ရေပွက်ကလေး (စ/ဆုံး)

ရေပွက်ကလေး (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမောင် စပ်ဆော့ 

အဲ့ဒီ မနက်က…အိပ်မက်ကောင်းများနှင့် ထိတွေ့ခြင်းကင်းခဲ့သည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သောမည်ကာမတ္တအိပ်စက် ခြင်းတစ်ခုမှ ပျင်းရိညီးငွေ့စွာနိုးထခဲ့မိသည်…။ ဖြစ်နေကျမနက်ခင်းကလည်း ထုံးစံအတိုင်း အေးတိ အေးစက်နှင့်ပေါ့ …။

ဘေးနားတွင် ရံဖန်ရံခါရှိခဲ့ဖူးသော အနွေးဓါတ်လေးတစ်ခုအား မရှိနိုင်မှန်းသိရက်နှင့် စမ်းဖြစ်အောင်စမ်း လိုက်မိသေး၏၊ အေးစက်သောအတွေ့ရှိသည့်သူ့မျက်မှန်ကိုသာစမ်းမိလိုက်သည်၊ သူအရှက်ပြေကောက်တပ်လိုက်၏၊ အမှန်တစ်ကယ် သူထိတွေ့ချင်ခဲ့သည်မှာ နုထွေးအိစက်လှစွာသောချစ် သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်ပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။`လွမ်းစရာရှိလျှင် နာစရာနှင့် ဖြေရသည်´ ဟူသည့်စကားရှိသော်လည်း လွမ်းစရာကြုံလာ တိုင်းနာကျည်းစရာကို သူရှာမတွေ့ခဲ့မိပါ၊ 

တစ်ကယ်တမ်း နာကျည်းစရာများလုပ်ခဲ့သူက သူကိုယ် တိုင် ဖြစ်နေခဲ့သည်လေ။ သူ့ကို ` မ´ ထားရစ်ခဲ့သည်မှာ တစ်နှစ်ပင် ပြည့်ခဲ့ပါပြီ၊ ထားခဲ့သည် ဆိုခြင်းထက် စိတ်ပျက်ရွံမုန်းစွာ စွန့်ခွာသွားသည်ဆိုခြင်း က ပိုမှန်ပေလိမ့်မည် ။`အားလုံး ပြီးသွားခဲ့ပါပြီ မောင်ရယ်´ လို့သူမ ပြောခဲ့သော်လည်း ခုချိန်ထိအောင် သူ့ရင် ထဲက ထွက်ခွာသွားခြင်းမရှိသေးပါ သူမနှင့်တွေ့ဆုံရင်းနှီးခွင့်ရခဲ့သည့် အချိန်များ၊ အကြည့်ချင်းဆုံ ရင်ခုန်လှိုက်မော လူငယ်တို့ဘာသာဘာ၀ ချစ်ကြိုးသွယ်ခဲ့သည့် ကာလများ၊ ရည်းစားသက်ကြာ လာသည်နှင့်အမျှ သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်တိုက်ခန်းကလေး၌ ပါးချင်းအပ် ရင်ချင်းကပ်၍ ချစ်ရည် လူး ချစ်နယ်ကျူး ခဲ့ကြသည့် အချိန်များက ကပ်ပါးမှိုပင်များသဖွယ် သူ့ရင်မှာ တွယ်ကပ် ငြိတွယ်နေ ကြဆဲဖြစ်၏။

အသည်းပုံစားပွဲတင်နာရီလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ အချိန်က ၇နာရီ၃၀အတိ၊ ရုံးသွားရန် အချိန်နီးကပ်လာပေပြီ၊ အိပ်ပုတ်ကြီးတဲ့မောင့်အတွက်ဟု နာရီမှန်ပေါ်တွင် စီဒီမာကာပန်ဖြင့် ရေး ထားသည့် ချစ်သူ၏လက်ရေးလှလှလေးများက မှိန်ဖျော့ဖျော့အော် … ကြာခဲ့ပြီပဲလေ မောင့်ကို လွမ်းရင်ဖြေစရာ နာကျည်းစရာလေးများ ပေးပါအုံးလား `မ´ရယ် …၊သူ ကုတင်ပေါ်ခြေဆင်းထိုင်ရင်း တွေဝေမိနေသေး၏၊ ပြီးမှ ဖြစ်နေကျ ဂယောက်ဂရက် အတွေးများကို သက်ပြင်းတစ်ချက်ဖြင့်မှုတ်ထုတ်ဖယ်ရှားကာမနက်တိုင်းလုပ်နေကျ တစ်ကိုယ်ရေ သန့်ရှင်းမှုများအား အစီအစဉ်မကျစွာ သုတ်သီးသုတ်ပြာဖြင့် ဖြေ ရှင်းပြီး ဘတ်(စ်)ကားမှတ်တိုင် သို့ထွက်ခဲ့သည်။

ကားမှတ်တိုင်ရောက်သည့်တိုင် အလုပ်ကိစ္စ ဝေယာဝတ်စများကမပြီးသေး ၊ဒီနေ့အပြီးအပ် ရမည့် ဆေးစာရင်းများအား နေရာလွတ်တစ်ခုတွင်ထိုင်၍ စစ်နေမိ၏။ ထိုစဉ်အကျွမ်းတဝင်ရှိခဲ့ ဖူးသည့်ရေမွှေးနံ့တစ်ခုကို ရှုရှိုက်မိသည်။``မောင်လေး .. နေမျိုး´´သူ့ရှေ့မှခေါ်သံတစ်ခုကြောင့် မျက်မှောင်ကြုပ်မိသည်၊ ဒီရပ်ကွက်သို့သူပြောင်းလာသည် မှာကြာပြီဟုဆိုနိုင်သော်လည်းသူ့အားနုတ်ဆက်ခေါ်ပြောသူ မရှိခဲ့ဖူးပါ ၊နာမည်ချင်းတူလို့များလား သူ နဝေတိမ်တောင်ဖြင့် မော့ကြည့်မိ၏ ၊ ပထမဆုံးမြင်လိုက်ရ သည်က… ဘော်ငွေရောင်ဒေါက် မြင့်ဖိနပ်စီးထားသည့် ခြေထောက်လှလှတစ်စုံ၊ ဒုတိယ ပြည့်သောပေါင်တံ ကျဉ်းသောခါး ထွားသော ရင်အစုံတို့ကို အနက်ဘက်သန်းသည့် ပါတိတ်ဝမ်းဆက်ဖြင့် တင်းရင်းချပ်ရပ်စွာ ဆင်မြန်း ထားသည့်ခန္ဓာကိုယ်၊ တတိယ သွယ်လျှသောမေးရိုး တိရိသပ်ရပ်၍ ပြုံးယောင်သန်းနေ သည့် ယစ်မူးဖွယ်နုတ်ခမ်းပါးတစ်စုံ စူးရှ၍ အရည်လဲသောမျက်ဝန်းနက်နက် တို့ဖြင့်တန်ဆာဆင် အပ်သော အမျိုးသမီးတစ်ဦးး …..။သူ့အမြင်အာရုံတို့ မူးနောက်ေ၀ဝါးလာကာ နှလုံးသွေးများငယ်ထိပ်သို့ ဒိန်းခနဲ တက် ဆောင့်သကဲ့သို့ခံစားလိုက် ရသည်၊ သူအကြည့်ကိုချက်ချင်းလွှဲဖယ်မိ၏။သူ့ခံစားချက်ကို ထိုအမျိုး သမီးလည်း ခံစားသိရှိပေလိမ့်မည်၊ သူမနုတ်ခမ်းတွေ မသိမသာတုန်နေသည်ကိုသတိထားမိ၏။

``ခင်ဗျားးး….´´သူ့စကားသံတို့က ဘီလူးစီးခံရသူကဲ့သို့ တိမ်ဝင်သွားသည် အမျိုးအမည်မသိသည့် ဆိုးရွားလှသော တွေ့ဆုံမှုတစ်ခုပေ၊သူမကိုတွေ့မြင်လိုက်ရ သည်မှာ သူရဲသူဘက်တစ်ကောင်ရှေ့ မှောက် ရက်လဲနေသူကဲ့သို့ ထိတ်လန့် ရွံ ရှာဖွယ်ကောင်းလှသည်၊တစ်ကယ်တမ်း သည့်ထက်ဆိုး ခဲ့သည်ကိုတော့ ခင်ဗျားကိုယ်တိုင်သိခဲ့မှာပါ နုနုဇင်။``မောင်လေးကိုတွေ့လိုက်လို့ နုတ်ဆက်တာပါကွယ် နု တောင်းပန်စရာလည်းရှိလို့ပါ´´သူမ၏ မျက်နှာလှလှအား သူဆက်ခနဲကြည့်မိသည်။မျက်လုံးမှမီးတောက်များလျှံကျလာမ လားမပြောတတ်၊သူ့အကြည့်ကြောင့် နုနုဇင်မျက်နှာလေးပိုငယ်သွာသည်။

``ဒေါက်တာမမကြီးရယ် ခင်ဗျားခွဲပေးလိုက်လို့ ကျွန်နော်တို့အသည်းတွေ ဟတ်တက်ကွဲ ခဲ့ပြီးမှတောင်ပန်မလို့လား ခင်ဗျားပြလိုက်တဲ့ပညာခန်းတွေကို ခင်ဗျားကိုယ်တိုင်သိပါတယ် မင်းသမီးရှုံးလောက်ပါရဲ့ ခင်ဗျားကြောင့် `မ´ဘယ်လောက်ခံစားခဲ့ရလည်း .. ထားပါ ကျွန်နော့်အ ပြစ်လဲမကင်းပါဘူး ခင်ဗျားကြောင့်ရယ်လို့ တဖက်သက်မပြောတော့ပါဘူး အားလုံးပြီးသွားပြီ ဇာတ်သိမ်းခန်းရောက်မှ ကျေးဇူးတင်ကြောင်း စာတမ်းထိုးမနေနဲ့တော့ဗျာ ခင်ဗျားတောင်းပန်တာရှုံး တဲ့လူကို ကြေးတံဆိပ်နဲ့လာနှစ်သိမ့်နေသလိုပဲ ပိုပူလောက်တယ်´´

သူ့အသံအနည်းငယ်ကျယ်သွားသည်၊ ပတ်ဝန်းကျင်မှလူများကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ် လာကြ၏၊ နုနုဇင်ခေါင်းငုံ့ထားသည်။

``ဆောရ ီးပဲ ခင်ဗျားနားမလည်ခဲ့ပေမယ့် ကျွန်နော်ကတော့မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့အရှက်နဲ့ သိက္ခာကိုနားလည်တယ် ဒီလောက်နဲ့တော်ရအောင်ဗျာ ဒေါက်တာကတော့ဘတ်စ်ကားမစီး လောက်ပါဘူး ခင်ဗျားကားဆီပြန်သွားပါတော့ ကျွန်နော်လည်းသွားတော့မယ်´´

``နုက မှတ်တိုင်နောက်ကဆေးခန်းမှာပါ မောင်လေးကိုမြင်လိုက်လို့ပါ နုပြောစရာတွေ ရှိတယ် မင်းနားထောင်သင့်တယ်´´

သူလက်ကာလိုက်သည်၊နုနုဇင်ပြောလက်စစကားများတန့်သွား၏။

``တော်ပါဘီ ဒေါက်တာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ထပ်ပီးဒုတ်ခမပေးချင်ပါနဲ့တော့ သွားပါရစေ တော့ဗျာ´´

ထိုစဉ် ရပ်လာသည့်ဘယ်နံပါတ်မှန်းမသိသောကြုံရာကားပေါ်သို့ပြေးတက်ခဲ့မိသည်။နုနုဇင် ၏

``ဒီကိစ္ခက မင်း မမ ရဲ့စနက်မကင်းဘူးဆိုရင်ရောကွာ´´

ဟူသည့်အသံသဲ့သဲ့တို့ကျန်ခဲ့သည်။သူကားပေါ်ရောက်သည့်တိုင် ထူပူနေဆဲဖြစ်၏၊နုနုဇင်၏စကားများက နားထဲပဲ့တင်ထပ်နေ သည်၊ခေါင်းကိုတွင်တွင်ရမ်းမိသည်။သည်မိန်းမလီဆယ်ပြီးှပြောတာ၊`မ´တွင်ဘာအပြစ်မှမရှိ တစ် ကယ်အပြစ် ရှိခဲ့သူက သူကိုယ်တိုင်ပါ။စောင့်ထိန်းနိုင်မှုမ ရှိခဲ့တဲ့ဒီကောင်ပါ။ရုံးရောက်တော့ မျက်နှာပျက်နေသေးသည့်သူ့အား လုပ်ဖော်ကိုင်ဘက်များက သတိထား မိကြသည်။ စပ်စုခြင်းတော့မရှိကြ သူမျက်နှာပျက်လာတာ ပထမဆုံးအကြိမ်မှမဟုတ်တော့ဘဲလေ။သူ့ထိုင်ခုံတွင်ထိုင်၍ တွေတွေကြီးစဉ်းစားနေမိသည်၊သူမှားခဲ့ပါသည် မှားခဲ့သလောက် လည်းဆုံးရှုံးခဲ့ အရှက်ရခဲ့ပါသည်၊သည်ဇတ်လမ်းကို မေ့ချင်ယောင်ဆောင်ထားခဲ့သည်မှာလည်း ကြာခဲ့ပါပြီ၊ သို့ပေမယ့် နုနုဇင်၏ စကားတစ်ခွန်းကြောင့်ဖြစ်ခဲ့သမျှအား ပြန်လည်သုံးသပ်ရပေ ဦးတော့မည် ….။

...................................................................................................

သူနှင့်သူ့အချစ်ဆုံး`မ´တဖြစ်လဲ ဒေါက်တာလဲ့လဲ့ဖြူ တို့၏ဇာတ်လမ်းမှာ အပျော်ဖတ် အချစ် ဝတ္ထုများကဲ့သို့ဆန်းပြားမှု မရှိခဲ့ပါ၊ ဆေးကုမ္ပ္ပ္ပဏီတစ်ခုမှသာမာန်အရောင်းမြှင့်တင်ရေးဝန်ထမ်းတစ်ဦးနှင့် ပုဂ္ပလိကဆေးရုံတစ်ခုမှအလုပ်သင်ဆရာ ဝန်မလေးတစ်ဦးတို့၏ ရိုး ရှင်းသည့် အချစ်ဇာတ်လမ်းလေး တစ်ခုသာဖြစ်ပါသည်၊ အဆင့်အတန်းချင်း မတူညီသည့်တစ် ချက်သာပြောစရာရှိခဲ့၏။ယင်းကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ သူတို့နှစ်ယောက်အကြားတွင်ပြသနာဟုမယူဆခဲ့သည်ကို မျက်ဝန်းချင်းငြိ အကြည့်ချင်း ဖ လှယ် ချစ်ကြိုးသွယ်မိကြကတည်းက နှစ်ဦးစလုံး နားလည်သိရှိခဲ့ကြပြီးဖြစ်ပါသည်၊ သူ၏ ရိုးသားကြိုးစားမှုနှင့်အရည် အချင်းကို `မ´က ယုံကြည်သကဲ့သို့ သူကလည်း မ၏ အဆင့်အတန်းနှင့်ဂုတ်သိက္စ္ခာတို့အား လေးစားခဲ့ပါသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်အကြား အချစ်တစ်ခုသာခြားနားထား၏၊ ရင့့်ကျက်ပြီးခေတ် ပညာတတ်လူငယ်နှစ်ဦး၏ ချစ်ခြင်းက ၁၀ကျော်သက်စုံတွဲများကဲ့သို့ ကန့်သတ်ချက် မရှိ ပွင့်လင်းခဲ့ပါသည်၊ မိဘများမှာ နယ်မြို့လေးတစ်မြိုတွင်နေထိုင် သည့်အလျောက် ရန်ကုန်တွင် တိုက်ခန်းငှား၍ တစ်ကိုတည်း နေသော`မ´၏အထီးကျန်မှုများ အား သူ့အချစ် ဖြင့် ပြည့်စုံစေခဲ့သည်၊ `မ´ကလည်း သူမထက်အသက်ငယ်သည့် သူ့တောင်းဆိုမှုမှန်သမျှအား ငြင်းဆန် ခြင်းမရှိခဲ့ပါ၊ ထိုမျှ အပေးအယူတည့်ခဲ့သည့် ချစ်သူနှစ်ဦး၏ ပထမဦးဆုံးညအား ငွေရောင်ပိတ်ကားတွင် နောက်ပြန်ရစ် ကြည့်သကဲ့သို့ ပြန် လည်မြင်ယောင်မိပါသေးသည်…။

အဲဒီ ညက … ။မစွေသော်လည်း သည်းသည့်ရန်ကုန်မိုးက သူတို့နှစ်ဦးကိုနီးစပ်မှုများ ပိုမိုဖြစ်တည်စေခဲ့သည်၊ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးရွဲရွဲစိုနေ သည့်တိုင် `မ´ကတော့ခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့ရှိနေခဲ့၏၊ မေးတဂတ်ဂတ်ဖြင့် ကားမောင်းနေသောသူကို ပြုံးပြုံးလေး ကြည့်နေသည်။

``မ မောင်ချမ်းနေဘီနော် ပြန်လျော်ပေးရမယ် မိုးရွာရင်ကားမမောင်းရဲဘူးဆိုလို့ ဆေးရုံကိုမိုးစိုခံပီးလာခဲ့ရတဲ့ခြေကြွခ ရယ်၊ ချမ်းချမ်းနဲ့ကားမောင်းပေးရတဲ့ဝန်ဆောင်ခရယ် ၊ ပီးတော့မိုးစိုစိုနဲ့ပြန်ရမယ့် အပြန်စရိတ်ရယ် သုံးခုနော် ´´

``အော်… မောင်ရယ် မောင်မကိုဘယ်လောက်ချစ်လဲလို့ တစ်ခါလေးစမ်းကြည့်မိပါတယ် လျော်ကြေးတွေ တောင်းနေ လိုက်တာ အဲ့လိုကြေးလား မောင်က´´

မ ကမျက်စောင်းချိုချိုလေး တစ်ချက်ထိုးရင်းပြောသည်၊ နုတ်ခမ်းထူထူလေးများကိုလည်းစူထား၏၊ နုတ်ခမ်းနီဆိုးမထား

သော်လည်းပန်းရောင်သန်းနေသည့် `မ´နုတ်ခမ်းလေးများက နမ်းစုပ်ချင်စရာကောင်းအောင်လှနေသည်။

``မရပါဘူးဗျာ .. မ တို့တောင် စမ်းသပ်ခယူသေးတာပဲ မောင်လဲယူရမှာပေါ့ ချစ်သူချင်းလဲမရပါဘူးနော် စပါးက တော့ပေါက်ဈေးပဲဗျ´´

``စကားသိပ်တက်တယ် လူလည်ကြီး .. ဟုတ်ပီလေ ဒါဆိုလဲ ဝန်ဆောင်မှုတော့အပြည့်ပေးနော် မ ကကြိုက် မကြိုက် ကြည့်ရအုံးမှာ´´

``အိုခေ .. ဝန်ဆောင်မှုကတော့အာမခံတယ် full service ပေးမှာ ကောင်းလွန်းလို့ ခြေမလေးကို ကုပ်သွားစေရမယ် သိလား မ´´

သူ့အပြောကြောင့် `မ´ပါးမို့မို့လေးများတွင် ရှက်သွေးတို့ နီမြန်းသွား၏။ သူ့ပခုံးပေါ်လက်သီးဆုပ် နုနုလေးများ

အဆက်မပျက်ကျလာတော့သည်။

``အာ့ .. လူူညစ်ပတ်ကြီး .. ဘာစကားတွေပြောမှန်းမသိဘူး .. ကဲ ..ကဲ´´

တစ်ကယ်တမ်း နုတ်အားဖြင့် အထေ့အငေါ့ လေးများ ပြောဆိုနေကြသော်လည်း ထိုအချိန်အထိ လွန်လွန်ကျူးကျူးမရှိ ကြသေးပါ၊ မ ဆေးရုံအပြန်တွင် သူကားမောင်း၍ လိုက်ပို့မြဲဖြစ်သော်လည်း ရိုးရိုးသားသားပင်ဖြစ်သည် လိုက်ပို့ပြီးသည် နှင့်သူပြန်လေ့ရှိ၏၊ သည်းသည်းမဲမဲရွာနေသည့်မိုးကိုသာအပြစ်ဖို့ရပေတော့မည်၊မ ၏ တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်သည်အထိ မိုးကမစဲနိုင်သေး၊ ကား စက်သတ်ပြီးသည်နှင့် မ ကသူ့ကိုထီးတစ်လက်ကမ်းပေးသည်။

``ရတယ် မ မောင်ကစိုပြီးသား `မ´ သာလုံအောင်ဆောင်း´´

``အွန့် ဘယ်လိုလဲ full service ဆို ဆောင်းပေးလေ ဟွန့် .. မကြိုက်တော့ဘူးနော် ဒီဒရိုင်ဘာတော့´´

မ ကမချိုမချဉ်မျက်နှာပေးဖြင့်ဆိုသည်၊ သူ့ရင်ထဲယားကျိကျိဖြစ်သွား၏။

``ကဲပါဗျာ ဟုတ်ပါဘီ လုပ်ပေးရမှာပေါ့ ကဲပေး´´

မ ဆီကထီးကို ယူလိုက်ပီး သူမ ကားထဲကထွက်သည်အထိဆောင်းပေးသည်၊ ကားတံခါးပိတ်သည်အထိစောင့်နေလိုက် သေး၏၊ ပြီးမှထီးကိုပိတ်၍ ပြေးလေတော့သည်၊ ကားရပ်သည့်နေရာနှင့်လှေကားကလည်းဝေးလေတော့ သူမ ပြေး ဝင်ရန်အခွင့်မသာပေ၊သူမအငိုက်မိသွား၏၊ ရွာလေသောမိုးစက်တို့က မ ၏ စပန့်သားပွင့်ရိုက်ဝမ်းဆက်ပါးပါးလေး ပေါ်သို့ ဒလဟောစိမ့်ဝင်ကာ ရွှဲရွှဲစိုစေတော့သည်။အရောင်ကလည်းနို့နှစ်ရောင်ဖြော့ဖြော့ဖြစ်သည့်အတွက် အတွင်းခံဘရာ လေးများပင် တွေ့မြင်နေရသည်။

``အား .. မောင်ရေ စိုကုန်ဘီကွာ ထီးပြန်ပေးလို့ဆို၊ မစတော့ဘူး တစ်ကယ်စိုကုန်ဘီကွာ ငိုမှာနော်´´

မ သူ့နောက်သို့ပြေးလိုက်၍ ထီးကိုလုသည် သူကလွတ်အောင်ပြေး၍ တိုက်ခန်းလှေကားတွင်စောင့်နေ၏၊ သူမ ခြေကို စောင့်၍ လှေကားတံစက်မြိတ်သို့ဝင်လာတော့သည်၊ပါးစပ်မှလည်း သူ့ကိုတတွတ်တွတ်ဖြင့် ကျိမ်ဆဲလာ၏၊ တစ်ကိုယ်လုံး ရွှဲရွှဲစို နေသဖြင့် အကြိုအကြားများအထိကပ်ဝင်နေသည့် စပန့်သားပျော့ပျော့က သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်အလှ ကြွကြွရွရွများ အားဖုံးကွယ်နိုင်စွမ်းမရှိကြတော့ပါ၊ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့ခဲ့စဉ်များတွင် သူစမ်းမိခဲ့သမျှ ဘရာထူထူမဝတ်တတ်သော တစ်လုံးစီသီးခြား ဖြစ်နေသည့် မ ၏ရေစိုရင် သားမို့ မို့များ၊ ခန္ဒာကိုယ် လုံး၍ပြည့်သော ကြောင့် အတန်ငယ်ဝသည်ဟုထင်ရသော်လည်း ချပ်ရပ်၍ ချက်ပေါက်ရာ အ ချိုင့်လေးအထိမြင်တွေ့နေရသည့် ဗိုက်သားနုနုများ၊ ၁၀ကျော်သက်အရွယ်ကတည်းက ထမီကိုသာစွဲစွဲမြဲမြဲဝတ်ခဲ့ပါသည် ဟုဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း ပြည့်တင်းသောခန္ဒာကိုယ်နှင့်အချိုးညီစွာ သေးကျဉ်းနေသည့်ခါး ဌင်းနှင့်တစ်ဆက်တည်းတွင် အစ ၌ပြေပြစ်သယောင်ရှိသော်လည်း အောက်သို့လုံး၍ ကားသွားသည့် သ့ူအကြိုက် တင်သားထွားထွားတို့ဖြင့် မြင်မ ကောင်းလောက်အောင်လှနေတော့သည်။

.................................................................................................................

``ကဲ .. ဘယ်လိုလဲ ခုမှ လှသွားတာမဟုတ်လား´´

သူကရေစိုနေသောမျက်မှန်ကိုသုတ်ရင်းမေးလိုက်သည်။သူခနဲ့တဲ့တဲ့ဆိုတော့ မကသူ့ရင်ဘတ်ကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် တစ်ဗျန်းဗျန်းရိုက်လေတော့သည်၊နာသည်မဟုတ်သော် လည်းသူ နာချင်ယောင်ဆောင်၍ လက်လေးများကိုဖမ်းကိုင်ကာ တစ်ကိုယ်လုံးသိမ်းကြုံး၍ ဆွဲဖက်ပြစ်လိုက်၏၊ သူ့ရင် ဘတ်ကျယ်ကျယ်တွင် မ ၏ လုံး၍စူနေသည့် အိစက်စက်ရွှေရင်နှစ်မွှာမှာ ပိပြား၍ကပ်သွားတော့သည်။

``အို့ .. ဟိတ် .. မောင် .. လူတွေမြင်ကုန်မယ် လွှတ်ပါကွယ်´´

မျက်နှာလေးငယ်၍ တောင်းပန်နေသည့်အတွက် သူနှမြောစွာလွှတ်ပေးလိုက်ရသည်၊ အမှန်ဆို လှေကားရင်းကမှောင်နေ ပါသည်၊ မကသူ့ရင်မှရုန်းထွက်၍ လှေကားပေါ်သို့ဦးဆောင်တက်သွားတော့သည်၊သူကနောက်မှကပ်လိုက်သွား သော်လည်း လှေကားနှစ်ထစ်စာကြောနေသည့် မ၏နောက်ပိုင်းအလှက သူ့မျက်နှာရှေ့တွင် အနှောင်အတွယ်မဲ့စွာလှုပ် ခါနေတာ့၏၊ သူသိသလောက် အတွင်းခံအား လိုအပ်သည့်နေရာကိုသာဖုံးသည့် ကြိုးတစ်ချောင်းဘောင်းဘီကိုသာ ဝတ် လေ့ရှိသော မ ၏ ရေစိုတင်သားအလှများက သူ့အမြင်အာရုံကိုအထွဋ် အထိပ်သို့ရောက်စေခဲ့သည်။

သူ့မျက်လုံးတွေ ဘယ်ဆီရောက်နေသည်ကို တံခါးသော့ဖွင့်ပီး သူ့ဘက်လှည့်လာသော မ ကတွေ့သွားဟန်တူပါသည်၊ နုတ်ခမ်းဒေါင့်လေးအနည်းငယ်ကွေးညွှတ်သွားသည်မှအပ ထူးခြားဟန်မပြဘဲ မသိကျိုးကျွန်ပြုကာ ဝင်သွားနှင့်၏။ သူအခန်းထဲ ဝင်လျှင်ဝင်ခြင်း တစ်နေ့ခင်းလုံး ပိတ်လှောင်ထားခဲ့ဟန်တူသော တိုက်ခန်း၏ ရနံ့နှင့် အနွေးဓါတ်ကိုရသည်၊ ထိုအနွေးဓါတ်က မိုးစိုထားသည့်သူ့အား အတန်ငယ်နွေးထွေးသွားစေသော်လည်း မ ဖွင့်လိုက်သည့်ဝရန်တာတံခါးမှဝင် လာသည့် လေစိမ်းများကြောင့် ပြန်လည်အေးစိမ့်လာသဖြင့် ဆိုဖာပေါ်တွင် ကုပ်ကုပ်လေးထိုင်နေမိသည်။

``သိပ်ချမ်းနေလား .. မောင်အေးမှာစိုးလို့ အဲကွန်းမဖွင့်ဘဲ တံခါးဖွင့်လိုက်တာ၊ခနလေးစောင့် အဝတ်လဲပီးပြန်လာခဲ့မယ် ချမ်းနေတယ်ဟုတ် .. ကော်ဖီဖျော်ခဲ့မယ်နော်´´

သူမေးဆက်ပြလိုက်သည်၊ အိမ်ရှေ့စားပွဲတွင် စာအုပ်များပြန့်ကျဲနေ၏၊ အားလုံးလိုလို အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့်ရိုက်နှိပ် ထားသော ဆေးဘက်ဆိုင်ရာစာအုပ်အထူကြီးများဖြစ်၏၊ တစ်အုပ်ကောက်ယူကြည့်လိုက်သည်၊ မိန်းမအင်္ဂါပုံ များ သားအိမ်ပုံများကို ဓါတ်ပုံများဖြင့်အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည့်စာအုပ်ဖြစ်၏၊ မ ကအိုဂျီလိုင်းကိုယူထားသဖြင့် ထိုစာအုပ် များလေ့လာရပေလိမ့်မည်။မ တစ်ယောက် စာသည်လောက်ဖတ်ရသည့်တိုင် သူ့လိုမျက်မှန်မတက်ရသေးပေ။

``ဟိတ်ကောင်လေး .. ဘာတွေလျောက်ကြည့်နေတာလဲ တစ်အားကိုစိတ်ဝင်စားနေတယ်နော် ဟွန့် .. မပြောချင်ဘူး´´

သူရယ်ကျဲကျဲဖြင့်စာအုပ်ကိုပိတ်သည်၊ မကသူ့ကော်ဖီခွက်ကို ကမ်းပေး၏၊ အိမ်နေဂါဝန် ခပ်ဖားဖားကိုဝတ် လာသည့် မ၏ ဟိုက်ကျသွားသည့် လည်ပင်းအဟ ကို ကြည့်ဖြစ်အောင်ကြည့်မိလိုက်သေးသည်၊ခန္ဒာကိုယ်အငိုက်တွင် အနှောင် အတွယ်မဲ့စွာ ပုံကျလာသည့် ရွှေရင်နှစ်မွှာ၏အထက်ပိုင်းကို လည်ပင်းအဟိုက်မှ ကောင်းစွာမြင်လိုက်ရ၏။ သူမ ဘရာ ဝတ်မလာသည်မှာသေချာသည်။သူ့ဘေးတွင် ဂါဝန်စလေးကို သိမ်ရင်းဝင်ထိုင်သည်၊ lavender **** ရှင်းရနံ့ကိုရလိုက်၏၊ မ ကသူမအတွက်ယူလာသည့် ကော်ဖီကိုတစ်ငုံသောက်လိုက်သည်၊ အင်္ကျီ ရင်ဘက်တွင် အသီးခေါင်းသေးသေးလေးနှစ်ခု အတန်ငယ် ချွန်ထွက် နေသည် ကိုကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ဘရာပါမလာသည်ကိုထပ်မံအတည်ပြုနိုင်ခဲ့၏၊ မ သတိထားမိသွားပြန် သည်၊ ကော်ဖီခွက်ကိုချ၍ မလုံလဲစွာလက်ကို ပိုက်လိုက်သည်၊ ပြီးမှမျက်စောင်းချိုချိုလေးဖြင့် …

``ကဲ .. ကိုယ်တော်လေး .. ဒီနေ့ဘာဖြစ်နေလဲ ..ကော်ဖီမြန်မြန်သောက်ပီးပြန်တော့ နောက်ကျနေဘီ ဆက်နေရင် မတစ်ကိုယ်လုံး ခရမ်းလွန်ရောင်ခြည်သင့်တော့မယ် မင်းရဲ့မှန်ဘီလူးကြီးကထွက်တဲ့ ဗို့အားတွေပျင်းလွန်းလို့´´

မပြောလည်းပြော ခိုးခိုးခစ်ခစ်နှင့်ရီသည်၊ သူမရီသည့်အချိန် တွယ်ရာမဲ့ရင်နှစ်မွှာကသိမ့်သိမ့်ခါပြန်လေ၏၊ သူမျက်လုံး အစုံ ကိုမှိတ်လိုက်သည်။ ဘယ်ကထွက် နေသည့်အပူရှိန်ကြောင့်လဲမသိ သူ့ရေစိုအဝတ်များ ခြောက်သွေ့ ချင်ချင်ဖြစ် နေသည်။ချွေးစို့ချင်သလိုလိုဖြစ်လာ၏၊မွန်းကြပ်မှုများအားဖွင့်ထုတ်လိုက်ချင်သည်၊ကြာရင်ခက်တော့မည်။

``မောင်ပြန်လိုက်တော့မယ် မရယ်´´ 

သူသက်ပြင်းကိုချသည်၊ ပြီးတော့မက်တပ်ထရပ်လိုက်၏။မ ပြုံးပြီးကြည့်နေရာမှ သူ့လက်ကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်သည်၊ သာသာလေးပေမယ့် နုညံ့နွေး ထွေးလှစွာသော လက်အစုံ၏ ဆုပ်ကိုင်မှုကိုရုန်းရန်အင်အား တစ်ကယ်ကိုမရှိခဲ့ပါ၊သူပြန်ထိုင်လိုက်သည်။

``နေပါအုံး မောင်ရဲ့ .. မောင့်ရဲ့ဝန်ဆောင်ခတွေ ယူမသွားတော့ဘူးလား .. ကဲ ´´ 

မ ကပြောပြောဆိုဆို သူ့ပေါင်ပေါ် သို့ကိုယ် တစ်စောင်းထိုင်ချလိုက်သည်၊ အောက်ခံပင်တီလေးဝတ်မထားသည်ကိုပါ သူထပ်မံ၍ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိ လိုက်ရ၏၊ ဂါဝန်ပါးပါးတစ်ထပ်မှတစ်ပါး မည်သည့်ကာဆီးမှုမျှမရှိသော နုထွေးအိစက်လှသည့် မ၏တင်သားလုံးလုံး တို့က သူ့ပေါင်ပေါ်၌ အပြည့်အဝနေရာယူလေတော့သည်။နဂိုထဲက မာချင်ရက်လက်တို့ဖြစ်နေသော သူ့ဂွဆုံရှိ ခိုးလုခုလုအရာက အိစက်သာယာလှသည့်ဖိနှိပ်မှုကြောင့် စိတ်ထိန်း ထားသည့်တိုင် မရမက နိုးထရုံးကြွကာ မ၏တင်သားနှစ်ခြမ်းအကြားရှိလွတ်မြောက်နယ်မြေသို့ ကျကျနနကြီးပင် မိတ် ဆက်မိလေတော့သည်၊မမျက်လုံးလေးအတန်ငယ်ဝိုင်းသွား၏၊ပြီးမှတစ်ချက်ပြုံးကာသူ့နှာခေါင်းကို ချစ်စနိုးဆွဲလိမ်သည်။

``လူဆိုးလေး မင်းခေါက်ထီးပါရဲ့သားနဲ့ဖွက်ထားတယ်´´ 

ဟူသည့်မအပြောကြောင့်သူတို့နှစ်ဦးခပ်အုပ်အုပ်ရယ် ဖြစ် ကြသည်၊ပြီးမှသူ့မျက်မှန်အား သာသာလေးချွတ်ပေးကာ နှဖူးကိုဖွဖွလေးနမ်း၏၊

``ဒါက မိုးစိုခံပီးကားလာမောင်းပေးတဲ့ အတွက်နော်´´

နားရွက်နားကပ်ခါပြောသည်၊ နုတ်ခမ်းသားနုနုတို့က နားရွက်ကိုကလူကျီစယ်သွားကြသဖြင့် သူကြက် သီးများထသွားသည်။ မ၏ ခန္ဒာဖြိုးဖြိုးလေးအား တစ်အားဖတ်ထားမိတော့၏၊ lavender နံ့လေးကသင်းပျံ့၍နေသည်။အတန်ကြာမှ မ က လူချင်းပြန်ခွာ၍

``ချမ်းချမ်းစီးစီးနဲ့ကားမောင်းပေးရတဲ့အတွက် ဒါလေးကိုယူနော်´´

ဟုဆိုကာ နုတ် ခမ်းလေးစူ၍ မျက်လုံးမှိတ်ပေး၏၊ ပထမဦးစွာ ပန်းနုရောင်နုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား ငုံ၍စုပ်လိုက်သည်၊ပြီးမှပြူတစ်တစ်ဖြစ် လာသောလျှာလေးကို ရစ်ပတ်လိမ်စုပ်၍ အနမ်းရှည်ကြီးတစ်ရပ်ဆင်နွှဲပါလေတော့သည်။အနမ်း၏ လှုံ့ဆော်မှုများကြောင့် ရင်ခုန်လှိက်မောကာ စိတ်ဆန္ဒများပြင်းပြလာသည်၊လျှာတစ်ခုလုံးပါလာအောင်ဆွဲစုပ် လိုက်ချိန်များတွင် မ၏ရင်သားမို့မို့များကော့ကြွလာ၏၊ထိုအခါ သူ့လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းဖိကာ ခပ်ရွရွ ဆုပ်ကိုင် နယ်ချေ ပေးလိုက်မှ မ ကမျက်လုံးလေးမှေးစင်းကာ သက်ပြင်းလေးများခါခါချလေသည်။

ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကျောပြင်လေးအားပွတ်သပ်ပေးနေရာမှ ခါးကျဉ်းကျဉ်းလေးမှသည် ပေါင်ပေါ်တွင် လှုပ်ရွနေသည့် တင်သားစိုင်ကြီးတစ်ခြမ်းအား ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးဖိနယ်ပေးလိုက်ချိန်မှာတော့ မ မျက်လုံးလေးပွင့်လာသည်၊ပီးမှ သူနုတ် ခမ်းအား ပြွတ်ခနဲမြည်အောင်စုတ်၍ ပါးစပ်ချင်းခွာလိုက်ပြီးသူ့ဆံပင်တိုတိုများကိုလက်ချောင်းများဖြင့်ထိုးဖွသည်။

``ကဲကားမောင်းခကတော်လောက်ပီနော် .. အပြန်ချေကြွခကိုတော့မပေးနိုင်တော့ဘူး ပြန်ချင်ပြန်မပြန်ချင်နေ မောင့်သဘော´´

ဟုတိုးတိုးလေးပြောသည်၊ သူ့အပျော်များငယ်ထိပ်သို့တက်ဆောင့်၏၊ မ၏ရင်သားနှစ်ခြမ်းကြားတွင် ခေါင်းဖွက်၍ တင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်တော့သည်။

...................................................................

ရင်သားနှစ်ခြမ်းအကြားတွင် မျက်နှာဝှက်ထားရသည်မှာ အသက်ရှူရခက်ခဲသော်လည်း ထိုကဲ့သို့သော အိစက်ညက် ညောမှုမျိုးဖြင့် အသက်ရှူကြပ်သေမည်ဆိုက သေ၍ရလောက်သည်။တပ်မက်မှုဇောကပ်နေသည့် လက်တို့ဖြင့် မ၏ရင် ဘက်ကြယ်သီးနှစ်လုံးအား ဖြုတ်ရန်ပြင်လိုက်စဉ် `မ´ က

``ဟိုးထား .. ဆရာကြီး .. အဝတ်တွေကစိုဖန့်ဖန့်နဲ့ ရေအရင်ချိုးလိုက်ပါအုံး ဖျားသွားလို့ မ ကိုချစ်ဖို့အားတွေနည်းသွား အုံးမယ်´´

သူ့လက်တုန်တုန်တို့ တွန့် ပြီး တန့်အသွား မ ကအပွေ့အဖက်မှရုန်းထွက်ပြီး ရေချိုးခန်းရှိရာ သူမ၏အခန်းသို့ခေါ်သွား၏။

သူမနောက်မှလိုက်သွားစဉ်တွန့်တွန့်လေးဖြင့်တုံနေသည့် တင်ပါးကြားညှပ်ဂါဝန်စလေးမှအရည်စိမ့်ကွက်လေးကို မြင်ဖြစ် အောင်မြင်လိုက်သေးသည်၊သူမ လာစပြုနေပြီ။ သူလဲလာစပြုနေ၏၊ သို့ပေမယ့်သူလာသည်က သူမလိုမဟုတ်ပဲအောက် ခံဘောင်းဘီ၏ချုပ်တည်းမှုကိုခံထားရသောကြောင့် တုတ်တုတ်ကြီးဖြင့်တိုနေရသည်။သူရေကိုစိမ်ပြေနပြေချိုးလိုက်သည်၊ အထူးသဖြင့် ဆရာသမားကို ဆပ်ပြာဖြင့်နာနာတိုက်နေမိ၏၊ သုံးနှစ်သုံးမိုး မချွတ် သည့်ချေး သူမ ကိုပြခါနီးမှ လှချင်နေမိသည်၊ ချိုင်းမွှေးများလဲနုတ်ချင်နေမိ၏၊ အချိန်လင့်သွားမည်စိုး၍ ဒီအတိုင်းထား လိုက်သည်။

``မောင်ရေ အအေးပတ်မယ်နော်´´

ဟူသည့် သူမ၏အသံကြားမှ လက်စသက်ခါ တဘတ်ခါးပတ်၍ ထွက်လာရတော့ သည်၊ရေချိုးခန်းအပြင်ရောက်သော် မြင်ကွင်းက ဝင်သွားတုန်းကနှင့်မတူ ရုတ်ချည်းပြောင်းလဲသွား၏ အခန်းမီးကိုမှိတ် ခါခရမ်းရောင် wall lamp လေးများဖွင့်ထားသည်၊ သူမက ကုတ်ပေါ်တွင် ခြေဆင်းမှီထိုင်၍ ဖုန်းကိုကလိနေ၏။

``မောင် ဘာဝတ်ရမလဲ´´

``ဘာမှမဝတ်နဲ့ ..´´

ရေစိုဆံပင်များကိုတဘတ်ဖြင့်သုတ်ရင်းမေးလိုက်သောသူ့အမေး ကို မကပြုံးစိစိဖြင့်ဖြေသည်၊ သူ့ခါးတွင်တဘတ်တစ် ထည်တော့ပတ်ထားသေး၏။

``အာ .. အဲ့ရေစိုတဘတ်ကြီး ကုတင်နားယူမလာနဲ့နော်´´

မ ၏ ညုတုတုအပြောကြောင့်သူ စပ်ဖြဲဖြဲဖြစ်သွားသည်၊ခါးမှတဘတ်ကိုဖြေ၍ အဝတ်တန်းပေါ်လွှားလိုက်သည်၊ မကနုတ် ခမ်းလေးဝိုင်းပြ၏၊

``ကဲ ခေါက်ထီးလေး ဘယ်မှာဖွက်ထားချင်သေးလဲ´´

မ ကဒီအချိန်အထိနောက်နိုင်သေးသည်၊ သူဟန်မဆောင်နိုင် တော့ .. ၊မ ပေါ်သို့ တက်ခွကာနမ်းတော့သည်၊နုတ်ခမ်း ဖျော့ဖျော့များ ပန်းဆီရောင်သန်းအောင် ဆွဲစုပ်ပြစ်၏၊ မ ကသူ့လည်ဂုတ်ကိုသိုင်းဖက်ခိုကာ အနမ်းများကိုတုန့်ပြန်သည်။

နှစ်ဦးလုံး ချစ်စိတ်တက်ခါအသက်ရှုသံများပြင်းလာသည်။သူတဆင့်တိုးကာ မ၏ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုး ကိုဂါဝန်အကျီပေါ်မှညစ်၍ နယ်သည်၊ချွန်ထွက်လာသည့်အသီးခေါင်းလေးနှစ်ခုအား နုတ်ခမ်းဖြင့်ညှပ်ဆွဲ၏၊သူမ၏ဆီးစပ်တွင်ဖိ၍ထောက်ထားသည့် ဆရာသမားကလည်းလွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီးနိုးထလာပြီး တွင်းအောင်းသတ္တဝါဖြစ်သည့်အားလျှော်စွာ သင့်လျှော်ရာ နေရာအား တိုးထွန့်လူးလွန့်၍ ရှာနေတော့သည်။သင့်လျှော်ရာဖြစ်သည့် မ၏ အင်္ဂါစပ်မှာလည်း အမြှောင်းလိုက်ဖောင်းထလာကာ တွင်းစာအား ကြွရွှ၍ မြူနေသဖြင့်နှစ်ဦး အကြား ခြားနားထားသည့်ဂါဝန်ပါးမှာ ဗီလိန်သဖွယ်ဖြစ်နေတော့သည်။

``မောင် .. အဲဒီဂါဝန်ကို ချွတ်ဖို့စိတ်ကူးမရှိဘူးလား´´

မနုတ်ခမ်းလေးကိုက်ခါဆိုသည်၊ဟုတ်ပေသည်၊သည်ဂါဝန်က ကိန္နရီချောင်းခြားသကဲ့သို့ သူတို့နှစ်ဦးအကြား ကန့်လန့် တိုက်နေ၏၊ ပေါင်လည်အထိလိပ်တက်နေသောဂါဝန်အား သူအလောတကြီးလှန်တင်မိသည်၊ခါးနေရာတွင်တန့်သွား၏ သိပ်ကိုလှပသည့် မြင်ကွင်းတစ်ခုကိုခံစားလိုက်ရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။မ၏ ဆီးခုံလေးသည် ဖွေးအုနေပြီး အမွှေးအမြှင်များအား ပုံမှန်ရိပ်သည့်အတွက် စိမ်းဖန့်ဖန့်လေးဖြစ်နေကာ ဌင်း၏ အောက်ခြေရှိ အကွဲကြောင်းလေးက မို့မောက်၍ ခုံးထနေ၏၊သူဆီးခုံလေးအားတစ်ချက်နမ်းလိုက်သည်၊မ တွန့်ခနဲဖြစ် သွား၏၊ကြက်သီးဖုလေးများထသွားသည်ကိုသတိထားမိလိုက်သည်။

မ ၏မျက်နှာကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ သူဘာဆက်လုပ်မည်ကို ရင်ခုန်လှိုက်မောစွာ လိုလားတောင့်တစွာ စောင့်ကြည့်နေ ဟန်တူသည်၊ မ သည်အတွေ့အကြုံရှိပြီးဖြစ်မှန်း သူသိပါ၏၊ ဌင်းကိစ္စများနှင့်ပတ်သတ်၍ သူတို့နှစ်ဦးစလုံး၏ ရှိခဲ့ဖူး သည့်ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည့် အဖြစ်သနစ်များအားလည်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရင်ဖွင့်ခဲ့ကြပြီးဖြစ်ပါသည်၊သို့ဖြစ်ပါ၍ သူပြောခဲ့သည့် အတိုင်း ခြေမလေးကုပ်သည်အထိ သူတာဝန်ကျေရပေအုံးမည်။

ပထမဦးစွာ မ၏ပေါင်တံဖွေးဖွေးနှစ်ဖက်အား သူ့ပခုံးတွင်တင်လိုက်သည်၊မ ကခါးလည်တွင်ချွတ်ရန်ကျန်နေသည့် ဂါဝန် အား ကိုယ်တိုင်ဆွဲချွတ်၍ ခုတင်ချေရင်းသို့ပစ်လိုက်၏၊ သူမ၏ ရင်သားဖွေးဖွေးနှစ်ခိုင်အားလက်တစ်ဖက်တစ်ချက်စီဖြင့် ပင့်တင်ကိုင်ဆုတ်ထားရင်း ချစ်သူ၏အပြုအစုကို ငံ့လင့်၍နေသည်၊ ဌင်းကိစ္စကိုသူမ စွဲမက်လှသည်ဟုပြောဖူး၏၊စိကပ်၍အရည်အနည်းငယ်စို့နေသည့် သူမ၏အကွဲကြောင်းဖောင်းဖောင်းကြီးနှစ်ခုအား လက်ဖြင့်အနည်းငယ်ဖြဲလိုက် သည်၊အတွင်းသားရဲရဲလေးများတွင် အင်အားပြင်းစွာလောင်မြိုက်ပေါက်ကွဲထွက်နိုင်သည့် စနက်တံနီနီလေးက ငြိမ်သက် ၍ကပ်နေ၏၊ ထိုနေရာအားသူတစ်ချက်နမ်းလိုက်သည်၊မ တွန့်ခနဲဖြစ်သွား၏၊နောက်သူလျှာဖြင့်ပင့်တင်လျက်လိုက်သည်။ မ ပါးစပ်လေးဟသွား၏၊မျက်လုံးများမှိတ်ထား၏၊လျာဖြင့်ထပ်မံ၍ အထက်အောက် ခပ်သွက်သွက်လေးလျက်သည်။

``ဟင့် .. အာ .. အင်းး .. အို့´´

အစရှိသည့်ညင်းသံသဲသဲလေးများထွက်လာတော့သည်၊ထို့နောက် တစ်ဆင့်တက်၍ အတွင်းနုတ်ခမ်းသားရဲရဲနှစ်ဖက်အားတစ်လှည့်စီ စုတ်လျက် အဝအာအာလေးအား အပြားလိုက်လျက် နုတ်ခမ်းများဖြင့် စုဆွဲစုတ် အတွင်းနုခမ်းသားကပ်ကပ်လေးနှစ်ဖက်အား အားကုန်စုတ်၍ခေါင်းရမ်းလိုက်ချိန်မှာတော့ မ၏ဖင်သားကြီးများ ကော့တက်လာကာ သူ့ဆံပင်တွေကိုလက်ချောင်းများဖြင့်ထိုးမွှချေတော့သည်။

``ရှီး .. အာ့ .. ကောင်းလိုက်တာမောင်ရယ် .. အာ့ဟာ .. အင်း ကြိုက်တယ် .. မောင့် .. အိုးး´´

မက သူ့မျက်နှာကို အတင်းဆွဲကပ်၍ ကာမဒီရေများတစ်လိပ်လိပ်တက်ခါ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ညင်းနေတော့သည်။ သူ အရည်ကြည်များကလည်း စအိုဝစူစူလေးအထိစီးကျလာတော့သည်။ အရည်မျာအိုင်လာသောအဝအာအာလေးထဲသို့ လျှာကိုလိပ်သွင်း၍ မွှေလိုက်ချိန်များတွင် သူမတစ်ဇန့်ဇန့်ဖြစ်ခါ လုံးဝန်းသည့်နို့အုံများကိုညစ်ချေလေတော့သည်။

သူက လျှာကိုအထက်သို့ပင့်တင်၍ စနက်တံနီတာရဲအားပင့်ပင့်ဆွရာ မခေါင်းများဘယ်ညာရမ်း၍ တစ်အားအားဖြင့်အော်လေ တော့သည်။နောက်ဆုံး တင်းလာသည့်ထိုအကြောထုံးလေးအား အပေါ်အောက်နုတ်ခမ်းဖြင့်ဆွဲညှပ်၍ နို့စို့သကဲ့သို့ တစ် ပြွတ်ပြွတ် မြည်အောင်စို့ပေးလိုက်ရာ မတစ်ယောက် အသံပင်မထွက်နိုင်တော့ဘဲ အံကြိတ်၍ တုံတုံတက်ကာ သူ့ခေါင်း အား ပေါင်တံအိအိကြီးမျာဖြင့်အတင်းညှပ် ကော့ကလန်ထိုး၍ ပြီးသွားလေတော့သည်။ခနငြိမ်သွားပြီး သူ့အားအတင်းဆွဲတင်ကာ အရည်များပေလျက်ရှိသည့်သူ့နုတ်ခမ်းကိုပြောင်စင်အောင် နမ်းစုပ်ရက်၍ အ တင်းဖက်ထားသည်။

``သိပ်ချစ်တာပဲလားမောင်ရယ် .. မလည်းချစ်မယ်နော် .. မပါးစပ်ထဲမှာပြီးချင်တယ်မှတ်လား .. မောင့်ခေါက်ထီးလေး ကိုစုတ်ပေးမယ်နော်´´

မကပြောပြောဆိုဆို ဘေးတွင်တစ်စောင်းဝမ်းလျားမှောက်၍ ဆရာဂေါင်အားစနမ်းပါတော့သည်။ ထိပ်တွင်အရည်အ နည်းငယ်စို့နေသော ဆရာအား အရည်ခွံမလှန်ဘဲ တစ်ချောင်းလုံးငုံလိုက်၏၊အာငွေ့ကြောင့်နွေးခနဲဖြစ်သွားသည်။ပြီး မှအရည်ခွံအားလျှာဖြင့်ထိုးထုတ်ခါ ပေါ်လာသည့်ကွမ်းသီးခေါင်းနီတာရဲအားတပြွတ်ပြွတ်ဖြင့်စုတ်ပါတော့သည်၊ ကနဦး ပြော့ချင်ချင်ဖြစ်သောငနဲမှာ စုတ်အားကြောင့် လေထိုးလိုက်သည့်နှယ်ဖောင်းတင်းကားထွက်လာကာ အီဆိမ့်တက် လာ သည်။

မ၏ပါးစပ်အတွင်းပြည့်သိပ်လာသော ငနဲအား လက်တစ်ဘက်ဖြင့်ထိန်းကိုင်၍ သွားဖွေးဖွေးဖြင့်ခြစ်သည်။ သူ အာ့အာ့ဖြင့် ကျင်တက်သွား၏၊ဒါကိုမက မော့ကြည့်ပြီးသဘောကျစွာခစ်ခစ်ဖြင့်ရီသည်။နောက် အငိုက်ဖမ်း၍ တစ်ချောင်းလုံးကိုမြိုချ သည် အာခေါင်ထဲရောက်သွားသည့်ထိပ်ဝတစ်ခုလုံးအီဆိမ့်တက်သွားသည်၊ မ၏ဆံပင်များအား ဆွဲကိုင်၍ ကော့ထိုးမိ သည်။ပြီးတော့ အွပ်အွပ်ဖြင့် ပြန်ထုပ်၏၊ အာခေါင်၏ကန်အားကထိပ်ဝကိုညှစ်ညှစ်ထုပ်သည့်အတွက် ပြီးချင်ချင်ဖြစ်သွား ၍ အောင့်ထားလိုက်ရသည်။

ထို့နောက်တစ်ချောင်းလုံးပါးစပ်ကထုတ်၍ လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုပြီး အတန်ငယ်တွဲနေသော ငုံးဥနှစ်လုံးအား မှိန်ယှက်စွာငုံ ၍ သုံးဆောင်ပါတော့သည်။ငုံယုံမက လျှာဖြင့်ပါ ငုံလျှက် ထိုးမွှေကလိပြီး ပါးစပ်ထဲတွင်မွှေနှောက်ကစားကာ လက်ကခပ် ပြင်းပြင်း ဂွင်းတိုက်သည့်အတွက် ထိမ်းမနိုင်သိမ်းမရတွေဖြစ်ကုန်သည်။ကော့ကလန်တက်လာသောသူ့အား လက်ဖဝါးနုနုဖြင့်ပွတ်သပ်၍ ထိပ်ဖြားကိုငုံကာ မေးသိုင်းကြိုးနေရာအားလျှာဖြင့် ခပ် သွက်သွက်လေး ကစားသည့်အခါတွင်တော့ တစ်ချောင်းလုံး ဆိမ့်အီကျင်တက်လာကာ သုတ်ရည်များတဗြစ်ဗြစ်ဖြင့်ပန်း ထွက်ကုန်တော့သည်၊ဒါကို မက တစ်စက်မကျန်လေလွင့်မခံဘဲအာခေါင်ထဲအကုန်လျာဖြင့်လိပ်၍မြိုချကာ ငုံစုပ်ထား လိုက်သဖြင့် မ ပါးစပ်ထဲတွင် တစ်ဇန့်ဇန့်ဖြင့်အရှိန်မသေနိုင်မျက်ဖြူဆိုက်နေရသည်။

ပြီးမှ ပြွတ်ခနဲနေအောင်စွဲစုတ်၍ သူ့ ကိုသိုင်းဖက်ကာညိမ်နေသည်။တစ်လှည့်စီ ဆန္ဒပြီးမြောက်သွားသည့်တိုင် ပင်မကိစ္စမရောက်သေးသည့်အတွက် အဝတ်မပါ ခန္ဒာများကိုထပ်လျက် ပွတ် သပ်မှိန်းကာ အားယူနေတော့သည်။

မ သည်ဌင်းကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ဝါသနာကြီးသူဟု မဆိုသာသော်လည်း ခုံမင်သည့်အထဲတွင်ပါသည်ဟုပြော၍ ရသည်။ သူ့အားပြုစုသွားသည့် skill က မနိမ့်လှပေ၊ ယောက်ျားကြီးတန်မဲ့ အိပ်ယာခင်းများအား ဆွဲလိမ် မိသည်အထိ ဖြစ်ခဲ့ ရသည်။သူတို့နှစ်ဦးနီးစပ်မှုရခဲ့ခြင်းသည်လည်း ဌင်းကိစ္စ နှင့်မကင်းခဲ့ချေ၊ ရင်းနှီးမှုရလာသည်နှင့် သားဖွားမီးယပ် ပိုင်း ဆိုင်ရာ ဆေးပညာများ၊ နောက်ဆုံးပေါ်ဆေးပစည်းများ ကို လူချင်းတွေ့၍တစ်မျိုး ၊ဖုန်းဖြင့်တစ်သွယ် ဆွေးနွေးမေး မြန်း အသိချင်းဖလှယ်ကြရာမှ ရင်းနှီးမှု၊ပွင့်လင်းမှု၊သာယာမှုများရလာကာ ယခုအခြေအနေအထိတက်လှမ်းနိုင်ခဲ့ချင်းဖြစ် ပေသည်။

မ က အတန်ငယ်ပျော့နေသည့် ကောင်လေးအား လက်ဖြင့်ညှစ်ဆော့နေရာမှ အရည်ပြားကို ကျကျနနလှန်ချလိုက်ခါ ပေါ်လာသည့် ခေါင်းတုံးပြောင်ပြောင်ကို နုတ်ခမ်းဖြင့်ငုံညှပ်၍ ပြွတ်ခနဲမြည်သည်အထိ အားရပါးရဆွဲစုပ်လိုက်သည်။ပထမတစ်ချီတွင်လုံ့လစိုက်ထုတ်စရာမလိုပဲ နုညံ့သည့်လျှာ၏အစွမ်းဖြင့် ပီးထား၍လားမသိ အားကုန်ခြင်းမရှိဘဲငေ့ါငေ့ါ၍ ထောင် ထလာသည်၊ အရည်ပြားကိုအကုန်လှန်တင်ထားသဖြင့် ထိပ်သည်ဂျာမန်သံခမောက်ကဲ့သို့ ကားထွက်နေ၏။ဌင်း ကို မ ကမက်မောစွာတစ်ချက်နမ်းလိုက်ပီး မေးသိုင်းကြိုး၊ ဆီးပေါက်၊ ထိပ်သားနုနုနှင့် ဇောင်းသားမြောင်းသားများပါမ ကျန် လျှာချွန်လေးဖြင့် တို့ထိ လျှက်ဆွဲလေရာ အကြောများအပြိုင်းပြိုင်းထလာသည်အထိ ထောင်မတ်လာတော့သည်။

ကုန်းလျက်နေသည့် မ မျက်နှာလေးအား ဆွဲယူလိုက်ပြီး နုတ်ခမ်းလေးများအား အကျင်နာပေးလိုက်သေး၏၊ ပြီးမှ ကု တင်တွင်လှဲသိပ်လိုက်ပီး ပေါင်တံနှစ်ချောင်းအား ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးမော့လာသည်အထိ ဆွဲထောင်ဖြဲကားလိုက်ကာ မပွင့်တပွင့်အာနေသည့် အသားညှပ်မုန့် ဖွေးဖောင်းဖောင်းကြီးကိုတေ့ထောက်ထားလိုက်တော့သည်။မ ကမျက်နှာလေးမော့၍ သူ့လည်ဂုတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ယှက်တင်၍ ဆွဲခို၏၊မြန်မြန်ထည့်လိုက်တော့ဟူသည့်သဘော၊ သူက ဗလာကျင်းနေသည့် မ နို့အုံ ဝိုင်းဝိုင်းနှစ်ခုအား လက်ဖြင့် စုံညှစ်ကိုင်အားယူကာ ဖိချလိုက်သည်၊ပထမတစ်ချီ ပီး ထားသည့် အရည်လက်ကျန်များမခြောက်သေးသော မ၏ အတွင်းသားစိုစိုများကြားသို့ ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပတစ်ခနဲဝင် သွားသည်။

ထောင်ဖြဲထားသည့် မ၏ ပေါင်တံများအား ပခုံးပေါ်ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ဆက်လက်၍ ကျန်ရှိနေသည်များအား ခပ်နှဲ့နှဲ့လေး ဖိ ဖိသွင်းလိုက်ရာ စွတ်စိုအိထွေးနေသည့် အတွင်းပိုင်းထိ တစ်ရစ်ရစ်ဖြင့်တိုးဝင်သွားပြီးဆီးခုံခြင်းမိတ်ဆက်မိသည်။မ ခေါင်း လေးပိုမော့သွား၏၊ မျက်ခုံးများရှုံ့ထားသော်လည်း ပါးစပ်ကလေးဟလိုက်ခြင်းက ဝင်ဝင်ခြင်းနာကောင်းကလေး ကောင်း သွားသည်ဟူသည့် အဓိပါယ်ပင်ဖြစ်သည်။

အတွင်းသားရွရွများ၏ ရှုံ့ပွဆွဲညှစ်မှုကြောင့် အရသာလိုက်လာကာ ခေါင်းပေါ်သည်အထိ တစ်ဆုံးဝင်တစ်ဆုံးထွက် ပုံမှန် ကလေး ညှောင့်နေမိသည်၊ ပေါင်ကိုပခုံးတွင်ထမ်းထားသဖြင့် မ၏မုန့်ပေါင်းဖွေးဖွေးကြီးက အလိုက်သင့်ဦးမော့ကာအဝင် အထွက်ကို အဆင်ပြေ စေ၏၊ နို့ကိုညှစ်နယ်နေရာမှ ခုတင်မှကြွရွကော့တက်လာသည့် တင်ပါးဆုံဖွေးဖွေးကြီးအား ထိမ်းကိုင်၍ အရှိန်အနည်း ငယ်မြှင့်ကြည့်သည်၊အရည်လိုက်လာသည့်အတွက် အဝင်အထွက်ကောင်းလာ သည်၊ ကနဦးစနောက်နေ နိုင်သေးသည့် မ က အခုစကားပင်မပြောနိုင်ပဲ သူ့အဝင်အထွက်များအား ပင့်ပင့်ကော့ခံလာ သည့် အတွက် သူထပ်မံ၍ အရှိန်နှင့် ပြင်းအားကိုတင်ကာ ဖိဖိ၍ ဆောင့်တော့သည်။

``အင့် .. အင့် .. အာ့ .. ဟုတ်ပီ .. မောင် .. ဆောင့် .. အင့် .. ဆောင့်ကွာ .. အီးး ..´´

ဆီးခုံချင်းရိုက်မိသည့် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဟူသည့်အသံ၊ တွဲသည့်ဥနှစ်လုံးနှင့် ဖင်ဝတို့ရိုက်မိသည့် ဖလုတ် ဖလုတ် ဖလုတ် ဟူသည့်အသံ၊ ထမ်းထားသောပေါင်နှင့်ရင်ဘက်တို့ရိုက်မိသည့် ဘတ် ဘတ် ဘတ် ဟူသည့်အသံ၊ အားဖြင့်ေဆောင့်ချ လိုက်တိုင်း ကော့ခံနေသည့်မ၏ခါးနှင့်ထိခတ်မိသည့်စပရင်မွေ့ယာ၏ တကျိကျိအသံများနှင့်အတူ ကာ မဒီရေ ဝုန်းခနဲ ဆောင့်အတက် မှိန်ယှက်စွာအော်ညည်းသည့် မ၏ အသံတို့က စီးချက်ညီစွာထွက်လာ၏။သူတို့နှစ်ဦး၏ပထမဦးဆုံးအကြိမ်မို့ အိဒြေဆယ်ကာအောင့်အီးထားသမျှ ဆောင့်ချက်ကောင်းလွန်းသဖြင့် ဟန်မဆောင် နိုင်တော့ပဲဖိဖိဆောင့်လိုက်တိုင်းဝိုင်းဝိုင်း၍ယမ်းခါသွားသည့်ရင်သားဖွေးဖွေးကိုစုံညစ်ကာအားရအောင်အော်တော့သည်၊ အော်လေ ဆောင့်ရသူမှာ အားတက်လေဖြစ်သည့်အတွက် ဖင်သားအယ်အယ်ကြီးများကို စုံဆွဲဖြဲ၍ ကော့ကော့ထည့်နေ မိသည်၊မမှာကောင်းလွန်း၍ တုံတုံတက်လာသဖြင့် ရုတ်တရက်အဆောင့်ရပ်၍ အကွဲကြောင်းထဲမှ ငေ့ါငေ့ါလေးထောင်ထ နေသည့် စနစ်တံလေးကို ငုံ၍ဖိစုပ်ထားပေးလိုက်ရာ မမှာမွေးယာကိုလက်ဖြင့်တစ်ဗုန်းဗုန်းရိုက်၍ မျက်ဖြူဆိုက်ကာ ကော့ထိုးလန်ထွက်ပီးသွားတော့၏။

အရည်များပွက်အံကျလာကာပွစိပွစိဖြစ်နေသည့် မ၏ အောက်နုတ်ခမ်းမှခွာ၍ မောဟိုက်တုံရင်ကာ ဟစိဟစိဖြစ်နေ သည့်အပေါ်နုတ်ခမ်းသို့ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။

``မောင် .. အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ.. မ မျက်ဖြူတောင်ဆိုက်တယ် ´´

``ချစ်တာကိုး .. မရဲ့ .. ခြေမကုပ်ယုံတင်မကဘူး ..မျက်ဖြူတောင်ဆိုက်တယ်မှတ်လား .. ဟိဟိ´´

``နှာဘူးကြီး .. ကဲလာ ..မအလှည့် .. မင်းလဲမျက်ဖြူဆိုက်သွားစေ့မယ်´´

မက သူ့ကိုဆွဲလဲှ၍ထောင်နေသည့် ညီလေးကိုကိုင်ကာ တေ့၍ထိုင်ချလိုက်သည်။အရည်များရွဲနေ၍ဗလွတ်ခနဲဝင်သွား၏။

``အင့် .. ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ မရဲ့´´

``ဟင့် အင်း မရတော့ဘူး နှာဘူးတစ်အားထနေဘီ မလဲ´´

သူတို့ခပ်အုပ်အုပ်ရယ်ဖြစ်သည်၊အသင့်အနေအထားပြင်ပြီးသည်နှင့်စဆောင့်တော့၏၊ မ မြင်းစီးပုံကအဆန်းဖြစ်သည် သူ တစ်ခါမျှမတွေ့ဖူးပေ၊ ထောင်ထားသည့်သူ့ပေါင်များကို သူမကမှီထိုင်ထားပီး အင်္ဂါစပ်နှစ်ခုအားတပ်ရက်ထိုင်ထားကာ ပေါင်ကိုစိလျှက် ခြေဖဝါးနှစ်ခုအား သူ့ရင်အုံပေါ်သို့နင်း၍ပွတ်ခြင်းဖြစ်သည်။

ကျောမှီအားဖြင့် ဖင်ကိုစကောဝိုင်းမွှေ့ဆောင့် သကဲ့သို့ သူ၏ယောက်ျားနို့စူတူတူကိုလည်း ခြေဖဝါးဖြင့်ပွတ်ဆွသောကြောင့် အရသာကောင်းလှသည်။ပူး၍စေ့ထားသည့် အင်္ဂါဇတ် စီးထွေးထွေး၏ ပျင်းထန်စွာ မွှေ့ဆောင့်အားကြောင့် အတော်ပင် ဆိမ့်အီတက်လာကာ အောင့်မထားနိုင်တော့ပဲ မေးကြောများတင်းလာသည်အထိ အရသာတွေ့လာသည်၊သူ့အခြေအနေကိုကြည့်၍ မက အနေအထားချက်ချင်းပြင်လိုက်သည်။ခြေနှစ်ချောင်းကိုရင်ဘက်မှပြန်ချ၍ ဖင်ကိုပစ်ခါးကိုကော့ကာ တစ်ဗျောင်းဗျောင်းဖြင့် ဆောင့်တော့သည်၊ သူမအံကို ကျိတ်၍ ခေါင်းကိုမော့ထား၏ အကြွအဆောင့်တွင် ယမ်းခါဝဲသွားသည့် ဆံပင်များ အိတုံဝိုင်းတက်သွားသည့်ရင်သားဖွေး ဖွေးများ ကား၍တစ်ဗျောင်းဗျောင်းမြည်အောင်ဆောင့်ဆောင့်ချလာသည့် တင်သားကားကားတို့ကိုကြည့်၍ ဆိမ့်အီတက် လာကာ သူမ၏အတွင်းနံရံများအားတစ်ဗျန်းဗျန်းဖြင့်ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်

ကာမအရသာ၏ ချိုမိန်အီဆိမ့်ခြင်းကို နှစ်ဦးသားပွေ့ဖက်ပွတ်သပ်ခြင်းဖြင့် မှိန်းမောအားယူပြီးနောက် နွမ်းလျှစွာအိပ်ပျော် သွားတော့သည်။ အိပ်ပျော်သွားသည့်တိုင် သူ့အားမက်မောစွာပွေ့ပိုက်၍ နုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးကွေးရုံပြုံးနေသည့် မ၏မျက်နှာသည် တစ်ကိုယ်ရည် အထီးကျန်မှုများမှ ခနတာသက်သာရာရသွားဟန်တူ၏၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်သူကျေနပ်ပါ သည်၊ မ ကိုသူသိပ်ချစ်သည်၊ သူ့ဘက်ကပေါပေါလောလော ပေးဆပ်နိုင်သည့် အကျင်နာများဖြင့် မဘဝလေးကိုတတ် နိုင်သရွေ့ဖြည့်ဆည်းပေးရန်ဆုံးဖြတ်မိသည်။ထိုနေ့ညမှစ၍ အားလပ်ရက်ညတိုင်းလိုလို သူ့ဘေးတွင် မ၏ကိုယ်ငွေ့နွေးနွေးလေးရှိနေတတ်သည်၊သူတို့နှစ်ဦး၏ ရိုးရှင်း သည့် livingtogether ညများသည် နုနုဇင် ဟူသော မ၏ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကြောင့် ပျက်သုန်းသွားရ လိမ့်မည်ဟုဘယ်တုန်းကမှထင်မှတ်မထားခဲ့ဖူးပါ။

...............................................................................................

ဇတ်လမ်းကအခုမှစသည် … ။``နုနုဇင်´´ဟူသည့် အမည်ကို သောကြာနေ့ည မဆီလာကြိုရန်ဖုန်းဆက်ချိန်တွင်သူစကြားဖူးခြင်းဖြစ်သည်။သူကြား ဖူးဖူးခြင်း နှာခေါင်းရှုံ့မိသော အမည်ဖြစ်၏၊ မ ကအိမ်တွင်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရောက်နေ၍ သိပ်မကဲရန်ဖုန်းဆက်က တည်းက ကြိုမှာသည်။ တစ်ပတ်လုံးအောင့်အီးထားရ၍တင်းမာနေသည့် အားအင်များ ရှုံ့တွသွားသလိုခံစားလိုက်ရ၏။နှာခေါင်းရှုံ့လည်း ရှုံ့ချင်စရာပင်ဖြစ်၏်၊ မ ကမိတ်ဆက်ပေး၍စတင်တွေ့တွေ့ချင်းမှာပင်သူ့ကိုခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့် ကာ

``လဲ့ကောင်လေးက အကိတ်လေးပဲ´´

ဟုဆိုသည်၊ အိမ်နေဝတ်စားပုံကိုက ပလေးဗွိုင်းမော်ဒယ်များရှုံးလောက်၏၊ ခါးကျဉ်းသော်လည်း သွယ်၍ကားသွားသည့် တင်ကို ဇီးရိုးပန်တစ်ထည်ထဲဖြင့် မနိုင့်တစ်နိုင် ဖုံးထားသည်၊ မ လောက်အ သားမဖြူသော်လည်း ညက်ညော၍အချိုးကျသည့်ပေါင်သားများက မက်မောလောက်စရာဖော်ပြနေသည်၊ အဖြူရောင်တီ ရှပ်ဖြင့် တင်းကြပ်စွာစီးနှောင်ထားသည့်အတွက်အလုံးအထည်ကြီးသည့် ရင်သားမို့မို့များက အလုံးလိုက် ပြူးထွက်နေ ၏၊၊

အနားတိုသောတီရှပ်ကြောင့် လှုပ်ရှားမှုတိုင်းတွင်ဗိုက်သားဖွေးဖွေးက ဝင်းခနဲလက်ခနဲပေါ်ပေါ်လာတက်သည်၊ ရိုးရှင်းစွာဝတ်စားတတ်သော မ ထက် ဆွဲဆောင်မှုကောင်းနေသည်ကိုတော့ ငြင်း၍မရပေ။ အဆိုးဆုံးက သူမ၏မျက်လုံးများပင်ဖြစ်သည် သူ့ကိုတစ်ချိန်လုံးအကဲခတ်နေသည့်အတွက် တစ်ခါတစ်ခါ သူမ၏အလှ အပများဆီသို့ကြည့်မိသည့်အချိန်မျိုးတွင် ပိုမို၍လှစ်ဟပြတတ်သည်၊ မ မရိပ်မိစေ ရန်အတက်နိုင်ဆုံးထိန်းသိမ်း နေရ၏။ 

မ ကတော့သူနှင့်ဆေးကျောင်းတက်စဉ်ကတည်းကတူတူနေခဲ့သော သူငယ်ချင်း၏စရိုက်များအားရိုးနေဟန်တူသည်။ ကျွန်တော်ကသာ ခပ်အမ်းအမ်းရှိနေခဲ့သည်။တိုက်ခန်းတွင်းအခန်းကန့်စနစ်မှာ အုတ်နံရံမဟုတ်သည့်အတွက် ထိုနေ့ညက မ နှင့်ချစ်တင်းနှောစဉ်တွင် ယခင်က လောက် မလွတ်လပ်တော့ပေ၊တစ်စုံတစ်ဦးရှိနေသည်ဟူသည့်အသိက ချုပ်တည်းမှုကိုဖြစ်ပေါ်စေသည် ချုပ်တည်းမှုရှိ သည်နှင့်အ မျှ အပြီးကြာလေတော့၏ တစ်ချက်တစ်ချက် စိတ်လွတ်သွား၍ ကြမ်းမိချိန်များတွင် မ ကအားရစွာအော်ညည်းတတ် သည်၊ သူ့သူငယ်ချင်းတစ်ဖက်ခန်းတွင်ရှိနေသည်ကို မေ့နေသယောင်ယောင်၊တစ်ဖက်ခန်းမှတစ်ယောက်ကလည်း သူ တို့နှစ်ဦး၏ လှုပ်ရှားမှုများအားမသိဘဲနေမည်မဟုတ်၊သူမတို့နှစ်ဦး၏ပွင့်လင်းမှုက အံ့လောက်ပေသည်။

သူမသုံးလေးခါပြီးသွားသည့်တိုင် တစ်ကြိမ်မျှမပြီးသေးသည့်သူ့အား မ ကစိတ်မရှည်စွာဖြင့် မှုတ်ပေးတော့သည်၊တစ်ဆုံး မြိုချ၍ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲဆွဲစုပ်သည့်အတွက် အရသာက ဆိမ့်အီကျင်တက်လာသည်၊ သူအံကိုကြိပ်ခေါင်းကိုမော့၍ အရ သာအားအပြည့်အဝခံစားစဉ် ခပ်ဟဟဖြစ်နေသည့် ဆွဲတံခါးကြားမှချောင်းကြည့်နေသည့်မျက်ဝန်းတစ်စုံကိုမြင်လိုက်ရ သည်၊ ချက်ချင်းတံခါးပြန်စေ့သွား၏၊သူခေါင်းနဘမ်းကြီးသွားသည်၊မကတော့ သူ့ကိုကုန်းစုပ်နေ၍ မမြင်နိုင်ပေ၊ ဟိုတစ် ယောက် သူတို့ကိုချောင်းကြည့်နေတာသေချာသည်၊ဘယ်ကတည်းကချောင်းကြည့်နေလဲမသိ၊ မီးမှိတ်ထားသော်လည်း နံရံမီးမှိန်မှိန်ကြောင့် သူတို့နှစ်ဦး၏ အဝတ်မဲ့ခန္ဒာကိုယ်များအားကောင်းစွာမြင်နိုင်သည်၊ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေသည့်သူတို့ နှစ်ဦးကိုအရသာခံ၍ကြည့်နေချင်းဖြစ်သည်။

ထိုစဉ် မ ကဥများကိုလက်ဖြင့် နယ်ကစား၍ ခပ်သွက်သွက်မုတ်ရာ ပေါင် တွင်းသားများတင်းလာ သည်အထိ စိမ့်တက်လာပြီး မပါးစပ်တွင်းသို့ကော့ကော့ထိုးကာ ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။တံခါးပိတ်စဉ်က သူကိုယ်တိုင်လော့ခ်ချခဲ့သည်ကိုမှတ်မိသည်၊မည်သို့ဖွင့်သည်ကို စဉ်းစား၍မရ၊ အဝတ်ပင်ပြန်မဝတ်နိုင် ဘဲ သူ့လက်မောင်းပေါ်ခေါင်းအုံး၍ ကွေးကွေးလေးအိပ်ပျော်သွားသည့် မအားမမေးဖြစ်လိုက်တော့ပါ၊ သူမသိလျှင်ရှက် ကောင်းရှက်သွားနိုင်သည်၊သူမပြောရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်၏၊ရဲတင်းလှသည့်ထိုမိန်းမ၏ လုပ်ရပ်ကို စဉ်းစားနေမိသည်။မ နှင့်တစ်အိမ်တည်းနေကျောင်းတက်ခဲ့၍ ဘယ်လောက်ပဲရင်းနှီးနှီး သည်လောက်ထိတော့ မစပ်စုသင့်ပေ၊အလုပ်နေရာ ကြောင့်နယ်ပြောင်းသွားပြီး မှရန်ကုန်ရောက်တုန်းလာလည်သည်ဆိုသော်လည်း သူမ၏အပြုအမူများကြောင့်စိတ်အ နှောက်အယှက်ဖြစ်ရသည်၊ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး ထိုကိစ္စကိုခေါင်းထဲမှထုတ်ကာ အိပ်လိုက်တော့သည်။

..............................................................................

ထိုနေ့ညက မ ၏မွေးနေ့ဖြစ်သည့်အတွက် ရုံးပိတ်ရက်မဟုတ်သည့်တိုင် မတို့ရှိရာတိုက်ခန်းသို့သူသွားဖြစ်ခဲ့သည်၊ ပြီးခဲ့သည့်ညက အဖြစ်အပျက်ကြောင့် နုနုဇင်ရှိလျှင်သူမသွားတော့ဘူးဟုဆုံးဖြတ်ထား သော်လည်း မ ကလာဖို့မှာထားပြီး၊ သူက လည်းမအတွက်မွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးချင်နေသည့်အတွက်သွားခဲ့ခြင်းဖြစ်၏၊ မအတွက်မွေးနေ့ကိတ်တစ်လုံးဝယ်လာ ခဲ့သည်။သူရောက်တော့ မ တို့နှစ်ဦးကအစားအသောက်များပြင်လျှက်စကားလက်ဆုံကျနေ၏၊ နုနုဇင်က ယမန်နေ့ကလောက် အတိုအပျက်များမဝတ်တော့ဘဲ ညအိပ်ဂါဝန်ကိုလုံလုံခြုံခြုံဝတ်ထားသည်၊သို့သော်လည်း မြင်သူထိပ်စိုစေမည့် သူ့ဘော် ဒီကိုညဝတ်ဂါဝန်ကပုံဖျက်မပေးနိုင်ရှာပေ၊ခြေကလိန်ချိတ်ထိုင်ထားသည့်တိုင် ဂါဝန်စ အပွင့်များအားဖျောက်၍ ဖြည့် တွေးကြည့်ရုံမျှဖြင့် ကိုယ်လုံးတီးအနေအထားကို ပုံဖော်ကြည့်၍ရနေသေးသည်။မ ကတော့အနက်ရောင်ထမီနှင့် ဆင်ဆွယ်ရောင်တီရှပ်ခပ်ပွပွလေးကိုဝတ်ကာ ရိုးရိုးလေးနှင့်လှနေသည်၊သနတ်ခါးကို ဖွေးနုနုပါးပြင်တွင် ဟိုတစ်ကွက်သည်တစ်ကွက်တို့ထားသေး၏၊ သူ့မွေးနေ့ကိတ်ကိုမြင်တော့မပျော်သွားသည်၊နုနုဇင်က

``အောင်မယ်လေး နေမျိုး ရယ် .. မင်းမမက ဘတ်ဒေးညကို ပါတီလုပ်မလို့စီစဉ်ထားတာ မင်းက ကလေးပေါက်စန လေးတွေလိုကိတ်မုန့်လှီးခိုင်းမလို့လား´´

သူ့မျက်နှာကွက်ခနဲပျက်သွားမိသည်၊ ဒါကို မ ကမြင်တော့ … ဖြေပြောပေးရှာသည်။

`` အို .. နုကလည်း လဲ့ကကလေးပဲဥစ္စာ မောင်ကလဲ့ကိုကလေးလေးလိုပဲမြင်လို့နေမှာပေါ့ .. နော်မောင် ..မဟုတ်ဘူး လား´´ 

``ကဲ ဟုတ်ပါဘီ မွေးကင်းစကလေးလေးနှစ်ယောက်ရယ် ကိုယ်လုံးတီးချွတ်အနှီးပတ်ပြီး နို့သာစို့နေကြပါတော့ ..ကဲ´´

မကသဘောကျစွာရယ်သည်၊သူလည်း အလိုက်သင့်ပြုံးလိုက်၏၊ထိုမိန်းမဘာကိုဆိုလိုမှန်း မ မသိသော်လည်းသူသိသည်။ မ ၏မွေးနေ့တွင်ပြသနာမတက်စေချင်ပါ၊သူက မွေးနေ့ကိတ်ကိုဖယောင်းတိုင်များ စိုက်၍ မရှေ့သို့ယူလာပေးလိုက်သည်၊ ပြီးတော့သူတို့သုံးဦး ဘတ်ဒေးသီချင်း ကိုဆို၍ မကဖယောင်းတိုင်မီးကိုမုတ်လိုက်၏။မ က ကလေးငယ်တစ်ဦးကဲ့သို့ပျော်ရွှင် စွာလက်ခုတ်တီးသည်။ကိတ်မုန့် တစ်တုန်းကိုလှီးပြီး သူ့ကိုအရင်ခွန့်သည် ပြီးတော့ နုနုဇင်ကိုခွန့်သည်။နုနုဇင်ကကိတ်မုန့်စားပြီး ..

``ကဲ ကဲ ချစ်စရာ့အရွယ်ကစားကြမယ်အစီအစဉ်ပြီးရင် ရင့်စရာ့အရွယ်သောက်ကြမယ်အစီအစဉ်စမယ်ဟေ့..လာဘီ ဘေးကို …´´

ဟုဆိုကာ စပိုင်ဝိုင်တစ်ကဒ်ကိုရေခဲသေတ္တာထဲမှထုတ်လာသည်။

``ဒီမိန်းမကတော့ တစ်အားကိုသောက်ချင်နေတော့တာပဲ .. မောင်ရောစပိုင်ကြိုက်ရဲ့လား ..´´

သူခေါင်းခါမိသည်၊သူ ဝိုင်နှင့်မတည့်ချေ၊မ သူ့ကိုလက်ဝါးကလေးကာပြရင်းအခန်းထဲသို့ဝင်သွား၏၊ပြန်ထွက်လာတော့ ချီးဗက်စ်တစ်ပုလင်းပါ လာသည်။

``ဒါနဲ့တော့ တည့်တယ်မဟုတ်လား´´

ပုလင်းကိုသူ့ရှေ့ချပေးသည်၊မဆီမှာ ဒါမျိုးဘာလို့ရှိနေပါလိမ့်

``မက ဘယ့်နှယ်အရက်ပုလင်းကြီးဆောင်ထားရတာလဲ´´

သူအံ့သြစွာဆိုတော့ မကရယ်ကျဲကျဲဖြင့်ဖြေသည်။

``ဆေးရုံအုပ်ကြီးကို ကန်တော့ဖို့ဝယ်ထားတာမောင်ရေ .. မကန်တော့ဖြစ်လိုက်လို့ပိုနေတာ .. မောင့်အတွက်ဖြစ်သွား တာပေါ့´´

``သောက်သောက် နေမျိုးရေ .. ချီးဗက်စ်က အချစ်ခွန်အားကိုတိုးပွားစေတယ်ဆိုလား .. ကြားဖူးတာပဲ´´

နုနုဇင်အရွှန်းဝင်ဖောက်သည်၊ မက နုနုဇင်လက်မောင်းကို တစ်ဖျောင်းဖျောင်းရိုက်၏၊ နုနုဇင်က မ၏ တင်ပါးလေးကိုပြန် တွယ်သည်။သူမ တို့နှစ်ဦး အနေအထိုင်ရင်းနှီးလွန်းကြသည်၊ စတွေ့သည့်နေ့ကလည်း စသလိုလိုနောက်သလိုလိုနှင့် နုနုဇင်က မ၏နို့ကိုဆွဲလိမ်သည်ကိုတွေ့ဖူးသည်၊ အတူတူနေစဉ်က lesbein များဖြစ်ခဲ့ကြသလားမပြောတတ် .. သူအ ထင်ဖြစ်နိုင်ချေရှိသည်။

အသင့်ရှိသည့် အစားအသောက်များဖြင့် သူတို့သောက်စားကြသည်၊သူမတို့ကကျောင်းတုန်းက အဖြစ်အပျက်များကို ပြောကြရင်းစကားလက်ဆုံကျသည်၊သူကတော့နားထောင်သမားလုပ်ရင်း သောက်၏၊ခွက်ထဲကအရက်ကုန်လျှင် မက ငှဲ့ထည့်ပေးသည်၊ မ မအားလျှင် နုနုဇင်ကထည့်ပေးသည်၊ထွေလာသည်နှင့် သူလည်းစကားဝိုင်းထဲသို့ဝင်ပြော၏၊ နုနုဇင်က ပွင့်လင်းရဲတင်းလွန်းသော်လည်း ခင်ဖို့ကောင်းပါသည်၊စကားဝိုင်းက တောရောက်တောင်ရောက်နှင့် မပျက် နိုင်သကဲ့သို့ သူ့အရက်ခွက်အတွင်းမှအရက်သည်လည်းမပျက်တမ်းငှဲ့ပေးကြသည်၊သူတို့လည်းသောက်၏ ဝိုင်တစ်ကဒ် ကုန်သည်အထိဖြစ်သည်၊ပုလင်းကိုလှန်းရှိုးလိုက်တော့ သူတစ်ယောက်တည်းဖြင့်တစ်ဝက်ကျိုးနေပြီ၊မျက်လုံးပြူးသွား၏။အဝင်ကောင်းကောင်းနှင့်လှိမ့်တွယ်နေသော်လည်း အမှန်ကသူအဲ့လောက်မသောက်နိုင်၊ ထပ်သောက်လျှင်ဒေါင်ချာစိုင်း တော့မည်၊နုနုဇင်ကထပ်ငှဲ့ပေးဖို့ပြင်နေသေးသည်၊သူလက်ကာပြလိုက်၏။

``တော်ဘီအစ်မ ကျွန်နော်မသောက်နိုင်တော့ဘူး´´

သူ့နုတ်ထွက်စကားတို့လေးနေသည်၊အရက်ရှိန်ကယဉ်ယဉ်လေး နှင့်တစ်ရိတ်ရိတ်တက်လာပြီးဖြစ်၏။ မက သဘောကျနှစ်ခြိုက်စွာပြုံးသည်။နုနုဇင်က

``ကဲကဲ မွေးနေ့ရှင်ကြီးရေ .. နင့်အသဲလေးကိုသိပ်မှရတော့မယ်နော် .. ငါတို့အိပ်ရာကိုချီပို့ပေးနေရအုံးမယ်´´

နုနုဇင်ပြောတာဟုတ်သည်၊သူတော်တော်မူးနေပြီးဖြစ်သည်၊သူ့ကိုထူပေးသည့် မမျက်နှာတို့ ေ၀ဝါး၍နှစ်ကိုယ်ကွဲကွဲသွား သည်၊မျက်မှန်ကြောင့်လားထင်မိ၍ ချွတ်ပြီးကြည့်တော့လည်းပို၍သာမှုန်သွားသည်၊ ယခင်အတိုင်းဝါးဆဲပင်ဖြစ်၏၊မကသူ့ကိုတွဲ၍အိပ်ယာသို့ပို့ပေးသည်၊မူးနေသည့်တိုင် သူလော့ခ်ကိုသေချာစွာချခဲ့၏၊အိပ်ယာသို့ရောက်သည်နှင့် မကို လှဲချလိုက်ပြီးအနမ်းတွေချွေတော့သည်၊အမူးရှိန်ကြောင့်ထူအမ်းနေသည့် သူ့နုတ်ခမ်းများကို မကမွတ်သိပ်စွာပြန်လည် တုန့်ပြန်၏။သူမလဲ စပိုင်အစွမ်းဖြင့် အမ်းနေလောက်၏၊မ၏ တီရှပ်ပွပွကိုအလောတကြီးဆွဲချွတ်မိသည်၊သည်တစ်ကြိမ်တွင်တော့ မ ကပန်းနုရောင်ဘရာလေးဝတ်ထားသည်၊သူ မ၏ထမီကိုလည်းဖြေလျှော့ကန်ချွတ်၍ သူ့ရှပ်အကျီနှင့်ပုဆိုးကိုချွတ်ပေးသည်။သူတို့နှစ်ဦးစလုံးတွင် အတွင်းခံများသာ ကျန်တော့၏။ကုတင်ပေါ်ပက်လက်ကြီးလှန်နေသောသူ့ကို မကပဲစ၍ပျိုးပါသည်။ 

လည်ပင်းသားများအားနမ်းစုပ်၏ နောက် ရင်အုပ် သားများကိုလျှာလေးဖြင့်တို့ကာတို့ကာရက်သည်၊ နို့သီးကိုငုံစုပ်သည်၊အနမ်းများက တဖြည်းဖြည်းဆင်းလာကာ နောက်ဆုံး အတွင်းခံအောက်မှရုန်းကန်နေသည့် သူ့ညီလေးဆီသို့ရောက်သည်။အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုလှန်ချွတ်လိုက်ပြီး ထိပ်တွင်ဆို့တက်နေသည့်အရည်ကျည်များပါး စပ်ဖြင့်ဦးစွာဆွဲစုပ်လိုက်သည်၊ ဖရှူး .. ခနဲ မြည်ကာအရည်များအကုန်အစင် မပါးစပ်ထဲပါသွား၏၊သူမနုတ်ခမ်းလေးကိုလျှာဖြင့်သပ်လိုက်သည်။

``မ အရသာကြိုက်လား´´ 

သူ၏တိန်ဝင်နေသည့် အမေးကို မကမဖြေဘဲ မျက်နှာကိုစေ့စေ့စိုက်ကြည့်၍ ဖုံးနေသည့်အ ရေပြားကို နုတ်ခမ်းတို့ဖြင့်တွန်းထုတ်တိုက်ဆွဲကာ ငုံလိုက်သည်။သူကော့တက်သွား၏။ထို့နောက် ပါးစပ်မှပြန်ချွတ်၍ ထိပ် ဖူးသားတစ်ဝိုက်အား နုတ်ခမ်းသားများ ဟစိဟစိလုပ်ခါ ပွတ်ဆွသည်။မေးကျောများထောင်လာသည်အထိ ကောင်းလာ ၏၊ ပါးပြင်းထောင်လိုက်သည့် မြွေဟောက်တစ်ကောင်နှယ် ထိပ်သားနီနီကြီး ကားထွက်လာတော့သည်။

ထိုစဉ် .. အိမ်ရှေ့ခန်းမှဖုန်းမြည်သံနှင့်အတူ နုနုဇင်၏ခြေသံကြားလိုက်ရသည်။ ကျန်ခဲ့သည့်မ၏ဟန်းဖုန်းမှ ဖုန်းလာခြင်း ဖြစ်မည်၊ သူ့မျက်မှန်လဲ အိမ်ရှေ့တွင်ကျန်ခဲ့သည်ကိုသတိရမိသည်။

``လဲ့ရေ .. မင်းဖုန်းလာတယ် .. ကိုင်လိုက်ရမလား´´

``နေ နေ တို့ကိုပေး ဒီချိန်ကြီးကျမှ ဘယ်ကဖုန်းလဲ .. ဆေးရုံကဆက်တာလားမသိဘူး´´

မ သူ့ထိပ်ဖူးကိုပါးစပ်မှခွာ၍ ထသွားသည်။ဖုန်းကိုတံခါးအနည်းငယ်ဟ၍ ယူလိုက်၏၊ လေသံနိမ့်လေးဖြင့်ပြောနေသည်။ တံခါးကိုခနတာ ဟလိုက်သည်ကိုပင် သူ့ဘက်ကိုကြော်၍ကြည့်လာသည့် နုနုဇင်၏မျက်လုံးများလက်ခနဲဖြစ်သွားသည် ကိုတွေ့ဖြစ်အောင်တွေ့လိုက်သေးသည်။

``မ .. ကွာ .. ဘယ်သူနဲ့ပြော´´

မ၏ တိတ်တိတ်နေရန် လက်ညှိုးလေးနုတ်ခမ်းတွင်ကပ်၍ ပြလိုက်သည့်အပြုအမူကြောင့်သူ့စကားတန့်သွားသည်။ထို့နောက် မက ဖုန်းကိုချ၍သူ့နှဖူးကိုနမ်းကာတိုးတိုးလေးပြောသည်။

``ဆေးရုံကဆက်တာမောင် .. မွေးလူနာအရေးကြီးလို့တဲ့ .. မ ခနသွားရမယ် .. ဆောရီးနော် ..ပြန်လျော်ပေးမယ်.. အိုခေ´´ 

``ဟာကွာ .. မကလဲ´´

သူစိတ်ပျက်စွာဆိုမိသည်။မက အဝတ်အစားများကဗျာကသီလဲ၍

``မပြန်လာခဲ့မယ် .. နော် စိတ်မကောက်ရဘူး .. ဘယ်သူကမွေးနေ့ရှင်လဲ´´

``အိုခေ အိုခေ .. မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့ .. မောင်ကစောင့်နေမှာနော် ´´ 

သူ့ညီလေးကိုကိုင်ပြပြီးပြောတော့ မက ဖလိုင်းကစ် ပုံလေးလုပ်ပြပြီး ထွက်သွားသည်။သူစိတ်ပျက်ခြင်းကြီးစွာကျန်ရစ်၏၊ မူးရီဝေသည့်အသိတို့က နောက်ကျိတက်လာသည်၊မျက်လုံးစင်းစင်းတို့တစ်ချက်မှေး သွား၏။

..........................................................................................

(ဇတ်သိမ်း)

ဖင်ဝမှစွတ်စိုနွေးထွေးသည့်အထိအတွေ့တစ်ခုကြောင့် သူဖျက်ခနဲလန့်နိုးလာသည်၊သူ့ခါးအောက်တွင်ခွခေါင်းအုံးတစ်ခု ရောက်နေ၏။

ခွခေါင်းအုံး၏ထောက်ကန်ပင့်မထားမှုကြောင့် ဒူးထောင်ပေါင်ကားဖြင့် ဖင်ကအနည်းငယ်မော့နေသည်။ထိုမော့နေသည့် ဖင်အား ဖြဲ၍ လျှာဖျားချွန်ချွန်ဖြင့်စိန်ပြေနပြေ ကလိနေခြင်းဖြစ်သည်၊ထောင်မတ်နေသေးသည့် သူ့အတံအား လက်ဖြင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်နယ်နေသေးသည်။

ကောင်းလွန်းသည့်အတွေ့ကြောင့် သူမျက်လုံးများပြန်လည်မှေးစင်းထားမိသည်၊မ ထိုကဲ့သို့တစ်ခါမျှမလုပ်ပေးဖူးချေ၊ ဆေးရုံမှပြန်လာပြီး အလျော်ပေးနေခြင်းဖြစ်မည်။တစ်ချက်တစ်ချက် လျှာဖြင့်အတင်းထိုးသွင်းသေးသည်။ကျစ်ထားလိုက် ရ၏၊ မဘာကြောင့်ဒီလောက်ဆိုးနေပါလိမ့်။

ဖင်ဝအားလျက်နေရာမှ အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်လာသည့် ထိပ်ဖူးကိုပြောင်းစို့သည်။ လက်ကလည်းအငြိမ်မနေ ဥနှစ်လုံး ကိုညှစ်၍ ဆွဲခါ၏။ထိပ်ဖူးကိုအားကုန်စုပ်ခါ အဆုံးအထိဆွဲကပ်မြိုချလိုက်သည်၊သူမျက်လုံးများ ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်သွား သည်အထိ ဂွတ်သွား၏၊

``ကောင်းလိုက်တာ မ ရယ် … ဟာ .. ခင်ဗျား ..နုနုဇင်´´

သူ့ခေါင်းမွှေးများထောင်သွားသကဲ့သို့ခံစားလိုက်ရသည်၊ သူ့ ကို အဝတ်အစားတစ်စွန်းတစ်စမျှမပါသည် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် စိန်ပြေနပြေ မုတ်ရက်နေသူမှာ နုနုဇင်ဖြစ်သည်။

``မ ကောင်းဘူးလားဟင် .. အစ်မလုပ်ပေးတာမကောင်းဘူးလား .. ကြိုက်ရဲ့လား .. မင်းမမ မလုပ်ပေးတာတွေ အစ်မ အကုန်လုပ်ပေးမယ်နော်´´ 

ညုတုတုအသံဖြင့်ဆိုကာ ဥများကိုငုံစုပ်ပြန်သည်။

``အာ့ .. မကောင်းဘူးအစ်မ .. မကောင်းပါဘူး မ ပြန်လာလိမ့်မယ် ပြသနာတက်လိမ့်မယ်´´ 

မကောင်းဘူးဟုဆိုသော် လည်း သူကော့ခံနေသည် ၊လက်များဖြင့် ခပ်ပြင်းပြင်းဂွင်းတိုက်ရင်း နုနုဇင်ဆိုပြန်လေ၏

``ပြသနာမတက်စေရပါဘူးမောင်လေးရယ် .. မင်းမမကမိုးလင်းမှပြန်လာမှာ .. မကိုတစ်ခေါက်လောက်တော့ကျွေးပါ ကွာ .. နော် ..မင်းကို မြင်ကတည်းကစားချင်နေတာ .. ဟော့ဒီမင်းဟာကြီးကိုအစ်မအရမ်းဆာနေတာ .. အားရလိုက် တာကောင်လေးရယ် ထွားလိုက်တာ´´

ပြောပြောဆိုဆို တစ်ချောင်းလုံးငုံစုပ်ပြန်၏၊တစ်ဗျွတ်ဗျွတ်မည်အောင် ပါးစပ်ထဲဆောင့်ဆောင့်သွင်းသည်။သူ့ ရမက်တို့ ဟုန်းခနဲကြွတက်လာသည်။သူမ၏အပြုအစုတို့က ရုန်းထွက်ရခက်နေ၏၊

``တော်ဘီဗျာ .. ကျွန်နော်ပြန်တော့မယ် .. မကိုသစာမဖောက်နိုင်ဘူး .. မကိုဘဲချစ်တာ´´

နုနုဇင် ဗျူဟာပြောင်းလိုက်သည်၊အစုတ်ရပ်လိုက်ပြီး သူ့အပေါ် 69 ပုံစံတက်ခွလိုက်ကာ ဖင်ကြီးကိုရမ်းပြ၏။

``ဒီမှာကြည့်စမ်း မင်းခိုးခိုးကြည့်နေတဲ့ အစ်မရဲ့ဖင်ကြီးလေ ကြိုက်ရဲ့လား .. ကျေးဇူးပြုပြီး **** ပေးပါကွာ .. မင်းတို့ဟို နေ့ကလုပ် နေတာခိုးကြည့်ပီး အစ်မတအားဆာနေလို့ပါ .. မင်းတို့ကိုခိုးကြည့်ရင်း အစ်မတစ်အားယားလာလို့ ဖင်ထဲ ကိုလက်သုံးချောင်းပူးပြီးထည့်ထားရတယ် မင်းသိရဲ့လား တစ်အားယားနေလို့ပါကွာ ဖင်မချချင်ဘူးလား .. ဖင်ခံမယ် လေ .. အစ်မဖင်ကြပ်ကြပ်လေးကို ချပေးပါကွာ တောင်းပန်ပါတယ်´´

နုနုဇင်၏အပြောအဆိုများက ပတ်စက်လွန်းသည်၊အရှက်ကင်းမဲ့လှသည်ဟု ခံစားရသော်လည်း ပက်ပက်စက်စက် ပြော တာ ကြီးကိုက စိတ်တို့ကိုထကြွလာစေသည်။

ကဲ .. ဘယ်ယောကျ်ားသားရုန်းထွက်နိုင်မှာလဲ၊ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးကိုသူဘယ်လိုမှရုန်းမထွက်နိုင်တော့ပါ သူ့မျက်နှာနား တွင်ရမ်းနေသည့် ဖင်သားဖွေးဖွေး နှစ်ခြမ်းကြားမှ ခံချင်လွန်းလှပါသည်ဆိုသော ဖင်ဝလေးကိုကိုင်ကြည့်မိသည် စူ၍ကျစ် နေ၏၊ ကော့ထနေသည့် တင်ပါးလှလှကြီးများအား စုံကိုင်၍ ထိုအဝကျပ်ကျပ်ဖင်လေးကိုချချင်စိတ်များ ဟုန်းဟုန်းထလာ တော့သည်။

``ကဲဗျာ .. ဒါဆိုမြန်မြန်လုပ်ကြရအောင်နော် မ ပြန်လာလိမ့်မယ်´´

နုနုဇင်ပျော်သွား၏ သူ့ဗျူဟာအောင်မြင်သွားပြီ မျက် နှာဘက်ပြန်လှည့်လာ၍ နုတ်ခမ်းများကိုအငမ်းမရနမ်းစုတ်တော့၏ ။

``မြန်မြန်တော့မလုပ်ပါရစေနဲ့ကွာ မင်းဟာကြီးရဲ့အရသာကိုတစ်ဝကြီးခံစားလိုက်ချင်လို့ပါ.. မင်းမမ မသိစေရပါဘူး ကတိပေးတယ် .. မင်းမျက်နှာပေါ်တက်ခွမယ်နော် ကန်တော့ ဖင်ခံလို့ကောင်းအောင် အစ်မကိုထရွလာတဲ့အထိ စွပေး နော် ရော့အင့် စို့´´

ဟုဆိုကာ သူ့မျက်နှာပေါ်တက်ခွ၍ သူ့အဂါဇတ်ကိုအတင်းခွံတော့သည်၊ နှာခေါင်းနှင့်ပါးစပ်နေရာကိုအတင်းကပ်ဖိထား၏ သူမ၏ဖင်သားကြီးနှစ်ခုကြားတွင်မျက်နှာမြုတ်သွားသည်။သူအသည်းယားစွာ အစိနေရာအား အားရပါးရစုပ်မိသည်၊ ဒါကိုသူမက ကော့ကော့ထိုး၍ပွတ်တင်၏၊ မျက်နှာကိုကောင်းကောင်းအပွတ်ခံနေရသည်။

လျှာကိုတစ်ဆုံးထုတ်၍ အခေါင်းထဲမွှေပေးချိန်တွင် သူက မွှေ့မွှေ့ဆောင့်သည်။

``ရှူး … အား .. ကောင်းလိုက်တာမောင်လေးရယ် .. အစ်မသေချာဆေးထားတယ်နော် .. မရွံနဲ့ ..ဖင်ခံချင်လွန်းလို့ ဝမ်း ပါချူထားတယ် .. ရက်ရက် အားးး…အို့ဂွတ် မောင်လေးရယ် တစ်ကိုယ်လုံးတစ်ဆစ်ဆစ်နဲ့တက်လာဘီ အာ့.. အီး´´

ဖင်ကိုကောက်ခါ မျက်နှာကိုအားရပါးရဆောင့်ရင်း အော်ညင်း၏၊ သူ့အသံကြားရလေ မာန်ပိုတက်လေဖြစ်သည်။

``အိုခေ အိုခေ အစ်မ တစ်အားထလာဘီ မင်းကိုပြန်ဆွပေးမယ်နော် ထိပ်ကြီးပြဲလန်နေအောင် ထွားလာမှ ခံလို့ကောင်း တာကွ သိလား´´

သူ့အတံကိုမုတ်ပြန်၏၊ တံတွေးများလည်းထွေးချသည်။သူမတံတွေးများဖြင့် ပြောင်လက်ခါ အကျောများပြိုင်းပြိုင်းထလာ တော့သည်။

ထို့နောက်ကုတင်စွန်းတွင် ဖင်ကိုထောင်ကုန်းလိုက်ပြီး

``ကဲလာ .. မောင်လေး .. စိတ်ရှိသလောက်သာချတော့ .. အစ်မ ခံနိုင်တယ် ´´ 

ဟုဆိုသည်။သူက ဒီလောက်ရှိတဲ့ဟာမ ဖင်ကွဲအောင်ဆော်မယ်ဟုစိတ်တေးကာ ကုတင်အောက်ဆင်းပြီး သူ့ဖင်နားသို့ကပ်လိုက်သည်။

ကြွရွ၍ အရည်များယိုစီးကျနေသည့် အဂါဖောင်းဖောင်းကြီးအထက်မှစူပွပွြုဖစ်နေသောဖင်ဝကိုဖြဲ၍ တံတွေးများများထွေး ထည့်လိုက်သည်။

``အို့ ချွဲလိုက်တာမောင်လေးရယ် .. စစချင်းဖြေးဖြေးသွင်းနော် ..ဝင်သွားမှစိတ်ကြိုက်လုပ်´´

ဖင်ကားကားကြီးကိုထောင်ရမ်းလျက်သူ့အားဆရာလုပ်နေသေး၏၊ဖင်ဝကို ထိပ်ဖူးဖြင့်ခပ်ဆပ်ဆပ်လးနှစ်ချက်ရိုက်လိုက် ပြီးမှတေ့လိုက်သည်၊ နွေးထွေးသည့်ထိပ်ဖူး၏အတေ့ခံလိုက်ရသည့်အတွက် နုနုဇင်အိပ်ရာခင်းစတို့ကိုဆွဲကိုင်လိုက်၏၊

ဖိသွင်းလိုက်သည်။သူမဖင်ဝကိုတင်းခံမထားဘဲ ခပ်လျော့လျော့ဖြင့်ကြိုဆိုသောကြောင့်ထိပ်ဖူးမြုပ်သွား၏ တင်းကြပ်စွာ စီးနှောင်သည့် ဖင်အတွေ့ကိုခံစားလိုက်ရသည်၊ကောင်းလိုက်သည့်ဖြစ်ချင်း ၊သူအားရစွာထပ်မံ၍ဖိသွင်းသည်၊ဒီတစ်ခါ မရပ်တော့၊စည်းကျပ်သည့်ဖင်ထဲသို့ တံတွေးများ၏အကူအညီကြောင့်တစ်ရစ်ရစ်ဖြင့် တစ်ချောင်းလုံးဝင်သွားသည်။

နုနုဇင် ``အာ့ .. ဟား …´´ဟုအသံရှည်ဆွဲညည်းညူကာ ကော့ထွက်သွားသည်၊ဖင်ခံရသည်ကိုတော်တော်ကြိုက်ပုံရ၏။

တစ်ဝက်ခန့်ပြန်ဆွဲထုပ်ပြီး သုံးလေးခါ အသွင်းအထုပ်လုပ်သည်၊ ကြပ်ထုပ်ထုပ်ကြီးဖြင့်စီးလှသည်။သူအားရစွာဖင်သား တစ်ခြမ်းအား လက်ဝါးဖြင့် တစ်ဖြန်းဖြန်းနေအောင်ရိုက်လိုက်သည်။

``အာ့ အာ့ very good ရှီး …. ကောင်းတာ့ မောင်လေးရယ် မင်းလုပ်တတ်သားပဲ´´

နုနုဇင်အံကြိပ်သံကြီးဖြင့်ထောပနာပြုသည်၊ ဖင်ရိုက်လိုက်သည့်အတွက် စအို၀ ရှုံရှုံသွားမှုက တစ်ချောင်းလုံးကိုဆွဲဆွဲ ညစ်စေသည်၊သူမနေနိုင်တော့ ဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းတုန်ခါရမ်းသွားသည်အထိ အားရအောင်ဆောင့်တော့သည်၊ နုနုဇင် ကလည်း သူမဖင်အား တစ်လကြမ်းချနေသည်ကို နာကျင်ပုံမပေါ် အားရနှစ်ခြိုက်စွာ အော်ညည်းနေတော့သည်။

အချက် ၂၀ခန့် ဆောင့်အပြီး နုနုဇင်က သူ့ထိပ်ဖူးအားချွတ်၍ သူ့အားလှဲအိပ်စေသည်။ပြီးမှ သူ့မျက်နှာဘက်သို့ဖင်ပေး၍ နှစ်မြောင်းကြားရှိ ရှေ့အဂါနှင့်တေ့ကာထိုင်ချလိုက်၏၊ ဖင်ကြီးကိုကော့ကော့စောင့်တော့သည်။ အာတာတာဖြစ်နေသည့် ဖင်ဝထဲသို့သူ့လက်ချောင်းများထိုးသွင်းစေ၏၊အရသာအစုံ ဖြင့်ဇိန်ခံသည့်မိန်းမဟုမှတ်ချက်ပြုမိသည်။

ထို့နောက် ထိပ်ဖူးကိုဖင်ဝသို့ပြန်သွင်းကာ စောင့်ပြန်သည်၊တင်းကြပ်ပြည့်သိပ်လွန်းသည့် ဖင်ဖြင့် အားပါပါစောင့်သည့်အ တွက် တစ်ချောင်းလုံးထူပူတက်လာသည်အထိကောင်းလှသည်။ဖင်ဝကိုကြိပ်ထိုင်၍ စကောဝိုင်းပေးနေသေးသဖြင့် ထိပ် ဖူးကသူမ၏ဖင်ထဲတွင် ပတ်မွှေ့နေ၏။ဒါကို သူမက အစေ့ပွတ်၍ ဇိမ်ခံသည်။နောက်ဆုံးဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍ ဖင်ဖြင့် အားရပါးရဆောင့်လေသောအခါ တင်းကားလှပလှသော အိုးကြီး၏ တုန်ခါဆောင့်ချရမ်းခါနေသည့် အမြင်အာရုံ ၊ ဖင် သားကြီးနှစ်ခြမ်းဗြန်းဗြန်းမြည်အောင် ဆောင့်ချနေသည့်အတွက် ဆီးဆပ်နှင့်ရိုက်ခတ်မိသည့် အသံများ သူမ၏အားရ စွာ အော်ညည်းသံများ စသည့် အကြားအာရုံ စီးကြပ်သည့်ဖင်၏ ဆွဲဆုပ်အားဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ချသည့် အထိအ တွေ့အာရုံတို့ကြောင့် သူထွန့်ထွန့်လူးလာသည်၊ဒါကိုသိသော နုနုဇင်က ဖင်ဝမှအတင်းချွတ်၍ ကုတင်ခြေရင်းတွင်ဒူး ထောက်ထိုက်ကာ

``ပြီးတော့မယ်မှတ်လား လာ ဒီကိုလာ အစ်မမျက်နှာပေါ်ပန်းချလိုက် အစ်မနို့တွေပေါ်ပန်းချလိုက် မင်းဟာကြီးက အရည်တွေပန်းထွက်လာတာကိုကြည့်ချင်လို့ အားရအောင်ကြည့်ချင်လို့ ´´

သူဆွဲမချွတ်လျှင်ပြီးတော့မည်မို့ ခနအောင်ပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ကာနုတ်မတတွတ်တွတ်ပူဆာနေသည့် သူမ မျက်နှာနှင့် နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးနှစ်လုံးပေါ်သို့ ဂွင်းထုကာ အောင့်အီးထားသမျှ လက်ကျန်မရှိအောင် တစ်ဗျစ်ဗျစ်ဖြင့်ပန်းချလိုက်တော့ သည်

``မောင် ….´´ 

မ၏အသံဖြစ်သည်။သူ့တစ်ကိုယ်လုံးလေဟာနယ်ထဲရောက်သွားသလိုခံစားလိုက်ရ၏၊

``စောက်ရှက်မရှိကြဘူး …´´ 

မ မျက်နှာကိုလက်ဖြင့်အုပ်ခါအော်လိုက်သည်။

သူတို့နှစ်၏ပုံစံကလည်းကြည့်အုံး ချွေးများရွှဲနစ်နေသည့် အဝတ်မပါကိုယ်လုံးတီးများဖြင့် တစ်ယောက်၏ မျက်နှာပေါ်သို့ တစ်ယောက်က သုတ်ရည်များပန်းထုတ်နေသည့်အချိန် တန်းမိခြင်းဖြစ်၏၊

မ အသားတို့တစ်ဇက်ဇက်တုံနေသည်၊မျက်ရည်များမြင်မကောင်းအောင်ကျနေ၏၊အသံကားမထွက်တော့။ သူ့လည်း ရှင်း ပြချင်သည် ပါးစပ်ထဲအာစေးထည့်ထားသလို ဘာအသံမှထွက်မလာတော့။နုနုဇင်တစ်ဦးသာအသံထွက်လာသည်။

``သူငယ်ချင်း .. တို့ကိုခွင့်လွှတ်ပါကွာ .. မင်းကောင်လေးကိုမြူဆွယ်တာမဟုတ်ပါဘူး .. သူအတင်းလာတောင်းနေလို့ စိတ်ကျေနပ်အောင် ကျွေးမိတာပါကွာ တောင်းပန်ပါတယ်နော် ခွင့်မလွှတ်ပါနဲ့ ဒို့စိတ်အလိုမလိုက်သင့်ဘူး ဒို့ကိုခွင့်မ လွှတ်ပါနဲ့နော် ´´

သူပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့်နားထောင်နေမိသည်၊မိန်းမများ၏ နာမည်ကြီး မာယာ ဆိုသည်ကို အခုမှရှင်းရှင်ကြီးမြင်တွေ့ လိုက်ရသည်၊ဆွံအနေသည်၊ဘာမှပြော၍မထွက်တော့၊ကြိုးစား၍ပြောကြည့်သည်၊

``မ .. မဟုတ်ဘူး .. သူပြောတာမဟုတ်ဘူး .. မောင်ရှင်းပြပါရစေ´´

``တော်ဘီ ကိုနေမျိုး ရှင်ဘာမှမပြောနဲ့တော့ .. အားလုံးပြီးသွားဘီ .. ကျွန်မရဲစခန်းကိုဖုန်းမဆက်မိခင် အမြန်ပြန်တော့ ရှင့်ကိုမုဒိန်းမှုနဲ့ တရားစွဲမိတော့မယ် .. အမြန်သွား ….´´

မနားနှစ်ဖက်ကိုပိတ်ခါ အော်တော့သည်၊သူ အဝတ်များဆွဲယူဝတ်ဆင်ကာ အမြန်ဆုံးဆင်းလာခဲ့ရတော့၏ ထိုညကကမ္ဘာ ပျက်သည်ထက်ဆိုးခဲ့သည်ပဲ ..။

......................................................................................

မေ့ပျောက်ရန်မလွယ်ကူသော်လည်း တစ်နှစ်ခန့်မေ့ချင်ယောင်ဆောင်ထားခဲ့သည့် အဖြစ်ဆိုးတို့က ရင်ဘတ်အတွင်း၌ စူးရှအောင့်သက်သောဝေဒနာကိုဖြစ်ပေါ်စေသည်။နှလုံးရောဂါဖြစ်လောက်သည်အထိ မပြင်းထန်စေကာမူ နေရာရှာကု သရန်ခက်ခဲသည့် နာကျင်မှုဝေဒနာက ခံစားရခက်လှသည်။

သူစားပွဲတွင်ထိုင်၍ မှိုင်နေသည်မှာအတော်ကြာသွားသည်၊ သူ၏အတွင်းကျိတ်ပြည်တည်နေခဲ့သော ဒါဏ်ရာအား နုနုဇင် က အပ်သေးသေးလေးဖြင့်ထွင်းသွားပြန်လေပြီ။

ယင်းအဖြစ်အပျက်များပြီးဆုံးခဲ့ြ့ပီးနောက် မည်သို့မျှ ဆက်သွယ်မှုမှန်သမျှအား ခြေရာဖျောက်သွားခဲ့သည့် မကို သူ နောက်ထပ်မဆက်သွယ် တော့ပါ၊ရှင်းပြလျှင်လည်း သူမ၏ရှေ့မှောက်တွင်ပက်ပင်းမိခဲ့သည့် ဖောက်ပြန်မှုတစ်ခုအား ဘယ်မိန်းခလေးမှ ခွင့်လွှတ်နိုင်မည်မဟုတ်သည်ကိုသူသိ၍ ဖြစ်သည်။

သို့သော် .. နုနုဇင်ပြောခဲ့သည့် မင်းမမရဲ့စနက်မကင်းဘူးဆိုသည်ကိုတော့စိတ်ဝင်စားမိသည်၊ အားလုံးကိုနုနုဇင်ကဖန် တီးခဲ့သည်ဆိုလျှင်တောင် ရည်ရွယ်ချက်ကစဉ်းစားစရာဖြစ်သည်၊ ဘာရည်ရွယ်ချက်ဖြင့်သူမလုပ်ခဲ့လည်း၊ နုနုဇင်ကဲ့သို့ ပြည့်စုံသည့်မိန်းမတစ်ယောက်အဖို့ ဆာလောင်မှုအားဖြေဖျောက်ပေးနိုင်မည့်ယောကျ်ားမရှားပါ။

သူ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း၏ ရည်းစားကိုမှဘာလို့ရွေးချယ်ခဲ့လဲ၊သူ့လိုမိန်းမတစ်ယောက်အတွက် သည်လောက်အရှက်မဲ့ သည့်လုပ်ရပ်ကိုလုပ်မည်မဟုတ် .. ။စဉ်းစားစရာဖြစ်၏၊

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ညနေရုံးဆင်းချိန်တွင် နုနုဇင်နှင့်စကားပြောကြည့်ရန် သူဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။

ရုံးကိုဆင်းနေကျအချိန်ထက် အနည်းငယ်စော၍ဆင်းမိသည်၊ ကားဂိတ်အနီးရှိနုနုဇင်ပြောသောဆေးခန်းသို့ရောက်တော့ လူနာများရှိနေသည် ၊ ဒေါက်တာနုနုဇင် MBBS ဟူသောဆိုင်းဘုတ်လေးကိုဖတ်မိသည်၊ သူ့ဂုဏ်ဒြပ်ကိုအားနာမိသည်၊ သည်လိုနေရာမျိုးမှာဘယ်လိုမေးမလဲ၊ သူကရောဘယ်လိုပြောထွက်မလဲ၊သူလှည့်ပြန်ရန် ပြင်လိုက်သည်။

``အစ်ကို .. ဒေါက်တာက ခနလေးစောင့်နေပေးပါတဲ့ .. ပြောခိုင်းလို့´´

သူနာပြုဆရာမလေး တစ်ယောက်လာပြောသည်၊သူဆေးခန်းအတွင်းဝင်ထိုင်လိုက်၏၊ လူနာများကိုစမ်းသပ်ကုသပေးနေ သည့် ဒေါက်တာမ ချောချောလေးတစ်ယောက်ကိုမြင်မိသည်။ ကျင်နာတတ်သော စာနာတတ်သော နုညံံ့သိမ်မွေ့သော အပြုံးလေးများက လူနာများ၏ဝေဒနာတစ်ဝက်အား သက်သာစေလောက်သည်။

ထိုနေ့ညက သူ့အား အရှက်ကင်းမဲ့စွာတောင်းဆိုခဲ့သော၊ အားရပါးရ အော်ဟစ်အရသာခံခဲ့သော မိန်းမတစ်ယောက်ဟု ပြောလျှင် ဘယ်သူယုံနိုင်မလဲ။

နုနုဇင်က သူ့အားပြုံးပြပြီး ခနစောင့်နေပေးစေလိုသောသဘောဖြင့် လက်ပြသည်။သူခေါင်းဆက်ပြလိုက်၏၊လူနာကုန် သည်အထိစောင့်ပေးနေလိုက်သည်၊သူကသိချင်သောသူလေ စောင့်ရမည်ပေါ့၊

လူနာများကုန်တော့ သူနာပြုဆရာမလေး ခြင်းတောင်းဆွဲ၍ပြန်သွားသည်၊ နုနုဇင်ကဘေစင်တွင်လက်ဆေးကျော၍သူ့ ဘက်လျောက်လာ၏၊

``စောင့်ရတာပျင်းသွားဘီလား မောင်လေး ..ဆောရီးနော် .. အစ်မ မင်းလာလိမ့်မယ်လို့ထင်မထားဘူး´´

``ရပါတယ် .. ဒါအစ်မအလုပ်ချိန်ပဲ .. စောင့်ရမှာပေါ့ ကျွန်နော်က ဘယ်အချိန်ပဲဖြစ်ဖြစ် မူးနေရင်တောင် အားနာတတ် ပါတယ်´´

နုနုဇင်မျက်နှာကွက်ခနဲပျက်သွားသည်၊ မျက်ဝန်းတို့တွင်စိတ်မကောင်းခြင်းအငွေ့အသက်များတစ်ပုံတစ်ပင်တွေ့လိုက် ရ၏၊

``မင်း အစ်မကို သိပ်မုန်းနေမယ်ဆိုတာ အစ်မနားလည်ပါတယ် .. မင်းရဲ့ခံစားချက်တွေကိုလည်းနားလည်ပါတယ် .. ဒါပေ ..´´

သူလက်ကာပြလိုက်၍သူမစကားတို့တန့်သွားသည်။

``ကျွန်နော်လာတာ .. ဘယ်သူ့ခံစားချက်တွေကိုမှသိချင်လို့လာခဲ့တာမဟုတ်ဘူး .. အစ်မပြောတဲ့ မင်းမမရဲ့စနက်မ ကင်းဘူးဆိုတာကိုမရှင်းလို့ပြန်လာမေးတာ ..´´

နုနုဇင် သက်ပျင်းတစ်ချက်ချသည်၊သူ့ရှေ့ရှိခုံတွင်ထိုင်လိုက်၏။

``ဟုတ်ပီလေ .. အစ်မရှင်းပြပါ့မယ် .. အစ်မပြောတာတွေကို ယံုံရမယ်လို့မဆိုလိုပါဘူး ..မင်းသဘောပါ .. မင်းသိသင့် တယ်ထင်လို့ .. မင်းခံစားနေရတဲ့ရောဂါကို မင်းသိအောင် အမျိုးအစားပြောပြယုံပါပဲ .. မင်းယုံယုံ မယုံယုံ ဒါတစ်ကယ် ဖြစ်ခဲ့တာပါ ´´

သူမ၏စကားကို ကြားမဖြတ်ပဲနားထောင်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်၊ လှည့်ဖျားမှုအား ငြိမ်၍နားထောင်ခြင်းဖြင့် အနက် ကောက်၍ရနိုင်ပါ၏၊

`` မင်းမမနဲ့ တို့ ကဆေးကျောင်းကတည်းက တူတူနေခဲ့ကြတယ်ဆိုတာမင်းသိပြီးသားပါ၊ တို့နှစ်ယောက်ကသိပ်ချစ် တဲ့သူငယ်ချင်းတွေ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်လည်းအရမ်းပွင့်လင်းကြတယ် တစ်ယောက်ရဲ့လိုအပ်ချက်ကို တစ် ယောက်ကအမြဲဖြည့်ဆည်းပေးတယ် ဘယ်ကိစမဆိုပေါ့ .. မင်းသဘောပေါက်လား´´

သူခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်သည်။သူထင်ခဲ့သလိုမျိုးပေါ့။

``မင်းနဲ့ စတွေ့တုန်းက ရန်ကုန်ကိုတစ်ခြားကိစနဲ့လာခဲ့တာမဟုတ်ဘူး သူအကူအညီတောင်းလို့လာခဲ့တာ .. မင်းကို သူ့ဘဝထဲက ဖယ်ထုတ်ပေးဖို့တဲ့ ´´

နားထဲမိုးကြိုးပစ်ချလိုက်သကဲ့သို့အဝင်ဆိုးသွားသည်၊ သူညင်းဖို့ပြင်လိုက်သော်လည်းချက်ချင်းပြန်ထိန်းလိုက်သည်။

လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး ဟူသည့်စကားတို့သာ သူ့ရင်ဘက်ထဲတွင် ဘောင်ဘင်ခတ်သွား၏၊

``မင်းအတွက်ယုံရခက်မှန်း အစ်မသိပါတယ် .. ဒါပထမဦးဆုံးအကြိမ်မဟုတ်ပါဘူး .. အဲ့လိုအကူအညီမျိုးကို သူ့ဆီမှာ လည်း အစ်မတောင်းခဲ့ဖူးတယ်၊အဲ့ဒီတုန်းကလည်း သူဒီလိုနည်းနဲ့ကူညီပေးခဲ့ဖူးတယ်ဆိုရင်မင်း သိပ်အံ့သြသွားမလား´´

ကမ္ဘာမြေကြီးနှင့်သူကိုယ်တိုင် ငြိမ်သက်နေပါလျှက် ရင်ဘတ်ထဲတွင်တော်လှဲသံများမြည်ဟီးကွဲအက် ချော်ရည်ပူများပန်း ထွက်သကဲ့သို့ ခံစားနေရသည်၊ တစ်ကယ်ပဲလားမရယ် မောင်ဘယ်လိုယုံရမှာလည်း နုနုဇင်လီဇယ်ပြီးပြောနေခြင်းမ ဟုတ်သည်ကို အသိစိတ်က ခံစား၍ရနေပါလျှက် မသိစိတ်ကလက်ခံရန်ခက်ခဲနေသည်။

``မင်းယုံအောင် သက်သေပြနိုင်ဖို့ ခိုင်လုံတဲ့အထောက်အထားတွေ အစ်မဆီမှာရှိပေမယ့်လဲ အစောကပြောခဲ့သလို မင်း ယုံဖို့ မယုံဖို့ထက် တစ်ကယ့်ဖြစ်စဉ်ကိုမင်းသိသွားရင် ခံစားရတဲ့ဝေဒနာတွေ တစ်ဝက်လောက်သက်သာမယ်ယုံကြည် လို့ ဒီအကြောင်းတွေကိုဖွင့်ပြောခဲ့တာပါ၊ လဲ့ဆီမှာတစ်ချိန်ကတင်ခဲ့ဖူးတဲ့ အကြွေးကြောင့် အစ်မကူညီခဲ့ပေမယ့်လည်း ဒီနေ့အထိ အဲ့ဒီအကြောင်းတွေ တွေးမိတိုင်းစိတ်မကောင်းဖြစ်ခဲ့ရပါတယ် .. ဒါတစ်ကယ်ပါ´´

သူလက်ခံစပြုလာပါသည်၊သူ့ကို မြန်ဆန်စွာအဆက်အသွယ်ဖြတ်၍ သူမတို့မြို့ရှိ သူဌေးတစ်ယောက်နှင့် လက်ထက် သွားခဲ့သော မ၏ပျက်သားမှုကို ထိုစဉ်ကအံ့သြမိခဲ့သမျှ ယခုကောင်းကောင်းကြီးသဘောပေါက်သွားခဲ့ပါပြီ၊ဒီယုန်မြင်လို့ ဒီခြုံထွင်ခဲ့သည်ပေါ့ ဒေါက်တာလဲ့လဲ့ဖြူ။

``တစ်ခုပဲမေတ္တာရပ်ခံချင်တာပါ .. ဒီအကြောင်းတွေသိလိုက်ရလို့ .. အိမ်ထောင်ကျပြီးတည်ငြိမ်နေတဲ့ လဲ့ဘဝလေးကို တော့မဖျက်ဆီးစေချင်ဘူး .. ဖြစ်သမျှအားလုံး အစ်မကသာအဓိကတရားခံဖြစ်တာမို့ မင်းမကျေနပ်ရင် အစ်မကို ကြိုက် သလိုစီမံနိုင်ပါတယ် .. မင်းရဲ့လက်စားချေမှုကိုခံယူဖို့အသင့်ပါပဲ´´

သူပြုံးမိသည်၊ပူဆွေးသောကတို့ဖြင့်အရောင်ပြောင်းလျက်ရှိသည့်မျက်နှာတစ်ခုလုံးတွင် နုတ်ခမ်းတစ်ခုသာ ထိုအပြုံးကို ဆောင်ကျဉ်းပေးနိုင်မည်ထင်၏၊

``စိတ်ချပါ အစ်မ .. ကျွန်နော်က စာနာတတ်တဲ့လူသားတစ်ယောက်ပါ .. ပြီးတော့ မကိုလည်း တစ်ကယ်ချစ်ခဲ့တာပါ ချစ်တယ်ဆိုတဲ့နေရာမှာ ချစ်သူဆီကဘာတွေကိုတော့ရ ရမယ်ဆိုတဲ့ ရယူပိုင်ဆိုင်လိုတဲ့စိတ်မရှိဘဲ ချစ်သူအတွက်အမြဲ ဦးစားပေးတတ်တဲ့ စိတ်မျိုးနဲ့ချစ်ခဲ့တာပါ ၊ ဇာတ်သိမ်းခန်းမှာ ပေါင်းခြင်းကွဲခြင်းဟာချစ်ခြင်းနဲ့မဆိုင်ပါဘူး .. ကံကလုပ်တာ ပါ .. ကျွန်နော်နဲ့ပါတ်သက်လို့ မဆီမှာ တဒင်္ဂစိတ်ပျော်ရွှင်မှုရသွားတယ်ဆိုရင်လဲ ကျေနပ်ပါတယ် .. သူမလိုအပ်တော့ တဲ့အချိန်မျိုးမှာ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးဖြစ်နေရတာထက်စာရင်အများကြီးကောင်းပါတယ် .. မဟုတ်ဘူးလား´´

နုနုဇင်၏ မာယာကင်းသည့် မျက်ဝန်းညှို့ညို့မှ မျက်ရည်စတစ်ချို့တို့ကိုတွေ့မြင်လိုက်ရသည်။

``နားလည်ပေးတဲ့ မောင်လေးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွယ် .. အသက်ငယ်ပေမယ့် မင်းလို စိတ်ထားမြင့်မြတ်တဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို စော်ကားမိတဲ့အတွက် နောင်တရမိပါတယ် .. အဲဒီအပြစ်က မတစ်ဘဝလုံး အမဲစက် ထင်နေတော့မှာပါကွယ် .. ´´

``ရပါတယ်အစ်မ ဒီလိုမျိုး ပြောပြတဲ့အစ်မကို ကျွန်နော်ကကျေးဇူးတင်ရမှာပါ အစ်မပြောသလိုပဲ ဝေဒနာတစ်ဝက် လောက်သက်သာသွားသလိုခံစားရပါတယ် .. ကျွန်နော့်ကိုခွင့်ပြုပါအုံးနော် ´´

မျက်ရည်များကို လက်ကိုင်ပုဝါအနားစွန်းနှင့်သုတ်နေသော နုနုဇင်ကိုနုတ်ဆက်ရင်း ကျောခိုင်းထွက်ခဲ့သည်၊ သူ၏အပြန်လမ်းတွင် ပူဆွေးသောကတို့ကပ်ပါမလာသည်ကိုတော့ သတိထားမိသည်၊ ဝမ်းနည်းနောင်တတို့အားနုနုဇင် ထံသို့ အပြီးအပိုင်လွှဲပြောင်းပေးခဲ့ခြင်းဖြင့် လက်စားချေခဲ့မိ၏။

တစ်ကယ်ဆို .. လူသားများသည် မဆုံးနိုင်သော လိုအင်ဆန္ဒများနောက်သို့လိုက်ရင်း လောကလမ်းကိုလျှောက်လှမ်းနေ ကြသူများသာဖြစ်၏၊ လိုအင်ဆန္ဒနောက်လိုက်ရင်း လမ်းပျောက်သူကပျောက်၊ မှောက်လဲသူကလ၊ဲ အား အင်ကုန်ခမ်း အမောစို့၍ ဒူးထောက်အရှုံးပေးသူကပေးဖြင့် အလိုဆန္ဒအမိုက်မှောင်၏ လှည့်စားရက်စက် မှုကို နည်းမျိုးစုံ ခံစားနေရပါ သည်၊ပူလောင်လွန်းလှသည့်ဝေဒနာအား သက်သာစိမ့်သောငှာ တွေ့ရာမြင်ရာရေအိုင်တို့တွင် စိမ်နှစ်၍ မြူးထူး ပျော်ပါး ဆော့ကစားခဲ့သော် ``ရေမြှုပ်၊ ရေပွက်၊ လှိုင်းကြပ်ခွပ်´´ များဖြစ်ပေါ်လာပါ၏ .. ယင်းခနတာအခိုက်အတန့်သည် ထိုထိုလူသားအတွက် တစ်ခနတာ ဖြစ်သော်ငြားလည်း .. ရေပွက်ကလေးတွက် ဘဝတစ်သက်စာဖြစ်သည်ကိုတော့ သတိချပ်ကြစေလို၏ …။

..............................♡♡♡...............................

ပြီးပါပြီ။

လင်ထွေး (စ/ဆုံး)

လင်ထွေး (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

( ၁ )

ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေနေ့ အလုပ်အားရက်မို့ သူငယ်ချင်းခင်မောင်ထူးဆီကို သွားဖို့ သတိရလိုက်ပါတယ်။ ခင်မောင်ထူးဆီ မရောက်ဖြစ်တာ (၂) လလောက်ပင်ရှိသွားပြီဖြစ်တဲ့အတွက် ကျွန်တော်လည်း သူငယ်ချင်းတွေ မဆုံရတာကြာပြီက တစ်ကြောင်း၊ ကျွန်တော်နေထိုင်သည့် အလုပ်မှပေးထားသည့် အခန်းမှာလည်းနေ၍ မဖြစ်သည်က တစ်ကြောင်းတို့ကြောင့် အပြင် သို့ထွက်ရန် စဉ်းစားလိုက်ရခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ 

ဒီလို အလုပ်အားရက်မျိုးတွင် ကျွန်တော်၏ အခန်းကို ကျွန်တော်တို့ သူဌေး ကိုဂျော်နီ ရောက်လာတတ်လို့ပဲဖြစ်ပါတယ်။ သူရောက်ရောက် လာတတ်တာက မူးရူးပြီး မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ကျွန်တော့် အခန်းဆီကို ရောက်လာတတ်တာဖြစ်ပါတယ်။ ဒီတော့ ကျွန်တော်က ရှောင်ပေးရပါတော့သည်။ ရှောင်မပေးလည်း သူက ဂရု မစိုက်။ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာတင် အလုပ်လုပ်မဲ့ ပုံပင်ဖြစ်သည်။ 

သူက တစ်ပတ်တစ်ခါတော့ ပုံမှန်လာနေကျဖြစ်သည်။ အဲဒီဟာ တစ်ခုကလွဲ၍ ကိုဂျော်နီက အားလုံး ပြောစရာမလိုအောင် တော်ပါသည်။ အလုပ်သမားတွေကိုလည်း တန်းတူ ဆက်ဆံ သည်။ ရပိုင်ခွင့်တွေကိုလည်း အပြည့်အဝပေးထားသည်။ သဘောထားပြည့်ဝသူလည်းဖြစ်သည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း အောက်ခြေက တက်လာခဲ့သူဆိုတော့ ကိုယ်ချင်းစာတရားထားတတ်သူ တစ်ယောက်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ ခင်မောင်ထူးရဲ့ အိမ်ကို ကျွန်တော် ရောက်သွားတော့ ခင်မောင်ထူးကို အဆင်သင့်ပင် တွေ့ရပါသည်။

" ဟေ့ကောင်...ခင်မောင်ထူး..."

" လာလာ....မင်းကလည်း ဒီနေ့ကျမှပဲ လာတော့တယ် ချစ်ကိုရာ...မနက်ကျရင်တောင် မင်းဆီ ငါလာမလို့ ကြံထား တာကွ...."

" အေး...ဆိုစမ်းပါဦး..."

" ငါ ကြံခင်းပြန်မလို့ကွာ...ငါ့အမေ အတော်နေမကောင်းဖြစ်နေတယ်ကြားလို့ အဲဒါ ညဖက်အိမ်မှာ လာအိပ်ပေးပါ လား....အိမ်မှာ ငါ့မိန်းမ တစ်ယောက်ထဲ မထားခဲ့ချင်လို့...."

" ဟာ....ဘယ်ဖြစ်မလဲ ငါ့ဆိုင်ရှင်က သဘောကျမှာ မဟုတ်ဘူး...."

သူ့စကားကြားလိုက်ရသည်နှင့် အတော်လန့်၍သွားရသော ကျွန်တော်က အကြောက်အကန် ငြင်းလိုက်မိသည်။

" ကိုဂျော်နီ က တခြားလူမှ မဟုတ်တာကွာ...ငါနဲ့လည်း ခင်ပါတယ်...ငါလိုက်ပြောပေးပါ့မယ်....ငါ့အိမ်က အစွန်ပိုင်း ကျနေတော့ မိန်းမကို တစ်ယောက်ထဲ မထားခဲ့ချင်ဘူး...ရပ်ကွက်ကလည်း သိပ်သန့်တာမဟုတ်ဘူး...ဒါတစ်ခုတော့ မင်းငါ့ကို ကူညီပါကွာ...မင်းကလွဲလို့ ဘယ်သူ့ကိုမှ အားကိုးစရာမမြင်ဘူး....မင်းဆရာကို ငါပြောပေးပါ့မယ်ကွာ...ကူညီစမ်းပါ ချစ်ကိုရာ ...."

ခက်ပြီ....သူက ဒီတခါသာ ကျွန်တော့်ကို အကူအညီတောင်းဖူးတာဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်က အကြိမ်ကြိမ်ပင် သူ့ထံမှ မျိုးစုံသော အကူအညီတွေက မကြာခဏ ရယူဖူးသူဖြစ်သည်။ ပြီးတော့လည်း အလုပ်မရမီက သူ့အိမ်မှာ (၂)လလောက် သွား စား၍ နေခဲ့ဖူးသေးသည်။ ပြီးတော့ ခင်မောင်ထူး၏ မိန်းမက အတော်ချော အတော်လှသူဖြစ်သည်။ ဒီတော့လည်း သူက စိတ် မချနိုင်ဖြစ်ရသည်မှာ မဆန်းပေ။

" မင်းက ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ...ခင်မောင်ထူး..."

" အသွားအပြန်ပါ ထည့်တွက်ရင် (၃)ရက်ပဲ ကြာမှာပါကွာ....မင်း ကူညီမယ် မဟုတ်လား...."

ခင်မောင်ထူးက အားတက်သရော မေးရှာသည်။

" အေးလေ...ဖြစ်နိုင်သမျှတော့ အမြန်ဆုံး ပြန်ခဲ့ပေါ့ကွာ..."

" အလွန်ဆုံး (၃)ရက်ပါပဲကွာ...ငါလည်း အမြန်ဆုံး ပြန်လာမှာပါ...."

သည်ကိစ္စက သည်မှာတင် စကားပြတ်သွားကြပြီး တခြားစကားတွေကို ဆက်၍ ပြောဖြစ်ကြသည်။ ကျွန်တော် သူ့အိမ်တွင် မအိပ်ချင်ရသည့် အကြောင်းကလည်း သူ့မိန်းမကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် သူတို့အိမ်မှာ (၂)လလောက် နေခဲ့တုန်းက သူ့ကိုယ်လုံးကို မမြင်မြင်အောင် နည်းမျိုးစုံဖြင့် ပြတာတို့ ကျွန်တော် ထိုင်နေတဲ့ဘေးမှာ အသားချင်းထိအောင် ဝင်ထိုင်ပြီး စကားမရှိ စကားရှာပြောတာတို့ စာဖတ်နေလို့ ထမင်းမစားသေးရင် ဘေးကနေ ဇွန်းတစ်ချောင်းနဲ့ အတင်းခွံ့တာတို့ ကို အိမ်မှာ ခင်မောင်ထူး မရှိရင် မရှိသလို လုပ်တတ်သူဖြစ်ပါတယ်။ 

ခင်မောင်ထူးဆိုတဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းရဲ့ မျက်နှာကို ထောက်ထားလို့ ကျွန်တော့်မှာ အတော်ကြီးကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းပြီး နေခဲ့ရတာဖြစ်ပါတယ်။ နို့မို့ရင်တော့ ကျွန်တော်ဆိုတဲ့ ကောင်ကလည်း သိပ်ပြီး လက်နှေးတတ်သူမဟုတ်ပါ။ ခင်မောင်ထူးကလည်း မိန်းမသာရသည်။ မိန်းမအထာက သိပ်ပြီး ကျွမ်းပုံမရပါ။ ဒီကိစ္စကြောင့်ပင် နောက်ပိုင်း၌ ကျွန်တော်သည် အလုပ်ပိတ်ရက်များ၌ပင် သူတို့အိမ်သို့ မသွားဘဲ ရှောင်နေခဲ့ရ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။

.........................................................................................

   

နောက်တစ်နေ့ ဆိုင်ဖွင့်ချိန်ရောက်တော့ ကိုဂျော်နီရှိရာ ကောင်တာရှေ့သို့ ကျွန်တော် ရောက်ခဲ့ရသည်။

" ကိုဂျော်နီ ကျွန်တော် ဒီနေ့ညကစပြီး ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ညအထိ ခင်မောင်ထူးတို့အိမ်မှာ သွားအိပ်ရမယ်...အဲဒါ (၃) ည ခွင့် ယူချင်တယ်....ခင်မောင်ထူးကလည်း ကိုဂျော်နီကို ပြောပါ့မယ်တဲ့...."

" ဟ....ဘာဖြစ်လို့လဲ ချစ်ကိုရဲ့...."

" ခင်မောင်ထူးက သူ့အမေ အတော်နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ ဒီနေ့ပဲ ကြံခင်းကိုထွက်သွားပြီ...သူ့အိမ်မှာ သူ့မိန်းမတစ် ယောက်ထဲ ထားခဲ့ရတာ စိတ်မချလို့ ကျွန်တော့်ကို သူပြန်လာတဲ့အထိ စောင့်အိပ်ပေးပါလို့ အကူအညီတောင်းထားတာ ကြောင့်ပါ...."

" အေးလေ...ဒါဆိုလည်း ကူညီရတာပေါ့....ရတယ်လေ....မင်းသွားအိပ်...ငါတစ်ယောက်ယောက်ကို မင်းနေရာမှာ သိပ်လိုက်မယ်...."

" ကျေးဇူးပဲဗျာ...."

ကျွန်တော် သူ့ကို ကျောခိုင်း၍ ထွက်ခဲ့သည်။

" ဟ...နေပါအုံး ချစ်ကိုရ..."

" ဗျာ..."

ကျွန်တော်သည် လှမ်းလက်စခြေလှမ်းကို ရပ်၍ ကိုဂျော်နီကို လှည့်၍ ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုဂျော်နီ၏ မချိုမချဉ် မျက်နှာထားကို တွေ့လိုက်ရသည်။

" မင်း ပင်ပန်းမယ်ဆိုလဲ သွားမအိပ်နဲ့လေ....ငါကပဲ အနစ်နာခံပြီး သွားစောင့်အိပ်ပေးပါ့မယ်...."

" အမလေး ကိုဂျော်နီရယ် မလုပ်လိုက်ပါနဲ့ ခင်မောင်ထူး ရင်ကျိုးသွားပါ့မယ်ဗျာ...."

" ဟား...ဟား...ဟား....မင်းတို့ကတော့ကွာ....တကယ့်ကောင်တွေပဲ...ဟား....ဟား...."

ကိုဂျော်နီရဲ့ စေတနာက ကြောက်စရာပါ။ ထို့ကြောင့် သူနောက်နေတာကို သိပေမယ့် ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာတော့ တကယ်ပင် ထိတ်၍ သွားမိပါတော့သည်။

.....................................................................

   

( ၂ )

ခင်မောင်ထူးတို့ အိမ်လေးသည် ခြံနှင့်ဝန်းနှင့်ဖြစ်ပြီး ခြံထဲတွင်လည်း သစ်ပင်ပန်းပင်တွေက အစုံအလင်ရှိလေတော့ စိမ်းစိမ်းစိုစိုနှင့် သာသာယာယာရှိလှသည်။ သို့ရာတွင် ကျွန်တော်၏ ရင်မှာတော့ ဒီသာယာမှုတွေကို မိန်းမောမနေနိုင်ဘဲ ရင် ထဲမှာ မော၍နေရသည်။ အိမ်ဝသို့ ကျွန်တော် ခြေချမိလိုက်သည်မှာပင် နွဲ့နွဲ့တင်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရတော့သည်။

" ဟင်း....ခုမှပဲ ပေါ်လာတော်မူတယ်...."

" ဟုတ်တယ်....မနွဲ့ရဲ့ အလုပ်က နည်းနည်းရှုပ်နေတာနဲ့လေ...."

" သွားပါ...သူက ဒီကိုမလာချင်တာ မဟုတ်လား...."

ကြာဟန်လေးဖြင့် ခပ်ညုညုပြောရင်း ကျွန်တော် အိမ်ပေါ်တက်နိုင်အောင် သူမက ဖယ်ပေးလိုက်သည်။

" ပြန်ထွက်စရာမရှိဘူးမဟုတ်လား....ခြံတံခါးသွား ပိတ်ထားလိုက်မယ်..."

" အင်း....မရှိပါဘူး..."

" ကြည့်ပါလား...လူကို ပျင်းတိပျင်းတွဲနဲ့ စိတ်မပါသလို ပါသလိုနဲ့..."

" နည်းနည်း ပင်ပန်းလို့ပါ..."

မနွဲ့သည် ခြံတံခါးပိတ်ပြီးသည်နှင့် ချက်ချင်းပင် အိမ်ပေါ်သို့ ပြန်၍ရောက်လာသည်။ သူမမှာ ရွှင်မြူး၍ ဖျတ်လတ်နေ သည်မှာ သိသာလှသည်။ ကျွန်တော်၏ စိတ်တွေကတော့ ညစ်ပြီးရင်း ညစ်လာရသည်။

" ကဲ...ငိုင်မနေနဲ့ ရေချိုးဖို့လုပ် ပြီးရင် ထမင်းစားမယ်...အားလုံးအဆင်သင့်ပဲ..."

မနွဲ့ကတော့ ရေချိုးပြီးပုံရသည်။ သူမတကိုယ်လုံးသည် သနပ်ခါးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး လိမ်းလို့ထားသည်။ နှုတ်ခမ်း အစုံကလည်း ရွှမ်းစို၍နေသည်။ သူမ၏ ကျောလယ်လောက် ဆံပင်လေးကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး နောက်သို့စု၍ အပေါ်သို့ ပြန်ခေါက်၍ တင်ကာ နောက်စေ့တွင် ဆံညှပ်လေးဖြင့် ပြန်၍ ညှပ်ထားသည်။ နဖူးဆံစပ် နသယ်စပ်နား နောက်ဆံစပ်လေး များနှင့် လည်ဂုတ်အစပ်လေးတို့တွင် ဖွားဖွားမွှားမွှားလေးတွေဖြစ်ကာ တွန့်ခွေ၍ တစ်ပင်စ နှစ်ပင်စ ခပ်ကြဲကြဲရှိနေသော ဆံစ တိုလေးများက သူမ၏ မျက်နှာနုနုချောချောလေးကို ပို၍ မက်မောစေရန် ဖန်တီးပေး၍ နေသည်။

" ဟင့်....ဘာကြည့်နေတာလဲလို့....ရေချိုးပါဆိုနေမှ..."

ကျွန်တော်သည် ထိန်းထားသည့်ကြားမှ တာပေါက်ပြီး သူမ၏ အလှတွင် ယစ်မူးသွားမိသည်။ ဒါကို သတိထားမိ သော မရွှေချောကလည်း ခြေလေးတဖက်ဆောင့်လို့ နွဲ့လိုက်ပြန်ပြီ။ သြော်...ဒုက္ခ...ဒုက္ခ....။ ရေချိုးလိုက်တော့ လူရောစိတ် ရော လန်းလို့ သွားရသည်။ ပြီးတော့ ထမင်းလက်ဆုံစားဖြစ်ကြသည်။ ဟင်းတွေကတော့ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာပင် စုံလှပြီး ဟင်း ချက်လည်း ကောင်းလှတာမို့ စား၍ ကောင်းလှသည်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်ညစ်တာတွေ ဘေးဖယ်ပြီး စားကောင်းကောင်း ဖြင့် ထမင်းကို အားရပါးရ စားပစ်လိုက်သည်။ မနွဲ့ကလည်း ဟင်းမျိုးစုံကို တောင်လိုပုံအောင် ကျွန်တော့် ပန်းကန်ထဲသို့ ကြုံး ကြုံးထည့်ပေးနေသည်။

" စားနော်....ကိုချစ်ကို..."

" စားနေတာပဲ...မတွေ့ဘူးလား..."

စိတ်ပေါက်ပေါက်ရှိတာနဲ့ ဘုတောပစ်လိုက်သည်။

" ကြည့်...ကိုချစ်ကို နွဲ့ကို မုန်းနေသလား ဟင်..."

ချက်ချင်းပင် မျက်ရည်စမ်း၍ အားငယ်သလို သနားစရာမျက်နှာထားနှင့် မေးလာတော့လည်း သူမကို ဂရုဏာသက်၍ သွားမိသည်။

" မဟုတ်ပါဘူး မနွဲ့ရယ်...ကျွန်တော့်ကို သိပ်ဂရုစိုက်လွန်းနေတော့ မနေတတ်လို့ပါ....ကဲ ကဲ...စားပါတယ်နော်....အ ခုဆို (၃)ပန်းကန်ရှိပြီ...မနွဲ့လည်း စားအုံးလေ....ကြည့်...ပန်းကန်ထဲမှာ ဘာဟင်းမှ မရှိဘူး...ရော့..ရော့...ကျွန်တော့်ချည်း ထည့်ပေးမနေနဲ့..."

ဟင်းတချို့ကို သူမ၏ ပန်းကန်ထဲသို့ ကျွန်တော်က ခပ်၍ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ဒီတော့မှ သူမမှာ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဖြစ် လာပြီး စကားတွေ ဖေါင်လာတော့သည်။ မိန်းမမျက်ရည်မြင်သည်နှင့် ပျော့ကျသွားမိသော ကျွန်တော်သည် မှားသွားသလား မပြောတတ်။ ခုတော့ နွဲ့နွဲ့တင်သည် ပို၍ အတင့်ရဲလာပြီဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့ ထမင်းဝိုင်းသည် ဧည့်သည်နှင့် အိမ်ရှင် စား နေသော ထမင်းဝိုင်းနှင့် မတူတော့ဘဲ လင်မယားနှစ်ယောက် ထမင်းလက်ဆုံ စားနေတာနှင့် တူနေပြီဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် သည် မတရားပင် ဗိုက်ကားသွားမှ ထမင်းဝိုင်းက ထလိုက်ဖြစ်ပါတော့သည်။ ထမင်းစားပြီးသွားပြန်တော့ ခါတိုင်းဆို ခင်မောင် ထူး ထိုင်နေကျ ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ပြီး ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ဖြင့် ဇိမ်ယစ်နေမိသည်။

" ကိုချစ်ကို...ဒီမှာ ရေနွေးကြမ်းနဲ့ ကြံသကာ..."

" အင်း..."

ရေနွေးချပေးပြီး မနွဲ့က ပြန်၍ထွက်မသွားဘဲ ကျွန်တော့်ဘေး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာထိုင်ပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို တမေ့တ မောကြည့်နေသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူ့မျက်နှာကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ မနွဲ့၏ မျက်နှာလေးက အပြစ်ကင်းစင်လှပြီး သူမ၏ မျက်လုံးအစုံဖြင့် ကျွန်တော့်ကို ညို့ယူ၍ နေသည်။ သူ့ရုပ်သူ့ရည်နဲ့ လင်ငယ်နေဖို့ စဉ်းစားနေတယ်ဆိုတာ ယုံရခက်လှ သည်။ သူမ၏ အလှသည် တော်ဝင်အလှမျိုးဖြစ်သည်ဟု ကျွန်တော် တွေးထားမိလိုက်သည်။

" မနွဲ့ အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ..."

" ၂၄ နှစ်..."

" ဟင်...ဒါဆို ခင်မောင်ထူး ထက် ငယ်တာပေါ့...."

" ဟင်း...မမျှော်လင့်ဘဲ သူနဲ့ ယူလိုက်ရတာလေ...ကျမကိုယ်ကျမ စိတ်နာလို့ မဆုံးပါဘူး...."

လော်လီဖောက်ပြားတတ်သော မိန်းမတို့၏ထုံးစံအတိုင်း သူမ၏လင်ကြီးကို အထင်သေးဟန်တွေ ပြည့်နေသည်။ တစထက်တစ အချိန်တွေကုန်၍လာရသည်။ ညသည်လည်း တဖြေးဖြေး နက်သထက်နက်လာရသည်။ အနွဲ့သည် ကျွန် တော်၏ ဘေးကြမ်းပြင်ထက်တွင် သူမ၏ လက်တစ်ဖက်ကို ခေါင်းခုရင်း တစောင်းလှဲ၍ အိပ်နေသည်။ 

ရေဆေးငါးကြီးသဖွယ် သူမ၏ ကိုယ်လုံးအလှသည် ကျွန်တော့်အား ဖမ်းစား၍ ကျွန်တော်၏ ရင်တို့ကို ဘလောင်ဆူ၍ လာစေသည်။ ငြိမ်ငြိမ်လေး တစောင်းလှဲ၍နေသည် မဟုတ်ဘဲ အညောင်းဖြေရင်း ပက်လက်လှန်သည့်အခါလည်း လှန်လိုက်သည်။ ခြေချင်းဝတ်မှ ထဘီ စကို ပြန်၍ အခြားခြေဖျားတစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲယူဟန်ဖြင့် သူမ၏ ပေါင်လုံးကြီးနှစ်လုံးမှာလည်း ကား၍ ကား၍ သွားရပါသေး သည်။ သူမ၏ တင်ပါးကြီးတွေက ဖေါင်းကား၍ တင်းနေသည်။ ဆူဖြိုးသော်လည်း သိပ်ပြီးမကြီးလှသော သူမ၏ နို့အုံများက လုံးဝန်း၍ မို့မောက်နေသည်။ ခါးသေးသေးလေးနဲ့ မညီမျှတဲ့ ပြည့်ဖြိုးလွန်းတဲ့ ဖင်ကြီးတွေမှ သွယ်ဆင်းသွားတဲ့ ပေါင်တန်ကြီး တွေက ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးရှိလှပါသည်။

" မနွဲ့...အိပ်ချင်ရင် သွားအိပ်လေ..."

" ကိုချစ်ကိုရော မအိပ်သေးဘူးလား...နွဲ့ တမင်စောင့်နေတာ..."

တိတ်ဆိတ်လွန်းသော ည၏ပတ်ဝန်းကျင်တွင် သူမ၏ဆည်းလည်းသံလေးများသည် ကျွန်တော်၏ ရင်ထဲထိ စိမ့်ဝင် သွားပြီး ရင်တွင်းဝယ် နွေးထွေးလှုပ်ခတ်စွာ ခံစားလိုက်ရသည်။

" ကျွန်တော်က အိပ်ရင် နောက်ကျတယ်...စောင့်မနေနဲ့တော့ သွားအိပ်လိုက်ပါလား....နောက်မှ ကျွန်တော် အိပ် မယ်...အိပ်ယာတွေသာ ဘယ်မှာထားတယ်ဆိုတာ ပြောခဲ့ပေတော့..."

" ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပဲလေ..."

မနွဲ့သည် မကျေနပ်သံဖြင့် ပြောလိုက်ရင်းက လှဲနေရာမှ ဇိုးဇိုးဇက်ဇက် ထရပ်လိုက်ရာ နဂိုက ပြေလျှော့နေတဲ့ ထဘီ သည် ခါးစောင်းထိ ရောက်၍ ကျွတ်သွားသည်။ သူမက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ ကိုင်၍ထားရင်း....

" တံခါးတွေ ပိတ်ထားလိုက်မယ်နော် ကိုချစ်ကို..."

" အင်း...အင်း..."

တံခါးမကြီးဆီသွားနေသော သူမ၏ နောက်ပိုင်းအလှကို ငေးကြည့်ရင်း ဒီမိန်းမ လူလွတ်သာဖြစ်လိုက်ပါတော့လို့ စိတ်ရိုင်းတွေဝင်မိသည်။ မနွဲ့ကလည်း သူမ၏ ထွားအိသော တင်ဆုံကြီးတွေကို တယမ်းယမ်းဖြင့် ကျွန်တော့်အား မျက်စပြစ်၍ သွားသည်။

" ကဲ...ကျမ သွားအိပ်မယ်...ကိုချစ်ကို အိပ်ယာကတော့ အိပ်ချင်တဲ့အခါကျမှ ကျမအခန်းထဲ ဝင်ယူပေါ့....ဟုတ်လား ...."

မူနွဲ့နွဲ့ပြောဆိုပြီး သူမ၏ တင်ပါးကြီးတွေကို တမင်ပင်ခါယမ်းပြကာ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလေတော့သည်။ သူမ၏ အခန်းထဲသို့ အိပ်ယာဝင်ယူရမယ့် ဒုက္ခကြောင့် ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာပဲ ပျော်အောင်အိပ်ဖို့ ကြိုးစားနေမိပါသည်။ မှေး ကနဲဖြစ်သွားတယ်ဆိုရင်ပဲ နားထဲမှာ တဝီဝီနဲ့ အသားပေါ်မှာ နေရာအနှံ့ စူးကနဲ ဆစ်ကနဲ ခံစားချက်တွေက ဆက်တိုက်ဆိုသ လို ခံစားလာရတော့ ကျွန်တော်ဟာ ဘယ်လိုမှဆက်ပြီး သီးမခံနိုင်တော့တာကြောင့် ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှထ၍ အိပ် ယာတွေခြင်ထောင်တွေရှိမယ့်ဆီကို ခြေလှမ်းမိလိုက်ပါသည်။

အခန်းထဲတွင်တော့ ထွန်းထားသော မီးလုံးလေး၏ အရောင်က ကြည်လင်၍ ထိန်ထိန်သာနေသည်။ မနွဲ့အိပ်နေတဲ့ပုံ ကတော့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးသို့ချပြီး ဒူးတစ်ဖက်က ထောင်ထားသည်။ သူမ၏ ထဘီသည် ထောင်ထားသော ဒူးကို လွန် ပြီး ပေါင်ရင်းထိရောက်ကာ လုံးထွေး၍နေသည်။ ကျွန်တော် မှင်သက်မိသွားမိသည်။ ဖွေးဖွေးနုနေသော ပေါင်ရင်းဆီသို့ စပ်စပ်စုစုကြည့်လိုက်မိသည်။ ထဘီလေးသည် ထိုနေရာကို မလိုလားစရာကောင်းအောင် ဖုံးအုပ်၍ နေသည်။ မနွဲ့သည် အ သက်မှန်မှန်ရှုနေသည့်အတွက် မို့မောက်သော သူမ၏ ရင်အုံများက နိမ့်ချည် မြင့်ချည်ဖြစ်ကာ လှိုင်းထ၍နေသည်။ 

ဒီအချိန် လေးအတောအတွင်းမှာပင် အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်နေပုံဖြင့် တချက်ငြီးလိုက်ရင်း ဆန့်ထားသော ခြေထောက်တစ်ဖက်က မြောက်ကြွသွားပြီး ပြန်ချလိုက်တော့ စောစောက ထက်ပို၍ကားသွားရသည်။ စောစောက ပေါင်ရင်းအထိရောက်နေသော ထဘီလေးသည် ပို၍လန်သွားပြီး မီးရောင်အောက်တွင် မဟူရာတောင်ကုန်းလေးကို ရင်ဖိုလှိုက်မောစရာ တွေ့လိုက်ရလေ သည်။

" ဟင်..."

ကျွန်တော်သည် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး စိတ်ကိုတင်းကာ အိပ်ယာတွေကို ယူပြီး အခန်းထဲကနေ ထွက်ခဲ့ သည်။ ကျွန်တော်၏ ရင်တစ်ခုလုံး လှုပ်ခါ၍နေရပြီး အာခေါင်တွေက ခြောက်၍လာသည်။ လက်ဖျားတွေလည်း တဆတ် ဆတ်တုန်၍နေရသည်။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး အခန်းထဲဝင်သွားချင်စိတ်က တစထက်တစ ပြင်းထန်၍လာရသည်။ မနွဲ့ မအိပ် သေးဘူးဆိုတာကို ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းသိနေသည်။ မနွဲ့၏ မျက်ခွံအောက်က မျက်လုံးတွေဟာ ကစား၍နေသည်ကို ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းသတိထားလိုက်မိသည်။ စိတ်ကိုတင်းပြီး အိပ်ယာကိုခင်း၍ ခြင်ထောင် ထောင်ကာ ဝင်အိပ်ပစ် လိုက်သည်။ သို့သော် ကျွန်တော့်မှာ သွေးပူနေ၍ အိပ်၍မပျော်ပါ။ ထို့ကြောင့် အိပ်ပျော်ရန် ကြိုးစားနေမိသည်။

" အင်း....အင်း....အား....ကျွတ်...ကျွတ်...ကိုချစ်ကို...အင်း....ကျွတ်....ကျွတ်...ကိုချစ်ကို....ခဏလာပါအုံး...အရေး ထဲ အအိပ်ကြီးလိုက်တာနော်...."

ခြောက်ခြားစရာကောင်းလောက်အောင် ဆွဲဆွဲငင်ငင်ကြီး ညီးညူ၍ စုပ်သပ်ကာ ကျွန်တော့်နာမည်ကို အားကိုးတကြီး နဲ့ ခေါ်သံတွေက မနွဲ့၏ အခန်းထဲမှ ပျံ့လွင့်၍ လာရသည်။ ဘာများဖြစ်လဲဟူသော အတွေးဖြင့် ကျွန်တော်လည်း ထိတ်လန့် သွားမိသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ခြင်ထောင်လှန်ပြီး ဝုန်းကနဲ ထ၍ ပြေးသွားမိသည်။ မနွဲ့သည် သူမ၏ကိုယ်ကို နှိပ်၍ အိပ်ယာ ထက်တွင် လူးလှိမ့်၍နေသည်။

" အင်း....အင်း...အမလေး....ဒီလိုကြီး ရပ်ကြည့်မနေပါနဲ့ ကိုချစ်ကိုရဲ့...ဗိုက်ကိုလက်နဲ့ လာထောက်ပေးပါအုံး...အား ....အမလေးနော်...ကျွတ်...ကျွတ်...ကျွတ်...."

သူမ၏ ငြီးငြူသံနှင့် တောင်းပန်သံကြောင့် ကျွန်တော်သည် သူမ၏ဘေးတွင် ဒူးထောက်၍ ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူမ၏ ဗိုက်သားအိအိလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့ အသာဖိထားပေးလိုက်မိပါသည်။

" ဖိပါ...ခပ်နာနာလေး ဖိစမ်းပါ..."

" အို...သိပ်မဖိနဲ့လေ....အူအတက်ပေါက်သွားလို့ ဒုက္ခဖြစ်နေမယ်...."

 

" မဟုတ်ဘူး....ဒါနွဲ့ဖြစ်နေကျ လေအောင့်တာ ဖိသာဖိ....ဒီနေရာ...ဒီနေရာ.

..အား...ကျွတ်...ကျွတ်....ကျွတ်...."

မနွဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို ကိုင်ပြီး သူမ၏ ဗိုက်တပြင်လုံး ဟိုထောက် ဒီထောက်ဖြင့် လုပ်၍ပေးနေသည်။

" ဆေးရှိလား...သွားယူလိုက်မယ်လေ...."

" ဆေးကုန်နေတယ်....အဲဒီထောက်ထားရင် ပျောက်သွားမှာပါ လုပ်ပါ ကိုချစ်ကိုရဲ့....အင်း....အင်း...ကျွတ်...ကျွတ်. ...ကျွတ်..."

သူ့လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ကျွန်တော့် လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမ၏ ဗိုက်သားပြင်အနှံ့ လျှောက်၍ ထောက်ပေးနေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ရင်ညွှန့်ရောက်သွားလေရဲ့...တစ်ချက်တစ်ချက် ဆီးခုံရောက်သွားလေရဲ့...။ ကျွန်တော်လည်း သူမကို ပြုစုနေရာကနေ စိတ်တွေသောင်းကျန်းထကြွ၍ လာရသည်။ အထူးသဖြင့် ကျွန်တော်၏ လက်က သူမ၏ ဆီးခုံအနားသို့ရောက်ရင် ပို၍ဆိုးသည်။ စောစောက အိပ်ရာမဝင်မှီ တွေ့မြင်ခဲ့ရသော မဟူရာလွင်ပြင်လေးကိုပဲ မျက်လုံးထဲမှာ မြင်နေမိသည်။ 

မနွဲ့တစ်ယောက် ငြီးသံပျောက်၍ သွားပြီ။ သူမ၏ ရောဂါသက်သာသွားပြီဟု ထင်စရာဖြစ် သည်။ ဒါပေမယ့် မနွဲ့၏ ရောဂါက အခုမှပို၍ သဲလာရသလိုဖြစ်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ထားသော ကျွန်တော်၏ လက်ကိုဆွဲယူပြီး ဘရာစီယာကင်းမဲ့ပြီး သူမ၏ ပါးလွှာသော အင်္ကျ ီအောက်မှ မလုံးတလုံးဖြင့် လုံးဝန်း၍ တုန်နေသော ရင် သားနှစ်လွှာပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်သည်။ အစဖော်မပြနိုင်အောင် နူးညံ့လှတဲ့ သူမ၏ ရင်သားနှစ်မွှာ၏ အထိအတွေ့သည် တင်းထားသော ကျွန်တော်၏ စိတ်များကို ခါယမ်းဖြေလျှော့၍ ပစ်လိုက်လေသည်။

ကျွန်တော်၏ လက်ချောင်းများသည် ဖောင်းမို့ပြီး အလွန်နူးညံ့လှသော သူမ၏ ရင်သားဆိုင်တွေထဲတွင် နစ်မြုပ်၍ နေသည်။ ကျွန်တော် မရုန်းဖယ်မိပါ။ စိတ်တွေက တွေဝေ၍ နေရသည်။ ထို့ပြင် တိတ်တိတ်လှိမ့်တက်လာသော သာယာမှုကို လက်မလွတ်ဘဲ ခံစားချင်သည့်စိတ်ကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ မနွဲ့၏ ကော့ရွှမ်းသော မျက်တောင်များသည် တဖျတ်ဖျတ် (၂)ချက် မျှခတ်လျက် ပွင့်အာ၍လာသည်။ မီးရောင်အောက်တွင် ရွှမ်းလဲ့ရီဝေ၍နေသော ညို့မျက်လုံးများဖြင့် ကျွန်တော့်ကို ဖိတ်ခေါ် သလို ကြည့်၍နေသည်။

" ဘယ်လိုလဲ သက်သာရဲ့လား..."

တိတ်ဆိတ်မှုကို သည်းမခံနိုင်သည့်အဆုံး တုံတုံယင်ယင်ဖြင့်ပင် မေးလိုက်မိသည်။

" အင်း....သက်သာပါတယ်...."

ပါးစပ်ကပြောလိုက်ရင်း သူမက ကျွန်တော့်လက်ကို နုအိသော သူမ၏ ရင်သားနှစ်မွှာကြားတွင် ဖိကပ်၍ ထားလိုက် သည်။ ကျေးဇူးတင်သည့် သဘောပင်တည်း။ ထို့နောက် သူ့လက်နဲ့ စုံကိုင်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို သူမ၏ ဗိုက်ပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ နူးညံ့အိထွေးသော ဗိုက်သားလေး၏ အတွေ့ကြောင့် ကျွန်တော်သည် တစ်ခါတုန်လှုပ်ရပြန်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်သည် ကျွန်တော်၏ လက်ကို အောက်ဖက်သို့ တရွရွရွေ့ပေးရင်း နောက်ဆုံး ဆီးစပ်အထိ ရောက်လာပါ တော့သည်။ ကျွန်တော်၏ အသိအလင်းရောင်တို့သည် မှောင်အတိကျသွားရပါတော့သည်။ 

မနွဲ့၏ ဆီးခုံဖောင်းဖောင်းလေးကို တရွရွပွတ်သပ်ပေးနေမိတော့သည်။ မဝံ့မရဲဖြင့် သူမ၏ မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးများ မှေးစင်းပြီး ရဲရဲနီနေ သော သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာက ပြုံး၍နေသည်။ သူမ၏ စိတ်တိုင်းကျဖြစ်၍ သွားချေပြီ။ သူမ၏ သနပ်ခါးမွှေးမွှေးလေး တွေက ကျွန်တော့်ကို ရဲဆေးတင်၍ ပေးနေသည်။ ကျွန်တော်သည် သူမ၏ ခပ်ပြုံးပြုံးလေးဖြင့် ရွှမ်းစိုနေသော သန္တာရောင် နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရငုံ့၍ စုပ်နမ်းမိလိုက်ပါတော့သည်။ တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် မထင်မှတ်လောက်အောင် ကြမ်းတမ်းလှတဲ့ အနမ်းနဲ့ သူမက ရုတ်ချည်းတုံ့ပြန်၍လာသည်။

နွဲ့နွဲ့တင်သည် တချိန်လုံးစောင့်စည်းခဲ့ရသည့် သိက္ခာများကို ခွာချလိုက်ပြီး ကျွန်တော်၏အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက် လုမတတ် စုပ်ပေးနေသည်။ မွတ်သိပ်လွန်းနေသော သူမအား ဂရုဏာတွေပိုသွားရသည်။ ဒီလိုစုပ်နမ်းနေရင်းကပင် သူမ၏ နွေးထွေးသော နှုတ်ခမ်းလေးများသည် အသာဟ၍သွားပြီး ချောမွတ်နူးညံ့ပြီး စိုစွတ်သောသူမ၏ လျှာလေးက ကျွန်တော်၏ ပါးစပ်ထဲသို့ တိုး၍ဝင်လာသည်။ ကျွန်တော်သည် မိန်းမတွေနဲ့ အတွေ့အကြုံရှိခဲ့ဖူးပါသည်။ ယခုကဲ့သို့ စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် နှစ် ဦး အပေးအယူမျှပြီး တကိုယ်လုံးကို စိမ့်ဝင်သွားသော အနမ်းမျိုးကိုတော့ ယခုမှသာ ကြုံဖူးရသည်။ ရှည်ကြာသော အနမ်း ကာလအတွင်းမှာပင် သူမ၏ လက်များသည် ကျွန်တော်၏ ကျောပြင်ကို စုန်ဆန်၍ ပွတ်ပေးနေသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သူမ၏ ဦးခေါင်းကို စုညှပ်၍ကိုင်ပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ စုပ်နမ်းနေမိသည်။ နှုတ်ခမ်းတွေ ပူထူပြီး ကျိန်းလာလောက်အောင်နမ်းပြီး တကိုယ်လုံး နွမ်းလျှသွားတော့မှ နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်မိတော့သည်။

" ကိုချစ်ကို....နွဲ့ကို မုန်းနေသေးလားဟင်..."

" ဘယ်သူက မုန်းတယ်ပြောလို့လဲ...နွဲ့ရဲ့..."

" ကိုချစ်ကိုပဲ နွဲ့ကို ရှောင်ဖယ် ရှောင်ဖယ်နဲ့..."

" နွဲ့မှာ ပိုင်ရှင်ရှိတယ်လေ...ပြီးတော့ ခင်မောင်ထူးကလည်း သနားစရာလေး...."

" ထားပါတော့လေ...အခွင့်အရေးရတုန်း ပျော်ပျော်ကြီးနေကြရအောင် နွဲ့ ကျေနပ်အောင် နေရမယ်နော်...ကိုချစ်ကို ကို ဘယ်လောက်စောင့်နေရတယ်ဆိုတာ နွဲ့ပဲ သိတာ...."

နွဲ့က စကားပြောရင်း ကျွန်တော်၏ အင်္ကျ ီကြယ်သီးများကို တစ်လုံးခြင်း ဖြုတ်၍ပေးနေသည်။ ကြယ်သီးတွေ ပြုတ် သွားသော အင်္ကျ ီကို ကျွန်တော်ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်၏ တကိုယ်လုံးသည် အဆီမရှိဘဲ ကြွက်သား အမြောင်း လိုက်ဖြင့် မနွဲ့အတွက် မရိုးမရွဖြစ်ချင်စရာပင်...။ ဒါကြောင့်ပင် သူမက ချောမွေ့နေသော ကျွန်တော်၏ ရင်အုံကြီးကို သူမ၏ လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ပွတ်သပ်ရင်း မို့မောက်နေသော ရင်အုံကို ဆုတ်နယ်ပေးသည်။ ကျွန်တော့်နို့သီးညိုညိုလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ပွတ်ချေ၍ပေးနေသည်။

" နွဲ့...ဘယ်ဆိုးလို့လဲ..."

" ချစ်လို့နော်...နို့မို့ရင် မျက်စိမှိတ်ပြီး အသေကောင်လို ငြိမ်နေမှာ..."

" ယုံပါတယ်ဗျာ...."

စကားပြောရင်းဖြင့် ဘရာစီယာအောက်ခံမရှိသော သူမ၏ အင်္ကျ ီကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ပြီး ဆွဲ၍ ဟလိုက်သည်။ ပေါက်စီအရွယ်ရှိတဲ့ သူမ၏ နို့အုံဖွေးဖွေးများသည် အပျိုသွေးတစက်ကလေးမှ မလျှော့ဘဲ တင်းမာ၍ ကျစ်လစ်ကာ ထောင်ထ နေသည်။ ဖြူဖွေးသော နို့အုံလေးတွေမှာ အကြောစိမ်းလေးတွေကလည်း ယှက်သန်း၍နေသည်။

" လှလိုက်တာ..."

" လှမှာပေါ့...ယုယုယယထားတာကိုး...."

ရှက်မျက်စောင်းလေး ထိုးလိုက်ရင်းက သူမကို သူမဂရုစိုက်ကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ တကယ်လည်း လှပါသည်။ ဖွေးနု၍ ဖောင်းတင်းကာ ပြောင်လက်၍လည်း နေသည်။ နို့သီးလေးတွေ မာတောင်ထမနေခဲ့ပါရင် အပျိုစင်ပင်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ တပ်မက်တဲ့အကြည့်ကို သဘောကျသည့်ဟန်ဖြင့် ခစ်ကနဲ တစ်ချက်ရယ်လိုက်ရင်း ကျွန်တော်၏ လက်ကို လှမ်း၍ဆွဲကာ သူမ၏ နို့အုံပေါ်တင်၍ ပေးလိုက်သည်။ နို့အစုံကို ဆုတ်နယ်ပေးနေသော ကျွန်တော်၏ လက်ပေါ်သို့ သူမ၏ လက်လေးများ က တင်၍ထားကာ လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်၍ထားသည်။ သူမ၏ နို့အုံလေးများသည် ဆုတ်နယ်ရသည်မှာ အတော်ပင် အရသာရှိ လှသည်။ တစ်ချက်ညှစ်လိုက်တိုင်း ဂွမ်းသားစိုင်များလို အိလျှက် လက်ချောင်းတွေက အထဲကို နစ်နစ်ဝင်၍သွားသည်။ နို့အုံ လေးများသည် တင်းသထက်တင်းတင်းလာပြီး ရင်ကိုကော့ ကော့ပေးလာသည်။ 

နို့သီးထိပ်လေးတွေကို ချေချေပေးတော့ စုပ် တသပ်သပ်ဖြင့် သူမမှာ အရသာအတွေ့ကြီးတွေ့နေသည်။ ကျွန်တော့်လောက်တော့ တခြားယောက်ျားဆိုရင်လည်း လုပ်ပေး နိုင်မှာပါ။ ဒါပေမယ့် အချစ်စိတ်ကြောင့် တုန့်ပြန်မှုကတော့ မတူဘူးပေါ့....။ နို့သီးလေးများသည် အညှစ်ခံရဖန်များတော့ ထိပ် မှ နို့ရည်ကြည်လေးများ စိမ့်၍ ထွက်လာသည်။ ကျွန်တော်သည် နို့သီးလေးတစ်ခုကို ငုံ့၍ စုပ်ယူလိုက်သည်။

" အင်း...ဟင်း...."

တင်းမာသော နူးအိလှသည့် နို့အုံလေးပေါ်သို့ ကြမ်းရှသော လျှာဖြင့် ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် နွဲ့တစ်ယောက် ကြက်သီး ဖြန်းဖြန်းထသွားပြီး အားကနဲ ငြီးလိုက်သည်။ နို့အုံတစ်ခုလုံး ပါးစပ်ထဲဝင်မတတ် ငုံ့ပြီးစုပ်ပေးနေမိသည်။

" အို....ကိုချစ်ကို...အား....အင်း...ဟင်း...ကောင်း...ကောင်းတယ်ကွယ်...."

မရွှေချောက တလူးလူး တလွန့်လွန့်နဲ့ နှာသံပေးနေတော့ ကျွန်တော့်မှာ စိတ်တွေပိုလို့သာ ထကြွလာရတော့သည်။ များသောအားဖြင့် မိန်းမတွေက အရှက်အကြောက်ကြီးပြီး တုံ့ပြန်မှုမပြဘဲ အသေကောင်လို ငြိမ်နေတော့ ယောက်ျားသားများ ကပင် ဦးဆောင်သွားရသည်ပင်ဖြစ်သည်။ ယောက်ျားသားမှာလည်း အရုပ်နှင့် လုပ်ရသလို မကျေမနပ်ဖြင့်ပြီး၍ သွားရသည်။ တချို့ဆိုလျှင် မိန်းမပြီးမှန်း မပြီးမှန်းပင် မသိလိုက်ရချေ။ မထင်မှတ်လောက်အောင်ပင် ထထကြွကြွရှိနေသော နွဲ့ကို ကျွန်တော် စွဲသွားမိသည်။ ရှက်စရာမဟုတ်ဘဲ ရှက်နေသည့် အမျိုးသမီးထုကြီးကို ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ်ကြီး ရှုံ့ချလိုက်မိသည်။ အခုဆိုကြည့်....နို့အုံတစ်ဖက်က နို့စို့ခံလို့ဝသွားတော့ နောက်တစ်ဖက်ကို ကော့ပေးပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းကို သူ့လက်နှစ်ဖက် နှင့် ပြောင်း၍ပေးသည်။

" ကိုချစ်ကို...စို့သာစို့ နွဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း အစို့ခံချင်တာ..."

သာမန်ပြောရိုးပြောစဉ်စကားကို စောစောက ပြောချလိုက်သော နွဲ့၏ အလိုကျ နို့ချောင်းထဲက သွေးတွေစို့လာပြီး နို့အုံမှာ သွားရာတွေထင်လာအောင်ပင်း အားရပါးရ စုပ်ပေးစို့ပေးလိုက်ပါတော့သည်။ မရွှေနွဲ့ကတော့ တွန့်လိမ်ကောက်ကွေး ပြီး အရသာတွေ တွေ့၍နေသည်။

" ဟား..."

သူမ၏နို့များမှ မျက်နှာကို ခွာရင်း လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ သူမ၏ ရင်သားအစုံသည် နိမ့်ချီမြင့်ချီ လှိုင်းထ၍နေပြီး စုပ်ထားစို့ထားသော တံတွေးတွေကြောင့် ပြောင်လက်၍နေပြီး သွားရာ စုပ်ရာတွေဖြင့် နီရဲ၍နေသည်။ ကျွန်တော့်လက်များသည် သူမ၏ ဝမ်းပြင်းသားနုနုလေးကို စုန်ဆန်ပွတ်သပ်ရင်း ပြေလျှော့လုဖြစ်နေသော ထဘီလေးကို လက်ချောင်းလေးများဖြင့် အသာထိုးခွာလိုက်သည်။ ထဘီလေးက အလွယ်တကူပင် ဖြေလျှော့၍ သွားသည်။ ထိုထဘီလေး ကို အသာလှန်၍ ချလိုက်သည်။ ဖြူဖွေးသော ဗိုက်သားနှင့် ပေါင်သားတွေ ဆုံစည်းရာ နေရာလေးတွင် မဲနက်သောအမွှေး လေးများဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးကို မက်မောစရာ တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။

" နွဲ့ရဲ့တကိုယ်လုံးက အမွှေးလေးတွေက ပိတုန်းရောင်တောက်နေတာပဲနော်...ဆံပင်တို့ မျက်လုံးတို့ ချိုင်းမွှေးတို့.... ပြီးတော့..."

" ပြီးတော့...ဘာလဲ...ဟင်...."

" စောက်မွှေးတို့..."

" ဒါလေးပြောဖို့များ ရှက်နေရသေးလား အကိုရယ်..."

" ဒါတင် ဘယ်ကအုံးမလဲ ခြေသလုံးမွှေးတို့လဲ မဲနက်တောက်ပြောင်နေတာပဲ...."

သူမ၏ ဖင်သားကြီးအောက်မှ ပိ၍နေသော ထဘီကို အသာဖင်ကြွပြီး တွန်းချရင်း ပြောလိုက်ပါသည်။ လွတ်လွတ် ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားသော ထဘီကို ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်ပြီး အခန်းထောင့်သို့ ပစ်လိုက်သည်။

" အဲ...ကြည့်...လူဆိုး သေချာ ခေါက်မထားဘူး...."

" အချိန်မရှိဘူး..."

အချိန်မရှိသော ကျွန်တော်သည် အချိန်ယူပြီး မရွှေနွဲ့၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို စုန်ဆန်ကြည့်နေမိသည်။ ဒီခန္ဓာကိုယ်ကို ကျွန်တော်သာမက ဘယ်သူမှ မမြင်ရှာနိုင်လိမ့်မည် မထင်ပါ။ သူ့နေရာနဲ့သူ မို့မောက်ရှိုက်ဝှမ်းပြီး အတော်ပင် မက်မော လောက်ပါသည်။

" ဟိတ်....မကြည့်နဲ့ ရှက်တယ်...."

စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးနဲ့ လှမ်းအုပ်ရင်း မူနေပြန်ပါသည်။

" မအုပ်နဲ့....အဲ့ဒါပဲ ကြည့်ချင်နေတာ....ခဏနေရင် ဖြဲကြည့်မှာ သေချာ ဆေးကြောထားရဲ့လား...."

" အမယ်...မယ်....ဘယ်လိုမိန်းမစားများ မှတ်လို့ ဒီလိုပြောရတာလဲ...တစ်နေ့ကို အနည်းဆုံး (၃)ကြိမ် မဆေးရရင် အိပ်မပျော်တဲ့ မိန်းမရှင့်...သိရဲ့လား...."

" ဆောရီးဗျာ...ဆောရီး....သိပ်လှလွန်းတော့ ဆေးစရာတောင် မလိုဘူး...စကားအဖြစ်နဲ့ မေးတာပါ...."

ပြန်ပြီးလေပြေထိုးရင်းက သူမ၏ စောက်ဖုတ်ပေါ်သို့ လက်ဖဝါးတင်ရင်း ပွတ်သပ်ပေးလိုက်မိသည်။

" နွဲ့...ပေါင်နဲနဲကားလိုက်နော်...."

ချက်ချင်းပင် ကားပေးသည်။

အလိုက်သင့်ကားပေးသော ပေါင်များနှင့်အတူ စောက်ဖုတ်လေးပါ အသာပြဲဟ၍ သွားသည်။ သို့သော် မဲရစ်ထူထပ် စွာ ဖုံးအုပ်ထားသော အမွှေးများကြောင့် အတွင်းသားတွေကို မမြင်ရချေ။ ကြမ်းရှရှအမွှေးလေးများ အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းဖြစ်နေ သော စောက်ဖုတ်လေးသည် နူးညံ့လွန်းလှသည်။ ဖိလိုက်ရင်နစ်သွားပြီး ကြွလိုက်လျှင် ပြန်ပြီးဖောင်းလာသည်။ ကြီးမားကား စွင့်သော တင်ပါးကြီးများကြောင်းလည်း စောက်ဖုတ်လေးသည် ကော့ကော့လေးမို့၍နေသည်။ ကျွန်တော်၏ နားထင်တွင် သွေးတွေက တဒိတ်ဒိတ်ခုန်၍လာရသည်။ အမွှေးကြမ်းတွေကြားကနေ မာနေသော စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ခလယ်ကို စမ်းပြီး ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ခြောက်ကပ်နေတာမို့ တစ်၍နေသည်။ 

ထို့ကြောင့် လက်ခလယ်ကို ပါးစပ်ထဲငုံပြီး တံတွေးဆွတ်လိုက်ပြီး မှ ပြန်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ နူးညံ့ချောအိသော အသားစိုင်လေးများထဲသို့ လက်သည် ရှောရှောရှူရှူဝင်၍ သွားသည်။ ပူနွေး၍ နှစ်သက်စရာ အရသာပင်ဖြစ်သည်။ ပျော့နဲ့နဲ့ဖြစ်နေသော စောက်စေ့လေးကို အသာစမ်းပြီး တွန်းထိုးနိုးဆွပေးတော့ မကြာ ခင်မှာပင် မာပြီးတောင်၍ ထလာသည်။ ထို့နောက်တော့ စောက်ခေါင်း နွေးနွေးလေးထဲသို့ လက်ချောင်းကို သွင်းပြီး မွှေပေး လိုက်ပါတော့သည်။

" အင့်....ဟင်း..ဟင်း...ကိုချစ်ကို...အိုး...အင်း...ဟင်း...အဟင်း...ဟင်း..ဟင်း...ဟင့်...ဟင့်..."

နွဲ့၏ စောက်ခေါင်းသည် အိမ်ထောင်သည်ဟု ပြောလျှင်ပင် ယုံနိုင်ဖွယ်ရာမရှိ ကျဉ်းမြောင်းလွန်းလှသည်။ မကြာလှ သော အချိန်အတွင်းမှာပင် စောက်ခေါင်းထဲမှ တဖြေးဖြေးစိုစွတ်ချောမွေ့၍လာတော့သည်။

" ပေါင်ထပ်ဖြဲပေးအုံး...နွဲ့ရဲ့..."

စကားသိပ်များသော မရွှေနွဲ့တစ်ယောက် ဒီတခါတော့ ငြိမ်ပြီးခိုင်းသမျှ အကုန်လုပ်ပေးနေသည်။ ပေါင်ကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကား၍ ပေးလိုက်ရာ စောက်ပတ်ကြီးက ပို၍ဖောင်းကားကာ ပြူးပြီး ပေါ်လွင်၍လာရသည်။ ချစ်ချင်စရာ စောက်ဖုတ်နှစ်လွှာ ကို လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ဟပြီး ပန်းနုရောင် အတွင်းသားထဲသို့ လျှာကိုထိုးသွင်းပေးလိုက်သည်။

" ဟင့်...အင့်...ဟင့်...."

ထူးခြားသော အရသာကြောင့် အင့်ကနဲ တွန့်သွားပြီးမှ ဘာလုပ်ပေးတယ်ဆိုတာကို သဘောပေါက်သွားပြီး သက် ပြင်းများချလိုက်သည်။

" ပြွတ်....ပလပ်...ပြွတ်...ဗြစ်...အင့်...နာတယ်...အိုး...ဟား...အင်း...အား....ရှီး...ကျွတ်...ကျွတ်...အိုး..."

စောက်စေ့ကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ကလိပေးလိုက် စောက်ခေါင်းထဲ လျှာထိုးထည့်ပြီး မွှေပေးလိုက် စောက်ဖုတ်တပြင်လုံး ကို လျှာနဲ့ သိမ်းသိမ်းပြီး ယက်ပေးလိုက် လုပ်ပေးနေသော ကျွန်တော်၏ လျှာဒါဏ်ကြောင့် နွဲ့တစ်ယောက် တကိုယ်လုံး တုန်ခါ ၍ နေရသည်။ စောက်ရည်တွေလည်း မရပ်မနားယိုစီးကျလာပြီး အိပ်ယာခင်းပေါ်တွင် အကွက်ကြီးပင် ဖြစ်ပေါ်၍လာရသည်။ လျှာက စောက်ဖုတ်ထဲကို ကလိပေးနေသလို လက်ချောင်းတွေကလည်း ဖင်ကြားထဲဝင်သွားပြီး စအိုဝကို ထိုးမွှေ၍ ပေးလိုက် သည်။ ကိုယ်ရောစိတ်ပါ အားစိုက်ခွန်စိုက်ဖြင့် လုပ်ပေးလိုက်တော့ နွဲ့မှာ (၂)ကြိမ်ပင် ပြီး၍ သွားရသည်။ သူမမှာ အတော်ပင် ပျော့၍နေပြီ။ 

ဆက်ပြီးတော့လည်း ကျွန်တော်က စောက်ခေါင်းထဲနဲ့ စောက်စေ့လေးတို့ကို အဆက်မပြတ် ဆက်ပြီး ယက်ပေး တော့ မကြာခင်မှာပင် နွဲ့တစ်ယောက် တတိယအကြိမ်မြောက် ပြီး၍သွားရသည်။ ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ မရွှေနွဲ့တစ်ယောက် ငယ်သံပါအောင် အော်ရင်း အရည်ဖြူဖြူတွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။

" ကောင်းရဲ့လား...နွဲ့ရဲ့...."

" အင်း....ကောင်းတယ်...."

နှုတ်ခမ်း ပါးနားမှ ပေရေနေသော အရည်တွေကို သုတ်ရင်း မေးလိုက်သော ကျွန်တော့်အမေးကို မရွှေနွဲ့က မလှုပ်ရှား နိုင်သော အသံလေးဖြင့် ခပ်တိုးတိုးဖြေလိုက်သည်။

" ဒီလို...စောက်ဖုတ်ကို အယက်ခံဖူးလား...."

" တောက်တီးတောက်တဲ့....တခါမှ အယက်မခံဖူးဘူး...ဒါပထမဆုံးပဲ...."

နွဲ့က ကျွန်တော် သူမ၏ အရည်တွေကို လျှာနဲ့သိမ်းပြီး မြိုချလိုက်တာကို ကြည့်ရင်းက အံ့သြဟန်လေးနှင့် ပြောပြ၍ နေသည်။

" ကြိုက်ရဲ့လား...."

" ကြိုက်တယ်...ဒါမျိုးတွေကို ခင်မောင်ထူး ယူလာတဲ့ စာအုပ်တွေထဲမှာ တွေ့ဖူးတယ်...အပြင်မှာ တကယ် လုပ်မယ် မထင်ဘူး..."

" အခုတော့ တကယ်ဆိုတာ သိပြီ မဟုတ်လား..."

" အင်း...ဟုတ်တယ်...."

" စာအုပ်ထဲမှာ လီးစုပ်တဲ့ပုံရော မပါဘူးလား..."

" ပါတာပေါ့...ကောင်မတွေ လီးကို အားရပါးရကြီး ကိုင်ပြီး မရွံမရှာစုပ်နေလိုက်ကြတာ...."

" ကိုယ့်ကို စမ်းစုပ်ပေးပါလား...."

" အင်း...လှဲအိပ်လိုက်လေ...."

အခြားမိန်းမတွေဆိုရင် မူလဂျီလုပ်နေအုံးမှာဖြစ်ပြီး သူမကတော့ ဒီဖက်တွင် နှံ့နှံ့စပ်စပ် သိချင်ပုံပင်။

" ကြည့်...လုပ်ပြန်ပြီ...ပြောပေါ့...ဒီကချွတ်ပေးမှာပေါ့...အလကား အဝတ်တွေ ပစ္စလက္ခ လျှောက်လုပ်နေတယ်...."

" အချိန်မရှိဘူး နွဲ့ရဲ့...."

အချိန်မရှိပါဘူးဟုဆိုသော ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံးကို နွဲ့သည်မိန်းမတို့၏ အိန္ဒြေကိုဘေးချိတ်ပြီး အချိန်ယူပြီး ကြည့် လို့နေသည်။

" ကြည့်လို့ သိပ်ကောင်းတာပဲ....ဒါပေမယ့် ဟိုဟာကြီးက...ကြောက်စရာကြီး...."

သူ့မေးဖျားလေး ထိုးပြလိုက်တဲ့ ကျွန်တော့်လီးက နဲနဲနှောနှောမဟုတ်ပါ။ သူမရဲ့ လက်တစ်ဖက်က လှမ်းပြီး ကိုင် လိုက်သည်။

" ဟယ်....ကြောက်စရာကြီး..."

မချင့်မရဲလေး ဆုတ်ညှစ်ရင်း ကြောက်စရာကြီးဟုသာ ဆိုနေပေမယ့် လီးကိုတော့ မက်မောစွာကြည့်၍ နေသည်။ သူမလို ရမက်ထန်သော မိန်းမတစ်ယောက် ချစ်ရလောက်အောင်လည်း လီးက တုတ်ခိုင်သည်၊ ကြီးသည်။ လီးလုံးပတ်က သူမလက်ကောက်ဝတ်လောက်ရှိပြီး အရှည်က (၇)လက်မကျော်သည်။ အခုဆို တောင်မတ်၍ တဆတ်ဆတ်ဖြင့် ရုန်းကန်၍ နေသည်။

" စုပ်ကြည့်လေ..."

" ကြောက်လို့...."

ပြောပြောဆိုဆို နှုတ်ခမ်းလေး အသာဟပြီး လီးကို ပါးစပ်ထဲသို့ သွင်းလိုက်ပါသည်။ ထိပ်ဖူးကြီးက သူမပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်ကြပ်သွားတာမို့ မျက်လုံးပြူးပြီး အသက်ကို လု၍ရှူနေရရှာသည်။ ပြီးတော့မှ တဖြေးဖြေး ကျင့်သားရသွားပြီး နုဖတ်နေ သော ဒစ်ဖျားလေးကို လျှာဖြင့် ကလိပေးရင်း ဒစ်တစ်ခုလုံးကို ငုံ၍ စုပ်နေပါတော့သည်။

တကယ်လုပ်ပြီဟေ့ဆိုပြန်တော့ နွဲ့သည် စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် ထိမိလှသည်။ ကျွန်တော့်ကို ချစ်စိတ်ကြောင့် ကိုယ်စွမ်း ဉာဏ်စွမ်းရှိသမျှ ယုယတာဖြစ်မည်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူမကို အကောင်းဆုံး စေတနာထား၍ လုပ်ပေးခဲ့သလိုပင်ဖြစ် သည်။ လီးကို အရင်းကကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့ အားရပါးရ စုပ်နေပုံကို ပြန်ပြီး ကျွန်တော်သူ့ကို သနားသွားမိသည်။ အေး ချမ်းလှသော ညမှာပင် သူမ၏ နဖူးတွင် ချွေးလေးတွေ စိုလို့နေရသည်။ ဖင်ကြားထဲတွင် တွဲကျနေသော ဂွေးအုကြီးကိုအသာ သူမလက်နဲ့ကိုင်ပြီး အုနှစ်လုံးကို လက်ထဲမှာ ဆုတ်နယ်ရင်း ကစား၍ နေသည်။ သိပ်ပင်မကြာလိုက်ဘူးဟု ထင်လိုက်ရသည်။ 

ကျွန်တော့်တကိုယ်လုံး တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာရပြီး လီးက ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ အစွမ်းကုန် တောင်သွားရာကနေ သုတ်ရည်တွေ က သူမပါးစပ်ထဲကို ပန်း၍ ထွက်သွားရတော့သည်။ နွဲ့သည် သူမ၏ ပါးစပ်နဲ့ ပြည့်လုနီးပါးမျှ ရှိနေသော သုတ်ရည်များကို ငုံ့ပြီး ထွေးထုတ်ဖို့လုပ်လိုက်ပါသည်။

“ အမလေး….မထွေးလိုက်ပါနဲ့ နွဲ့ရယ်…နှမျောစရာကြီး မြိုချလိုက်…”

ပြောပြောဆိုဆို ထွေးမထုတ်ဖြစ်အောင် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ပစ်လိုက်သည်။ သည်တော့မှ ပို၍ ဆိုးသွားရသည်။ ပျို့တက်လာသော သုတ်ရည်တွေက သူမပါးစပ်ထဲကနေ ကျွန်တော့် ပါးစပ်ထဲကို လျှံကျ၍လာသည်။ ငံကျိကျိ ညှီစို့စို့ အရသာကြောင့် ကျွန်တော် အီ၍ သွားရသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ကို နည်းနည်းချင်း ပါးစပ်ထဲ သွင်းပေးရင်း မြိုချစေသည်။ အတော်လေးပင် အချိန်ယူလိုက်ရလေသည်။

“ ကောင်းရဲ့လား….”

“ သွား….အတင်းမြိုခိုင်းပြီးတော့….”

“ ကိုယ်လဲ မြိုခဲ့တာပဲလေ….”

“ ဒါတော့ ဒါပေါ့…နည်းနည်းချင်းဆို ဟုတ်သေး…အခုဟာက အများကြီး…ပြီးတော့ ပြစ်ခဲနေတာပဲ…နွဲ့..ကြက်ဥ တောင် မကျက်တကျက်ဆို မကြိုက်ဘူး….”

“ နောက်ဆို ကြိုက်သွားမှာပါ…ကဲလာ…ဘေးမှာလှဲအိပ်လိုက်…ခဏနားပြီး အားဖြည့်လိုက်ကြရအောင်….”

နွဲ့က ကျွန်တော့် လက်မောင်းပေါ်တွင် လှဲအိပ်ရင်း သူမ၏ နို့အုံတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ဘေးကို တိုးထိ၍ ပွတ်သပ် ပေးနေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ လက်တဖက်ကလည်း ခပ်ပျော့ပျော့ဖြစ်နေသော လီးကို အသာအယာ ဂွင်းတိုက်၍ ပေးနေ သည်။ ငြိမ်သက်နေသော လီးသည် ဒေါသတကြီး ခေါင်းထောင်၍ ထလာပြန်သည်။ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထကာ သံချောင်းကြီး တစ်ချောင်းလို မာကြော၍လာရသည်။

“ ကိုချစ်ကို…လုပ်တော့လေ….ရပြီပဲ…”

နွဲ့က မှေးပြီးငြိမ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို လီးကနေ ကိုင်လှုပ်ပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောလိုက်သည်။ သူမခမျာ အရမ်းခံချင်နေပြီ ထင်ပါသည်။

“ ကောင်းကောင်း ခံချင်သလား…”

“ အင်း…”

“ ဒါဆို နေအုံး….”

ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်တော်က တောင်နေသော လီးတရမ်းရမ်းဖြင့် အိမ်ရှေ့ဖက်ဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး ခွေးခြေပုလေးတစ်လုံးကို ယူ၍လာသည်။ ပြီးတော့ အခန်းအလယ်မီးရောင်တဲ့တဲ့မှာချပြီး စောင်ခေါက်တစ်ခုကို ယူ၍ ခွေးခြေပေါ်နေသားတကျတင်၍ ထားလိုက်သည်။

“ ကဲ….လာ ဒီကို…”

“ ဟင်…ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ….”

“ ဒီခုံလေးပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ပက်လက်လှန်ချလိုက်….”

နွဲ့ကပြောသည့်အတိုင်းပင် ချက်ချင်းထ၍ လုပ်လိုက်တော့ မနွဲ့တစ်ယောက် ကော့ကော့ကားကားကြီး ဖြစ်၍ နေသည်။

“ ပေါင်ကားပြီး ဒူးကွေးလိုက်….ဟုတ်ပြီ…သေချာဟန်ချက်ညီအောင် ခြေထောက်တွေနဲ့ ကြမ်းပြင်ကို ထောက်ထား….”

နွဲ့နွဲ့တင်သည် ခါးစပ်နှင့် တင်ပါးကြီးက ခုံလေးပေါ်တွင်ရောက်၍နေပြီး ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက ကြမ်းပြင်မှာ အောက်ပိုင်းကလည်း ဒူးထောင်ပေါင်ကားပြီး ခြေဖဝါးတွေက ကြမ်းပြင်ကို ချ၍ထားသည်။ သူမမှာ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို ထိန်းထားရသဖြင့် တဆတ်ဆတ် တုန်၍နေသည်။ ကျွန်တော်သည် အသင့်ဖြဲထားသော သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဝင်လိုက်ပြီး စိနေသော စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ဖြင့် အသာအယာဖြဲလိုက်ပြီး ဒစ်ဖျားဖြင့် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတစ်လျှောက် ပွတ်သပ်ပေးရင်း သူမကို စိတ်တွေ ထသထက်ထလာအောင် နှိုးဆွ၍ ပေးနေသည်။

“ အို…လုပ်ပြန်ပြီ ကိုချစ်ကိုကလဲ…ထိုးသာ သွင်းလိုက်စမ်းပါ…ဒီမှာက သေတော့မယ်….အင်း…ကျွတ်….ကျွတ်….”

တိုးလို့တန်းလန်း အနေအထားက တစ်မျိုး စိတ်ထဲမှာ မရိုးမရွထကြွမှုက တစ်မျိုးကြောင့် နွဲ့သည် မချင့်မရဲသံဖြင့်ပြောလိုက်သည်။

“ ပြွတ်….ဗြစ်…အ….အား…ဖြေး..ဖြေး...”

“ အခုနကတော့ လိုးပါတော့ဆို….”

“ လိုးတာတော့ လိုးရမှာပေါ့…ဒါပေမယ့် အတင်းထိုးထည့်ရင် စောက်ဖုတ်ကွဲသွားမှာပေါ့ ကိုချစ်ကိုရယ်…ချော့..ချော့သွင်း….”

ပေါင်ကိုထပ်ဖြဲရင်း အဝင်ချောအောင် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ သို့ရာတွင် ဧရာမလီးချောင်းကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့မဆန့်မပြဲဝင်နေရရှာသည်။ ကျွန်တော်လည်း သူမကို သနားလာသဖြင့် သူမ၏ နို့တွေကို ကိုင်ရင်း စိတ်ကြွအောင် ကစား၍ပေးနေမိသည်။ ကျွန်တော့်လီးကြီးကလည်း လက်နဲ့အတင်း ညှစ်ညှစ်ထားသလို ခံနေရသည်။ နည်းနည်းကြာတော့မှ သူမ၏စောက်ပတ်ကြွက်သားလေးများ တဖြေးဖြေး ပြေလျှော့၍ကျလာသည်။

“ ပြွတ်….ဗြစ်….အ…ဗြစ်…အား….နာတယ်….ဗြစ်…ဗြစ်…အား….အား…..ဗြစ်…ဒုတ်….အား….အမေ့….သေပါပြီ…ချစ်ကိုရယ်….အတင်းဆောင့်လိုးရသလား….ကျွတ်…ကျွတ်….စောက်ဖုတ်တော့ ကွဲပါပြီ….ကျွတ်….ကျွတ်….”

မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်တွေ အဝိုင်းသားနဲ့ မနွဲ့တစ်ယောက် သနားစရာပင်။ ဒါပေမယ့် လီးတစ်ခုလုံး ပြုတ်တူနဲ့ ညှပ်ခံ ထားရသလိုဖြစ်နေသော ကျွန်တော်က ပိုပြီး သနားစရာကောင်းတာပေါ့…။ ထို့ကြောင့် သူမ၏ ခါးကို ဖက်ညှစ်ပြီး ဆုတ်ကိုင်ကာ လီးကို အငြိမ်မထားဘဲ စောက်ခေါင်းထဲသို့ အသွင်း အထုတ် လုပ်၍ပေးသည်။ စောက်ပတ် အတွင်းသားနဲ့ လီးအရေပြား က ကပ်နေတာမို့ လီးဟာ အပြင်ကို မထွက်ဘဲ အရေပြားအတွင်းဖက်က လီးချောင်းကသာ ဝင်ချည် ထွက်ချည်ဖြစ်၍နေ သည်။ ဒီတော့မှ မရွှေချောက အရသာတွေ့၍ လာပုံရသည်။

“ အိုး….အိုး…အား….အား….ကောင်းတယ်….ချစ်ကိုရယ်….သိပ်ကောင်းတာပဲ….လီးကြီးနဲ့ လိုးတော့….ရပြီ….ခပ်နာ နာလေး ဆောင့်လိုးတော့နော်….ဆောင့်….ဆောင့်….ဆောင့်ထည့်လိုက်စမ်းပါ….ဟင်း….”

နွဲ့နွဲ့တင်သည် အသက်အရွယ် အဆင့်အတန်း ရုပ်ရည်နဲ့မလိုက်အောင် နှာထန်လှပြီး တဏှာစကားတွေကို တတွတ် တွတ် ရွတ်ချင်နေသူပါ။ ဒီတော့ ကျွန်တော်လည်း မညှာတော့ပါဘူး။ ကျွန်တော် မညှာတာကို သူမက ဂရုမစိုက်ချင်ဘဲ သဘောတောင်ကျနေပါဦးမည်။ အရသာတွေ့နေပြီကိုး….။ ကျားကန်ပြီး ထောက်မထားသော သူမ၏ ခြေထောက်တွေကို မပြီး မိုးပေါ်မြှောက်လိုက်ပါတယ်။ သူမပေါင်နဲ့ ကျွန်တော့်ခါး လွတ်သွားတာနဲ့ လီးဟာ စောက်ခေါင်းထဲကို တဆုံးဝင်သွားပါပြီ။

“ ပြွတ်…အင့်….အား….ကောင်းတယ်…ချစ်ကို ရယ်….သိပ်ကောင်းတာပဲ…..”

အခုထိကောင်းနေသေးသော နွဲ့၏ ခြေထောက်များကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်ပြီး ရှေ့ကို ငိုက်ချလိုက်ပါတယ်။

“ အား….သေပြီ…သေပြီ….အား….”

ခါးအောက်မှာ ခွေးခြေပုလေးခံထားလို့ နွဲ့တစ်ယောက် လီးရဲ့ဆောင့်ချက်တိုင်းကို မရှောင်နိုင် မလွှဲနိုင် ရက်ရက်စက် စက်ကို ခံနေရပါတယ်။

“ ကဲ….ကဲ….ကဲ….ပြွတ်…စွပ်…ဒုတ်…အင့်….အမေ့…..”

အခုမှ နွဲ့တစ်ယောက် အလိုးခံတဲ့ အရသာကို တွေ့သွားပါပြီ။ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး လက်က ကြမ်းပြင်ကို ကုတ်ခြစ် ရင်း ခေါင်းကို ဘယ်ညာ ခါယမ်း၍နေသည်။ သူမ၏ ပေါင်အတွင်းသားများသည် တဆတ်ဆတ်ခါ၍နေသလို နို့အုံတွေလည်းပြုတ်ထွက်မတတ် လှုပ်ရမ်း၍နေသည်။ ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်များကြောင့် သူမသည် ဗရမ်းဗတာအော်၍ နေရသည်။

စောက်ခေါင်းထဲက ချောအိအိ အသားမျှင်များသည် လီးကို စုပ်ယူ၍နေကြသည်။ လှိုင်းတွန့်လိုရစ်ပတ်စုပ်ယူနေသော စောက် ပတ်ကြောင့် ကျွန်တော်၏ လီးသည် အရသာသိပ်ပြီးတွေ့နေရပါသည်။

“ ပြွတ်….ဖတ်….ဒုတ်…..အား….အားရပါးရသာလိုး…နွဲ့...ခံနိုင်ပြီ….အင့်….အင့်….”

စွဲမက်စရာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေမှ တောင်းတတဲ့စကားကြောင့် နွဲ့၏ခါးကို လှမ်း၍ကိုင်ပြီး အသားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်မိ သည်။ ဆောင့်အားကြောင့် စောက်ဖုတ်ပါအထဲကို ကျွံဝင်သွားသလား အောက်မေ့ရသည်။ ဂွေးအုတွေပင် အပြင်နှုတ်ခမ်း ကြား ညှပ်ညှပ်သွားရသည်။

“ ဆောင့်ပေး ချစ်ကို….ဆောင့်ပေး….နွဲ့…ပြီးတော့မယ်….”

ပြောရင်းမှ နွဲ့တစ်ယောက် အကြောတွေဆွဲပြီး တွန့်လိမ်ကာ မျက်ခွံများပါ လန်၍ သွားရသည်။ စောက်ဖုတ်ကလည်း လီးကို မတရားဆွဲယူ၍နေသည်။ ပြီး ဗြုံးဆို ပြေလျှော့သွားပြီး စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး စောက်ရည်တွေ အိုင်ထွန်းနေတော့ သည်။ ကျွန်တော်လည်း ရွှဲနေသော စောက်ခေါင်းထဲကို ဆယ်ချက်လောက် ဆက်ဆောင့်လိုက်တာနဲ့ စောက်ပတ်ရဲ့ စုပ်အား ကို မခံနိုင်ဘဲ သားအိမ်နံရံကို သုတ်ရည်များဖြင့် တဖြန်းဖြန်းပန်း၍ ပြီးသွားရပါတော့သည်။ ပျော့ခွေနေသော နွဲ့ကို အသာပွေ့ ယူ၍ အိပ်ယာပေါ်သို့ သိပ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူမဘေးမှာ ဝင်၍ လှဲအိပ်လိုက်သည်။

“ ကောင်းလိုက်တာ ချစ်ကိုရယ်….တစ်သက်တာပဲ….”

ခပ်ညီးညီးလေး ပြောလိုက်ပြီး တဒင်္ဂ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေပြီးတော့မှ ကျွန်တော့်ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်း လိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ ကျွန်တော့်တို့ အတန်ကြာအောင် နားလိုက်ကြသည်။ အမှတ်မရှိဘဲ ထန်လွန်းလှတဲ့ နွဲ့သည် လီးကို ကိုင်ပြီး ဆွနေပြန်ပါသည်။

“ ချစ်ကို….ဒီတခါ နွဲ့ လုပ်မယ်နော်…..”

မရွှေနွဲ့က ပြောပြောဆိုဆို သူမ စောက်ဖုတ်ကို ကျွန်တော့် ပုဆိုးနဲ့ သုတ်၍နေသည်။ စောက်ဖုတ်ကွဲသွားလို့ သွေး ထွက်နေတာ တွေ့ပေမယ့်လည်း သူမမှာ မဖြုံပါ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့် ပေါင်ပေါ်မှ နွဲ့က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည်။ လီး ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကျန်သော လက်တစ်ဖက်က သူမစောက်ဖုတ်ကို သူမဘာသာ ဟလိုက်သည်။ 

နီရဲပြောင် တင်းနေသော ဒစ်ကို သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ထိပ်မှာ ကျင်ဟန်မရှိချေ။ အံကြိတ်ပြီး အားနဲ့ တအားဖိ သွင်းလို့ နေသည်။ သူမစောက်ဖုတ်သည်လည်း ဒစ်ကြီးနဲ့အတူ အထဲကို ကျွံ၍ဝင်သွားသည်။ ရုတ်တရက် ကြည့်လျှင် အပေါက်မရှိသော ခွကြားကို အတင်းထိုးဖောက်နေသလိုပင်ဖြစ်သည်။

“ ပြွတ်….ဒုတ်….အင့်….အား…..”

နောက်ဆုံးတော့ လီးသည် စောက်ခေါင်းထဲသို့ အတင်းတိုး၍ အဆုံးထိဝင်သွားသည်။ ထိုအခါတွင်တော့ မရွှေနွဲ့သည် သူမ၏ စိတ်ကြိုက် ဆောင့်ပါလေတော့သည်။ နို့တွေကလည်း လုံးကနဲ လုံးကနဲ အထက်အောက် ခုန်၍နေသည်။ မြင်ရတာ ရမက်ကြွစရာ ကောင်းလှသည်။

“ အင့်…အင့်….အား….ရှီး…ရှီး….ကျွတ်….ကျွတ်….အိုး….အား….ပြွတ်….အိုး….ဘွပ်….ဗြစ်…ဗြစ်…အိုး….အိုး….အား.….အီး….အင့်….အား….”

နွဲ့သည် သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် ရှိသလို အစွမ်းကုန်ဆောင့်လိုးနေသလို ကျွန်တော်ကလည်း အောက်ကနေ ကော့၍ ပင့် တင်ပေးနေသည်။ နောက်ဆုံးတော့ အပြင်းထန်ဆုံး စုပ်ယူလိုက်တဲ့ သူမရဲ့ စောက်ဖုတ်အင်အားကို မခံနိုင်တော့ဘဲ ကျွန်တော်၏ လီးမှ သုတ်ရည်တွေရော သေးတွေပါ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲကို ပန်းထည့်လိုက်မိသည်။ ချက်ချင်း မသေသေး တဲ့ လီးကို နောက်ဆုံးခွန်အားနဲ့ အစွမ်းကုန်ဆောင့်လိုးရင်း နွဲ့၏ စောက်ခေါင်းထဲမှလည်း ဖြူပြစ်ပြစ် အရည်များ ပန်းထွက်ကျ လာရင်း နွဲ့သည် ကျွန်တော်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်၍ ကျလာသည်။ ကျွန်တော်က ယုယုယယလေး ဖက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း အနမ်းတစ်ချက် နမ်းပေးလိုက်သည်။ ဒီအခိုက်မှာပင် နွဲ့နွဲ့တင်သည် သူမ၏ မျက်လုံးလေး နှစ်လုံးကို မဖွင့်ချင် ဖွင့်ချင် ခပ်ဟဟလေးဖွင့်ကာ ကျွန်တော့် မျက်နှာကို လှန်ကြည့်လိုက်ရင်း…

“ တအားဖက်ထားစမ်းပါ….ချစ်ကိုရယ်….” 

ဟုပြောရင်း သူမ၏ မျက်တောင်ကော့ကြီးများသည် မှေးစင်း၍ ကျသွား ရှာပါလေတော့သည်။

..............................♡♡♡...............................

ပြီးပါပြီ။

ကိန်းသေမရှိသော ညီမျှခြင်းများ အပိုင်း ( ၄ )

ကိန်းသေမရှိသော ညီမျှခြင်းများ အပိုင်း ( ၄ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း 

ရေးသားသူ - Jin kaleat

(၃၄)

ရဲလင်းကို မြင်တော့ ကေသီ က လှေခါးနား သို့ သွက်သွက်ကလေး လျှောက်လာသည်။ လမ်းတဝက်မှာ ဆုံမိကြချိန် ဘယ်သူက အရင်စ လိုက်သလဲတော့ မသိပါ။ တယောက်လက်ကို တယောက်ဆုပ်ကိုင် လိုက်မိကြသည်။

“ ရဲလင်း ဘာနဲ့ လာတာလဲ။ မြန်လိုက်တာ”

“ ညီလေး စက်ဘီးယူလာတယ်။ လမ်းတွေကလည်း ရှင်းနေတော့ အတင်းနင်းလာခဲ့တာ။ ဒီရှေ့က ဓာတ်တိုင်မှာ သော့ ခတ် ထားခဲ့တယ်။ မပျောက်ပါဘူးနော်”

“ ပျောက်လဲ ညီလေးကို နောက်တစီး ဝယ်ပေးလိုက်ပေါ့”

စင်္ကြန် ဝရန်တာမှာ ထွန်းထားသည့် မီးရောင် မှိန်မှိန်လေးတွင် ကေသီ့မျက်နှာက တောက်ပနေသည်။ ပြုံးနေသည့် မျက် နှာလေးကို ကြည့်ရင်း ဒီရက်ပိုင်း ဘာကြောင့် အိပ်မပျော်သလဲ ဆိုတာကို ရဲလင်း သိလိုက်သလိုလိုပင်။ လက်ချင်းတွဲ ထား ရင်း မရည်ရွယ်ပါဘဲ ဝရန်တာ လက်ရမ်းဘေးကို  ၂ယောက်သား ရောက်သွားကြသည်။

“ ခုလောက် ဆိုတော်တော်များများ အိပ်ပျော်နေကြလောက်ပြီနော်”

မီးရောင်တွေ အောက်က ရန်ကုန်မြို့ကိုကြည့်ရင်း ကေသီပြောသည်။ လေတိုးတော့ ဆံနွယ်လေးတွေ တဖျတ်ဖျတ်လွင့် နေသလို ပျော့ပျော့ပါးပါး ဂါဝန်အောက်က ကိုယ်ဟန်ကျော့ကျော့လေး ကိုလည်း ကောက်ကြောင်းတွေ ထုတ်ပြနေ၏။

“ လောလောဆယ် ဒီအထပ်မှာတော့ ကေသီတယောက်ပဲ မအိပ်သေးတာ ထင်တယ်။ ကျန်တဲ့ အခန်းတွေ မီးမှိတ်ကုန် ပြီ။”

“ နောက်ကျမှ ပြန်လာကြတဲ့ သူတွေလည်း ရှိပါတယ်။ ရဲလင်းက စက်ဘီး စီးလာရလို့ ပင်ပန်းပြီး အိပ်ချင် စိတ်ဖြစ်သွားပြီ လား။”

“ မအိပ်ချင်သေးဘူး။ မျက်လုံးတွေ ကြည်နေတယ်။ လူကလဲ လန်းနေတယ်။”

“ ကေသီလဲ တူတူပဲ”

စိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့ ကေသီ့ ပုခုံး ကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်သည်။ ကေသီ မရုန်းပါ။ ရဲလင်း ရင်ခွင်ကို မှီထားရင်း ရန်ကုန်၏ ညရှုခင်းကို ငေးနေသည်။

“ ကျွန်တော် အိပ်မပျော်တာ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတာကို နေ့လည်က ရဲစခန်းမှာ ကေသီ့ကို တွေ့လိုက်မှ သဘောပေါက်သွား တယ်။ ”

“ အင် … ကေသီ က ရဲလင်း အိပ်မပျော်အောင် ဘာလုပ်မိလို့လဲ”

“ သတိရနေတာ”

လှိုက်လှိုက်မောမော ပြောလိုက်မိသည့် စကားသံတိုးတိုးကြောင့် ကေသီ ညွှတ်ခွေကျလု မတတ်ဖြစ်သွားသည်။ သူ့ပုခုံးကို ဖက်ထားသည့် ရဲလင်း လက်ကို ကိုင်ရင်း

“ တူတူပဲ လို့ ထပ်ပြောရင် ယုံမလား။”

“ ယုံတယ်။”

၂ ယောက်သား ရင်ချင်းအပ်၍ ဖက်လိုက်မိကြသည်။ ထို့နောက် နှုတ်ခမ်း ၂ ခုက တခုကို တခု အငမ်းမရ ရှာဖွေရင်းမှ ရင် ဆိုင်တိုးမိသွားသည်။ ပြင်းထန်သော၊ ရှည်ကြာသော အနမ်းတခုကို သူတို့ တော်တော်နှင့် မရပ်တန့် နိုင်ခဲ့ကြပါ။ တ ယောက်ကို တ ယောက် လွတ်ထွက်သွားမှာ စိုးသလို အတင်းတိုးဖက်ထားကြသည်။

“ ဟို အခန်းထဲမှာထဲက အဲလိုလုပ်ချင်နေတာ။ ဟိုလူတွေ ပြဿနာ ရှာမှာစိုးလို့”

အနမ်းရှည်ကြီး၏ အဆုံးမှာ ရဲလင်းကပြောလိုက်တော့ ကေသီက မဲ့ပြသည်။

“ ကေသီကို အဲဒီကထဲက စိတ်နဲ့ ပြစ်မှားနေတယ်ပေါ့၊ ဟုတ်လား”

“ ဟုတ်တော့ ဘာဖြစ်လဲ”

“ ဟယ်… စွာတယ်တော့၊ အဲဒီလို ထင်မထားဘူး သိလား”

“ ကေသီက ဘယ်လို ထင်ထားလို့လဲ”

“ အမေအတွတ် စိတ်ပူနေတဲ့ ရိုးအေးအေး ကောင်လေးတယောက်ပေါ့။”

“ ခု မအေးတော့ဘူးလား။”

“ ဟုတ်တယ်။ ရှင်က ကျွန်မကို အိပ်မပျော်အောင် လုပ်တယ်။ အလကားနေရင်း ငိုချင်အောင်လုပ်တယ်။”

တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်ရင်း ခပ်ပြင်းပြင်း အနမ်းရှည်တခုကို ဖန်တီးမိကြပြန်သည်။ ကေသီ့ လက် တဖက်က ရဲလင်း၏ ဂုတ်သား၊ နားထင်နှင့် ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း နောက်တဖက်က ရဲလင်းခါးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက် ထားသည်။ ရဲလင်း လက်တွေကတော့ ကေသီ့ လည်တိုင်၊ ကျောပြင် နှင့် တင်ပါးပေါ်တွင် လူးလာခေါက်တုန့် ပြေးလွှား နေကြသည်။ ဂါဝန်ပျော့ပျော့လေးအောက်၌ ကေသီ့ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘရာစီယာလေး တထည်သာ ရှိပါသည်။

“ အထဲကို သွားရအောင်”

“ သွားလေ”

နူးညံ့ညင်သာသော အသံလေးနှင့် ပြောရင်း ကေသီက ရဲလင်းလက်ကိုဆွဲ၍ အခန်းထဲကို ဦးဆောင်ခေါ်သွားသည်။ တံခါး ပိတ်လိုက်ပြီးသည်နှင့် နောက်ထပ် အနမ်းတခု ပေါ်လာပြန်၏။ ဒီတခါ ခုနအချိန်တွေက ထက်ပိုကြမ်းသော အနမ်းများဖြစ် သည်။ ရဲလင်းလက်တွေက ကေသီ့ တကိုယ်လုံး အနှံ့လက်လှမ်းမှီရာတိုင်းကို ပွတ်ချေဆုပ်နယ်နေမိ၏။ ကေသီက ရဲလင်း ဆံပင်တွေကို ဆွဲသည်။ ကျောပြင်ကို ကုပ်ခြစ်သည်။ အဲဒီကနေ ၂ ယောက်လုံး ကုတင်ပေါ် လဲကျသွားကြသည်။ ထို့ နောက် ကုတင်ပေါ်မှာ လူးရင်း လှိမ့်ရင်း အနမ်းသံသရာမှာ မျောမိကြပြန်သည်။

“ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ မသိဘူးကွယ်”

“ဒါပေမယ့် ပျော်တယ် မဟုတ်လား။”

ဖရိုဖရဲ ဆံပင်တွေအောက်မှ မျက်နှာနီနီလေးက ပြုံးပြီး ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်း လုံးဝမရှိတော့ပြီ ဖြစ်သော ရဲ လင်းက ကေသီ့ဂါဝန်လေးကို လှန်တင်လိုက်သည်။

“ ရဲလင်း”

အလန့်တကြားသံလေး ထွက်လာပေမယ့် ကေသီ မတားပါ။ ခပ်မဲ့မဲ့လေး ပြုံးပြလိုက်ရင်း

“ အဲဒါလဲ ဟိုထဲမှာကထဲက လုပ်ချင်နေတာလား။”

“ ဟုတ်တယ်။ နောက်ထပ် လုပ်ချင်နေတာတွေလဲ ရှိသေးတယ်။”

ပေါင်တံဖြူဖြူလေး ၂ ခုကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲဟလိုက်ပြီး ကြားထဲကို ရဲလင်း ခေါင်းက တိုးဝင်သွားသည်။ ဒီတခါတော့ ကေသီ အတင်းတွန်းထုတ်၏။

“ ဟေ့ ..ဟေ့ .. အဲလိုတော့ မလုပ်နဲ့ ကွယ်”

“ လုပ်မှာပဲ၊ ဟိုမှာထဲက ပြန်လုပ်ပေးချင်နေတာ”

“ အသည်းယားတယ် ရဲလင်းရယ်။ အရမ်း အသည်းယားရင် အော်မှာနော်”

“ အော်ပေါ့။ ဒီအခန်းက အသံလုံတယ် မဟုတ်လား။”

“ မသိဘူး အဲဒါတော့ …အင်း …. ရဲလင်း ….”

အမြည်းသဘောနှင့် လျှာတချက် သပ်ပေးလိုက်ရာ ကေသီတုန် တက်သွားသည်။ ရဲလင်းလည်း ရှေ့ဆက်ဖို့ ကျကျနန နေရာယူလိုက်၏။

ဟိုလူတွေ ပြောသလိုပင် ကေသီ့ ပစ္စည်းလေးက တကယ်လှပါသည်။ မထူမပါး နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေ နှင့် အထဲမှာလည်း ရဲစိုနေသည်။ အပေါ်ပိုင်းက အမွှေးအုံလေးကလည်း ဟိုလူတွေ ပြောသည့် အတိုင်း ဟိုဖက် ဒီဖက်ကို ဘီးနှင့် ခွဲထားသလို ညီညီညာညာ ဆင်းသွားသည်။ ရဲလင်းက နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို တဖက်ချင်း လျက်ပေးသည်။ ပြီးတော့ လက်မ ၂ ခု နှင့် ဖိတွန်း၍ ဖြဲလိုက်ပြီး အတွင်းသား နီနီတွေကို အဆက်မပြတ်လျက်သည့် အခါ ကေသီ့တကိုယ်လုံး တုန်လာသည်။ ထို့ နောက် အကွဲကြောင်း ဆုံရာထိပ်မှ အမိုးခုံးခုံးလေး အောက်က အစိကလေး။ ပြူသည် ဆိုရုံမျှသာရှိသော အစိလေးကို လျှာ ဖျားနှင့် ထိဖို့ ရဲလင်း တော်တော် အားထုတ်လိုက်ရသည်။ ချက်ကောင်းကို ထိသွားသော အခါ ကေသီ့ ညည်းသံတွေက ပို ကျယ်လာသည်။

“ ရဲလင်းရယ် …သူများတွေ ကြားတော့မယ် ထင်တယ် တော်ပါတော့”

ကေသီ တားပေမယ့် ရဲလင်းက မရပ်ပါ။ ခက်ခက်ခဲခဲ ထိရသည့် အစိကို အပေါ်နေလက်နှင့်သာ ပွတ်ပေးပြီး အောက်ပိုင်း ကို အားစိုက်၍ လျက်သည်။ အထဲက ပျစ်ချွဲချွဲ အရည်တွေဆက်တိုက် စီးထွက်နေတာက ရဲလင်း လုပ်ရပ်၏ ထိရောက်မှု ကို ဖော်ပြနေခြင်း ဖြစ်လို့ ရပ်ဖို့ စိတ်မကူးပါ။ နောက်ဆုံးတော့ ကေသီ ဘာမှ မပြောနိုင်တော့ဘဲ အိပ်ယာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါ အောင် ဆုပ်ရင်း အလူးအလဲ အော်ညည်းရုံပဲ တတ်နိုင်တော့၏။ ရဲလင်းကလည်း လက်နှင့် ထိုးလိုက်၊ ကလော်လိုက်၊ အစိ ကို ပွတ် လိုက်၊ ဘယ်လျက်လိုက် ညာလျက်လိုက်နှင့် ကြားဖူးနားဝနှင့် တတ်သမျှ မှတ်သမျှ ပညာ အကုန်ထုတ်လာသော အခါ ကေသီ မချိ မဆန့် နှင့် တွန့်လိမ် အော်ဟစ်ပြီး ညိမ်သက်သွားသည်။ ကေသီ ပြီးသွားသည်ဟု ယူဆလိုက်သည့် အ တွက် ရဲလင်းက အရှိန် ကို တဖြည်းဖြည်းလျှော့၍ ရပ်လိုက်သည်။

“ အရမ်း ပေါက်ကရလုပ်တာပဲကွယ်”

အသက်ရှူမြန်ပြီး မောဟိုက်နေပုံရသော ကေသီက ညည်းညည်းလေး ပြောသည်။ ရဲလင်းက သူ့ဘေးမှာ ဝင်လှဲ၍ ဖက် ထားလိုက်ရင်း

“ ဟိုထဲမှာ ကေသီ လုပ်ပေးတုန်းက ကျွန်တော် ဘယ်လို ဖြစ်နေမလဲ တွေးကြည့်ပေါ့။”

“ ဟယ်…တကယ်ကြီးလား”

“ တကယ်ပေါ့”

ကေသီက ရဲလင်းပါးပြင်ကို လက်နှင့် အသာအယာ သပ်ပေးသည်။

“ အခုမောနေတယ် ရဲလင်းရယ်။ ဖက်ထားပေးနော်။ အမောပြေသွားရင် ပြန်လုပ်ပေးမယ် သိလား။”

......................................

(၃၅)

“ ကုန်းဘောင် ခေတ်ကသာ အသွင်ပြောင်းနည်းပညာရှိခဲ့မယ်ဆိုရင် စုဖုရားလတ်ကို လိင်ပြောင်းပြီး တိုင်းပြည်အုပ်ချုပ် ခိုင်း လို့ကတော့ သူ့ကျွန် ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးတဲ့။

ဟုတ်လား။

ကျလဲကျတဲ့ ထရန်စ်တွေ၊ အင်္ဂလိပ်က ဟာဟ ၇ ခါပေးပြီး ဆုတောင်းလေ ဆုတောင်းလို့ လာမန့်သွားလိမ့်မယ်။”

(ခရက်ဒစ် ။ ။ စိုင်းလင်ဗန်း)

ကွန်ပျူတာကို ကြည့်ရင်း ဦးနန္ဒထွန်း ဒေါသတွေ အလိပ်လိုက် ထွက်နေသည်။ စိုင်းလင်ဗန်း ဆိုသည့်သူကို ဘလော့ ထားသည့် အတွက် ခုတလောမှာ စိတ်ချမ်းသာနေရသည်။ မိတ်ဆွေတွေက စိုင်းလင်ဗန်း ပို့စ်တွေကို ရှယ်ရင်လည်း မမြင်ရတော့။ ဒါ ပေမယ့် ခုတော့ မိတ်ဆွေ တယောက်က ကော်ပီကူးပြီး ရှယ်လာတော့ တည့်တည့်ကြီး တိုးတော့သည်။ အရည်မရ အဖတ် မရတွေ ရှယ်သည့် မိတ်ဆွေကိုလည်း စိတ်ဆိုးမိသည်။ စားပွဲပေါ်က ဖုန်းမြည်သံကိုတောင် ရုတ်တရက်မကြားမိ။ နောက်မှ ကပျာကယာ ကောက်ကိုင်လိုက်ရသည်။

“ ကိုနန္ဒ အလုပ်များနေသလားဗျ။”

ဖုန်းဆက်သူက ရဲအရာရှိကြီး ဦးနေမင်း ဖြစ်သည်။

“ အလုပ်တော့ မများပါဘူး။ အာရုံက တခြားရောက်နေလို့ ဖုန်းသံ ရုတ်တရက် မကြားလိုက်တာ။”

“ ဗင်းဆင့်ပိုင်ဆီ အာရုံရောက်နေတာလား။”

“ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။”

“ အခု အဲဒီကိစ္စ ထပ်ထူးလို့ ကိုနန္ဒကို လှမ်း အသိပေးတာ။”

“ ဘာတွေ ထူးလို့လဲ ကိုနေမင်း”

“ ဒီလိုဗျ အစပိုင်းတော့ ဒီကိစ္စတွေက ဗင်းဆင့်ပိုင် နဲ့ ဦးရွှေဘ လက်ချက်လို့ ထင်ကြတယ် မဟုတ်လား။”

“ ဦးရွှေဘ က ဂိုဏ်းချုပ် မဟုတ်လား။”

“ မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကျွန်တော်တို့ ဖမ်းလာတဲ့ ကောင်တွေကို စစ်ရင်း စစ်ရင်းနဲ့ ဦးရွှေဘ အထက်မှာ တယောက်ရှိသေးတယ် ဆိုတာ ပေါ်လာတယ်။ အဲဒီလူက သူတို့ကို ဗီဒီယို ကောလ် နဲ့ ဘဲ ညွှန်ကြားတာတဲ့။ ဗီဒီယိုထဲမှာ လည်း မျက်နှာဖုံးစွပ် ထားတယ်တဲ့။ သူတို့ တခါမှ မမြင်ဖူးဘူး။ သူတို့ ဆီကိုလည်း မလာဘူးတဲ့ဗျ။”

“ အဲဒါဖြင့် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ။ ခြေရာပျောက်ပြီပေါ့။”

“ ကျွန်တော်တို့လည်း ဦးရွှေဘကို ဖိစစ်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဒီလူကြီးက ဘူးခံတယ်။ သူက ခေါင်းဆောင်ပဲလို့ ပြောတယ်။ လုံး ဝ မဖော်ဘူး။ နောက်ဆုံး ဗင်းဆင့်ပိုင်ကို ချော့လိုက် ခြောက်လိုက်၊ အဓိကကတော့ ခြောက်တာပေါ့ဗျာ။ ယောက်ျား ဘဝဆုံးအောင် သူ့ဖွားဖက်တော်ကို ရှော့တိုက်ပစ်မယ် ဘာညာပြောပြီး ဓာတ်ကြိုးတွေ ဘာတွေ ကောက်ဆင်လိုက်တော့ သွေးပျက်ပြီး ဝန်ခံတယ်။ သူနဲ့ ဦးရွှေဘ အထက်မှာ တယောက်ရှိတယ်တဲ့။ ဗင်းဆင့်ပိုင် ရန်ကုန် ရောက်တဲ့ ညက သူရယ် ဦးရွှေ ဘ ရယ် နောက်ထပ် လူတယောက်ရယ် ညစာတူတူစားကြတာကို ကိုစံတင့် ချာတိတ်တယောက်က ဓာတ်ပုံရိုက် ထားတာရှိတယ်။ အဲဒါပြပြီး မေးတော့မှ ဟုတ်တယ် အဲဒီတယောက်ပဲတဲ့။”

“ ခု မိပြီလား။”

“ သူ့ဆီပတ်လာမှာ မစိုးရိမ်ဘူးထင်တယ် ဒီလူက အေးဆေးပဲနေ နေတာ။ မနေ့ကတော့ နိုင်ငံခြားသွားမလို့တဲ့။ စိတ်မလုံလို့ ထွက်ပြေးဖို့ ကြံတာ ဖြစ်ချင်လဲ ဖြစ်မှာပေါ့ဗျာ။ လေဆိပ် အသွားမှာပဲ ကျွန်တော်တို့ ဆွဲစိလိုက်တယ်။”

“ ဒါဆိုရင်တော့ အကုန်မိပြီပေါ့”

“ ခေါင်းဆောင်ပိုင်းတော့ ကုန်ပြီထင်တာပဲ။ သူတို့နဲ့ ပတ်သက်ရာပတ်သက်ကြောင်း ကြံဖော်ကြံဖက် အနည်းအကျဉ်းတော့ ရှိမှာ ပေါ့ဗျာ။ အဲဒါတွေတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ကောက်သင်းလိုက် ကောက်ရမှာပေါ့။ ဒါနဲ့ ခေါင်းဆောင် ဘယ်သူလဲ ဆိုတာ သိတော့ ခင်ဗျားကို သတိရတာနဲ့ အကြောင်းကြားတာဗျို့”

အသိ မိတ်ဆွေတွေထဲကများလားဟု ဦးနန္ဒထွန်း တွေးလိုက်မိပါသည်။

“ ကျွန်တော်တို့ အသိထဲက လား။”

“ အဲဒီလူကို မိတော့ ထုံးစံအတိုင်း သူ့အိမ်ကို ကျွန်တော်တို့ ဝင်မွှေတာပေါ့ဗျာ။ ကွန်ပျူတာတွေ ဖုန်းတွေ အကုန်စစ်တော့ အဲဒီလူက အွန်လိုင်းပေါ်က ခင်ဗျား အချစ်တော်ကြီး စိုင်းလင်ဗန်း ဖြစ်နေတာကိုးဗျ။”

ဦးနန္ဒထွန်း လှစ်ကနဲ ပျော်သွားသည်။ အခုကလေးတွင်ပင် စိုင်းလင်ဗန်းကို ဆဲဆိုနေ မိသည်မဟုတ်ပါလား။

“ ကိုနေမင်းတို့က ဘယ်လိုသိတာလဲ။”

“ သူ့ အီးမေးလ်တွေ ဖေ့စ်ဘွတ် တွေ စစ်တော့ သူ့မှာ စိုင်းလင်ဗန်း ဆိုတဲ့ အကောင့် ရှိတာသွားတွေ့ရတာပေါ့ဗျာ။ အပြင်မှာ လဲ မထင်ရဘူးဗျာ။ ချေချေငံငံ နဲ့ စကားပြောကောင်းတယ်။ ဒီလိုလူက ရက်ရက်စက်စက် လုပ်တဲ့ ဂိုဏ်းရဲ့ ခေါင်းဆောင် ဆိုတာ ဘယ်သူမှ သိမှာမဟုတ်ဘူး။ ပညာတတ်ဗျ။”

“ အင်းဗျာ ထရန်စ်တွေကို ခွဲခြားတိုက်ခိုက်နေတဲ့ သူတယောက်က အဲဒီထရန်စ် တွေအတွက်ပဲ အစိတ်အပိုင်းတွေ ရောင်း စားတယ် ဆိုတာ တမျိုးကြီး ဖြစ်နေတယ်။”

“ ဟိုဟာက စီးပွားရေး၊ နောက်တခုက ဝါသနာ ဖြစ်မှာ ပေါ့ဗျာ။ ဒီလူက ထူးတော့ထူးတယ်။ ဦးရွှေဘနဲ့ တနယ်ထဲ၊ တမြို့ထဲ သား တွေ။ သူက အရင်တုန်းက ဦးရွှေဘ ကြီးရဲ့ တပည့်တဲ့။ အလားအလာရှိတယ်ဆိုပြီး ဦးရွှေဘက တပည့်မွေးထားရာက နေ နောက် တော့ သူက ကျော်ပြီး ဆရာ ဖြစ်သွားတာ။”

“ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ်ဗျာ။ ခင်ဗျားတို့ အချုပ်ထဲမှာ၊ ထောင်ထဲမှာ ဖေ့စ်ဘွတ် သုံးခွင့် မရှိဘူး မဟုတ်လား။”

“ ဘယ်လိုလုပ် သုံးလို့ရမှာလဲဗျ”

“ ဒါဆိုရင်တော့ လူတွေ တော်တော် စိတ်ချမ်းသာရပြီဗျို့”

“ အဲဒီထဲမှာ ခင်ဗျားက ရှေ့ဆုံးက ဆိုတာ သိလို့ ခုလိုလှမ်းသတင်းပေးတာပေါ့။ ဒါပဲဗျို့ နောက်မှတွေ့မယ်။ ဆုံကြတာ ပေါ့ ဗျာ။”

ဦးနေမင်း ဖုန်းချသွားပြီးနောက် ဦးနန္ဒထွန်း ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ စောစောက မိတ်ဆွေ၏ ပို့စ် အောက်မှာလည်း “RIP စိုင်းလင်ဗန်း” ဟု ဝင်မန့်လိုက်၏။ ထိုအချိန်တွင် အခန်းထဲသို့ ရဲလင်း ကုပ်ချောင်းချောင်းနှင့် ဝင်လာသည်။

“ ဟေ့ကောင် …အလုပ်ပြန်ဆင်းပြီလား။”

“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ၊ ကျွန်တော် ပြန်ဝင်ကြောင်း သတင်းလာပို့တာပါ။”

“ အေးအေး။ မင်း အိမ်မှာ ကောင်းကောင်း နားခဲ့ရတယ် မဟုတ်လား။”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ”

“ မင်း ပျောက်နေတဲ့ နေ့တွေကိုလည်း ပျက်ရက်လို့ မသတ်မှတ်ပါဘူး။ လစာ အပြည့် ထည့်ပေးဖို့ ငါပြောထားတယ်။”

“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာ။ ဟိုလေ… ဒီနေ့မှ ပြန်ဝင်တယ် ဆိုပေမယ့်လေ …လာမယ့် တနင်္လာနေ့တော့ ခွင့်တရက် ယူ ပါ ရစေ ဆရာ။”

“ ဟေ … ဘာဖြစ်လို့လဲ။”

“ ခု စနေ တနင်္ဂနွေမှာ ကေသီ့ … အဲ … ကျွန်တော့် ကောင်မလေး … မိသားစုနဲ့ သွားတွေ့ဖို့ ရှိလို့ပါ ဆရာ၊ တနင်္လာနေ့ မှ ပြန်ရောက်မှာ မို့ပါ။”

“ မင်း မှာ ရည်းစား မရှိဘူးဆို”

“ အရင်က မရှိပါဘူး ဆရာ၊ အခုဟာက …ဟို ကေသီ ဆိုတာ ကျွန်တော်နဲ့ အတူတူ အဖမ်းခံထားရတဲ့ ကောင်မလေးလေ ဆရာရဲ့”

ဦးနန္ဒထွန်း သဘောပေါက်လိုက်ပါသည်။

“ အေးပေါ့ကွာ လူပျို အပျို ၂ ယောက်ကို လနဲ့ ချီပြီး အခန်းထဲ တူတူပိတ်ထားမှတော့။ အင်း .. ကောင်မလေးက ကိုယ်ဝန် ရှိနေပြီလား။”

ရဲလင်း ရှက်ကိုး ရှက်ကန်း ဖြစ်သွားသည်။

“ မရှိသေးပါဘူးဆရာ၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ ၂ ယောက်လုံးက အမြန်ဆုံးလက်ထပ်ချင်နေကြတော့ သူ့ အဖိုးနဲ့ အဖွားကို ခွင့်သွားတောင်းမလို့ပါ။”

သေသေချာချာ စဉ်းစားကြည့်ရင် အခုလို အဖမ်းခံလိုက်ရလို့သာ ရဲလင်း မိန်းမရဖို့ ဖြစ်လာခြင်းလို့ ဆိုနိုင်ပါသည်။ ဖမ်းသွား တဲ့ သူတွေကိုပဲ သူတို့တွေ ကျေးဇူးတင်ရမလို ဖြစ်နေသည်ဟု ဦးနန္ဒထွန်း တွေးနေမိသည်။

“ ရဲလင်း၊ မင်း အဲဒီကောင်မလေး ကို အရင်က မသိဘူး မဟုတ်လား။”

“ မြင်တောင် မမြင်ဖူးပါဘူး ဆရာရယ်။”

“ ဒါဆိုရင်တော့ မင်းတို့ ဖူးစာရေး နတ်က ဟိုကောင်တွေပဲ။ ဒါနဲ့ မင်းတို့ရဲ့ အဓိက ကျေးဇူးရှင်ကြီးက ဘယ်သူလဲ သိလား။”

“ ဆရာပေါ့ ဆရာရဲ့ ၊ ဆရာလာကယ်လို့ လွတ်တာလေ။ ဆရာက နိုင်ငံခြားသားယောင်ဆောင်ပြီး အထဲကို ဝင်စုံစမ်းတာ လို့ ကျွန်တော့် အကို အဲ .. အမ ဝမ်းကွဲ မလုလုအောင် ကပြောတယ်။”

ဦးနန္ဒထွန်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ခေါင်းခါလိုက်သည်။

“ ဝေးလိုက်တာကွာ မင်းတို့ကိုဖမ်းတဲ့ ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်ကို ပြောတာကွ၊ သူတို့ မဖမ်းရင် မင်းတို့ ညားမလား။”

“ ဟို .. သဌေး ဦးရွှေဘနဲ့ နိုင်ငံခြားသား တယောက်ဆို”

“ သူတို့က နံပါတ်(၂) တွေပါ။ နံပါတ် (၁) ခေါင်းဆောင်က မင်းသိလား အွန်လိုင်းပေါ်မှာ လူသောက်မြင်ကပ်စရာတွေရေးနေ တဲ့ စိုင်းလင်ဗန်း ဆိုတဲ့ ကောင်ကွ၊ အဲဒီကောင်ကို မိပြီ။ ငါ့မိတ်ဆွေ ရဲ အရာရှိက ခုလေးတင် လှမ်းပြောတယ်။ နေပါဦး မင်း ရော သူရေးတာတွေ ဖတ်သလား။”

“ ဟိုဒင်း … အရင်က ..နည်းနည်း ပါးပါး.. နည်းနည်းတော့”

“ သဘောကျသလား”

“ ဟိုလေ … သူရေးတာတွေက ရယ် ..ရယ်တော့ ရယ်ရတယ် ထင်တာပဲ။”

“ အားနည်းချက် မဟုတ်တာကို အားနည်းချက် လုပ်ပြီး တိုက်ခိုက်တာ ရယ်စရာလားကွ၊ မင်းတို့ကောင်တွေ တော်တော် ခက်တယ်။ သွား … သွားတော့… ငါစိတ်ကြည်နေလို့နော်။ မကြည်လို့ကတော့ ခွင့်တရက်မှ မပေးဘဲနေလိုက်မှာ။”

မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ရဲလင်း သုတ်ကနဲ ထွက်သွားသည်။ ဦးနန္ဒထွန်း စိတ်ပြောင်းပြီး ခွင့်မပေးတော့မှာ ကြောက်သွားပုံရ ၏။ စိုင်းလင်ဗန်း အဖမ်းခံရလို့ စိတ်ကျေနပ်နေသော ဦးနန္ဒထွန်းက နောက်ထပ် ခွင့် ၁၀ ရက် ထပ်တောင်း လည်း ပေးမည် ဆိုတာကို တော့ သူမသိရှာပါ။

.....................................

(၃၆)

လေပြင်းပြင်း တချက်ဝှေ့လိုက်လို့ လန်သွားသော စကပ်ကို ကမန်းကတန်း ပြန်ဖိရင်း လုလုပြောဖူးသည့် 

“ ဘေးကွဲက ပိုပြီးဆက်ဆီဖြစ်တယ်ဗျ၊ ခြေလှမ်းလိုက်တိုင်း ပေါင်သားဝင်းဝင်းလေးတွေ လှစ်ကနဲ ပေါ်လာတာက သွေးကြွချင်စရာ” 

ဆိုသော စကားကို သန်းအောင်မြင့် ပြန်သတိရသည်။ သန်းအောင်မြင့် ဒီနေ့ ဝတ်လာသည်မှာ လုလု ပြောသလိုမျိုး ဘေး ၂ ဘက် က ခွဲထားသည့် စကပ်ရှည် ဖြစ်ပါသည်။ မီးမီး နှင့် အတူ ဒါကို ဝယ်ဖို့ ကြည့်တုန်းက လုလုစကားကို ပြန် ကြားနေ မိခဲ့ တာလည်း သေချာပါသည်။

တိုက်မြင့်မြင့်ကြီးတွေကြားက ကောင်းကင်တွင် တိမ်မည်းမည်းတွေ လွင့်နေတာကို လှမ်းမြင်ရသည်။ တသုန်သုန် ဖြတ် သွားနေသော လေထဲမှာလည်း မိုးရနံ့တွေရနေသည်။ မိုးရွာတော့မည် ထင်သည်။ ရန်ကုန်မိုးဆိုတာ က ညိုပြီးမှ ရွာချင်မှ လည်း ရွာတတ်တာမျိုး ပေမယ့် အခုလက်ရှိ အနေအထားက ရွာတော့မည့် ဖက်မှာ များနေသည်။ သန်းအောင်မြင့်မှာ ထီး မပါလာပါ။ မဝယ်ရသေးဆိုရင် ပိုမှန်ပါမည်။ ဒီလိုမှန်း သိရင် ကလပ်မှာ ဆက်ထိုင်နေလိုက်ပါသည်။ အထဲမှာ လူများပြီး အိုက် စပ်စပ်ဖြစ်လာလို့ သာ ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

အပြင်မှာက မအိုက်တော့ပေမယ့် မကြာမီ မိုးနှင့် တိုးတော့မည့် အလားအလာ ရှိနေသည်။ လမ်းလျှောက်သွားရင်း အနီး အနားတွင် ထီးဝယ်လို့ ရနိုင်မည့် ဆိုင်များ တွေ့မလားလို့ လိုက်ရှာကြည့်နေစဉ် သန်းအောင်မြင့် မြင်ကွင်းထဲသို့ လမ်းဘေး ကော်ဖီဆိုင်တခုက ထီးကြီး တလက်ဝင်လာသည်။ ထီးအောက်က ခုံမှာက ကောင်လေး တယောက်နှင့် ကောင်မလေး တယောက်။ သန်းအောင်မြင့် နှင့် ငါးပေလောက်သာ ဝေးပါသည်။

ခြေလှမ်းတွေ ဘယ်လောက်ကြာအောင် ရပ်ဆိုင်းသွားသလဲ ဆိုတာ သန်းအောင်မြင့် မသိပါ။ တစက္ကန့်လောက် ဖြစ်ချင် ဖြစ်မည်။ စက္ကန့်တွေ တော်တော်များချင်လည်း များလိမ့်မည်။ ဗလာ ဟင်းလင်းဖြစ်သွားသည့် အသိစိတ်က ဘာကိုမှ မမှတ် သားနိုင်တော့ပါ။ သို့သော်လည်း ကောင်လေး၏ ခေါင်းလှည့်လာပြီး သန်းအောင်မြင့်ဆီကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည့် အချိန် အထိသာ ဖြစ်သည်။ ကောင်လေး၏ ခပ်စူးစူး အကြည့်က သန်းအောင်မြင့်ကို လှုပ်နိုးလိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး ကသုတ် ကရက်နှင့် ရှေ့ကို ဆက်လျှောက်လာခဲ့၏။

လေကလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဝှေ့လာပြန်၏။ ထီးဝယ်ဖို့ မေ့သွားသော သန်းအောင်မြင့်လည်း လန်လန်တက်လာသော စကပ်ကို ရှေ့က ဖိလိုက် နောက်က ဖိလိုက်နှင့် လုပ်ရင်း ခပ်သွက်သွက် လှမ်းနေမိသည်။ ဘယ်နားကို ဘယ်လိုရောက် နေမှန်းပင် မသိပါ။ ထိုအချိန်တွင် ဘေးက လူတယောက်က သန်းအောင်မြင့်ကို ဖြတ်ကျော်တက်ပြီးနောက် ရှေ့က ပိတ် ရပ်လိုက်သည်။

“ ကို .. …ကိုသန်းအောင်မြင့် ..မဟုတ်လား။”

ကြောင်တောင်တောင် ရပ်နေမိသော သန်းအောင်မြင့် မျက်နှာကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်ရင်း မေးသည်။ သန်းအောင်မြင့် မျက်လွှာချ ခေါင်းငုံ့လိုက်ရင်း တိုးညင်စွာ ဖြေမိသည်။

“ ဟုတ်ပါတယ်။”

“ ကို အဲလေ မမ ကို မနည်းကြည့်ယူရတယ်။ ဟိုမှာကထဲက စိတ်ထဲမှာ ထင်သလိုလို ရှိတယ်။ ဒါကြောင့် မေးမယ်ဆိုပြီး လိုက်လာတာ။ ကျွန်တော့်ကို မှတ်မိတယ် မဟုတ်လား။ ကျွန်တော်က အရင်ပုံပါပဲ။ ဘာဖြစ်လို့ မခေါ်တာလဲ။”

“ အနှောက် အယှက် ဖြစ်မှာ စိုးလို့ပါ။”

“ အနှောက်အယှက် …အာ …ဘာလို့ ဖြစ်ရမှာလဲ။ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းပါ။ သူ့ သင်တန်း ကိစ္စ လာကြတာပါ။”

သူငယ်ချင်း တွေက အခုလို ပုခုံးချင်းတိုက် ခေါင်းချင်းရိုက်ပြီး ထိုင်ကြမည်လို့တော့ မထင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ပထမဆုံး ပြန်တွေ့ သည့် နေ့ က ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှာ ပါလာတာ ဒီကောင်မလေး မဟုတ်ဘူး ဆိုတာလဲ သန်းအောင်မြင့် မှတ်မိနေပါသည်။

“ အကို … အဲ .. မမက ဘယ်သူ့မှ မပြောရဘူးဆိုလို့ ကျွန်တော် ဘယ်သူ့မှ မပြောဘူး။ ဒါပေမယ့် မမ တခေါက်တော့ ပြန် လာဦးမယ် ထင်တာ။ ဖေ့စ်ဘွတ်မှာလည်း အကောင့်ပျောက်သွားတော့ မမက အားလုံးကို အဆက်အသွယ် ဖြတ်ချင် တာ ထင်ပြီး ကျွန်တော်လဲ ဒီတိုင်းနေလိုက်တာပါ။”

ဆေးရုံက ဆင်းသွားတုန်းက တောင်ဘာမှ အကြောင်းမကြားခဲ့ဘဲနဲ့ ဟု သန်းအောင်မြင့် စိတ်ထဲက ပြောနေမိသည်။

“ အဆင်ပြေတယ်။ မဟုတ်လား”

“ ပြေပါတယ်။ မမ ရော အဆင်ပြေသလား၊ ဘာတွေ လုပ်နေသလဲ”

“ ပြေပါတယ်။ အလုပ်ကတော့ ရှာတုန်းပါပဲ။”

“ အသံက အစ ပြောင်းသွားတယ်နော်။ တကယ်ကို မမှတ်မိလောက်စရာပဲ။ တော်သေးတယ် ကျွန်တော် မှတ်မိနေလို့။”

လုလု အသံက အနည်းငယ်တုန် နေသည်။ အနီရောင်သမ်းသော မျက်နှာ၊ ခေါင်းကုပ်လိုက်၊ ခါးထောက်လိုက် နှင့် အငြိမ် မနေဖြစ်နေသော လက်အမူအရာ တို့ အရ လုလု စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်ဟု သန်းအောင်မြင့် ခန့်မှန်းလိုက်မိသည်။ မှတ်မှတ် ရရ ပြော ရလျှင် လုလု၏ အခုလို လှုပ်လှုပ်ခါခါ ပုံမျိုးကို တခါမှ မမြင်ခဲ့ဖူးပါ။ အပြောင်းလဲကြီး ပြောင်းလဲနေသော သန်း အောင်မြင့်ကို ကြည့်ပြီး အံ့သြနေခြင်းလည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ လုလုပုံစံကတော့ သန်းအောင်မြင့်နှင့် အရင် လဘက်ရည်ဆိုင် တူတူထိုင် ခဲ့ တုန်းက အတိုင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။

“ ဟိုမှာ စောင့်နေတယ် မဟုတ်လား။ မိုးရွာတော့မယ် ထင်တယ်။ သွားတော့လေ။”

“ မိုးရွာရင် ကျွန်တော်တို့နဲ့ ခနလာထိုင် …အာ … မဟုတ်သေးပါဘူး။ မမ ဘယ်သွားမှာလဲ။”

လွှတ်ကနဲ ဖိတ်ပြီးမှ ဟိုတယောက်က သူငယ်ချင်းပါလို့ ပြောထားတာကို လုလု သတိရသွားပုံရသည်။ အိုးနင်းခွက်နင်း အမူ အရာကို ကြည့်ပြီး သန်းအောင်မြင့် ပြုံးမိ၏။ ပြုံးနေသော သန်းအောင်မြင့်ကို လုလု ကြောင်ငေးငေးလေး ကြည့်နေသည်။

“ အသိတယောက်နဲ့ ချိန်းထားတယ်။”

တကယ်လည်း မီးမီးနှင့် ညနေပိုင်းတွေ့ပြီး ဈေးလေးဘာလေးဝယ်၊ မုန့်လေး ဘာလေးစားဖို့ ချိန်းထားပါသည်။ ဒါပေမယ့် အချိန် လိုပါသေးသည်။ သန်းအောင်မြင့် စိတ်ကူးက အိမ်ခနပြန်ပြီး ရေချိုး အဝတ်လဲ ဖို့ဖြစ်သည်။

“ မမ ဘယ်မှာ နေတာလဲ”

“ ဟို အရင်အခန်းပဲလေ၊ ရောက်ဖူးတယ် မဟုတ်လား။”

“ ဟုတ် ..ဟုတ် …မှတ်မိတယ်။”

လုလုနှင့် စကားပြောနေရင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းက ကော်ဖီဆိုင် ထီးအောက်မှာ ကျန်ခဲ့သည့် ကောင်မလေးက မတ် တပ်ရပ်ပြီး ဒီဖက်ကိုလှမ်း မျှော်ကြည့်နေတာ သန်းအောင်မြင့် မြင်လိုက်ရသည်။ သန်းအောင်မြင့် သတိထားမိသည်မှာ စောစောတုန်း က သူက အဲဒီဖက်ကို ကျောပေးထွက်လာသည့် အနေအထားဖြစ်ပြီး လုလုက သူလာခဲ့သည့် ဆိုင်ဖက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သည်။ ဒါ ပေမယ့် အခု သန်းအောင်မြင့်က အဲဒီဖက်ကို မျက်နှာမူလျှက် ဖြစ်နေ၏။ ဘယ်အချိန်မှာ လုလုနှင့် သူ စကား ပြောရင်း တ ပတ်လည်သွားမှန်း မသိလိုက်ပါ။

“ ဟိုမှာ စိတ်မရှည်တော့ ဘူးထင်တယ် သွားလိုက်ပါဦး”

လုလုမျက်နှာမှာ အလိုမကျ ရိပ်တွေ သမ်းသွားသည်။ ကောင်မလေးဖက်ကိုလည်း စိတ်မရှည်သလို ပေစောင်းစောင်း နှင့် ကြည့်လိုက်သည်။

“ ကဲပါ … သွားလိုက်ပါ။ နောက်တော့တွေ့ကြတာပေါ့။”

သန်းအောင်မြင့် မျက်နှာကို စူးစူးတချက်ကြည့်၍ ခေါင်းညိတ်ပြပြီး လုလု ကော်ဖီဆိုင် ဖက်ကို ပြန်လျှောက်သွားသည်။ သန်းအောင်မြင့် လည်း နောက်က လိုက်ကြည့် ချင်စိတ်ကို ကြိုးစား ထိန်းချုပ်ရင်း ရှေ့ကို ဆက်လျှောက်ရ၏။ ဒါပေမယ့်  ခြေသံတဖုတ်ဖုတ် နှင့် အတူ လုလု ဘေးသို့ အမောတကော ရောက်လာပြန်သည်။

“ မမ .. မမ .. အရင်ဖုန်းနံပါတ်ပဲ မဟုတ်လား။”

“ ဟုတ်တယ်။ အရင်ဖုန်းနံပါတ်ပဲ၊ အားလုံး အရင်အတိုင်းပဲ။ ဟုတ်ပြီလား။”

“ ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့”

အရည်လည်နေသော မျက်လုံးရွဲကြီးများနှင့် သန်းအောင်မြင့် မျက်နှာကို တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး လုလု လေးကန်စွာ ပြန် ထွက်သွားသည်။ ဒီတခါတော့ ရင်ထဲမှာ တမျိုးကြီး လှုပ်ရှားသွားသော ခံစားချက်နှင့် အတူ သန်းအောင်မြင့် နောက်ကို ပြန် လှည့်ကြည့်မိသည်။ လုလုကလည်း နောက်ကို ပြန်ကြည့်တာကို မြင်လိုက်ရတာကြောင့် ကပျာကယာ ရှေ့ကို ပြန်လှည့် လိုက်ရသည်။

ထိုစဉ်မှာ လမ်းဘေးနားမှာ ထိုင်နေသည့် လူငယ်တစုထံမှ ရယ်သံသဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရသည်။ သူတို့ အကြောင်းနှင့် သူတို့ ရယ်လိုက်ကြတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပေမယ့် စိတ်မလုံသည့် သန်းအောင်မြင့်က မကျေမချမ်းနှင့် မျက်စောင်းထိုး ရင်း စိတ်ထဲက ပြော လိုက်မိသည်။

“ ရည်းစားရှိတာက မယားရှိတာမှ မဟုတ်တာပဲကို”

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။