တဒင်္ဂပျော်ရွှင်ရာ အပိုင်း ( ၂ )

တဒင်္ဂပျော်ရွှင်ရာ အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - July Rooney

အေးမိစံ

သူမက ဒေးဒရဲသူ။ သူနဲ့ သူ့ရည်းစားနဲ့က ကိုးတန်းနှစ်ကတည်းက ချစ်သူတွေ ဖြစ်လာတာ။ ငယ်ကတည်းကလဲ သူငယ်ချင်းတွေ။ မိဘချင်းကလဲ ရင်းနှီးနေကြတာမို့ သူတို့ ဖြစ်သွားကြတော့ အိမ်ကို အသိပေးတော့ စာကြိုးစားကြဖို့ပဲ ပြောပြီး ဘာမှ သိပ်မပြောကြ။ ဆယ်တန်းအောင်တော့ မိဘတွေက သူတို့ကို အချိန်တန်ရင် ပေးစားကြဖို့ ပြောဆိုနေကြတော့ နှစ်ယောက်သား ပွင့်လင်းသွားကြသည်။ သူကလဲ သူ့ရည်းစားက လွဲပြီး ဘယ်ယောက်ကျားလေးကိုမှ သိပ်မခင်ခဲ့သလို မရင်းနှီးခဲ့။ သူ့ရည်းစားကလဲ ဘယ်သူမြှောက်ပေးလိုက်သည် မသိ။

တစ်ရက် အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိတုန်း သူ့အိမ်ကို လာပြီး သူ့ကို ဖက်လိုက်နမ်းလိုက် လုပ်ရင်းနဲ့ သူမဘဝရဲ့အပျိုစင်ပန်းကို ဆွတ်ခူးသွားသည်။ သူကလဲ ကျေကျေနပ်နပ် ပေးခဲ့တာလဲ ပါသည်။ နှစ်ယောက်သားအတွေ့အကြုံမရှိ အရိုင်းတွေမို့ အတွေ့ထူးသည်မို့ ငတ်မပြေနိုင်။

သူမလဲ စီပွားရေး တက္ကသိုလ် တက်ရသလို သူ့ရည်းစားကလဲ အဝေးသင်သာ တက်ကာ မိဘတွေ လက်ငုပ်လက် ရင်း လယ်ယာလုပ်ငန်းကို ဝင်ကူသည်။ ဝင်ကူသည် ဆိုသည်ငြား ဟိုယောင်ယောင် ဒီယောင်ယောင်ပင်။ ရန်ကုန်ကို တက်လာပြီး သူနဲ့တွေ့သည့်အခါ များတွင် သူမ အရမ်းပျော်ရသည်။

နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှစ်ယောက်သား ရိုးလာတာလား ဘာလားမသိ။ သိပ်မလုပ်ဖြစ်တော့။ ခဏခဏလဲ တွေ့ဖြစ်ကြလို့လဲ ပါသည်။ ဒုတိယနှစ်ရောက်တော့ သူငယ်ချင်းတွေစုပြီး တိုက်ခန်းငှါးတော့ ဆုပြည့်ရည်းစား ကိုပိုင်နဲ့ ခင်သည်။

ကိုပိုင်က သဘောကောင်းသလို ရုပ်ရည်ကလဲ မိန်းကလေးတွေ သဘောကျသည် ရုပ်ရည်မျိုး။ အပြောကလဲကောင်း ပိုက်ဆံကလဲ ရွှင်သူမို့ သူ့ရည်းစားကတောင် အားကျ သဘောကျသည်။ တခါတလေ သူကတောင် သူ့ရည်းစားကို ကိုပိုင်ကို ယောက်ကျားချင်းများ ကြိုက်နေသလားလို့ စသည်။

သူတို့ တွေ့ရင် ကိုပိုင့်ကို ဘယ်လို သဘောကျကြောင်း မိန်းကလေး ဖြစ်တဲ့ သူမကမပြောရပဲ သူကကြီးပြောလို့။ အဲ့လို စတော့ သူ့ရည်းစားက သူသာ မိန်းကလေးဆိုရင် ကိုပိုင့်ကို လိုက်ကြိုက်တယ်ဆိုပြီး ပြောတော့ သူ့နှဖူးသူ ပြန်ရိုက်ရသည်။

ပြောမယ့်သာ ပြောတာ သူမလဲ ကိုပိုင်နဲ့ သူ့ရည်းစားကို ယှဉ်တိုင်း သူ့ရည်းစားကို အားမရ။ အလုပ်ကအစပင်။ ကိုပိုင်က အရည်အချင်းရှိပြီး ဦးဆောင်နိုင်သည်။ သူ့ရည်းစားက ရေသာခိုကာ ဦးဆောင်နိုင်စွမ်း မရှိ။ ကိုပိုင်ကတော့ ငယ်သေးလို့ပါလို့ ပြောသည်။

သူတို့တွေ ရင်းနှီးလာကြတော့ အံ့သြဖို့ ကောင်းတာက နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ ပိုးပိုးကပါ ကိုပိုင့်ကို စိတ်ကစားနေကြတာကိုပင်။ မြွေမြွေချင်း ခြေမြင်ကြသည်။ ဒါပေမယ့် သူငယ်ချင်း ရည်းစားဖြစ်နေတာ တကြောင်း ဆိုင်သူကိုယ်ဆီ ရှိနေကြတာမို့ ရိုးသားစွာ ဆက်ဆံကြပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ ကိုပိုင့်လို ချစ်သူမျိုး ရချင်မိတာတော့ အမှန်ပင်။

ကိုပိုင်နဲ့ ရင်းနှီးလာလေ ကိုပိုင့်ရဲ့ အပြော ပြုမူပုံတွေက သူတို့ကို စွဲလန်းစေသည်။ တခါတလေ ကိုပိုင်ကများတောင်းဆိုရင် ကိုပိုင့်ကို နမ်းမိမည်လား မသိ။ ကျန်တဲ့ သူတွေတော့ မသိ။ သူကတော့ အဲ့လောက်ထိကို စိတ်ကစားမိသည်။ ဆုပြည့်နဲ့ စကားစပ်မိလို့ ပြောကြပြီဆိုရင် ကိုယ့်ရည်းစား အကြောင်း ပြောဖြစ်ကြတဲ့အခါတိုင်း သူမတို့ ရင်ခုန်မိသည်။

တခါတလေ သူနဲ့ သူ့ချစ်သူတို့ ဆက်ဆံဖြစ်ရင် ကိုပိုင်ဆိုပြီး စိတ်ကူးယဉ်မိတိုင်း သူမ ကျေနပ်အားရမှုကို တမူထူးစွာ ရခဲ့တာတော့ အမှန်ပင်။ ဆုပြည့်ယောက်ကျား ယူသွားတော့ သူတို့ ကိုပိုင့်ကို စိတ်ပူစွာ လိုက်ရှာမိကြသည်။ အဆက်အသွယ်လဲ မရ ဘယ်လိုမှ ရှာမရတော့ သူမ သူ့ရည်းစားကို ပြဿနာ ရှာမိသည် အထိ။

နောက်ပိုင်း ဘယ်လိုမှ ဆက်သွယ် မရတော့တာနဲ့ အားလုံး စိတ်လျှော့လိုက်ကြသည်။ ကျောင်းပြီး အလုပ်ရတော့လဲ သူမတို့ မယူကြသေး။ အရာရာ အဆင်သင့်ဖြစ်မှ ယူကြဖို့ တိုင်ပင်ထားတာမို့ သူလဲ ငွေစု ကိုယ်လဲ ငွေစုကာ တစ်လတစ်ခါနှစ်ခါ တွေ့ဖြစ်ကြသည်။

တွေ့သည့်အကြိမ်က ဟိုးအရင်ကလောက် မစိပ်တော့တာမို့ တွေ့သည့်အခါတိုင်း စိတ်လှုပ်ရှားမှု ပေးစွမ်းနိုင်တာတော့ အမှန်။ ဗဟုသုတလဲ ကြွယ်လာကြတာမို့ sex ကိစ္စကို အတက်နိုင်ဆုံး သာယာအောင် နှစ်ယောက်သား လုပ်ဖြစ်ကြသည်။

မိဘတွေကလဲ တချိန်ယူကြမည့် သူတွေမို့ ခုယူစေချင်ကြပေမယ့် သူတို့ရဲ့ အကြောင်းပြချက် ကောင်းနေတာမို့ အရမ်းတော့ မတိုက်တွန်းကြ။ ဒီလိုနဲ့ နေလာရင်း မမျှော်လင့်ပဲ ကိုပိုင့်ကို ပြန်တွေ့ကြတော့ ကိုပိုင်က အရင်ကထက်ကို ပိုပြီးကြည့်ကောင်းလာကာ ပိုပြီးလဲ တည်ငြိမ်လာသည်။

အရင်လို နွေးထွေးစွာ ပြန်ဆက်ဆံလာကြတော့ သူတို့သုံးဦး ပြန်ပြီး အတိတ်က အကြောင်းကို သတိရကာ ရင်ခုန်သံ ပြန်နွေးလာကြသည်။ သုံးယောက်လုံးက ဆိုင်သူတွေ ရှိနေကြဆဲမို့ ကိုယ်ရှိန်သတ်ကာ နေရပေမယ့် တွေ့သည့်အခါတိုင်း စလိုက်နောက်လိုက်နဲ့ စိတ်ဖြေရသည်။

နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ ပိုးပိုးကတော့ သူ့ထက် ပိုကာ ကိုပိုင်နဲ့ တွေ့ဖြစ်ကြသည်။ ကိုပိုင်ကတော့ အရင်လိုပင် သူတို့ကို ဆက်ဆံသည်။ သူတို့ ရည်းစားတွေနဲ့လဲ အဆင်ပြေပြီး ကိုပိုင့်ကို အားလုံးက ခင်ကြသည်။ ပိုးပိုးရည်းစားဆို ကိုပိုင့်ကို သူ့အမနဲ့ ချိတ်ပေးသည်။ ပိုးပိုးက သဘောမတူ။

ခါးခါးသီးသီးပင်။ ကိုပိုင်က သူ့အကိုဆိုပြီး သဘောမတူကြောင်း ပြောတော့ အားလုံးက ဝိုင်းရီတော့ စိတ်ကောက်သွားလို့ ချော့ရသေးသည်။ အဲ့ကတည်းက သူရေ ာနှင်းမြတ်မွန်ပါ ပိုးပိုးရဲ့ စိတ်ကို သိလိုက်ကြသည်။ ပိုးပိုးကတော့ သူ့ရည်းစားနဲ့ ယူမှာ ဖြစ်သလို သူရော နှင်းမြတ်မွန်ပါ ဆိုင်သူ ကိုယ်စီနဲ့ ယူကြမည်ပင်။

သို့သော် သူတို့ မယူခင် ကိုပိုင့်နဲ့ ပျော်ရွှင်စွာ နေချင်မိသေးသည်။ သူတို့တွေကလဲ ကိုပိုင်နဲ့ဆိုရင် သူတို့ရည်းစားတွေကို စိတ်ချသည်။ ဒါကြောင့် သူတို့ ရည်းစားတွေကလဲ ကိုပိုင့်ကို အားကိုးသလို ကိုပိုင်ကလဲ ညီတွေလိုပင်။ ခုလဲ သူနေပြည်တော်ကို လာဖို့ရှိတော့ သူတယောက်တည်း သွားရမှာမို့ စိတ်ညစ်မိသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ သင်တန်း မပြီးသေး။ သူ့ရည်းစားကလဲ အလုပ်ကိစ္စ ရှိနေတာမို့ ခေါ်မရ။ တိုက်ဆိုင်စွာ ကိုပိုင်က နေပြည်တော် သွားမှာလို့ ပြောတော့ အဆင်ပြေသွားသည်။

သူ့ရည်းစားကိုတောင် ကိုပိုင့်ကို ပြောသေးလား မေးတော့ မပြောဘူးလို့ ပြောသည်။ နေဖို့အတွက် ကိုပိုင်ကပဲစီစဉ်ပေးသည်မို့ နေဖို့ရော ဟိုမှာ သွားဖို့လာဖို့ပါ ကိုပိုင်ရှိနေတာမို့ အဆင်ပြေသွားတာကြောင့် စိတ်အေးသွားရသည်။ သူ့ရည်းစားကလဲ စိတ်ချသွားကာ ပြန်သွားသည်။ ထွက်လာတော့ ရန်ကုန်ကျော်ကတည်းက သည်းလိုက်တဲ့မိုး။ ကားကို ထိန်းမောင်းနေရသည်။ နေပြည်တော်ရောက်တော့ တစ်နာရီ။

ကိုပိုင်က သူ့ရုံးက အမကြီးအဆောင်ကို လိုက်ပို့တော့ နှိုးလို့မရ၊ သူတို့လဲ ပင်ပန်းလာ၊ အေးက အေးလာတာမို့ ဘယ်လို လုပ်မလဲ တိုင်ပင်ရာ တည်းခိုခန်း တည်းဖို့ဖြစ်လာသည်။ တယောက်တည်းကျတော့လဲ သူကြောက်သည်။ နောက်ဆုံး ကိုပိုင်ပါ လိုက်တည်းဖို့ ဖြစ်လာကာ အခန်းယူပြီး တည်းကြသည်။

ကုတင်နှစ်လုံးမို့ အဆင်ပြေသည်။ သူတို့အခန်းထဲရောက်ပြီး အေးလာကြတာမို့ ကိုယ်ဆီ ကုတင်ပေါ် တက်ကာ စောင်ခြုံလိုက်ကြပြီး အိပ်မယ်လုပ်တော့ မီးက ပျက်သွားသည်။ ညလဲ နက် အေးလဲအေးတာမို့ မီးစက်မနိုးတာလား မရှိတာလားမသိ မှောင်နေသည်။

အပြင်မှာ လေတွေကတိုက် လျှပ်တွေက လက်နေတာမို့ သူမ ကြောက်သည်။ ဒါကြောင့် ကိုပိုင့် ကုတင်ဖက်သို့ တိုးကပ်ပြီး နေရသည်။ အဲ့အချိန်မှာပဲ မိုးက ချုန်းဆို အနားကပ်ကာ ပစ်ချလိုက်သလိုမို့ သူလဲ ကြောက်အား လန့်အား အော်ပြီး ထခုန်လိုက်တော့ ကိုပိုင်က လာထိန်းပေးရသည်။

သူလဲ ကိုပိုင့်ကို အားကိုးတကြီး ဖက်ထားတော့ မကြောက်ဖို့ ကိုပိုင်က နှစ်သိမ့်ပေးသည်။ အခြေအနေကတည်ငြိမ်သွားတော့ သွေးသား မတော်စပ်သူနှစ်ဦး သူ့ဖက်က မရိုးသားသူမို့ ဖက်ခံထားရတော့ ရုန်းထွက်တော့ ကိုပိုင် မလွှတ်ပေးတော့။ သူ့ကိုငုံ့ကာ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်တော့ သူမ ဘာဖြစ်သွားသည် မသိ။ ဒီလိုမျိုး မျှော်လင့်ထားတာက စိတ်ကူးထဲမှာ လက်တွေ့ကြုံလာရတော့ လေဟာနယ်လိုလို အိပ်မက်လိုလို ဖြစ်သွားသည်။

အေးမိစံကို သူ နမ်းလိုက်ရင်း လက်တွေက တင်ပါးတွေကို ပွတ်ကာ ညှစ်လိုက် ထမိန်စကပ် အကြပ်ပေါ်ကနေ ပင်တီကြိုးလေးကို ဆွဲလိုက်လုပ်လိုက်သည်။ အေးမိစံ သူ့ကို စိတ်ယိုင်နေမှန်း သိသည်။ ဒီလို လုပ်ဖို့ အရင်က စိတ်ကူးမရှိပေမယ့် နှင်းမြတ်မွန်က ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောထားပြီးတာမို့ သူစမ်းချင်မိသည်။ ခုတော့ တိုက်ဆိုင်စွာ ကြုံလာတာမို့ ငါးကြော်မကြိုက် ကြောင်မိုက် ဖြစ်သွားပေမည်။

သူလဲ အေးမိစံကို ကုတင်ပေါ်သို့ ကန်းလန့်ဖြတ် လှဲချလိုက်တော့ မီးက ဖြတ်ခနဲ ပြန်လာသည်။ သူ အေးမိစံ ရှပ်အင်္ကျီအဖြူကို ချွတ်လိုက်တော့ ဘရာ အနက်ရောင်လေး ပေါ်လာသည်။ ဘရာကိုပါ ချွတ်လိုက်တော့ နို့တွေက စို့ချင်စရာလေးတွေ။ သူလဲ နို့တွေကို စို့လိုက်ပြီး လက်တဖက်က ကျန်နို့ကို ချေလိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းတွေကို ကစားလိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ တဟင်းဟင်းနဲ့ သူ့ခေါင်းကို ပွတ်နေသည်။

သူနို့စို့နေရင်း အေးမိစံရဲ့ ထမိန်စကပ်အနက်ကို ချိတ်ဖြုတ်လိုက်ကာ ချွတ်လိုက်သည်။ အေးမိစံကလဲ တင်ပါးကို ကြွကာ ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပင်တီပန်းရောင်း ဂွဆုံက စိုနေသည်။ သူလဲ ပင်တီအတွင်းကို နှိုက်ကာ အဖုတ် နုတ်ခမ်းသားတွေကို ကလိလိုက်တော့ ဖင်က ကြွတက်လာသည်။

အစေ့ကို ကလိရာ ဖင်က ရမ်းသွားသလို သူ့ခေါင်းကိုလဲ အတင်း ဖက်ထားသည်။  နို့တွေစို့ရင်း အစေ့ကို ခပ်သွက်သွက် ဖိကာ ကလိရာ ပါးစပ်မှ ရှီးခနဲ့ အသံနဲ့အတူ ဖင်က မြောက်မြောက် တက်သွားသည်။ သူလဲ အသာရပ်လိုက်ပြီး အင်္ကျီတွေ ဘောင်းဘီတွေကို ချွတ်လိုက်ပြီး အေးမိစံရဲ့ ပင်တီကို ချွတ်လိုက်သည်။

ပြီးတော့ ဆွဲထူလိုက်ကာ အေးမိစံမျက်နှာရှေ့ ဂွင်းတိုက်ပြလိုက်ရာ အေးမိစံက အလိုက်သိစွာ ပါးစပ်ကို အသာ ဟလိုက်ပြီး လီးကို ငုံကာ ကစားပေးလိုက်သည်။ သူအရသာ ခံလိုက်ပြီး ခဏကြာတော့ အေးမိစံကိုပက်လက်လှန်လိုက်ကာ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို မကာ မြှောက်လိုက်ပြီး လက်မောင်းမှာ ချိတ်လိုက်သည်။ အဖုတ်မွေးတွေက မထူမပါးလေးတွေနဲ့။ သူလဲ နို့ကို ကုန်းကာ စို့လိုက်ရင်း အဖုတ်ဝကို အသာတေ့ကာ ဖိထည့်လိုက်ရာ လီးထိပ်တစ်ခုလုံး ဝင်သွားသည်။

“ အာ့ ကျွတ်ကျွတ် ကိုပိုင် ဖြည်းဖြည်း”

အေးမိစံ မျက်နှာက ရှုံ့မဲ့သွားပြီး ညည်းသည်။ လက်တွေက သူ့ရင်ဘတ်ကို ထောက်ကာ တွန်းထားသည်။ သူလဲ နို့ကိုစို့လိုက်ရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ထည့်လိုက်သည်။ အဖုတ်ထဲသို့ သူ့ရည်းစား ကြိမ်ဖန်များစွာ ဝင်ထွက်နေပေမယ့် ကြီးမားတဲ့ ကိုပိုင့်ရဲ့ လီးကြီးကြောင့် အဖုတ်တခုလုံး ပြည့်ကြပ်နေသည်။ သူကလဲ ကျွမ်းကျင်စွာ လုပ်နေတာမို့ သိပ်မကြာခင် အရည်တွေ ရွှဲလာကာ အဝင်အထွက် ချောလာသည်။ ကောင်းလာသည်။

သူလဲ ဖြည်းဖြည်း ဆောင့်လိုက် သွက်သွက်ဆောင့်လိုက်နဲ့ အေးမိစံတယောက် ပြီးချင်လာသည်။ ဖင်ကအောက်ကနေ အလိုက်သင့် ကော့ကာပေးလိုက်သည်။ သူလဲ ပြီးချင်လာတာမို့ နို့တွေကို လက်နဲ့ကိုင်ကာ အားကုန် ဆောင့်နေလိုက်သည်။ ဆောင့်ချက်တွေနဲ့ အတူ နှစ်ယောက်သား ညည်းသံ အသားချင်းရိုက်သံတွေက မိုးသံနဲ့အပြိုင် စည်းချက်ညီစွာ ထွက်နေသည်။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့လီးက တောင့်တင်းလာကာ သုတ်ထွက်ချင်လာတာမို့ အားကုန်ကို မညှာတမ်း ဆောင့်လိုက်ရင်း အဖုတ်ထဲသို ပန်းထည့်လိုက်သည်။ အေးမိစံ အရုပ်ကြိုးပျက်သလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူမ တခါမှ အဲ့လိုမပြီးဖူး။ ခုပြီးသွားရတော့ လူတကိုယ်လုံး မလှုပ်ချင်တော့လောက်အောင်ပင်။

နှစ်ယောက်သား အနားယူ အမောဖြေပြီး ကိုပိုင့်ကို အသာဖယ်ကာ အိမ်သာထဲ ဝင်ကာ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ကိုပိုင်လဲ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ကိုပိုင့်ကုတင်မှာပင် ဖက်ကာ အိပ်လိုက်ကြသည်။ မနက် ခြောက်နာရီကျ သူမနိုးလာတော့ ကိုပိုင်က မနိုးသေး။ သူ ညကအဖြစ်အပျက်ကို တွေးရင်း ကျေနပ်မိသည်။ ကိုပိုင်းမျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေရင်း  အောက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ကိုပိုင့်ဟာ့ကြီးက မတ်နေသည်။

“ ဟွန့် လွန်ကို လွန်တယ်။ အမလေး သူ့ဟာကြီးက အကြီးကြီပဲ။”

တယောက်တည်း ပြောရင်း ကိုပိုင့်လီးကို ကိုင်ကာ အသာထုပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အသာ ထကာ ပါးစပ်နဲ့ ငုံကာ စုပ်ပေးလိုက်ရာ ကိုပိုင် နိုးသွားသည်။ သူမ ခေါင်းကိုကိုင်ကာ အောက်ကနေ ညှောင့်ညှောင့်ပေးသည်။ သူမအဖုတ်ကို လက်ညှိုးနဲ့ အသာထည့်ရင်း ကလိနေသည်။ သူမလဲ ကိုပိုင့်ဖက် ဖင်ကုန်းပေးရင်း လီးကို စုပ်ပေးလိုက်သည်။ သူလဲ အေးမိစံအဖုတ်ကို နှိုက်လိုက်ရင်း ဖင်ဝကို တံတွေစွတ်က ကလိလိုက်သည်။

ဖင်က ရမ်းသွားသည်။ ဖင်ဝက အဖွင့် မခံရသေးတာမို့ သူစိတ်က ဖင်ချချင်သွားသည်။ လောလောဆယ်တော့ မလုပ်သေး။ တရက်တော့ လုပ်မယ်လို့ တေးထားရင်း သူလဲ ဖင်နဲ့အဖုတ်ကို ကလိနေသည်။ အဖုတ်ထဲက အရည်တွေက ရွှဲလာကာ အေးမိစံ စိတ်က ထန်လာသည်မို့ သူ့အပေါ်ကနေ ဆောင့်ခိုင်းလိုက်သည်။အေးမိစံလဲ အပေါ်ကနေ အားရပါးရဆောင့်မေသည်။

“ ဖတ်ဖတ်  ဗျိ ဗျိ အာ့ ရှီး ကျွတ်ကျွတ်”

သူကလဲ နို့တွေကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အောက်ကနေ အလိုက်သင့် ကော့ပေးလိုက်သည်။ ဆောင့်ချက်တွေ မြန်လာသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အေးမိစံ ဆောင့်ရင်းနဲ့ ပြီးသွားကာ သူ့အပေါ်ကို လှဲချကာ အငမ်းမရ နမ်းနေသည်။ အဖုတ်ကလဲ သူ့လီးကို ဆက်ခနဲ ဆက်ခနဲ့ ညှစ်နေသည်။ အမောပြေတော့ သူလဲ အေးမိစံကို ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။

“ အေးမိစံ ဖင်မခံဘူးဘူး ထင်တယ်”

“ ဟင့်အင့် မခံဖူးဘူး ”

“ မတောင်းဖူးလား”

“ မတောင်းပါဘူး”

“ ကိုယ် ဖင်ချချင်တယ်ကွာ”

“ ကိုပိုင်ရယ် ကြောက်တယ်။ ကိုပိုင့်ဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲ ကွဲသွားမှဖြင့်”

သူလဲ ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ စအိုပေါ်ကို တံတွေးထွေးချကာ လက်နဲ့ ကလိရင်း လီးကို အဖုတ်ထဲသို့ ထည့်လိုက်ရင်း ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ ဖြည်းဖြည်းဆောင့်လိုက် ကပ်ဆောင့်လိုက် သွက်သွက်ဆောင့်လိုက်နဲ့ ကြာလာတော့ အေးမိစံ နောက်တခါ စိတ်ထလာရပြန်သည်။

ဖင်ကို နောက်ကို အစွမ်းကုန် ပစ်ကာ ပါးစပ်မှလဲ အားမလိုအားမရဟန်နဲ့ ဆောင့်ခိုင်းနေသည်။ သူလဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပြီးချင်လာတာမို့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဖျန်းခနဲဖျန်းခနဲ လေးငါးချက် ရိုက်လိုက်ရာ တင်ပါးတွေက ရဲကာသွားပေမယ့် အေးမိစံက မငြင်းပေ။

သူ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို အားနဲ့ ညှစ်ကိုင်လိုက်ရင်း နောက်ကနေ ဆက်တိုက် ဆောင့်ချလိုက်သည်။ ဆောင့်ချက်တွေ ကြာလာတော့ သူလဲ ပြီးချင်သွားသည်။ မညှာတော့ပဲ ဆက်တိုက် ဆောင့်ချလိုက်ရင်း အဖုတ်ထဲသို့ သုတ်ရည်တွေက တရှိန်ထိုး ပန်းထည့်လိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ ပြီးသွားသည်။

နှစ်ယောက်သား ဖိုထိုးထားသလို တရှူးရျူးတရှဲရှဲနဲ့ ဖြစ်နေပြီး ဖက်ကာ အမောဖြေနေကြသည်။ အမောပြေသွားတော့ အေးမိစံက သူ့ကို အသာနမ်းကာ ဖယ်လိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားတော့ သူလဲ နောက်ကနေ လိုက်ဝင်လိုက်သည်။

“ ကိုပိုင် ဘာဝင်လုပ်တာလဲ သူများရေချိုးမလို့”

“ ကိုယ်လဲ ချိုးမလို့ တူတူချိုးမယ်”

ပြောရင်း ရေပန်းဖွင့်ကာ အေးမိစံကို ပက်လိုက်သည် စနေကြသည်။ နှစ်ယောက်သား တယောက်ကို တယောက် ပြန်ပက်ရင်း ဆပ်ပြာတိုက်ပေးကြသည်။

သူ့လီးက ပြန်မတ်လာပြန်ရာ အေးမိစံက တော်တော်ထကို ထတယ် ပြောပြီး လီးကို ညှစ်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးရာ သူလဲ အေးမိစံ ပုခုံးကိုကိုင်ကာ ဖိလိုက်ရာ အေးမိစံက သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ လွေပေးသည်။ သူလဲ အေးမိစံ ခေါင်းကို ကိုင်ကာ ညှောင့်နေသည်။ အေးမိစံက ပုလွေကျွမ်းနေတာမို့ ခံလို့ကောင်းသည်။ သူပြီးချင်လာတာမို့ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးရမလားမေးရာ အေးမိစံက ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ သူလဲ အားမနာတော့ပဲ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးလိုက်သည်။

အေးမိစံလဲ သူ့သုတ်ရည်တွေကို မြိုချလိုက်တာ တွေ့တော့ သူ့စိတ်ထဲ တမျိုးလေးဖြစ်သွားရသည်။ သူတို့ ရေချိုးပြီး အဝတ်လဲကာ မနက်စာ စားကြသည်။ ဒီတည်းခိုခန်းမှာပဲ ဆက်နေမလား မေးရာ အေးမိစံက ခေါင်းငြိမ့်ကာ နေမယ်လို့ ပြောသည်။ သူတို့ စားသောက်ပြီးတော့ အခန်းထဲ ပြန်လာကြသည်။ အေးမိစံက သူ့ဘဲဆီကို ဖုန်းဆက်နေသည်။ သူလဲ ဖုန်းကလိနေသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ဆီက ဖုန်းလာတာမို့ စကားပြောလိုက်သည်။ အခြေအနေမေးရာ သူက အေးဆေးပါပဲ ဖြေသည်။ နှင်းမြတ်မွန် ဖုန်းချသွားတော့ ပိုးပိုးဆီက ဖုန်းဝင်လာသည်။

ဒီနေ့ သူမ ပုဂံဖက်ကို ခရီးသွားရမည် တဲ့။ ရက်နှစ်ဆယ်လောက် ကြာမည်။ ဘာမှာမလဲ မေးတော့ သူလဲ လက်ဆောင် ဝယ်ခဲ့ဖို့ ပြောလိုက်သည်။ အတော်ကြာ ဖုန်းပြောပြီးတော့ ဖုန်းချသွားသည်။ ကိုးနာရီ ထိုးတော့ နှစ်ယောက်သား ကားနဲ့ အေးမိစံ အလုပ်ရှိရာကို လိုက်ပို့လိုက်သည်။

ပြီးတော့ သူ့ရုံးကို သွားကာ လူကြီးကို သတင်းပို့လိုက်သည်။ သူ လုပ်စရာရှိတာတွေကို လုပ်ပြီး နေ့လည်ကျ အေးမိစံကို ခေါ်ကာ နေ့ခင်းစား သွားစားပြီး တည်းခိုခန်းကို ပြန်လာကာ နှစ်ယောက်သား လုပ်ကြသည်။ညနေစောင်းတော့ ရေချိုးကာ အပြင်သို့ ထမင်းစားသွားပြီး ဘုရားကိုလိုက်ပို့ ရေပန်းဥယျဉ်ကို လိုက်ပို့လိုက်သည်။ ကိုးနာရီကျော်တော့ ပြန်လာကာ နှစ်ယောက်သား လုပ်ကြပြန်သည်။

သူကလဲ အေးမိစံကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်ဆံတာကို သဘောကျလာအောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း သိမ်းသွင်းသည်။ ဖင်ကို ချဖို့အတွက်လဲ စည်းရုံးရသည်။ အေးမိစံကို သူ့ရည်းစားနဲ့ အကြောင်းကို နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ်မေးတော့ ပြောပြသည်။ ဖင်မခံဖူးတာမို့ ကြောက်နေသည်။ သူလဲ ဖင်ထဲကို လက်နဲ့ ကလိရင်း ချဲ့ပေးရင်း ဆွဲဆောင်ရသည်။ တညလုံးနီးပါး လုပ်ကြရင်း အိပ်တော့ သုံးနာရီကျော်ပြီ။ မနက်ကျတော့ ရှစ်နာရီမှ နိုးကာ ရေအတူချိုးကြသည်။ မနက်စာ စားပြီး ရုံးကို လာသည်။

သူ့ကိစ္စကတော့ ပြီးသွားပြီ။ အေးမိစံဆီ ဖုန်းဆက်တော့ သူလဲ ပြီးသွားပြီမို့ အေးမိစံကိုခေါ်ကာ တည်းခိုခန်း ကို ပြန်လာကာ လုပ်ကြပြန်သည်။ မနက်ကျမှပြန်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတာမို့ နှစ်ယောက်သား အပြင်ကို မထွက်ကြတော့ပဲ လုပ်ကြသည်။ အဝတ်ဆိုလို့ နှစ်ယောက်သား ကိုယ်ပေါ်မှာမရှိ။ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ရင် သူမနဲ့ တွေ့ဖို့က မလွယ်။ သူမဘဲက ခဏ ခဏ လာတက်တာမို့ တွေ့ဖို့ သိပ်မလွယ်။ ဒါကြောင့် အေးမိစံကလဲ အသားကုန် ကဲသည်။

နောက်ရက် မနက်ကျ သူတို့ ရန်ကုန်ကို ပြန်လာကြသည်။ အေးမိစံကို အဆောင်ကို လိုက်ပို့ပြီး သူလဲ တိုက်ခန်းကို ပြန်ကာ အနားယူလိုက်သည်။ ညနေကျ နှင်းမြတ်မွန် အဆောင်ကို သွားကာ သင်တန်းက စာကို သွားမေးရသည်။ နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ သူအပြင်မှာ ညနေစာ စားလိုက်ကြသည်။

ပြီးတော့ ပြန်ပို့ကာ သူလဲ အဆောင်ကို ပြန်လာပြီး သင်တန်းက စာတွေကို ပြန်ပြီး လေ့လာလိုက်သည်။ ဆယ်နာရီ ကျော်တော့ အေးမိစံဆီက ဖုန်းလာသည်။ သတိရလို့ တဲ့။ ပြီးတော့ နှင်းမြတ်မွန်ဆီက။ သူအိပ်မယ်လုပ်တော့ ပိုးပိုး။

ပိုးပိုးက သူ့ကို ဆိုရင် အတော်ချွဲသည်။ အရင်ကတည်းကပင်။ ဆုပြည့်ရှေ့လဲ ချွဲသည်။ ကလေးတစ်ယောက်လိုပင်။ ခုလဲ အိပ်မပျော်လို့ဆိုပြီး သူ့ဆီဖုန်းဆက်တော့ လိုင်းမအားသေး တဲ့။ ဘယ်ကောင်မလေးနဲ့ ကြူနေတာလဲ မေးပြီး စိတ်ကောက်တာမို့ ချော့ရသေးသည်။

ဘယ်သူမှ မယူနဲ့ တဲ့။ မိန်းကလေးတွေက မကောင်းဖူးလို့ ေပြာတော့ သူက ရီပြီး ကျုပ်ကျ မယူနဲ့ ညည်းကျတော့ ယူတော့မှာကို တရားသလား မေးတော့ တရားတယ်။ တူတူမလေးတွေကို လာထိန်းပေးလို့ ပြောပြီးရီနေသည်။ နှစ်ယောက်သား ညနက်သည်ထိ ပြောပြီး ဖုန်းချကာ အိပ်လိုက်ကြသည်။ နောက်ရက် သင်တန်းမှာ နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို တိုးတိုးလေး စသည်။ အေးမိစံကို သေချာကြည့်ရှူ စောင်မလိုက်ရဲ့လား ဟု။ သူလဲ ရီပဲ နေလိုက်သည်။

ညနေကျ နှင်းမြတ်မွန်ကို အဆောင်လိုက်ပို့ပြီး သူပြန်ကာ ရေချိုး နှင်းမြတ်မွန်ကို သွားခေါ်ကာ သူ့တိုက်ခန်းမှာ လုပ်ကြသည်။ နှင်းမြတ်မွန်နဲ့က စိတ်တူကိုယ်တူ ရှိလှသည်။ သူမကိုယ်တိုင်က ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်ရတာကို သဘောကျတာမို့ သူနဲ့ အကိုက်ပင်။ အဖုတ်က လုပ်လို့ကောင်းနေတာမို့ ဖင်ကို မချဖြစ်သေး။ 

နောက်သုံးရက်လောက် နေတော့ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ ဘဲနဲ့ အေးမိစံရဲ့ဘဲတို့ ရောက်လာကျသည်။ သူလဲ ပိုးပိုးရည်းစားကို ဖုန်းဆက်တော့ သူပါ ရောက်လာသည်။ နောက်သုံးရင်နေရင် စင်ကာပူကို သုံးလလောက်သွားရမယ်လို့ ပြောတော့ ပိုးပိုးကို မစောင့်တော့ဘူးလား မေးရာ ပိုးပိုးလဲ သိတယ်လို့ ပြောသည်။

သွားနေကြမို့ အေးဆေးပင်။ သူတို့ခြောက်ယောက် KTV မှာ ကဲ ကြသည်။ ပိုးပိုးကတော့ ကောက်လို့မဆုံးတော့။ သူ့မရှိတဲ့ အချိန်မှ လုပ်တယ် ဆိုပြီး နောက်တပတ်ကျ ပိုးပိုးပြန်ရောက်လာသည်။ အေးမိစံက သူ့မြို့ပြန်သွားသလို နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ ပြန်သွားသည်။

ပိုးပိုးက သူ့ကို မုန့်လိုက်ဝယ်ကျွေးခိုင်းတာနဲ့ ပိုးပိုးကို ခေါ်ကာ မုန့်သွားစားကြရင်း ဈေးပတ်ကြသည်။ မိုးကလဲ ရွာနေသည်။ ညနေစာကို အပြင်မှာပဲ နှစ်ယောက်သား စားကြသည်။ ထမင်းစားနေတုန်း သူ့ရည်းစားဆီက ဖုန်းလာတာနဲ့ ပြောနေသည်။

အင်္ကျီပန်းရောင် လက်ပြတ်လေးနဲ့ စကပ်တို ပန်းရောင်လေးဝတ်ကာ ခြေအိတ်ပန်းရောင်းလေး ဝတ်ပြီး ရှူးဖိနပ်ပန်းရောင်လေးနဲ့ သူမ ဟန်ပန်လေးက ချစ်စရာ။ ဆံပင်ကို အဖြောင့် ဆွဲထားပြီး ပခုံးကျော်ကျော်လေးကို ဝဲကာ စကားပြောနေတဲ့ ပုံလေးက အသည်းယားစရာ။

သူ့ရည်းစား ဘယ်လောက်တောင် အသည်းယားမည် မသိ။ သူကတော့ အတော့ကို အသည်း ယားမိသည်။ဖုန်းပြောတာ အကြာကြီး။ ဖုန်းပြောပြီးတော့ သူက စားပြီးပြီ။ သူ့ကို လျှာလေးထုတ်ကာ ပြောင်ပြပြီး ထမင်းကို ဆက်စားနေသည်။ သူကလဲ ထမင်းကုန်အောင် စားလို့ပြောလိုက်သည်။

စားသောက်ပြီးတော့ ဘယ်သွားဦးမလဲ မေးတော့ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်တယ် ပြောတော့ မိုးချုပ်နေပြီ မနက်ဖြန်မှကြည့်လို့ ပြောတော့ မျက်နှာက စူပုပ်သွားသည်။ သူလဲ အသာရီလိုက်ပြီး နက်ဖြန်မှကြည့် လိုက်ပြမယ် ပြောတော့မှ ကြည်သွားသည်။ ပိုးပိုးကို လိုက်ပို့ပေးလိုက်သည်။ အိမ်နား ရောက်ခါနီးတော့ ပိုးပိုးဖုန်းကမြည်လာတာမို့ ကိုင်လိုက်ရင်း စကားပြောနေသည်။ ဖုန်းချလိုက်ပြီးသူ့ကို

“ ကိုကြီး မပြည့်က သူ့အမေ ဆေးရုံတက်ရလို့ တဲ့ ပြန်သွားတယ်.. ပိုးတယောက်တည်းဖြစ်ပြီ”

“ ဥမ္မာကရော”

“ မမဥမ္မာက မနက်က တောင်ကြီး သွားတယ်”

“ ဘယ်လို လုပ်မလဲ”

“ ပိုးတယောက်တည်း ကြောက်တယ်။ အဖော်ခေါ်ရအောင်လဲ ခုမှ ဘယ်သူမှ ခေါ်ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ မနက်ဖြန်မှ ခေါ်ရမှာ။ ဒီည ကိုကြီး ပိုးကို စောင့်ပေးလေ ”

“ ဟုတ်ပါပြီဗျာ။ အလကားတော့ မရဘူး”

“ ကိုကြီးကို ဘောင်းဘီတထည် ဝယ်ပေးမယ်။ အမလေး ဈေးကြီးလိုက်တာ။ ကိုယ့်ညီမလေး ကြောက်လို့ အဖော်လုပ်ပေးမယ် မရှိဘူး။ ဟင့် မပြောချင်ဘူး”

စိတ်ကောက်သယောင်ပြုကာ သူ့ကို မျက်စောင်း ထိုးလိုက်သည်။ သူလဲ စိတ်ထဲမှာ အတော့်ကို အသည်း ယား သွားကာ ဖက်နမ်းလိုက်ချင် မိသွားသည်။ ပိုးပိုး တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ ကားကို နေရာချ နှစ်ယောက်သား ထီးတချောင်းနဲ့ အပြေးလေး လာလိုက်ရသည်။ တိုက်ခန်းပေါ် တက်တော့ မီးကပျက်သွားသည်။ တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ သော့ဖွင့်ကာ အတွင်းထဲ ဝင်လိုက်ပြီး တံခါးပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ ပိုးပိုးပါးစပ်က ပွစိပွစိနဲ့ မီးပျက်တာကိုပြောနေသည်။

“ ကဲ ဒေါ်ပိုးပိုး ပွစိပွစိနဲ့ အဖွားကြီး ဖြစ်နေပြီ မညောင်းသေးဘူးလား”

“ ဟုတ်တယ်လေ ကိုကြီးကလဲ မီးက အားတိုင်း ပျက်နေတာပဲ။ သူများက ကြောက်တက်ပါတယ် ဆိုမှ မိုးရွာလဲ ပျက် နေပူလဲပျက်နဲ့။ မီးစက် ဝယ်ထားရမလို ဖြစ်နေပြီ။ အဲလိုပျက်ရင် တော်တော်နဲ့မလာဘူး။ မီတာခကျ မှန်မှန်လာပါ့”

“ ကဲ ကိုယ်လဲ တက်နိုင်တာလဲ မဟုတ်။ ပြောမနေနဲ့တော့ ကိုကြီးက ဘယ်မှာ အိပ်ရမှာလဲ”

ပိုးပိုးလဲ ဖိနပ်ချွတ်ကာ lighting မီးကို ရှာပြီး ဖွင့်လိုက်ကာ ဧည်ခန်းကို တံပျက်စည်းလှည်းပြီး ပိုက်ဖျာတစ်ချပ် ခင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အခန်းထဲဝင်ကာ မွေ့ရာ အပါးတစ်ထည်ယူကာ ခင်းလိုက်ပြီး ခေါင်းအုံး စောင်နဲ့ ခြင်ထောင်ကို ယူကာ ခြင်ထောင်ထောင်လိုက်သည်။

မိုးကလဲ ပိုပို သည်းလာသည်။ အအေးက ပိုလာသည်။ သူလဲ ခြင်ထောင်ကို ဝိုင်းထောင်ရင်း အရင်တုန်းက သူမကို စောင့်ပေးရတဲ့ အချိန်ကနဲ့ တူနေပြီလို့ ပြောတော့ သူမကလဲ ဟုတ်ပါ့လို့ ပြောရင်း စကားပြောနေကြသည်။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ပိုးပိုး

သူမက ဟင်္သာတ သူ။ မိဘတွေက မြို့မျက်နှာဖုံး ပြောရမည်။ ပိုက်ဆံချမ်းသာသည်။ မောင်နှစ်မနှစ်ယောက်ရှိပြီး သူမက အကြီး မောင်တယောက်ရှိသည်။ သူ့ငယ်သူငယ်ချင်းနဲ့ ဆယ်တန်းနှစ်မှာ ကြိုက်သည်။

သူ့ရည်းစားမိဘတွေ သူတို့မြို့မှာ ချမ်းသာသည့် စာရင်း ဝင်။ မိဘချင်းကလဲကလဲ ရင်းနှီးသည်။ ဆယ်တန်းအောင်တော့ အိမ်ကို ပြောပြတော့ ဘာမှမပြော။ သူစီးပွားရေး တက္ကသိုလ်တက်လျှောက်တော့ သူ့ရည်းစားက နိုင်ငံခြားမှာ ပညာသွားသင်မလို့ ရန်ကုန်ကို သင်တန်းလာတက်သည်။

ရန်ကုန်မှာ အတက်မျိုးစုံ တက်လာသည်လား မသိ။ ပြန်လာတော့ သူမရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို ရယူသွားသည်။ သူမလဲ မချစ်ဖူးတာမို့ အတွေ့အကြုံထူးကို ရသွားပြီး စွဲလန်းသွားရသည်။ နောက်ပိုင်းမှာလဲ အခွင့်သင့်ရင်သင့်သလို လုပ်ဖြစ်ကြသည်။ ကျောင်းတက်တော့ မမ ဆုပြည့်တို့နဲ့ တိုက်ခန်းငှါးနေကြသည်။ သူ့ဘဲကလဲ ရန်ကုန်မှာ သင်တန်းတက်နေတာမို့ ပိုပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ရသည်။ သူ့ရည်းစားက အင်တာနက်ကနေ ဟိုကား ဒီကားတွေ ဒေါင်းပြီး သူ့ကိုပြကာ အဲ့ထဲကတိုင်း လုပ်ကြသည်။

နောက်ပိုင်းမှာ သူလဲ သူ့ရည်းစားအလိုကျ လုပ်ပေးရင်းနဲ့ အဆင်ပြေသွားသည်။ မမဆုပြည့်တို့နဲ့ ပတ်သက်ပြီး မမအေးမိစံရည်းစား မမနှင်းမြတ်မွန်ရည်းစား မမဆုပြည့်ရည်းစားတွေနဲ့ ခင်ခဲ့ရသည်။ ကျောင်းမှာတုန်းက ယောက်ကျားလေးတွေနဲ့ သိပ်မရင်းနှီးခဲ့။ ရုပ်ချောတဲ့သူမို့ လိုက်တဲ့ ကြိုက်တဲ့သူ ပေါပေမယ့် သူ့ကောင်လေးက အမြဲ သူ့အနားမှာရှိနေတာမို့ ဘာမှ မဖြစ်။

ကျောင်းနဲ့ အိမ် စာလောက်သာ စိတ်ဝင်စားသူမို့ မိန်းကလေး သူငယ်ချင်းကလွဲ ပြီး ယောက်ကျားလေးသူငယ်ချင်းတွေက မေးထူးခေါ်ပြောလောက်ပင်။ တက္ကသိုလ်တက်တော့မှ အဆောင်နေ အမတွေရဲ့ရည်းစားတွေနဲ့ ခင်ခဲ့ရသလို ကျောင်က သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ခင်ခဲ့ရသည်။

လိုက်တဲ့သူ ပေါတာကြောင့် စိတ်ညစ်ရသလို သူ့ကို ခင်တဲ့ သူတွေတချို့က သူ့ကို ကြိုက်နေတာတွေ ကြောင့် စိတ်ညစ်ရသည်။ သူ့ဘဝမှာ တယောက်တည်းကိုပဲ ချစ်ကာ တယောက်တည်းပဲ ယူမှာလို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီး  သူ့ရည်းစားနဲ့ကလဲ အိမ်က သဘောတူထားတာမို့ ကျန်တဲ့ ယောက်ကျားလေးတွေကို အီဖို့တောင် စိတ်မကူး။

အတူနေ အမတွေရဲ့ ရည်းစားတွေထဲက မမ နှင်းမြတ်မွန် ရည်းစားက ဆေးသမား။ သူ့ကို တွေ့တော့ စားတော့မတက် ဝါးတော့မတက် ကြည့်တာ တွေ့တော့ သူတော်တော် ရွံမိသည်။ မမဆုပြည့်တို့ကို ပြောပြတော့ ရှောင်ဖို့ ပြောသည်။ မမအေးမိစံရည်းစားကလဲ သူ့ကိုတွေ့တိုင်း ငမ်းတက်သည်။ မမဆုပြည့်ရည်းစားကျတော့ တည်သည်။ တည်သလောက် သဘောလဲကောင်းကာ စကားပြောလဲ ကောင်းသည်။

သူတို့ကို ညီမတွေလိုပင် ဆက်ဆံပြောဆိုကာ ဆုံးမတက်သည်။ သူ့ရည်းစားနဲ့ တွေ့ရင်လဲ ညီတယောက်လိုပင်။ သူ့ရည်းစားက ကိုပိုင့်ကို အတော်ခင်သည်။ သူ့ရည်းစားတင် မဟုတ်။ မမ အေးမိစံရည်းစာကပါခင်သည်။ မမနှင်းမြတ်မွန် ရည်းစားကျ ကိုပိုင်က သဘောမကျ။ မမနှင်းမြတ်မွ်န်ကို ဆုံးမတက်သည်။

ရည်းစားနဲ့ ပြတ်သွားတော့ အသည်းကွဲတော့ ကိုပိုင်က ဦးဆောင်ပြီး သူမကို နှစ်သိမ့်သည်။ သူ့ကိုလဲ ယောက်ကျားလေးတွေကို ပစ်ပစ်ခါခါ မဆက်ဆံဖို့၊ အလိုက်အထိုက် ပေါင်းဖို့၊ ကိုယ်မကြိုက်သော်လည်း ဟန်ဆောင်ကာ ပြုံးပြဖို့ စသဖြင့် ဆုံးမတက်သည်။ သူ ကိုပိုင်လာရင် ပျော်သည်။

အကိုလဲ မရှိတာကြောင့် အကိုတယောက်လိုပင်။ အားလုံးကလဲ ကလေးတယောက်လို ဂရုစိုက် အလိုလိုက်ကျတာမို့ ပျော်စရာ။ မမဆုပြည့်ကို ကိုပိုင့်ကို တောင်းတော့ ရီလိုက်ကျတာ။ သူမက အကိုလို မွေးစားမလို့ပြောတော့ ရီပြီးစကျသည်။ သူ့ရည်းစားနိုင်ငံခြား သွားခါနီးမှာ ဟိုတယ်ကို သွားကာ သူတို့နှစ်ယောက် ကဲကျသည်။ နိုင်ငံခြားသွားတော့ အားလုံးလိုက်ပို့ကျသည်။

ပြန်လာတော့ သူငိုမိတော့ အားလုံးက သူ့ကို ချော့ကာ ကိုပိုင်က သူပျော်အောင် လိုက်လုပ်ပေးသည်။ရည်းစားနဲ့ ခွဲရပေမယ့် အားကိုးစရာ အကိုနဲ့ အမတွေရှိတာကြောင့် သူခံသာသွားသည်။ တရက် ကိုပိုင် ရန်ကုန်ရောက်တော့ မမဆုပြည့်က အိမ်ကို အရေးပေါ် ပြန်သွားရသလို ကျန်တဲ့ သူတွေကလဲ မရှိကျ။ သူတယောက်တည်းလဲ မနေရဲပေ။ သူတယောက်တည်းဆို အခန်းတံခါးကို လာလာ ခေါက်တက်ကြတာမို့ကြောက်သည်။ ကိုပိုင့်ကို အကူအညီတောင်းတော့ ကိုပိုင်က လာပေးသည်။

မိုးကလဲ ရွာ ၊ မီးကလဲ ပျက်နေတာမို့ သူမတော်တော်ကြောက်မိသည်။ ပြီးတော့ သွေးမတော်သားမစပ် ယောက်ကျားသားတစ်ဦးနဲ့ ရှိနေတာမို့ စိတ်က အတော်ခြောက်ခြားမိသည်။ ကိုပိုင်က စည်းစောင့်သည်။သူမကို မကြောက်အောင် အမျိုးမျိုးလှည့်ပတ်ပြောပြီး ရီစရာ ဟာသတွေ ပြောသည်။ ကိုပိုင်ရဲ့ စည်းစောင့်မှုကို သူအတော့်ကို လေးစားအထင်ကြီးမိသည်။ တညလုံး သူမကို မရိုးမသားမပြ။ နောက်ဆုံး မျက်လုံးနဲ့တောင် မပြစ်မှား။ ကိုပိုင်သာ တစ်ခုခု လုပ်ရင်လဲ သူမ ဘာမှ မတက်နိုင်ပေ။

မီးကပျက်နေ မိုးတွေက ချိန်းနေတာမို့ အခန်းထဲမှာလဲ မနေရဲ။ အပြင်မှာနေတော့လဲ တစိမ်းယောက်ကျားလေးနဲ့ တအိမ်တည်း။ ဒါပေမယ့် ကိုပိုင်က အခွင့်အရေး မယူခဲ။ သူမ အထင်ကြီးသွားရသလို မမနှင်းမြတ်မွန်နဲ့ မအေးမိစံတို့ကိုပြောပြတော့ ကိုပိုင့်ကို ချီကျူးကြသည်။

မမနှင်းမြတ်မွန်က အဲ့နေရာမှာ တခြားယောက်ကျားလေးဆို မလွယ်ဘူးလို့ ပြောသည်။ သူလဲ ပြန်စဉ်းစားကြည့်မှ ကလေးသာသာ အတွေးမျိုးနဲ့ ခေါ်ခဲ့တာ ဖြစ်ပေမယ့် နောက်ဆက်တွဲကို မတွေးမိ။ မမဆုပြည့်ကို ပြောပြတော့ မမဆုပြည့်က ကိုပိုင်ပြောလို့ သိပြီးပြီလို့ ပြောသည်။

သူတို့အားလုံး ကိုပိုင့်ကို တော်တော့်ကို ခင်သွားကြသည်။ သူက အဆိုးဆုံးပင်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ရင်းနှီးမှုတွေ ပိုလာတော့ ကိုပိုင့်ကို စိတ်ယိုင်မိတာတော့ အမှန်ပင်။ သူ့ရည်းစားကလဲ အဝေးရောက်နေ ကိုပိုင်နဲ့ကလဲ အနီးကပ် နေရတာမို့ စိတ်ကစားမိသည်။ သူတင်ပဲလား။ မဟုတ်ပေ၊ မမအေးမိစံနဲ့ မမ နှင်းမြတ်မွန်တို့လဲ အတူတူ။

ကိုပိုင်က ကြည့်ကောင်းသလို မိန်းကလေးတွေကျလောက်အောင်လဲ ပြောတက်သလို သူ့ရဲ့ ဟန်ပန်ကိုက ဆွဲဆောင်မှုရှိသည်။ ကျောင်းသားဘဝက အတော် ပွေခဲ့တာလို့ ပြောသည်။ ညဖက်ဆိုရင် သူ့ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ် မင်းသားက ကိုပိုင် ဖြစ်နေသည်။ မမဆုပြည့် ယောက်ကျား ယူသွားတော့ ကိုပိုင်အသည်းတွေ ကွဲကာ လေလွင့်ပြီး သူတိုနဲ့ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားသည်။ သူတို့လဲ လိုက်ရှာပေမယ့် အပုန်းကောင်းတာမို့ မတွေ့။ သူမမ ဆုပြည့်ကို အရမ်းစိတ်ဆိုးမိသည်။

သူ့ရည်းစားကို ပြောပြတော့ သူ့ရည်းစားကလဲ ကိုပိုင့်ကို စိတ်ပူကာ မမဆုပြည့်ကို စိတ်ဆိုးသည်။ နောက်ပိုင်း မမဆုပြည့်နဲ့ ပြန်တွေ့တော့ သူတို့ကို တောင်းပန်ရှာသည်။ ကိုပိုင့်ကို မချစ်လို့ မဟုတ်ပေမယ့် သူ့ မိဘစကား နားထောင်တာလဲပါ ကိုပိုင်နဲ့ယူရင် ဘဝအာမခံချက်မရှိမှာ ကြောက်လို့ ဆိုတာလဲ ဝန်ခံသည်။

ကိုပိုင့်ဖက်ကနေ တော်တော် ခံစားလိုက်ရသည်။ နောက်ပိုင်း လုံးဝ အဆက်အသွယ် မရတော့တာမို့ လက်လျှော့လိုက်ကြသည်။ သူ့ရည်းစားကလဲ နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းတက်ရင်း ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်နေသလို သူလဲ ကျောင်းပြီးတော့ အလုပ်ဝင်လိုက်သည်။

နှစ်ယောက်သား လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့နေရတာမို့ ယူဖို့အတွက် စိတ်မကူးကြသေး။ ပိုက်ဆံကို စုကာ အခြေအနေ တစ်ခုထိရောက်အောင် ကြိုးစားပြီးမှယူကြဖို့ ဆုံဖြတ်ထားကြသည်။ သူ့ရည်းစားကလဲ နိုင်ငံခြားကို သွားလိုက်လာလိုက် သူကလဲ ပြည်တွင်းမှာ ဟိုသွားလိုက် ဒီသွားလိုက်နဲ့။

သူ့ရည်းစားကလဲ ပညာတွေ ပိုစုံလာသည်။ သူကလဲ အတွေ့အကြုံတွေ ရလာတာမို့ နှစ်ယောက်သား အေးဆေး ဖြစ်နေသည်။ အလုပ်ထဲမှာလဲ အပြိုင်အဆိုင်မို့ သူ့ကိုယ်သူလဲ အမြဲလှနေအောင် လုပ်ရသည်။ နဂိုကလဲ ချောတဲ့သူမို့ ပြင်လိုက်တော့ ပိုပြီးချောလာရသည် ။

အားနေရင်း သင်တန်းတွေ တက်ပါလားလို့ ပြောတဲ့ ကိုပိုင့်ကျေးဇူးကြောင့် သင်တန်းတွေ တက်တဲ့အကျိုးကျေးဇူးက အလုပ်ထဲ ရောက်တော့ သူများထက်ခေါင်းတလုံး ပိုသာသည်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ရာထူးကြီးကြီး ရလာသည်။

ကုမ္ပဏီက ပေးတဲ့ တိုက်ခန်းမှာ သူနဲ့ အဆင့်တူ အမကြီးနှစ်ယောက်နဲ့ အတူနေရသည်။ သူမကလဲ နဂိုက အမ ငတ်တဲ့သူ အကိုငတ်တဲ့သူမို့ ခင်အောင်နေ ချစ်အောင်နေတက်တာမို့ သူ့ကိုချစ်ကြသည်။ တရက် မမနှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို ဖုန်းဆက်ကာ ဝရမ်းပြေးကြီးကို မိပြီလို့ ပြောတော့ သူနားမလည်။

နောက်မှ ကိုပိုင့်ကို တွေ့ပြီ တို့တွေဆုံရအောင် ပြောတော့ အရမ်းဝမ်းသာသွားမိသလို သူ့ရည်းစားကို ပြောပြတော့ သူ့ရည်းစားလဲ ဝမ်းသာနေသည်။ တွေ့တဲ့နေ့က ကိုပိုင်က သူ့ကို လာခေါ်ဖို့ ဖုန်းဆက်လာတော့ သူစိတ်တောင် လှုပ်ရှားသွားရသည်။ ကိုပိုင့်ကို တွေ့တော့ ဝမ်းသာပြီး ပြေးဖက်ချင်သည်အထိ ဖြစ်သွားရသည်။ ကိုပိုင်က အရင်ကထက်ကို ကြည့်ကောင်းလာကာ ပိုပြီး ခန့်လာသည်။ မိန်းကလေးတွေ အားကိုးချင်စရာ ဖြစ်လာသည်။ သူလဲ ဝမ်းသာလွန်းလို့ ထုရိုက်ကာ ပါးစပ်ကလဲ ပြောလိုက်သည်။ သူတို့တွေ တွေ့တော့ ပိုပြီး ပျော်ရသည်။

ကိုပိုင်က အရင်လိုပင် သူတို့အပေါ်မှာ မပြောင်းလဲ။ သူ့ရဲ့ ရင်ခုန်သံက ပြန်ပြီးပြောင်းလဲ လာရပြန်တော့ သူ့ကိုယ်သး အံ့သြမိသည်။ ဘယ်သူ့အပေါ်မှ ဒီလိုမဖြစ်ဖူးခဲ့။ သူတင်ပဲလား မဟုတ်။ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်လဲ တူတူပင်။ သူ့ရည်းစားက ကိုပိုင့်ကို သူ့အမနဲ့ ချိတ်ပေးမယ်ပြောတော့ သူစိတ်ဆိုးရသည်။ ကိုပိုင့်ကို ဘယ်သူမှ မပေးချင်။ သဝန် တိုသည်။ ကိုပိုင်က သူကျ ယူတော့မယ် မိန်းမမယူနဲ့ တရား သလားမေးတော့ သူ ရီပဲနေမိသည်။

တကယ်တမ်းတော့ သူနဲ့ ကိုပိုင်က ဘာမှမဆိုင်။ ဟိုတလောက မမနှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို ပြောသည်။ ကိုပိုင့်ကို ချစ်လား တဲ့။ သူလဲ ဘာဖြေရမှန်း မသိ။ မမနှင်းမြတ်မွန်က သူကတော့ ချစ်သည်။ ဒါပေမယ့် နောက်ကျသွားပြီ သူမမှာ ယူရမယ့်သူ ရှိတာမို့ တခဏလေးဖြစ်ဖြစ် ကိုပိုင့်ရင်ခွင်ထဲမှာ နေချင်မိသည်လို့ ရင်ဖွင့်သည်။

သူ့ကိုလဲ ဒီတိုင်းပဲ နေမှာပါလို့လဲ ပြောသည်။ သူမငြင်းမိ။ ဟုတ်လဲ ဟုတ်နေတာကိုး။ မမအေးမိစံလဲ ဒီတိုင်းပဲနေမှာလို့ ပြောတော့ သူလဲ ဟုတ်မယ်လို့ ထောက်ခံမိသည်။ တရက်က နှင်းမြတ်မွန်က သူလိုချင်တာကို ရပြီလို့ ပြောတော့ သူတစုံတခုကို သိလိုက်သလိုပင်။ သူမနာလို ဖြစ်သွားရသည်။

သူမကိုလဲ ညီမလေး စိတ်ကို အရမ်းကြီး ထိန်းမထားနဲ့။ နောင်ဆိုရင် အဲ့လို အခွင့်အရေးရချင်မှ ရမယ်။ ကိုယ်လိုချင်တာကို ခဏလေးဖြစ်ဖြစ် ရခဲ့ရင်ကောင်းမှာပဲလို့ နောက်ကျမှ နောက်တ မရမိစေနဲ့လို့ သူ့ကို ပြောတော့ သူလဲ တွေဝေသွားကာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။

ခုလဲ ဟိုးအရင်ကလို ကိုပိုင်နဲ့ တအိမ်ထဲမှာ နှစ်ယောက်တည်း မီးကလဲ ပျက် မိုးကလဲ ရွာနေသည်။ သူစိတ်လှုပ်ရှားနေသလောက် ကိုပိုင်က တည်ငြိမ်နေသည်။ သူမ ဘာလုပ်ရမည် မသိ။ မီးကလဲ ခါတိုင်းအကြာကြီးပျက်နေတာကို ခုပြန်လာနေသည်။ ကိုပိုင်က မအိပ်သေး။ ဖုန်းကြည့်နေသည်။ သူမ အခန်းထဲမှာ ထိုင်လိုက်ထလိုက်နဲ့ ဂနာမငြိမ်။ ဘာလုပ်ရမည်မသိ။ မတွေးတက်။ တဖက်ကလဲ လိုချင် တဖက်ကလဲ ရှက်ကြောက်နေမိသည်။ တွေးရင်းနဲ့ အတွေးလွန်နေစဉ်

“ ဂျိမ်း ဒိုင်း”

“ အမလေး”

စူးစူးဝါးဝါး အော်လိုက်တာမို့ သူလဲ အခန်းထဲသို့ ပြေးဝင်လိုက်တော့ ပိုးပိုး ကုတင်ဘေးတွင် နားကို ပိတ်ကာ ငုတ်တုပ်လေး ထိုင်ပြီး အော်နေတာ တွေ့လိုက်တော့ သူရီချင်သွားသလို သနားလဲ သနားသွားသည်။ တကယ့် ကလေးလိုပင်။ သူလဲ အနားကပ်သွားတော့ သူ့ကို မြင်ပြီး အားရှိသွားသလို မျက်လုံးတွေက သူ့ကိုပြေးဖက်လိုက်သည်။

“ အရမ်းကြောက်တာပဲ ကိုကြီးရယ်”

“ မကြောက်နဲ့ ကိုကြီး ရှိတယ် ဘာမှမဟုတ်ဘူး မိုးချိန်းတာပါ”

သူလဲ နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။ ပိုးပိုးက သူ့ကို ဖက်ထားရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေးစောင်းပြီး ဝင်လာတာမို့ သူ့ရင်ခုန်နှုန်း မြန်သွားသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ပြောတာကို ပြန်ကြားယောင်ရင်း သူစိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။

သူ ပိုးပိုးကို အဖြူထည် ခင်ချင်မိသည်။ အရောင် မဆိုးချင်။ ကလေးတယောက်လို မို့ သူစိတ်ကို ထိန်းချုပ်ပေမယ့် ဒီလို အနေအထားမျိုးမှာ မရတော့။ တခုခုကို ငံ့လင့်နေတဲ့ သူကို ဖြည့်ဆည်းပေးရမှာ ဖြစ်သလို သူလဲ ပိုးပိုးကို ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

သူပိုးပိုးခေါင်းလေးကို အသာမော့လိုက်တော့ ပိုးပိုးရဲ့မျက်လုံးတွေက တခုခုကို တောင်းဆိုနေသလို။ သူလဲ ငုံ့ကာ နမ်းလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာနမ်းလိုက်သည်။ ပိုးပိုးကလဲ သူ့ကို တင်းကျပ်စွာဖက်ရင်း ပြန်နမ်းလိုက်သည်။ လျှာခြင်း ကလိလိုက်သည်။ သူပိုးပိုးရဲ့ တင်ပါးတွေကို စကပ်အပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ပိုးပိုး ခြေဖျားထောက်ကာ သူ့ကိုငတ်မွတ်စွာ နမ်းလိုက်ပြန်သည်။ သူလဲ ပိုးပိုးကို ကုတင်ပေါ်သို့ အသာလှဲချလိုက်ပြီး သူ့အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။

ဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်သည်။ အတွင်းခံကိုပါ ချွတ်လိုက်ပြီး ပိုးပိုးကို အင်္ကျီချွတ်လိုက်သည်။ ဘော်လီ အနီရောင်ကိုပါ ချွတ်လိုက်ပြီး စကပ်ကိုပါ ချွတ်လိုက်သည်။ ဖြူဝင်တဲ့ အသားအရည်နဲ့ ပင်တီအနီလေးက သူ့စိတ်ကို အရိုင်းဆန်စေသည်။

သူလဲ ပင်တီကို ချွတ်လိုက်တေ့ အမွှေးပါးပါးလေးတွေနဲ့ တွေလိုက်ရသည်။ သူလဲ နို့လေးတွေကို အသာစို့လိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စို့ချက်တွေက အရိုင်းဆန်လာသည်။ ပိုးပိုးပါးစပ်မှ ညည်းသံတွေက သူ့ကိုအားပေးနေသလို။

သူလဲ ပိုးပိုးလက်ကို ယူကာ လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်ရာ လီးကို ခပ်တင်းတင်း ညှစ်ကိုင်ထားရင်း ထက်အောက် ကစားနေသည်။ သူနို့တွေ စို့နေရင်းနဲ့ အောက်ကို တဖြည်းဖြည်း ရွှေ့သွားသည်။ ဗိုက်သားတွေကို လျှာနဲ့လိုက်ပြီး လျက်လိုက်သည်။ ဗိုက်ပြီးချက် ချက်ပြီးတော့ ပေါက်ကို အသာကားကာ ထိုင်လိုက်ပြီး အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို လျှာနဲ့လျက်လိုက်ရာ

“ အာ ဟာ့ ကိုကြီးရာ ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ ငရဲတွေကြီးကုန်တော့မှာပဲ မလုပ်ပါနဲ့လို့ ဆို ဟာ့ ရှီး အို့ ”

သူအစေ့ကို လျှာနဲ့အပြားလိုက် ကော်လိုက်ရာ ကော့တက်သွားသည်။ သူပိုးပိုးရဲ့ အဖုတ်ကို အားရပါးရ ဂျာလိုက်သည်။ သန့်ရှင်းစွာ ဆေးကြောတက်သူမို့ ထင်သည်။ အနံ့ ကင်းသည်။ သူတော်ရုံ ဘယ်သူ့ကိုမှ မဂျာ။ ပိုးပိုးကိုကျတော့ စိတ်ပါလာတာမို့ လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ပိုးပိုးတယောက် လူးလိမ့်နေသည်။ မွေ့ရာခင်းတွေကို ချေမွလိုက် ခေါင်းကို ကိုင်လိုက်နဲ့ ညည်းနေသည်။ ပိုးပိုး အဖုတ်ထဲမှ အရည်တွေ ထွက်လာကာ ဖင်ကြီးက မြောက်တက်နေသည်။ ပြီးတော့မှ အောက်ကို ပြန်ကျသွားသည်။ တချီပြီးသွားပြီ။ သူထလိုက်တော့ ပိုးပိုး သူ့ကို ထဖက်ပြီး

“ ကိုကြီးရာ် ဟင့် ဟင့် ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ သူများ မနေတက်တော့ဘူး အရမ်း ချစ်တယ်ကွာ ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်တယ်”

တတွက်တွက် ပြောရင်းသူ့ကို အတင်းဖက်ထားသည်။ သူလဲ ပြန်ဖက်ထားလိုက်သည်။ ပိုးပိုးလဲ တစ်ရှူးယူကာ သူ့မျက်နှာကို တယုတယ သုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ရှေ့မှာ ထိုင်ချလိုက်ကာ သူ့လီးကို ကိုင်ပြီး စုပ်ပေးလိုက်သည်။

သူလဲ ကောင်းလာတာမို့ ဒီတိုင်း မပြီးချင်။ ဒါကြောင့် ပိုးပိုးကို ဆွဲထူလိုက်ပြီး ကုတင်စွန်းပေါ် ဒူးထောက်ခိုင်းလိုက်ကာ ကုန်းခိုင်းလိုက်တော့ ပိုးပိုးကလဲ ကုန်းပေးသည်။ ဖြူဖွေးနေတဲ့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ညှစ်ပြီး ဖြဲလိုက်ရာ စအိုရဲရဲလေးက ချစ်စရာ။ သူလဲ စအိုပေါ်တံတွေး ထွေးချလိုက်ရင်း လက်မနဲ့ ဖိပွတ်လိုက်သည်။

“ အဟင့် ကိုကြီးရယ် ဘာလုပ်နေတာလဲလို့ သူက သိပ်အဆန်း ထွင်တာပဲကွာ သူများ မနေတက်တော့ဘူး”

သူလဲ အဖုတ်ဝကို အသာတေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်တော့

“ အာ့ ရှီး ဖြည်းဖြည်းကိုကြီး နာတယ် အာ့ ကျွတ်ကျွတ်”

သူလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း သွင်းလိုက်သည်။ အရည်တွေနဲ့မို့ အဝင်က ချောပေမယ့် အတွင်းသားတွေက ကြပ်နေသည်။ သူအဆုံးထိ ထည့်လိုက်ပြီး ခဏရပ်ကာ ဖင်ဝကို ကလိနေရင်း လက်တစ်ဖက်က နို့တွေကို ညှစ်လိုက်သည်။ ပိုးပိုးက သူ့ကို လှည့်ကြည့်ရင်း သူ့ရင်ဘတ်ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ သူလဲ အသာကုန်းကာ ပိုးပိုးကို နမ်းလိုက်တော့ ပိုးပိုးကလဲ ငတ်မွတ်စွာ နမ်းလိုက်သည်။ သူလဲ လီးကို အသာထုတ်လိုက်ရာ အဖုတ်အတွင်းသားတွေက လိပ်ကာပါလာသည်။ ပိုးပိုး စုပ်သပ်ရင်း ညည်းရပြန်သည်။

အသွင်းအထုတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလုပ်ရင်း ဖင်ဝကို ကလိနေရင်းနဲ့ အသာ ဖိထည့်လိုက်တော့ တင်းခနဲ့ဖြစ်သွားသည်။ ပိုးပိုးက နာတယ်လို့ ပြောပေမယ့် သူမရပ်။ ထည့်လိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်နေသည်။ လီးကိုလဲ အသာညှောင့်နေရင်း အတော်ကြာလာတော့ နေသားတကျ ဖြစ်သွားသည် ထင်သည်။ သူဆောင့်တာကို အတွင်းသားတွေက လက်ခံလာသည်။ သူလဲ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။

အခန်းထဲမှာ တဖွတ်ဖွတ် တဖတ်တဖတ်နဲ့ အသံ ညည်းသံတွေနဲ့ ဆူနေသည်။ သူလဲ ဆောင့်နေရင်းမှ ပိုးပိုးကို ဆောင့်စေချင်လားမေးရာ ခေါင်းငြိမ့်တာမို့ သူလဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုက်သည်။ ပိုးပိုးလဲ ကောင်းတာမို့ ဆောင့်ခိုင်းလိုက်သည်။ သူလဲ ဆောင့်ချက်ပေါင်း များလာသည်နှင့်အမျှ ပြီးချင်လာပြီ။

ပိုးပိုးရဲ့ အတွင်းသားတွေကလဲ ညှစ်ညှစ်လာသည်။ သူလဲ ခါးသေးသေးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ညှပ်ကိုင်ရင်း မညှာတော့ပဲ အားကုန် ဆက်တိုက်ဆောင့်ချလိုက်သည် ။ ပိုးပိုးပါးစပ်မှ အသံတမျိုးလေးနဲ့ အော်လိုက်ရင်း ရှေ့ကိုငိုက်ကျသွားကာ သူ့လီးကို တင်းခနဲ့ တင်းခနဲ့ ညှစ်လိုက်သည်။ သူလဲ မထိန်းနိုင်တော့ပေ။

သုတ်ရည်ကို ပန်းထည့်လိုက်ကာ ပြီးသွားရသည်။ လေးငါးချက် ဆောင့်လိုက်ပြီး နောက်ဆုံး တချက်က လီးကို တဆုံးထုတ်လိုက်ကာ တဆုံးထည့်လိုက်ပြီး တင်ပါးနဲ့ ဆီးခုံကိုကပ်ထားလိုက်ရင်း ပိုးပိုးအပေါ်မှောက်ချကာ အနားယူလိုက်သည်။

ပိုးပိုးလဲ တစောင်းလေး လှဲချလိုက်တော့ သူလဲ တစောင်းလေး လီးတပ်လျက်သား အမောဖြေနေကြသည်။ ပိုးပိုးလဲ လက်နဲ့ နောက်ပြန် သူ့ကိုဖက်လိုက်ရင်း ခေါင်းကို လှည့်ကာ သူ့ကို နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်မှ အသာထကာ တစ်ရှူးယူပြီး သုတ်လိုက်ပြီး သူ့လီးကိုလဲ တယုတယ သုတ်ပေးလိုက်သည်။ ထမိန်တစ်ထည်ယူကာ အခန်းပြင်သို့ ထွက်သွားသည်။ တော်တော်ကြာမှ ပြန်ဝင်လာပြီး

“ လူဆိုးကြီး ခုထိ အဝတ်မဝတ်ရသေးဘူး ရှက်စရာကြီးကွာ”

ပြောပြီး ဘီရိုထဲမှ တဘတ်အကြီး တစ်ထည်ယုကာ သူ့ကို ပေးသည်။ သူလဲ တဘတ်ကို ပတ်ကာ အိမ်သာဖက်သွားပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ အပေါ့သွားလိုက်ပြီး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ ပိုးပိုးက ညအိပ် ဂါဝန် ပန်ရောင်လေး ဝတ်ပြီးသွားပြီ။ သူဝင်လာတော့

“ ကိုကြီး မီးမှိန်လိုက်ပါလား”

ပြောတော့ သူလဲ မီးကိုမှိန်လိုက်သည်။ ပိုးပိုးက သူ့အနားကိုလာကာ သူ့နောက်ကျောကို ဖက်ထားလိုက်သည်။ သူလဲ ပိုးပိုးလက်တွေကို ကိုင်ထားလိုက်သည်။ အတန်ကြာမှ ပြန်ခွာကာ သူလှည့်လာတော့ သူ့ကို ချီခိုင်းတာမို့ ပိုးပိုးကိုချီကာ ကုတင်ပေါ်သို့ အသာတင်ပေးလိုက်သည်။

သူ စွပ်ကျယ်ကို ပြန်ဝတ်ကာ အပြင်ထွက်မယ် လုပ်တော့ ပိုးပိုးက သူ့အနားမှာ အိပ်လို့ ပြောတာနဲ့ သူလဲ ပိုးပိုးအနားမှာ ဝင်လှဲလိုက်သသည်။ ပိုးပိုးက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် ခေါင်းအုံးကာ သူ့ကိုဖက်ထားသည်။ ပြီးတော့

“ ကိုကြီး ဒီလို အချိန်ခဏလေးမှာလေ ချစ်သူတယောက်လို ဇနီးတယောက်လို နေချင်တယ်။ ပိုးကို အထင်မသေးလိုက်ပါနဲ့ နော်။ ပိုး ကိုကြီးကို အရမ်း ချစ်တယ်။ ကိုကြီးချစ် ချစ် မချစ်ချစ် ဒီလို အတူရှိနေချိန်လေးမှာ နေခွင့်ပေးပါ”

သူလဲ သနားသွားရသည်။ သူပိုးပိုးကို မချစ်ချင်။ သူတို့နှစ်ယောက်က ပေါင်းစပ်လို့မှ မရတာ။ ဒါကြောင့်မို့ ပိုးပိုး ပြောသလို အတူရှိနေစဉ် အချိန်လေး အကောင်းဆုံး နေကြတာပေါ့လို့ ပြောရင်း ပိုးပိုးကို ဖက်လိုက်သည်။ ပိုးပိုးကတော့ သူ့ကို စကားတွေ ဆက်တိုက်ပြောနေသည်။ သူ့ကို အရမ်းချစ်တဲ့ အကြောင်းတွေ ပြောသည်။ နှစ်ယောက်သား စကားပြောကြရင်း ဘယ်ချိန် အိပ်ပျော်သွားသည် မသိတော့။ သူတရေးနိုးတော့ ပိုးပိုးက သူ့လက်ပေါ်မှာ။

သူလဲ အသာ မကာ ခေါင်းအုံးပေါ် တင်ပေးလိုက်ရင်း စောင်ကို အသာ ခြုံပေးလိုက်ကာ သေး ထပေါက်လိုက်သည်။ ပြန်ဝင်လာတော့ ပိုးပိုးက ပုံစံမပျက် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေသည်။ သူ ပိုးပိုးကို ကြည့်ရင်း ချစ်မိမှာ စိုးမိသည်။ သူနာကျင်ရမည်။ သူပိုးပိုးကို အသာခပ်ဖွဖွ နမ်းလိုက်ရင်း ဘေးနားမှာပြန်လှဲကာ အိပ်လိုက်သည်။

တစုံတယောက်ရဲ့ ပရောဂကြောင့် သူနိုးလာသည်။ ကြည့်လိုက်တော့ ပိုးပိုး။ သူ့ကို မေးထာါက်ကာ ကြည့်နေပြီး မျက်နှာကို လေနဲ့မှုတ်နေသည်။ သူနိုးလာတော့ တခိခိနဲ့ ရီနေသည်။ သူလဲအသည်းယားလာတာနဲ့ ပိုးပိုးကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး နမ်းလိုက်သည်။

“ ဟိတ် ညစ်ပတ်ကြီးကွာ မျက်နှာလဲ မသစ်ရသေးပဲနဲ့ သူများကို နမ်းနေတယ်”

သူလဲ ပိုးပိုးကို တအားဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်ရင်း နို့အုံလုံးလုံးလေးကို ကိုင်ကာ ချေပေးလိုက်သည်။ ပိုးပိုးလဲ အသက်ရှူသံ ပြင်းကာလာပြီး သူပတ်ထားတဲ့ တပတ်ကို ချွတ်ကာ သူ့လီးကို ကိုင်ကာ ထုပေးလိုက်သည်။ သူလဲ ညအိပ်ဂါဂန်လေးကို ချွတ်လိုက်ကာ နို့လေးတွေကို နမ်းလိုက်ရင်း ပေါင်ကြားထဲ လက်ထည့်ကာ အစေ့လေးကို ကလိလိုက်သည်။ ပိုးပိုးမှာ အင့်ခနဲ အင့်ခနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး ဖင်ကြီးက ကော့ကော့ တက်လာသည်။

သူလဲ အစေ့ကို ကလိနေရင်းနဲ့ အဖုတ်ထဲသို့ လက်ထည့်လိုက်ကာ အသွင်းအထုတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း လုပ်ပေးလိုက်သည်။ အရည်တွေက ရွှဲကာလာသည်မို့ သူလဲ ပိုးပိုး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မကာ သူ့ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်ပြီး အဖုတ်ဝကို လီးတေ့လိုက်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်လိုက်သည်။

“ အဟင့် ကိုကြီးဖြည်းဖြည်း နာတယ်ကွာ ကိုကြီးဟာကြီးက အရမ်းကြီးတာပဲ အား ကျွတ်ကျွတ်”

သူလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ညှောင့်ပေးလိုက်သည်။ အရည်တွေကလဲ ထွက်နေတာမို့ အဝင်အထွက်က ချောလာသည်။ သူလဲ ပိုးပိုးခံနိုင်လာသည်မို့ မညှာတော့ပဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက်သည်။ ဆီးခုံချင်း တဖတ်ဖတ်ရိုက်သံ ပိုးပိုးရဲ့ ညည်းညူသံတွေက အခန်းထဲမှာ လွင့်ပျံနေသည်။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှစ်ယောက်သား ပန်းတိုင်ကို ရောက်လာကြသည်။ အပေးအယူမျှစွာ အပေါ်က ဆောင့်သမျှ အောက်ကနေ အလိုက်သင့် ကော့ကော့ပေးရင်း ပြီးသွားသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် အနားယူနေရင်း ကျီဆယ်နေကြသည်။ တော်တော်လေးကြာတော့ ပိုးပိုးက ရေသွားချိုးဦးမယ် ဆိုပြီး ထွက်သွားတော့ သူလဲ လိုက်သွားကာ ရေအတူချိုးကြသည်။

ဒီချိန်လေးကတော သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် ကြည်နူးစရာ အကောင်းဆုံ းကာလပင်။ ပိုးပိုးက သူ့ကို ဒီအချိန်လေးတွေကို တသက်လုံး သိမ်းထားချင်သည်လို ပြောသည်။ ပိုးပိုးက သူ့ကို မချစ်နဲ့လို့ ပြောသည်။ ချစ်ရင် သူပဲ ခံစားရမှာစိုးတယ် တဲ့။ သူမကတော့ သူ့ကို ချစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ပေါင်းစပ်ဖို့ ကံမပါလာတာမို့ ရတဲ့ အချိန်လေးမှာ ကြည်နူးစွာ နေကြမယ်လို့ ပြောတော့ သူလဲ လက်သင့်ခံသည်။ သူလဲ ပိုးပိုးကို မချစ်နိုင်ပေ။

သူ ဒုတိယအကြိမ် ထပ်ပြီး မခံစားချင်တော့။ သူတို့ရေချိုးပြီး အပြင်ကို ထွက်ကာ လည်ကြသည်။ နေ့လည်ကျ သူ့တိုက်ခန်းကို သွားကာ လုပ်ကြသည်။ ပိုးပိုးက သူ့ကို ဘာမဆိုပေးဆပ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားသည်လား မသိ။ သူ့အလိုကို အမြဲ လိုက်သည်။ ညမိုးချုပ်မှ သူ့တိုက်ခန်းက ပြန်ပို့ရသည်။ ပိုးပိုးရဲ့ အခန်းဖော်ကလဲ ပြန်ရောက်နေပြီမို့ သူလဲ ပြန်လာရသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ပိုးပိုးက သူ့ဆီဖုန်းဆက်ကာ အရမ်းလွမ်းလို့ ဟု ချွဲသည်။

သူလဲ သိပ်မချွဲနဲ့ ဒီမှာ အရည်ပျော်နေပြီ။ ချစ်မိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ မေးတော့ ယူလိုက်မှာပေါ့ ဟုပြောသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုးပိုးက သူတောင်းဆိုရင် တကယ် ယူမည့်ပုံပင်။ ဒါတော့ မဖြစ်သင့်။ ခုလိုအနေအထားတောင်မှ တော်တော် လွန်လှပြီ။ အပျိုလူပျိုဆိုပေမယ့် ရည်ရွယ်တဲ့ ချစ်သူရှိနေတာမို့ လူမှုရေးစည်းကို ဖောက်ဖျက်ရာ ကျနေပြီ။

~~~~~~~~~~~~~~~~

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>