ရာအိမ်မှူး အပိုင်း ( ၄ )

ရာအိမ်မှူး အပိုင်း ( ၄ )

ရေးသားသူ - onestop

အခန်း ( ၇ )

“ ရဲ…”

“ ဟင်…၊ ဘာလဲနွယ်ပြောလေ…”

“ သုံးလေးခေါက်ရှိပြီနော် တရဲရဲ ခေါ်နေပြီး ဘာမှဆက်မပြေတာ”

နွယ်ပြုံးလို့နေသည်။ သူမပြောသင့် မပြောသင့်ကို စဉ်းစားလို့နေသည်။

“ ဘာပြောမလို့ဘဲ နွယ်၊ စဉ်းစားမနေနဲ့ ရဲကိုပြော၊ ရဲပါ ဝိုင်းစဉ်းစားပေးမယ်”

“ နွယ် မကောင်းတဲ့အကြံကြီးတစ်ခု ခေါင်းထဲဝင်လာလို့ရဲရဲ့”

“ မကောင်းတဲ့ အကြံ၊ ဘယ်လိုအကြံမျိုးလဲ”

ရဲလည်း စိတ်ဝင်တစားနှင့် နွယ် ပြောမယ့် မကောင်းတဲ့အကြံဆိုတာကြီးကို သိရဖို့ စောင့်မျှော်နေလိုက်တယ်။

“ ရဲ နွယ်ကို တမျိုးထင်သွားမှာလဲစိုးတယ်… တော်ပါပြီ မပြောတော့ပါဘူးးးးး”

“ ပြောပါ ရဲ တမျိုးမထင်ဘူး၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူးပြော…”

“ ဟိုလေ နွယ် အင်ကြင်းခိုင်ကို ကျွန်မလေးတစ်ယောက်လို ဆက်ဆံချင်တယ်။”

“ ဟင်…”

“ အဲ့ဒါမို့ ပြောတာပေါ့ ရဲ နွယ်အပေါ်ကို စိတ်ကွက်သွားပြီမှတ်လား…”

ကိုရဲလဲ ဘယ်လိုဖြေရမလဲပင်မသိ။

“ ဒါနဲ့ အဲ့အကြံကြီးက ဘယ်လိုလုပ်ရတာလဲ နွယ်..”

“ နွယ် ရဲနဲ့အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့ ဗီဒီယိုတွေကို ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းကနေ အင်ကြင်းခိုင်ကို နွယ်ကိုယ်တိုင် စေခိုင်းချင်တဲ့စိတ်တွေဖြစ်လာတာ ရဲရဲ့…”

နွယ်က ရှက်ကာ ခေါင်းလေးငုံ့လျက်…

ကိုရဲလဲ ဘာလုပ် ဘာပြောရမလဲတွေးနေသည်။ နှစ်ဦးသားအသံတိတ်လို့နေသည်။

“ ထားလိုက်ပါ နွယ်မပြောမိဘူးဘဲ ထားလိုက်ပါတော့”

“ ရပါတယ် နွယ်ရဲ့ ရဲပြောကြည့်မယ်လေ…”

“ ရဲက ဘယ်လိုပြောမှာလဲ…”

“ နွယ်ဖြစ်ချင်တဲ့ကိစ္စဘဲ ရဲကဖြစ်အောင် ကြိုးစားပေးရမှာပေါ့”

……………………….

အင်ကြင်းခိုင် နေပြည်တော်က ပြန်လာကတည်းက ဖျတ်ဖျတ်လူးလို့နေသည်။ ကိုရဲ သူမကို ထားသွားပြီဆိုတာကို လက်မခံနိုင်သေး။ ကိုရဲ ပြန်လာမှာကို မျှော်လင့်နေမိသည်။ အင်ကြင်းခိုင်အတွက် ရင်ဖွင့်ဖော်သူငယ်ချင်းရယ်ကလဲ အရင်ကနွယ်ရှိခဲ့ဖူးပေမယ့် အခုချိန်မှာ ဘယ်သူမှ ရှိလို့မနေ။ တစ်ယောက်ထဲ အခန်းထဲမှာ ကြိတ်ငို ကြိတ်ဆွေးလို့နေပါတယ်။

(မိန်းခလေးတွေဟာ ရည်းစားနဲ့ ပျက်ပျက်ချင်းမှာ အရမ်းခံစားတတ်ကြပါတယ်။ ယောင်္ကျားလေးတွေကတော့ ပျက်ပျက်ချင်းတော့ လွတ်လပ်တယ်၊ အချိန်ပိုရတယ်ဆိုပြီး အေးဆေးဘဲ။ အချိန်ကြာလာမှ လွမ်းကြ ဆွေးကြတာ။ မိန်းခလေးတွေကျတော့ အချိန်ကြာသွားရင် သူတို့ကိုယ်သူတို့ ပြန်ပျိုးထောင်ပြီး နောက်ထပ်ရည်းစားအသစ်ရှာချင်ရှာတယ်၊ မရှာလဲ ရည်းစားဟောင်းကို သိပ်မလွမ်းတော့ဘူး အများအားဖြင့်ပေါ့)

အခုလဲ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့အခြေအနေက ရည်းစားနဲ့ပျက်ခါစဆိုတော့ ကိုရဲကို ပြန်ရဖို့ ဘာဘဲလုပ်ရလုပ်ရဖြစ်နေတာ။ ဖျတ်ဖျတ်လူးနေတဲ့အင်ကြင်းခိုင်ဆီ ဖုန်း SMS တစ်စောင်ရောက်လာတယ်။

“ အင်ကြင်း နင် ရဲကို ပြန်လိုချင်ရင် ငါ့ဆီမှာ ကျွန်ခံရမယ်”

စာက ပြတ်ပြတ်ဘဲ။ အင်ကြင်းစာကိုဖတ်ပြီး အနည်းငယ်ကြောင်သွားတယ်။ နောက်မှ ကိုရဲရဲ့နောက်ရည်းစားပို့တာဖြစ်မယ်ဆိုပြီး မိန်းခလေးပီပီ စာပို့တဲ့နံပါတ်ဆီကို စကားနာထိုးတဲ့စာတွေရော တောင်းပန်တဲ့စာတွေရော ဆက်တိုက်ကို ပို့တော့တာဘဲ။ တောင်းပန်တဲ့စာကတော့ သိတဲ့အတိုင်းဘဲ။ ကိုရဲကို ပြန်ပေးပါ ဘာညာပေါ့။ တဘက်လူက နွယ်မှန်း အင်ကြင်းခိုင်မသိဘူး။ နွယ်ကတော့ အင်ကြင်းပို့တဲ့စာတွေဖတ်ပြီး ထိုင်ခွီနေတာ။ ကိုရဲကိုလဲ ပြန်ပြသေးတာ နွယ်က။ 

ကိုရဲက နွယ်ကို ပြီးပြီရောပြောထားပေမယ့် နွယ်က သူ့ဘာသာ လမ်းကြောင်းခင်းလိုက်တာ။ နွယ်နဲ့အင်ကြင်းခိုင်က သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးတွေလဲဖြစ်တယ်၊ မိန်းခလေးချင်းဆိုတော့ စိတ်ဘယ်လိုဆိုတာသိတယ်။ သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးဆိုတော့ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့စိတ်ကို နွယ်က ပိုသိတာပေါ့။ အင်ကြင်းခိုင်ဘက်က စာတွေအများကြီးပို့ပေမယ့် နွယ်ဘက်ကတော့ တစ်ခုဘဲ ထပ်ခါထပ်ခါ ပြန်ပို့တယ်။

“ ကိုရဲကို ပြန်လိုချင်ရင် နင် ငါ့ဆီ ကျွန်ခံရမယ်” ဆိုတာချည်းဘဲ။ ဒီလိုနဲ့ အချိန်တပတ်လောက်ကြာသွားတယ်။ အင်ကြင်းရုံးမှာရော၊ အိမ်မှာပါ ဖုန်းတစ်လုံးနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေခဲ့တာပေါ့။ အင်ကြင်းခိုင်ဖုန်းခေါ်တော့လဲ တဘက်ဖုန်းက ဖုန်းမကိုင်ဘူး။

အချိန်ကြာလာပေမယ့် ကိုရဲနဲ့အရင်လို ပြန်နေချင်တုန်းဘဲ။ အင်ကြင်းခိုင် စိတ်အလိုကိုလိုက်လိုက်တယ်။

“ ငါ နင့်ဆီကျွန်ခံရင် ကိုရဲကို တကယ်ပြန်ရမှာလား…”

“ အဲ့လောက်တော့ ဘယ်လွယ်မလဲဟ၊”

“ နင်ဘဲ ပြောတော့ နင့်ဆီကျွန်ခံရင် ကိုရဲကို ပြန်ရမယ်ဆို”

အင်ကြင်းခိုင် ဖုန်းမှာစာရိုက်ရင် ဒေါသတွေဖြစ်ပြီး မျက်ရည်ပါကျလာသည်။

“ ငါ့ဆီ နင်ကျွန်ခံရင် ကိုရဲကို တပတ်တစ်ရက် ပြန်ရမယ်၊ ဘယ်လိုလဲ?၊ နင်လဲ အလုပ်က တပတ်တရက်ဘဲပိတ်တာလေဟာ အဆင်ပြေမှာပါ…”

အင်ကြင်းခိုင် စိတ်လောနေ၍ ဘာမှမတွေးမိခဲ့။ တဖက်သူက သူမအကြောင်းကို ဂဂနနသိသူတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်ဆိုတာကို မရိပ်မိခဲ့ပါ။

အင်ကြင်းခိုင်ငိုင်နေချိန်တွင် စာထပ်ရောက်လာသည်။

“ ဘယ်လိုလဲ ကျွန်စခံတော့မလား ကျွန်မလေးအင်ကြင်းခိုင်….”

တဖက်ကသူက သူအလေးသာနေပြီမို့ အင်ကြင်းခိုင်ကို ဖိနှိပ်တဲ့စကားလုံးများဖြင့် စတင်ပြောဆိုလာသည်။

ငါ ကျွန်ခံလိုက်ရင် ကိုရဲကို တပတ်တရက်ပြန်ရမယ်။ ဒါပေမယ့် တခြားတစိမ်းမိန်းမတစ်ယောက်ဆီမှာ ကျွန်ခံရမယ်ဆိုတာကြီးက…။ အချစ်စိတ်မွှန်နေတဲ့ခဏတာဟာ မှားယွင်းတဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ချလိုက်မိစေတယ်။

“ ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မ အင်ကြင်းခိုင် ကျွန်အဖြစ်လက်ခံပါတယ်ရှင်”

ကိုရဲနဲ့နေလာတဲ့တစ်လျှောက်လုံး ကျွန်လိုနေလာခဲ့တာဆိုတော့ ကျွန်ပီပီ ဘယ်လို စကားလုံးမျိုးသုံးရမယ်ဆိုတာ ကြိုသိထားပြီးသားမို့ ကိုရဲနဲ့ အရင်က ပြောတဲ့ပုံစံအတိုင်းလေး စာပြန်လိုက်သည်။

“ ကဲ ကျွန်မလေးရေ နင်လုပ်နေကျအတိုင်း ခွေးမလေးပီပီ အဝတ်အစားတွေချွတ်ပြီး ကိုယ်တုံးတီးနဲ့ အခန်းတစ်ပတ် ခွေးလိုပတ်ပြပါအုန်းးး”

ကိုယ်တခါမှလဲ မမြင်ဖူးဘူး၊ သူစိမ်းလဲဖြစ်တယ်၊ နောက်ပြီး ဟိုဘက်ဖုန်းကလူက အင်ကြင်းထင်သလို ကိုရဲရဲ့အခုကောင်မလေးရော ဟုတ်ရဲ့လား?။ အင်ကြင်းခိုင် ခေါင်းထဲ အတွေးတွေ ပလုံစီဝင်လာတယ်။ အဲ့အချိန် Messenger ကနေ “တောင်” ဆိုပြီး ဗီဒီယိုဖိုင်တစ်ခုဝင်လာတယ်။ ဗီဒီယိုထဲမှာ အင်ကြင်းခိုင် ကိုယ်တုံးတီးနဲ့ အခန်းတစ်ခုထဲမှာ ခွေးလို လေးဘက်ထောက်သွားတဲ့ ဗီဒီယိုလေး။ ကိုရဲရဲ့အသံလဲ ဗီဒီယိုထဲပါတယ်။ အင်ကြင်းခိုင် အရာရာကို အလျော့ပေးလိုက်တယ်။ သူမစိတ်ကို လျော့ချလိုက်တယ်။ ဘာလို့ဆို ဒီဗီဒီယိုဖိုင်တစ်ခုနဲ့တင် တဖက်လူက သူမကို blackmail လုပ်ချင်ရင် လုပ်လို့ရနေတဲ့အခြေအနေလေ။

အင်ကြင်းခိုင်သူမရဲ့အခန်းတံခါးဆီကိုသွားလိုက်ပြီး သေချာပိတ်ထားမထားစစ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက်အဝတ်အစားများကို အကုန်ချွတ်ချလိုက်သည်။ ရှက်စိတ် ကြောက်စိတ်တွေနဲ့ ရင်လဲ အရမ်းခုန်နေသည်။ ကိုယ့်အခန်းထဲမှာကိုယ်ဆိုပေမယ့်လဲ…။ တစ်ကိုယ်လုံးအဝတ်အစမကျန်ချွတ်ပြီးနောက် ခုနက Messenger အကောင့်ကိုဘဲ Video Call ခေါ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်နေလိုက်သည်။ တစ်ဘက်ကလူက ကင်မရာကိုပိတ်ထားသည်။ စာတစ်စောင်ထပ်ပို့သည်။

“ ဖုန်းကို ထောက်တဲ့ဟာနဲ့ထောက်လိုက်ပြီး နင် ခွေးလို သွားနေတာကို ငါ့ကို သေချာပြစမ်း ကျွန်မစုတ်”

“ ဟုတ်ကဲ့” 

လို့ စာပြန်ရိုက်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို အခန်းထဲမှာရှိတဲ့ ဖုန်းထောက်တဲ့အတံနဲ့ သေသေချာချာတပ်ပြီး သေချာချိန်ညှိပြီးနောက် ခွေးလို လေးဘက်သွားလိုက်သည်။ အခန်းထဲ တပတ်ပြည့်တော့ ဖုန်းနားကို ပြန်သွားလိုက်သည်။

“ တော်တယ် ခွေးမလေး အင်ကြင်းခိုင်၊ နောက်ထပ် ၁၀ ပတ် ထပ်ပတ်ချည်”

သူမလဲ ဘာမှ အတွန့်တက်မနေတော့ဘဲ အမိန့်ပေးတဲ့အတိုင်း လိုက်နာပြီး အခန်းထဲမှာ လေးဘက်ထောက်ပြီး ခွေးလို ပတ်နေလိုက်သည်။ နွယ်က တစ်ဘက်က ဖုန်းကင်မရာကနေကြည့်ပြီး ပြုံးလို့နေသည်။ ကျယ်ကျယ်ရယ်လို့တော့မဖြစ် သူမရဲ့အမမီးလေး နိုးသွားမည်ကိုလဲ စိုးသေးသည်။ 

အမှန်ကတော့ ကျယ်ကျယ်လေး အော်ရယ်ချင်တာ အခုချိန်မှာ နွယ်က အောင်နိုင်သူလေ။ မမီးလေးကို အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့ အဖေနဲ့အမေနဲ့ပေါင်းပြီး အနိုင်ကျင့်နေကြတာ အခုတော့ သူ့အလှည့် သူ အင်ကြင်းခိုင်ကို အနိုင်ကျင့်အလှည့်ရောက်ပြီးဆိုကာ ပျော်နေတာပေါ့။ အမှန်ကတော့ မီးလေးတို့ ကိစ္စက နွယ်လေး အထင်မှားနေမှုကြီးသက်သက်သာ။

(၁၀) ပတ် ပတ်ပြီးတော့ ဖုန်းနားသွားလိုက်သည်။

“ ရပြီး ဖုန်းဒေါက်ကို ဖြုတ်လိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်သွား”

“ ………….”

“ ဟုတ်ပြီ၊ ခွေးလိုဟောင်ပြ”

“ ဝုတ်.. ဝုတ်… ဝုတ်…”

“ ဝုတ်…ဝုတ်… ဝုတ်….”

“ ကျယ်ကျယ်ဟောင်လေ ခွေးမရဲ့ နင့်အသံကလဲ ခွေးမယားငယ်အသံတုံးပိတဲ့အသံကျနေတာဘဲ…”

ငါ့များ မယားငယ်တဲ့ နင်သာ ငါ့ရည်းစားကို လုတဲ့ မယားငယ်မ…

အင်ကြင်းခိုင် စိတ်ထဲကသာ ပြောခြင်းဖြစ်သည်။ လက်တွေ့မှာတော့ အသံကို နည်းနည်းထပ်မြှင့်၍ အမိန့်အတိုင်း ဟောင်ပေးလိုက်သည်။

“ တော်သားဘဲ ခွေးမက၊ အင်ကြင်းခိုင် နင်က ခွေးနဲ့သိပ်တူတယ်သိလား…”

“ ဟဲ့ ဘာလို့မျက်ရည်ဝဲနေတာလဲ ငါက နင့်ကို ချီးကျူးနေတာလေ…” ဆိုပြီး ဟဟပုံလေးနဲ့ ပို့လိုက်သည်။

“ ဟဲ့ ဟိုဘက်လှည့်ပြီး နင့်ခွေးဖင်နဲ့ ခွေးစဖုတ်ကို ပြစမ်း ငါ့ကို”

ဖုန်းကို ခေါင်းအုံးဖြင့် သေချာမှီထားလိုက်ပြီး လေးဘက်ထောက်ကာ ကင်မရာဘက်ကို ဖင်ပေးထားလိုက်သည်။

ခဏနေပြန်လှည့်လိုက်တော့ ဖုန်းမှာ စာပို့ထားသည်။

“ နင့် ခွေးစဖုတ်က ဘာလို့ အရည်ရွှဲနေတာလဲ…၊ ကျွန်ခံရတာကို ကျေနပ်နေတာလား..”

ပြောလဲပြောချင်စရာပင် အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့အဖုတ်လေးက အရည်များရွှဲလို့နေသည်။ ကိုရဲနဲ့ဝေးနေတာကြာပြီဖြစ်သလို အခုလို အပြစ်ပေး အနိုင်ကျင့်ခံနေရတာလေးက အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့စိတ်ကို ထကြွလို့နေစေသည်။

“ ဟဲ့နင် ငါ့ရှေ့မှာ နင့်အဖုတ်ကို နင်ကလိပြစမ်း”

အင်ကြင်းခိုင်စိတ်ကလဲထနေပြီ အမိန့်ပေးသူကလဲပေးနေပြီမို့ ဖုန်းကင်မရာရှေ့ သူမဘက်ကိုမြင်နေရပြီး တဘက်ကို မမြင်ရတဲ့ ဖုန်း စက်ခရင်ကိုတည့်တည့်နေလိုက်ပြီး သူမရဲ့ပေါင်ကို ကြားလိုက်သည်။ သူမပေါင်ကြားကို သူမ ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ အရည်ခပ်ရွှဲရွှဲနဲ့ အမွှေးအမျှင်ခပ်အုပ်အုပ်နဲ့ တောင်ကုန်းလေးသဖွယ် အဖုတ်လေး။ 

ကိုရဲနဲ့ရှိစဉ်က အမွှေးအမြဲမကြာမကြာရိတ်ဖြစ်ပေမယ့် အလုပ်ကိစ္စနဲ့ဝေးနေချိန်၊ တယောက်ထဲရှိနေချိန်မှာ မရိတ်ဖြစ်ခဲ့တာကြောင့် အမွှေးအမျှင်များ အုပ်ဆိုင်းလို့နေသည်။ ရိတ်လေ့ရှိတဲ့အမွှေးက ပိုထွက်မြန်ပြီး ပိုသန်တယ်လေ။ သူမလက်နဲ့အရှည်ဆုံးလက်ချောင်းလဲဖြစ်၊ အမြဲလက်သည်းရှည်မထားဘဲ ညှပ်လေ့ရှိတဲ့တစ်ချောင်းထဲသော လက်ခလယ်လေးနဲ့ သူမရဲ့ကိုယ်ပိုင်ပိပိလေးကို တို့ထိလိုက်သည်။ ပိပိလေးအတွင်းက အစေ့လေးကို ပွတ်စွပေးလိုက်တာနဲ့တင် တော်တော်လေး ခံစားချက် လေပေါ်မြောက်လို့လာသည်။ 

သူစိတ်တစ်ဦးရှေ့ဆိုတာကိုပါ သူမမေ့သွားသည်။ ဖီးလ်ကောင်းကောင်းနဲ့ပွတ်နေချိန် ပြီးလုစဲစဲတွင် Screen ပေါ်ကို စာတက်လာသည်။ Screen ကိုကြည့်ရင်းပွတ်နေတာမို့ စာဝင်လာတဲ့နဲ့ တန်းမြင်ရသည်။

“ Stop”

ပြီးခါနီ ဆန္ဒပြည့်မြောက်ခါနီးမှ ရပ်ဆိုတော့ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်နဲ့ လူရော ပိပိရော ရွစိထိုးနေသည်။ နွယ်ကလဲ တဖက်ကကြည့်ရင်း သဘောကျနေသည်။

“ ကျွန်မလေး ပြီးချင်နေပြီမှတ်လား…၊ ပြီးချင်ရင် ပြီးခွင့်တောင်းလေ…”

ဖုန်းကို ကောက်ယူလိုက်သည်။ စာထပ်ဝင်လာသည်။

“ စာမရိုက်နဲ့ ပါးစပ်နဲ့တောင်း”

ဖုန်းကို ပြန်ချလိုက်သည်…

“ ခွေးကျွန်မကို ပြီးခွင့်ပြုပါရှင့်”

“ မရသေးဘူး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးပြော”

“ ခွေးမ စောက်ဖုတ်ကို အရည်ထွက်ခွင့်ပေးပါရှင့်”

“ မဆိုးဘူး ဒါပေမယ့်မပြည့်စုံသေးဘူး၊ အနောက်ဆုံးမှာ သခင်မဆိုတာရယ် နင်နာမည်ရယ် ထည့်ပြော”

“ ကျွန်မ အင်ကြင်းခိုင်ခွေးမကို စောက်ဖုတ်က အရည်ထွက်ခွင့်ပြုပါသခင်မရှင့်”

“ နင်တော်တယ်၊ အဲ့လိုကို ကျယ်ကျယ်လေး ၁၀ ခေါက်ပြောစမ်း…”

“ ကျွန်မ အင်ကြင်းခိုင်ခွေးမကို စောက်ဖုတ်က အရည်ထွက်ခွင့်ပြုပါသခင်မရှင့်”

“ ၁-၁၀…..”

“ ရပြီ”

တဖက်က ရပြီဆိုတာနဲ့ အင်ကြင်းခိုင်လဲ သူမပိပိကို နည်းနည်းလေးထပ်ပွတ်လိုက်ပြီး အရှိန်အဟုတ်နဲ့သူမရဲ့အဖုတ်အတွင်းက အရည်များကို ထွက်ခွင့်ပြုလိုက်သည်။

“ အား….” တိုးတိုးလေးညည်းရင်း အထွဋ်အထိတ်ရောက်သွားသည်။

“ ခွေးမလေး ဒီညတော့ ဒီလောက်ဘဲ၊ နင် အိပ်ရင် အဝတ်အစားတွေ မဝတ်နဲ့ ဒီတိုင်းအိပ်နော်…”

“ ဟို နေပါအုန်း မနက်ဖြန် Sunday လေ ကိုရဲကို ပြန်ရနိုင်ပြီလား…”

“ ဒီလောက်တော့ ဘယ်မြန်မလဲ၊ နောက်တပတ်လောက်မှရမယ်…”

“ စောနက ငါဘာထပ်ပြောထားလဲ…”

အင်ကြင်းအပေါ်စာကို အမြန်ပြန်ဖတ်လိုက်တယ်။

“ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ တစ်ညလုံးအိပ်ဖို့ပြောထားပါတယ်။”

“ အင်း၊ ငါအခု ဆော့ဝဲလ်တစ်ခုပို့လိုက်မယ်။ အဲ့ ဆော့ဝဲလ်ကိုဖွင့်ပြီး နင် အိပ်နေတဲ့နေရာကို သေချာချိန်ပေးထား ငါ ညဘက်တရေးနိုးထကြည့်ရင်ထဲ ထကြည့်မယ် ဟုတ်ပြီလား”

နွယ်က အင်ကြင်းခိုင်ဆီကို Spy App တစ်ခု ပို့လိုက်သည်။ နွယ်ပြောတဲ့အတိုင်း အင်ကြင်းတသွေမသိမ်းလိုက်လုပ်နေမိသည်။ ဖုန်းထောင်တဲ့ဟာနဲ့ဖုန်းကိုထောင်လိုက်ပြီး အားသွင်းကြိုးပါ တစ်ခါထဲကျွေးထားလိုက်သည်။ နွယ်ပေးတဲ့ App ကိုလဲ ထည့်ထားပြီးပြီဆိုတော့ အင်ကြင်းခိုင်မပေါ့ရဲ။ တဖက်ကသူက သူမကို အချိန်ပြည့်ကြည့်နေသည်ဆိုသည့်ခံစားချက်က ရင်ကိုထိတ်စေသည်။

ကိုရဲကိုလဲ ရှေ့တပတ်ပြန်ရမယ်တဲ့။ အင်ကြင်းခိုင် Calendar ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ဟုတ်သားဘဲ ဒီနေ့က January 30 2021 လကုန်ရက်ဘဲ။ နောက်တပတ်ဆိုတော့ February 6 2021 ရက်နေ့ပေါ့။

...................................................................

အခန်း ( ၈ )

ရပ်ကွက်ရုံးမှာ မောင်တို့ ရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးတာဝန်ယူထားတဲ့လူကြီးတစ်စု အလာပ သလာပ လေပစ်လို့နေပါတယ်။

“ အဖွားကြီးက ရပ်ကွက်ထဲမှာ လူစေ့ ကာကွယ်ဆေးထိုးပေးမယ်တဲ့”

“ ဟုတ်ပါ့မလားဗျ”

“ ကျွန်တော်တော့ သတင်းထဲ အဲ့လိုတွေ့တာဘဲဗျာ၊ အထင်တော့သွားမသေးနဲ့ကိုယ့်လူရေ အဖွားကြီးက အခု မီတာခတွေလျော့ပေးထားတာတောင် ဘယ်နှစ်လရှိနေပြီလဲ။”

“ အင်း ဒါတော့ဟုတ်တယ်ဗျ၊ ကျွန်တော်သမီးဆိုလည်း ရုံးကနေ လစာနှစ်လစာ ကြိုချေးပေးထားလို့ ဒီကာလမှာ ငွေပိုငွေလျှံလေးတွေရှိနေတာ”

“ ကိုနိုင် ခင်ဗျားသမီးက ဘယ်ရုံးမှာ လုပ်တာလဲ”

“ အခွန်ရုံးမှာ ကိုမျိုးရဲ့”

“ ဒါဆို ခများတို့ ပွပေါက်တိုးနေတာပေါ့”

“ အရင်ခေတ်ဆိုရင်တော့ ဟုတ်တာပေါ့ဗျာ၊ အခုက ဝန်ထမ်းတွေလက်စားရင် ပြုတ်တဲ့ခေတ်ဗျ၊ အဖွားကြီးခေတ်မှာတော့ ပွပေါက်အရမ်းမတိုးနိုင်ပါဘူးဗျာ”

“ ကိုမောင် ခင်ဗျားတို့ခေတ်တုန်းကတော့ အတော်ရတယ်မှတ်လားးး ဟဲဟဲ…”

“ ရတာပေါ့ဗျာ၊ ကျွန်တော်ဘယ်မှ သိပ်မယူတာတောင် အိမ်ပိုင်နဲ့နေနိုင်တယ်၊ ခြံကွက်တွေလဲရတယ်လေ..”

“ ကိုနိုင် ကျွန်တော့်သမီးလဲ ၁၀ တန်းအောင်ပြီးသားဗျ၊ လူခေါ်ရင် သွင်းပေးဖို့ ခင်ဗျားသမီးကို ပြောပေးထားအုန်းနော်..…”

“ အင်းးး”

ရပ်ကွက်ရုံးနဲ့လူကြီးဝိုင်းဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်း ဟိုဟိုဒီဒီလေပစ်ကြတာပေါ့။ မိန်းမတွေဆုံရင် အတင်းပြောသလို ယောင်္ကျားတွေဆုံရင်လည်း သတင်းတွေကို အတင်းပုံစံပြောကြတာပါဘဲ။ ယောင်္ကျားလေးတွေကတော့ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးတွေသိပ်မပြောတော့ မိန်းမတွေလို ရန်ဖြစ်ကြတာသိပ်မရှိဘူးပေါ့လေ။

……………………………….

ဒီ Sunday က တခြား Sunday တွေနဲ့ မတူဘူး အင်ကြင်းခိုင်အတွက် ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ် Sunday လေးပေါ့။ တဖက်ကလူက အင်ကြင်းခိုင် မနိုးမချင်း ထိုင်စောင့်နေတယ်။ အင်ကြင်းခိုင်ကလဲ ညကပင်ပန်းထားတော့ အိပ်တာပေါ့။ နွယ်ကတော့ စောင့်နေရလို့ တင်းနေတယ် ဒင်းနှိုးလာမှတွေ့မယ်ဆိုပြီး သေချာကို ထိုင်စောင့်နေတာ။

အင်ကြင်းခိုင်နှိုးလာတော့ အရင်ဆုံးသတိရမိတာဖုန်းကိုဘဲ။ ဒေါက်တံနဲ့သေချာထောင်ထားတဲ့ဖုန်းဆီကို မျက်လုံးက ဦးဆုံးရောက်သွားတယ်။ ဖုန်း Screen မှာ လူတစ်ယောက်ထိုင်နေတာကို ပေါ်နေတယ်။ မြင်ဖူးသလိုလိုတော့ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ခေါင်းကို မပြထားတော့ သေချာမသဲကွဲဘူး။

“ နိုးလာပြီလား ခွေးမ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ခွေးမနိုးလာပါပြီရှင်”

“ ငါ ဒီနေ့ တခြားဘာမှမလုပ်ဘဲ နင့်အတွက် အချိန်ပေးမလို့”

ဒီသတင်းက မင်္ဂလာသတင်းတော့ မဟုတ်ဘူး၊ အင်ကြင်းခိုင် နင့်ကိုငါ နှိပ်စက်မလို့လို့ ပြောလိုက်သလိုဘဲ။

“ သွား မျက်နှာသစ် သွားတိုက် လုပ်စရာရှိတာ လုပ်၊ ပြီးရင် ပြန်လာခဲ့”

“ ဟုတ်ကဲ့”

နွယ်က သူ့ သူငယ်ချင်းဟောင်းအပေါ်မှာ သနားညှာတာမှုလေးနဲ့ သံဃောဇဉ်လေးတွေတော့ ရှိနေသေးသားဘဲလေ။

“ မြန်မြန်လုပ်နော်၊ မကြာစေနဲ့၊ အချိန်နာရီဝက်ပေးမယ်”

အင်ကြင်းခိုင်လဲ မျက်နှာသစ်သွားတိုက် အိမ်သာတက်တာ ဘာညာလုပ်လိုက်တယ်။ နံနက်စာဘာရှိလဲ မွှေနှောက်ရှာဖွေပြီး အမြန် အမြန်စားလိုက်ပြီး အခန်းထဲပြန်ဝင်လိုက်တယ်။

“ ကဲ စကြမယ်နော်…”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

အင်ကြင်းခိုင် အလိုက်တသိနဲ့ သူမကိုယ့်မှာဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်အစားမှန်သမျှကို ချွတ်လိုက်တယ်၊ စောနက အောက်ထပ်ဆင်းတော့ ခဏဟိုဆွဲဒီဆွဲနဲ့ဝတ်ထားတာလေးတွေကိုပေါ့။ ပြီးတော့ Screen ရှေ့မှာ လေးဘက်ထောက်လိုက်တယ်။

“ ခွေးမလေးရေ ဟောင်ပြပါအုန်းးး”

“ ဝုတ်.. ဝုတ်.. ဝုတ်… ဝုတ်…”

နောက်တစ်ခါထပ်ခိုင်းပြီး အလိုမကျမဖြစ်စေရအောင် အသံကို ကျယ်ကျယ်နဲ့စာစာလေး ဟောင်ပြလိုက်တယ်။ တဖက်က သခင်မဆီက ချီးကျူးစကားရောက်လာတယ်။

“ ခွေးမလေးက တော်လိုက်တာ အသံလေးကလဲ စာနေတာဘဲ..”

“ ခန္ဓာကိုယ်ကို သုံးပတ်လောက် ပတ်ပြပါအုန်း..”

အမိန့်အတိုင်း သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကို သုံးပတ် ပတ်ပြလိုက်တယ်။

“ ခွေးမရဲ့ တင်ပါးလေးက လုံးနေတာဘဲ ရိုက်ချင်စရာလေးဟယ်’’

“ ခွေးမ Screen ဘက် ဖင်ပေးပြီး ကိုယ့်တင်ပါးကိုကိုယ်ပြန်ရိုက်စမ်း၊ မညှာနဲ့နော် နာနာလေးရိုက်”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

စာပြန်မရိုက်ဘဲ ပါးစပ်နဲ့ဘဲ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး Screen ဘက်ကို ဖင်ပေးကာ သူမရဲ့လက်ဝါးနဲ့ သူမဖင်ကို ပြန်ရိုက်လိုက်ပါသည်။ 

“ ဖြောင်းးး”

“ ဆက်ရိုက်အုန်း”

ဖုန်းကနေ အသံထွက်လာတယ်၊ အသံက ခပ်အုပ်အုပ်ပင်။ အသံဖျက်ပြီး ပြောနေပုံပုံသည်။ အင်ကြင်းခိုင် အသံအကြောင်းစဉ်းစားရင်း သူမလက်ဝါးကို အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် တင်ပါးပေါ်ထပ်မံရိုက်လိုက်ပါသည်။

“ ဖြောင်းးး”

“ ကောင်းတယ် ဆက်ရိုက်အုန်း ငါ ရပ်ဆိုမှရပ်”

မိန်းခလေးပီပီ အင်ကြင်းခိုင် စဉ်းစားလို့နေပါတယ်၊ အသံဖျက်ပြောတယ်ဆိုတော့ ငါ့အသိထဲကဘဲလား၊ ဘယ်သူများပါလိမ့်၊ ဘာလိမ့်ညာလိမ့်ပေါ့။ စဉ်းစားနေပေမယ့် လက်ကလဲ ကိုယ့်တင်ပါး ကိုယ့်ပြန်ချလို့နေပါတယ်။ ၁၀ ချက်လောက်ရှိလာတော့ တင်ပါးက တော်တော်လေးနီရဲနေပြီ။ အင်ကြင်းခိုင်လဲ လက်ရော တင်ပါးရော နီရဲနေပြီ။ သူမရဲ့ နီရဲနေတဲ့ တင်ပါးရယ်၊ ဆူဆူလေးဖြစ်နေတဲ့ အဖုတ်လေးရယ်ကို ကြည့်ရုံမက နွယ်က ဟိုဘက်ကနေ Screen Record လေးပါ လုပ်ထားပြီး အရသာကြည့်နေပါသည်။ နွယ်မရပ်ခိုင်းသေးသဖြင့် အင်ကြင်း ကိုယ့်တင်ပါးကိုကိုယ် အတော်ကြာကြာရိုက်လိုက်ရပါသည်။

“ တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကုန်ပြီးဆိုတော့ နေရာပြောင်းမယ်”

“ ကိုယ့်အဖုတ်ကိုကိုယ်ပြန်ရိုက်မယ်၊ ဒီဘက်ပြန်လှည့်”

ဒီတခါတော့ Screen ရှေ့မှာ ပေါင်ကြားခိုင်းထားပြီး ခြေနှစ်ချောင်းကို နည်းနည်းမြောက်မြောက်ထောင်ခိုင်းကာ အင်ကြင်းခိုင်အား သူမအဖုတ်လေးကို သူမလက်ဝါးနဲ့ ပြန်ရိုက်စေပါသည်။ ဒါက တင်ပါးကို ရိုက်တာလောက်မလွယ်။ အချက်ရေ (၃) ချက်လောက်နဲ့တင် အင်ကြင်းခိုင်တစ်ယောက် မျက်ရည်ဝဲပြီး ဆက်ရိုက်ရန်ပင် ကြောက်လို့နေပါပြီ။

“ ဟဲ့ ဆက်ရိုက်လေ.. ဘာလုပ်နေတာလဲ ရိုက်”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

“ ဖြန်းးးး အ….”

“ ဖြန်းးးးး အ… အီ….”

ကိုယ့်လက်နဲ့ကိုယ်ရိုက်တယ်ဆိုပေမယ့် အင်ကြင်းခိုင် ကိုယ်တိုင်ကိုက အပြစ်ပေးခံရတဲ့အပေါ်သာယာမိနေတာဆိုတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မညှာဘဲကို ကျွေးနေတာ။ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့စိတ်ကိုက နှိပ်စက်ခံရတာကို သာယာတာမျိုး။ ကိုရဲနဲ့တွဲနေစဉ်တုန်းကလဲ ကိုရဲဘာလုပ်လုပ်ခံတဲ့အပြင် ကိုရဲကို ဘာလေးလုပ်ပါလား ညာလေးလုပ်ပါလားဆိုပြီး အင်ကြင်းခိုင် ကိုယ်တိုင်က အကြံပေးသေးတာဆိုတော့။ 

အခုလဲ တစ်ဖက်က ဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့ အမျိုးသမီးနဲ့ အပြစ်ပေးမှု့ကို အင်ကြင်းခိုင် သာယာလို့နေမိပါတယ်။ စိတ်ထဲမှာ သာယာစိတ်တစ်ခုထဲတော့ မဟုတ်ဘူး၊ သူစိမ်းတစ်ဦးရှေ့ ဖင်ပြောင်ပြောင် ကိုယ်တုံးလုံး အဖုတ်ပြူးပြူးပြဲပြဲနဲ့ သူများခိုင်းသမျှလုပ်ပေးနေရတယ်ဆိုတဲ့စိတ်က ရှက်စိတ်ကိုလဲ ဖြစ်ပေါ်စေပါတယ်။ တချက်တချက်မှာ အားငယ်စိတ်။ ငါ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်အတွက်နဲ့များ အခုလိုဖြစ်ရတယ်ဆိုပြီး အားငယ်စိတ်တွေလဲ ဝင်မိတယ်။ ဘယ်လိုဘဲဖြစ်ဖြစ်လက်ရှိမှာတော့ အင်ကြင်းခိုင်ဟာ ဖုန်းထဲကအမျိုးသမီးအမိန့်ပေးစေခိုင်းသလို သူမကိုယ့်သူမပြန်ရိုက်နေရင် နီနီရဲရဲသူမအဖုတ်လေးက အရည်များပင် ရွှဲစပြုနေပြီဖြစ်သည်။ တဖက် Screen က နွယ်လဲ အင်ကြင်းခိုင်ကိုကြည့်ရင်း ရင်ခုန်နေမိသည်။ 

ကိုရဲနဲ့နေရတာထက်ပင် ပိုလို့ ရင်ခုန်နေမိသည်။ စိတ်ခံစားချက်က တပါးသူတစ်ယောက်ကို လွှမ်းမိုးရတဲ့ခံစားချက်အပေါ်ကို သူမ သာယာမှန်းမသိ သာယာနေမိသည်။ ဒါကြောင့် ဒီနေ့လို နားရက်ကိုတောင် ကိုရဲနဲ့အချိန်ဖြုန်းနေကျကို အချိန်မဖြုန်းဘဲ အင်ကြင်းခိုင်ကို နှိပ်စက်ရင်းနဲ့ သူမရဲ့ တစ်နေ့တာကို ကုန်ဖို့ သူမ ဆုံးဖြတ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။

“ နင်လဲ မောရောပေါ့ လေးဘက်ထောက်ပြီး အခန်းထဲ ပတ်လိုက်အုန်း၊ ငါရေသောက် သေးပေါက်လိုက်အုန်းမယ်”

မောရောပေါ့ဆိုပြီး နားခိုင်းတာလဲ မဟုတ်ဘူး၊ အခန်းထဲ ခွေးလို လေးဘက်ထောက်ပြီးပတ်နေတဲ့။ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့စိတ်ထဲ မယိုးမယွတွေဖြစ်ပြီး Screen မှာ သူမလစ်တာနဲ့ ကုတင်နားလေးမှာမှီပြီး သူမပိပိလေးကို သူမပွတ်သပ်နေမိတယ်။ ဖီးလ်တွေအတော်ဖြစ်လို့နေတာပေါ့။

“ ဟဲ့ အဲ့ဒါဘာလုပ်နေတာလဲ…”

နွယ်က အသဲပြဲကြီးနဲ့လှမ်းအော်တယ်၊ အင်ကြင်းခိုင်တော်တော်ပူထူသွားတယ်။ “သေးသွားပေါက်တာကလဲ မြန်လိုက်တာ” အင်ကြင်းခိုင် သူမစိတ်ထဲကနေ ကျိန်ဆဲနေလိုက်သည်။

“ အဲ့ဒါ ဘာလုပ်နေတာလဲ ပြော အခုပြော..”

“ နင် အာသာဖြေနေတာမှန်လားးးး”

အင်ကြင်းခိုင် ဘာမှတောင် မပြောရသေးဘဲ စွံ့အနေချိန် နွယ်က တည့်တိုးကြီး ပြောချလိုက်တော့ အင်ကြင်းတစ်ယောက် မျက်နှာကြီး မရိုက်ခံထားရဘဲ အရိုက်ခံထားရတဲ့တင်ပါးလောက်နီးနီးကို နီရဲလို့လာပါတယ်။ အင်ကြင်းခိုင်တော်တော်လေး ရှက်သွားတယ်။ သူမကိုယ်သူမလဲ ငါတော်တော်ယွတဲ့ ကောင်မဘဲ လို့ အပြစ်တင်မိတယ်။

“ နင့်မှာ အပြစ်ရှိလားပြော”

ကိုယ့်အဖုတ်ကို ကိုယ့်ကလိတာကို နင်မှာအပြစ်ရှိလားတဲ့၊ အခုချိန်က ကိုယ့်က သူ့အစေခံခွေးမဆိုတော့လဲ သူအကြိုက်လိုက်ရတာပေါ့။

“ အပြစ်ရှိပါတယ်ရှင့်”

“ အေး နင့်ကိုငါအပြစ်ပေးမယ်”

“ ဖုန်းကိုဆယ်ဖီတုတ်တံနဲ့ချိတ်လိုက်”

အင်ကြင်းလဲ ဒေါက်တိုင်ကနေဖြုတ်ပြီး ဆယ်ဖီတုတ်တံကို ယူပြီး ဖုန်းနဲ့ချိတ်လိုက်တယ်။

“ အေးရပြီလား”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

“ ရပြီဆိုရင် အောက်ထပ်ရေခဲသေတ္တာထဲကနေ ရေဗူးအေးတာလေး သွားယူချေ”

အင်ကြင်းခိုင်လဲ ရေဗူးသွားယူဆိုတော့ တုတ်တံကို ခုတင်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး ချွတ်ထားတဲ့အဝတ်များကို ပြန်ဝတ်ဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။ နွယ်ကလဲ သိနေတယ်လေ..

“ ဟဲ့ အဝတ်တွေပြန်မဝတ်နဲ့ ဒီအတိုင်းသွား”

“ ဟို…”

“ ဟိုဟို ဒီဒီတွေ လုပ်မနေနဲ့”

“ လူကြီးတွေမြင်သွားမှာစိုးရိမ်လို့ပါ သခင်မ”

“ မြင်မြင်ပေါ့၊ နင့်အပြစ်နဲ့နင်ဘဲ သွား”

အင်ကြင်းခိုင် ငိုမဲ့မဲ့လေးဖြစ်သွားသည်။ ဒီအပြစ်ကြီးက အင်ကြင်းခိုင်ကို ထိတ်လန့်မှု့ကို ခံစားရစေသည်။ နွယ်က Screen ကနေ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီး သဘောကျလို့နေသည်။

အင်ကြင်းခိုင်လဲ လက်တစ်ဖက်က ဖုန်းနဲ့ဆယ်ဖီတံတွဲထားတဲ့အတံကိုကိုင်ရင်း အောက်ထပ်ကို တိတ်တိတ်လေး ဆင်းလာလိုက်သည်။ အခန်းတံခါးကို ဖွဖွလေးချောင်းကြည့်လိုက်တော့ အပြင်မှာ ဘယ်သူမှမရှိဘူး၊ လူသံလဲ မကြားဘူး။ အဲ့ဒါနဲ့ တဖြည်းဖြည်း သူမမိဘတွေအခန်းနားရောက်လာတယ်။ အသံတွေ တိတ်ဆိတ်လို့နေတယ်။ လှေကားနားရောက်တော့ အောက်ဘက်ကို ထပ်ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ အသံမကြားရဘူး။ လှေကားတစ်ဝက်လောက်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့ကို လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်တယ်။ အိမ်တံခါးမကြီးက ပိတ်ထားတယ်။

“ ဟူးးး”

အင်ကြင်းခိုင် လေပူများ မှုတ်ထုတ်ရင်း စိတ်အေးအေးနဲ့ အောက်ထပ်ကိုဆင်းလိုက်တယ်။ အိမ်မှာက လူကြီးတွေ မရှိရင် သူမကို တံခါးပိတ်ပြီး ထားထားခဲ့နေကြလေ။ လူကြီးတွေပြန်မလာခင် အပြင်ထွက်ချင်ရင် နောက်ဖေးပေါက်ကနေထွက်လို့ရတယ်။

“ ဘယ်လိုလဲ နင့်အိမ်မှာ လူကြီးတွေမရှိဘူးမှတ်လားးး”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်..”

“ အေး အဲ့ဒါဆို ရေခဲရေဗူးယူပြီးရင် အပေါ်တန်းမတက်နဲ့အုန်းးး”

အင်ကြင်းခိုင် မျက်လုံးပြူးလျက်။ တစ်ခုခုထပ်ခိုင်းတော့မယ်ဆိုတာကို သိနေလိုက်သည်။

တဖက်က အမိန့်အတိုင်း အင်ကြင်းခိုင် အောက်ထပ်အိမ်ရှေ့က စားပွဲခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ စားပွဲခုံပေါ်ကတက်တဲ့။ စားပွဲခုံပေါ်တက်ထိုင်ပြီး ပေါင်ကားကာ အင်ကြင်းခိုင်ကို စောနကလို အာသာဖြေပြခိုင်းသည်။ အောက်ထပ်က ပြတင်းပေါက်တွေရှိနေတော့ တလန့်တကြား ဘေးကြည့် တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့်နဲ့ အမိန့်အတိုင်း သူမအဖုတ်ကို သူမလက်တစ်ဘက်က ပွတ်သည်။ ကျန်တစ်ဘက်က ဆယ်ဖီတံကို ကိုင်ပြီး နွယ်ကို ပြထားရသေးသည်။ တဖက်ကအမျိုးသမီးဟာ နွယ်သာဆို အင်ကြင်းခိုင် မည်သို့နေမည်မသိ။

ခုံပေါ်မှာတင် ကြောက်ကြောက်နဲ့ပွတ်ရင် အင်ကြင်းခိုင် အရည်များလျှံထွက်၍ ပြီးသွားသည်။ အရည်များက စားပွဲပေါ်ကျလာသည်။

နွယ်က စားပွဲပေါ်ပြဆိုလို့ပြလို့တော့ အရည်တွေစိုနေတာကို မြင်သွားသည်။

“ ဟဲ့ခွေးမ ခုံပေါ်မှာ အရည်တွေတွေ့လားးး”

“ ဟုတ်ကဲ့..”

“ အဲ့အရည်တွေကို ပြောင်အောင် ယက်လိုက်စမ်း”

ဘာမှစဉ်းစားမနေတော့ဘဲ အရှိန်ကောင်းနေတဲ့ အင်ကြင်းခိုင်ဟာ စားပွဲပေါ်မှာရှိတဲ့ သူမအဖုတ်က ထွက်ထားတဲ့အရည်များကို လျှာဖြင့် ကုန်းယက်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်ပါသည်။

“ပြောင်ပြီလား ပြစမ်းးး”

“အင်းး ခွေးမက တော်တယ်၊ အခန်းထဲ ပြန်သွားတော့”

ဒီအောက်မှာ ကြာကြာမနေချင်တာမို့ အမိန့်ရတာနဲ့ ရေဗူးကိုယူကာ အပေါ်ထပ်အခန်းရှိရာကို ပြန်လာလိုက်ပါသည်။

“ ဟဲ့နေအုန်း နေအုန်းးး”

လှေကားထိပ်နားရောက်တော့ နွယ်က အသံပေးတယ်။

“ အိမ်ရှေ့ဝရံတာကိုသွား”

အဲ့ဘက်ကတစ်ယောက်က ငါ့အိမ်မှာ ဘယ်နေရာဘာရှိတယ်ဆိုတာ သိလှချည်လား အင်ကြင်းခိုင်ခေါင်းထဲ အတွေးတော့ ဝင်သည်။ သို့သော် ဆက်မတွေးဖြစ်သည်။ နွယ်ခိုင်းတဲ့အတိုင်း ဝရံတာတံခါးနားကို သွားလိုက်သည်။ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်လေ။

“ ဟို လူတွေမြင်ကုန်မှာစိုးလို့”

“ ဘာကို လူတွေမြင်ကုန်မှာစိုးတာလဲ နင် ငါ့အမိန့်ကို ဂလန်ဂဆန်လုပ်တာလား”

“ မသိချင်ဘူး အခုဖွင့်ဆိုဖွင့်လိုက်”

အင်ကြင်းခိုင်လဲ ချီတုံချတုံနဲ့ တံခါးအပြင်ကို အနည်းငယ်မျှော်ကြည့်ပြီးနောက် စိတ်ကိုတင်း၍ တံခါးကို ပွင့်လိုက်သည်။

“ အစကတော့ ငါက ဒီမှာ ရေသောက်ခိုင်းရုံခိုင်းမလို့၊ အခုတော့ တစ်ခုထပ်တိုးလိုက်မယ်။”

“ ကျွန်မ မှားသွားပါတယ်၊ နောက်ပြန်မပြောတော့ပါဘူး” ဆိုပြီး 

“ ကိုယ့်ပါးကိုယ် ရိုက်စမ်း” “

ဆယ်ဖီတံကိုလက်ကကိုင်ရင် ကိုယ့်ပါးကိုယ်ရိုက်တာဆိုတော့ အရှိန်တော့ နည်းနည်းပျော့တာပေါ့။ အချက် (၃၀) လောက် ချပြီးမှ ရပ်ခွင့်ပေးတယ်။ လမ်းသွားလမ်းလာရှင်းနေလို့တော်သေးတာပေါ့။

နောက်ထပ်အမိန့်တစ်ခုဖြစ်တဲ့ စောနကယူလာတဲ့ ရေဗူးကို အကုန်သောက်ဆိုတဲ့အမိန့်ကိုလဲ ရဲဆေးတင်ပြီး ဆက်လုပ်လိုက်တယ်။ လမ်းမပေါ်မှာ လူတွေဖြတ်တော့သွားတယ်။ သူမတို့ အိမ်ဘက်ကိုတော့ လှည့်မကြည့်သွားဘူး။ တော်သေးတာပေါ့။

“ ကဲ နားအုန်း ငါလဲ အပြင်ခဏသွားအုန်းမယ် ကိစ္စလေးပေါ်လာလို့”

“ ဟူးးး တော်သေးတာပေါ့ ဒီတခါတော့ တကယ်နားရပြီ”

“ ဖုန်းမချနဲ့အုန်း နင့်သခင်မကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောပြီး နှုတ်ဆက်အုန်းလေ”

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

အဲ့စကားလုံးက ကိုရဲနဲ့တုန်းကထဲက သုံးဖူးတဲ့စကားလုံး။ ဒါကို နွယ်ကလဲသိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိစ္စရှိနေတော့ မရစ်ချင်တော့တာနဲ့ မရစ်ဘဲ နားလည်ပေးလိုက်တယ်။ ဒါတောင် လက်ငါးချောင်း ထောင်ပြသေးတာ၊ ငါးခါပြောဆိုတဲ့သဘောပေါ့။

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

နွယ့်ဘက်ကအရင်ဖုန်းချသွားပါသည်။ အရေးပေါ်ပေါ်လာတဲ့ဆီကို နွယ် အမြန်အမြန် ပြင်ဆင်ပြီး သွားလိုက်သည်။

ချိန်းထားတဲ့ဆီရောက်တော့ ကိုရဲက ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မ ဖြစ်လို့နေပါတယ်။ ခြေကိုင်လက်ကိုင်လို့လဲမရ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်လျက်လေး၊ ကိုရဲလက်ကို လက်ထိပ်ကလဲ ခတ်လျက်လေး။

“ ဘာ ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲဟင် ရဲ”

နွယ်လေး ငိုသံကြီးဖြင့် မေးလိုက်သည်။ ကိုရဲဆီက အသံမထွက်လာ။ ဘေးက ကိုရဲ ညီမက ပြောပြမှ နွယ်လေးလဲသိရတယ်။ ညနေ လူနာတွေ့ချိန်ကုန်မှ နွယ်လေး အိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ ကိုရဲကိုလဲ အဲ့အချိန်မှာဘဲ ရဲအရာရှိတွေက အချုပ်ထဲကို ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင်သွားပါတော့တယ်။

နွယ်လေး အိမ်တန်းမပြန်ဘဲ ကန်ဘောင်ပေါ်သွားထိုင်နေလိုက်တယ်။ ကိုရဲ ညီမလေး ပြောပုံအရဆို ကိုရဲက နွယ်လေးအပြင်နောက်ထပ် ရည်းစားတစ်ယောက်ရှိတယ်တဲ့။ နွယ်လေးတို့၊ အင်ကြင်းခိုင်တို့ထက် ပိုက်ဆံပိုရှိတဲ့ အရမ်းချမ်းသာတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်။ 

..........................................

အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>>