တကယ်လား လုပ်ဇာတ်ကြီးလား (စ/ဆုံး)

တကယ်လား လုပ်ဇာတ်ကြီးလား (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

ဒီလို တစ်နေ့ပေါ့ဗျာ။ အစ်မ လာမယ်ဆိုတော့ သွားကြိုရတာပေါ့ ။ တူမရောက်နေတာ ကြာပေမယ့် သူက သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဆိုတော့ တစ်မြို့ထဲတောင် တခါတလေမှ ဆုံဖြစ်တာ။ အစ်မက သူ့သမီးဆီ လာလည်တယ် ဆိုတော့မှပဲ သွားကြိုဖြစ်တော့တယ်။

ကျုပ်ကလည်း ဗမာပြည်ကို စိတ်နာလို့ ထွက်လာတာ မပြန်ရရင် ပြီးရော။ ဘယ်နိုင်ငံကမဆို ကျုပ်ကို စီဒီဇင်ရှစ် ပေးလို့ကတော့ ယူမှာပဲဆိုတော့ အခုဆို ဗမာပြည်အတွက် ကျုပ်က နိုင်ငံခြားသား ဖြစ်နေရပြီလေ။ ကျုပ်က ဒီနိုင်ငံမှာ စီတီဇင်ယူထားတာ ဆိုတော့ ကိုယ်ပိုင်အခန်းဝယ်ထားပြီး ကိုယ်က master bedroom မှာနေ ကျန်တဲ့အခန်းတွေကို ငှားစားထားတယ်။ ကျုပ်အခန်းမှာ ငှားနေကြတဲ့သူတွေက ဘဲတွေကြီးပဲဆိုတော့ တူမလေး ကျောင်းတက်မယ်ဆိုပြီး လာတုန်းက မိန်းကလေးတွေပဲနေတဲ့ Apartment တစ်ခု ရှာပေးလိုက်တယ်။

အခု အစ်မက ရောက်လာတော့ သူ့သမီးက တစ်ခန်းမှာ လေးယောက်နေတဲ့ဟာဆိုတော့ သူက အဲ့မှာ တည်းလို့ မရဘူးလေ။ ကျူပ်နေတဲ့ Apartment မှာပဲနေမယ် ဆိုတော့ အင်းပေါ့။ ကိုယ့်အစ်မပဲ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။ ကျူပ်ကလည်း ဒီရောက်နေတာ ဆယ်နှစ်ကျော် ဗမာပြည်လည်း တစ်ခေါက်မှ မပြန်ဖြစ်တော့တာ ဆိုတော့ အစ်မကိုလည်း မတွေ့ရတာ ကြာပြီ မဟုတ်လား။ သူ့သမီးတစ်ယောက်က အရွယ်ရောက်လို့ တက္ကသိုလ်တောင် ရောက်နေပြီ။ အစ်မက ကျနော့်ထက် လေးနှစ်လောက်ကြီးတယ်။ အခု ကျနော်က ၃၅၊ သူက ၃၉ လောက်ပေါ့။

လေဆိပ်မှာသွားကြိုရင်း အစ်မကို ဆယ်နှစ်ကျော်ကြာပြီးမှ အခု ပြန်တွေ့လိုက်ရတော့ စိတ်ထဲမှာတောင် တစ်မျိုးဖြစ်မိတယ်။ အစ်မက အခုကြတော့ မိန်းမကြီးပုံပေါက်လို့၊ ဝလို့ ခန့်လို့ပဲ။ ဝတယ်ဆိုပေမဲ့ သူများတွေလို စည်ပိုင်းလုံးကြီး မဟုတ်ဘူး။ တင်ဆုံကြီး ကားစွံ့လာတာ။ ခါးက သေးတော့ အတော် အချိုး ပြေပြစ်လာတာ။

ကျူပ်စိတ်ထဲ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်မိတယ် ဆိုတာက ကျုပ်တို့က ရာဇဝင်ရှိတယ်လေ။ ကျူပ်တို့ ဆိုပေမဲ့ ကျုပ်ဘက်ကပါ။ ပြောပြမယ် ဒီလိုဗျ။

………………………………………………….

အစ်မ နှင့် ကျွန်တော်

ကျုပ်က ၇ တန်း၊ အစ်မက ၁၀ တန်းလောက်မှာ ဖြစ်ခဲ့ကြတာပေါ့။ တကယ် အစပျိုးခဲ့တာကတော့ ကျုပ် ၆ တန်းလောက်ကတည်းက ။ ကျုပ်တို့ မောင်နှမနှစ်ယောက်ကို တစ်ခြင်ထောင်ထဲ အိပ်စေတဲ့ မိဘတွေရဲ့ အပြစ်လို့ပဲ ဆိုရမှာပဲ။ ခြင်ထောင်ကလည်း ပိတ်ခြင်ထောင် အဖြူ၊ အပြင်က လုံးဝ အထဲကို မမြင်ရဘူး။

အစ်မက အအိပ်ကြမ်းတယ်။ ကျူပ်တရေးနိုးရင် အစ်မက ဖင်ပြောင်နေပြီ ။ ထမိန်ကလည်း လည်ပင်းချိတ်နေတယ်ပဲ ပြောရမှာပေါ့။ အစ်မဖင်ကြီးက လုံးဝန်းပြီး ဝိုင်းစက်နေတာ။ ကျုပ်ကလည်း ဖက်လုံးကို ခွပြီး အိပ်တတ်တဲ့သူ။

တစ်နေ့တော့ ဘာကြောင့်မှန်းမသိဘူး။ ကျုပ် တရေးနိုးလာတော့ ကျုပ်ဖက်လုံးကို အစ်မက ယူသွားပြီး ခွအိပ်နေတာ နောက်က တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူ့ကိုယ်အောက်ကလည်း ဘယ်လိုမှ ဆွဲထုတ်လို့ မရဘူး။ အဲလောက်ဖြစ်တာကွာဆိုပြီး သူ့ကို ခွအိပ်လိုက်တယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ ကျုပ်လီးက ငုတ်တုတ်လးပဲ ရှိဦးမယ်။ လေးလက်မလောက်နေမှာပေါ့။ မာတောင်နေတယ်။ ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး အစ်မဖင်မှာ သွားထောက်နေလို့ နေရအဆင်ပြေအောင် ဖင်ကြားထဲ ထည့်ထားလိုက်ရတယ်။ အစ်မ တွန့်ကနဲ ဖြစ်ပြီး ဖြတ်ကနဲ နိုးသွားတယ်ထင်တယ်။

“ ဟေ့ကောင် ဘာလုပ်တာလဲ” လို့ မေးတယ်။

“ နင် ငါ့ဖက်လုံးကို ယူထားတာကိုး”

လို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူဘာမှ ပြန်မပြောဘူး ။ အိပ်ပျော်သွားတယ် ထင်တာပဲ။ ကျူပ် စိတ်ထဲလည်း ဘာမှမရှိပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအတော့အတွင်းမှာ လူပျိုစဖြစ်တယ် ထင်တာပဲ။ လီးလေးက ယားယားလာတယ်။ အဲဒါနဲ့ အစ်မရဲ့ ဖင်ကြားထဲကို ထည့်ထည့်ပြီး ပွတ်လိုက်တယ်။ အစ်မကလည်း ဘာမှမပြောဘူး အိပ်နေတာပဲ။

အဲဒါနဲ့ ၆ တန်း နှစ်ကုန်လို့ နွေရာသီပိတ်တော့ ရပ်ကွက်ထဲမှာ ကိုယ့်ထက်ကြီးတဲ့ ယောက်ျားလေး တွေကြား သွားသွားနေပြီး သူတို့ကို အတုခိုးတယ်။ သူတို့ပြောစကားတွေကို သွားနားထောင်တယ်။ ဟာသတွေရော ဟိုကိစ္စ ဒီကိစ္စတွေရောပေါ့။

တခါတလေ ညဘက် ကင်းတဲမှာပေါ့။ ညနက်တော့နေလို့မရဘူး၊ ကိုယ်က ငယ်သေးတာကိုး။ ညဦးပိုင်းလောက်ဆို စကားဝိုင်းက ကောင်းပြီ။ ကင်းတဲမှာ ဆေးလိပ်လာခိုးသောက်ကြတဲ့ အစ်ကိုကြီးတွေ အာတာကို နားထောင်ကောင်းတာကိုး။ အဲမှာ သူတို့က မာစတာဘေးရှင်းအကြောင်းကို ပြောကြတော့ ကိုယ်က နားမလည်ဘူး။

အဲ့ဒါနဲ့ ဝင်စပ်စုတော့ မင်းက ဟိုဟာရော လာလို့လားတဲ့ ဆိုပြီး ဝိုင်းလှောင်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ စိတ်ထဲကတော့ သိပ်မခံချင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ပြောတဲ့ ဟိုဟာလာလား ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို မပေါက်လိုက်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ တစ်နေ့မှာ သူတို့ ဘာကို ပြောတာလည်း ဆိုတာကို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် သိသွားရတယ်။

အဲ့ဒီညကဗျာ အိုက်လိုက်တာ ချွေးတွေကို စေးကပ်နေတာပဲ။ အဲ့ဒါနဲ့ အိပ်လို့မရတော့ ညသန်း‌ခေါင်လောက်မှာ နိုးလာတယ်။ ကျူပ် ပုဆိုးကလည်း ကွင်းလုံး လည်ပင်းစွတ်နေသလို၊ အစ်မကလည်း ထမိန်ကွင်းလုံး ခါးရောက်နေပြီ။ ထုံးစံအတိုင်း သူအပိုင်စားသိမ်းထားတဲ့ ကျွန်တော့်ဖက်လုံးကို ခွပြီး ကျွန်တော့်ကို ကျောပေးအိပ်နေတာပေါ့။

အခု နောက်ပိုင်း အစ်မဖင်ကြီးတွေက ပိုပိုပြီး အလုံးကြီးလာသလိုပဲ။ ခါးလေးကလည်း သေးသွားတော့ ဘူးသီးခြောက် တုံးလုံးလှဲထားသလိုပဲဗျာ။ ကျွန်တော့်လီးလေးကလည်း တောင်မတ်နေပြီလေ။ အဲဒါနဲ့ လုပ်နေကြအတိုင်း သူ့ကို အနောက်ကနေ ခွပြီးသူ့ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြားကို လီးကလေး မြုပ်လိုက်တယ်။ လီးလေးကလည်း တအားယားနေတာနဲ့ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပွတ်နေမိတယ်။

အဲဒီနေ့က ပွတ်လို့က ကောင်းသလားမမေးနဲ့။ အဲ့ဒါပွတ်ရင်းပွတ်ရင်းနဲ့ ရင်ထဲ လှိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး လီးထိပ်က အရည်တွေ ဆပ်ကနဲ ပန်းထွက်သွားတယ်။ ဆပ်ကနဲပန်းတိုင်း လူက အကြောဆွဲသလို တွန့်တွန့်သွားတာ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ငါဘာဖြစ်တာပါလိမ့်ဆိုပြီး ပြီးတော့မှ လန့်သွားတယ်။ သုတ်လွှတ်နေတုန်းကတော့ ကောင်းလိုက်တဲ့ အရသာဗျာ။ ပြီးသွားတာနဲ့ လန့်သွားပေမဲ့ ခေါင်းထဲမှာ ဟိုအစ်ကိုကြီးတွေ ပြောနေကြတဲ့ စကားတွေက ချက်ချင်း အဓိပ္ပါယ်ရှိသလို ဖြစ်လာတယ်။ ဟိုဟာလာတယ် ဆိုတာ ဒီလိုမျိုးဖြစ်တာကို ပြောတာပဲလို့။ နောက် အစ်မနိုးသွားရင်လည်း ပြဿနာတက်မှာစိုးလို့ သူ့ဖင်ကြား ပေါင်ကြားမှာ ပေကျံကုန်တဲ့ လရည်တွေကို ကိုယ့်ပုဆိုးနဲ့ပဲ သုတ်ပြီး ရှင်းပေးလိုက်ရတယ်။

အဲ့လိုနဲ့ မနက်ကြတော့ အစ်မကို ကြည့်ရတာ ညတုန်းက ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ဟာကို သိပုံမရဘူးဗျ။ ဆိုတော့ ကျူပ်လည်း နည်းနည်းချင်း ရဲလာတယ်။ အိပ်ယာကို စောစော ဝင်အိပ်တယ်။ ညသန်းခေါင်ကျော်ရင် နိုးပြီ။ ထုံးစံအတိုင်း အစ်မက ဖင်လှန်နေ၊ ကိုယ်က အနောက်ကနေ ဝင်ကြိတ်တယ်။ ပေါင်နှစ်လုံးကြား၊ ဖင်လုံးကြား၊ ကိုယ့်လီးလေး ထည့်ထည့်ပြီးညှောင့်တယ်။

တစ်နေ့တော့ဗျာ ကျုပ် အိပ်မောကျသွားတာ မနက်လင်းခါနီးမှ နိုးတယ်။ အဲ့ဒီအချိန် အစ်မကို ကြည့်လိုက်တော့ ပက်လက်ကလေး အိပ်နေတယ်။ ထမိန်က ထုံးစံအတိုင်း ခါးမှာ အကွင်းလိုက်။ ပထမဆုံးစောက်ဖုတ်ကို မြင်ဖူးတာပဲပေါ့ဗျာ။ အစ်မက အမွှေးမပေါက်သေးဘူးဗျ။ စောက်ဖုတ်လေးက ဖားဂုံညှင်းလေးလို ဖောင်ဖောင်းလေး။ နှုတ်ခမ်းလေးကလည်း ဟဟလေး။

အဲ့တော့ ကျူပ် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ဘူး။ လီးမာမာလေးနဲ့ အဲဒီအဖုတ် နှုတ်ခမ်းလေးထဲကို ထိုးကြည့်မိတယ်။ ကျူပ်ကောင်လေးကပဲ သေးလို့လား မသိဘူး အပျိုစောက်ပတ်လေးပေမဲ့ တဝက်လောက် ဝင်သွားတယ်။ ကျူပ်လည်း အဝင်အထွက် နည်းနည်းလေး လုပ်ပြီးတော့ သွားတွေးမိတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ဗိုက်ကြီးတာကိုတော့ သိနေပြီ။ သေချာမသိပေမဲ့ ကိုယ်လီးကထွက်တဲ့ လရည်တွေ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်သွားရင် ဗိုက်ကြီးတတ်တယ် ဆိုတာကိုတော့ သိနေပြီ။

အဲ့တာကြောင့် လီးကလေးက ယားလာပြီး ထွက်ချင်လာတာနဲ့ ကမန်းကတန်း ဆွဲထုတ်လိုက်တာ အပြင်မှာ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ အစ်မဗိုက်ပေါ်ကို ပန်းထုတ်မိတော့တာပါပဲ။ တော်တော့်ကို သုတ်လိုက်ရတယ်။ နောက်ဆိုရင် စက္ကူပါ ဆောင်ထားလိုက်တယ်။

တကယ်တော့ ကျူပ်က နားမလည်လို့။ စလုပ်ကည်းက ထွက်တဲ့ အရည်နဲ့တောင်မှ ဗိုက်ကြီးနိုင်တယ် ဆိုလား၊ စာအုပ်တစ်ခုမှာ ဖတ်ဖူးတာ။ ကံကောင်းလို့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့တာ။ အဲ့လို တစ်ခါနှစ်ခါ လုပ်ဖြစ်ပြီးတော့ နောက် အိပ်ယာခွဲသိပ်လိုက်တော့ မလုပ်ဖြစ်တော့ပါဘူး။

——————————————-

အခု အစ်မကို မတွေ့တာကြာပြီး ပြန်တွေ့လိုက်ရတော့ ငယ်ငယ်က အကြောင်းတွေ ပြန်စဉ်းစားမိပြီး လီးတောင် တောင်ချင်လာတယ်။ မကောင်းဘူးလေ ဆိုပြီး အာရုံပြောင်းပစ်ရတယ်။ ဟိုဟာက ငယ်ငယ်တုန်းက မဟုတ်လား။ နောက် ကိုယ့်ဘာသာကို ကမြင်းကြောထပြီး အစ်မက အိပ်ပုပ်တော့ ဘာမှမသိခဲ့တာ။ အခုတော့ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့ပြီးမှ တစ်ကုတင်ပေါ် အိပ်ရမယ်ဆိုတော့ အဲဒါတွေ ပြန်စဉ်းစားမိပြီး လီးက တောင်နေတယ်။ အင်း အတွင်းခံ ဘောင်းဘီထဲမှာ ကြပ်နေတာပေါ့။

ကျူပ်အခန်းထဲမှာကလည်း နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင် တစ်လုံးပဲ ရှိတာမလား။ မောင်နှမပဲလေ ဆိုပြီး အဲ့လိုပဲ အိပ်ကြတာပေါ့။ ညတရေးနိုးတော့ ငယ်ငယ်တုန်းက အချိန်ကို ပြန်ရောက်သွားသလိုပဲဗျာ။ ဒီတခါတော့ ခြင်ထောင်ထဲမှာ မဟုတ်တော့ဘူး၊ အခန်းကျယ်ထဲမှာ။ ညအိပ်မီးပြာပြာလေး အောက်မှာ။

ကျူပ်ဘေးမှာ အိပ်နေတဲ့ အစ်မဖင်ကြီးက ဝိုင်းစက်လို့၊ ထမိန်ကလည်း ခါးပေါ်မှာ အကွင်းလိုက်။ ကျုပ်လုံခြည်ကလည်း လည်ပင်းမှာ အကွင်းလိုက်။ ကျုပ်ကောင်ကြီးက အလံတိုင်ကြီးလို တောင့်တင်း ထောင်မတ်လို့။ တကယ့်ကိုဗျာ သူ့အလိုလို ကျူပ် အစ်မနောက်နား ကပ်သွားမိတယ်။ ငယ်ငယ်တုန်းကလိုပဲ အစ်မဖင်ကြားထဲကို ကျူပ်ကောင်ကြီး အမြှောင်းလိုက်ထည့်ပြီး ပေါင်ခွဆုံထဲ ထိုးလိုက်မိတယ်။

ငယ်ငယ်ကနဲ့ မတူတာက အခုတော့ ကျူပ်က အတွေ့အကြုံ ရှိနေတာရယ်၊ ကျူပ်ကောင်ကြီးကလည်း ရှည်ပြီး ကြီးနေတာရယ်ပေါ့။ အဲ့တော့ အစ်မ ပေါင်ကြားကနေ တိုးဝင်သွားတဲ့ ကျူပ်ဒစ်ကြီးက အစ်မ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးကို ပွတ်သပ်မိသွားတယ်။ အစ်မဆီက ငြီးသံလေး သဲ့သဲ့ ထွက်လာတယ်။ ကျူပ်ပဲ စိတ်ထင်လို့လား၊ အစ်မစောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေက အရည်စိုနေသလိုပဲ။

အဲ့လို ပွတ်ရင်းနဲ့ တတ်တဲ့ပညာ မနေသာ ဆိုသလို၊ ဆန္ဒတွေကိုလည်း မလွန်ဆန်နိုင်တော့တဲ့ ကျူပ်က ကိုယ်ကို အသာလေးနှိမ့်ချလိုက်တော့ ကိုယ့်လီးကြီးက လေးဆယ့်ငါးဒီဂရီ ထောင်တက်လာတယ်။ အဖုတ်ပေါက်ဝနဲ့ တည့်သွားတဲ့အချိန်မှာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းလိုက်မိတော့တယ်။ အစ်မ စောက်ခေါင်း နူးညံ့ညံ့လေးတွေကို ကျူပ်ရဲ့ဒစ်က တိုးဝင်သွားတာ အရသာရှိလိုက်တာဗျာ။ စိတ်ထဲထင်လို့လား မသိဘူး။ အစ်မဖင်ကြီးကလည်း နောက်ဘက်ကို ကော့ပေးလာသလိုပဲ။ သတိမထားလိုက်မိချိန်မှာပဲ ကျူပ်က အစ်မရဲ့ ခါးကျင်ကျင်လေးကို ကိုင်ပြီး အနောက်ကနေ လိုးနေမိပြီလေ။

အစ်မ ဖင်ကြီးကလည်း အချက်ကျကျ အနောက်ကို ကော့ကော့ပေးလာတယ်။ အဲ့လို စည်းချက်ညီညီ လိုးနေလိုက်ကြတာ မကြာပါဘူး၊ ကျူပ်လီးကြီး ပူကနဲဖြစ်ပြီး သုတ်ရည်တွေ အစ်မစောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထည့်လိုက်ပြီး ပြီးသွားပါတော့တယ်။

အဲလောက် စည်းချက်ညီညီ လိုးခဲ့ကြကတည်းက အစ်မလည်း နိုးနေမယ်ဆိုတာ ကျူပ်သိပါတယ်။ အဲတော့လည်း မထူးဇာတ်ခင်းပြီး အစ်မကို နောက်က ကပ်ဖက်ထားရင်းက သူ့နို့ကြီးတွေကို ဖွဖွလေး ဆုပ်နှယ်ပေးနေလိုက်မိတော့တယ်။ အစ်မက ဖြည်းဖြည်းလေး လွန့်လူးလိုက်ပြီး

“ နင်ကလေ ငယ်ငယ်က အကျင့်ကို မပျောက်သေးဘူး”

ဆိုပြီး ပြောလာတယ်။

“ ဟင် နင် ငါငယ်ငယ်တုန်းက လုပ်တာလည်း သိတယ်ပေါ့”

ဆိုပြီး ပြန်မေးလိုက်တော့

“ ဟဲ့ သိတာပေါ့ဟ။ မိန်းကလေးတွေက ပုံမှန် ရိုးရိုးအိပ်ပျော်နေလို့ စောက်ဖုတ်ကိုင်ခံရတာကို မသိဘူးဆိုတာ ဖြစ်မှ မဖြစ်နိုင်ပဲဟာ။ တကယ်တော့ ငါလည်း အဲဒီတုန်းက စမ်းသပ်ချင်နေတဲ့ အရွယ်ဆိုတော့ တမင် မသိချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့တာပေါ့ဟ”

“ ဟင် ဒါဆိုရင် အခုကရော”

“ အခုကတော့ ခံချင်လို့ဟေ့ ရှင်းပြီလား”

တဲ့။ အဟီး။ အစကတော့ မောင်နှမဆိုတော့ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ရမှာ တမျိုးကြီး ဖြစ်နေကြသေးတာပေါ့ဗျာ။ တချီပြီးလို့ နောက်အချီတွေမှာတော့ သူ့အလိုလို ဖြစ်သွားတော့တာပဲ။ သူလည်း အတွေ့အကြုံရှိ၊ ကျူပ်လည်း အတွေ့အကြုံရှိပြီးသား လူတွေဆိုတော့ ဘာဂျာ၊ ပုလွေတွေလည်း သူ့အလိုလို ဖြစ်သွားကြတာပေါ့။

သူ စလုံးမှာ နေသွားတဲ့ နှစ်ပတ်လောက်မှာ ကျူပ်တို့နှစ်ယောက် လင်မယားလိုပါဘဲဗျာ။ ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ကို လိုးလိုက်ကြတာ။ အစ်မက ပြန်ခါနီး ပြောသွားသေးတယ်။ နင်က တော်တော် အလိုးကောင်းတာပဲတဲ့၊ ငါ့ လင်ထက်တောင် ကောင်းသေးတယ်တဲ့။ စောစောထဲကသာ ငါတို့ ပွင့်လင်းခဲ့ရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲတဲ့။ ဟဲဟဲ။ နင်လည်း ပြန်လာလည်ဦးဟာ တဲ့။ အင်းပါလို့ ပြောလိုက်ရတယ်။

ငယ်ငယ်တုန်းက စိတ်ကူးယဉ်ကို တော်တော်ကြီးမှ အကောင်အထည်ဖော်လိုက်ရတာ ပြန်တွေးမိတိုင်း ကြည်နူးရတယ်။ ဒါပါပဲဗျာ။ နောက်ဆက်တွဲက တော့ ခင်ဗျားတို့ဘာသာ စဉ်းစားကြည့်ကြပေတော့။

…………………………………………..

တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ ကျူပ်အလုပ်က ဖိအားတွေလည်း များလွန်းတော့ ပရောဂျက်တစ်ခု အပြီးမှာ ဗေကေးရှင်း သွားမယ်ဆိုပြီး ဘောစိကို ပြောလိုက်တယ်။ သူကလည်း သဘောပေါက်တယ်၊ အင်းလေ သွားပေါ့။ ကျူပ် ၂ ပတ်ခွင့်ယူပြီး ဗမာပြည်ကို ထွက်သွားလိုက်တယ်။ ဟော်တယ်မှာ တည်းလို့ရပေမဲ့ အစ်မအိမ်မှာပဲ တည်းလိုက်တယ်။

ယောက်ဖကလည်း သဘောကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ခက်တာက သူတို့အိမ်မှာ လူက မပြတ်ဘူးဗျ။ ယောက်ဖရဲ့အစ်မ အပျိုကြီးရယ် ၊ အိမ်ဖော်မလေးရယ် ရှိတယ်။ အဲတော့လည်း ဘာမှ မဖြစ်နိုင်ဘူးပေါ့ဗျာ။ သူတို့ အောက်ထပ်က အခန်းမှာလည်း ယောက်ဖရဲ့ညီမ မိသားစုရှိတယ်။ ယောက်ဖကလည်း ယောက်ဖရဲ့ညီမက ကလေးတစ်ယောက်နဲ့ နောက်ထပ် ကိုယ်ဝန်အရင့်အမာနဲ့ ဆိုတော့ အိမ်မှာ အမြဲရှိတယ်။

အခုယောက်ဖကလည်း ကိုယ်ပိုင်တက္ကစီလေး ဆွဲနေတယ်ဆိုတော့ ကျုပ်ရောက်တုန်း ဘယ်နေရာသွားချင်ချင် လိုက်ပို့ပေးဖို့ ရယ်ဒီပဲ။ တစ်ခုပဲ ရှိတယ်။ ယောက်ဖညီမရဲ့ ယောက်ျားက သင်္ဘောလိုက်နေတယ် ဆိုတော့ သူ့ညီမ ကိုယ်ဝန်အရင့်မာကြီးကို အိမ်မှာ ယောက်ျားသား မရှိ၊ တစ်ယောက်ထဲ ပစ်မထားနိုင်လို့ ယောက်ဖက ခရီးဝေး မသွားနိုင်ဘူး။

ကျူပ်က ဗမာပြည်ရောက်တုန်း ငယ်ငယ်တုန်းက မရောက်ခဲ့လိုက်ရတဲ့ တောင်ကြီး အင်းလေးတို့ဖက်ကို သွားမယ်ဆိုတော့ အစ်မက ကျနော့်ကို တစ်ယောက်ထဲ စိတ်မချဘူး သူလိုက်ပို့မယ် ပြောတယ်။ ယောက်ဖကလည်း အေးလေ လိုက်သွားလိုက်ပါ သူတော့ အိမ်မှာ စောင့်နေခဲ့မယ်တဲ့။

အဲဒါနဲ့ ကျူပ်တို့မောင်နှမ နှစ်ယောက်ထဲ ခရီးထွက် ခဲ့ကြတယ်။ ခရီးတလျှောက်လုံးမှာ ကျူပ်တို့ကို မောင်နှမမှန်း ဘယ်သူမှ မသိဘူး ဆိုတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ လင်မယားလိုလိုနဲ့ ဒိုးကြတာပေါ့။ ဟန်းနီးမွန်း ထွက်ရသလိုပဲဗျာ။ နေ့ဘက်ဆို လျှောက်လည် ကြပြီး ညနေဘက် ဟော်တယ်ပြန်ရောက်လို့ ရေမိုးချိုး စားသောက်ပြီးတာနဲ့ ကုတင်ပေါ် ရောက်တော့တာပဲ။

ကျူပ်အစ်မက အောက်ပိုင်း တော်တော်တောင့်တာ။ ပေါင်လုံးကြီးတွေကလည်း တုတ်တုတ်ခဲခဲ၊ ဖင်လုံးကြီးကလည်း အကြီးကြီးဆိုတော့ ဒေါ့ကီဆွဲလို့ အရမ်းကောင်းတာ။ နောက်ပြီးတော့ သူ့ပေါင်လုံးတွေက တုတ်သာတုတ်တာ အဆီအရစ်တွေ မရှိနေဘူး လုံးချောပြီး ပြောင်နေတော့ အရမ်းမိုက်တာ။ ကလေးမွေးထားဖူးလို့ ဗိုက်ကြောတွေ ပြတ်နေတာရှိပေမဲ့ လေးဘက်ထောက်ကုန်းလိုက်ရင် မမြင်ရတော့ပါဘူးဗျာ။

ကျူပ်တို့လည်း ပုံစံမျိုးစုံအောင် လိုးပြီးဖူးနေတော့ ကျူပ်က သူ့ဖင်ကို လိုးချင်နေတယ်ဗျာ။ အဲဒါနဲ့ ဂျယ်လေး လက်မမှာ သုတ်သုတ်ပြီး ထိုးကြည့်တယ်။ သူက နင် ဖင်လုပ်ချင်လို့လားတဲ့ မေးလာတော့ ဒီကကောင်လည်း ဘယ်ငြင်းလိမ့်မတုန်း အင်း ဆိုတော့ အဖော်စွတ်ပြီး ဂျယ်များများသုံးဟာတဲ့။

အဲဒါနဲ့ သူ ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ပေးတော့ ဖင်ပေါက်ကို ဂျယ်တွေ ညှစ်ထည့်၊ ပြီးတော့ လက်ခလည်နဲ့ အရင် ကလိုင်းတာပေါ့။ နောက်တော့ လက်ညိုး နဲ့ လက်ခလည်၊ နောက်တော့ လက်သကြွယ်ပါပေါင်း လက်သုံးချောင်းနဲ့ လေ့ကျင့်လိုက်ပြီးမှ ကျနော့်လီး ထည့်လိုးပစ်လိုက်တယ်။

ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ သူ့ဖင်လုံးကြီးတွေကလည်း အိနေတော့ တုန်ခါနေတာပဲ။ ကျူပ်လီးတောင် ပြန်မနုတ်တော့ဘူး။ တချီလုံး အပြီးကိုလုပ်ပြီး ဖင်ထဲမှာပဲ ပြီးပစ်လိုက်တယ်။ သူ့ကိုကြည့်တော့လည်း အကြိုက်တွေ့နေပုံ ဖင်ခံဖူးပုံလည်းရတော့ လိုးပြီးတဲ့အခါ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဖက်ပြီးနားကြတဲ့အခါ မေးကြည့်လိုက်တယ်။

“ အစ်မ နင့်ယောက်ျားက နင့်ဖင်ကို လိုးဖူးလား”

“ ဟင့်အင်း”

“ နင့်ကိုကြည့်ရတာ ဖင်အလိုးခံဖူးသလိုပဲ”

“ အင်း… ငါဖင်အလိုးခံဖူးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါ့ယောက်ျားနဲ့ မဟုတ်ဘူး”

သူက ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ပြောတယ်။ ကျူပ်လည်း အရမ်းကို စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။

“ ဟင် အဲ့တာဆို နင် ယောက်ျားမရခင်ကတည်းက ဒါတွေ လှုပ်ရှားဖူးတာပေါ့ ဟုတ်လား”

“ မဟုတ်ဘူး။ အိမ်ထောင်ကျပြီးမှ”

တဲ့။ ကျုပ်က အရမ်းစိတ်ဝင်စားသွားပြီး သူ့ကို ပြောပြခိုင်းတော့ သူက

“ အင်း နင်က ငါ့ယောက်ျားလည်း မဟုတ်ဘူး။ သူစိမ်းလည်း မဟုတ်ဘူး။ ငါ့မောင်ဆိုတော့ ပြောပြရမှာပေါ့ ”

ဆိုပြီး ပြောပြတယ်။ သူ အိမ်ထောင်ကျပြီးတော့ အလုပ်ဝင်တော့ သူ့အလုပ်က နယ်တွေ သွားရတယ်တဲ့။ အဲတော့ ယောက်ျားနဲ့ တခါတလေကြရင် တစ်ပတ်နှစ်ပတ်လောက် ခွဲပြီး သွားရတယ်တဲ့။ သူတို့ အဖွဲ့မှာက မိန်းကလေးတွေရော ယောက်ျားလေးတွေရော ပါတယ်တဲ့။ အစ်မကလည်း အရွယ်ကောင်းတုန်း၊ ကာမဆန္ဒ အတက်ကြွဆုံး အချိန်မှာ ယောက်ျားနဲ့လည်း ခွဲနေရ၊ တခြားယောက်ျားလေးတွေနဲ့လည်း လက်ပွန်းတတီးနေရ ဆိုတော့ စိတ်တွေက ထတာပေါ့တဲ့။

ဖြစ်ချင်တော့ တစ်နေ့ သူတို့ သုံးပတ်လောက်ကြာတဲ့ ခရီးစဉ်ပြီးတဲ့ တစ်နေ့မှာ အထိမ်းအမှတ်အနေနဲ့ ညနေကတည်းက စပြီးသောက်ကြတယ်တဲ့။ ညဖက်ကြတော့ ကျန်တဲ့သူတွေက အတွဲအလျှိုအလျှိုနဲ့ ပျောက်သွားကြတာ သူနဲ့ သူတို့ အဖွဲ့ခေါင်းဆောင် ဘဲကြီးတစ်ယောက်ပဲ ကျန်ခဲ့တယ်တဲ့။

ဘဲကြီးက အသက်ကြီးပြီ အိမ်ထောင်သည်။ သူ့ကလေးတွေတောင် အရွယ်ရောက်နေပြီတဲ့။ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ကုတင်ပေါ်ရောက်သွားမှန်း မသိဘူး၊ ဘဲကြီးက သူ့ကို ဘာဂျာ အပီကိုင်တာတဲ့။ သူက မကောင်းပါဘူး ဆရာရယ် ဘာညာပြောရင်းနဲ့ကို အချီချီ ပြီးရတယ်တဲ့။

သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လျှာကြီးထိုးထည့်ရင်း လက်ချောင်းတွေက တစ်ဖက်က စောက်စေ့ကို ဖိပွတ်ပေးပြီး နောက်တစ်ဖက်က သူ့ဖင်ဝကို ဆော့ရင်း ထိုးပေးတယ်တဲ့။ နောက်တော့ သူ့ကို လှေကြီးထိုးနဲ့ တစ်ချီ ကောင်းကောင်းလိုးပေးလိုက်ပြီး နှစ်ယောက်စလုံး အိပ်မောကျသွားကြတယ်ဆိုပဲ။

နောက် သူတရေးနိုးတော့ သူ့ဖင်ပေါက်ကို အဲလူကြီးက ဂျယ်သုတ်ထားတဲ့ လက်ချောင်းနဲ့ ထိုးဆော့နေတယ်တဲ့။ သူလည်း ခံစားရတာလေးက တမျိုးလေးမို့ အသာငြိမ်နေလိုက်တယ်တဲ့။ အဲဒီနောက်တော့ လက်တစ်ချောင်းကနေ နှစ်ချောင်း၊ နောက်သုံးချောင်း ပြီးတာနဲ့ သူ့လီးကြီးကို ထည့်လိုးတော့တာပဲတဲ့။ သူက အရမ်းကျွမ်းပြီး အကိုင်အတွယ်လည်း တော်တော့ နည်းနည်းနာတာကလွဲပြီး ခံလို့ကောင်းတယ်တဲ့၊။

အဲဒါနဲ့ နောက်ပိုင်းကြတော့ ခရီးထွက်တိုင်း အဲဒီဘဲကြီးနဲ့ လိုးဖြစ်ကြတယ်တဲ့။ အဲဒီဘဲကြီးက အဖုတ်ကို လိုးပေမဲ့ ဖင်ကိုတော့ အနည်းဆုံး တစ်ခါချတယ်တဲ့။ သူတို့ အဖဲယားက တစ်နှစ်လောက်ပဲခံပြီး နောက် ဌာနတွေ မတူတော့ ဇာတ်လမ်းပြတ်သွားတယ်တဲ့။

သူ့အဖြစ်အပျက်ကို ပြောပြပြီးတော့ ကျူပ်လီးကြီးက မာတင်းတောင့်တင်းနေပြီ။ အစ်မက ရယ်ပြီး နင်ကလေ၊ ကိုယ့်အစ်မ သူများဖင်ချတဲ့အကြောင်း နားထောင်ပြီးတောင် လီးက တောင်သေးတယ်တဲ့။

ကျူပ်ကလည်း အေးဟာ ငါမနေနိုင်တော့ဘူး နင့်ဖင်ကို ထပ်လိုးဦးမယ် ဆိုတော့၊ သဘောတဲ့။ အဟီး အဲ့ဒီတစ်ခေါက် ဗမာပြည်ကို ပြန်လည်ရတာတော့ အပီပဲဗျာ။ စလုံးပြန်ရောက်ပြီးတော့တောင်မှ ကျူပ်မှာ လွမ်းနေသေးတယ်ဗျာ။ viber တွေ ဘာတွေနဲ့ ကျူပ်တို့ ပြောဖြစ်ကြတယ်။ ဒီကြားထဲ သူ့သမီးလေးကို ကြည့်ရှု့ပေးဖို့လည်း မှာပါသေးတယ်။

တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ တစ်နေ့တော့ မီးမီးက ဖုန်းဆက်တယ်။ မီးမီးဆိုတာ ကျူပ်အစ်မရဲ့ သမီးပေါ့ဗျာ။ သူက NUS မှာ တက်နေတာလေ။ ဖေဖော်ဝါရီ လကုန်ခါနီးမှာ ရီးဆက်ဝိ တပတ်ပိတ်တာ။ ဒီတစ်ခါ ဗမာပြည်ကို မပြန်ချင်ဘူး၊ ဘယ်သွားရမှန်းမသိလို့ လေးလေး ဘာအစီစဉ်ရှိလဲလို့ မေးလာတယ်။

ရိုင်ရယ်ကာရစ်ဘီရမ် ခရုဇ် မလေးရှားဘက်သွားတာ လေးညခရီးစဉ် လက်မှတ် ဝယ်ထားပြီးတော့ မသွားဖြစ်လို့ဆိုပြီး ကျုပ်ရဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် လာရောင်းနေတာ တန်လွန်းလို့ သွားရင်ကောင်းမလား စိတ်ကူးနေတာနဲ့ ငါ ခရုဇ်သွားရင် လိုက်မလား ဆိုတော့ ဝမ်းသာအားရနဲ့ လိုက်မယ် ဆိုပါလေရော။

အေး ငါမေးကြည့်လိုက်ပြီး ပြန်ခေါ်မယ် ဆိုပြီး သူငယ်ချင်းကို အမြန်ဖုန်းဆက်ရတယ်။ မင်းမှာ လက်မှတ်ရှိသေးလား ဆိုတော့ ရှိသေးတယ်တဲ့။ သူတို့ လင်မယားအတွက် ဝယ်ထားတာ တစ်နှစ်လောက် ကြိုဝယ်ထားရင် ဈေးပေါတယ်ဆိုပြီး ဝယ်ထားကြတာ။ မိန်းမက ဗိုက်ကြီးလာတော့ မသွားနိုင်ကြတော့ဘူးလေ။ အဲတော့ ကျူပ်ယူမယ်လည်းဆိုရော ဝမ်းသာအားရနဲ့ ပြန်ရောင်းပေးတာပေါ့။

အဲဒီနေ့ကြတော့ တူမလေးကို ဝင်ခေါ်ပြီး သင်္ဘောပေါ် တက်ကြတာပေါ့။ တူမက သူ့အမေနဲ့တူလို့ မျက်နှာလေးက ချောပေမဲ့ သူ့အမေလိုတော့ ဘော်ဒီက မလှရှာဘူး။ NUS မှာ အီလက်ထရစ်ကယ် အင်ဂျင်နီယားရင်း တက်နေတယ်ဆိုတော့ ဉာဏ်ကတော့ ကောင်းပါ့။ မျက်မှန်ကလည်း အထူကြီးနဲ့။ ကိုယ်လုံးလေးက ဝတုတ်လေး။ အသားအရည်ကတော့ ကျူပ်အစ်မလို ညိုဝင်းမနေဘူး။ သူ့အဖေ တရုပ်မျိုးဘက်ကို လိုက်လို့ ဖြူဖွေးနေတယ်။ ပေါင်လုံးလေးတွေက တုတ်တုတ်လေးတွေနဲ့ ချောမွတ်မွတ်လေးတွေပဲ။ ခါးကတော့ မရှိရှာဘူး စည်ပိုင်းလုံးလေးလိုပဲ။ အရပ် က ၅ ပေ ၄ လောက်ရှိတော့ သိပ်မပုဘူးဆိုတော့ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းလို ဖြစ်နေတာပေါ့။

သင်္ဘောပေါ်ရောက်လို့ ကျူပ်တို့နေရမဲ့ အခန်းကို ရောက်တော့မှ သတိရတယ်။ ဟိုကောင်တွေက သူတို့လင်မယားအတွက် ဝယ်ထားတာမို့ ကုတင်က တစ်လုံးပဲ ရှိတယ်။ တူဝရီးပဲလေ ရပါတယ်လို့ ကျူပ်တို့ အချင်းချင်း ပြောရင်း ဘာမှမထူးဆန်းသလို လုပ်နေကြပေမဲ့ ကျူပ်ရင်တွေက ခုန်နေပြီဗျ။ အစ်မသာ သိရင်တော့ ဒုက္ခပဲ။ သူ့သမီးကို ခရုဇ်ခေါ်သွားပြီး တစ်ခန်းထဲ တစ်ကုတင်ထဲမှာသာ အတူတူအိပ်မှန်း သိသွားရင်၊ ဘာမှမဖြစ်တာတောင် သူကတော့ ကျုပ်ကို ယုံမှာ မဟုတ်ဘူးဗျ။

ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ်လည်း စိတ်မချတော့ဘူး။ အခုထဲက တွေးပြီး လီးတောင်နေပြီလေ။ ကျူပ်တူမလေးကလည်း လူကသာ စည်ပိုင်းလုံးလေး၊ မျက်နှာလေးက ချောချောလေး၊ ပေါင်လုံးတွေကလည်း တုတ်တုတ် ဖွေးဖွေးကြီးတွေ။ အခု သူက ဂျင်းဘောင်းဘီ အတိုဝတ်လာတော့ ကျူပ် မြင်နေရတာပေါ့။ နောင်ခါ နောင်လာဈေးပေါ့ကွာ ဆိုပြီး ကျူပ်တို့နှစ်ယောက် အထုပ်အပိုးတွေ ကလော့ဆက်ထဲထည့်ပြီး သင်္ဘောမထွက်ခင် ထုံးစံအတိုင်း ဆေ့ဖတီး ထရိန်နင်ကို သွားကြရတယ်။ အဲဒါလည်းပြီးရော သင်္ဘောလည်းထွက်တော့ ကျူပ်တို့ ဝါးတီးခန်းကို ထွက်လာတော့တာပေါ့။

အဲမှာက အစားအသောက်က ဖရီးရပေမဲ့ ဘီယာဝိုင်ကတော့ ဝယ်သောက်ရတယ်။ ကျူပ်က ဘီယာတစ်ဗူးမှာတော့ မီးမီးကလည်း သူလည်းသောက်မယ် ဆိုပြီး လုပ်လာတယ်။ နင်ဖြစ်ရဲ့လားလို့ မေးတော့။ ဟာလေးလေးကလည်း မီးက အသက် ၂၀ ပြည့်တော့မှာ လုပ်လာသေးတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ချကွာ ဆိုပြီး မှာပေးလိုက်တယ်။

သင်္ဘောက ညနေငါးနာရီလောက်ကနေ စထွက်လာတာ မနက် ၈ နာရီလောက်မှ ကွာလာလန်ပူကို ရောက်မှာဆိုတော့ ပင်လယ်ထဲ တစ်ညလုံး မောင်းမှာလေ။ ညနေစာ ဖရီးရတာဆိုတော့ ဟိုစားဒီစား၊ ဘီယာလေးမှာသောက်လိုက်နဲ့ တူဝရီးနှစ်ယောက် နည်းနည်းထွေလာကြတယ်။ ကုန်းပတ်ပေါ်မှာလည်း မှောင်နေပြီမို့ ဘာမှ ကြည့်စရာမရှိ။ နိုက်ကလပ်တွေ ရှိရာလည်း ကျူပ်က မသွားချင်။

မီးမီးကို မေးကြည့်တော့ သူကလည်း မသွားချင်ဘူးတဲ့၊ ဒီညတော့ အခန်းပဲ ပြန်အိပ်ရအောင် လေးလေး ရာ ဆိုတာနဲ့ ကျုပ်တို့ ၂ ယောက် ရိမ်းတိမ်းယိုင်တိုင်နဲ့ ကိုယ့်အခန်းဆီ ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ သင်္ဘောကလည်း လှိုင်းကြောင့် မသိမသာ လှုပ်တာနဲ့ ဘီယာ အရှိန်လေးနဲ့ ဆိုတော့ ကျူပ်တို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် တိုးတိုးခွေ့ခွေလေးနဲ့ ပြန်လာကြသဗျ။ သူ့ကိုယ် အိအိလေးရဲ့အထိအတွေ့နဲ့ ကျူပ်လီးကတော့ ဘောင်းဘီအောက်မှာ တော်တော်ကို တင်းမာနေပြီ။

အခန်းထဲရောက်တော့ သူက ရေချိုးခန်းထဲ အရင်ဝင်ပြီး တီရှပ်နဲ့ ပါဂျားမား ဘောင်းဘီရှည်ဝတ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတယ်။ ဟိုက် ဒီကောင်မလေး တီရှပ်အောက်မှာ ဘာမှ မဝတ်ထားပါလား၊ သူ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ချွန်နေတာ တွေ့နေရတယ်။ ကျုပ်လည်း ရေချိုးခန်းထဲဝင် သေးပေါက်ပြီး ဘောင်းဘီနဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြီး လုံခြည်လဲဝတ်လိုက်တယ်။ အပေါ်က တီရှပ်ကတော့ လဲမနေတော့ဘူး။

ရေချိုးခန်းအပြင်ထွက်လာတော့ ပုဆိုးအောက်က လီးကြီးတောင်နေတာကို မီးမီး မမြင်ရအောင် ခါးလေးကိုင်းပြီး မသိမသာ ထွက်လာရတယ်။ မီးမီးက မီးတောင် မှိန်ထားပြီး စောင်အောက်ဝင်နေပြီ။ အခန်းထဲမှာလည်း အဲယားကွန်းကို အပီတင်ထားတော့ နည်းနည်းလေး အေးနေတယ်လေ။

ကျူပ်လည်း သူ့ဘေးကနေ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး စောင်ထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ သူက ကျူပ်ဘက်ကို လှည့်လာပြီး ကျူပ်ကို လာဖက်တယ်။ ဟိုက် ဒုက္ခပဲ။

သူ့နို့သီး ချွန်ချွန်တွေက ကျူပ်ရင်ဘတ်ကို လာထောက်နေပြီး ကျူပ်ရဲ့ လီးကြီးကလည်း သူ့ဗိုက်ကို သွားထောက်နေမိပြီဗျာ။ ကျူပ်ပါးစပ်က အလိုလိုပဲ သူနှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံစုပ်လိုက်မိတော့တယ်။ သူ့လက်တွေက ကျူပ်လည်ဂုတ်မှာ သိုင်းဖက်လာတော့ ကျူပ်လက်ဖဝါးတွေက သူ့တီရှပ်အောက်ကလျှိုဝင်ပြီး သူ့နို့ကြီးတွေကို နှယ်ပေးနေမိပြီ။

အခုမှတော့ မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး သူ့တီရှပ်ကလေးကို လှန်တင်ပြီး နို့လေးတွေကို ကုန်းစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ နို့လေးတွေကတော့ အတော်မိုက်သဗျား။ အပျိုနို့လေးတွေ ဆိုတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက အလုံးသေးလေးတွေပေါ့။

မီးမီးကတော့ လူးလွန့်နေပြီး ကျူပ်ကိုလည်း သူပေါင်နှစ်လုံးနဲ့ လာညှပ်တယ်ဗျ။ ကျူပ်က သူ့ပဂျားမားကို ခါးမျှော့ကြိုးကနေ ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့ ဖင်ကြွပေးတယ်။ အောက်မှာလည်း အတွင်းခံ လုံးဝမရှိဘူး။

ကျူပ်လည်း ပုဆိုးကို ကန်ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပထမဆုံးအချီ ဆိုတော့လည်း အရမ်းတင်းပြီး လိုးချင်စိတ်က မွန်နေပြီဆိုတော့ ဘာမှ နူးနပ်မနေတော့ဘူး။ ကျူပ်ရဲ့ မာတောင်နေတဲ့ လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့ပေးလိုက်တယ်။ သူ့စောက်ဖုတ်ကလေးကလည်း အရည်တွေ ရွှဲနေပြီလေ။

လီးကို အသာလေး ထိုးထည့်လိုက်တော့ စေးစေးလေး ဝင်သွားတယ်။ သူ့လက်တွေက ကျူပ်ကျောကုန်းကို ကုတ်လာတယ်။ အသံလေးလည်းထွက်လာတယ်။ အင့်.. လေးလေး .. တဲ့ ။ အဲဒါပဲ နောက် ဘာမှ မပြောတော့ဘူး။ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းလေးနဲ့ ကျူပ်ကို တင်းတင်းလေးပဲ ဖက်လာတယ်။

စေးစေးလေးနဲ့ နူးညံ့နေတဲ့ အဖုတ်အတွင်းသားလေးတွေက အရသာရှိလိုက်တာဗျာ။ အဆုံးထိ ဝင်သွားတယ်၊ ဘာမှ အတားအဆီးမရှိဘူး။ ဒီအရွယ်၊ ဒီခေတ်မှာ အပျိုစင်လို့တော့ မျှော်လင့်မထားတော့ သိပ်တော့လည်း မအံ့သြပါဘူးဗျာ။ ကျူပ်ကလည်း အဲ့လို အနေအထားကို ကြိုက်ပါတယ်။ ကိုယ်လည်းမနာ သူလည်းမနာ အရသာတန်းရှိတဲ့ ဟာမျိုးပေါ့။

လီးအဆုံးထိ ဝင်သွားတာနဲ့ ကျူပ်လည်း ဖင်ကို ကြွကြွပြီး ဆောင့်တော့တာပေါ့။ သူကလည်း အောက်က ကော့ကော့လာတယ်ဗျ။ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ခဏလေးနဲ့ ကျူပ်လီးကြီးက သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်သွားတယ်။ သူလေးတောင် ပြီးမပြီး မသိလိုက်ဘူး၊ အဟီး။

ကျူပ်လီးက သုတ်ရည်တွေ သူ့စောက်ဖုတ်လေးထဲ တဖြောဖြော ပန်းထုတ်ပြီးတော့ ကျူပ်တို့ ဆီးခုံနှစ်ခု ဖိကပ်ထားပြီး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ပြီး နှပ်နေလိုက်ကြတော့တယ်။

——————————————-

ကျူပ်တရေးနိုးလာတော့ သင်္ဘောကြီးက တအိအိပဲ။ တကယ်က အခန်းထဲနေလို့တာ မောင်းလို့ မောင်းနေမှန်းတောင် မသိရပါဘူးဗျာ။ မနေ့ညက မီးမှိန်မှိန်လေးက အခု နိုးလာတော့ မျက်စေ့က ကျင့်သားရနေလို့လားမသိ၊ လင်းထိန်နေသလိုပဲ။

မီးမီးကတော့ ဘေးမှာ အသက်မှန်မှန်လေးရှူလို့ အိပ်မောကျနေတယ်။ ကျူပ်ကိုခွထားတဲ့ သူ့ပေါင်လုံးကို အသာလေးမပြီး အိပ်ယာပေါ်က ထလိုက်တော့ သူလူးလွန့်ပြီး နိုးလာတယ်။ လေးလေး ဘယ်သွားမလို့လဲလို့ အိပ်ချင်မူးတူး အသံလေးနဲ့ မေးတယ်။

ကျူပ်လည်း ရှူးသွားပေါက်မလို့လို့ ပြောပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့တယ်။ သေးပေါက်ပြီး လီးကို ဆပ်ပြာရည်နဲ့ သေချာဆေးကြောလိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းတံခါး ဖွင့်လိုက်တော့ မီးမီး ထလာတယ်။ အပေါ်က တီရှပ်ပဲ ဝတ်ထားပြီး အောက်က ဘာမှ ဝတ်မထားဘူး။ ဒါပေမဲ့ တီရှပ်က ပေါင်လယ်နားထိ ရောက်နေတော့ ပေါင်လုံးလောက်ပဲ မြင်ရပါတယ်။

သူလည်း ရှူးပေါက်ချင်လို့ ထင်ပါတယ် ကျူပ်ကို ဘာမှမပြောတော့ပဲ ရေချိုးခန်းထဲကို အမြန်ဝင်သွားတယ်။ ကျူပ်လည်း အခုကြတော့ မျက်လုံးက ပြန်ကျယ်လာပြီဗျ။ ဗိုက်လည်း နည်းနည်းဆာလာသလိုပဲ။ အိမ်မပျော်သွားခင်လေး ကိုယ့်တူမကို လိုးလိုက်ရတယ်ဆိုတာလည်း စိတ်ထဲမှာက ရှိနေပြီး၊ အခုလည်း တစ်ခန်းထဲ၊ ဒီညအပြင် နောက်ထပ် ၂ ည အတူတူ အိပ်ရဦးမယ်ဆိုတာ သိတော့ လီးက နည်းနည်း ပြန်မာချင်လာတယ်။

အခုတော့ တစ်ခုခု သွားစားရဦးမယ်လေ ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ဘောင်ဘီတိုတစ်ထည် ကောက်ဆွဲဝတ်လိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ မီးမီးလည်း ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတယ်။ ကျူပ်ကသာ မျက်နှာပူသလိုလို ဘာပြောရမှန်း မသိသလိုလို ဖြစ်နေတာ ။ သူက ကျူပ်အနားရောက်တော့ ကျူပ်ပါးကို ရွတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ပြီး ဗိုက်ဆာတယ် လေးလေး၊ တစ်ခုခု ထွက်စားရအောင်တဲ့။ ပြောပြီး သူ့အဝတ်ပုံထဲက ပင်တီလေး တစ်ထည်ထုတ်ပြီး ကောက်စွပ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဆံပင်ကို သူ့ဘရှပ်နဲ့ နည်းနည်း ဟိုသပ်ဒီသပ်လုပ်ပြီး သွားရအောင်တဲ့။

ဟဲ့ နင်အောက်က ဘာမှ မဝတ်တော့ဘူးလားဆိုတော့၊ ပင်တီ ဝတ်ပြီးပြီလေတဲ့၊ တီရှပ်က ပေါင်လည်ရောက်နေတာ ဘယ်သူမှ မသိပါဘူးတဲ့။ အင်းလေ သူရတယ်ဆို ပြီးတာပဲပေါ့။ ကျူပ်တို့ အခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။

ညဘက်တော့ စားစရာ များများစားစား မရှိတော့ဘူး။ နည်းနည်း အေးချင်နေပြီဖြစ်တဲ့ ပီဇာလေး တစ်စိတ်နှစ်စိတ်လောက် ယူစား၊ အိုက်စ်တီးလေး သောက်ပြီးး ဘေးပြတင်းပေါက်ကနေ မှောင်မဲနေတဲ့ ပင်လယ်ရေပြင်ကြီးကို ကြည့်နေမိတယ်။ စားသောက်ဆိုင်ထဲမှာလည်း သန်းခေါင်ကျော်နေပြီမို့ လူသိပ်မရှိပေမဲ့ အပြတ်ကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး။ ကျူပ်ကသာ နည်းနည်း စိတ်ထဲမှာ အပြစ်ရှိသလို ဖြစ်နေတာ မီးမီးကတော့ အေးဆေးပဲ။ ဘာမှမဖြစ်သလိုနဲ့ စားသောက်နေတယ်။ သူလည်း စားသောက်ပြီးသွားမှ

“ လေးလေး ကုန်းပတ်ပေါ် လျှောက်ကြည့်ရအောင်၊ မီးတစ်ခါမှ အဲလို ပင်လယ်ထဲ မစီးဖူးဘူး”

“ အင်းလေ သွားကြတာပေါ့”

ဆိုပြီး အပေါ်ဆုံးအထပ်က ကုန်းဘတ်ပေါ်ကို တက် သွားကြတယ်။ လကလည်း သိပ်မသာတဲ့ညမို့ အဝေးနေရာတွေက မှောင်မဲနေပေမဲ့ သင်္ဘောပေါ်မှာကတော့ တချို့နေရာတွေက လင်းထိန်နေပြီး တချို့နေရာတွေက အမှောင်ရိပ်ကျနေတယ်။ ကျူပ်တို့နှစ်ယောက် နည်းနည်းလေး အရိပ်ကျတဲ့နေရာလက်ရမ်းနားမှာ ရပ်ပြီး ပင်လယ်ပြင်ကို ကြည့်နေမိကြတယ်။

လေကလည်း နည်းနည်းလေး တိုက်နေတော့ နည်းနည်းအေးသလို ဖြစ်လာလို့ မီးမီးက ကျူပ်ရင်ခွင်ထဲ ဝင်လာတယ်။ ကျူပ်လည်း ဘာရယ်မဟုတ် အလိုလို သူ့ကိုယ်လေးကို နောက်က ဖက်ထားမိတယ်။ ကျူပ်ညီလေးကတော့ အထိအတွေ့ကြောင့် ချက်ချင်းကို မာတက်လာတယ်။ မီးမီးကတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ ကျူပ်ရင်ခွင်ထဲကို ပိုပြီးတိုးဝင်လာတယ်။ နောက်သူ့လက်တစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်ပြီးကျူပ်လီးကြီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ပွတ်ပေးလာတယ်။ အဲတော့လည်း လီးက တဖြည်းဖြည်း မာတောင်လာတာပေါ့။

အခန်းပြန်ကြရအောင်ကွယ်လို့ ကျူပ်ပြောလိုက်တော့ အင်း ဆိုပြီး ကျူပ်တို့နှစ်ယောက် ဦးလေး တူမနဲ့ မတူ၊ သမီးရည်းစားနှစ်ယောက်လိုပဲ ဖက်ပြီး ပြန်ခဲ့ကြတယ်။

ကျူပ်တို့ အခန်းထဲ ပြန်ရောက်လို့ အခန်းတံခါးပိတ်ပြီးတာနဲ့၊ အိပ်ယာစင်ဘေးမှာ ရပ်လိုက်ရော မီးမီးက ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ကျူပ်ရှေ့မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကျူပ်ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။ ကျူပ်ကောင်ကြီးက ခုနကတာ်းက မာနေတာ ဖြောင်းကနဲ ထွက်လာတာပေါ့။ အဲဒါ သူ့လက်ကလေးနဲ့ တစ်ချက်နှစ်ချက် ကွင်းလေး တိုက်ပေးလိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်လေးနဲ့ ငုံလိုက်တယ်။

အား.. ကျူပ်အကြောတွေတောင် တုန်တက်သွားတယ်။ အာငွေ့နွေးနွေးလေးရယ် နှုတ်ခမ်းအေးအေးလေးရယ်။ အရသာနှစ်ခု ကျူပ်လီးအရင်းနဲ့ အဖျားမှာ တွေ့နေရတယ်။ နောက်တော့ စုပ်လိုက်တာ တစစ်စစ်နဲ့ အာ့ တော်တော်ကောင်းတာပဲ။ ဘယ်တုန်းကများ အဲဒီဟာတွေ တတ်နေပါလိမ့်လို့ လည်း တွေးနေမိတယ်။

ကျူပ်လည်း ပုလွေမှုတ်တော့ ခံဖူးပါတယ်ဗျာ။ ဒါပေမဲ့ သူကလေးက ကောင်းလွန်းအားကြီးတယ်။ ကျူပ် သူ့ခေါင်းလေးကို ကိုင်ပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲ ဆောင့်မလိုးမိအောင် မနည်းထိန်းနေရတယ်။ နောက် ကျူပ်လုံးဝ မထင်မှတ်တာ ဖြစ်သွားတာ။ သူ ကျူပ်လီးထိပ်ကို လည်ချောင်းထဲထိအောင် သွင်းလိုက်တာပဲ။

ကျူပ်လီးထိပ်ဖူးက သူ့အာသီးလေးကို ထိပြီး လည်ချောင်းထိပ်လေးမှာ ကြပ်ပြီး ထိုးဝင်သွားတော့ ကျူပ်မနေနိုင်တော့ဘူး။ တစ်ချက်နှစ်ချက် လည်ချောင်းကို ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒါ နောက်ဆုံး ထိန်းထားနိုင်တာပဲ။ ကျူပ်လီးထိပ်က လရည်တွေ တဗြစ်ဗြစ်နဲ့ သူ့လည်ချောင်းထဲကို ပန်းထုတ်လိုက်မိတယ်။ ကျူပ်ဒူးတွေတောင် ကွေးညွှတ်သွားတယ်။

သူလည်း ကျူပ်လီးကြီးကို လည်ချောင်းထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး ပါးစပ်ထဲမှာ ငုံရက်ကပဲ သုတ်ရည်တွေကို တဂွတ်ဂွတ် မျိုချပစ်လိုက်တော့တယ်။ အား အဲဒါ ကျူပ်ပထမဦးဆုံးအကြိမ် deep throat ဆိုတာ ကိုယ့်ကို လုပ်ပေးတာ ခံဖူးလိုက်တာပါပဲ။ နောက်ဆုံးအကြိမ်တော့ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ခင်ဗျားတို့ သဘောပေါက်ကြမှာပါ။ ဟဲဟဲ။

ကျူပ်လရည်တွေ အကုန်မျိူချပြီးတော့မှ မတ်တတ်ထရပ်ပြီး ကျူပ်ကို ဗိုက်ခေါက်လိမ်ဆွဲပြီး မျက်စောင်းလှလှလေး တစ်ချက်ထိုး၊ ဟွန်းလူပျိုကြီး ဘယ်ကတည်းက အောင်းထားလည်း မသိဘူး၊ တစ်ခါထဲ တစ်ဂါလံလောက်ရှိမယ်၊ ဗိုက်တောင်ဝသွားတယ်တဲ့။ ကျူပ်ကို နောက်ပြီး ရေချိူးခန်းထဲ ဝင်သွားပါရော။

မီးမီး ရေချိုးခန်းထဲက သန့်စင်ပြီး ထွက်လာတော့ ကုတင်ပေါ် (တကယ်တော့ နံရံက ဆွဲချထားတဲ့ အိပ်ယာစင်ပါ) တက်လှဲတော့၊ ကဲ ဒီတစ်ခါ လေးလေး ပြုစုရမယ့် အလှည့်ဆိုတော့ ရပါတယ် လေးလေးရယ်တဲ့။ လုပ်ချင်မှပါ အားနာပြီး လုပ်ပေးစရာမလိုပါဘူးတဲ့။ စပ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျူပ်ကို လာနောက်နေသေးတယ်။

ကျူပ်က ဟဲ့ ငါက နင့်စောက်ဖုတ်ကို ယက်ချင်လို့ဟေ့ ရှင်းပြီလားလို့ ပြောလိုက်တယ်။

ကျူပ် သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကြား ခေါင်းထိုးဝင်ပြီး ပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ နောက်မှ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကျူပ်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တွန်းကားပြီး သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို အပီယက်တော့တာ။ စောက်စိလေးကို လျှာဖျားနဲ့ ထိုးတော့ တအိအိနဲ့ ဖင်ကို ကော့ကော့လာတယ်။ နောက်တော့ ကျူပ်က သူ့စောက်စေ့လေးကို လက်ချောင်းထိပ်ကလေးနဲ ဖိပွတ်ပေး၊ လျှာကိုလည်း သူ့စောက်ဖုတ်အတွင်းထဲ ထိုးထည့်၊ နောက်လက်တစ်ဖက်က လက်ချောင်းကို တံတွေးဆွတ်ပြီး သူ့ဖင်ပေါက်လေးထဲကိုပါ ထိုးထည့်တော့ ကော့လန်တွန့်လိမ်ပြီး ပြီးသွားတယ်။

ကောင်မလေးက အရည်တွေ ရွှမ်းလိုက်တာလည်း မမေးနဲ့။ ကျူပ်မေးစေ့ တစ်ခုလုံးကို စိုရွှဲပေပွသွားတာပဲ။ သူလည်းမောပြီး နား၊ ကျူပ်လည်း နည်းနည်း မောသွားတော့ နှစ်ယောက်သား ဖက်ပြီး နားလိုက်ကြတယ်။ ကျူပ်က သူ့တီရှပ်ကို လှန်တင်ပြီး ချိုချိုတွေကို ဇိမ်ခံစုပ်နေမိတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် အားလေး ထည့်စုပ်လိုက်တဲ့အခါ သူ့လက်တွေက ကျူပ်ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို လာပြီး ဆုပ်ဆုပ်ဆွဲတယ်။

ကျူပ်လည်း လီးပြန်တောင်လာတယ်။ သူ့ပေါင်လုံးတွေကို ကျူပ်လီးကြီးက ထောက်မိနေတော့ သူလည်းသိတာပေါ့။ လေးလေး လုပ်ချင်လုပ်တော့လေ၊ မီးလည်း စိတ်ပြန်ထလာပြီတဲ့။ အေးဟာ ဒီတစ်ခါ ခွေးလိုးလိုးမယ်၊ လေးဘက်ထောက်ပေး ဆိုတော့ ချက်ချင်းပဲ အိပ်ယာပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်ကုန်းပေးတယ်။

သူ့ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးက စောစောကမှ ကျူပ်ယက်ထားတဲ့ တံတွေးတွေ စောက်ရည်တွေက ခြောက်သွားပေမဲ့ အတွင်းက စောက်ရည်ကြည်တွေက ပြန်စိုနေတာ တွေ့ရတယ်။ ကျူပ်လည်း အနောက်က မုဆိုးထိုင်နဲ့ လီးကြီးကို သူ့အဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီး ဒေါ့ဂီ ကောင်းကောင်းဆွဲတော့တာပဲ။ သူကလည်း အသံမျိုးစုံနဲ့ကို ငြီးတယ်။ ကျူပ်ကလည်း အားကုန်ထည့်ဆောင့်တာ။

နှစ်ယောက်စလုံး တော်တော်ကြာတယ်။ နောက်တော့ ကျူပ်လည်း ဆောင့်နေရင်းက သူ့ဖင်ကြီး နှစ်လုံးကြားက ဖင်ပေါက်လေးကို လက်မနဲ့ ထိုးဆော့လိုက်တော့ အား အီး လေးလေး မီးပြီးပြီ ဆိုတာနဲ့ ကျူပ်လည်း ထိန်းမနေတော့ပဲ သုတ်ရည်တွေ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာပဲ ညှစ်ထည့်ရင်း ပြီးသွားတော့တယ်။

အဲလိုနဲ့ ကျူပ်တို့နှစ်ယောက်လည်း ညားခါစ လင်မယား ဟန်းနီးမွန်းလို ဖြစ်နေကြတာပေါ့။ အခန်းထဲမှာ လိုးလိုက်၊ နည်းနည်းလေး ငြီးစီစီဖြစ်ရင် အပြင်ထွက် ပင်လယ်လေလေး ရှူလိုက်ပေါ့။ ကျူပ်က သူ့ကို ဖင်လုပ်ချင်တယ်လို့ ပြောတော့ သူက တစ်ခါမှ အလုပ်မခံဖူးဘူးတဲ့၊ နာမှာကြောက်တယ်တဲ့။ ကျူပ်က နာရင် ဆက်မလုပ်ဘူးလို့ စမ်းရမလားဆိုတော့ အင်း လုပ်ကြည့်တဲ့။

အဲဒါနဲ့ နောက် အစားသွားစားကြရင်းနဲ့ သင်္ဘောက ပေါင်မုန့်နဲ့ စားဖို့ ချထားပေးတဲ့ ထောပတ်အထုပ်လေးတွေ လက်တစ်ဆုပ်လောက် နိုက်ယူလာခဲ့တယ်။ သူ့ကို ဘာဂျာပေးတဲ့အချိန်မှာ ထောပတ်ထုပ်လေးတစ်ထုပ် အကုန်နီးပါး ဖင်ထဲ ထိုးထည့်ပြီ; လက်နဲ့ ကလိုင်းပေးတော့တာ။ ပထမ လက်တစ်ချောင်း၊ နောက်တော့ လက်နှစ်ချောင်း၊ ထောပတ်ထပ်ထည့် ထပ်ကလိုင်းပေးတယ်။ လက်သုံးချောင်းလောက် ဝင်တာအထိ ခံနိုင်လာတယ်။

တကယ်က တစ်ခါထဲတော့ မဟုတ်ဘူး။ တစ်ခါလိုက်ကလိုင်းလိုက် စောက်ဖုတ်ကို လိုးလိုက်၊ နောက် သူကိုယ့်ကို ပုလွေမှုတ်ပေးနေတုန်းလည်း ဆစ်စတီနိုင်းလို လုပ်ရင်း ထောပတ်ထည့် ကလိုင်းတာ၊ နောက် လက်သုံးချောင်းကို သူခံနိုင်ရည်ရှိလာမှ လီးစထည့်တော့တာ။

ပထမတော့ သူက နာတယ်လို့ ပြောတယ်။ ကျူပ်က ပြန်မဆွဲထုတ်သေးပဲနဲ့ ဝင်သလောက်မှာ ရပ်ထားလိုက်တယ်။ သူနည်းနည်း အသားကျသွားပြီးတော့ ရတယ်လို့ပြောမှ နည်းနည်း ဆက်သွင်းတယ်။ အဖော်တော့ စွတ်ထားရတာပေါ့။ နောက်တော့ တစ်ချောင်းလုံးကို ဝင်သွားတယ်။ အဲဒီအတိုင်းလေး ကပ်ပြီး ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ နောက်တော့ သူ့ရှေ့ဖက်ကို လက်နဲ့ပတ်ပြီး စောက်စေ့လေးကို ကလိတယ်။ အဲဒီမှာ ဖင်က လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာတယ်။ မကြာပါဘူး သူ့ဖင်ကို ကောင်းကောင်းလိုးလို့ ရသွားပါတယ်။

ဖင်ကလည်း စေးစေးလေးဆိုတော့ လိုးလို့ကောင်းတယ်။ သူလည်း အော်ဟစ်ငြီးတာပဲ။ နောက်တော့ တဖုန်းဖုန်း ဆော်ရင်းနဲ့ လရည်တွေ အဖော်ထဲမှာ ပန်းထွက်သွားတယ်။ သူ့စောက်စေ့ကိုလည်း လက်နဲ့ ဆက်ဖိပွတ်ပေးနေတော့ သူလည်း မကြာခင်ပြီးသွားတော့တယ်။

……………………………………………….

အဲ့လိုနဲ့ ကျူပ်တို့ တူဝရီးနှစ်ယောက် ဖဲမွှေ့ယာ မဟုတ်လို့ မအိစက်တဲ့ သင်္ဘောဘန့်ဘက်ပေါ်မှာ ချစ်တလင်းခေါ် ကောင်းကောင်းနဲ့ အိပ်၊စား၊ကာမ ဤသုံးဝကို မပျက်မကွက်ပဲ လုပ်နေခဲ့ကြတော့တာပေါ့။

နောက်ဆုံး စလုံးဆိပ်ကမ်းကို ပြန်လာမယ့် ညမှာ ကျူပ်တို့ ဒင်နာ ထိုင်စားကြတော့ ကျူပ်တို့စားပွဲမှာ လာစားကြတဲ့ တရုပ်အဖိုးကြီးနဲ့ စကားစမြည်ပြောရင်း ခင်သွားကြတယ်။

သူနဲ့အတူ သူ့သမီးလို့ ထင်ရတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပါလာတယ်။ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းနဲ့ ချစ်စရာလေး။ စက်ကင်ဒရီတူး ပြီးလို့ စက်ကင်ဒရီ သရီး သွားတော့မယ်လို့ ပြောတယ်။ အဲဒီတရုပ်ကြီးကို မီးမီးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးလိုက်တော့ သူ့မျက်လုံးတွေက အငွေ့ထွက်နေသလိုပဲ။မီးမီးကလည်း ကြည့်ဦးလေ။ ဝတ်ထားလိုက်တာ တီရှပ်ကို အောက်က ဘာမှမခံထားဘူး။ သူ့နို့လုံးတွေကလည်း နည်းနည်းထွားတော့ မောက်ထနေရတဲ့အထဲ နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးကလည်း ထောင်ထလို့။

အဲဒီ တရုပ်အဖိုးကြီးက စားပြီးတော့ သူ့အခန်းကို လိုက်လည်ဖို့ ဖိတ်တယ်ဗျ။ သူ့အခန်းက မာစကာဆွိ လို အထူးခန်းဆိုတော့ ကျူပ်လည်း တစ်ခါမှ မရောက်ဖူးလို့ စိတ်ဝင်စားတာနဲ့ လိုက်သွားလိုက်တယ်။ တကယ့်ကို အပျံစားပဲဗျာ။ အဖိုးကြီးက တော်တော်ချမ်းသာပုံရတယ်။ အခန်းအနေအထားကို ကြည့်လိုက်တာနဲ့ တော်တော်ဈေးကြီးမယ်မှန်း သိသာတယ်။

အဖိုးကြီးက သူ့အခန်းထဲက မီနီဘားကနေ အရက်ပြင်းတွေ ထုတ်လာတော့ ကျူပ်လည်း အကြိုက်ပေါ့ ။ ကျူပ်တို့နှစ်ယောက် ထိုင်ချကြတယ်။ မီးမီးက ဘီယာတစ်ဗူးယူပြီး တရုပ်မလေးက အချိုရည်တစ်ဗူးနဲ့ သူ့တို့ နှစ်ယောက်ကလည်း စကားလက်ဆုံ ကျနေကြတာပေါ့။

အဖိုးကြီးနာမည်က မစ္စတာတန် တဲ့။ သမီးလေး နာမည်က ဂျူလီယာတန် တဲ့။ ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့မှ သိလာတာက ကောင်မလေးက သူ့ရဲ့ မွေးစားသမီးတဲ့။ အဖိုးကြီးက စလုံးက ကုမ္ပဏီကြီးတစ်ခုကို ပိုင်တဲ့ သူဌေးကြီးတစ်ယောက်ပဲ။ သူ့သမီးလေး ကျောင်းပိတ်ရက် လိုက်ပို့တာတဲ့။

အဖိုးကြီးရဲ့ မျက်လုံးကစားပုံနဲ့ သူ့ရဲ့ စကားသွားလာ တွေ ကြည့်ရတာကတော့ မွေးပြီး စားထားတဲ့ သမီးလေးလို့တော့ ကျူပ်တော့ ထင်မိတာပဲ။ ထင်တဲ့ အတိုင်းပါပဲ။ အဖိုးကြီးရဲ့ စကားလမ်းကြောင်းက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လိင်ကိစ္စတွေဘက်ကို ရောက်လာတော့တာပေါ့။

မစ္စတာတန်က တခြားအခန်းတစ်ခုမှာ ဖုံးတစ်လုံးစီနဲ့ ဂိမ်းတွေ ဖလှယ်နေကြတဲ့ ဂျူလီယာတန်နဲ့ မီးမီး တို့ မကြားအောင် တိုးတိုးလေး စပြောပါတော့တယ်။ လိင်ကိစ္စတွေမှာ သူက အင်းစက်ကို စိတ်ဝင်စားကြောင်းနဲ့ စာအုပ်တွေ ဗီဒီယိုတွေထဲမှာလည်း အဲဒါတွေကို ရှာဖွေဖတ်ကြောင်း ပြောလာပါတယ်။

ကျူပ်ကလည်း သူဘာလမ်းကြောင်း လာတော့မယ် ဆိုတာကို ဓါတ်သိလို ဖြစ်နေတော့ ကျူပ်လည်း ဝါသနာပါကြောင်း ဖောရှောလုပ်တာပေါ့။ သူက ကျူပ်နဲ့ မီးမီးနဲ့က တကယ့် တူဝရီးအရင်းလား၊ ဘင်္ဂလား တူဝရီးလားလို့ မေးပါတယ်။ ကျူပ်က ခပ်တည်တည်နဲ့ ခင်ဗျားက ဘာထင်လို့လဲ၊ ကျူပ်တို့က တကယ့် တူဝရီး အရင်းပါ၊ သူမက ကျူပ် အစ်မရဲ့ သမီးပါလို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေက အရောင်ပြောင်းလာတယ်။

မင်းတို့ကို ကြည့်ရတာ တူဝရီးထက် ပိုရင်းနေသလိုပဲတဲ့။ ကျူပ်က ခင်ဗျား ဘာဆိုလိုတာလဲ ဆိုတော့၊ သူ့ကို ဘယ်လိုမှ မထင်ပါနဲ့တဲ့၊ မင်းတို့ကို ပြောတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးတဲ့၊ သူ့ဘဝမှာတဲ့ တကယ့် အင်းစက်ကို မျက်စေ့နဲ့ တစ်ခါလောက် တပ်အပ်တွေ့ရရင် ဘယ်လောက်ကုန်ကုန် သူကြုံချင်လို့ပါတဲ့။

ကျူပ်ကလည်း ခင်ဗျားက ဘယ်လောက် အကုန်ခံနိုင်လို့လဲ ဆိုတော့၊ မင်းပြောပါတဲ့။ ကျူပ်လည်း စောက်မြင်ကပ်ကပ်နဲ့ ဂဏန်းတစ်ခု ပါးစပ်ထဲရှိတာ ကောက်ပြောလိုက်တယ်။ သူက အာ့တာတော့ များတယ်တဲ့၊ တစ်ဝက်လောက်တော့ သူဖြုံးဖို့ စိတ်ကူးထားတယ်တဲ့။ တကယ်တော့ တစ်ဝက်တောင် ငွေကြေးပမာဏက တော်တော်များနေပါပြီ။

ကျူပ်ကလည်း ကိုယ်နဲ့လည်း မသိ၊ ဗမာလည်း မဟုတ် ဆိုတော့ စိတ်ထဲမှာ သိသွားလည်း အရေးမကြီးဘူးပေါ့။ လူရှေ့မှာ မီးမီးကို လုပ်ပြရမှာကိုလည်း စိတ်ထဲမှာ တမျိုးတော့ ဖြစ်မိတယ်။ လီးတောင် နည်းနည်း မာလာတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျူပ်လည်း အဲ့လို ငွေနဲ့ပေါက်ပြီး လူကိုခိုင်းတာ စောက်မြင်ကကပ်တော့ သူ့ကိုပြန်ပြီး ရစ်လိုက်တယ်။

မင်း အော်ဖာလုပ်တဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့ဆိုရင် ငါလည်းတစ်ခု တောင်းဆိုမယ်လို့ ဆိုတော့ ဘာလဲတဲ့။ အဲဒါနဲ့ မင်းရဲ့ သမီးကိုလည်း ငါလိုးရမှ အဲဒီ အော်ဖာကို လက်ခံမယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။

သူက တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ရင်း မင်းက တော်တော် တော့ ဈေးညှိတတ်တာပဲတဲ့၊ စီးပွားရေးသမားကောင်း ဖြစ်နိုင်တယ်တဲ့။ သူက ကျူပ်မထင်မှတ်ပဲနဲ့ သဘောတူတယ်လို့ ပြောချလိုက်ရောဗျ။

ကျူပ်လည်း တအားကို စိတ်တက်ကြွသွားတယ်။ သူ့သမီးလေးက ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်လေးပေမဲ့ အသားအရည်က မွတ်ပြီး ဖွေးနုနေတာပဲဗျ။ ဟို ဂျပန်ကားတွေထဲက ကျောင်းသူလေးတွေအဖြစ် သရုပ်ဆောင်တဲ့ ဂျပန်မလေးတွေလိုပဲ။ ဒါပေမဲ့ မီးမီးကို ဘယ်လိုပြောပြီး စည်းရုံးရမလဲ ဆိုတာကို နည်းနည်း ခေါင်းစားသွားတယ်။

အဲ့တာနဲ့ ငါ့ဘက်ကတော့ သဘောတူတယ်၊ ငါ့တူမ ကို မေးကြည့်ရဦးမယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။ မင်း စည်းရုံးကြည့်လိုက်လေတဲ့၊ မရတော့လည်း ငါတို့ ပြန်ခွာကြတာပေါ့ကွာတဲ့၊ ငါ့သမီးကတော့ ပိုင်ပါတယ်တဲ့၊ ငါပြောရင် ဖြစ်တယ်တဲ့။

မီးမီးကိုတော့ ကျူပ်က ငွေကြေးအကြောင်း မပြောတော့ဘူး။ ကိုယ့်အမျိုးအကြောင်း ကိုယ်သိတယ်။ အလကားဆိုရင် အားနာလို့ လုပ်ပေးလိုက်တတ်ပေမဲ့၊ ပိုက်ဆံပေးမယ်ဆိုရင်တော့ မာနကြောင့် သေတောင်လုပ်ပေးမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ။

တကယ်တော့ သူ့ကို အိမ်က ထောက်ပံ့နေရတဲ့ ပိုက်ဆံ ပမာဏက မသေးဘူး။ သူ့အဖေ တက္ကဆီဆွဲတာနဲ့ အမေရဲ့အလုပ်နဲ့ ဆိုတာက တော်တော့်ကို ချိုးခြံရမှာ။ ကျူပ်က စဉ်းစားထားတာက ဒီဘဲကြီး ဆီက ရသမျှ မီးမီးကို အကုန်ပေးလိုက်မယ်၊ ကိုယ့်အတွက်ကတော့ ဂျူလီယာတန်လေးကို လိုးရရင် အမြတ်ဖြစ်နေပြီ။ အဲ့လိုဟာလေးတွေက စိတ်ကူးယဉ်ထဲမှာတာ လုပ်ဖူးတာကိုးဗျ။

မီးမီး ဟိုဘဲကြီးက နင့်ကို စိတ်ဝင်စားနေတယ်လို့ ပြောတော့ သိသားပဲတဲ့၊ လေးလေးက ဘာလဲ ကပ်ကိုး လုပ်ချင်လို့လားတဲ့။

ကပ်ကိုးဆိုတာ ခင်ဗျားတို့ သိကြတဲ့ အတိုင်းပဲလေ။ ကိုယ့်မိန်းမကို တခြားယောက်ျားနဲ့ ဖြစ်နေတာကို ကြည့်ချင်တဲ့ ကောင်မျိုးတွေလေ။ အဲတော့ ကျူပ်လည်း ရောချရတာပေါ့။ ဖီလင် တစ်မျိုးပေါ့ကွာ။ နောက်ပြီး ဂျူလီယာတန်လေးကိုလည်း ငါဆွဲလို့ ရမယ်လေ။ အဟီး။

နင် စိတ်မပါရင်တော့ မလုပ်ပါဘူးဟာ ဆိုတော့ ဒီဘဲကြီးကို ကြည့်ရတာ ဂျူလီယာ့ကိုလည်း ဖြုတ်နေပုံပဲ၊ ဘာလို့ မီးကို စိတ်ဝင်စားတာလဲတဲ့။ တစ်ခုခုတော့ ရှိမယ်တဲ့။ မီးမီးကလည်း အပါးလေ။ အဲတော့ ကျူပ်က သူ့ကို ပြောပြရတယ်။ ဒီဘဲကြီးရဲ့ ဖန်တက်စီနဲ့ ကျူပ်က ဒီဘဲကြီးကို ငါတို့က ဦးလေးနဲ့ တူမအရင်း၊ ငါက နင့်ကို လိုးနေတာလို့ ပြောလိုက်လို့၊ သူက အရမ်း စိတ်တက်ကြွနေတာလို့၊ ဆိုတော့ ထင်သားပဲတဲ့။

အဲဒီအချိန်မှာ ဂျူလီယာလေးကို အဖိုးကြီးက ဘာပြောလိုက်လို့လဲ မသိဘူး အခန်းတစ်ခုထဲ ဝင်သွားတာတွေ့ရတယ်။ ကျူပ်တို့လည်း ဧည့်ခန်းကြီးထဲက ဆိုဖာပေါ် ပြန်ရောက်လာကြတယ်။ မစ္စတာတန်က မျက်ခုံးလေး မသိမသာ ပင့်ပြီး မေးတဲ့ပုံပြလို့ ကျူပ်ကလည်း မျက်စေ့တဖက်မှိတ်ပြီး အိုကေကြောင်း အချက်ပေးလိုက်ရတယ်။

နောက်တော့ ကျူပ်လက်တွေက ဘေးနားမှာ ကျူပ်ကို မှီပြီးလာထိုင်နေတဲ့ မီးမီး ကိုယ်လုံးလေးကို သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ ကျူပ်က ခေါင်းငုံ့ပြီး မီးမီးနှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းစုပ်လိုက်တော့ မီးမီးက သူ့လက်ထဲက ဘီယာပုလင်းကို စားပွဲပေါ်လှမ်းတင်လိုက်ရင်း ကျုပ်လည်ကုတ်ပေါ်ကို သူ့လက်တွေနဲ့ တွဲခိုလာခဲ့တယ်။ မီးမီးကလည်း နဂိုထဲက သရီးဆမ်းကို စမ်းချင်နေလို့လား မသိဘူး၊ ကျူပ်ကို စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ ပြန်နမ်းရင်း သူ့ပေါင်လုံးကြီးတွေနဲ့ တက်ခွလာခဲ့တယ်။

ကျူပ်လည်း မီးမီးဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကို အောက်အနားစကနေ ကိုင်ပြီး ခေါင်းပေါ်က မချွတ်ပစ်လိုက်တော့ သူက လက်မြှောက်ပေးလာပါတယ်။ ဘရာဇီယာမပါလို့ ခုန်လှုပ်ပြီး ထွက်လာတဲ့ နို့နှစ်လုံးကြားမှာ ကျူပ်နှာခေါင်းမြုပ်ပြီး နမ်းရှုတ်လိုက်ရင်း မျက်နှာနှစ်ခုလုံးကို ပွတ်သပ်ပစ်လိုက်တယ်။ မီးမီး ရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကလည်း မာတောင်လို့လာနေပါပြီ။

ကျူပ်က မီးမီးနို့သီးခေါင်းတွေကို ငုံပြီး တစ်ဖက် တစ်လှည့်ဆီ စို့ပေးရင်း မီးမီးဘောင်းဘီကို လက်နဲ့ စမ်း ချွတ်နေလိုက်တယ်။ မီးမီးက ကျုပ်ရဲ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဖွပြီး ဆော့ကစားနေတယ်။ ဘောင်းဘီကျွတ်သွားလို့ ကျူပ်ပေါင်ပေါ် ခွထားတဲ့ မီးမီးဆီက စိုစိုစွတ်စွတ် အရည်တွေက ကျူပ်ပေါင်ပေါ် လာစိုနေတာ ခံစားနေရတယ်။ ကျုပ်ဘောင်းဘီတို ပွပွက ပေါင်ရင်းပေါ် လိပ်တက်နေတာကိုးဗျ။

ကျူပ်လီးကလည်း အရမ်းကို မာတောင်နေတာမို့ ကိုယ့်ဘာသာ ဖင်ကြွပြီး ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ မာတောင်နေတဲ့ ကျူပ်လီးကြီးက မီးမီးစောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းကို ချော်ထိုးလိုက်တော့ မီးမီးဆီက အသံလေး ထွက်လာပါတယ်။ သူက ကိုယ်ကို အသာလေးကြွလို့ ကျူပ်ကောင်ကြီးကို ကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်အဝမှာ တေ့ပေးလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ ကိုယ်ကို အသာလေး နှိမ့်ချလိုက်တော့ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကို ကျုပ်ကောင်ကြီး တအိအိနဲ့ တိုးဝင်သွားပါတော့တယ်။

ကျူပ်တို့နှစ်ယောက် တဏှာကြောတွေ မွန်ထပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကို ခဏမေ့သွားလိုက်တာ ဘေးနားက ငြီးသံကြားလိုက်မှ သတိပြန်ရလာပါတယ်။ မစ္စတာတန်တစ်ယောက် ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ရင်း ကျုပ်တို့ကို ကြည့်ရင်း သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းထုနေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူ့လီးကြီးက ကျုပ်လီးနဲ့ မတိမ်းမယိမ်းပါပဲ။ သူ့လီးကြီးက ဖြူဖွေးနေပြီး ကျူပ်လီးကြီးက ညိုနေတာပဲ ကွာခြားပါမယ်။ အဲဒီအချိန်မှာတော့ မီးမီးက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှာ မြင်းစီးသလို တက်လုပ်နေပါပြီ။

မီးမီး အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ကျုပ်ပေါ်မှာ တက်ဆောင့်ပြီးတဲ့အချိန် သူ့ကို ကျုပ်က လက်နဲ့ ကိုင်ထိန်းရင်း ခဏရပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုင်ပေးပြီးတော့ ကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျူပ်လီးကြီးကိုတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက မချွတ်ဘူးလေ။

အခုတော့ ကျူပ်က ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်ရက်၊ မီးမီးက ကျုပ်ကို ကျောပေါ်ပြီး ကျုပ်ပေါင်ပေါ်မှာ ခွထိုင်ရက်သားနဲ့ မစ္စတာတန်ကို မျက်နှာမူလို့ ။ ကျုပ်က မီးမီးခါးလေးကို မပြီး ကြွပေးလိုက်တော့ သူက ထိုင်ထလုပ်ပြီး ကျုပ်လီးကြီးပေါ် စီးပြန်ရော။ အဲ့ဒီအချိန်မှာတော့ မစ္စတန်က ကျူပ်တို့ရှေ့မှာ မတ်တတ်ရပ်ရက် ရောက်လာခဲ့တာပေါ့။ ကိုယ်လုံးတီးမို့ သူ့လီးကြီးက တရမ်းရမ်းနဲ့ပေါ့။

မီးမီးက မစ္စတာတန်ရဲ့ လီးကြီးကို သူ့လက်နဲ့ ဆွဲယူလိုက်ပြီး ခေါင်းလေးကို ငုံ့လို့ ပါးစပ်ထဲ ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ မစ္စတာတန်ကလည်း ရှေ့ကိုတိုးပြီး မီးမီးရဲ့ ခုန်လှုပ်နေတဲ့ နို့ကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး အားရပါးရ နှယ်နေတော့တာပေါ့။ ကျုပ်လည်း စိတ်က တအားကြွနေပြီမို့ ဖင်ကြွကြွသွားတဲ့ မီးမီး စောက်ဖုတ်ထဲကို ကျူပ်လီးကြီး ကော့ကော့ပြီး ထိုးဆောင့်ပေးနေမိတော့တယ်။

မီးမီးလည်း တူးအင်ဝမ်းကို ပထမဦးဆုံး ဆွဲဖူးတာမို့ထင်တယ် အရမ်းကို တက်ကြွနေတာ ။ ကျူပ်လီးကြီးပေါ် ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တာ အားရပါးရပဲ။ အဲ့လိုပုံစံနဲ့ လုပ်နေကြရင်းက မီးမီးက မစ္စတာတန်လီးကြီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး ကျူပ်ပေါင်ပေါ်ကလည်း မတ်တတ်ထရပ်လိုက်တယ်။ မစ္စတာတန်ကို နောက်ဆုတ်ပေးဖို့ အသာတွန်းလိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ကျူပ်လီးကို ကုန်းစုပ်တော့တာပဲ။ အဲ့တော့ မစ္စတာတန်ကို ဖင်ကုန်းပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားတာပေါ့။

တရုပ်ကြီးကလည်း ဘယ်နေလိမ့်မလဲ။ ကျူပ်လီးကို ဖင်ကုန်းပြီး စုပ်နေတဲ့ မီးမီးကို အနောက်ကနေ မော်တော်ဆပ်၊ မတ်တပ်ဆော်တော့တာပဲပေါ့ဗျာ။ အခုတော့ သူက ဆောင့်လိုက်၊ မီးမီးလည်ချောင်းထဲ ကျုပ်လီးကြီးက လျှောကနဲ ဝင်သွားလိုက်နဲ့ ကောင်းလိုက်တဲ့ ဖြစ်ချင်းဗျာ။

မကြာပါဘူး ကျူပ်လီးကြီး သူ့လည်ချောင်းထဲမှာပဲ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး ပြီးသွားရတယ်။ မီးမီးက ကျုပ်သုတ်ရည်တွေကို မျိုချပြီး ကျုပ်လီးကြီးကို ယက်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးနေတုန်း တရုပ်ကြီးကလည်း သူ့ကို အနောက်က ဆော်ကောင်းနေတုန်းပေါ့ဗျာ။

ကျူပ်လည်း တချီပြီးသွားလို့ ရေငတ်လာတာနဲ့ ထိုင်ရာက ထပြီး အရက်ဘားပေါ်က ရေခဲရေခွက် ထယူလိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ မီးမီးနဲ့ တရုပ်ကြီးက ဆိုဖာပေါ်မှာ လှေကြီးထိုးပုံစံနဲ့ ဖက်ပြီး လိုးနေကြပြီ။ ကျုပ်သုတ်ရည်တွေကို ခုနလေးကမှ မျိုချထားတဲ့ မီးမီးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကိုလည်း မရွံမရှာ စုပ်နမ်းလို့ဗျာ၊ အဟီး။ ကျူပ်ကတော့ မီးမီးပါးစပ် မဆေးမချင်း ကစ်ဆင်မပေးတော့ဘူးလို့ စိတ်ထဲ တွေးထားလိုက်တယ်။

သူတို့နှစ်ယောက် ငါးဖျံတလှည့် ဘုံလုံတလှည့် ဆိုဖာပေါ်မှာ တစ်ယောက် တစ်ပြန်ဆီ အပေါ်က တက်ခွ ဆော်နေကြတုန်း ကျူပ်လည်း ဂျူလီယာတန်လေး ဝင်သွားတဲ့ အခန်းထဲ လျှောက်ဝင်သွားကြည့်လိုက်တယ်။ ဂျူလီယာတန်လေးက ကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်ပျော်နေတာ တွေ့ရတယ်။ တကယ် အိပ်ပျော်နေတာလား မှေးနေတာလားတော့ မသိဘူး။ ဂါဝန်တိုလေးနဲ့ အပေါ်က တီရှပ်အဖြူလေး ဝတ်ထားတယ်။ တကယ့်ကို ဂျပန်ကားတွေထဲက ကျောင်းသူအဖြစ် သရုပ်ဆောင်တဲ့ ကောင်မလေး တွေနဲ့ တူတယ်ဗျာ။

ပေါင်လေးတွေက ပန်းနုရောင်ပြေးအောင်ကို ဖွေးနုနေတယ်။ လူလေးကလည်း သေးသေးကွေးကွေးလေး။ ပိန်ညှောင်လေးတော့ မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကစ်ကစ် ဖောင်းဖောင်းလေး။ အရပ်လေးက ပုတော့ ညှက်နေသလို ဖြစ်နေတာ။ ကျုပ်လည်း ကုတင်ပေါ် တွားတွားတက်လိုက်ပြီး သူ့ဂါဝန်လွတ်နေတဲ့ ပေါင်တန်လေးတွေကို နမ်းလိုက်တယ်။

တစ်ချက်တော့ ဆပ်ကနဲ ဖြစ်သွားပေမဲ့ မလှုပ်ဘူးဗျ။ သူလည်း လာတော့မယ်ဆိုတာကို သိနေတဲ့ပုံပဲ။ ကျုပ်လည်း အငမ်းမရပဲ ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးလေးတွေကို အသာခွဲပြီး အတွင်းသားလေးတွေကို လျှာနဲ့ ယက်လိုက်မိတယ်။ ကောင်မလေးဆီက အသံထွက်လာတယ်။ သူ့ပေါင်လေးကိုလည်း ကျုပ်ဝင်သာအောင် ကားပေးလာတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း သူ့ဂါဝန်လေးကို လှန်တင်ပြီး ပေါင်တစ်ဖက်တစ်ချက်ရဲ့ အတွင်းသားတွေကို လျှာနဲ့ စုံဆန်ယက်ပေးလိုက်တယ် ။ အနံ့ကလည်း သင်းသင်းလေးဗျာ။ သူလေးလည်း လူးလွန့်လာပြီး ကျူပ်ခေါင်းက ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင်လာတယ်။

သူ့ပန်တီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ အမွှေးနုနုလေးပဲ ရှိသေးတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက အရည်ကြည်ရွှမ်းလဲ့လို့ ဟတတလေး။ အတွင်းသားလေးတွေက ပန်းနုရောင်ရင့်ရင့်လေး။ ကျူပ်လည်း ချစ်စရာကောင်းလှတဲ့ တရုပ်မလေး ဂျူလီယာတန်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ကုန်းယက်မိတော့တယ်။ လျှာနဲ့လည်း စောက်စေ့လေးကို ထိုးဆွလို့ပေါ့။

သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို ယက်ပေးနေရင်းက ကျူပ်လက်တွေက သူ့တီရှပ်အောက်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်တော့ အောက်မှာ ဘရာဇီယာ ဝတ်မထားဘူးဗျ။ နို့လေးတွေက ပေါက်စီလုံးလေးတွေလောက်ပဲ၊ လက်တစ်အုပ်စာလေး ကိုင်လို့ကောင်းသား။ ကျုပ် သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို ယက်နေရင်းက နို့လေးတွေကို နှယ်ပေးနေတော့ ကောင်မလေး အောက်မှာ လူးလွန့်နေရောပဲ။

ကျူပ်လီးကြီးလည်း မတန်တဆကို တောင်လာတယ်။ အဲ့တာနဲ့ ထပြီး သူ့ပေါင်လုံးနှစ်လုံးကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တယ်။ ကျုပ် လီးထိပ်ဖူးကြီးနဲ့ သူ့စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာခွဲပြီး ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ သူ့မွေးစားအဖေ တရုပ်ကြီး စားထားဖူးတာမို့ သိပ်အကြပ်ကြီးတော့ မဟုတ်ပေမဲ့ အပျိုလေးစောက်ဖုတ်ဆိုတော့ စေးကြပ်နေတုန်းပေါ့ဗျာ။

ကောင်းလိုက်တာ၊ နူးအိနေတာပဲ။ သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်း နီတျာတျာလေးကို ငုံပြီး ဆွဲစုပ်လိုက်တယ်။ သူလေးကလည်း လျှာလေးနဲ့ ကျုပ်ပါးစပ်ထဲကို ပြန်ထိုးထည့်တယ်ဗျ။ ကျုပ် သူ့ဖင်လုံးလေး နှစ်ခုအောက် လက်ဖဝါးထိုးထည့်ပြီး ဆောင့်တော့တာပဲ။ ကောင်မလေးလည်း တအင့်အင့်နေတာပဲ။ သူ့လက်သည်းလေးတွေနဲ့ ကျုပ်ကျောကုန်းကိုလည်း ကုတ်ခြစ်လာတယ်။

လိုးရတာ အရမ်းကောင်း အရသာ ရှိလှပေမဲ့၊ ခုနက မှ မီးမီးပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးခဲ့တာဆိုတော့ ကျုပ်က တော်တော်နဲ့ မပြီးနိုင်ဘူး။ အဲဒါနဲ့ ကျုပ်လီးကို ဆွဲချွတ်ပြီး သူ့ကို ပုံစံပြောင်းခိုင်းလိုက်ရတယ်။ သူ့ကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး ဖင်လေး အနောက်က ပြူထွက်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ထည့်ပြီး ဒေါ့ကီ ဆွဲလိုက်တယ်။ အဖုတ်လေးက နုရွနေတော့ ဆောင့်ရတာတောင် အားနာတယ်ဗျာ။ ကိုယ်လုံးလေးကလည်း ပေါ့ပေါ့လေး ဆိုတော့ ကိုယ်ဆွဲတိုင်းပါနေတယ်။

ကျုပ်က မပြီးသေးပဲနဲ့ကို ညှောင်းလာတယ်။ အဲ့တော့ ကျုပ်က ပက်လက်လှန်လဲလိုက်တော့ သူလေးက ကျုပ်အပေါ်ခွထိုင်ပြီး မြင်းစီးတော့တာပဲဗျာ။ သူလေးလည်း ခေသူမဟုတ်ပေပဲ။ ကျုပ်ပေါ်ခွ လက်နှစ်ဖက် ကျုပ်နဘေး တစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ ထောက်ပြီး ဖင်လေးကော့ကော့ပြီး အပေါ်ကနေဆောင့်တာ ကျူပ်တောင် မခံနိုင်ဘူး ။ ကောင်းလွန်းလို့ သူ့စောက်ဖုတ်လေးထဲ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီးတော့ ပြီးသွားတယ်။

ကျူပ်လည်း နည်းနည်း ပင်ပန်းသွားလို့ထင်တယ် သူ့စောက်ဖုတ်လေးထဲ ကျူပ်လီးကြီး စိမ်ရက်သားနဲ့ ဖက်ပြီး အိပ်မောကျသွားတော့တယ်။

ကျူပ်တရေးနိုးတော့ ဂျူလီယာလေးက ဘေးမှာ မရှိတော့ဘူး။ ကျူပ်လည်း ရေငတ်တာနဲ့ အပြင်ထွက်လာလိုက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ သရီးဆမ်း ဆွဲနေကြတာကိုး။ မီးမီးက ဆိုဖာပေါ်မှာ ဒူးထောင်ပေါင်ကားထိုင်လို့၊ သူ့ပေါင်ကြားမှာ ခေါင်းငုံ့ပြီး ဘာဂျာဆွဲနေတာက ဂျူလီယာ၊ အဲ့လို ကုန်းဘာဂျာမှုတ်နေတဲ့ ဂျူလီယာလေးကို အနောက်ကနေ မတ်တပ်ဆော်နေတာက မစ္စတာတန်။ တယ်ဟုတ်နေကြပါလား။

သူတို့ တအီးအီး ဆော်နေကြတာကို ရေသောက်ရင်းက ကျုပ်လည်း ကြည့်ရင်း လီးက ပြန်တောင်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ မီးမီးထိုင်နေတဲ့ ဆိုဖာ အနောက်ဖက်ကို လျှော်သွားရင်း ကျူပ်ရဲ့ မာတောင်နေတဲ့ လီးကြီးကို မီးမီးမျက်နှာနား တိုးကပ်လိုက်တယ်။

မီးမီးကလည်း အလိုက်သိပါတယ်။ ကျူပ်လီးကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲ ထည့်စုပ်ပေးတော့တယ်။ ကျူပ်ရဲ့ အားနေတဲ့ လက်တွေက မီးမီးနို့တွေကို ဆုပ်နှယ်ပေးနေတာပေါ့ဗျာ။

သူတို့ အဲ့လိုပုံနဲ့ လိုးနေတာ ဘယ်လောက်တောင် ကြာနေပြီလည်း မသိ။ ကျူပ်လီးကြီးကို မီးမီးက စုပ်ပေးနေတုန်းမှာပဲ မစ္စတာတန်က ဂျူလီယာလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ပြီးသွားတယ်ထင်တယ်။ အီး အား အော်ပြီး ခပ်မြန်မြန်လေး ဆောင့်ချလိုက်ရင်းက သူ့ပေါင်ခွဆုံကို ဂျူလီယာလေး ဖင်မှာ ဖိကပ်ထားလိုက်တော့တယ်။

ကြည့်ရတာ သူ့လရည်တွေ ဂျူလီယာလေး အထဲမှာ ပန်းထည့်နေတယ် ထင်တယ်။ ကျုပ်က အခုမှ အရှိန်ရလာတာဆိုတော့ မီးမီးပါးစပ်ထဲကို ကျုပ်လီးကြီး ဆောင့်ဆောင့် လိုးထည့်နေတုန်းပေါ့။ ခဏနေတော့ မစ္စတာတန်က သူ့လီးကြီးကို ဂျူလီယာလေး စောက်ဖုတ်ထဲက ပြွတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်ပြီးတော့ ကျုပ်ကို ပြုံးပြလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းဘက်ကို လျှောက်သွားလေရဲ့။

ဂျူလီယာလေးကလည်း ခဏနေတော့ မီးမီးပေါင်ခွဆုံကနေ ထလာပြီး ကျူပ်ဂွေးဥတွေကို လာစုပ်တော့တာပဲ။ အဲဒီမှာ မီးမီးနဲ့ ဂျူလီယာလေးတို့ ကျုပ်ဂွေးဥတွေနဲ့ ဘောကို တစ်လှည့်စီ စုပ်ပေးမှုတ်ပေးနေတော့ ကျုပ်လည်း တော်တော့်ကို ဖီးတက်လာတယ်။ ပြီးတောင် ပြီးချင်လာတယ်။

အဲဒါနဲ့ ဆိုဖာဘေးရပ်နေရာကနေ ဆိုဖာပေါ်တက် မီးမီးပေါ်တက်ခွပြီး ဆိုဖာနောက်မှီပေါ်ဇက်တင် ခေါင်းမော့ထားတဲ့ မီးမီးရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို ကျုပ်လီးကြီး အပေါ်ကနေ ထိုးထည့်တော့တာပဲ။ မီးမီးကလည်း dep throat လုပ်ပေးရှာတယ်။ ဂျူလီယာလေးကတော့ ကျူပ်ပေါင်နှစ်လုံးကြားကနေ ဂွေးဥတွေကို ယက်ပေးနေရင်းက ကျူပ်ဖင်ပေါက်ကိုပါ သူ့လျှာလေးနဲ့ လာယက်တယ်။ ကျူပ်တကိုယ်လုံး တွန့်တွန့်လူးသွားပြီး မီးမီးလည်ချောင်းထဲ လရည်တွေ တဖြောဖြော ပန်းထုတ်လိုက်မိပါတော့တယ်ဗျာ။

ကျူပ်တို့ လေးယောက်စလုံး ရေမိုးချိုးပြီးတော့ မစ္စတာတန် မှာလိုက်လို့ အခန်းထဲကို လာပို့ပေးတဲ့ အစား အသောက်တွေကို စားသောက်ကြတယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာတော့ sex နဲ့ မဆိုင်တဲ့ ဒီပြင် အကြောင်းအရာတွေကို ပြောဆိုကြတယ်။

ကျူပ်ကို ဗမာပြည်ကမှန်း သိသွားတော့ မစ္စတာတန်က သူ့ကုမ္ပဏီမှာလုပ်နေတဲ့ ဗမာလူမျိုးတွေရှိကြောင်း ပြောပြတယ်။ နောက်တော့ စင်္ကာပူဆိပ်ကမ်းလည်း ရောက်ခါနီးပြီမို့ ကျူပ်တို့လည်း ပစ္စည်းတွေ သိမ်းဆည်းရအောင် နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်လာကြတယ်။

အဲ မပြန်ခင် အခန်းဝမှာတော့ မစ္စတာတန်က သူ့လိပ်စာကဒ်ပြားလေးရယ် စာအိပ်တစ်အိပ်ကို ကျုပ်ဘောင်းဘီအိပ်ထဲ လာထိုးထည့်ပေးတယ်။ ကျုပ်တို့ အခန်းပြန်တဲ့လမ်းမှာ မီးမီးပြောတာကတော့ မစ္စတာတန်က ဘာဆေးစားထားလဲ မသိဘူးတဲ့ ။ သူ့ကိုလိုးတာ ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ကို တော်တော်နဲ့ မပြီးဘူး ဆိုပဲ။ မီးမီးတောင် နှစ်ခါသုံးခါလောက်ပြီးမှ သူတစ်ခါ ပြီးတယ်တဲ့။ ပြီးသွားလည်း ခဏလေးနဲ့ ပြန်မာလာတာပဲတဲ့။ ကျုပ် အိပ်ပျော်နေတုန်း တောက်လျှောက်ကို မီးမီးကို မနားတမ်း လိုးနေတာဆိုပဲ။

နင်ကရော ဘယ်လိုနေလဲ ဆိုတော့၊ သူလည်း အရမ်းခံလို့ ကောင်းနေတာပဲတဲ့၊ ရွနေတာ အလိုးခံပြီးရင်း အလိုးခံချင်နေတယ်တဲ့၊ သူသောက်တဲ့ ထဲမှာများ ဆေးခပ်ထားလား မသိဘူးတဲ့။ အခုမှ သူက တွေးမိတာ ခွေးမသားကြီး တန်အောင် ဆော်သွားတယ်ဆိုပြီး။

ကျူပ်ဘောင်းဘီအိပ်ထဲက စာအိပ်ကို ဖွင့်ကြည့်တော့ ဟိုက် ပိုက်ဆံက တော်တော်များတာပဲ။ အဟီး။ အဲလောက်နဲ့ဆို ဒီလောက်ဆော်တာ နည်းသေးတယ်လို့ တွေးမိတာပဲ။ ကိုယ်လည်း သူ့မွေးစားသမီး ငယ်ငယ်လေးကို ဆော်လိုက်ရတာပဲလေ။

စာအိပ်တစ်အိပ်လုံး မီးမီးကို မုန့်ဖိုးဆိုပြီး ပေးလိုက်တယ်။ ဟိုဘဲကြီးဆီက ရတယ်လို့တော့ မပြောတော့ဘူး။ နို့မို့ ကျုပ်ကို အထင်သေးသွားလိမ့်မယ်။ ကျုပ်ကလည်း အဲဒီပိုက်ဆံကြောင့်တော့ မဟုတ်ဘူး ဂျူလီယာလေးကို စားချင်လို့ လက်ခံခဲ့တာ။ တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ်ပေါ့လေ။

အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း မီးမီးနဲ့ ကျူပ်လည်း တခါတလေ ချိန်းပြီး ဟော်တယ်တို့ ဘာတို့မှာ သွားလိုးဖြစ်ကြပါ‌တော့တယ်။

...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

ကျွန်းဆင်ဘခက်၏ ဘဝအသင်္ချေ အပိုင်း ( ၂ )

ကျွန်းဆင်ဘခက်၏ ဘဝအသင်္ချေ အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - ဘုံခုနှစ်ဆင့် 

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

ဘခက် တံခါးထဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ 

“  ဟင်   ”

သေနတ်များဖြင့် ဝိုင်းချိန်ထားကာ တောထဲမှ အရိုးစုကောင်များ အဖြစ်ပြောင်းသွားသော လူဆိုးများအား တွေ့လိုက်ရလေသည်။ 

“ မင်း ဟိုနေ့က … ငါတို့ဆီ … ရောက်လာတဲ့ကောင် … မဟုတ်လား   ”

လူဆိုးခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူက မေးလိုက်လေသည်။ 

“ ဟုတ်တယ်  … ဘာကိစ္စရှိလို့လဲဗျ   ”

“ မင်း … ငါတို့ ရတနာတွေယူသွားတာမလား … အဲဒါ ခုပြန်ယူမလို့ … ငါတို့လိုက်လာတာ    ”

“ ဟာ  ခင်များတို့ဟာမှ … မဟုတ်တာ … ကျုပ်ဂူထဲက … ယူလာတာပါ    ”

“ အဲ့တာ … ငါတို့စောင့်ရှောက်နေတဲ့ … ရတနာတွေကွ - ခုပြန်ပေးစမ်း …  ”

“ အူကြောင်ကြောင် မလုပ်နဲ့ … ဒီမှာ မြင်လား အူပွင့်သွားမယ်     ”

“ ကြာတယ်ကွာ ဟေ့ကောင် … ညိုကြီး … ဒီကောင်ကို ကြိုးတုတ်စမ်း … အခန်းထဲဝင်ရှာမယ်    ”

“  ဟင် ညိုကြီးဆိုသူက … အဲ့နေ့က အေးဘုံ အဖုတ်လေး … ကုန်းယက်တဲ့ကောင်ပါလား   ”

ဘခက်အား ညိုကြီးနှင့် နောက်တစ်ယောက်က ကြိုးတုတ်ကြလေသည်။ 

“ ကဲ အခန်းထဲ ဝင်ရှာကွာ   ”

“ ဟုတ် - အာစရိ   ”

ညိုကြီးမှာ ပြောပြောဆိုဆို ဘခက်ထွက်လာသော အခန်းသို့ ဝင်ရောက်သွားသည်။ ဘခက်မှာ ရင်ထိပ်သွားသည်။ အမေဖြစ်သူမှာ မိမိနှင့်လိုးရင်း အိပ်ပျော်သွားရာ အဝတ်စား မဝတ်ရသေးပဲ ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် အိပ်နေတုန်း ရှိသေး၏။ တော်တော်နှင့် အသံမကြားရသဖြင့် ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူမှာ…

“ ကြာတယ်ကွာ - ကဲ ဟေ့ကောင် မုဆိုး … မင်းရှေ့က သွားစမ်း … ဥာဏ်များမယ်မကြံနဲ့ ပွဲချင်းပြီးသွားမယ်    ”

သေနတ်ဖြင့် ထိုးချိန်ကာ ဘခက်အား ကြိမ်းနေပြန်သည်။ ထို့နောက် ဘခက် အခန်းတွင်းသို့ ဝင်ခဲ့ရာ ထင်သည့် အတိုင်းပင် ညိုကြီး ဆိုသူမှာ မိခင်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးအား ကုန်းယက်နေတော့သည်။ 

“ ဟာကွာ … ဒီသူတောင်းစား … အဖုတ်မြင်တိုင်း …  ကုန်းယက်ချင်နာ … ဟေ့ကောင် …  ရတနာပစ္စည်းရှာပါဆို   ”

ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူ၏ ဆဲဆိုသံများကြောင့် ဒေါ်မိုးလှိုင် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ…

“ ဟင်    ဟင်   -  ရှင်တို့ ဘယ်သူတွေလဲ -    ”

သူမ စောက်ဖုတ်အား ယက်ပေးသူမှာ သားဖြစ်သူ ထင်၍ မျက်စိမဖွင့်ပဲ ဇိမ်ယူနေရာ ခုမှ သေချာကြည့်မိရာ သူစိမ်းယောက်ျား တစ်ယောက် ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သားဖြစ်သူ မှာလည်း ကြိုးတုတ် ခံထားရသည်မို့ ထူးဆန်း အံအောနေ၏။ 

“ ဟေ့ကောင်  မုဆိုး … ဒါ မင်းအမေလား … အဒေါ်လား    ”

“ အမေပါ ခင်ဗျာ    ”

“ ဟားးးးး ဟန်ကျသကွာ …  မင်းလုပ်ရပ် အတွက် … ဒဏ်ခတ်ရတော့မယ် … ကြည့်ထား    ”

“  ဟေ့ကောင် ညိုကြီး … ထပ်ယက်စမ်းကွာ " 

“ ဟို   ဟို  …  မလုပ်ပါနဲ့ရှင် … မသင့်တော်ပါဘူး … ကျမကို ချမ်းသာပေးပါရှင်   ”

ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ အသံတုန်တုန်ရီရီ ဖြင့် တောင်းပန်နေသည်။ ညိကြီးမှာ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူ အမိန့်ရသည်နှင့် ဒေါ်မိုးလှိုင်အား ပက်လက်လှန် အိပ်ခိုင်းကာ ပေါင်နှစ်ခြမ်းဖြဲ၍ စောက်ဖုတ်ကြီးအား ကုန်းယက်လိုက်သည်။ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ ကြောက်ကြောက်နှင့် အယက်ခံနေရာ စိုးရိမ်စိတ်များနဲ့ အတူ ထကြွလာသော ရမ္မက်စိတ်က ဒွန်တွဲလျက် ရှိနေသည်။

ထိုစဉ် ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူမှ ဘောင်းဘီ ချွတ်ချရာ ၉ လက်မခန့် လီးမဲမဲကြီးက မပျော့မမာ အနေထားဖြင့် တရမ်းရမ်းဖြစ်နေသည်။ ဘခက် မျက်လုံး ပြူးသွားသည်။ 

နောက်ထပ် လူဆိုးတစ်ဦးမှာလည်း ဘောင်းဘီချွတ်ကာ မအေဖြစ်သူကို ကြည့်ရင်း လီးကြီးအား လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုနေပြန်သည်။ ဘခက်မှာ ပစ္စည်းများ ပြန်ပေးလိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်ပြီး ပြောရန် ဟန်ပြင်လိုက်စဉ် ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူက အမေ့ရင်ဘတ်ပေါ်ခွလျက် လီးကြီးအား ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ 

ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ လချီးနံ့ မွန်ထူနေသော လီးမဲကြီးအား ကြောက်ရွံစွာဖြင့် ငုံစုပ်ပေးနေရာ လူဆိုးခေါင်းဆောင်မှ ခါးအားဖြင့် လီးကြီးအား တရစ်ချင်း ထိုးသွင်းရင်း လီးအဆုံးထိ ဝင်သွားမှ ရပ်ထားလေသည်။ 

ပါးနှစ်ဖက် ဖေါင်းကားလာပြီး လီးကြီး မဆန့်မပြဲဖြစ်နေရာ ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ ခါးလေး ကော့တက်သွားရာ ညိုကြီးမှာ အလိုက်သင့် ယက်ပေးနေသည်။ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူ မှာ လီးကြီးအား ဖြည်းဖြည်းချင်း ထုတ်၍ ပြန်သွင်းနေပြန်သည်။ 

ဒေါ်မိုးလှိုင်သည် အသက်ကို မြန်မြန်ရှုကာ လီးကြီးဝင်လာချိန် အသက်ပြန်အောင့် ထားတော့သည်။ လီးကြီး ပါးစပ်ထဲဝင်လာတိုင်း ခါးလေးမှာ ကော့ကော့ တက်သွားရာ ယက်ပေး နေသော ညိုကြီးတစ်ယောက် ဖေါင်းကားလာသော အဖုတ်ကြီးအား ကြည့်ကာ အောက်မှ ခါးကို ပင့်ကိုင်ပြီး လီးဖြင့် တဖန်းဖန်း စောင့်လိုးလိုက်သည်။ 

“ ဘွတ်    ဘွတ်    ဗျစ်   -   ဒုတ်   စွပ်   ဗျစ်ဗျစ်   -  အားးးး ရှီးးးးး းးးး  ကောင်းလိုက်တာ   အင့်အင့်   အားးးး  ဘွတ်ဘွတ်   ဘွတ်   ”

ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ လီးကြီး ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာတိုင်း စောက်ဖုတ် အတွင်းသားများ ညှစ်မိသလိုဖြစ်ကာ လိုးနေသော သူမှာ အရသာ တွေ့နေတော့သည်။ ခဏ အကြာတွင် ညိုကြီးမှာ ပက်လက်လှန်အိပ်ရင်း လီးအား ထောင်ထားပေးရာ ဒေါ်မိုးလှိုင်မှ ခွလိုးလျက်ရှိသည်။

ခွလိုးနေရင်း ကိုယ်လုံးရှေ့ပိုင်းအား ညိုကြီးပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်ရာ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးစိုက်လျက် ဖင်ကြီး ကော့နေတော့သည်။ လူဆိုးခေါင်းဆောင်မှာ လက်ဖြင့်လီးကြီးအား ကိုင်းပြီး ဂွင်းတိုက်နေရင်း ဒေါ်မိုးလှိုင်နောက်သို့ နေရာယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် အဖုတ်ထဲ လီးတန်းလန်းဖြင့် စူထွက်နေသော ဖင်ဝလေးအား လျှာထိပ်လေးဖြင့် ထိုးမွှေလိုက်သည်။  

“ အားးး  ရှီးးးး  အ   အီးးးး    ”

ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ ညိုကြီးလီးအား စိမ်ထားရင်း ဖင်ပေါက်လေးအား မွှေခံရသဖြင့် အသံထွက်ကာ ညည်းငြူနေမိသည်။ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူမှာ ဖင်ဝနားမှ ပါးစပ်ကိုခွာပြီး လီးထိပ်အား တံတွေး ထွေးချလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဒေါ်မိုးလှိုင် ဖင်ပေါက်အား ဒစ်ဖူးနှင့်တေ့ကာ အဆုံးထိ ဖိလိုးလိုက်ရာ… 

“ အားးးးး းးးးးး   အမလေးးးးး  …  အားးးး  … သေပါပြီ  သေပါပြီရှင်  …  ပြန်ထုတ်ပေးပါ … ကျမဖင် ကွဲပြီထင်တယ်  …  အီးးး ဟီးးးးး  … အားးးး းးးး   ” 

ခုန ခံစားမိသော ကာမအရသာလေး ပျောက်ကွယ် သွားကာ ဖင်ထဲ တစ်ဆို့ကြီး ခံစားနေရသည်။ လူဆိုးခေါင်းဆောင်မှာ အလျော့မပေးပေ ညိုကြီး အောက်က ပင့်အလိုး ဖင်ကြီး ကော့တက်လာချိန် လီးကို အဆုံးထိ ဆောင့်လိုးပစ်သည်။

“ အားးးး   အီးးးးး  … ဟီးဟီးးးးး  … နာလိုက်တာ  အမလေးးးသေပါပြီၡင်… အားးးးး  အားးးး   ”

ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ နာကျင်လာသဖြင့် ကုန်းအော်နေရာ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူက… 

“ ဟိုကောင် ရှေ့ကလာပြီး … ပါးစပ်လိုးစမ်းကွာ … နားညည်းတာ   ”

ကုတင်ပေါ်မှ လိုးပွဲအားကြည့်ရင်း ဂွင်းထုနေသော ကျန်လူဆိုးတစ်ဦးမှာ ကုတင်ပေါ်တက်ကာ ညိုကြီးခေါင်းပေါ်မှ ခွ၍ အော်ဟစ်နေသော ဒေါ်မိုးလှိုင် ခေါင်းအား ဖမ်းပြီး ပါးစပ်ထဲလိုးတော့သည်။ ဘခက်မှာ မအေဖြစ်သူ၏ ဖင် အဖုတ် ပါးစပ်တို့အား လိုးခံနေရပုံကို ကြည့်ရင်း နာကျင်ခြင်း တဝက်နဲ့အတူ လီးက ထူးထူးဆန်းဆန်း တောင်နေတော့သည်။ 

လူဆိုးများ သဲကြီးမဲကြီး လိုးနေချိန် ဘခက်မှာ ကိုယ်လုံးအား လိမ့်ထွက်ကာ တံခါးအပြင်သို့ ရောက်ရှိလာသည်။ ထိုမှတဆင့် မီးဖိုချောင်သို့ လိမ့်ကာ ချည်နှောင်ထားသော ကြိုးများကို ဓါးတစ်ချောင်းဖြင့် ခက်ခက်ခဲခဲ ဖြတ်ပစ်လိုက်သည်။ 

ရေပုံးတစ်ပုံး အမြန်ယူကာ သေးများ ပေါက်ထဲ့လိုက်၏်။ ခပ်သွက်သွက်ပင် အိပ်ခန်းထဲ အမြန်ဝင်ကွာ မိခင်အား ဝိုင်းလိုးနေသော လူဆိုးများဆီ လှမ်းပက်လိုက်သည်။ လူဆိုး သုံးရောက်မှာ သေးများနှင့် ထိသောအခါ…

“ အား   …  အားးးးး    အားးးးးးး … အမလေးးးး  ပူတယ်   …  ပူတယ်  … ပူလိုက်တာ  …  အားးးး းးးးး  ပူတယ်   ပူတယ်   ”

အော်ဟစ်ရင်း အရိုးစုများအဖြစ် ပြောင်းကာ ရုတ်တရက် ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။

“ ဟူးးးးး းးးးး    တော်ပါသေးရဲ့   ”

သက်ပြင်းချကာ တံခါးကို ဆွဲပိတ်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် …

“ ဟဲ့   သားးး … တလှုပ်လှုပ်နဲ့ … ဘာလုပ်နေတာလည်း     ”

“ ဟင်    ”

သနပ်ခါးအဖွေးသားနဲ့ အမေဖြစ်သူအား တွေ့လိုက်ရာ…  

“ အမေ   -   အမေဘာမှ မဖြစ်ဘူးနော်   ”

“ ဟော်တော် … ဘာဖြစ်ရမှာလဲ … သားကလဲ … အမေ ထမင်းကြော်ပြီးလို့ မနေက ကျန်တဲ့ ငါးခြောက်ဖုတ်လေးနဲ့ … စားရအောင် ငါ့သားလာနိုးတာလေ    ”

“ သားးး အိပ်မက်ဆိုး … မက်တာနေမှာ အမေရေ  .. ဒီနေ့ … ပစ္စည်းတွေတဝက်ခွဲပြီး … ရောင်းရတဲ့ ဈေးနဲ့ ရောင်းကြစို့အမေ  ”

“ အေးပါ   သားရယ် … သားသဘော  - ခုမျက်နှာသစ် … ရေချိုးတော့ … မနက်စာ စားဖို့ … အမေ … အသင့် ခူးထားလိုက်မယ်    ”

“ ဟုတ်  ဟုတ် -  အမေ   ”

.............................................................................................................

နေ့လည် ၁ ချက်တီးခန့် သူကြီးဦးသာဒင်တို့ အိမ်ရှေ့တွင် နွားလှည်းသံ တညံ့ညံ့ဖြင့်…

“ အမေရေ   အဘရေ  … သမီးပြန်လာပြီနော်    ”

ဦးသာဒင်မှာ အိမ်ဝင်း အနောက်ဖက်တွင် ပဲပုဇွန်ပင်များ ဘူးပင်များ ရေလောင်းနေရာမှ…

“ အေးးး လာပြီလာပြီ … သမီးရေ … ညည်းအမေတော့ … ထုံးစံအတိုင်း … အိမ်ပေါ်မှာပဲဟေ့   ”

အသံပြန်ပေးရင်း ထွက်ကြိုလိုက်သည်။ 

“ ဟေ့ကောင် … မင်းက … ငါ့ညီမ … သား အငယ်ကောင်မလား   ”

သမီးဖြစ်သူအား လိုက်ပို့ပေးသူကို ဦးသာဒင်မှ မေးလိုက်လေသည်။ 

“ ဟုတ် ဘဒွေး … ကျနော်က … အငယ်ကောင်ပါ   ”

“ အေး   မင်းတို့လည်း … တခေါက်မှ … ငါတို့ဆီ မလာကြဘူးးး   ”

“ အလုပ် မအားလို့ပါ  … ဘဒွေးရာ … အဘွားလေး တို့ကတောင် … ဘဒွေးတို့ … နေကောင်းကြရဲ့လားလို့ မေးလိုက်ပါသေးတယ်   ”

“ အေးးး အေး … ကောင်းပါတယ်ကွာ … မင်းအဖေနဲ့အမေကို … ပြောလိုက် … ဒီနှစ် ကိုင်းသိမ်းလို့ … အလုပ်အားချိန် … ဒီကို အလည်လာကြဦးလို့  … ပြောလိုက်    ”

“ ဟုတ် ပြောလိုက်ပါ့မယ် … သွားပြီ … ဘဒွေးရေ  အလုပ်က တန်းလန်းမို့ … မထိုင်တော့ဘူးဗျို့   ”

အေးဘုံ အခန်းလေးထဲတွင် အေးဘုံပြောသမျှ နားထောင်အပြီး မိခင်နှင့်ဖခင်ဖြစ်သူမှာ ဟာကနဲ့ ဟင်ကနဲ့ ဖြစ်သွားရသည်။ ဘခက်နှင့် လိုးခဲ့ပုံများကို ချန်ပြီး အမှန်တိုင်းပြောပြလိုက်သည်။ 

“ မသေကောင်း … မပျောက်ကောင်း … သမီးရယ် … မောင်ဘခက်နဲ့ … တွေ့ပေလို့ပေါ့   ”

မိခင်ဖြစ်သူမှာ စိုးရိမ်သော လေသံဖြင့်ပြောပြီး…

“ ကဲ   သမီးရေ … အမေကြာကြာ … မထိုင်နိုင်ဘူး သွားလှဲတော့မယ် - ညည်း အဘနဲ့ ပြောရစ်ကြ   ”

ပြောပြီးပြီးချင်း အခန်းထဲမှ ထွက်သွားလေသည်။ 

“ ဘခက်က လူရိုးလူအေးပါ … သမီးရာ … နောက်ရက်မှ … ရတနာတွေ ..သမီးရမယ်ဟာ သွားတောင်းကြတာပေါ့   ”

ဦးသာဒင်မှာ စကားပြောရင်း သမီးဖြစ်သူနား တိုးကပ်လာကာ ပေါင်ကြားထဲ လက်ဖြင့်နိုက်ရင်း အဖုတ်လေးအား ပွတ်လိုက်လေသည်။ 

“ အို  အဘကလဲ  … သမီးခုမှ … ပြန်ရောက်တာလေ … ရေလေးချိုးပြီး … နားပါရစေဦးနော်   ”

ဦးသာဒင်မှာ ကွမ်းစားထားသော ပါးစပ်ကြမ်းကြီးနှင့် နုတ်ခမ်းလေး စုပ်ကာ အဖုတ်လေးအား ပွတ်ပေး နေသဖြင့် အေးဘုံမှာ ပေါင်လေး ဖြဲပေးမိသည်။ လက်တစ်ဖက်က သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး နို့လေးအား ချေပေးရင်း ကျန်တဖက်က ထမိန် အနားစလေးမကာ အစိလေး လက်ညိုးနှင့် လက်မသုံးကာ ဆွဲညစ်ပေးနေသည်။ ထို့နောက့် စောက်ခေါင်းလေးထဲ လက်ခလယ်ထဲ့ကာ ထိုးမွှေလိုက်ရာ အေးဘုံမှာ ရင်ဘတ်လေးကော့ကာ ဦးသာဒင် ပေါင်ကြားမှာ လီးကြီးအား ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့၏။

နုတ်ခမ်းခြင်း စုပ်တာရပ်၍ ဖခင်ဖြစ်သူ၏ လီးအား ပုဆိုးလှန်ကာ ကုန်းစုပ်နေသည်။ ဦးသာဒင်မှာ စောက်ဖုတ်လေး မွှေနေသော လက်အားထုတ်၍ နို့နှစ်ဖက်လုံးအား တန်းလျားလေးပေါ် ချေပေးနေသည်။ 

လီးကြီးမှာ တဇပ်ဇပ် တုန်နေပြီး ဒစ်ခေါင်းမှာ သမီးဖြစ်သူ တံတွေးများဖြင့် တင်းပြောင်နေသည်။ အေးဘုံမှာ ဒစ်ကြီးအား ဆွဲစုပ်လိုက် ဒစ်ကြားလေးထဲအား လျှာထိပ်လေးဖြင့် ထိုးထိုးစွပေးရာ…

“ အားးးး းးးးး ရှီးးးး  … ကောင်းလိုက်တာ သမီးရာ  အားးး အအ  ရှီးးးးး  အီးးးးး  း  ” 

“ သမီးလီးစုပ်တာ … အရသာရှိတာကွယ် … စုပ်စုပ်  သမီး  … အဖေ့လီးထိပ်လေးကို … ဆွဲဆွဲစုပ် … အားးးး  ရှီးးးး … ဟုတ်တယ် … အ    ”

အေးဘုံ၏ လီးစုပ်ချက်များအောက် ဦးသာဒင် ညည်းငြူနေရင်း လီးထိပ်မှ အရည်ကြည်လေးများ တစိမ့်စိမ့် ထွက်ကျလာသည်။ စီးကျလာသော ခပ်ချွဲချွဲ အရည်ကြည်များကို အေးဘုံမှ လျှာထိပ်လေးဖြင့် ထိုးယက်နေရာ ဦးသာဒင်မှာ လီးတစ်ချောင်လုံး ကျင်စိမ့်ကာ ကောင်းနေတော့သည်။

……………………………

“  အားးး းးး အ..အ … တော်ပြီ သမီးရယ် အဘပြီးသွားလိမ့်မယ် -  အားးး းးး  ရှီးးး  ဟူးးးး  ” 

အေးဘုံမှာ လီးထိပ်လေးမှ အရည်ကြည်လေးများကို နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ဆွဲစုပ်ကာ ပါးစပ်ထဲမှ ဦးသာဒင် လီးကြီးအား ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ 

“ သမီး ထမိန်လေးချွတ်လိုက်ပါ့လား   ”

“ အို   -  အဘကလဲ  … အဲတာဆို … အခန်းတံခါး သွားစိလိုက်ဦး … တော်ကြာ အမေဝင်လာလိမ့်မယ်    ”

“ နင့်အမေ … မလာတော့ပါဘူးဟ … ခုလောက်ဆို အိပ်ယာထဲ … လှဲနေရောပေါ့   ”

“ သွားပါ အဘရယ် … တံခါးလေးတော့ … ပိတ်လိုက်ပါဆို   ”

ဦးသာဒင်မှာ သမီးဖြစ်သူ၏ စောက်ဖုတ်လေးအား ယက်ချင်လှပြီ ဖြစ်သဖြင့် တံခါး ထပိတ် လိုက်လေသည်။ အေးဘုံမှာ ထမိန်လေး ချွတ်ကာ တန်းလျားပေါ်တွင် ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းအား ဖြဲပေးလိုက်၏။

“ ပလပ်ပလပ် …  ပြွတ် … ပလပ်   -  ပြွတ်  ပြွတ်   ”

စောက်ပတ်အကွဲလေးအတိုင်း ယက်ပြီး အစိလေးအား စုပ်ပေးလိုက်ရာ စောက်ဖုတ်နံ့ သင်းသင်းလေး ဦးသာဒင် နှာခေါင်းထဲ ဝင်လာသည်။ အဖုတ်နံ့လေးမှ ရမ္မက်စိတ်အား ထကြွစေကာ ဦးသာဒင်သည် လျှာအပြားလိုက် ယက်လိုက် အစိလေး စုပ်လိုက် လုပ်ပေးနေ၏။

“ အအ  ရှီးးးး းးးး  အိုးးးးး …  အဘရယ် ကောင်းတယ် …  စုပ်စုပ် အစိလေးကို … ဖိစုပ်ပေး …  ရှီးးး … တအားကောင်းတာပဲ … အားးး းးးး  ဟင်းဟင်းးး  ”

ဦးသာဒင်မှာ သမီးဖြစ်သူ၏ ညည်းတွားသံများကြောင့် လိုးချင်စိတ်များ တဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်လာတော့သည်။ 

“ သမီး တန်းလျားပေါ်လှည့်ပြီး လက်ထောက် ပေးပါ့လား … အဘ … မတ်တပ်လေး လိုးချင်လို့   ”

အေးဘုံမှာလည်း အဖုတ်လေးဆီမှ အရည်လေး တစို့စို့နဲ့မို့  ခံချင်စိတ် စောနေကာ တန်းလျားပေါ် လက်ကလေးထောက်ပြီ ဖင်လေးအား အနေတော် ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ဖင်လုံးလုံး ဖွေးဖွေးလေးအား ဦးသာဒင် စုံကိုင်ပြီး မညှာမတာ ပစ်လိုးတော့၏။

“ ဘွတ်  ဘွတ်     -   အားးးး  … အအ … ဖွပ်  ဗျစ်ဗျစ်  …   ရှီးးးး းးးး  - အပါးးးပါးးးး  …  ကောင်းလိုက်တာ သမီးရာ … မလိုးတာ ကြာလို့များလား …  ဟင်းးဟင်းးးး   ”

“ အ   အ  … နာနာလေး လိုး … အဘ …  အင်းးးး  ဟုတ်တယ်  …  ရှီးးးး အိုးးးး းးးးး … ဒစ်ကြီးနဲ့ ပင့်ပင့်လိုးးးး … စောက်ခေါင်းထဲ … မွှေပေးပါဦးးးးး   … အို့    အမေ့ …  ရှီးးးး းးးး  းးးးးး …  တအားဆောင့်လိုး အဘ   -   အားးးး းးးးး  …  အားးး ရှီးးးးး ……  အ အ     ”

တဘွတ်ဘွတ်  တဖန်းဖန်းနဲ့  လိုးသံညည်းသံများ  အခန်းလေးထဲ ဆူညံနေသည်။ လီးကြီး ကျွတ်ထွက် မသွားစေရန် ဖင်ကို ရနိုင်သလောက် ကော့ထားပြီး ဖခင်ဖြစ်သူ လက်ကို နောက်ပြန်ဆွဲကာ ဆောင့်လိုးခိုင်းလိုက်၏။

ဦးသာဒင်လည်း ဒစ်ပေါ်တဲ့ထိ လီးအား အပြင်ထုတ်ကာ တရကြမ်း ပစ်လိုးနေသည်။ လိုးချက် ဆောင့်ချက်များက အေးဘုံဖင်အား ဆီးခုံးဖြင့် ကပ်သည်အထိ တအားပိတ်လိုးနေရာ ထိထိမိမိလေး ရှိလှသည်။

“ အားး းးးးးးး … အင့်အင့်  … သမီးကောင်းလား  အဘလိုးပေးတာ ..အားရရဲ့လား သမီး    ”

“ ကောင်းတယ် အဘရယ်  …   ရှီးးး းးးးးးး အားးးး   ”

“ နေတိုင်း … လိုးပေးနော် အဘ   - အေးဘုံ လရည်လည်း … သောက်ချင်တယ်   ”

“ အေးပါသမီးရယ်  လရည်ထွက်ခါနီးကျ … ဒီဘက်လှည့်လိုက်  … အဘ တိုက်ပါ့မယ်    ”

“ ဟငျ့ …… အ ……  အဘရယျ …… သမီး မနတေတျတော့ဘူးးး -   ရှီးးးး းးးးး အားးး း  ”

ဦးသာဒင် လီးကြီးအား စောက်ဖုတ် အတွင်းသားများနှင့် ညှစ်ရင်း အေးဘုံမှာ… 

“ ရှီးးးး အားးးး … အ … အင်းးဟင်းးးး   ”

ညည်းတွားကာ စောက်ရည်များ ထွက်ကျ လာတော့သည်။ ဦးသာဒင်မှာ လီးက နွေးကနဲ့ ဖြစ်သွားရာ တဖုန်းဖုန်း စောင့်လိုးရင်း အချက် ၅ဝ ကျော်တွင် အဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ 

“ သမီး … ဒီဘက်လှည့်တော့ … အဘ ပြီးတော့မှာ   ”

အေးဘုံလည်း ခန္ဓာကိုယ် တပတ်လှည့်ကာ ဦးသာဒင် လီးကြီးရှေ့ လရည်များ ထွက်အလာကို ပါးစပ်လေးဟ လျှာလေးထုတ်ပြီး ဆီးကြိုနေလိုက်သည်။ မကြာခင် လရည်ပူပူနွေးနွေးများ လျှာပေါ် ဗျစ်ကနဲ့ ပန်းထုတ်ပေးရာ အေးဘုံမှာ မျိုချလိုက်ပြီး ဖခင်ဖြစ်သူ၏ လီးထိပ်ဝမှ လရည်လက်ကျန်များကို တပြွတ်ပြွတ် နှင့် စုပ်ယူနေတော့သည်။ 

“ ကောင်းလိုက်တာ … သမီးရယ် … အိုးးးး းးးး  အားး   ”

ဦးသာဒင်မှာ လရည်များ ကုန်သည်အထိ ဒစ်ဖူးလေးအား သမီးဖြစ်သူက စုပ်ပေးနေသဖြင့် တအင်းအင်း ညည်းနေရင်း ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။

.................................................................................

မြို့နှင့် ဘခက်တို့ရွာမှာ မိုင် ၄ဝ ခန့်ကွာဝေးသည်။ သားအမိနှစ်ယောက် မနက်ထဲက ထွက်လာခဲ့ရာ ညနေပိုင်းတွင်း ပေါက်မြိုင်ရွာသို့ ရောက်လာ တော့သည်။ ကြားထဲတွင် ရွာ ၃ ရွာ ကျော်ခဲ့ရသေး၏။ ပေါက်မြိုင်ရွာတွင် ဘခက်အဖေ၏ အကိုကြီးရှိသဖြင့် ခဏ ဝင်နားကြသည်။ 

“ မိုးလှိုင် နင်တို့သားအမိ … အရေးမကြီးရင် … ဒီမှာ အိပ်ကြပါ့လား … မနက်မှ မြို့တက်ကြပေါ့   ”

ဘခက် ဘကြီးမှ ပြောရာ… 

“ ဟာ  ဘကြီးကလည်း … ကျနော်တို့နွားတွေက ကောင်းမှကောင်းဗျ … နေမဝင်ခင် … မြို့ရောက်သွားမှာ … မြိုကျမှ ရောင်းစရာရှိတာလေး ရောင်းပြီး … တညအိပ်တော့မှာ    ”

“ အေးအေး … အဲတာဆိုလည်း … ထမင်းစားပြီး ခဏနား … ပြီးမှ ခရီးဆက်ကွာ    ”

ဘကြီး မိန်းမကလည်း…  

“ လာဟေ့  …  မိုးလှိုင်တို့ သားအမိ … ထမင်း အရင်စားပြီးမှ … စကားပြောကြ   ”

“ ဟုတ်  အရီးလေး … လာပြီဗျို့  " 

ဘခက်မှာ အိမ်ပေါ်သို့ ရောက်သွားပြီး အသင့် ခင်းထားသော ဖျာပေါ်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ အမေဖြစ်သူကတော့ ရတနာထုတ်အား ပိုက်ကာ နောက်မှ တက်လာတော့သည်။ 

“  အရီးရော ဘကြီးရော … နေကောင်းကြတယ်မလား   ”

ဘခက်မှ  ထိုင်နေရင်း မေးလိုက်သည်။ 

“ အေးကွယ်   အရီးတို့လည်း … ဒီအရပ်နဲ့ တည့်တယ်နဲ့ တူပါတယ် … ဒီရောက်ကတည်းက တခါမှ … ဖျားတာနာတာ မရှိဘူး   ”

ထိုစဉ် ဘကြီးဖြစ်သူတက်လာပြီး…

“ ကဲ   မိုးလှိုင်တို့သားအမိ … ထမင်းစားပါ့စေဦး … ပြီးမှ … စကားစမြည် ပြောကြတာပေါ့    ”

ထမင်းစားသောက်ပြီး ခဏအကြာတွင် ဘခက်တို့ သားအမိ မြို့တက်လေတော့သည်။ မြို့ရောက်တော့ ရတနာပစ္စည်းများ ထုခွဲရောင်းချပြီး မြို့မှာပင် တည အိပ်လိုက်သည်။ မနက်လင်းမှ ဘခက်တို့ရွာသို့ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။

၃ လအကြာတွင် ရွာလည်ခေါင်၌ မင်္ဂလာမဏ္ဍပ်ကြီး တခုဆောက်ကာ ဝက်သား ကြက်သား ငါး ဟင်းမျိုးစုံဖြင့် တရွာလုံး ဧည်ခံ ကျွေးမွေးနေသည်။ သတို့သားမှာ ဘခက်ဖြစ်ပြီး သတို့သမီးချောလေးမှာ အေးဘုံဖြစ်သည်။ အချိန်များ တရွေ့ရွေ့ ကုန်ဆုံးသွားရာ မင်္ဂလာဆောင်လည်း သိမ်းလေပြီ။

သတို့သမီး သတို့သားတို့သည် နှစ်ဖက်မိဘများ ကန်တော့ကာ လက်ဖွဲ့ပစ္စည်းများနှင့် အတူ ဒေါ်မိုးလှိုင်တို့ အိမ်အသစ် စက်စက်ဆီသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ ညပိုင်းတွင် ဘခက်၏ ဆိုးတူ ကောင်းဘက် သူငယ်ချင်းများနှင့် စိုးနိုင်တို့အုပ်စုအား အရက်နှင့် ဧည့်ခံလိုက်သေးသည်။ 

ည ၁၁ခွဲလောက်မှ ဘခက်လည်း အနားရသည်။ မိမိတို့ မင်္ဂလာ အိပ်ခန်းလေးထဲ ဝင်လာရာ အေးဘုံမှာ ကျွန်းကုတင်ကြီးပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေး အိပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဘခက်လည်း အေးဘုံ ထမိန်လေးလှန်ကာ အဖုတ်လေးထဲ လီးတေ့လိုက်စဉ် …

“ အားးးး  ရှီးးးး  းးးးး  … အို့ … အအ  … အီးးးးးး   ရှီးးးးး  …… အမလေးးးး …… ဟင်းးး ဟင်းးးးး  ဘွတ်……  အားးး  းးးး …… ဘွတ်  … အိုးးးးးး းးးး  အားးးး      ”

ညည်းသံများ ကြားနေရသည်။ တေ့ထားသော လီးအား ပြန်ထုတ်ရင်း အမေဖြစ်သူ အခန်းအား တံခါးကြားလေးမှ ချောင်းကြည့်ရာ… 

“ ဟင်   ”

မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ သူကြီးဦးသာဒင်အား အပေါ်မှ မီးပွင့်မတတ် ခွလိုးနေသည်ကို  တွေ့လိုက်ရတော့သည်။

( ဇာတ်လမ်း အဆုံးထိ ဖတ်ပေးသော မိတ်ဆွေများကို ကျေးဇူးတင်ရှိပါသည် )

ဘုံခုနှစ်ဆင့်

ပြီးပါပြီ။

ကျွန်းဆင်ဘခက်၏ ဘဝအသင်္ချေ အပိုင်း ( ၁ )

ကျွန်းဆင်ဘခက်၏ ဘဝအသင်္ချေ အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - ဘုံခုနှစ်ဆင့် 

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

ဒီနေ့ နေဝင်တော့မည်။ သားကောင် ရှာရင်း တောထဲ ဝင်လာခဲ့ရာ တောအတွင်းသို့ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်လာခဲ့သည်။ သားကောင်များမှာ မြေပြန့်တွင် တွေ့ဖို့ အခွင့်အရေး နည်းသည့်အတွက် အတွင်းကျကျ လိုက်ရှာရလေ့ရှိ၏။ ဘခက် စိတ်ဓါတ် ကျနေသည်။ အသက် ၂၅ နှစ် ။ အရပ် ၅ ပေ ၇ လက်မ ။ အသားညိုညိုနှင့် အမေတစ်ခု သားတစ်ခု ဘဝကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဖြတ်သန်းနေ၏။ 

အမေဖြစ်သူက ဒေါ်မိုးလှိုင် အသက် ၄၅ နှစ်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် တောင့်သည် ဖြောင့်သည်။ သာမာန်ရုပ်ရည်နှင့် ဆံပင်မှာ ခါးထိအရှည်ထား၏။ အဖေမြတ်နိုးတဲ့ ဆံနွယ်တွေမို့ ထိန်းသိမ်းထားသည်ဟု အမြဲပြောသည်။ ကျွန်းဆင် ရွာကလေးမှာ ဧရာဝတီမြစ် အနောက်ဖက် ရွာများထဲက အလွန် ရှေးကျသော ရွာတစ်ရွာဖြစ်သည်။ ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာ အပင်ကြီးများနှင် အုံဆိုင်းနေသော သစ်တောများ ပြည့်နက်နေသည်။

ဘခက်တို့ ကျွန်းဆင်ရွာနှင့် အနီးနားရွာတွေမှာ နွေဦးရောက်တာနဲ့ မီးကင်း စောင့်ကြရသည်။ ကျွန်းဆင်ရွာမှာ အနည်းငယ် ကျယ်ပြန့်သဖြင့်  အရှေ့ပိုင်းကင်း အနောက်ပိုင်းကင်း တောင်ပိုင်းကင်း မြောက်ပိုင်းကင်း ကင်းမကြီးဆိုပြီး ကင်းတဲများ ခွဲဆောက်ထားကြ၏။ အပိုင်း ကင်းများတွင် ဘခက်တို့လို လူငယ်များ ကင်းတဲတခု ၄ ယောက်စောင့်ကာ ကင်းမကြီးတွင် လူကြီးပိုင်း ၆ ယောက် စောင့်ကြရသည်။ အသက် ၅ဝ ကျော်ထိ ကင်းမကြီးတွင် အစောင့်ကျရာ အသက် ၆ဝ ကျော်သွားလျင် ကင်းမစောင့်ရတော့ပေ။

ဒါက ဘခက်တို့ ကျွန်းဆင်ရွာရဲ့ ထုံးစံတခုပင်။ တခြားရွာများမှာ သူ့ဓလေ့နဲ့သူ ရှိကြသည်မို မတူနိုင်ပေ။နွေရာသီ တကယ်ပူလာလျင် ၄ ယောက် စောင့်သော်လည်း အိပ်မပျော်သော လူငယ်များမှာ နီးစပ်ရာ ကင်းတဲများတွင် သွားထိုင်ကြ ပြုကြနဲ့ လူငယ်သဘာဝ ဘယ်လင်မယား ဘယ်လိုလိုးတာ ဘယ်သူ့မိန်းမကို ဘယ်သူက ကြိတ်နေတာ တီးတိုးပြောရင်း ဘခက်တို့ ရွာရဲ့ ဗဟုသုတ စုရပ်နေရာလေး ဖြစ်လို့နေသည်။

ခုလည်း ဘခက်တစ်ယောက် ဒူးလေးဆွဲကာ ရွာနဲ့ မနီးမဝေး တောထဲဝင်ခဲ့သည်။ မျိုးရိုးတော့မရှိ အမေတခု သားတခုမို့ ဝမ်းရေးအရ တစ်လကို ၄ ကြိမ်လောက် တောထွက်ပြီး သားကောင် ပစ်လေ့ရှိသည်။ သားကောင် ရမှ တောကနေ ပြန်လာလေ့ရှိသည်။

တခါတရံ တောခြောက်၍ မျက်စိလည်ပြီး နောက်တရက်မှ ရွာသို့ ပြန်ရောက်လေ့ရှိ၏။ စိတ်ဓါတ်တို့ တင်းရင်း တောတိုးဝင်ရာ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ဆတ်ပေါက် တစ်ကောင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ဆတ်ဖြစ်ဖြစ် ဂျီဖြစ်ဖြစ် ရွေးချယ်ရန် အချိန်မရှိတော့ နေဝင်ချိန်မို့ တွေ့သည့် အကောင်ကို ပစ်ဖမ်းပြီး ရွာပြန်ရန် စိတ်စောနေသည်။

သို့သော် အောက်ခြေမှ သစ်ပင် ခြုံနွယ်များ ရှင်းနေသဖြင့် ဆတ်ပေါက်လေးမှာ ဘခက်အား မြင်သည်နှင့် လျင်မြန်စွာ ခြုံနွယ်များကြားဝင်၍ ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။

“ တောက် လျင်တာကွာ … ဘယ်ရောက် …သွားလဲတောင် … မတွေ့ရတော့ဘူး ဟူး... တော်ပီကွာ … ဒီနေ့ ကင်းကျတယ် … ရွာပြန်မှ ဖြစ်မယ်  ” 

ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီး ရွာသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ ရွာသို့ပြန်ရာ ဘခက်တယောက် စောင့်ရမည့် ကင်းတဲရှေ့ကနေ ဖြတ်ပြန်လာရာ အသံတသံ ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။

“ ဟေ့ရောင် ဘခက် … ဒီည မင်းပါတယ်နော် … အရီးလေး … ငါပြောခဲ့တယ်  ” 

“ အေးပါ … စိုးနိုင်ရ … ငါ့အလှည့်မို့ … တောထဲတောင် ညမအိပ်ဘူး … ရွာပြန်လာတာပါဟ  ” 

ကင်းတဲဘေးနား မီးဖိုအား အထူးဂရုစိုက်ရင်း ရေနွေး တည်နေကြသည်။ မီးကင်းက စပြီး မီးလောင်သည်ဟု အပြောမခံရအောင် ကင်းသမားများ ဂရုစိုက်ကြရ၏။ လူခိုးရင် အကုန်မပါသော်လည်း မီးခိုးရင် အကုန်ပါတတ်သည်။ ဘခက် လမ်းလျောက်လာရင်း အိမ်အနောက်ဖက်မှ ပတ်ဝင်ခဲ့၏။  ရွာတွေမှာ စည်းရိုး သေချာ ခတ်သော်လည်း နှစ်ကြာလာလျင် မလုံတော့ပေ။ 

“ အားးးး  အားးးး  အ - အမလေးးး ကိုသာဒင်ရယ် ဖြည်းဖြည်းလိုးပါရှင် -  အားးး  အီးးးး  ရှီးးးး  အ အ  ” 

နောက်ဖေး မီးဖိုချောင်နား အရောက် မိခင်အသံအား ကြားလိုက်ရသဖြင့် ခြေကိုဖွဖွ နင်း၍ ထရံကြားထဲမှ အသာချောင်းကြည့် လိုက်သည်။ မြင်ကွင်းက ရှင်း၏။မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်မိုးလှိုင်မှ လေးဖက်ကုန်းပေးရာ သူကြီးဦးသာဒင်က နောက်မှ လိုးပေးနေ၏။

“ ဘွတ် … ဘလွတ် --- အားးး ရှီးးးးးးးး … ဖွပ် ဖွပ် ----- ဗျစ်  … ဘွတ်ဘွတ် --  ” 

“ အားးးးးးးးး … ကောင်းလာပြီ  …  ရှီးးးး  ဆောင့်ဆောင့် … ကိုသာဒင်  ” 

“ ဘွတ် ဘွတ် -  ဒုတ် …  စွပ်   ” 

“ မိုးလှိုင်ရယ် … နင့်စောက်ဖုတ်က … အပျိုတိုင်းပဲဟာ … စီးပိုင်နေတာ  ” 

“ အို - ဒါကတော့ … ကျမ ယောက်ျား … ဆုံးပြီးထဲက ဘယ်သူနဲ့မှ … အလိုးမခံခဲ့ဘူးလေ … ရှင့်လီးကြီးက တုတ်တာလည်းပြောဦး  ” 

ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သည် ။ သူကြီးသာဒင်၏ လီးကြီးမှာ အရှည် ၇ လက်မခန့် ။ တုတ်က တုတ်သေးသည်။ နှစ်ယောက်သား စကား တပြောပြောနှင့် လိုးနေကြ၏။ ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ ဖင်ကြီး ကော့နိုင်သမျှ ကော့ထားသဖြင့် ဖင်နှစ်ခြမ်း အောက်က ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးအား လိုးရသည်မှာ ဦးသာဒင်အဖို့ အရသာ တွေ့နေတော့သည်။ ဒေါ်မိုးလှိုင် ဖင်ကြီး ကော့ပေးလေ ဆောင့်လိုးလေပင်။

“ အားးးးး အားးး းးးးးး  … ရှီးး အအ ကောင်းလိုက်တာ …… မိုးလှိုင်ရာ - အင့်အင့်  ” 

“ အင့် …  အ … ကျွတ်ကျွတ် .. ကျမလည်း ခံရတာ အရသာရှိလိုက်တာရှင် ။ နာနာလေး… လိုးပါ ကိုသာဒင်ရဲ့  ” 

ဦးသာဒင် ဆောင့်လိုးနေသောကြောင့် ဒေါ်မိုးလှိုင် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အရည်များ စီးကျလာသည်။

“ ဘွတ်   ဘွတ် ------- ဘွတ်  … ဗြစ်  … အားးး းးးးး --- ရှီးးးးး  းးးးးး အားးးးးးး ” 

မကြာမှီ ဦးသာဒင်လီးထိပ်မှာ ကျင်တက်လာရင်း စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လရည်များ ပန်းထဲ့လိုက်တော့သည်။

" အားးးး းးးး အ အီးးးး … ကောင်းတာ … မိုးလှိုင်ရာ … ဟူးးးး အားးးး  ” 

ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ ဦးသာဒင်လီးကြီးအား ဖင်ကြီး နောက်ကပ်ပြီး အဖုတ်ဖြင့် ညစ်လိုက်ရာ လီးကြီးမှာ ဇပ်ငင်ဇပ်ငင်ဖြင့် လရည်များ ထပ်ထွက်လာသည်။

“ အားးးး … ညှစ်ထားးး …… မိုးလှိုင် ------- အားးးးးးးးးး ……  အ  …  အီးးးးးး ……  ဟူးးးးး းးးး ရှီးးးးး  ” 

ဦးသာဒင် လရည်များကုန်သွားမှ ညှစ်ထားသော စောက်ဖုတ် အတွင်းသားများ လျော့ချလိုက်ရာ စောက်ရည်များ တပွက်ပွက် လျှံထွက်လာတော့သည်။

“ အင်းဟင်း … ကောင်းလိုက်တာ … ကိုသာဒင်ရယ် ရှင့်ဟာကြီးက … တကယ်ကို အရသာရှိတာ … ရှီးးးးးး  ဟူးးးး းးးးးး  ” 

ဘခက်လည်း အမေဖြစ်သူ ပြီးသွားမှ သတိပြန်ဝင်လာရာ နောက်ဖေးပေါက်သို့ ပြန်ထွက်ပြီး အရှေ့ဘက်ပေါက်မှ ပတ်ပြီး အိမ်သို့ဝင်လေသည်။ အိမ်ထဲရောက်လျင် သူကြီးဦးသာဒင်မှာ ထိုင်ခုန်ပေါ်ထိုင်ကာ အမေဖြစ်သူက ရေနွေးကြမ်း ငှဲ့ပေး နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

…………………………………

“ ဟော …  သားလေး ပြန်လာပြီလား  ” 

“ ဟုတ် - အမေ သားကောင်မရပါဘူးဗျာ   ” 

“ မောင်ဘခက် … ပြန်လားပလားဟေ့  ” 

“ ဟုတ်ကဲ့ သူကြီး … ညကင်းပါလို့ ပြန်လာခဲ့တာဗျို့ ” 

မိခင်နှင့် သူကြီးဖြစ်သူအား ပြန်ဖြေရင်း ဒူးလေးအား အိမ်ထရံသို့ ချိတ်လိုက်လေသည်။ ဦးသာဒင် မျက်လုံးများမှာ မိခင်၏ လည်ဟိုက်အတွင်းမှ နို့အုံများကို ခိုးကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ စိုးနိုင် … ဘယ်က ပြန်လာတာတုန်း … ဘခက် ညနေက … အမေတွေ့လိုက်လို့  ” 

“ မသိဘူး အမေရ - ကျုပ်အထင် … သူတို့ သားအမိတွေ … အထက်တက်ပြီး … မြေပဲရောင်းကြတာထင်တယ် … အထက်ဘက်က ပွဲရုံဈေးနဲ့ … ဒီဆင်းဝယ်တဲ့ဈေးက … တော်တော်ကွာတယ်  ” 

“ ဟေ --- ဟုတ်လား …ဟုတ်ချင် ဟုတ်မှာ ဘခက်ရ - ငါတို့ရွာ စပါးတွေ ပဲတွေ ဆင်းဝယ်တဲ့ ပွဲစားတွေက … လောဘ အတော်ကြီးတယ်ကွ  ” 

အမေဖြစ်သူအားပြန်ပြောရာ သူကြီးဦးသာဒင်မှ ဝင်ပြောနေတော့၏။

“ ဟုတ်ပါ့ … သူကြီးရေ  ” 

“ ဒါများဟယ် - မမှန်မကန် … လုပ်လို့ကတော့ ဘယ်ရေရှည်ခံမှာတုန်း ။ မြို့နဲ့ အလှမ်းဝေးလည်း မြို့တက်ပြီး … ရောင်းလိုက်မှာပေါ့  ” 

“ အမေပြောတာ ဟုတ်တယ် ။ ပွဲစားတွေ စိတ်ဓါတ် မကောင်းရင်တော့ ရေရှည်မှာ အလုပ် မဖြစ်ဘူးပေါ့ဗျာ ” 

“ ကဲ - စကားကောင်းနာ … ငါ့သား … ထမင်း စားတော့မလား … အမေခူးလိုက်မယ်  ” 

“ မစားသေးဘူး အမေ - သား … ကင်းတဲဘက် ခဏသွားဦးမယ် - ပြီးမှ ပြန်လာစားမယ်  ” 

ဘခက်လည်း ပြောပြောဆိုဆို ရေအိုးမှ ရေတစ်ခွက် ခပ်သောက်ကာ အိမ်ပြင်ထွက်ရင်း ဦးသာဒင်ကိုပါ နူတ်ဆက်လိုက်၏။

“ သူကြီး သွားဦးမယ်ဗျာ … ဒီနေ့ … ကျနော့်ကင်းမို့   ” 

“ အေးအေး … မောင်ဘခက် ရေ  ” 

တကယ်တော့ ဘခက်မှာ အကြံနှင့်ခဏ ရှောင်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ည ၈ နာရီလောက် ကင်းတဲသို့ ရောက်လာ၏။

“ ဟာ ဘခက် - လာကွ - သူငယ်ချင်း … ဒီနားထိုင်  ” 

ရောက်သည်နှင့် သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သော စိုးနိုင်နှင့် ကျော်ဝင်းတို့မှ နူတ်ဆက်နေသည်။ ဘခက် တယောက် ဖျာကြမ်း ခင်းထားသည့်အပေါ် ဝင်ထိုင် လိုက်ပြီး ဆေးပေါ့လိပ် တစ်လိပ် တောင်းကာ မီးညှိလိုက်သည်။ 

“ ဟေးးးး ဒီည … ဘခက်တို့အလှည့်လားကွ   ” 

“ ဟုတ် - ဦးလေး စံ - ကျနော်တို့ အဖွဲ့ဗျ  ” 

ဆေးလိပ်သောက်နေခိုက် ဦးစံ အသံမှန်းသိ၍ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

“ အော် - အေးအေး - သေချာစောင့်ကြကွာ အိပ်မနေကြနဲ့  ” 

“ ဟုတ်ဟုတ် ဦးလေးစံ … တက်ခဲ့ဦးလေဗျာ - စကားပြောရင်း - ရေနွေးချမ်း  သောက်ရင်းပေါ့  ” 

စိုးနိုင်မှ လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

“ ဟာ  ဘခက်ရဲ့ တောတွင်း အတွေ့ကြုံလေးတွေ မကြားရတာ ကြာပြီ … လာ ပီ ဟေ့  ” 

ပြောပြောဆိုဆို ဦးစံမှာ ကင်းတဲပေါ် တက်လာတော့၏။

“ ဟား... ဦးလေးစံကတော့ဗျာ လူမလာ သေးဘူး အနံ့လေးက အရင်ရောက်ပြီ - ဟီးးး  ” 

“ ဟကောင်တွေရ  ဘာနံ့တုံး ဟ   ” 

“ အရက်နံ့လေဗျာ… ဟားးးးး းးးး  ” 

ဘခက်မှ ပြန်ပြောလိုက်၏။

“ ဟီးး ဟီးးး … ညနေက … အေးမောင်လာခေါ်လို့ အရက်ဆိုင် - ပါသွားတာ - ဟိုရောက်တော့ စကားပြောရင်း သောက်လိုက်ကြတာ … လခွီးးး …  မိုးကိုချုပ်ရောကွာ  ” 

ဦးအေးမောင်မှာ လူရိုး ပျော်ပျော်နေတတ်သည်။ သူ့မိန်းမ ဒေါ်သိန်းကြည်သည် ဘခက်အမေနှင့် ရွယ်တူလောက်ရှိ၏။ တဏှာစိတ် တအားကြီးကာ ဦးအေးမောင် ခရီးထွက်သည်နဲ့ သူဓါတ်ကျသော ယောက်ျားများအား အိမ်မှာတင် ကုန်းပေးတတ်သည်။  

ဘခက်လည်း တခါလိုးဖူးသည်။ ကာမစိတ် ပြင်းထန်၍  ၃ ချီ လိုးပေးတာတောင် ပြန်ခါနီးကျ ဘာဂျာ မှုတ်ခိုင်း နေသေး၏။ ဒေါ်သိန်းကြည် စိတ်ကျေနပ်အောင် ဘခက် ယက်ပေးခဲ့ရသေးသည်။

“ ကဲ - စိုးနိုင် … ငါထမင်းပြန်စားဦးမယ် - ပြီးမှ ပြန်လာမယ်ကွာ … ဦးလေးစံ ထိုင်ဦးနော် ကျနော်တောက … ပြန်လာကထဲက … ဘာမှ မစားရသေးတာ  ” 

“ အေးပါ ဘခက်ရ … သွားသွားးး  ” 

စကားပြောဆိုရင်း ည ၉နာရီလောက်တွင် နူတ်ဆက်ကာ အိမ်သို့ တခေါက်ပြန်လာခဲ့၏။ 

“ အားးး ရှီးးးး းးးး အ ကိုသာဒင်ရယ် … ငရဲငအုံတွေ ကြီးပါ့မယ်ရှင်  အ အားးးး  ” 

အိမ်ရှေ့မှ အသာလေး ဝင်လာခဲ့ရာ မိခင်ဖြစ်သူ ညည်းသံလေးကြောင့် အိပ်ခန်းဘက် ခြေဖွဖွနင်းပြီး လျောက်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက့် ထရံ အပေါက်လေးထဲမှ ချောင်းလိုက်ရာ ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ မတ်တပ်ရပ်လျက် သူကြီးဦးသာဒင်မှာ မြေကြီးပေါ် ဒူးထောက်ထားရင်း စောက်ဖုတ်အား ယက်ပေးနေသည်။ 

“ ပြွတ် ပြွတ် … ပလပ် … ပလပ် ပလပ် - ပြွတ်  ” 

“ အားးး အ   ကောင်းလိုက်တာ … ကိုသာဒင် - အင်းး … ဟုတ်တယ် အစိလေး စုပ်ထား မလွတ်နဲ့ --  ရှီးးးး …… အ  ” 

ဒေါ်မိုးလှိုင် ညည်းတွားနေရင်း ဦးသာဒင် ပါးစပ်နှင့် စောက်ဖုတ်အား ဆွဲကပ်ထားလေသည်။ ဦးသာဒင်မှာ စောက်ဖုတ် အက်ကွဲကြောင်းလေး အတိုင်း အောက်မှ အပေါ်သို့ ပင့်ပင့်ယက်သည်။ အစိနေရာလေး ရောက်လျင် လျှာထိပ်လေးဖြင့် ဘယ်ညာ ကစားပေးရာ ဒေါ်မိုးလှိုင် အသဲခိုက်အောင် ကောင်းနေရသည်။ သွားလေသူ လင်ဖြစ်သူတောင် ဒီလိုယက်မပေးဖူးခဲ့ လိုးကာနီး ထမိန်လှန်ကာ တက်လိုးသွားသည်။ 

“ မိုးလှိုင် … ငါ့ဟာလည်း စုပ်ပေးပါဟာ … နင့်ဟာလည်း … ငါယက်ပေးတာပဲ  ” 

“ အိုတော်  ကျမ တခါမှ … မစုပ်ဖူးဘူး - ကိုသာဒင် ပြီးတော့ သားလေးအိမ်ပြန် ထမင်းစားဦးမှာ  မိုးချုပ်မှ တစ်ခေါက်လာခဲ့နော် … ခု - ရှင် ခဏပြန်လိုက်ဦး … သားပြန်လာလို့ တွေ့ရင် မကောင်းဘူး … ကျမတို့ အသက်တွေက … မငယ်တော့ဘူးလေ  ” 

“ အေးပါဟာ  ဒါဆိုလည်း … ငါပြန်လိုက်မယ် - မိုးချုပ်မှပဲ … လာတော့မယ် … အဲချိန်ဆို နင့်သားလည်း … ကင်းတဲရောက်ရောပေါ့  ” 

“ အင်း --- ကိုသာဒင် … ကျမမှာတဲ့ ဆေးလည်း မမေ့နဲ့ဦး … အကြောတွေက … ခုရက် တအားတက်လို့   ” 

“ အေးပါ ငါပြန်မယ်ဟာ … နင့်ဟာကြီး … ယက်ရတာ မဝဘူး … ပြီးမှ လာတော့မယ် … သွားပြီဟေ့  ” 

ဦးသာဒင် ထွက်လာသည်နှင့် ဘခက်လည်း နောက်ဖေးပေါက် အမြန်ပြေးထွက်ကာ အိမ်ရှေ့မှ ပြန်ဝင်လာသည်။ 

“ ဟော - သား - ထမင်း စားမယ်မဟုတ်လား …  အမေ ခူးလိုက်တော့မယ်နော်  ” 

“ ဟုတ်  --- အမေ  ” 

ဒေါ်မိုးလှိုင် ခူးခပ်ပေးသော ထမင်းအား ပလုပ်ပလောင်း စားကာ လက်ဆေးရင်း နူတ်ဆက်နေ၏။

“ အမေ … သား … ကင်းတဲသွားတော့မယ် … မနက်မှ လာတော့မယ် … အိမ်တံခါးတွေ … သေချာပိတ်နော် အမေ  ” 

“ အေးပါ သားရဲ့ … အမေ့တွက် … စိတ်မပူပါနဲ့ … စိတ်ချလက်ချသွား  ” 

ဘခက် ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း လျှောက်လာရာ ခဏအကြာ ကင်းတဲသို့ ရောက်ရှိလာတော့သည်။

“ ဘခက်ရေ မင်းကို  ဦးလေးစံက လွှတ် ချီးမွှန်းသွားတယ်ကွ သူမိန်းမ အနာကြီး ပေါက်တုန်းက ဘယ်ဆေးဆရာမှ ပျောက်အောင် မကုနိုင်ဘူးတဲ့ … တနေ့တခြား အနာက ရင်းရင်းလာတာတဲ့ … မင်း ကုပေးလို့ အနာပျောက်သွားတာ ဆိုပြီး … ခဏခဏ ပြောသွားတာကွာ … အာ့လေးပြန်ပြောပါဦးဟ … ခုနတင် ဦးလေးစံ ပြန်သွားတာကွ  ” 

ကင်းတဲသို့ ပြန်ရောက်သည်နှင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ စိုးနိုင်မှာ အာပေါင်အာရင်း သန်သန်နဲ့ ပြောနေတော့သည်။ 

“ အော် --- ဒီလိုပါကွာ … တောထဲမှာ အလေ့ကျပေါက်တဲ့ … ဆေးပင်တစ်မျိုးရှိတယ် …  အဖေမသေခင်ကဆို … ဆေးဆရာတွေ … လာလာ မှာတတ်ကြတယ်ကွ --- ငါလည်း … အဲဒီဆေးပင် ပမှတ်မထင်တွေ့လို့ … ဒေါ်စမ်းကို … ဆေးရွတ် ထောင်းသိတ်ပြီး ကုပေးလိုက်တာ …  ပျောက်သွားတာပါကွာ  ” 

ဘခက် ဆေးလိပ်လေး ဖွာလိုက်ရင်း ဒေါ်စမ်းဆီသို့ အတွေးလေး ရောက်သွားတော့သည်။ ဒေါ်စမ်း အနာပဆုပ်အား ၁ဝ ရက်လောက် ဖန်ဆေးပြီး ဆေးရွတ်များ ထောင်းထဲ့ကာ ကုပေးခဲ့ရ၏။ ၃ ရက်မြောက်နေ့တွင်… 

“ ဒေါ်စမ်း ရေ … ဒေါ်စမ်း ရှိလားဗျို့  ” 

“ အေးး ဘခက်လားဟေ့ … လာ အပေါ်တက်ခဲ့ … ငါသနပ်ခါးလိမ်းနေလို့ နင်လာရင်  ဆေးအရန်သင့် … ထည့်ရအောင် … တမာပြုတ်ရည်နဲ့ ဖန်လည်း ဆေးထားတာဟ  ” 

“ ဟုတ်ဟုတ်  … လာပြီ ဒေါ်စမ်း  ” 

အိမ်ပေါ်သို့ ရောက်လျင် ဒေါ်စမ်းမှာ သနပ်ခါး သွေးနေသည်။ ညာဖက်လက်မောင်းမှ အနာကြီးကလည်း သက်သာ၍ လှုပ်လို့ရနေသည်။ 

“ အံမယ် … ဒေါ်စမ်း … သက်သာနေပြီပေါ့  ” 

စကားပြောရင်း ဆေးရွတ်များ ထုတ်ခါ အနီးရှိ ဆုံထဲ ထည့်ထောင်းနေသည်။ ထို့နောက် ဒေါ်စမ်းအား ဆေးထဲ့ ပတ်တီးစီးပေးရာ ထမိန်ရင်လျားနှင့် သနပ်ခါး လိမ်းနေချိန်မို့ နို့အုံအပေါ်ပိုင်းအား ကြည့်ရင်း လီးက တောင်လာလေသည်။ 

ဒေါ်စမ်းလည်း မခေပါ။ ဒူးထောက်၍ ပတ်တီး စီးပေးနေသော ဘခက် ပေါင်ကြားမှ လီးကြီး ရှေ့သို့ထောင်နေသည်ကို သိရှိနေသည်။ ပတ်တီးစီး အပြီး ရုတ်တရက် လီးကြီးအား လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ အဲနေ့ကတော့ ဘခက်အား ဂွင်းထု ပေးလိုက်လေ၏။ နောက်ရက်များတွင် အိမ်လူရှင်းချိန် အချိန်းအချက် လုပ်ကာ ဘခက်အား ကုန်းနေတော့သည်။ ဘခက်လည်း ဆေးကုတာ ဗမ်းပြ၍ ၁ပတ်လောက် လိုးလိုက်ရသည်။ အတွေးနယ်ချဲ့နေစဉ် ……

“ ဒေါင်   ဒေါင်   ဒေါင်    ဒေါင်  ဒေါင်  ” 

“ ဟာ ဘာသံလဲဟ … သံချောင်းခေါက်သံပါလား  ” 

စိုးနိုင် အလန့်တကြား ထအော်နေသည်။ 

“ မီးလောင်တာလား ဟ - ဒါ  ဘယ်ကင်းက ခေါက်တာလဲ  ” 

“ တောင်ပိုင်းက ခေါက်တာကွ … စိုးနိုင်ရ  ” 

ကျော်ဝင်းက အခြေနေကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ 

“ ကြည့်ဟ မီးခိုးတွေ မီးညွှန့်တွေ … တွေ့လား ကျော်ဝင်း  ” 

ဘခက်မှ ကျောဝင်းအား လှမ်းမေးလိုက်၏။

“ ဘာမှ … မတွေ့ဘူး  … ဘခက်ရေ  ” 

“ ဒေါင်ဒေါင်   ဒေါင်   ဒေါင်    ဒေါင်     ဒေါင်   ဒေါင်ဒေါင်  ” 

“ ဟော အရှေ့ပိုင်းရော … အနောက်ပိုင်းရော ခေါက်ပီဟေ့ … ငါတို့လည်း ခေါက်တော့ဟ  ” 

စိုးနိုင်လည်း သံချောင်း တဒေါင်ဒေါင် ခေါက်လိုက်ရာ တစ်ရွာလုံးလည်း ဆူညံနေတော့၏။ ကင်းတဲနှင့် နီးစပ်ရာ အိမ်မှလူများ လမ်းပေါ်ထွက်ကြည့်ကြသည်။

“ ဟေ့ ဘာဖြစ်တာလဲ … ဘခက် … မီးလောင်တာလား   ” 

“ မသိသေးဘူး … ဘဒွေးရေ … တောင်ပိုင်းက စခေါက်တာ … မီးခိုး မီးညွှန့်တော့ မတွေ့ဘူးဗျ  ” 

စိုးနိုင်နှင့် ကျော်ဝင်းမှာ  ရွာတောင်ပိုင်းသို့ ပြေးပြီး ကြည့်ကြလေသည်။ ဘခက်လည်း ဘဒွေးအားဖြေပြီး နောက်က အမှီလိုက်တော့သည်။

“ ဟေ့ ဘာဖြစ်တာတုန်း … မီးလောင်တာလား … ငါတို့ဖြင့် မတွေ့ပါဘူး " ” 

ဘခက်ရောက်တော့ စိုးနိုင်မှာ အော်ကျယ် အော်ကျယ်နှင့် မေးနေတော့၏။

“ တောကောင်ကြီးဗျ … ညကြီးမိုးချုပ် … မျက်စိ လည်လာတာနေမှာ …အာ့နဲ့ သံချောင်း ခေါက်လိုက်တာ  ဗျို့  ” 

“ ဘယ်ဘက် … ပြေးသွားလည်း  ” 

ကျော်ဝင်းကပါ ထပ်မေးလိုက်၏။

“ ကိုဘခက် … ခင်များတို့ မြောက်ပိုင်းဘက် … ထွက်ပြေးတာဗျ  ” 

တောင်းပိုင်း ကင်းတာဝန်ကျသူထဲမှ ထွန်းဝေမှ ဒိုင်ခံဖြေနေသည်။ 

“ စိုးနိုင် … ငါတို့ ပြန်ရအောင် … တို့အပိုင်းကို သတိ့ပေးရမယ်ကွ   ” 

“ အေး အေး … ဘခက် - ကျော်ဝင်းပါခေါ်ကွာ … သွားမယ်  ” 

မြောက်ပိုင်းကင်း ရောက်သည်နှင့် စိုးနိုင်တယောက် အာပေါင်အာရင်း သန်သန့်ဖြင့် တောကောင်းကြီး ရွာထဲသို့ မျက်စိလည်လာကြောင်း ရွာတောင်ပိုင်းမှ မိမိတို့မြောက်ပိုင်းသို ပြေးထွက်သွားကြောင်း သတိနှင့်နေရန် ဘာညာ ရှင်းပြနေသည်။ 

“ ငါအိမ်ခဏပြန်မယ်ကွာ .. အမေတစ်ယေက်ထဲမို့ သွားကြည့်ဦးမယ် … တက်ပုကလည်း ခုထိမလာသေးဘူး  ” 

အမှန်တော့ ကင်းမှာ ၄ ယောက် တစ်တွဲ စောင့်ရသည်။ ဘခက်တို့ ၃ ယောက်နှင့် အတူတွဲကျသော တက်ပု တယောက် ကင်းတဲသို့ မလာသေးပေ။  ဘခက်လည်း လူအတော် ရှင်းသွားမှ စိုးနိုင်နှင့် ကျော်ဝင်းအား ပြောကာ အိမ်ဘက်ခဏ လျှောက်ခဲ့၏။ အိမ်ပြန်လာရာ လမ်းတွင် သူကြီး ဦးသာဒင်အား လက်ထဲ အထုပ်ကလေး တစ်ထုပ်နှင့် တွေ့လိုက်ရလေသည်။ 

“ ဘခက် … အိမ်ပြန်မလို့လားကွ   ” 

“ ဟုတ် … သူကြီး  ” 

“ အေး အဲတာဆို … ဒီဆေးပုလင်းနဲ … ဆေးအဆီကို မင်းအမေ ပေးလိုက်ကွာ ။ ခုန …သံချောင်း ခေါက်သံတွေ … ဆူညံ့ပြီး … ခု လူလွတ်ခေါ်လို့ … ငါ ကင်းမကြီး သွားမလို့ … မနက်မှပဲ … ဆေးလိမ်းနည်း ငါလာပြောမယ်လို့  ” 

“ ဟုတ် ဟုတ် … ” 

ဦးသာဒင်ပေးသော ဆေးပုလင်းနှင့် အထုပ် ကလေးအား ယူ၍ အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်ထဲသို့ အသာဝင်၍ အမေ့အခန်းသို့ ဝင်လိုက်တော့၏။ မီးမထွန်းပဲ လရောင်မှိန်မှိန်လေးမှာ ပြတင်းပေါက်မှ ကျရောက်နေသည်။ တံခါးဖွင့်သံ ကြားသည်နှင့် ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ ကုတင်ပေါ် လေးဘက်ကုန်းကာ ထမိန်မနားစကို ခါးထိ လိပ်တင် ထားလိုက်သည်။ 

“ ဟင်  ” 

လရောင် မှိန်မှိန်လေးအောက် အမေဖြစ်သူ ဖင်ကုန်းလိုက်မှ ဦးသာဒင်နှင် လိုးရန် ချိန်းထားကြောင်း ရိပ်မိလိုက်သည်။ ဦးသာဒင် ဆေးပုလင်း လာပို့ချိန် အလိုးခံရန် အရံသင့် လုပ်ထားပေးရာ ဦးသာဒင်မှာ သံချောင်း ခေါက်သံ များကြောင့် ကင်းမကြီးတွင် ရောက်ရှိနေသည်။ 

မိမိအား အမှောင်ထဲ ဦးသာဒင် ထင်ပြီး ကုန်းပေးနေရာ လီးကြီး ထောင်းကနဲ့ ထလာရသည်။ အရင်ထဲမှ မိခင်အား လိုးချင်သည့်စိတ်များ ပြန်ဝင်လာပြီး ကုတင်ပေါ် အသာလေး တက်လိုက်သည်။ 

“ ကိုသာဒင် … ဒီည … ရှင် အဝသာလိုးတော့ … သားလေးက … မနက်မှ လာတော့မှာ  ” 

ဘခက်မှာ ကုတင်ပေါ် အရောက် ပုဆိုး စလွယ်သိုင်းကာ ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း ဒေါ်မိုးလှိုင်၏ စောက်ဖုတ်အား လီးဖြင့်တေ့လိုးလိုက်၏။

“ ဘွတ် … အင့်  ---- ဗျစ် …  ဗျစ်  … အ ……  အီးးးးး   းးးးးး  ……… ရှီးးးးး   ” 

“ အားးးး းးးး … အ  …… ကိုသာဒင် … ရှင့်ဟာကြီးက ဒီနေ့ … ပိုတုတ်နေပါလား ။ ရှင်နော်  မကြီးမငယ်နဲ့ … ဆေးတွေဘာတွေများးး … သုံးထားသေးလားးး  ” 

“ အားးး  အီးးးး …… ရှီးးးး …  ရှီးးးးးး  းးးးးး  အင်းဟင်းးး  ” 

ဘခက်တယောက် သူ့လီးမှာ သူကြီးသာဒင် လီးထက် ကြီးကြောင်း သိလိုက်ရသဖြင့် သဘောကျနေသည်။  

“ ဘွတ်   ဘွတ်   ဘွတ် …  ဗျစ်  … အိ့  … အ   … အားးးးး …  ရှီးးးး းးးးး  … အအ  အီးးးး းးးးး  အင့်အင့်  ” 

ဒေါ်မိုးလှိုင် ဖင်ကြီးအား တအားပစ်လိုးနေသည်။ 

“ အို့      အို့ -------   အိုးးးးးး  …  ရှီးးးး းးးးးး  အားးးး  အ   ဒီနေ့ ပိုကောင်းတယ် - ကိုသာဒင်  လိုး  လိုးးး ရှင့်လီးက … အတွင်းထဲ မာထင်နာ ခါတိုင်းနဲ့ မတူဘူးးး …  ” 

“ အားးးး  ရှီးးးး …  အ   … အအ  အီးးးးး းးးးးး  … ဟူးးးး းးးးးး  ရှီးးးးးး းးးးး  … အားးးးးး  ကောင်းးး --- ကောင်းးး  ---  ကောင်းလိုက်တာရှင်  -   အိုးးးး းးးးး    ရှီးးးး   းးးးးးး  ” 

ဘခက်မှာ မအေဖြစ်သူ၏ ညည်းသံများကြောင့်  မနားတမ်း တဖန်းဖန်း ပစ်လိုးးနေသည်။ 

“ ဘွတ်    ဘွတ်    …   ဗျစ်   … ဘွတ်ဘွတ်  …  ဖွပ် ဖွပ်   … ဒုတ် …  ဗြွတ်ဗြွတ် …  ဒုတ်  …  စွပ်  ” 

ပါးစပ်မှ  အသံမထွက်အောင် အံကြိတ် လိုးနေရသဖြင့် မေးကြောကြီးများ ထောင်နေတော့သည်။ အချက် ၈ဝလောက်တွင် လီးတံပေါ် နွေးကနဲ့ ဖြစ်ရာ အမေဖြစ်သူ ပြီးသွားမှန်း သိရှိလိုက်သည်။ 

“ ဘွတ်ဘွတ်ဘွတ် … ဗျစ်  …  ဖွပ်ဖွပ်  … ဘွတ်       ဖွပ်     ဗျစ်ဗျစ်  … ဘွတ်   ” 

အချက် ၃ဝ လောက် ထပ်စောင့်ကာ လရည်များ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ ဖင်ကြီး ရှေ့တိုးတာ မှောက်ချလိုက်သဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲမှ လီးကြီး ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ 

“ ဖလွပ်  ဖလွပ်  … ဘွက် -----  ဖလွပ်   ” 

ဒေါ်မိုးလှိုင် မှေးနေချိန် ကုတင်ပေါ်မှ အသာလေး ပြန်ဆင်းကာ အိမ်မှ ပြန်ထွက်လာပြီး ကင်းတဲသို့ ပြန်လာခဲ့တော့သည်။ ကင်းတဲမှ မနက် မိုး စင်စင်လင်းမှ  အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့၏။ ဒေါ်မိုးလှိုင် ချက်ပြုတ်ပြီး၍ သားဖြစ်သူအတွက် ထမင်းကြော်နှင့် မနေ့ကကျန်သော ကြက်သားဟင်း အဆင့်သင် ခူးပေးထားသည်။ ဘခက် စားသောက်ပြီး အိမ်ရှေ့ ကွပ်ပျစ်တွင် ခဏ အိပ်လိုက်၏။

“ ဘခက်ရေ … ဟေ့ကောင် ဘခက်  ” 

မှေးကနဲ့ အိပ်ပျော်နေစဉ် နာမည်ခေါ်သံကြောင့် မျက်လုံးဖွင့်ပြီး လှမ်းကြည့်ရာ စိုးနိုင်အား တွေ့လိုက်ရသည်။

“ ဟာ  … စိုးနိုင်  လာခဲ့ဟေ့ … ငါခဏ … မှေးနေတာကွ   ” 

စိုးနိုင်မှာ ဘခက်ဘေးနား ဝင်ထိုင်ရင်း သက်ပြင်း ချနေရှာ၏။

“ စိုးနိုင် … တစ်ခုခု တော့ … ထူးတယ်ထင်တယ်  ” 

“ အေးကွ ဘခက်ရ … ဒီမနက်ရောက်မှ သတင်းတွေထွက်နေတာ တောဘက် လူစိမ်းတွေ ရောက်ပြီး … တောပစ်သေနတ်တွေနဲ့ … အကောင်ကြီးမျိုးတွေ … လိုက်ပစ်နာတဲ့ … အာ့မို့ ညက … ဟင်းမျိုးကြီးတစ်ကောင် ပြေးရင်း ရွာမြောက်ဖက် … ရောက်လာတာနေမှာ   ” 

“ ဟေ ဟုတ်လား - ဒါဆို … ငါတို့ သတိထားပြီးမှ … တောဝင်ရမယ်   ” 

စိုးနိုင်လည်း ပြောပြီးရေနွေးကြမ်း သောက်နေလိုက်သည်။

......................................................................................................

တပတ်ခန့် အကြာ ဘခက်တယောက် အရှေ့ဘက် ရိုးမှ တောင်တန်းကြီးဘက် အမဲလိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ရွာမှ နေ့တစ်ဝက်ခန့် လျှောက်လိုက်ရာ တောင်ခြေသို့ ရောက်လာ၏။ ထိုတောင်ကြောမှာ သူ့လိုဝါသနာအရရော စားဝတ်နေရေး အတွက် စီးပွားဖြစ် အမဲလိုက်သူတွေ ရှိနေတတ်သည်။  သမင် ၊ဂျီ ၊ ဆက်၊ ဒရယ် အလွန်ပေါများလှသည်။ 

တခါတရံ တောချောက် တတ်သည်။ တောင်ခြေမှ တောထဲ တိုးဝင်သွားရာ ညနေပိုင်းလောက်တွင် ဒရယ်တစ်ကောင် တွေ့လိုက်ရသည်။ နောက်က လိုက်ရင်း ဝါးရုံပင်တွေဘက် ရောက်ရှိလာသည်။ 

“ လူရှိလားးး  ကယ်ကြပါရှင်  အီးးးဟီးးးး  လူရှိလား  ကယ်ပါဦးရှင်  အဟင့်ဟင့်  ” 

ထိုချိန် မိန်းမတစ်ယောက် ငိုပြီး အကူအညီတောင်းသံ ကြားလိုက်ရသဖြင့် ဘခက် ကိုယ်လုံး ဇပ်ကနဲ့ တုန်သွားရ၏။

“ ငါ့လခွီး … တောခြောက်ပြန်ပြီ … ထင်တယ်   ” 

ဒရယ် နောက်လိုက်ရင်း အမျိုးသမီး အသံကြားလိုက်ရ၍  စဉ်းစားနေမိသည်။ အသံ ကြားရာဆီသို့ ခြေသံလုံနေအောင် နင်းကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးသွားလိုက်သည်။ 

“ ဟင်  ” 

ဝါးရုံပင်ကြားထဲ ခြေသလုံးလေးအား ဖိပြီး ငိုနေသော မိန်းကလေး တစ်ယောက် တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒူးလေးကို အသင့်ကိုင်ရင်း မိန်းကလေးဆီသို့ တိုးကပ်လိုက်သည်။ 

“ ဟာ  -  နင် ---- နင်  ---   နင် အေးဘုံမလားးး  ” 

သူကြီး ဦးသာဒင်၏ သမီးချောလေး ရွာ၏ ကွမ်းတောင်ကိုင် ပန်းတောင်ကိုင် အပျိုချောလေး ဝါးတောထဲ ရောက်ပြီး ထိုင်ငိုနေသည်ကို စဉ်းစားမရပေ။  

“ ဟင်  - ကိုဘခက် - ဟုတ်တယ် … ကျမ အေးဘုံပါရှင် ကယ်ပါဦး အကိုရယ်  အဟင့်ဟင့် - ဟင့်   ” 

“ နင် က ဘယ်လိုလုပ်ပြီး … ဒီရောက်နာတုံး … ရွာနဲ့က အဝေးရီးပဲ ဟ  ” 

ထိုအခါမှ  အငိုတိတ်ပြီး ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြောပြလေသည်။ ရိုးမဘက်က သူကြီးညီမ တစ်ယောက်ရွာသို့ အလည်ရောက်ရှိနေပြီး ထိုရွာ ဘုရားပွဲအား ပွဲလာကြည့်ကြောင်း ညီမဝမ်းကွဲများနှင် တောထဲ မြစ်ချိုးလိုက်လာရာ တောဝက် လိုက်ခံရ၍ မျက်စိလည်ပြီး ဒီထဲရောက်လာကြောင်း ရှင်းပြလေသည်။ ထိုနောက် အေးဘုံအားခေါ်ပြီး ပြန်ထွက်ရာ မိုးချုပ်စ ပြုနေသည်။ 

“ အင်းးး ဒီတိုင်းဆို … ငါတို့ ရွာပြန်ဖို့က … မလွယ်တော့ဘူး … သစ်ပင်ပေါ်တက်ပြီး … လင့်စင် တခုထိုးရတော့မယ်   ” 

“ ဟုတ် တော်ကြာနေ … တောကောင်တွေနဲ့ ထပ်တွေ့နေမယ် … ညဘက်ဆို မလွယ်ဘူး    ” 

မနိမ့်မမြင့် သစ်ပင်တပင် အားရှာပြီး ဝါးတောမှ ဝါးများခုတ်၍ လင့်စင်တခု ပြုလုပ်လိုက်သည်။ ပါလာသော ထမင်းခြောက်များ အတူစားပြီး ရေဘူးထုတ်ကာ သောက်ကြလေသည်။ တဖြည်းဖြည်း အချိန်တို့ ရွေ့လျားလာရာ မှောင်စပြုလာသည်။ 

“ ကဲ  - အေးဘုံ - ငါတို့ လင့်စင်ပေါ်တက်ပြီး နားကြစို့ ။ မနက်မှ ရွာပြန်ရမယ်  ” 

“ ဟုတ် ကိုဘခက်   ” 

အေးဘုံ လင့်စင်ပေါ်တက်ရာ ဘခက်က အောက်မှ ဖင်ဆုံကြီး တွန်းတင်ပေးနေသည်။ အေးဘုံ ပေါင်ကြားဆီမှ ချွေးနံ့သေးနံ့ စောက်ချီးနံ့လေး ထွက်ပေါ်နေသည်။ တရှိန်းရှိန်း တဖိန်းတဖိန်းနှင့် ဘခက်မှာ လီးတောင်လာတော့သည်။ လင့်စင်ပေါ်တွင် တဇောင်းလှည့်ကာ အိပ်နေသော အေးဘုံ ဖင်ကြီးမှာ ခါးသေးသေးလေး အောက်တွင် ဝိုင်းစက် ကော့တက်နေသည်။ 

အရင်ဆို ဂွင်းမှန်းမှန်း ထုနေရသော သူကြီးသမီးမှာ ယခု မိမိအား ကျောပေး၍ အိပ်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း လီးထိပ်က အရည်လေးများပင် စို့လာရသည်။ အေးဘုံဆီမှ သက်ပြင်းချသံ တိုးတိုးလေး ခဏခဏ ကြားနေရသည်။ ဘခက်မှာ ပုဆိုးအား အောက်စ ဆွဲကာ ဆီးခုံးအပေါ်ထိ လိပ်တင်လိုက်သည်။ လီးကြီးက တဇပ်ဇပ် ရမ်းနေသည်။ 

အေးဘုံ ဖင်ကြားလေးထဲ ထမိန်ပေါ်မှပင် လီးထိပ်လေးနှင့် ထိုးကာ ညှောင်ပေးနေသည်။ ညည်းသံလေးများ ထွက်ပေါ်လာပြီး ခဏအကြာတွင် အေးဘုံ တစ်ယောက် ဘေးတဇောင်းလေး လှဲလျက် ခါးလေးခွက်ကာ ဖင်ကြီး ကော့ပေးနေသည်။ ည မိုးချုပ် နှစ်ယောက်ထဲ တောထဲမှ လင့်စင်လေးတွင် သူစိမ်းယောက်ျား တစ်ဦးက ဖင်ကြားထဲ လီးထိပ်လေးဖြင့် ထိုးစွနေရာ စောက်ပတ်လေးဆီမှ အရည်ကြည်လေးများ တစိမ့်စိမ့်ယိုလာတော့သည်။ 

ဘခက်လည်း အဆင်ပြေနေသဖြင့် ရှေ့တဆင့် တက်လိုက်လေသည်။ ထမိန်စလေးအား ဖြည်းဖြည်းချင်း အပေါ်သို့ ဆွဲဆွဲတင်လိုက်သည်။ အေးဘုံ အလိုက်သင့်လေး ခြေလေးကြွကာ ကူညီပေးနေသည်။ ထမိန်အောက်နားစ ခါးပေါ် အရောက်တွင် ဖင်ကြားမှာ စောက်ဖုတ်လေးအား စမ်းကြည့်လိုက်ရာ စောက်ရည်များ ထွက်နေ တော့သည်။

နောက်ကြောဘက်မှ လီးကိုကိုင်၍ အဖုတ်လေးထဲ ထိုးသွင်းလိုက်ရာ အေးဘုံမှာ အ ကနဲ့ တချက်ညည်း၍ လီးကြီးအား အဖုတ်အတွင်းသားများနှင် ညစ်ပေးလိုက်သည်။ 

“ ဘွတ် ဘွတ် ဘတ်ဘတ်  … အ  အားးးး  ရှီးးးးး  ဖွပ်ဖွပ်  ဘွတ်  …  အားးး းအအ   ရှီးးးးးး  အဟင်းးး ဟင့် …  ” 

“ အားးးး ရှီးးးးး းးးးးးးး … ဟူးးးး းးးးးး  အင့်အင့်  … အိုးးးးး းးးး  အိ့  …  အ   အဟင်းးး ဟင်းးးး  ဘွတ်ဘွတ်  … ဘွတ်  ဗျစ်  ဗျစ်  ဗျစ်  ” 

ဘခက်မှာ သူ့လီးကြီး တဆုံးဝင်တာတောင် ခံနိုင်ရည်ရှိသော  အေးဘုံအား ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ် မဟုတ်မှန်း ရိပ်မိလိုက်သည်။ 

“ အားးး ရှီးးးးး းးးးး  အ  … ကောင်းတယ် … ကိုဘခက်  … ဆောင့်ဆောင့်  အားးး းးးးး  အီးးးး းးးးး  ဟုတ်တယ် … အဆုံးထိ ဆောင့် …  အ   အားးးး  ရှီးးးး းးးးး  ဘွတ် … ဗျစ် …  အို့   ” 

“ အားးးး  ကောင်းလိုက်တာရှင်   -----  အီးးးးးး  အားးးးးး  ရှီးးးးး းးးးးး  ဘွတ်     ဘွတ်   ပြွတ်   ဗျစ်   အားးးးး  အီးးးး းးးး  ” 

“ အင့် အင့်  ရှီးးးး းးးးး ဟူးးးးး  အိုးးးးးး  အို့အို့   အားးးး  းးးးး  … အင်းးးဟင်းးး  … ဗြစ်… ဘွတ် ဘွတ်   …  ဘွတ် ----   အိုးးးးးးး  အားးးး     းးးးးးးး  ရှီးးးးးး   ” 

ထိုည တညလုံး ဘခက်မှာ ၅ ချီလောက် ပုံစံ အမျိုးမျိုးနှင့် လိုးပစ်လိုက်သည်။ အေးဘုံမှာ မနက်မိုးလင်းတော့ ခပ်မျော့မျော့လေး ဖြစ်နေတော့သည်။ သို့သော် အေးဘုံ၏ ပန်းဦးခြွေခဲ့သူမှာ ဖအေအရင်း သူကြီးသာဒင် ဖြစ်သည်ကို ဘခက်တစ်ယောက် မသိနိုင်ခဲ့ပါ။ မနက်စာအဖြစ် ထမင်းခြောက်စားပြီး ပါလာသော ရေဗူးအား ဖွင့်၍ ရေသောက်နေကြသည်။

“ ကဲ  အေးဘုံ … နင့် အဒေါ်တို့ရွာ … ငါ အရင် လိုက်ပို့ပေးမယ် … ပြီးမှ ငါသားကောင်  ဆက်လိုက်မယ် ။ အပေါ့အပါး သွားထားလိုက်  ” 

ဘခက်မှာ ပြောပြီးပြီးချင်း ပစ္စည်းများ ထုတ်ပိုးနေသည်။ အေးဘုံလည်း ခပ်လှမ်းလှမ်းသို့ သွားကာ ထမိန်လေး မ၍ သေးထိုင်ပေါက်ရင်း ညက မထင်မှတ်ပဲ ဘခက်နှင့် လိုးခဲ့ပုံများကို ပြန်တွေးရင်း မျက်နှာလေး ရဲတက်လာသည်။ စောက်ဖုတ်လေးအား သေးကုန်အောင် ညှစ်ချနေစဉ်  နောက်ကျောဖက်မှ ဘခက်မှာ ဖင်အောက် လက်သွင်းကာ အဖုတ်လေးအား ပွတ်ပေးနေတော့သည်။ 

“ အေးဘုံ  … ငါလေ … နင့်ဖင်ကြီးကြည့်ပြီး မနေနိုင်ပြန်ဘူးဟာ … တချီလောက် လိုးပါရစေနော် ” 

ပြောပြီး နောက်ကျောလေးအား ရှေ့သို့ တွန်းဖိလိုက်ရာ အေးဘုံမှာ လေးဖက် ထောက်လျက်လေး ဖြစ်သွားရသည်။ ပေါက်ထားသော သေးကွက်ကြီးကို ရှောင်ပြီး လက်ထောက် ပေးလိုက်သည်။ နုတ်ဆက် အလိုးလို့ ပြောရမလားမသိ ဘခက်မှာ အချက်၁၀ဝခန့် မနားတမ်း ဆွဲဆွဲလိုးရာ အေးဘုံမှာ စောက်ခေါင်းအတွင်း တရကြမ်း ဝင်ထွက်နေသော လီးကြီးကြောင့် ၂ ချီ ပြီးခဲ့ရသည်။ 

ဘခက်လီးအား စောက်ပတ် အတွင်းသားများနှင့် ညှစ်ကာ ဖင်ကြီး နောက်ပြန် ကော့ထိုးပေးမှ ခဏအကြာ လရည်ပူများ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ဝင်ရောက် လာတော့သည်။ 

“ အားးးး းးးး  ရှီးးးးး   အားးးးး  ဟူးးးး းးးးး ကောင်းတာ … အေးဘုံရာ  ငါဘယ်တော့မှ မမေ့နိုင်တော့ပါဘူးးး …  ရှီးးးးး  ဟူးးးး   းးးး  ဟူးးးး  းးးးးးး းးးးးး  ” 

ခဏ အနားယူပြီး ပေ ၃ဝခန့် အနိမ့်ပိုင်းတွင် ပေါက်နေသော ဝါးရုံများဆီသို့ ထိန်းဆင်းလာခဲ့သည်။ တောင်ပြိုထားသော နှုတ်ခမ်းစပ်များမှ ကျောက်တုန်းများ နင်း၍ နှစ်ယောက်သား ဆင်းလာကြ၏။

“ ဝုန်းးး  ဒုန်းးးးး  ” 

“ ဝရော   --- ဝေါ  …  ဒုတ် … ဝုန်းးး  ဝုန်းးး  ” 

အေးဘုံနင်းမိသော ကျောက်တုံးမှာ အောက်ဖက်သို့ လျှောကနဲ့ လိမ့်ဆင်းသွားရာ ဘခက်နှင် အေးဘုံလည်း သတိလက်လွတ် ဒလိမ့် ကောက်ကွေးဖြင့် ကျောက်တုံးများ ပြိုကျရာ ဆင်ခြေလျောအတိုင်း အောက်သို့ နှစ်ယောက်သား ကျသွားလေသည်။  နှစ်ဦးလုံးမှာလည်း ကိုယ်ခန္ဓာ ကျောက်စွန်းများနှင့် ခြစ်မိ၍ သွေးအလိမ်းလိမ်းပင်။ ကျောက်တုံးများ အဆက်မပြတ် ကျလာ၍ ထိခိုက်မိကြရာ နာကျင်နေရသည်။ 

နာကျင်စွာ ခံစားရင်း အောက်ခြေသို့ အရောက် ဘခက်မှာ ခေါင်းနှင့် ကျောက်တုံးစောင့်မိ၍ လောကကြီးနှင့် အဆက်သွယ်ပြတ်ကာ မေ့မျောသွားသည်။ဘခက် တစ်ယောက် သတိမေ့နေရာမှ မျက်နှာပေါ် ရေနှင့် ဖြန်းသလို ခံစားမိသည့်အတွက် မျက်လုံးကို အားယူဖွင့်လိုက်သည်။ ဘေးပတ်ပတ်လည်တွင် သေနတ် ကိုင်ထားသော လူစိမ်းများ တွေ့လိုက်ရသည်။ 

သူတို့ထဲက တစ်ယောက်က စကားမပြောပဲ အမူယာဖြင့် ထထိုင်ရန် လုပ်ပြနေသည်။ ဦးထုပ် ခပ်ငိုက်ငိုက် ဆောင်းထားသဖြင့် မျက်နှာလည်း သေချာမမြင်ရပေ။ ထို့နောက် အင်္ကျီအနက်နှင့် ဘောင်ဘီရှည် ဝတ်ထားသော လူတစ်ယောက်မှ အေးဘုံ အဖုတ်အား ကုန်းယက်နေသည်။  

“ ဟိုက် - စ်  ” 

“ ဟေ့ကောင် မင်းဘယ်သူလဲ - ဒီကို … ဘာကြောင့် ရောက်လာတာလဲ   ”  

စကားသံနှင့်အတူ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန် တူသော ဒေါင်ကောင်းကောင်း ပါးသိုင်းမွှေးများနှင် လူတစ်ယောက် ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။  

“ ဟိုကောင် အဖုတ်မြင်တိုင်း … ယက်ချင်နာ တော်စမ်းကွာ အလုပ်လုပ်ရဦးမယ်   ” 

ဘခက်အား မေးရင်း အေးဘုံပေါင်ကြား ခေါင်းတိုးယက်နေသော တပြည့်ဖြစ်သူအား လှမ်းပြောလိုက်၏။

“ ဟုတ် အာစရိ - ကောင်မလေးက … ချောလွန်းလို့ပါ  ဟီးးးး းးးးး  ” 

အေးဘုံ အဖုတ်ကြီးအား ကုန်းယက်နေသောသူမှာ ချက်ချင်းရပ်ကာ နောက်ဆုတ်ရပ်လိုက်သည်။ ဒီအချိန် တောထဲမှာ ဒီလူတွေ ဘာကြောင့် ရောက်နေသည်ကို စဉ်းစားမရပေ။ 

“ နောင်ကြီးက … ဗမာလူမျိုးလား  ” 

“ ဟုတ်တယ် - မင်း ငါမေးတာ မဖြေသေးဘူး   ” 

“ ကျနော်က ကျွန်းဆင်ရွာသားပါ  ဒီတောင်ပေါ်ကို … အမဲလာလာပစ်နေကြပါ ။ ခု မျက်စိလည်နေတဲ့ … မိန်းကလေးကို … ပြန်လိုက်ပို့ရင်း … အပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျတာပါ  ” 

“ မင်းတို့တော့ ကံဆိုးပြီကွာ … ဘယ်လိုနည်းနဲ့ … ရောက်လာရောက်လာ … ပြန်ဖို့မစဉ်းစားနဲ့  ” 

“ ခင်ဗျာ  ဘာလို့လဲဗျ … ကျနော်တို့က … ရွာပြန်ရဦးမှာ … ခင်ဗျားတို့က နေချင်နေပေါ့  ” 

“ ငါတို့နေရာ … မင်းသိသွားပြီ … စောက်စကားမများနဲ့  ” 

“ ခင်ဗျားတို့နေရာ သိတော့ … ကျုပ်က ဘာလုပ်ရမှာလည်း  ဖယ်ပါဗျာ … ကျုပ်တို့ပြန်တော့မယ်  ” 

“ အေးဘုံ ထဟာ … ငါတို့ပြန်မယ်   ” 

“ ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ် … ဒီနေရာရောက်တိုင်း …  အမဲလိုက်တယ် ပြောကြတာ ။ အမှန်က ငါတို့ ရတနာတွေကို … ယူချင်တာမလား - မင်းတို့နှစ်ယောက်ကို … ပြန်မလွတ်တော့ဘူးကွ   ” 

“ ဟာ ကျုပ်တို့ မပြန်လို့  ဘယ်ဖြစ်မလဲဗျ ။ ရွာမှာ မိဘတွေ ရှိသေးတယ် … စိတ်ပူနေမှာဗျ   ” 

“ စိတ်ချပါဗျာ … ဒီမှာ ခင်ဗျားတို့ … ရှိနေတဲ့အကြောင်း ဘယ်သူမှ ပြန်မပြောပါဘူး  ” 

ဘခက်စကား ဆုံးသည်နှင့် လူဆိုးခေါင်းဆောင်မှာ သူ့တပြည့်တွေဘက်  တချက်လှည့်ကြည့်ကာ ရယ်မောလိုက်၏။

“ ဟားးး  …  ဟားးးးးးး …  ဟားးးးးးးးးး … ဟားးးးးးးးးးးးး  ” 

“ ဟာ  ဟင်    မင့်မေစောက်ခွေးးး …… အမလေးးးး …… သရဲ  သရဲ   ” 

လူဆိုးခေါင်းဆောင်နှင့် သူ့တပည့်အားလုံး ဟားတိုက် ရီမောနေရင်း တဖြည်းဖြည်း ခန္ဓာကိုယ်မှ အခိုးအငွေ့များထွက်ကာ လူစင်စစ်မှ အရိုးစုကောင်များ အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားတော့သည်။

“ အားးးး းးးးးး   -  ကျွတ်  - ကျွတ်  - ” 

“ ဟော - ကိုဘခက် သတိရလားပြီလား  ” 

ဘခက် လဲနေရာမှ အားယူထထိုင်လိုက်သည်။ ဒဏ်ရာတွေက နာကျင်နေလျက်  ပတ်ဝန်းကျင်ကို သေချာကြည့်လိုက်သည်။ ဘာမှ မရှိ လူရိုးစုကောင်များလည်း မရှိ။ မြေပြင်သို့ ထိုးကျရာ ကျောက်တုံးများနှင့် ဦးခေါင်းစောင့်မိပြီး သတိလစ်ကာ အိပ်မက်မက်နေတော့သည်။ 

“ ဟင် - အေးဘုံ - အရိုးစုကောင်ကြီးတွေ ဘယ်ရောက်သွားလဲ  ” 

“ ရှင် - ကိုဘခက် -  ခ်ခ်  ခ်ခ် - ရှင်တစ်ရက်လုံး သတိလစ်နေတာ ကြာပြီ  ကျမက အရင်နိုးလာတာ ဘယ်အရိုးစုကောင်ကြီးမှ … မရှိပါဘူးရှင်   ” 

ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်ရင်း သန့်ရှင်း လတ်ဆတ်သော လေကို တဝကြီးရှုရှိုက် မိလိုက်သည်။ 

“ ဒါနဲ့ အေးဘုံ ခုမှ မနက်ပိုင်းပါဟ  ” 

ကြည်လင်တဲ့ အလင်းရောင်အား ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ 

“ အော် - ဒါက နောက်ရက်မနက် … ကိုဘခက်ရဲ့ - ရှင် သတိလစ်နေတုန်း … ကျမ ဒဏ်ရာတွေ ဆေးကြောပေးထားတာ … ရှင့်အိတ်ထဲက ဆေးတွေတော့ တွေ့တယ် … နားမလည်လို့ လိမ်းမပေးတာ  ” 

“ အင်း တညလုံး … ငါဒီမှာ သတိလစ်နေတာပဲ နောက်ရက်တောင် ကူးပြီပေါ့ ။ ဒူးလေးက ဟိုမှာဟ ။ တော်သေးတယ် … မပျောက်သေးဘူး  ” 

“ ကိုဘခက် … ရှင်က … လူသာသတိလစ်တာ - လီးက သတိမလစ်ဘူးရှင့် - ခ်ခ်းးး … ရှင့်ဟာကြီး ထောင်မတ်နေလို့ …|ကျမစုပ်ပေးရတယ် … လရည်ထွက်မှ … ငြိမ်ကျသွားတာ  ” 

“ အေးပါဟာ  ငါသက်သာ လာရင် … နင့်အဖုတ်ကို ပြန်မှုတ်ပေးမှာပါ  ” 

ဒူးလေးအား သွားယူပြီး စစ်ဆေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် အိတ်ထဲမှ ဆေးဘူးများထုတ်ကာ ဒဏ်ရာတွေကို လိမ်းကျန်သည်။ 

“ အေးဘုံ လာလေ … နင်ရောလိမ်း … တရက်နှစ်ရက်ဆို … ပျောက်မှာပါ … ဒီဂျောက်ထဲ ငါတခါမှ မရောက်ဖူးဘူး - ငါတို့ လမ်းစ ရှာရဦးမယ်   ” 

တဖြည်းဖြည်း ထိန်းပြီး နှစ်ယောက်သား လမ်းလျောက်ကြသည်။ သူတို့ကျရာ နေရာမှာ မြေပြန့်ဆိုပေမယ့် အောက်ဖက်တွင် ဂျောက်ကြီးများ ရှိနေသေးသည်။ နှစ်နာရီခန့် လမ်းလျှောက်လာရာ… 

“ ဟာ - ကိုဘခက် … ဟို့ရှေ့က ဂူလားမသိဘူး  ” 

အေးဘုံ ပြသောနေရာသို့ ဘခက်ကြည့်လိုက်သည်။ ဂူအပေါက်ဝ က ကျဉ်းနေသည်။ နှစ်တိုင်း တောင်ပြိုနေသည့် အတွက် ဂူဝမှ ကျောက်တုံးများ ပြိုကျတဲ့ထဲ ပါသွားပြီး ဂူပတ်ပတ်လည်မှာ နေရာကျယ်ပြန့်စွာ ဖြစ်ပေါ်နေသည်။ သို့သော် ဂူဝနား မရောက်ခင် ဂျောက်ကြီးများထဲသို့ ကျသွားပါက အသက်ရှင်နိုင်ဖွယ်မရှိပေ။ဂူထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်ခဲ့ကြသည်။ ဒူးလေးကို အသင့်ပြင်ထားကာ 

“ အေးဘုံ … တောကောင်တွေ … သတိထားဦး  ” 

“ ဟုတ် - ကိုဘခက်   ” 

အေးဘုံမှာ အနည်းငယ် ကြောက်စိတ်ဝင်ရင်း အသံတုန်တုန်ဖြင့် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ ဂူလေးမှာ အဝကျဉ်းသော်လည်း အထဲထိ အလင်းရောင် ဝင်နေသဖြင့် ရှင်းလင်းစွာ မြင်နေရသည်။ ရှေ့သို့ အတော်လေး လျှောက်မိလိုက်လျင် လူရိုးစုများ တွေ့လိုက်ရသည်။  

“ အမလေးးး းးးး … ပြန်ထွက်ရအောင် ကိုဘခက်  ” 

အေးဘုံမှာ မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက်နှင့် ကုန်းအော်တော့သည်။ 

“  ဟားးးး  အေးဘုံရာ အရိုးစုတွေက နင့်ဘာမှ မလုပ်ပါဘူးဟ ။ လာပါ မကြောက်နဲ့ ။ ရော့ ငါ့ခါးက ဓါးယူထားလိုက်   ” 

ပြောပြီး ဓါးမြှောင်အား အေးဘုံလက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ဆက်လျှောက်ခဲ့ရာ သံသေတ္တာများ တွေ့ရှိလေသည်။ ဘခက်မှာ သေတ္တာကြီးများအား ဖွင့်ကြည့်ရန် စိတ်ကူး လိုက်သည်။ ခတ်ထားသော သော့ခလောက် ကြီးများအား ဂူထဲမှ ကျောက်တုန်းများဖြင့် ထုဖွင့်လိုက်သည်။ 

“ ဒုန်းးး အုံးးးး ဒုန်းးး    ခွမ်းးးး  ဒုန်းး ဒုန်း   ” 

နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာနေသဖြင့် ကျောက်တုံး ထုချက်ကြောင့် သော့ခလောက်ကြီးများ အလွယ်တကူ ပွင့်သွားလေသည်။ အေးဘုံမှာ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ရပ်ကြည့်နေသည်။ အနားသို့ မကပ်ရဲခြေ။ သေတ္တာ အဖုံးအား ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ ဘခက်မျက်လုံးများ အရောင်တဖိတ်ဖိတ် တောက်လာသည်။ 

“ ဟာ   -  အများရီးဟေ့  … အေးဘုံ လာကြည့် - ငါ - ငါတို့ ချမ်းသာပြီဟ - ဟားးးး ဟားးးး းးးးးးး  ” 

အေးဘုံလည်း ဘခက်စကားကြောင့် အနားတိုးကြည့်ရာ မျက်လုံးများ ပြူးသွားရသည်။ စိန် ၊ရွှေ ၊ငွေ ၊ ကျောက်သံပတ္တမြား အစရှိသည့် ရတနာမျိုးစုံနှင့် ပြုလုပ်ထားသော ရတနာ ပစ္စည်းများအား တွေ့လိုက်ရလေသည်။

“ ဟားးးး းးးးး ချမ်းသာပြီ  အေးဘုံရေ - ငါတို့ ဒါတွေ သယ်နိုင်သမျှ သယ်ရမယ် ။ ရွာရောက်မှ အခြေနေကြည့်ပြီး … နောက်တစ်ခေါက် … လာသည်ရမယ်  ” 

ဘခက်လည်း သူအိတ်လေးထဲ ဆန့်သလောက် ထည့်တော့သည်။ ထို့နောက် အပေါ်အင်္ကျီချွတ်ကာ ရသလောက် ထည့်၍  စုချည်လိုက်ပြန်သည်။ အားလုံးပြီးစီးသွားမှ 

“ အေးဘုံ - ဒါက … နင်နဲ့ငါ တဝက်ဆီပေါ့ - နောက်ကြမှ … ငါတို့ အကုန် လာသယ်ရအောင်  ” 

အေးဘုံမှာလည်း ရတနာပစ္စည်းများအား ကြည့်ပြီး တခုပြီးတခု ဝတ်လိုက်ပြန်ချွတ်လိုက် သေတ္တာထဲ ပြန်ထဲ့လိုက်နှင့် ပြုံးပျော်နေသည်။ နေရောင်မှာ အခန်းထဲ တဖြည်းဖြည်း လင်းထိန်လာသည်။ ထမင်းခြောက်နှင့် ရေဗူးထဲမှ ရေအနည်းငယ် သောက်ကြသည်။ သေတ္တာဘေးနားတွင် ကျောက်မှုံ့ ဖုန်မှုံ့များရှင်း၍ နှစ်ယောက်သား လှအိပ်ရင်း အနားယူနေစဉ်

ဘခက်မှာ - 

“ အေးဘုံ … ငါတခုလောက် … မေးချင်တယ်ဟာ - ရွာပြန်ရောက်လဲ … နင့်ကို ငါလက်ထပ်မှာပါ  ” 

“ တကယ် လက်ထပ်မှာလား … ကိုဘခက်က   ” 

“ တကယ်ပေါ့ဟ … အရင်က မပြည့်စုံပေမယ့် … ခု ငါ ချမ်းသာပြီလေ။ ရတနာတွေ ထုခွဲရောင်းပြီး … နင့်ကို တင်တောင်းမှာပေါ့   ”  

အေးဘုံမှာလည်း အလိုးသန်တဲ့ ဘခက်အပေါ် စိတ်ကစားလျက် ရှိနေသည်။ 

“ မေးလေ - ကိုဘခက်  ” 

“ ငါ … နင့်ကို လိုးတဲ့ချိန် … နင်အပျို မဟုတ်တော့မှန်း ငါသိပါတယ် ။ ဒါမဲ့ … ရွာမှာ နင်ရည်းစား ထားသံလည်း … ငါမကြားမိလို့ - အမှန်တိုင်းသာပြောဟာ - ငါ ခွင့်လွတ်ပါတယ်  ” 

“ ရှင်   - ဟို    ဟို   ဟိုလေ   အဲဒါ  ” 

အေးဘုံ တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ် ဖြစ်နေသည်။ 

“ ရဲရဲသာပြောပါဟ  … ငါလည်း … တခြားမိန်းမတွေ လိုးဖူးပါတယ် … နားလည်ပါတယ် ဟ  ” 

“ ဟူးးးး  းးး ဟူးးး - ကိုဘခက် အေးဘုံ အမှန်တိုင်းပြောလို့ … စိတ်ပျက်သွားပြီး … လက်မထပ်ချင်ရင်လဲ … ဒီအကြောင်းတွေကို စိတ်ထဲထားပါနော်  ” 

“ အေးပါ ဟ  ” 

" အေးဘုံ ပန်းဦးခြွေတဲ့ သူက ဖေဖေ ဦးသာဒင်ပါ  ” 

“ ဟင်  - ဒါကြောင့်ကိုးးး … ငါက နင်ရည်းစားမရှိပဲ အပျိူရည်ပျက်တာကို … စဉ်းစားမရဖြစ်နေတာ  ” 

“ ဟုတ်တယ် အဖေက တဏာရမ္မက်ကြီးတယ် - ခု အေးဘုံ … အလည်လာတဲရွာက … သူ့ညီမ အရင်းတောင် မလွတ်ဖူး … ကိုဘခက်ရေ … ရွာထဲလည်း … လင်ရှိမိန်းမ … မုဆိုးမ … သူနဲ့ မကင်းတာများတယ်   ” 

“ နင့်အဖေကြောင်း … ငါသိပါတယ်ဟ - ငါ့ အမေလည်း မလွတ်ဘူး … ညပိုင်းလစ်ရင် လာလာလိုးတာ  ” 

“ အော် - ရှင်က ဒါကြောင့်မို့ … ကျမကို တွေ့တွေချင်း လင့်စင်ပေါ်မှာ … မတအားလိုးတာပေါ့  ဟွန့်   ” 

“ ဟာ မဟုတ်ပါဘူးဟ … နင့်စောက်ဖုတ်က ညစ်ညစ်ပေးတော့ … လိုးရတာ မဝလို့ပါ - ဟီးးး - ဆက်ပြောဟာ … နင်နဲ့နင့်အဖေ လိုးဖြစ်တဲ့ အကြောင်း  ” 

“ အေးဘုံ လည်း … ကြာရင် သူစိမ်းနဲ့ဆို ပြဿနာတွေ … တက်မဆိုးလို့ … မြူဆွယ်မိတာပေါ့   ” 

“ အင်း  ဆက်ပြောဟာ  ” 

“ မြို့မှာ ကျောင်းတက်ပြီး … ကျောင်းပိတ်ရက် ရွာပြန်လာတာလေ  အဖေ့မျက်လုံးတွေက အရင်နှစ်တွေနဲ့  မတူတော့တာ  နို့အုံတို့ ဖင်တို့ ခိုးခိုးကြည့်နာ … အေးဘုံ သတိထားမိလာတယ် …  ” 

“ တရက်ကျ  အိပ်ခန်းထဲ … အေးဘုံအိပ်ပျော်နေရင်း ရုတ်တရက် နိုးတော့ … အခန်းတံခါးကနေ အောက်စလွတ်နေတဲ့ … အေးဘုံ အဖုတ်လေးကို ကြည့်ပြီး အဖေက ဂွင်းတိုက်နာ - ကိုဘခက်ရဲ့   ” 

“ အင့်  အင်း   ” 

ဘခက်မှာ ရုတ်တရက် လီးကြီးတင်းကနဲ့ ဖြစ်ရင်း အေးဘုံပေါင်ကြားထဲ လက်ထည့်ကာ စောက်စိလေးအား ချေပေးလိုက်သည်။ 

“ အွန့်  -  အာ …  ကျွတ်ကျွတ်   ” 

အေးဘုံလည်း ပေါင်လေးအား မသိမသာဖြဲရင်း ညည်းငြူလိုက်မိသည်။

“ ၃ ရက်လောက်နေတော့ … ရွာဘုရားပွဲ ဒုတိယရက်ပေါ့ ။ ပွဲကြည့်ပြီး  မနက်အိမ်ရောက်တော့ … စားသောက်ပြီး နေ့ခင်းဘက် အိပ်ပျော်သွားတာ … ခဏနေတော့ အဖေက အခန်းထဲဝင်လာပြီး … မပြောမဆိုနဲ့ အေးဘုံ စောက်ပတ်လေးကို … တန်းယက်တာ  ” 

ဘခက်မှာ အေးဘုံပြောလိုက်လျင် စောက်ဖုတ် ယက်ချင်သည့် စိတ်များ ထကြွလို့လာကာ စောက်စိလေးအား ဖိဖိချေနေမိသည်။ အေးဘုံလည်း ပြောနေရင်း ဘခက် ပုဆိုးအတွင်းက လီးကြီးအား အလိုအလျောက် ဆုပ်ကိုင်မိသည်။ ဘခက် လက်ခလယ်လေးနှင့် ဖိချေလိုက်တိုင်း ခါးလေးကော့ကာ စောက်စိလေးဖြင့် ပန်ပြန်ထိုးနေသည်။ 

“ အားးးး းးးး ရှီးးး  ” 

“ ဆက်ပြောလေ အေးဘုံ  ” 

“ အေးဘုံလည်း စောက်ရည်တွေ အိုင်နာလေ … ပါးစပ်က … အသံမထွက်ရဲသေးဘူး … အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေရတာ  ” 

“ ခဏကြာမှ အဖေက … အေးဘုံးစောက်ဖုတ်  အကွဲကြောင်းလေးပေါ်  သူ့လီးကို အမြှောင်းလိုက်ထားပြီး … အထက်အောက် ပွတ်ပေးနေတာ  ” 

“ အဖေ့လီးကြီး … ရှေ့ထွက်လာတိုင်း အေးဘုံ … စောက်စိလေးကို ထိုးမိနေတာ ။ ၁၅ ချက် လောက်ပဲရှိမယ်။  အဖုတ်ထဲက …စောက်ရည်တွေ သေးပန်းသလို ပန်းထွက်ကုန်တာ  ” 

“ အားးး  အီးးးး … ရှီးးးး  းးးး … အေးဘုံရာ  ” 

ဘခက်မှာ လိုးချင်သောစိတ်များ  တဖွားဖွား စ်ြပေါ်နေသည်။ ထိုစဉ် အေးဘုံမှာ  

“ အမလေးးးး … ရှုးးး … သွားး သွားးး   ” 

ရုတ်တရက် ထအော်သဖြင့် ဘခက်သည် အေးဘုံကြည့်ပြီး အော်နေသော သံသေတ္တာဘက်သို့ ကြည့်မိရာ - 

“ ဟာ  ” 

“ ရှီးးးး းးးး  … ရှီးးးး  ရှီးးး ” 

မြွေကြီးတစ်ကောင် ပါးပျဉ်းထောင်၍ ထွက်လာသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ 

( မှတ်ချက် --- > စာရေးသူသည် မထည့်ချင်ထည့်ချင်ဖြင့် ရတနာသေတ္တာတို့၏ အစောင့်အရှောက် အစဉ်လာအရ မြွေများ ထည့်ပေးရပါသည်။ #ဘုံခုနှစ်ဆင့် ) 

ဘခက်မှာ ထထိုင်ရင်း မိမိလီးအား ဆုပ်ကိုင်ထားသော အေးဘုံ၏လက်အား အသာဖယ်လိုက်ကာ 

“ အေးဘုံ ငါ ဓါးသွားယူလိုက်  ဖြည်းဖြည်းထနော်  ” 

“ ဟုတ် ဟုတ် -  ကိုဘခက်  ” 

မြွေကြီး တဖြည်းဖြည်းတိုးလာလေသည်။ အေးဘုံမှာ အသာလေး ထကာ ဘခက်အိတ်လေးမှ ဓါးမြှောင်အား ယူ၍ ဘခက် နောက်ကျောဘက်မှ ကပ်လာသည်။ မြွေကြီးမှာလည်း ခေါင်းအား ဘေးတိုက်ယိမ်းကာ ဘခက်ဆီသို့ တိုးတိုးလာနေသည်။ 

“ ရော့ ကိုဘခက် … ရှင့်ဓါးးး  ” 

“ ဝှီးးးး းးးး  ဝှစ် - ဝှစ်  - ဖေါက်  - စွပ်   ” 

အဖြစ်ပျက်က မြန်ဆန်လွန်းသည်။ အေးဘုံပေးသော ဓါးအား နောက်ပြန်လှန်းယူ၍ ပစ်ပေါက် လိုက်တော့သည်။ မြွေကြီးမှာ ပါးပျဉ်းအလယ်၌ ဓါးစိုက်လျက် တန်းလန်းဖြင့် တွန့်လိမ်နေကာ အသက် ပျောက်သွားတော့သည်။ ခဏအကြာတွင် မြွေတွန်သံများ ကျယ်လောင်လာပြီး မြွေအုပ်ကြီးမှာ ဂူအတွင်းပိုင်းမှ ထွက်လာနေသည်။ 

“ ရှီးးး  ရှီးးးး  ရှီးးးးးးး  ရှီးး   ” 

ဘခက်နှင့် အေးဘုံလည်း ဒူးလေးကိုင်ကာ ရတနာများ ထည့်ထားသော အိတ်နှင် အင်္ကျီဖြင့်ထုပ်ထားသော လက်ဝတ်တန်ဆာများအား ယူ၍ ဂူအတွင်းမှ ထွက်ပြေးတော့သည်။ အတော်ခပ်ဝေးဝေး ရောက်တော့မှ နောက်သို့လှည့်ကြည့်ရာ မြွေများပါမလာတော့ပေ။ 

“ ဟူးးး းးးး ဟူးးး - မောလိုက်တာ ကိုဘခက်ရာ - ရေဗူးထုတ်ပါဦး - ဟူးးး  ” 

အေးဘုံမှာ ချွေးများထွက်လျက် ရင်ဘတ်လေးမှာ တုန်တုန်ရင်ရင်လေးပါ ဖြစ်နေရှာသည်။ နို့လေးနှစ်လုံးမှာ စည်းချက်ကျကျ ခုန်လျက်ရှိသည်။ ဘခက်သည် ဒူးလေးအား ချ၍ သူ့အိတ်ကိုဖွင့်ကာ ရတနာများဘေးမှ ရေဘူးအားထုတ်လိုက်လေသည်။ ထမင်းခြောက်များက မပါတော့ပေ။ လက်ကျန် ရေလေးအား နှစ်ယောက်မျှသောက်ကာ အေးဘုံ အဒေါ်ရွာသို့ အရောက်ပြန်ခဲ့သည်။

အေးဘုံ အဒေါ်အိမ်ရောက်တာနဲ့ 

“ ဟဲ့ အေးဘုံ  ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်ကြတာတုန်း … ငါဖြင့် … ဒီနေ့မှ မတွေ့ရင် … ညည်းအဖေဆီ အကြောင်းကြားတော့မလို့   ” 

“ ဟုတ်တယ် အရီးရေ  စမ်းမြတို့ သန်းတင်တို့နဲ့ မျှစ်ချိုးလိုက်သွားတာ တောဝက်လိုက်ပက်လို့ ထွက်ပြေးရာကနေ  ဟောဒီက … အကိုဘခက်နဲ့တွေလို့ … ဒီပြန်ရောက်လာတာ  ” 

“ နေပါဦးဟဲ့ - သူက ဘယ်သူ  ” 

“ ကျမတို့ရွာကပဲ သူက အမဲလဲပစ်တယ် … ကံကောင်းလို့ … သူ့နဲ့တွေ့လို့ အရီးရေ ကျမတစ်ယောက်ထဲဆို … မပြန်တတ်ဘူး  ” 

ဘခက်မှာ အိမ်ရှေ့က တန်းလျားပေါ်ထိုင်လိုက်တာနဲ့ ချထားတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်ကို မီးညှိပြီး ဖွာပစ်လိုက်သည်။ အကျင်ီဗလာဖြင့် အိပ်တစ်လုံး ဒူးလေး ကိုင်ထားသောသူ့ကို အေးဘုံညီမ ဝမ်းကွဲတွေက ပြုံးစိစိဖြင့် ကြည့်နေကြသည်။ အေးဘုံကိုလည်း 

“ မမအေးဘုံ … မသေကောင်း မပျောက်ကောင်းပဲ ။ ဒီအကိုနဲ့တွေတာ ကံကောင်းလို့ပေါ့  ” 

အေးဘုံအား အိမ်ထဲခေါ်ပြီး တီတိုး မေးနေကြသည်။ အပျိုလူပျို တောထဲ တညအိပ်မှတော့ စပ်စုကြပြီပေါ့။ ထို့နောက် ထမင်းပွဲများ ပြင်ပေးပြီး 

“ မောင်ရင်လေးကို … ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွယ် ..အရီးတို့ဖြင့် … စိတ်တွေ တအား ပူနေကြတာ ခုမှပဲ စိတ်အေးရတော့တယ်  ” 

ဘခက်မှာ ထမင်းကို ပလုပ်ပလောင်းစားရင်း - 

“ ကျုပ်ရွာပြန်ရဦးမှာမို့ … အချိန်မလင့်ခင် … ခွင့်ပြုပါ အရီးလေး  ” 

ထိုစဉ် အေးဘုံထွက်လာပြီး  

“ ဟင် ကိုဘခက် … ဒီမှာ ညအိပ်သွားလေ … မနက်မှ စောစော ပြန်ပေါ့ ” 

“ မဖြစ်ပါဘူး အေးဘုံရ  ( အသံနိမ့်၍ ) ဒါတွေက အိမ်အမြန်သယ်ရမှာလေ  ” 

“ အင်း  အင်းးး … ကိုဘခက် - ဒီလိုလုပ်ပါ့လား …  အကုန် ရှင်သယ်သွားတော့ … ဒီမှာထားခဲ့ရင် အေးဘုံလည်း … ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိဘူး   ” 

“ အေးလေ ကောင်းပြီ - ဒါဆို ငါပြန်တော့မယ်  ” 

“ ရှင်ဝတ်ဖို့ အင်္ကျီ   … ခဏနေဦး … ကျမ တောင်းထားပေးတယ်  ဝတ်သွားလိုက်  ” 

ဘခက်လည်း မနက် မလင်းတလင်းလေးမှ ရွာပြန်ရောက်လေသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အမေ့ကို အသံခပ်အုပ်အုပ်ဖြင့် နိုးလေသည်။ 

“ အမေ အမေ - ခဏ ထပါဦးဗျ   ” 

ဒေါ်မိုးလှိုင်လည်း သားဖြစ်သူအသံကြောင့် တံခါးဖွင့်လိုက်ရာ ဒူးလေးကိုင်လျက် သားကောင်မပါပဲ သူများအင်္ကျီဝတ်၍ အထုပ် ၂ထုပ် ဆွဲလာသော သားဖြစ်သူအား ကြည့်၍ အံ့သြမှင်သက်သွားသည်။ 

“ ဘယ်လို ဖြစ်လာတာလည်း … သားရဲ့  ” 

“ ခု ခဏ အိပ်ဦးမယ် … အမေ - ပြီးမှ အကုန်ပြောပြတော့မယ်  ” 

....................................................................................................

“ အောက် အီအီးးးး အွတ်  ---- အောက် အီအီးအွတ် " 

လင်းကြက်တို့ တွန်လေပြီ ။ ဘခက် အိပ်ရာနိုးတော့ အမေဖြစ်သူလည်း ချက်ပြုပ် ပြီးနေပြီ။ မနက်လင်းလင်းချင်း ဗိုက်ကဆာလာပြန်သည်။ မနေ့က ထမင်းခြောက်နှင့် ရေကို ချွေတာသောက်ခဲ့ရ၏ ။ အေးဘုံအဒေါ်အိမ် ရောက်မှ ထမင်းတနှပ်သာ စားခဲ့ရသည်။ အေးဘုံနှင့်လိုးတာ ချန်ပြီး ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် အကုန်ပြောပြလိုက်သည်။ 

“ အင်းးး   ငါ့သားတော့ … တောမှောက်ပြီး မဟုတ်တာတွေ မြင်လာပြီနေမှာ - တောခြောက်ခံရပြီး ရူးကြောင်ကြောင် … ဖြစ်လာတာလား   ” 

“ ဟာဗျာ - အမေ ကလဲ … ကျနော်ပြောတာ မယုံဘူးပေါ့ … အခြေနေတည်ငြိမ်မှ … ကျနော် အဲဒီနေရာ သွားရှာမယ် … အမေ မယုံဘူးမလား … အမေ့သိမ်းခိုင်းထားတဲ့ … အထုတ်တွေ ဖြည်ကြည့်လိုက်ဗျာ  တဝက်က အေးဘုံပေးရမယ် အမေ   ” 

“ ကဲပါ သားရယ် … ရေ အဝသောက် - ခဏနေ ရေချိုးလိုက် - မနေ့က ထွေးခင်တို့ ဆူးပုတ်ကြီး ချိုးလာလို့ … ပဲကြီးနဲ့ အရေသောက်လေး ချက်ထားတယ် … ငါးခြောက်ဖုတ်ရောရှိတယ် … အမေ ခူးထားလိုက်မယ်  ” 

ပြောပြီးပြီးချင်း မီးဖိုချောင်ဖက် ထွက်သွားသော အမေ့ ဖင်ကြီးအားကြည့်ရင်း လီးက ထောင်ချင်နေသည်။ 

“ နေချင်းညချင်း … သူဋ္ဌေးဖြစ်ပြီ အမေရေ - ကဲ ရေချိုးပြီဗျို့   ” 

ရေပုံးဆွဲ၍ ရေချိုးနေတော့သည်။ သားဖြစ်သူ အတွက် ထမင်းပွဲပြင်ပေးပြီး အဝတ်စားများလျှော်ပေးရန် အဝတ်ဟောင်းများ စုနေတော့သည်။ 

မနက် ဝေလီဝေလင်းက သိမ်းခိုင်းထားသော သားအင်္ကျီအား သတိရလိုက်သည်။ ဘာတွေ ထည့်ထုပ်ထားလည်း မသိရှိပေ။ သားဖြစ်သူက ရတနာများဟု တွင်တွင် ပြောနေပြန်သည်။ တခါတည်း ထဲ့လျှော်ရန် အခန်းထဲဝင်၍ အင်္ကျီထုပ်အား ဖြည်ချလိုက်ရာ 

“ ဟင်    ဟင်   - ဒါတွေက …  တကယ်ပါလားးး သားပြောတာ … အမှန်တွေပါလား  ” 

လက်များတုန်တုန်ရီရီဖြင့် စိန်ဆွဲကြိုးတစ်ကုံး လက်သန်းလျော့လျော့ လက်ကောက်တစ်စုံထုတ်ကာ ဝတ်ဆင်လိုက်သည်။ အောက်မှာလည်း ရွှေတုံး သေးသေးလေးတွေ မြင်နေရပြန်သည်။ 

“ အမလေးးး … ဒီစိန်ဆွဲကြိုးနဲ့ … ရွှေတုံးလေးတွေနဲ့တင် … အမေတို့ သူဋ္ဌေးဖြစ်ပါပြီ သားရေ ။ကျန်တာတွေ သွားမယူဖို့ တားရမယ် ကြည့်ရတာ အန္တရာယ်များလောက်တယ်   ” 

စိန်အလုံး ၂ဝ အကြီးအသေးဖြင့် ဘယက်ပုံစံ ပြုလုပ်ထားသော စိန်ဆွဲကြိုးကို အမေဖြစ်သူက လည်ပင်း ကပ်ကြည့်နေသဖြင့် အရောင် တဖျက်ဖျက်လက်သွားလေသည်။ 

“ အမေ - ဘေးအိမ်တွေမြင်လို့ မဖြစ်ဘူး - ပြန်သိမ်းထားလိုက် … မြန်မြန်ရောင်းရမယ် အမေ   ” 

နောက်ကျောဘက်မှ သားဖြစ်သူ အသံကြောင့် 

“  အေးအေး … သားရေ … လုံခြုံတဲ့ နေရာ သိမ်းထားရမယ် .. အမေဖြင့် … အိပ်မက် မက်နေတယ်တောင် ထင်နေမိတယ် … သား ရေစိုပုဆိုး ချွတ်လိုက် … အမေလက်စနဲ့ တခါထည်း လျှော်လိုက်မယ်  ” 

“  ဟုတ် - အမေ  ” 

ဘခက်လည်း ရေလဲပုဆိုးအား ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်ပြီး ပုဆိုးအားစွပ်ချလိုက်သည်။ ထိုနောက့် အောက်မှ ရေစို ပုဆိုးအားချွတ်ရာ အမှတ်မထင် လီးကြီးမှာ ပေါ်သွားလေသည်။ 

“ အို - သားကလဲ … မအေကို … ဒုတ်ပြခဲပြနဲ့  အဟွန်းးး  ”  

ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ သားဖြစ်သူ လီးကြီးအားကြည့်ရင် အရင် ၁ ပါတ်ကျော်လောက်က ကိုသာဒင် ဟန်ဆောင်ပြီး မိမိအား လိုးသွားသည်ကို သတိရမိလိုက်သည်။ ပြီးမှ သေချာအောင်မေးရမည်ဟု တေးထားလေသည်။ စဉ်းစားနေစဉ် ဘခက်မှ ရေစို ပုဆိုးလှမ်းပေးနေသဖြင့် ဟန်မပျက်ပုဆိုးအားယူကာ 

“ သား - ထမင်းခူးပြီးသား … စားလိုက်တော့ အပေါ်အကျင်ီဝတ်ထား … အအေးပတ်နေမယ်   ” 

ပြောပြီး လက်ဝတ် ရတနာများပြန်ထဲ့ပြီး သူမ၏ ဗီဒိုထဲ သိမ်းကာ သော့ခတ်လိုက်လေသည်။ ညစာ စားပြီးနောက် ဘခက်လည်း သူ့အိပ်ခန်းထဲ ကုတင်ပေါ်တွင် ဆေးလိပ်လေးဖွာရင်း အေးဘုံနှင့် လိုးခဲ့ကြပုံများ ပြန်တွေးရင်း စိတ်ထနေစဉ် အမေဖြစ်သူ ဒေါ်မိုးလှိုင်ဝင်လာတော့သည်။ မနက်ဖန် မြို့ပေါ်တက်၍ လက်ဝတ်လက်စားတစ်ချို့ သွားရောင်းရန် အစီစဉ်ဆွဲနေကြသည်။

“ ပစ္စည်းတွေ … အမေ ခဏခဏ ထုတ်မကြည့်နဲ့နော် - သူစိမ်းတြွေမင်ရင် … မကောင်းဘူး … ပြီးတော့ … ဟိုမှာ ကျန်တဲ့ပစ္စည်းတွေ … သား သွားသယ်ဦးမှာ   ” 

“ အေးပါသားရယ် - အမေက … ခုထိ မယုံရဲသေးလို့ ဟုတ်မှဟုတ်ရဲ့လားဆိုပြီး - ကြည့်မိတာပါတော်  ” 

ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ စကားပြောရင်း ဘခက်ပုဆိုးအောက်က ထောင်ထွက်နေသော ပစ္စည်းကြီးအား ကြည့်နေတော့သည်။ ဘခက်မှာလည်း သနပ်ခါး အဖွေးသားနှင့် ဆံပင်ဖါးလျား ချထားသော အမေဖြစ်သူကို ကြည့်ရင်း စိတ်တွေထကြွနေသည်။

ဗိုက်ကလေး အနည်ငယ်ပူရုံမှအပ သူနေရာနဲ့သူ အချိုးစားကျလှသော အမေ့အား ကြည့်ရင်း အောက်က ဖွားဘက်တော်မှာ ထောက်မတ်လျက် ရှိသည်။ ရုတ်တရက် ဒေါ်မိုးလှိုင် ပါးနှစ်ဖက်အား ဖက်နမ်းလိုက်ရာ 

“ အို  --- သားကလဲ --- သွား  မအေကိုနော် ဟွန့်  ” 

ဘခက်မှာ နမ်းနေရင်းမှ ဒေါ်မိုးလှိုင်ပေါင်ကြားထဲ လက်နိုက်ကာ အဖုတ်ကြီးအား စမ်းလိုက်သည်။

“ ဟိုနေ့က  ကိုသာဒင်ဟန်ဆောင်ပြီး … အမေ့ကို လိုးသွားတာ မလားးး … ဟင့်   ” 

“ ဟင်   အမေ သိတယ်ပေါ့  ” 

“ နောက်ရက် ကိုသာဒင်လာမှ သိတာပါ - ဆေးပုလင်းတွေ … နင့်သား ပေးခိုင်းလိုက်တာ … ရလားမေးမှပါတော် " 

ပြောရင်း သားဖြစ်သူအား ပေါင်လေးမသိမသာ ဖြဲပေးလိုက်သည်။

“ အမေ သားလေ … အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီး ယက်ချင်တယ်ဗျာ   ” 

“ ဟဲ့   - အို     သားရယ် - ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ   ” 

ဘခက်မှာ မအေ၏ ထမိန်အားလှန်ကာ ကုန်းယက် တော့သည်။ ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာလည်း ထိုညထဲက သားတော်မောင် လီးကြီးအား စွဲလမ်းနေရာ ကြာကြာ ဟန်မဆောင်နိုင်တော့။ မိမိစောက်ဖုတ်ကြီးအား ကုန်းယက်နေသော သားဖြစ်သူခေါင်းလေးအား ဖွဖွလေးပွတ်ကာ ခါးလေး ကော့ပေးနေတော့သည်။ ဘခက်မှာ အဖုတ်နုတ်ခမ်းသားများအား စွဲစွဲစုပ်သည်။ စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ လျှထိုးသွင်းကာ မွှေပေးနေရင်း စောက်စိလေးအား လက်မလေးဖြင့် ဖိကာ  ချေပေးနေတော့သည်။ 

“ အားးးး  အဟင့်ဟင့်…  ရှီးးးးး  းးးးးး  အအ  ” 

“ အမလေး လုပ်တတ်လိုက်တာ သားရယ် …  အို့     အို့    အားးး းးးး  ရှီးးးး   းးးးးး  အင့်  ဟူးးးး းးးးး  အားးး းးးး  ရှီးးးး  ” 

ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ ဘခက်၏ အယက်ကျွမ်းကျင်မှု့ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးအား ကော့ထိုးရင်း တွန့်လိမ်နေသည်။ ဘခက်မှာ အဖုတ်ယက်နေရင်းမှ အင်္ကျီပေါ်မှ နို့အုံကြီးများကို ဆွဲဆွဲညှစ်ပေးသည်။ ထို့နောက် ဒေါ်မိုးလှိုင် ထမိန်နှင့် အင်္ကျီအား ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ 

“ အို  သားရယ် ------ ဒီတိုင်းလိုး  ရရဲ့သားနဲ့ အမေ ရှက်လိုက်တာကွယ်   ” 

ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ လင်ဖြစ်သူနဲ့လည်း ထမိန်လေးလှန်ကာ အလိုးခံလာခဲ့သည်။ လင်ဖြစ်သူ ဆုံးတဲ့အခါ  သူကြီး ဦးသာဒင်နှင့်လိုးလည်း ထမိန်သာ ချွတ်ခံခဲ့သည်။ 

ခုချိန်မှာ မိမိမွေးထားသော သားအရင်း ခေါက်ခေါက်ရှေ့တွင် ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်နေသဖြင့် ရှက်သွေးပိုနေတော့သည်။ ဘခက်မှာလည်း မိမိအမေဖြစ်သူက ရှက်စိတ်ဝင်နေသဖြင့် ကြည့်ရင်း ရင်ဖိုလာကာ ပုဆိုးနှင့် အဝတ်စားများ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ 

“ အမလေး  သားလီးကြီးက နဲပါဘူးတော် အဟင်းး ဟင်းးးး  ” 

ဘခက်လီးကြီးအား ကြည့်ရင် တအံ့တအော ဖြစ်နေသည်။

“ အမေ  သားလီးစုပ်ပေးပါ့လား  ” 

ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ ၂ ခါ မပြောရပေ။ ဘခက်လီးကြီးအား ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ စုပ်ပေးလိုက်သည်။ ဦးသာဒင် သင်ပြမှု့ကြောင့် လီးစုပ်တာ ကျွမ်းကျင်နေသည်။ 

မိမိမွေးထားသာ သားဖြစ်သူလီးအား စုပ်နေရသဖြင့် ခံစားမှု့က တရှိန်းရှိန်းဖြစ်နေသည်။ လီးစုပ်နေချိန် ဘခက်၏ ညည်းငြူသံကြားတိုင်း စောက်ဖုတ်ထ ဲမှာလည်း တဆစ်ဆစ်နှင့် ယားနေသောကြောင့် စောက်စိလေးအား မိမိလက်လေးဖြင့် ချေပေးနေရသည်။ထို့နောက် ဘခက်မှ 

“ အားးးး ရှီး  - အမေ တော်ပြီ … သားလီး တအားယားလာပြီ … လိုးကြစို့ နော် အမေ   ” 

“ အမေဖြင့် သားဟာကြီးစုပ်ရတာ … မဝသေးဘူးကွယ် … လိုးချင်လဲလိုးလေ သားရဲ့  ” 

ဘခက်လည်း နေရာယူကာ အမေဖြစ်သူ ပေါင်နှလုံးအားထမ်းကာ တဖွတ်ဖွတ်နှင့် လိုးတော့သည်။

“ ဘွတ်   ဘွတ်   အားးးး းးးးး  ရှီးးးး းးးး  အအ   အားးးး  ဗျစ်ဗျစ်   ဘွတ်   စွပ်   အို့   အိုးးးး   ကောင်းလိုက်တာ သားရယ်  လိုးးး လိုး   သားစိတ်ကြိုက်လိုးးး -  ” 

“ အင့်   ရှီးးးး   အ    အားးးး   ဟုတ်တယ်  -  စောင့်    စောင့်   နာနာလေးးး စောင့်လိုးးး  အားးးရှီးးးး   ကောင်းလိုက်တာကွယ်  ” 

လိုးသံ သည်းသံများ ဆူညံနေတော့သည်။ သားဖြစ်သူ လီးကြီး တိုးဝင်လာတိုင်း စောက်ခေါင်းတလျှောက်မှာ ပြည့်ကျပ် ပွတ်ဆွဲခံနေရသဖြင့် ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ လီးအရသာကို ထိထိမိမိလေး ခံစားနေတော့သည်။ 

“ အိုးးးး  အီးးး းးးး  အားးးးး း ရှီးးးး းးးး  ဟူးးးးး နာနာလေးဆောငျ့ သားလေး   အို့   အားးး းးးး  ရှီးးး အမလေးးး  းးးးး   ” 

“ ကောင်းတယ်ကောင်းတယ် …  ရှီးးးး  းးးးးး အားးးး     အအ    ” 

ဒေါ်မိုးလှိုင် ညည်းငြူကာ စောက်ရည်များ တပွက်ပွက် ထွက်ကြလာသည်။ 

“ အီးးးး  အားး  အမေပြီးပြီသားရယ်  ဟူးးးး  ရှီးးးး  ” 

ဘခက်လည်း ဒေါ်မိုးလှိုင်ပြီးသည်နှင့် ထမ်းထားသော ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ချကာ ကိုယ်လုံးအား မှောက်ချပြီး နို့နှစ်လုံးအား ဘယ်ညာ ပြောင်းစို့ကာ မီးကုန်ရမ်းကုန် စောင့်လိုးရင်း  

“ အားးး  းးးးး  ပြီးပြီ အမေရေ   သားလည်းပြီးပြီအအ   ရှီးးးး   အိုးးးး  းးးး  ဟူးးးး   ” 

ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ သားဖြစ်သူလီးကြီး တင်းကနဲ့ တင်းကနဲ့ မိမိအဖုတ်ကြီးထဲ လရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်သဖြင့် ဘခက် ကျောပြင်အား ကုတ်ခြစ်ကာ ဒုတိယ အကြိမ် စောက်ရည်များ ထပ်မံ ပန်းထွက် လာတော့သည်။  

“ အို့   ရှီး အ   ကောင်းလိုက်တာ သားရယ်  အားးးး းးးး ရှီးးး   ” 

“ သားလည်း ကောင်းတယ် … အမေရာ  လီးကို ကျင်စိမ့်နေတာ … ဟူးးးးး အင်းးးး အင်းးးး းးးး  ” 

ဒေါ်မိုးလှိုင် ပါးနှစ်ဖက်အား  နမ်းနေလိုက်သည်။ တညလုံး ပုံစံအမျိုးမျိုးနှင့် သားမိနှစ်ယောက် လိုးကြရာ မနက် ၃ နာရီထိုးမှ အိပ်ပျော် သွားကြလေသည်။ စောက်ရည်နံ့ လရည်နံ့များက အခန်းလေးထဲ ခပ်စူးစူးလေး လှိုင်နေတော့သည်။ သားအမိနှစ်ယောက်လုံး အိပ်ပျော်သွားရာ မကြာမှီ  ထရံကို ပုတ်နိူးသံကြောင့် ဘခက် လန့်နိုးလာသည်။

 

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>