်ကို အသေသက်ကြစမ်း"

တိုက်မောင်း နှင့် လူ သုံးယောက် မြေအောက်ခန်း အပေါက်မှနေ၍ နေဒွန်းအား ကျည်ဆံမိုးတွေ ရွာချနေသည်။

" အရှေ့ကုန်းထိပ်က ကောင်တွေကို လှမ်းခေါ်စမ်းကွာ"

" ဆရာကြီး အဲ့ ဘက်မှာလည်း စစ်ကြောင်းနဲ့ တိုက်ပွဲ ဖြစ်နေပြီ"

" ဟာကွာ တောက်စ် မေရီ ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့ ပစ္စည်းတွေ တင်ထားတဲ့ကားကို သွားယူ။ ပစ္စည်းတွေ့ မတွေ့ရင် ငါတို့ကို ဘာမှ လုပ်လို့မရဘူးကွ"

ဦးအောင်မြင်နှင့် မေရီ မြေအောက်ခန်း အနောက်ပေါက်မှ အပြင်သို့ ထွက်လိုက်သည်။ သီတာ့ ခမျာတော့ ဝိုင်း အလိုးခံထားရ၍ မလှုပ်နိုင်သေး။

နေဒွန်းရော တိုက်မောင်းတို့ပါ ကျည် ကုန်သွားသည်။ တိုက်မောင်းတို့ ကျည် ကုန်မှန်း သိ၍ နေဒွန်း အပြင်ထွက်လိုက်သည်။ တိုက်မောင်းနှင့် ယက္ခညီနောင် မြေအောက်ခန်းမှ ထွက်လာသည်။ နေဒွန်း ရုတ်တရက် လက်ထဲမှ သေနက်ဖြင့် တိုက်မောင်း မျက်နှာကို ပစ်ပေါက်လိုက်သည်။

" ဒုတ် အ"

တိုက်မောင်း အငိုက်ခံရစဉ် နေဒွန်း လက်သီးထိုးချက် ခြေကန်ချက်များ တရစပ် ဝင်ရောက်သွားသည်။ ယက္ခညီနောင်ပါ ဝင်လုံးသည်။

(action စာအုပ်နှင့် မှားမည်ဆိုး၍ မြန်မြန် သိမ်းလိုက်သည်။ "ငါ့လင် သာဂိ" ဒချိ ဒချိ)

တိုက်မောင်းနှင့် ယက္ခညီနောင် နေဒွန်း၏ တိုက်ကွပ် အောက်တွင် မလှုပ်နိုင်တော့။ နေဒွန်း မြေအောက်ခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။

" ဟင် သီတာ"

ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ခွေခွေလေး လဲနေသော သီတာ့ကို အဝတ်များ ဝတ်ပေးလိုက်သည်။

" သီတာ့ကို ထားခဲ့ နေဒွန်း"

နေဒွန်းလည်း ဦးအောင်မြင်တို့ နောက် လိုက်သွားသည်။ ဦးအောင်မြင် ကားစက်နှိုးနေရင်း နေဒွန်းကို တွေ့သဖြင့် မောင်းပြေးသည်။ နေဒွန်း ကားနောက်လိုက်ရန် ကြိုးစားစဉ်

" ဒိုင်း ဝုန်း အားးးး"

သေနက်သံနှင့်အတူ နေဒွန်းကို တစ်စုံ တစ်ယောက်က တွန်းလှဲသံ ကြားလိုက်ရသည်။ နေဒွန်း ကိုယ်ပေါ်တွင် နွေးထွေးအိစက်သော ခံန္ဓာကိုယ်တစ်ခု ဖိကပ်ထားသည်။

" ဟင် သီ သီတာ"

သီတာ ဘာမှ မပြောဘဲ နေဒွန်းကို သေနက်တစ်လက် ပေးလိုက်သည်။ မေရီ နေဒွန်းအား အနောက်က ပစ်လိုက်စဉ် သီတာ ဝင်ခံသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ နေဒွန်း မေရီ့အား တစ်ချက်တည်း ပစ်ချလိုက်သည်။

" ဒိုင်းးး အားးးး"

မေရီ နေရာတွင် လည်းကျသွားသည်။ နေဒွန်း သီတာ့အား ပွေ့ချီလိုက်သည်။

" သီတာ သီတာ"

သီတာ နေဒွန်း နှုတ်ခန်းကို လက်ညှိုးလေးဖြင့် ပိတ်ကာ

" နေဒွန်းရယ် မင်းဘယ်သူဆိုတာ ဒက်ဒီကြီး စခေါ်လာကတည်းက  သိခဲ့တယ်။ မင်း မျက်ဝန်း အစုံကြောင့် ပေါ့"

" သီတာရယ် သီတာ ကိုယ့်အသက်ကို ကယ်ခဲ့တာ သုံးကြိမ်ရှိသွားပြီ။ သီတာ အားတင်းထား ဦးမိုးတို့ ရောက်နေပြီ"

သီတာ နေဒွန်းကို အားယူ ပြုံးပြရင်း

" သီတာလေ နေဒွန်းကို နေဒွန်းကို အရမ်း ချစ် ချစ်တယ်"

သီတာ ဇာတ်ကြိုးကျသွား၏။

" သီတာ သီတာ ဟားးးးးးးးး"

နေဒွန်း သေနက်ကို ကိုင်ကာ ဦးအောင်မြင်နောက် လိုက်သည်။ ဦးအောင်မြင်လည်း ဦးမိုးတို့အဖွဲ့ ပိတ်ပစ်နေ၍ ကားကို ပြန်လှည့် မောင်းလာစဉ် နေဒွန်း ကား ဆီတိုင်ကီကို ချိန်ကာ

" ဒိုင်းးးးး ဝုန်းးးးးးးးး"

ဦးအောင်မြင်၏ ကားလေး ပေါက်ကွဲသွားသည်။

...........................................................................................................................................

" ကိုကို "

" ဗျ"

" ကိုကို့ ပုံစံက သိပ်မလန်းသလိုဘဲကွာ၊ ဘာလဲ သီတာဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးကို သတိရနေတာလား"

" အာ မဟုတ်ပါဘူးကွယ် ဒါနဲ့ သဲက သီတာ့ကို ဘယ်လို သိတာလည်း"

" ကိုကိုရဲ့ နေခြည်နွေး ကဗျာလေး အကြောင်း ဖေမိုးက အဘကို ရှင်းပြနေတုန်း သဲ ချောင်းနားထောင်တယ်လေ။ အဲ့ဒါ ဖေမိုးက သိသွားပြီး နောက်တစ်ခါ ချောင်းနားထောင်ရင် ကိုကို့ကို သဲစီ ပြန်မခေါ်ပေးတော့ဘူး တဲ့။ သီတာ ဆိုတဲ့ မိန်းမ လှလှ နားမှာဘဲ ထားတော့မယ်တဲ့။ သဲလေ အဲ့ ကတည်းက ဖေမိုးတော့ စကားပြောရင် ခိုး နားမထောင်တော့ဘူး။ ကိုကို့ကို သဲစီ ပြန်ခေါ်မပေးမှာ ဆိုးလို့"

" အိုးးး သဲလေးရယ် ကိုကို့ကို အဲ့လောက်တောင် ချစ်တယ်ပေါ့"

နေဒွန်း သဲနုအား ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းရင် နှုတ်ခန်းလေးတွေကို စုပ်လိုက်သည်။

" ပြွတ် အိုးး ကိုကို အဘတို့ ကြည့်နေတယ်"

" ရှက်တယ်ပေါ့ လာ ဒါဆို အခန်းထဲ သွားရအောင်"

" အာ ကိုကို နော်"



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။


နှစ်တစ်လီ နှစ် (စ/ဆုံး)

နှစ်တစ်လီ နှစ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ဘုံခုနှစ်ဆင့်

[ ဖြစ်ရပ်မှန်လေးအား အမည်/နေရပ်လိပ်စာ လွဲ၍ စာဖတ်သူ အဆင်ပြေအောင် ခံစားတင်ပြပါသည်။]

.............................................................................................................

မြိုစွန်တနေရာ အဝေးပြေးလမ်းမကြီး အနောက်ဖက် ပျံကျဈေးလေးက ရောင်းသူဝယ်သူ အသံပေါင်စုံနဲ့ ဆူညံနေတာဗျို့။ ကျုပ်လည်း မိန်းမကို ဈေးခင်းပေးပြီး အိမ်ပြန်ဖို့ နုတ်ဆက်လိုက်တယ်။

" မချို ငါပြန်ပြီ နေ့လည်ကျမှ လာတော့မယ် "

" အင်းပါ ကိုမောင်ခြိမ့် … အိမ်ရောက်ရင် ကလေးသေချာကြည့်နော် "

ကျုပ်မိန်းမ မချိုကလည်း ရောင်းမယ့်ပန်းတွေ ရေဝတ်အုပ်ရင်း ပြန်နုတ်ဆက်နေတာပါ။ ဟုတ်တယ် ကျုပ်နာမည် မောင်ခြိမ့်ဗျ။ ငယ်ငယ်ထဲက အတူနေရတဲ့ ဘဒွေးက ပေးထားတာ။မိဘတွေက ကျုပ်ကလေးဘဝထဲက ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဆုံးသွားတော့ မမှတ်မိတော့ပါဘူး။

ဘဒွေးကပဲ လေးတန်းထိ ကျောင်းထားပေးပြီး တောင်ယာဝင်လုပ်ခိုင်းတာ။ ကျုပ်က အပင်ပန်းခံနိုင်ပေမယ့် တောင်ယာအလုပ်ကျ ဝါသနာမပါဘူးဗျ။ ဒါနဲ့ လူပျိုပေါက်ရောက်တော့ ဘဒွေးက ဆိုက္ကား တစ်စင်းဝယ်ပေးပြီး ဒီဈေးလေးထဲ ဂိတ်ထိုးခိုင်းတော့တာပဲ။ ကျုပ်ဆိုက်ကားနင်းတော့ ၃ နှစ်လောက်ကျ ဘဒွေးလဲဆုံးရော။ ကျုပ်အိမ်ထောင် မကျခင်ကတည်းက မြှာပွေတယ်ခေါ်မလား ဂေါ်စွံတယ်ခေါ်မလားပဲ။ ပန်းရံသမကနေစပြီး ဆရာဝန်ကတော်တွေထိ ညီမ မမ အဒေါ်အရွယ်တွေ အကုန်လိုးဖူးတယ်။ကြွားတာတော့ မဟုတ်ဖူး ခုထိကို ကျုပ်တို့နေတဲ့ ရပ်ကွက်ထဲမှာ ကျုပ်မိန်းမ မသိအောင် စားနေတာပါ။

ကျုပ်မိန်းမ မချိုနဲ့ ဒီဈေးမှာပဲ စတွေ့ကြတာ။သူက ပန်းရောင်းတာလေ…ရင်းနှီးသွားတော့ ကျုပ်က မနက် ၃ နာရီဆို မချိုတို့ရပ်ကွက် လမ်းမကြီးရဲ့အောက်ဖက် မိနစ် ၂၀ ကျော်လောက်နင်းပြီး သွားနိုး ပြီးတော့ မြို့ထဲဘက် ပန်းတန်းမှာ ပန်းဝယ်ဖို့ လိုက်ပို့ရတာ။အနေနီးလာတော့လည်း ဖင်ပုတ်ခေါင်းပုတ်နဲ့ပေါ့။

မကြာပါဘူး တရက်ကျ မနက်အစောကြီး ကျုပ်တို့သွားနေကျ တာရိုးလမ်းပေါ်မှာပဲ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်နား ဆိုက္ကားကို ရပ်ပစ်လိုက်တယ်။ မချိုကတော့ အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေတာဗျ။ကျုပ်လည်း အပင်နားခေါ်ပြီး လိုးပစ်လိုက်တာပဲ။ လွယ်တောမလွယ်ဘူးဗျ ကျုပ်ကျောကုန်းတွေရော ရင်ဘတ်တွေရော မချိုလက်သည်းရာတွေ ကုတ်ခြစ်ထားတာ။ စလိုးကတည်းက အပျိုစစ်မှန်းသိလိုက်တာပါ။ လီးစဝင်တော့ အပျိုမှေးက တင်းခံနေတာလေ။ နို့လေးစို့ပြီး ပွတ်သပ်ပေးမှ မချိုဆီက ရမ္မက်သံလေးတွေ ထွက်လာတာ။ မချိုကာမစိတ် ကြွလာတာနဲ့ လီးကို အရင်းထိ ပစ်ဆောင့်တော့ ငိုပါလေရောဗျာ ။ ပါးစပ်ကလည်း ဆဲလိုက်တာ မိုးမွန်နေတာ။

" မအေလိုး မောင်ခြိမ့် … နင့်အမေ နင်သွားလိုးလေ သဒေါင်းဇားကြီး … အီးဟီးးး သေပါပြီ "

" ခဏပါ မိချိုရာ … ကောင်းလာမှာပါ … အင့် အင့် "

" တော်ပြီ … ထုတ်ထုတ် … ခုထုတ် မအေလိုး … နင့်လီးက မြင်းလီးလောက်ရှိတာ … ငါ့စောက်ပတ် ကွဲပြီ ဟဲ့ …အမလေး နာလိုက်တာဟာ "

ကျုပ်လည်း မိချိုပါးစပ် ပိတ်ပြီး ဖိဖိလိုးတာ နောက်ပိုင်းကျ အသံသိပ်မထွက်တော့ပါဘူး။ လိုးရတာလည်း ပါကင်ဆိုတော့ စီးပိုင်ပြီး ကြပ်ထုပ်နေတာ ကောင်းတာဗျာ။မိချိူအရင် ပြီးတာဗျို့ သေးထွက်ပြီပြောရင်း စောက်ရည်တွေ ထွက်ကျလာတာ။ ကျုပ်က အချက် ၅၀ လောက် ပစ်လိုးလိုက်မှ လီးထိပ်က လရည်တွေ ပန်းထွက်တာပါ။အဲဒီနေ့က မိချို ဈေးမရောင်းနိုင်ဘူး အိမ်ပြန်ပို့ဆိုလို့ ပြန်ပို့လိုက်ရတာဗျ။

မိချိုကလည်း အဒေါ်အပျိုကြီးနဲ့ နေတာပါ။ ပန်းရောင်းတာက မနက်ပိုင်းလေးတင် ရှစ်ထောင်ကိုးထောင် မြတ်တော့ ချောင်လည်တာပေါ့ဗျာ။ နောက်ရက် ကျုပ်သွားနိုးတော့ ဈေးမထွက်နိုင်ဘူးတဲ့ အထဲကနာသေးတယ်ပြောနေတာပေါ့။ ကျုပ်လည်း ၂ ရက်လောက် မိချိုစားဖို့သောက်ဖို့ သွားသွားပို့ပေးရတာ။ နောက်ကျတော့ အဆင်ပြေသွားတာပါပဲ မနက်တိုင်း တာရိုးဘက် လူလစ်တဲ့နေရာ ဆို ဆင်းလိုးကြတော့တာ။မိချိုကလည်း ထန်တယ်ဗျ နောက်ကျ သူနဲ့ယူပြီးမှ သိရတာဗျို့။

မင်္ဂလာဆောင်တော့ ကျုပ်ဖက်က ဘာမ မပါဘူးဗျ။ ဆိုက္ကားတစ်စီးရယ် စုထားထဲ့ ပိုက်ဆံ၂သိန်းကျော်ရယ် ၈ လက်မကျော်တဲ့ကျုပ်လီးကြီးရယ် ဒါပဲဗျာ။ ကျုပ်က ရွာသားဆိုပေမယ့် အရက်မသောက် ဖဲမရိုက် ကြက်မတိုက်တတ်ဘူးဗျ ဆေးလိပ်တော့ သောက်တယ်။ ကျုပ်ကြိုက်တာက စောက်ဖုတ်လေဗျာ။ ဟုတ်တယ် အရွယ်ရောက်ကတည်းက စောက်ဖုတ်ပဲ စိတ်ဝင်စားတာပါ။

မင်္ဂလာဦးညက သူများတွေလို မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကြမ်းတပြေးထဲမှာ မြောက်ဖက်ထရံနားက ကျုပ်တို့လင်မယား…တောင်ဘက်ထရံနားက ကျုပ်မိန်းမ မိချိုရဲ့အဒေါ် အပျိုကြီးဒေါ်စောပေါ့ … အတူ အိပ်ရတာ။အခန်းပိုက မရှိ မိချိုက တခြားမိန်မတစ်ယောက်နဲ့ ကျုပ်ကို မယုံသင်္ကာဖြစ်ပြီး ဇွတ်ယူခိုင်းတာလေ။ မတတ်နိုင်ဘူး မင်္ဂလာဦးည ဆိုတော့ ထုံးစံအတိုင်း လိုးတာပေါ့။ မိချိုလည်း အစပိုင်း ခပ်လှမ်းလှမ်း အိပ်နေတဲ့ သူ့အဒေါ်ကို ရှိန်းနေတာပါ။ စောက်ပတ်ထဲ လီးဝင်တာနဲ့ မကြာပါဘူး …။

" အားးး … လိုးလိုး … လိုးပါ ကိုမောင်ခြိမ့်ရဲ့ … ခါတိုင်းလို ဆောင့်လိုးစမ်းပါ တော်ကလည်း "

အဒေါ်တောင် အားမနာဘူးဗျို့ တညလုံး လိုးခိုင်းတော့တာ။ ကျုပ်လဲ သူ့အဒေါ်အပျိုကြီးကို မျက်နာတော့ပူသား တညလုံး မိချိုတောင်းတိုင်း ထထလိုးတာ မနက် ၅ နာရီလောက်မှ မှေးကနဲ့ အိပ်ပျော်သွားကြတာဗျို့။မနက်လင်းတော့ မိချို အဒေါ်လည်း ကျုပ်ကို မျက်နှာပူနေပုံဗျ အိုးတို့အန်းတန်း ဖြစ်နေရှာတာ။ နောက်ရက်ကျ အိမ်လေးပြင်ပြီး အခန်းဖွဲ့လိုက်ရတယ်။ အိမ်နဲနဲချဲ့ပြီး ဧည်ခန်းပုံစံ အိမ်ရှေ့အလွတ်ထားပြီး အိမ်ရဲ့ညာဖက်ခြမ်း အိပ်ခန်း၂ ခန်းဖွဲ့လိုက်တာ။

ဘယ်ဘက်က မီးဖိုချောင်နဲ့ ထမင်းစားခန်းပုံစံလေး တွဲလျက်ပေါ့။ ခေါင်ကိုလည်း ကပ်တွေ ဖျက်ချပြီး သွပ်မိုးထားတာ။ အိမ်ရဲ့ အနောက်က အိမ်သာကို ကာထားတဲ့ ဝန်းထရံ တောင်ဘက်ဒေါင့်နားထိ ရွေ့ပြီး မြောက်ဖက်ဒေါင့်မှာ ကျောက်စည်ကန်အဝိုင်းနဲ့ ရေဘုံပိုင်လေး လုပ်ထားတာပါ။ အိမ်ပတ်ပတ်လည် ရေနံချီးသုတ် တံခါးပေါက်လေးတွေ ဆေးသုတ်လိုက်တော့ မိချိုတို့အိမ်လေးက တော်တော်ကြည့်ကောင်းသွားတာ။ကျုပ်ပါလာတဲ့ ပိုက်ဆံတွေလဲ ပြောင်ရောပဲ။

အခန်းဖွဲ့ပေမယ့် ကပ်လျက်ဆိုတော့ ဒေါ်စောလည်း ချောင်းပုံရတယ်ဗျ။ထရံမှာ အပေါက်လေး ချဲထားတာ။မိချိုနဲ့ ကျုပ် ဈေးနားရက်ဆို တနေကုန်လိုးကြတာပါ။ထမင်းစားချိန်လောက်ပဲ အနားယူကြတာဗျ။ ကျုပ်ကသန်သလောက် မိချိုက အထန်ဗျို့။ ခုဆို ကျုပ်သင်ပေးထားလို့ လီးကို အရင်းထိမျိုချတတ်နေပြီ။ ဖင်လဲ ကြိုက်သလောက်လိုး ဘာမှ မဖြစ်တော့ဘူး။ ဖင်စလိုးတော့ ငိုသေးတယ်ဗျ.. နနဲလည်း ကွဲသွားလို့ပါ။ နောက်ပိုင်းကျ ဖင်ခံရတာ စွဲနေတော့တာ တရက်ကို တခါတော့ ဖင်လိုးပေးရတယ်ဗျ။

မိချိုက အရပ်ပုပေမယ့် နို့တွေ ဖင်တွေက သာမန်ထက် ထွားတယ်။ ခါးလေးက သေးတော့ လှမ်းလျောက်တိုင်း ဖင်သားကြီးတွေ လူပ်ရမ်းနေတာ မြင်တဲ့ယောင်္ကျားတိုင်း စိတ်နဲ့ လိုးနေကြမှာပါ။ ကာမစိတ်ကလည်း ကြီးတယ်ဗျို့ ။ တခါတခါ တရေးနိုး ကျုပ်လီးကို ဆွဲစုပ်ပြီး အပေါ်က တက်တက်လိုးတာ။ ပြီးကာနီးကျ ကျုပ်မျက်နာကိုခွပြီး စောက်ရည်တွေနဲ့ပန်းတာဗျ။မျက်နှာ တခုလုံး အားရအောင် စောက်ဖုတ်နဲ့ပွတ်ပြီးမှ ပြန်အိပ်တတ်တာ။

အိမ်ထောင်သက် ၁နှစ်လောက်ကျ ကျုပ်လည်း မိန်းမပေါ် ရိုးအီလာတာ။ တခြား စောက်ဖုတ်လေး လိုးချင်နေမိတာ။ နီးနီးနားနားလေးတွေ ရှိတယ် ကျုပ်စမ်းကြည့်ဖူးတယ် ။ ဒါပေမယ့် မိချိုပါးစပ်ကို ကြောက်ကြတာဗျ။တွေ့မဲ့တွေ့တော့လည်း အနီးလေးပါ။မိချိုအဒေါ် အပျိုကြီးဒေါ်စောလေ။အပြင်က ကျုပ်ပြန်လာတိုင်း သူ့အခန်းထဲချောင်းကြည့်ရင် ထမိန်က ခါးထိလှန်ပြီး စောက်ဖုတ်က အတိုင်းတိုင်းပဲဗျာ။ကျုပ်အခန်းထဲ လှဲပြီဆို သူ့အခန်းဘက်ကနေချောင်းနေတာ ကျုပ်သိတာကြာပါပြီ။ တခါတခါ ကျုပ်ရှေ့ ထမိန်ဖြန့်ဝတ်ရင် စောက်မွှေးအုံထူထူကြီး မမြင်ချင်မှ အဆုံးပဲ။ကျုပ်ရေချိုးပြီးစဆို ရေစိုပုဆိုးထဲက အမြှောင်းလိုက်ထနေတဲ့ လီးကို စိုက်ကြည့်နေတတ်တာ။ဒေါ်စောနဲ့ ကျုပ် စလိုးတဲ့ရက်က မှတ်မှတ်ရရပဲ။

ဈေးကထိန်ပေါ့ မိချိုက ကထိန်ခင်းလိုက်တာ ၁ ညအိပ် ၂ ရက်ခရီးပါ။ မနက်ပိုင်း မိချိုကို ဈေးဘက် ကထိန်ခင်းသွားမယ့် ကားနားထိ လိုက်ပို့ ပေးခဲ့တာ။ကျုပ်မပြန်ခင်လေး မိချိုနား သံချောင်းကပ်နေတာ ဘဝင်တော့မကျဘူးဗျ။သံချောင်းကလည်း ကျုပ်လူပျိုဘဝကလိုပဲ အဆင်ပြေရင် ဆွဲလိုးတတ်တာ။ပျိုပျိုအိုအို မရှောင်ဘူးဗျ။ ကားထွက်တဲ့အထိ သေချာစောင့်ကြည့်ပြီးမှ ပြန်လာခဲ့တာ။ ကျုပ်မိန်းမ မိချိုက တစ်စီး သံချောင်းတို့က နောက်တစီးက လိုက်ကြတာပါ။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဒေါ်စောက သူ့အခန်းထဲမှာ အိပ်နေတုန်းပဲ။ ခပ်ကွေးကွေးလေး အပ်နေတာ ထမိန်ကလျော့ပြီး ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးက တခြမ်းလောက်ပေါ်နေတာဗျို့။ ကျုပ်လည်း ခြေသံဖွဖွ နင်းပြီး ဒေါ်စောအိပ်တဲ့နားလေး ကပ်သွားလိုက်တာ။ ဒူးထောက်ပြီး ထမိန်အပေါ်စကို ကွေးထားတဲ့ပေါင်လယ်ထိ ဆွဲချပစ်လိုက်တော့ နှစ်ခြမ်းစိနေတဲ့ ပေါင်တန်ကြီးတွေကြားက စောက်မွှေး နီကျင်ကျင်နဲ့ အဖုတ်ကြီးက ပြူးထွက်နေတာဗျို့။

ကျုပ်လည်း ဒေါ်စောဘေးနား သူ့ဖင်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်လှဲချပြီး ဖင်ဝနား မျက်နာအပ်လိုက်တာပဲ။ ဖင်ဝလေးက မဲပြီးခွက်နေတာဗျ။ ပထမဆုံး ကျုပ်နှာခေါင်းထဲဝင်လာတာက စောက်ချီးနံ့ပြင်းပြင်းပါ။ ပိကပ်နေတဲ့ စောက်ပတ်နူတ်ခမ်းသားအောက်က စောက်ခေါင်းဝလေးက အရည်တွေ ထွက်နေတာဗျို့။ ကျုပ်သိတာပေါ့ ကျုပ်မလာခင် စောက်ဖုတ်ကို ကလိနေပြီး ကျုပ်လာမှ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာပါ။ ကျုပ်လည်း ဖင်ကြားတွေရော စောက်ဖုတ်ကြီးရော ထိုးယက်ကလိတော့တာပဲ။ အစပိုင်း အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေပေမယ့် စောက်ရည်တွေထောင်ပန်းအောင် ယက်ပေးလိုက်တော့ ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ပါဘူး။

" အမလေးးးး … အ … အားးးးး းးးး … ကောင်းလိုက်တာ မောင်ခြိမ့်ရယ် … ငါ ဒီလို မခံစားရတာ ကြာပါပြီ … အ အ "

ညာဘက်ပေါင်တစ်ချောင်း မြှောက်တက်လာပြီး တစောင်းလှဲယက်ပေးနေတဲ့ ကျုပ်ဘယ်ဘက်လက်မောင်းပေါ် တင်ရင်း ခေါင်းကို သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ဆွဲကပ်ထားတော့တာပဲ။ စောက်ရည်ကုန်တော့ ထထိုင်ပြီး သူ့ထမိန်ကို ခြေရင်းချွတ်ပို့ပြီး ကျုပ်နဲ့ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် မျက်နှာချင်းဆိုင် လှဲအိပ်နေတာ။ ကျုပ်မျက်နာကို သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ပွတ်ရင်း ဒစ်ဖူးကို စငုံတော့တာပဲ။

ဒေါ်စောလဲ မခေဘူးဗျို့။ လီးထိပ်ကို စုပ်လိုက် လီးတချောင်းလုံးယက်လိုက်နဲ့ နောက်ဆုံး ကျုပ်လဥတွေပါ ဆွဲစုပ်ပေးတာ။ ကျုပ်လည်း စောက်ဖုတ်ကြီးပြန်ယက်ရင်း ဒေါ်စောလီးစုပ်တာ ဇိမ်ယူနေလိုက်တယ်။ လီးတစ်ချောင်းလုံး တင်းပြောင်လာမှ ဒေါ်စောကို ပက်လက်လှန်ထားပြီး အပေါ်ကနေပဲ တက်လိုးလိုက်တာ။ဒေါ်စောက အလိုးခံဖူးပေမယ့် ကျုပ်လီးက ထွားတော့ မျက်နာကြီးရှုံ့မဲ့နေတာပဲဗျာ။

" အမလေး နာလိုက်တာ မောင်ခြိမ့်ရယ် အကုန်မထည့်နဲ့ တဝက်လောက်ပဲ လုပ်ဟာ "

" အင်းပါ ဒေါ်စောရယ် … နာနေလို့လား "

" ဟုတ်တယ်ကွဲ့ … ဒေါ်စော အလိုးမခံရတာ ကြာပါပြီ … မင်းရောက်လာမှ မင်းတို့ လင်မယား လိုးတာကြည့်ရင်း ခံချင်လာတာ "

" ကျုပ်သိပါတယ်ဗျာ ကျုပ်တို့လိုးတိုင်း … ဒေါ်စော ချောင်းကြည့်နေတာ "

" ဟင် "

" မဟင်ပါနဲ့ … ကျုပ်လည်း ဒေါ်စောကို လိုးချင်နေတာပါ … မိချို က လည်တယ်ဗျ မျက်စိဒေါက်ထောက်ကြည့်နေလို့ပါ "

ဒါများ စောစောလိုးပါ့တော့ မောင်ခြိမ့်ရယ် ငါဖြင့် ခံချင်လွန်းလို့ ရေရောင်းတဲ့ ဖိုးလုံးကို မုန့်ဖိုးပေး လိုးခိုင်မလို့ "

ဖိုးလုံးက ကျုပ်တို့ရပ်ကွက်က ရေထမ်းရောင်းတဲ့ ကျပ်မပြည့်တဲ့ ကလေးပါ။ ကလေးဆိုပေမယ့် အထင်မသေးနဲ့ဗျို့ ဒီကောင့် ဘောင်းဘီထဲက အမြောင်းလိုက်ထနေတဲ့ လီးက ထင်းကနဲ့ပဲ။ စကားပြောရင်း အလိုးတော့မပြက်ဘူးဗျ။ နဲနဲတိုးဆောင့်ကြည့်တော့ ဒေါ်စောဆီက အကနဲ့ ညည်းသံ ခပ်တိုးတိုးလေးပဲ ထွက်လာတာ။ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း လီးအရင်းထိ ဖိဖိဆောင့်လိုးပစ်တာပဲ။ ဒေါ်စောကတော့ ခေါင်းတွေ ဘယ်ပြန်ညာပြန်ရမ်းရင်း နဲနဲတွဲနေတဲ့ နို့အုံးကြီးတွေကို သူ့လက်နဲ့ ဖိညှစ်နေတော့တာပါ။

တဖြည်းဖြည်း လီးဒဏ်ခံနိုင်လာတော့ သူကိုယ်တိုင် အောက်ကနေ ပင့်ဆောင့်ပေးနေတာပဲ။ဒေါ်စော စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေက ကျုပ်လီးကို ဆွဲဆွဲညှစ်နေသလိုဗျ။ ကျုပ်ဆောင့်လိုးတိုင်း စောက်ဖုတ်ကြီးက ကျုပ်ဆီးခုံးထိကပ်နေအောင် ကော့ထိုးနေတာ။မနားတမ်းလိုးရင်း ကျုပ်တို့ အထွဋ်အထိပ် ပြိုင်တူနီးပါးရောက်ခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ။ တရေးအိပ်ပြီး ထမင်းထစားရင်း ဒေါ်စော အရင်က အကြောင်းတွေ ပြန်ပြောပြနေတာဗျ။

ဒေါ်စောကလည်း အပျိုကြီးအမည်ခံထားပေမယ့် မိချိုနဲ့လာမနေခင် သူတို့နယ်မှာ ယောင်္ကျားနဲ့ ၄ လလောက်ပေါင်းဖူးပြီးသားပါ။ ယောင်္ကျားဖြစ်သူဆုံးသွားတော့ မိချိုနဲ့လာနေရင်း မပြန်ဖြစ်တော့တာ။ထမင်းစား ရေချိုးပြီး ကျုပ်အခန်းထဲ ခဏလှဲနေတုန်း ဒေါ်စောရောက်လာတော့တာပဲ။ ရောက်တာနဲ့ ကျုပ်ဘေး ဝင်လှဲပြီး ပေါင်ကြားက လီးကို ကိုင်စွတော့တာ။

" နင့်ဟာကြီးက အားရစရာကြီးဟာ "

" ဒေါ်စော ယောင်္ကျားလီးက သေးလို့လား "

" မသေးပါဘူး ပုံမှန်ပေါ့ လိုးတော့လည်း နင်လောက် မလိုးနိုင်ဘူး တခါတခါ ငါ့ပါသာ အစိကို ပွတ်ရင်း ပြီးသွားရတာ "

ဒေါ်စောက ပြောရင်း စိတ်ပါလာပုံဗျ။ ကျုပ်လီးကို ထစုပ်ပြီး လီးကြီးက သေချာစိုက်ကြည့်နေတာ။ လီးကိုဖြဲချပြီး ဒစ်ကြီးကို ဆွဲစုပ်လိုက် လီးအရည်ပြားတွေ ပတ်ယက်လိုက်နဲ့။ ကျုပ်းလီးလည်း တင်းပြောင်ထောင်မတ်လာတော့ အပေါ်ကနေ ခွလိုးတော့တာပဲ။ ပါးစပ်ကလည်း တအီးအီးညည်းပြီး သူ့ဖင်ကြီးကို ဖိဖိချတာ။တဖြည်းဖြည်း ချွေးတွေ နားထင်ကနေ ပါးပေါ်စီးကျလာတာဗျ။ ကျုပ်က ခဏဆင်း အပေါ်က လိုးပေးမယ်ပြောတာတောင် မရပါဘူး။ ကျုပ်လီးကို သူ့စိတ်ကြိုက် ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေရှာတာ။ စောက်ရည်တွေကလည်း ကျုပ်လဥကြားကနေ စီးကျနေတာ အိပ်ယာခင်းတွေလည်း ရွှဲနှစ်နေတာဗျို့။ တဖုံးဖုံးဆောင့်ရင်း နောက်ဆုံးတချက်ဆောင့်အပြီး အားကနဲ့ အသံရှည်ကြီးညည်းရင်း ကျုပ်ပေါ်သူ့ကိုယ်လုံးကြီး မှောက်ချပစ်တာ။

" ရှီးးးး းးးး … ကောင်းလိုက်တာ … မောင်ခြိမ့်ရယ် … နင့်လီးကြီးက တအားလိုးလို့ကောင်းတာဟ … ဟူးးး းးးး ရှီးးး းးးးး "

အမောပြေမှ ဘေးလိမ့်ချပြီး မပြီးသေးတဲ့ ကျုပ်လီးကို လရည်အပျစ်လိုက်ထွက်အောင် စုပ်ပေးတာ။စောက်ရည်တွေ လရည်တွေပေပွနေတဲ့ လီးကြီးကို ပြောင်စင်နေအောင် စုပ်ပြီးမှ ကျုပ်ဘေး အနားယူနေတော့တာပဲ။ ညပိုင်းကြ သူ့အခန်းထဲ လာအိပ်ဖို့ပြောပြီးမှ ထွက်သွားတာဗျ။တညလုံး ဒေါ်စောနဲ့ကျုပ် လိုးလိုက်ကြတာ မနက်လင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော်သွားသွားကြတာပါ။နောက်ရက်ကျ နေ့ခင်းဘက် ဒေါ်စောက ပြန်စပါလေရော။ဒီတခါ ကျုပ်က စောက်ဖုတ်တင်မကဘူး ဖင်ပါ အုံးဆီလေးထည့်ပြီး လိုးပေးလိုက်တာ။

အော်လိုက်တာဗျာ ဒါနဲ့ စောက်ပတ်လိုးလိုက် ဖင်လိုးလိုက် ချော့လိုးပေးလိုက်တာပေါ့။ ညနေပိုင်း မိချိုပြန်လာထဲ့ အထိ မထနိုင်ရှာဘူး။ သိပ်တော့မကြာပါဘူး ၂ လလောက်နေတော့ ကျုပ်နဲ့ဒေါ်စော လိုးနေတာ မိချိုနဲ့မိသွားပါလေရော။ စကားနဲနဲများရပေမယ့် နောက်ပိုင်းကျ မိချိုက ခွင့်ပြုပါတယ်။ တဖြည်းဖြည်း ကျုပ်လည်း မိချိုရော ဒေါ်စောရော နှစ်ယောက်လုံး တပြိုင်ထဲလိုးပေးတတ်လာတာ။ တရက်ကျ အလုပ်နားကြတော့ ကျုပ်အိပ်နေတုန်း အသံကြားတာနဲ့ နားစွင့်ထားလိုက်တာပါ။ တော်ပါသေးရဲ့ ကျုပ် ဒီရပ်ကွက်က ခေါင်းရွတ်သယ် တခုလပ်မလေး မိုးမိုးကို ဖန်ပြီး အိမ်တင် ခေါ်လိုးနေတာ ၃ ခါလောက်ရှိပြီ အဲတာ မိပြီမှတ်နေတာဗျို့။

မိုးမိုးက အိမ်ကို ဈေးလာလာရောင်းတာဗျာ ။ သူ့ဈေးဗမ်းထဲ သားငါး ဟင်းသီးဟင်းရွတ် အစုံပါပဲ။ အရပ်ထဲ လှည့်ရောင်းတာနဲ့တင် အကုန်ကုန်တာ။ကျုပ်တို့ဆီလာရောင်းရင်းခင်နေတာပါ။ တခုလပ်ဆိုတော့ လီးနဲ့ဝေးနေတာပေါ့။ အိမ်လာရင်း မိချိုမရှိချိန်ဆို အတော်နဲ့မပြန်ဘူးဗျ။ ကျုပ်က ဒေါ်စောလည်း လိုးနေတော့ ဒေါ်စောရှေ့ဆို ခပ်တည်တည်နေတာပဲ။ မိချိုရော ဒေါ်စောရော လစ်ရင် အောက်စလွတ်ပြလိုက်တယ် မကြာပါဘူး ကျုပ်ထင်တဲ့အတိုင်း ကွက်တိဗျ။မိုးမိုးကလည်း ကျုပ်ရှေ့ဆို ထမိန်ခါပြီး ခဏခဏဝတ်ပြတတ်တယ်။ဗိုက်သားထူထူဖွေးဖွေးလေးအောက်က စောက်ဖုတ်ကြီးက အတိုင်းသားပေါ့။

မိုးမိုးက နဲနဲဝပေမယ့် သူဟာလေးနဲ့သူ ကြည့်ကောင်းတယ်ဗျ။ တရက်ကျ ကျုပ်က အိမ်လူမရှိတုန်း မီးဖိုချောင်ဘက်ခေါ်လိုက်တာ ပါလာတာနဲ့ ထမိန်အပြင်ကနေ အဖုတ်ကို တန်းနိုက်ပစ်တာ။ ထုံးစံအတိုင်း အစပိုင်း မူတာပေါ့။ စောက်ဖုတ်ကို အရည်ရွှဲနေအောင် ယက်ပေးတော့ မီးဖိုချောင်ထဲတင် ကုန်းတော့တာပဲ။ ပထမ ရက်က ၂ ချီဆက်တိုက် လိုးပေးလိုက်တာ။ နောက် ၅ ရက်လောက်နေတော့ တခါလာကုန်းတာ အိမ်ထဲမှာ ဒေါ်စောရှိတယ်ဗျ။ ဒေါ်စော အခန်းဝနားလေး တံခါးဘောင်ကိုင်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ မတ်တပ်လိုးရတာ။ဒေါ်စောနိုးလာရင် ချက်ချင်းသိအောင်ပါ။ပြန်ကာနီးကို ကျုပ်လီးကို အားရပါးရ စုပ်ပြီးမှ ပြန်သွားရှာတာ။

" မိချို "

" ရှင် … ဒေါ်လေး "

ကျုပ်တွေးနေတုန်း ဒေါ်စောအသံကြောင့် အတွေးစပျက်သွားခဲ့တာ။ ဒါနဲ့ပဲ သူတို့ပြောတာ နားထောင်နေမိတာပေါ့။

" ငါတို့ ဒီလိုကြီးနေလို့ ဖြစ်ပါ့မလား ရေရှည်ကြ မလွယ်ဘူးထင်တယ် "

" ဘာလို့လဲ ဒေါ်လေးကလည်း "

" အော် … မောင်ခြိမ့်ကို ညည်းရောငါရော နှစ်ယောက် အလိုးခံနေကြတာလေ "

" ဒါတော့ ဒေါ်လေးရယ် အနေနီးလို့ ဖြစ်သွားကြတာ ကျမက ခွင့်လွတ်ပြီးသားပါ "

" အင်း ညည်းက ခွင့်လွတ်ပေမယ့် ဒီအသက်ရွယ်ရောက်မှ သူများလင် အလိုးခံနေမိတာ ငါ့ကိုယ်ငါ လိပ်ပြာမလုံတာ "

မိချိုမှာ အဒေါ်ဖြစ်သူအား ဘာပြောရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်သွားရသည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူ မရှိလို့ကလည်း မဖြစ်ပြန်…သူကဈေးရောင်း လင်ဖြစ်သူမောင်ခြိမ့်က ဆိုက္ကားထွက် … ချက်ပြုပ်ပေးမယ်သူ မရှိ။ မောင်ခြိမ့်လီးကလည်း စံချိန်မှီမို့ အရပ်ထဲ ကုန်းမယ့်ဟာတွေက တန်းစီနေတာ။မိချိုတို့က မိန်မချင်း မြင်တာနဲ့သိပြီးသား။လီးကြီးရတဲ့ကြားထဲ လင်ဖြစ်သူ မောင်ခြိမ့်၏ အပြုအစုကလည်း အသက် ၅၀ ကျော်မိန်းမတွေတောင် စွဲနေတာ မိမိအဒေါ်က လက်တွေ့ပဲ။

သူစိမ်းသူမ မသိအောင် လိုးနေမယ့် အစား အဒေါ်ဖြစ်သူအား ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပင် လိုးခိုင်းထားလိုက်၏။တကယ်လည်း မောင်ခြိမ့်လီးကြီး၏ လိုးချက်များက မိချိုရော ဒေါ်စောပါ မရိုးနိုင်အောင် ခံလို့ကောင်းနေခဲ့သည်။ တခါတခါ မိချိုနှင့်ဒေါ်စောတို့မှာ မောင်ခြိမ့် လီးကြီးအား အလုအယက် ခံချင်ကြ၏်။ လီးတစ်ချောင်းထဲနှင့် နှစ်ဦးသား တပြိုင်ထဲအလိုးခံချင်သည့်ရက်များလည်း ကြုံခဲ့ဖူးသည်။ သို့သော် မောင်ခြိမ့်မှာ သူမတို့နှစ်ဦးအား ဖင်ရော စောက်ပတ်ပါ မျှတအောင် တအိမ်ထဲထားကာ လိုးနိုင်ခဲ့၏။

" ဟဲ့ … မိချို ငါပြောတာ ကြားရဲ့လား "

" ကြားပါတယ် ဒေါ်လေးရယ် … ဘယ်မှ သွားဖို့ စိတ်မကူးနဲ့ … ဒေါ်လေး ညည မအိပ်တတ်တော့ရင် သမီးတို့နဲ့လာအိပ်ပေါ့ "

" အိုကွယ် … အဲလောက်ကြီးတော့ … ငါ ငါ "

" ကဲပါဒေါ်လေးရယ် သမီးက ဒီလောက်ခွင့်ပြုပေးတာတောင်မှ "

" အေးလေ ညည်း ဘယ်လောက်ခွင့်ပြုနိုင်မလည်း ညည်းခွင့်ပြုသလောက်ထိ ငါလည်း အလိုးခံရုံပဲ "

" ဒါဆို … ဒီနေညက စပြီး သမီးတို့နဲ့ လာအိပ် … ကိုမောင်ခြိမ့်က လိုးနိုင်ပါတယ် ဒေါ်လေးရယ် "

.......................................................................................................................

ဟုတ်တယ်ဗျ ကျုပ်က မိချိုရော ဒေါ်စောရော တခန်းထဲ ထားလိုးလာတာ။ ခုဆို ကလေးရပြီဗျို့။ မိချိုနဲ့မွေးထားတာပါ။ ကျုပ်သားလေးက ၃ နှစ်ထဲ ရောက်နေပါပြီ။ နေ့ခင်းဘက် ဒေါ်စောလိုးတဲ့ခါ နို့တွေအတင်းတက်တက် စို့တော့တာ။ ဒေါ်စောလည်း ကျုပ်သားက နို့စို့လိုက် ကျုပ်ကလိုးလိုက်နဲ့ ခုထိ ကာမစည်းစိမ်ယူနေတုန်းပေါ့ဗျာ။

………………………………

ဘုံခုနှစ်ဆင့် ( အတွေးပင်လယ်ပြာ အတွက် ရေးသားခဲ့သည်။ 



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



Saturday, August 20, 2016

ညီမလေး ခမ်းစုမီ (စ/ဆုံး)

ညီမလေး ခမ်းစုမီ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ညီမလေး (၁)

ဝါကျင့်ကျင့် ညအိပ် မီးရောင်အောက်မှာ ဆံပင်ရှည်ရှည် ပျော့ပျော့လေးတွေ အုပ်မိုးနေတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးက အရက်ရှိန် နဲ့ နီရဲနေတယ်။ မျက်လုံးညိုညိုလဲ့လဲ့ကြီးတွေက အရည်လဲ့ပြီး ရီဝေနေတယ်။ ရှေ့မှာချထားတဲ့ ငါးကင် ခပ်ကြီးကြီးတစ်ကောင်ရဲ့ တစ်ဝက်ကျော်ကျော်ဟာလည်း နှုတ်ခမ်းပါးပါးရဲရဲလေးတွေကြားမှာ အစအန ပျောက်သွားပြီ။

ကုတင်ခြေရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကျနော်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် တင်ပလ္လင်ခွေ ထိုင်နေရင်း ဘာစကားမှ မပြောဘဲ ခေါင်းငုံ့ထားပြီး အစားစားလိုက် ဘာမှ မရောဘဲ ရေခဲနဲ့ on the rock စပ်ထားတဲ့ ဘလက်လေဘယ်ကို ဒီတိုင်း သောက်လိုက် လုပ်နေတယ်။ ခါတိုင်းဆို ပေးသောက်ပေမယ့် အမြဲတမ်း လစ်မစ်ထားပြီး သူ့ဖို့ သတ်မှတ်ပေးထားတာကုန်ရင် ရပ်ခိုင်းတာပဲ။ အဲဒီမျက်လုံး ရွဲကြီးတွေနဲ့ မော့ကြည့်ပြီး ထပ်ထည့်ပေးစေချင်တဲ့ ပုံပြရင် မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ခေါင်းရမ်းပြလိုက်တာနဲ့ ဇက်လေးပုသွားပြီး ထပ်မတောင်းရဲတော့ဘူး။

ဒီညတော့ ထပ်တောင်းဖို့ မပြောနဲ့ သူ့ဖန်ခွက်ထဲမှာ အရက်ကျန်သေးလား ကုန်သွားပြီလားဆိုတာတောင် သိပုံမပေါ်ပါဘူး။ ခွက်ကိုတောင် မကြည့်ဘဲ ကောက်ကောက် မော့နေတာ။ ကျနော်လည်း သူသောက်ပါစေလေ ဆိုပြီး အရက်လည်း မပြတ်အောင် တအားလည်း များမသွားအောင် သတိထားပြီး ထပ်ထပ်စပ်ပေးနေရတယ်။

ညနက်လာတာနဲ့အတူ တဖြည်းဖြည်း ချမ်းစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာတယ်။ ဆောင်းဦးပဲ ရှိသေးပေမယ့် တောင်ကြီးဆောင်းက ဒီနှစ် အဝင်စောတယ်။ ကျနော် ပြတင်းပေါက်တွေကို ထပိတ်လိုက်တယ်။ ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ တီရှပ်လေးနဲ့ လွတ်နေတဲ့ လက်မောင်းသားတွေမှာ ကြက်သီးလေးတွေ ထနေတာ မြင်ရတယ်။ အနွေးထည်ရှာတော့ သူ့အဝတ်တွေအကုန်လုံးက သူ့လက်ဆွဲ သေတ္တာထဲက မထုတ်ရသေးဘူး။ ကျနော့် ဂျာကင်တစ်ထည်ကို ယူပြီး ခြုံပေးထားလိုက်တယ်။ လူကသေးသေးလေးဆိုတော့ အင်္ကျီထဲမှာပျောက်နေတယ်။

ခုချိန်ထိ စကားကောင်းကောင်း မပြောသေးဘူး။ မပြောပေမယ့် အရက်ကို Red bull မရော ဘာမရော ကျိတ်မှိတ် မော့ချလိုက်တိုင်း ခါတိုင်းလို ရှုံ့မဲ့မသွားတဲ့ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဒီအရက်ထက် ပိုပူပြီး ပိုခါးတဲ့ သောကတွေ ရှိနေမယ်ဆိုတာ သိသာတယ်။

နှစ်ယောက်တည်း ဖြိုနေတာ ပုလင်းတစ်လုံး ကုန်ခါနီး အချိန်မှာ သူအန်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲတောင် မသွားနိုင်ဘူး နေရာမှာတင် အန်တာ။ သူ့အဝတ်အစားတွေ ပေါ်မှာလည်း အန်ဖတ်တွေ ပေကုန်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲ တွဲခေါ်သွားပြီး နှိပ်ပေးရင်း သက်သာသွားတဲ့ထိ အန်ခိုင်းလိုက်တယ်။ သူ့အဝတ်သေတ္တာ သော့နံပါတ်လည်း ကျနော် မသိဘူး။ သူကလည်း အဲဒီဂဏန်းမပြောနဲ့ သူ့နာမည်သူတောင် မှတ်မိပုံ မရတော့ဘူး။

ကျနော့် တီရှပ် အဟောင်းတစ်ထည်ပဲ ပေးပြီး တံခါးခဏ ပိတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ ဒီလောက် မူးနေတဲ့ကြားက ဘယ်လိုလဲလိုက်သလဲတော့ မသိဘူး ခဏနေ သူထွက်လာတော့ လဲပြီးနေပြီ။ တီရှပ်လက်ရှည်ကို လက်နှစ်ဘက်လုံး လိပ်ပြီး ဝတ်ထားတယ်။ သူနဲ့ကျတော့ နှစ်ယောက်စာလောက်ပွပြီး ဒူးလောက်ထိကို ရှည်တယ်။ အိပ်ရာနားထိ ယိုင်ထိုးယိုင်ထိုးနဲ့လျှောက်လာပြီး မှောက်ကျသွားတယ်။

ကုတင်စွန်းမှာ ကိုယ်တစ်ပိုင်းတင်ပြီး မှောက်ရက်သားလေး အိပ်ပျော်သွားတယ်။ သူက ပေါင် ၁၀၀ တောင် မပြည့်ဘူး၊ အသာလေး ကောက်ချီပြီး သူ့အခန်းထဲ သွားပို့ထားပေးလို့ ရတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်တည်း ညထပ်အန်နေရင် ဒုက္ခရောက်မှာမို့ ဒီညတော့ ဒီမှာပဲသိပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ပဲ တင်ပြီး စောင်ခြုံပေး ထားလိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း နည်းနည်းမူးနေပြီမို့ ကုတင်ဟိုဘက်ခြမ်းမှာ ဝင်အိပ်နေလိုက်တယ်။

နားနားမှာကပ်ပြီး ညည်းတွားနေသံ တစ်ခုကြောင့်ကျနော် နိုးလာတယ်။ ရုတ်တရက် ဘယ်ရောက်ပြီး ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိဘူး။ သိတာက နှစ်ခုပဲ၊ ရင်ခွင်ထဲက နူးညံ့နွေးထွေးတဲ့ ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုရယ် ခါးအောက်ပိုင်းဆီက မနက်တိုင်း ဖြစ်နေကျ မာကျောတောင့်တင်းမှု တစ်ခုရယ်။ ဒါပေမယ့် ခုက မနက်မဟုတ်သေးဘူး။ အိပ်ရာဘေးက နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ လေးနာရီတောင် မထိုးသေးဘူး။ ပြီးတော့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ရောက်နေတာက ရည်းစားမဟုတ်သလို ညငှက်မလေး တစ်ယောက်လည်း မဟုတ်ဘူး။ ကျနော့်ညီမ ခမ်းစုမီ ။ အရင်း မဟုတ်ပေမယ့် (၇) နှစ် သမီးလောက်ကတည်းက ကျနော်နဲ့ မောင်နှမလို နေလာတဲ့ အဖေ့ ဒုတိယဇနီး အန်တီခမ်းဝါရဲ့ သမီးလေး။

လူကောင်သေးပေမယ့် လုံးဝန်းပြည့်တင်းတဲ့ ရင်သားလေးတွေက တီရှပ်မထူမပါး တစ်ထပ်ပဲခြားပြီး ကျနော့် ရင်ဘတ်နဲ့ ကပ်နေတယ်။ အေးလို့ထင်တယ်၊ ထိပ်ဖျားလေးနှစ်ခုက မာတောင်ပြီး ချွန်နေတာ အထိအတွေ့နဲ့ သိရတယ်။ သူ့ကို ငယ်ငယ်ကတည်းက ခဏခဏ ချီလည်း ချီဖူးတယ် ဖက်လည်း ဖက်ဖူးတယ်၊ ကြီးလာတဲ့ထိလည်း ဖက်လဲတကင်း နေတုန်းပဲ။ သူ တက္ကသိုလ် သွားတက်နေတဲ့ နှစ်နှစ်မှသာ ကျနော်နဲ့ နည်းနည်းစိမ်းသွားတာ။

ဒီလိုပူးကပ်မှုမျိုးက ကျနော်နဲ့ သူ့ကြားမှာ အဆန်းမဟုတ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလို သူနဲ့ထိရင် စိတ်တစ်မျိုးတစ်မည် ဖြစ်လာတာတော့ တစ်ခါမှ မကြုံဖူးဘူး။ ခုလည်း တဖြည်းဖြည်း ဒါငါ့ညီမပဲဆိုပြီး အသိဝင်လာတော့ ကိုယ့်ကောင်က ကျသွားပါတယ်။ စောစောက အရက်ရှိန်ရော သတိလွတ်သွားတာရော ပါမယ်ထင်တယ်။ သူ့ကို မနိုးအောင် အသာလေး တွန်းဖယ်ပြီး အိပ်ရာပေါ်က ထလိုက်တယ်။ စောင်အထူကြီးအောက်မှာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေလိုက်တာ ကလေးလေး ကျနေတာပဲ။ ခုလိုကျတော့ စောစောက စိတ်သောကတွေ မရှိတော့ဘဲ သူ့မျက်နှာ နုနုနယ်နယ်လေးက ကြည်လင်နေတယ်။

ဘာလို့လည်း မသိဘူး ကျနော် အိပ်ချင်စိတ်တွေ ပျောက်သွားတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်က လက်ကျန်အရက်ပုလင်းနဲ့ ဖန်ခွက် တစ်ခွက်ကို သွားယူပြီး ကုတင်ဘေးက စာကြည့်စားပွဲ မှာထိုင်ရင်း ဆက်သောက်နေလိုက်တယ်။

.............................................................

ညီမလေး (၂)

ကုတင်ဘေးက စာကြည့်စားပွဲမှာ သူ့ဘက်လှည့်ထိုင်ပြီး လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတဲ့ ဝီစကီခွက်ကို နည်းနည်းချင်း မျှင်းသောက်ရင်း သူအိပ်နေတာကို ကြည့်နေမိတယ်။ ငိုထားလို့ မျက်နှာလေးက မို့အစ်နေတာပဲ။ မျက်တောင် အရှည်ကြီးတွေက ကော့ပျံမနေဘဲ ခပ်စင်းစင်း။ ဖြူဝင်းနေတဲ့ သူ့မျက်နှာမှာ သွေးရောင်လွှမ်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးတွေက နုထွေးနေတယ်။

ပါးလေးတွေမှာ ဆံချည်မျှင်သွေးကြောစိမ်း ပြာပြာလေးတွေ မြင်နေရတယ်။ ပါးအို့လေးတွေက နီရဲနေတယ်။ စောင်အထူကြီးအောက်မှာ သူ့ခန္ဓာကိုယ် သေးသေးသွယ်သွယ်လေးဟာ ပျောက်နေတယ်။ ထိုင်ကြည့်နေရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျနော့်စိတ်ဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၃ နှစ် အချိန်က ဒီလိုညမျိုး တစ်ညဆီကို ခရီးနှင်သွားတယ်။

အဲဒီညက အန်တီခမ်းဝါ ကျနော်တို့အိမ်ကို ပြောင်းလာပြီးရင် ပထမဆုံး ဒီအိမ်မှာ အိပ်တဲ့ည။ အဖေဟာ အမေဆုံးကတည်းက နောက်အိမ်ထောင်မပြုဘဲ နေလာလိုက်တာ ကျနော့်အသက် ၁၆ နှစ်လည်းရောက်ရော မုဆိုးမ အန်တီခမ်းဝါနဲ့ အကြောင်းပါတယ်။ အသက် ၃၅ နှစ်ဝန်းကျင် မုဆိုးမသာဖြစ်တာ အန်တီခမ်းဝါက ချောတယ်။ အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့် ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် ရှမ်းတရုတ်မ။ ရင်တွေ တင်တွေ ကြီးပြီး ရုပ်ကလည်း ကျနော့်ဦးလေးတွေ အပြောအရဆိုရင် နှုတ်ခမ်းမွေးရေးရေး၊ နှုတ်ခမ်းထူထူနဲ့ တဏှာရမ္မက်ထန်မယ့်ရုပ်တဲ့။

ဟုတ်လည်း ဟုတ်ပုံရတယ်။ အဖေနဲ့ လက်ထပ်မယ်၊ ဒီအိမ်ကို ပြောင်းလာမယ်ဆိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်အိပ်မယ့် မင်္ဂလာအခန်းအပြင် သူ့သမီးလေးအတွက်အခန်းကို သတ်သတ်ပြင်တယ်။ အနှောင့်အယှက် လိုချင်ပုံ မရဘူး။ သူ့မှာ ခမ်းစုမီဆိုတဲ့ ၇ နှစ်အရွယ် သမီးလေးတစ်ယောက် ပါလာတာ။ သူလေးက သူ့အမေလို မထွားဘဲ သေးသေး ကွေးကွေးလေး။ ၇ နှစ်နဲ့ကို ကျောလယ်အထိ အရှည်ထားထားတဲ့ ဆံပင်ညိုညို ပျော့ပျော့လေးတွေနဲ့၊ မျက်တောင်ရှည်ရှည်စင်းစင်းလေးတွေနဲ့ မျက်လုံးညိုညိုရွဲရွဲကြီးတွေနဲ့၊ နှုတ်ခမ်းပန်းနုရောင်လေးတွေနဲ့ အရုပ်မလေးနဲ့တူတယ်။

အဲဒီနေ့က အိမ်ရောက်လာတော့ သူ့အတွက် ပြင်ပေးထားတဲ့ ချယ်ရီပန်းပုံ နံရံကပ်စက္ကူတွေနဲ့ ပန်းရောင် Princess အိပ်ရာလေးနဲ့ အရုပ်အသစ်တွေကိုကြည့်ပြီး ပျော်နေပုံရတယ်။ Teddy bear အညိုလေးကို သူအကြိုက်ဆုံးပဲ။ လက်ထဲကကို မချဘူး။ ညကျရင် ဒီအခန်းထဲမှာ သူတစ်ယောက်တည်း ခွဲအိပ်ရတော့မှာကို နည်းနည်းလေးမှ သိရှာပုံမပေါ်ဘူး။

အဖေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုတာကို ကန့်ကွက်စရာလည်းမရှိ၊ မိထွေးကို လိုလားတယ် မလိုလားဘူးလည်း မရှိပေမယ့် လူသစ်တွေ ရောက်လာခါစဆိုတော့ စိတ်ကျဉ်းကျပ်တာတော့ အမှန်ပဲ။ မိုးကလည်း တစိမ့်စိမ့် ရွာနေတော့ အပြင်ထွက်လို့ မကောင်းဘူး။ အဲဒါနဲ့ ညနေခင်းကတည်းက အခန်းအောင်းနေမိတယ်။ တဖြည်းဖြည်း ညဉ့်နက်လာတော့ ဘာမှလုပ်စရာ မရှိပေမယ့် အိပ်လည်းမပျော်ဘူး။ မိုးတွေသည်းပြီး လျှပ်စီးတွေ မိုးကြိုးတွေပါ ပါလာတော့ ပိုပြီးနိုးနိုးကြားကြားဖြစ်လာတယ်။ အိပ်လို့ကိုမရတော့တာ။

တစ်ယောက်တည်း အခန်း ခွဲအိပ်နေရတဲ့ ကလေးမကိုပါ ကြောက်နေမလား စိတ်ပူမိတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အမေတောင် စိတ်ချလက်ချ ထားထားတာဆိုတော့ ကိုယ်ကအထူးတလည် စိတ်ပူစရာ မလိုပါဘူးလေ လို့တွေးလိုက်တယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ စေ့ထားတဲ့ ကျနော့်အခန်းတံခါးက တဖြည်းဖြည်း ပွင့်လာတာကို အိပ်ရာထဲက လှမ်းမြင်ရတယ်။ ဝင်လာတာကတော့ မွေးပွ ပဂျားမား ဝတ်စုံလေး ဝတ်ထားပြီး လက်ထဲမှာ တက်ဒီရုပ်လေးကို တွဲလောင်းဆွဲထားတဲ့ ခမ်းစုမီ။ ဆံပင်ညိုညိုလေးတွေ ဝဲဖြာကျနေတဲ့ မျက်နှာနုနုလေးက ငိုမဲ့မဲ့။ ကျနော့် ကုတင်ခြေရင်းအထိ လျှောက်လာပြီး ဘာမှမပြောဘဲ ဒီအတိုင်းလေးရပ်နေတယ်။ ကျနော် ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး သူ့ပခုံးလေးနှစ်ဘက်ကို ကိုင်ပြီး ငုံ့မေးလိုက်တယ်။

“ ညီမလေး၊ ဘာဖြစ်လာတာလဲ။ ကြောက်လို့လား။”

ကျနော့်ကို မျက်လုံးဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေရင်း တဖြည်းဖြည်း မျက်ရည်တွေ လည်လာပြီး တိမ်ဝင်နေတဲ့ အသံသေးသေးလေးနဲ့ ဖြေတယ်။

“ မိုးကြိုးတွေပစ်တာ မီကြောက်တယ်။ မေမေတို့အခန်းကို သွားတော့ တံခါးပိတ်ထားတယ်၊ ခေါ်လို့လည်း မရဘူး။”

ပြောပြီး မျက်ရည်တွေက ပါးပေါ်ကို ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာတယ်။ ကျနော် သူ့အမေကို တော်တော် စိတ်တိုသွားတယ်။ ကလေးက အသက်မငယ်တော့တာမို့ နောက်ယောကျ်ားယူတဲ့အခါ အခန်းခွဲသိပ်တာကို အပြစ်မတင်ပေမယ့် အနည်းဆုံး ကိုယ့်ကလေး ဘာဖြစ်နေလည်းတော့ မကြာမကြာ လာကြည့်သင့်တာပေါ့။

ကျနော် သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး မျက်ရည်တွေကို လက်နဲ့ သုတ်ပေးလိုက်တယ်။ မျှော်လင့်မထားဘဲ သူက ကျနော့်ပခုံးပေါ် မှောက်ချလိုက်ပြီး လက်သေးသေးလေးနှစ်ဘက်နဲ့ ကျနော့်ကျောကို သိုင်းဖက်ထားပြီး ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုတော့တာပဲ။ ပခုံးပေါ်မှာ မျက်ရည်နွေးနွေးတွေ စိုလာတဲ့ ခံစားချက်က တမျိုးကြီးပဲ။

ကျနော့်အသက် ငါးနှစ်လောက်မှာ အမေဆုံးသွားကတည်းက ဘယ်လို နွေးထွေးကြင်နာမှုမျိုးနဲ့မှ အကျွမ်းတဝင် မရှိတဲ့ ကျနော်ဟာ မချော့တတ်ဘူး။ သူ့ကိုယ်လုံး သေးသေးလေးကိုပဲ အသာအယာ ပြန်ဖက်ထားပြီး ကျောလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ခဏနေတော့ သူ့ရှိုက်သံက တဖြည်းဖြည်း တိုးလာပြီး အကြိမ်ရေ ကျဲလာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ တစ်ခွန်းမှ မချော့လိုက်ရဘဲ သူအငို တိတ်သွားတယ်။ အဲဒီအခါကျမှ သူ့ကို အိပ်ရာပေါ် ခေါ်တင်ပြီး ကျနော့်ဘေးမှာ သိပ်ထားလိုက်တယ်။

သူ့ဘက်ကို စောင်းအိပ်ပြီး ခေါင်းလေးကို နည်းနည်းပွတ်ပေးလိုက်တော့ ကြောင်ပေါက်စလေးလို ချက်ချင်းပဲ မျက်တောင်စင်းလာတယ်။ ခဏနေတော့ သူအိပ်သွားပြီး ကျနော့်ဘက်ကို လှိမ့်လာတယ်။ လက်မောင်းပေါ် တင်သိပ်ထားပြီး စောင်အကြီးကြီးကို နှစ်ယောက်လုံး လုံအောင် ခြုံထားလိုက်တယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက နွေးနွေးအလုံးလေးရဲ့ အထိအတွေ့ဟာ ထူးဆန်းတဲ့ ခံစားချက်ကိုပေးတယ်။

ကျနော့်ကြောင့် ဒီကလေးလေး အငိုတိတ်သွားတာရယ်၊ စောစောက သူခံစားခဲ့ရတဲ့ ကြောက်လန့်မှုတွေ မရှိတော့ဘဲ ကျနော့်အိပ်ရာပေါ်မှာ စိတ်ချလက်ချ အိပ်ပျော်သွားတာရယ်ဟာ အရမ်းကျေနပ်စရာကောင်းတဲ့ ခံစားချက်ပဲ။ ကျနော့်အသက် ၁၆ နှစ်အထိ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အထီးကျန်မှုတွေ၊ မိခင်မဲ့ဘဝရဲ့ တခြားသူတွေနားမလည်နိုင်တဲ့ ခါးသီးမှုတွေဟာ အဲဒီအချိန်ကစပြီး ခမ်းစုမီ ဆိုတဲ့ ကလေးမလေး တစ်ယောက်ကြောင့် သက်သာလာခဲ့တယ်။

မိုးမလင်းခင်မှာ သူ့ကိုချီပြီး သူ့အိပ်ရာထဲ ပြန်ပို့ထားလိုက်တယ်။ မနက်ကျတော့ သူ့အမေ ဒေါ်ခမ်းဝါဟာ ညက သူ့သမီးဘာဖြစ်ခဲ့မှန်း စိတ်တောင်ကူးမိပုံ မရပါဘူး။ ဒီကလေးကို ဝတ္တရားရှိတဲ့အလျောက်ထက်ပိုပြီး ချစ်ပုံလည်းမရဘူး။ ယောကျ်ားသေကတည်းက ဆုံးရှုံးခဲ့တဲ့ လိင်မှုဘဝ ပြန်ရပြီး အဖေ့ရဲ့စည်းစိမ်တွေနဲ့ ပေါင်းလိုက်တဲ့အခါ အရာရာသာယာစိုပြည်လာတဲ့ သူ့ဘဝကိုပဲ ပျော်ပျော်ကြီး ခံစားနေပုံရတယ်။ အဲဒါတွေကြည့်ပြီး ဒီကလေးဘာလို့ နှုတ်နည်းနေတယ်၊ ဘာလို့ အလိုလိုနေရင်း အားငယ်တဲ့ ပုံလေးပေါက်လာတယ်ဆိုတာ ကျနော်နားလည်လာမိတယ်။

အဲဒီတစ်ညကစပြီး ကျနော့်ဘဝထဲကို ခမ်းစုမီ ဝင်လာခဲ့တော့တာပဲ။ နောက်ရက်တွေလည်း သူကြောက်တဲ့အချိန် ကျနော့်အခန်းကို လာအိပ်တယ်။ ကျနော်ကလည်း သူလာချင်တဲ့အချိန် လာနိုင်အောင် ဘယ်တော့မှ လော့ခ်ချမထားဘူး။ နေ့ခင်းတွေဆိုရင် သူက ကျောင်းသွားရတယ်။ ကျနော်ကတော့ ဆယ်တန်း အောင်စာရင်း စောင့်နေတုန်းမို့ မသွားရဘူး။ သူကျောင်းကပြန်လာရင် ကျနော့်ကို တန်းရှာတာပဲ။

ဘယ်က တတ်လာသလဲ မသိဘူး၊ ကျနော့်ကို ကိုကိုလို့ ခေါ်တယ်။ သူ့ကိုယ်သူတော့ သမီးကလို့ မပြောတတ်ဘူး၊ သူ့အမေခေါ်တဲ့အတိုင်း မီကလေ၊ မီကလေနဲ့ ထည့်ထည့်ပြောတယ်။ ညနေခင်းတွေဆို တစ်ခါတစ်ခါ ကျနော့်ရဲ့ DT ဆိုက်ကယ်နဲ့ ဆိုက်ကယ်စီး ထွက်ကြတယ်။ ဟိုင်းဝေးလမ်းအတိုင်း မြို့ပြင်ထိ စီးသွား၊ လယ်ကွင်းအစပ်တစ်ခုမှာရပ်ပြီး နှစ်ယောက်သား နေလုံးကြီးဝင်သွားတာကို ထိုင်ကြည့်ရတာ သူအရမ်းသဘောကျတာ။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အသက်အရွယ်မတူပေမယ့် အထီးကျန်နေတဲ့ ဒီကလေးတစ်ယောက်နဲ့ ဒီလူငယ်လေးတစ်ယောက်ရဲ့ သံယောဇဉ်ဟာ တိုးလာတယ်။ ကျနော် အစက ဒီအိမ်ဒီပတ်ဝန်းကျင်မှာ မနေချင်လို့ တက္ကသိုလ်ကို မန္တလေးမှာ တက်ဖို့ စဉ်းစားထားရာက အဓိကသူ့ကြောင့်ပဲ တောင်ကြီးတက္ကသိုလ်က ရိုးရိုးမေဂျာတစ်ခုကို ရွေးလိုက်တယ်။ ကျနော်ကျောင်းပြီးတဲ့ အချိန်မှာ သူ့အသက်က ၁၁ နှစ်။

အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော့် သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်က စင်္ကာပူကို ထွက်ပြီး အလုပ်လုပ်ဖို့ စီစဉ်ကြတယ်။ ကျနော်လည်း သူ့ကို မခွဲချင်ပေမယ့် အဖေနဲ့ ဆက်ဆံရေးဟာ အဲဒီအချိန်မှာ တော်တော်အေးစက်ရုံမကဘူး နားလည်မှုတွေ လွဲတတ်ကြတဲ့ အခြေအနေမျိုးကို ရောက်နေတယ်။ ဒီနေ့စဉ်ဘဝထဲမှာ တော်တော် မွန်းကျပ်လာတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နှစ်နှစ်တန်သည် သုံးနှစ်တန်သည်တော့ ဒီပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ ဝေးတဲ့နေရာမှာ ကိုယ့်ဘဝကိုယ် ရုန်းကန်ကြည့်ချင်မိတယ်။

သူကလည်း ဒါတွေကို နားမလည်ပေမယ့် မြင်နေကြားနေရတာကို ခံစားမိပုံပေါ်တယ်။ တစ်ညမှာ ကျနော့်အခန်းထဲကို လာပြီး အကြာကြီး ဘာမှမပြောပဲ ထိုင်နေတယ်။ တော်တော်ကြီး ကြာတော့မှ စကားတစ်ခွန်းပြောတယ်။ ကိုကိုသွားပါ၊ မီ့ဖို့ အရုပ်တွေအများကြီးဝယ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တဲ့။ ကလေးလုပ်ပြီး သိတတ်လွန်းတဲ့ သူ့ကို သနားစိတ်နဲ့ ကျနော်ဖက်ထားမိတယ်။ ငိုမလားထင်ပေမယ့် သူမငိုဘူး။

ဒါနဲ့ပဲ ကျနော် စင်္ကာပူထွက်ဖြစ်ပြီး အဲဒီမှာငါးနှစ် လောက် အဖေ့ အထောက်အပံ့ မယူဘဲ အလုပ်လုပ်ပြီး ဘဝကို ရုန်းကန်ခဲ့တယ်။

..............................................................

ညီမလေး (၃)

စင်္ကာပူရောက်ခါစက ညီမလေး ခမ်းစုမီကို တအားသတိရတာပဲ။ အလုပ်ပင်ပန်း၊ အစားအသောက်ဆင်းရဲ၊ သူငယ်ချင်း သုံးယောက်သွားတာ အလုပ်က တစ်ယောက် တစ်နေရာဆိုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်းကလည်း မရှိနဲ့။ ပြီးတော့ သူ့ကို တစ်ယောက်တည်း ထားခဲ့ရတယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့်လည်း အပြစ်ရှိသလို ခံစားရတယ်။ သူ့အမေ ဒေါ်ခမ်းဝါဟာ သူ့ကို မချစ်တာတော့ မဟုတ်ပေမယ့် သိပ်လည်း သံယောဇဉ် မရှိလှဘူး။ အဖေ့ပိုက်ဆံတွေနဲ့ လိုချင်တာအကုန်ဝယ်ပေးပေမယ့် ထိန်းကျောင်းယုယဖို့ သူ့မှာ စိတ်ကူးလည်းမရှိ အချိန်လည်းမရှိဘူး။

အဖေ့နားကပ်ဖို့ရယ်၊ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ သွားလာ စားသောက် ပျော်ပါးဖို့ရယ်၊ သူ့ကိုယ်သူ လှအောင် ပြင်ဆင်ခြယ်သဖို့ရယ်ပဲ စိတ်ကူးရှိတယ်။ အဲဒါကြောင့်လည်း သူ့သမီးက ကျနော်နဲ့ အနေများတဲ့ အပေါ် ဘာမှ ငြိုငြင်တာ ပိတ်ပင်တာ မရှိတဲ့အပြင် သူအထိန်းရလွတ်လို့ စိတ်အေးလက်အေးတောင် ဖြစ်နေတဲ့ပုံပဲ။

ဒါပေမယ့် ကျနော်ထွက်လာတာလည်း ကောင်းတော့ ကောင်းပါတယ်။ ကျနော်နဲ့ ခမ်းစုမီရဲ့ ဆက်ဆံရေးဟာ ကျနော့်အတွက်တော့ ခြောက်ကပ်နေတဲ့ ဒီအိမ် ဒီပတ်ဝန်းကျင်ကို သာယာစိုပြေစေပေမယ့် သူ့အတွက်က မကောင်းဘူး။ နဂိုကတည်းက စကားနည်းတဲ့သူ့မှာ ကလေးသဘာဝ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဆော့ကစား မုန့်စား အိမ်လည်သွားတာမျိုးကို မရှိတော့ဘူး။

ကျောင်းပြန်လာရင် စာလုပ်ရင်လုပ်၊ မလုပ်ရင် ကျနော်နဲ့ နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ဆိုက်ကယ်ထွက်စီး၊ ကားလျှောက်မောင်း၊ TV ကြည့်၊ ကျနော်ကဝတ္ထုဖတ်ရင်သူက ကာတွန်းတစ်အုပ်ဖတ်၊ တိုက်ခေါင်မိုးပေါ်တက်ပြီး ကြယ်တွေကြည့်၊ အဲလိုဟာတွေပဲ လုပ်ပြီး တစ်နေ့တစ်နေ့ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ အဆက်အသွယ် ဖြတ်နေကြတာ။ ကျနော်လည်း သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဆုံတယ်ဆိုတာ တစ်ပတ်တစ်ခါ နှစ်ပတ်တစ်ခါပဲ။

အဲလိုနေ့တွေဆို သူက အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်းကုပ်ပြီး ဘာတွေလုပ်နေမှန်း မသိဘူး။ အိမ်ကလူတွေ TV ကြည့် မုန့်စား စကားပြောကြတဲ့ ဧည့်ခန်းဆိုတာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အနားတောင်မသီတဲ့နေရာ။ ကလေးတစ်ယောက်အတွက် ဒီလိုသီးခြားဖြစ်နေတဲ့ ဘဝဟာ ခြောက်ကပ်လွန်းတယ်။ ကျနော်မရှိရင် အနည်းဆုံး ကျောင်းက သက်တူရွယ်တူ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပေါင်းပြီး သူ့ဘဝလေး တခြားကလေးတွေလို ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာမယ် ထင်တာပဲ။

အစပိုင်းမှာ တစ်ပတ်တစ်ခါ မှန်မှန် ဖုန်းဆက်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူက စကားဟက်ဟက်ပက်ပက် မပြောဘူး။ ကျနော်က စိတ်ကောက်နေတယ်ထင်တာ။ ဒါပေမယ့် တစ်ရက်မှာ သူကပြောတယ်။

“ ကိုကိုနဲ့ တွေ့ရမှာလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့ စကားမပြောချင်ဘူး။ ပြောပြီးရင် ကိုကို့ကို ပိုသတိရတယ်” တဲ့။

အဲဒါပြောပြီးတော့ သူရှိုက်ကြီးတငင် ငိုပါလေရော။ ကျနော် သွားတုန်းကတောင် မငိုခဲ့တဲ့ ကလေးက အခု ငိုနေတယ်။ ကျနော်လည်း ဖုန်းကိုင်ထားရင်း မျက်ရည်တွေ ကျလာတယ်။ အဲဒီညက အရက်မူးအောင် သောက်မိတယ်။ အဲဒီနောက်ပိုင်း အကြောင်းမရှိဘဲ အိမ်ကို ဖုန်းမဆက်ဖြစ်တော့ဘူး။

အလုပ်က အစပိုင်းမှာ တော်တော်အဆင်မပြေဘူး။ မေဂျာတစ်ခုနဲ့ ဘွဲ့ရထားတာကလွဲပြီး တခြားဘာကျွမ်းကျင်မှုမှ မရှိတဲ့ ကျနော့်အတွက် ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ လခနည်း အောက်ခြေသိမ်း အလုပ်ပဲရတယ်။ အဲဒါနဲ့ နောက်အလုပ်တစ်ခု ပြောင်းရတယ်။ ပြောင်းတဲ့အလုပ်မှာ သူဌေးနဲ့ အမှတ်မထင် ရင်းနှီးသွားတာကနေပြီး အခြေအနေတွေက အကောင်းဘက်ကိုရောက်လာတယ်။ အသစ်တွေ သင်ယူခွင့်လည်းရတယ်။ လုပ်ငန်းသဘော သဘာဝတွေလည်း နားလည်လာတယ်။

ဒီကို ရောက်တာ နှစ်နှစ်ပြည့်တဲ့ အချိန်မှာ နေသားထိုင်သားကျပြီး ဘဝက တော်တော်အဆင်ပြေလာတယ်။ ငွေပြန်ပို့စရာလည်း မလိုတဲ့အတွက် စုနိုင်ဆောင်းနိုင်တဲ့ အခြေအနေမျိုးကိုတောင် ရောက်လာတယ်။ အဲဒီလို ဘဝအခြေကျစပြုလာတဲ့အချိန်မှာ အေမီနဲ့ ကျနော်ဆုံကြတာပဲ။

အေမီနဲ့ ဇာတ်လမ်း ဘယ်လိုစသလဲ ဆိုရင် အိပ်ရာထဲက စတယ်လို့ ပြောရမှာ။ ပုံမှန် အများသူငါလိုတစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် အစဉ်လိုက်သွားပြီး အိပ်ရာထဲရောက်တာနဲ့ ဇာတ်သိမ်းတာမျိုး မဟုတ်ဘူး။ Casual sex လို့ခေါ်တဲ့ ထသွားထလာ စိတ်ပြေရုံအတူနေတာကနေ သံယောဇဉ်တွယ်တဲ့ အပိုင်းကို ရောက်သွားတာ။

အဲဒီကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ရင် ကျနော်က အစိမ်းသက်သက် မဟုတ်ပေမယ့် ရည်းစားဆိုပြီး သတ်သတ်မှတ်မှတ် တစ်ခါမှ မထားခဲ့ဖူးဘူး။ တောင်ကြီးမှာတုန်းက လေးငါးခြောက်ကြိမ် အပြင်မှာ အတွေ့အကြုံရှိခဲ့တယ်။ ဒီရောက်တော့ နှစ်နှစ်တာ ကာလအတွင်းမှာ casual sex တွေအတိုင်းအတာ တစ်ခုထိတော့ လုပ်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ကြုံဖူးသမျှထဲမှာ အေမီ့လို ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့မိန်းကလေးမျိုး တစ်ယောက်မှ မပါတာ အမှန်ပဲ။

အေမီလို့သာခေါ်တာ တကယ်တမ်းကျ သူကကျနော့်ထက် ၄ နှစ်လောက်ကြီးတယ်။ အစက စင်္ဂပိုးရီးယန်းထင်တာ တကယ်တော့ ကျိုင်းတုံဘက်က ထိုင်းဗမာ ကပြား ဖြစ်နေတယ်။ ဒီမှာအနေကြာနေတာ။ အရပ် ၅ ပေ ၅၊ ကိုယ်လုံးက J Lo တို့လို ကိုယ်လုံးမျိုး။ နှုတ်ခမ်းထူထူ၊ မျက်လုံးလှလှနဲ့ အသားက ဖြူတာထက် ရွှေရောင်သန်းပြီး ဝင်းမွတ်နေတာ။ ကျနော်တို့ ရုံးနဲ့ အဆက်အစပ်ရှိတဲ့ လုပ်ငန်းတစ်ခုက မန်နေဂျာ။ ဒီလိုပဲ ပြောဆိုဆက်ဆံနေကျဆိုတော့ ခင်သာမခင်တာ ရင်းနှီးနေတာကြာပြီ။

တစ်ရုံးလုံးကကောင်တွေကလည်း အေမီလာပြီဆိုရင် သူ့ပစ္စည်းတွေကို အပြိုင်အဆိုင် ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ကြည့်ကြငမ်းကြတာချည်းပဲ။ ပေါ်တင်တော့ မကြည့်ရဲဘူး။ ကျနော်နဲ့ စကားပြောရတာ အများဆုံးဆိုတော့ တချို့ကောင်တွေက ကျနော့်ကို အားကျလိုက်တာ ဘာညာစကြတယ်။

တစ်ရက် သူဌေးရုံးခန်းထဲမှာ အလုပ်ကိစ္စပြောနေကြတယ်။ သူဌေးက မရှိဘူး၊ တခြားဧည့်သည်တစ်ယောက်နဲ့ နေ့လည်စာထွက်စားနေတယ်။ ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့် အေမီက ထပြောလိုက်တယ်။

“ တာရာ၊ မင်းဒီည အစ်မနဲ့ ညစာ အတူတူ လိုက်စားပါ့လား” တဲ့။

ကျနော် အံ့သြသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့လိုမိန်းမလှလှ တစ်ယောက်နဲ့ ညစာထွက်မစားချင်စရာ ဘာအကြောင်းမှ မရှိဘူး။ အဲဒါနဲ့ စားဖြစ်ကြတယ်။ သူက လည်ပင်းဟိုက်ဟိုက်နဲ့ ဒူးအထက်နားလောက်ထိရှည်တဲ့ ပွင့်ရိုက်ဂါဝန်လေးဝတ်လာတယ်။ ညစာစားတဲ့ တစ်လျှောက်လုံး ဂါဝန်လည်ပင်းထဲကနေ သူ့ရဲ့ ရင်သားထွားထွားတွေကို ဖျတ်ခနဲ ဖျတ်ခနဲ မြင်နေရတယ်။

ညစာစားပြီးတော့ ဘားတစ်ခုကို ရောက်သွားတယ်။ ကျနော်က ဘီယာပဲသောက်တယ်။ သူက မာဂရီတာ တစ်ခွက် မှာသောက်တယ်။ သောက်ရင်းနဲ့ စကားပြောဖြစ်တယ်။ အဲဒီအခါမှ သူ့အကြောင်းကိုသိရတာပဲ။

သူ့မှာ လေးနှစ်လောက် တွဲလာတဲ့ ရည်းစားရှိတယ်။ ရွယ်တူပဲ။ အဲဒီလူက မြန်မာမဟုတ်ဘူး။ ထိုင်း။ နောက်ပိုင်း သူကဒီမှာ အလုပ်အကိုင် အဆင်မပြေဘူး။ ထိုင်းနိုင်ငံကို ပြန်ချင်တယ်။ အေမီ့ကိုပါ ခေါ်တယ်။ အေမီက လက်ရှိအချိန်မှာ အလုပ်အဆင်ပြေနေတယ်၊ ဝင်ငွေလည်း ကောင်းနေတယ်ဆိုတော့ မလိုက်နိုင်သေးဘူး။ အဲဒါနဲ့ပဲ ရန်ဖြစ်ပြီးကွဲကြတယ်။

ခု အဲဒီလူက ဟိုမှာ မိန်းမယူတော့မယ်။ အေမီက သူ့ကို မေ့နိုင်အောင် ရည်းစားထပ်ထားဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမယ့်ဘယ်သူ့ကိုမှ ကြိုက်လို့မရဘူး၊ ယုံလို့လည်းမရတော့ဘူး။ နောက်ဆုံး သူ့ခံစားချက်တွေကို ထွက်ပေါက်ပေးဖို့ casual sex ကိုစမ်းကြည့်မယ်လို့စိတ်ကူးတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ လူသိထဲက သူလည်းသဘောကျနိုင်ပြီး ရည်းစားလည်းမရှိတဲ့ ကျနော့်ကို ရွေးလိုက်တာပဲ။

သူ့ရဲ့ ပွင့်လင်းလွန်းတဲ့ စကားအဆုံးမှာ ကျနော် အံ့သြပြီး ဘာမှမပြောနိုင်အောင် ဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒါကို သူက အဓိပ္ပါယ်ကောက် လွဲသွားပုံရတယ်။

“ တာရာ အစ်မကို စိတ်မဝင်စားဘူးဆိုလည်း အစ်မနားလည်ပေးနိုင်ပါတယ်။ အားနာစရာ မလိုဘူး။”

“ မဟုတ်ဘူး မအေမီ၊ အစ်မလိုလှတဲ့ မိန်းကလေးကို ဘယ်သူက စိတ်မဝင်စားဘဲ နေမှာလဲ။ ကျနော် ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိလို့ပါ။”

သူက ကော့တေးခွက်ကို ကောက်မော့ပြီး သက်ပြင်းလေးချတယ်။ နောက်တစ်ခွက် ထပ်မှာတယ်။ ကျနော်က ဘီယာလောက်နဲ့ မရတော့ဘူး။ ဒီအခြေအနေကို ရင်ဆိုင်ဖို့ ပိုပြင်းတဲ့ဟာနဲ့မှရမယ်။ အဲဒါကြောင့် စကော့ချ်တူးပက် မှာလိုက်တယ်။

နောက်တစ်နာရီလောက်ကျတော့ ကျနော်ရော သူရော အတော်အသင့် မူးနေပြီ။ ဘားထဲက ထွက်လာပြီး Taxi တစီးတားတယ်။ သူ့အခန်းကို ရောက်သွားကြတယ်။ ဆံနွယ်အခွေခွေ အလိပ်လိပ်တွေဘောင်ခတ်ထားတဲ့ အရက်မူးနေတဲ့ မိန်းမလှတစ်ယောက်ရဲ့ ရီဝေဝေ မျက်နှာလေးဟာ ညအိပ်မီးရောင်အောက်မှာ အရမ်းကို နမ်းချင်စရာကောင်းတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကျနော်သူ့ကို ခေါင်းလေးဆွဲမော့ပြီး နှုတ်ခမ်းထူထူ ရဲရဲလေးတွေကို အပေါ်အောက်တလှည့်စီစုပ်ပြီး တမေ့တမော နမ်းပစ်လိုက်တယ်။

....................................................................

ညီမလေး (၄)

သူ့မျက်နှာပေါ် ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင် အခွေအလိပ်တွေကို လက်နဲ့သပ်ဖယ်ပြီး နှုတ်ခမ်းနီနီထွေးထွေးလေးတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ စောစောက သောက်ထားတဲ့ မာဂရီတာ ထဲက သံပရာနံ့ရယ် နှုတ်ခမ်းနီနံ့ရယ် ပေါင်းပြီး ထွက်လာတဲ့ အနံ့လေးနဲ့အတူ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေက နူးညံ့ပြီး စိုစွတ်ပူနွေးနေတယ်။ အပေါ်နှုတ်ခမ်းနဲ့အောက်နှုတ်ခမ်းကို တလှည့်စီစုပ်ယူပြီးနမ်းနေရင်း လျှာချင်းထိတဲ့အချိန်မှာ သူ့လျှာကလေးရဲ့ အထိအတွေ့က ပါးလှပ်ချောမွတ်နေတယ်။

အကြာကြီး နမ်းနေကြရင်း ညာလက်က သူ့ခေါင်းကလေးကိုထိန်းကိုင်ပြီး ဘယ်လက်က ပွင့်ရိုက်ဂါဝန်လေးရဲ့အပေါ်ကနေ သူ့ရင်သားတစ်ဖက်ကို အုပ်ကိုင်မိတယ်။ ခပ်သာသာလေး ညှစ်နေရင်း ဆက်နမ်းနေတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးအသက်ရှူသံတွေပိုမြန်လာတယ်။ သူ့လက်တွေက ကျနော့်နောက်ကျောကို တင်းတင်းဖက်ထားတယ်။

နို့တစ်ဖက်ကို အပေါ်က ဆုပ်နယ်နေရင်း အားမရတော့ဘူး။ နမ်းတာကိုရပ်ပြီး သူ့ဂါဝန်လည်ပင်းထဲကို လက်နှိုက်လိုက်တယ်။ နူးညံ့အိစက်ပြီး လုံးဝန်းတဲ့နို့ကလေးနဲ့ နို့သီးခေါင်း မာမာတင်းတင်းလေးကို စမ်းမိတယ်။ အပေါ်ကို အုံလိုက်ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ အင်္ကျီလည်ပင်းပေါက်ကို ကျော်ပြီးထွက်လာတယ်။ နောက်တစ်ဖက်ကို ပါ နှိုက်ပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ အင်္ကျီလည်ပင်းပေါက်နဲ့ခံပြီး ပင့်တင်ထားသလိုဖြစ်နေလို့ နကိုကတည်းက ခပ်ကြီးကြီးဖြစ်တဲ့ နို့နှစ်ဖက်က ပြူးထွက်နေတယ်။ နီညိုရောင်နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ထောင်နေတယ်။

သူ့ကို ဆိုဖာပေါ် ခပ်သာသာတွန်းပြီးထိုင်ခိုင်းရင်း သူ့ရှေ့မှာရပ်ပြီး နို့နှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်ဆုပ်နယ်ပေးနေတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်ညိုးနဲ့ လက်မညှပ်ပြီးခြေပေးတယ်။ တွေ့ဖူးတဲ့ တချို့ကောင်မလေးတွေက နို့ကိုင်တာကိုကြိုက်ပေမယ့် တချို့က သိပ်ပြီး အထူးတလည်ကြိုက်ပုံမရဘူး။ ဒါပေမယ့် အေမီကတော့ တော်တော်ကြိုက်တဲ့ပုံရှိတယ်။ မျက်စိလေးကိုမှိတ်၊ နှုတ်ခမ်းလေးကိုကိုက်ပြီးခေါင်းကို နောက်လှန်ထားရင်း အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေတယ်။ ရွှေရောင်ဝင်းဖန့်နေတဲ့သူ့မျက်နှာလေးဟာ ရမ္မက်သွေးနဲ့ နီမြန်းနေတယ်။

ကျနော်လည်း ဒီလောက်လှတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ နို့ထွားထွားတွေကို စိတ်ရှိတိုင်း အားရပါးရကိုင်နေရတဲ့အချိန်မှာ အောက်ကကောင်က အငြိမ်မနေနိုင်တော့ဘူး။ ဂျင်းဘောင်းဘီထဲမှာ မာတောင်ထလာတာ အရမ်းကိုတင်းကျပ်လာတယ်။ လက်နှစ်ဘက်ကို သူ့နို့ကခဏခွာရင်း ဂျင်းဘောင်းဘီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပြီး ဘောင်းဘီကို အောက်လျှောချလိုက်တယ်။ အောက်က စပီဒို ကိုပါလျှောချလိုက်တော့မှပဲ ကိုယ့်ကောင်က လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပါးပျဉ်းထောင်ထလာတော့တယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ နူးညံ့တဲ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ကျနော့်လက်တွေကိုဆွဲယူပြီး နို့တွေပေါ် ပြန်တင်လိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း အလိုက်သင့်ပြန်ကိုင်လိုက်တုန်းမှာပဲ အဲဒီလက်ကလေးတွေက ကျနော့်လိင်တံကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မထင်မှတ်ဘဲ ခေါင်းကိုငုံ့ပြီး ထိပ်ဖူးကိုလျှာလေးနဲ့ပတ်သိမ်းပြီး ပါးစပ်ထဲငုံလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်က အတံချောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ကျန်တဲ့တဖက်က ဥတွေကို သာသာလေးဆုပ်နယ်ပေးနေတယ်။ ပြီးတော့တဖြည်းဖြည်း အရင်းအထိရောက်အောင် ငုံလိုက်တယ်။ ကျနော့်အတံထိပ်ဖူးက သူ့လည်ချောင်းဝထိတောင်သွားထောက်နေတယ်။ ပြီးတော့ သူက ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် စုပ်ပေးတယ်။

နတ်စည်းစိမ်ဆိုတာ ဒါမျိုးလားလို့ကိုတွေးလိုက်မိတယ်။ သူ့ပါးစပ်နွေးနွေးလေးထဲမှာ စုပ်တာကို ခံနေရင်း နို့နှစ်ဖက်ကိုလည်း စုံကိုင်နေရတယ်။ နူးညံ့တဲ့နို့လေးတွေဟာ ကျနော့်လက်ထဲမှာ ပုံသွင်းရွှံ့စေးလိုပဲ။ တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ စုပ်ပေးနေရင်း တဖြည်းဖြည်း ပိုမြန်ပြီး ပိုအားပါလာတယ်။ ကျနော်လည်း သူ့နို့တွေကို ပိုပြီးဖျစ်ညှစ်မိတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက်မှာ နို့သီးခေါင်းလေးကို ညှပ်ချေလိုက်ရင် သူက လွှတ်ခနဲအော်တယ်။ ကျနော်ကိုင်နေတာ သူနာတော့နာမှာ။

ဒါပေမယ့် မလွှတ်ခိုင်းတဲ့အပြင် စုပ်တာ ပိုပြီးတောင်ကြမ်းလာသေးတယ်။ ခြောက်မိနစ် ခွန်နှစ်မိနစ်လောက်ရှိတော့ အရှိန်တအားမြင့်လာတယ်၊ ကျနော်လည်း ပိုပြီးတောင်တင်းမာတောင်လာရင်း ပြီးချင်လာတယ်။ လက်တစ်ဖက်ကိုလွှတ်ပြီး သူ့ခေါင်းကို ထိန်းကိုင်ရင်း ကျန်တဲ့တစ်ဖက်နဲ့ နို့နှစ်လုံးကိုတလှည့်စီ ဆုပ်နယ်နေတယ်။ အရှိန်တအားမြင့်လာတဲ့အချိန်မှာ လက်ထဲကနို့ကို အတင်းဆုပ်ခြေမိတယ်။ ကျနော်ပြီးတော့မယ်ဆိုတာသိလို့ သူ့ပါးစပ်ထဲကဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ သူကအထုတ်မခံဘူး။

နောက်ဆုံး ထုတ်ဖို့မကြိုးစားပဲ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာပဲ ပြီးလိုက်တယ်။ သူ့ခေါင်းကိုလွှတ်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို အားနဲ့ဆုပ်ညှစ်ထားရင်း သူ့ပါးစပ်ထဲကို သုက်ရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ အကြောအချင်တွေထဲစိမ့်သွားတဲ့အထိ အရမ်းကောင်းလို့ ဒီတိုင်းပဲတစ်မိနစ်လောက် ငြိမ်နေလိုက်တယ်။

ပထမဆုံး သတိဝင်လာတဲ့အချိန်မှာ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ကျနော့်လိင်တံက တပ်လျက်သားကြီး။ တော်တော်အားနာသွားပြီး ဆွဲချွတ်ရင်း သူ့ပခုံးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ပြီး ဆွဲထူပေးလိုက်တယ်။ သူက ထသွားပြီး ရေချိုးခန်းက ဘေစင်ထဲမှာ ထွေးထုတ်ရင်း ပါးစပ်ဆေးတယ်။ ပြီးတော့ ကြောင်အမ်းအမ်းနဲ့ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ဖက်တယ်။ အဲဒီတော့မှ သတိရတယ်။ ကျနော်ကသာ ပြီးသွားတာ သူက မပြီးသေးဘူးလေ။

သူ့ကို ဆိုဖာပေါ်ပြန်တွဲခေါ်ပြီး စောစောက ကျနော်ညှစ်ထားတဲ့နို့လေးတွေကို ကိုင်ကြည့်မိတယ်။ ပျော့ဖတ်ပြီး နီရဲနေတယ်။ နို့သီးထိပ်လေးတွေကတော့ မပျော့မမာလေးတွေ။ အသာအယာ ပွတ်သပ်ပေးရင်း သူ့ရှေ့မှာဒူးထောက်ချပြီး နို့လေးတစ်ဖက်ကို ညင်ညင်သာသာ စို့ ပေးတယ်။ သူ့မျက်တောင်လေးတွေ စင်းကျသွားပြီ ခပ်တိုးတိုးညည်းတယ်။ ပြီးတော့ နောက်တစ်ဖက်ပြောင်းစို့။ စို့ရင်း သူ့ဂါဝန်အောက်လက်နှိုက်ပြီး အတွင်းခံပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။

ဂါဝန်ကို မလှန်လိုက်တော့ တကယ့်ကို ဂျေလိုစံချိန်မီတဲ့ သူ့အောက်ပိုင်းအလှကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ ပေါင်ကြားထဲလက်နှိုက်ပြီးစမ်းလိုက်တော့ သူ့အကွဲကြောင်းလေးက အရည်တွေနဲ့စိုစွတ်ချောမွေ့နေတယ်။ သူကပေါင်တွေကို အလိုက်သင့်ကားပေးတယ်။ ကျနော်လည်း နှုတ်ခမ်းသားတွေတလျောက် လက်ခလယ်နဲ့ပွတ်ဆွဲရင်း အစေ့လေးကိုရှာတွေ့သွားတယ်။ နို့ကိုင်လိုက်၊ စို့လိုက်နဲ့ အစေ့လေးကို ကစားပေးလိုက်တာ ဆယ်မိနစ်မကြာဘူး သူပြီးသွားတယ်။ ခြေမလေးတွေကော့တက်ပြီး အံကြိတ်အော်ညည်းရင်းပြီးသွားတဲ့ သူ့ပုံစံလေးကိုကြည့်ရတာ ဘယ်လိုကျေနပ်မိမှန်းမသိဘူး။

ခဏနေတော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် သူ့အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာရောက်နေကြတယ်။ အေမီက ကျနော့ရင်ခွင်ထဲမှာ နိုးတစ်ဝက်နဲ့ လက်မောင်းကိုခေါင်းအုံးပြီးအိပ်နေတယ်။ နူးညံ့နွေးထွေးပြီး ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်နဲ့ မိန်းမဆန်လွန်းလှတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးကိုပွေ့ပိုက်ထားပြီး မွှေးပျံ့တဲ့ ဆံနွယ်အခွေအလိပ် အိအိထွေးထွေးတွေပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်ထားရင်း စောစောက အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်တွေးပြီး မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေမိတယ်။

အဲဒီနေ့ညက ဘာမှထပ်မလုပ်ဖြစ်လိုက်ဘဲ ဒီအတိုင်းပဲ အိပ်ပျော်သွားကြတယ်။ နောက်တစ်ရက် မကျေပွဲ ထပ်ချိန်းကြသေးတယ်။ ဒီတခါတော့ တကယ်အပီအပြင် အနေအထားမျိုးစုံနဲ့ ညတဝက်လောက် အတူနေဖြစ်ကြတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် လိင်ကိစ္စမှာ ဘယ်လောက်စိတ်အားထက်သန်တယ် ဘယ်လောက်အပေးအယူမျှတယ်ဆိုတာ သိလာရတယ်။

နောက်လည်းထပ်ပြီး ချိန်းတွေ့ဖြစ်ကြတယ်။ ကြာလာတော့ တဖြည်းဖြည်းသိလာရတာက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ချစ်တယ်ဆိုတာမျိုး မဟုတ်ကြတာရယ်၊ အသက်နည်းနည်းကွာတာရယ်ကလွဲပြီး ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဟာ တော်တော်လိုက်ဖက်ညီကြတယ် ဆိုတာပဲ။

အေမီနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကျနော်ကြိုက်တဲ့ အချက်က ယောကျ်ားတစ်ယောက်ဆီက သူပေးနိုင်တာထက် ဘာမှပိုပြီး မတောင်းဆိုဘူး။ သူနဲ့ပတ်သက်နေတာမို့ အနေအထိုင် ဆင်ခြင်စရာ မလိုဘူး၊ အပေါင်းအသင်း ကိစ္စ ဝင်မစွက်ဖက်ဘူး၊ စစ်လားဆေးလား မေးလား မြန်းလား မလုပ်ဘူး၊ ငွေကြေးအထောက်အပံ့ယူဖို့ဆိုတာဝေး၊ သူကတောင်ကျနော့်ထက် အများကြီး ဝင်ငွေပိုများသေးတယ်။ အပိုတွေလည်း တီတီတာတာ ပြောနေစရာမလိုဘူး၊ ချစ်ပါတယ်ကြိုက်ပါတယ်လည်း ညာပြောနေစရာမလိုဘူး။

သူနဲ့ချိန်းတဲ့အချိန် သူ့ကိုအပြည့်အဝအာရုံစိုက်ရင်၊ ကြင်ကြင်နာနာ ပြောဆိုဆက်ဆံပေးရင် ကျေနပ်နေပြီ။ လက်ဆောင်တွေဘာတွေ တစ်ခါတစ်ရံပေးရင် အရမ်းပျော်နေတာ။ ခြုံပြောရရင် သူ့အနားမှာနေရတာ သက်တောင့်သက်သာရှိတယ်။ ကိုယ်လုပ်ပေးသမျှ အသေးအဖွဲကလေးကအစလည်း တန်ဖိုးထားတယ်။ ပြီးတော့ မပေးနိုင်တဲ့ကတိတွေကို ဘယ်တော့မှမတောင်းဘူး၊

အဲဒီလိုနဲ့ casual sex အဖြစ်ရည်ရွယ်ခဲ့တဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ခုဟာ ထင်မှတ်မထားဘဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ relationship တစ်ခုဖြစ်လာခဲ့တယ်။ အလုပ်ရယ် အေမီရယ်နဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ကျနော့်နေ့စဉ်အချိန်ဇယားမှာ တောင်ကြီးမြို့နဲ့ ညီမလေးခမ်းစုမီကို သတိရစရာ အချိန်သတ်သတ်မပါဘူး။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ တစ်ခါတစ်ခါတော့ သတိရတုန်းပဲဖြစ်ပေမယ့် ဒီဘက်ဘဝမှာ အသားကျလာတာနဲ့အမျှ ဟိုဘက်ဘဝနဲ့ တဖြည်းဖြည်းဝေးကွာလာသလိုပဲ။

....................................................................

ညီမလေး (၅)

အေမီနဲ့တွဲတာ ကြာလာလေလေ၊ ကျနော့်ထက် အသက်နည်းနည်း ပိုကြီးတာကလွဲပြီး သူ့မှာ တခြားဘာပြစ်ချက်မှကို ပြောပလောက်စရာ ရှာမတွေ့ဘူးဆိုတာ တွေ့လာရလေလေပဲ။ ဒီလောက် ရုပ်ရည်ရော၊ ပညာအရည်အချင်းရော၊ စိတ်ဓာတ်ရော၊ အပြောအဆို အမူအကျင့်ရော ပြည့်စုံကောင်းမွန်တဲ့မိန်းမဆိုတာ ဝတ္ထုတွေရုပ်ရှင်တွေထဲမှာပဲ ရှိမယ်လို့ထင်ခဲ့တာ။ အမြဲလိုလို နားလည်မှုလည်း ပေးနိုင်ပြီး ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် စကားများရန်ဖြစ်ရတယ်ဆိုတာ တစ်ခါမှမရှိဘူး။ တော်ရုံသဘောထားမတိုက်ဆိုင်ကြရင်လဲ ငြင်းခုန်အနိုင်လုတဲ့ထိဘယ်တော့မှ မရောက်ဘဲ အေးအေးဆေးဆေး ညှိနှိုင်းပြီး ပြီးသွားတာပဲ။

မိန်းမဆန်သင့်တဲ့နေရာမှာဆန်ပြီး အိမ်ထောင်မှုလဲ နိုင်နင်းတဲ့အပြင် အဲလိုအားလုံးပြည့်စုံရုံမကဘူး အိပ်ရာထဲမှာလဲ အပေးအယူမျှပြီး အမြဲ တက်ကြွလန်းဆန်းနေတယ်။ မရိုးအီရအောင် အသစ်အဆန်းတွေကိုလဲပေးစွမ်းနိုင်တယ်။

ခက်တာက relationship တစ်ခုဟာ အဲဒီလောက်ကြီး ဘက်စုံအဆင်ပြေကောင်းမွန်နေတော့ စင်းလုံးချောကြီးဖြစ်နေပြီး ပုံစံခွက်ကြီးတစ်ခုထဲမှာ ရောက်နေသလို ဖြစ်လာတယ်။ သူ့ကို ငြီးငွေ့တာမဟုတ်ဘူး၊ သူ့မှာ ငြီးငွေ့စရာ စိတ်ကုန်စရာလဲ တစ်ကွက်မှမရှိဘူး။ တစ်နေ့တစ်နေ့ အလုပ်သွားမယ်၊ တစ်နေကုန်လုပ်မယ်၊ ညနေအခန်းကိုပြန်လာမယ်၊ သူနဲ့တွေ့ပြီး ချိုချိုသာသာ ချစ်ချစ်ခင်ခင် စကားတွေပြောကြမယ်၊ အပြင်ထွက်စားရင်စား၊ မစားရင် အိမ်မှာစားမယ်။ ပြီးရင် အချစ်စခန်းဖွင့်ကြမယ်။

ပိတ်ရက်ဆို သူ့အပေါင်းအသင်း ကိုယ့်အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ဆုံပြီး သွားလာစားသောက်တာတစ်လှည့်၊ အိမ်မှာနေပြီးချက်ပြုတ်စား၊ TV ကြည့်၊အနားယူတာတစ်လှည့်။ ဘဝကြီးက ဒါပြီးဒါပဲဖြစ်နေတာ။ ဘယ်လိုတင်စားရမလဲဆိုရင် ကားအကောင်းစားတစ်စီးနဲ့ သာယာဖြောင့်ဖြူးတဲ့ပတ်လမ်းလေးတစ်ခုပေါ်မှာ မောင်းနေရသလိုပဲ။ မောင်းလို့လဲကောင်းပါရဲ့၊ အစစအရာရာ အဆင်ပြေချောမွေ့ပါရဲ့၊ ဒါပေမယ့် ဒီလမ်းကိုပဲ တစ်ပတ်ပြီးတစ်ပတ်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အေမီ့အပေါ် ကျနော် ဘယ်တော့မှ မဖောက်ပြန်ခဲ့ဘူး၊ အေမီ့ကိုလဲ ကျနော့်စိတ်အခြေအနေကို တစွန်းတစ မသိစေခဲ့ရဘူး။ သူ့ကိုမချစ်ပေမယ့်၊ ဒီနေ့စဉ်ဘဝကိုလဲ မပျော်လှပေမယ့် နှစ်ယောက်လုံးအတွက် အဆင်ပြေနေတဲ့ဒီဘဝထဲမှာ ဒီတိုင်းလေး ရေစုန်မျှောပြီးတော့နေခဲ့တယ်။ နှစ်ချီပြီး နေလာလိုက်တာ မြန်မာနိုင်ငံက ဖုန်းကောလ်တစ်ခု မျှော်လင့်မထားဘဲ ဝင်လာခဲ့တဲ့ အဲဒီတစ်နေ့အထိပဲ။

“ ဟုတ်ကဲ့၊ ပြောပါ။”

“ ကိုကို၊ ညီမလေးပါ၊ ခမ်းစုမီ”

“ ညီမလေး၊ ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ဘာလို့ ငိုနေတာလဲ၊ ပြော”

“ မေမေ သေသွားပြီ ကိုကို…”

သူက ရှိုက်ရှိုက်ပြီးတော့ ငိုနေတယ်။ ကျနော်လဲ အရမ်းအံ့သြသွားပြီး ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်အောင် ဖြစ်နေတယ်။ မိဘတွေ တစ်နေ့ဆုံးပါးမယ်ဆိုတာ သိပေမယ့် အသက်အများကြီး ပိုငယ်ပြီး ပိုကျန်းမာတဲ့ သူ့အမေထက် သွေးတိုး နှလုံးတွေရှိပြီး ပိုအသက်ကြီးတဲ့ ကိုယ့်အဖေက အရင်သေမယ်ပဲ ထင်နေခဲ့တာ။

“ ကားမှောက်တာ၊ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ မူဆယ်တက်တုန်း လမ်းမှာ ကားမှောက်တာ… အခု အမေလဲ မရှိတော့ဘူး၊ ကိုကိုလဲ မရှိဘူး၊ မီတစ်ယောက်ထဲ…”

သူ့အသံလေးက ငိုရင်းတိမ်ဝင်သွားတယ်၊ ကျနော့်မှာ သူ့ကိုချော့စရာ စကားလုံး မရှိဘူး။ အန်တီခမ်းဝါနဲ့ သူနဲ့ကြားမှာ ဘယ်တော့မှ နွေးထွေးတဲ့ ဆက်ဆံရေးမရှိခဲ့ပေမယ့် သူ့အမေဟာ သူ့ရဲ့တစ်ဦးတည်းသော သွေးရင်းသားရင်းပဲ။ ခုတော့သူတစ်ယောက်တည်း အိမ်ကြီးထဲမှာ၊ သူ့ဘေးမှာ စကားတောင် သေချာမပြောဖူးတဲ့ အဖေရယ်၊ အပတ်အသက် မရှိခဲ့ဖူးသလောက်ဖြစ်တဲ့ ဆွေမျိုးတွေရယ်၊ အိမ်က အလုပ်သမားတွေရယ်ပဲရှိမယ်။ ဘယ်လောက်အထီးကျန်ဆန်ရှာလိမ့်မလဲ။

ဒီအခြေအနေမှာ ဘာကိုတွေးပြီးစိတ်ဖြေဖို့ ပြောရမှာလဲ၊ ကျနော့်မှာ ပြောစရာမရှိဘူး။ သူအဆင်ပြေနေတယ်လို့ပဲ အပေါ်ယံတွေးပြီး လေးငါးခြောက်နှစ်တိတိ ပစ်ထားခဲ့မိတဲ့ ကျနော့်အတ္တကိုပဲ ထပ်ခါတလဲလဲ အပြစ်တင်နေမိတယ်။

“ ကိုကိုပြန်လာခဲ့မယ်၊ အခုချက်ချင်းတော့ မဟုတ်ဘူး။ ဒီက အလုပ်တွေ လက်စသတ်ပြီးတဲ့အချိန် တန်းပြန်လာခဲ့မယ်။ ဒီကြားထဲမှာ အဆင်ပြေအောင် ကြိုးစားပြီးနေပါ။”

ခမ်းစုမီ ကိုဘယ်နည်းနဲ့မှ တစ်ယောက်တည်း ဆက်ထားလို့ မဖြစ်တော့တာမို့ ကျနော်ပြန်ဖို့ စီစဉ်ရတယ်။ အလုပ်ကို တစ်လကြိုပြီး notice ပေးရတယ်။ သူဌေးက ကျနော်သွားမှာကို တော်တော်စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတယ်။ အေမီ့ကို ထားခဲ့ရမှာ အားနာပေမယ့် သူကတော့ကြိုတင် မျှော်လင့်ထားတဲ့ပုံပါပဲ။ တာရာ တစ်နေ့ အိမ်ပြန်ရမယ်ဆိုတာ သိပြီးသားပါ လို့ပဲ ပြောရှာတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ထဲက တစ်ယောက် နောက်လူမတွေ့မချင်း ကျနော်ဟာ သူ့ရည်းစားပါလို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ သူကပြန်ပြောရှာတယ်။

ကျနော်က facebook မသုံးတော့ gmail ကတဆင့် ဆက်သွယ်ဖို့နဲ့ အပတ်စဉ်ဖုန်းပြောကြဖို့စီစဉ်တယ်။ ပြန်လာခါနီးမှာ စားပွဲပေါ်က ကြေးနီရောင် ဘောင်ကွပ်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ကိုယ်တပိုင်းပုံလေးကို ကျနော့်သေတ္တာထဲ ကောက်ထည့် ယူလာခဲ့တယ်။ နှုတ်ဆက်အချစ်ပွဲတွေလဲ အကြိမ်ကြိမ်နွှဲခဲ့ကြပါရဲ့။ မြန်မာပြည်ကို တစ်ခါလောက် လာလည်ဖို့ပြောတော့ ကျနော်အခြေကျတဲ့အချိန် သူတစ်ခေါက်တော့ လာလည်ဦးမယ်လို့ ကတိပေးတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကျနော်ပြန်ရမယ့်နေ့ရောက်လာတယ်။ အေမီ့ကို လိုက်မပို့ခိုင်းတော့ဘူး။ Changi လေဆိပ်မှာ လိုက်ပို့သူမပါဘဲ တစ်ယောက်တည်းပဲ ပြန်လာခဲ့သလို ရန်ကုန်လေဆိပ်မှာလဲ လာကြိုမယ့်သူ မရှိဘူး။ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းပြီး ဖြတ်ခိုင်းထားတဲ့လက်မှတ်နဲ့ တောင်ကြီးကို ခရီးဆက်လာခဲ့တယ်။ အထူးကားဆိုတော့ အိမ်အရောက် လိုက်ပို့တယ်။

တောင်ကြီးမြို့ရဲ့ မေလ မနက်ခင်းက နေရောင်မပွင့်သေးဘဲ နေလို့ကောင်းရုံ စိမ့်စိမ့်လေးအေးနေတယ်။ ကားသံကြားတော့ အိမ်က အလုပ်သမားတချို့ ထွက်လာပြီး အထုပ်လာသယ်ကြတယ်။ လူဟောင်းတွေရော၊ မျက်နှာစိမ်းတွေရောပဲ။ သူတို့ရဲ့နောက်က လိုက်ထွက်လာတာက ညီမလေးခမ်းစုမီ။ ဒါပေမယ့် ကျနော်မှတ်မိတဲ့ ခမ်းစုမီတော့ မဟုတ်။ ပြောင်းလဲနိုင်သမျှ အစွမ်းကုန်ပြောင်းလဲသွားတဲ့ ခမ်းစုမီ။

နှစ်ယောက်သား ခြံထဲမှာရပ်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကြည့်နေမိကြတယ်။ သူက ခုလိုမြင်ရတာကို မယုံနိုင်သလို ပြန်ပျောက်သွားမှာ စိုးသလို မျက်လုံးမခွာစတမ်း ကြည့်တယ်၊ ကျနော်က သူ့မျက်နှာလေးနဲ့အတူ ခေါင်းအစခြေအဆုံး ပြောင်းလဲသွားတာတွေကို အံ့သြတကြီးနဲ့ ကျင့်သားရအောင်ကြည့််တယ်။

ဆံပင်တွေက အရင်ကလို နူးညံ့ပြီး အညိုရောင် လှိုင်းတွန့်လေးတွေနဲ့ ဖြစ်နေတုန်းပေမယ့် ပိုထူလာတယ် ပိုပြီးလဲ အရောင်တောက်လာတယ်။ လှိုင်းလေးတွေကလဲ ကောက်သားပိုပေါ်လာတယ်။ အရင်လို မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းကြီးကြီးလေးတွေနဲ့ ကလေးမျက်နှာလေးအစား လိုင်နာအနက် ထူထူကို အဖျားမှာ အကော့ လေးနဲ့ဆိုးထားပြီး မက်စ်ကာရာ အနက်တင်ထားတဲ့ မျက်လုံးလှလှ၊ ပိုပြီးပေါ်လွင်လာတဲ့နှာတံ၊ နူးညံ့အိထွေးနေတုန်းပေမယ့် ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ လစ်ပ်ဘမ်း လေးဆိုးထားတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ မက်မွန်သီးရောင် ပါးအို့လေးတွေနဲ့ လူကြီးဆန်လာတဲ့ မျက်နှာအသစ်တစ်ခုကို တွေ့ရတယ်။

တီရှပ်ပန်းနုရောင်၊ ဂျင်းအပျော့ မိုးပြာရောင်လေးနဲ့ ခေါင်းစွပ်ပါတဲ့ ဂျာကင်အနက်အောက်က ကိုယ်လုံးဟာလဲ ကျနော်မှတ်မိတဲ့ တဖြောင့်တည်း ကလေးကိုယ်လုံး မဟုတ်တော့ဘဲ ကောက်ကြောင်းတွေနဲ့ မိန်းမပျို တစ်ယောက်ရဲ့ ကိုယ်လုံး ဖြစ်လာတယ်။ အားလုံးခြုံပြောရရင် ခမ်းစုမီတော့ ခမ်းစုမီပဲ၊ အရင်နဲ့ လုံးဝမတူဘူးလို့ ပြောလို့မရဘူး၊ ဒါပေမယ့် ပြောင်းလဲနိုင်သမျှ အစွမ်းကုန် ပြောင်းလဲသွားတဲ့ ခမ်းစုမီ။

မတွေ့ဖြစ်တဲ့ နှစ်တွေထဲမှာ သူအရွယ် ရောက်လာမယ်လို့ သာမန် တွေးမိပေမယ့် တွေးမိတဲ့ အတွေးထဲမှာ ဒါဟာ အရေးမပါဆုံး အတွေးမို့ သေချာအာရုံ မစိုက်ခဲ့မိဘူး။ ခုလို လူကြီးပုံစံ လုံးလုံးပေါက်သွားတာတွေ့ရတော့မှ တော်တော်အံ့သြသွားမိတာ။

အရင်ကျနော့် အခန်းကိုပဲ သူတို့ရှင်းထားပေးကြတယ်။ လူမနေတာ ကြာပေမယ့် သန့်ရှင်းသပ်ရပ်ပြီး အနံ့အသက် ကောင်းနေတယ်။ ပစ္စည်းတွေကို ထားပေးပြီးတော့ အလုပ်သမားတွေ ထွက်သွားကြတယ်။ အဖေက အိမ်မှာရှိပုံ မရဘူး။ သူနဲ့ကျနော်ပဲ အခန်းထဲမှာ ကျန်ခဲ့တယ်။

တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် စိုက်ကြည့်နေရင်း သူ့မျက်လုံး ညိုကြီးတွေထဲမှာ မျက်ရည်တွေ လည်လာတယ်။ ကျနော့်ကျောကို မမီတမီသိုင်းဖက်ပြီး ပခုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး ငိုပါလေရော။ ကျနော်လည်း သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး တင်းတင်းဖက်ထားလိုက်တယ်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ ဟိုးအရင် သူနဲ့စတွေ့တဲ့ မိုးတစ်ညကလို နူးညံ့ပြီး နွေးထွေးတုန်း။ သူ့ရှိုက်သံလေးဟာ အားကိုးရာမဲ့တုန်း။

ထူးခြားလာတာဆိုလို့ သူဆီက ရတဲ့အနံ့လေးဟာ ခါတိုင်းလို ဘေဘီလိုးရှင်းနံ့ ဖျော့ဖျော့လေး မဟုတ်တော့ဘဲ ရေမွှေးနံ့ သင်းသင်းလေး ဖြစ်လာတာတစ်ခုပဲ။ ရှိသမျှ စိတ်ခံစားချက်တွေ၊ အထီးကျန်မှု ဝမ်းနည်းမှုတွေကို ဖွင့်ထုတ်ပြီးငိုရင်း သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ တသိမ့်သိမ့်ခါလာတယ်။ ဒီတစ်ခါလဲ ကျနော် မချော့ဖြစ်ဘူး။ သူ့ဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်ပေးရင်း အငိုတိတ်မယ့် အချိန်ကိုပဲ စောင့်နေမိတယ်။

.............................................................

ညီမလေး (၆)

ညီမလေး ခမ်းစုမီမှာ မပြောင်းလဲသေးတဲ့ အချက် တစ်ခုကတော့ ခုချိန်အထိ သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်း ဟုတ်တိပတ်တိ မရသေးတာပဲ။ သူကလဲ ပင်ကို စကားနည်းတဲ့အပြင် တစ်ယောက်တည်းပဲ နေတတ်တဲ့ အကျင့်ရှိတယ်။ စိတ်ထဲမှာ ရှိတာကို ထုတ်ပြောတာထက် သူ့အပြုအမူလေးတွေနဲ့ မျက်နှာပေးကို ကြည့်ပြီးမှ သိနိုင်တာမျိုး။

အခု သူက ဆယ်တန်းဖြေပြီးလို့ အောင်စာရင်း စောင့်နေတဲ့ အချိန်ဆိုတော့ အားနေတယ်၊ အဖေကလဲ ကျနော်ရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ ခြံတွေဘက် လှည့်သွားပြီး ရွာဘက်ပိုင်းမှာပဲ နေနေတယ်။ ပြန်မလာသလောက်ပဲ။ ကျနော်လည်း မြို့ပေါ်မှာရှိတဲ့ အဖေ့အလုပ်တချို့ကို ကြည့်ရှုစီမံပေးရတာကလွဲပြီး ကျန်တဲ့ အချိန်တွေ အားနေတယ်။ အဲဒီတော့ ခမ်းစုမီကို အချိန်ပေးမယ်၊ ဝေးခဲ့တဲ့အချိန်တွေအတွက် အတိုးချပြီး အနားမှာနေပေးမယ်လို့ စဉ်းစားထားတဲ့စိတ်ကူးဟာ အကောင်အထည်ပေါ်လာတယ်။

သူ့အကြိုက်လေးတွေ၊ စိတ်ဝင်စားတဲ့ဟာလေးတွေ တော်တော်များများ ပြောင်းလဲသွားတယ်။ သူ့ကို အစကစပြီး ပြန်လေ့လာနေရသလို ဖြစ်နေတယ်။ကျနော် နောက်ဆုံးသိခဲ့တဲ့ ၁၁ နှစ်အရွယ် ကလေးမလေး မဟုတ်တော့ဘူး။ အသက် ၁၆ နှစ်အရွယ် မိန်းမပျိုလေး ဖြစ်နေပြီ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျနော့်အပေါ် စိမ်းမသွားဘဲ အရင်လိုချစ်ခင် တွယ်တာနေတုန်းပဲမို့ ဝမ်းသာရတယ်။ ဟိုမှာ အဆက်အသွယ်ပြတ်လုလု နေခဲ့တာကိုလဲ စိတ်ဆိုးမနေဘူး။ ကျနော် ပြန်ရောက်လာတာကိုပဲ ပျော်နေပြီးတော့ အရင်လိုပဲ ကျနော့်ဘေးမှာ တကောက်ကောက် လိုက်နေတယ်။ နေ့ခင်းဆို အလုပ်နဲ့ အပြင်ထွက်လဲ သူပါတယ်၊ ထမင်းလဲ များသောအားဖြင့် အတူတူစားကြတယ်၊ ညနေခင်းတွေဆို အရင်လို ဆိုက်ကယ်ပတ်စီး၊ မြို့ပြင်ကားထွက်မောင်းဖြစ်တယ်။

ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ဆက်ဆံရေးက Wuthering Heights (လေထန်ကုန်း) ထဲက ကက်သရင်းနဲ့ ဟိသ်ကလစ်ဖ် လိုပဲ အထီးကျန် လူသားနှစ်ယောက် အချင်းချင်း တွယ်တာနေကြသလို ဖြစ်နေတယ်။ ညဦးပိုင်းဆို ကျနော့် အခန်းထဲမှာ အတူတူ TV ကြည့်၊ စကားပြော၊ မုန့်စားရင်း နေကြတယ်။ အိပ်ချိန်ရောက်မှ လူချင်းခွဲဖြစ်ကြတယ်။

အစက သူ့ရှေ့မှာ အင်္ကျီလဲတာတွေ ဘာတွေ ရှိုးတိုးရှန့်တန့် ဖြစ်ဖြစ် နေသေးတယ်၊ အရင်လို ကလေးမဟုတ်တော့လို့။ ဒါပေမယ့် သူကဘယ်လိုမှ မနေတာ မြင်ရတော့ နောက်ပိုင်း ကျနော်လဲ သိပ်ဆင်ခြင် မနေဖြစ်တော့ဘူး။

တစ်ရက်တော့ သူ စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ အေမီ့ဓာတ်ပုံကို သေချာယူကြည့်ပြီး ကိုကို့ ရည်းစားလား လို့ မေးတယ်။ ကျနော်လဲ အေမီနဲ့ကျနော် ပတ်သက်ပုံကို ဘယ်လိုမှ ရှင်းမပြတတ်တာမို့ ဟုတ်တယ်လို့ပဲ ပြီးပြီးရော ဖြေလိုက်တယ်။ သူက ပခုံးလေးတစ်ချက် တွန့်ရုံကလွဲပြီး ဘာမှမပြောဘူး။ နောက်ထပ်လဲ မမေးတော့ဘူး။

ဘာလိုလိုနဲ့ ကျနော်ဟာ ခမ်းစုမီရဲ့ အုပ်ထိန်းသူ ဖြစ်နေတော့တယ်။ ဥပဒေကြောင်းအရ အဖေ့သမီးဖြစ်ပေမယ့် အဖေဟာ အန်တီခမ်းဝါကို တွယ်တာသလောက် မီ့ကိုရှိတယ်ကို မထင်ဘူး။ ငွေရေးကြေးရေး နှမျောတွန့်တိုတာ မရှိပေမယ့် လူကိုလဲ စိတ်ကို မဝင်စားဘူး။ အဲဒီတော့ ကျနော်နဲ့ပဲ ပစ်ထားပြီး သူကစိတ်ပြေလက်ပျောက် အလုပ်ထဲပဲနေတာများတယ်။ မီဆယ်တန်းအောင်မအောင်တောင် မမေးဘူး။

အောင်စာရင်းတွေ ထွက်တော့ သူဝါသနာပါတဲ့ မြန်မာရယ် အင်္ဂလိပ်ရယ် ဂုဏ်ထူး ၂ ခုရတယ်။ ဆုချတဲ့ အနေနဲ့ ငွေတော်တော်များများ မုန့်ဖိုးပေးလိုက်ပေမယ့် ပုံစံကြည့်ရတာ အောင်အောင်ကျကျ ဘာမှခံစားချက် မရှိမှန်း သိသာတယ်။ ဒါတွေကိုတွေ့လေ၊ ကျနော် သူ့အတွက်ရှိနေပေးရမယ်ဆိုတဲ့ စိတ်က ခိုင်မာလာလေပဲ။

ကျနော်ဟာ အခြေအနေအရသာ အုပ်ထိန်းသူလုပ်နေပေမယ့် တကယ်တော့ အုပ်ထိန်းသူလုပ်ရမယ့်အရည်အချင်း ပြည့်မီပုံမရဘူး။ တက္ကသိုလ်ဖွင့်ချိန်ရောက်တော့ သူလဲ ကျနော်တုန်းကလိုပဲ တောင်ကြီးတက္ကသိုလ်မှာ လွယ်လွယ်ကူကူ မေဂျာတစ်ခုတက်တယ်။ အပေါင်းအသင်းတွေ ဘာတွေလဲ များများစားစား သိပ်တိုးမလာဘူး။ ခါတိုင်းလိုပဲ ညနေဆို ကျနော်နဲ့ပဲ အချိန်ဖြုန်းနေတုန်းပဲ။

တစ်ခုပိုဆိုးလာတာက သူ ၁၇ နှစ်ပြည့်ပြီးကတည်းက မီ ၁၈ နှစ်ရှိပြီ၊ လူကြီးဖြစ်ပြီ ဆိုပြီးကျနော်အိမ်မှာ ဘီယာသောက်ရင် လာလာမျက်စောင်းထိုးတယ်။ ၁၈ နှစ်ပြည့်ပြီးမှ ၁၈ ခေါ်တာလို့ ရှင်းပြလဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်။ တချို့ ဒီအရွယ်တွေအပြင်မှာလဲ သောက်နေကြတာဆိုတော့ ကျနော်မတိုက်လဲ သူသောက်ချင်ရင် ကျောင်းက လူတွေနဲ့ သွားသောက်မှာပဲ၊ တစိမ်းတွေနဲ့မှ ပိုဆိုးမယ်လို့ စဉ်းစားပြီး နည်းနည်းတော့ ပေးသောက်လိုက်တယ်။

အဲဒီအချိန်ကစပြီး ကိုယ်မွေးတဲ့ မျောက်မလေးက ကိုယ့်ပြန်ချောက်တော့တာပဲ။ ကျနော်က တစ်ပတ်ကို တစ်ကြိမ်နှစ်ကြိမ်တော့ ဘီယာဖြစ်ဖြစ် ဝီစကီဖြစ်ဖြစ် သောက်တယ်။ အဲဒီအချိန်ကို ချောင်းပြီး လာလာ တောင်းသောက်တယ်။ ပါးစပ်က မတောင်းဘူး၊ အခန်းထဲဝင်လာပြီး ကျနော့်ရှေ့ လာထိုင်ပြီး မျက်လုံးညိုညိုရွဲရွဲကြီးတွေနဲ့ သနားစရာလေး ကြည့်နေလိုက်ရင် ဖန်ခွက်တစ်လုံးယူပြီး ထည့်ပေးမိတော့တာပဲ။ အများကြီးတော့မတိုက်ဘူး။ သူစိတ်ကျေနပ်ရုံတိုက်ပြီး ထပ်တောင်းရင် မျက်လုံးပြူးပြီး ကြည့်ပေးလိုက်တယ်။ အဲလိုဆိုရင် ဇက်လေးပုပြီး ငြိမ်သွားတာပဲ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အတူတူမူးပြီး စကားတွေ ပြောဖြစ်ကြတာမျိုး မဟုတ်ပေမယ့် သူဒီလိုလေးထိုင်နေတာကိုက ကျနော့်အတွက် အဖော်ရတယ်။ တစ်ခါတစ်ခါ ဆိုဖာပေါ်မှာ အတူတူထိုင်ပြီး ဘီယာတစ်ယောက်တစ်ခွက်စီစုပ်ရင်း TV ကြည့်နေကြတဲ့အခါ ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့သူ့ကို မျက်လုံးထောင့်က ခိုးကြည့်ရင်း ဘယ်နေ့အထိ သူ ကျနော်နဲ့ ဒီလိုနေနိုင်ဦးမှာပါလိမ့်လို့ စဉ်းစားမိတယ်။

တဖြည်းဖြည်း အရွယ်ရောက်လာပြီး အရမ်းလဲ လှလာတဲ့ ကျနော့် ညီမလေးမှာ တစ်ချိန်ချိန်တော့ ရည်းစားတွေ လက်တွဲဖော်တွေ ရှိလာမှာပဲ။ ကျနော့်ကိုချစ်တာ၊ ကလေးတစ်ယောက်လို အစစအရာရာ အားကိုးတာ မှန်ပေမယ့် လူဆိုတာ မိဘရင်ခွင်ကိုတောင် အချိန်တန်ရင် ခွဲခွာရသေးတာဆိုတော့ ကျနော်ဆိုတာ ဘာမို့လို့လဲ ဆိုပြီးလဲတွေးမိတယ်။

တကယ်လဲ ကျနော့်အတွေးတွေ မှန်ကြောင်းသက်သေပြမယ့် တစ်ရက်ကို ရောက်လာတာပဲ။ အသက် ၁၈ နှစ် ပြည့်ပြီးလို့ second year ဖြေခါနီးမှာ သူရည်းစားရသွားတယ်။ ကျောင်းမှာ ရှားရှားပါးပါးပေါင်းတဲ့ မိန်းကလေးသူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်ထဲက တစ်ယောက်ရဲ့ အစ်ကို။ ကောင်လေးက မန္တလေးမှာ ဆေးကျောင်းတက်ရင်း အဆိုတော်ဖြစ်ဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ကောင်။ ခဏပြန်လာရင်း တွေ့ကြတာ။ ဖြစ်ပျက်သွားတာ မြန်လွန်းလို့ သိတဲ့ အချိန်မှာ ကျနော်တောင် တော်တော်အံ့သြရတယ်။

ကလေးတစ်ယောက်လို နေတာကနေ သူအရမ်း ပြောင်းလဲသွားတယ်။ ကျောင်းပြန်ချိန်တွေ နောက်ကျလာတယ်၊ ညညဆို တစ်ချိန်လုံး ဖုန်းပြောတယ်၊ ဖုန်းမပြောလဲ သူ့အခန်းထဲမှာပိတ်ပြီး တစ်ယောက်တည်း နေတယ်၊ စနေ တနင်္ဂနွေဆို အပြင်ထွက်လာတယ်။ နဂိုကတည်းက သူ့အမေလက်ကျမို့ အလှပြင်တတ် အဝတ်အစားလှလှပပဝတ်တတ်တဲ့ မီဟာ အခုပိုပြင်လာ ပိုလှလာတယ်။ အရင်က ပန်းဖူးလေးဆိုရင် အခုက ပွင့်ခါစပန်းကလေးနဲ့ တူတယ်။ လန်းဆန်းပြီး နုနယ်ပျိုမြစ်နေတယ်။

အရင်က ကျနော်ဟာ သူ့စကြဝဠာရဲ့ ဗဟိုချက် ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုရင် အဲဒီ ဗဟိုချက်ဟာ စဝ်ခွန်နောင်ဆိုတဲ့ကောင်အဖြစ် ပြောင်းသွားတယ်လို့ ပြောရမယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရုတ်တရက် အထီးကျန်သွားသလို ခံစားရတာကလွဲရင် ကျနော်သူ့အတွက် ဝမ်းသာပါတယ်။ ဒီအိမ်ကြီး တစ်လုံးထဲမှာ ပိတ်ပြီး သူ့ထက်အသက် ၇ နှစ်လောက်ကြီးတဲ့ အကိုနဲ့ ဘဝရဲ့ အချိန်တွေကို ကုန်ဆုံးစေမယ့်အစား ပြင်ပလောကမှာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေထိုင်တာက သူ့အတွက် ပိုအကျိုးရှိပါတယ်။

တက္ကသိုလ် တတိယနှစ်ကို မန္တလေးမှာ ပြောင်းတက်ချင်တယ်ဆိုတဲ့စကားကို ကြားရတဲ့အခါမှာတော့ သူ့ကိုအဝေးကြီးကို လွှတ်လိုက်ရမှာနှမျောသလို စိတ်မချသလိုတော့ ဖြစ်မိသား။

.....................................

ညီမလေး (၇)

ဒီလိုနဲ့ ကျနော်နဲ့ ခမ်းစုမီ ဒုတိယအကြိမ် ဝေးကြပြန်ရော။ အရင်တစ်ခါက ကျနော်ထွက်သွားတာ၊ ဒီတစ်ခါက သူထွက်သွားတာ။ စိတ်မချဘူး မသွားရဘူးလို့တားရင် သူဇွတ်လွန်ဆန်နိုင်မှာ မဟုတ်ပေမယ့် မတားရက်ဘူး။ ကျနော်တုန်းကလဲ ဒီဥခွံလေးထဲက ထွက်တဲ့ အချိန်မှာ သူမတားခဲ့ဘူး၊ သူလဲ ဒီကမ္ဘာ ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲက ထွက်ပြီး လွတ်လပ်စွာ ရပ်တည်ကြည့်ပါစေ၊ ကျနော်မတားတော့ဘူး။

ဘယ်လောက်ကုန်ပါစေ ကျောင်းပြောင်းပေးတယ်။ မန္တလေးကို လိုက်ပို့ပေးတယ်၊ သူ့ကိုယ်ပိုင် ဘဏ်အကောင့်ထဲမှာ ပိုက်ဆံထည့်ပေးတယ်၊ စည်းကမ်းရှိပြီး ဈေးလဲကြီး နေရာထိုင်ခင်းလည်းကောင်းတဲ့အဆောင်မှာ အခန်းငှါးပေးတယ်။ သူတို့မိန်းကလေးတွေစီးတဲ့ Scoopy ဆိုက်ကယ် ပန်းရောင်လေးတစ်စီးနဲ့ ဦးထုပ်ကောင်းကောင်း ဝယ်ပေးတယ်။

ကျနော်လုပ်ပေးနိုင်တာအားလုံး လုပ်ပေးပြီးတော့ တောင်ကြီးကို ပြန်လာခဲ့တယ်။ မပြန်ခင်မှာ ခွန်နောင်ကိုရော သူ့ကိုပါ ရွှေဘဲမှာ ထမင်းလိုက်ကျွေးတယ်။ ဆုံးမသြဝါဒတွေဘာတွေ မပေးခဲ့ပါဘူး။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လဲ ဘဝကို ကိုယ်ပိုင် ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့နေလာခဲ့တာပဲ။ သူတို့လဲနေကြပါစေ။ တစ်ခုခုဆို ခမ်းစုမီနောက်မှာ ကျနော်ရှိတယ်ဆိုတဲ့ အသိလေးပဲ ခွန်နောင် စိတ်ထဲကို ထည့်ပေးချင်တာ။ အကာအကွယ်မဲ့ ထားခဲ့ရတဲ့ မီ့ကို ပစ္စလက်ခတ် တစ်ခုခု လုပ်ခဲ့မှာကို စိုးတာ။

တစ်နှစ်ခွဲကျော် နှစ်နှစ်နီးပါး ကုန်သွားတယ်။ ကျနော်နဲ့အဖေ အတူနေလို့သာ အဆင်မပြေတာ စီးပွားရေးလုပ်လို့တော့ တော်တော်အတွဲကိုက်တယ်၊ သူကခြံမှာနေ၊ ကျနော်က တောင်ကြီးမှာနေလိုက် မူဆယ် ကြယ်ဂေါင်ဘက်ဆင်းလိုက် လုပ်ကြတာ ဒီကာလအတွင်းမှာ အလုပ်တော်တော်ဖြစ်တယ်။

ဒီကြားထဲမှာ မီနဲ့ ဖုန်း တစ်လတစ်ခါလောက် ပြောဖြစ်တယ်။ သူ ၂ ခေါက် အလည်ပြန်လာတယ်။ သူသွားချင်တဲ့ နေရာတွေ လိုက်ပို့ပေးဖြစ်တယ်၊ စကားသိပ်မပြောဖြစ်ဘူး၊ ခွန်နောင်ဆီကလဲ ဖုန်းခဏခဏလာတယ်ဆိုတော့ အဆင်ပြေနေတဲ့ပုံမို့ အဲဒီအကြောင်းလဲ မမေးဖြစ်ဘူး။

အစ်မအေမီ တစ်ခေါက် အလည်လာဖြစ်တယ်။ ဒါကို မီလဲ သိတယ်။ အိမ်မှာပဲ တည်းတယ်၊ အတူလဲ အိပ်ဖြစ်တယ်။ အရင်လို သွေးဆူတက်ကြွတဲ့ အိပ်ရာထဲကဆက်ဆံရေး ရှိတုန်းပဲ။ ဒါပေမယ့် အပြင်က ဆက်ဆံရေးကတော့ ချစ်သူပုံစံထက် သူငယ်ချင်းပုံစံနဲ့ ပိုတူလာတယ်။ သူ့ရဲ့ခံစားချက်တွေ အထီးကျန်မှုတွေကို နားလည်လာတာနဲ့အမျှ စကားတွေ ပိုပြောဖြစ်တယ်၊ သူ့အတွက် ရှိနေပေးဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ အချစ်ဆိုတာ မရှိမှန်းလည်း ပိုသေချာလာတယ်။ သူရောကျနော်ရော တစ်နေ့နေ့မှာ တကယ် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ချစ်တဲ့သူနဲ့ တွေ့ကြလိမ့်မယ်လို့ မျှော်လင့်ရုံပဲရှိတယ်။

ဒီလိုနဲ့ အသားကျနေတုန်း စာမေးပွဲ မပြီးသေးဘဲနဲ့ တစ်ညမှာ ညီမလေး ခမ်းစုမီ သူပြန်လာတယ်။ ဒီနေ့ညပေါ့။ ဘာတစ်ခွန်းမှ မပြောဘူး၊ ကျနော်လဲ မမေးဘူး။ ဒါပေမယ့် ခွန်နောင်နဲ့ တစ်ခုခု ဖြစ်လာတယ်ဆိုတာတော့ သေချာတယ်။ သူအရမ်း ခံစားနေရတဲ့ပုံ ပေါက်နေတယ်။ အဲဒါနဲ့ အရက်အတူတူ ထိုင်သောက်ကြတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူအိပ်ပျော်သွားတာ အဆင်ပြေတယ်။

လူတစ်ယောက်ဟာ အိပ်လိုက်ရင် ဘဝရဲ့ ဒုက္ခသုက္ခတွေထဲက ခဏတော့ လွတ်မြောက်သွားတာပဲ။ ပိုကောင်းတာက နိုးလာရင် အဲဒါတွေကို စောစောကနဲ့မတူခြားနားတဲ့ အမြင်နဲ့ကြည့်ပြီး ရင်ဆိုင်ဖို့ အင်အားတွေ ပိုရှိလာတာပဲ။

လက်ထဲက အရက်ကုန်ခါနီး ဖန်ခွက်ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာလေးကို ထိကြည့်တယ်။ ကလေးအသားလေးလိုပဲ အရေပြားပါးပါးလေးနဲ့ ပန်းရောင်သန်းပြီး ဖောင်းတင်းနုအိနေတယ်။

ခမ်းစုမီအတွက် ဒီလောက်ပြင်းထန်တဲ့ စိတ်ဆင်းရဲမှုမျိုး၊ စိတ်ခံစားချက်မျိုးက များလွန်းတယ်လို့ ထင်မိတယ်ဗျာ။ သူဘာတွေကြုံလာရလဲ သေချာမသိပေမယ့် ဘယ်လို ကိစ္စမျိုးပဲဖြစ်ဖြစ် ဖြေရှင်းပေးမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ နောက်ဆုံး ခွန်နောင်နဲ့ ကိုယ်ဝန်တွေ ဘာတွေရှိလာတာမျိုး၊ ဟိုကောင်က တာဝန်မယူနိုင်တာမျိုး ဖြစ်ရင်တောင် မူဆယ်မှာ ဆေးခန်းရှာပြီး အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေးမယ်လို့ အဆိုးဆုံးကို ကြိုတွက်လိုက်တယ်။ အဲလိုတွက်လိုက်မှပဲ ကျနော်နည်းနည်း စိတ်အေးသွားတယ်။

၈ နာရီထိုးပြီ။ ခုတင်ဘေးကထပြီး ခန်းဆီးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။ အိပ်ရာပေါ်ကျလာတဲ့ နေရောင်နွေးနွေးအောက်မှာ သူမျက်လုံးဖွင့်လာတယ်။ စောင်နွေးနွေးထဲမှာ လူးလွန့်ရင်း ကြောင်မလေး အညောင်းဆန့်သလို လက်လေးခြေထောက်လေးတွေဆန့်တယ်။ ပြီးတော့ တဖြည်းဖြည်း နိုးလာတယ်။ ကျနော့်အိပ်ရာထဲ ရောက်နေတဲ့အတွက်ရော၊ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ကျနော့်အင်္ကျီရောက်နေတဲ့အတွက်ရော ဘာမှ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်နေတာမရှိဘူး။ အေးအေးလူလူပဲ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်နေတယ်။

...................................

ကားကို လမ်းမကြီးဘေး ဖဲ့ဆင်းပြီး ရပ်ထားရင်း နေဝင်ချိန်ကို ကြည့်နေမိကြပြန်ပြီ။ ကြားထဲမှာ ဘယ်လောက်စိမ်းသွားသွား အဲဒီလို လုပ်နေကျအလုပ်လေးတွေ အတူတူလုပ်မိရင် သူနဲ့ကျနော် ပြန်ပြီး နီးစပ်သွားသလိုပဲ။ ဖျော့တော့တဲ့ ညနေခင်းနေရောင်အောက်မှာ ပန်းဆီရောင်၊ ရွှေရောင်တောက်နေတဲ့ တိမ်တိုက်တွေရယ်၊ ကောင်းကင်ပြာပြာလွင်လွင် နောက်ခံရယ်၊ တောင်တန်းတွေနောက်ကို တရွေ့ရွေ့ငုပ်လျိုးသွားတဲ့ နေလုံးနီနီကြီးရယ်ကို စကားမပြောဘဲ အတူရပ်ကြည့်နေရင်း ဘဝမှာ အရာရာပြီးပြည့်စုံနေသလို ခံစားရတယ်။

ဘေးနားမှာရှိတဲ့ သစ်မြစ်ဆုံကြီးပေါ် ခဏထိုင်ချလိုက်ရင်း စီးကရက်တစ်လိပ် ထုတ်ပြီး မီးညှိရှိုက်ဖွာလိုက်တယ်။ သူညောင်းနေမလားဆိုပြီး လှည့်ကြည့်တော့ သူကလဲ ဆေးလိပ်နံ့ရလို့ လှည့်ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ မပြောမဆိုနဲ့ ကျနော်သောက်လက်စဆေးလိပ်ကို ဆွဲယူပြီး ဆက်သောက်နေတယ်။ ဆည်းဆာနေရောင်ထဲမှာ မြင်ရတဲ့ သူ့ကောင့်ကြောင်းလေးနဲ့ ဆံနွယ်အခွေအလိပ်လေးတွေရယ်၊ ဆေးလိပ်ငွေ့တွေရယ် ပေါင်းစပ်လိုက်ရင် ပန်းချီကားလေး ကျနေတာပဲ။

သူက ကျနော့်ဆေးလိပ်ကို ရပ်နေရာကမရွှေ့ဘဲ လက်ဆန့်ပြီး လှမ်းပြန်ပေးတယ်။ သစ်မြစ်ဆုံ ကြီးက တော်တော်ကြီးတာမို့ ကျနော် ဘေးကိုနည်းနည်းရွှေ့ထိုင်ပေးပြီး သူ့ကိုလာထိုင်ဖို့ နေရာပေးလိုက်တယ်။ လက်ကိုဆွဲပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်တော့ သစ်မြစ်ဆုံပေါ် မကျဘဲ ကျနော့်ပေါင်ပေါ် ထိုင်ကျသွားတယ်။ သူက နေရာမရွှေ့ဘဲ ဆက်ထိုင်နေတယ်။ ကျနော်လည်း သူ့ကိုယ်လုံး သေးသေးကွေးကွေး နွေးနွေးလေးကို ဆက်ပြီး ပွေ့ပိုက်ထားရင်း တဝက်လောက်ဝင်နေတဲ့ နေလုံးကြီးကို ဆက်ကြည့်နေတယ်။

ပတ်ဝန်းကျင်က သိသိသာသာ အေးပြီး တိတ်ဆိတ်လာတယ်။ ငှက်အော်သံတွေ ကြားရတယ်။ သူသောက်ထားတဲ့ ဆေးလိပ်က စတော်ဘယ်ရီ လစ်ပ် ဘမ်းနံ့လေးရနေတယ်။ သူကကျနော့်လက်ထဲက ဆေးလိပ်ကို တလှည့်ယူပြီး ရှိုက်ဖွာနေတယ်။ အားသွားတဲ့ ကျနော့်လက်က သူ့ခါးကို ဖက်ထားတဲ့ လက်တဖက်ရဲ့ အပေါ်က ထပ်ပိုက်လိုက်တယ်။ နူးညံ့အိစက်တဲ့ သူ့ရင်သားလေးတွေကို ပိုက်မိတယ်။ မစဉ်းစားနိုင်ခင်ဘဲ ရင်သားထွားထွားလေးတစ်ဖက်ကို အင်္ကျီပေါ်က ဆုပ်ကိုင်မိတယ်။

သူကမရုန်းဘူး၊ ဆေးလိပ်ကိုရှိုက်ရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေတယ်။ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကလဲ နောက်ရင်သားတစ်ဖက်ကို ကိုင်မိတယ်။ အဲဒီတော့ အနေအထားက သူက ကျနော့်ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေပြီး ကျနော်က နောက်က ဖက်ထားရင်း နို့လေးနှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်ထားသလိုဖြစ်သွားတယ်။ လက်ထဲမှာ နွေးပြီးအိနေတယ်။

မနက်က သူ့ဘေးမှာအိပ်နေရင်း မထင်မှတ်ဘဲ တောင်နေတာကို သတိရပြီး ကျနော့်ကောင်က ခေါင်းထောင် ထလာပြန်တယ်။ ဘောင်းဘီအောက်ကနေ သူ့တင်ပါးလုံးလုံးအိအိလေးကြားကို သွားထောက်တယ်။ ကျနော်မလှုပ်ရဲဘူး။ လှုပ်လိုက်လို့ သူသတိဝင်သွားပြီး ဒီအခြေအနေလေး ပျက်သွားမှာကိုကြောက်နေတယ်။ သူ့မျက်နှာကို ဘေးတိုက်ခိုးကြည့်တော့ မျက်စိလေးမှိတ်ထားတယ်။

ကျနော် ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့ဘဲ သူ့နို့လေးနှစ်ဖက်ကို စုံ ဆုပ်နယ်ပေးမိတယ်။ သူက ဆေးလိပ်ကိုပဲ သည်းကြီးမည်းကြီးရှိုက်ပြီး မျက်စိလေးမှိတ်ပြီး မှိန်းနေတယ်။ ဂျာကင်အောက်ကပေါ်နေတဲ့ လည်ကုပ်သားဝင်းဝင်းလေးကို ငုံ့ကိုင်းပြီး နှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိကပ်နမ်းမိတယ်။ ကျနော်ပဲထင်မိတာလား တကယ်လားမသိဘူး သူ့တင်ပါးလေးက ကျနော့်ပေါင်ကြားကို ပိုဖိကပ်လာတယ်။ ဆောင့်လိုက်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ စီးကရက်အစီခံကို မီးလောင်တဲ့ညှော်နံ့ရလာတယ်။ သူက လက်ထဲကဆေးလိပ်တိုကို တောက်ထုတ်ပြီး ထရပ်ပြီး ခြေထောက်နဲ့နင်းသတ်လိုက်တယ်။ ကျနော်လဲ သတိဝင်လာပြီး သူနဲ့လိုက်ထရတယ်။ ထပ်ဖက်ချင်ပေမယ့် မသင့်တော်ဘူးလို့တွေးမိတယ်။ အမျိုးမတော်ပေမယ့် သူက ကျနော့်ညီမပဲလေ။ သူ့အပေါ်မှာ အခွင့်အရေး မယူချင်ဘူး။

နေကလုံးဝ ဝင်သွားပြီ၊ ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး ချက်ချင်းမှောင်လာတယ်။ ကားထဲပြန်ဝင်ပြီး အိမ်ဘက် ပြန်မောင်းလာကြတယ်။ နကိုကတည်းက စကားများများမပြောဖြစ်တဲ့ သူနဲ့ကျနော် ဒီအပြန်လမ်းမှာတော့ ပိုပြီးတိတ်ဆိတ်နေတယ်။

............................................................

ညီမလေး (၈)..

ဟိုနေ့ညနေက အဖြစ်အပျက် ဖြစ်သွားပြီးတဲ့နောက်မှာ ခမ်းစုမီအပေါ် ကျနော် တသက်လုံးမြင်ခဲ့တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို၊ ညီမအရင်းတစ်ယောက်လိုအမြင်ဟာ ပြောင်းသွားတယ်။ အဲဒီအတွက်လည်း တော်တော်ကို အပြစ်ရှိသလို ခံစားရတယ်။ ဒါပေမယ့် သွေးမတော်သားမစပ် တစ်မိုးတည်းအောက်မှာ နီးနီးစပ်စပ် အတူနေတဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်တစ်ယောက်ပါလားဆိုတဲ့ အမြင်သစ်တစ်ခုနဲ့ မြင်လာပြီးတဲ့နောက်မှာ အဲဒီအမြင်ကို ပြန်ဖျောက်လို့ မရတော့ဘူး။

သူ့အပေါ် အခွင့်အရေးယူသလို ဖြစ်သွားမလား၊ စိတ်ဆိုးနေမလား စိတ်ပူမိပေမယ့် မီကတော့ခပ်အေးအေးနဲ့ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုပဲ ဆက်ဆံပြောဆိုနေတယ်။ မရည်ရွယ်ဘဲ ဖြစ်သွားတဲ့ကိစ္စတစ်ခုမို့ သူ့လိုပဲ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် နေလိုက်တာကောင်းမယ်လို့ ကျနော်တွေးမိတယ်။ အဲဒါကြောင့် သူ့ကို တတ်နိုင်သမျှ အရင်လိုဖြစ်အောင် ကြိုးစားပြီး ပြောဆိုဆက်ဆံနေတယ်။ ခက်တာက ဘေးမှာသူရှိနေတဲ့အခါ အရင်လို သက်တောင့်သက်သာ မရှိတော့ဘဲ စိတ်ထဲမှာ ဟိုနေ့ညနေကိုပဲ သတိရနေမိတာပဲ။

အဲလိုတွေ ဖြစ်နေရင်း တစ်ညနေ ကျနော့်အခန်းထဲမှာ တီဗီ ကြည့်ဖြစ်ကြတယ်။ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ်မှာ အတူထိုင်ပြီးတရုတ် ဘီယာအေးအေးလေး တစ်ယောက် တစ်ပုလင်း စုပ်ရင်း Sherlock ဇာတ်လမ်းတွဲကို ကြည့်နေကြတာ။ စိတ်ကို နှိုးဆွတဲ့အခန်းမျိုးတွေ ဘာတွေလဲ မပါဘဲနဲ့ ဘေးမှာ သူရှိနေတာနဲ့တင်ကို ကျနော့်စိတ်တွေ တစ်မျိုးဖြစ်လာတယ်။ ဇာတ်လမ်းထဲ စိတ်ဝင်စားနေတဲ့ သူ့ကို မျက်လုံးထောင့်က ခိုးခိုးကြည့်နေမိတယ်။

ကြည်လင်နူးညံ့တဲ့ အသားအရေနဲ့ မျက်နှာဖြူဖြူလေးမှာ ပါးလေးတွေက မက်မွန်သီးရောင်သမ်းနေတယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက နုထွေးပြီး ရဲရဲတွတ်တွတ်လေးတွေ။ လည်တိုင်သွယ်သွယ်လေးမှာ သွေးကြော စိမ်းစိမ်းလေးတွေ ပေါ်နေရုံတင် မကဘူး သေချာကြည့်ရင် သွေးပြန်ကြောလေးတစ်ခု နှလုံးခုန်တဲ့ စည်းချက်နဲ့အညီ လှုပ်လှုပ်သွားတာကိုပါ မြင်နေရတယ်။

အဲဒီ လည်တိုင်လေးကနေ အောက်ကို ဆက်ကြည့်လိုက်ရင် ပန်းနုရောင် ချယ်ရီပွင့်လေးတွေပါတဲ့ မွေးပွ ညဝတ်အင်္ကျီလေးရဲ့ကော်လာ။ ပြီးတော့ ညဝတ်အင်္ကျီပွပွရဲ့အောက်မှာတောင် မို့မို့လေးဖြစ်နေတဲ့ ရင်သားအစုံ။ ဘီယာသောက်နေရင်းနဲ့ကို ကျွန်တော်အာခြောက်လာတယ်။ တံတွေးကို ကြိုးစားမျိုချရင်း လက်ထဲမှာရှိတဲ့ ပုလင်းကုန်အောင် မော့ချလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ခေါင်းထဲမှာဖြစ်လာတဲ့ ပြင်းပြတဲ့ ဆန္ဒတွေက ဘီယာနဲ့အတူ မျောမသွားဘူး။

အာရုံလွှဲမှ ဖြစ်တော့မယ်လို့ တွေးမိတယ်။ သူ့ကိုလဲ ဇာတ်လမ်းကြည့်နေရင်း တဝက်တပျက်နဲ့ ပြန်လွှတ်လိုက်လို့ မကောင်းဘူး။ Sherlock ဆိုတာလဲ သိတဲ့အတိုင်းပဲ၊ တစ်ပိုင်းတစ်ပိုင်းကို အကြာကြီး။ စက်ထဲမှာ Season တစ်ခုလုံးပါတဲ့ DVD ထည့်ထားတာဆိုတော့ သူသာ ဆက်ကြည့်နေဦးမယ်ဆို သန်းခေါင်ကျော်တဲ့ထိတောင် ပြီးမှာမဟုတ်ဘူး။

အဲဒါနဲ့ နောက်ဆုံး သူဆက်ကြည့်ချင်လဲ ကြည့်ပါစေ ကျနော်တော့ အရက်သောက်ပြီး အိပ်ပစ်လိုက်တော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ဝီစကီထစပ်ပြီး သောက်နေလိုက်တယ်။ မြန်မြန်မူး မြန်မြန်အိပ် အေးရောဆိုပြီး ဖန်ခွက်အရှည်နဲ့ကို သောက်နေတာ။

“ ကိုကို၊ အဲလောက် အများကြီး သောက်ရင် မူးကုန်မှာပေါ့၊ ဇာတ်ကား ဘယ်ကြည့်နိုင်တော့မလဲ။”

ကျနော့်ဘက်ကို ငုံ့ကိုင်းရင်း ပြောလိုက်တဲ့ မျက်နှာလေးကိုမြင်မှ အဖြစ်တွေ ပိုဆိုးလာတော့တာပဲ။ မျက်လုံးညိုညိုရွဲရွဲကြီးတွေရယ် နှုတ်ခမ်း နီနီထွေးထွေးလေးရယ်နဲ့ ကျနော့မျက်နှာဟာ တစ်ပေတောင် မကွာတော့ဘူး။ ဘာလုပ်လို့ လုပ်မိမှန်း မသိခင်မှာ သူ့ကိုဆွဲဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို နမ်းလိုက်မိတယ်။

သူ အံ့အားသင့်ပြီး တောင့်တောင့်လေး ဖြစ်သွားပေမယ့် ဒီတစ်ခါလဲ မရုန်းဘူး။ နူးညံ့တဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို အထက်အောက် တလှည့်စီ စုပ်နမ်းမိတယ်။ စတော်ဘယ်ရီ လစ်ပ်ဘမ်း အနံ့နဲ့ ဘီယာနံ့ရတယ်။ သူ့လျှာဖျားလေးကို ကျနော့်လျှာနဲ့ တို့ထိပွတ်သပ်ပြီး ကစားမိတယ်။ နှုတ်ခမ်းကို တမေ့တမောနမ်းပြီးတော့ မေးရိုးတလျှောက်ကနေ လည်ပင်းသား နုနုလေးဆီအထိ ဆက်တိုက် နမ်းမိတယ်။

နမ်းရင်း လက်တဖက်က သူ့ကို ပွေ့ပိုက်ထားပြီး ကျန်တဲ့လက်တဖက်က သူ့ဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ညဝတ် အင်္ကျီ ကြယ်သီးလေးတွေကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်လိုက်တယ်။ သုံးလုံး ပြုတ်သွားတော့ သူ့ကို ဆိုဖာပေါ် အသာလေးတွန်းဖိ မှီထားပေးရင်း အင်္ကျီရင်ဘတ်ကို ဆွဲဟလိုက်တယ်။ ဟိုနေ့က မမြင်လိုက်ရတဲ့ နုအိဖွံ့ထွားတဲ့ နို့လေးတွေ ဘွားခနဲပေါ်လာတယ်။

ပန်းနုရောင် နို့သီးခေါင်းလေးတွေက အအေးကြောင့်လား စောစောက နမ်းထားတဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့်လား မသိဘူး ထောင်မတ်နေတယ်။ နို့လေးနှစ်ဖက်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပင့်လိုက်ရင်း ဘယ်ဘက်က နို့သီးခေါင်းလေးကို စို့လိုက်မိတယ်။ သာသာလေး ဆုပ်ခြေပေးနေရင်း တစ်မိနစ်လောက်စို့ပြီး နောက်တစ်ဖက် ပြောင်းစို့တယ်။

အခုအချိန်အထိ သူငြိမ်ငြိမ်လေး ခံနေတုန်းပဲ။ အသက်ရှူသံလေးတွေ မြန်လာပြီး နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းလေး ကိုက်ထားတယ်။ မျက်လုံးလေးတွေကို မှိတ်ထားတယ်။ ကျနော် နို့စို့တာကို လွှတ်လိုက်ပြီး ဘယ်လက်နဲ့ သူ့နို့လေးတွေကို တလှည့်စီ ဆုပ်နယ်ပေးနေရင်း ညာလက်က အိမ်နေရင်းဝတ် အားကစားဘောင်းဘီရဲ့ မျှော့ကြိုးကို ဆွဲချပြီး ကိုယ့်ကောင်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်မိတယ်။ အသင့်အနေအထားနဲ့ တင်းတောင်နေတာ ဆယ်မိနစ်လောက် ရှိသွားပြီမို့ ထိပ်ဖျားမှာ အရည်ကြည်တွေ ရွှဲနေတယ်။ ဘောင်းဘီနဲ့ပဲ ပြန်သုတ်လိုက်ရင်း သူ့လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို ဆွဲပြီး အတံပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်တယ်။

အထိအတွေ့ကြောင့် သူမျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်တယ်။ ကျနော် သူ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ် လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ လက်ကိုလွှတ်လိုက်တော့ သူကရပ်မသွားဘဲ ဆက်လုပ်ပေးနေတယ်။ အရင်လုပ်ဖူးမှန်း သိသာနေတဲ့ လက်လှုပ်ရှားမှုကို ခံစားနေရင်း ကျနော့်သွေးတွေ ဆူဝေလာတဲ့ အထိကို ကောင်းနေတယ်။ အရင်ကတည်းက ဒီလို ပတ်သက်မှုမျိုးတွေ ရှိကြမယ်လို့ မျှော်လင့်ထားပြီးသား ဖြစ်ပေမယ့် ခွန်နောင်ကိုလဲ ဒီလိုပဲ ကွင်းတိုက်ပေးခဲ့လိမ့်မယ်လို့ မြင်ယောင်ကြည့်မိသွားတဲ့အခါ ရင်ထဲမှာ နှမြောသလိုလို တစ်မျိုးကြီးပဲ။

ခုချိန်မှာ သူကဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေပြီး ကျနော်က ရပ်နေတာဆိုတော့ ကျနော့်ကောင်ဟာ သူ့မျက်နှာနားမှာ ဝဲနေတယ်။ ကတ္တီပါလို နူးညံ့ပြီး စိုစွတ်ပူနွေးတဲ့ ပါးစပ်ကလေးထဲကို ထိပ်ဖူးကို ထိုးထည့်လိုက်ချင်တဲ့ ဆန္ဒဖြစ်လာမိတယ်။ အဲဒီဆန္ဒနဲ့အတူ ရေနွေးပူနဲ့ပက်သလို ဖျန်းခနဲ နောင်တစိတ် ဝင်လာတယ်။ တသက်လုံး ညီမလေးလို နေလာတဲ့ သူတစ်ယောက်ကို လိင်စိတ် ဖြေဖျောက်ဖို့အတွက် အသုံးချနေမိတာပဲ။ နောင်တရလာပေမယ့် ဆန္ဒကတော့ ကျမသွားဘူး။

စိတ်ထဲမှာ အပြစ်ရှိသလို ခံစားရတာကသတ်သတ်၊ အကြောထဲ စိမ့်နေအောင် ကောင်းနေပြီး ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံးက သွေးတွေ ပွက်ပွက်ဆူနေတာက သတ်သတ်ပဲ။ ကျနော် အလွန်ဆုံး ထိန်းလို့ရတာက သူ့ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်ပြီး နေရာမှာတင် လုပ်မပစ် မိအောင်ရယ်၊ ပါးစပ်လေးထဲကို ထိုးမထည့်မိအောင်ရယ်ပဲ ထိန်းလို့ရမယ်။

ပြီးခါနီးလာတာနဲ့အမျှ ကျနော့်လိင်တံထဲ သွေးတွေ ပိုရောက်လာပြီး ဖောင်းကြွ တင်းမာလာတယ်၊ သူ့လက်ထဲကပြန် ဆွဲယူရင်း စိတ်ကိုတင်းပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း တိုက်မိတယ်။ ဘယ်လက်က သူ့နို့လေးတွေကို ဆုပ်နယ်နေရင်း ညာလက်က ကွင်းတိုက်နေလိုက်တာ သုံးမိနစ်လောက် အကြာမှာ ကျနော်ပြီးသွားတယ်။ ခံစားချက်က အရမ်းပြင်းထန်ပြီး မူးနေတဲ့ အရှိန်နဲ့ဆိုတော့ လေထဲ မျောလွင့်နေသလိုပဲ။ တကယ် လုပ်ခဲ့ရသမျှတွေထက်တောင် ပိုကောင်းနေသလို ခံစားရတယ်။

အထွဋ်အထိပ် ရောက်နေတဲ့ ခံစားချက် တဖြည်းဖြည်း ကျလာတဲ့ အခါမှ ကျနော် သတိဝင်လာတယ်။ ဆိုဖာပေါ်မှာ အင်္ကျီရင်ဘတ် ပွင့်နေတဲ့ ညီမလေး ခမ်းစုမီက မှီလှဲရင်း ပက်လက်ကလေး။ လှုပ်ဖို့ အားမရှိတော့သလို ဖျော့တော့တော့လေး။ ကျနော်က လက်ထဲမှာ ပျော့စပြုလာတဲ့ လိင်တံကို ကိုင်ထားပြီး မတ်တပ်။ ဆိုဖာထောင့်စွန်းမှာ စောစောက ပန်းထုတ်ထားတဲ့ သုက်ရည်တွေ။

TV မှာ Sherlock က နောက်တစ်ပိုင်း လာနေပြီ။ အကုန်သုတ်သင်သန့်ရှင်း၊ သူ့ကိုကြယ်သီးတပ်ပေး။ TV ပိတ်ပြီး အိမ်သာထဲ ခဏဝင်သွားလိုက်တယ်။ ပြန်ထွက်လာတဲ့အချိန်မှာ ခမ်းစုမီက ကျနော့်အိပ်ရာပေါ်မှာ ခုတင်စွန်းလေးမှာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေတယ်။

ကျနော် ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး သူ့ကို ဆွဲယူပွေ့ပိုက်ထားရင်း ကျောလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ အရက်ရှိန်က အခုမှပိုတက်လာတယ်။ ဘာကိုမှ သေချာမစဉ်းစားနိုင်တော့ဘူး။ မီဘာလို့ ပြန်လာတာလဲ၊ ဘာကိစ္စနဲ့ ဒီလောက် စိတ်ညစ်လာတာလဲ၊ သူနဲ့ခွန်နောင်နဲ့က ပြတ်လာတာလား မပြတ်သေးဘူးလား၊ ကျနော်နဲ့ မီနဲ့ကရော အခုဘာတွေလဲ။ မေးခွန်းတွေသာ ခေါင်းထဲမှာ ချာချာလည်နေပေမယ့် အဖြေမရှိဘူး။

သူ့လက်လေးတဖက်က ကျနော့်ကျောကို မမီတမီ လှမ်းဖက်တယ်။ သူ့ကို ပိုတိုးပြီး ဖက်ထားရင်း ခေါင်းလေးကို ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ခုချိန်မှာ သူနဲ့ကျနော် အတူရှိနေတာကိုပဲ ကျေနပ်ပြီး ကျန်တာတွေ မနက်ဖြန်မှစဉ်းစားတော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

...................................

ညီမလေး (၉)

“ ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်”

“ ဆရာ၊ ဆရာ၊ ဆရာ ကိုတာရာ၊ ခြံရှေ့မှာ ဧည့်သည် ရောက်နေတယ်။”

ထမင်းချက် အိမ်ထိန်း အဒေါ်ကြီး မနန်းပုံရဲ့ အခန်းတံခါးကို ဆက်တိုက် ခေါက်သံနဲ့အတူ ခြံရှေ့က လူခေါ်ဘဲလ်ကို အဆက်မပြတ် တီးသံကြောင့် ကျနော်လန့်နိုးလာတယ်။ ကျနော့် လက်မောင်းပေါ် ခေါင်းအုံးပြီး အိပ်နေတဲ့ ခမ်းစုမီလဲ မျက်လုံးပွင့်လာတယ်။

“ မနန်းပုံ၊ မနက်အစောကြီး ဘယ်က ဧည့်သည်လဲဗျ။”

“ ခမ်းစုမီ ရည်းစား ဟိုအဆိုတော် ကောင်လေး ရောက်နေတာ။”

ကျနော် ဝုန်းဆိုပြီး ခုတင်ပေါ်က ခုန်ဆင်းလိုက်မိတယ်။ အခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး လျှောက်လမ်းကနေ ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်ပြီး သော့တွဲကို ယူတယ်။ ပြီးတော့ အိမ်တံခါးဖွင့်ပြီး ခြံထဲကို ခြေလှမ်းကျဲကျဲနဲ့ဖြတ်လျှောက်လာတယ်။ ခြံဝမှာ သံပန်းတံခါးကိုကိုင်လှုပ်လိုက်၊ ဘဲလ်တီးလိုက် လုပ်နေတဲ့ စဝ်ခွန်နောင်ကို တွေ့ရတယ်။ သူ့ဘေးမှာလဲ ခရီးဆောင်အိတ်တစ်အိတ်ကို မြေကြီးပေါ် ချထားတယ်။ ခုမှ ကားပေါ်က ဆင်းလာပြီး အိမ်တောင် မပြန်ရသေးတဲ့ပုံပဲ။ ကျနော် သော့ဖွင့်ပြီး သံပန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပေးရင်း မေးလိုက်တယ်။

“ ခွန်နောင်၊ မင်း ဘာဖြစ်လာတာလဲ။ အေးအေးဆေးဆေး ပြောလို့ရပါတယ်။”

ကျနော် တံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပေးလိုက်ရင် ပေးလိုက်ချင်းပဲ ခွန်နောင်က ဝုန်းကနဲ ပြေးဝင်လာတယ်။ ပြီးတော့ ဘာမပြောညာမပြော ကျနော့် မျက်နှာကို လက်သီးနဲ့ ပစ်ထိုးလိုက်တယ်။

“ ခွပ်”

“ စိုင်းတာရာမောင်၊ ဒါတွေအားလုံး ခင်ဗျားကြောင့်၊ ခင်ဗျား ဇာတ်လမ်းရှုပ်လို့ ဖြစ်ရတာ။”

အလစ်မို့ ကာချိန်မရဘဲ ခံလိုက်ရတယ်။ လက်သီးက အပေါ်နှုတ်ခမ်းနေရာကို ကျလာပြီး မျက်စိထဲမှာ မီးပွင့်သွားတယ်။ ပါးစပ်ထဲမှာ ငန်ကျိကျိအရသာ ရလာတယ်။ နှုတ်ခမ်းကွဲသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ အသားနာသွားတာနဲ့ တပြိုင်နက်တည်း စဉ်းစားချိန် မရလိုက်ဘဲ ခွန်နောင့်ဂျာကင်ကော်လာကို စုကိုင်ပြီး မျက်ခွက်ကို ပြန်ထိုးလိုက်တယ်။ နှာခေါင်းကိုထိပြီး သွေးတွေကျလာတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ အိမ်ထဲက ပြေးထွက်လာတဲ့ ခမ်းစုမီရယ် မနန်းပုံရယ်၊ ခြံစောင့်အိမ်ထဲက မြက်ခုတ်ဓားတစ်ချောင်း ဆွဲပြီးထွက်လာတဲ့ မနန်းပုံယောကျ်ား ဗဟာဒူးရယ် ခြံဝကို ရောက်လာကြတယ်။

“ ခွန်နောင် နင်ဘာလာလုပ်တာလဲ”

ခမ်းစုမီက အံကြိတ်ထားတဲ့ကြားက ထွက်လာတဲ့လေသံနဲ့ မေးတယ်။

“ နင့်ကို ငါ လာတောင်းပန်တာ။”

“ ငါအမျိုးမျိုး တောင်းပန်တိုးလျိုးခဲ့တုန်းက နင်အသည်းမာမာနဲ့ လုပ်ချင်ရာ လုပ်ခဲ့ပြီး အခုမှ လိုက်လာရသလား။ မလိုတော့ဘူး ခွန်နောင်။”

“ ငါအခု ဆုပန်ရွယ်ကို ဖြတ်ခဲ့ပြီ စုမီ။ နင့်ကို ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် လက်ခံဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ။ နင့်စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်နေပါစေ ငါလက်ခံမယ်။ ပြသနာ မရှာတော့ဘူး။”

ခွန်နောင်က နှာခေါင်းဝက သွေးတွေကို ဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်နဲ့ သုတ်ရင်း ပြောတယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက်ပြောနေတဲ့ စကားတွေကို ကျနော် အပြည့်အဝ နားမလည်ဘူး။ ဒါပေမယ့် သူတို့ကြားထဲမှ ရှင်းဖို့လိုနေတဲ့ ပြသနာတစ်ခု ရှိနေမှန်း သိတယ်။ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်လာတဲ့ တံတွေးနဲ့ ရောနေတဲ့ သွေးတွေကို ထွေးထုတ်လိုက်ရင်း မနန်းပုံနဲ့ ဗဟာဒူးကို တော်ရာသွားနေဖို့ လက်ပြလိုက်တယ်။

“ မရဘူး။ ဒီဇာတ်လမ်းကို နင်ဖြတ်ခဲ့တာ။ အခုမှ ပြန်ဆက်ဖို့ မကြိုးစားနဲ့တော့။ ငါတတ်နိုင်သမျှ နင်စိတ်ကျေနပ်အောင် နေပေးခဲ့တယ်။ နင့်ရဲ့စွပ်စွဲမှုတွေအောက်မှာ ငါအရမ်း စိတ်ဆင်းရဲခဲ့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ငါကျိတ်မှိတ် နေခဲ့ပါတယ်။
နင်တက်ခိုင်းတဲ့အတိုင်း မန္တလေးကိုလည်း ကျောင်းပြောင်းတက်ခဲ့တယ်။ ဒါကို နင်က မကျေနပ်နိုင်ဘူး။ အမြဲတမ်း ပြဿနာ အမျိုးမျိုးရှာတယ်။ မကျေမနပ်ပဲ ဖြစ်နေတယ်။ နောက်ဆုံး ငါနင့်အနားမှာ မနေနိုင်တော့တဲ့အထိ လုပ်တယ်။ အဲဒီလိုတွေ လုပ်ခဲ့ပြီးမှ ပြန်လာခဲ့ပါလို့ ခေါ်တာကို ငါဘယ်လို လိုက်ရမလဲ။”

ခမ်းစုမီ မျက်နှာလေးက နီရဲနေတယ်။ မျက်လုံးညိုညိုတွေထဲမှာ မျက်ရည်တွေ လည်လာတယ်။

“ ခွန်နောင်၊ မင်းတို့ ပြဿနာတွေ ငါမသိဘူး။ ဒါပေမယ့် ခမ်းစုမီကို မင်း စိတ်ဆင်းရဲအောင် လုပ်ခဲ့တာတော့ သေချာတယ်။ ပြီးတာတွေ ထားလိုက်တော့။ နောက်ထပ်တော့ စိတ်ဒုက္ခမပေးပါနဲ့။”

“ ဟားဟားဟား…”

ကျနော် ဝင်ပြောလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ခွန်နောင်က ခေါင်းကို နောက်လှန်ချပြီး ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်လိုက်တယ်။ မျက်နှာနဲ့ သွားတွေပေါ်မှာ သွေးတွေ ပေကျံနေတဲ့ သူ့ပုံစံက အရူးတစ်ယောက်နဲ့ တူနေတယ်။

“ ဒီမှာ၊ ကျုပ်နဲ့ စုမီနှစ်ယောက်တည်းရှိရင် လောကကြီးက သာသာယာယာပဲဗျ။ ခင်ဗျားရှိလို့ ရှုပ်နေတာ။ ခမ်းစုမီကို တလျှောက်လုံး စိတ်ဒုက္ခအပေးခဲ့ဆုံးလူဟာ ခင်ဗျားပဲ။”

“ ခွန်နောင်၊ နင် ကိုကို့ကို ဒီလိုမပြောနဲ့”

“ ငါပြောတာ အမှန်တွေ မဟုတ်ဘူးလား။ ဟိုက နင့်ကို ရှိတယ်ထင်လား။ နင်ကသာ တဖက်သတ် ကြိုက်နေတာ။ ညီမလို ဂရုစိုက်တာကို သာယာနေတာ။ သူက အချိန်တန်ရင် စင်ကာပူက သူ့ရည်းစားနဲ့သူ ယူသွားမှာ။ နင့်ကို ထားခဲ့မှာ။ ဒါကို နင်က သံယောဇဉ် မပြတ်နိုင်ဘူး။ ငါနဲ့ ကြိုက်တာတောင်မှ သူက နင့်ကိုတွဲမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သေချာလို့ စိတ်လေပြီး တွဲခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား။”

ကြားရတဲ့ စကားတွေကြောင့် ကျနော် အံ့အားသင့်သွားမိတယ်။ ခွန်နောင် ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ။

“ အတိတ်က ဖြစ်ခဲ့တာတွေ ငါဘယ်လို တတ်နိုင်မှာလဲ။ နင်နဲ့ တွဲကတည်းက နင့်အပေါ် ငါတကယ်စိတ်ရင်းအမှန်နဲ့ ချစ်ခဲ့တယ်။ နင်ဖြစ်ချင်တာတွေကိုလဲ တတ်နိုင်သမျှ လိုက်လျောခဲ့တယ်။ အဲဒါကို နင်က မကျေနပ်နိုင်ဘဲ အမြဲတမ်း ပြသနာရှာနေခဲ့တာ။ အခု အရွဲ့တိုက်ပြီး တခြားမိန်းမနဲ့ ကြိုက်တယ်။ ငါအသည်းလဲ ကွဲရတယ်၊ အရှက်လဲ ကွဲရတယ်။ “

“ မရှာဘဲ ဘယ်လို နေရမှာလဲ။ နင့်စိတ်က ငါ့ကိုချစ်တယ်သာပြောတာ နင်ဟိုကောင့်ကို မသိစိတ်ထဲကမျှော်လင့်နေတာ သိနေတာပဲ။ တလျှောက်လုံး ငါ့မှာ ခံစားခဲ့လိုက်ရတာ။ ငါ့ကို တကယ်ချစ်ရင် ကျောင်းပြီးခါနီး လက်မှတ်ထိုးထားမယ် ဆိုတာလဲ ထိုးနိုင်ရမှာပေါ့။ နင်က ခါးခါးသီးသီးပဲ။”

“ ငါ့အသက် ၂၀၊ ယောကျ်ားယူရမယ့် အရွယ်မဟုတ်သေးဘူး။ “

ခွန်နောင်က အရူးလို ထပ်ရယ်ပြန်တယ်။ ခမ်းစုမီရဲ့ ပခုံးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲခါတယ်။ ကျနော် သူ့လက်တွေကို ဆွဲဖြုတ်ပြီး ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းလိုက်တယ်။ မီ့ကို ကျနော့် နောက်ကျောဘက်ကို ပို့ထားလိုက်တယ်။

“ ဒီမှာစုမီ၊ နင်အပိုတွေ မပြောနဲ့။ နင့်စိတ် နင်ပြန်ကြည့်။ ငါနဲ့တော့ ငယ်သေးတယ်တဲ့။ စိုင်းတာရာမောင်ကသာ နင့်ကို ယူမယ်ဆိုရင် နင်ယူမှာ မဟုတ်ဘူးလား။ မလိမ်ဘဲ အမှန်အတိုင်းဖြေ။”

ခမ်းစုမီ ငိုနေပြီ။ မျက်နှာလေးက နီစုတ်ပြီး မျက်ခွံတွေ မို့နေတယ်။ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားပြီး ကျိတ်ကျိတ်ပြီး ရှိုက်နေတယ်။

“ ဟုတ်တယ်၊ သူကသာ ယူမယ်ဆိုရင် ယူမှာ။ ငါ့ဘဝမှာ ငါ့အပေါ်ကောင်းတာ သူတစ်ယောက်ပဲ ရှိတယ်။ သူ့ကို ငါချစ်တယ်။ နင့်ကို ပြောင်းချစ်ဖို့ ငါကြိုးစားခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် နင်က စိတ်မလုံခြုံဘဲ ငါ့ကိုအမြဲ သဝန်တိုခဲ့တယ်။ နင်အဲလိုလုပ်တာတွေက ငါ့ကိုဝေးအောင် တွန်းပို့နေသလိုပဲ။ အခု ငါသိပြီ။ နင့်ကိုဘယ်လိုမှ ချစ်လို့မရဘူး။ နင်နဲ့ငါ ဇာတ်လမ်းပြီးပြီ၊ နင်ပြန်တော့။”

ခမ်းစုမီက ချာကနဲလှည့်ပြီး အိမ်ထဲကို ပြေးဝင်သွားတယ်။ ခွန်နောင်က ပြေးလိုက်ဖို့ ပြင်တယ်။ လက်မောင်းတဖက်က လည်ပင်းကို နောက်ကျောကနေ ဖက်ညှစ်ထားပြီး ကျန်တဲ့ လက်တဖက်နဲ့ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ကျောမှာ ပူးကိုင်ပြီးချုပ်ထားလိုက်တယ်။

“ ဒီမှာ ခွန်နောင်၊ ဖြစ်ခဲ့တာ အကုန်လုံးအတွက် ငါစိတ်မကောင်းပါဘူး။ ဘယ်သူမှ တမင်တကာ လုပ်ခဲ့တာလဲ မပါဘူး။ သူ့အလိုအလျောက် ဖြစ်လာတဲ့ကိစ္စတွေမို့ မင်းလည်း ခုချိန်မှာ ဘာမှ ပြောင်းလဲလို့ ရတော့မယ် မထင်ဘူး။ ငါခမ်းစုမီကို အရင်က ညီမလိုပဲ။ ဟုတ်တယ်။ အခုရည်းစားလို ကြိုက်တယ်။ အဲဒီတော့ မင်းပြန်ပါတော့။ ရည်းစားအသစ်နဲ့ ပျော်ပျော်နေပါ။”

သူ့နားနားကို ကပ်ပြီး လေသံ အေးအေးနဲ့ ပြောရင်း ခြံပြင်ကို ဆွဲထုတ်လာခဲ့တယ်။ ခြံတံခါးကျော်တော့ လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး သူ့ခရီးဆောင်အိတ်ကို လက်ထဲကောက်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ခွန်နောင်က အိတ်ကို ယူလိုက်ပြီး နီရဲနေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို အံကြိတ်ပြီး ကြည့်တယ်။ ခြံတံခါးကို နှစ်ချက်သုံးချက် ဆောင့်ကန်တယ်။ ပြီးတော့ မလှမ်းမကမ်းက ဆိုက်ကယ်တက်စီ ဂိတ်ဘက်ကို ခြေလှမ်းကြဲကြဲနဲ့ ထွက်သွားတယ်။

တံခါးကို သော့ပြန်ခတ်ရင်း ကျနော့်အတွေးတွေ ချာချာလည်နေတယ်။ မီနဲ့ ခွန်နောင် ပြဿနာဖြစ်ကြတာ ကျနော့်ကြောင့် ဖြစ်မယ်လို့ တစ်ခါမှ မထင်ခဲ့မိဘူး။ ပိုဆိုးတာက မီကျနော့်ကို စိတ်ဝင်စားနေလိမ့်မယ်လို့ သိကို မသိခဲ့ဘူး။ အိမ်ဘက်ကို ပြန်လျှောက်လာတဲ့ ခြေလှမ်းတွေဟာ လေထဲမှာလျှောက်နေရသလိုပဲ။ အခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ သူမရှိတော့ဘူး။ စိတ်ပူသွားပြီး သူ့အခန်းထဲ ပြေးကြည့်မိတယ်။

ပန်းနုရောင် အိပ်ရာခင်းတွေနဲ့ မိန်းကလေးဆန်ဆန် ပြင်ဆင်ထားတဲ့ ခုတင်လေးပေါ်မှာ အမွေးပွစောင်ကို အလုံးလိုက်လေးခြုံထားပြီး တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုမြင်မှ စိတ်အေးသွားတယ်။ စောင်ကိုဆွဲဖယ်ပြီး သူ့ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်ထားမိတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၄ နှစ်ကလိုပဲ ကျနော့်ပခုံးမှာ ပူနွေးတဲ့ သူ့မျက်ရည်တွေနဲ့ စိုရွှဲသွားတယ်။

...................................................

ညီမလေး (ဇာတ်သိမ်း)

ပခုံးပေါ်ကို စီးကျနေတဲ့ မျက်ရည်နွေးနွေးတွေ စဲသွားတဲ့ အချိန်အထိ၊ ရှိုက်သံလေးတွေ ကျဲသွားတဲ့အချိန်ထိ သူ့ကျောလေးကို ပွတ်ပေးရင်း ဖက်ထားပေးမိတယ်။

“ ကိုကို လုံးဝမသိခဲ့ဘူး၊ နည်းနည်းလေးမှတောင် မရိပ်မိခဲ့ပါဘူး။ ကိုကို တောင်းပန်ပါတယ် မီရယ်။”

သူ့ခေါင်းထိပ်ကလေးကို နမ်းရှိုက်ရင်း နူးညံ့တဲ့ ဆံပင် ပျော့ပျော့လေးတွေထဲကို ခပ်တိုးတိုး ပြောမိတယ်။

“ သိခဲ့ရင်… ပိုဆိုးမှာပေါ့။ ကိုကို့မှာ မအေမီ ရှိတာပဲ။ ပြီးတော့… မီ့အပေါ်… ကိုကို ရိုးရိုးသားသားပဲ သဘောထားတာ… မီသိပါတယ်။”

သူက ရှိုက်သံလေးတဝက်နဲ့ ပြတ်တောင်း ပြတ်တောင်းလေးပြောတယ်။ အေမီနဲ့ ဆက်ဆံရေးကို သူ့ကို ရှင်းမပြခဲ့မိတဲ့အတွက် ကျနော် အကြီးအကျယ် နောင်တရမိတယ်။

“ ညီမလေး ထင်သလို မဟုတ်ဘူး မီ။ ကိုကိုနဲ့ အေမီက အဲလို ဆက်ဆံရေးမျိုး မဟုတ်ဘူး။ နောက်မှ ရှင်းပြမယ်။ ခုချိန်မှာတော့ ကိုကိုနဲ့ အေမီဟာ ဘာနှောင်ကြိုးမှ မရှိဘူးဆိုတာ မှတ်ထားပေးပါ။”

သူ့ရှိုက်သံလေးတွေ ပြန်စိပ်လာပြန်တယ်။ ရင်ခွင်ထဲက ကိုယ်လုံးနွေးနွေးလေးဟာ တသိမ့်သိမ့်ခါနေတယ်။

“ မီ့ကို… ချစ်မယ့်သူ တစ်ယောက်မှ မရှိဘူး။ ဖေဖေကလဲ… မီမှတ်မိတဲ့ အချိန်မှာ သေသွားပြီ။ မေမေကလဲ… သူ့ကိုယ်သူပဲ ချစ်တယ်။ မီကလဲ ဘယ်သူ့ကိုမှ မချစ်ဘူး။ အိမ်ပြောင်းလာတဲ့နေ့ ကိုကိုနဲ့ တွေ့တဲ့အချိန်ကစပြီး… မီ့ကိုချစ်မယ့်သူ ရလာတယ်။ အဲဒီနေ့က ကိုကိုဖက်ထားပေးတာ ခုထိ မှတ်မိသေးတယ်။ အခု…ဖက်ထားသလိုမျိုးပဲ။ ကိုကို နိုင်ငံခြားသွားတဲ့ အချိန်က…အရမ်းဝမ်းနည်းတာ။ တစ်ရက်မှ မပျော်ဘူး။ ကိုကိုနဲ့ စကားပြောရရင် ပိုလွမ်းတယ်။ အဲဒါကြောင့်… နောက်ပိုင်း ဖုန်းမပြောတော့ဘူး။”

“ ကိုကို မသိခဲ့ဘူး မီရယ်။ အဲဒီတုန်းက ဘာလို့ မတားခဲ့တာလဲ။ “

“ မီ မန္တလေးမှာ ကျောင်းသွားတက်မှာ ကိုကို မတားသလိုပဲပေါ့။ မတားရက်ဘူး… ကိုကို့ ဘဝကို ချုပ်မထားချင်ဘူး။”

သူ့မေးလေးကို ဆွဲမော့ပြီး မျက်ရည်တွေစိုရွှဲ မို့အစ်နေတဲ့ မျက်နှာဖူးဖူးလေးကို နေရာအနှံ့ နမ်းမိတယ်။ သူ့မျက်ရည်တွေကို ကျနော့်ပါးနဲ့ သုတ်လိုက်၊ လက်နဲ့သုတ်လိုက်၊ မျက်ရည်ပေစွန်းနေတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေ၊ ပါးလေးတွေ၊ နဖူးလေးတွေ၊ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ညင်ညင်သာသာလေး နမ်းလိုက်နဲ့ သူအငိုတိတ်စ ပြုလာတယ်။

ကျနော့် နှုတ်ခမ်းကို သူ့နှုတ်ခမ်း နွေးနွေးစိုစိုလေးတွေနဲ့ ဖွဖွလေး ပြန်နမ်းတဲ့အချိန် ရင်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲဖြစ်သွားတယ်။ ဒါ သူ့ဆီကရဖူးတဲ့ ပထမဆုံး တုံ့ပြန်အနမ်းပဲ။ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို မထိတထိ ကပ်ထားရင်း သူကဆက်ပြောတယ်။ သူ့အသံလေးကို အနီးကပ် ကြားရရုံမကဘူး နှုတ်ခမ်းကပါ အသံလှိုင်းရဲ့တုန်ခါမှုလေးကို ခံစားရတယ်။

“ ကိုကို ပြန်လာတော့ အရမ်းပျော်တယ်၊ ဒါပေမယ့်ဟိုမှာ ရည်းစားကျန်ခဲ့တဲ့အကြောင်း သိလိုက်ရတဲ့အချိန်မှာ ကိုကို တစ်နေ့ အိမ်ထောင်ပြုမှာပဲ၊ မီတစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့မှာပဲဆိုတဲ့ အတွေးဝင်လာတယ်။ ကိုကိုနဲ့ အတူ အရမ်းပျော်ရတဲ့ နေ့ရက်တွေ တစ်နေ့မှာ အဆုံးသတ်သွားမှာ တွေးမိတိုင်း အရမ်းဝမ်းနည်းခဲ့တယ်။ အဲဒါကြောင့် မီလည်း ဘဝမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ပိုင်ဖြစ်မယ့် လူတစ်ယောက်ကို ရှာဖို့ကြိုးစားမိတယ်။ မီ့တသက်လုံးမှာ အကြီးဆုံး အမှားပဲ။ ကိုကို့နေရာမှာ ဘယ်သူနဲ့မှ အစားထိုးလို့ မရဘူး။”

သူ့ရဲ့ တိုးတိတ်ညင်သာတဲ့ တစ်ခွန်းချင်း စကားသံလေးကို နားထောင်ရင်း ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ဆို့နစ်လာတယ်။ မှတ်မိသလောက် အမေ ဆုံးကတည်းက တစ်ခါမှ ထပ်မကျခဲ့တဲ့ မျက်ရည်တွေဟာ မျက်လုံးထဲမှာ အိုင်ဖွဲ့လာတယ်။

“ အခု အစားထိုးစရာ မလိုတော့ဘူး။ အစက သိခဲ့ရင် ညီမလေးကို ဒီဟာတွေအားလုံးကို တွေ့ကြုံဖြတ်သန်းရအောင် နာကျင်ရအောင် လုံးဝအဖြစ်ခံခဲ့မှာ မဟုတ်ဘူး။ မီ့ကို ကိုကို ချစ်တယ်။ အရင်က ကလေးလို ချစ်တယ်၊ အခု ကလေးလိုရော ချစ်သူလိုရော ချစ်တယ်။”

ပြောပြီးတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို နောက်တစ်ခါ နမ်းလိုက်တယ်။ စောစောက အနမ်းက မေတ္တာအပြည့်နဲ့ နမ်းတဲ့အနမ်း။ အခုတစ်ကြိမ်က မေတ္တာရော ရမ္မက်ပါ ရောပြွမ်းတဲ့ အနမ်း။ ညင်ညင်သာသာ နမ်းရင်းကနေ တဖြည်းဖြည်း ပြင်းထန်လာတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းပန်းသွေးရောင် ဖူးဖူးလေးတွေကို အထက်နှုတ်ခမ်းတစ်လှည့် အောက်နှုတ်ခမ်းတစ်လှည့် ကြေမွမတတ် နမ်းစုပ်မိတယ်။

ကျနော့်မျက်ရည်တစ်စက်က သူ့ပါးပြင်ပေါ် ကျသွားတယ်။ သူ့ပါးစပ်လေးထဲကို လျှာကိုထိုးသွင်းပြီး ပါးလှစ်ချိုမြတဲ့ သူ့လျှာလေးနဲ့ ပွတ်တိုက်ကစားရင်း ကတ္တီပါသားလို နူးညံ့ချောမွတ်တဲ့ ပါးစောင်လေးတွေ၊ ညီညာတဲ့ သွားတန်းလေးတွေ၊ သွားဖုံးသားလေးတွေကို စူးစမ်းမိတယ်။

နမ်းနေရင်း ကျနော့်လက်က ညကဖြုတ်ခဲ့တဲ့ သူ့ညဝတ်အင်္ကျီရင်ဘတ် ကြယ်သီးလေးတွေကို တစ်ခါ ထပ်ဖြုတ်မိပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူ့အင်္ကျီလေးကို တစ်ခါတည်း ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ နို့သီးထိပ်ပန်းနုရောင်လေးတွေ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့ တင်းတောင်နေတဲ့ နုအိတဲ့ ရင်သားထွားထွားတစ်စုံကို ဒုတိယအကြိမ် မြင်ရပြန်တယ်။

သူကလည်း ကျနော့် တီရှပ်လက်ရှည်ကို ခါးကနေ ကိုင်ပြီး မချွတ်ပေးတယ်။ ကျနော် လက်နှစ်ဘက်ကို အလိုက်သင့် မြှောက်ပေးလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်လုံး အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားကြတဲ့အခါ ညက မချွတ်ရက်ခဲ့တဲ့ သူ့ ညဝတ်ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကျနော့် အားကစားဘောင်းဘီကိုလည်း ချွတ်ချလိုက်တယ်။ သူ့အိပ်ရာလေးပေါ်မှာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းနဲ့ ကမ္ဘာဦးက လူသားနှစ်ယောက်လို ဖြစ်နေကြတယ်။ အဝတ်တွေက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပုံကျနေတယ်။

သူ့နို့လေးတွေကို ကျနော့် လက်ဖဝါးနှစ်ဘက်ထဲမှာ ဆုပ်နယ်ပေးတော့ သူခပ်တိုးတိုးလေး ညည်းတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ဖက်ကို တလှည့်စီစို့ရင်း လျှာနဲ့ဝိုက်ပြီး ကစားပေးလိုက်တယ်။ နို့အုံသား ဝင်းဝင်းလေးတွေကိုပါ နမ်းစုပ်မိတယ်။ သူ့အသားက နုတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုပ်မိတဲ့ တချို့နေရာလေးတွေမှာ သွေးချည်ဥပြီး ရဲလာတယ်။ ညကလို အပြစ်ရှိတဲ့ခံစားချက်ကြီးနဲ့ မဟုတ်တော့တဲ့အခါ ခံစားချက်တွေဟာ ပိုကောင်းပြီး ပိုပြီး ပြင်းထန်လာတယ်။

အသက်မရှူစတမ်း နမ်းစုပ်နေပြီး မောလာလို့ နှုတ်ခမ်းကို ခဏခွာလိုက်တဲ့အခါ သူက မထင်မှတ်တာတစ်ခုကို လုပ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ခါးကိုဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး ကျနော့် နို့သီးခေါင်းတစ်ဖက်ကို စို့ပေးတယ်။ သူ့တံတွေးလေးတွေနဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းကို လျှာနွေးနွေးလေးနဲ့ လျက်ပေးတဲ့အခါ ဓာတ်လိုက်သလို ခံစားချက်ဟာ ပေါင်ကြားထဲအထိ ကျဉ်တက်သွားတယ်။

နှစ်ဖက်လုံးကို စို့ပြီးတဲ့အခါ ကျနော့်လိင်တံဟာ နောက်ထပ် ဒီထက်ပိုပြီး မမာနိုင်တော့ဘူးလို့ထင်ရတဲ့အထိ မာတောင်လာတယ်။ ရမ္မက်လှိုင်းတွေဟာ ဒီရေလိုတရိပ်ရိပ်တိုးလာတယ်။ ရုတ်တရက် ကျနော်ညကတည်းက လုပ်ချင်ပေမယ့် ပုံမှန်စိတ်နဲ့ဆို လုပ်ဖြစ်မှာမဟုတ်တဲ့ အလုပ်တစ်ခုကို လုပ်လိုက်မိတယ်။

ခုတင်အောက်ကိုဆင်းပြီး သူ့ကို ခုတင်စွန်းမှာ ခြေတွဲလောင်းချထိုင်တဲ့ အနေအထားရောက်အောင် ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ခုတင်က နိမ့်တော့ သူ့ခေါင်းလေးနဲ့ ကျနော့်ခါးနဲ့ ကွက်တိပဲ။ လိင်တံကို ကိုင်ပြီး စောစောက နမ်းထားတဲ့ အရှိန်နဲ့ နှင်းဆီဖူးလေးလို ထူအမ်းဖောင်းကြွနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားကို ထိပ်ဖူးကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ သူက မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး အလိုက်သင့်လေးဟပေးတယ်။ သူ့ပါးစပ်လေးနဲ့ ဖောင်းကားတင်းမာနေတဲ့ ကျနော့်ထိပ်ဖူးဟာ ဆံ့တယ်ဆိုရုံလေးပဲ။

ကတ္တီပါသားလို နူးညံ့စိုစွတ်ပြီး ကျဉ်းမြောင်းတဲ့ ပါးစပ်ကလေးထဲကို တိုးဝင်ရတဲ့ခံစားချက်ဟာ ကောင်းလွန်းလို့ ဖော်ပြလို့မရဘူး။ လျှာဖျားလေးနဲ့ ထိပ်ဖူးအရစ်ကို ပတ်ချာလည် လျက်ပြီး အကွဲကြောင်းလေးကို ထိုးကလိ ပေးလိုက်တဲ့အခါ ကျနော့်ကိုယ်ထဲက အကြောပေါင်းတစ်ထောင်ဟာ စိမ့်သွားပြီး သူ့ခေါင်းလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ပြီး အတံသုံးပုံနှစ်ပုံလောက်အထိ ထိုးသွင်းလိုက်မိတယ်။ နောက်ထပ်သုံးမိနစ်လောက် သူ့ပါးစပ်ကလေးနဲ့ စုပ်ပေးတာကို ခံရတဲ့အခါ နတ်စည်းစိမ်ဆိုတာ ဒီလိုဟာမျိုးပဲလို့ ကျနော်သေချာသွားတယ်။

ခဏနေတော့ ကျနော့်လိင်တံကို သူ့ပါးစပ်ထဲက ချွတ်လိုက်ပြီး သူ့ကို အိပ်ရာပေါ် သာသာလေး လှဲချလိုက်တယ်။ သူကလဲ ကျနော့်ခါးကိုဖက်ပြီး သူ့အပေါ် ဆွဲမှောက်တယ်။ အိပ်ရာပေါ်မှာ မိတ်လိုက်နေတဲ့ မြွေနှစ်ကောင်လို ခဏတာ ပူးယှက်တွန့်လိမ်နေပြီးတော့ ကျနော့်လက်ဟာ တစ်ခါမှ မစမ်းဖူးတဲ့ သူ့ပေါင်ကြားက အင်္ဂါဇာတ်လေးကို အုပ်ကိုင်မိတယ်။ အညိုရောင် အမွေးနုလေးတွေနဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး။

ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားပြီး ကြည့်လိုက်တော့ နှုတ်ခမ်းသား ဖောင်းဖောင်းလေးတွေဟာ ပန်းညိုရောင် သမ်းနေတယ်။ အရည်ကြည်လေးတွေ ထွက်ပြီး နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖတ်လုံး စိုလက်နေတယ်။ လက်ချောင်းတွေနဲ့ နှိုက်ကစားပေးတော့ ကျနော့်ကိုယ်လုံးအောက်မှာ သူတွန့်လိမ်ညည်းတွားနေတယ်။

“ ကိုကို…ကိုကို… ”  လို့ခေါ်နေတဲ့ အသံသဲ့သဲ့လေးဟာ တစ်စုံတစ်ရာကို တောင်းဆိုနေတယ်။

ကျနော် သူ့ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို နည်းနည်းထပ်ပြီးဆွဲကားလိုက်ရင်း ကြားထဲက လွတ်သွားတဲ့ နေရာမှာ ဒူးထောက်နေရာ ယူလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကို ထောက်ထားရင်း လိင်တံကို ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ပြီး အကွဲကြောင်းလေးထဲက လမ်းကြောင်း အဝလေးထဲကို ထိပ်ဖူးကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ စီးပိုင်ပြီး နွေးနွေးကျပ်ကျပ်လေး ဖြစ်နေပေမယ့် သူ့အရည်လေးတွေရော၊ ကျနော့်အရည်ကြည်တွေရောပေါင်းပြီး ချောဆီလိုဖြစ်နေလို့ ထိပ်ဖူးတော့ ဝင်သွားတယ်။

ဒါပေမယ့် မျှော်လင့်မထားတဲ့ အတားအဆီးတစ်ခုကို ဒုတ်ခနဲ တိုးမိပြီး ကျနော်တန့်သွားတယ်။ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ထင်ပြီး ဆက်တိုးကြည့်တော့ တကယ်ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော့်ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်လာတယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် မျက်လုံးတွေတောင် ပြာလာသလိုပဲ။ ခြောက်ကပ်နေတဲ့ လည်ချောင်းထဲက အနိုင်နိုင် ထွက်လာတဲ့ အသံက ပြတ်တောင်းပြီး အက်ကွဲနေတယ်။

“ ခွန်နောင်နဲ့ တစ်ခါမှ….”

ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူလဲ အသက်ကို အမောတကော ရှူနေရတယ်။ ရင်ဘတ်လေးဟာ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့ လှိုင်းထနေတယ်။

“ တခြားဟာတွေ လုပ်ဖူးတယ်…တစ်ခါမှ…ဒီအထိ မရောက်ဖူးဘူး။”

တိုးတိတ်တဲ့ ဖြေသံလေး အဆုံးမှာ ကျနော်သူ့ကို ငုံ့ပြီး နမ်းလိုက်မိတယ်။ နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ နမ်းစုပ်ရင်း သူ့ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားမိတယ်။ နမ်းပြီးသွားတော့ ကိုယ်လုံးလေးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆက်ပြီးဖက်ထားရင်း ကျန်တဲ့တစ်ဖက်ကို ထောက်ပြီး ထိပ်ဖူးရဲ့ရှေ့မှာ တားဆီးနေတဲ့ အမြှေးပါးလေးထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။

ဒုတ်ခနဲ ဆောင့်မိသွားပြီး “အ…” ဆိုတဲ့ အံကြိတ်ညည်းတွားလိုက်သံလေးနဲ့အတူ အတားအဆီးဟာ ကျိုးပြတ်သွားတာကို ခံစားလိုက်မိပြီး ကျပ်တည်းတဲ့ ကတ္တီပါ လှိုဏ်ခေါင်းလေးထဲကို ကျနော့်လိင်တံဟာ လျှောဝင်သွားတယ်။ ခဏနားထားပြီး သူ့ကို ပွတ်သတ်ချော့မြူရင်း စပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လှုပ်ရှားလိုက်တယ်။

သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ ကျနော့်အောက်မှာ လူးလွန့်နေတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ညည်းတွားသံ တိုးတိုးလေးနဲ့အတူ ခါးလေးကို ပင့်ပြီးကော့ပေးတယ်။ ကျနော့်ကျောကို မမီတမီလှမ်းဖက်ထားတဲ့ လက်လေးနှစ်ဖက်က လက်သည်းလေးတွေဟာ ကျနော့်အသားထဲကို နစ်ဝင်နေတယ်။ သူ့နို့လေးတွေ၊ ခါးသေးသေးလေး၊ တင်ပါးလေးတွေဟာ ကျနော့်လက်ထဲမှာ ပုံသွင်းရွှံ့စေးလိုပဲ။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျနော့်ရဲ့ပြီးဆုံးခြင်းဟာ နီးကပ်လာတယ်။ လိင်တံဟာ ပိုတောင့်တင်းလာပြီး အထဲမှာ သုတ်ရည်တွေ ရွေ့လျားလာတာကို ခံစားမိလာတယ်။ ကျနော်သူ့အပေါ် မှောက်ချလိုက်ပြီး ဆီးခုံချင်းပူးကပ်ရင်း သွေးတွေစီးဝင်ပြီး ဖောင်းကြွနေတဲ့ အစေ့နေရာလေးကို လိင်တံနဲ့ ပွတ်တိုက်ပေးပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ဆက်လုပ်တယ်။ ထိလိုက်လွတ်လိုက်ဖြစ်ပေမယ့် သူလည်း ပြီးဆုံးဖို့ တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာတာကို ခံစားမိတယ်။

ကျနော့်ခံစားချက်တွေဟာ ပေါက်ကွဲထွက်လုမတတ်ပြင်းထန်လာတယ်။ သူနာမှာတွေ မနာမှာတွေ ဘာမှမစဉ်းစားနိုင်တော့ဘူး။ စိတ်ဆန္ဒအတိုင်းလွတ်လွတ်လပ်လပ် အားရပါးရ ထိုးဆောင့်ရင်း အဆုံးစွန်ရောက်သွားတဲ့ ခံစားချက်နဲ့အတူ ကျနော့်လိင်တံဟာ တဆတ်ဆတ်ခါလာပြီး သူ့ရဲ့ လမ်းကြောင်းလေးထဲကို သုက်ရည်နွေးနွေးတွေ ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျနော့်ကျောထဲကို နစ်နေတဲ့ လက်သည်းရှည်လေးတွေဟာ စူးခနဲ ပိုစိုက်ဝင်လာပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ တစ်ချက်တောင့်တင်းသွားပြီး တိရစ္ဆာန်ရိုင်းမလေး တစ်ကောင်လို မသဲမကွဲ အသံတစ်ခုကို ခပ်တိုးတိုးအော်ညည်းလိုက်ရင်း သူ့ရဲ့ မိန်းမကိုယ်ကြွက်သားတွေဟာ ကျနော့်လိင်တံကို ညှစ်လိုက်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလာတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းတင်းဖက်ထားရင်း လှိုင်းတွေကို တငြိမ့်ငြိမ့်စီးပြီး ကမ္ဘာကြီးရဲ့ထိပ်ဆုံးကို ရောက်သွားကြတယ်။

ဟိုးအမြင့်ကြီးကနေ တဖြည်းဖြည်းပြန်ကျလာတဲ့အခါမှ သူရောကျနော်ရော သတိဝင်လာကြတယ်။ ကုတင်ဘေး စားပွဲပေါ်က wet tissue ဘူးကိုလှမ်းယူပြီး သူ့ကိုရော ကျနော့်ကိုယ်ကျနော်ရော သုတ်သင် သန့်ရှင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ အမွေးပွစောင်လေးကို အတူတူခြုံရင်း လက်မောင်းပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးပြီးအိပ်နေတဲ့ နူးညံ့နွေးထွေးတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။ သူ့မျက်နှာလေးက ကျနော့်ပခုံးနဲ့လည်ပင်းကြားမှာ ဖွက်ထားပြီး ကျနော်က ရှမ်ပူနံ့ သင်းပျံ့တဲ့ သူ့ဆံပင် ညိုညိုပျော့ပျော့လေးတွေပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်ထားတယ်။

ကျနော့်ဘဝမှာ ဒီအခိုက်အတန့်လောက် အရာရာပြည့်စုံနေတယ်လို့ ခံစားရတဲ့အချိန် တစ်ခါမှ မရှိဖူးဘူး။



........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။