တဒင်္ဂပျော်ရွှင်ရာ အပိုင်း ( ၁ )

တဒင်္ဂပျော်ရွှင်ရာ အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - julyrooney

{ အချစ်တက္ကသိုလ်မှကူးယူ ဖော်ပြပါသည်။}

“ ဟယ် ကိုပိုင်စိုး မဟုတ်လား”

“ ဟုတ်ပါ့ဗျား နှင်းမြတ်မွန်ပါလား..မတွေ့တာကြာလို့ ပိန်သွားတာလား ဝိတ်ချထားတာလား ဟမ်”

“ နှစ်ခုစလုံးပဲ။ ကြည့်စမ်း မတွေ့တာတောင် ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ.. ခု ဘယ်ရောက်နေလဲ.. ဘာတွေ လုပ်နေလဲ။ ဒီသင်တန်းမှာ ဟိုနေ့ကတွေ့လိုက်လို့ ကိုပိုင်နဲ့တူတယ်ဆိုပြီး ကြည့်နေတာ.. နှုတ်ဆက်မယ်လုပ်တော့ မတွေ့တော့ဘူး.. မိန်းမရပြီလား.. ကလေးကော ရပြီလား”

“ အမလေးဗျာ။ နှင်းမြတ်မွန်ရယ် မေးလိုက်တာလဲ ရေလေးဘာလေး သောက်ပါဦး.. ဘယ်က စဖြေရမှန်းမသိတော့ဘူး ”

“ ခိခိအကုန်လုံးဖြေ.. တကတည်း ပျောက်သွားလိုက်တာ ဘယ်နှစ်နှစ်ရှိပြီလဲ..ညီမတို့ကိုတော့ အရင်လိုခင်လို့ရပါတယ်။ အဆက်ဖြတ်ထားပြီး မခင်ချင်တော့တာလား”

“ မဟုတ်ပါဘူးအေ.. ဒီလိုပါပဲ။ ညည်း အားတယ်မဟုတ်လား.. တခုခုသောက်ရင်း ပြောကြတာပေါ့”

“ အင်း အားပါတယ်.. သွားမယ်လေ”

အအေးဆိုင် တခုတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း စကားပြောဖြစ်ကြသည်။ စုံတောမြိုင်ပင်။ ပြန်ခါနီးက နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ ဖုန်းနံပါတ်နဲ့ facebook အကောင့်ကို တောင်းကာ သူ့ကို အပ်လိုက်ပြီး သူမ ဖုန်းနံပါတ်လဲ ပေးသည်။ သူလဲ တိုက်ခန်းကို ပြန်ရောက်ပြီး ခဏနားကာ ရေချိုးပြီးအဝတ်လဲကာ ညနေစာ စားဖို့ ပြင်နေတုန်း ဖုန်းလာသဖြင့် ကိုင်လိုက်ရာ ပိုးပိုး။ စကားအတော်ကြာ ပြောပြီးနောက် သူ အတွေးတွေက အတိတ်ကို ပြန်ရောက်သွားသည်။

~~~~~~~~~~~~~~~~

လွန်ခဲ့တဲ့ ရှစ်နှစ်ကျော် ကိုးနှစ်လောက်က သူ ဘူမိဗေဒနဲ့ ဘွဲ့ရပြီး အစိုးရဌာန တစ်ခုတွင် အလုပ်ဝင်လုပ်နေရင်း ရန်ကုန်သို့ ဘူမိဆိုင်ရာ သင်တန်းကို ခြောက်လလောက် လာတက်ရင်းနဲ့ ဖြစ်ခဲ့သည့် ကိစ္စတွေပင်။ သူက ဧရာဝတီတိုင်း ဖျာပုံနယ်ဖက်က ဇာတိပင်။ မိဘတွေကတော့ လယ်ယာလုပ်ငန်း လုပ်ကိုင်နေသူများပင်။ လယ်သမားမျိုးရိုးဖြစ်ပြီး လယ်ဧကများစွာ ပိုင်ပေမယ့် သူကတော့ လယ်လုပ်ဖို့~ စိတ်မဝင်စား။ အိမ်မှာလဲ သူက သားအငယ်ဆုံး။

စာလဲတော်တာမို့ ဘာမှမခိုင်း။ သူကလဲ စိတ်မဝင်စားတာမို့ ကွက်တိပင်။ အကိုနဲ့ အမကတော့ စာကို သိပ်စိတ်မဝင်စားပေ။ မိဘတွေကို ကူလုပ်ပြီး သူကတော့ ကျောင်းတက်သည်။ ဆယ်တန်းအောင်တော့ ဘူမိဗေဒဘာသာကို ယူခဲ့ပေမယ့် ဘာမှန်းသူမသိ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စိတ်ဝင်စားလာပြီး ကြိုးစားခဲ့တာမို့ မာစတာတန်းပြီးအောင် တက်ခဲ့သည်။

ကျောင်းတက်စဉ် ကာလတလျှောက်မှာ မိဘကလဲ ပြေလည်သူမို့ မပူမပင်နေရပြီး ရုပ်ရည်က ကြည့်ကောင်းပြီး အရပ်အမောင်းကလဲ ကောင်းတာမို့ မိန်းကလေးတွေ ကြိုက်သည့် ယောက်ကျားလေး စာရင်းထဲမှာ ထိပ်ဆုံးကမပါတောင်မှ အလယ်အလတ်တော့ရှိသည်။ လူငယ်သဘာဝမို့ ရည်းစားထည်လဲ ထားပေမယ့် စာကိုတော့ကြိုးစားသည်။ မာစတာပြီးတော့ သူလဲ အလုပ်လုပ်ချင်တာနဲ့ ဌာနဆိုင်ရာ အလုပ်ခေါ်တော့ ဝင်လျှောက်လိုက်ရာ ရပြီးနေပြည်တော်သို့ သူပြောင်းရသည်။

အလုပ်ရကာစတော့ ဒုဦးစီးမှုးဘဝနဲ့ တောထဲတောင်ထဲမှာ သွားလာကာ ဆရာသမား သဘာရင့် ဝါရင့်တွေနဲ့ လိုက်ရင်း ပညာသင်ပညာယူခဲ့ရသည်။ အလုပ်ဝင်ပြီး နှစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ သင်တန်းတက်ရန် ရန်ကုန်သို့လာရသည်။ သင်တန်းတက်ရင်း ကွန်ပျူတာသင်တန်းပါ ရောတက်ရင်း ဆုပြည့်ဆိုသည့်ကောင်မလေးတယောက်နဲ့ တွေ့ကာ ကြိုက်သွားသည်။ ဆုပြည့်က သူ့ထက်ခုနှစ်နှစ်လောက်ငယ်မည်။

စီးပွားရေးတက္က သိုလ်ပထမနှစ်တက်နေသည်။ သူလဲ ဆုပြည့်နဲ့တွေ့မှ အရမ်း ချစ်သွားမိသည်။ ဆုပြည့်က မလှပေမယ့် ချစ်စရာ ကောင်းသည်။ သူတွဲခဲ့ ငြိခဲ့ဖူးတဲ့ ကောင်မလေးတွေလို ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲမလှ။ ပုပုသေးသေးပင်။   

အရမ်းချစ်ဖို့ ကောင်းသလို ကလေးလိုပင်။ တွေ့တာ ဘယ်လောက်မှ မကြာပေမယ့် သူတို့ နှစ်ယောက်အရမ်းချစ်မိကြသည်။ သူသင်တန်းပြီးလို့ ပြန်လာသည်အထိ နှစ်ယောက်သား ဖက်တာ နမ်းတာလောက်ပဲရှိခဲ့သည်။ သူကလဲ စည်းစောင့်သလို ဆုပြည့်ကလဲ မပေး။

သူအရင်က ကောင်မလေးတွေနဲ့တုန်းကတော့ မရ။ ဘယ်သူမှ အလွတ်မပေး။ ဆုပြည့်ကျတော့ အရမ်းချစ်တာကြောင့် မကြည်ဖြူရင် မယူချင်တာလဲပါသည်။ သူနေပြည်တော် ပြန်ရောက်ပြီး တစ်လတစ်ခါ အနည်းဆုံး ရန်ကုန်ကို လာကာ ဆုပြည့်နဲ့ တွေ့ဖြစ်သည်။

ဆုပြည့် ပထမနှစ်ပြီးတော့ ဒုတိယနှစ်စတက်သည့်အခါ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တိုက်ခန်းစုငှါးပြီး နေသည်။ ဆုပြည့်နဲ့ ချစ်သည့်သက်တမ်း တစ်နှစ်ပြည့်သည့်နေမှ ဆုပြည့်နဲ့သူ ဟိုတယ်တစ်ခုမှာ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ရင်းနှီးခဲ့ကြသည်။ နောက်ပိုင်း အစရှိအနှောင်နှောင် သူရန်ကုန်ရောက်တိုင်း အချစ်လွန်ဖြစ်ကြသည်။

နောက်ပိုင်း သူနဲ့ ဆုပြည့်သူငယ်ချင်းသုံးယောက်တို့ ရင်းနှီးကြသည်။ နှင်းမြတ်မွန် ၊ အေးမိစံနဲ့ ပိုးပိုး။ ပိုးပိုးက ခုမှ ပထမနှစ်တက်သည့်သူ။ ကျန်တဲ့ နှစ်ယောက်နဲ့ ဆုပြည့်က ပထမနှစ်ကတည်းက သူငယ်ချင်းတွေ။ သူကလဲ ဟာသတွေပြောကာ ရွှတ်နောက်နောက်နေပြီး စကားပြောကောင်းသူမို့ အားလုံးက ခင်သည်။

အကို တစ်ယောက်လို စောင့်ရှောက်ကာ ရိုးသားသူမို့ နောက်ပိုင်းတွင် သူတို့လေးတွေကပါ သူ့ကို အရမ်းရင်းနှီးလာကာ ပြောမနာ ဆိုမနာ ဖြစ်လာရသည်။ သူတို့သုံးယောက်လုံးတွင်လဲ ရည်းစားကိုယ်စီ ရှိကြသည်။နှင်းမြတ်မွန်က မွန်ကရင်ဗမာစပ်။ လူက အသားမဖြူမညို။

ခန္ဓာကိုယ်က ငါးပေသုံးလက်မလောက်ရှိပြီး တင်တွေ ရင်တွေက ဖွံ့ထွားသည်။ နည်းနည်းဝသည်လို့ ပြောရမည်။ အဝတ်အစားဝတ်ရင်တော့ ကိုယ်ကြပ်တွေ ဝတ်တက်တာမို့ သိပ်မသိသာပေမယ့် အရမ်းကြပ်သည့်အခါတွင် ဗိုက်ခေါက်တွေနဲ့ ခါးဘေးနားက အဆီတွေက သိသာသည်။

သူ့ရည်းစာက ဆေးသမားလို့တော့ ဆုပြည့်က ပြောသည်။ အေးမိစံက အသားက ဖြူသည်။ အရပ်က ငါးပေနှစ်လက်မလောက် ရှိပြီး တင်တွေရင်တွေက နှင်းမြတ်မွန်လောက် မဖွံ့ပေမယ့် သူ့ဟာနှင့်သူကြည့်ကောင်းသည်။ သူ့ချစ်သူက သူတို့နယ်ကပင်။ ကိုးတန်းကတည်းက ချစ်လာကြသည် ပြောသည်။

မိဘတွေကလဲ ရင်းနှီးပြီးသား သဘောတူထားတာမို့ အချိန်တန်ရင် ပေးစားကြမည်လို့ သိရသည်။ သူနဲ့ နှစ်ခါသုံးခါတော့ တွေ့ဖူးကာ သူနဲ့လဲ ခင်သည်။ ပိုးပိုးကတော့ အားလုံးထဲမှာ အချောဆုံး။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က မော်ဒယ်တစ်ဦးလိုပင်။ တင်နဲ့ရင်က ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့ ကြည့်ကောင်းသလို ရုပ်ရည်က အရမ်းလှသည်။ ကျောင်းတွင်လဲ လိုက်သည့်သူ ပေါလှသလို သူတို့နေသည့် ရပ်ကွက်က ကောင်လေးတွေကလဲ လိုက်ကြသည်။

သူ့ကောင်လေးက သူဆယ်တန်းနှစ်က ဖြစ်ခဲ့သည်လို့ ပြောသည်။ သူ့ကောင်လေးက နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းသွားတက်ဖို့ လုပ်နေသည်လို့ ပြောသည်။ သူတို့မြို့တွင် ချမ်းသာသည့် စာရင်းဝင်တဲ့ သူလို့ သိရသည်။ သူရန်ကုန်ရောက်တိုင်း ဆုပြည့်အဆောင်မှာ သူတို့တွေက ချက်ပြုတ်ကာ ထမင်းဝိုင်းဖွဲ့စားကြရင်း စလိုက်နောက်လိုက်နဲ့ ပျော်စရာ။ ဘုရားသွားလိုက် ရုပ်ရှင်ကြည့်လိုက် ဈေးပတ်လိုက် အကုန်လိုက်ကြသည်။

တခါတလေ သူတို့ အဆောင်မှာ အိပ်တက်သည်။ တစ်ခါသား သူရန်ကုန်ရောက်တော့ ဆုပြည့်က သူ့အိမ်ပြန်သွားသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ အိမ်ပြန်သွားတာမို့ အေးမိစံနဲ့ ပိုးပိုးက ကြောက်လို့ဟု ဆိုကာ သူ့ကို လာအိပ်ခိုင်းသည်။ ဖြစ်ချင်တော့ သူညနေစောင်းရောက်တော့ ပိုးပိုးတစ်ယောက်တည်း။ ကြောက်နေရှာသည်။အသံတောင် မထွက်ရဲ။ သူတယောက်တည်းမှန်းသိရင် ကောင်လေးတွေက တံခါးလာခေါက်တက်သည်မို့။အေးမိစံက သူ့ သူငယ်ချင်းဆေးရုံ တင်တာ လိုက်သွားသည် တဲ့။

သူလဲ ပိုးပိုးကိုမကြောက်ဖို့ ပြောရင်း ဘာစားပြီးပြီလဲ မေးတော့ ဘာမှမစားရသေး။ ဘာမှမရှိဘူး ဆိုတာကြောင့် သူလဲ အပြင်ထွက် ဝယ်ပေးကာ ကျွေးလိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်တည်း။ ဖြစ်ချင်တော့ မီးပျက်သွားတာမို့ သူလဲ ပိုးပိုးကို စိတ်မပူဖို့ အတန်တန် နှစ်သိမ့်ရင်း မကြောက်အောင် စကားလှည့်ပတ် ပြောနေရသည်။

အဲ့ချိန်ကတည်းကစပြီး ပိုးပိုးက သူ့ကိုအရမ်းကိုခင်ကာ အစစအရာရာ တိုင်ပင်ကာ အကိုရင်းတစ်ယောက်လိုပင်။ ကျန်တဲ့ သူတွေကလဲ သူ့ကို လေးစားခင်မင်ကာ အရင်ကထက်ပို ရင်းနှီးလာကြသည်။ ဆုပြည့်ကလဲ သူ့ကို အရမ်းချီးကျူးကာ အချစ်ပိုခဲ့သည်။ သူလဲ ဘာသားနဲ့ ထုထားသည်မို့လဲ။ အရင်ကတည်းက ဇရှိသည့်သူ။ တိုက်ခန်းတခုတည်း သွေးမတော်သားမစပ် ပျိုတိုင်းကြိုက်တဲ့ နှင်းဆီခိုင်ကို မီးပျက်နေကာသူ့အနားမှာ ကြောက်နေတဲ့ ကောင်မလေးကို စိတ်မဖောက်ပြန်ပဲ နေမတဲ့လား။

သို့သော် သူ့တွင် အသက်လောက်ချစ်ရတဲ့ ဆုပြည့် ရှိတာတကြောင်း၊ မဖြစ်သင့်ဘူးလို့ တွေးမိတာလဲ ပါတာမို့ သူပါ အာရုံလွှဲရအောင် လျှောက်ပြောနေတာပင်။ သူနဲ့ဆုပြည့်တို့ ချစ်ခရီးတလျှောက်မှာ အနှောက်အယှက်တစုံတရာမရှိခဲ့သလို သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့တွဲ ပြီး ကျန်တဲ့ သုံးယောက်ပါ တတန်းတန်း ပါလာစမြဲ။ နှင်းမြတ်မွန် ဘဲနဲ့ပြတ်တော့ သူတို့ ဝိုင်းနှစ်သိမ့်ရသည်။

ဆုပြည့်တို့ တိုက်ခန်းမှာပင် ဝိုင်ပုလင်းဝယ်ကာ သောက်ကြရင်း နှစ်သိမ့်ကာ ချော့ရသည်။ ပိုးပိုး ချစ်သူနိုင်ငံခြားသွားတော့ သူတို့ လိုက်ပို့ကြသည်။ အပြန်ပိုးပိုးကို နှစ်သိမ့်ရသည်။ သူတို့သမီးရည်းစား စိတ်ကောက်ကြရင်လဲ ဝိုင်းပြီးချော့ကြသည်။

အေးမိစံတို့ ရည်းစား ပြဿနာ တက်ရင်လဲ သူတို့ပါကြရပြန်သည်။ တကယ့်ကို ပျော်စရာ အတိပင်။ သူကလဲ လစာက အိမ်ပို့စရာမလို လိုရင်အိမ်က လှမ်းမှာကာသုံးနေတာမို့ အပူအပင်မရှိ။ ဒီလိုနဲ့ ဆု့ပြည့်ကျောင်းပြီးတော့ သူ့နယ်ကို ပြန်သွားသည်။

သူလဲ ဖားကန့်ဖက်ကို ခဏတာဝန်ကျတာမို့ ပြောင်းသွားရသည်။ ကျန်တဲ့ သူတွေနဲ့လဲ အဆက်အသွယ်မပြတ်။ သူနေပြည်တော် ပြန်ရောက်ပြီး သုံးလကျော်တော့ ဆုပြည့် ရန်ကုန်ကိုလာတာနဲ့ သူလဲ သွားတွေ့ဖြစ်သည်။ မတွေ့တာကြာပြီမို့ ချစ်သူနှစ်ယောက် အတိုးချချစ်ခဲ့ကြသည်။ အဲ့တုန်းက ဆုပြည့်ကို သူနောက်ပေါက်ပါ ဖွင့်လိုက်သည်။ ဆုပြည့်ကလဲ လိုလိုချင်ချင်ပေးသည်။

နှစ်ယောက်သား အချစ်လွန်ကြသည်။ အဲ့တုန်းက သူတို့ချစ်သူနှစ်ယောက် နောက်ဆုံး တွေ့ခဲ့ကြတာကို သိရင် သူပြန်လွှတ်မိမည် မထင်။ ဆုပြည့်ရန်ကုန်မှာ ငါးရက်လောက် သူနဲ့နေပြီး ပြန်သွားကာ နှစ်လလောက်သူနဲ့ အဆက်အသွယ် ရှိသေးသည်။

နောက်ပိုင်းတွင် အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားကာ ခြောက်လလောက်နေတော့ ဆုပြည့်ထံမှ သူ့ဆီဖုန်းဆက်လာသည်။ သူယောက်ကျား ယူတော့မည်။ အိမ်က ပေးစားတဲ့သူကို ယူတော့မှာမို့ သူ့ကို မုန်းဖို့မေ့ဖို့ပြောလာသည်။

နောက်ပိုင်းတွင် ဆုပြည့်ယောက်ကျား ယူသွားသည်။ နှင်းမြတ်မွန်၊ အေးမိစံနဲ့ပိုးပိုးတို့က သူ့ကိုနှစ်သိမ့်ကြသည်။ ဆုပြည့်အမေက နှလုံးရောဂါသည်မို့ မလွန်ဆန်နိုင်လို့ ယူလိုက်ရတာလို့ ပြောသည်။ သူဆုပြည့်ကို မနာကျည်း မမုန်းရက်ပါ။ အသည်းနင့်အောင် ချစ်ခဲ့သူမို့ ရင်ကွဲမတက် ခံစားရသည်။ အသည်းတွေ တစစီကွဲသလိုခံစားရကာ သူအနာဂတ်မဲ့ကာ လမ်းပျောက်ရသည်။

သူလဲ စိတ်တေပေလေလွင့်ကာ သူများမသွားချင်သည့်နေရာတွေကို သူတောင်းကာပြောင်းသည်။ တောထဲတောင်ထဲမှာ တေပေလေလွင့်နေသည်။ အသည်းကွဲသည်ဆိုပေမယ့် သူအလုပ်ကိုတော့ စိတ်နှစ်ထားသည်။ အလုပ်ချိန်မှာ အလုပ်ကိုအာရုံစိုက်ကာလုပ်သည်။ သူများထက်ပိုကြိုးစားကာ ပိုလုပ်သည်။ ဒါမှ သူဆုပြည့်ကို မေ့မည်ကိုး။ အလုပ်ပြီးချိန်တွင် အရက်ကို အမူးသောက်သည်။ ဒါမှဆုပြည့်ကိုမေ့မည်။

ဒီလိုနဲ့ သူများမသွားချင်သော နေရာမှန်သမျှသွားကာ သူတောထဲတောင်ထဲမှ ာနေသည်။ အလုပ်ကြိုးစားသည်။ အရက်ကို သောက်သည်။ သူအလုပ်ကြိုးစားမှုရဲ့ အကျိုးရလာဒ်ကတော့ လူကြီးတွေရဲ့ သဘောကျခြင်း ခံရပြီး ရာထူးတိုးသည်။

ပြန်တမ်းဝင် အရာရှိဖြစ်ပြီး ဖားကန့်ဖက်မှာ သုံးနှစ်လောက် တာဝန်ကျသည်။ သူဆုပြည့်ကို စိတ်မနာပေမယ့် မိန်းမတွေကို မယုံတော့။ ဖားကန့်ဖက် ရောက်တော့ သူအရက်ပြတ်သွားသည်။ မပြတ်လဲခံနိုင်မလား အစာအိမ်နဲ့ အသည်းကိုထိကာ ဆေးရုံကိုတက်လိုက်ရသည်။ သူ့ဆရာသမားက သူ့ကိုဆူသလို သူအရမ်းလေးစားရတဲ့ ဆရာကတော်က ငိုကာ သူ့ကို အရက်သိပ်မသောက်ဖို့ မှာသည်။

သူလဲ အရက်ကို ကြိုက်လို့ သောက်တာမှ မဟုတ်တာ။ သူလဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အနည်ထိုင်လာတာမို့ အရက်ကို ဖြတ်လိုက်သည်။ ဖားကန့်ရောက်တော့ သူအရက်ကို လုံးဝမသောက်တော့ပေ။ မိန်းမတွေရဲ့အချစ်ကိုကြောက်သွားမိသည်။ သူနောက်မှသိလိုက်ရသည်က ဆုပြည့်မိဘတွေက သူ့ကိုအထင်မကြီး။

ဒါကြောင့် ပိုက်ဆံချမ်းသာသည့်သူနဲ့ ပေးစားလိုက်တာ။ ဆုပြည့်ကလဲ မိဘစကားကို နားယောင်ကာ သူနဲ့ယူရင် ဆင်းရဲမှာကြောက်သည်မို့ သူ့ကိုအဆက်အသွယ်ဖြတ်ကာ ယူသွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါကို နောက်ပိုင်းမှသူနဲ့ ခင်မင်ရသည့် ဆုပြည့်ရဲ့ အဒေါ်က ပြောလို့ သိရခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမိန်းမတွေကို တော်တော် အံ့သြမိသည်။

ဒါကြောင့် မိန်းမတွေရဲ့ အချစ်ကို မယုံဝံ့တော့။ ရည်းစားကို မထားတော့။ ဝယ်ပဲစားသည်။ တန်ဖိုးမထားတာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့် အရေးတယူတော့ မလုပ်။ သူစိတ်ကြိုက်လုပ်ချင်လုပ်သည်။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူအဲ့ဒီဖက်မှာ ဆရာကျလာသည်။ ဒီကြားထဲ သူနဲ့ခင်မင်ရသည့် ဦးလေးတစ်ဦးက သူ့ကို ဂေါ်လီ ထည့်ပေးသည်။ သူထည့်တော့ မထည့်ချင်။ အဲ့ဒီဦးလေးက တကယ့်တော်သည် ပြောရမလားပင်။ သူ့ကို စိတ်ဝင်စားလာအောင် ပြောတက်သည်။ သူလဲ စိတ်ပါလာကာ ထည့်သည်။ အရှင်ထည့်ပေးသည်။ သူမယုံ။

ထည့်ပြီးမှ သူအံ့သြရသည်။ တကယ်ပင်။ ဖြုတ်လို့ရသည်။ ပြန်ထည့်လို ရသည်ပင်။ ဂေါ်လီကို သူစိတ်ကြိုက်ကျောက်ကို ရွေးပေးတော့ အဲ့ဒီဦးလေးက သေချာသွေးကာ စိတ်ရှည်လက်ရှည် လုပ်ပေးသည်။ သူကိုတော့ပြောသည်။ သူ့ဘဝမှာ လက်ကုန်ကို လုပ်ပေးတာလို့ ပြောသည်။ သူလဲ တော်တော် သဘောကျသည်။ အဲ့ဒီဦးလေးက အဲ့လိုင်းမှာ ဆရာတစ်ဦးပင်။ လိင်ကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်လာရင် အကုန်သိသည်။

သူလဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဆရာကျသည်မှတ်နေတာ အဲ့ဒီဦးလေးနဲ့တွေ့မှ ဘာမှ မဟုတ်ကြောင်း သိလာရသည်။ သူလဲ ဦးလှဦးကို တော်တော်လေးသဘောကျသွားကာ သူ့ကို ဆရာတင်ရသည်။ ဦးလှဦးက သူ့ကိုပညာစုံ သင်ပေးသည်။ လိင်အားတိုးဆေးတွေ လိင်အဂါြင်္ကီးထွားဖို့တွေ ဘယ်လိုအနေအထားဆိုရင် ဘယ်လို စသဖြင့် ဗဟုသုတရစရာတွေ ပြောပြသည်။

ဦးလှဦးက တိုင်းရင်းဆေးပါ ကျွမ်းတာမို့ သူသင်ယူရသည်။ ဦးလှဦးက တိုင်းရင်းဆေးနည်းဖြင့် ဆေးတွေတိုက် ဆေးလိမ်းလုပ်သည်။ သူလဲ ယုံယုံကြည်ကြည် လိုက်လုပ်သည်။

စိတ်ဆန္ဒပြင်းပြလာရင် ဖားကန့်မှာ နေရာစုံ ဆိုဒ်စုံရှိတာမို့ အခက်အခဲမရှိ။ တခါတလေ ဂေါ်လီထည့်တက်သလို တခါတလေကျ ဖြုတ်ထားသည်။ ဦးလှဦးက သူ့ကို ဘေးမဖြစ်စေရန် ရှောင်ရန်ဆောင်ရန်တွေပြောသည်။ သူကလဲ ဦးလှဦးကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြသည်။ သူမိန်းမတွေကို နောက်ပေါက်ကို လုပ်ရတာပို ကြိုက်သည့်အကြောင်း။

ဦးလှဦးက သူ့ကို နောက်ပေါက်လုပ်တာ သဘာဝတိုင်း မဟုတ်တာမို့ မကောင်းကြောင်း။ ဆန္ဒရှိလို့လုပ်ရင်တောင်မှ တဖက်မိန်းကလေးကို စိတ်ပါလာသည်အထိ နူးနပ်ဖို့လိုကြောင်း ကြိမ်ဖန်များစွာ နောက်ပေါက်ကို ဆက်ဆံရင် မိန်းမတွေအနေနဲ့ စအိုကြွက်သားက နောက်ပိုင်းတွင် မထိန်းနိုင်ပဲ လိပ်ခေါင်းဖြစ်တက်သည့်အပြင် တခြားဘေးထွက်ဆိုးကျိုးများနိုင်ကြောင်း ပြောပြသည်။ စအိုကို ဆက်ဆံရင်ဘာ်လို နူးရမည်ဆိုတာကအစ ပြောပြသည်။ သူလဲ ဦးလှဦးအကြောင်းကို မေးရာ ဦးလှဦးက တချိန်က အတော်မိန်းမပွေသည့် လူပင်။ လူကလဲ လူချောမို့ အပျိုအအိုမရှောင်ပေ။

သူ့ဘကြီးက တိုင်းရင်းဆေးသမားတော် တစ်ဦးမို့ သူလဲသူ့ဘကြီးနဲ့ လိုက်ရင်းဆေးကျမ်းတွေဖတ် ဘကြီးပြောစကားတွေ နားထောင်ရင်းနဲ့ ဆေးနည်းပေါင်းစုံ သိလာသည်။ နေရာစုံရောက်ကာ အလုပ်စုံလုပ်ရင်းအပေါင်းအသင်းစုံနဲ့တွေ့ကာ မကိစ္စနဲ့ပတ်သက်လာရင် အရမ်းကို ကျေညက်လာသည်။

သူကိုယ်၌ကလဲ တဏှာကြီးသူမို့ တွေ့မရှောင်ပေ။ နောက်ဆုံးတွင် သူ့ဆရာသမားရဲ့ မိန်းမကိုပင် မရှောင်။ ဆရာ့ မိန်းမကလဲ သူ့ကိုမြူဆွယ်တာလဲ ပါသည်။ အကြီးအကျယ်ကို ငြိကြသည်။ ဆရာကတော်ကို အပေါက်စုံအောင်ကို လုပ်သည်။ ဆရာကတော်က လုံးကြီးပေါက်လှမို့ သူ့အတွက် အဆီတထပ် အသားတထပ်ပင်။တရက်တွင်သူ ဆရာ့မိန်းမနဲ့ အပျော်ကြူးနေတုန်း လူမိကာ ထောင်ကျသွားသည်။

ထောင်ထဲမှာ အစကသူ့ကို ဝိုင်းကာ နှိပ်ကွပ်ကြသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် သူ့ရဲ့ အလိုက်သိမှုတွေကြောင့် အနေချောင်လာရသည်။ ဂေါ်လီထည့်သည့် ပညာကလဲ ထောင်ထဲမှာ တက်လာတာပင်။ သူလဲထောင်ထဲမှာ ဆရာတစ်ဦးနဲ့တွေ့ကာ အဲ့ဆရာရဲ့ သင်ပြဆုံးမမှုတွေကြောင့် နောင်တရကာ မိန်းမကိစ္စကို မရှုပ်တော့ဟု ဆိုကာ အာမခံလိုက်သည်။ အဲ့ဆရာက သူ့ကိုဗေဒင်ပညာနဲ့ ကျောက်မျက်ပညာကို သင်ပေးသည်။

ထောင်ကနေထွက်တော့ အဲ့ဆရာက သူ့ကို အလုပ်ပေးကာ ကျောက်မျက်ပညာကို သေချာသင်ပေးသည်။နောက်ပိုင်းတွင် ဖားကန့်ကို ရောက်လာသည်လို့ပြောသည်။ တကိုယ်တည်း လူပျိုကြီးလဲ ဖြစ်လို့ ရသမျှပိုက်ဆံကို လှူတာများသည်။ သူ့ကိုကျ ဦးလှဦးက အရမ်းခင်သည်။

သူလဲ ဖားကန့်မှာ နေစဉ် ဝင်ငွေသောက်သောက်လဲ ရသည်။ လူငယ်တစ်ဦး ဝင်ငွေများများရရင် ပျက်ဆီးတက်တာမို့ ဦးလှဦးက အနီးကပ် ထိန်းသည်။ သူ့အပေါ် ဦးလေးလိုပင်။ အနီးကပ် ပြုစုစောင့်ရှောက်သည်။ ရသမျှငွေကို ဘဏ်ထဲထည့်ပေးကာ ဘဏ်စာအုပ်ကို သူပဲ ယူထားသည်။ မဟုတ်တာ လုပ်မှာစိုးလို့ပင်။ သူလဲ အရင်းအနှီး တော်တော်ရှိလာတာနဲ့ ဦးလှဦးနဲ့တိုင်ပင်ကာ ကျောက်အရောင်းအဝယ်လုပ်ဖို့ပင်။

ဦးလှဦးက သဘောတူသည်။ သူက ငွေစိုက် ဦးလှဦးက လူစိုက်ကာ အရောင်းအဝယ်လုပ်သည်။ အကျိုးပေးကောင်းတာလား ဦးလှဦးကပဲ ကျွမ်းကျင်လို့လား မသိ။ အကျိုးအမြတ်များသည်။ ရသမျှအမြတ်ကိုတယောက်တစ်ဝက်ခွဲသော်လည်း ဦးလှဦးကမယူ။ သုံးပုံတပုံသာယူသည်။ သူအတင်းပေးသော်လဲ မယူ။

သူတို့နှစ်ဦးက တကယ့်သွေးရင်းသားရင်းလိုပင်။ သူ့ကိုလဲ အမြဲဆုံးမသည်။ မိဘညီကိုမောင်နှမကို တန်ဖိုးထားဖို့၊ မိန်းမတိုင်းကို တန်ဖိုးမထားပဲ မဆက်ဆံဖို့၊ မစားကောင်းတဲ့အသီးကို မစားဖို့၊ ငွေကို ရတိုင်းမဖြုန်းဖို့၊အခွင့်အရေးကို ရတုန်းမှာ လိမ္မာစွာ ယူဖို့ အမြဲဆုံးမတက်သည်။

သူ ဖားကန့်မှာသုံးနှစ်တာ ကာလအတွင်း ဝင်ငွေအများကြီ းရှာနိုင်ခဲ့သည်။ တိုက်ခန်းတစ်ခန်းနဲ့ ကားတစ်စီးအပါအဝင် ဘဏ်ထဲမှာလဲ သိန်းပေါင်းများစွာ ထည့်ထားနိုင်သည်။ ဦးလှဦးကျေးဇူးပင်။ မိဘနဲ့ အကိုအမတွေကိုလဲ အလျဉ်းသင့်သလို ငွေနဲ့ ကန်တော့နိုင်လာသည်။ သူလဲ အသက်သုံးဆယ်ကျော်လာပြီမို့ ရင့်ကျက် တည်ငြိမ်လာသည်။ သူနေပြည်တော်သို့ ပြောင်းခါနီး နှစ်လအလိုမှာ ဦးလှဦးက ဘုန်းကြီးအပြီးဝတ်သွားသည်။

ဆွေးမျိုးရင်းချာလဲ မရှိတာမို့ သူပဲအမျိုးလို ဖြစ်နေကာ လိုအပ်တာ အကုန်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ဦးလှဦးလဲ ဘုန်းကြီးဝတ်ပြီးနောက်ပိုင်း ခရီးထွက်မည်ပြောကာ သူ့ဆီလာပြီး နှုတ်ဆက်ရင်း ဆုံးမစကား ပြောသွားသည်။ သူလဲ လိုအပ်တဲ့အချိန်တိုင်းမှာ သူ့ကိုဆက်သွယ်ပါလို့ ပြောလိုက်သည်။ သူလဲ နေပြည်တော်သို့ ပြန်ပြောင်းလာပြီးနောက်ပိုင်း အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားသည်။

နေပြည်တော်ရောက်ပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူနိုင်ငံခြား ပညာတော်သင်သွားဖို့ အရွေးခံရသည်။ အရည် အချင်းစစ် စာမေးပွဲဖြေဆိုရာ အဆင့်ဆင့် အောင်လာတာမို့ နောက်ဆုံး အဆင့်ဖြေဆိုရန် အတွက် လိုအပ်တဲ့ သင်တန်းများတက်ရန် ဌာနမှသူ့ကို ရန်ကုန်တွင်သင်တန်းတက်ရန် စေလွှတ်တာမို့ သူလဲ ရန်ကုန်တွင်သင်တန်းလာတက်ရင်း နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ ဆုံရတာဖြစ်သည်။

နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ နေပြည်တော်မှာပင်။ ပုဂ္ဂလိက ဘဏ်တစ်ခုမှာ အလုပ်ဝင်ရင်း ရာထူးတိုးလို့ သင်တန်းတက်ရန်အတွက်ဘဏ်မှ စေလွှတ်တာမို့ လာတက်တာဟု ပြောသည်။ အိမ်ထောင်တွေက တစ်ယောက်မှမကျသေးပေ။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ရည်းစား ရနေပြီ။ သူ့ရည်းစားက မန္တလေးကလို့ ပြောသည်။ သူတို့လိုဘဏ်ကပင်။ အေးမြတ်သူက ရန်ကုန်မှာ။ သူလဲ ပုဂ္ဂလိကဘဏ်မှာပင်။

သူ့ကောင်လေးက မအူပင်မှာ ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေးတစ်ခု လုပ်နေသည်လို့ နှင်းမြတ်မွန်က ပြောသည်။ ပိုးပိုးက နိုင်ငံခြားခရီးသွားလာရေး အေဂျင်စီမှာတဲ့။ သူ့ကောင်လေးက ဘန်ကောက်မှာ သွားလိုက် လာလိုက်ပင်။ မယူကြသေးဟု ပြောသည်။

မိဘတွေကလဲ သိနေကြတာပြီး သဘောတူထားကြသည်မို့ အချိန်မရွေး တွေ့လို့ရနေတာကြောင့် စီးပွားရေးကို ဦးစားပေး လုပ်နေကြတာပင်။ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ ကောင်းမှုကြောင့် သူတို့တစ်ရက်ဆုံကြဖို့ ချိန်းလိုက်ကြသည်။သင်တန်းပိတ်သည့်ရက် တနင်္ဂနွေနေ့ တွင် သူတို့ဆုံဖြစ်ကြသည်။ သူနဲ့လမ်းကြောင်းသင့်ကာ နီးသည့် ပိုးပိုးကို ဝင်ခေါ်လိုက်သည်။ ပိုးပိုးက ကုမ္ပဏီကပေးတဲ့ တိုက်ခန်းမှာ သုံးယောက်နေသည်လို့ ပြောသည်။

ပိုးပိုးက အရင်ကထက်ပိုပြီး လှလာသည့်အပြင် ခန္ဓာကိုယ်ကလဲ တကယ့်အမိုက်စားပင်။ မင်းသမီး လုပ်လိုရလောက်သည်။ အဆီပိုမရှိ။ အသားကပိုပြီးဖြူလာကာ ပန်းရောင်သန်းနေသည်။ မိတ်ကပ်အစွမ်းနှင့် ရန်ကုန်သူတပိုင်း ဖြစ်နေတာလဲ ပါမည်။ အရင်ကထက် ပိုရင့်ကျက်လာသည်။ ကိုယ်တိအင်္ကျီလက်ပြတ်အနက်ရောင်နဲ့ စကပ်ပန်းရောင် ဒူးဖုံးအကြပ်လေးနဲ့ကြည့်ကောင်းလှသည်။

တင်သား လုံးလုံးလေးတွေက ဖြစ်ညှစ်ချင်စရာ။ ကားပေါ်ရောက်တော့ သူ့ကို အပြစ်တင်သံ အရင်ကြားရသည်။ အဆက်အသွယ် ဖြတ်ထားလို့။ သူရီပဲ နေလိုက်သည်။ ဆိုင်ရောက်တော့ နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ အေးမိစံတို့က ရောက်နှင့်နေပြီ။ အေးမိစံကလဲ ပိန်သွားသည်။

အရင်ကထက်ပိုပြီး ကြည့်ကောင်းလာကာ ခါးတင်ရင်တွေက အပိုအလိုမရှိ။ အင်းလေ နှင်းမြတ်မွန်တောင် ဝိတ်ချလိုက်တာမို့ ကြည့်ကောင်းလာတာပင်။ ကျန်တဲ့သူတွေလဲ တူတူပဲပေါ့ဟု သူတွေးလိုက်သည်။

“ ကိုပိုင်များနော် မပြောချင်ဘူး။ ဒီက ညီမတွေကို တကယ် ပစ်ထားရက်တယ် သိလား။ မမဆုပြည့်နဲ့ သမီးတို့က ဘာဆိုင်လို့လဲ။ တကယ် စိတ်ဆိုးတယ်”

ပိုးပိုးက ပြောရင်း သူ့ကို ထုသည်။ အေးမိစံနဲ့ နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ သူ့ကို အပြစ်တင်ကြသည်။ သူရီကာနေလိုက်သည်။

“ မရီနဲ့။ တကယ် စိတ်ဆိုးတယ်။ ညီမတို့က ကိုပိုင့်ကို ဖုန်းဆက်တော့လဲ ဖုန်းကခေါ်လို့မရ။ ဘယ်စုံစမ်းလို့စုံစမ်းရမှန်း မသိ။ ဘယ်လောက် စိတ်ပူခဲ့တယ် မှတ်လဲ။ နှစ်တွေ ဒီလောက်ကြာတဲ့အထိကို စိတ်ပူရတာ။ နောင်နောင်ကိုတောင် ခဏခဏ ပြဿနာ ရှာမိသေးတယ်”

“ ဟင် နောင်နောင်နဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ အေးမိစံရဲ့”

“ သူက ယောက်ကျားလေးလေ။ ကိုပိုင့်ကို ရှာဖို့ပေါ့။ သူက မရှာနိုင်လို့လေ”

“ ဟား ဟားဟား နောင်နောင်တော့ ကျုပ်ကို ဒေါကန်နေတော့မှာပဲ”

“ သူကလဲ ကိုပိုင့်ကို စိတ်ပူနေတာ။ ခုတွေ့ကြတယ်ဆိုလို့ လာချင်နေတာ။ သူအားရင်လာ လိမ့်မယ်”

“ အင်းလေ ကိုပိုင်ကလဲ ညီမတို့ကိုတော့ အဲ့လိုမလုပ်သင့်ပါဘူး။ ဆုပြည့်က သပ်သပ် ညီမတို့က သပ်သပ်ဟာကို”

“ ကဲအေးပါဗျာ။ တောင်းပန်ပါတယ် အားလုံးကို။ တောင်းပန်တဲ့ အနေနဲ့ သုံးယောက်လုံးကို ဘယ်သွားချင်လဲ ဘာလုပ်ချင်လဲ။ အကိုဒကာခံမယ်”

“ တကယ်နော်။ ပျော်စရာကြီး။ ဘယ်သွားမလဲ မမစံနဲ့ မမမွန်”

“ အင်းတို့ KTV သွားရင် ကောင်းမလား…

“ ဟုတ်တယ် မြတ်မွန် နင်ပြောတာ ကောင်းတယ်သွားမယ်။ ကိုပိုင် ဒါပဲနော် ကျသလောက် အကုန်ရှင်းရမယ်”

“ ဟုတ်ပါပြီဗျာ ရှင်းပါ့မယ်။ ကဲ စိတ်ဆိုးတာတွေ ပြေတော့”

သူတို့တွေ ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေ ပြောဖြစ်ကြသည်။ သူ့အကြောင်းတွေ မေးလို့ သူလဲ အကုန်ပြောပြလိုက်ရာ သူ့ကို သနားနေကြသည်။ မိန်းမ မယူသေးဘူးလား မေးရာ သူကကြောက်သွားပြီလို့ ပြောတော့ စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားကြသည်။ ပိုးပိုးက သူရှာပေးမယ်လို့ ပြောတော့ သူပိုးပိုးခေါင်းကို ပုတ်ကာ ညည်းတာဝန်ယူရဲလား မေးတော့ လျှာလေးထုတ်ကာ ခေါင်းပုသွားလို့ ဝိုင်းရီကြသည်။

အားလုံးက အရင်အတိုင်းပင် ခင်မင်မှုက မပြောင်းလဲ။ ပြောင်းလဲတာက သူပင်။ သူတို့သုံးယောက်ကို တွေ့တော့ စိတ်တွေ ဖောက်ပြန်မိသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ကိုလဲ တက်မက်မိသလို အေးမိစံကိုလဲ ပစ်မှားမိသည်။ ပိုးပိုးကိုလဲ ဆန္ဒဖြစ်မိသည်။

သူ သက်ပြင်းမောသာ ချမိသည်။ အားလုံးက သူ့ဟာနဲ့သူတွေပင်။ ဦးလှဦးပြောသလို မစားကောင်းတဲ့ အသီးတွေထဲမှာ သူတို့သုံးဦးပါသည်။ တသက်လုံး သူ့သိက္ခာ ရေစုန်မျောရမည်။ စားကြသောက်ကြစကားပြောကြနဲ့ အချိန်ကုန်မှန်းမသိ ကုန်လာသည်။ နောက်မှသတိရကာ KTV သို့ ချီတက်ကြသည်။ ktv ရောက်တော့ မိန်းကလေးတွေက ဝိုင်သောက်ချင်တယ် ပြောလို့ ဝိုင်မှာကာ သူကတော့ ဘီယာလောက်ပင်မှာပြီး ကျန်တာတော့ သူတို့စားချင်တာမှာကြသည်။

ပြီးတော့ သီချင်းဆိုကြ ဓာတ်ပုံရိုက်ကြ fb တင်ကြနဲ့ ရှုပ်နေသည်။ ပိုးပိုးက သူ့ကို tag တွဲကာ ချစ်ရတဲ့ တောပုန်းကြီးကို လက်ရဖမ်းမိခြင်း အထိမ်းအမှတ်နဲ့ အောင်ပွဲခံခြင်းဆိုပြီး တင်သည်။ အေးမိစံက ပျောက်သောသူ ရှာရင်တွေ့တဲ့ ဘယ်ပြေးမလဲ ကိုလူဆိုးကြီး ဆိုပြီး တင်သည်။

နှင်းမြတ်မွန်ကတော့ အသည်းကွဲတိုးရစ်ကြီး တစ်ဦးနဲ့ တွေဆုံခြင်းဆိုပြီး တင်သည်။ မနိုင်စိန်တွေ။ ဝိုင်သောက်ပြီး မူးလာကြတော့ ဒစ်စကိုဖွင့်ကာ ကနေကြပြန်သည်။ သူ့ကိုလဲ ကခိုင်းသည်။ တယောက်တလဲ တွဲကာကနေကြပြန်သည်။

တကယ်ကို မနိုင်ပေ။ လေးနာရီလောက်အချိန်ဖြုန်းပြီးမှ သူတို့ကို အဆောင်လိုက်ပို့လိုက်သည်။ အေးမိစံကိုအရင်ပို့ကာ နှင်းမြတ်မွန်ကို ပို့သည်။ ပိုးပိုးက သူနဲ့လမ်းကြောတူတာမို့ နောက်ဆုံး သူနဲ့အတူပြန်သည်။ ကားပေါ်မှာ မူးနေသည်မို့ သူလဲ ရီကာနေလိုက်သည်။

သူရီလို့ဆိုပြီး သူ့ကို ရန်တွေ့သည်။ ရန်တွေ့တာလေးက ချစ်စရာကောင်းလှသည်။ ပင်ကိုကလဲ ချောလှသူမို့ ပိုးပိုး တိုက်ခန်းရောက်တော့  သူအပေါ်ထိ လိုက်ပို့လိုက်သည်။ အခန်းရောက်တော့ သူနဲ့ အတူနေကောင်မလေးနှစ်ယောက် ထွက်လာသည် ။ သူနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးသည်။ သူလဲ ပိုးပိုးကိုပို့ပြီး သူ့တိုက်ခန်းရှိရာ ပြန်လာပြီး ရေချိုးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သင်တန်းက စာတွေကြည့်လိုက် ကွန်ပျူတာဖွင့်ကာ အင်တာနက်က သူသိချင်တဲ့ အရာတွေကို ရှာပြီးလေ့လာခိုက်လုပ်နေသည်။

သူ့အကောင့်ကို ဖွင့်ကြည့်တော့ သူ့ကို tag တွဲထားတဲ့ သုံးယောက်လုံးရဲ့ ပိုစ့်အောက်မှာ ကွန်မန့်တွေ ပလုံစီနေသည်။ သူကွန်မန့်တွေ ဖတ်ရင်း ရီနေရသည်။ ညနှစ်နာရီလောက်ကျ ဖုန်းမြည်လာတာမို့ သူကိုင်လိုက်တော့ ပိုးပိုး။ တရေးနိုးလာတာတဲ့။ အိပ်မရလို့ သူ့ကို နှောက်ယှက်တာ တဲ့။

စကားအကြာကြီး ပြောဖြစ်သည်။ အရင်က အကြောင်းတွေရော သူ့အကြောင်းတွေကိုကော ပြောဖြစ်သည်။ ပိုးပိုးက ကျန်တဲ့ သူတွေထက်စာရင် သူ့ကိုပိုပြီးတွယ်တာသူမို့ ဂရုပိုစိုက်သည်။ သနားနေသည့် ပုံ။ သူကလဲ ခုဘာမှ မဖြစ်တော့တဲ့ အကြောင်း စိတ်ချနေဖို့ပြောပေမယ့် မရ။

သုံးနာရီကျော်မှ အိပ်ကြသည်။ မနက်သင်တန်းသွားတော့ နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ ဆုံသည်။ သင်တန်း အတူတူမို့. အတူတူထိုင်ကာ သူ့ကို မသိတာရှိတာတွေ မေးသည်။ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်မှာလဲ တူတူစားကြသည်။ နှင်းမြတ်မွန်နဲ့သူက ပိုပြီး တွေ့ဖြစ်ကြသည်။ ညနေသင်တန်းပြီးရင် နှင်းမြတ်မွန်ကိုလိုက်ပို့ပြီးမှသူပြန်သည်။

တခါတလေ ပိုးပိုးက သူ့ကို ဖုန်းဆက်ကာ မုန့်လိုက်ဝယ်ကျွေးခိုင်းရင် ပိုးပိုးနဲ့ ပြန်ထွက်ဖြစ်ကြသည်။ အေးမိစံနဲ့က သူတို့နှစ်ယောက်လောက် မဆုံဖြစ်။ သူ့ဘဲရောက်လာရင်တော့ တွေ့ဖြစ်သည်။ တစ်ရက်သားနှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ ရည်းစား၊ ပိုးပိုးရည်းစား၊ အေးမိစံရည်းစားဆုံကြတာမို့ သူနဲ့တွေ့ဖြစ်ကြသည်။

နှင်းမြတ်မွန်ရည်းစားကိုပဲ မသိတာမို့ မိတ်ဆက်ပေးကြသည်။ အတွဲကိုယ်စီကြားထဲမှာ သူတစ်ယောက်တည်းမို့ ငေါင်တောင်တောင်။ နောင်နောင်နဲ့ ပိုးပိုးရည်းစား ရဲဇော်က သူ့ကို ရည်းစားရှာဖို့ ပြောပေမယ့် သူရီသာ နေလိုက်သည်။ ညဖက်ကျယောက်ကျားလေးတွေချိန်းပြီ းဘီယာဆိုင်ထိုင်ကာ ကလပ်ကို သွားကြပြီးကဲ ကြသည်။ ကလပ်က ဆော်တွေနဲ့ ချိတ်ကာ ဟိုတယ်ကို မ သွားကြသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ရည်းစား အောင်မြတ်က အတော်ကိုသဘောကျနေသည်။ သူ့ကိုလဲ ပြန်မပြောဖို့ပိတ်သည်။ သူကတော့ အားလုံးအေးဆေးပါလို့ပြောရသည်။ 

~~~~~~~~~~~~

ဒီလိုနဲ့ သင်တန်းကာလက လေးလလောက် ကြာလာတော့ သူနဲ့ နှင်းမြတ်မွန်က အရင်ကထက် ပိုရင်းနှီးလာသည်။ အပေးအယူမျှလာသည်။ တခါတရံ သင်တန်းချိန်ဖျက်ကာ ရုပ်ရှင် သွားကြည့်တက်သည်။ ပိုးပိုးနဲ့လဲ ဒီအတိုင်းပင်။ ညဖက်တွေမှာ သူတို့သုံးဦးနဲ့လိုင်းပေါ်မှာ ချက်ဖြစ်သည်။ ညတိုင်းပင်။ သူက အရိုးသားဆုံးနေဖို့ စိတ်ကူးပေမယ့် သူတို့တွေက သဒ္ဒါလွန်နေကြသည်လား မပြောတက်။

ဒါမှမဟုတ် သူကပဲ ရိုးသားချင်ယောင်ဆောင်ကာ နေနေရတာမို့ အထင်လွဲသည်လား မပြောတက်တော့ချေ။ သူတို့သုံးဦးကတော့ တယောက်နဲ့တယောက် သူ့ကို လှည့်ပတ်ကာ စတက်သည်။ ပိုးပိုးက သူ့ကို နှင်းမြတ်မွန်နဲ့စသည်။ နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို သဘောကျနေတာဟု ပြောသလို နှင်းမြတ်မွန်ကကျ အေးမိစံက သူ့ကို ကြိတ်ကြွေနေတာဟု ပြောသည်။ အေးမိစံကလဲ ပိုးပိုးက သူ့ကို အရင်ကတည်းက ခိုက်နေတာဟု ပြောသည်။

သူလှည့်ပတ်ကာ ငြင်းရသည်။ ယူမယ့်ချစ်သူတွေ ရှိနေတာမို့ မစနဲ့လို့ပြောတော့ သုံးယောက်လုံးက မိန်းကလေးတွေအကြောင်း ဘယ်လောက်သိလို့လဲ ယူမယ့်သူရှိတာရှိတာပဲ ချစ်တဲ့သူရှိတာက ရှိတာပဲ၊ သဘောကျတာက သပ်သပ် တဲ့။

သူနားကို မလည်တော့။ သူ့ကို အရင်ကတည်းက ကြိတ်ပြီး သဘောကျနေကြတာလို့ အချင်းချင်းဖော်ကြသည်။ သူမိန်းမတွေရဲ့ စိတ်ကို ကြောက်မိတာမို့ မယုံချင်။ သူ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ စမ်းကြည့်မယ် ဟု ။အကောင်းဆုံးကတော့ နှင်းမြတ်မွန်ပင်။ သူနဲ့နေ့တိုင်းနီးပါး တွေ့ရသည့်အပြင် ရည်းစားနဲ့ သိပ်မတွေ့ရသူမို့။ ဒါကြောင့် တရက် သူ နှင်းမြတ်မွန်ကို ဒီနေ့ ရုပ်ရှင် သွားကြည့်ရအောင် ပြောတော့ အိုကေသည်။

ဒါကြောင့် သူတို့ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်တော့ အတွဲခုံကနေ သူလက်မှတ်ဖြတ်လိုက်ပြီး နှင်းမြတ်မွန်ကို ပြောတော့ သူမကလဲ အတွဲချောင်းချင်တာနဲ့ အတော်ပဲ ပြောသည်။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲရောက်တော့ လူသိပ်မရှိသေး။ ပြကာမှအလျှိုအလျှိုး ပေါ်လာကြသည်။ ပြသည့်ကားက အင်္ဂလိပ်ကား။

မိန်းမက အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်လို့ ယောက်ကျားက လိုက်ချောင်းရင်း လက်လွန်မိကာ ထောင်ကျသွားပြီး ထောင်ဖောက်ပြေးသူများ ကြားမှာပါသွားရင်း လမ်းမှာ တွေ့သမျှသတ် မိန်းကလေးတွေ မုဒိမ်းကျင့်တာကို စက်စုပ်လာပြီး အဲ့ဒီလူတွေကို တဦးချင်းလိုက်သတ်ကာ နောက်ဆုံးနယ်စပ်မှာ ကောင်မလေးတစ်ဦးနဲ့ တွေ့ကာယူပြီး ဇာတ်မြှုပ်နေတာကို ရိုက်ကူးထားသည့်ကား။

အချစ်အကြမ်း စွန့်စားခန်းတွေနှင့် ကြည့်ကောင်းသည်။ ၁၈+ အခန်းတွေကိုလဲ ဆင်ဆာမဖျတ်ပေ။ အနားတဝိုက်က အတွဲတွေကလဲ မီးပိတ်တာနဲ့ ကဲကြသလို ဇာတ်လမ်းက အချစ်ခန်းတွေ ပါတော့ ကြည့်တဲ့ သူတွေကို ပိုအားပေးနေသလို။ လာကြည့်တဲ့ သူတွေက အတွဲတွေ များသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်သာ ဘာမှမဟုတ်။ နှင်းမြတ်မွန်ကို မသိမသာ အကဲခတ်တော့ သူလဲ မရိုးမရွ ဖြစ်လာသည် ထင်သည်။ ဟိုဖက်လှည့်လဲ အတွဲတွေကကဲ ဒီဖက်လှည့်လဲ အတူတူ။ နောက်လှည့်လဲ ဒီအတိုင်း။ ရှေ့ကြည့်ပြန်တော့လဲ မထူး။ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို လှည့်ကာ

“ ကဲ ဂျီးတော် ဟိုလှည့် ဒီလှည့်လုပ်မနေဲ့။ ပတ်ချာလည် အတွဲတွေကြီး။ တော်ကြာ ဝဋ်လည်နေမယ်”

“ အံမယ် ဘာလည်စရာရှိလဲ။ သူများကသန့်သန့်လေး”

“ ဟာဟ အေးပါဟယ်။ အဘက ရန်ကုန်မှ မရောက်ဖူးတာ။ မိုးပျံတံတားကြီးက အကြီးကြီးဆိုလဲ ယုံရမှာပဲပေါ့”

“ ကိုပိုင်နော် ဟင့် သူများကို”

သူ့ကို လှမ်းဆိတ်တော့ သူလဲရှောင်လိုက်ရာ သူ့အနားတိုးလာပြီး သူ့ကို လိုက်ဆိတ်လေသည်။ သူလဲ ရှောင်ရင်းနဲ့ သူ့ခါးကို ထိုးမိတော့ သူယားတာကို သဘောကျပြီး သူ့ကို ကလိလိုက်ထိုးရာ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန် လက်ကို လိုက်ဖမ်းနေရသည်။

တချက်မှာတော့ သူ့ကို ကလိလှမ်းအထိုး သူကလဲ လက်ကို မိမိရရ ကိုင်လိုက်ရင်း နောက်ကို ယိမ်းလိုက်တာမို့ နှင်းမြတ်မွန်ကို ဆွဲလိုက်သလို ဖြစ်ကာ အရှိန်လွန်ပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ကိုယ်လုံးက ဝင်လာတော့ သူလဲ လက်ကို ချုပ်လိုက်ပြီး သိုင်းဖက်ထားလိုက်သည်။

ရုတ်တရက် နှင်းမြတ်မွန်လဲ ကြောင်သွားကာ ငြိမ်နေရင်း သတိရတော့ ရုန်းထွက်မယ် လုပ်တော့ သူကလဲ မလွှတ်။ ဟိုကရုန်းလေ သူကဖက်ထားလေပင်။ ရုန်းလို့ မရတော့ ငြိမ်နေလှုက်သည်။ အဲ့အချိန်မှာ ဇာတ်လမ်းက မင်းသားရဲ့ မိန်းမက သူ့ရည်းစားနဲ့ အချစ်ဗျူဟာခင်းနေသည့် အခန်းပင်။ ညည်းညူသံတွေက စိတ်ကြွချင်စရာ။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ရုန်းလိုက်ရင်း

“ ကိုပိုင် လွှတ်တော့ကွာ။ အသက်ရှူ ကြပ်လာပြီ။ သူများတွေ တွေ့ရင် ရှက်စရာကြီး။ အင်္ကျီတွေလဲ ကြေကုန်ပြီ။သူနဲ့လဲ ဘာမှမဆိုင်ပဲနဲ့ ဖက်ထားတယ်။ လွှတ်တော့လို့..”

အသံလေးက ရှက်ဝဲဝဲနဲ့ ချစ်စရာလေးပင်။ သူလဲ စိတ်ပိုကြွကာ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ လက်ကို ကိုင်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်ကာ ခေါင်းကို မော့လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖိကာ နမ်းလိုက်သည်။

“ အို ”

အသံ ဆက်မထွက်လာတော့ပေ။ သူနှုတ်ခမ်းခြင်းဖိကာ ပါးစပ်အဟမှာ လျှာကို ထည့်လိုက်ပြီး လျှာခြင်းကလိလိုက်သည်။ လက်တွေက ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ခန္ဓာကိုယ် တောင့်တောင့်ကြီးက သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပျော့ခွေကြလာသည်။

သူလဲ ရဲသွားကာ နှုတ်ခမ်းခြင်းကို ကြာရှည်စွာ နမ်းလိုက်သည်။ လက်တွေက နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ သူ့ကြားထားလိုက်ပြီး နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ကိုင်လိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာကာ သူ့ကိုတင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားလိုက်သည်။ ပြီးမှ သူ့ကို

“ ကိုပိုင် ဘာတွေ လျောက်လုပ်နေတာလဲ လို့ သူများအင်္ကျီတွေ ကြေကုန်တော့မှာပဲ အဟင့်”

သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ နောက်ကျောက ဇစ်ကို အပေါ်သို့ ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ဘော်လီချိတ်ကိုပါ ဖြုတ်လိုက်ရာ

“ အို ဘာလုပ်တာလဲ။ သူများတွေမြင်ရင် ရှက်စရာကြီးကွာ။ ဟေအေးကွာ ကိုပိုင်နော် ..မြတ်မွန် မကြိုက်ဘူးနော် ။ မလုပ်နဲ့လို့ဆို ကြည့်..ပြောနေတာ မရဘူးလား။ စိတ်ဆိုးလာပြီနော်။ အာ့ ကိုပိုင်နော် မလုပ်နဲ့လို့ဆို..”

ပြောနေပေမယ့် သူကတော့ ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်စွာ နို့တွေကို ကိုင်လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းတွေကို ကလိလိုက်သည်။ ပြီးတော့ နှင်းမြတ်မွန်ကို ပက်လက် သူ့အပေါ်လှန်လိုက်ပြီး နို့တွေကို ကုန်းကာ စို့ပေးလိုက်တော့ နှင်းမြတ်မွန် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ငြိမ်ကျသွားကာ သူ့လက်ကို တင်းတင်းလေး ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး မောဟိုက်နေသည်။ သူလဲ အပေါ်ပိုင်း နို့တွေကို အားရအောင် စို့လိုက်ပြီး နှင်းမြတ်မွန်ကို ထူလိုက်ပြီး သူ့ကိုကျောပေးအနေအထားနဲ့ မှီလိုက်ကာ ခြေထောက်တဖက်ကို ခုံပေါ်တင်ခိုင်းလိုက်သည်။

နှင်းမြတ်မွန်လဲ သူခိုင်းတဲ့ အတိုင်းလုပ်ပေးပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ မှီကာ သူ့ကို နောက်ပြန် သိုင်းဖက်ထားသည်။ သူလဲ ညာဖက်လက်က နို့တွေကို ကလိနေရင်း ဘယ်ဖက်လက်က ပေါင်တွေကို ပွတ်သပ်နေကာ ထမိန်ကို အသာဖြေချကာ ဖင်ပေါ်ကနေ ပင်တီအတွင်း ဝင်ကာ တဖြည်းဖြည်း လျောဆင်းရင်း ပိပိဝကို တို့ထိကစားလိုက်သည်။

နှင်းမြတ်မွန်လဲ အသက်ရျူသံ ခပ်ပြင်းပြင်းနဲ့အတူ သူ့နှုတ်ခမ်းကို မော့ကာ လာနမ်းလိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန် ပိပိဝက အရည်တွေစိုနေသည်။ သူလဲ ပိပိထဲကို လက်ခလယ်ထည့်လိုက် ထုတ်လိုက် လုပ်လိုက်ရာ ဖင်က ကြွကြွတက်လာသည်။ သူလဲ လက်ကို ပြန်ထုတ်ကာ အရှေ့ဖက်ကနေ ပင်တီထဲ နှိုက်ကာ အစေ့ကို ကလိပေးလိုက်ရာ 

“ အ့ ဟ ကိုပိုင် ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲကွာ။ ဟင့်ဟင့်..”

အားမလို အားမရသံဖြင့် ညည်းနေသည်။ သူလဲ အစေ့ကို ဖိကာချေပေးရင်း နို့သီးခေါင်းကို လက်မနဲ့လက်ညှိုးညှပ်ကာ ချေပေးလိုက်ရာ တအိအိအသံနဲ့ ဖင်က ကြွကြွ တက်သွားသည်။ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို သူ့လီးကို ကိုင်ခိုင်းလိုက်ရာ နှင်းမြတ်မွန်လဲ သူ့ဘောင်းဘီထဲမှ လီးကို ထုတ်ကာ ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း ထက်အောက် လုပ်ပေးလိုက်သည်။

သူလဲ အစေ့ကို ကလိနေရင်းမှ လက်ကို နောက်ဖက်ကနေ ပြန်ပတ်ကာ ပိပိထဲကို ထည့်လိုက်ရင်း နို့တွေကိုင်ထားတဲ့ လက်က အစေ့ကို ကလိလိုက်ကာ နို့တွေကို ပါးစပ်နဲ့ ကုန်းစို့လိုက်သည်။ ကာမခလုတ်တွေကို တခုခြင်း ဖွင့်နေတာမို့ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ဘယ်လိုမှ မရတော့ပေ။ ပါးစပ်က ညည်းသံလေးနဲ့ ဖင်ကို ကော့ကာယမ်းပေးနေသည်။ သူလဲ

“ နှင်းမြတ်မွန် ကိုယ့်ကို စုပ်ပေးမလား”

မေးရာ ခေါင်းငြိမ့်သဖြင့် သူလဲ အနေအထား ပြင်လိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ပက်လက် အနေအထားမှ ထ၊ကုန်းကုန်းလေး နေလိုက်ပြီး သူ့လီးကို စုပ်ပေးသည်။ သူလဲ လက်တဖက်က ဖင်နောက်ကနေ ပိပိထဲကိုထည့်ကာ မွှေနေရင်း တဖက်က အစေ့ကို လှမ်းနှိုက်ကာ ကလိပေးလိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ဖင်က တရမ်းရမ်းဖြစ်ပြီး သူ့လီးကို စုပ်ပေးနေသည်။

သိပ်တော့ ကျွမ်းကျင်မှု မရှိပေမယ့် အဆင်ပြေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှင်းမြတ်မွန် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာသည်။ သူလဲ ကလိတာကို မနားတမ်း လုပ်ပေးလိုက်ရာ အသံအစ်အစ်နဲ့ အတူ ပြီးသွားသည်။ သူ့လီးကိုလက်နဲ့ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကာ ပါးစပ်က အင့်ခနဲအင့်ခနဲ့ ညည်းနေသည်။ ပြီးမှ အသာထကာ သူ့အိတ်ထဲက စနိုးတာဝါကို ယူကာ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို သုတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့ သူလဲ ပင်တီကို သေချာပြန်ဝတ်ကာ ထမိန်ကို ဝတ်လိုက်ပြီး ဘော်လီချိတ်ပြန်တပ် အင်္ကျီကို ဇစ်ပြန်ဆွဲလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုမျက်စောင်း ထိုးလိုက်ပြီး

“ အိမ်သာသွားမလို့ လိုက်ပို့ပေး"

သူလဲ အိမ်သာကို လိုက်ပို့ရင်း အိမ်သာထဲ ဝင်ကာ လက်ဆေးလိုက်သည်။ ပြန်ဝင်ကာထိုင်တော့

“ ဟင့် သူခေါ်လို့လဲ လိုက်ကြည့်ရသေး။ သူများကို သူ့ရည်းစား ကျနေတာပဲ  ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့”

သူလဲ ခပ်သဲ့သဲ့ ရီလိုက်ပြီး နှင်းမြတ်မွန်ကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ ရုန်းချင်ယောင်ဆောင်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲ မှီနွဲ့ကာ နေလိုက်သည်။ ရုပ်ရှင်ပြီးတဲ့အထိ ဒီတိုင်းနေရင်း ပြီးခါနီးတော့ အပြင်ဖက်ကို ထွက်လာကြသည်။ 

ညရောက်တော့ နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို လူဆိုးကြီးလို့ ပြောတော့ သူကလဲ သူမပြီးသေးဘူး ဆိုတဲ့ အကြောင်းရယ် အေးဆေးတွေ့ချင်တယ် ပြောတော့ သူ့ကိုပြောင်သည်။ သူကလဲ မတွေ့ချင်ဘူးလား မေးတော့ တွေ့ချင်ပါတယ် ပြောသည်။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

နှင်းမြတ်မွန်

သူမက ဝါးခယ်မသူ။ မွန်ကရင် ဗမာစပ်သည်။ ဆယ်တန်းအောင်လို့ စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်ကို ရန်ကုန်မှာ လာတက်ရင်း ပထမနှစ်မှာ ချစ်ကိုဆိုတဲ့ ကောင်လေးတယောက်နဲ့ ငြိသည်။ ပထမနှစ် တက်တက်ချင်းမှာ လှိုင်သာယာဖက်မှာ နေရင်း တွေ့ကြတာ။ နောက်မှ သူ့ကောင်လေးက ဆေးသမားဖြစ်နေမှန်း သိသည်။

သူငယ်ချင်းတွေ ဝိုင်းတားသည့်ကြားမှ မချစ်ဖူးတဲ့ အချစ်ရူး ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ချစ်ကိုကလဲ လက်သွက်သည်။ဖြစ်ပြီးငါးလလောက်မှာ သူ့ကို တည်းခိုခန်း ခေါ်သွားပြီး သူ့ရဲ့အပျိုစင်ဘဝကို ရယူခဲ့သည်။ အတွေ့အကြုံကလဲ မရှိ အတွေ့ကလဲ ထူးတာမို့ ချစ်ကိုရဲ့ အပြုစုတွေ အောက်မှာ ဒူးထောက်ခဲ့ရသည်။ ချစ်ကိုက နောက်ပိုင်းမှာသူ့ဆီက ငွေခဏခဏ တောင်းသည်။ သူကလဲ ချစ်တာမို့ ပေးသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကြာလာတော့ ဆေးချတာကို သူသိလာသည်။ သူရှောင်ပေမယ့် တဏှာစိတ်က ရှောင်မရခဲ့။ မတွေ့ဖူး နေပေမယ့် စိတ်က ပါသွားချည်းပင်။ 

ဒုတိယနှစ် ရောက်လာတော့ သူငယ်ချင်းတွေ စုပြီး တိုက်ခန်းငှါးနေကြသည်။ အဲ့ချိန်ကျမှ ချစ်ကိုလဲ ဆုပြည့်တို့ အေးမိစံတို့ ပါးစပ်ကို ကြောက်လို့ သိပ်မလာ။ ဒါတောင် တလတခါတော့ တွေ့ဖြစ်သည်။ ဆုပြည့်တိုက ဝိုင်းဖျက်သည့်ကြားမှ မရမက တွေ့သည်။

နောက်ပိုင်းတွင် ချစ်ကိုကလဲ သူ့ကို တန်ဖိုးမထားသလို ခံစားလာရသည်။ တွေ့သည့်အခါတိုင်း ချစ်ကိုက လီးကို စုပ်ခိုင်းသည်။ အကြမ်းပတမ်း ဆက်ဆံလာသည်။ ဒါပေမယ့် သူအဲ့ဒါကို ကြိုက်နေတော့ ရှောင်ဖို့ ခက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ချစ်သူကို သူမချစ်တော့ပေမယ့် အဲ့ဒီရမက်ကိုတော့ မရှောင်နိုင်။

ဆုပြည့်နဲ့ ကိုပိုင်တို့ အတွဲကို တွေ့တော့ အားကျသည်။ ကိုပိုင်က လူချောတစ်ဦးပင်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က မိန်းကလေးတွေ အားကိုးချင်စရာ။ စကားပြော ကောင်းသလို အနေလဲ တည်သည်။ တဖြည်းဖြည်း ရင်းနှီးလာတော့ သူချစ်ကိုနဲ့ ယှဉ်တိုင်း ဘာမှမတိုင်။ ဆုပြည့်ကို အားကျမိသည်။ သူချစ်ကိုနဲ့ ပြတ်သွားတော့ အားလုံးက ဝိုင်းနှစ်သိမ့်ကြတော့ ကျေးဇူးတင်မိသည်။ 

ညဖက်တွေမှာဆို ကိုပိုင့်ကို စိတ်ကူးယဉ်ကာ ချစ်မိသည်အထိ စိတ်တွေက ယိုင်လာသည်။ ဒါကို ပိုးပိုးရော အေးမိစံကပါ ရိပ်မိသည်။ သူတို့သုံးယောက် စကားစပ်မိရင် ကိုပိုင်အကြောင်း ပြောမိတိုင်း သူတို့တွေကလဲ သဘောကျသည့်ပုံ။ ပိုးပိုးက ကိုပိုင့်ကို အကိုတစ်ဦးလို ခင်ရင်းနဲ့ စိတ်ပြောင်းလာသလို အေးမိစံကလဲ သူ့ရည်းစားနဲ့ ယှဉ်တိုင်း ကိုပိုင့်ကို ပိုသဘောကျတက်သည်။ သူ့ကိုလဲ ပြောတက်သည်။ ရည်းစားထားရင် ကိုပိုင့်လို လူကို ရွေးဖို့။ သူတို့ကတော့ မရတော့ဘူးဆိုပြီး ညည်းတက်ကြသည်။ အေးမိစံ ရည်းစားက ပိန်သေးသေးနဲ့ အရပ်ရှည်ရှည်။ လက်ကြောမတင်းဟု ပြောသည်။

ဟုတ်လောက်သည်။ တွေ့ရသည့်ပုံက အလုပ်ကို သိပ်မလုပ်ချင်သလို စိတ်နေ သဘောထားက မရိုးသား။အေးမိစံ ရှိနေပေမယ့် ပိုးပိုးကို ငမ်းတက်သည်။ ပိုးပိုးကလဲ သိသည်။ ပိုးပိုး ကောင်းလေးကကျတော့ မိဘက ချမ်းသာသည်မို့ ဘယ်ဟာကိုမှ သိပ်အလေးမထား။ သူလုပ်ချင်တာ လုပ်သည်။

ပိုးပိုးကိုလဲ ချစ်ပေမယ့် သိပ်ဂရုမစိုက်။ ဆုပြည့်သာ ကံအကောင်းဆုံး။ ကိုပိုင်လာတိုင်း ဆုပြည့်ကို အရိပ်တကြည့်ကြည့်။ လိုအပ်တာ မှန်သမျဖြည့်ဆည်းပေးသည်။ သူတို့ကိုလဲ ညီမတွေလို စောင့်ရှောက်တက်သည်။ ဒီလိုနဲ့ ဆုပြည့် ယောက်ကျားယူသွားတော့ ကိုပိုင့်ကို အားလုံးက ဆက်သွယ်ပေမယ့် ဘယ်လိုမှမရခဲ့။

ပိုးပိုးက သူ့ကို ကိုပိုင် လွတ်လပ်သွားတာမို့ ကြိုးစားပါလား မြှောက်ပေးတော့သူ အားတက်သွားမိသည်။ ကိုပိုင့်ကို တိတ်တခိုးမျှော်လင့်ရင်း လိုက်ရှာပေမယ့် ရှာလို့မတွေ့။ တနေ့ တွေ့နိုးနဲ့ ကျောင်းပြီးကာ အလုပ်ဝင်သည်အထိ ရှာလို့မရ။ အလုပ်ထဲရောက်တော့ သူလဲ ချစ်သူတယောက် ရသွားသည်။

သေချာစဉ်းစား ရွေးချယ်ပြီးမှ ကိုပိုင့်ကို လက်လျှော့ လိုက်တာလဲ ပါသည်။ အဖြေ ပေးခဲ့တာ။ သူကလဲ အရမ်းချစ်တာမို့ ကံကောင်းသည် ပြောရမည်။ အလုပ်ကလဲ ပင်ပန်း မိန်းမသားတွေ စုနေတာလဲ ပါတာမို့။ သူဝိတ်ကို ချပြီးပြင်လာတော့ အရင်ကနဲ့မတူ ပိုပြီးလှကာ ကြည့်ကောင်းလာသည်လို့ ပြောကြသည်။

သူလဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သဘောကျကာ အမြဲတမ်း လှနေအောင် နေသည်။ သူရာထူးတိုးတော့ သင်တန်းကို ရန်ကုန်မှာ လာတက်ရင်း ကိုပိုင်နဲ့တူသည့် တယောက်ကို တွေ့တော့ လိုက်ကြည့်မိသည်။ တကယ်လဲ ဟုတ်နေတာမို့ အရမ်းပျော်သွားမိသည်။ ပြန်တွေ့တော့ ကိုပိုင်က အရင်ကထက်တောင် ကြည့်ကောင်းလာကာ ရင့်ကျက် တည်ငြိမ်လာသည်။ အဆင်ပြေသည် ထင်သည်။ ကိုယ်ပိုင်တိုက်ခန်းနဲ့ ကားနဲ့ပင်။

သူ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဒေါသ ဖြစ်မိပြန်သည်။ ကိုပိုင်နဲ့ပြန်တွေ့တဲ့ အချိန် သူ့မှာ ရည်ရွယ်သူ ရှိနေလို့။ ကိုပိုင်ကတော့ တကိုယ်တည်း ချစ်သူမရှိသေးလို့ ပြောသည်။ သူတို့ တွေပြန်ဆုံတော့ အရင်တိုင်း ခင်ခင်မင်မင်နဲ့ပျော်စရာ။ အေးမိစံရော ပိုးပိုးရော အရင်လိုပင် ကိုပိုင့်ကို သဘောကျဆဲပင်။ မိန်းမချင်းမို့ ရိပ်မိကြသည်။

သူနဲ့ နေ့တိုင်းတွေ့တာမို့ သူလဲ ကိုပိုင့်ကို ဆွဲဆောင်မိသည်။ ရုပ်ရှင်သွားကြည့် လျှောက်လည်နဲ့ ကိုပိုင့်ကို ဆွဲဆောင်မိသည်။ ဘာရယ်တော့ မဟုတ်။ တဒင်္ဂလေး စိတ်ပျော်ပျော် ဆိုပြီးတော့ပင်။ ကိုပိုင့် ရင်ခွင်ထဲ ခဏဖြစ်ဖြစ် မှေးလိုက်ချင်သည်။ ကိုပိုင်ကတော့ အရင်လိုပင်။ သူတို့ကိုသဘောထားသည်။ 

အားမလို အားမရဖြစ်ပြီး မိန်းမတို့တက်တဲ့ မာယာတွေနဲ့ ဆွဲဆောင်ဖြစ်သည်။ တရက် ကိုပိုင်က ရုပ်ရှင်ကြည့်မယ်ပြောတော့ သူလဲ ဝမ်းသာသွားပြီး လိုက်သွားသည်။ အတွဲခုံမှာ လက်မှတ်ဝယ်တော့ သူလှိုက်ခနဲ ဝမ်းသာသွားသည်။ အထဲရောက်တော့ အတွဲတွေက ကဲ ၊ ရုပ်ရှင်ကလဲ 18+ ဆန်ဆန်မို့ သူလဲ စိတ်တွေက မရိုးမရွ ဖြစ်လာသည်။

ဝေးနေတာလဲ ကြာပြြီမို့ ကိုပိုင်က သူ့ကို စတော့ သူလဲ အလိုက်သင့်ပ ါသွားသည်။ ကိုပိုင့်ကို သူ့ဘဝကြီး ခဏဖြစ်ဖြစ် ပေးလိုက်သည်။ ညကျ ကိုပိုင်က အပြင်မှာ အေးဆေးတွေ့ချင်တယ် ပြောတော့ သူလဲ ခေါင်းငြိမ့်မိသည်။

~~~~~~~~~~~~

စနေနေ့ ညနေတွင် အေးမိစံတို့အတွဲက အထိမ်းအမှတ်ရှိလို့ သူနဲ့ကိုပိုင်ကို ခေါ်ကာ ktv ကိုသွားကြသည်။ ပိုးပိုးက ပုဂံဖက် သွားတာမို့ မပါ။ သူတို့လေးယောက် ဆိုကြ သောက်ကြရင်းနဲ့ ရှစ်နာရီခွဲကျော်တော့ အေးမိစံက ကိုပိုင့်ကို သူ့ကို လိုက်ပို့ခိုင်းသည်။ အေးမိစံဘဲက ကိုပိုင့်နားကို ကပ်ကာ တိုးတိုးလေး ပြောနေသည်။ ကိုပိုင်က ရီပြီးပြန်ပြောသည်။ လမ်းရောက်မှ မေးကြည့်တော့ သူတို့အတွဲက ဟိုတယ်ကို သွားမလို့တဲ့ လိုပြောသည်။ ဒီလိုနဲ့ ကိုပိုင်က သူ့ကို ကိုပိုင့် တိုက်ခန်းကို ခေါ်လာသည်။

တိုက်ခန်းရောက်တော့ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို ဟိုနေ့က အရှိန်ကလဲ ရှိနေပြန်တော့ စိတ်က ထိန်းမရတော့။နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ ဝိုင်သောက်လာတဲ့ အရှိန်နဲ့မို့ ရဲနေသည်။ အင်္ကျီအနက်အကြပ်နဲ့ ထမိန်အပျော့သား အနီလေးက သူမရဲ့ ကောက်ကြောင်းအလှကို ဖော်ပြနေတာမို့ သူလဲ စိတ်ထိန်းဖို့ မကြိုးစားတော့။

အခန်းထဲ ခေါ်လာပြီး အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ နှင်းမြတ်မွန်ကို  ဖက်ကာ နမ်းလိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ သူ့ကို ပြန်နမ်းလိုက်သည်။ သူနမ်းနေရင်းနဲ့ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ရင်း တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ညှစ်ကိုင်လိုက်တော့ အသက်ရှူသံ ပြင်းသွားးပြီး သူ့ကို တင်းကြပ်စွာ လာဖက်လေသည်။

နမ်းနေရင်းနဲ့ နှင်းမြတ်မွန်ကို ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်ပြီး သူ့အကျ်ႌနဲ့ဘောင်းဘီကို မြန်မြန်ချွတ်လိုက်သည်။အတွင်းခံသာ ကျန်တော့သည်။ နှင်းမြတ်မွန် အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တော့ ဘော်လီ အသားရောင်လေးက ဖြူတဲ့ အသားမှာ ပဏာရနေသည်။ ဘော်လီကို ချွတ်လိုက်တော့ နို့လေးနှစ်လုံးက လှပစွာ ပေါ်လာသည်။ သူလဲ နို့တွေကို စို့လိုက်ရင် နို့သီးခေါင်းကို ကလိလိုက်တော့ ခါးကော့တက်လာပြီ။

“ အင်း ဟင်းဟင်း ကိုပိုင်ရယ်”

သူ့ကို လာဖက်လိုက်သည်။ သူလဲ နို့တွေ စို့ရင်း ထမိန်ကို ချခ်တိုက်တော့ နှင်းမြတ်မွန်က ကူပြီးချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပင်တီအဖြူသာ ကျန်တော့ သူလဲ ပင်တီဂွဆုံကို လက်တင်လိုက်ပြီး အဖုတ် အမြှောင်းလိုက် ပွတ်ပေးလိုက်ရာ နှင်းမြတ်မွန် တယောက် ကော့တက်သွားသည်။

နို့တွေကို စို့ရင်း အဖုတ်ကို ခပ်သွက်သွက် ကစားပေးလိုက်ရာ ပင်တီဂွဆုံမှာ အရည်တွေ ရွှဲလာသည်။ သူလဲ နို့တွေ စို့တာရပ်လိုက်ပြီး ပင်တီကို ချွတ်လိုက်တော့ အမွှေးတွေက ဆေးနဲ့ ရှင်းထားသည် ထင်သည်။ စုစုလေးနဲ့ ပါးပါးလေးပဲ ဖြစ်နေသည်။ သူလဲ ပေါင်ကို ဘေးကိုချဲလိုက်ပြီး အစေ့ကို လက်နဲ့ ကလိလိုက်သည်။

လက်တစ်ဖက်က နို့တွေကို ကိုင်ပြီး အစေ့ကို အဆက်မပြတ် ချေပေးရာ ဖင်က ကော့ကော့ တက်လာပြီး ပါးစပ်က လဲ ညည်းနေသည်။ လက်မနဲ့ အစေ့ကို ချေပြီး ကျန်လက်တဖက်က အဖုတ်ထဲကို ထည့်လိုက်က Gsport နေရာကို မှန်းကာ ခက်သွက်သွက် လုပ်ပေးလိုက်ရာ

“ အာ အာ ကိုပိုင် အင့် ဟင့် အ အ ”

ဖင်ကြီးက မြောက်တက်လာပြီး အတောကြာသည် အထိ ရမ်းခါနေပြီး ပြန်ပြုတ်ကျသွားသည်။ အဖုတ်ကအရည်တွေက ထွက်လာသည်။ တချီ ပြီးသွားသည်။ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို ထူလိုက်ပြီး လီးကိုကိုင်ကာ မျက်နှာနားကို တိုးလိုက်တော့ နှင်းမြတ်မွန်လဲ အသာကုန်းကာ သူ့လီးကို စုပ်ပေးလိုက်သည်။ မစိမ်းလှတာမို့ ကျွမ်းကျင်တဲ့ အနေအထားတော့ ရှိသည်။ သူလဲ လီးကို အာခေါင်ထဲ ရောက်အောင် ကော့ကော့ပေးလိုက်သည်။ ဖင်က ကုန်းထားတာမို့ ဖင်ကို လှမ်းကာ ညှစ်လိုက် ခပ်ဆက်ဆက်လေး ရိုက်လိုက်လုပ်ပေးသည်။

တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားပေမယ့် လိုလားဟန် ပြတာမို့ သူလဲ ဆက်လုပ်ပေးနေသည်။ ကောင်းလာတာမို့ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန် ပါးစပ်ထဲမှ လီးကို ထုတ်လိုက်တော့ သိပ်ကျေနပ်ဟန် မပြ။ ဆက်လုပ်ပေးချင်သည့် သဘော။ သူလဲ ပြုံးပြလိုက်ပြီး နှင်းမြတ်မွမ်ကို ထူလိုက်ကာ သူ့အပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ အဖုတ်ဝကို လီးနဲ့တေ့ကာ အသာထိုင်ချလိုက်သည်။

“ အ့ ဟ ကြီးလိုက်တာ ကိုပိုင်ရယ် ”

ညည်းရင်း သူ့ပုခုံးကို အသာကိုင်ကာ ကြွလိုက် ထိုင်လိုက် အသာလုပ်နေသည်။ လီးကတော့ ကျဉ်းကြပ်စွာတိုးဝင်နေသည်။ တော်တော်လေးကြာတော့ လီးတစ်ခုလုံး ဝင်သွားကာ ဆီးခုံနှစ်ခု ထိကပ်သွားသည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ရမ္မက်ထန်စွာ သူ့နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ နမ်းရင်း အပေါ်ကနေ အသာဆောင့်လိုက်သည်။ သူလဲ နို့တွေကို ကိုက်လိုက် ချေလိုက်လုပ်နေရင်း တခါတခါ ဖင်ကို ညှစ်ချေပေးလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက သွက်လာသည်။

“ ဇွပ် ဇွပ် ဖတ် ဖတ် ”

“ ကောင်းလား နှင်းမြတ်မွန်”

“ ကောင်းတယ် အရမ်းကောင်းတယ် ဟင်း ဟင်း”

မောဟိုက်သံနဲ့ ဖြေရင်း ဆက်တိုက် ဆောင့်နေသည်။ သူလဲ အောက်ကနေ ကော့ကော့ပေးရင်း လက်တွေက ဖင်ဝကို အသာ ကစားနေလိုက်သည်။ ဖင်ဝက ရှုံ့သွားလိုက် ကျယ်လာလိုက်နဲ့ ဖြစ်နေသည်။ ဆောင့်ချက်တွေက စိပ်စိပ်လာပြီး ညည်းသံက ပိုမြန်လာသည်။ သူ့ကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေက တင်းကြပ်လာသည်။

“ အာ့ အာ့ ကောင်းတယ် ကိုပိုင်ရယ် ဟင့် အင့် အင့် အင့် ဟူး ဘယ်လိုကြီးလဲကွာ အာ့ အာ့”

ဆောင့်ချက်က မြန်လာပြီး အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆောင့်ပြီးသောအခါ နှင်းမြတ်မွန် ကော့တက်သွားပြီးခပ်ဆက်ဆက် သုံးလေးချက် ဆောင့်ချရင်း သူ့အပေါ်ကို လဲကျလာသည်။ ပြီးသွားလေပြီ။

သူလဲ အသာ ဖက်ထားရင်း နဲ့နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ အတွင်းသားတွေ ညှစ်အားကို အရသာ ခံနေလိုက်သည်။အတော်ကြာ ငြိမ်နေပြီးမှ သူ့ပါးကို လာနမ်းတော့ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ သူ့အပေါ်ကနေ အသာဆင်းကာ သူ့ရှေ့မှာ ကုန်းပေးလိုက်သည်။ လုံးဝန်းတဲ့ တင်လေးကို ကောက်ကာခါးကို ကော့ပြီး ရှေ့ပိုင်းက လက်ထောက်ကာ သူ့ကို ကြည့်နေတဲ့ ဟန်က သူ့စိတ်ကို ပိုသွေးဆူစေသည်။

သူလဲ ထကာ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ နောက်ကနေ နေရာယူလိုက်ပြီး ဖင်ကို အသာဖြဲလိုက်ရာ ဖင်ပေါက် ညိုညိုလေးက အရည်တွေ ရွှဲနေသလို အဖုတ်ကလဲ အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနေသည်။ သူလဲ လီးကို အဖုတ်ဝမှာ တေ့လိုက်ရင်း အသာ ဖိထည့်လိုက်သည်။ အ ခနဲ့ အသံနဲ့ ဖြစ်သွားပေမယ့် ဖင်ကို နောက်ကို ပိုပြီး ကော့ပေးတာမို့ သူလဲ အဆုံးထိ ထည့်လိုက်သည်။ အရည်တွေနဲ့မို့ ချောမွေ့စွာ ဝင်သွားသည်။ 

သူလဲ အသာဆောင့်ရင်း ဖင်ကို ညှစ်လိုက် ဖျန်းခနဲ ရိုက်လိုက် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို ဆောင့်ခိုင်းတာမို သူလဲ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ညှပ်ကိုင်ကာ နောက်ကနေ ဆက်တိုက်ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။

“ ဗွတ် ဗွတ် ဗြွတ် ဗြွတ်”

“ အ အ အင့် အင့် ကောင်းတယ် ဆောင့် ဆောင့် ဟင့် ဟင့် ဟင့်”

သူလဲ ပြီးချင်လာပြီမို့ မနားတမ်း ဆောင့်လိုက်သည်။ ဆောင့်ချက်တွေ ကြာလာတာနဲ့ သူ့လီး တစ်ခုလုံးတောင့်တင်းလာကာ သုတ်ရည်တွေက နှင်းမြတ်မွန် အဖုတ်ထဲသို့ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ နောက်တချီပြီးသွားသည်။

အဖုတ် အတွင်းသားတွေက သူ့လီးကို အတင်းကို ညှစ်ထားသည်။ လက်တွေက မွေ့ရာခင်းကို တင်းကြပ်နေအောင် ဆုပ်ချေထားရင်း ပါးစပ်ကလဲ တအားအားနဲ့ အော်နေသည် ။ သူလဲ လေးငါးချက် ဆောင့်လိုက်ပြီး နှင်းမြတ်မွန်ပေါ် ကုန်းကုန်းကြီး အမောဖြေနေလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင်းမြတ်မွန်လဲ အိပ်ရာပေါ်သို့ ဘေးတိုက် လဲကျသွားသည်။

သူလဲ နှင်းမြတ်မွန် နောက်ကနေ ဖက်ထားလိုက်သည်။ အဖုတ်က တချက်တချက် ညှစ်နေတုန်းပင်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ သူ့ကို လှည့်ကာ နမ်းလိုက်ရင်း

“ ကိုပိုင်က သိပ်အားကြီးတာပဲဟင့် သူများကို ဘယ်လို ဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး.. နှုန်းသွားတာပဲ”

သူလဲ ခပ်သဲ့သဲ့ ရီလိုက်ရင်း နှင်းမြတ်မွန် နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ အတော်လေး ကြာတော့ နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို အသာဖယ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားရင်း သန့်ရှင်းရေး လုပ်နေသည်။ သူလဲ တစ်ရှူးယူကာ သန့်ရှင်းလိုက်ပြီး ပုဆိုးတထည်ထုတ်ကာ ဝတ်လိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်က ပြန်ထွက်လာတော့ သူလဲ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ကာ အပေါ့သွားကာ ရေဆေးလိုက်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ နှင်းမြတ်မွန်က အဝတ်တွေ ဝတ်ပြီးသွားသည်။ သူက အဝတ်တွေ လဲမလား မေးတော့ ခေါင်းခါတာနဲ့ သူလဲ အင်္ကျီတထည် ဝတ်လိုက်ပြီး ကုတက်ပေါ်တွင်း လှဲချလိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ သူ့ကို လာဖက်ရင်း အနားမှာ စကားလာပြောနေသည်။

စကား အတန်ပြောပြီး နှစ်ယောက်သား မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားသည်။ သူတရေးနိုးကြည့်လိုက်တော့ နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို ကျောပေးကာ ဘေးစောင်းလေး အိပ်နေသည်။ သူလဲ ကြည့်နေရင်းနဲ့ စိတ်က ထန်လာတာမို့ အနားကို ကပ်ကာ နှင်းမြတ်မွန်ကို သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ချိုင်းအောက်ကနေ လျှိုကာ နို့တွေကို ကိုင်လိုက်သည်။

နှင်းမြတ်မွန်ကတော့ မနိုးသေး။ သူလဲ လက်တဖက်က ထမိန်ကို အသာဖြေချလိုက်ကာ အောက်ကို ဆွဲချလိုက်ရာ တင်းပါးဖွေးဖွေးလေးတွေနဲ့ ပေါင်တံဖြူဖြူလေးက ပေါ်လာသည်။ သူလဲ ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်ရာ ရန်သူတွေတဲ့ မြွေဟောက်အလား ခေါင်းထောက်ထလာသည်။ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန် ခြေထောက် တဖက်ကို အသာ မ လိုက်ရင်း အစေ့ကို ချေပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် အဖုတ်ကို ကိုင်လိုက်ရာ အရည်တွေက စိုနေသည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ နိုးလာရာ

“ ကိုပိုင်ရယ် ဟင့် သူများအိပ်နေတာကို နှောက်ယှက်တယ် လူဆိုးကြီး”

“ ဘာလဲ မခံချင်ဘူးလား ဟမ်”

“ အာ ဘာမှန်းမသိဘူး သွား”

သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ အဖုတ်ဝကို အသာတေ့လိုက်ကာ ဖိထည့်လိုက်ရာ

“ အားကျွတ်ကျွတ် ကိုပိုင် ဖြည်းဖြည်းကွာ အရမ်းနာတယ် ဟင့်ဟင့်”

အဖုတ်ထဲသို့ တင်းကြပ်စွာ ဝင်သွားသည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ဖင်ကို နောက်သို့ ကော့ပေးထားသည်။ သူလဲ လီးတဝက်လောက်ကို ထုတ်လိုက်ထည့်လိုက် လုပ်ရင်း လက်တဖက်က နို့တွေကိုင် တဖက်က အစေ့ကို ချေပေးရင်း အသာ ညှောင့်နေလိုက်သည်။ အရည်တွေက ထွက်လာပြန်တာမို့ အဝင်အထွက်က ချောမွေ့လာသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ သူ့ကို ဖြည်းဖြည်း ဆောင့်ပေးပါလို့ ပြောတာနဲ့ သူလဲ လီးကိုအဆုံးထိထည့်လိုက်ရင်း ဖြည်းဖြည်ချင်း ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။

ဆောင့်ချက်တွေက ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သူလဲ ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်လိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ အစေ့ကို ကလိနေတဲ့ လက်ကို ခပ်တင်းတင်း ကိုင်ထားရင်း ဖင်ကို နောက်သို့ ကော့ကော့ပေးထားသည်။ ပါးစပ်ကလဲ တဟင့်ဟင့်နဲ့ ညည်းနေသည်။

သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ လက်ကို ယူကာ နို့တွေပေါ် တင်ပေးလိုက်ရင်း သူ့နို့ကို သူ့ဟာသူ ကိုင်ခိုင်းရင်း ခါးကိုကိုင်ကာ နောက်ကနေ အားရပါးရ ဆောင့်နေလိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ အရမ်းကောင်းလာပြီ ထင်သည်။ နို့တွေကို အရမ်းချေနေရင်း ပါးစပ်ကလဲ ဆောင့်ခိုင်းနေသည်။ သူလဲ နောက်ကနေ နှင်းမြတ်မွန်ကို မှောက်လိုက်ပြီး အပေါ်ကနေ အားရပါးရ ဆောင့်လိုက်ရာ သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်သွားသည်။

နှင်းမြတ်မွန်လဲ ကယောင်ကတမ်းနဲ့ ညည်းနေသည်။ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန် အပေါ်မှောက်လိုက်ရင်း နှင်းမြတ်မွန်ကို နမ်းလိုက်ရင်း နှစ်ယောက်သား အမောဖြေနေသည်။ အမောပြောတော့ သူလဲ အပေါ်ကနေ ဘေးကိုလိမ့်ချလိုက်ရာ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ထမိန်ကို ယူကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး ရေဆေးနေသည်။ တအောင့်နေရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ သူလဲ ဝင်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ အပေါ့သွားပြီး ကုတင်ပေါ်တက်ကာ နှင်းမြတ်မွန်ကို ဖက်ကာ အိပ်လိုက်သည်။

မနက် အိပ်ရာ နိုးတော့ တချီ ထပ်ဆွဲလိုက်ကြပြန်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်က အပေးကောင်းသလို ပုလွေကောင်းသည်။ သူ့ရဲ့ လိုးချက်တွေကို အစွဲကြီးစွဲနေသည်။ ရေချိုးအဝတ်တွေဝတ်ကာ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို အဆောင်ကို လိုက်ပို့လိုက်သည်။

ညဖက်တွင် သူနဲ့ နှင်းမြတ်မွန်တို့ အရင်ကထက် ပိုကာ ပွင့်လင်းလာပြီး နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ သူမေးသမျဖြေသည်။ သူနဲ့နှင်းမြတ်မွန်တို့ ဆန္ဒရှိရင် ရှိသလို တွေ့ဖြစ်ကြသည်။ သူ့တိုက်ခန်းမှာတွင် တွေ့ကြသည်။နောက်ပိုင်း တွေ့သည့်အခါတိုင်း သူကနှင်းမြတ်မွန်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်ဆံတက်သလို နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ အဲလို ဆက်ဆံရတာကို သဘောကျသည်။

ကုန်းခိုင်းကာ တင်ပါးတွေကို ရိုက်ရင်း နောက်ကနေ ဆောင့်ရတာကို သူကလဲ သဘောကျသလို နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ ကြိုက်တာမို့ အပေးအယူမျှသည်။ နောက်ပေါက်ကို ဖွင့်ဖို့အတွက် သူ တဖြည်းဖြည်းချင်း ကျင့်ပေးရသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ဖင်ကို ဇိမ်ခံတက်လာသည်။ နာနာကျင်ကျင်အရသာကို ကြိုက်တက်သူမို့ စည်းရုံးရတာတော့ သိပ်မခက်။ ဒါပေမယ့် ခုထိတော့ သူနှင်းမြတ်မွန်ကို နောက်ပေါက်ကို မလုပ်သေး။

ဒီလိုနဲ့ သင်တန်းကာလ ငါးလကျော် ရောက်လာသည်။ ရုံက သူ့ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခဏ ပြန်လာရန်ခေါ်သဖြင့် အရေးတကြီး ပြန်ရမည်။ စကားစပ်မိလို့ ပြောတော့ အေးမိစံက သူလဲ နေပြည်တော်သို့ သွားစရာရှိသည် တဲ့။ သူသွားမယ့်ရက်နဲ့ ကြုံနေတာမို့ သူနဲ့ လိုက်ချင်လိုက်ခဲ့လို့ ပြောတော့ အေးမိစံရဲ့ ရည်းစားကလဲ လိုက်သွားဖို့ ပြောသည်။

ဟိုရောက်ရင်လဲ လိုအပ်တဲ့ အကူအညီပေးဖို့လဲ အကူညီတောင်းသည်။ သူလဲ သွားမယ်ရက်ကျတော့ အေးမိစံကို အဆောင်ကို သွားခေါ်လိုက်သည်။ ဟိုမှာ တည်းဖို့ နေရာရှိလားမေးရာ မရှိဘူးတဲ့။ သူလဲ လူပျိုဆောင်မှာနေတာမို့ မိန်းကလေးခေါ်တည်းဖို့ မဖြစ်နိုင်။ ဒါကြောင့် သူလဲ သူတို့ရုံးက အမကြီးတယောက်ကို အကူအညီ တောင်းတော့ ရတာနဲ့ အဆင်ပြေသွားသည်။

သူ့ညီမလို့ ပြောထားသည်။ နှစ်ယောက်သား ညနေ လေးနာရီလောက်မှ ထွက်လာကြသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ကတော့ စောင်မပြီး ကြည့်ရှူကာ ကိုယ်ဖိရင်ဖိစောင့်ရှောက်ဖို့ စသည်။ သူတို့ထွက်လာတော့ လမ်းမှာ မိုးတွေ တအားရွာသည်။ အချိန်အခါမဟုတ် ရွာသည်။ သည်းသည်းမဲမဲ ရွာတာမို့ ကားကို ဖြေးဖြေးချင်းဂရုတစိုက် မောင်းနေရသည်မို့ ခရီးမတွင်။ ခြောက်နာရီလောက်က ရန်ကုန်က ထွက်တာ ဖြစ်ပေမယ့် ဖြည်းဖြည်းချင်း မောင်းနေရတာမို့ ၁၁၅ မိုင် ရောက်တော့ ဆယ်နာရီထိုးနေပြီ။

နှစ်ယောက်သား ဗိုက်ကလဲ ဆာနေတာမို့ ထမင်း မှာစားရင်း သူလဲ ရုံးက အမကြီးဆီ ဖုန်းဆက်တော့ ဖုန်းလိုင်းက ခေါ်မရ။ နာရီဝက်ကျော် လောက်ကြာတော့ ပြန်ထွက်လာကြသည်။ မိုးက မတိတ်။ ပိုပိုသည်းလာသည် မှတ်ရ။ စိတ်ကိုလျော့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းသာ သွားရသည်။

နေပြည်တော်ကို ရောက်တော့ တစ်နာရီ ထိုးနေပြီ။ သူလဲ အပျိုဆောင်ကို မောင်းသွားတော့ မီးကပျက်နေသည့်အပြင် ဘယ်လိုမှ နှိုးလို့မရ။ မိုးသံကြောင့် မကြားတာ ဖြစ်နိုင်သလို မိုးကလဲ အေးတာမို့ မိုးအေးအေးနဲ့အိပ်မောကျနေကြတာ ဖြစ်မည်။ ဒါကြောင့် သူလဲ အကြံအိုက်နေသည်။ လူတွေကလဲ အေးပြီး မိုးရေကလဲ စိုနေကြသည်။ အိပ်ကလဲ အိပ်ချင်နေကြတာမို့ နှစ်ယောက်သား တိုင်ပင်ရသည်။ အေးမိစံကို တည်းခိုခန်းတခုတွင် တည်းဖို့ အတွက်။

သူကတော့ အဆောင်ပြန်အိပ်မယ် ပြောတော့ အေးမိစံကလဲ တယောက်တည်းမို့ ကြောက်သည် တဲ့။နောက်ဆုံးတော့ နှစ်ယောက်သား တည်းခိုခန်းတွင် တည်းဖို့ သဘောတူလိုက်ကြပြီး၊ တည်းခိုခန်းသို့ သွားကာ အခန်းတခန်း ယူလိုက်ကြသည်။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>