ပြီးတော့လဲ ပြီးတာပါဘဲ အပိုင်း ( ၄ )

ပြီးတော့လဲ ပြီးတာပါဘဲ အပိုင်း ( ၄ )

ရေးသားသူ - dobinpokhin

လှမ်းခေါ်သံကြားလို့ မောင်မောင် ကြည့်လိုက်တာ ဒေါ်မီးကွေရဲ့ချွေးမ မညိမ်း ဖြစ်နေတယ်၊

" မညိမ်း ဘယ်တုန်းက ပြန်ရောက်လဲ" 

မောင်မောင် မညိမ်းထိုင်နေတဲ့ စားပွဲကို ကူးရင်းမေးတာ။

" မနေ့ညနေက ပြန်ရောက်တာ၊ ဘာမှာထားပြိးပြီလဲ" 

မညိမ်း မောင်မောင့် အမေးကိုဖြေရင်း ဘာမှာပြီးပြီလဲလို့ မေးတာ။

" လ္ဘက်ရည် မှာထားတယ် မညိမ်း၊ ကိုအိရှန် မပါဘူးလား" 

ကိုအိရှန်ဆိုတာ မညိမ်းရဲ့လင်၊ ဒေါ်မီးကွေရဲ့ သား။

" ဒီအချိန် အိပ်ရာက မထသေးဘူးလေ၊ အိပ်တုန်း"

ဒီအချိန်မှာ မှာထားတဲ့ လက္ဘရည်ရောက်လာလို့ မောင်မောင် လ္ဘက်ရည် သောက်ရင်း မညိမ်းကို အကဲခတ် ကြည့်နေမိတယ်။ မြောက်ပိုင်းရှမ်း ဆိုပေမဲ့ မညိမ်း အမေကသာ ရှမ်းမ၊ အဖေက ဟိန္ဒူကုလားမို့အသားအရေက သိပ်မဖြူဘဲ အညို ဘက်ရောက်နေတယ်၊ မညိမ်းက ရှမ်းကုလားသာ ပြောတာ၊ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က သိပ်မထွားဘူး၊ သာမန်မိန်းမတွေလောက်တောင် မရှိချင်ဘူး၊ ပိန်ကပ်ကပ်နဲ့၊ သူလဲ ကလေးနှစ်ယောက်အမေ။

" ကိုမောင်၊ မနက်အစောကြီးပါလား" 

မညိမ်းက သူ့ကို မျက်တောင်မခပ် ကြည့်နေလို့ လမ်းလွဲ မေးလိုက်တာ၊

" မရီးကို ဘုရားကျောင်းလိုက်ပို့ရတာလေ၊ အပြန်စောင့်ပေးနေတာ" 

မညိမ်းက မောင်မောင့်ကိုပြုံးကြည့်နေရင်း

" မနေ့ညက ကျမ ပွဲခင်းရောက်သေးတယ်၊ ကိုမောင်ကို တွေ့လိုက်တယ်" 

မညိမ်းမျက်နှာက မချိုမချဉ်ဖြစ်နေလို့

" ဟုတ်လား၊ ဘယ်နားမှာတွေ့လိုက်တာလဲ" 

မောင်မောင့် အမေးကို မညိမ်းက တိုးတိုးလေးပြန်ဖြေတယ်။

" ပွဲခင်းကနေ လမ်းမကြီးပေါ် အတက်၊ မနီနီနဲ့ဆိုင်ကယ်စီးသွားတာ"

မညိမ်း စကားအဆုံးမှာ မောင်မောင် ခေါင်း ပုတ်လောက်ကြီးကြီးသွားတယ် ထင်တာဘဲ၊ ကိုယ်က ဘယ်သူမှ မမြင်နိုင်ဖူးထင်ထားတာ၊ ဒါပေမဲ့

" ဟုတ်တယ်၊ ဖီဖီနဲ့ပွဲကြည့်ကြဖို့ချိန်းထားကြတာ၊ မနီ ဗိုက်အောင့်လာလို့ အိမ်ပြန်ပို့ပေးတာ" 

နီနီနဲ့စာရင် ဖိဖီနဲ့က အပျိုလူပျို လေ၊ လူကြားကောင်းသေးတယ် ဆိုပြီး ဖြီးဖြန်းပြောလိုက်တာပါ။ မညိမ်းက ပြုံးပြီး

" ဖီဖီက အပျိုသာ ပြောတာ၊ အမတွေလောက် မလှပါဘူး၊ မနီနီက အအိုသာပြောတာ၊ သူတို့ညီအမတွေထဲမှာ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် အလှဆုံး"

မညိမ်း စကားကို မောင်မောင် ဘာမှ စောကြောဝေဖန် မနေတော့ဘဲ လ္ဘက်ရည်ကို ကုန်အောင်သောက်နေတယ်၊ ဒီအချိန်မှာ သူတို့ထိုင်နေတဲ့ စားပွဲကို မိန်းမနှစ်ယောက်ရောက်လာပြီး ခုံအလွတ်တွေကို ကြည့်ကာ

" လူရှိလားဟင်" 

" အော် ၊ မရှိပါဘူး၊ ထိုင်ပါ" 

မောင်မောင်ပြောရင်း သူထိုင်နေတဲ့ ထိုင်ခုံကို မညိမ်းထိုင်နေတဲ့ ဘက်ကို ရွှေ့ထိုင်လိုက်တယ်၊ မောင်မောင်ဖယ်ပေးလိုက်တဲ့ စားပွဲတဘက်မှာ မိန်းမနှစ်ယောက် ဝင်ထိုင်ပါတယ်၊ စားပွဲက စားပွဲပု၊ထိုင်ခုံတွေက ခွေးခြေပုလေးတွေ၊ ပြီး စားပွဲပုလေးက ငယ်နေပြီး ဆိုင်ကကျဉ်းလို့စားပွဲတစ်ခုနဲ့တစ်ခု ထိလုနီးပါး နေရာချထားတာ၊ မောင်မောင်နဲ့မညိမ်း စားပွဲတဘက်ထဲ ထိုင်ကြတော့ နေရာကျဉ်းလို့တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပေါင်ချင်းထိမိနေတယ်၊ မောင်မောင် အားနာပေမဲ့ ဘယ်လိုမှ ရွှေ့ထိုင်လို့ကမဖြစ်၊ မညိမ်းကတော့ဘာမှ မဖြစ်သလိုပါ။

" မညိမ်း၊ ဘယ်သွားစရာရှိလဲ၊ လိုက်ပို့ပေးမယ်" 

ဘုရားကျောင်းဆင်းဖို့က နောက်ထပ် တစ်နာရီလောက် စောင့်ရဦးမှာမို့ မေးကြည့်တာ။

" မြစ်ဆိပ်သွားမလို့ ကိုမောင်၊ ဟိုကပါလာတဲ့ယိုနဲ့ ဖျော်ရည်ပုလင်းတွေ ဝိုင်းမော်ပို့ပေးမလို့၊ ဘူတာက တွန်းလှည်းငှားပြီး တင်ပေးလိုက်ပြီ"

" ဒါဆို လိုက်ပို့ပေးမယ်၊သွားစို့" 

မောင်မောင် ပြောပြောဆိုဆို ထရပ်လိုက်ပြီး  

" ဟေ့-ပိုက်ဆံ ဟေ့"

" နေ နေ ကိုမောင်၊ကျမပေးမယ်၊ ကောင်လေး ဒီကယူ" 

မညိမ်းက စားပွဲထိုးကောင်လေးကို ပိုက်ဆံ ရှင်းပေးလိုက်ပါတယ်၊ သူတို့နှစ်ယောက်လ္ဘက်ရည်ဆိုင်ကထွက်၊ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ပြီး မောင်းလာပါတယ်၊ သွားရတဲ့လမ်းက မိန်းလမ်း၊ လူ၊စက်ဘီး၊ ဆိုင်ကယ်၊ကား အသွားအလာရှုတ်လို့ ဆိုင်ကယ်ကို ဖြေးဖြေးစီးရတာ၊ လမ်းဖြတ်ကူးတဲ့ လူတွေကြောင့် ဘရိတ် ခဏခဏ နင်းရတော့ နောက်က ထိုင်လိုက်လာတဲ့ မညိမ်း ဟန်ချက်ပျက်ပြီး မောင်မောင့်ခါးကို လှမ်းလှမ်းဖက်ရတာ။ မောင်မောင် စောစောကလဲ မရီးက ခါးဖက်၊ အခု မညိမ်းကခါးဖက်နဲ့ ၊လူကို ဂယောင်ခြောက်ခြားဖြစ်လို့။

" လိမ့်ကျမှာစိုးလို့သာ ခါးဖက်ထားရတာ၊ မနီနီတို့၊ဖီဖီတို့တွေ့ရင် ရန်ထောင်မှာ ကြောက်ရသေးတယ်" 

မညိမ်းက မထိခလုတ် စကားဆိုတယ်၊

" မတွေ့ပါဘူး မညိမ်းရာ၊တွေ့လဲ သူတို့နဲ့ ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး၊ တော်ကြာ ကိုအိရှန်နဲ့တွေ့လို့ ဒါးခုတ်ခံနေရမယ်" 

မထူးတော့ဘူးလေ၊ သူကစပြီးတောင် ဟိုလိုလို၊ဒီလိုလို စကားပြောနေပြီဘဲဟာ၊သူက ယောင်္ကျား၊အရှုံးမရှိဘူး။

" ကိုအိရှန် ဒါးနဲ့ ခုတ်မှာကိုတော့ ကြောက်မနေ နဲ့ကိုမောင်၊သူက မိန်းမကို အရက်လောက်၊ ဖဲလောက် တန်ဘိုးထားတာ မဟုတ်ဖူး၊ ဖဲဝိုင်းများရှိလို့ကတော့ အိမ်ကမိန်းမ ဘာဖြစ်နေနေ ဆိုတဲ့လူ"  

မညိမ်း သူတို့ လင်မယား အတွင်းရေးတွေ ပွင့်ထွက်လာတယ်။ မောင်မောင် အစကတဲက သိနေတာ၊ မညိမ်း ယောင်္ကျားက အရက်သမား၊ ဖဲသမား၊ ဝိုင်းရှိလို့ကတော့ အိမ်မပြန်တမ်း၊မိုးလင်းတဲ့အထိ ရိုက်တတ်တာ၊ ပြီး သူသိထားတာ၊ မညိမ်းကသာ မသိတာ၊ ကိုအိရှန်က စီတာပူရွာမှာ ကချင်မလေးတစ်ယောက်ကို စမော ဆွဲထားသေးတာ။ သူ တက္ကသိုလ် သွားရင်း တွေ့လိုက်တာ။

မညိမ်းကို မြစ်ဆိပ်မှာထားခဲ့ပြီး မောင်မောင် ဘုရားကျောင်းပြန်လာပြီး မရီးကို စောင့်ကြို ခေါ်တယ်။ အိမ်အပြန်လမ်းမှာလဲ အသွားတုန်းကလို မရီး မောင်မောင့်ခါးကို ဖက်ပြီးစီးတာ၊ မောင်မောင်ဘဲ ထင်တာလား၊အဟုတ်ဘဲလားတော့ မသိ၊ အပြန်မှာ မရီး ခါးဖက်တာ ပိုလို့တောင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ်နဲ့၊ သူ့ကေျာကို နို့တွေနဲ့ မကြာမကြာပွတ်မိနေတာပါ။

နိုဝင်ဘာလထဲ မမျှော်လင့်ဘဲ နှစ်ညဆက်တိုက် ဒေါ်မီးကွေနဲ့နီနီကို ဖြုတ်လိုက်ရပြီး မောင်မောင် ဘာမှ ဆက်လှုပ်ရှားခွင့် မရပါ၊ ဒီဇင်ဘာလမှာ နှစ်ဝက်စာမေးပွဲတွေ ဖြေရမှာမို့စာကို အသည်းအထန် ကြည့်နေရတာ။

ဒီဇင်ဘာစာမေးပွဲဖြေပြီး ခရစ္စမတ်ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ အမလေးဆီ အလယ်ပြန်မယ်လို့ အကိုကြီးကို ခွင့်တောင်းထားပြီးသား၊ အမကြီးက အိမ်မှာ ယောင်းမတစ်ယောက်ထဲ အဖော်မရှိဖြစ်နေမှာမို့၊ သူ့ဆိုင်ကလဲ ပိတ်ထားရင် ဖောက်သယ်တွေပျက်ကုန်မှာမို့ မလိုက်နိုင်ပါ၊ ဆောင်းရာသီမှာ အကိုကြီးရဲ့ကားအလုပ်က အိမ်ကပ်ရတယ်မရှိ၊သွားနေရတာ။

မောင်မောင် ခရစ္စမတ်ကျောင်းပိတ်ရက် သူတို့မြို့ကို အလယ်ပြန်မယ်ဆိုတာ အမကြီးနဲ့ စကားစပ်မိကြရင်း ရီရီ သိသွားတယ်၊ ဒီတော့ရီရီက 

(သူလဲ ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ သူ့သမီးကို မန္တလေး သူ့အဖေဘက်က အဖိုးအဖွါးတွေဆီ လိုက်ပို့ပေးရမှာ၊လင်မယားကွဲပေမဲ့ သမီးရဲ့ နောင်ရေးအတွက် သူ့အဖိုးအဖွါးနဲ့ အဆက်အသွယ်ပြတ်လို့မရ၊ ဝတ္တရားအရ ကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာ ပို့ပေးရတယ်၊ သမီးကို မန္တလေးပို့ထားပြီး သူကရွှေဘိုဆိပ်ခွန်ရွာကို လုပ်ငန်းကိစ္စသွားမယ်၊ တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ်ပေါ့၊ သူတို့ရောင်းနေတဲ့ ကချင်လုံချည်ဆိုတာ နံမည်သာ ကချင်လုံချည်၊ အများအားဖြင့် ရွှေဘိုဆိပ်ခွန်က ရက်ကြတာများတယ်။

အဓိက ကတော့ ကျွမ်းကျင်လုပ်သားရှားပါးမှုနဲ့ လုပ်အားခဈေးနုန်းကြောင့်၊ ရွှေဘိုဆိပ်ခွန်ကရက်တဲ့ အထည်တွေကို မြစ်ကြီးနားဘက်သယ်၊ မြစ်ကြီးနားတံဆိပ်ကပ်ပြီး ရောင်းကြတာ။ မောင်မောင်တို့ မြို့ကလဲ မန္တလေးကတဆင့် သွားရတာမို့) အတူတူသွားကြရအောင်၊ မြစ်ကြီးနား-မန္တလေးရထားခရီးက(၂၄)နာရီကျော်၊ တစ်ရက်လုံး (နေ့ရောညပါ)စီးရတာမို့ ယောက်ကျားလေး အဖော်ပါတော့ကောင်းတာပေါ့။

ခရီးထွက်မဲ့နေ့ ဘူတာကို မောင်မောင် ဆိုင်ကယ် ကယ်ရီနဲ့ ဆင်းလာတယ်၊ ယောင်္ကျားလေးဆိုတော့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဘဲ၊ အဝတ်အိတ်လေးတစ်လုံးနဲ့ (အမလေးတို့အတွက်)အမကြီးဝယ်ပေးလိုက်တဲ့ လိမ္မော်သီးခြင်းတစ်ခြင်းဘဲပါတယ်၊ ရီရီ ကိုတော့ သူ့ညီအမတွေက လိုက်ပို့ကြတာ၊ ဖီဖီက ဖာသိဖာသာနေပေမဲ့ နီနီက မောင်မောင့်ကို ခပ်လှမ်းလှမ်းဆွဲခေါ်သွားပြီး

" ဟိုကျရင် ရီရီနဲ့လေ ျှာက်လိုက်မနေနဲ့ဦး"  လို့လက်ကို ဆွဲဆိတ်ရင်းပြောပါတယ်၊ မောင်မောင်က ရယ်ပြီး

" ဒါကတော့ ခေါ်တဲ့လူကမှ ခေါ်သေးတာဘဲ၊ မလိုက်ရင် အားနာစရာ"

" အင်း-အင်း-လိုက်-လိုက်-ဟိုက အမိဖမ်းလိုက်လို့ ဂွီကနဲနေမယ်"

နီနီနဲ့ ကျွန်တော်ပြောနေတာ ရီရီက လှမ်းပြီး အကဲခတ်နေပါတယ်၊ ရထားထွက်တော့မှ သူတို့ ပြန်သွားကြတာ၊ မြစ်ကြီးနား-မန္တလေး ရထားခရီးထူးပြောစရာမရှိပါ၊ အထက်တန်း အိပ်ခန်းနဲ့လိုက်ဖို့ရာ၊ သူများတွေအမြင်စောင်းမှာမို့ ရိုးရိုးတန်းနဲ့ဘဲ လိုက်ခဲ့ရတယ်။ နေ့ခင်းမှာ နှစ်ယောက်ထိုင်ခုံကို သုံးယောက်(သူတို့သားအမိနဲ့)စီးပြီး ညမှာ သူ့သမီးလေးက အောက်ကြမ်းပြင် ဆင်းအိပ်ပါတယ်၊ ညဦးပိုင်းမှာတော့ နှစ်ယောက်သား အစပိုင်း ထိုင်ပါသေးတယ်၊ တဖြေးဖြေး ညနက်လာလေ၊ အအေးဓါတ်ကပိုလာ၊ အိပ်ကလဲ အိပ်ချင်လာလို့ ရီရီ ခုံတန်းပေါ် စောင်ခြုံ ပြီး လှဲအိပ်ပါတော့တယ်။

" မောင်မောင် ညောင်းရင် ပြောနော်၊ တယောက်တလဲ အိပ်ကြတာပေါ့" 

ရီရီက သူမလှဲခင် ပြောတာ၊

" ရတယ်၊ အမသာ အိပ်ပါ၊ ကျွန်တော် မအိပ်ချင်ပါဘူး" 

မောင်မောင် တကယ်လဲ မအိပ်ချင်ပါ၊

" အမကို အားမနာနဲ့နော်၊ ညောင်းရင် ကျောမှိထား" 

ရီရီက ထိုင်ခုံကျောမှီဘက် တိုးပြီး အိပ်နေတာ၊ သူ့ကို ထိမိမှာမို့ မောင်မောင်က ထိုင်ခုံရှေ့ဘက် တိုးပြီးထိုင်နေလို့ ပြောတာ။ ထိုင်ရင်းထိုင်ရင်း ရထားတွဲက လှုပ်ယမ်းနေတာလေ၊ အငြိမ်နေလို့မှ မရတာ၊ မောင်မောင်နေရာရွှေ့ပြီး ရီရီရဲ့ဖင်နဲ့၊ ပေါင်တံတွေနဲ့ သွား သွားပွတ်မိတော့တာ၊ ရထားတွဲက မီးရောင် လုံးဝမရှိ၊ မဲမှောင်နေတာ၊ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်လူတွေအားလုံးလဲ အေးတာချမ်းတာနဲ့ အကုန်အိပ်နေကြပြီ။

အစပိုင်း ရီရီဖင်နဲ့ ပေါင်တံကို သူ့ခါးနဲ့ ထိနေရာက၊ မရဲတရဲ လက်နဲ့ ပေါင်ကို ကိုင်လိုက်တာ။ ရီရီ ငြိမ်ခံတာဘဲလား၊ တကယ် အိပ်ပျော်နေလို့ဘဲလား၊ ဘာတုန့်ပြန်မှုမှ မရှိလို့ မောင်မောင် နောက်တဆင့် တက်ပြီး ဖင်သားကို ဆုတ်ကိုင်ပေးပါတယ်၊ ကိုင်ရင်းကိုင်ရင်း အရှိန်လွန်ပြီးညှစ်လိုက်မိတာ ရီရီ သူ့လက်ကို ပြန်ဆွဲဆိတ်လို့ သူမအိပ်ပျော်ဘူး၊ နိုးနေတယ်လို့ သိရပါတယ်၊ အိပ်မပျော်ဘဲ ဘာမှ မပြောတာနဲ့ မောင်မောင် ဖင်ကို အရသာခံပွတ်ပါတယ်၊ ပွတ်သာပွတ်ရတာ၊ ရီရီဖင်က ပိန်ကပ်ကပ်ပါ။

" ရထားတွဲက လှုပ်ယမ်းနေတာ၊ အိပ်လို့လဲ မရပါဘူးကွာ" 

ခဏအကြာမှာ ရီရီ ထထိုင်ရင်း ပြောတာ၊ ပြီးမှ သူခြုံ ထားတဲ့ စောင်ကို မောင်မောင့်ကို ခြုံ ပေးပြီး 

" အေးတယ်၊ စောင်ခြုံ ထား"

ရီရီ ဘယ်အကွက် ထွင်တယ် ဆိုတာ မောင်မောင် သိတာပေါ့၊ ဒါကြောင့် စောင်ကို နှစ်ယောက်အတူခြုံ လိုက်ပြီး သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်း၊ ပါးကိုနမ်းလိုက်ပါတယ်၊ ပါးပြင်က အေးစက်နေလို့ နမ်းသာနမ်းရတာ၊ ဖီးလ်မရှိပါ၊ ဒါနဲ့ မောင်မောင် ပါးကို ဆက်မနမ်းတော့ဘဲ အင်္ကျီအောက်ထဲ လက်ထိုးသွင်းပြီး နို့ကိုကိုင်ပါတော့တယ်။ 

ရီရီ့နို့က အမှောင်ထဲ စမ်းမိသလောက်တော့ ပြားချပ်ချပ်နဲ့ သေးသေးလေးပါ။ ရီရီက အစပိုင်းမှာ ဟန်လုပ်နေသေးတာ၊ မောင်မောင် နို့ကိုင်ပြီး နို့သီးခေါင်းကို လက်နဲ့ညှစ်တဲ့အခါ မနေနိုင်တော့ဘဲ လီးကိုဆွဲဆုတ်တော့တာ၊ သူတော့ မသိဘူး၊ မောင်မောင်တော့ သူ့ရဲ့လက်နဲ့ဂွင်းတိုက်ပေးတာနဲ့ အရည်ထွက်သွားသေးတယ်၊ကြာတော့လဲ ပျင်းပြီး နှစ်ယောက်သား အိပ်ပျော်သွားကြတာ။

ရထားက မန္တလေး ဘူတာကို နောက်နေ့မနက် အစောကြီးဝင်ပါတယ်၊ ရီရီက မန္တလေး မဝင်ခင်ကတဲက စီမံချက်ဆွဲပြီးသား၊ သမီးကို အဖိုးအဖွါးတွေအိမ် အရင်သွားပို့မယ်၊ ပြီးတာနဲ့ ရွှေဘိုသွားမယ်၊ မောင်မောင်ပါလိုက်ခဲ့၊ ရွှေဘိုမှာ တည်းခိုခန်းတည်းပြီး ဆိပ်ခွန်ရွာက အလုပ်တွေလုပ်မယ်၊ နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်ရွှေဘိုမှာနေမယ်၊ ရွှေဘိုကပြီးမှ မောင်မောင်တို့ မြို့ကိုသွား၊ သူပါလိုက်ခဲ့မယ်၊ မြစ်ကြီးနားပြန်ရင်လဲ အတူပြန်ကြတာပေါ့။

" လိမ္မော်သီးတွေတော့ ပစ်လိုက်ရတော့မှာဘဲ" 

မောင်မောင်ကပြောတော့

" အံမယ်ကွာ၊ မန္တလေးမှာ လိမ္မော်သီးများ ပေါလွန်းလို့၊ ပြန်ဝယ်သွားတာပေါ့၊ မင်းလိမ္မော်သီးတွေယူလာခဲ့ ဆိပ်ခွန်ကလူတွေ ပေးရအောင်"

ဒါနဲ့ မန္တလေးရောက်၊ သမီးကို သူ့အဖိုးအဖွါးအိမ် သွားပို့၊ နဲနဲပါးပါး စကားစမည်ပြောပြီး၊ ရွှေဘိုကို လိုင်းကားစီးပြီး သွားပါတယ်၊ ရွှေဘိုရောက်ပြီး ခပ်သန့်သန့်တည်းခိုခန်းမှာ အခန်းယူပြီး နားလိုက်ကြပါတယ်၊ မနေ့ညက အိပ်ရေးပျက်ထားလို့ ဆိပ်ခွန်ကိုမသွားတော့ဘဲ နားရတာပါ၊ အဲကွန်း၊ရေချိုးခန်းအိမ်သာပါတဲ့ အခန်းမို့ အဆင်ပြေပါတယ်၊ အဲကွန်းကတော့ ရွှေဘိုဆောင်းတွင်းမှာ အသုံးမတဲ့ပါ။

ရထားပေါ်မှာကတဲက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အထာပေါက်ပြီးသားမို့ အထူးပြောနေစရာ မလိုတော့ပါ၊အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ရီရီက

" ရထားပေါ်မှာ ညစ်ပေလာတာ၊ ရေတော့ချိုးမှဖြစ်မယ်"

ပြောပြီး အင်္ကျီချွတ်၊ထဘီရင်လျားလိုက်ပါတယ်၊

" ကျွန်တော်လဲ ချိုးမှာဘဲ၊ အတူချိုးရအောင်လေ" 

မောင်မောင် စပြောတာကို

" ဟယ်၊ မဟုတ်တာ၊ ပြီးမှချိုး၊အမ အရင်ချိုးလိုက်မယ်" 

ရီရီ ပြောရင်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားပါတယ်၊ ရီရီ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်မျ မောင်မောင် သတိရလိုက်တာ၊ (နှစ်ယောက်သား အလုပ်ကတော့ ဖြစ်မှာဘဲ) F.L အဆင်သင့်ပါမလာခဲ့ဘူး၊ ကောင်တာသွားမေးရင် ရမှန်းသိပေမဲ့ သူတို့ကို တမျိုး ထင်သွားနိုင်တယ်၊(မထူးပါဘူး၊ လိုးတာကတော့ လိုးရမှာဘဲ၊ ည ထမင်းစားထွက်ကြမှ အီးစီးတူး ဝယ်တိုက်ရမှာဘဲ)။

ရီရီ ရေချိုးခန်းကထွက်လာတော့ မောင်မောင် ရေဝင်ချိုးတယ်၊ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရီရီ သူ့အောက်ခံပင်တီဘောင်းဘီလျှော်ဖွတ်ပြီး လှမ်းထားခဲ့တာကို တွေ့တယ်၊ ရေချိုးပြီးထွက်လာတော့ ရီရီ အလှပြင်ပြီးလို့ အင်္ကျီ ဝတ်မလို့ လုပ်နေတာ၊ မောင်မောင် ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး

" မဝတ်ပါနဲ့ဦး၊ ကြည့်ပါဦးမယ်"

" ဘာတွေကြည့်မှာလဲ၊ မကြည့်ပါနဲ့၊ မလှပါဘူး" 

မကြည့်ပါနဲ့သာ ပြောတာ၊ ရီရီ ဝတ်တော့မဲ့ ဆဲဆဲ အင်္ကျီကို မဝတ်ဘဲ ကိုင်ထားတာ။ မောင်မောင် ရီရီအနားတိုးပြီး လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ အင်္ကျီကိုဆွဲယူ၊ အိပ်ရာပေါ်ပစ်တင်လိုက်ပြီး ရင်လျားထားတဲ့ ထဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တာ

" အိုး၊ မောင်မောင်၊ မပြောမဆို ဘာလုပ်"  

ရီရီ စကားအဆုံးထိ မပြောလိုက်နိုင်ပါ၊ မောင်မောင် သူ့ကိုပွေ့ချီပြိး ကုတင်ပေါ် တင်လိုက်ပါတယ်။ ရီရီကလဲ မျှော်လင့်ထားပြီးသားမို့ ရုန်းတာကန်တာမျိုးမလုပ်ဘဲ အလိုက်သင့်လေး ပါလာပါတယ်၊ မောင်မောင် ရီရီကို ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး အပေါ်ကနေ ကုန်းပြီးနမ်းပါတယ်၊ ရီရီက သူ့ရဲ့လယ်ဂုတ်ကို အောက်ကဆွဲယူဖက်ထားတာ၊ မောင်မောင်နမ်းနေရင်းက ထဘီစကို အောက်ဘက်ဆွဲယူတာ၊ အစောကတဲက ရင်လျားထားတာကပြေကျနေတာမို့ နို့နှစ်လုံးပေါ်လာတာပါ။

ညက စမ်းကြည့်ထားပြီးလို့ ထင်တဲ့ အတိုင်းပါဘဲ၊ နို့က ငယ်ပြီး အောက်ဘက်ကို တွဲနေတာပါ၊ သာမန် အချိန် ပုံဖောင်းဘရာစီယာနဲ့ ထိန်းထားလို့မသိသာပေမဲ့ အခုလိုချွတ်ကြည့်တော့မှ ဘာမှမရှိတာ တွေ့ရတာပါ၊ ပက်လက်အိပ်နေတဲ့တွက် နို့က ရင်ဘတ်မှာကပ်နေလို့ ပုံပန်းသဏ္ဍန်တောင် မပေါ်ချင်ပါဘူး၊ မောင်မောင် မရှိမဲ့ရှိမဲ့နို့သီးလေးကို လက်နဲ့ဆွဲဆုတ်ညှစ်ပေးတာ၊ နို့ကဘယ်လိုမှကို တင်းမာမလာပါ၊ မောင်မောင် နမ်းနေရာကထထိုင်၊ ထဘီကို ခါးအထိ လှန်တင်ပေးလိုက်ပါတယ်၊ ရီရီက သူ့အဖုတ်ကို လက်ဝါးနဲ့အုပ်ပြီး

" မီးလဲ မပိတ်ဘူးကွာ၊ ရှက်ပါတယ်" 

မိန်းမဆိုတော့လဲ နဲနဲတော့ မူယာမာယာ လုပ်တာပေါ့၊ မောင်မောင်ကတော့ ဒိအရင် မိန်းမတွေ တွေ့ဖူးတာများပြီမို့ သိနေပြီလေ၊ ဒါကြောင့် ဘာစကားမှမပြောဘဲ ရီရီရဲ့ခြေထောက်နှစ်ဘက်ကို ဖြဲကားလိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်၊ အဖုတ်ကို အုပ်ထားတဲ့လက်ကို ဆွဲဖယ်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ စောက်ဖုတ်က ပြားချပ်ချပ်ပါ၊ ဖောင်းမနေဘူး၊ အမွေးကတော့ ညှပ်ထားပုံရတယ်၊ မတိုမရှည်နီကြင်ကြင် မထူမပါး၊ ရီရီကိုယ်လုံး ပိန်ကပ်ကပ်လေး၊ ဘာကိုမှ နှူးနှပ်မနေချင်တော့တာနဲ့ မောင်မောင် စောက်ပါတ်ကို လီးနဲ့တေ့ပြီး အပေါ်အောက်လေးငါးခါ ပွတ်တိုက်ထိုးဆွပေးလိုက်တာ အဖုတ် နဲနဲတော့ အရည်လိုက်လာတယ်၊ရီရီကတော့ ဘာမှမလှုပ်မရှား၊ ငြိမ်နေလေရဲ့။

အဖုတ်အရည်လိုက်လာတာနဲ့ မောင်မောင် လီးကို ဖိပြီးထိုးသွင်းပါတယ်၊ အိကနဲ ဒစ်အဆုံးထိ မြှုတ်ဝင်သွားသလို ရီရီရဲ့ ဖင်ပိန်လေး အောက်ကို ပိကျသွားလေရဲ့၊

" ခဏနော်" 

မောင်မောင်ပြောရင်း ဒစ်ဝင်နေပြီဖြစ်တဲ့ လီးကို ပြန်ဆွဲနုတ်လိုက်ပါတယ်၊ စောက်ပပ် ဟပြဲလေးဖြစ်က ျန်ရစ်တာ မြင်နေရပါတယ်၊

" အမ-ကြွပေးဦး" 

မောင်မောင် ပိုနေတဲ့ ခေါင်းအုံးကိုဆွဲယူ၊ ရီရီရဲ့ခါးကိုဆွဲမြှောက်ပြီး ဖင်အောက်ကို ခေါင်းအုံးထိုးခုလိုက်ပါတယ်၊ ခေါင်းအုံးကို ဖင်အောက်ခုပေးလိုက်တော့မှ ရီရီရဲ့ဖင် အပေါ်ကို ကြွတက်လာပြီး စောက်ဖုတ်က တင်းသယောင်ယောင် ဖြစ်လာတာပါ၊ ပြီးမှမောင်မောင် လီးကိုပြန်တေ့ ထိုးသွင်းလိုက်ကာ လီးဝင်သွားတာနဲ့ဆက်တိုက်ဆိုသလိုဘဲ ဆောင့်လိုးတော့တာပါ ၊ရီရီက မောင်မောင်ရဲ့ လယ်ပင်းလှမ်းဆွဲပြီး ဖင်ကိုတချက်တချက် လှုပ်ယမ်းကော့တင်ပေးပါတယ်။

" အ-အား-ဖြေးဖြေး" 

မောင်မောင် ဆောင့်လိုးတာ အားပါသွားတဲ့အခါ ဆီးခုံချင်းထိမိတဲ့ အခါ ရီရီဆိက အသံထွက်လာတာပါ၊ ရီရီတင် မကပါ၊ မောင်မောင်လဲ အားပါသွားလို့ ရီရီရဲ့ဆီးစပ်နဲ့သူ့ဆီးစပ် သွားထိမိတဲ့အခါ ရီရီကပိန်ကပ်နေလို့ဆီးခုံရိုးနဲ့ခိုက်မိတာ နာပါတယ်၊

" မောနေမယ်ကွယ်၊ ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ" 

ရီရီက မောင်မောင် အတင်းရောအဓမ္မ ဆောင့်လိုးလို့ ပြောရတာပါ၊ မောင်မောင်က သူ့ကို နီနီများမှတ်နေလေလားမသိ၊ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးနေတာ(ယောင်္ကျား တွေများ ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သက်လာရင် နောက်ကကျားလိုက်လာတဲ့အတိုင်းဘဲ)လို့ ရီရီတွေးမိသေး၊ နီနီနဲ့မောင်မောင် ဟိုတခါ ညကြီးပွဲကြည့်ရင်း၊ နီနီဗိုက်နာလို့ဆိုပြီး အပြင်ထွက်သွားကြတာ အကြာကြီးဘဲ၊ ကိုယ့်ညီမအကြောင်း ကိုယ်အသိဆုံး၊ နီနီယောင်္ကျား က အမြဲတန်း မူးရူးနေတာ ၊ညအတူမအိပ်ကြတာ ကြာပြီ၊ နီနီ အဲဒီညက မောင်မောင့်ကို အပီ ဆွဲစားမှာဘဲ၊ မမေးကောင်းလို့သာ မမေးတာ၊ ဒါကြောင့်

" အာ-အာ-မောင်ရဲ့-နာတယ်"

မောင်မောင် ဆောင့်လိုးလိုက်တာ အားပါသွားလို့၊

" ဆောရီး အမရာ၊ မေ့သွားလို့၊ တော်တော်နာသွားလား"

" နာတာပေါ့၊ အမက နီနီလိုတောင့်တာ မဟုတ်ဖူးဟဲ့၊ ဖြေးဖြေးလုပ်၊ မင့်မယားသာ ကြိုက်သလိုလုပ်" 

မိန်းမဗီဇ ပေါ်လာတာပါ။

" ဘယ်က မင့်မယားရမှာလဲ၊ မယားက ဒီမှာ လိုးနေတဲ့ဟာ၊" မောင်မောင် ရယ်မောပြီးပြန်ပြောတာ၊

" အတူတူဘဲ၊ ဒီကလဲ မယား၊ဟိုကလဲ မယား၊မင်းတို့ ပွဲကြည့်တဲ့ညက ညားပြီးကြပြီ မဟုတ်လား၊ မညာနဲ့"

ရီရီပြောနေပုံက နီနီပြန်ပြောပြီးပြီဆိုတဲ့ သဘောသက်ရောက်နေလို့ မောင်မောင် ဘာမှ မမေးတော့ဘဲ

" ဟိုတုန်းက ဟာတွေ ပြောမနေနဲ့တော့၊ အခုလိုးနေတဲ့ ဟာက မယားဘဲ" 

မောင်မောင် ရီရီဘေးကို လက်ထောက်ကာ အပေးစီး ဆောင့်လိုးပေးတော့တာပါဘဲ၊ ရီရီ မောင်မောင် မနားတမ်းဆောင့်လိုးတဲ့အတွက် မောင်မောင့်ခါးကို မမှီတမှီ လှမ်းဖက်ပြီး ဖင်ကိုကြွကြွ ပေးရှာပါတယ်၊ ပိန်သာပိန်တာ၊ တကယ်တမ်းလိုးကြပြီဆိုတော့လဲ လိုးရင်းလိုးရင်း နှစ်ယောက်လုံး အရသာရနေကြပါပြီ၊ စောက်ပပ်တစ်ခုလုံးလဲ အရည်တွေစိုရွှဲပြီး

" ပွတ်-ပလတ်-ပွတ်-ပလတ်"

အသံထွက်လာနေပါပြီ၊

" အမ၊ ကောင်းလား၊ ရအောင်ယူနော်၊ ကျွန်တော် ထိန်းနိုင်တယ်" မောင်မောင် လိုးနေရင်းပြောတာ၊ အခုမှ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ စခံရတာ၊

" ရတယ်၊မင်းသာကောင်းအောင်လုပ်၊ အမ ကဖြစ်တယ်" 

စလိုး လိုးချင်း မိန်းမက ဘာပြောရဲမှာလဲ၊ မပြီးလဲမတတ်နိုင်ဘူး၊ ကောင်းတာကတော့ ကောင်းနေတာပါ၊မောင်မောင်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ရီရီ ဖင်လေး ပိပြားကျသွား၊ရီရီ ကမန်းကတန်း ဖင်ကိုကော့တင်ပေး၊

" အူး-အူး-ဟူး-အီး---"

မောင်မောင် လိုးရင်းလိုးရင်း အသက်ရှူပြင်းလာနေသလို

" ပလွတ်-ပြွတ်-ဘွတ်-ပလွတ်-ပြွတ်-ဘွတ်" 

စောက်ပပ်ထဲ လီးဝင်ထွက်နေတဲ့အသံတွေ

" အင့်-အင်း-အ-အမလေး လေး---"

ရီရီရဲ့ အားမလို အားမရသံလား၊ ကောင်းနေလို့ထွက်လာတဲ့ အသံလား လိုးရင်းလိုးရင်း မောင်မောင်ရဲ့ဆောင့်အား နှေးကွေးသွားသလို ရီရီရဲ့အောက်က ဖင်ကော့တင်ပေးနေတာ ရပ်တန့်သလောက် ဖြစ်ပြီး နှစ်ဦးသား ပုံမှန်လေးလှုပ်ရှားနေရင်း စောက်ခေါင်းထဲမှာ လီးထိပ်က ပိုပြီးကြီးလာသယောင် တင်းမာလာတာကို ရီရီ သိလိုက်တာနဲ့ မောင်မောင့်ခါးကို တအားဖက်ပြီး

" အင်-မောင်-အမ ပြီးတော့မယ်၊" 

ပြောကာ ဖင်ကော့ပေးတာ၊ ပြိုင်တူဆိုသလို ရီရီ ဖင်ကော့တင်လိုက်တာနဲ့ လီးကအရည်တွေ ဗြင်း ဗြင်းနဲ့စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ ပန်းထွက်ကုန်တာ၊ လီးရည်တွေကလဲ ပူနွေးနေတာပါဘဲ၊ ခဏနားကြပြီးမှ ရေသွားဆေးကြတာ၊ ရီရီက ရေသွားဆေးကြတာကို ဟန်ဆောင်မနေဘူး၊ နှစ်ယောက်အတူ ဝင်ဆေးတာ၊ရေဆေးရင်းက

" ရက်ကတော့ စိတ်မချရဘူး၊ ဗိုက်ကြီးနိုင်တဲ့ရက်၊ ဗိုက်ကြီးလာရင်တော့ ပစ်မပြေးနဲ့နော်"

" မပြေးပါဘူးအမရာ၊ ကျွန်တော် ဒီလိုသတ္တိကြောင်တဲ့ လူမဟုတ်ပါဘူး"

ပြီးတာနဲ့ နှစ်ယောက်သား အိပ်ပျော်သွားကြတာပါ ၊ညနေ နေအတော်စောင်းမှ နိုးလာကြတာ၊ အိပ်ရာနိုးတာနဲ့ နှစ်ယောက်သားအပြင်ထွက် ၊ထမင်းသွားစားကြ၊ ဆေးဆိုင်သွားပြီး မနက်သောက်ရမဲ့ အီးစီးတူးဝယ်ရင်း နောက်ရက်တွေအတွက် F.L အလုံအလောက်ဝယ်ရတယ်။

နေ့လယ်ခင်းက အိပ်ထားကြတဲ့အတွက် ညမှာနှစ်ယောက်သား အိပ်မရတဲ့အတူတူ တချီပြီးတချီနွဲလိုက်ကြတာ မနက်(၂)နာရီလောက်မှ ခြေကုန်လက်ပန်းကျပြီးနားလိုက်ရတာ၊ လိုးလိုက်ကြတာလဲ ပုံစံအမျိုးမျိုးစုံသွားတာပါဘဲ၊ လေးဘက်ကုန်း ခွေးလိုး လိုးပေးတဲ့အခါ ရီရီရဲ့ဖင်ပိန်လေး ရှုံ့တွနေတာ၊ ကြည့်ရင်း မောင်မောင် ဆရာမဒေါ်ထားထားရဲ့ ဖင်ထွားကြီးကို သတိရမိသေးရဲ့။

ဖင်ကုန်းလိုးတဲ့အခါသာ ကြည့်မကောင်းတာ၊ရီရီက အပေါ်ကတက်ပြီး မြင်းစီးတာများ ကောင်းလိုက်တာ၊ လူကပိန်သေးသေးမို့၊သူ့ဘော်ဒီ သူထိန်းနိုင်တယ်။ထိုင်ထ လုပ် လုပ်ပြီး အပေါ်ကတက်လိုးပေးသွားတာ မောင်မောင် ရီရီရဲ့ခါးလေးကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ဆုတ်ကိုင်ပေးရင်း ဖင်ကို ကြွကြွပေးရတာ၊ ဒီအခါမျိုးမှာ မောင်မောင်က မိန်းမနေရာက၊ ရီရီက ယောင်္ကျားနေရာက။

~~~~~~~~~~~~~~~~                                                                            

နောက်နေ့ အိပ်ရာထတာနဲ့ စားသောက်ကြပြီး လိုင်းဆွဲနေတဲ့ သုံးဘီးဆိုင်ကယ်နဲ့ ဆိပ်ခွန်ကို လိုက်သွားပါတယ်၊ ဆိပ်ခွန်က ရွှေဘို အနောက်(၈)မိုင် အကွာမှာ ရှိတာပါ၊ မရောက်ဖူးခင်ကတော့ ဆိပ်ခွန်၊ဆိပ်ခွန်နဲ့ ရက်ကန်းမှာ နံမည်ကြီးမို့ မောင်မောင် ရောက်ဖူးချင်နေတာပါ၊ တကယ်တမ်းရောက်သွားတော့လဲ တောရွာကြီး သာသာရယ်ပါ။

လျှပ်စစ်မီးရပြီး ရက်ကန်းလုပ်ငန်းထွန်းကားလို့ စီးပွါးရေ းကောင်းနေတာ၊ အိမ်တွေလမ်းတွေကတော ရွာလေးအတိုင်းပါဘဲ၊ လမ်းတွေကကျဉ်းပြီးကွေ့ကွေ့ကောက်ကောက်နဲ့ မြေသားလမ်းတွေပါ၊ အိမ်ခြေများလို့ အထက်တန်းကျောင်းတော့ ရှိပါတယ်၊ မောင်မောင်သဘောကျတာတခုက ရွာအဝင်မှာရေးထားတဲ့(ဆိပ်ခွန် ကကြို ဆိုပါ၏)ဆိုတဲ့ဆိုင်းဘုတ်ပါ၊ဆိပ်ခွန်ရွာ-လို့ ရေးမထားပါ။

မြို့-လို့ရေးဖို့က တရားဝင်ခွင့်ပြု ချက်မရှိတော့(ဟိုလိုလို-ဒီလိုလို)ရောကြိတ်ထားတာပါ၊ ရွှေဘိုနယ်ကလူတွေ မဟုတ်တဲ့နေရာ အကြွားပိုပါတယ်။ မောင်မောင်တို့ မရောက်ဖူးလို့စဉ့်အိုးလုပ်တဲ့ ကျောက်မြောင်းကိုသွားတော့လဲ ဒီအတိုင်းပါဘဲ၊ (ကျောက်မြောင်း က ကြို ဆိုပါ၏)၊ အမှန်ကကျောက်မြောင်းကလဲ ရွာကြီးပါ။

ဘာထူးမှာလဲ၊ မောင်မောင်တို့ ရထားနဲ့လာကြတော့လမ်းမှာတွေ့ခဲ့ရတဲ့ ထန်းတပင်ဇီးကုန်း ဆိုတဲ့ဘူတာ၊ နံမည်ကြီး၊လယ်ယာထွက်ကုန်ပေါတာ၊ ခရမ်းချဉ်သီးပေါ်ချိန် ထန်းတပင်ဘူတာကုန်စာရေးက ခရမ်းချဉ်သီးသေတ္တာ တစ်သေတ္တာကို ငွေ ၁ိ/-နုန်းလက္ဘရည်ဘိုးယူတာ နေ့စဉ်ဝင်ငွေ ထောင်ချီရတယ်တဲ့။

မောင်မောင်တို့ အကိုဝမ်းကွဲ တစ်ယောက် ထန်းတပင်ဘူတာ ကုန်စာရေးကနေ တခြားဘူတာ ပြောင်းရလို့ အလုပ်ထွက်လိုက်ဖူးတယ်၊ ဒီ ထန်းတပင်လဲ ရွာဘဲ၊ ကန့်ဘလူမြို့နယ်အပိုင်၊ ဒါပေမဲ့ထန်းတပင်ရွာကလူတွေလဲ ဘဝင်တွေ၊ ထန်းတပင်သတင်းထောက်က သတင်းထဲ့ရင် ဘယ်တော့မှ(ကန့်ဘလူမြို့နယ်)ထဲ့ မရေးဖူး၊(ရွှေဘိုခရိုင် ထန်းတပင်ဇီးကုန်း)။ ရွာ-လဲမပါဘူး၊ မြစ်ကြီးနားမှာက ရွှေဘိုနယ်ကလူတွေ ရေကြည်ရာမြက်နုရာ လာရောက်စီးပွါးရှာနေကြလို့သူတို့ချင်းပြောနေကြတာ မောင်မောင်ကြားဖူးနေတာ၊

" ဟယ်၊ ရီရီ၊ ယောင်္ကျားယူတာ တို့လဲ မဖိတ်ပါလား" 

ရီရီက အရင်ကတဲက ဆိပ်ခွန်ကို လာဖူးတယ်၊ သူတို့ချင်းဆက်ဆံနေကြတာ ကြာပြီ၊ နောက်ရီရီ သမီးတစ်ယောက်အမေ၊ တခုလပ်မှန်းလဲသိကြတယ်၊ အခု မောင်မောင်ပါသွားတော့ တောဓလေ့အတိုင်း မမေးမမြန်းဘဲ စွတ်ပြောတာ၊

" မယူရသေးပါဘူး ဟယ်" 

ရီရီကလဲ စကားပြောတာ မရှင်း မရှင်းနဲ့၊(မယူရသေးပါဘူး)ဆိုတော့ နောင် ယူတော့မဲ့ပုံ၊ ပြီးမှ ဆက်ပြောတာ

" ဆိုင်နီးချင်းတွေ၊ မောင်နှမလို ခင်နေကြတာ၊ အဖော်မရှိလို့ခေါ်လာတာ"

ရီရီ ဘာပြောနေနေ ယက်ကန်းရုံက ပိုင်ရှင်အဒေါ်ကြီးရော၊ ယက်ကန်းခတ်နေကြတဲ့ ကလေးမလေးတွေအားလုံးကရော၊ မောင်မောင်တို့ကို အကဲခတ်နေကြတာပါ၊ သူတို့အကဲခတ်မယ်ဆိုလဲ ခတ်ချင်စရာပါ၊ ရီရီက ပိုကဲပြနေတာကိုး၊

" မောင်မောင်၊ပျင်းနေပြီလား၊ပျင်းရင် လှဲနေလိုက်လေ"  ဆိုတာမျိုး၊

" အမ ဟိုဘက်လမ်းဘက် ခဏ သွားဦးမယ်နော်၊ လိုက်မနေနဲ့၊ပန်းတယ်၊ ဒီမှာဘဲနေခဲ့နော်"  

ပြောတာမျိုး၊ ရီရီလုပ်ရတဲ့ လုပ်ငန်းနဲ့ပြောရဆိုရတာများလို့ ဆိပ်ခွန်က မွန်းလွဲပိုင်းမှပြန်ခဲ့ရတာလေ၊တည်းခိုခန်း ပြန်ရောက်၊ ပင်ပန်းလို့ ခေတ္တခဏ မှေးကနဲအိပ်ပျော်သွားတယ်၊ ညနေခင်းက အိပ်ထားလို့ ည တော်တော်နဲ့ မအိပ်ချင်ကြဘူး၊နှစ်ယောက်လုံးကလဲ ညားကာစ လင်မယားလိုဖြစ်နေတာ။

မောင်မောင် အိပ်ရာပေါ်အိပ်နေတာကို ရီရီက ဘေးမှာထိုင်ရင်း

" အော်၊ ငါ့လင်လေး၊ ပင်ပန်းနေပြီထင်ပါရဲ့၊ ပိုးလိုးပက်လက်ကိုလန်လို့" 

ပြောပြီး ခေါင်းကဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေတာ၊

" စောနေသေးလို့ အမရဲ့၊တော်ကြာမှ ကြောက်ပါပြီမပြောနဲ့" 

မောင်မောင်က သူ့ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ ရီရီဖင်ကို လက်နဲ့ဆုတ်ကိုင်ရင်းပြော၊

" ပြောပါဖူး၊ ကိုယ့်ချစ်သူနဲ့လုပ်တာဘဲဟာ၊ မဝမချင်းလုပ်လေ"

မောင်မောင် စိတ်ကို မသိပေမဲ့ ရီရီက စိတ်ရင်းအမှန်အတိုင်းပြောတာပါ၊ သူက သမီးတစ်ယောက်အမေ တခုလပ်လေ၊ ကိုယ့်ထက်ငယ်တဲ့လူပျိုလေးက ယူမယ်ဆို "က" ယူတာပေါ့၊ ပြောမဲ့သာပြောတာပါ၊ မောင်မောင်က သူ့ထက်(၇)နှစ်လောက်တောင် ငယ်တာ၊ သူ့ညီမ ဖီဖီနဲ့မှ မတိမ်းမယိမ်းရှိသေးတာ၊ ပြီး နီနီနဲ့လဲ ဖြစ်ပြီးကြပြီထင်တာဘဲ၊ ကောင်းတာ ဒိကောင်လေးကို ဖီဖီနဲ့ပေးစားလိုက်ပြီး သူတို့ညီအမ(၃)ယောက် ဘုံပိုင်လုပ်ထားရမလိုဖြစ်နေပြီ၊

မောင်မောင်က ရီရီဖင်ကို ကိုင်ရာက ခါးကထဘီ အထက်ဆင့်ကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်တယ်၊

" လုပ်တော့မှာလား" 

ရီရီက ထဘီကို ခါးက လျှော့ပေးရင်းမေးတာ၊

" အင်း၊ကျွန်တော့်ကို စုတ်ပေးမလားဟင်"  

မောင်မောင် သွေးတိုးစမ်းမေးတာပါ၊ ရီရီ သူ့အရင်ယောင်္ကျား နဲ့လုပ်ဖူးလား၊ မလုပ်ဖူးဘူးလား သေချာမသိလို့စကားပလ္လင်ခံတာပါ၊

" ရေဆေးထားလားဟင်" 

ရီရီ ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ရင်းမေးတယ်၊

" အမရယ်၊ကျွန်တော် လူယုတ်မာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ရေဆေးထားပါတယ်"

မောင်မောင် စိတ်ဆိုးသွားတာပါ၊ အမှန်လဲ သူကိုယ်တိုင်သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနေတာပါ၊ မောင်မောင်စိတ်တိုသွားလို့ ရီရီ ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ လီးကို ပါးစပ်နဲ့စုတ်ပေးပါတယ်၊ မောင်မောင် စိတ်မကောင်းဖြစ်ပြီး

" အမ ကျွန်တော်အပေါ် တက်မှောက်လိုက်၊ ကျွန်တော် အမကို မှုတ်ပေးမယ်"

" ဟင့်အင်း၊မလုပ်ပါနဲ့၊ အမဘဲ စုတ်ပေးပါ့မယ်"

" အမကလဲ၊ အပြန်အလှန်လုပ်မှကောင်းတာ၊ ကဲပါ၊မှောက်လိုက်ပါ" 

ဒီတော့မှရီရီက

" ဒါဆို ခဏနေဦး၊အမ ရေသွားဆေးလိုက်ဦးမယ်၊"

ပြောပြောဆိုဆို ရီရီ ကုတင်ပေါ်ကဆင်း၊ရေချိုးခန်းဝင်ပါတယ်၊ ရေချိုးခန်းကပြန်ထွက်လာတဲ့အခါ ထဘီပါမလာတော့ဘဲ ချွတ်ထားခဲ့ပါပြီ၊ရီရီ ကုတင်ပေါ်ပြန်တက်ပြီး မောင်မောင့်အပေါ်ခွမှောက်မလို့အလုပ်

" ဆောရီးအမ၊ ခဏ၊F.L ယူလိုက်ဦးမယ်" 

မောင်မောင် သတိရလို့ပြောလိုက်တာမှာ

" မယူနဲ့တော့ မောင်မောင်၊ မနေ့ကသာ မရေမရာဖြစ်တာ၊ ဒီနေ့စိတ်ချရတဲ့ရက်၊ ရတယ်" 

ပြောပြီး ရီရီ လီးကို ဆက်စုတ်ပါတယ်၊ လီးကိုစုတ်နေရင်း မောင်မောင့်ကို ယ်ပေါ် ခြေရင်းခေါင်းရင်း မှောက်အိပ်လိုက်ပြီး မောင်မောင့်ပါးစပ်နားအရောက် စောက်ဖုတ်ကို ပို့ပေးပါတော့တယ်၊ မောင်မောင်မျက်နှာပေါ်ရောက်နေတဲ့ရီရီ ပေါင်ကြား လက်နဲ့တွန်းမထားပြီး စောက်ပပ်နခမ်းသား နှစ်ခြမ်းကို လက်နဲ့ဖြဲလိုက်ပါတယ်။

စောက်ပပ်နခမ်းသားတွေက တွန့်လိမ်နေပြီး အကွဲကြောင်းက ဟပြဲနေပါတယ်၊ စောက်စိက ပြောင်းဖူးစိသာသာရှိပြီး ထိပ်ချွန်းလေးနဲ့ပါ၊ မောင်မောင် အစိကို လက်ချောင်းနဲ့ဝိုက်ပြီး ဝလုံးရေးပေးတာ ရီရီ ဖင်လေးတွန့်တွန့်သွားတာပါ၊ စောက်ပပ်ကိုဖြဲပြီး စောက်ခေါင်းထဲ လျှာထိုးသွင်းပြီးမွှေပေးတာ စောက်ခေါင်းထဲက အရည်တွေ ရွှဲရွှဲစိုလိုက်လာပြီး မောင်မောင့် နှာခေါင်းထိပ်၊ပါးပြင်တွေမှာ အရည်တွေပေပါနေတာပါ။

မောင်မောင် သူ့အဖုတ်ကို မရွံမရှာ စုတ်ပေးနေသလို ရီရီကလဲ လီးကို အာခေါင်အတွင်း ရောက်နိုင်သမျှ ရောက်အောင် ငုံပြီး စုတ်ပေးတာပါ၊ လီးအရင်းကို လက်နဲ့ဆုတ်ကိုင် အရေပြားကို ဆွဲချ၊ ဒစ်ပေါ်လာတဲ့အခါ ဒစ်တခုလုံးငုံပြီးစုတ်ယူတာ၊ ပြီးတော့ဒစ်နဲ့လီးတံကြား မြောင်းပတ်လယ်ကြားတွေကို လျှာနဲ့ထိုး ထိုးပေးတာ၊မောင်မောင် တချီတချီ အိပ်ရာကဖင်ကြွမိတဲ့အထိ အရသာရနေပါတယ်၊ အချိန်အတော်ကြကြာ စုတ်ရက်နေပြီးမှ ရီရီက   

" တော်ကြာ အရည်ထွက်လာလိမ့်မယ်၊ လုပ်ကြစို့" 

ပြောပြီး ကုန်းထပါတယ်၊

" အမ အပေါ်ကလုပ်ပေးဦး၊ အမမောမှ ကျွန်တော်လုပ်ပေးမယ်"

မောင်မောင် ပြောတာနဲ့ ရီရီ မောင်မောင်အပေါ် ပြန်တက်ခွ၊ လီးကိုလက်နဲ့ကိုင်၊စောက်ပပ်အဝမှာတေ့ပြီး ဇိသွင်းလိုက်ပါတယ်၊ အကြာကြီးစုတ်ရက်ထားကြလို့ အင်္ဂါနှစ်ခုလုံးအရည်ရွှဲနေတာမို့လီးက စောက်ပပ်ထဲ မြု တ်ဝင်သွားပါတယ်၊ ရီရီက မောင်မောင့် ရင်ဘတ်ကို လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကြွကြွပြီး လိုးပါတယ်၊ ရီရီက ပိန်လို့ သူအပေါ်ကတက်လိုးနေတာ ဘယ်လိုမှမနေဘဲ ခံနိုင်ပါတယ်။

ဆရာမဒေါ်ထားထားနဲ့တုန်းက ဆရာမအပေါ်ကတက်လိုးတာ မနဲအောင့်ခံရတာ၊ ဆရာမက ဝပြီး ဖင်ကတအားကြီးနေတာကိုး၊ မောင်မောင် ရီရီရဲ့ခါးလေးကို လက်နဲ့ညှပ်ကိုင်ပြီး ထိန်းပေးပါတယ်၊ တခါတခါတော့လဲ ရီရီရဲ့နို့လေးနှစ်လုံးကို ဆွဲညှစ်ပေးပါတယ်၊ (၁၀)မိနစ်လောက် ရီရီ မြင်းစီးလိုက်ရတာ မောသွားထင်ပါရဲ့၊

" မောင် အပေါ်က နေပေးဦး"

ပြောပြီး အပေါ်ကဆင်း၊အောက်မှာချက်ချင်းပက်လက်လှန်၊ ပေါင်ကားပေးတာပါဘဲ၊ မောင်မောင် ချက်ချင်းထထိုင်၊ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုဆွဲမြှောက်၊ စောက်ပပ်ကိုလီးတေ့ပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့် ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တာ အရည်တွေပန်းထွက်တဲ့ အထိပါဘဲ။

အဲဒီညမှာလဲ သူတို့နှစ်ယောက် ည (၁၂)နာရီအထိ လိုးကြပါတယ်၊ နောက်တရက်မှာ မန္တလေးကတဆင့် မောင်မောင်ရဲ့ မြို့ကိုသွားရမှာမို့ အဝလိုးကြတဲ့ သဘောပါ။ နောက်ရက်မှာ ရွှေဘိုကတဆင့် မန္တလေး၊မန္တလေးကတဆင့် မောင်မောင်တို့မြို့လေးဆီသွားကြပါတယ်၊ မြို့လေးရောက်တဲ့အခါ မောင်မောင်နဲ့ ရီရီ တကဲ့ မောင်နှမလိုနေကြရတာ၊ မောင်မောင့်အမလေးက သူ့မောင်ကို ကလေးလို့ ထင်နေတာလေ၊ အရင် မတင်ရီတို့နဲ့ အကြောင်းလဲ မသိဘူး။

မောင်မောင်ကလဲ လူလယ်၊ မြို့ရောက်တာနဲ့ သူ့အမလေးကို မတွေ့ရတာကြာလို့ဆိုပြီး ကပ်ချွဲနေတာလေ၊ယောက်ဖဖြစ်သူက လူအေးပါ၊ အမေမကြာခင်မွေးတော့မှာ၊ကိုယ်ဝန်က နေ့စေ့လစေ့ဖြစ်နေပြီ၊ အယ်ထရာဆောင်းရိုက်ကြည့်တော့ ယောင်္ကျားလေးမို့ ယောက်ဖဖြစ်သူ ပျော်နေတာ၊အမလေးက

" မွေးပြီးမှပြန်လေဟာ၊ နင့်တူလေးကြည့်သွားဦး"

ပြောနေတာ။

" မဖြစ်ဖူး အမလေးရ၊ကျောင်းပျက်ရင် စာနောက်ကျနေမယ်"

ပြောတာ၊ မတင်ကြည်က သမီးလေးတောင် (၄)လရနေပြီ၊ မတင်ကြည်ကိုကြည့်ပြီး မောင်မောင် တရားသံဝေဂ ရမိပါတယ်၊ ယောင်္ကျားရပြီးတစ်နှစ်၊ ကလေးတစ်ယောက်ရတဲ့အချိန်၊ မတင်ကြည်ရုပ်ကျသွားလိုက်တာ အဖွါးကြီးအိုပေါက်စလေးကိုဖြစ်လို့၊ နဂိုကမှ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးမရှိတဲ့ခန္ဓာကိုယ် ပိန်ကပ်သွားလိုက်တာ၊ မီးယပ်ပိန်မီးယပ်ခြောက်ဆိုတာ ဒါမျိုးထင်ပါရဲ့။

မောင်မောင်တို့ မြို့လေးမှာ နှစ်ရက်ဘဲနေပြီး မန္တလေးပြန်လာ၊ မန္တလေးကမှတဆင့် မြစ်ကြီးနားပြန်လာ၊မန္တလေးမှာ ရထားလက်မှတ်စောင့်ရင်း(၂)ည တည်းခိုခန်းမှာအိပ်ရသေးတာ၊ အိပ်တယ်ဆိုတော့လဲ ငယ်ရွယ်သူတွေ မဟုတ်လား၊ ဘယ်ဒီအတိုင်းနေကြမလဲ၊(၂)ညလုံး သန်းခေါင်ကျော်မှအိပ်ကြရတာ၊ အပြန်ခရီးမှာတော့ပင်ပန်းမှာစိုးလို့ အထက်တန်းထိုင်ခုံနဲ့ပြန်ခဲ့ကြတာ၊ ပြောစရာဘာမှမရှိပါ။

မြစ်ကြီးနား ပြန်ရောက်၊ကျောင်းဖွင့်လို့ တပတ်သာရှိသေး၊ ဇန္နဝါရီ(၁၀)ရက် ကချင်ပြည်နယ်နေ့၊ ပွဲလမ်း သဘင်နဲ့ကြုံ ပြန်ရော၊ကချင်ပြည်နယ်နေ့က ကချင်ပြည်နယ်မှာတော့ နေ့ထူးနေ့မြတ်၊ ရုံးပိတ်ရက်၊ပွဲလမ်းသဘင်တွေနဲ့ စည်စည်ကားကားကျင်းပကြတာ။

ဒီရက်မှာ အကိုကြီးလဲရှိနေလို့ သူတို့လင်မယား၊ကလေးတွေနဲ့၊ အမကြီးပါ နေ့လယ်ပွဲခင်းလယ်ကြ၊ မောင်မောင်အိမ်စောင့်၊ ညပိုင်းကျတော့ မောင်မောင်အလှဲ့၊ ဆိုင်ကယ်ကို ပွဲခင်းအဝင်မှာအပ်ပြီး  ဟိုငေးဒီငေး၊ လူစည်တာက စတိတ်ရှိုးဇာတ်စင်မှာပါ၊ မောင်မောင် ခဏတော့ရပ်ကြည့်ပါသေးတယ်၊ ဒါပေမဲ့လူတိုးရလို့ပြန်ထွက်အလာ ကလေးတစ်ယောက်ကို ကျောပိုး၊တစ်ယောက်ကိုလက်ဆွဲထားတဲ့ မညိမ်းနဲ့ တွေ့တော့တာပါဘဲ။

" မညိမ်း၊ ပွဲလာတာလား၊ တစ်ယောက်ထဲလား" 

မောင်မောင်ကို တွေ့လိုက်လို့ မညိမ်း ပျော်သွားပုံပါ။

" အာ၊ ကိုမောင်နဲ့တွေ့ရတာ အတော်ဘဲ၊ ဒီနှစ်ကောင်နဲ့မောနေတာ၊ အိပ်ချင်ပြီဆိုလို့ ပြန်တော့မလို့"

" ကိုအိရှန် ပါမလာဘူးပေါ့"

မောင်မောင် သိရက်နဲ့ မေးတာပါ။

" မရှိဘူး ကိုမောင်ရေ၊ တနေ့ကတဲက ဖားကန့်တက်သွားတာ၊ အပန်းမကြီးရင် အိမ်ပြန်ပို့ပေးပါလား၊ အကြီးကောင်ကလဲ အိပ်ငိုက်နေပြီ"

ဒါနဲ့ မောင်မောင် အကြိးကောင်ကို ပွေ့ချီပြီး မညိမ်းကို အိမ်လိုက်ပို့ပေးပါတယ်၊ မညိမ်းက သားနှစ်ယောက်၊အကြီးက (၃)နှစ်၊ အငယ်က(၁)နှစ်၊ ကလေးတွေနဲ့ အဆင်မပြေလို့ မောင်မောင်ဆိုင်ကယ် မယူတော့ဘဲ ခြေလျင်လိုက်ပို့တာပါ၊ မညိမ်းတို့အိမ်အရောက် မညိမ်းက ခြံတံခါးသော့ဖွင့်နေတာနဲ့

" ဒေါ်မီးကွေတို့ မရှိကြဘူးလား"

" ယောက္ခမရော၊ ယောင်းမပါ ပွဲခင်းမှာ စတိတ်ရှိုးငေးနေကြတာ၊ ထွက်လာတုန်းကတော့ အတူတူဘဲ၊ကလေးတွေ အိပ်ချင်လို့ ပြန်လာတာ"

ခြံထဲဝင်ပြီးကြတဲ့အခါ မညိမ်းက ခြံတံခါးကိုသော့ပြန်ပိတ်တယ်၊ ဇာတ်တော့ ရှုတ်ဦးမှာဘဲလို့ မောင်မောင် သိနေပေမဲ့ သူကိုယ်တိုင်ကလဲ စိတ်ပါနေလို့ မသိသလိုနေလိုက်တယ်၊ အိမ်ကနှစ်ထပ်၊မညိမ်းတို့ကအပေါ်ထပ်မှာနေတာ၊ ဒေါ်မီးကွေတို့ သားအမိက အောက်ထပ်မှာနေတာ၊ အိမ်ဘေး လှေကားကတက်ပြီး အိမ်မတံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်ကြရတာ၊ ရောက် ရောက်ချင်း မညိမ်းက ကျောပိုးထားတဲ့ ကလေးကို အိပ်ရာပေါ်ချသိပ်၊ မောင်မောင်လဲချီလာတဲ့ အကြီးကောင်ကို အိပ်ရာပေါ်ချပေးရတယ်၊ အိမ်ကြီးတစ်လုံးထဲ၊ အပေါ်ထပ် လင်မယားအိပ်ကြတဲ့ အခန်းထဲမှာ။

" ကိုမောင်၊ ဘာမှမကြောက်နဲ့၊ ဘယ်သူမှ မလာဘူး" 

မညိမ်းက ပြောရင်း ပွဲခင်းဝတ်တဲ့ အနွေးထည်တွေကို ချွတ်နေတယ်၊ အပေါ်အနွေးအင်္က ျီချွတ်ပြီး တလက်စထဲ ယောက်ကျားဝတ်အင်္က ျိ လက်ရှည်ကိုပါချွတ်လိုက်တာ၊ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘရာစီယာ အနက်ရောင်လေးဘဲ ရှိတော့တာ၊

" အပေါ်မှာ ခဏနေပေးဦး၊ ကျမအောက်ဆင်းလိုက်ဦးမယ်" 

မညိမ်း ညဝတ်အိပ်တဲ့ တရုတ်ခေါင်းစွပ်အင်္ကျီတစ်ထည်ကို ကောက်ဝတ်ရင်း အောက်ဆင်းသွားတယ်၊မောင်မောင်ကတော့(ဖြစ်ချင်တာသာ ဖြစ်တော့ကွာ)သဘောထားပြီး ကုတင်ပေါ် ထိုင်နေလိုက်တယ်။ မညိမ်းပြန်တက်လာတဲ့အခါ ရေထည့်ထားတဲ့ ပလပ်စတစ်ရေပုန်းတစ်ပုန်းနဲ့ အပေါ့စွန့်တဲ့သေးအိုးကို ယူလာတယ်၊

" ကိုမောင် ၊ရှုးပေါက်ချင်ရင် ဒီထဲပေါက်" 

ပြောပြီး မညိမ်းက ကြိုးတန်းမှာလွှားထားတဲ့ ထဘီအဟောင်းနဲ့ သူဝတ်ထားတဲ့ ထဘီကို လဲဝတ်တာ၊ မောင်မောင်လဲ ပွဲခင်းထဲမျာ ရှုးမပေါက်ရသေးလို့ သေးအိုးထဲထိုင်ပေါက်လိုက်ပါတယ်၊ သေးပေါက်ပြီးပြန်အထ မညိမ်းက ကလေးအနှီးတထည်ကို လှမ်းပေးပြီး 

" ရော့၊ ရေဆွတ်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်"

ဒီအခြေရောက်မှ ဟန်ဆောင်နေစရာ မလိုတော့ပါ၊ မောင်မောင် ပုဆိုးကို တပါတည်း ချွတ်လိုက်ပြီး ကြိုးတန်းပေါ် တင်လိုက်ပါတယ်၊ အောက်ခံဘောင်းဘီဝတ်လေ့ ဝတ်ထ မရှိလို့ လီးငေါက်တောက်ဖြစ်နေတာ၊ အေးလွန်းလို့လီးက တောင်မနေနိုင်ဘဲ ပျော့ခွေနေတာ၊ မောင်မောင် မညိမ်းပေးတဲ့ အနှီးကို ရေဆွတ်၊လီးအရေပြားကိုဆွဲလှန်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်ပါတယ်၊ ဒီအချိန်မှာ မညိမ်းက အိပ်ရာပေါ်ရောက်နေပါပြီ၊ပြီးတာနဲ့ မောင်မောင် မညိမ်းဘေး အိပ်ရာမှာထိုင်ပြီး ဝတ်ထားတဲ့ တရုတ်ခေါင်းစွပ်အင်္ကျီကို ခါးကလှန်တင်လိုက်ပါတယ်။

" ချမ်းပါတယ်ကွာ" 

မညိမ်းက ပြောရင်း မောင်မောင့် လယ်ပင်းကို ဆွဲဖက်ကာ သူ့အပေါ် မှောက်စေပါတယ်၊ မောင်မောင် ဘရာစိယာ အမဲလေးအပေါ်က နို့ကို စမ်းကိုင်ပါတယ်၊ ကလေးနို့တိုက်ဆဲ နို့မို့နို့ရည်တွေနဲ့ တင်းနေပေမဲ့အရွယ်သိပ်မကြီးပါ၊ ဒါပေမဲ့ ဟိုတလောလေးက တွေ့ဖူးတဲ့ရီရီရဲ့နို့ထက်တော့ ကြီးပါတယ်၊ မောင်မောင် နို့သိးလေးတစ်လုံးကို ပါးစပ်နဲ့ငုံပြီးစို့လိုက်တာ နို့ရည်တွေပါးစပ်ထဲ ဝင်ကုန်လို့ရပ်လိုက်ရတယ်။

" ကလေးစို့ဖို့မကျန်ဘဲ နေတော့မယ်" 

မညိမ်းက နို့စို့နေတဲ့ မောင်မောင်ရဲ့ ခေါင်းကို ဆွဲထူပြီးပြောတာ၊

" ဒါဆိုလဲ လိုးတာဘဲ ကောင်းတယ်" 

မောင်မောင် ထဘီကို ခါးထိလှန်တင်လိုက်ပါတယ်၊ မညိမ်းက ရှမ်းကုလားမို့ အသားညို တယ်ထင်ရပေမဲ့ပေါင်တွေကဖြူ ဖွေးနေတာပါ၊ မောင်မောင် မညိမ်းရဲ့ခြေထောက်နှစ်ဘက်ကို ကားပေးလိုက်တာနဲ့ မညိမ်းက ဒူးနှစ်လုံးထောင်ထားပေးလိုက်တာ စောက်ပပ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို မြင်လိုက်ရတာပါဘဲ၊ မညိမ်းက လူကသာ ကြည့်တော့ပိန်တာ၊ စောက်ပပ်က အကြီးကြီးပါ၊ သူ့အဖေရဲ့ ကုလားဗီဇမျိုးရိုးလိုက်ပုံရပါတယ်၊

" မလိုးခင် ရက်ပေးပါလားကွာ" 

မညိမ်းက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း တောင်းဆိုလာပါတယ်၊

" စောစောကမှ ဆပ်ပြာနဲ့ ဆေးကြောထားတာပါ" 

မညိမ်းက ထပ်ပြောတာ။ စောစောက အိမ်အောက်ဆင်းသွားတာ မောင်မောင်သိတယ်လေ၊ ဒါကြောင့် မောင်မောင် ပေါင်ကြားထဲမျောက်လိုက်ပြီး စောက်ပပ် အကွဲကြောင်း တလျောက် ပါးစပ်နဲ့အပ်ပြီး ရက်လိုက်ပါတယ်၊ မောင်မောင် ပါးစပ်နဲ့စောက်ပပ်ကိုအုပ်ပြီး စောက်ပပ်အကွဲကြောင်းလေးထဲ လျှာထိုးသွင်းပေးတာ မညိမ်းဖင် အိပ်ရာက ကြွတက်လာသလို စောက်ပပ် နခမ်းသားတွေလဲ ပိုပြီး ဖောင်းတင်းလာပါတယ်၊ မညိမ်းအမွေးတွေက ထူလဲထူ၊ရှည်လဲရှည်ပါတယ်၊ မောင်မောင် ရက်ပေးနေတာ အမွေးတွေ နှာခေါင်းထဲဝင် ဝင်လာလို့ ကသိကအောင့်ဖြစ်ရပါတယ်၊ စောက်မွေးတွေကို လက်နဲ့ဖယ်ပြီးမှ ရက်ပေးနေရလို့ အလုပ်ပိုနေတာပေါ့။

" မောင်မောင်၊ဖြစ်ရဲ့လား၊ မရရင်လဲ ရက်မနေနဲ့၊ လိုးမျာသာလိုးတော့" 

မညိမ်းက သူ့အမွေးတွေကြောင့် မောင်မောင် စိတ်ပျက်သွားမှာစိုးလို့၊ မောင်မောင်လဲ ရက်ရတာ အဆင်မပြေတာနဲ့ မရက်တော့ဘဲ လီးကို စောက်ပပ်မှာ တေ့ပြီးဖိထိုးပါတယ်၊

" အင်း-ဝင်တယ်" 

မညိမ်း ဖင်ကို အလိုက်သင့် ပြင်ပေးရင်းပြောတာ၊ မညိမ်းအပေါက်က တော်တော်ကျယ်နေတာ၊ စထိုး ထိုးချင်း တဝက်အထိ ရှောကနဲဝင်သွားတာ၊ မောင်မောင် မညိမ်းရဲ့ပေါင်နှစ်ဘက်ကိုကိုင်ပြီး လီးကိုဆက်သွင်းလိုးပါတယ်၊

" အီး-ကောင်းတယ်" 

မညိမ်း ဖင်ကို လှုပ်ယမ်းကော့တင်ပေးရင်းခံပါတယ်၊ မောင်မောင် တချက်ပြီးတချက် ဆောင့် ဆောင့် လိုးပေးနေတာ၊

" ပလပ်-တပ်-ပတ်-ပလပ်-တပ်-ပတ်" 

မညိမ်း စောက်ပပ်အသားက ထူပြီး ဖောင်းတင်းနေတာရယ်၊ အပေါက်ကျယ်နေတာရယ်ကြောင့် လီးဝင်တဲ့ထွက်တဲ့အခါ မည်လာသံက အရင်မောင်မောင်လိုးဘူးတဲ့မိန်းမတွေနဲ့ မတူသလိုပါဘဲ၊

" အိ-မောင်မောင်၊အင်း-ကောင်းလိုက်တာကွာ၊ ဆောင့်ကွာ၊နာနာဆောင့်ပေး" 

မညိမ်းက လူပိန်သလောက် အလိုးခံနိုင်ပါတယ်။ မောင်မောင် မနားတမ်း ဆောင့်လိုးနေတာကိုတောင် အားမရဘဲ

" နာနာဆောင့်"

ပြောနေသေး၊ မညိမ်းလောနေလို့ မောင်မောင် မနားတမ်း ဆောင့် ဆောင့် လိုးပေးတာ အချက် (၇၀/၈၀ လောက်မှာ လီးကအရည်တွေ တလကြမ်း ပန်းထွက်သွားပါတော့တယ်၊ မညိမ်း ကောင်းလွန်းလို့ အရသာခံနေတာ၊ စောက်ခေါင်းထဲမျာ လီးက ပိုကြီးလာသလို ထင်ရပြီး မကြာခင် စောက်ခေါင်းထဲ နွေးကနဲဖြစ်သွားတာနဲ့ မောင်မောင်ပြီးသွားပြီလို့ သိလိုက်ရပါတယ်၊

လိုးနေတုန်းကသာ ဇောနဲ့မို့ချမ်းရကောင်းမှန်း မသိတာ၊အခုလို ပြီးသွားတဲ့အခါ အေးလာလို့ မောင်မောင် ခြေရင်းမှာရှိတဲ့ စောင်ကို ဆွဲခြုံလိုက်ရပါတယ်၊ မညိမ်းကတော့ မချမ်းဖူးထင်ပါရဲ့၊ စောစောကအတိုင်း ပက်လက်လှန် ဒူးထောင်ပေါင်ကားရက်နဲ့။

" မညိမ်း၊ မအေးဖူးလား၊ စောင်ခြုံ ထဲဝင်လေ" 

မောင်မောင်ကခေါ်တော့

" ဟင့်အင်း၊ ရတယ်ကိုမောင် ၊အောက်ဆင်းလိုက်ဦးမယ်"

မညိမ်းအောက်ဆင်းဦးမယ်ဆိုမှ မောင်မောင်လဲ အောက်ဆင်းချင်လာတယ်၊ လီးက အရည်တွေပေပွနေတာ အခုမှ ယားကျိကျိဖြစ်လာတာ။

" မညိမ်းပြောမှဘဲ ကျွန်တော်လဲ ယားလာတယ်၊ ရေဆေးမှဖြစ်မယ်"

" ကဲ၊ဒါဆိုလဲ ဆင်းကြရအောင်" 

မညိမ်းအိပ်နေရာက ထဘီကိုပြန်ဆွဲချပြီး ထလိုက်တယ်၊ မောင်မောင်လဲ ကြိုးတန်းပေါ်တင်ထားတဲ့ ပုဆိုးကိုဆွဲယူဝတ်ရင်း မညိမ်းနဲ့အတူ အောက်ဆင်းလိုက်လာတယ်၊ မညိမ်း အိမ်နောက်ဖေး ရေချိုးတဲ့နေရာသွားပြီး ဆောင့် ဆောင့်ထိုင်ကာ ရှုရှုးပေါက်ပါတယ်၊ ဒီနေရာက မောင်မောင်သိနေတဲ့ နေရာလေ၊ အရင်ဒေါ်မီးကွေကြီးနဲ့တုန်းကရောက်ဖူးတာ၊ မညိမ်း ရှုရှုးပေါက်ပြီး ဆပ်ပြာနဲ့စောက်ဖုတ်ကိုတိုက်ချွတ်ဆေးကြောပါတယ်၊ဆပ်ပြာတိုက် ရေနိုင်နိုင်လောင်းဆေးတယ်။

မောင်မောင် မညိမ်းလုပ်နေတာကို ရပ်ကြည့်နေတာ၊မညိမ်းပြီးလို့ ထရပ်တဲ့အခါ အထဲကိုဝင်၊မညိမ်းက စကားမပြောဘဲ ဆပ်ပြာခွက်ကို လက်နဲ့ထိုးပြတယ်၊ စကားပြောရင် ဘေးအိမ်တွေ ကြားမှာစိုးလို့၊ မောင်မောင်ထိုင်ချ ပုဆိုးလှန်၊သေးပေါက်၊လီးအရေခွံကိုလှန်ပြီး ရေဆေး ဆပ်ပြာတိုက်လိုက်တယ်၊ မောင်မောင် ပုဆိုးလှန် လီးဖော်ထားတဲ့ အချိန် မညိမ်း မျက်နှာလွှဲနေတာ၊မိန်းမတွေများ၊ တုန်းလုံးချွတ် ပက်လက်လှန် အလိုးခံနေတဲ့အခါ အရှက်မရှိသလောက်၊ပြီးသွားတဲ့အခါ သူတို့လောက်ရှက်တတ်တာသူတို့ဘဲ ရှိတယ်။

အိမ်ပေါ်ပြန်ရောက်ကြတဲ့အခါ အိပ်ရာပေါ်မအိပ်ကြသေးဘဲ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ကြရင်း

" ကိုမောင်ကတော့ ကျမကို အထင်သေးချင်မှာဘဲနော်"

" မသေးပါဘူး မညိမ်းရယ်၊ ကျွန်တော် နားလယ်ပါတယ်၊ မညိမ်းအထီးကျန်ဖြစ်နေတာ" 

မောင်မောင်ပြောစကားကို မညိမ်းနားထောင်နေရာက

" ကိုမောင် နားလယ်ပေးလို့ စိတ်ချမ်းသာပါတယ်၊ ကိုအိရှန်က အိမ်ပြန်မအိပ်တာ ကြာပြီ"

" ကျွန်တော် သိတယ် မညိမ်း၊ ကိုအိရှန် စီတာပူက ကောင်မလေး တစ်ယောက်နဲ့ ဇာတ်လမ်းပတ်ရှုတ်နေတာ တွေ့တယ်"

မညိမ်းက မောင်မောင့်ပခုံးပေါ် ခေါင်းမှီရင်း

" ကြာပြီ ကိုမောင်၊ နှစ်ချီနေပြီ၊ သူ့အမေ၊ သူ့နှမ ဒါကိုသိနေတာ ဘာမှ မပြောကြဘူး၊ တကယ်ဆို သူတို့ပြောဖို့ကောင်းတယ်"

" ပြောတယ်ဆိုတာကလဲ နားထောင်ရင် တော်သေး၊ နားမထောင်ခဲ့ရင် ပြောတဲ့လူဘဲ စကားအဖတ်တင်မယ်" 

မောင်မောင့်စကားအဆုံးမှာ

" အင်း၊ ဒါလဲ ဟုတ်တာဘဲ၊အေးလေ၊သူလဲ သူနေချင်သလိုနေ နေတာ၊ကျမ အခုလိုနေတာ အပြစ်မရှိပါဘူးနေ်ာ" 

မညိမ်း ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် အဆိုတင်သွင်း၊ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တာပါ၊ မညိမ်း ထိုင်နေရာက မောင်မောင့် ပါးကို နမ်းလိုက်ပြီး

" တွေ့တုန်းလေး ထပ်လိုးမယ်ကွာ"

မညိမ်း ထိုင်နေရာက မောင်မောင့်ပုဆိုးကို ဆွဲလှန်လိုက်ပြီး လီးကို ပါးစပ်နဲ့ကုန်းစုတ်ပါတယ်၊ အေးလို့ကျုံ့ဝင်နေတဲ့လီးက ပါးစပ်အာငွေ့ရဲ့အပူကြောင့် တောင်တက်စပြု လာပါတယ်၊ မညိမ်းက လီးအရင်းကို လက်နဲ့ဆုတ်ကိုင်ပွတ်တိုက်ပေးရင်း လီးထိပ်တစ်ခုလုံး ပါးစပ်ထဲငုံပြီးစုတ်ပေးနေတာပါ၊ မောင်မောင်ပေါင်ကြား ခေါင်းငုံ့နေလို့ မညိမ်းရဲ့ဖင်က ကုန်းကွကွဖြစ်နေတာ၊ မောင်မောင် ဖင်ကို လက်နဲ့ကိုင်ပေးတာ၊ မညိမ်း ပိန်ပေမဲ့ ဖင်က ကိုင်လို့တင်းပါသေးတယ်၊တော်တော်လေးကြာအောင် စုတ်ပေးပြီး မညိမ်းက

" ကိုမောင် လှဲလိုက်တော့၊ကျမ အပေါ်ကလုပ်ပေးမယ်" မညိမ်းထိုင်ရာက ထပြီး ထဘီကို ချွတ်ဘိုက်တယ်၊

" မညိမ်းကို ရက်ပေးဦးမယ်လေ"

" တော်ပြီ၊ ကိုမောင်၊မလုပ်နဲ့တော့၊စစချင်းသာ လိုချင်တာ၊ခု မလိုတော့ဘူး" 

ပြောရင်း မညိမ်းက ကုတင်ပေါ်တက်တယ်၊ မောင်မောင် ပုဆိုးချွတ်ပြီး အိပ်ရာပေါ်ပက်လက်နေပေးလိုက်တယ်၊ မညိမ်း မောင်မောင့်အပေါ် ကားယားခွထိုင်၊ လီးကိုလက်နဲ့ကိုင်၊တချက်နှစ်ချက်ဂွင်းတိုက်လိုက်ပြီးစောက်ပပ်နဲ့တေ့ပါတယ်၊ မောင်မောင်ကြည့်နေတာ စောက်ပပ်က ဟပြဲနေပြီး စောစောကရေဆေးထားလို့အမွေးတွေမှာ ရေစိုပြီးကပ်နေတယ်၊ မညိမ်းက အပေါ်ကဖိပြီးထိုင်လိုက်တာ လီးက စောက်ပပ်ထဲ အိကနဲ ဝင်သွားလေရဲ့၊ မညိမ်းကပိန်တော့ မောင်မောင်မြင်နေရတာ ရှင်းနေတာပါ၊ စောက်မွေးတွေ ထူထဲမဲနက်နေတာက အကြည့်ဆိုးလိုက်တာ၊သူ့ယောက္ခမ ဒေါ်မီးကွေ စောက်မွေးထက်တောင် ပိုရှုတ်နေသေးရဲ့။

" မညိမ်း၊ အမွေးတွေ ရိတ်လိုက်ပါ၊မယားဘူးလား" 

မောင်မောင်ပြောတာ

" ရိတ်ရင် ပိုရှည်လာမှာ ထင်တယ်" 

မညိမ်းက ဖင်ကြွလိုးပေးနေရင်းပြောတာပါ၊

" တအားကြီး ရှည်မလာပါဘူး၊အခုဟာက ရက်လို့လဲ မကောင်းဘူး၊ဂျုတ်ဝယ်ပေးခဲ့ရမလား"

" ကိုယ့်ဖာသာ ဝယ်ပါ့မယ်၊ ဈေးထဲပေါလွန်းလို့" 

မညိမ်း ထိုင်ထလုပ်ရင်း မြင်းစီးနေပါပြီ၊မညိမ်းက မြင်းစီးအကောင်း၊တချက်ပြီးတချက် ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တာများ မောင်မောင်ဆို တချီတချီလီးတောင် အောင့် အောင့်သွားတာ၊ မောင်မောင်က မညိမ်းဝတ်ထားတဲ့ တရုတ်ခေါင်းစွပ်အနွေးထည်ကို ခါးအထက်ထိလှန်တင်ထားရင်း ခါးကိုကိုင်ကာ အောက်ကကော့ပေးပါတယ်၊ လိုးရင်းလိုးရင်း မညိမ်းစောက်ပပ် အရည်တွေ စိုရွှဲနေပြန်ပါပြီ။

မညိမ်းက အရည်ရွမ်းတဲ့ မိန်းမမျိုးပါ၊ အရည်ရွှဲစိုနေလို့ လီးကစောက်ပပ်ထဲ ဝင်နေတာ ချောချိနေပါတယ်၊ဒုတိယအချီဖြစ်လို့မောင်မောင် လီးသာတောင်နေတာ၊ အရည်ထွက်ဖို့က မလွယ်ဖြစ်နေတာ၊မညိမ်းလဲ စိတ်ဆောင်လို့သာ အပေါ်ကဆောင့်လိုးပေးနေတာ၊(၁၀)မိနစ်သာသာရှိလာတဲ့အခါ မညိမ်း ဒူးညောင်းလာပြီး ဆောင့်အားလဲနှေးသွားလေရဲ့၊ မောင်မောင့်ပေါ်ကုန်းမှောက်၊ ရင်ဘတ်ပေါ်လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကြွ ကြွလိုးနေတာ အားမပါတော့ဘူး၊ ဒါနဲ့မောင်မောင်က

" မညိမ်း မောနေပြီ၊ဖယ်လိုက်ဦး၊ကျွန်တော် တလှဲ့အပေါ်ကနေပေးမယ်"

မောင်မောင်ပြောစကားကို မညိမ်း မငြင်းနိုင်၊အပေါ်ထိုင်နေရာက ဖယ်ပြီး အိပ်ရာပေါ် လှဲအိပ်ပေးလိုက်တယ်၊ မောင်မောင် အိပ်နေရာက ထ၊ကုတင်အောက်ဆင်းပြီး မညိမ်းအိပ်နေတာ ခြေထောက်ကို ဆွဲလှဲ့လိုက်တယ် မညိမ်းဖင်ကို ကုတင်အစွန်းအထိဆွဲယူပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းဆွဲမြှောက်၊ ဖြဲကားပေးလိုက်ပြီး၊ ခြေဖဝါးတွေ ကုတင်ဘောင်ပေးတင်ထားပေးလိုက်တယ်၊ မညိမ်း လက်နှစ်ဘက်ကို ဘေးမှာချထားပြီး မောင်မောင်သူ့ကို ဘယ်လို လိုးမယ်ဆိုတာ သိနေလို့ စောင့်မျှော်နေတာ၊ ပေါင်နှစ်ဘက်ဖြဲကား ခြေဖဝါးတင်ထားလို့ကော့တင်ထားသလိုဖြစ်ပြီး စောက်ပပ်ပြဲအာနေပါတယ်။

စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေ နီရဲနေပြီး စောက်စိပြူးပြူး ငေါက်တောက် ထောင်နေတာ၊ မောင်မောင် မညိမ်းပေါင်ကြားဝင်ရပ်၊ လီးကိုလက်နဲ့ကိုင်၊စောက်ခေါင်းပေါက်မှာတေ့ပြီး တခါထဲထိုးသွင်းလိုက်တာ၊ စောက်ပပ်အရည်တွေနဲ့မို့ လီးအဆုံးထိဝင်သွားတာ၊ မောင်မောင်မညိမ်းရဲ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲယူ၊ပခုံးပေါ်ထမ်းတင်ပြီး မညိမ်းရဲ့ဗိုက်နဲ့ထိသလောက်နီးနီးတွန်းတင်လိုက်ကာ၊ လီးကို တချက်ပြီးတချက်ဆောင့်လိုးပေးပါတော့တယ်။

" အင်း-ကို-အလာလာ-ဖြေးဖြေး" 

တကယ်ဆောင့်လိုးတော့ မညိမ်းက ပိန်လို့ဖင်က ကုတင်ဘောင်နဲ့ညှပ်မိလို့နာတာနေမှာ၊

" ဘာဖြစ်လို့လဲ၊နာလို့လား" 

မောင်မောင် မဆောင့်သေးဘဲ မေးတာ၊

" ဟုတ်တယ်၊ တအားဆောင့်တော့ အောက်ကသစ်သားဘောင်နဲ့ခိုက်မိတာ၊နာလို့"

မညိမ်းပြောလို့ မောင်မောင် ခြေထောက် ထမ်းထားရာက ဘေးဘက်ပြန်ကားပေးပြီး ကုတင်ဘောင်ကိုလက်ညထောက်ကာ လိုးပေးပါတယ်၊ ဒီတော့ မညိမ်းကလဲ အိပ်ရာပေါ်လက်ထောက်အားယူပြီး ဖင်ကို ကော့ကာ ကော့ကာပေးပါတယ်၊  တက်ညီလက်ညီလိုးလိုက်ကြတာ၊နောက် (၁၀)မိနစ်လောက်ကြာမှ အရည်ပန်းထွက်ပြီး နှစ်ယောက်သား ပျော့ခွေသွားကြလေရဲ့။

နှစ်ယောက်သား မောမောပန်းပန်း အိပ်ရာပေါ် ဖလက်ပြနေတုန်း၊ အောက်ထပ်က သော့ခလောက် ဖွင့်သံ၊တံခါးဖွင့်သံနဲ့အတူ၊ ဒေါ်မီးကွေရဲ့ချောင်းဆိုးသံကိုပါ ကြားလိုက်ရလို့ဒေါ်မီးကွေ ပြန်ရောက်ပြီဆိုတာ သိရပါတယ်၊မညိမ်းက မောင်မောင့်နားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး

" ယောက္ခမပြန်ရောက်နေပြီ၊ ဒီမှာဘဲ အိပ်နေဦး၊မနက် ယောက္ခမ ဈေးသွားမှ ပြန်ပေါ့" 

မညိမ်းအပြောကို မောင်မောင် သဘောမတူ။

" မလုပ်နဲ့၊ မနက်မိုးလင်းမှ ပြန်ရင် ဘေးအိမ်တွေ တွေ့သွားမယ်၊ ခဏနေ ဒေါ်မီးကွေ အိပ်သွားရင် တံခါးဖွင့်ပေး"

မညိမ်းက မောင်မောင် ကိုဖက်ထားရင်း

" ဘေးအိမ်တွေ တွေ့မှာ ကြောက်နေသလား၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ စိတ်ချ၊အိရှန်က မယားခိုးမှုနဲ့တရားစွဲ မနေဖူး၊တခါထဲ ပေးစားလိုက်မှာ"

မောင်မောင် ဘယ်လိုလုပ် အိပ်ပျော်ပါ့မလဲ၊ စောင့်ရင်းစောင့်ရင်း နောက်တစ်နာရီအကြာ ဒေါ်မီးကွေ ဟောက်သံ ထွက်လာလို့ မညိမ်းကိုတံခါးဖွင့်ခိုင်းပြီး ပြန်လာရတယ်၊ ပွဲခင်းကို လမ်းလျှောက်ပြန်၊ အပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ယူပြီး အိမ်ပြန်လာ၊ အိမ်ရောက်တော့ဘုန်းကြီးကျောင်းက အာရုံတက် အုန်းမောင်းခေါက်နေပြီ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>>